Karnameye Ardeshir Papakan - Sadegh Hedayat

  • October 2019
  • PDF

This document was uploaded by user and they confirmed that they have the permission to share it. If you are author or own the copyright of this book, please report to us by using this DMCA report form. Report DMCA


Overview

Download & View Karnameye Ardeshir Papakan - Sadegh Hedayat as PDF for free.

More details

  • Words: 8,733
  • Pages: 21
‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬

‫ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن‬ ‫ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬار ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ ﺳﺘﺮگ ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺘﻦ ﭘﻬﻠﻮی ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺮدوﺳﯽ ﺑﺰرگ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻓﺮهﻨﮓ و ادب اﻳﺮان زﻣﻴﻦ در ﺷﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺑﻪ‬ ‫زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ دری ﺳﺎدﻩ و روان ﻧﺒﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ وﻝﯽ ﻣﺘﻦ اﺻﻠﯽ و ﮐﻬﻦ ﺁن و ادﺑﻴﺎت دﻝﭽﺴﺐ دﻝﻨﺸﻴﻦ ﺁن ﺧﺎﻝﯽ از ﻣﻬﺮ ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﻣﺘﻦ‬ ‫زﻳﺮ دوران ﭘﺎدﺷﺎهﯽ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن و ﮐﺸﻮر داری ﭘﺮ ﻓﺮاز و ﻧﺸﻴﺐ او را ‪ -‬ﺑﻪ دﻳﺪ هﻢ ﻣﻴﻬﻨﺎن اﻳﺮان دوﺳﺖ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ ‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﮐﻪ‬ ‫اﻳﺮان اواﺧﺮ دورﻩ ﭘﺎرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻠﻮک اﻝﻄﻮاﻳﻔﯽ درﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻣﭙﺮاﺗﻮری ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪی در ﺁﺳﻴﺎ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﮐﺮد وهﻤﻪ اﻗﻮام‬ ‫اﻳﺮاﻧﯽ را ﺑﺎ ﻣﻬﺮ و دوﺳﺘﯽ ﺑﺮ زﻳﺮ ﻳﮏ ﭘﺮچﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم درﻓﺶ ﺷﮑﻮهﻤﻨﺪ ﮐﺎوﻳﺎﻧﯽ ﮔﺮدهﻢ ﺁورد ‪ .‬وﻝﯽ ﺷﻮرﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﻝﻴﻞ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﮔﺴﺘﺮدﻩ‬ ‫اﻣﭙﺮاﺗﻮران روم در ﺟﻬﺖ ﮔﺴﺘﺮش دﻳﻦ ﻣﺴﻴﺤﺖ و ﻧﻔﻮذ ﺁن در ﮐﺸﻮر اهﻮراﻳﯽ اﻳﺮان زﻣﻴﻦ اردﺷﻴﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬاری ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ‬ ‫ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ دﻳﻦ و ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻧﻬﺎد ﮐﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ در هﺮ زﻣﺎﻧﯽ و هﺮ ﻣﮑﺎﻧﯽ هﻢ دﻳﻦ را ﻧﺎﺑﻮد ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و هﻢ ﮐﺸﻮر را ﻣﺘﺰﻝﺰل ﺧﻮاهﺪ ﻧﻤﻮد ‪.‬‬ ‫وﻝﯽ ﺑﺎ هﻤﻪ اﻳﻦ ﻣﻮارد ﺳﺎﺳﺎﻧﻴﺎن چﻬﺎرﺻﺪ و اﻧﺪی ﺳﺎل اﻳﺮان را ﺑﻪ ﺷﮑﻮﻩ ﺑﺰرگ و ﻗﺪرﺗﯽ ﺳﺘﺮگ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮐﺮدﻧﺪ ‪ .‬از داﻧﮕﺸﺎﻩ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻝﻤﻠﻠﯽ ﮔﻨﺪی ﺷﺎهﭙﻮر در ﺧﻮزﺳﺘﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﮔﺴﺘﺮش ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﺑﺰرگ ﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮش ﺟﻬﺎن در روزﮔﺎر ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﺗﺎ هﻨﺮ‬ ‫ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺁﻧﺎن و ﻧﻔﻮذ ﻓﺮهﻨﮓ اﻳﺮاﻧﯽ در ﮐﺸﻮرهﺎ ﻣﻨﻄﻘﻪ ‪ .‬ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ ﺷﮑﻮهﻤﻨﺪ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن ﺷﺮح اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺑﺰرگ زﻧﺪﮔﯽ او ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺒﺮد‬ ‫او ﺑﺎ اﻣﭙﺮاﺗﻮر روم و ﭘﺎدﺷﺎﻩ ارﻣﻨﺴﺘﺎن ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬از ﺁﻧﺠﺎﻳﯽ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﻣﺘﻦ ﮐﻬﻦ ﭘﻬﻠﻮی از ﺗﺨﺘﻪ ﻧﺮد و ﺧﺎﻗﺎن ﺗﺮک ﻳﺎد ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﻴﺘﻮان‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺘﻦ در زﻣﺎن ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ ﺧﺴﺮو ﻧﻮﺷﻴﺮوان دادﮔﺮ ﮔﺮدﺁوری ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ‪ .‬ﺟﺎی هﻴﭻ ﺷﮏ و ﺗﺮدﻳﺪی ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺗﺎرﻳﺨﭽﻪ زﻧﺪﮔﯽ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ادﺑﻴﺎت ﭘﺮﻣﺎﻳﻪ و اﺻﻴﻞ ﻧﺒﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ در زﻣﺎن ﭘﻴﺶ از اﺳﻼم ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و از دودﻣﺎن‬ ‫ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﻣﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر اﻳﻦ ﻣﺘﻦ ارزﺷﻤﻨﺪ در ﺳﺎل ‪ 1889‬ﻣﻴﻼدی ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪاﻳﺎر دﺳﺘﻮر ﺷﻬﺮﻳﺎر اﻳﺮاﻧﯽ ﻧﺒﺸﺘﻪ ﺷﺪ وﻝﯽ ﭘﺲ‬ ‫از ﻣﺪﺗﯽ ﻧﺎﻳﺎب ﮔﺮدﻳﺪ ‪ .‬ﺳﭙﺲ چﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﺲ از وی اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪ اﻳﺮاﻧﯽ اﺳﺘﺎد ﺑﻬﺮام ﮔﻮر اﻧﮑﻠﺴﺮﻳﺎ ﮐﻮﺷﺶ ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﺮای ﮔﺮدﺁوری ﺁن‬ ‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﭘﺲ از وی ﺷﺎدروان ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ اﻳﺮان دوﺳﺖ و اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪ ﮔﺮاﻣﯽ ﻧﺴﺨﻪ از ﺁن را ﺑﻪ ﭘﺎرﺳﯽ روان ﻧﺒﺸﺘﻨﺪ و ﭘﺲ از او اﺳﺘﺎد‬ ‫ﻓﺮهﻴﺨﺘﻪ اﻳﺮان زﻣﻴﻦ دﮐﺘﺮ ﺑﻬﺮام ﻓﺮﻩ وﺷﯽ ﻧﺴﮏ دﻳﮕﺮی از ﺁن را ﺑﺮای ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻓﺮزﻧﺪان اﻳﺮان زﻣﻴﻦ ﮔﺮدﺁوری ﻧﻤﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﺑﺎ ﺳﭙﺎس از‬ ‫هﻤﮕﯽ ﺁﻧﺎن و ﺁرزوی ﺷﺎدی روح رﻓﺘﮕﺎن و زﻧﺪﮔﯽ ورﺟﺎوﻧﺪ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﺎن ﺁﻧﺎن ‪ .‬ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺑﻪ هﻢ ﻣﻴﻬﻨﺎن ﺁذری – ﺧﻮزﺳﺘﺎﻧﯽ – ﮐﺮد – ﻝﺮ‬ ‫– ﺑﻠﻮچﯽ – ﮔﻴﻼﻧﯽ و ‪ . . .‬اﻳﺮان زﻣﻴﻦ ﺑﺮای ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ هﻮﻳﺖ ﻣﻠﯽ و اﺗﺤﺎد و هﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﻣﺎ و ﺣﻔﻆ ﻓﺮهﻨﮓ ﮐﻬﻦ اﻳﺮاﻧﯽ ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺘﻦ‬ ‫اﺛﺮی اﺳﺖ ازﺷﻬﺮﻳﺎری اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن در ﺳﺎل ‪ 767‬ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ ﮐﻮرش ﺑﺰرگ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﺳﺎل ‪ 208‬ﭘﺲ از ﻣﻴﻼد‪ .‬روﺣﺶ اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎد ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬

‫ﻧﺴﮏ ﭘﻬﻠﻮی ‪ -‬ﭘﺎرﺳﯽ ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎم و ﻧﻴﺮو و ﻳﺎری دادار) ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ( اورﻣﺰد رﻳﻮﻣﻨﺪ ) درﺧﺸﺎن ( ﻓﺮهﻤﻨﺪ ) ﺑﺎ ﻋﻈﻤﺖ ( ‪ .‬ﺗﻨﺪرﺳﺘﯽ و دﻳﺮ زﻳﻮﺷﻨﯽ ) درازای‬ ‫ﻋﻤﺮ ( هﻤﮕﺎن ﻧﻴﮑﺎن و ﻓﺮارون ﮐﻨﺸﺎن ) ﻧﻴﮏ ﮐﺮداران ( و ﻧﺎم چﺸﺘﯽ ) ﺑﺨﺼﻮص ﻳﺎدﺁوری ﻧﺎم ( او ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺶ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ‪.‬‬ ‫اﻧﻮﺷﻪ روان ﺑﺎد اردﺷﻴﺮ ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﭘﺎﭘﮑﺎن و ﺷﺎهﭙﻮر ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ اردﺷﻴﺮان و اوﻣﺮﻣﺰد ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﺷﺎهﭙﻮران ‪ .‬اﻳﺪون ﺑﺎد و اﻳﺪون ﺗﺮ ﺑﺎد ‪.‬‬

‫اﻧﺪر دﻳﺪن ﭘﺎﭘﮏ ﺳﺎﺳﺎن را در ﺧﻮاب و دادن دﺧﺖ ﺑﺪو ‪:‬‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن اﻳﺪون ) اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ( ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ‪ :‬ﭘﺲ از ﻣﺮگ اﺳﮑﻨﺪر روﻣﯽ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ را دو ﺻﺪ چﻬﻞ ) ‪( 240‬‬ ‫ﮐﺪﺧﺪای ﺑﻮد ) ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ( ‪ .‬ﺳﭙﺎهﺎن و ﭘﺎرس و ﮐﺴﺘﻪ هﺎی ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﻳﮏ ﺗﺮ ﺑﺪﺳﺖ اردوان ﺳﺮدار ﺑﻮد ‪ .‬ﭘﺎﭘﮏ ﻣﺮزﺑﺎن و ﺷﻬﺮدار‬ ‫ﭘﺎرس ﺑﻮد ‪ .‬از ﮔﻤﺎردﻩ اردوان ‪ .‬اردوان ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺮ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ ‪ .‬ﭘﺎﭘﮏ را هﻴﭻ ﻓﺮزﻧﺪی ﻧﺎﻣﺒﺮدار ﻧﺒﻮد ) ﺣﮑﻤﺮان ( ‪ .‬ﺳﺎﺳﺎن از ﺗﺨﻤﻪ‬ ‫دارای داراﻳﺎن ﺑﻮد) دارﻳﻮش ﺑﺰرگ ( و اﻧﺪردش ﺧﺪاﻳﯽ اﻻﮐﺴﻨﺪر ﺑﮕﺮﻳﺰ و ﻧﻬﺎن روﺷﯽ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﮐﺮدﺷﭙﺎﻧﺎن ﺑﺴﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد ‪ .‬ﭘﺎﭘﮏ ﻧﻤﯽ‬ ‫داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﺳﺎن از ﺗﺨﻤﻪ دارای داراﻳﺎن زادﻩ اﺳﺖ ‪.‬‬ ‫ﭘﺎﭘﮏ ﺷﺒﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاب دﻳﺪ وچﻮﻧﺎﻧﮑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ از ﺳﺮ ﺳﺎﺳﺎن ﺑﺘﺎﺑﺪ و هﻤﻪ ﮔﻴﺘﯽ روﺷﻦ ﺷﻮد ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺷﺐ اﻳﺪون دﻳﺪ ‪ .‬چﻮﻧﺎﻧﮑﻪ ﺳﺎﺳﺎن ﺑﻪ‬ ‫ﭘﻴﻠﯽ ﺁراﺳﺘﻪ ﺳﭙﻴﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و هﺮﮐﻪ اﻧﺪر ﮐﺸﻮرﻧﺪ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺳﺎﺳﺎن اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﻧﺪ و ﻧﻤﺎز ﺑﻬﺶ ﺑﺮﻧﺪ و ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﺁﻓﺮﻳﻦ هﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ‪ .‬ﺳﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺷﺐ هﻤﮕﻮﻧﻪ اﻳﺪون دﻳﺪ ‪ :‬چﻮﻧﺎﻧﮑﻪ ﺁذرﻓﺮﻧﺒﻎ و ﮔﺸﻨﺴﺐ و ﺑﺮزﻳﻦ ﻣﻬﺮ ) ﺳﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﻘﺪس ( ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﺳﺎن هﻤﯽ وﺧﺸﻨﺪ ) ﻓﺮوزان‬ ‫اﻧﺪ ( و روﺷﻨﯽ ﺑﻬﻤﻪ ﮐﻴﻬﺎن هﻤﯽ دهﻨﺪ ‪ .‬ﭘﺎﭘﮏ چﻮﻧﺶ ﺑﺪان ﺁﺋﻴﻨﻪ ) ﻃﺮﻳﻖ ( دﻳﺪ اﻓﺪ ) ﺷﮕﻔﺖ ( ﻧﻤﻮد ‪ .‬وش ) و او ( داﻧﺎﻳﺎن و ﺧﻮاب‬ ‫ﮔﺬاران را ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺁن هﺮ ﺳﻪ ﺷﺐ ﺧﻮاب چﻮن دﻳﺪﻩ ﺑﻮد ﭘﻴﺶ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ ‪.‬‬ ‫ﺧﻮاب ﮔﺰاران ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﮑﻪ اﻳﻦ ﺧﻮاب ﭘﺪش ) ﺑﺮاﻳﺶ ( دﻳﺪﻩ ای او ﻳﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺁن ﻣﺮد ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﮐﻴﻬﺎن ) ﺟﻬﺎن ( ﺧﻮاهﺪ‬ ‫رﺳﻴﺪ‪ .‬چﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﭘﻴﻞ ﺳﭙﻴﺪ ﺁراﺳﺘﻪ چﻴﺰی ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ و ﭘﻴﺮوزی و ﺁذرﻓﺮﻧﺒﻎ دﻳﻦ داﻧﺎﻳﯽ – ﻣﻪ ﻣﺮدان ) ﺑﺰرگ ﻣﺮدان ( ‪ -‬ﻣﻎ ﻣﺮدان‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬ ‫) ﻣﻮﺑﺪان ( ‪ -‬ﺁذرﮔﺸﻨﺴﺐ ارﺗﺸﺘﺎر ) ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن ( ‪ -‬ﺳﭙﻬﺒﺪان ‪ -‬ﺁذرﺑﺮزﻳﻦ ﻣﻬﺮ ‪ -‬اﺳﺘﺮ ﻳﻮﺷﺎن ) روﺳﺘﺎﺋﻴﺎن ( ‪ -‬ﺑﺮزﮔﺮ داران ﮐﻴﻬﺎن‬ ‫و هﻤﮕﯽ اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺑﻪ ﺁن ﻣﺮد و ﻳﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺁن ﻣﺮد ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ ‪.‬‬ ‫ﭘﺎﭘﮏ چﻮﻧﺎﻧﮑﻪ ﺁن ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﮐﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺳﺎﺳﺎن را ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﺳﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ از ﮐﺪام ﺗﺨﻤﻪ و دودﻣﺎﻧﯽ ؟ از ﭘﺪران و ﻧﻴﺎﮐﺎن‬ ‫ﺗﻮ ﮐﺲ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ و ﺳﺮداری ﮐﺮد ؟‬ ‫ﺳﺎﺳﺎن از ﭘﺎﭘﮏ ﭘﺸﺖ و زﻧﻬﺎر ﺧﻮاﺳﺖ ) درﺧﻮاﺳﺖ اﻣﻨﻴﺖ ﮐﺮد ( ﮐﻪ ﮔﺰﻧﺪ و زﻳﺎﻧﻢ ﻣﮑﻦ ‪.‬‬ ‫ﭘﺎﭘﮏ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺳﺎﺳﺎن راز ﺧﻮﻳﺶ چﻮن ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﭘﺎﭘﮏ ﮔﻔﺖ ‪.‬‬ ‫ﭘﺎﭘﮏ ﺷﺎد ﺷﺪ و ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﺗﻦ ﺑﺸﻮی و ﭘﺎﭘﮏ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ دﺳﺘﯽ ﺟﺎﻣﻪ و ﭘﻮﺷﺎک ﺧﺪاﻳﻮار ) ﺷﺎهﺎﻧﻪ ( ﺑﻬﺶ ﺁوردﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎﺳﺎن دادﻧﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﭙﻮش ‪ .‬ﺳﺎﺳﺎن ﻧﻴﺰ هﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﺮد ‪ .‬ﭘﺎﭘﮏ ﺳﺎﺳﺎن را ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ چﻨﺪ روز ﺑﻪ ﺧﻮرش و دارش ) داراﺋﯽ ( ﻧﻴﮏ و ﺳﺰاوار ﭘﺮورد ‪.‬‬ ‫وش ) و او ( ﭘﺲ دﺧﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ زﻧﯽ او داد ‪.‬‬

