Het Wonderlijke Leven Van Mijn Zus 2

gj wielinga–het wonderlijke leven van mijn zus

2. Niemand weet precies hoe mijn zus de noodlottige laatste week van haar leven heeft doorgebracht. Misschien is het ook niet belangrijk. Dood is dood. Het heeft me verrast. Ik dacht dat ze nooit zou sterven. In ieder geval niet voor haar tachtigste. Er zou nog genoeg tijd zijn om elkaar te leren kennen op een andere manier dan die kinderlijke manier die vroegvolwassen heet. Nu zou ik nooit weten wie ze was. Haar dood was eerst gehuld in raadsels. Voor het gemak gingen we er vanuit dat ze haar dood zelf had geregeld. En op een soort macabere manier wist ik dat deze veronderstelling juist zou zijn, ook als ze geduwd was. Er zijn geen bewakingscameraʼs op Abcoude en de mist hielp ook niet die nacht. Mams belde. Ze klonk geïrriteerd. Alsof ze een verkiezing had verloren. Die vergevende stem van haar die bleef hopen op een overwinning die misschien ooit nog eens zou komen maar niet vanavond. Vanavond had ze verloren en ze schraapte alle moed samen om te laten zien dat ze misschien dan wel verloren had, maar dat ze nog steeds betrouwbaar en onverwoestbaar was. De betrouwbare en onverwoestbare moeder. Mams. Ik vraag of ze paps al heeft gebeld. Ze zegt dat ze hoopt dat ik dat wil doen. Lin is naar het AMC gebracht. Het is negen uur ʻs avonds. Washington. De hoofdstad. Morgen ga ik het origineel van de onafhankelijkheidsverklaring bezoeken. Een stuk papier zien dat zwaar bewaakt in een glazen doos onder een koepel ligt en in luttele seconden kan verdwijnen in de kluis die speciaal voor dit document is ontworpen. Zou ik in plaats daarvan in een vliegtuig naar Nederland moeten zitten? Ik staar een tijd naar de vitrages van mijn hotelkamer, zoek naar woorden en bel paps. Ik stel me voor hoe hij uit zijn bed komt en op zoek gaat naar zijn mobieltje. In plaats daarvan neemt hij vrij snel op. Kroeggeluiden op de achtergrond. ʻWie daar?ʼ buldert paps. ʻIk ben het, David,ʼ antwoord ik. ʻPaps, kun je naar een plek lopen waar we kunnen praten?ʼ ʻIk heb niets te verbergen voor mijn vrienden,ʼ brult hij in mijn oor. ʼWaar gaat het over? Waarom bel je me nu? Zit je niet in New York? Het is mijn zoon in New York,ʼ lalt hij aan wie hij ook bij zich heeft. ʻPaps waar ben je?ʼ Mijn stem puntig articulerend. ʻIn de kroeg.ʼ Hij hangt op. Ik kan het hem moeilijk kwalijk nemen of misschien is er een storing ergens in of boven de Atlantische Oceaan. Dat weet je nooit. Dan maar in tekst. Lin is dood. Ze ligt in het AMC. Bel mams. Ik wacht een minuut voor ik op verzenden druk. Het is niet anders. Tijd om nuchter te worden paps. Ik loop op Dupont Circle als paps terugbelt. Vanuit een taxi. Snotterend. ʻWanneer kom je terug?ʼ ʻIk weet nog niet, in ieder geval binnen een paar dagen.ʼ ʻHeb je geld nodig?ʼ ʻVolgens mij gaat het wel lukken.ʼ ʻIk hou van je.ʼ ʻIk hou ook van jou paps.ʼ ʻBel me wil je.ʼ ʻZal ik doen.ʼ 2

gj wielinga–het wonderlijke leven van mijn zus

Ik weet niet wat ik ervan moet vinden dat paps en mams samen in een kamer met het lijk van hun dochter zijn. Die gedachte krijg ik moeilijk in mijn hoofd. Ik denk dat mams de dikke thuis heeft gelaten. Zo snugger is ze wel. Ik loop langs de restaurantjes en bedenk me dat ik helemaal geen honger meer heb. Toch zal ik wat moeten eten. Lin zou me vertellen dat ik wat zou moeten eten. De laatste keer dat ik Lin zag was in een diner. Ze stuurde me een tekst. Ben in NYC morgen!!!! We aten in de diner tegenover het gebouw van de Verenigde Naties. Ik snapte niet waarom ze maar één dag in New York was. Ze was druk met afwezig zijn en zwiepte zorgvuldig met haar haren. ʻZaken,ʼ zei ze. Ik snapte niet wat voor zaken. ʻAlleen als je het niet verder vertelt.ʼ Ik beloofde het. Als mams wist wat haar dochter uitspookte zou ze voor de trein springen. Slechte vergelijking. Misschien ook niet. Ik vertelde mijn geheim ook. Lin zei dat ze het al wist. Ik hoefde me nergens voor te schamen. Inderdaad. Naast haar hoefde ik me nergens voor te schamen. De Dijkstra kinderen. En nu is ze dood. Ik wandel een boekenwinkel binnen. Achterin zit een eethuis. Ik bestel een rode wijn en een burito. De bediendes vragen me steeds of het smaakt. Ik zeg tien keer ʻFine, thank you,ʼ en laat de burito voor wat ʻie is.

3