Thepsychotimes1o

thePsychoTimes we don't suffer from insanity, we enjoy every minute of it!

?

Διανέµεται ΔΩΡΕΑΝ | Τεύχος 1ο | Μαρτίου 2007

Δικαιώµατα©: Τα άρθρα που

Τι µικρό και τι µεγάλο;

εµφανίζονται στο ‘the PSYCHOtimes’

Είναι εντελώς υποκειµενικό. Καθρεφτίζεται στα µάτια του καθ' ενός από εµάς.

αντιπροσωπεύουν τις απόψεις των αρθρογράφων τους. Όλα τα κείµενα, γραφικά, εικόνες που παρουσιάζονται σε οποιοδήποτε τµήµα του ‘the PSYCHOtimes’ αποτελούν πνευµατική ιδιοκτησία του δηµιουργού τους. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, µερική ή περιληπτική, ή κατά παράφραση, ή διασκευή απόδοση του περιεχοµένου των σελίδων της εφηµερίδας µε οποιονδήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούµενη γραπτή άδεια της εκδοτικής οµάδας ή του αρθρογράφου σύµφωνα µε τους κανόνες περί πνευµατικής ιδιοκτησίας του Διεθνούς, Ευρωπαϊκού και Τοπικού Δικαίου. Γράψε στο ‘the PSYCHOtimes’: Η όλη λογική δηµιουργίας του έντυπου αυτού

Τι κάνουµε; Βλέπουµε απ' τα µάτια των άλλων. Γιατί; Επειδή το να καταλαβαίνεις τον άλλο είναι προτέρηµα, είναι ουσία, είναι ενδιαφέρον, είναι δηµιουργία, φτάνει ο άλλος να είναι πρόθυµος να ανοιχτεί, να µιλήσει, να δηµιουργήσει, να εκφραστεί, να µοιραστεί, να ακουστεί. Δείτε, ακούστε, νιώστε, αισθανθείτε το περιβάλλον σας. Δείτε, ακούστε, νιώστε, αισθανθείτε και τον εαυτό σας. Μοιραστείτε τις σκέψεις σας. Κρίνετε και κατακρίνετε. Επιδοκιµάστε και αποδοκιµάστε. Αλλάξτε τον κόσµο ή, τουλάχιστον πείτε πως προσπαθήσατε. Σας ζητούµε να αγκαλιάσετε τις σκέψεις όσων µας τίµησαν µε το να µας προσφέρουν τα άρθρα τους και περιµένουµε, όταν και εάν το νιώσετε, να µας γράψετε για οποιοδήποτε θέµα θέλετε. Με εκτίµηση,

προνοεί την συγγραφή άρθρων από όλους. Κατά συνέπεια, µπορείτε να µας στείλετε ένα

η εκδοτική οµάδα

δικό σας άρθρο προς εκδοσή του. Θέµα του άρθρου σας µπορεί να είναι οτιδήποτε σας απασχολεί και/ή θέλετε να το µοιραστείτε µαζί µας. Το ‘thePSYCHOtimes’ ενδέχεται σε συγκεκριµένες περιπτώσεις να µην εκδώσει το άρθρο σας. Όταν αυτό περιέχει

Μήνυµα Εκδότη

'Ίδε ο άνθρωπος'* Αυτός είναι ο σκοπός του έντυπου που κρατάτε στα χέρια σας. Να αποδείξει ότι ο άνθρωπος και οι αρετές που το είδος µας φέρει, συνεχίζουν να υπάρχουν.

υβριστικό ή ρατσιστικό περιεχόµενο ή όταν

Όταν µια οµάδα πρωτοετών φοιτητών του Πανεπιστηµίου Κύπρου έρχεται στο Πανεπιστήµιο και συνειδητοποιεί οργανώσεις, οργανισµούς ή ιδέες οι οποίες τον βαθµό αδράνειας του φοιτητικού κινήµατος ξέρετε τι δεν συνοδεύονται µε στοιχειοθέτηση. Η δηµιουργείται; αποστολή του άρθρου συνεπάγεται µε Δηµιουργείται το ίδιο πράγµα που έχουµε όταν µια οµάδα δηµιουργικών ανθρώπων αποφασίζει ότι θα εγγύηση ότι το έχετε γράψει εσείς και µε παραχώρηση των δικαιωµάτων έκδοσής του. φτιάξει ένα βήµα µέσω του οποίου θα µπορεί ο κάθε δηµιουργικός, προβληµατισµένος ή προβληµατικός να Για αποστολές άρθρων αποταθείτε στο: εκφραστεί. www.psycho.com.cy Δηµιουργείται το: the PSYCHOtimes. Εκδοτική Οµάδα: Το PSYCHO έχει νόηµα καθαρά ποιητικό, ή µάλλον Υπεύθυνος Οργάνωσης: γενικότερα καλλιτεχνικό. Μπορεί να είναι ότι θέλετε να Μάριος Κυπριανού (µαγικό Φίλτρο) είναι. Για κάποιους είναι psychologist (όλοι κρύβουµε Αρχισυντάκτης: έναν µέσα µας), για άλλους psychotic ή psychopathic Αλέξανδρος Αντρέου (και απ’ αυτούς έχουµε όλοι µέσα µας) και πάει λέγοντας. Εκδότης: Σας καλώ λοιπόν να µας συνοδεύσετε σ’ αυτό το ταξίδι Δηµητρίου Δηµήτρης έκφρασης και, γιατί όχι, να συµµετάσχετε και εσείς µε δικές σας δηµιουργίες. Ευχαριστίες: ----υπάρχουν σε αυτό κατηγορίες προς άτοµα,