‫اﻧﺪر زادن اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن و ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ او ﺑﺎ اردوان در ﻧﺨﭽﻴﺮﮔﺎﻩ ‪:‬‬ ‫دهﺶ ) ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ( ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮدن را اﻧﺪر زﻣﺎن ﮐﻪ ﺁن ﮐﻨﻴﺰک ) ﺑﺎﻧﻮ ( ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪ و اردﺷﻴﺮ زادﻩ ﺷﺪ ‪ .‬ﭘﺎﭘﮏ چﻮﻧﺶ ﺑﺮازﻧﺪﮔﯽ ﺗﻦ و‬ ‫چﺎﺑﮑﯽ اردﺷﻴﺮ ﺑﺪﻳﺪ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺁن ﺧﻮاب ﮐﻪ دﻳﺪم راﺳﺖ ﺷﺪ ‪ .‬وش ) و او ( اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪی ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﮔﺮاﻣﯽ داﺷﺖ و ﭘﺮورد ‪.‬‬ ‫) اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﭘﺎﭘﮏ ﺑﻮد ( ‪ .‬چﻮن ﺑﻪ داد ) ﺳﻦ ( و هﻨﮕﺎم ﻓﺮهﻨﮓ ) ﺳﻦ ﻓﻦ و داﻧﺶ ( رﺳﻴﺪ ﺑﻪ دﺑﻴﺮی و اﺳﻮﺑﺎری و دﻳﮕﺮ ﻓﺮهﻨﮓ‬ ‫اﻳﺪون ﻓﺮهﺎﺧﺖ ) اﻓﺮاﺷﺖ ( ﮐﻪ اﻧﺪر ﭘﺎرس ﻧﺎﻣﯽ ﺷﺪ ‪.‬‬ ‫چﻮن اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ داد ) ﺳﻦ ( ﭘﺎﻧﺰدﻩ رﺳﻴﺪ ﺁﮔﺎهﯽ ﺑﻪ اردوان ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﭘﮏ را ﭘﺴﺮی هﺴﺖ ﺑﻪ ﻓﺮهﻨﮓ و اﺳﻮﺑﺎری ﻓﺮهﺎﺧﺘﻪ و ﺑﺎﻳﺸﻨﯽ‬ ‫اﺳﺖ ) ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ( ‪ .‬وش ) و او ( ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﭘﮏ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﺷﻨﻔﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﭘﺴﺮی هﺴﺖ ﺑﺎﻳﺸﺘﻨﯽ و ﺑﻪ ﻓﺮهﻨﮓ و اﺳﻮﺑﺎری اوﻳﺮ‬ ‫) ﻧﻴﮑﻮﮐﺎر ( ﻓﺮهﺎﺧﺘﻪ ‪ .‬ﮐﺎﻣﻪ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ او را ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﯽ ﺗﺎ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺳﭙﻮهﺮﮔﺎن ) ﺷﺎهﺰادﮔﺎن ( ﺑﺎﺷﺪ و او ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮهﻨﮓ و ﭘﺎداش ﻓﺮاﺋﻴﻢ ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬ ‫ﭘﺎﭘﮏ از ﺁﻧﺮو ﮐﻪ اردوان ﻣﻪ ﮐﺎﻣﮑﺎر ﺗﺮ ) ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ و زورﻣﻨﺪﺗﺮ ( ﺑﻮد دﻳﮕﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﺮدن و ﺁن ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺴﭙﻮﺧﺘﻦ ) ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ( ﻧﺸﺎﻳﺴﺖ ‪.‬‬ ‫وش ) و او ( اﻧﺪر زﻣﺎن اردﺷﻴﺮ را ﺁراﺳﺘﻪ ﺑﺎدﺑﻨﺪﻩ ) ﭘﺮﺳﺘﺎر ( و ﺑﺲ چﻴﺰ اﻓﺪ ) ﺷﮕﻔﺖ ﺁور ( ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺰاوار ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اردوان ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬ ‫اردوان چﻮﻧﺶ اردﺷﻴﺮ ﺑﺪﻳﺪ ﺷﺎد ﺷﺪ و او را ﮔﺮای ﮐﺮد و ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ‪ :‬هﺮ روز ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪان و وﺳﭙﻮهﺮﮔﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻧﺨﭽﻴﺮ و چﻮﮔﺎن‬ ‫ﺷﻮﻳﺪ و اردﺷﻴﺮ هﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﺮد ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎری ﻳﺰدان ﺑﻪ چﻮﮔﺎن و اﺳﻮﺑﺎری و چﺘﺮﻧﮓ ) ﺷﻄﺮﻧﺞ ( و ﻧﻮ ) ﺗﺨﺘﻪ ﻧﺮد ( – اردﺷﻴﺮ و دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻓﺮهﻨﮓ از اﻳﺸﺎن هﻤﮕﯽ چﻴﺮ و ورد ﺑﻮد ) ﻣﺎهﺮ ﺗﺮ ( ‪.‬‬ ‫روزی اردوان ﺑﺎ اﺳﻮﺑﺎن و اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﺨﭽﻴﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬ﮔﻮری اﻧﺪر دﺷﺖ ﺑﮕﺬﺷﺖ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ و ﭘﺴﺮ ﻣﻪ ) ﺑﺰرگ ( اردوان از ﭘﺲ ﺁن‬ ‫ﮔﻮر ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ و اردﺷﻴﺮ اﻧﺪر رﺳﻴﺪﻩ ﺗﻴﺮی اﻳﺪون ) اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ( ﺑﮕﻮر زد ﮐﻪ ﺗﻴﺮ ﺗﺎ ﭘﺮ ﺑﻪ ﺷﮑﻢ اﻧﺪر ﺷﺪ و دﻳﮕﺮ ﺳﻮی ﺑﮕﺬﺷﺖ و ﮔﻮر‬ ‫درﺟﺎی ﺑﻤﺮد ‪ .‬اردوان و اﺳﻮﺑﺎران ﻓﺮاز رﺳﻴﺪﻧﺪ و از چﻨﺎن زﻧﺶ ) ﺿﺮﺑﺘﺶ ( ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ ) ﻃﺮﻳﻖ ( اﻓﺪ ) ﺗﻌﺠﺐ ( ﻧﻤﻮد! ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ‬ ‫اﻳﻦ زﻧﺶ ﮐﻪ ﮐﺮد ؟ اردﺷﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﮐﺮدم ‪ .‬ﭘﺴﺮ اردوان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ چﻪ ﻣﻦ ﮐﺮدم ! اردﺷﻴﺮ را ﺧﺸﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ او ﺑﮕﻔﺖ هﻨﺮ و‬ ‫ﻣﺮداﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﺘﻤﮕﺮی و دش – ﺷﺮﻣﯽ ) ﺑﯽ ﺷﺮﻣﯽ ( و دروغ و ﺑﻴﺪادی ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺴﺘﻦ ﻧﺘﻮان ‪ .‬اﻳﻦ دﺷﺖ ﻧﻴﮏ و اﻳﺪر اﻳﻨﺠﺎ ﮔﻮر‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ‪ .‬ﻣﻦ و ﺗﻮ اﻳﺪر دﻳﮕﺮ ﺑﺎر ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﮐﻨﻴﻢ و ﻧﻴﮑﯽ و دﻝﻴﺮی و چﺎﺑﮑﯽ ﭘﺪﻳﺪ ﺁورﻳﻢ ‪.‬‬ ‫اردوان را از ﺁن ﮐﺎر دﺷﻮار ﺁﻣﺪ و ﭘﺲ از ﺁن اردﺷﻴﺮ را ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﺳﺐ ﺧﻮد ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ‪ .‬وش ) و او( اردﺷﻴﺮ را ﺑﻪ ﺁﺧﻮر ﺳﺘﻮران‬ ‫) درﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺠﺮم را ﺑﻪ اﺳﺘﺒﻞ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ( ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﺑﻨﮕﺮ ﮐﻪ روز و ﺷﺐ از ﻧﺰدﻳﮏ ﺳﺘﻮران ﺑﻪ ﻧﺨﭽﻴﺮ و چﻮﮔﺎن و‬ ‫ﻓﺮهﻨﮕﺴﺘﺎن ﻧﺸﻮی ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ اردوان از دش ) از او ( چﺸﻤﯽ و ﺑﺪﮐﺎﻣﯽ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﮔﻔﺖ ‪ .‬ﭘﺲ او اﻧﺪر زﻣﺎن داﺳﺘﺎن چﻮن ﺑﻮد ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﭘﮏ‬ ‫ﻧﻮﺷﺖ ‪ .‬ﭘﺎﭘﮏ چﻮﻧﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪﻳﺪ اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﺷﺪ و او را ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮐﻪ ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ ﮐﺮد ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﺗﻮ از ﻧﺎداﻧﯽ ﮐﺮدی ﮐﻪ ﺑﻪ چﻴﺰی ﮐﻪ‬ ‫زﻳﺎن ازش ﻧﺸﺎﻳﺴﺖ ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﺎن ﺳﺘﻴﺰﻩ ﮐﺮدی و ﺳﺨﻦ ﺑﺪرﺷﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﯽ ‪ .‬ﮐﻨﻮن هﻢ ﺑﻪ ﭘﺪراﻧﻪ اﻧﮕﺎر ﭘﻮزش ﺑﮕﻮی ‪ .‬چﺮا ﮐﻪ‬ ‫داﻧﺎﻳﺎن ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ " دﺷﻤﻦ ﺑﺪﺷﻤﻦ ﺁن ﻧﺘﻮان ﮐﺮدن ﮐﻪ ﻣﺮد ﻧﺎدان از ﮐﻨﺶ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻬﺶ رﺳﺪ" ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ‪" :‬از ﺁﻧﮑﺲ ﻣﺴﺖ‬ ‫) ﺗﻨﮕﯽ ( درﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﺒﺎش ﮐﻪ ﺟﺰ او ﻧﮕﺰارﻧﺪ" ) از دﺳﺖ او ﮔﺮﻩ ﺑﺎز ﻧﺸﻮد ( ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮد داﻧﯽ ﮐﻪ اردوان ﺑﺮ ﻣﻦ و ﺗﻮ و ﺑﺴﯽ ﻣﺮدم‬ ‫دﻳﮕﺮ اﻧﺪر ﮐﻴﻬﺎن ﺑﻪ ﺗﻦ و ﺟﺎن و هﻴﺮ ) ﻣﺎل و ﻣﻨﺎر ( ﮐﺎﻣﮑﺎر ﺗﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ هﺴﺖ ) ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﻣﺮﮐﺰی ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ( ‪ .‬ﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ اﻧﺪرز ﻣﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮ اﻳﻦ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﮐﻪ ‪ :‬ﻳﮕﺎﻧﮕﯽ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداری ﮐﻦ و ورج ) ارج ( ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﻨﺎﺑﻴﻦ ﺑﻮدی ) ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ( ﻣﺴﭙﺎر ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬

‫دروﻳﺎران ) ﺷﻴﻔﺘﻪ ( ﺷﺪن ﮐﻨﻴﺰک اردوان ﺑﺮ اردﺷﻴﺮ و ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ ﮐﻨﻴﺰک ﺑﻪ ﺳﻮی ﭘﺎرس ‪:‬‬ ‫اردوان را ﮐﻨﻴﺰﮐﯽ ﺑﺎﻳﺸﺘﻨﯽ ) ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ زﻳﺒﺎ ( ﺑﻮد ﮐﻪ از دﻳﮕﺮ ﮐﻨﻴﺰﮐﺎن ﺁزرﻣﯽ ﺗﺮ ) ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﺮ ( ﺑﻮد ‪ .‬و ﺑﻬﺮ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎری اردوان ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻮد ﺁن ﮐﻨﻴﺰک ﻣﯽ ﮐﺮد ‪ ) .‬ﻓﺮدوﺳﯽ ﻧﺎم او را ﮔﻠﻨﺎز و ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن او را ارﺗﻪ دﺧﺖ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ اﻧﺪ ( روزی چﻮن اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺳﺘﻮرﮔﺎﻩ ) اﺳﺘﺒﻞ‬ ‫( ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺗﻨﺒﻮر ﻣﻴﺰد و ﺳﺮود ﺑﺎزی ) ﺁواز ﺧﻮاﻧﯽ ( و ﺧﺮﻣﯽ ﻣﻴﮑﺮد او اردﺷﻴﺮ را ﺑﺪﻳﺪ و ﺑﻬﺶ وﻳﺎوان ﺷﺪ ) دﻝﺒﺎﺧﺘﻪ ( ‪ .‬ﭘﺲ از ﺁن ﺑﺎ‬ ‫اردﺷﻴﺮ ﻣﻬﺮ و دوﺳﺘﯽ و دوﺷﺎم ) ﻋﻼﻗﻪ ( ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ هﻤﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ اردوان ﺑﺸﺪﻩ ﺑﺨﺖ ) ﺑﺨﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ( ﺑﺨﻔﺘﯽ ﺁن ﮐﻨﻴﺰک ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻬﺎن ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﮑﯽ اردﺷﻴﺮ ﺷﺪﻩ و ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﺎﻣﺪاد ﺑﺎ اردﺷﻴﺮ ﺑﻮدی و ﭘﺲ ﺑﺎزﮔﺸﺘﯽ و ﭘﻴﺶ اردوان ﺷﺪی ‪.‬‬ ‫روزی اردوان داﻧﺎﻳﺎن و اﺧﺘﺮ ﺷﻤﺎران ﮐﻪ ﺑﻪ درﺑﺎر ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﺳﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ چﻪ هﻤﯽ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﺑﻪ چﻴﺶ )درﺧﺼﻮص( هﭙﺘﺎن‬ ‫)هﻔﺖ ﺳﻴﺎرﻩ( و دوازدﻩ دهﺎن ) دوازدﻩ ﺑﺮج ( واﻳﺴﺘﺶ و روش )ﺳﮑﻮن وﺣﺮﮐﺖ( ﺳﺘﺎرﮔﺎن و چﻴﺶ هﻨﮕﺎم ﺧﺪاﻳﺎن ﺷﻬﺮ ﺷﻬﺮ‬ ‫) ﺳﻼﻃﻴﻦ ﺷﻬﺮهﺎ ( و چﻴﺶ )در ﺧﺼﻮص( ﻣﻦ و ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻦ و ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﺎ ؟ اﺧﺘﺮ ﺷﻨﺎﺳﺎن ﺳﺮدار ) رﺋﻴﺲ ﺁﻧﺎن ( ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‬ ‫دوازدهﺎن اﻓﺘﺎد و ﺳﺘﺎرﻩ هﺮﻣﺰد )ﻣﺸﺘﺮی( ﺑﺎز ﺑﻪ ﺑﺎﻝﺴﺖ ) ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ (ﺷﺪﻩ ‪ .‬وش از ﺑﻬﺮام ) ﻣﺮﻳﺦ ( و ﻧﺎهﻴﺪ ﺑﻪ ﮐﺴﺘﻪ ) ﺳﻮی (‬ ‫هﭙﺘﻮرﻧﮓ ) ﺧﺮس ﺑﺰرگ ( و ﺷﻴﺮ اﺧﺘﺮ )ﺑﺮج اﺳﺪ( ﻣﺮزﻧﺪ ) ﻣﺎﻝﻴﺪن ( و ﺑﻪ هﺮﻣﺰد ﻳﺎری دهﻨﺪ و هﻢ چﻢ ) ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ( را اﻳﺪون‬ ‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﮐﻪ ‪ :‬ﺧﺪاﻳﯽ و ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﻧﻮ ﺑﻪ ﭘﻴﺪاﻳﯽ ﺁﻳﺪ و ﺑﺴﯽ ﺳﺮ ﺧﺪا ) ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوا ( را ﺑﮑﺸﺪ و ﮐﻴﻬﺎن ﺑﺎز ﺑﻪ ﻳﮏ ﺧﺪاﻳﯽ ﺁورد ‪.‬‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺳﺮداری ﻧﻴﺰ از اﻳﺸﺎن ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ و ﺑﺎو ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻳﺪون ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﮐﻪ هﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﺮد ﮐﻪ از اﻣﺮوز ﺗﺎ ﺳﻪ روز از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﺮﻳﺰد‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ و ﭘﺎدﺷﺎهﯽ رﺳﺪ و ﺑﺮ ﺁن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﮐﺎم اﻧﺠﺎم و ﭘﻴﺮوزﮔﺮ ﺷﻮد ‪.‬‬ ‫ﮐﻨﻴﺰک ﺁن ﺳﺨﻦ چﻮﻧﺶ ﺑﻪ اردوان ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻧﺪر ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﮏ اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪ ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ ﮔﻔﺖ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ چﻮن ﺁن ﺳﺨﻦ ﺷﻨﻔﺖ ﻣﻨﺶ‬ ‫) اﻧﺪﻳﺸﻪ ( ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻦ از ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻬﺎد وش ) و او ( ﺑﮑﻨﻴﺰک ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﮔﺮت ﻣﻨﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ راﺳﺖ و ﻳﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﭘﺲ ﻧﻴﺰ اﻧﺪرﻳﻦ ﺳﻪ روز‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﮐﻪ داﻧﺎﻳﺎن اﺧﺘﺮ ﺷﻤﺎران ﮔﻔﺘﻨﺪ ‪ :‬هﺮ ﮐﻪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ و ﭘﺎدﺷﺎهﯽ رﺳﺪ ‪ .‬ﺁور) ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﺎش ( ﺗﺎ ﮐﻴﻬﺎن‬ ‫ﮔﻴﺮﻳﻢ ﺑﺸﻮﻳﻢ ‪ .‬اﮔﺮ ﻳﺰدان ﻓﺮﻩ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﺑﻴﺎری ﻣﺎ رﺳﺪ ﺑﺒﻮﺧﺘﻴﻢ ) رهﺎ ﺷﺪﻳﻢ ( و ﺑﻪ ﻧﻴﮑﯽ و ﺧﻮﺑﯽ رﺳﻴﻢ ‪ .‬اﻳﺪون ﮐﻨﻢ ﮐﻪ از ﺗﻮ ﻓﺮخ ﺗﺮ‬ ‫اﻧﺪر ﮐﻴﻬﺎن ﮐﺲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬ ‫ﮐﻨﻴﺰک هﻤﺪاﺳﺘﺎن ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁوادی ) ﻓﺎل ﻧﻴﮏ ( دارم و هﺮچﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎﻳﯽ ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﮐﻨﻴﺰک چﻮن ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﺎﻣﺪاد ﺷﺪ ﺑﺎزﺑﻪ ﮔﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﻧﺰد اردوان ﺷﺪ ‪ .‬ﺷﺐ ﮐﻪ اردوان ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد از ﮔﻨﺞ اردوان ﺷﻤﺸﻴﺮی هﻨﺪی و زﻳﻨﯽ زرﻳﻦ و ﮐﻤﺮی ﻣﻴﺶ ﺳﺮ و اﻓﺴﺮی زرﻳﻦ و ﺟﺎﻣﯽ‬ ‫زرﻳﻦ ﺑﻪ ﮔﻬﺮ و ﺟﻮزن ) ﻧﻘﺮﻩ ( و دﻳﻨﺎر ﺁﮐﻨﺪﻩ و زرﻩ و زﻳﻦ اﻓﺰاری ﺑﺴﻴﺎر ﭘﻴﺮاﺳﺘﻪ و دﻳﮕﺮ ﺑﺴﻴﺎر چﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪ ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ دو اﺳﺐ از ﺑﺎرﮔﺎن اردوان ﮐﻪ ﺑﻪ روزی هﻔﺘﺎد ﻓﺮﺳﻨﮓ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪی زﻳﻦ ﮐﺮدﻩ ﻳﮏ ﺧﻮد و ﻳﮏ ﮐﻨﻴﺰک ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و راﻩ ﺑﻪ ﭘﺎرس‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺸﺘﺎب هﻤﯽ رﻓﺘﻨﺪ ‪ .‬اﻳﺪون ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ اﻧﺪر ﺷﺐ ﻓﺮاز ﺑﺪهﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و اردﺷﻴﺮ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﮕﺮم ﻣﺮدم دﻩ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ ‪.‬‬ ‫ﻧﻪ اﻧﺪر دﻩ ﺑﻪ )ﺑﻠﮑﻪ( ﺑﮑﺴﺘﻪ )ﺣﻮاﻝﯽ( دﻩ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ‪ .‬وش دﻩ زﻧﯽ ) زن دهﺎﺗﯽ ( ﻧﺸﺴﺘﻪ دﻳﺪ ‪ .‬ﺁن زن ﺑﺎﻧﮓ زد ﮐﻪ ﻣﺘﺮس اردﺷﻴﺮ ﮐﯽ‬ ‫ﭘﺎﭘﮑﺎن ‪ ،‬از ﺗﺨﻤﻪ ﺳﺎﺳﺎن ‪ ،‬ﻧﺎف ) ﭘﻴﻮﻧﺪ ( دارا ﺷﺎهﯽ ! چﻪ ‪ ،‬رﺳﺘﻪ ای از هﺮ ﺑﺪی ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺗﻮ را ﻧﺘﻮان ﮔﺮﻓﺘﻦ ‪ .‬ﺗﻮ را ﺧﺪاﻳﯽ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ‬ ‫ﺑﺴﯽ ﺳﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺮدن ‪ .‬ﺑﺸﺘﺎب ﺗﺎ ﺑﻪ درﻳﺎ ‪ ،‬چﻮن درﻳﺎ ﺑﻪ چﺸﻢ ﺑﻴﻨﯽ ﻣﭙﺎی ‪ .‬چﻪ ﮐﺖ چﺸﻢ ﺑﻪ زراﻳﻪ )درﻳﺎ( اﻓﺘﺪ از دﺷﻤﻨﺎن ﺑﯽ ﺑﻴﻢ ﺑﺎﺷﯽ ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ ﺧﺮم ﺷﺪ و از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺸﺘﺎب ﺑﺮﻓﺖ ‪.‬‬

‫اﻧﺪر ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪن اردوان از ﮔﺮﻳﺰ اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ ﮐﻨﻴﺰک و ﺷﺘﺎﻓﺘﻦ او از ﭘﺲ اﻳﺸﺎن ‪:‬‬ ‫چﻮن روز ﺷﺪ ‪ ،‬اردوان ﮐﻨﻴﺰک را ﺧﻮاﺳﺖ و ﮐﻨﻴﺰک ﺑﻪ ﺟﺎی ﻧﺒﻮد ‪ .‬ﺳﺘﻮرﺑﺎن ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ اردوان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ دو ﺑﺎرﻩ )ﮐﺮﻩ اﺳﺐ(‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬اردوان داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﻨﻴﺰک ﻣﻦ ﺑﺎ اردﺷﻴﺮ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ‪ .‬ﭘﺲ چﻮﻧﺶ ﺁﮔﺎهﯽ از ﮔﻨﺞ ﺷﻨﻔﺖ ﺳﺮﮐﻨﺪﻩ )ﭘﺮﻳﺸﺎن(‬ ‫ﮐﺮد وش ) و او ( اﺧﺘﺮ ﺷﻨﺎﺳﺎن ﺳﺮدار را ﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ زود ﺑﺎش و ﺑﻨﮕﺮ ﺗﺎ ﺁن ﮔﻨﻬﮑﺎر ﺑﺎ ﺁن روﺳﭙﯽ ﮐﺪام ﺟﺎی ﺷﺪ ﮐﯽ ﺷﺎﺋﻴﻢ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ؟‬ ‫اﺧﺘﺮ ﺷﻤﺎران ﺳﺮدار زﻣﺎن اﻧﺪاﺧﺖ ) ﺗﻘﻮﻳﻢ ﮔﺮﻓﺖ ( و ﭘﺎﺳﺦ اردوان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﺎﻩ از ﮐﻴﻮان و ﺑﻬﺮام رﻓﺘﻪ و ﺑﻪ هﺮﻣﺰ و ﺗﻴﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ‪،‬‬ ‫ﺧﺪای ﻣﻴﺎن ﺁﺳﻤﺎن زﻳﺮ ﺑﺮﻩ ﻣﻬﺮ ) ﭘﺮﺗﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ( اﺳﺖ ‪ .‬اﻳﺪون ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﮐﻪ اردﺷﻴﺮ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ رﻓﺘﻪ و روﻳﺶ ﺑﮑﺴﺘﻪ ﭘﺎرس اﺳﺖ ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﺎ‬ ‫ﺳﻪ روز ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺸﺎﻳﺪ ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺘﻮان ‪ .‬اردوان اﻧﺪر زﻣﺎن ) ﻓﻮرا( ﺳﭙﺎﻩ چﻬﺎر هﺰار ﻣﺮد ﺁراﺳﺘﻪ راﻩ ﺑﻪ ﭘﺎرس ﭘﯽ اردﺷﻴﺮ ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬چﻮن‬ ‫ﻧﻴﻤﺮوز ﺷﺪ ﺑﺠﺎﻳﯽ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ راﻩ ﭘﺎرس از ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ وش ) و او ( ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺁن دو اﺳﻮﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی اﻳﻦ ﮐﺴﺘﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﻧﺪ چﻪ زﻣﺎن‬ ‫ﺑﮕﺬﺷﺘﻨﺪ ؟‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬ ‫ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ‪ :‬ﺑﺎﻣﺪاد چﻮن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﻴﻎ ﺑﺮﺁورد اﻳﺪون ﺑﺎداردﻩ ) ﺗﻨﺪرو ( هﻤﺎﻧﺎ ﺑﮕﺬﺷﺖ ‪ .‬از ﭘﺲ اﻳﺸﺎن ﺑﺮﻩ ای ﺑﺲ ﺳﺘﺒﺮ ) ﻓﺮﻩ‬ ‫اﻳﺰدی ( هﻤﯽ دوﻳﺪ ﮐﻪ از ﺁن ﻧﻴﮑﻮﺗﺮ ﺑﻮدن ﻧﺸﺎﻳﺴﺖ ‪ ،‬داﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺑﺴﯽ ﻓﺮﺳﻨﮓ زﻣﻴﻦ رﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻳﺸﺎن ﻧﺘﻮاﻧﻴﺪ ‪.‬‬ ‫اردوان هﻴﭻ ﻧﭙﺎﻳﻴﺪ و ﺑﺸﺘﺎﻓﺖ ‪ .‬چﻮن ﺑﺪﻳﮕﺮ ﺟﺎی ﺁﻣﺪ از ﻣﺮدﻣﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺁن دو اﺳﻮﺑﺎر چﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﮕﺬﺷﺘﻨﺪ ؟ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻴﻤﺮوز‬ ‫اﻳﺪون چﻮن ﺑﺎد اردﻩ هﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ و هﻤﻮار ) ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎی ( اﻳﺸﺎن ﺑﺮﻩ ای هﻤﯽ رﻓﺖ ) ﻓﺮﻩ اﻳﺰدی ( ‪ .‬اردوان ﺷﮕﻔﺖ ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر‬ ‫ﮐﻪ اﺳﻮﺑﺎر دوﮔﺎﻧﻪ را داﻧﻴﻢ ﺑﻪ ) اﻣﺎ ( ﺁن ﺑﺮﻩ چﻪ ﺳﺰد ﺑﻮدن ؟ وش از دﺳﺘﻮر ﭘﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫دﺳﺘﻮر ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺁن ﻓﺮﻩ ﺧﺪاﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻨﻮز ﺑﻬﺶ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ‪ ،‬ﺑﺒﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻮﻳﺴﻮ ﺑﺎرﻳﻢ ) ﺑﺘﺎزﻳﻢ ( ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺁن ﻓﺮﻩ ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺳﺪ ﺷﺎﺋﻴﻢ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ‪ .‬اردوان ﺑﺎ اﺳﻮﺑﺎران ﺳﺨﺖ ﺷﺘﺎﻓﺖ ‪ .‬روز دﻳﮕﺮ هﻔﺘﺎد ﻓﺮﺳﻨﮓ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ‪ .‬وش ﮔﺮوﻩ و ﮐﺎرواﻧﯽ ﺑﭙﺪﻳﺮﻩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ) ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪن ( ‪.‬‬ ‫اردوان از ﺁﻧﺎن ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﺪو اﺳﻮﺑﺎر ﮐﺪام ﺟﺎ ﭘﺪﻳﺮﻩ ﺷﻤﺎ ﺷﺪﻧﺪ ؟‬ ‫اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ و اﻳﺸﺎن زﻣﻴﻦ ﺳﯽ ﻓﺮﺳﻨﮓ اﺳﺖ و ﻣﺎ را اﻳﺪون ﻧﻤﻮد ‪ .‬ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﮑﯽ از اﻳﺸﺎن اﺳﻮﺑﺎران ﺑﺮﻩ ای ﺑﺲ ﺑﺰرگ و‬ ‫چﺎﺑﮏ ﺑﻪ اﺳﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬اردوان از دﺳﺘﻮر ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺁن ﺑﺮﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺑﻪ اﺳﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ چﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ؟ دﺳﺘﻮر ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ !‬ ‫اردﺷﻴﺮ ﺑﻬﺶ ﻓﺮﻩ ﮐﻴﺎن رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻬﻴﭻ چﺎرﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺘﻮان ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ و اﺳﻮﺑﺎران رﻧﺠﻪ ﻣﺪارﻳﺪ و اﺳﭙﺎن ﻣﺮﻧﺠﺎﻧﻴﺪ و ﺗﺒﺎﻩ ﻣﮑﻨﻴﺪ ‪ .‬چﺎرﻩ‬ ‫اردﺷﻴﺮ از در دﻳﮕﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ ‪.‬‬

