Het Wonderlijke Leven Van Mijn Zus 8

gj wielinga–het wonderlijke leven van mijn zus

8. Midden in de nacht schrik ik wakker. Het is alsof er iemand in de kamer is. Ik voel het heel duidelijk. Geconcentreerd luister ik. Het is pikkedonker. Alleen op het dekbed een streepje licht. De luxaflexen raken elkaar net niet. Ik geloof niet in geesten. Waarom denk ik dit? Ik voel een koel zuchtje wind langs mijn wang. Mijn hoofd wordt helder. Ik ben in Lins huis. Knip het licht aan en kijk naar mezelf boven me. Scan de kamer. Niets ongebruikelijks. Of toch wel? Ik pik de kimono van het harige krukje en trek hem aan. In de voorkamer lijkt alles in orde. Een knal in de keuken en een windvlaag. Ik knip het licht aan en zie dat het raam is open gewaaid. De vloer ligt vol scherven. Vast een vaas geweest. Ik wandel de slaapkamer weer in en trek de kast open. Twee muiltjes met een rood bontkraagje staan op me te wachten. Ik trek ze aan en wandel weer de keuken in. Voor alle zekerheid check ik de douche. Ook achter het douchegordijn is niets te zien. Ineens moet ik schijten. Ik ga zitten op het toilet en merk dat de schijtkrampen geen drol tot effect hebben. Een lading tijdschriften ligt naast de pot. Ik kijk naar de covers. Vogue, Elle, Weekend. Lin heeft zeker smaak wat bladen betreft. Ik trek door en ga op zoek naar een veger en blik. Waarschijnlijk bij de stofzuiger. Oh ja, champagne. Misschien moet ik een fles openen. Eerst het glas van de vloer. Ik kijk naar buiten. Geen maan vannacht. Wel ziet het Vondelpark er gezapig uit en wiegen de naakte takken licht heen en weer. Ik doe het raam dicht. Waarom zou ik champagne drinken als ik ook gewoon een goeie rooie wijn kan opentrekken? Ik zie dat Lin een rijtje flessen onder het fornuis heeft staan. Merlot is altijd goed. Een groot glas uit de keukenkast. Kurk eruit en schenken maar. Met het glas in mijn hand loop ik naar de voorkamer. Hoe laat is het? Vier? Dan is het tien in New York. Zal ik Jake bellen? Eerst maar eens op het balkon kijken wat er op straat gebeurt. Er gebeurt weinig. Er komen wat taxiʼs langs en een man waggelt over het trottoir. De straatverlichting, die gespannen is tussen de huizen, geeft een spookachtig beeld van de straat. Tramrails lichten op als. Als wat eigenlijk? Ik ga weer naar binnen. Ik hoor de bovenburen. Die zijn ook nog wakker. Zijn er bovenburen? Hoeveel eigenlijk? Moet ik die morgen ook uitnodigen voor zaterdag? Wel zo netjes. Ik open Lins laptop en ga op zoek naar haar favoriete muziek op iTunes. De top vijf bestaat uit een remix van een Britneynummer (Iʼm a slave for you), een onbekend nummer van een onbekende artiest (The air that I breathe van Viktoria Mullova), Chewing Gum van Annie, en twee Stereo Total nummers. Ik besluit ze alle vijf te beluisteren. De laptop heeft verbinding met de stereo zie ik als ik de stereo aanzet. Ik weet niets van het volume, dus zet het op laag. De Merlot smaakt prima. Ik weet niet of de muziek goed genoeg is voor de herdenkingsdienst en ineens herinner ik me weer dat ik nog een speech moet schrijven. De geest van Lin is zich in mijn hoofd aan het nestelen zo stel ik me voor. Dit is hoe ze leefde. Met een vioolmuziekje en wat electropop, goeie wijn en een kalmerend huis. Ik voel hoe een traan over mijn rechterwang stroomt. Warm. Hij bereikt mijn mond en ik proef de zoutheid van de eerste traan die ik produceer sinds ik weet dat ik geen zus meer heb. Het is ook belachelijk. Ik heb het idee alsof ze elk moment binnen kan komen wandelen. Waarschijnlijk kwam het vaker dan eens voor dat ze pas nu terug kwam uit de stad.

