τεύχος 7

ΤΕΥΧΟΣ 7ο

ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ 10ου ΛΥΚΕΙΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

ΕΤΟΣ 2007

ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΟΥΜΕ … και αποχαιρετούμε το σχολείο της οδού Κω και Αγίων Αναργύρων που για δεκαετίες στην αυλή του μεγάλωσαν μαζί με τους δασκάλους τους τ’ αγόρια και τα κορίτσια της Παλιάς Κοκκινιάς. Δίνουμε το επόμενο πολιτιστικό μας ραντεβού στο κτήριο της οδού Κεχαγιά 6 και Μαυρογένους, το οποίο ελπίζουμε να χωρέσει τα όνειρα των νέων της γειτονιάς μας.

2 Όνειρο ή αναζήτηση ενός νέου τρόπου διαφυγής; Δευτέρα πρωί. Μια καινούργια μέρα αρχίζει. Το ξυπνητήρι χτυπά. Όμως ο ήχος του είναι τόσο άτονος. Σηκώνομαι και ξεκινώ να ετοιμάζομαι. Οι δείχτες του ρολογιού δίπλα μου ακούγονται βαριοί, σαν να θέλουν να μου πουν κάτι. Δεν καταλαβαίνω τι. Ή ίσως δεν θέλω να καταλάβω. Ποιος ξέρει; Στις 8.00 ξεκινώ για το σχολείο. Στην γωνία συναντώ τον κύριο Θανάση, τον γείτονά μου. Με χαιρετά. Στο πρόσωπό του διακρίνω μια απορία. Αλλά και σε μένα το ίδιο υπάρχει. Γιατί άραγε φαίνεται τόσο διαφορετικός; Το ξεχνάω και συνεχίζω να περπατάω. Ο δρόμος ίδιος, όπως πάντα. Δεξιά και αριστερά σκουπίδια πεταμένα, στα πρόσωπα των ανθρώπων διαγραμμένο το άγχος, οι ρυθμοί γρήγοροι. Όλα φαίνονται τόσο ίδια αλλά ταυτόχρονα και τόσο αλλιώτικα από πριν. Νιώθω ότι άλλαξε ακόμα και το περπάτημα των γάτων, ο ήχος των φρένων των αυτοκινήτων. Όλα διψούν να μου πουν κάτι. Προσπαθώ να το ακούσω αλλά ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο στα αυτιά μου. Φτάνω στο σχολείο. Το κουδούνι έχει χτυπήσει. Τι παράξενο; Ποτέ δεν έχω αργήσει έως τώρα. Ανεβαίνω στην τάξη και νιώθω τους συμμαθητές μου τόσο απόμακρους και παράλληλα τόσο βαρετούς. Περνούν τέσσερις ολόκληρες ώρες χωρίς να κουνηθώ από την θέση μου, χωρίς να βγάλω άχνα. Οι καθηγητές μου χαμογελούν. Πίσω από το χαμόγελό τους είναι φανερή η ανησυχία τους. Ένα μεγάλο ερωτηματικό διαγράφεται στα πρόσωπά τους. Δεν με ρωτούν τι έχω. Μάλλον έχουν αντιμετωπίσει παρόμοιες καταστάσεις. Την πέμπτη ώρα μία καθηγήτρια με ρωτά -ίσως απεγνωσμένα- τι έχω. Η απάντησή μου θέλω να φανεί ξεκάθαρη:’’ Μην ανησυχείτε. Είμαι μια χα…’’.Διστάζω. Αλήθεια είμαι; Γιατί όλα αυτά σήμερα; Τι μου συμβαίνει; Προσπαθώ να δώσω μια εξήγηση στον εαυτό μου. Η καθηγήτρια απομακρύνεται. ‘’Μάλλον θα φταίει το χθεσινό όνειρο’’ σκέφτομαι. Την πρώτη φορά που το είδα βρισκόμουν στο αγαπημένο μου νησί, βράδυ, μόνη και φοβισμένη. Ήθελα να περάσω στην άλλη πλευρά του λιμανιού. Την πρόσβασή μου εμπόδιζε ένα πελώριο κάστρο. Όσο και αν έψαξα άλλο τρόπο να πάω στην άλλη μεριά δεν τα κατάφερα. Έπρεπε να περάσω μέσα από αυτό που ποιος ξέρει τι μου επιφύλασσε. Όμως η πόρτα δεν άνοιγε…έμεινα, λοιπόν, εκεί να το κοιτάζω σαστισμένη μέχρι που ξύπνησα. Αυτή τη φορά, όμως, ήταν διαφορετικό. Έφτασα και πάλι έξω από το κάστρο. Καθώς περίμενα χωρίς να φοβάμαι πλέον η πόρτα άνοιξε. Τα φώτα ανάγκασαν τα μάτια

μου να κλείσουν προς στιγμή. Ο κόσμος μέσα ξεφάντωνε. Μπήκα μέσα διστακτικά στην αρχή. Σιγά σιγά προσαρμόστηκα. Όταν τα τραγούδια σταμάτησαν βγήκα επιτέλους από την άλλη πόρτα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μπήκα και βγήκα πολλές φορές και από τις δύο πόρτες. “Όμως γιατί να άλλαξε τόσο πολύ αυτό το όνειρο; Ακούγεται παράξενο, αλλά μήπως σήμαινε κάτι;’’ αναρωτιέμαι. Η πέμπτη ώρα φτάνει στο τέλος της και εγώ ζητάω άδεια από την καθηγήτρια να βγω έξω. Κάθομαι σε ένα σημείο, σίγουρη ότι δεν με βλέπει κανένας. Παρακολουθώ στο απέναντι παρκάκι ένα λουλούδι. Το ίδιο που παρατηρούσα τρεις μέρες πριν. Η διαφορά εμφανής. Έχει μεγαλώσει και ομορφύνει. Έχει ωριμάσει. Ένα χελιδόνι πηγαίνει κοντά του. Θυμάμαι ότι μπήκε η Άνοιξη πριν προλάβω να αναρωτηθώ τι κάνει εδώ ένα τέτοιο πτηνό. Το κουδούνι χτυπά. Επανέρχομαι στην πραγματικότητα και μπαίνω στην τάξη. Στον πίνακα μια φράση γραμμένη από τα παιδιά :" Αλλαγή τάξης για αυτή την ώρα’’. Το διαβάζω. Αλλαγή … Ακούγεται πολύ ωραία! Αλλαγή… Αυτό είναι! Νιώθω ότι είμαι έτοιμη για αυτή την αλλαγή, τη χρειάζομαι. Όχι φυσικά την αλλαγή τάξης. Αυτή δεν με απασχολεί καθόλου. Την αλλαγή στην ζωή μου. Με φαντάζομαι σε ένα νησί, με καινούργιους φίλους, να πηγαίνω εκεί σχολείο και να χαίρομαι τη ζωή. Ό, τι ακριβώς στερούμαι στην πόλη, το έχει άφθονο εκείνο το νησί. Με φαντάζομαι να μεγαλώνω και να σπουδάζω εκεί. Αισθάνομαι μέσα μου μια πληρότητα. Σαν να ωριμάζω απότομα. Το κουδούνι για μέσα χτυπά και οι σκέψεις μου ολοκληρώνονται εκεί. Έχω συνέλθει. Βαδίζω προς την αίθουσα με αργά και σταθερά βήματα. Υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι αυτές οι σκέψεις δεν θα είναι παροδικές και φυσικά πως θα γίνουν πραγματικότητα. Ένας χρόνος για να εκπληρώσω το όνειρό μου… ένας χρόνος μόνο…έως τότε μότο μου η λέξη ‘’αλλαγή’’. Μπαίνω στην αίθουσα. Μαζί μου μπαίνει και ο καθηγητής. Ανοίγει το βιβλίο και με ρωτά για τη γεωργική επανάσταση. ‘’ Μάλιστα. Θα σας πω αμέσως. Κατά τη γεωργική επανάσταση συντελέστηκαν πολλές και μεγάλες αλλαγές… ‘’σταματώ και χαμογελώ ‘’ …αλλαγές…’’ ξαναλέω δυνατά και καθαρά. Ο καθηγητής δείχνει έκπληκτος. ‘’Περίεργοι που είναι οι άνθρωποι σήμερα… είσαι καλά παιδί μου;’’ ‘’Αλλαγές κύριε! Αλλαγή…! Ωραία λέξη, έτσι δεν είναι;’’ Κώστογλου Κωνσταντίνα Β1

