21grams Mag 3o

21ΓΡΑΜΜΑΡΙΑ Τεύχος 3ο | Ιαννουαριος-Φεβρουάριος 2009 | Διανέµεται ΔΩΡΕΑΝ από τον φοιτητικό όµιλο 21Γραµµάρια

Do T! [1]

Το “Μήνυµα Οµίλου” κόπηκε από αυτό το τεύχος. Πρώτον γιατί δεν έµεινε χώρος και δεύτερον γιατί δεν έµεινε τι να προσθέσουµε.

21 Γραµµάρια Γράψε κι εσύ: Ο λόγος που φτιάξαµε αυτό το έντυπο είναι για να δώσουµε την ευκαιρία σε ιδέες και φωνές που δεν ακούγονται όσο θα έπρεπε, να ακουστούν. Με βάση αυτό σας καλούµε να µας στείλετε ένα δικό σας άρθρο για έκδοση. Θέµα του άρθρου σας µπορεί να είναι οτιδήποτε σας απασχολεί και/ή θέλετε να το µοιραστείτε µαζί µας. Το ‘21 Γραµµάρια’ ενδέχεται σε συγκεκριµένες περιπτώσεις να µην εκδώσει το άρθρο σας. Όταν αυτό περιέχει υβριστικό ή ρατσιστικό περιεχόµενο ή όταν υπάρχουν σε αυτό κατηγορίες προς άτοµα, οργανώσεις, οργανισµούς ή ιδέες οι οποίες δεν συνοδεύονται µε στοιχειοθέτηση. Η αποστολή του άρθρου συνεπάγεται µε εγγύηση ότι το έχετε γράψει εσείς και µε παραχώρηση των δικαιωµάτων έκδοσής του υπό τους όρους που εκδίδεται το έντυπό µας.

Ιδιοκτησία: Η έκδοση αυτή ανήκει στον Όµιλο του Πανεπιστηµίου Κύπρου “21 Γραµµάρια” Διοικητικό Συµβούλιο: Πρόεδρος: Μάριος Θεοδώρου Αντιπρόεδρος: Δηµήτρης Παρπέρης Γραµµατέας: Ανθή Λούρου Εκπρόσωπος Τύπου: Μιχάλης Σταυρή Ταµίας: Αλέξανδρος Αντρέου Επίτροπος: Φάνη Παπαγιάννη Επίτροπος: Φωτεινή Παναγιώτου

Δικαιώµατα©: Τα άρθρα που εµφανίζονται στο ‘21 Γραµµάρια’ αντιπροσωπεύουν τις απόψεις των αρθρογράφων τους. Όλα τα κείµενα, γραφικά, εικόνες που παρουσιάζονται σε οποιοδήποτε τµήµα του ‘21 Γραµµάρια’ αποτελούν πνευµατική ιδιοκτησία του δηµιουργού τους. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, µερική ή περιληπτική, ή κατά παράφραση, ή διασκευή απόδοση του περιεχοµένου των σελίδων του έντυπου µε οποιονδήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούµενη γραπτή άδεια από το συµβούλιο του οµίλου σύµφωνα µε τους κανόνες Περί Πνευµατικής Ιδιοκτησίας του Διεθνούς, Ευρωπαϊκού και Τοπικού Δικαίου.

Επικοινωνία:

Μια µέρα στο Δευτέρα 07.00: Το ξυπνητήρι παίζει, τζαι εγώ µε 1000 ζόρκα σηκώνουµαι που το κρεβάτι... Δευτέρα 08.15: Θωρώ το ρολόι...Α Παναγία µου άρκησα!!!!Εν 8.15 η ώρα τζαι ακόµα είµαι έσσο. Αφού έταρασσω το πρωί (όπως λαλεί τζαι η µάνα µου). Εννα µε πιάσει η κίνηση τωρά τζαι έννα µου γυρίσει πάλε!!!! Δευτέρα 08.50: Είµαι στα φώτα των Δισκοθηκών ακόµα.. (Φαντάσου να επίαινα που τα φώτα του Καλισπέρα ακόµα....). Το πόδι µου έπαθε τενοντίτιδα συνέχεια πάνω στο κλατς. Καλά να πάθω, ο µαλάκας, που εν έδωκα αλλό 1000 λίρες, συγγνώµη άλλο 1700 ευρώ, για να πιάσω αυτόµατο..... Δευτέρα 09.05: Έχοντας γερή δόση τύχης, νεύρων και καλών αντανακλαστικών (πάλε καλά που εν πήα σφηνάκια εψές) καταφέρνω να φτάσω σώος και αβλαβής στα κεντρικά. Ο πενιχρός αριθµός πάρκινγκ είναι κατελειµµένος, αλλά ευτυχώς έχουµε και το δάσος (ένα ακάµωτο χωράφι µε ευκαλύπτους). Παρκάρω τζαµέ τζαι σαν κατεβαίνω σκέφτουµαι: “άραγε, καλύφκει µε ασφαλιστικά το πανεπιστήµιο σε περίπτωση που αποφασίσει κανένας που τους κλώνους των δεντρών τούτων να επισκεφτεί το αυτοκίνητό µου”; Δευτέρα 09.10: Μπαίνω στην τάξη. Το µάθηµα σταµατά για µια στιγµή τζαι ούλλοι γυρίζουν πάνω µου. Πιάνω βιαστικά µια θέση, φκάλλω πάνω τις σηµειώσεις τζαι προσπαθώ να καταλάβω έννα µπου γίνεται. Δευτέρα 10.15: Το µάθηµα τελειώνει τζαι εγώ ακόµα να συνειδητοποιήσω έννα µπου κάµναµε...:”ρε γαµώτο, τζαι εν εµείνισκα έσσο µου να τζοιµηθώ....” Δευτέρα 10.20: Κάθοµαι στην καφετέρια τζαι τζεγκενεύκω.. Ως συνήθως ήρτε ένας που τους παρέες που ζηθκιανεύκουν τζαι εζήταν ελεηµοσύνη. Η µέρα, όµως , σήµερα ήταν διαφορετική. Αρνήθηκα να του δώκω πολεµώντας µε τις ενοχές µου για πολλίν ώρα.

Τώρα, ΚΑΙ ηλεκτρονικά!

21grammaria.wordpress.com Διαβάστε το τελευταίο τεύχος, δείτε το αρχείο, σχολιάστε τα κείµενα, καταθέστε τα δικά σας κείµενα.

e: [email protected] s: http://21grammaria.wordpress.com

[2]

Πανεπιστήµιο Δευτέρα 12.00: Έχω µια δουλειά τζαι πρέπει να φύω. Ευτυχώς εν κοντά!! Ως τις 13.25 πρέπει να 'µαι πίσω, γιατί έχω παρουσίαση..Μόνο τζαι µόνο που σκέφτουµαι την ώρα που εννά ξανάρτω τζαι εν θα βρίσκω να παρκάρω πιάνει µε το αµόκ.. Δευτέρα 13.10: Φτάνω στα κεντρικά, τζαι βρίσκω για καλή µου τύχη, µετά που κανένα 5λεπτο λαγκοδέρµατος, τόπο να παρκάρω στο χωράφι. Τζείνο που συνειδητοποιώ είναι το “πόσο θα µου στοιχήσει το πάρκινγκ τούτο. “Ως τότε, όµως έχουµε τζαιρό· αρκεί ακόµα το σέρβις του αυτοκινήτου”. Σαν περπατώ προς την αίθουσα, σταµατά µε µια κοπέλα (Γαλλίδα), τζαι εξηγεί µου (στα αγγλικά φυσικά), ότι ήρτε για να πιάσει το λεωφορείο που την στάση τζαι λεωφορείο εν έσιει. Ήταν λίον απελπισµένη, γιατί είσιε εξέταση στο Κολλέγιο Τουρισµού. Τι να κάµω τζαι εγώ, επροσφέρθηκα να την πάρω. Στο δρόµο για το Κολλέγιο Τουρισµού, είχα την ευκαιρία να αποσπάσω διάφορες εντυπώσεις της κοπέλας για τη διαµονή της στην Κύπρο. Το πιο ενδιαφέρον ήταν όταν µε ρώτησε αν έχουµε κάποιου είδους νοητικό πρόβληµα τζαι πετάσσουµε τα σκουπίδκια που το παράθυρο µας στον δρόµο........ Δευτέρα 13.25: Φαίνοµαι για 2η φορά τυχερός τζαι βρίσκω πάρκινγκ. Τούτη τη φορά, όµως βουρώ για να πάω στην αίθουσα. Δευτέρα 15.00: Η παρουσίαση τελειώνει. Ωχ, τωρά εν ώρα του φαγιού. Με το που µπαίνω στην καφετέρια διά µου η δυσωδία του τσιάρου. Χαρακτηριστική η σήµανση “χώρος µη καπνιστών”στην µια πλευρά της καφετέριας. Τάχα διαχωρισµός καπνιστών-µη καπνιστών. Τούτο θα πει Ευρώπη!!! Τζαι τότε διερωτούµαι:”άτε πες, πως τζαι ποδά εν καπνίζουν · έννεν τον ίδιο αέρα µε τους καπνιστές που αναπνέουν;” Προσπερνώ το, πιάνω φαΐ τζαι φκαίνω έξω. Δευτέρα 16.00: Άτε εν ώρα µας να φεύκουµε σιγά σιγά. Στον δρόµο καθοδόν για σπίτι µια από τα ίδια η κίνηση (ή µάλλον η ακινησία). Το καλό είναι ότι έσιεις άφθονο χρόνο για να σκεφτείς. Μέσα στην πλειάδα των σκέψεών µου (όπως λένε και οι αγγλοσάξονες- brainstorming), σκέφτουµαι κάτι που µου λαλεί συνέχεια η µάνα µου:”έσιει τζαι σιειρότερα”. Όντως, εφαντάστηκες να έβρεσιε θέµας...........!!!