‫در ﻓﺮﺳﺘﺎدن اردوان ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﻪ ﭘﺎرس ‪ ،‬ﺑﮕﺮﻓﺘﻦ اردﺷﻴﺮ و ﻳﺎری دادن ﺑﻮاک ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ و ﮐﺎر زار او ﺑﺎ اردوان ‪،‬‬ ‫ﺑﺰﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ دﺧﺘﺮ اردوان ‪:‬‬ ‫اردوان چﻮن ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺷﻨﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ ﺑﺠﺎی ﻧﺸﺴﺖ ) ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ( ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺖ ‪ .‬ﭘﺲ از ﺁن ﺳﭙﺎهﯽ ﮔﻨﺪ ) دﻝﻴﺮ ( ﺁراﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺎرس ‪ ،‬ﺑﮕﺮﻓﺘﻦ اردﺷﻴﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ راﻩ ﺑﻪ ﺑﺎر) ﺳﺎﺣﻞ ( درﻳﺎ ﮔﺮﻓﺖ اﻳﺪون چﻮن هﻤﯽ رﻓﺖ چﻨﺪ ﻣﺮد از ﻣﺮدﻣﺎن ﭘﺎرس ﮐﻪ از‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬ ‫اردوان ﻣﺴﺘﮕﺮ ) رﻧﺠﻮر ( ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬اﻳﺸﺎن هﻴﺮ ) ﻣﺎل و ﻣﻨﺎر ( و ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺗﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ داﺷﺘﻪ ﻳﮕﺎﻧﮕﯽ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداری‬ ‫ﭘﻴﺪاﺋﻴﻨﻴﺪﻧﺪ ) ﻇﺎهﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ( چﻮن ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ راﻣﺶ اردﺷﻴﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪ رﺳﻴﺪ ﻣﺮدی ﺑﺰرگ ﻣﻨﺶ از ﺳﭙﺎهﻴﺎن ﮐﻪ ﺑﻮاک ﻧﺎم ﺑﻮد ‪ ،‬ﮐﻪ از‬ ‫دﺳﺖ اردوان ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻨﻪ داﺷﺖ ‪ .‬ﺧﻮد ﺑﺎ ﺷﺶ ﭘﺴﺮ و ﺑﺲ ﺳﭙﺎﻩ ﮔﻨﺪ ) دﻝﻴﺮ ( ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﮏ اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ از ﺑﻮاک‬ ‫هﻤﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﮕﺮم ﮔﻴﺮد و ﺑﻪ اردوان ﺳﭙﺎرد! ﭘﺲ ﺑﻮاک ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪ و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرد و ﺑﻴﮕﺎﻧﯽ ) اﻃﻤﻴﻨﺎن ( داد ﮐﻪ ﺗﺎ زﻧﺪﻩ‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻮد و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ ﺧﺮم ﺷﺪ و ﺁﻧﺠﺎ روﺳﺘﺎﻳﯽ ﮐﻪ " راﻣﺶ اردﺷﻴﺮ" ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﺮدن ﺑﻮاک را ﺑﺎ ﺳﻮاران ﺁﻧﺠﺎ هﺸﺘﻪ ) ﮔﺬاﺷﺘﻪ ( و ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﺎر‬ ‫) ﺳﺎﺣﻞ ( درﻳﺎ ﺷﺪ ‪ .‬چﻮﻧﺶ درﻳﺎ ﺑﻪ چﺸﻢ ﺑﺪﻳﺪ اﻧﺪر ﻳﺰدان ﺳﭙﺎﺳﮕﺬاری اﻧﮕﺎرد و ﺑﺪاﻧﺠﺎ روﺳﺘﺎﻳﯽ را ﺑﻮﺧﺖ اردﺷﻴﺮ ) ﺑﻮﺷﻬﺮ ( ﻧﺎم‬ ‫ﻧﻬﺎد و دﻩ ﺁﺗﺶ ﺑﻬﺮام ﺑﺮدرﻳﺎ ﻓﺮﻣﻮد ﻧﺸﺎﺳﺘﻦ ) ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮدن ( ‪ .‬از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎز ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮاک و اﺳﻮﺑﺎران ﺁﻣﺪ و ﺳﭙﺎﻩ ﺁراﺳﺘﻪ ﺑﺪرﮔﺎﻩ‬ ‫ﺁذرﻓﺮﻧﺒﻎ ﮐﺮﻓﻪ ﮔﺮ ) ﺛﻮاب ﮐﻨﻨﺪﻩ ( ﺷﺪ و اﻳﭙﺖ ) ﻣﺮاد ﻃﻠﺒﻴﺪن ( ازش ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﺎرزار ﺑﺎ اردوان ﺁﻣﺪ و ﺁن ﺳﭙﺎﻩ اردوان را هﻤﮕﯽ‬ ‫ﮐﺸﺖ و هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺳﺘﻮر و ﺑﻨﻪ ازش ﺑﺴﺘﺪ و ﺧﻮد ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ از ﮐﺮﻣﺎن و ﻣﮑﺮان و ﭘﺎرس ﮐﺴﺘﻪ ﮐﺴﺘﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﻴﺸﻤﺎر ﻣﺮ‬ ‫) ﺑﻴﺸﻤﺎر ( ﮔﺮد ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﮑﺎرزار اردوان ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد ‪.‬‬ ‫چﻬﺎر ﻣﺎﻩ ‪ ،‬هﺮروز ‪ ،‬ﮐﺎرزار و ﮐﺸﺘﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮد ‪ .‬اردوان ‪ ،‬از ﮐﺴﺘﻪ ﮐﺴﺘﻪ چﻮن از ری و دﻧﺒﺎوﻧﺪ ) دﻣﺎوﻧﺪ ( و دﻳﻠﻤﺎن و ﭘﺬﺷﺨﻮارﮔﺮ‬ ‫) ﻧﺎم ﮐﻮهﯽ ( ﺳﭙﺎﻩ و ﺁﺧﻮر ﺧﻮاﺳﺖ ‪ .‬از ﺁن چﻮن ﻓﺮﻩ – ﮐﻴﺎن ﺑﺎ اردﺷﻴﺮ ﺑﻮد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﭘﻴﺮوزی وﻧﺪﻳﺪ ) ﻳﺎﻓﺖ ( ‪ .‬وش ) و او ( اردوان‬ ‫را ﮐﺸﺖ و هﻤﮕﯽ هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺪﺳﺖ اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪ و دﺧﺖ اردوان را ﺑﺰﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﺎرس ﺁﻣﺪ و ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ اردﺷﻴﺮ ﺧﻮرﻩ‬ ‫ﺧﻮاﻧﻨﺪ ) ﻓﻴﺮوز ﺁﺑﺎد ( ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮد و در ﺁن ﻧﺰدﻳﮑﯽ ور ) درﻳﺎچﻪ ( ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻨﺪ و ﺁب چﻬﺎر ﺟﻮی ازش ﺑﺮﺁورد و ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ور ﻧﺸﺎﺳﺖ‬ ‫)ﻧﺸﺎﻧﺪ( و ﮐﻮﻩ ﺳﺘﺒﺮی را ﮐﻨﺪﻩ و رود راوک ازش راﺋﻴﺪن ) روان ﮐﺮدن ( و ﺑﺴﻴﺎر دﻩ ورز ) روﺳﺘﺎ ( و ﺁﺑﺎداﻧﯽ ﮐﺮد ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎر ﺁﺗﺶ‬ ‫ﺑﻬﺮام ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﻣﻮد ﻧﺸﺎﺳﺘﻦ ‪.‬‬

‫در رزم اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ هﭙﺘﺎﻧﺒﺎد ) هﻔﺖ ﻧﻮادﻩ ( و ﺳﺘﻮهﯽ اردﺷﻴﺮ ‪:‬‬ ‫اﻧﺪر راﻩ ﺳﭙﺎﻩ هﭙﺖ اﻧﺒﺎد ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﺮم ‪ ،‬ﺑﻪ او ﭘﺪ ﮐﻔﺘﻪ ) دچﺎر ﺷﺪن ( ﺁﻧﻬﻤﻪ هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺑﻨﻪ از ﺁن اﺳﻮﺑﺎران اردﺷﻴﺮ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪﻩ ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﮐﻼﻻن دﺳﺖ ﮐﺮدﻩ ) دﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ( ﮐﻼل ‪ ،‬ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﮐﺮم ﺑﻨﻪ داﺷﺖ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺁن ﻣﻨﺶ ﺑﻮد ) اﻧﺪﻳﺸﻪ ( ﮐﻪ ) ﺑﻪ ارﻣﻦ و ﺁذرﭘﺎدﮔﺎن‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬ ‫) ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن ( ﺳﻮم ( چﻪ ﻳﺰدان ‪ ،‬ﮐﺮد ﺷﻬﺮ زوری ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﭙﺎﻩ ﮔﻨﺪ از ﺁن ﮐﺴﺘﻪ ﺷﻬﺮ زوری ﻣﻬﺮان ﮐﺮدﻩ ) ﻣﻌﺎهﺪﻩ ﺑﺴﺘﻪ ( ‪،‬‬ ‫ﺑﻔﺮﻣﺎﻧﺒﺮداری ﺑﻬﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﺑﻪ ) اﻣﺎ ( از ﺁن چﻮن ‪ ،‬اردﺷﻴﺮ ﺳﺘﻤﮑﺎری و ﮔﻨﻬﮑﺎری هﭙﺘﺎﻧﺒﺎد و ﭘﺴﺮاﻧﺶ را ﺑﺴﭙﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻨﻮد ‪،‬‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ‪ :‬ﻧﺨﺴﺖ ﮐﺎر ﭘﺎرس ﺑﺎﻳﺪ وﻳﺮاﺳﺘﻦ ) ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدن ( ‪ ،‬از دﺷﻤﻨﺎن ﺑﯽ ﺑﻴﻢ ﺷﺪن ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ دﻳﮕﺮ ﭘﺮداﺧﺘﻦ ‪ ،‬ﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﺁن‬ ‫اوزدﻩ ) ﺑﺘﮑﺪﻩ ( ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻼﻻن اﻳﺪون چﻴﺮ و ﺳﺘﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اش ﭘﻨﺠﻬﺰار ﺳﭙﺎﻩ هﻴﻨﯽ ) ﻣﺠﻬﺰ ( ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮐﺴﺘﻪ ﮐﺴﺘﻪ ﺑﻮم ﺳﻨﺪ و ﻣﮑﺮان و‬ ‫درﻳﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ‪.‬‬ ‫ﺳﭙﺎﻩ ﮔﻨﺪ اردﺷﻴﺮ ‪ ،‬از ﮐﺴﺘﻪ هﺎ ﺑﺎز ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ‪ .‬هﭙﺘﺎﻧﺒﺎد ﺳﭙﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ را هﻤﮕﯽ ﺑﺎز ﺑﺪرﮔﺎﻩ ﺧﻮاﺳﺖ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﺴﻴﺎری ﺑﺎ‬ ‫ﺳﭙﻬﺒﺪان ﺑﮑﺎرزار ﮐﺮم ﮔﺴﻴﻞ ﮐﺮد ‪ .‬دارﻧﺪﮔﺎن ﮐﺮم هﻤﮕﯽ هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺑﻨﻪ ﺑﺪرﭘﺸﺘﯽ ) ﺳﻨﮕﺮ ( ‪ .‬دز ) ﻗﻠﻌﻪ ( ﮐﻼﻻن ﻧﻬﺎدﻩ ‪ ،‬ﺧﻮد در‬ ‫ﮐﻮهﻬﺎ و ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺷﮑﺴﺘﻪ ) ﺷﮑﺎﻓﻬﺎ ( ﻧﻬﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬اﺳﻮﺑﺎران اردﺷﻴﺮ را ﺁﮔﺎهﯽ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﺑﻦ ) ﺗﺎ ﭘﺎی ( دز ﮐﻼل ﺁﻣﺪﻧﺪ و دز را ﭘﺮوﻧﺪﻳﺪﻧﺪ‬ ‫)ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﺮدن( چﻮن ﺷﺐ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺳﭙﺎﻩ ﮐﺮم ﺑﺮ اﻳﺸﺎن زد و ﺷﺒﻴﺨﻮن ﮐﺮد ‪ ،‬از اﺳﻮﺑﺎران اردﺷﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎری را ﮐﺸﺖ و اﺳﭗ وزﻳﻦ و‬ ‫زﻳﻦ – اﻓﺰار و ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺑﻨﻪ از اﻳﺸﺎن ﺳﺘﺎﻧﺪﻩ ‪ ،‬ﺑﻪ اوﺳﻮس ) ﺷﻮﺧﯽ ( و رﻳﺎری ) ﺧﻨﺪﻩ ( ﺑﺂﻳﻨﻪ ﺗﺎوک ) ﺗﺎ ﺑﻮغ ( و ﺑﺮهﻨﻪ ) اﻳﺸﺎن را (‬ ‫ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ‪ .‬اردﺷﻴﺮ چﻮﻧﺶ ﺑﺂن ﺁﺋﻴﻨﻪ دﻳﺪ ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺑﻴﺶ ) اﻧﺪوهﻨﺎک ( ﺷﺪ ‪ .‬از ﺷﻬﺮ ﺷﻬﺮ و ﺟﺎی ﺟﺎی ‪ ،‬ﺳﭙﺎﻩ ﺑﻪ‬ ‫درﮔﺎﻩ ﺧﻮاﺳﺖ و ﺧﻮد ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﮑﺎرزار ﮐﺮم ﻓﺮﻧﻔﺖ ‪ .‬چﻮن ﺑﻪ دز ﮐﻼل ﺁﻣﺪ ‪ ،‬ﺳﭙﺎﻩ ﮐﺮم هﻤﮕﯽ ﺑﻪ دز ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬اردﺷﻴﺮ‬ ‫ﭘﻴﺮاﻣﻮن دز ﻧﺸﺴﺖ ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﺮم ) ﭘﺎدﺷﺎﻩ ( هﭙﺘﺎﻧﺒﺎد را هﻔﺖ ﭘﺴﺮ ﺑﻮد ‪ ،‬هﺮ ﭘﺴﺮی را ﺑﺎ هﺰار ﻣﺮد ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺷﻬﺮ ﮔﻤﺎردﻩ ﺑﻮد ‪ .‬اﻧﺪر‬ ‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺴﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ارﻧﮕﺴﺘﺎن ) ﺷﻬﺮی در ﺟﻨﻮب ( ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺴﯽ ﺳﭙﺎﻩ از ﺗﺎﺟﻴﮑﺎن و ﻣﻴﭽﻨﻴﮑﺎن ) ﻣﺼﺮﻳﺎن ( ﺑﻪ ﮔﺬار درﻳﺎ ﺁﻣﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻮﺧﺸﺶ ) ﺳﺘﻴﺰ ( اﻳﺴﺘﺎد ‪ .‬ﺳﭙﺎﻩ ﮐﺮم ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ دز ﺑﻮد هﻤﮕﯽ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ اﺳﻮﺑﺎران اردﺷﻴﺮ ﮐﻮﺧﺸﺶ و ﮐﺎرزار و‬ ‫ﺟﺎﻧﺴﭙﺎرﻳﻬﺎ ﺳﺨﺖ ﮐﺮدﻧﺪ و از هﺮ دو ﮐﺴﺘﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬ﺳﭙﺎﻩ ﮐﺮم ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ و از راﻩ و ﮔﺬرﺷﺎن اﻳﺪون ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ هﻴﭽﮑﺲ‬ ‫از ﺳﭙﺎﻩ اردﺷﻴﺮ ﺑﻴﺮون ﺷﺪن و ﺧﻮراک ﺧﻮﻳﺶ و ﭘﺪﻳﺨﻮی ) ﺁذوﻗﻪ ( ﺳﺘﻮران ﺁوردن ﻧﺸﺎﻳﺴﺖ ‪ .‬ازدوﻣﺮ ) دو ﻃﺮف ( هﻤﮕﯽ و ﺳﺘﻮران‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻴﺎز و ﺑﻴﭽﺎرﮔﯽ رﺳﻴﺪﻧﺪ ‪.‬‬