Έρως ανίκατε μάχαν Εφηβεία χωρίς έρωτα δεν γίνεται! Ο Έρωτας είναι ζωή, τρέλα, χαρά, κλάμα, στεναχώρια, νεύρα… και γενικά, όταν τα βέλη του έρωτα σε χτυπήσουν, νιώθεις όλα τα συναισθήματα. Τα πάντα αλλάζουν. Το άσπρο γίνεται μαύρο ή και το αντίστροφο. Είσαι νευρικός, βρίσκεσαι στην κοσμάρα σου. Η οικογένεια, οι φίλοι, το σχολείο είναι το τελευταίο που σ’ ενδιαφέρει. Μόνο η εικόνα και η σκέψη εκείνου/εκείνης είναι στο μυαλό σου. Σκέφτεσαι τι κάνατε, πώς περάσατε, αν σε σκέφτεται άραγε.. Ζηλεύεις, γίνεσαι νευρικός, ξυπνάει μέσα σου το τέρας με τα πράσινα μάτια (η ζήλια), ανυπομονείς να βρεθείτε να τον/την αγγίξεις… ένα φιλί, μια αγκαλιά… ακούγονται τόσο απλά, όμως για κάποιον που είναι ερωτευμένος είναι πολύ σημαντικά. Κάνεις ό,τι μπορείς για να μείνει ο άλλος ευχαριστημένος και δεν σε νοιάζει τίποτε. Το μόνο που θες είναι να είσαι όμορφος/όμορφη γι’ αυτόν/αυτήν. Αρχίζει τότε η περίοδος που δεν τρως, δεν διαβάζεις, ακούς ερωτικά τραγούδια, ανάβεις κεριά, είσαι συνέχεια σαν να κοιμάσαι αλλά με τα μάτια ανοιχτά. Αρχίζεις δίαιτα, γυμναστική, ανανέωση στο λουκ, στα ρούχα, ψώνια, ψώνια, ψώνια… δώρα… γενικά είσαι στο μόνιμο τρέξιμο, όμως σε χαμένο

κόσμο. Ακούγεται παράξενο, όμως αυτός είναι ο έρωτας. Ή μάλλον η ωραία περίοδος, γιατί μετά αρχίζουν άλλα… ζήλιες, τσακωμοί, φασαρίες, άλλα φλερτ με τρίτους και τέλος χωρισμοί… και μέχρι να τελειώσει όλο αυτό υποφέρεις, κλαις, χτυπιέσαι, παρακαλάς, ταπεινώνεσαι και νομίζεις ότι όλος ο κόσμος ήταν αυτός ο έρωτας! Μέχρι που ο χρόνος θα σε βοηθήσει να το ξεπεράσεις και να γνωρίσεις κι άλλον κι άλλον έρωτα… ώσπου να ‘ρθει η αληθινή αγάπη… Τελικά δεν ήταν έρωτας, αλλά μια φάση που νομίζεις ότι ήσουν ερωτευμένος/η. Κι όπως λέει ο Χατζηγιάννης ο θεός «πού‘ ναι η αγάπη; είναι απάτη ή είναι κάτι μαγικό;» Ματίνα Χότζα Β2

ΑΧ

ΒΑΧ

3 Μαθήματα από τα …Χαμένα Μαθήματα Στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας του σχολείου μας υπήρχε ένα άρθρο για την κατάληψη. Τόσους μήνες μετά κι όμως ακόμα το συζητάμε! Το άρθρο εκείνο σε συνδυασμό με τις επαναλαμβανόμενες συζητήσεις για το θέμα της κατάληψης στάθηκε η αφορμή να γράψω αυτό που διαβάζετε. Δε θέλω να αναφερθώ στο αν θα έπρεπε να γίνει ή όχι η κατάληψη, ούτε στην ευθυνοφοβία των ατόμων που συντέλεσαν στην πραγματοποίησή της και που άλλοτε την υποστήριζαν με πάθος, ενώ τώρα στρέφονται εναντίον της. Εγώ θέλω να επισημάνω σε όσους δεν έχουν ασχοληθεί σε βάθος με αυτό το ζήτημα, πως είτε τοποθετήθηκαν υπέρ είτε κατά, αυτή η κατάληψη έδωσε σε όλους μας πολύτιμα μαθήματα για το πώς θα είναι η ζωή που θα αντιμετω-

πίσουμε μετά το σχολείο, η ζωή εκεί έξω που μας περιμένει. Το πρώτο μάθημα είναι ότι πάντα οι πολλοί, συχνά κοντόφθαλμα και χωρίς πολλή σκέψη, μέσα στην ψυχολογία της μάζας, θα αποφασίζουν για όλους μας (και εδώ ταιριάζει ο προβληματισμός που γεννάται από τη θέση του Σωκράτη ότι θα πρέπει να εξουσιάζουν οι λίγοι και ειδικοί και όχι οι πολλοί και άσχετοι). Το δεύτερο μάθημα είναι πως υπάρχουν διάφορες κατηγορίες ανθρώπων· οι πολλοί, που κοιτάνε πώς θα λουφάρουν, και οι λίγοι που όντως αγωνίζονται, και κατά τη γνώμη μου αγωνίζονται με συνέπεια και πάθος για κάτι ουτοπικό, αλλά είναι άξιοι επαίνου, γιατί έχουν ιδεολογία, κάποιες αρχές και ιδανικά για τα οποία μάχονται. Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν κάτι από τη σι-

