Treni I Jetes

Treni i jetes

Kohe me pare kam lexuar nje liber, ku jeta krahasohej me udhetimin me nje tren. Nje shkrim teper interesant.

Jeta eshte si nje udhetim ne tren: Shpesh hipen e zbret, ka incidente, Ne ndonje stacion ka surpriza te kendshme dhe ne ndonje tjeter ka merzitje.

Wenn wir geboren Kur lindim werden dhe und hipim in ne dentren, Zug einsteigen, treffen Takojme wir Menschen, njerez, tek von te denen cilet besojme, wir gauben, dass qe do sie te uns nawährend shoqerojne unserer pergjate ganzen gjithe Reise udhetimit: begleiten werden: prinderit unsere tane. Eltern.

Per fat te keq e veteta eshte nje tjeter. Ata zbresin ne nje stacion dhe na lene pa dashurine dhe perzemersine e tyre, pa miqesine dhe shoqerine e tyre.

Megjithate, ne tren hipin persona te tjere, qe per ne do te jene shume te rendesishem.

jane vellezerit dhe motrat tona, miqte tane dhe gjithe personat e mrekullueshem qe duam.

Dikush nga keta persona qe hipen, e konsideron udhetimin si nje shetitje te vogel.

Te tjere gjejne vetem trishtim ne udhetimin e tyre. Dhe,me pas ka te tjere ne tren, te cilet gjithnje jane prezent dhe te gatshem per te ndihmuar ata qe kane nevoje.

Dikush,kur zbret le nje nostalgji te perhershme... Dikush hipen e zbret menjehere, dhe ne nuk e kemi vene re...

Habitemi kur dikush nga pasagjeret, te cilin e duam, ulet ne nje vagon tjeter dhe ne kete pjese e bejme udhetimin vetem. Natyrisht nuk frenohemi nga askush, te marrim mundimin, ti kerkojme dhe te shtyjme afrimin e tyre per ne vagonin tone.

per fat te keq, herehere nuk mund te ulemi prane tyre ne vagon, sepse vendi perbri eshte zene.

Ska gje, keshtu eshte udhetimi: plot sfida, endrra, fantazi, shpresa dhe lamtumira… ....por pa kthim.

Te perpiqemi ta bejme kete udhetim ne menyren me te mire te mundshme.

Te perpiqemi te shkojme mire me te afermit tane ne udhetimin qe po bejme, dhe te kerkojme tek ta me te miren..

Te kujtojme, se ne cdo pjese te udhetimit nje nga shoket tane mund te lekundet dhe mundesisht do te kete nevoje per mirekuptimin tone.

Edhe ne do te lekundemi shpesh, dhe do te kemi nevoje per dike qe te na kuptoje.

Misteri i madh i udhetimit eshte se nuk e dime se kur do te zbresim perfundimisht, dhe aq me pak kur do te zbresin miqte tane, dhe as ai qe eshte ulur prane nesh.

mendoj, se do te me vije shume keq kur te zbres nga treni..... Po, jam e bindur. Ndarja nga gjithe miqte qe kam takuar gjate udhetimit, do te jete e dhimbshme, te le vetem te dashurit e mi, do te jete shume e trishte. Por kam shprese se ne fund te fundit kur te mberrij ne stacionin kryesor kam pershtypjen se do , t’i shoh te gjithe te mberrijne me nje bagazh, qe, kur hipen ne tren ende nuk e kishin.

Ajo qe me lumturon, eshte mendimi, qe kam kontribuar ne rritjen dhe pasurimin e bagazhit te tyre.

Ju, gjithe miqte e mi, te bejme te pamunduren, qe te bejme nje udhetim te bukur dhe ne fund t’ia kete vlejtur. Te bejme te pamunduren qe kur te kemi zbritur te leme nje vend bosh, me nostalgji dhe kujtime te bukura per ata qe do te marrin udhetimin.

Atyre, qe bejne pjese ne kete udhetim timin, i uroj

UDHETIM TE MBARE !