Που; Έξτρα Θα φύγω στα ξένα για σπουδές. Εντάξει. Δεδοµένο. Πάντα ήταν, για µένα. Ποτέ µου δεν σκέφτηκα, όµως, ότι µπορεί να µην επιστρέψω. Αγαπώ τον τόπο µου. Πάντα ονειρευόµουν ότι θα µεγαλώσω και θα τον αλλάξω, θα τον φτιάξω.Τελευταία άρχισα να προβληµατίζοµαι.

Είδα την κοινωνία να δηµιουργεί πολίτες µε ανθρώπινα δικαιώµατα, και πολίτες χωρίς (βλέπε φυλακισµένους, οµοφυλόφιλους, ψυχικά ασθενείς κ.α.). Είδα την κοινωνία να διαλύει την Υπ η ρ ε σ ί α Κ Ατ α π ο λ έ µ ι σ η ς Ναρκωτικών στηριζόµενη σε µαρτυρίες εµπόρων ναρκωτικών. Είδα αθώους να µπαίνουν στην φυλακή, να στιγµατίζονται. Ήξερα, ξέρω, όλοι ξέρουµε, ότι οι εγκληµατίες και παρανοµούντες την γλυτώνουν. Αλλά το αντίθετο; Να στιγµατίζονται οι αθώοι; Και

[3]

µάλιστα όχι από κάποιο λάθος αλλά για δηµόσια κατανάλωση! (και µην µου πει κανείς οτι οι συλλήψεις της υπόθεσης Κίττα δεν ήταν για δηµόσια ανάλωση!!!) Προβληµατίζοµαι; Κι αν δεν είµαι ο µόνος; Κι αν προβληµατίζονται κι οι άλλοι; Ποιος θα κάνει την αλλαγή; Ποιος θα επιστρέψει; Που θα επιστρέψει;

Τι γίνεται µέσα στο µυαλό µιας γυναίκας; Μα ο απόλυτος πανικός φυσικά!!! Θεοδώρα Γιασεµί Δεν χρειάζεται να αφιερώσετε χρόνο για να καταλάβετε, γιατί απλούστατα ούτε εµείς οι ίδιες δεν ξέρουµε τι στο καλό γίνεται εκεί µέσα. Ίσως φταίνε εκείνες οι δύσκολες µέρες του µήνα, όπου οι ορµόνες µαζί µε το στήθος µας εκτοξεύονται στα ύψη. Ίσως πάλι είναι οι ανασφάλειες, τα ταµπού και εκνευριστική συνήθεια µας να αυτολογοκρινόµαστε µε κάθε θηλυκό που κινείται στο οπτικό µας πεδίο. Ισιώνουµε τα µαλλιά µε απόλυτη ευλάβεια, και µετά ευχόµαστε να τα είχαµε κρεπάρει. Φοράµε το αγαπηµένο µας παντελόνι, και όταν πια περπατάµε στο δρόµο κατευθείαν για το µπαράκι, ανακαλύπτουµε ότι τελικά δεν µας πηγαίνει και τόσο και ευχόµαστε να είχαµε επιλέξει φούστα. Αγοράζουµε παπούτσια τα οποία δεν θα φορέσουµε ποτέ, αλλά αυτό καθόλου δεν µας εµποδίζει από το να αγοράσουµε ένα ζευγάρι ακόµα. Και αρνούµαστε πεισµατικά να µάθουµε να αλλάζουµε την λάµπα στο µπάνιο και να κατεβάζουµε τα σκουπίδια στο δρόµο, ευχόµενες να είχαµε ένα αρσενικό να το κάνει για εµάς. Κάπου εδώ βρίσκει την θέση της µια σοφή κινέζικη παροιµία. ‘’Πρόσεχε τι εύχεσαι’’ ... Γιατί µπορεί ξαφνικά να βρεθείς µε ‘’αφρό µαλλί’’ στο cinema και να γίνεις ο περίγελος των πίσω καθισµάτων που δυσανασχετούν. Με φούστα χειµωνιάτικα γιατί ξέχασες στην ευχή σου να συµπεριλάβεις και καλσόν. Και µε ένα µπρατσωµένο αρσενικό που ναι µεν σου κατεβάζει τα σκουπίδια, αλλά σου ‘’αλλάζει και τα φώτα’’ και δυστυχώς δεν αναφέροµαι στην λάµπα του µπάνιου

Ας µιλήσουµε για ανασφάλειες.. Θεοδώρα Γιασεµί Αυτές που µας κάνουν να στεκόµαστε επί ώρες µπροστά στον καθρέφτη, αλλάζοντας ρούχα µανιωδώς , Ανασφάλειες που µας ταλαιπωρούν από την σχολική εφηβεία µέχρι τα βαθιά γεράµατα. Σε αυτές που µε παιδική αφέλεια χρεώνουµε τα µεγαλύτερα µας λάθη, λες και φταίει η στραβή µύτη ή τα ατίθασα σγουρά µαλλιά, Που δεν βρήκαµε ποτέ το θάρρος να ανέβουµε στην σκηνή όπως πάντα ονειρευόµασταν. ή πάλι το µικρό στήθος που χάσαµε τον άντρα της ζωής µας λίγο πριν τον γάµο, και το στραβό µέσο δάκτυλο του δεξιού κάτω άκρου η αιτία που δεν πήραµε την δουλεία που µας άξιζε. Κάποιος µου είχε πει κάποτε µια ιστορία για ένα κορίτσι που είχε δύο πόδια άνισου µεγέθους , και τώρα βάλτε τον εαυτό σας στην θέση αυτή… Μέχρι που νοµίζετε ότι θα µπορούσε να φτάσετε µια µία τέτοια ανασφάλεια..? Σκεφτήκατε όµως ποτέ ότι οι αδυναµίες µας, µπορούν να γίνουν η µεγαλύτερη δύναµή µας? Αυτό πρέπει να σκέφτηκε και το κοριτσάκι αυτό, όταν αναβάθµιζε την αδυναµία της στο πιο σαγηνευτικό βάδισµα του κινηµατογράφου και έκανε την εικόνα της ακόµη και σήµερα ταυτόσηµη µε τον απόλυτο ερωτισµό. Το πιθανότερο είναι να µην τα καταφέρουµε τόσο καλά όσο η Μέρλιν Μονρόε, όµως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουµε να κατακτήσουµε αυτά που µας αξίζουν Να κάνουµε πράξη αυτά που ονειρευτήκαµε, Και να ετοιµαστούµε για αυτά για τα οποία έχουµε φτιαχτεί. Και να παύσουµε επιτέλους να κάνουµε ευχές νοµίζω είναι η ώρα να αρχίσουµε να τις κάνουµε πράξη.