‫در ﻣﻬﺮ – دروﺟﯽ ) ﭘﻴﻤﺎن ﺷﮑﻨﯽ ( ﻣﻬﺮک ﻧﻮﺷﺰادان ﺑﺎ اردﺷﻴﺮ و ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪن اردﺷﻴﺮ از ﮐﺎر ﮐﺮم و ﭼﺎرﻩ ﻧﻤﻮدن ﮐﺮم را ‪:‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬ ‫ﻣﻬﺮک ﻧﻮﺷﺰادان ) ﭘﺴﺮ ﻧﻮﺷﺰادان ( ‪ ،‬هﻢ از ﭘﺎرس چﻮن ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﮐﺮم ﺑﯽ ﭘﺮدازش ) ﮔﺮﻓﺘﺎر ( ‪ ،‬ووش ﺑﺮ ﺳﭙﺎﻩ ﮐﺮم‬ ‫ﻧﻪ وﻧﺪﻳﺪ ) چﻴﺮﻩ ﺷﺪن ( ﺳﭙﺎهﯽ ﮔﻨﺪ ﺁراﺳﺘﻪ و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ اردﺷﻴﺮ ﺷﺪ ‪ .‬هﻤﮕﯽ هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﮔﻨﺞ اردﺷﻴﺮ را ﺑﺒﺮد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ چﻮﻧﺶ‬ ‫ﻣﻬﺮ – دروﺟﯽ ﻣﻬﺮک و دﻳﮕﺮ ﻣﺮدﻣﺎن ﭘﺎرس ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺷﻨﻮد ‪ ،‬ﺑﺎری اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ از ﮐﻮﺧﺸﺶ ﮐﺮم ﺑﺒﺎﻳﺪ ﭘﺮداﺧﺘﻦ و ﭘﺲ‬ ‫ﺑﮑﻮﺧﺸﺶ و ﮐﺎرزار ﻣﻬﺮک ﺷﺪن ‪ .‬وش ﺳﭙﺎﻩ را هﻤﮕﯽ ﺑﺎز ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﻬﺒﺪان ﺳﮕﺎﻝﻴﺪ ) ﻣﺸﻮرت ﮐﺮد ( و چﺎرﻩ ﺑﻪ ﺑﻮﺧﺘﻦ‬ ‫) ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺘﻦ ( ﺧﻮﻳﺶ و ﺳﭙﺎﻩ ﻧﮕﺮﻳﺪ و ﭘﺲ از ﺁن ﺑﭽﺎﺷﺖ ﺧﻮردن ﻧﺸﺴﺖ ‪ .‬اﻧﺪر زﻣﺎن ‪ ،‬ﺗﻴﺮی چﻮﺑﯽ از دز ) ﻗﻠﻌﻪ ( ﻓﺮود ﺁﻣﺪ و ﺗﺎ ﭘﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺮﻩ ای ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮان ) ﺳﻔﺮﻩ ( ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺖ ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻴﺮ اﻳﺪون ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ " اﻳﻦ ﺗﻴﺮ اﺳﻮﺑﺎران ورﺟﺎوﻧﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﻧﺪ و ﻣﺎ‬ ‫ﻧﺨﻮاﺳﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺰرگ ﻣﺮدی چﻮن ﺷﻤﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮد ﭘﺲ ﻣﺎ ﺑﺮﻳﻦ ﺑﺮﻩ زدﻳﻢ" ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ ‪ ،‬چﻮن ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ دﻳﺪ ‪ ،‬ﺳﭙﺎﻩ از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻨﺪﻩ ﺑﺮﻓﺖ ‪ .‬ﺳﭙﺎﻩ ﮐﺮم از ﭘﺲ اردﺷﻴﺮ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ ‪ ،‬ﺟﺎی ﺑﺮ اﻳﺸﺎن اﻳﺪون ﺗﻨﮓ ﺑﮑﺮد ﮐﻪ ﺳﭙﺎﻩ‬ ‫اردﺷﻴﺮ را ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻧﺸﺎﻳﺴﺖ و اردﺷﻴﺮ ﺧﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﺎر ) ﮐﻨﺎر ( درﻳﺎ اﻓﺘﺎد ‪ .‬اﻳﺪون ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﻩ – ﮐﻴﺎن ) ﻓﺮﻩ اﻳﺰدی ( ﮐﻪ ﺑﺪور ﺑﻮد ‪،‬‬ ‫اﻧﺪر ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ اﻳﺴﺘﺎد و اﻧﺪک اﻧﺪک هﻤﯽ رﻓﺖ ‪ ،‬ﺗﺎ اردﺷﻴﺮ را از ﺁﻧﺠﺎی دوش – ﮔﺬر ) ﺳﺨﺖ ( ‪ ،‬از دﺳﺖ دﺷﻤﻨﺎن و ﮔﺰﻧﺪهﺎ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺁوردﻩ ‪ ،‬ﻓﺮاز ﺑﻪ دهﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪ رﺳﻴﺪ ‪ .‬اﻧﺪر ﺷﺐ ﺑﺨﺎﻧﻪ دو ﺑﺮادر ﮐﻪ ﻳﮑﯽ " ﺑﺮز" و دﻳﮕﺮی " ﺑﺮزﺁذر" ﻧﺎم ﺑﻮد ﺑﻤﺎﻧﺪ ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪" :‬ﻣﻦ اﺳﻮﺑﺎران اردﺷﻴﺮم ‪ ،‬ﮐﻪ از ﮐﺎرزار ﮐﺮم ﺑﺴﺘﻮهﯽ ﺁﻣﺪﻩ ام و اﻣﺮوز اﺳﭙﻨﺞ ) ﭘﻨﺎهﮕﺎﻩ ( ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ دادن ﺗﺎ ﺁﮔﺎهﯽ ﺳﭙﺎﻩ‬ ‫اردﺷﻴﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﮑﺪام زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدﻩ اﻧﺪ" ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﺑﺲ ﮐﻨﺪﻩ ای ) دﻝﺨﺴﺘﮕﯽ ( ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ‪ " :‬ﮔﺠﺴﺘﻪ ﺑﺎد ﮔﻨﺎﻣﻴﻨﻮی دروﻧﺪ‬ ‫) زﺷﺖ ( ﮐﻪ اﻳﻦ اوزدﻩ ) ﺑﺘﮑﺪﻩ ( اﻳﺪون چﻴﺮ و ﭘﺎد ﻳﺎوﻧﺪ ) ﺗﻮاﻧﺎ ( ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ‪ .‬ﮐﻪ هﻤﮕﯽ ﻣﺮدم ﮐﺴﺘﻪ هﺎ از دﻳﻦ اورﻣﺰد و اﻣﺸﺎﺳﭙﻨﺪان‬ ‫) هﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ هﺎ ( ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ و ﻣﻪ ﺧﺪای ) ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺰرﮔﯽ ( ﻣﺮدی ﻧﻴﺰ چﻮن اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ ﺳﭙﺎهﺶ هﻤﮕﯽ از دﺳﺖ دﺷﻤﻨﺎن دروﻧﺪان‬ ‫) ﻧﺎﺑﮑﺎر ( و اوزدﻩ – ﭘﺮﺳﺘﮕﺎن ) ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎن ( ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺘﻮهﯽ ﮔﺮداﻧﻴﺪﻩ اﻧﺪ ‪" .‬‬ ‫اﻳﺸﺎن اﺳﭗ اردﺷﻴﺮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ‪ ،‬اﻧﺪر ﺳﺮای ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺁﺧﻮر ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺷﮓ ) ﺟﻮد و ﺳﺮ ( و ﮔﻴﺎﻩ و اﺳﭙﺴﺖ ) ﻳﻮﻧﺠﻪ ( ﻧﻴﮏ داﺷﺘﻨﺪ ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ را ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﮕﺎﻩ و ﺟﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺁﺋﻴﻦ ) ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ( ﺑﺮدﻩ ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎر اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﺑﻮد و هﻤﯽ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ و اﻳﺸﺎن‬ ‫درون ﻳﺸﺘﻪ ) دﻋﺎی ﺑﺮﮐﺖ ( ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ واج ) زﻣﺰﻣﻪ و دﻋﺎ ( ﻓﺮﻣﺎی ﮔﺮﻓﺘﻦ ‪ .‬ﺧﻮرش ﺑﺨﻮر و اﻧﺪوﻩ و ﺗﻴﻤﺎر ﻣﺪار‪.‬‬ ‫چﻪ اورﻣﺰد و اﻣﺸﺎﺳﭙﻨﺪان چﺎرﻩ اﻳﻦ چﻴﺰ ﺑﺨﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد و اﻳﻦ ﭘﺘﻴﺎرﻩ ) ﺑﻼ ( اﻳﺪون ﻧﻬﻠﻨﺪ ) ﻧﮕﺬارﻧﺪ ( چﻪ ﺑﺎ ﺳﺘﻤﮑﺎری دهﺎک و اﻓﺮاﺳﻴﺎب‬ ‫ﺗﻮر و اﻻﮐﺴﻨﺪر اروﻣﯽ ‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﻴﺰ ﻳﺰدان از اﻳﺸﺎن ﺧﺮﺳﻨﺪ ﻧﺒﻮد ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ورج ) ارج ( و ﻓﺮﻩ ﺧﻮﻳﺶ اﻳﺪون ﻧﺎﺑﻴﻦ ) ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ( و‬ ‫ﻧﺎﭘﻴﺪا ﮐﺮد چﻨﺎﻧﮑﻪ ﮐﻴﻬﺎن ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺁن ﺳﺨﻦ ﻣﻨﺶ ﺧﻮش ﮐﺮد و واج ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮرش ﺧﻮرد ‪ .‬اﻳﺸﺎن را ﻣﯽ ﻧﺒﻮد ‪ ،‬ﺑﻪ ) ﻝﻴﮑﻦ ( و ﺷﮑﻠﻪ ) داﻧﻪ اﻧﮕﻮر ( ﭘﻴﺶ‬ ‫ﺁوردﻧﺪ و ﻣﻴﺰد ) ﺷﮑﺮ ﻧﻌﻤﺖ ( راﺋﻴﻨﻴﺪﻩ ) ﺑﻪ زﺑﺎن راﻧﺪن ( ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎن ) ﺳﺘﺎﻳﺶ ﭘﺮوردﮔﺎر ( ﮐﺮدﻧﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺑﻬﯽ و دﻳﻦ دوﺳﺘﯽ و‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬ ‫ﻳﮕﺎﻧﮕﯽ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداری اﻳﺸﺎن ﺑﻴﮕﻤﺎن ﺷﺪ ‪ .‬وش راز ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺑﺮز و ﺑﺮزﺁذر ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮد اردﺷﻴﺮم اﮐﻨﻮن اﻳﻦ ﻧﮕﺮﻳﺪ ﮐﻪ چﺎرﻩ‬ ‫اﻳﻦ ‪ ،‬ﺑﻪ اوﺳﻬﻴﻨﻴﺪن ) ﺗﺒﺎﻩ ﮐﺮدن ( اﻳﻦ ﮐﺮم و ﻳﺎران او ‪ ،‬چﮕﻮﻧﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ؟‬ ‫اﻳﺸﺎن ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﺎ را اﮔﺮ ﺗﻦ و ﺟﺎن و هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ و زن وﻓﺮزﻧﺪ ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﺖ ) ﺣﻀﺮت ( ﺷﻤﺎ ﺑﻐﺎﻧﻴﺎن ) ﺧﺪاوﻧﺪان ( اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ‬ ‫ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺳﭙﺎردن ﺑﺴﭙﺎرﻳﻢ ‪ .‬ﺑﻪ ) ﻝﻴﮑﻦ ( ﻣﺎ اﻳﺪون داﻧﻴﻢ ﮐﻪ چﺎرﻩ اﻳﻦ دروج ) ﺑﺪ ذات ( اﻳﺪون ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ‬ ‫ﻣﺮددور – ﺷﻬﺮی ) ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ( ﺁراﺳﺘﻪ ﮐﻨﯽ ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﺧﻮاﻧﺎ ) ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ( ﺗﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﯽ و ﭘﺮﺳﺘﺶ او ﺑﺴﭙﺎری و دو ﻣﺮد هﺎوﺷﺖ‬ ‫) ﻃﻠﺒﻪ ( دﻳﻦ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺒﺮی ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﻳﺰش ) ﭘﺮﺳﺘﺶ ( و از ﺑﺎﻳﺶ ) ﺳﺘﺎﻳﺶ ( ﻳﺰدان و اﻣﺸﺎﺳﭙﻨﺪان ﻓﺮاز ﮐﻨﯽ ‪ .‬چﻮن هﻨﮕﺎم‬ ‫ﺧﻮرش ﺧﻮردن ﺁن ﮐﺮم ﺷﻮد اﻳﺪون ﮐﻨﯽ ﮐﻪ روی ﮔﺪاﺧﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد داری و ﺑﻪ زﭘﺮ ) ﺣﻠﻖ ( ﺁن دروج رﻳﺰی ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮد و ﺁن دروج‬ ‫ﻣﻴﻨﻮﻳﯽ ﺑﻪ ﻳﺰش و از ﺑﺎﻳﺶ ﻳﺰدان ﺑﺸﺎﻳﺪ ﮐﺸﺘﻦ و ﺁن دروج ﺗﻦ ﮐﺮدی ) ﺟﺴﻢ ﺧﺒﻴﺚ ( ﺑﻪ روی ﮔﺪاﺧﺘﻪ ﺑﺸﺎﻳﺪ ﮐﺸﺘﻦ ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ ﺁن ﺳﺨﻦ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪ و ﺧﻮب داﺷﺖ و ﺑﻪ ﺑﺮز و ﺑﺮزﺁذر ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﻳﺎری ﺷﻤﺎ ﺗﻮان ﮐﺮدن ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ هﺮﮐﺎری‬ ‫ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺗﻦ و ﺟﺎن ﺳﭙﺎرﻳﻢ ‪.‬‬