γουριά και το βόλεμα που τους προσφέρει η υπάρχουσα κατάσταση, για να συμμετάσχουν σε έναν αγώνα. Όμως, είναι συνεπείς και δεν θέλουν να καταχραστούν τον αγώνα αυτών που όντως μάχονται. Εγώ αυτά κατάλαβα από την πολυσυζητημένη αυτή κατάληψη και δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα από τα συμπεράσματά μου, γιατί γνωρίζουμε ότι στη φύση του ανθρώπου υπάρχει η επιθυμία για σταθερότητα, που εξασφαλίζει το αίσθημα της ασφάλειας, και για το ατομικό συμφέρον. Ευτυχώς, όμως έχουμε και κάποιες εξαιρέσεις που διακινδυνεύουν όλα αυτά και τολμούν και πάνε μπροστά. Σε αυτές τις λίγες εξαιρέσεις στηριζόμαστε· είναι αυτές που τόσους αιώνες οδηγούν την ανθρωπότητα μπροστά… Άννα Ματσαγγούρα, Β2

Να με συγχωρεί η χάρη σας, όμως… Είναι γεγονός, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το μανιφέστο που δημοσιεύθηκε από ένα παιδί της πρώτης ήταν εμπνευσμένο και διασκεδαστικό (βλέπε λόγο περί κατουρημένων ποδιών.) Όμως υπήρξαν μερικά σημεία που παρά το ότι ήταν αιτιολογημένα δε μας γέμισαν και πολύ το μάτι. Γλυκά μου παιδιά, με όλο το σεβασμό –και το εννοώ– είναι καιρός να κατεβείτε από τα ροζ συννεφάκια και να τινάξτε τη χρυσόσκονη από τα μαλλάκια σας. Ο κόσμος είναι μπαμπούλας και αν δεν είστε έτοιμοι να τον αντιμετωπίσετε, θα σας κάνει ένα μπου και τότε χαθήκατε. Η μανούλα και ο μπαμπάκας δεν θα είναι εκεί. Θα μου πείτε πως υπερβάλλω. Έστω. Όμως αυτές οι καταστάσεις δεν είναι και πολύ μακριά σας. Τέλος πάντων. Αναρωτιέμαι: Ποιος σας είπε πως το δικαίωμα να μιλάτε και να εκφράζετε την άποψή σας θα σας το προσφέρουν στο πιάτο; Δεν είναι δα κανένα κρακεράκι και κανένας δε

θα προσφερθεί για γκαρσόνι. Εάν δε το αρπάξετε από μόνοι σας, λοιπόν, θα είστε μια ομολογουμένως εύκολη λεία για τον κάθε επιτήδειο ,απατεώνα, κουστουμάκια πολιτικό, κουτοπόνηρο ηλίθιο, ψευτοσυνδικαλιστή κλπ. Και αυτό νομίζω πως φάνηκε από αρκετά νωρίς όταν χωρίς να σκεφθείτε ή τουλάχιστον να ενημερωθείτε ακολουθήσατε τα λεγόμενα και τα πιστεύω των παιδιών του 11ου Λυκείου. {Γι’ αυτό σας είπαμε πρόβατα.} Και τέλος πάντων εάν όπως λέτε τα εννέα προηγούμενα χρόνια δε σας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσετε, τώρα που είναι απαραίτητη η γνώμη σας, εσείς πάλι σωπαίνετε. Θα μου πείτε πως ήταν μεγάλο σοκ το γεγονός ότι σας ζητήθηκε έπειτα από τόσα χρόνια που έπρεπε να υποδύεστε τη «Μαρία της σιωπής» – όπως στην ομώνυμη ταινία– να παρουσιάσετε την άποψή σας. Τι να κάνουμε, ήταν τεταμένη η ατμόσφαιρα λόγω των καταλήψεων, αλλιώς θα σας είχαμε φερθεί με το γάντι, το

ορκίζομαι. Δεν είμαστε δα και τόσο άκαρδοι. Τώρα όσον αφορά στις εκλογές του δεκαπανταμελούς. Εντάξει, το 99% των προέδρων του μαθητικού συμβουλίου είναι από την τρίτη τάξη. Όμως και εσείς τόσο απαιτητικοί είστε που δε συμβιβάζεστε με μια θέση κάτω από του προέδρου; Και πάλι, τα όσα αναφέρονται στο άρθρο για την εκπροσώπηση της πρώτης τάξης είναι αβάσιμα, αφού η μόνη μαθήτρια που είχε το θάρρος να βάλει υποψηφιότητα, εκλέχθηκε και μάλιστα κατέλαβε πολύ καλή θέση – σημειωτέον συνέλεξε περισσότερες ψήφους από πολλά παιδιά της τρίτης και της δευτέρας. Δε σας φταίει, λοιπόν, κανείς. Δυο τελευταία λόγια για να μη γίνομαι κουραστική. Τα όσα αναφέρονται παραπάνω είναι προσωπική μου άποψη και όχι κάτι που αντιπροσωπεύει όλη την τρίτη τάξη. Και με το συμπάθιο όσα ειπώθηκαν. Αθηνά Κουτρώλη, Γ1