στα παιδιά που µας άνοιξαν τις καρδιές τους *Με αυτή την ιστορική φράση ο Πόντιος Πιλάτος παρουσίασε στον µε τα άρθρα τους Ιουδαϊκό λαό τον Ιησού Χριστό φέροντα ακάνθινο στέφανο και περιβεβληµένο µε στρατιωτικό ρωµαϊκό πορφυρό χιτώνα. στον Τέλη για το λογότυπο που θα είναι σύντοµα έτοιµο

thePsychoTimes

Στου Κουφού Την Πόρτα Γιατί;... Βρίσκοµαι στην καφετερία των κεντρικών του πανεπιστηµίου και προσπαθώ να γράψω το πρώτο άρθρο που θα µοιραστώ µαζί σας. Βλέπω απέναντύ µου τον πύργο µε τα ρολόγια (αλήθεια, πόσοι από τους φοιτητές έχουν παρατηρήσει ότι υπάρχουν ρολόγια σε όλες τις πλευρές του πύργου;) Βλέπω την σκιά από το κτήριο της καφετερίας να πολεµά µε το φως του ήλιου για το ποιος θα κατακτήσει το γρασίδι. Βλέπω µικρά πηγαδάκια φοιτητών να συζητούν ή να περπατούν καθώς και µοναχικούς συµφοιτητές µας να οδεύουν ο καθ' ένας προς τον προορισµό του. Όλοι µοιάζουν προβληµατισµένοι, αγχωµένοι, φοβισµένοι ή, στην καλύτερη περίπτωση, βιαστικοί. Και αναρωτιέµαι: 'Γιατί;'

Δεν είναι κρίµα; Άτοµα τα οποία, το πιθανότερο, ονειρεύονταν για πολύ καιρό το να βρεθούν εδώ και ξενύχτισαν πολλές φορές διαβάζοντας για τα Είδη των Συλλογισµών, τον Καιόµενο και ότι άλλο απαιτούσε η ειδίκευσή τους, τώρα, που είναι εδώ, τώρα που ζουν το όνειρο (τους και τόσων άλλων) δεν το χαίρονται Αφήνουν την ευκαιρία για νέες εµπειρίες, γνώσεις -όχι τόσο ακαδηµαϊκές όσο κοινωνικές-, γνωριµίες ή (αν θέλετε) ακόµα και για µια νέα αρχή' να περάσει και να χαθεί.

Φυσικά και υπάρχει πολλή γνώση στα πανεπιστήµια. Οι πρωτοετείς φέρνουν λίγη, οι τελειόφοιτοι δεν παίρνουν πολλή και έτσι η γνώση συσσωρεύεται Abbott Lawrence Lowell

Το να έχεις κάτι και να µην το εκτιµάς ή να µην το απολαµβάνεις είναι από τα χειρότερα πράγµατα που µπορεί να κάνει ένας άνθρωπος. Το να είσαι ευτυχισµένος και να βιάζεσαι τόσο που δεν το βλέπεις είναι τραγικό. Ο ρυθµός που επιτρέψαµε στην ζωή µας να πάρει είναι τέτοιος που δεν µας επιτρέπει να σταµατήσουµε για µια στιγµή και να ανοίξουµε τα µάτια µας, να δούµε τι έχουµε γύρω µας, ποιοι µας περιτριγυρίζουν και ποιες καταστάσεις ζούµε.

Όλοι µας µπορεί να έχουµε προβλήµατα, όµως η άποψη που έχω για την ζωή µου Και το ερώτηµα είναι: 'Γιατί;' υποδεικνύει ότι το πρόβληµα του Δηµήτρη Δηµητρίου είναι ένας όρος εντελώς υποκειµενικός. Τα όσα µας απασχολούν είναι προβλήµατα µόνο εάν τους το επιτρέψουµε. Άρα, από τους 100, για παράδειγµα, προβληµατισµένους φοιτητές που έχω δει, τουλάχιστον οι... µισοί (για να µην φανώ υπερβολικός) θα ήταν δυνατό να µην είχαν πρόβληµα, να µην ήταν τόσο σκεφτικοί, να ήταν πιο χαρούµενοι και ευτυχισµένοι.

1

Τα δηµιουργικά µυαλά επιβιώνουν σε κάθε είδους κακή εκπαίδευση Anna Freud

Μάρτιος 2007

4ις µέρες πριν, 4ις µέρες µετά «Και τώρα που οδηγώ και σκέφτοµαι –σε σκέφτοµαιχοροπηδούν οι σκέψεις στις νότες και τραγούδια ή µελωδία στο µυαλό µου. Πώς ήταν εκείνο το στιχάκι; «Κάνε κουράγιο Άννα…» Εµένα ποιος θα µου πει έτσι; Πόσο θα ΄θελα να µε λέγαν Άννα τώρα….και σένα.; Ιωακείµ! Και πάλι να ήµασταν µαζί!... Όλα άρχισαν ωραία… Πως το λεν συνήθως; Μια φορά και ένα καιρό! Να έτσι! Σαν παραµύθι, το δικό µας παραµύθι….γνωστοί από άγνωστα µέρη, εραστές της γνώσης και οι δύο. Η θεία τύχη το’ θελε ώστε να βρεθούµε στο ίδιο αεροπλάνο µε κοινό προορισµό, να γνωριστούµε µε µια ιδιόµορφη κάλυψη δυσπιστίας, απέχθειας και επιφυλακτικής προσέγγισης – από αυτήν βέβαια! Βλέπεις η φάτσα µου είναι τέτοια! Μόνιµη ζωγραφισµένη σαν τατουάζ την πονηράδα και µια αντιπαθητική συµπάθεια, που µ’ έκανε µεγάλο υποκριτή και συνάµα πολύ καλό άνθρωπο – στα µάτια της. Αυτά τα µάτια της.. Τα γαλαζοπρασινοτυρκουάζ διαµαντένια µάτια της.. Στολίδια στο φρέσκο προσωπάκι της. Σαν ένα υπέροχο κλουβί, µια µε κόπο χειροποίητη πολύτιµη θήκη για τη µανιασµένη και ανήσυχη ψυχή της, που µου έγινε κόλαση και παράδεισος. Ξέρεις όταν σκέφτεσαι πολύ και υπεραναλύεις τα πραττόµενα και λεγόµενα, 3α µπορούν να συµβούν: - Να χάσουν τη µαγεία/ αίγλη/ µυστήριο/ οµορφιά/ σοβαρότητα/