‫اﻧﺪر ﮐﺸﺘﻦ اردﺷﻴﺮ ﻣﻬﺮک ﻧﻮﺷﺰادان را و ﺳﮕﺎﻟﻴﺪن ) ﮐﻨﮑﺎش ( ﺑﺎ ﺑﺮز و ﺑﺮزﺁذر و ﮐﺸﺘﻦ او ﮐﺮم هﭙﺘﺎﻧﺒﺎد را ‪:‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎز ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ ﺧﻮرﻩ ) ﻓﻴﺮوز ﺁﺑﺎد ( ﺁﻣﺪ و ﮐﺎر ﺑﺎ ﻣﻬﺮک ﻧﻮﺷﺰادان ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻬﺮک را ﮐﺸﺖ و ﺷﻬﺮ و ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ و هﻴﺮو‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ هﻤﮕﯽ ﺑﻪ ﺁن ﺧﻮﻳﺶ ﮐﺮد ‪ .‬ﮐﺴﯽ را ﺑﺎ ﮐﺮم ﺑﻪ ﮐﺎرزار ﮐﺮدن ﻓﺮﺳﺘﺎد ‪ .‬ﺑﺮز و ﺑﺮزﺁذر را ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺳﮕﺎﻝﻴﺪ و‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﺟﻮزن ) ﭘﻮل ( و دﻳﻨﺎر و ﭘﻮﺷﺎک ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﺑﺮ هﻤﻪ ) ﻝﺒﺎس ( ﺧﺮاﺳﺎﻧﯽ ﺁراﺳﺘﻪ داﺷﺖ ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺑﺮز و ﺑﺮزﺁذر ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻦ ) ﭘﺎی ( دز ﮐﻼل ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﺮدی ﺧﺮاﺳﺎﻧﻴﻢ و از اﻳﻦ ورﺟﺎوﻧﺪ ) ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪ ( ﺧﺪای اﻳﭙﺘﯽ ) ﻣﺮاد ( ﻣﯽ ﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ ﺑﺪرﮔﺎﻩ‬ ‫او از ﺑﺮای ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﻴﺎﻳﻢ ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬ ‫اﻳﺸﺎن اوزدﻩ – ﭘﺮﺳﺘﮕﺎن ) ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎن ( ‪ ،‬اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ ﺁن دو ﻣﺮد را ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﻣﺎن ) ﺧﺎﻧﻪ ( ﮐﺮم ﺟﺎی دادﻧﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ‪ ،‬ﺳﻪ‬ ‫روز ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ و ﻳﮕﺎﻧﮕﯽ ﮐﺮم ﮐﺮدن ﭘﻴﺪاﺋﻴﻨﻴﺪ ) ﻇﺎهﺮ ﺳﺎﺧﺖ ( ‪ .‬ﺁن ﺟﻮزن و دﻳﻨﺎر و ﺟﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﮕﺎن دادﻩ و اﻳﺪون ﮐﺮد ﮐﻪ‬ ‫هﺮﮐﻪ اﻧﺪر ﺁن دز ﺑﻮد اﻓﺪ ) هﻤﺪل ( ﻧﻤﻮد و ﺁﻓﺮﻳﻦ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬ﭘﺲ اردﺷﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻳﺪون ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﮐﺮم را ﺳﻪ روز ‪،‬‬ ‫ﺧﻮرش ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮد دهﻢ ‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﮕﺎن و ﮐﺎر ﻓﺮﻣﺎﻳﺎن هﻤﺪاﺳﺘﺎن ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﮐﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺳﭙﺎﻩ چﻬﺎرﺻﺪ ﻣﺮد هﻨﺮﻣﻨﺪ و ﺟﺎﻧﺴﭙﺎر ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺮﮔﻮار ) دور و اﻃﺮاف ( ﺁﻧﺠﺎ ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻮﻩ و ﺟﺎهﺎی ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻧﻬﺎن ﻓﺮﻣﻮد ﮐﺮدن و ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ‪ :‬ﺁﺳﻤﺎن روز چﻮن از دز ﮐﺮم دود ﺑﻴﻨﻴﺪ ‪،‬‬ ‫ﻣﺮداﻧﮕﯽ و هﻨﺮﻣﻨﺪی ﮐﻨﻴﺪ و ﺑﻪ ﺑﻦ دز ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ‪ .‬ﺧﻮد ﺁن روز ‪ ،‬روی ﮔﺪاﺧﺘﻪ داﺷﺖ و ﺑﺮز و ﺑﺮزﺁذر ﻳﺰش و ازﺑﺎﻳﺶ ) ﭘﺮﺳﺘﺶ ( ﻳﺰدان‬ ‫ﻓﺮاز ﮐﺮدﻧﺪ ‪ .‬چﻮن هﻨﮕﺎم ﺧﻮرش ﺷﺪ ‪ ،‬ﮐﺮم ﺑﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ هﺮ روز ﺑﺎﻧﮓ ﮐﺮد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﭘﻴﺶ از ﺁن اوزدﻩ ) ﺑﺖ ( – ﭘﺮﺳﺘﮕﺎن و ﮐﺎﻓﺮﻣﺎﻳﺎن‬ ‫را ﺑﭽﺎﺷﺖ ﻣﺴﺖ و ﺑﻴﺨﻮد ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﺎ رﻳﺪﮐﺎن ) ﻏﻼﻣﺎن ( ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﮐﺮم ﺷﺪ و ﺁن ﺧﻮن ﮔﺎوان و ﮔﻮﺳﭙﻨﺪان ‪ ،‬چﻮن هﺮ‬ ‫روز ﻣﻴﺪاد ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﮐﺮم ﺑﺮد و هﻤﭽﻮن ﮐﻪ ﮐﺮم زﭘﺮ ﺑﺎز ﮔﺎﻓﺖ ) ﭘﻮزﻩ ﺑﺎز ﮐﺮد ( ﮐﻪ ﺧﻮن ﺧﻮرد ‪ ،‬اردﺷﻴﺮ روی ﮔﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻪ زﭘﺮ ﮐﺮم‬ ‫اﻧﺪر رﻳﺨﺖ ‪ .‬ﮐﺮم را چﻮن روی ﺑﻪ ﺗﻦ رﺳﻴﺪ ‪ ،‬ﺑﺪو ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ‪ ،‬ﺑﺎﻧﮓ اﻳﺪون ازش ﺑﻴﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدﻣﺎن اﻧﺪر دز هﻤﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺁﺷﻮب در‬ ‫دز اﻓﺘﺎد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﭙﺮ و ﺷﻤﺸﻴﺮ زد و ﮔﺮان زﻧﺶ و ﮐﺸﺘﺎر ﺑﻪ ﺁن دز ﮐﺮد و ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ‪ :‬ﺁﺗﺶ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ دود ﺑﻪ ﺁن اﺳﻮﺑﺎران‬ ‫ﭘﺪﻳﺪار ﺷﻮد ‪ .‬رﻳﺪﮐﺎن هﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﺮدﻧﺪ ‪ .‬اﺳﻮﺑﺎراﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﺑﻮدﻧﺪ چﻮن دود از دز دﻳﺪﻧﺪ ﺑﺘﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺑﻦ دز ﺑﻴﺎری اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ‬ ‫ﮔﺬار دز اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺎﻧﮓ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ‪ :‬ﭘﻴﺮوز ‪ ،‬ﭘﻴﺮوز ﺑﺎد ! ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن ﮐﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮ ﺿﺪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﮑﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ‪ .‬ﻣﺮدم دز‬ ‫هﺮچﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﺘﺎب و ﮐﻮﺧﺸﺶ ) ﭘﻴﮑﺎر ( ﮐﺎرزار از دز اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺁن دﻳﮕﺮ زﻧﻬﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﯽ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداری‬ ‫ﺁﻣﺪﻧﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺁن دز را ﮐﻨﺪن و وﻳﺮان ﮐﺮدن ﻓﺮﻣﻮد و ﺁﻧﺠﺎ روﺳﺘﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮐﻼﻻن ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻨﺎ ﮐﺮد ‪ .‬وش ﺁﺗﺶ ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺎﺳﺖ ‪.‬‬ ‫) ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮد ( ‪ .‬و هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ و زر و ﺳﻴﻢ ‪ ،‬از ﺁن دز ﺑﻬﺰار اﺷﺘﺮﺑﺎر ﮐﺮدﻩ و ﺑﻪ دوﺑﺎر ﮔﺴﻴﻞ ﮐﺮد و ﺑﺮز و ﺑﺮزﺁذر را ﺑﻬﺮﻩ ای‬ ‫ﭘﺎداش ﻣﻪ ) ﺑﺰرگ ( ﺑﻪ ﺁﺋﻴﻦ ﺟﺎﻧﺴﭙﺎر ﮐﺮداران داد ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺁﻧﺠﺎ را ﺑﻪ ﺳﺮداری و ﮐﺪﺧﺪاﻳﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن داد ‪.‬‬

‫اﻧﺪر ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ دﺧﺖ اردوان و زهﺮ دادن او ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ ‪:‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬ ‫ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﺁن ﮐﺮم ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ ‪ ،‬اردﺷﻴﺮ ﺑﺎز ﺑﻪ دوﺑﺎر ﺁﻣﺪ ‪ ،‬وش ﺳﭙﺎﻩ و ﮔﻨﺞ ﺑﻪ ﮐﺴﺘﻪ ﮐﺮﻣﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻪ ﮐﺎرزار ﺑﺎرﺟﺎن ) ﺑﻠﻮچﺎن (‬ ‫ﺁﻣﺪ ‪ ،‬دو ﭘﺴﺮ اردوان را ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ داﺷﺖ و دو ﺑﺮﮔﺮﻳﺰ ﺑﻪ ﮐﺎﺑﻠﺸﺎﻩ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺧﻮاهﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﮐﻪ زن اردﺷﻴﺮ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻪ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ و ﭘﻴﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ‪ :‬راﺳﺖ هﺴﺖ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ زﻧﺎن ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮگ ﺧﻮﻳﺸﺎن و هﻢ ﺗﺨﻤﮕﺎن ‪ ،‬ﮐﻪ اﻳﻦ ﮔﻨﻬﮑﺎر ﻳﺰدان –‬ ‫دﺷﻤﻦ ﻧﺎﺳﺰاﻳﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﮐﺸﺖ ‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدی – وت ﻣﻬﺮ و دو ﺷﺎرم ) ﺑﺴﺘﮕﯽ – ﻋﻼﻗﻪ ( و ﺑﯽ ﺁزرﻣﯽ ﺑﻪ ﺁوارﮔﯽ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﺴﺎن‬ ‫) دﻳﮕﺮان ( ﮔﺮﻓﺘﺎرﻧﺪ و ﺁن دو ﺑﺮادران ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺗﻮ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻬﺮ دروج ) ﭘﻴﻤﺎن ﺷﮑﻦ ( ﺑﻪ ﺑﻨﺪ زﻧﺪان ﺑﻪ ﭘﺎدﻓﺮاﻩ ) ﭘﺎداش ( ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺮگ ﺑﻌﻪ اﻳﭙﺖ هﻤﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ‪ .‬ﺗﻮ هﻤﮕﯽ را از دﺧﺸﻪ ) ﻋﻼﻣﺖ ( ﺑﻬﺸﺘﯽ ‪ ،‬وت ﻣﻨﺶ ) اﻧﺪﻳﺸﻪ ( ﺑﺎ ﺁن ﻣﻬﺮ دروج راﺳﺖ ﮐﺮد و ﺗﺮا‬ ‫هﻴﭻ ﺗﻴﻤﺎر و اﻧﺪوﻩ اﻳﺸﺎن و ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ ! ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺎد ﺁﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﭘﺲ از اﻣﺮوز ﺑﻬﻴﭻ زن ﺑﻪ ﮐﻴﻬﺎن ‪ ،‬ﮔﺴﺘﺎخ ) اﺳﺘﻮار ( ﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎن ) ﺑﻴﮑﺮان (‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﮐﻨﻮن اﻳﻨﮑﻪ اﮔﺮت ﻧﻴﺰ هﻤﺒﻮن ) ذرﻩ ای ( ﻣﻬﺮ ﻣﺎهﺴﺖ چﺎرﻩ ﻣﺎ ﺑﺨﻮاﻩ و ﮐﻴﻦ ﭘﺪر و ﺁن ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان و هﻢ ﺗﺨﻤﮕﺎن ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﮑﻦ و اﻳﻦ‬ ‫زهﺮ و هﻴﻦ ) ﻧﺎم زهﺮ ( ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺮد ﺑﻴﮕﻤﺎن ) اﻣﻴﻦ ( ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﺰﻳﺪک ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﻳﻢ از اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﺴﺘﺎﻧﻴﺪ ﻣﻬﺮ دروج ﺑﺪهﻴﺪ ﺗﺎ اﻧﺪر‬ ‫زﻣﺎن ﺑﻤﻴﺮد و ﺗﻮ ﺁن هﺮ دو ﺑﺮادر ﺑﺴﺘﻪ ﺑﮕﺸﺎﻳﯽ ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺷﻬﺮ و ﺑﻮم و ﺟﺎی ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺎﺋﻴﻢ و ﺗﻮرا روان ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺷﻮد و ﻧﺎم‬ ‫ﺟﺎوﻳﺪاﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﯽ و دﻳﮕﺮ زﻧﺎن اﻧﺪر ﮐﻴﻬﺎن از ﮐﻨﺶ ) ﮐﺮدار ( ﺧﻮب ﺗﻮ ‪ ،‬ﻧﺎﻣﯽ ﺗﺮ و ﮔﺮاﻣﯽ ﺗﺮ ﻣﻴﮕﺮدﻧﺪ ‪.‬‬ ‫دﺧﺖ اردوان ‪ ،‬چﻮﻧﺶ ﺁن ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ دﻳﺪ ‪ ،‬ﺑﺎ زهﺮی ﮐﺎﻳﺸﺎن ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ ‪ :‬هﻤﮕﻮﻧﻪ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﮐﺮدن و ﺁن چﻬﺎر‬ ‫ﺑﺮادر ﺑﺪﺑﺨﺖ را از ﺑﻨﺪ رﺳﺘﻪ ﮐﺮدن ‪ .‬روزی اردﺷﻴﺮ از ﻧﺨﭽﻴﺮ ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺗﺸﻨﻪ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪ ‪ .‬او واج ) دﻋﺎی ﻗﺒﻞ از ﻏﺬا ( ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫و ﮐﻨﻴﺰک ﺁن زهﺮ ﺑﺎ ﭘﺴﺖ ) ﻧﻮﻋﯽ ﺷﺮﺑﺖ ( و ﺷﮑﺮ ﮔﻤﻴﺨﺘﻪ ) ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ( ﺑﺪﺳﺖ اردﺷﻴﺮ داد ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﮐﺰک ) ﭘﻴﺶ از ﻏﺬا ( از دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺧﻮرش ﻓﺮﻣﺎی ﺧﻮردن ‪ .‬چﻪ ﺑﮕﺮﻣﯽ و رﻧﺠﮑﯽ ) ﺧﺴﺘﮕﯽ ( ﻧﻴﮏ اﺳﺖ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺳﺘﺎﻧﻴﺪﻩ ﺧﻮردن ﮐﺎم اﺳﺖ ) ﻣﻴﻞ ﮐﺮد ( ‪ .‬اﻳﺪون ﮔﻮﻳﻨﺪ‬ ‫ﮐﻪ ورﺟﺎوﻧﺪ ﺁذرﻓﺮﻧﺒﻎ ﭘﻴﺮوزﮔﺮ اﻳﺪون چﻮن ﺧﺮوﺳﯽ ﺳﺮخ اﻧﺪر ﭘﺮﻳﺪ و ﭘﺮ ﺑﻪ ﭘﺴﺖ زد و ﺁن ﺟﺎم ﺑﺎ ﭘﺴﺖ هﻤﮕﯽ از دﺳﺖ اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ‬ ‫زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ و زﻳﺎﻧﻪ ) زن ( هﺮ دو چﻮن ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ دﻳﺪﻧﺪ ﺳﺘﺮدﻩ ) ﺷﮕﻔﺖ زدﻩ ( ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ و ﮔﺮﺑﻪ و ﺳﮓ ﮐﻪ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪،‬‬ ‫ﺁن ﺧﻮرش را ﺑﺨﻮردﻧﺪ و ﺑﻤﺮدﻧﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﺁن زهﺮ ﺑﻮد و ﺑﮑﺸﺘﻦ ﻣﻦ ﺁراﺳﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬اﻧﺪر زﻣﺎن ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ را ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ‪ :‬هﻴﺮﺑﺪ ! ﮐﺴﻴﮑﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﺪاﻳﮕﺎن ) ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ( ﮐﻮﺧﺸﺪ ) ﺳﻮﻗﺼﺪ ( ﮐﻨﺪ ﺑﻪ چﻪ داری ؟ او را چﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺮد ؟‬ ‫ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺑﻪ ﮐﺎم رﺳﻴﺪ او ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﺪاﻳﮕﺎن ﮐﻮﺧﺸﺪ ﻣﺮﮔﺮزان ) ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ ( اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺸﺘﻦ ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﺟﻪ ) ﻗﺤﺒﻪ ( ﺟﺎدوی دروﻧﺪ ) ﻧﺎﺑﮑﺎر ( زدﻩ زادﻩ ) ﭘﺪر ﮐﺸﺘﻪ ( را ﺑﻪ اﺳﭗ ﺁﺧﻮر ﺑﺮو ﻓﺮﻣﺎی ﮐﺸﺘﻦ ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺑﺪان دﺳﺖ زﻳﺎﻧﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ ‪ .‬زﻳﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻣﺮوز هﻔﺖ ﻣﺎﻩ هﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﺑﺴﺘﻨﻢ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ را ﺁﮔﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ ‪ .‬چﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺮﮔﺮزاﻧﻢ اﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﮐﻪ اﻧﺪر ﺷﮑﻢ دارم ﺑﻤﺮﮔﺮزان ﺑﺎﻳﺪ داﺷﺘﻦ ؟ ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ‪ ،‬چﻮﻧﺶ ﺁن ﺳﺨﻦ ﺷﻨﻔﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ ﺷﺪ‬ ‫و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎﺷﺪ ! اﻳﻦ زن ﺁﺑﺴﺘﻦ اﺳﺖ ‪ ،‬ﺑﺎری ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺰاﻳﺪ ﮐﺸﺘﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ‪ .‬چﻪ اﮔﺮ او ﻣﺮﮔﺮزان اﺳﺖ ﺁن ﻓﺮزﻧﺪ اﻧﺪر ﺷﮑﻢ دارد‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺮزﮔﺮان داﺷﺘﻦ و ﮐﺸﺘﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ چﻮن ﺧﺸﻢ ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺖ ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﮐﻪ هﻴﭻ زﻣﺎن ﻣﭙﺎی و او را ﺑﮑﺶ ‪ .‬ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ‬ ‫اردﺷﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺧﺸﻢ اﺳﺖ و از ﺁن ﭘﺲ ﺑﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ رﺳﺪ ‪ .‬ﭘﺲ او ﺁن زن را ﻧﮑﺸﺖ وش ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﺮد و او را ﻧﻬﺎن ﮐﺮد و‬ ‫ﻣﻮﺑﺪ ﺑﻪ زن ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬اﻳﻦ زن را ﮔﺮاﻣﯽ دار و ﺑﮑﺲ هﻴﭻ چﻴﺰ ﻣﮕﻮی ‪ .‬چﻮن زﻣﺎن زادن ﻓﺮاز ﺁﻣﺪ او ﭘﺴﺮی ﺑﺎﻳﺸﺘﻨﯽ ) ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﯽ (‬ ‫زاد وش را ﺷﺎهﭙﻮر ﻧﺎم ﻧﻬﺎد وش هﻤﯽ ﭘﺮورد ﺗﺎ ﺑﻪ داد ) ﺳﻦ ( هﻔﺖ رﺳﻴﺪ ‪.‬‬