4 «ΑΣΥΡΜΑΤΗ ΓΕΝΙΑ» Το κινητό τηλέφωνο (Κ.Τ) ως νέα μορφή τεχνολογίας αποτελεί αντικείμενο μελέτης πολλών επιστημών, όπως της ιατρικής, της κοινωνιολογίας, της οικονομίας κ.ά. Όσο ραγδαία υπήρξε η διεύρυνση της χρήσης του κινητού τηλεφώνου άλλο τόσο ραγδαίες ήταν οι συζητήσεις και ο προβληματισμός που αναπτύχθηκαν σχετικά με τις επιπτώσεις που προκύπτουν από τη μαζική χρήση του Κ.Τ. Έτσι στο πλαίσιο του μαθήματος της κοινωνιολογίας (ενότητα κοινωνικοποίηση / κοινωνικός έλεγχος), κρίθηκε ενδιαφέρον να πραγματοποιηθεί μια έρευνα με αντικείμενο τα κινητά τηλέφωνα και με μεθοδολογικό εργαλείο ένα ερωτηματολόγιο, το οποίο απευθύναμε στο σύνολο των μαθητών του σχολείου. Φυσικά οφείλουμε να πάρουμε υπόψη μας τους απαραίτητους περιορισμούς μιας τέτοιας έρευνας, (μικρός αριθμός δείγματος, περίπου 120 μαθητές, ομοιομορφία του δείγματος τόσο γεωγραφικά όσο και κοινωνικά άρα και ελάχιστα αντιπροσωπευτικό του μαθητικού πληθυσμού) για να γνωρίζουμε ότι τα συμπεράσματα που ακολουθούν δεν πρέπει να «διαβαστούν» σύμφωνα με την αρχή της γενίκευσης, αλλά μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο διεξαγωγής της παρούσας έρευνας. Βασική υπόθεση πάνω στην οποία προσπαθήσαμε να δομήσουμε το ερωτηματολόγιο ήταν ο πιθανός βαθμός «εξάρτησης» των νέων από τα κινητά τηλέφωνα, καθώς επίσης και η συμβολική αξία των κινητών για τους νέους. Ίσως λοιπόν, τα κινητά να διαμορφώνουν μια νέα κουλτούρα, να γεννούν μια νέα γλώσσα, να αποτελούν ένα νέο μέσο κοινωνικοποίησης των χρηστών τους. Επίσης, ενδιαφέρον είναι να αναδείξουμε πώς η κυριαρχία του νέου τρόπου επικοινωνίας διαμορφώνει έναν κώδικα αποδεκτό από τους γονείς προκειμένου να ασκούν τον κοινωνικό έλεγχο στα παιδιά τους με τη βοήθεια του κινητού. Με αυτόν τον τρόπο, αλλάζουν οι διαπροσωπικές σχέσεις και ταυτόχρονα εκδηλώνονται νέα μέσα επιτήρησης και «αστυνόμευσης».

Ανάλυση ερωτηματολογίου Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών (97.3%) έχει στην κατοχή της Κ.Τ με μια ελάχιστη μειοψηφία (2.7%) να διαφοροποιείται, επειδή αρχικά δεν της είναι απαραίτητο ή το θεωρεί επιβλαβές για την υγεία και δευτερευόντως επειδή δεν το επιτρέπουν οι γονείς. Αν και τα ποσοστά(58,2%) ευνοούν τη διαπίστωση ότι οι μαθητές δεν αξιολογούν αρνητικά όσους δεν έχουν Κ.Τ, παρ’ όλα αυτά βλέπουμε ότι ένας σημαντικός αριθμός μαθητών (39%) με ίση σχεδόν κατανομή κατά φύλο, αποφαίνεται ότι η μη κατοχή Κ.Τ είναι κριτήριο αρνητικού σχολιασμού. Ίσως λοιπόν η απάντηση αυτή να επιβεβαιώνει το γεγονός ότι το Κ.Τ είναι αντικείμενο που δεν καταναλώνεται αποκλειστικά λόγω της χρηστικής του αξίας, αλλά επειδή προσδίδει επίσης στον κάτοχό του γόητρο και τον καθιστά αποδεκτό. Ο χρόνος κτήσης του κινητού (30%Δημοτικό, 61,8% Γυμνάσιο, 5,5% Λύκειο) με συγκέντρωση του μεγαλύτερου ποσοστού αθροιστικά μέχρι το Λύκειο, είναι μια παράμετρος που ενισχύει την υπόθεση εργασίας που κάναμε ότι το κινητό αποτελεί μια νέα μορφή κοινωνικοποίησης και διαμόρφωσης των διαπροσωπικών σχέσεων, από τη στιγμή που οι νεαροί μαθητές «εθίζονται» στη χρήση του κινητού από πολύ μικρή ηλικία. Στο ερώτημα γιατί τόσο νωρίς οι μαθητές αποκτούν κινητό, έρχεται να προστεθεί ακόμη ένα ερώτημα που αφορά τον τρόπο κτήσης του Κ.Τ. Έτσι λοιπόν, σε ποσοστό (47%) οι γονείς δωρίζουν το πρώτο κινητό στα παιδιά τους, με αμέσως επόμενη αναλογία κάποιον ενήλικα (30,9%) να χαρίζει το παλιό κινητό του στα παιδιά επειδή αυτός αγόρασε καινούριο. Για ποιους λόγους οι γονείς σπεύδουν να ικανοποιήσουν τόσο νωρίς την «ανάγκη» των παιδιών τους για κινητό; Μήπως η δυνα-

τότητα άμεσης επικοινωνίας που προσφέρει το Κ.Τ (ανεξάρτητα από το χρόνο και το χώρο συνομιλίας) επιτρέπει στους γονείς να ασκούν ένα νέο μοντέλο κοινωνικού ελέγχου, προσαρμοσμένο στις συνθήκες του απρόσωπου τρόπου ζωής; Σχετικά με τη συχνότητα χρήσης του Κ.Τ, το 88,2% απαντά ότι το χρησιμοποιεί καθημερινά, γεγονός που δηλώνει ότι οι μαθητές συμπεριλαμβάνουν τη χρήση του κινητού στις καθημερινές τους συνήθειες. Άρα ο προβληματισμός που τίθεται δεν αφορά πλέον το εάν πρέπει ή όχι να έχουν κινητό, αλλά ΠΩΣ να το χρησιμοποιούν. Σε ποσοστό 47% οι μαθητές δηλώνουν ότι εάν πρόκειται να βγουν με τους φίλους τους και έχουν ξεχάσει το κινητό, θα επιστρέψουν στο σπίτι να το πάρουν, το 39% απαντά ότι δε θα ασχοληθεί με το θέμα, και μόνο το 3% θα ζητήσει από τους γονείς του να του πάει το κινητό. Αν και οι απαντήσεις στην 8η και 9η ερώτηση δεν αποτυπώνουν την ισχυρή εξάρτηση των μαθητών από το Κ.Τ- παρόλα αυτά ένα σημαντικό ποσοστό (55%) δηλώνει ότι μερικές φορές έχει το κινητό σε δημόσια θέα και (30%) ότι συχνά ασχολείται με το κινητό όταν βρίσκεται με τους φίλους του. Στην επίμαχη ερώτηση εάν το Κ.Τ είναι απαραίτητο στο χώρο του σχολείου τα ποσοστά είναι ισομερώς κατανεμημένα ανάμεσα στο ναι και το όχι. Αντίθετα η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών (75%) πιστεύει ότι η χρήση του κινητού στην τάξη δημιουργεί προβλήματα. (Η συνέχεια στην επόμενη σελίδα)