αφέλεια τους, πράγµα που γινόταν επί µονίµως βάσεως. - Να δυσκολέψεις τον άλλο, το σύντροφο σου στην οποιαδήποτε στιγµή. -Να τον πληγώσεις….. Και το έκανε συνεχώς. Με πολύωρες ανασκαφές στην υπερµεγέθη µνήµη της, έβρισκε βαθιά κρυµµένα µηνύµατα και έννοιες σε ρηχές κουβέντες και αυθόρµητες κινήσεις . Σαν καθολική ιεροτελεστία, κάθε δύο ηµέρες έβγαινε από το µαντείο της µε αινίγµατα και ανοίγµατα και απορίες! Με αινίγµατα και ανοίγµατα… πόσο λάτρευε της ακροστιχίδες, τις έπλαθε λιτές αλλά πραγµατικές! Γι΄ αυτό µου άρεσαν! Για την ειλικρίνεια και την αληθοφάνεια τους! Λοιπόν, πόσα να περάσει κανείς και πόσα να απαντήσει; Παραπάτησα κουρασµένος από τις δοκιµασίες και έπεσα σε ένα από τα χαντάκια που έσκαβε σαν ορυχώµατα µπροστά µου! Λες και δεν ζούσαµε µε αγάπη αλλά πηγαίναµε για πόλεµο.. Μην µε ρωτάς πού…ούτε εγώ δεν ξέρω. Κάπου στο «τέρµα οι ντροπές» και –µετά την ανάλυση και τις δεήσεις της Πυθίας- το «σε ντρέποµαι». Δεν λέω ήταν τεράστιο ένα βήµα µια φορά. «Ένα µικρό βήµα για τον άνθρωπο της –εµένα- ένα µεγάλο βήµα για την ανθρωπότητα της». Ψέµατα δεν ήταν εκείνα όλα; Με τη σηµαία δήθεν να κυµατίζει στο φεγγάρι!

Αλλά τα δικά µας δεν ήταν.. Τα µαλλιά κυµάτιζαν κανονικά κάτω από το καυτό -όπως της αρέσει- νερό στο µπάνιο. Και τα µάτια µου ταξίδευαν στο θεσπέσια λεπτοκαµωµένο κορµάκι της που είχα να τρέµει στα χέρια µου, στην αγκαλιά, ο ζωοδόχος ρυθµός της ανάσας της στο στήθος µου. Το λάτρευα το κορµάκι της. Τα σηµαδάκια και οι πινελιές δεν ήταν παρά ένας δικός της ανασταλτικός παράγοντας. Ήθελα από καιρό να το καταλάβει. Ότι τη λάτρευα για εκείνο που ήταν όχι εκείνο που φαινόταν, την προσκυνούσα… Άσπρη και ευάλωτη η µικρή µου χιονάτη, στα χέρια ενός λύκου από ένα παραµύθι µε ένα κοριτσάκι που φορούσε κόκκινα… Κάθε που νιώθω µοναξιά, διαβάζω στον εαυτό µου παραµύθι. Το δικό µας παραµύθι. Zeitgeist ===Σηµείωση Αρχισυντάκτη:=== Είναι πραγµατικά αξιοθαύµαστες οι αυτοκαταστροφικές τάσεις που έχουµε εµείς οι άνθρωποι όταν αφορά τα ίδια µας τα συναισθήµατα. Στην προσπάθεια µας να κάνουµε τους άλλους κτήµα µας τροµάζουµε όταν ερωτευόµαστε γιατί νιώθουµε το προσωπείο µας να χάνεται και να φανερώνουµε κάθε σκοτεινό κοµµάτι του εαυτού που πουλάµε στους άλλους. Μόνο που ο έρωτας αγοράζει το µόνο κοµµάτι που ο άνθρωπος δεν µπορεί να πουλήσει, το µόνο που δεν µπορεί να ελέγξει Πόσες φορές ντυνόµαστε για «πόλεµο» µε το σύντροφο µας, πόσες φορές πνιγόµαστε από τις φοβερές ανησυχίες και ανασφάλειες µας, πόσες φορές;…… Πόσες φορές πρέπει ακόµα για να δώσουµε στον εαυτό µας την ευκαιρία να νιώσει πραγµατικά, να αφεθεί στο χείµαρρο των συναισθηµάτων µε την καθαρότητα να τον ελέγχει και να µην καταντά έρµαιο του; «Ώσπου µια µέρα ξύπνησα και έπαψα να βλέπω ερείπια, ξαφνιάστηκα και κατάλαβα ότι κοιτούσα µπροστά, µου κράτησε το χέρι, µου χαµογέλασε……..»

thePsychoTimes

"ΕΓΩ, ΕΣΥ, Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΚΑΙ Ο... ΚΑΡΚΙΝΟΣ"