[4]

Μικρότητα Έλλη Κι έγραψε ο Καβάφης το πρώτο σκαλί, παραπονιούνταν µια µέρα ο νέος ποιητής.. οι νέοι ποιητές, εκατοµµύρια. ν’ αγωνίζονται ν’ ανέβουν της ποιήσεως τη Σκάλα. Κι εγώ εδώ, να µην ξέρω τι να πω, µόνη στη σιωπή µου.. µε ποιο µου στίχο να ανέβω, να πετάξω ίσως τι είν’ αυτό που θα µε πάρει ψηλά; Τα µυαλά µου που πήραν αέρα; Ποιο να αντιγράψω; Για τι να πω; Οι έρωτες πουλάνε, µα ίσως ξεφτίσανε πια οι αγάπες πάνε κι έρχονται, ακόµα συγκινούν για πόλεµους µίλησαν άλλοι που ξέρουν καλύτερα τη µοναξιά την ανέλυσαν χιλιάδες.. Κι όµως έγραψα κι εγώ.. για έρωτα, αγάπη, πόλεµο και µοναξιά, στίχους πολλούς.. και θα γράψω κι άλλα ακόµα, για τα ίδια πράγµατα θα επαναλαµβάνοµαι µε λόγια διαφορετικά, ξανά και ξανά. µα νοµίζω αλλάζω!. Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι. Λόγια παρηγοριάς; Νιώθω µικρή.. Κι όµως µεγάλωσα. και γράφω χρόνια µε ποιο στίχο µου να ανέβω.. θαρρώ µε πνίγει η µικρότητά µου! 2007

[5]

Θέµατα που θέλω να τα µοιραστώ… Randaplan Πριν από µερικούς µήνες είχαν την ευκαιρία να πάω ένα διήµερο σ' ένα ξενοδοχείο µε παιδιά µε ειδικές ανάγκες. Ιδιαίτερη εντύπωση µου έκανε το γεγονός ότι τα παιδιά ήταν όλα σαν µια πολύ µεγάλη παρέα, που έπαιζαν, χόρευαν και διασκέδαζαν όλοι µαζί. Με µερικούς από αυτούς αντάλλαξα τηλέφωνο και κρατούµε και λίγη επαφή. Είχα εκπλαγεί επίσης όταν τους είδα όλους να είναι φιλικοί να έχουν ενδιαφέρον για το τι κάνω κ.λ.π. Τότε συνειδητοποίησα το τι έχουν περισσότερη ανάγκη τα παιδιά. Θέλουν να µοιράζονται εµπειρίες. Θέλουν αγάπη και στοργή, µα περισσότερο απ' όλα θέλουν το χρόνο που θα τους αφιερώσεις για να σου εκφραστούν και να σε εντάξουν στην µεγάλη αυτή παρέα τους, για τίποτα παραπάνω από το να το µοιραστείς µαζί του! Το βράδυ της πρώτης µέρας ήταν ξεχωριστό αφού υπήρχε και ζωντανή µουσική στο ξενοδοχείο και έβλεπες τα παιδιά να χορεύουν και να τραγουδούν µε τη ψυχή τους! Τότε άκουσα ένα παιδί ίσως και συνοµήλικο µου, µε ειδικές ανάγκες ή ικανότητες όπως τις λένε πολλοί να τραγουδά το τραγούδι: «Αν είν΄ η µοίρα µου σακατεµένη δε φταίει ο κόσµος ούτε κι εσύ..» και οµολογώ ότι

συγκινήθηκα πολύ. Ίσως γιατί τους ερµήνευσα µε το δικό µου τρόπο… Τα π α ρ α κ ά τω σ τ ο ι χ ε ί α αποτελούν µέρος ενός άρθρου της εφηµερίδας «ΠΟΛΙΤΗΣ» του Σαββάτου 20 Δεκεµβρίου του 2008 σελ.10. Το 1961 ο καθηγητής Ψυχολογίας του Πανεπιστηµίου Γιέιλ των ΗΠΑ Στάνλει Μίλγκραµ. Πραγµατοποίησε το διάσηµο πλέον -και ανατριχιαστικό«Πείραµα» του, που έγινε και οµώνυµη ταινία, καταδεικνύοντας ότι οι άνθρωποι είναι πρόθυµοι να βασανίσουν εάν ενθαρρυνθούν από άτοµα που έχουν εξουσία, η κοινή γνώµη σοκαρίστηκε. Ο καθηγητής Τζέρι Μπέργκερ του Πανεπιστηµίου Σάντα Κλάρα της Καλιφόρνια επανέλαβε το πείραµα του 1961, διαπιστώνοντας ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει σχεδόν µισό αιώνα µετά. Οι άνθρωποι είναι πάντα διατεθειµένοι και υπάκουοι να λειτουργήσουν σαν βασανιστές των άλλων, κάνοντας τους επώδυνα ηλεκτροσόκ, αρκεί κάποια προσωπικότητα, περιβεβληµένη µε κύρος και εξουσία, να τους ενθαρρύνει για κάτι τέτοιο. Η έρευνα έδειξε ότι το 70% συνέχισαν να κάνουν ηλεκτροσόκ στους εθελοντέςθύµατα ή τουλάχιστον πίστευαν

στο προηγούµενο τεύχος, στο άρθρο για την πιλότα έκανα ένα λάθος εκ παραδροµής. Ανέφερα ότι τα χαρτιά µοιράζονται δεξιόστροφα αντί αριστερόστροφα. Αν ψάχνετε 4ο, 99617640 ;-) [6]

ότι κάνουν, αφού χωρίς να το γνωρίζουν, οι εθελοντές θύµατα ήταν ηθοποιοί που προσποιούνταν ότι υποφέρουν από την εκκένωση του ηλεκτρικού ρεύµατος. «Επιβεβαιώσαµε αυτό που είχε ανακαλυφθεί στο προηγούµενο πείραµα: εάν οι άνθρωποι β ρ ε θ ο ύν σ ε ο ρ ι σ µ έ ν ε ς συνθήκες, θα αντιδράσουν µε αναπάντεχους και συχνά ενοχλητικούς τρόπους. Η προηγούµενη έρευνα διατηρεί ακόµα την ισχύ της», δήλωσε ο Τζέρι Μπέργκερ. Στο προηγούµενο πείραµα του Μίλγκραµ, οι ηθοποιοί-θύµατα προσποιούνταν ότι υπέφεραν όταν η ισχύ του ρεύµατος ήταν 150βολτ, αλλά οι βασανιστέςεθελοντές δε δίστασαν να αυξήσουν την ισχύ του ρεύµατος µέχρι και το µέγιστο (τα 450βολτ). Ο Μπέργκερ τ ρ ο π ο π οί η σ ε κ ά πω ς το επαναληπτικό του πείραµα, σταµατώντας την ισχύ του ηλεκτροσόκ στα 150βολτ. Όµως το 70% των «βασανιστών» (ηλικίας 2 0 - 8 1 ε τώ ν κ α ι « µ έ σο ι » Αµερικανοί πολίτες) ήθελε να αυξήσει την ισχύ του ρεύµατος πάνω από αυτό το επίπεδο, όταν ο Μπέργκερ τους διέταζε να σταµατήσουν στα 150βολτ. Σύµφωνα µε τον Μπέργκερ, το νέο πείραµα, που δηµοσιεύτηκε στο περιοδικό American Psychologist, µπορεί να εξηγήσει εν µέρει τις καταχρηστικές συµπεριφορές των δεσµοφυλάκων προς του κρατούµενους στη φυλακή Αµπού Γκράιµπ στο Ιράκ ή των ναζί στο Β΄ Παγκόσµιο πόλεµο. Ο Αµερικανός ψυχολόγος επισήµανε ότι πρέπει να είναι κανείς επιφυλακτικός όταν κάνει το «άλµα» από τις εργαστηριακές µελέτες στις πολύπλοκες συµπεριφορές στην πραγµατική κοινωνία, σχετικά