5 «ΑΣΥΡΜΑΤΗ ΓΕΝΙΑ» (Συνέχεια από την προηγούμενη σελίδα) Η γνώση και η ενημέρωση σχετικά με τις βλάβες που προκαλεί το Κ.Τ είναι αναμφισβήτητα επαρκείς (92%), εντούτοις δεν αποτελούν αντικίνητρο για τους μαθητές και για τους γονείς τους προκειμένου να περιορίσουν την απόκτηση του Κ.Τ. Η αποκλειστικά προσωπική χρήση του Κ.Τ υποστηρίζεται από το 74% των μαθητών και ταυτόχρονα σε ποσοστό 80% υιοθετούν την άποψη ότι κάθε μέλος της οικογένειας πρέπει να έχει το δικό του κινητό. Η σύμπτωση των απαντήσεων στις δυο ερωτήσεις επιτρέπει να χαρακτηρίσουμε το Κ.Τ αξεσουάρ άκρως προσωπικό – ιδιωτικό που αποκλείει οποιονδήποτε από τη χρήση του. Οι μαθητές δεν αποδέχονται ότι η χρήση του Κ.Τ οδηγεί στην απομόνωση και την έλλειψη άμεσης επικοινωνίας (62%). Το ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη ερώτηση είναι ότι οι απαντήσεις διαφοροποιούνται αισθητά με κριτήριο το φύλο. Έτσι τα κορίτσια σε ποσοστό 46% συμφωνούν ότι η χρήση του Κ.Τ αλλοτριώνει τους αν-

θρώπους, έναντι 26% των αγοριών που συμμερίζεται την άποψη αυτή. Γιατί τα δυο φύλα προσεγγίζουν με τόσο σημαντική απόκλιση το θέμα αυτό; Ίσως ο τρόπος που μεγαλώνουν – κοινωνικοποιούνται αγόρια και κορίτσια να δημιουργεί διαφορετικού τύπου ανάγκες επικοινωνίας, με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνονται διαφορετικά τις συνέπειες στις κοινωνικές τους σχέσεις από τη χρήση του Κ.Τ. Η απόκτηση του Κ.Τ χάρη στη χρηστική του αξία βρίσκει υποστηρικτές τους μισούς ακριβώς ερωτώμενους και αντίστοιχα το 54% πιστεύει ότι η «μόδα» δεν είναι στοιχείο καθοριστικό για την απόκτησή του. Θεωρητικά οι απαντήσεις των δυο ερωτήσεων (15,16) κινούνται στην ίδια κατεύθυνση, αφού όσοι μαθητές αναγνωρίζουν τη χρηστική αξία του Κ.Τ άλλοι τόσοι περίπου θεωρούν ότι η μόδα δε συμβαδίζει με αυτό. Η μόδα εξάλλου εξουδετερώνει τη χρηστική αξία των αντικειμένων για να δημιουργήσει ανάγκες πλασματικές. Τέλος η αμεσότητα στην «ερωτική εξομολόγηση» ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΤΟ 80% των απαντήσεων. Οι έφηβοι προτιμούν ακόμη να ερωτεύονται άμεσα και όχι εξ αποστάσεως!!! Έρευνα: Ελένη Κυριμκύρογλου

ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΡΤ Ο Art Ingels είναι γενικά αποδεκτός ως πατέρας του karting. Ένας βετεράνος οδηγός σε αγώνες αυτοκινήτων με μετατροπές (dragster) ο οποίος κατασκεύασε το πρώτο καρτ στην Καλιφόρνια το 1956. Το καρτ διαδόθηκε πολύ γρήγορα και σε άλλες χώρες και επιπλέον στην Ευρώπη. To karting είναι ένα άθλημα πολύ πιο προσιτό στον κόσμο από όλα τα άλλα μηχανοκίνητα αθλήματα, ενώ συνθέτει όλα τα στοιχεία των επαγγελματικών αγώνων. Το καρτ έχει εδραιωθεί ως το πρώτο σκαλοπάτι για την επιτυχία στην κλίμακα των αγώνων ταχύτητας. Πολλοί οδηγοί της formula 1 άρχισαν την καριέρα τους σε μικρή ηλικία από τα καρτ όπως οι γνωστοί Michael Shumacher, Fernando Alonsο, Aylton Senna, Kimi Raikonen και πολλοί άλλοι... Με λίγα λόγια μπορούμε να πούμε ότι το καρτ είναι το σχολείο της ασφαλούς και γρήγορης οδήγησης. Τώρα πια είναι πολύ εύκολο για τον καθένα να έρθει σε επαφή με ένα καρτ και να νιώσει τη συγκίνηση που προσφέρει. Πλέον υπάρχουν αρκετές πίστες καρτ που πληρούν τις συνθήκες ασφαλείας και με λίγα χρήματα μπορείς να νιώσεις την αδρεναλίνη να εκτοξεύεται στα ύψη...

ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ ΚΑΡΤ Τα καρτ μπορούν να επιταχύνουν αφάνταστα γρήγορα π.χ ένα αγωνιστικό καρτ μπορεί να πιάσει τα 100κm/h σε 4,5sec. Ένα superkart μπορεί να πιάσει έως

και 250Km/h. Ένα αγωνιστικό καρτ των 125cc μπορεί να πιάσει έως και 180km/h.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΡΤ ΚΑΙ ΗΛΙΚΙΕΣ mini kart (8-12χρονών) junior kart (12-15 χρονών) international a (15-...χρονών) 125cc shifter kart (με 6 ταχύτητες) (18-...χρονών)

ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΡΟΥΧΙΣΜΟΣ ΚΑΡΤ

Για να οδηγήσεις ένα αγωνιστικό καρτ θα πρέπει να φοράς τον κατάλληλο ρουχισμό για την ασφάλεια του σώματός σου και του κεφαλιού σου. Το κράνος είναι το σημαντικότερο αξεσουάρ για τον οδηγό του καρτ. Η αγωνιστική φόρμα είναι εξίσου σημαντική, γιατί προστατεύει τον οδηγό σε περίπτωση φωτιάς στο καρτ. Ηλίας Κορνελάκης