να το πιστέψω, φωνάζω και βρίζω. Το µόνο που ακούω από το ακουστικό είναι εσένα που αναστενάζεις. Τώρα πια δε µου λες ούτε αγάπη µου, ούτε µωρό µου, ούτε κάνεις τα αστεία που έκανες παλιά για "ΕΓΩ ΕΔΩ, ΕΣΥ ΕΚΕΙ ΚΑΙ Η να µε ηρεµήσεις όταν ήµουν κάπως αγχωµένος ή έκανα τις ΖΩΗ ΠΙΟ ΠΕΡΑ..." συνηθισµένες σκηνές Συναισθήµατα, σκέψεις, ζηλοτυπίας. Η φράση "αγάπη εξοµολογήσεις ενός ατόµου µου" µοιάζει πολύ µακρινή, που το µόνο που ήθελε ήταν άπιαστη, απρόσιτη!!! Ζητώ να να αγαπήσει, να αγαπηθεί και σε δω από κοντά, εσύ το τέλος ήρθε τόσο γρήγορα, αρνείσαι λέγοντας: <<όχι, εν τόσο αναπάντεχα, ούτε πρόκειται να σου ανοίξω, µπορούσα να το φανταστώ θέλω να µείνω µόνος µου, ποτέ ότι θα τέλειωνε έτσι, γιατί εν το καταλαβαίνεις; µοιάζει σαν µια κακόγουστη, γιατί εν το σέβεσαι;>> καλοστηµένη φάρσα... Ίσως θα ήταν καλύτερα να µην σε Μετά από µερικά λεπτά γνώριζα ποτέ, απ' την άλλη στέκοµαι έξω από την πόρτα διαµερίσµατός σου όµως λένε πως τίποτα δεν του είναι τυχαίο και πως όλα (πράγµα καθόλου παράξενο γίνονται για κάποιο λόγο... αφού οδηγούσα µε 100!!!, ούτε έβλεπα που πήγαινα). Βλακείες... Χτυπάω την πόρτα. Μου Τετάρτη, 21 Φεβρουαρίου του ανοίγεις. Μπαίνω µέσα και σε 2007. Μια µέρα που δεν βλέπω να στέκεσαι µπροστά πρόκειται να ξεχάσω. 17:30 το µου το ίδιο όµορφος όπως απόγευµα. Σε παίρνω την πρώτη µέρα που σε Είσαι όµως τηλέφωνο γεµάτος αγωνία, γνώρισα. δεν µε ένταση, θυµό και περιέργεια. απόµακρος, Είχες επιστρέψει εδώ και πλησιάζεις, είσαι λυπηµένος, µάτια σου είναι µέρες από το ταξίδι σου στην τα Αθήνα και έκανες τις δακρυσµένα, δεν µου µιλάς. αναθεµατισµένες εξετάσεις Ξεσπώ σε κλάµατα, αρνούµαι στην κλινική... Δεν µε πήρες να το δεχτώ, φωνάζω. Εσύ δε τηλέφωνο, δεν έστειλες ούτε µε πλησιάζεις αλλά µου λες: ένα µήνυµα εδώ και 4 µέρες... <<Ηρέµησε σε παρακαλώ, εν 4 ολόκληρες µέρες χωρίς να µπορω να σε βλέπω έτσι, µε να νοιώθω δώσεις σηµεία ζωής, πράγµα κάµνεις χειρότερα, σε παρακαλώ!!!>>. ασυνήθιστο για σένα... Ζητώ εξηγήσεις, άθελά µου Αδύνατο, πέρασε αρκετή ώρα φωνάζω, βρίζω, εσύ το µόνο που στέκοµαι µπροστά σου που µου λες είναι: <<ότι έχω δακρυσµένος, σε βλέπω να αφορά καθαρά εµένα και µόνο µου το λες κατάµατα, όµως εµένα και θα το περάσω αρνούµαι ακόµα να το µόνος µου, δεν αφορά κανένα πιστέψω και βρίσκω το θάρρος να σου κάνω άλλο>>. ερωτήσεις όπως: <<Που Ζητώ να µάθω, επιµένω και για εξετάσεις;>>, τελικά µου ξεστοµίζεις: πήγες <<Είναι σίγουρο;>>, <<Σε <<Καρκίνος στους ποιο γιατρό πήγες;>>. Εσύ πνεύµονες>>. φωνάζεις: <<Έχω τις Ξεσπώ σε κλάµατα, αρνούµαι

3

εξετάσεις, θέλεις να σου τες δείξω; γιατί εν πιστεύκεις;>>. Με παρακαλείς να σταµατήσω να κλαίω γιατί δεν µπορείς να µε βλέπεις δακρυσµένο. Σκουπίζω τα µάτια µου, τραβάω την καρέκλα, κάθοµαι κάπως µακρυά αλλά απέναντί σου. Εσύ κάθεσαι στο κρεβάτι τυλιγµένος µε το κόκκινο σκέπασµα. Μου είναι αδιανόητο!!! Μέχρι πριν από λίγο καιρό ήµασταν και οι δύο σε αυτό το κρεβάτι, αγκαλιασµένοι και φιλιόµασταν µε τις ώρες... Τώρα είµαστε τόσο κοντά αλλά τόσο µακριά!!!

Αρχίζουµε να µιλάµε και να αναπολούµε στιγµές του παρελθόντος: <<Θυµάσαι την πρώτη φορά που σε γνώρισα; Φορούσες γκρίζο παντελόνι, µαύρη µπλούζα, άπλωσες το χέρι και µου συστήθηκες µ' ένα πλατύ χαµόγελο!!!>>, <<Θυµάσαι που έκαµνες παραλλαγές σε διάφορα τραγούδια, δηµιουργούσες δικά σου στιχάκια και µου τα αφιέρωνες!!!>>, <<Θυµάσαι όταν πήγαµε goodys και µου αγόρασες δώρο το άσπρο αρκουδάκι και εγώ χοροπηδούσα απ' την χαρά

Μάρτιος 2007

µου;>>, <<Όταν σχόλασα µια µέρα από την δουλειά, βρήκα στους καθαριστήρες του αυτοκινήτου µου την κόλλα, άσπρο χαρτί, που έλεγε: "Σ' ΑΓΑΠΩ Μ 'ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ">>, <<Τότε που ήρθα Λεµεσό, στάθηκα στο βράχο, στην άκρη της θάλασσας, και σε απειλούσα πως αν δεν πεις σε δύο περαστικούς Άγγλους την φράση "I' m in love with him" θα έπεφτα στη θάλασσα' και το έκανες, τους το είπες.>>, <<Θυµάσαι που περάσαµε µαζί την αλλαγή του χρόνου και µου κρατούσες το χέρι σφικτά χαµογελώντας από ευτυχία;>>, <<Ακόµα, θυµάµαι µε τι χαρά και ενθουσιασµό έσπασες το φλυντζάνι και το πιάτο έξω από την πόρτα του πατρικού σου' κάναµε και οι δύο σαν µικρά παιδιά>>.