‫اﻧﺪر زادن ﺷﺎهﭙﻮر از دﺧﺖ اردوان و ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪن اردﺷﻴﺮ ﭘﺲ از هﻔﺖ ﺳﺎل و ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ او را ‪:‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ روزی ﺑﻪ ﻧﺨﭽﻴﺮ ﺷﺪ ‪ ،‬وش اﺳﭗ ﺑﻪ ﮔﻮری ﻣﺎدﻩ هﺸﺖ ) ﺑﺮاﻧﺪ ( ‪ ،‬ﺁن ﮔﻮر ﻧﺮ ﺑﺘﻴﻎ اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪ ‪ ،‬وش ﮔﻮر ﻣﺎدﻩ را رﺳﺘﺎر ﮐﺮد‬ ‫) ﻧﺠﺎت داد ( و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺳﭙﺎرد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺁن ﮔﻮر را هﺸﺘﻪ اﺳﭗ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ اﻓﮕﻨﺪ ‪ .‬ﮔﻮر ﻣﺎدﻩ چﻮﻧﺶ دﻳﺪ ﮐﻪ اﺳﻮﺑﺎر اﺳﭗ را ﺑﻪ‬ ‫ﺑﭽﻪ اﻓﮑﻨﺪﻩ وش ﺁﻣﺪ ﺑﭽﻪ رﺳﺘﺎر ﮐﺮد و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺳﭙﺎرد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ‪ ،‬چﻮﻧﺶ ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ دﻳﺪ ﺑﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ وش دﻝﺴﻮز ﺷﺪ و اﺳﭗ‬ ‫را ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﻴﺪ و اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ ‪ :‬وای ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﺎد ! ﮐﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻧﺎداﻧﯽ و ﻧﺎﮔﻮﻳﺎﻳﯽ ) ﺑﯽ زﺑﺎﻧﯽ ( اﻳﻦ چﻬﺎر ﭘﺎﻳﺎن ﮔﻨﮓ ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻬﺮ ) دﻧﺒﺎﻝﻪ‬ ‫ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ ( ﺑﻴﮑﺪﻳﮕﺮ اﻳﺪون ﺳﭙﻮری ) ﮐﺎﻣﻞ ( ﮐﻪ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮای زن و ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺴﭙﺎرد ‪ .‬وش هﻤﮕﯽ ﺁن ﻓﺮزﻧﺪ ‪ ،‬ﮐﺶ )ﺁﻧﺰن(‬ ‫اﻧﺪر ﺷﮑﻢ داﺷﺖ ‪ ،‬ﺑﻴﺎد ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ اﺳﭗ اﻳﺪون چﻮن اﻳﺴﺘﺎد ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ‪.‬‬ ‫ﺳﭙﻬﺒﺪان و ﺑﺰرﮔﺎن و ﺁزادﮔﺎن و ﺳﭙﻮهﺮﮔﺎن چﻮﻧﺸﺎن ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ دﻳﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ و هﻤﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ‪ :‬اﻳﻦ چﻪ‬ ‫ﺳﺰد ﺑﻮدن ﮐﻪ اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺗﮓ ) ﻧﺎﮔﻬﺎن ( اﻳﺪون زری ) ﺁزاردﮔﯽ ( و ﺑﻴﺶ ) اﻧﺪوﻩ ( ﺑﻬﺶ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁن ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﻳﺪ ؟‬ ‫ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ و اﻳﺮان – اﺳﭙﻬﺒﺪ ) ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻞ ارﺗﺶ ( و ﭘﺸﺖ – اﺳﭙﺎن ﺳﺮدار ) ﺳﺮدار اﺳﻮﺑﺎران ( و دﺑﻴﺮان ﻣﻬﺴﺖ ) ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ (‬ ‫و ﻳﻼن ﻳﻠﺒﺪ ) ﺳﺮدار ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ( و ﺳﭙﻮهﺮﮔﺎن ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ روی اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻧﻤﺎز ﺑﺮدﻧﺪ ) ﮐﺮﻧﺶ ﮐﺮدﻧﺪ ( و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﻧﻮﺷﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ ! ﺑﻪ اﻳﻦ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﮐﺮدن و ﺑﻴﺶ ورزی ﺑﺪل ﮐﺮدن ﻣﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺎری ﺁن رﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدم چﺎرﻩ ﮐﺮدن‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺎ را ﻧﻴﺰ ﺁﮔﺎﻩ ﻓﺮﻣﺎی ﮐﺮدن ‪ .‬ﺗﺎ ﺗﻦ و ﺟﺎن و هﻴﺮ و ﺧﻮاﺳﺘﻪ و زن و ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﺶ دارﻳﻢ و اﮔﺮ ﮔﺰﻧﺪ ﺁن هﺴﺖ ﮐﻪ چﺎرﻩ‬ ‫ﮐﺮدن ﻧﺸﺎﻳﺪ ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ و ﻣﺎ ﻣﺮدان ﮐﺸﻮر را زرﻳﻤﻨﺪ ) ﭘﺮﻳﺸﺎن ( و ﺑﻴﺸﻤﻨﺪ ) اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ( ﻣﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﮐﺮدن ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬ ‫اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﺮا ﮐﻨﻮن ﺑﺪی ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﻪ ) اﻣﺎ ( ﻣﻦ ‪ ،‬اﻣﺮوز اﻧﺪر دﺷﺖ ﻧﻴﺰ از چﻬﺎرﭘﺎی ﮔﻨﮓ ﻧﺎﮔﻮﻳﺎ و ﻧﺎدان ﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻳﻦ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺑﺪﻳﺪم ﻣﺮا ﺁن زن و ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ ‪ ،‬ﮐﻪ اﻧﺪر ﺷﮑﻢ ﻣﺎدر ﺑﻮد ﺑﺎز ﺑﻴﺎد ﺁﻣﺪ و ﺑﮑﺸﺘﻦ اﻳﺸﺎن اﻧﺪﻳﺸﻴﺪار ) اﻧﺪﻳﺸﻨﺎک ( و‬ ‫چﻴﺪار ) ﭘﺸﻴﻤﺎن ( هﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ روان هﻢ ﮔﻨﺎﻩ ﮔﺮان ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻮدن ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ‪ ،‬چﻮﻧﺶ دﻳﺪ ﮐﻪ اردﺷﻴﺮ از ﺁن ﮐﺎر ﺑﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﯽ ﺁﻣﺪ ﺑﺮوی اﻓﺘﺎد وش ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ! ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺗﺎ ﭘﺎدﻓﺮاﻩ‬ ‫ﮔﻨﺎهﮑﺎران و ﻣﺮﮔﺮزاران و ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪای ﺳﭙﻮزﮐﺎران ) ﺳﺮﭘﻴﭽﯽ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ( ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻨﻨﺪ ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬چﻪ را اﻳﺪون ﻣﻴﮕﻮﻳﯽ ؟ از ﺗﻮ چﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺟﺴﺘﻪ اﺳﺖ ؟‬ ‫ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﺁن زن و ﺁن ﻓﺮزﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻳﺪ ﺑﮑﺶ ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﮑﺸﺘﻴﻢ و ﭘﺴﺮی زادﻩ از هﺮ ﻧﻮزادﮔﺎن و ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪاﻳﮕﺎن‬ ‫ﻧﻴﮑﻮﺗﺮ و ﺑﺎﻳﺸﺘﻨﯽ ﺗﺮ اﺳﺖ ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬چﻪ هﻤﯽ ﮔﻮﻳﯽ ؟‬ ‫ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ هﻤﮕﻮﻧﻪ هﺴﺖ چﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻔﺘﻢ ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ‪ :‬دهﺎن ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ را ﮐﻨﻮن ﭘﺮ از ﻳﺎﮐﻮت ) ﻳﺎﻗﻮت ( و دﻳﻨﺎر و ﻣﺮوارﻳﺪ ﺷﺎهﻮار و ﮔﻮهﺮ ﮐﻨﻨﺪ ‪.‬‬ ‫اﻧﺪر هﻢ زﻣﺎن ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺷﺎهﭙﻮر را ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺁورد ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ چﻮﻧﺶ ﺷﺎهﭙﻮر ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺪﻳﺪ ﺑﺮوی اﻓﺘﺎد و اﻧﺪر اورﻣﺰد ﺧﺪای و اﻣﺸﺎﺳﭙﻨﺪان و ﻓﺮﻩ ﮐﻴﺎن و ﺁذراﻧﺸﺎﻩ ﭘﻴﺮوزﮔﺮ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﺳﭙﺎس اﻧﮕﺎرد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺁن ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ هﻴﭻ ﺧﺪای و دهﺒﺪ ) ﺷﺎﻩ ( ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از هﺰارﻩ ) ﺁﺧﺮﻳﻦ دورﻩ هﺰار ﺳﺎﻝﻪ ( ﺳﻮﺷﻴﺎﻧﺶ و‬ ‫رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ و ﺗﻦ – ﭘﺴﻴﻦ ) ﺗﻦ ﺁﺧﺮﻳﻦ ( ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪم اﻳﺪون ﻧﻴﮑﻮ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺎز رﺳﻴﺪ ‪ .‬وش هﻤﺎﻧﺠﺎ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫وﻻش ﺷﺎهﭙﻮر ) وﻻﺷﮕﺮد – ﺟﻨﺪی ﺷﺎهﭙﻮر ( ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﺮدن و دﻩ ﺁﺗﺶ ﺑﻬﺮام ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺎﺳﺖ و ﺑﺴﻴﺎر هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺪرﮔﺎﻩ‬ ‫ﺁذراﻧﺸﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﺴﻴﺎر ﮐﺎر و ﮐﺮﻓﻪ ) ﺛﻮاب ( ﻓﺮﻣﻮد راﺋﻴﻨﻴﺪن ) راﻳﺞ ﮐﺮدن ( ‪.‬‬