µε ζητήµατα όπως η γενοκτονία. Όµως, πρόσθεσε ότι ε ί να ι σηµαντικό να κατανοηθούν καλύτερα εκείνοι οι ψυχολογικοί παράγοντες που συµβάλλουν ώστε οι άνθρωποι να δρουν µε τόσο απρόσµενο και ανεπιθύµητο τρόπο, κυρίως επειδή είναι επιρρεπείς στο να υπακούν τους ανθρώπους -σύµβολα της εξουσίας. (Ο Μπέργκερ δε βρήκε διαφορές µεταξύ των εθελοντών του, ηλικίας 20 µε 81 ετών, τους οποίους είχε προσεκτικά επιλέξει ως µέσους εκπροσώπους του αµερικανικού κοινού). Απ' όλα τα παραπάνω εγώ θα επικεντρωθώ στην τελευταία πρόταση. Ειλικρινά είµαι πολύ περίεργος να µάθω σε ποιους λόγους οφείλεται αυτή η αντίδραση της πλειοψηφίας των συµµετεχόντων στο πείραµα αυτό (σχεδόν 3 στους 4 συµµετέχοντες). Γιατί όµως άτοµα µε εξουσία, ασκούν τόση επιρροή στο κοινό; Ποια είναι άραγε η αιτία που οι σ υ µ µ ε τ έ χον τ ε ς α ν τ ί ν α αντιδρούν κατά της συµµετοχής σ το υ ς σ το π ε ί ρ α µα ή τουλάχιστον να σταµατούν στα 150βολτ που τέθηκε ως όριο ήθελαν να αυξήσουν την ισχύ του ρεύµατος µέχρι και το µέγιστο όριο; Προσωπική µου εκτίµηση είναι πως µε τη συµµετοχή και µόνο στο πείραµα δηλώνουν υποταγµένοι και «σκλαβωµένοι», αν µπορώ να το πω, κάτω από την επιρροή της εξουσίας. Ευτυχώς που θεός µας έδωσε και την ελεύθερη βούληση και την ορθολογιστικά κριτική ικανότητα και σκέψη. Καιρός να την αξιοποιήσουµε µε απώτερο σκοπό το καλό του εαυτού µας και της κοινωνίας στην οποία, (ας µην το αγνοούµε!), ζούµε.

Ζητώ προκαταβολικά συγνώµη, τελεία. Μόνικα Κουρουφέξη Οι δηµοσιογράφοι είµαστε ευαίσθητοι σε ότι αφορά τον αριθµό των λέξεων. Την ιστορία θα µπορούσε κανείς να την περιγράψει µε πενήντα λέξεις. Άντε εκατό για να µην παρεξηγηθούµε. Και τηλεγραφικά (για να θυµόµαστε και την παράδοση) «Είµαστε ένας άθλιος λαός χωρίς παιδία». Στοπ. «Γινόµαστε κάθε µέρα φτωχότεροι υλικά και πνευµατικά». Στοπ. «Ζούµε χρόνια τώρα χωρίς ουσία». Στοπ. Τέλος. Στεκόµουνα στην στάση, µε τον κρύο αέρα του Βαρδάρη να διαπερνά το χοντρό µου παλτό και να εισχωρεί στα κόκαλα µου, περιµένοντας το λεωφορείο. Κατά την διάρκεια την αναµονής µου βρήκα ένα παλιό φίλο και στην κοινότυπη συζήτηση µας, µου είπε για ένα βιβλίο που βρήκε σε ένα παγκάκι λίγες µέρες πριν. Το άνοιξε µε πολύ περιέργεια για να δει τι είναι και µέσα βρήκε ένα σηµείωµα που έλεγε ότι το συγκεκριµένο βιβλίο προσπαθεί να κάνει τον γύρο του κόσµου. Πως; Σε όποιον πέσει στα χέρια το διαβάζει και όταν το τελειώσει το αφήνει κάπου, σε ένα παγκάκι, σε ένα λεωφορείο, στο σταθµό των τρένων, µε σκοπό να το βρει ο επόµενος του ιδιοκτήτης και να το βοηθήσει να πάει πάρα πέρα. Αµέσως σκέφτηκα πως θα ένιωθα πολύ τυχερή να έβρισκα και εγώ ένα τέτοιο βιβλίο στο δρόµο µου. Και η αµέσως µετά σκέψη µου ήταν πώς γίνεται, αυτό το βιβλίο, να µην χάθηκε σε κάποια πορεία του, πως γίνεται να έµοιαζε καινούριο µετά από τόσα χέρια που πέρασε, πως γίνεται να το διάβασαν όλοι και κάποιος να µην το έριξε σε µια γωνία και να το ξέχασε µε το πέρασµα του χρόνου; Θέλω να πιστεύω ότι, οι ιδιοκτήτες που το είχαν υιοθετήσει για λίγες µόνο µέρες προστάτευσαν και ερωτεύτηκαν τον πολιτισµό που έπεσε στα χέρια τους, και ότι τελικά δεν είµαστε και τόσο άθλιος λαός χωρίς παιδεία και ότι δεν γινόµαστε µέρα µε την µέρα φτωχότεροι πνευµατικά. (για το υλικά δεν µπορώ να σας εγγυηθώ τίποτα). Και επειδή τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόµα…. Προς το παρόν αδιέξοδο. Στοπ. Βάζω τελείες και σας αφήνω σε εκκρεµότητα…. Συµβουλή µου, πάντα να ασκείται κριτική και να αµφισβητείτε τα πάντα. Να µην θεωρείται δεδοµένο ό,τι σας πλασάρουν, έστω κι αν είναι άτοµα µε εξουσία ή τους οποίους κατά κάποιο τρόπο είστε «υπο-ταγµένοι », και όταν αντιλαµβάνεστε κάποιο λάθος ή µια αδικία εις βάρος κάποιου ή/και εσάς, µη σιωπήσετε και µη σφυρίζετε αδιάφορα σαν να µη συµβαίνει τίποτα, έστω κι αν αυτό σηµαίνει να έρθετε σε ρήξη µε άτοµα µε µεγαλύτερη

[7]

από εσάς εξουσία. Τουλάχιστον υποδείξετε ή εξηγάτε στο θύτη αυτό που αµελεί εις γνώσει ή και εν αγνοία του, ή ακόµα καλύτερα προστατέψετε τα θύµατα από το να επαναλάβουν µια ζηµιογόνα ή/και ψυχοφθόρα πράξη! Θέλει κότσια και αντοχές όµως για να πας κόντρα στο κατεστηµένο και αυτό που είθισται…

Festi

21Grams of Art

val

0"%&'()*$+#', #$+ -./µ$… !"#$%& 1(+,-.2"30

!"#$%&'()*$+#', #$+ -./µ$… !"#$%& '()*+,-./-0

!"µ#: !"µ#$%&'()*+, *") *-.)"…

!"µ#: !"µ#$%&'()*+, *") *-.)"…

A*9$1 /$" $2B>@# µ2C> µ2(. A*9$1 32 2:"@1>B"6µ1 '$# "# 3D"# &93"63, C"63, @%µ#"6,7"<3.

E6**"74 =F$"7,2=#-3 &2# CF7,2=#-3 µD?,# $#( 10 G2,$>"6 2009. A:#&"#3F34/$1 µ1 $" [email protected] 4 $" 99769066

!"#$%$#&'( )µ#*"( +,"-.%/%( $%( 0123#&4( 5%µ#"6,7#&'$%$2(

211&'µµ2&3'

“218,2µµ9,#2” +231:#/$4µ#" ;<:,"6

8#2 :*%,"=",>1( 4 /6µµ1$"?4 /$#( 1&@%*-/1#(: http://21grammaria.wordpress.com

[8]

Independence Day New Era Το άρθρο αυτό γράφεται σε ώρα µιας θεόσταλτης Φώτισης ότι ενηλικιώθηκα. Επιτέλους !(;) Για χρόνια περίµενα αυτή την στιγµή. Για να είµαι ακριβής, από πάντα. Είναι η εκείνη στιγµή που ξαφνικά αντιλαµβάνεσαι ότι από δω και µπρος είσαι αυτόβουλος, ανεξάρτητος, ικανός να κάνεις τα πάντα µόνος σου. Είναι η ώρα που καταλαβαίνεις ότι µπορείς να κάνεις ότι σου κατέβει στο µυαλό, οποιαδήποτε στιγµή και χωρίς να ρωτήσεις κανένα. Είναι εκείνη η πρώτη φορά που κανείς δεν σε αναγκάζει να φας τις φακές σου, να βουρτσίσεις τα δόντια σου και ν α φ ο ρ έ σ ε ι ς ε κ ε ί ν ο το κακόγουστο πουλόβερ που σου αγόρασαν. Ούτε πρέπει διακαώς

να πας την Κυριακή Εκκλησία, να επισκεφτείς εκείνη την αντιπαθητική σου θεία, να επιστρέψεις από το πάρτυ στις 12:00 ΑΚΡΙΒΩΣ (γιατί και να τα καταφέρεις να µην µεταµορφωθείς εσύ σε κολοκύθα, ο µπαµπάς σου σίγουρα θα γίνει δράκος). Ούτε είσαι υποχρεωµένος να µάθεις γαλλικά που τα σιχαίνεσαι και να ανεχτείς το απαίσιο κρεµ χρώµα στους τοίχους του σπιτιού σου που θα µπορούσε κάλλιστα να είναι πορτοκαλί. Και κείνη τη µοναδικά υπέροχη στιγµή σου 'ρχεται να τσιρίξεις από ευτυχία.