Το Τρενάκι Του Luna Park

«Μια σχέση πρέπει να την βλέπεις σαν το τρενάκι του luna park! Να µην την φοβάσαι! Θ' ανέβεις αν υπάρχει κάποιος να σου κρατήσει το χέρι.. Αν τύχει και στο αφήσει θα ξέρεις πως έτσι κι αλλιώς η βόλτα θα τέλειωνε!! Θα κατέβεις, θα πατήσεις τα πόδια σου στη γη κι εκεί θα βρεις ανθρώπους που ακόµα θα σαγαπούν και πάγκους µε µαλλί στης γριάς και γλειφιτζούρια.. Την επόµενη φορά θα βρεις άλλο χέρι και µετά ακόµη ένα.. Ίσως µια µέρα να βρεις αυτόν που θα κάνει ως το τέλος την διαδροµή κρατώντας σε στην αγκαλιά του.. Ίσως όταν κατεβείτε να σε αφήσει να φύγεις ή να τον αφήσεις εσύ.. Θα έχει µείνει όµως ώσπου να Η ώρα πέρασε, άρχισε να πατήσεις το πόδι σου στη γη βραδιάζει. Σηκώνοµαι, και να πάψεις πλέον να στέκοµαι απέναντι σου. Μου φοβάσαι..!» λες <<Τζιαι εγώ θέλω να σε φιλήσω αλλά εν πρέπει, θα Πρόσφατα έτυχε να διαβάσω κάµει τα πράµατα ακόµα πιο το συγκεκριµένο µήνυµα και δύσκολα.>>. Αρχίζω να οµολογώ πως µε κλαίω, µου λες: <<Σε προβληµάτισε αρκετά.. Θα παρακαλώ, σταµάτα, εν θέλω µου πείτε, ποια είµαι εγώ για να έχω τούτη την εικόνα σου να κρίνω; Κι όµως, θέλησα όταν θα φεύγεις και θα απλά να γράψω κάτω τις κλείνεις την πόρτα.>>. σκέψεις µου, να τις µοιραστώ Σκουπίζω τα µάτια µου, σε µαζί σας και ίσως να χαιρετώ, σου µιλάω για λίγο καταλήξω στο να καταλάβω και ανοίγω την πόρτα και τελικά τι ορίζει µία σχέση.. φεύγω. Μπαίνω στο αυτοκίνητό µου και αρχίζω να Μια σχέση πρέπει όντως να οδηγώ χωρίς να ξέρω που την βλέπεις σαν το τρενάκι πηγαίνω... του luna park; Ίσως! Κάποιοι το φοβούνται, κάποιους τους ενθουσιάζει κι άλλους τους προβληµατίζει («ν' ανέβω-να µην ανέβω;»). Παρόµοια και µε µία σχέση: υπάρχουν αυτοί που ενθουσιάζονται και θέλουν να ζήσουν την εµπειρία της, άλλοι που Broken Smile

Έρχοµαι σπίτι κατά τις οκτώ και σκέφτοµαι τον στίχο ενός παλιού τραγουδιού: ¨...ΣΟΥ ΜΙΛΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ, ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΚΡΥΩΝΕΙΣ"

τροµάζουν απ' την ιδέα της δέσµευσης, και άλλοι που απλά θέλουν µα ίσως φοβούνται ή καλύτερα διστάζουν να δοκιµάσουν..! Το τρενάκι του luna park; Γεµάτο σκαµπανεβάσµατα! Ίσως και γι' αυτό επιλέγηκε να παραλληλιστεί µε τον ορισµό της σχέσης. Σ' αυτό περικλείονται διάφορα συναισθήµατα και η εµπειρία του, πραγµατικά παράξενη αν όχι ανεπανάληπτη! Το ταξίδι αρχίζει συνήθως µε ενθουσιασµό, έπειτα αρχίζουν οι στροφές, τα ανεβοκατεβάσµατα, ο φόβος, οι εκρήξεις, ο θυµός («τι τοθελα;!»), η ανακούφιση και στο τέλος η χαρά ή η απογοήτευση..

«..Θανέβεις φυσικά αν υπάρχει κάποιος να σου κρατήσει το χέρι..», γιατί όπως ξέρουµε, απλά σε µια σχέση χρειάζονται δυό! Μαζί βιώνετε αυτή την παράξενη κι ανεπανάληπτη εµπειρία, αυτό το µοναδικό ταξίδι, καθώς κάθε σχέση είναι µοναδική! Τι γίνεται όµως αν σου αφήσει το χέρι; Το ταξίδι τότε τουλάχιστον για τον ένα τελειώνει.. Είναι µετά ανώφελο να προσπαθείς για δυό κι έτσι η βόλτα σταµατάει αφήνοντας πίσω της µια πικρόγλυκη γεύση!! Σε παρηγορεί ίσως η σκέψη πως η βόλτα κάποτε θα τέλειωνε, όπως βέβαια και όλα τα ωραία

