Poezi M. Papuciu Haemus.docx

MIRELA PAPUÇIU CAMILLE CLAUDEL VDIQ VETËM Ka jetimë që jetojnë me të afërmit si festat me të varfërit. Njëra syresh i pëshpëriste drithshëm gurit e trupin ia shkundte prekja e mermerit. Shtrohej në tavolinë me gjithçka është e marrë për të marrët e vërtetë. Duart nuk i zbrazeshin kurrë nga dhimbjet dhimbjet-ushqim ushqimi-panevojë panevoja-domosdoshmëri. Nuk dinte si të mbrohej nga jeta ndaj mblidhte panevojën e të tjerëve për të qenë të çmendur. Dhe u çmend nga nevoja për dritë. Drita nuk mund të qëndrojë mbërthyer, ndaj brenda trupit shpon sytë çdo i gjallë që detyrohet të pranojë se asgjë nuk është edhe aq serioze; një lojë që do luajtur me gjakftohtësi shkencë, saktësi, metodë ... Një grusht paranojë çdo vakt për t'i bërë pluhur yjesh grimcat e argjilës përplasur mbi shpresë, aq, sa për pak forcë për të qenë serish i çmendur të nesërmen. Çmendina është gjithmonë jashtë. Brenda mbahet veç trishtimi i kthjellët se dashuria tashmë ka vdekur. .................................... C. Claudel qe nje skulptore franceze revolucionare e shekullit te kaluar e cila vdiq ne cmendine ku qendroi per 30 vite qe prej deklarates se familjareve.

1

NJË BIR LARGOHET

dy vezë të thyera në tigan dhe rruga që zgjatet në të kundërt të dëshirave të mia ndërresat krëk sëmbojnë po aq sa valixhet e bëra dëng nga ikjet avujt që dalin nga dushi marrin me vete aromën e kafes së pjekur në shtëpi lutesh për një mëngjes të thjeshtë pa e ditur se i vetmi kusht për të është të fërgohet në ankthin tim hajmali që e shtrëngon sa herë udhëton

ndoshta e sheh trafikun në kokën time ndaj vendos ekrane në sy lodhem të di çfarë vjen pas reklamave ndërron stacion me një buzëqeshje dhe ja ku me krahët e tu mbërthen pengun që as kësaj here nuk u çmallëm tamam

del dhe pas derës mbetet e ardhmja

2

GJYSHI IM Pinte veten të cilën e pat derdhur në një gotë rakie Pikëllim i lëkundej rrugëve e gati nuk binte, por, mua më vinte zor ta mblidhja në një përqafim. Përqafimet janë të lakuara, ndërsa njerëzit e respektuar e mbajnë trupin drejt... Fjalët i çonte në stomak nga droja mos veshët e mi prej muzike klasike ndiheshin të shkelur. I gëlltiste ngashërimat që i tingëllonin si gjëmime kur lodhja bëhej më e madhe se kraharori, andaj marazi vinte e vinte e nuk mbytej dot as nga zëri i ditës që zgjohej në qepallat tona, as nga albumet ku biri i humbur u hidhte thërrime pëllumbave. Bebëzat sa vinin i zmadhoheshin. Më trembte brishtësia e tij kur m' i zgjaste duart ndaj dilja nga vrima e çelësit. Çfarë s'njohim e përçmojmë e mua më vjen keq pse e njohim kaq vonë veten.

FRANZ KAFKA I SHKRUAN BABAIT I dashur baba, Një milingonë e shtyp pesha e grurit transportuar në shtëpinë dimërore. Ndërsa në shpinën time shalohen pakënaqësitë e tua. Jam aq i respektueshëm sa t' i mbaj, por prej kohësh eci në udhë ku nuk kalon njeri

3

Kjo të duket e pacipë se nuk mund të jetohet me dinjitet pa treguar damken që prindi i shenjon në ballë lirisë për të qenë i padenjë.

Një milingonë të isha më mirë, mendon. Pastaj pendohesh. Si bar i keq mund edhe të mëshirohem.

MË BËJNË VESHET Ra dera, më duket Apo jam unë që i bie që të më duket se po trokasin? Më kërkojnë nga dhoma tjetër, më duket Apo përgjigjem unë që të më duket se më thërrasin?

4

Po derdhet qumështi, më duket Apo vloj unë që të kem se me çfarë ta mbush gotën? Më luten t' u fshij lotët, më duket Apo qaj unë që ta kuptoj se kam prehër? Më kërkojnë ndihmë, më duket Apo zgjas duart unë se të japësh është më shumë se nevojë? Më thërrasin "o ma!", më duket Apo pëshpëris unë që të harroj si është të mbetesh ndërsa fëmijët ikin.

LULE ARRATIE Ishte një kohë kur shkruanim pak. (Më së shumti në mendje.) Vjershat i servirnim në tryezë, për tre a katër. Fëmijët i ushqenim me kohën tonë, ndërsa vetë laheshim në dashuri. Ishte një kohë kur veç gdhendnim. A e mban mend ç' forma na merrnin buzëqeshjet? Po vijat e lakuara të lojërave, lisharëset e orëve? Si qendronim, ajër i avullt, pezull mbi brigje, magjepsur si marinarët nga Circet, të kujtohet? E megjithatë, nuk di nga mbinë kaq lule arratie...

TAKOHEMI RRALLË Sot, si dje, këmisha e mbrëmjes i mbuloi supet e përskuqura të ditës. Erdhi koha të kthehesh në shtëpi. Pas dere, e shkuara të thërret ta veshësh. Të rri ngushtë, por ti ia lë zbërthyer 5

disa kopsa që të ta nxërë trupin e harruar nga drita e praruar, qëkur hëna u fik e poçat e saj u thyen nga orë endacake. Sot, si dje, shputat e lidhura, gjithë ditën, nga gjalmat-litarë të këpucëve i rrëshqet në pantoflat e ngrëna prej ecejakeve të dikurshme nëpër shtëpi. Tash nuk ke më kohë të blesh të reja. Fundja, ç'duhen! Sot, si dje, pres pa pritur vërtet. Prej kohësh derdhemi tek njëri-tjetri, më shpesh, si mendim, ndërsa ofshet rreshtohen pa gojë karshi gotave të zbrazëta të barit që blemë kur patëm shtëpinë tonë të parë. Sot, si dje, fajtore, si ty, për kultivim heshtjesh, me sytë fshehur pas pirgut t' psonive të padis, sa herë në telefon dëgjoj: - Mungon gjë në shtëpi? Dhe nuk di pse bileta nga qendra e trurit tek kordat e zërit është kaq e shtrenjtë për të dashurat, fjalët e mia, por asnjëherë nuk dëgjoj veten të përgjigjem: - Mungojnë ca fërgëllima, si ato të gjuhës që lëpihet nga mjalti a të qiellzës tek i fërkohet kërcitshëm korja e bukës së freskët. Mungon ti. Mungoj unë. Sot, si dje, hëngra tri vakte, piva shumë kafe me grushta planesh ( që nuk vihen kurrë në jetë) në vend të sheqerit dhe prita mbrëmjen kur ti vjen. Por malli vazhdon të thërrasë, si fëmija për gji, se ne takohemi rrallë. Ndoshta, si gjithë ata që rrinë bashkë.

6