συνεδριάσεις οικογενειακών συµβουλίων στις οποίες, τις περισσότερες φορές, µου ασκείται οµόφωνα βέτο. Οι φακές έχουν αποκλειστεί δια παντός από το διαιτολόγιο µου, τα δόντια µου βουρτσίζονται περιστασιακά, η γκαρνταρόµπα µου αποτελείται αποκλειστικά από ρούχα δικής µου και µόνο επιλογής και τη θεία έχω να τη δω ενάµισι χρόνο. Τις Κυριακές κοιµάµαι µέχρι το µεσηµέρι γιατι έχω επιστρέψει από το πάρτυ τις πρώτες πρωινές ώρες. Τα γαλλικά δεν κατάφερα να τα αποφύγω, τα ακροατήρια ισπανικών στο πάντα φοιτητοκεντρικό πανεπιστήµιό µας είχαν κλείσει, και, φυσικά, ο τοίχος µου είναι βαµµένος έντονο πορτοκαλί.

Τώρα που δεν µένω πια στο πατρικό µου, η ζωή µου έχει αλλάξει δραµατικά, στις περισσότερες περιπτώσεις προς το καλύτερο. Οι αποφάσεις για σηµαντικά και ασήµαντα θέµατα της ζωής µου παίρνονται από Υπάρχουν και στιγµές που θέλω εµένα, και όχι µετά από πολύωρες να τσιρίξω, όχι όµως από χαρά . Από Απόγνωση. Και -δυστυχώςείναι πολλές. Πάρα πολλές. Είναι όλες εκείνες οι φορές που επιστρέφω σπίτι µετά από µια εξοντωτική µέρα µαθηµάτων, έχοντας να διαβάσω τόµους βιβλίων για την εξεταστική και β λ έ π ον τ α ς το π ε ρ ι θ ώ ρ ι ο παράδοσης των εργασιών να µικραίνει ασφυκτικά. Είναι κάθε φορά που βλέπω το νεροχύτη να ξεχειλίζει από λερωµένα πιάτα προ αµνηµονεύτων περιόδων, κάθε φορά που το πάτωµα κολλάει γιατί κανένας δεν µπήκε σε κόπο να σφουγγαρίσει. Είναι όταν δεν έχω ούτε µια καθαρή µπλούζα να φορέσω γιατί δεν έχω ιδέα πώς λειτουργεί το καταραµένο το πλυντήριο, όταν αντιλαµβάνοµαι -πεινασµένη και απογοητευµένη- ότι το φαγητό που προσπαθούσα επί 2 ώρες να ψήσω έχει καεί/µισοψηθεί/είναι ωµό. Είναι όταν έχω να ξοφλήσω ένα σωρό απλήρωτους λογαριασµούς ενώ τα λεφτά που µου έχουν στείλει οι δικοί µου βρίσκονται στα ταµεία των καταστηµάτων του Mall . Κι έτσι µου 'ρχεται να χτυπήσω το κεφάλι µου στον τοίχο. Ευτυχώς, είναι πορτοκάλι.

[9]

World Universities and Parking!

***Ναι, κάποια έχουν πολυώροφους χώρους στάθµευσης.

Harvard University, Η.Π.Α.

Stanford University, Η.Π.Α.

University of California Berkeley, Η.Π.Α.

Leiden University, Ολλανδία

Πανεπιστήµιο Κύπρου, Κύπρος

University of Pretoria, Νότιος Αφρική [10]

Η µάνα µου κι εγώ

Απορία

http://erykini.blogspot.com

Ερυκίνη

Κλασσικά στυλιστικά σχόλια της Μάνας Ερυκίνης, όταν έχω πάρει τσάντα, σακάκι, κλειδιά και οδεύω προς την πόρτα (µε το soundtrack του "Chariots of fire"), γιατί ναι, κάποιοι ακόµα ζουν µε τους γονείς τους (κατάρα, κατάρα): - ίνταλως εν έτσι τζείνα τα µαλλιά σου µια ζωή; καλά µάνα µου εν χτενίζεσαι πριν να φύεις; Ερυκίνη: Μα εν χτενισµένα!!! - γιατί εν βάφεσαι λλίον ρε κόρη µου; Ερυκίνη (ανάλογα µε την περίσταση): 1) Μα είµαι βαµµένη ή 2) Ου ρε µάνα, σιγά να µεν βαφτώ να πάω ... Μάνα: 1) Πούντο εν φαίνεται... ή 2) Γιατί οι άλλες παν άβαφτες;

Πραγµατικά πάντα είχα την απορία. Γιατί κάποιος/κάποια γράφει κάτι στο µέσα µέρος της πόρτας στις δηµόσιες τουαλέτες; Ποττέ εν το εκατάλαβα. 1. Ήταν ήδη τζιαµέ τζαι καθώς έκαµνεν την ανάγκην του ήρτεν του αναλαµπή τζαι απλά εν έθελεν να το ξεχάσει; 2. Ήταν ήδη τζιαµέ κάµποσην ώραν τζαι εβαρκέτουν τζαι είπεν «ας γράψω κάτι να περάσει η ώρα;» 3. Θεωρεί ότι τζείνον που έσιει να πει εν τόσο σηµαντικό που πρέπει ούλλοι να το θκιαβάσουν; Άµαν εν µπροστά στα µούτρα σου την ώραν που κατουράς, εν µπορείς να το αγνοήσεις. 4. Θεωρεί ότι τζείνον που έσιει να πει εν εντελώς για χέσιµο; τζαι πάλε εν το καταλληλότερο µέρος. 5. Εν έσιει µπογιά ή σπρέυ να γράψει πάνω στον τοίχον τζαι συµβιβάζεται µε το µαρκαδόρο πάνω στην πόρτα; Μα γιατί που µέσα ρε παιδί µου; 6. Για καθαρά αλτρουιστικούς λόγους; Άµαν πάει ό άλλος να κάµει την ανάγκην του να έσιει κάτι να θκιαβάζει, να περνά η ώρα του. Όι πέτε µου. Πάντως, όποιος τζαι να εν ο λόγος, συγγνώµην τζιόλις, αλλά εγώ τι φταίω να κατουρώ τζαι να έχω φάτσα φόρα το Πάµπος + Έλενα = L.F.E. (σε καρδιούλα πάντα) ή τη µάνα ακόµα σιηρόττερα το διαφηµιστικόν του οµίλου µε το ηλιθιότατο σλόγκαν; εννά είχα

Αν άκουα µου, ή που γκόµενο ή που εννά κατέληγα στο πεζοδρόµιο.....

- γιατί εν φορείς σκουλαρίκια καµιά φορά; ή κανένα βραχιόλι; Αφού έσιεις. Ερυκίνη: (ακατάληπτο µουρµουρητό, τρέχω προς την πόρτα, θυµίζω στον εαυτό µου ότι εν η γεναίκα που µε γέννησε)

και το γενικότερο σχόλιο - Ντύνεσαι πάαρα πολλά σεµνά. πάρα πολλά. Αν δεν δείξεις τωρά που είσαι νέα πότε εννά δείξεις; Κάπου δαµέ έχω ήδη φύγει...

Γενικότερο συµπέρασµα: Αν άκουα τη µάνα µου, ή που εννά είχα γκόµενο ή που εννά κατέληγα στο πεζοδρόµιο..…

[11]

Τόσα πολλά...

Τι γίνεται, όµως, µε τα υπόλοιπα;

Στου Κουφού την Πόρτα...