thePsychoTimes

πράγµατα στη ζωή.. τελειώνει; Μπορεί ναι, µπορεί Και πάλι µόνος-µόνη! και όχι.. Προσγειώνεσαι ανώµαλα ή Το σίγουρο είναι πως η οµαλά και συµβιβάζεσαι στην γεύση που αφήνει δεν είναι πραγµατικότητα του να είσαι πια πικρόγλυκη µα απλά ελεύθερος! Καιρός νανοίξεις γλυκιά γιατί αυτό που πλέον τα µάτια γύρω σου και να δεις έχει σηµασία είναι το πως τα πάντα δεν τελείωσαν γεγονός ότι την έχεις βιώσει επειδή µια σχέση και έχεις πλέον πάψει να τερµατίστηκε.. Υπήρχε ζωή φοβάσαι, να ΤΗΝ φοβάσαι!!! πριν απαυτήν όπως υπάρχει και µετά!!! «Θα βρεις της Άντρεας Μακρή ανθρώπους που ακόµα θα σαγαπούν..», οι φίλοι σου, οι δικοί σου άνθρωποι.. «..και πάγκους µε µαλλί στης γριάς και γλειφιτζούρια..», οι πάµπολλες χαρές της ζωής που σε περιµένουν!(και όχι τα γλυκά και οι σοκολάτες που λειτουργούν σαν αντίδοτο της απόγνωσής σου!!) Θακολουθήσουν βέβαια πολλές βόλτες, πολλές σχέσεις που ίσως και δεν καταλήξουν πουθενά και απλά σε ρίξουν πιο βαθιά στην απογοήτευση.. «..Ίσως µια µέρα να βρεις αυτόν που θα κάνει ως το τέλος την διαδροµή κρατώντας σε στην αγκαλιά του..» Ίσως τελικά βρεις αυτόν που θα σε πάρει από το χέρι και µείνει µαζί σου µέχρι το τέλος της διαδροµής.. Τα σκαµπανεβάσµατα; Ναι, θα υπάρξουν! Το ίδιο και τα ανάµικτα συναισθήµατα.. Θα υπάρχει όµως σε όλη την διάρκεια της διαδροµής η ασφάλεια µιας αγκαλιάς, η σιγουριά της δέσµευσης, η ευτυχία και ίσως η αγάπη..! Ίσως τελικά αυτό να ορίζει µία σχέση: το να βρεις κάποιον που µαζί του να µην αισθάνεσαι µόνος και µαζί να µην φτιάχνετε δύο ξεχωριστά άτοµα µα ένα! Αδύνατο; Δεν νοµίζω γιατί πια µάθαµε πως όλα ή σχεδόν όλα είναι δυνατά..! Θα µου πείτε: η σχέση αυτή

Ανθρώπινες Νότες Ο φόβος µπροστά στην αγάπη

Ο ροµαντισµός στις µέρες µας έχει εξαλειφθεί, δεν υπάρχει, τον έπνιξε η κατανάλωση, ο υλισµός. Το “έχειν” έχει καταντήσει το άτοµο ένα άψυχο ον, που βλέπει την ευαισθησία, το ροµάντζο, την αγάπη µε καχυποψία. “ Είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό” λένε όταν το συναντήσουν. Δεν πιστεύουν πλέον ότι ο άνθρωπος µπορεί να αγαπήσει. “Πώς είναι δυνατόν?” λένε. Το βλέπουν σαν κάτι ξένο, σαν εξωγήινο, σαν µια παλιά ανάµνηση που υπάρχει µόνο στην παιδική τους µνήµη. “Παραµύθια είναι” λένε. Ο άκαρδος υλικός κόσµος που οι ίδιοι οι άνθρωποι χτίζουν γύρω τους, ορθώνει τσιµεντένιους τοίχους στην αγάπη. Διδάσκονται ότι η αγάπη δεν υπάρχει, δεν υπήρχε, ούτε θα υπάρξει Μόνο αντικείµενα υπάρχουν, άψυχα αντικείµενα και προγραµµατισµένες µηχανές. Την αγάπη απ' ότι φαίνεται την πάτησε το τρένο της βιοµηχανικής επανάστασης. Η αγάπη εκµηδενίζεται, συρρικνώνεται, απειροελαχιστοποιείται, κείτεται νεκρή. Αυτό το µοναδικό στοιχείο που δίνει ζωή στον άνθρωπο, ο ίδιος ο άνθρωπος προσπαθεί να το εξαλείψει από προσώπου γης, µαζί και τον ίδιο του τον εαυτό. του Λάµπρου Μαυρίδη

5

Μάρτιος 2007

Διαιτησία - Η

καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του. Η επιτροπή διαιτησίας, σε συνεργασία µε το σύνδεσµο διαιτητών, να επωµισθεί τις συνέπειες και να ψάξει την πηγή του κακού. Πρέπει να εξευρεθούν άτοµα έµπιστα, που να µπορούν να Αγαπητοί αναγνώστες, διαιτητεύουν αγώνες χωρίς να θα αρχίσετε, αν όχι ήδη, να κάνουν εξόφθαλµα λάθη. διερωτάστε αν αξίζει κανείς Γιατί στα ξένα πρωταθλήµατα να ασχολείται µε το να µην βιώνει κανείς τόσο ποδόσφαιρο στην Κύπρο. έντονα το πρόβληµα την διαιτησίας; Μήπως φταίει η Είναι πραγµατικά κρίµα, ένα νοοτροπία µας; Η τέτοιο άθληµα το οποίο τα προκατάληψή µας, ίσως; τελευταία χρόνια προσελκύει ολοένα και περισσότερους Στο κάτωκάτω, ας φιλάθλους στα γήπεδα (από καθιερωθεί µια µέθοδος που πλευράς και των δύο φύλων), να επιτρέπει σε να κινδυνεύει να χάσει και αµφισβητούµενες φάσεις να τον πιο έµπιστο και αισιόδοξο επανεξετάζονται την ίδια, φίλαθλό του. Η απάντηση; χρονική, στιγµή που Πολύ απλή!!! διαδραµατίζονται, µέσα στο γήπεδο, από ηλεκτρονικές Διαιτησία...!!! Αυτό, µήπως, συσκευές και να παίρνονται οι λέω µήπως, σας λέει κάτι; ανάλογες αποφάσεις. Δεν Δυστυχώς, αυτή είναι η λέξη νοµίζω, τότε να υπάρχει κλειδί για τα όσα οποιοδήποτε πρόβληµα! Ούτε διαδραµατίζονται τα τελευταία φασαρίες, ούτε δηλώσεις, που χρόνια στον χώρο του να προκαλούν, αλλά ούτε και ποδοσφαίρου. προκαταλήψεις.