6 Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΜΟΥ Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια οικογένεια στην Κρήτη, στο νομό Χανίων που ζούσε σε ένα ορεινό χωριό. Η οικογένεια αυτή αποτελούνταν από τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι το οποίο ήταν και το μικρότερο, το τελευταίο. Και επειδή ήταν αγόρι ζούσε με πέντε γυναίκες να τον υπηρετούν, αυτόν και τον πατέρα του. Αργότερα το αγοράκι το βάφτισαν Μιχελή, από τον παππού του από την μεριά του πατέρα του, όπως άλλωστε λέει και η Κρητική παράδοση. Όταν πια άρχισε να μεγαλώνει και να γίνεται έφηβος υπήρχαν δείγματα πως θα γίνει ωραίος, λεβέντης. Ύστερα από μερικά χρόνια τον φώναζαν όλοι Μιχέλαρο, ήταν πια το παλικάρι του χωριού, το πιο όμορφο και γεροδεμένο όλων. Κάποια στιγμή παντρεύτηκε με μια κοπελιά αντάξιά του και έκαναν παιδιά. Όλα τα παιδιά το χωριό τα φώναζε όχι με τα κανονικά τους ονόματα αλλά Μιχελαράκια κι έτσι συνεχίζεται η ιστορία αυτή από γενιά σε γενιά. Άρης Μιχελαράκης, Γ2 Πριν από κάποια χρόνια, υπήρχε μια γιαγιά σε ένα βουνό της Μήλου που ζούσε μακριά από την πόλη με τον παππού και μερικά ζώα (πρόβατα, κατσίκια, κ.ά.). Μια μέρα, αποφασίστηκε να γίνει απογραφή πληθυσμού και ανέβηκαν πάνω στο βουνό δύο τύποι ντυμένοι στα μαύρα, που πήγαν στη γιαγιά να τη ρωτήσουν το όνομά της. Η γιαγιά, από την τρομάρα της που τους είδε, είπε: «Εμείς παιδάκια μου είμαστε βλάχοι». Έτσι, έμεινε το όνομα αυτό. Δημήτρης Βλάχος Ξέρουμε πως από την αρχαιότητα οι άνθρωποι είχαν κάποια ψευδώνυμα που τους χαρακτήριζαν, είτε αυτά ήταν από τον τόπο καταγωγής τους είτε από το επάγγελμά τους και ακόμα από ζώο ή τρόφιμα που κατείχαν, και αργότερα τα χρησιμοποιήσανε ως επίθετα. Το επίθετό μου είναι «Λαουτάρης» και η ιστορία του δικού μου επιθέτου είναι απλή. Ο προπάππος του παππού μου έπαιζε λαούτο και έτσι όλοι τον φώναζαν λαουτάρη. Εκτός από αυτό όμως έτυχε και ένα περιστατικό πολύ αστείο. Ο παππούς μου έχει άλλα δύο αδέρφια. Όταν, λοιπόν, πήγαν να τα καταγράψουν στο Δημαρχείο, η υπάλλη-

λος άκουσε λάθος το όνομα και έτσι ο ένας ονομάζεται Λαουτάρης, ο άλλος Λαουτιέρης και ο τρίτος Λαγουτιέρης. Λαουτάρη Ειρήνη, Α1 Της μητέρας μου ο προπάππος πολέμησε μαζί με τους άλλους αγωνιστές του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι (από εκεί κατάγεται και η μητέρα μου). Μετά την απελευθέρωση το 1821 από τους Τούρκους ασχολήθηκαν με τις ελιές και την καλλιέργεια του σιταριού. Ο προπάππος της μητέρας μου έσπερνε και γι’ αυτό τον φώναζαν Σικαλιά. Γι’ αυτό και γράφεται με ι και όχι με υ και γι’ αυτό της μητέρας μου το επώνυμο είναι Σικαλιά. Γαλάνη Μαριάννα, Α1 Το επώνυμό μου είναι Κεσίσογλου. Η κατάληξη –όγλου δηλώνει τη μικρασιατική μου καταγωγή· η αντίστοιχη ελληνική κατάληξη είναι –όπουλος. Ο Κεΐσης είναι μια τούρκικη λέξη που σημαίνει καλόγερος. Το αρχικό επίθετο ήταν Κεΐσογλου και στη συνέχεια έγινε Κεσίσογλου, δηλαδή Καλογερόπουλος. Και όχι! Μη βιαστείτε να υποθέσετε ότι είχαμε καλόγερους ή έστω έναν καλόγερο στην οικογένεια. Κάμποσες γενιές πριν, στην Καισάρεια υπήρχε ένας ιερέας ο οποίος ήθελε, οπωσδήποτε, να κάνει κάποιο συγγενή μου καλόγερο. Εκείνος δεν τα κατάφερε, ωστόσο σε μας άφησε κάτι που μας ακολουθεί καιρό τώρα. Κεσίσογλου Βικτωρία, Γ1 Σαριμαχμούδοβ=ο ξανθός Μαχμούτ Το όνομά μου έχει πίσω του μια μικρή ιστορία που ξεκινά στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στην Τραπεζούντα. Μετά το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Τούρκοι βρήκαν την αφορμή που έψαχναν για να πραγματοποιήσουν διωγμούς κατά των Ελλήνων και Αρμενίων κατοίκων του Πόντου. Έτσι, κάτω από την απειλή του εκτουρκισμού, οι πρόγονοί μου που τότε άκουγαν στο όνομα Πιπερίδης αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στη γειτονική Ρωσία. Για να τους επιτραπεί όμως η έξοδος από τη χώρα χρειαζόντουσαν κάποια έγγραφα (αντίστοιχα των σημερινών διαβατηρίων) στα οποία έπρεπε να αναγράφεται κάποιο τούρκικο όνομα. Δωροδοκώντας, λοιπόν, έναν Τούρκο υπάλληλο απέκτησαν το όνομα Σαριμαχμούτ,