Γράφω για να σας κινητοποιήσω. Δεν νοµίζω ότι θα πετύχει για πολλούς, αλλά ένας (οποιοσδήποτε ένας) είναι αρκετός. Διότι, κύριοι και κυρίες συνάδελφοι και συµφοιτητές, η νεολαία έχει µια λειτουργία. Να κρίνει και να βελτιώνει. Και εµείς δεν µπορούµε ακόµη να υπερηφανευόµαστε ότι τον εκπληρώνουµε. Θα έπρεπε να κάνουµε κάτι, κάτι µικρό. Απλά για να βοηθήσουµε τους επόµενους να κτίσουν σε αυτό. Εµείς, όµως, γίναµε µέρος του συστήµατος πολύ νωρίς. Και όλες Γράφω για να σας κινητοποιήσω. Να σας πω να ζήσετε. Να σας πω να βεβαιωθείτε ότι κάνετε όσα περισσότερα µπορείτε. Ότι κερδίζετε όσα περισσότερα µπορείτε. Γραφτείτε στο κόµµα που σας αρέσει, όχι αυτό των γονιών σας. Αν δεν σας αρέσει κανένα, θυµηθείτε ότι το εκλέγειν είναι δικαίωµα και όχι υποχρέωση. Γραφείτε σε έναν Μη Κ υ β ε ρ ν η τ ι κό οι επιστήµες θα συµφωνήσουν ότι Οργανισµό και προσφέρετε. όταν είσαι µέρος του συστήµατος, δεν βλέπεις και δεν κρίνεις µε Β ρ ε ί τ ε έ ν α ν σ κο π ό κ α ι αγωνιστείτε γι' αυτόν (δόξα σοι ο αντικειµενικότητα. Θεός, προβλήµατα προς διόρθωση µπόλικα). Βρείτε αυτό Η αλήθεια είναι ότι ως νεολαία που δεν σας αρέσει και απαιτήστε δεν νοµίζω ότι εγκρίνουµε την να διορθωθεί, γιατί, ΝΑΙ, κοινωνία. Αλλά, κάτι, κάποιος, Δ Ι Κ Α Ι Ο Υ Μ Α Σ Τ Ε ΝΑ κάπου, κάποτε µας έπεισε ότι δεν ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ! µπορούµε να κάνουµε τίποτα γι' αυτό. Και έτσι το µόνο που Γράφω για να σας κινητοποιήσω. κάνουµε είναι παράπονα. Αντιδράστε. Γράφω για να σας κινητοποιήσω. Ένας κοινωνιολόγος µπορεί να Πολεµάτε. ισχυριστεί ότι το να µεγαλώσεις υπό κατοχή και µε απειλή όπλων Γράφω για να σας κινητοποιήσω. σου προκαλεί το αίσθηµα του Απαιτείστε. αβοήθητου. Γράφω για να σας κινητοποιήσω. Καληνύχτα σας!

Υπάρχουν τόσα πολλά που θέλω να πω. Τόσα πολλά που πρέπει να ειπωθούν. Υπάρχουν τόσα πολλά που θέλω να κάνω. Τόσα πολλά που πρέπει να γίνουν. Πρέπει να ειπωθούν. Πρέπει να γίνουν. Αλλά δεν θα ειπωθούν και δεν θα γίνουν µόνα τους. Ποιος θα τα πει; Ποιος θα τα κάνει; Εγώ; Δεν µπορώ. Αδυνατώ. Έχω τόσα πολλά να πω και να κάνω που µπλοκάρω. Δεν λέω τίποτα, δεν κάνω τίποτα. Το στοµάχι µας δεν πεινάει. Αυτό είναι το κόλπο. Εάν πεινούσε θα βλέπαµε. Θα ξυπνούσαµε. Αλλά το φαγητό και το εφήµερο µοιάζουν να λειτουργούν σαν υπνωτικό σε µια ζωή βγαλµένη από το Matrix. Μας κατηγορούν ότι είµαστε η γενιά του Playstation, η γενιά του αντίχειρα. Δυστυχώς, κάποτε φοβάµαι ότι έχουν δίκαιο. Ευτυχώς, κάποτε διαψεύδονται. Οι φοιτητές που σπουδάζουν στην Κύπρο ακούν συχνά ότι δεν ζουν φοιτητική ζωή. Η φοιτητική ζωή, όµως, δεν είναι τόπος. Είναι τρόπος. Αυτό που εννοούν οι (συνήθως) φοιτητές που σπουδάζουν αλλού, δεν το στερούµαστε. Έχουµε κέντρα και τρόπους διασκέδασης µπόλικα. Και άµα βαρεθούµε και θέλουµε µια αλλαγή, κτυπούµε ένα Erasmus και τελειώσαµε.

[12]

Θεωρούµε ότι δεν έχουµε τον έλεγχο της ζωής µας και έτσι δεν προσπαθούµε. Ένας ψυχολόγος µπορεί να µιλήσει για την υπερπροστατευτικότητα και υλική ευµάρεια που µας προσέφεραν οι γονείς µας για να µην στερηθούµε όσα εκείνοι. Δεν ξέρω ποιος έχει δίκαιο. Δεν µε νοιάζει. Οι λόγοι, όταν έχεις επιλογές, µετατρέπονται σε δικαιολογίες. Και η ζωή είναι γεµάτη µε επιλογές.

Το Κυπριακό Ολοκαύτωµα http://alexsoutsos.blogspot. com Όταν ήρθα εδώ πριν από 4 χρόνια σχεδόν, µου δόθηκε µια ανήκουστη ευκαιρία να αλλάξω. Εδώ, σκέφτηκα, δεν µε γνώριζε κανείς. Οι σχέσεις µου µε τους συµφοιτητές µου θα ήταν ένα “κενό ερµάριο” και οι τωρινές µου πράξεις και τα λεγόµενα µου θα καθόριζαν το ποιος θα είµαι για το υπόλοιπο της τετραετίας (;) που θα σπαταλούσα στο Νησί. Αρκετοί πιστεύουν ότι δεν µπορείς να αλλάξεις το παρελθόν. Μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά στην περίπτωση µου/µας είχαµε την ευκαιρία να ξεχάσουµε το παρελθόν. Και φυσικά αυτό ισχύει για κάθε πρωτοετή ελλαδίτη φοιτητή. Άλλοι αποφάσισαν να µείνουν οι ίδιοι, άλλοι άλλαξαν ραγδαία, ποικιλοτρόπως ο καθένας τους και άλλοι αποκόπηκαν από το σύνολο και την µικροκοινωνία µας αναλώνοντας το χρόνο τους βλαστηµώντας την ώρα και την στιγµή που ήρθαν στην Κύπρο. Για εµένα, οι τελευταίοι, απέτυχαν να καταλάβουν την αξία της ευκαιρίας που τους δόθηκε ουρανοκατέβατα, ή ακόµα και την ίδια την ύπαρξη της. Παρόλα αυτά όλες οι αποφάσεις είναι σεβαστές. Μπήκαµε σε ένα πανεπιστήµιο/σχολείο όπου οι καθηγητές µας απειλούσαν να µας κόψουν µε τον όρο των τριών απουσιών και οι γονείς µας τρέµαν µε την ιδέα να διαγραφούµε από το πανεπιστήµιο και να πάνε στράφι όλος ο χρόνος και τα χρήµατα που ξόδεψαν. Βρήκα µια διαφορετική αντίληψη του πανεπιστηµιακού χώρου από αυτήν που είχα συνηθίσει. Οι παρατάξεις τρώγονταν για το ποιος θα κάνει πρώτος το πάρκινγκ στο πανεπιστήµιο για να µπορούν να παρκάρουν το αυτοκίνητο του µπαµπά, αντί να αγωνίζονται για την δηµιουργία των ανύπαρκτων µέσων µεταφοράς. Οι αστυνοµικοί και οι στρατιωτικοί περιπολούσαν ανοιχτά στους χώρους της ανωτάτης εκπαίδευσης. Δεν θέλω να δικαιολογήσω τα λεγόµενα µου, αλλά θα έπρεπε να ξέρουν οι