πρωταγωνίστρια του Κυπριακού ποδοσφαίρου

Είναι, πλέον, ολοφάνερο το γεγονός ότι το πρωτάθληµά µας δεν διεξάγεται επί ίσοις όροις. Όταν διαιτητές ακυρώνουν ολοκάθαρα γκολ, γιατί δήθεν ήταν οφ σάιτ, χωρίς να µπορούν να δώσουν εξήγηση στα ανεξήγητα, καθορίζοντας αποτελέσµατα µε αυτό τον τρόπο και για το ποια οµάδα θα πάρει το πρωτάθληµα, προκαλώντας 'θύελλα' διαµαρτυριών και ξεσηκώνοντας σωµατεία και οπαδούς, ε τότε τι να πει κανείς; Μετά αναρωτιόµαστε γιατί υπάρχει τόσος φανατισµός µεταξύ οπαδών, κυρίως των µεγάλων οµάδων. Είναι

καιρός,

νοµίζω,

ο

Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Αν οι άµεσα εµπλεκόµενοι συνεχίσουν να αντιδρούν παιδιάστικα, τότε είµαστε πραγµατικά χαµένοι. Αν θέλουµε να διασώσουµε το κυπριακό ποδόσφαιρο, ας κοιτάξουµε την ουσία και ας βρούµε σύντοµα µια λύση, η οποία να ικανοποιεί όλους και να µην κάνει κανένα να διστάζει να ασχοληθεί µε το ποδόσφαιρο και την οµάδα που τον ενδιαφέρει. της Νικολέττας Κύλιλη

Βάλε το χέρι σου επί ένα λεπτό σε µια κατσαρόλα µε καυτό νερό - θα σου φανεί µια ώρα. Κάθισε δίπλα σε µια γοητευτική γυναίκα επί µια ώρα - θα σου φανεί ένα λεπτό. Αυτό θα πει σχετικότητα. Α. Άινσταϊν

Με επιστηµονικούς όρους µπορείς να περιγράψεις τα πάντα. Ε, και; Αν αναλύσεις µια συµφωνία του Μπετόβεν ως ωστικό κύµα, το µόνο που θα καταφέρεις είναι να κάνεις µια τρύπα στο νερό.. Αν δεν ήµουν φυσικός, θα ήµουν µουσικός. Σκέπτοµαι µε µουσικό τρόπο. Βιώνω τις ονειροπολήσεις µου δίνοντας τους µουσική υπόσταση. Βλέπω τη ζωή µου µε µουσικούς όρους. Ά. Άινσταϊν

thePsychoTimes

Η οµορφιά είναι παντού... Κοιτάξτε! Το κλαδί είναι από ένα όµορφο πρωινό στο δάσος της Αθαλάσσας, απέναντι από την Πανεπιστηµιούπολη. Tο λουλουδάκι που µοιάζει ψεύτικο είναι από τον χώρο στάθµευσης του πανεπιστηµίου.

---Οι φωτογραφίες ανήκουν, κατά σειρά, στον Δηµήτρη Δηµητρίου και στον Ονειροποιό τον οποίο ευχαριστούµε ιδιαιτέρως.

7

Μάρτιος 2007

Ζωή ενόψει… Η σχέση µου µε τα µαθηµατικά άρχισε και τελείωσε στο Λύκειο, δεν λέω είχαµε τις στιγµές µας τα πάνω κάτω µας, περνούσαµε πολλές ώρες µαζί, στα γραπτά «εθωρούσαµεν» ο ένας τον άλλο και σε τελική ανάλυση όταν πήγα στρατό δεν άντεξα τη πίεση και διέλυσα µια σχέση τριών χρόνων γιατί δεν µε εξέφραζε πλέον. Τώρα γιατί να γράψω αυτή τη πονεµένη δραµατική ιστορία που αν και στεγνή- µπορεί να χαρακτηρίσει πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που είχαν σχέση µε πραγµατικούς ανθρώπους (τραγικά τα πράγµατα), µε τα ίδια αποτελέσµατα; Επειδή όπως όλες οι ιστορίες που απαρτίζουν τη λιγοστή µου µνήµη είχε και αυτή κάτι να µου διδάξει, και συγκεκριµένα ένα τύπο που εκφράζω πιο κάτω που αποτελεί φόρο τιµής σε όλους τους µεγάλους µαθηµατικούς που θεµελίωσαν την επιστήµη αυτή. Η ζωή µου λοιπόν είναι µια µαθηµατική πράξη που έχει ως εξής: ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ –ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΑΚΌΜΗ +(ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΓΝΩΡΙΣΕΙ Χ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ /ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΑΚΟΜΑ) –(ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΓΝΩΡΙΣΕΙ x ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ) Μετά από εντατικές πράξεις, πολλά ξενύχτια, καµπόσο

τσιγάρο και παυσίπονα το αποτέλεσµα έχει ως εξής: 0,00000000023 Γιατί να διαλύσω µια σχέση που µου έχει διδάξει τόσα πολλά όµως; Η απάντηση είναι ότι από τη µαθηµατική µου πράξη λείπει το σηµαντικότερο συστατικό…..η ουσία. Και την ουσία της ζωής δεν µπορείς να τη διδαχθείς από κάποιον άλλο, µπορείς να τη νιώσεις και α ν δεν νιώσεις δεν έχεις ζήσει, αν δεν προσφέρεις δεν έχεις ζήσει, αν δεν αφεθείς δεν έχεις ζήσει, αν δεν τολµήσεις δεν έχεις ζήσει, και αυτά δεν χωράνε στη µαθηµατική µου εξίσωση. του Αλέξανδρου Ανδρέου