που προέρχεται απ’ την τούρκικη λέξη “σαρι” που σημαίνει ξανθός και το κοινό μωαμεθανικό όνομα “Μαχμούτ”. Μετά την είσοδό τους στη Ρωσία, οι Ρώσοι τελωνιακοί υπάλληλοι εξετάζοντας τα πλαστά τους έγγραφα, τους κατέγραψαν στους σχετικούς καταλόγους με το καινούριο τους επώνυμο που προφανώς σχετιζόταν με το χρώμα της κόμης τους. Με τον καιρό, ίσως και τη στιγμή της εισόδου στη χώρα, στο όνομα προστέθηκε και η ρώσικη κατάληξη “-οβ”. Τελικά και χάρη στην επίδραση της προφοράς της ρώσικης γλώσσας το επώνυμο που η οικογένειά μου διατηρεί μέχρι σήμερα πήρε τη τελική του μορφή: Σαριμαχμούδοβ. Γιάννης Σαριμαχμούδοβ, Γ2 Ονομάζομαι Ναβήντ Μοχάμμαντ και το επώνυμό μου προέρχεται από τον τελευταίο προφήτη που εμφανίστηκε στη Γη, το Μωάμεθ. Ο Μωάμεθ είχε γεννηθεί το 569 στη Μέκκα. Τον πατέρα του τον λέγανε Αμπντουλάχ και τη μητέρα του Άμνα. Ήταν από φτωχή οικογένεια και σε όλη του τη ζωή ήταν βοσκός και οδηγός καραβανιών. Δεν είχε πάει καθόλου σχολείο, αλλά ήξερε να διαβάζει. Πάντοτε, ήταν καλός και αγαθός άνθρωπος, δεν είχε βρίσει ποτέ κανέναν και ένοιωθε ωραία όταν συναναστρεφόταν με φτωχούς. Αν και ήταν φτωχός και ο ίδιος, βοηθούσε πάντα τους ζητιάνους. Σε ηλικία 40 ετών ξεκίνησε να διδάσκει τον Ισλαμισμό, κατηγορώντας παράλληλα τους Άραβες ως ειδωλολάτρες. Για το λόγο αυτό, το 622, οι Άραβες τον διώχνουν από τη Μέκκα. Εκείνος πήγε και εγκαταστάθηκε στη Μεδίνα, όπου και ίδρυσε κοινότητα πιστών. Το έτος αποδημίας του Μωάμεθ από τη Μέκκα στη Μεδίνα ονομάζεται «Εγίρα» και αποτελεί αφετηρία του Αραβικού θρησκευτικού Ημερολογίου. Κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας του δόθηκε το Κοράνι, το οποίο αποτελεί ιερό βιβλίο των Μουσουλμάνων. Το Κοράνι καθορίζει θρησκευτικά και κοινωνικά ζητήματα. Το 632 ο Μωάμεθ πέθανε, έχοντας αφήσει πίσω του μεγάλη κληρονομιά στους πιστούς του Ισλάμ και έχοντας ήδη συνενώσει τις αραβικές φυλές. Πέθανε σε ηλικία 63 ετών στη Μεδίνα, όπου και κτίστηκε τέμενος πάνω από τον τάφο του. Ναβήντ Μοχάμμαντ, Β2

7 ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΟΥ Β1, ΤΗΣ ΘΕΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

Συγνώμη αν παραλείψαμε κάποιον! Σας υποσχόμαστε ότι στο επόμενο τεύχος θα υπάρχει συνέχεια!!!... Αργυρώ Μαδαρού, Β1 Δανάη Ζαρείφη, Β1 Κωνσταντίνα Κώστογλου, Β1

Οι απαιτήσεις των παιδιών σήμερα Σε συζητήσεις που γίνονται ανάμεσα σε εφήβους, ακούμε πολλούς να υποστηρίζουν ότι οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να τους σπουδάσουν μετά την αποφοίτησή τους απ’ το Λύκειο και αν για κάποιο λόγο δεν μπορέσουν να το πραγματοποιήσουν, τότε τα παιδιά καταλογίζουν ευθύνες σ’ εκείνους. Εγώ διαφωνώ με όλους αυτούς. Δεν δίστασα μάλιστα να δηλώσω την αντίθεσή μου, όταν, σε ένα διάλογο πάνω σ’ αυτό το θέμα, μια συμμαθήτριά μου ισχυρίστηκε -με έμφαση μάλιστα- ότι θα φταίνε οι γονείς της, αν δεν καταφέρουν να την σπουδάσουν και ότι θα τους κάνει να νιώσουν τύψεις. Προσωπικά, δεν θα αι-

σθανόμουν καλά αν απαιτούσα από τους γονείς μου να κάνουν πράγματα πάνω από τις δυνάμεις τους. Ξέρω πως κάθε γονιός προσπαθεί το καλύτερο για το παιδί του και στεναχωριέται αν δεν μπορεί να το πετύχει. Συμβαίνει όμως και το εξής καταπληκτικό! Οι έφηβοι δηλώνουν επίσης, ότι μετά τα 18 είναι ενήλικες και ανεξάρτητοι! Πώς; Μ’ αυτές τις απαιτήσεις; Τα θέλουν μονά ζυγά δικά τους. Δεν είναι δυνατό να λένε ότι μεγάλωσαν και να θέλουν από πάνω τους ένα μπαμπά και μία μαμά! Αδύνατον! Ή είναι ενήλικες και επομένως αναλαμβάνουν όλες τις ευθύνες τους, ή δεν είναι.

Πιστεύω πως όταν θέλεις κάτι πραγματικά, το πετυχαίνεις. Ίσως να δυσκολευτείς αλλά θα έχεις το αποτέλεσμα που ζητάς. Τελικά ποιος έχει δίκιο; Μήπως φταίνε και οι γονείς; Όλα αυτά δείχνουν παιδιά κακομαθημένα και όχι υπεύθυνα. Μήπως δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι αλλά χρειάζεται να διερευνούμε τα θέματα από όλες τις πλευρές πριν διατυπώσουμε τις όποιες απόψεις μας; Ας καταλάβουμε ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και ότι δεν μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους. Ας λογικευτούμε και ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Τάνια Βλάχου Β1

8 ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ ΣΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

ΗΡΘΕ Ο ΜΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΑΛΑΜΕ... ΣΤΟ ΧΕΡΙ! Αναφέρομαι σ΄ αυτή τη δίκλωνη κλωστίτσα (λευκού και κόκκινου χρώματος) που δένουμε στο χέρι μας κάθε 1η του Μάρτη. Γιατί το κάνουμε, όμως, αυτό και από πού ξεκινά αυτή η παράδοση; Είναι μια συνήθεια πολύ παλιά ή καλύτερα αρχαία καθώς οι ρίζες της φτάνουν στην Αρχαία Ελλάδα, τότε που το λευκό χρώμα του δέρματος θεωρούνταν «αρχοντιά». Η άνοιξη μπαίνει, ο καιρός φτιάχνει και ο ήλιος έρχεται ν΄ αλλάξει αυτό το ανοιχτό χρώμα. Για να αποφύγουν οι γυναίκες το ανεπιθύμητο μαύρισμα φορούσαν αυτό το βραχιολάκι, πιστεύοντας πως μ΄ αυτό τον τρόπο ο «Ήλιος ο Ηλιάτορας» δε θα τις αγγίξει. Εδώ και αρκετούς αιώνες και μέχρι σήμερα το φοράμε και μετά την Ανάσταση το καίμε με την λαμπάδα. Στη συνέχεια το ρίχνουμε στον οβελία ή το αφήνουμε σε κάποιο εξωτερικό σημείο, ώστε να το πάρουν τα αποδημητικά πουλιά και να φτιάξουν φωλίτσες. Κεσίσογλου Βικτωρία Γ1

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλούς λόγους για τους οποίους δεν συμμετέχω στα προγράμματα του σχολείου. Θα αναφέρω όμως μερικούς από αυτούς και ελπίζω μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας να γίνει μια συζήτηση που θα με βοηθήσει να καταλάβω γιατί και κάποια άλλα παιδιά δεν συμμετέχουν.