φοιτητές ότι η Δηµοκρατία φτιάχτηκε για να προστατεύει αυτούς που διαφωνούν µε την καθεστηκυία τάξη και τα τετριµµένα συστήµατα και όχι για αυτούς που συµφωνούν µαζί της. Άλλωστε οι τελευταίοι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν. Δεν µιλάω για βόµβες µολότοφ, απλώς για την πιο υγιή αντίδραση που φέρνει ένα δηµοκρατικό πολίτευµα δηλαδή, την πρόοδο µέσα από την ανατροπή των καρεκλοκένταυρων και την εκκαθάριση της σήψης όπως αυτή παρουσιάζεται µέσα στην κοινωνία. Έτσι και το άσυλο υπάρχει για να προστατεύει ιδέες που µπορεί να αλλάξουν το κόσµο όπως τον γνωρίζουµε σήµερα (καλώς ή κακώς). Η εξυγίανση λοιπόν της αστυνοµίας µέσα από ανοιχτό και δηµόσιο διάλογο δεν µπορεί να γίνει όταν στο δίπλα τραπέζι έχουµε έναν αντιπρόσωπο της κρατική καταστολής µε στολή ή χωρίς. Ένας από τους λόγους είναι προφανώς επειδή αυτός έχει όπλο, χειροπέδες και άλλα µέσα και εγώ δεν έχω τίποτα και έτσι αυτοµάτως θα φοβηθώ να µιλήσω ανοιχτά για θέµατα όπως το προηγούµενο. Κάτι το οποίο είναι πέρα για πέρα φυσική αντίδραση του οργανισµού ή µε άλλα λόγια το ένστικτο της επιβίωσης που υπάρχει σε όλους µας. Βέβαια όλα αυτά υπάρχουν όταν το περιεχόµενο στο οποίο αναφερόµαστε είναι δηµοκρατικό. Εδώ είναι; Ο σκοπός του κειµένου δεν είναι να δείξει τίποτα περισσότερο από τα όσα βλέπουµε κάθε µέρα. Βλέπουµε 45άριδες που το Σάββατο το βράδυ κυκλοφορούν µέσα στη µερσεντές που απέκτησαν µετά κόπων και βασάνων και στο δίπλα κάθισµα µια Κινεζούλα, Φιλιππινέζα, Μπαγκλαντεσιανή... τους σύγχρονους αµειβόµενους δούλους, δηλαδή, πάνω στους οποίους στηρίζεται η σύγχρονη Κύπρος. Και αυτό φυσική αντίδραση του οργανισµού τους είναι. Αρραβωνιάστηκαν στα 18 τους, πήγαν 2 χρόνια στρατό, µε κατοχυρωµένη µια θέση στο πανεπιστήµιο. Δοκίµασαν µόνο ένα “φρούτο” και αφού τους πέσαν τα µαλλιά από τα δάνεια, τα σχολικά έξοδα των παιδιών τους, την ασφυκτική εκπαίδευση που τους πρόσφεραν

[13]

και την λιγοστή διασκέδαση που γεύτηκαν ως τώρα... ξαφνικά ανακάλυψαν ότι υπάρχει και η ευχαρίστηση του εαυτού τους, η καταπολέµηση των κόµπλεξ τους µέσα από τον αγοραίο έρωτα και τα πανάκριβα αµάξια και εν συνεχεία η όδευση προς µια ευτυχισµένη “γεµάτη” ζωή και η κατάληξη σε έναν χολιγουντιανό θάνατο µε όλους τους συγγενείς γύρω από το νεκροκρέβατο τους, την απατηµένη γυναίκα τους και τα 2-3 κουτσούβελα που αράδιασαν στον δρόµο για να να πειραµατιστούν µε νέες τακτικές καταπίεσης. Ένας συµφοιτητής µου, µου είχε δώσει ως λύση να φύγω. Αν δεν σου αρέσει, σήκω και γύρνα στη χώρα σου, µου είπε. Ο ίδιος είναι φυσικά που µετά µου αράδιασε όλα τα κ α κ ά τω ν ε λ λ ην ι κώ ν πανεπιστήµιων και πως αυτός τα άντεξε και τελικά πήρε το πτυχίο του µε ένα χρόνο καθυστέρηση λόγω καταλήψεων. Άντεξε φυσικά και δεν τα παράτησε... αφού πρώτα αποφάσισε να αυτοεξοριστεί στο δωµάτιο του παρέα µε το ΡΙΚ 1 και το ΡΙΚ2. Το πρώτο καιρό είχα νέα που ήθελα να µοιραστώ µε όλο το κόσµο που είχα αφήσει πίσω στην πόλη µου, να αναρωτιέται αν περνάω καλά. Στην αρχή η επικοινωνία ήταν συχνή, µετά κατάντησε ανούσια. Όσον και αν προσπαθούσα να τους εξηγήσω τι γίνεται εδώ πέρα δεν µπορούσαν να µε καταλάβουν. Όπως ακριβώς ένας ινδουιστής πεθαίνει της πείνας επειδή θεωρεί αµαρτία να τρως το “ιερό ζώο”, την αγελάδα δηλαδή, ακόµα και αν η αγελάδα περιπλανιέται αµέριµνη και απολύτως ασφαλισµένη, στο παραδίπλα αγρό, έτσι και εγώ κατάντησα να παραπονιέµαι απαρηγόρητα σε ανθρώπινους τοίχους. Είναι ο µικρός πληθυσµός µε αποτέλεσµα όλοι να γνωρίζονται µεταξύ τους; Είναι ο πλούτος που διάβρωσε τις καθηµερινές τους σχέσεις; Είναι το “Κυπριακό”; Είναι οι οξαποδώ/Τουρκοκύπριοι;

Είναι τα κόµµατα και οι παρατάξεις; Τι είναι αυτό που κάνει την Κύπρο τόσο ιδιαίτερη; Ένας φίλος µου

πήγε να τα τινάξει, άλλος έπεσε σε κατάθλιψη, άλλοι το ρίξανε στα βαριά ναρκωτικά και άλλοι στο µεθύσι, άλλοι πάλι την είδανε νταβάδες και παράγοντες της νύχτας, και άλλοι πιστέψανε ότι µόνο οι εκρηκτικοί µηχανισµοί θα σώσουν την κατάσταση. Σχεδόν ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως προσπάθησαν να αποφύγουν την καθηµερινή ζωή όπως αυτή παρουσιάζεται σε αυτή την άκρη της γης µε µοναδικό σκοπό να “ξεχάσουν”, τι γίνεται έξω από την πόρτα τους, στην καφετέρια, στο πανεπιστήµιο. Είδα ανθρώπους, φίλους µου, εντελώς φυσιολογικούς να βάζουν τα κλάµατα, και άλλους να τρέχουν στην µέση της Καλλιπόλεως έχοντας καταρρεύσει πνευµατικά, παρακαλώντας για ένα αµάξι να τους πατήσει. Δεν µε ενδιαφέρει να απαριθµήσω τα κακώς κείµενα αυτού του τόπου. Είναι τόσο οφθαλµοφανής η κατάσταση που µόνο ο πεθαµένος δεν τα βλέπει. Δεν έχω σκοπό να αλλάξω τίποτα. Άλλωστε πιστεύω ότι θα αλλάξει αυτός που θέλει να αλλάξει. Θα κλείσει την τηλεόραση του, αυτός που θέλει να την κλείσει και θα διαβάσει αυτό το κείµενο αυτός που θέλει να το διαβάσει. Από όλους τους άλλους δεν περιµένω τίποτα. Είναι τα πειθήνια όργανα, οι µάζες που συχνάζουν στα βοσκοτόπια των ΜΜΕ, αυτοί για τους οποίους δεν θα ασχοληθεί ποτέ η ιστορία ούτε και οι µελλοντικές γενεές. Απλώς εάν δεν τα βγάλω από µέσα µου πιστεύω ότι

ουσιαστικά θα απαρνούµαι την ύπαρξη της Κύπρου και κατά συνέπεια τα φοιτητικά µου χρόνια. Η Κύπρος είναι εδώ και ασφυκτιά. Πουθενά και σε καµία χώρα δεν είναι τέλεια. Σε κανένα µέρος του κόσµου. Δεν χρειάζεται να γυρίσεις το γη για να το καταλάβεις, αλλά ούτε και να δ ι α β ά σ ε ι ς Κούντερα. Οι καθηγητές µου διδάσκουν µε τέτοιο εγωισµό και στόµφο που κανείς θα νόµιζε ότι µπήκε στο µάθηµα της Πυρηνικής Φυσικής 101 και ότι άµα δεν προσέξω ή δεν παραστώ σε ένα µάθηµα όπως ρητά απαγορεύουν οι Κανονισµοί του Πανεπιστηµίου Κύπρου τότε ενδέχεται να κάνω λάθος µε αποτέλεσµα να ανατιναχτεί το Πυρηνικό Εργοστάσιο στην Λάρνακα. Παραµυθιάζουν τους εαυτούς τους µε εντυπώσεις που ακούνε από γλοιώδεις συµφοιτητές µου που µόνο σκοπό έχουν ένα 10αρί αντί για το 9,5 που πιθανόν να τους βάλει ο καθηγητής. Οι δε φοιτητές πραγµατικά κρέµονται από τα χείλια των καθηγητών τους. Ανοίγουνε το στόµα τους µόνο αν τους το ζητήσει ο καθηγητής και ποτέ µα ποτέ δεν εκφέρουν γνώµη, εκτός φυσικά αν συζητάει ο καθηγητής (µόνος του) για το Κυπριακό ή κάποιο άλλο θέµα οπότε εκεί η ηθική τους, τους αναγκάζει να διατυπώσουν τις απόψεις που έχουν αποστηθίσει το προηγούµενο βράδυ από τα φυλλάδιο της µπλε, κόκκινης, πράσινης, γαλάζιας... παράταξης. Καλοκουρδισµένα ανδροειδή µε λίγα λόγια. Δεν θέλω να πιστεύω ότι είµαι ισοπεδωτικός αλλά ούτε και µηδενιστής. Παντού υπάρχουν εναλλακτικά µυαλά, που όταν όλοι λένε “κόκκινο!” αυτή αναρωτιούνται “µα γιατί κόκκινο;”. Με το ίδιο σκεπτικό υπάρχουν οι µπάτσοι αλλά υπάρχουν και οι αστυνοµικοί, υπάρχουν οι δάσκαλοι αλλά υπάρχουν και οι δάσκαλοι/δηµοσιουπαλληλίσκοι, υπάρχουν οι τύραννοι αλλά υπάρχουν και οι