23

gj wielinga–het wonderlijke leven van mijn zus

Ik stel me voor hoe ze ʼs middags werd geboekt voor een hotel, waar ze dan tegen achten verwacht werd om te gaan dineren met een klant. De spanning die ze moest voelen om te zien waar ze die nacht voor moest werken. Hoeveel zou ze vragen per uur? Misschien zou ik Barbara moeten bellen morgen om uit te vinden hoe het in zijn werk gaat. Zodat ik ook voor haar collegaʼs een goed stuk neerzet zaterdag. Dat ben ik ze verplicht. Net zoals ik mams en paps verplicht ben om een juiste samenvatting te geven van hun liefde en mezelf volledig weg te cijferen zodat Lin weer alle aandacht kan vangen en ik alle liefde. Nog een traan. En nog één. Als ik niet oppas verandert de tafel in een zoutreservoir. Ik draai met mijn vingers door mijn gevallen tranen. Ze laten kleine sporen achter op het spiegelende tafeloppervlak. ʻWat wil je dan?ʼ fluister ik. ʻWat wil je dat ik zeg? Wat wil je dat ik doe?ʼ Ik haal de desktop naar voren. Lin in een gestreept truitje bij Centraal Station. Het Shell gebouw op de achtergrond. Ik open één van de mappen. Die ene met de naam NIET VERGETEN. In het lijstje documenten kom ik mijn naam tegen. Kleingeschreven. Ik wacht even totdat Word is geopend en begin te lezen. David, beloof me dat je dit document weg zult gooien als je hem gelezen hebt. Ik

beloof het. Als je dit leest ben ik dood. In het kort. Ik heb er geen zin meer in. Zoek niet naar een dader want die is er niet. Mijn dood is mijn beslissing. Het is me nu allemaal erg helder. Leven is gebruiken en gebruikt worden. Al mijn inspanningen waren erop gericht om aan die simpele zin te ontkomen. Het is me niet gelukt. En ik kan er geen vrede mee hebben. Ik zit vast. Jou bewonder ik. Je bent de enige op de hele wereld die me kan begrijpen. Anders dan jij heb ik geen anti-aanbaklaag. Alles koekt aan. Ik weet dat jij het probleem hebt dat niemand je begrijpt. Wees niet ongerust. Zolang jij je autistische zelf kunt zijn zal niemand je iets aandoen. Blijf dus wie je bent. Ik hou van je. Vertel mams en paps dat ik van ze hou. Vertel Harry dat ik van niemand meer gehouden heb als van hem. Laat Barbara weten dat ze naar haar geld kan fluiten en bovenal, wie je ook tegenkomt, vertrouw niemand. Er is geen mens op deze wereld die niets van je wil.

24

gj wielinga–het wonderlijke leven van mijn zus

Ik heb de plek gevonden waar ik wil sterven. Zou je ervoor willen zorgen dat de machinist van de trein vergoed wordt? In de bovenste lade van de oude vitrinekast vind je een zwarte doos. Het geld wat daar inzit moet voldoende zijn. Het bankpasje staat op jouw naam. Doe met het geld wat je wilt. Ik heb het niet meer nodig. Mocht je dit bericht lezen vóór mijn begrafenis, zorg er dan voor dat

Perhaps love

van John Denver gedraaid wordt. Met al mijn hart en al mijn liefde, Vergeef me, Lin

Is dat Lin? Ik wrijf mijn ogen uit en lees het document nog een keer. Ik kan me bijna niet voorstellen dat mijn zus dit heeft geschreven. Het is vast mijn jetlag. Of de wijn. Of een soort weggestopt verdriet. Ik gooi het document niet weg. Ik moet zeker zijn dat het werkelijk bestaat. Morgen zal ik het weer lezen. Dat is. Als het echt is. Ik sluit de laptop en neem de laatste slok uit het glas. Stom zit ik voor me uit te staren, totdat ik merk dat Lin me vanaf een foto toelacht. Raar wijf. Waarom ben ik de enige die jou begrijpt? Ben ik echt zo autistisch? Is het leven echt zo zinloos voor je geweest? Had ik moeten ingrijpen? Had ik moeten zeggen toen je in New York was dat je moest blijven? Dat je kerst niet ergens in een hotel met een eenzame man had doorgebracht. Of met verschillende eenzame mannen. Dat je zou stoppen met je leven hier en dat je zou beginnen te leven met een schone lei. Dat had toch gekund? Nu is het een kwestie van restjes opruimen. Vergeef me. Achter die lach van jou zit een diepe schaduw. Door je lach kijken we met zijn allen een peilloze diepte in. Door jouw werkelijkheid is er geen keuze meer. Geen hoop op verlossing. Vergeef me.

25