Θέλω µε σένα να κάνω αυτό που η άνοιξη κάνει στα δέντρα της κερασιάς. Πάµπλο Νερούντα

Υπάρχουν κι άλλα πράγµατα να κάνεις στην ζωή εκτός από το να αυξάνεις την ταχύτητά της. Μ. Γκάντι

thePsychoTimes

Το σκονισµένο βιβλίο της αγάπης Πάλεψε να βρει αυτά που είχε χάσει, αυτά που αγαπούσε, γι' αυτά που είχε κλάψει... Είχε ανακαλύψει πως όλα είναι ψέµα, πως ότι αγαπάς, το κατακτάς µε αίµα... Έψαξε να βρει ένα λόγο για να ζει “Η αγάπη είναι ψέµα”, κάποτε µου είχε πει, “Όσο την αναζητάς χάνεται µακρυά, κι όταν έρθει να σε βρει δεν τη θέλεις πια”. Παραµύθια σου πουλά, που οι σελίδες τους κιτρινισµένες απ' το χρόνο, έχουν χάσει κάθε νόηµα. Λέξεις που για σένα αξία πια δεν έχουν, µόνο για κάποιους τυχερούς ή άτυχους -δεν ξέρω- που βασίζονται σ' αυτήν. Εσύ, όµως, πια δεν τη ψάχνεις, αντίθετα, τη διώχνεις και κλείνεις τα µατια.... να µη βλέπεις την περιφρόνηση που σου δείχνει. Αυτό είναι, λοιπόν, η αγάπη για σένα.... ένα παραµύθι µε κιτρινισµένες σελίδες, ένα φτηνό µυθιστόρηµα σ'ενα σκονισµένο ράφι... µέσα σ' ένα σκοτεινό δωµάτιο. Κάποτε µπήκες΄ τόλµησες να µπεις στο σκοτεινό δωµάτιο... είχες ανοίξει δειλά τη πόρτα που έκανε ένα έναν τροµακτικό θόρυβο...µα µπήκες... και την έκλεισες πίσω σου. Την κλείδωσες και έχασες τα κλειδία. Είχες αρχίσει να περπατάς αργά στους διαδρόµους... στα τυφλά... και βάδιζες µέχρι που σταµάτησες δίπλα από το παράθυρο. Προσπάθησες να το ανοίξεις µα ήταν καλά σφραγισµένο...από το λιγοστό φως που έµπαινε από µια χαραµάδα διέκρινες µε δυσκολία ένα παραµύθι, ψηλά,

σε ένα ράφι. Σηκώθηκες τις µύτες των ποδιών και τέντωσες το χέρι σου για να το πάρεις. Μα ήταν ΑΦΤΑΣΤΟ. Προσπάθησες πολύ να το πάρεις αλλά ήταν πολύ ψηλά... Πήρες µια ανάσα και ξαναπροσπάθησες... Κατάφερες να το αγγίξεις µε τις άκρες µε τις άκρες των δακτύλων και να το κρατήσεις στα χέρια... επιτέλους το κράτησες... πήγες κοντά στο παράθυρο και απ' το λιγοστό φως προσπάθησες να διαβάσεις τον τίτλο... ”ΑΓΑΠΗ”έλεγε...ναι, αυτός ήταν ο τίτλος του µυθιστορήµατος...”τι να είναι αυτό;” διερωτήθηκες...και άρχισες να µετροφυλλίζεις τις σκονισµένες και κιτρινιασµένες σελίδες. Ήσουν στο σκοτάδι...τα µάτια σου πληµύριζαν δάκρυα... µα εσύ προσπαθούσες στα σκοτεινά και µε θολά τα µάτια να διαβάσεις τις λέξεις... και έκλαιγες, έκλαιγες σαν µωρό. Αυτό το βιβλίο σε πλήγωνε όσο προσπαθούσες να το διαβάσεις... “ξεχασε το” ψιθύρισες, “δεν θα τα καταφέρω ποτέ να καταλάβω το νόηµα του βιβλίου” είπες...και πέταξες µε αναίδια το παραµύθι στο πάτωµα και σηκώστηκες να φύγεις... τροµακτικές φωνές ακούγονταν καθώς περπατούσεςστους σκοτεινούς διαδρόµους. Κλάµατα, κραυγές, θρήνοι, ουρλιαχτά... έκλεισες τα αυτιά και προχωρούσες µε βήµα γοργό... µέχρι που σκόνταψες και έπεσες στο πάτωµα... πόνεσες... µάτωσες... αλλά σηκώθηκες και ήσουν µπροστά στην πόρτα. Προσπάθησες να την ανοίξεις... -τι ανόητη που είµαι- σκέφτηκες. Είχες πετάξει τα κλειδιά µπαίνοντας,

9

θυµάσαι; Νόµιζες πως θα ζούσες για πάντα στο σκοτεινό δωµάτιο... νόµιζες πως θα καταφέρεις να ανοίξεις το παράθυρο και να ζήσεις στο φως... τι ειρωνία... Νόµιζες πως θα έβρισκες την αληθινή αγάπη... µα εσύ την πέταξες πριν την κοιτάξεις... Τώρα θα κάθεσαι παθητικά πίσω από την πόρτα... να περιµένεις για ένα θαύµα... αφού όλες οι προσπάθειές σου κατέληξαν στο κενό... της Μαρίας Αντωνίου

Η προσµονή δεν είναι πλούτος, φίλα µε τώρα, κοριτσάκι, η νιότη φεύγει, δε διαρκεί, γλυκό µου. Γ. Σαίξπηρ

Δεν υπάρχει τίποτα ευγενέστερο και ωραιότερο από ένα σύζυγο και µια σύζυγο που ζουν ενωµένοι πνευµατικά Όµηρος

Μάρτιος 2007