[14]

ευεργέτες. Οι κύπριοι που κατάφερα να συνεννοηθώ µαζί τους είναι αυτοί που όταν τους γνώρισα µε ρώτησαν µια ερώτηση που τότε την έβλεπα γελοία αλλά πλέον θα την ρωτούσα και εγώ µε την σειρά µου: “Μα γιατί ήρθες εδώ;”, “Ξέρεις τι έκανες στον εαυτό σου;”. Είναι άνθρωποι που θέλουν σαν τρελοί να φύγουν από εδώ αλλά δεν µπορούν ο καθένας για δικό του λόγο. Βέβαια είναι εύλογο το ερώτηµα: πως µπορεί κάποιος να φύγει; Πώς µπορεί κάποιος να φύγει όταν από µικρά παιδιά τους βάζουν στα σχολεία µε το τετράδιο να έχει για εξώφυλλο την Κερύνεια και από πάνω το γνωστό “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ”. Συνεχίστε έτσι και σίγουρα θα λυθεί το Κυπριακό... Οι κύπριοι δεν έχουν βαριά βιοµηχανία όµως σίγουρα είναι επαγγελµατίες στην αποχαύνωση των εαυτών τους και τη πλύση εγκεφάλου... Από νωρίς κιόλας άγουρα και ευκολόπιστα µυαλά είναι στο έλεος του κάθε κοµπλεξικού καθηγητή ο οποίος έχει σαν µοναδικό του χρέος όχι να τους αποκαλύψει ότι ο καθένας µπορεί και σκέφτεται διαφορετικά αλλά ότι οι Τούρκοι είναι οι εχθροί, το χρήµα φέρνει ευτυχία, ότι ο Χρηστός ήταν Κύπριος και ότι άλλη αηδία κατεβάσει το µυαλό του κάθε διεστραµµένου δασκάλου/ χαλιναγωγού. Μετά στην δεύτερη βαθµίδα της εκπαίδευσης κατακλύζονται από τις παρατάξεις και τα διδάγµατα των γονιών τους από ανούσιες υποσχέσεις και ευχολόγια. Και όταν φτάσουν στο πανεπιστήµιο όπου έχουν την µια και µοναδική ευκαιρία απεξάρτησης από όλον αυτό τον κατακλυσµό στρατολογήσεων που δέχτηκαν τα προηγούµενα χρόνια, τότε δυστυχώς είναι αργά γιατί στην ουσία δεν έχουν περάσει σε ένα χώρο παραγωγής γνώσης αλλά στην Τετάρτη, Πέµπτη, Έκτη και Έβδοµη τάξη του λυκείου... και το ολοκαύτωµα συνεχίζεται. Είµαι ένα κείµενο ανένταχτο και αχρωµάτιστο, όχι από πείσµα ή για να δείξω την διαφορετικότητα µου σε έναν γιγαντιαίο κόσµο όπου οι οµοιογένειες χάνονται, αλλά επειδή αρνούµαι σαν αδέσποτο σκυλί που είµαι να αποκτήσω κάποιον αφέντη που θα µου καθορίζει τι και που θα φάω. Το πως θα ζήσω µου το καθορίζει η ηθική που φρόντισαν να

µου παραδώσουν οι γονείς µου. Να µην πειράξω κανέναν, να µην κλέψω ποτέ µου, να µην σκοτώσω, και πάντα να αναρωτιέµαι το γιατί και το πως το πράξεων µου και των άλλων όχι απαραίτητα επειδή είναι ανάγκη να ανακαλύψω σαν γελοίος δηµοσιογραφίσκος συνωµοσίες και ίντριγκες αλλά επειδή έτσι δεν θα “κοιµηθεί” ποτέ τα µυαλό µου. Ο πατέρας µου, µου είχε πει: “Ποτέ µου δεν θα σου πω κάτι για το οποίο δεν γνωρίζω το σωστό αλλά ούτε και θα σου κρύψω την αλήθεια”. Έτσι και εγώ αγαπητέ αναγνώστη, σου παραθέτω τα όσα έχω βιώσει και τα όσα γνωρίζω. Αν δεν θέλεις να τα πιστέψεις ή έχεις ήδη απαρνηθεί αυτές τις σειρές τότε έχουµε καταφέρει κάτι το πραγµατικά δηµοκρατικό και αξιοπρεπές. Αν νοµίζεις ότι είµαι κάποιος µισητός εχθρός που τα γράφει όλα αυτά σε κάποια υπόγεια γιάφκα µε δόλιους σκοπούς τότε αυταπατάσαι. Δεν θέλω να ταράξω ούτε το σύστηµα σου, ούτε την ρουτίνα σου αλλά ούτε και το “γλυκό σου ύπνο”... -Ξύπνα Ντόροθι, φτάσαµε κιόλας στο Κάνσας...

Refresh Φάνη Και όλα ξαναρχίζουν… κάτι σαν το ‘refresh’ στον υπολογιστή σου. Φαινοµενικά όλα παραµένουν ίδια, και όµως εσύ, µονάχα εσύ, αναγνωρίζεις την αλλαγή. Στις 5 Οκτωβρίου του 2007, η Kristin Lucas κατόρθωσε κινούµενη νοµικά να αλλάξει το όνοµά της από Kristin Sue Lucas σε Kristin Sue Lucas. Και όχι, το κείµενο αυτό δεν έχει αρχίσει να φλερτάρει πρόωρα µε τις αγκάλες του Ορφέα έχοντας ως αποτέλεσµα την λανθασµένη επανάληψη του ίδιου ακριβώς ονόµατος. Απλούστατα, η προαναφερόµενη κοπέλα µε την κίνησή της αυτή, έγινε πολύ απλά η πιο πρόσφατη εκδοχή του εαυτού της. Ίσως το περιστατικό αυτό να µην έρχεται ξεκάθαρα σε αντιπαράθεση µε τα λόγια του Ρωµαίου πολιτικού Κικέρωνα ‘semper idem’ (= ‘πάντα ο ίδιος’), παρόλα αυτά όµως πολλά άτοµα, ίσως και εγώ ίσως και εσύ, να επιθυµούν άλλοτε φανερά και άλλοτε ενδόµυχα εκείνην την αλλαγή, την ανανέωση της παρούσης εκδοχής τους, το refresh στον υπολογιστή του µυαλού τους. Αν όντως έτσι έχουν τα πράγµατα, τότε ποιό άγνωστης προελεύσεως στοιχείο στέκεται καταπέλτης στο δρόµο µας; Φόβος, δειλία, ανησυχία, ή απλά επανάπαυση στο παροντικό µας version;

Υ.Γ. Αφού έχουµε δηµοκρατία γιατί γράφω ανυπόγραφα; Όλες οι απαντήσεις στο επόµενο επεισόδιο…

Κάποιος, κάποτε είχε γράψει: ‘Αυτό που φοβάσαι να κάνεις είναι µια σαφής ένδειξη για το επόµενο πράγµα που είναι ανάγκη να κάνεις’. Α π ο φ θ έ γ µα τα , σοφίες ή απλά στιχάκια ; …

[15]

[16]