•

• •

Πώς να παίξω στο θέατρο, αφού δεν μπορώ να απομνημονεύω κείμενα; Φοβάμαι να εκτεθώ πάνω στη σκηνή. Έχω ακούσει ότι οι καθηγητές στις πρόβες είναι πολύ απαιτητικοί. Ο καθένας, όταν θα με δει πάνω στη σκηνή θα μπορεί να πει το μακρύ του και το κοντό του. Δύσκολα πράγματα. Είναι για άλλο κόσμο όχι για μένα. Τις Κυριακές που γίνονται οι πρόβες εγώ θέλω να βγω μια βόλτα να ξεσκάσω και όχι να να βάλω και άλλες έγνοιες στο μυαλό μου. Ακούω για «συνέπειες» και κουβέντες που με ξαναστέλνουν πάλι μέσα στην τάξη από άλλη πόρτα. Να γράψω στην εφημερίδα; Το κάνω τώρα μόνο για δηλώσω ερωτηματικά.

«ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ»

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ, 21 ΜΙΚΡΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ: «ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ Η ΓΑΪΔΟΥΡΟΚΕΦΑΛΗ;»

Φέτος, μετά από μια άσχημη και παράλληλα αποτυχημένη προσπάθεια για να ανεβάσουμε το έργο «καληνύχτα Μαργαρίτα» που όντως μας “καληνύχτισε” για να λέμε την αλήθεια, η θεατρική ομάδα, μέσα στην οποία είμαι κι εγώ, με νέο κουράγιο και δύναμη και για να αποκτήσουμε νέες εμπειρίες, αποφασίσαμε να μην το βάλουμε κάτω και δώσαμε ένα λόγο, σωστό συμβόλαιο, ότι θα συνεχίσουμε ό,τι και να γίνει αυτή τη φορά. Έτσι λοιπόν, μετά από αναγνώσεις έργων και την καλή διάθεση του καθενός, σε μια συνάντηση που κανονίστηκε, οι υπεύθυνοι καθηγητές κι εμείς οι μικροί ηθοποιοί αποφασίσαμε να ανεβάσουμε «το παραμύθι χωρίς όνομα», που ευελπιστούμε να γίνει η παράσταση της χρονιάς. Παιδιά με θέληση να ενσαρκώσουν άλλοτε ξεκαρδιστικούς και άλλοτε σοβαρούς ρόλους, όπως ο Βασιλιάς, η Βασίλισσα, η Μαρία, ο Ταβερνιάρης και πολλοί άλλοι, ξεκινούν το θεατρικό ταξίδι, που σε άλλους είναι γνώριμο και σε άλλους πρωτόγνωρο. Ο στόχος όλων μας είναι κοινός: το επιτυχημένο αποτέλεσμα. Θα μπορούσε κάποιος να πει: «και τι δυσκολία έχει αυτό;» Κι όμως κανείς δεν ξέρει πόσο δύσκολο είναι να είσαι αφοσιωμένος σ’ ένα ρόλο και να πρέπει να υποδυθείς ένα πρόσωπο που πολλές φορές δεν σου ταιριάζει. Αν όμως αγαπάς το θέατρο, όπως εμείς, τότε κάνεις θυσίες! Στο δρόμο για την επιτυχία συναντήσαμε και θα συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε προβλήματα και δυσκολίες. Τι να κάνουμε; Αυτά έχει η… δόξα! Πριν από μερικές εβδομάδες μας επισκέφτηκε η υπεύθυνη των πολιτιστικών προγραμμάτων και μας είπε πως, παρά τα προβλήματα που έχουμε, έχουμε τη δυνατότητα να ανεβάσουμε το έργο με μεγάλη επιτυχία. Πού να ακούσετε και το καλύτερο! Μπορούμε, αν είμαστε έτοιμοι, να πάρουμε μέρος στον καλλιτεχνικό διαγωνισμό και γιατί όχι, να πάρουμε ένα βραβείο!!! Η ευκαιρία να μας απολαύσετε δεν αργεί. Μη χάσετε αυτή την ευκαιρία. Σας συστήνω το έργο ανεπιφύλακτα!!!!!Λαουτάρη Ειρήνη Α1

•

• •

•

•

Δεν ζωγραφίζω ωραία, τι μπορώ να προσφέρω; Δεν τραγουδάω ωραία ,ούτε χορεύω ώστε να παρουσιάσω ένα θέμα σχετικό με αυτά τα αντικείμενα.

•

Με ενοχλεί ότι όλα ξεκινούν από τους καθηγητές. Δεν είναι πρωτοβουλίες δικές μας. Μας ρώτησαν σαν σύνολο αν μας ενδιαφέρουν όλα αυτά; Γιατί οπωσδήποτε πρέπει τα «θέλω» μας να συμπίπτουν με τα δικά τους, τη στιγμή που με μια κίνησή τους μπορούν να μας απαγορεύουν καθετί που τους ενοχλεί; Είναι στιγμές που και μόνο που σκέπτομαι το σχολείο με πιάνει αλλεργία, όχι να κάθομαι και παραπάνω ώρες σ’ αυτό. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα συναντώ άτομα (μαθητές-μαθήτριες) που δεν έχω καμία όρεξη να δω. Καλύτερα με την παρέα μου που περνώ ήσυχα χωρίς προβλήματα και προβληματισμούς. Και γιατί όλα αυτά να μην γίνονται σε ώρες μαθημάτων να γλυτώσουμε τουλάχιστον κανένα μάθημα ώστε να έχουμε κίνητρο για συμμετοχή; Τώρα ακούω ότι θα ξαναγίνει έκθεση βιβλίου. Σκέψου να τρέχεις να κουβαλάς βιβλία, να τα τακτοποιείς και να στήνεσαι με τις ώρες να περιμένεις να έρθουν «πελάτες». Συμφωνείτε μαζί μου; Ο α-μέτοχος

Συντακτική Επιτροπή: Γαβαλά Δικαία Παναγιωτοπούλου Άννα-Μαρία Κώστογλου Κωνσταντίνα Μαλανδρένια Μανταλένα Μπεκαριάν Μαριρόζ Κουτρώλη Έλντα-Αθηνά Μπομπότας Άκης με υπεύθυνους καθηγητές: Αθανασοπούλου Ανδριανή Ζαρταλούδη Σμαρώ Κυριμκύρογλου Ελένη Λιβανού Ειρήνη Παναγιωτόπουλο Ηλία Παπαμικρούλη Γιάννη Χρίστη Μάνια Διεύθυνση Σχολείου: Κω και Αγ. Αναργύρων, Π. Κοκκινιά, Πειραιάς Τηλ.-Fax: 210 4203738