‫اﻧﺪر ﭘﻴﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎدن اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﮐﻴﺪ ) ﻣﻨﺠﻢ ( هﻨﺪی ﺑﻪ داﻧﺴﺘﻦ ﻓﺮﺟﺎم ﮐﺎر ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﻮد و ﭘﺎﺳﺦ او ‪:‬‬ ‫ﭘﺲ از ﺁن ‪ ،‬اردﺷﻴﺮ ﺑﮑﺴﺘﻪ ﮐﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﮐﺎرزار و ﮐﺸﺘﺎر ﺑﺎ ﺳﺮ – ﺧﺪاﻳﺎن ) ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﺎن ( اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﮐﺮد و هﻤﻮارﻩ چﻮﻧﺶ ﮐﺴﺘﻪ‬ ‫ای ﺧﻮب ﻣﻴﮑﺮد دﻳﮕﺮ ﮐﺴﺘﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎز ﺳﺮی ) ﺧﻮدﺳﺮی ( و ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽ اﻳﺴﺘﺎد ﺑﺮ ﺁن هﻴﺮ ) ﺧﻴﺮ ( ﺑﺴﻴﺎر چﺸﺸﻨﯽ ) اﻧﺘﻈﺎر (‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻴﺪار ) اﻧﺪﻳﺸﻨﺎک ( ﺑﻮد ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﮕﺮم از ﺑﺮﮔﺮ ) ﭘﺮوردﮔﺎر ( ﺑﺮهﻴﻨﻴﺪﻩ ) ﺑﻬﺮﻩ ( ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺧﺪاﻳﯽ ﺑﺸﺎﻳﺪ و ﺑﻨﺎرﺳﺘﻦ‬ ‫) ﻣﺮﻣﺖ ﮐﺮدن ( ‪ .‬وش اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ ‪ :‬از داﻧﺎﻳﺎن و ﻓﺮزاﻧﮕﺎن و ﮐﻴﺪان ﮐﻨﻮﺷﮕﺎن ) ﻣﻨﺠﻤﻴﻦ هﻨﺪ ( ﺑﺒﺎﻳﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪن ﮐﻪ اﮔﺮ اﻳﺪون ﺧﺪاﻳﯽ‬ ‫اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ راﺋﻴﻨﻴﺪﻩ ﮐﺮدن ) راﻧﺪن ( از دﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﺮهﻴﻨﻴﺪﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ‪ .‬ﺧﻮرﺳﻨﺪ و ﺑﺎﻝﺴﺘﺎن ) ﺷﺎد و ﺧﺮم ( ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮدن و اﻳﻦ ﮐﺎرزار و‬ ‫ﺧﻮﻧﺮﻳﺰی ﺑﺒﺎﻳﺪ هﺸﺘﻦ ) رهﺎ ﮐﺮدن ( و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را از اﻳﻦ رﻧﺞ هﻨﮕﺎم ﺁﺳﺎن ﮐﺮدن ) ﺁﺳﻮدﻩ ﮐﺮدن ( وش ﻣﺮدی از اﺳﺘﻮاران‬ ‫) ﻣﻌﺘﻤﺪان ( ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﮐﺮدن ﺁراﺳﺘﻦ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺧﺪاﻳﯽ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﮐﻴﺪوهﻨﺪوﻳﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد اردﺷﻴﺮ ‪ ،‬چﻮن ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﮐﻴﺪ هﻨﺪوﻳﺎن رﺳﻴﺪ ‪ ،‬ﮐﻴﺪ هﻤﭽﻮن ﺁن ﻣﻴﺮﻩ ) ﻧﺠﻴﺐ زادﻩ ( را دﻳﺪ ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﻣﻴﺮﻩ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ‪ ،‬وش‬ ‫ﺑﻤﻴﺮﻩ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﺗﻮ را ﺧﺪای ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺧﺪاﻳﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ رﺳﺪ ؟ ﮐﻨﻮن ﺑﺎز ﮔﺮد‬ ‫و ﺑﺮو و اﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ از ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﮔﻮی ﮐﻪ ‪ :‬اﻳﻦ ﺷﻬﺮﻳﺎری ﺑﻪ دو ﺗﺨﻤﻪ ﻳﮏ از ﺗﻮ و ﻳﮏ دﻳﮕﺮ از دودﻩ ﻣﻬﺮک ﻧﻮﺷﺰادان رﺳﺪ و‬ ‫ﺟﺰ اﻳﻦ وﻳﻨﺎردن ) ﻣﺮﻣﺖ ( ﻧﺸﺎﻳﺪ ‪ .‬ﻣﻴﺮﻩ ‪ ،‬ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اردﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪ و از راﺋﻴﻨﺶ ﮐﻴﺪ هﻨﺪوﻳﺎن ﮐﻪ چﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬اردﺷﻴﺮ را ﺁﮔﺎهﺎﻧﻴﺪ ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ چﻮﻧﺶ ﺁن ﺳﺨﻦ ﺷﻨﻮد ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﺮوز ﻣﺒﺎد ﮐﻪ از ﺗﺨﻤﻪ ﻣﻬﺮک ورد – روان ) روح ﺑﺪﮐﺎران ( ﮐﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﮐﺎﻣﮑﺎر ﺷﻮد‬ ‫چﻪ ﻣﻬﺮک ﻳﻼن – ﺗﺨﻢ ) ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺟﻨﮕﺠﻮ ( و ﻧﺎ ﺗﺨﻢ ) ﺑﺪ ﻧﮋاد ( دﺷﻤﻦ ﻣﻦ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﮐﺶ هﺴﺖ هﻤﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﻣﻦ و ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻨﻨﺪ ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﺑﻨﻴﺮوﻣﻨﺪی رﺳﻨﺪ و ﮐﻴﻦ ﭘﺪر ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻦ ﮔﺰﻧﺪ ﮐﺎر ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ از ﺧﺸﻢ و ﮐﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﻬﺮک ﺷﺪ و هﻤﮕﯽ ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻬﺮک را ﻓﺮﻣﻮد زدن و ﮐﺸﺘﻦ ‪ .‬دﺧﺖ ﻣﻬﺮک ﺳﻪ ﺳﺎﻝﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬داﻳﮕﺎن ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻬﺎن ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺁوردﻩ وش ﺑﻪ ﺑﺮزﮔﺮ ﮐﺮد و ﮐﻨﻴﺰک را ﺑﻪ ﻧﻴﮑﻮﺋﻴﻬﺎ ﭘﺮورد ‪ .‬چﻮن ﺳﺎﻝﯽ چﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻨﻴﺰک ﺑﻪ داد ) ﺳﻦ ( زﻧﺎن رﺳﻴﺪ و ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺮازﻧﺪﮔﯽ ﺗﻦ و دﻳﺪن و چﺎﺑﮑﯽ و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ زور و ﻧﻴﺮو اﻳﺪون ﺑﻮد ﮐﻪ از هﻤﮕﯽ زﻧﺎن ﺑﻬﺘﺮ و ﻓﺮازﺗﺮ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫در ﻧﺨﭽﻴﺮ رﻓﺘﻦ ﺷﺎهﭙﻮر و دﻳﺪن دﺧﺖ ﻣﻬﺮک ﻧﻮﺷﺰادان و ﺑﻪ زﻧﯽ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ او را ‪:‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬ ‫دهﺶ ) ﺗﻘﺪﻳﺮ ( و زﻣﺎن ﺑﺮهﻴﻨﺶ ) ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ( را روزی ﺷﺎهﭙﻮر اردﺷﻴﺮان ﺑﻪ ﺁن ﺷﻬﺮ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻧﺨﭽﻴﺮ رﻓﺖ و ﭘﺲ از ﻧﺨﭽﻴﺮ ﺧﻮد ﺑﺎ‬ ‫ﻧﻪ اﺳﻮﺑﺎر ﺑﻪ ﺁن دﻩ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﮐﻨﻴﺰک ) دوﺷﻴﺰﻩ ( ﺑﺎ داﻳﮕﺎن ﺑﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬داﻳﮕﺎن ﮐﻨﻴﺰک ﺑﺴﺮ چﺎﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺁب هﻤﯽ هﻴﺨﺘﻨﺪی ) ﺑﻴﺮون‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ ( ‪ .‬ﮐﻨﻴﺰک چﻮﻧﺶ ﺷﺎهﭙﻮر و اﺳﻮﺑﺎران را دﻳﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻧﻤﺎز ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬درﺳﺖ و ﺑﻪ ) ﺧﻮش و ﺧﺮم ( و ﭘﺪرود‬ ‫) ﺑﺎ درود ( ﺁﻣﺪﻳﺪ ‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ‪ ،‬چﻪ ‪ ،‬ﺟﺎی ﺧﻮش و ﺳﺎﻳﻪ درﺧﺘﺎن ﺧﻨﮏ و هﻨﮕﺎم ﮔﺮم اﺳﺖ ‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻦ ﺁب هﻨﺠﻢ ) ﺑﺎﻻ ﮐﺸﻢ ( و ﺧﻮد‬ ‫و ﺳﺘﻮران ﺁب ﺑﺨﻮرﻳﺪ ‪ .‬ﺷﺎهﭙﻮر از ﻣﺎﻧﺪﮔﯽ و ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ و ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮد وش ﺑﮑﻨﻴﺰک ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬دور ﺷﻮ ‪ ،‬چﻪ ) ﻝﮑﺎﺗﻪ ( رﻳﻤﻦ‬ ‫) ﭘﻠﻴﺪ ( ﺁب ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ‪.‬‬ ‫ﮐﻨﻴﺰک ﺑﻪ ﺗﻴﻤﺎر ﺷﺪ و ﺑﮑﺴﺘﻪ ای ﺑﻨﺸﺴﺖ ‪ .‬ﺷﺎهﭙﻮر ﺑﻪ اﺳﻮﺑﺎران ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬هﻴﭽﻪ ) هﻴﺰﻩ ( ﺑﻪ چﺎﻩ اﻓﮑﻨﻴﺪ و ﺁب هﻨﺠﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ واج ﮔﻴﺮﻳﻢ‬ ‫) دﻋﺎ ﮐﻨﻴﻢ ( و ﺳﺘﻮران را ﺁب دهﻴﺪ ‪.‬‬ ‫اﺳﻮﺑﺎران هﻤﮕﻮﻧﻪ ﮐﺮدﻧﺪ و هﻴﭽﻪ را ﺑﻪ چﺎﻩ اﻓﮑﻨﺪﻧﺪ و ﺑﺰرگ هﻴﭽﻪ را ﮐﻪ ﭘﺮ ﺁب ﺑﻮد ﺑﺎﻻ ﮐﺸﻴﺪن ﻧﺸﺎﻳﺴﺖ ‪ .‬ﮐﻨﻴﺰک از ﺟﺎی دور ﻧﮕﺎﻩ‬ ‫هﻤﯽ ﮐﺮد ‪ .‬ﺷﺎهﭙﻮر چﻮﻧﺶ دﻳﺪ ﮐﻪ اﺳﻮﺑﺎران را هﻴﭽﻪ از چﺎﻩ هﻴﺨﺘﻦ ) ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪن ( ﻧﺸﺎﻳﺴﺖ و ﺧﺸﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮ چﺎﻩ ﺷﺪ و‬ ‫دﺷﻨﺎم ﺑﻪ اﺳﻮﺑﺎران داد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﺗﺎن ﺷﺮم و ﻧﻨﮓ ﺑﺎد ﮐﻪ از زﻧﯽ ﻧﺎﭘﺎدﻳﺎوﻧﺪﺗﺮ ) ﻧﺎﺗﻮان ( و ﺑﺪ هﻨﺮ ﺗﺮﻳﺪ ! وش اروﻳﺲ ) رﻳﺴﻤﺎن ( از‬ ‫دﺳﺖ اﺳﻮﺑﺎران ﮔﺮﻓﺖ و زور ﺑﻪ اروﻳﺲ ﮐﺮد وش هﻴﭽﻪ از چﺎﻩ ﺑﺎﻻ هﻴﺨﺖ ‪.‬‬ ‫ﮐﻨﻴﺰک چﻮﻧﺶ اﻳﻦ دﻳﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ زور و هﻨﺮ و ﻧﻴﺮوی ﺷﺎهﭙﻮر اﻓﺪ ﻧﻤﻮد ‪ .‬ﮐﻨﻴﺰک ﺑﻪ زور و هﻨﺮ و ﻧﻴﺮوی و ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫هﻴﭽﻪ از چﺎﻩ ﺑﺎﻻ ﺁهﻴﺨﺘﻪ ‪ ،‬دوان ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﺎهﭙﭙﻮر ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ روی اﻓﺘﺎدﻩ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ! ﺷﺎهﭙﻮر اردﺷﻴﺮان ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ‬ ‫ﻣﺮدان ‪.‬‬ ‫ﺷﺎهﭙﻮر ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ وش ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺰک ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﺗﻮ چﻪ داﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﺎهﭙﻮرم ؟‬ ‫ﮐﻨﻴﺰک ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﻦ از ﺑﺴﻴﺎر ﮐﺴﺎن ﺷﻨﻮدﻩ ام ﮐﻪ اﻧﺪر اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ اﺳﻮﺑﺎری ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ زور و ﻧﻴﺮو و ﺑﺮازﻧﺪﮔﯽ ﺗﻦ و دﻳﺪن و چﺎﺑﮑﻴﺶ‬ ‫اﻳﺪون چﻮن ﺗﻮ ﺷﺎهﭙﻮر اردﺷﻴﺮان ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬ ‫ﺷﺎهﭙﻮر ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺰک ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬راﺳﺖ ﮔﻮی ! ﺗﻮ از ﻓﺮزﻧﺪان ﮐﻪ هﺴﺘﯽ ؟‬ ‫ﮐﻨﻴﺰک ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﻦ دﺧﺖ اﻳﻦ ﺑﺮزﮔﺮم ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ‪.‬‬ ‫ﺷﺎهﭙﻮر ﮔﻔﺖ ﮐﻪ راﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﻳﯽ ! چﻪ ) چﻪ را ﮐﻪ ( دﺧﺘﺮ ﺑﺮزﮔﺮان را اﻳﻦ هﻨﺮ و ﻧﻴﺮو و دﻳﺪن و ﻧﮑﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ را هﺴﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ‪.‬‬ ‫اﮐﻨﻮن ‪ .‬اﮐﻨﻮن ﺟﺰ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ راﺳﺖ ﮔﻮﻳﯽ هﻤﺪاﺳﺘﺎن ﻧﺸﻮﻳﻢ !‬ ‫ﮐﻨﻴﺰک ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻦ و ﺟﺎن زﻧﻬﺎر ﺑﺪهﯽ راﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ !‬ ‫ﺷﺎهﭙﻮر ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬زﻧﻬﺎر و ﻣﺘﺮس ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬ ‫ﮐﻨﻴﺰک ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﻦ دﺧﺖ ﻣﻬﺮک ﻧﻮﺷﺰاداﻧﻢ ‪ ،‬از ﺑﻴﻢ اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺁوردﻩ ﺷﺪﻩ ام ‪ .‬از هﻔﺖ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻬﺮک ﺟﺰ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﮐﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ ‪.‬‬ ‫ﺷﺎهﭙﻮر ﺑﺮزﮔﺮ را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﮐﻨﻴﺰک را ﺑﻪ زﻧﯽ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ‪.‬‬

‫اﻧﺪر زادن اورﻣﺰد ﺷﺎهﭙﻮران از دﺧﺖ ﻣﻬﺮک و ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪن اردﺷﻴﺮ از ﺁن ‪:‬‬ ‫ﺷﺎهﭙﻮر ﮐﻨﻴﺰک را ﺁزرﻣﯽ و ﮔﺮاﻣﯽ داﺷﺖ و اورﻣﺰد ﺷﺎهﭙﻮران ازش زاد ‪ .‬ﺷﺎهﭙﻮر اورﻣﺰد را از ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻬﺎن داﺷﺖ ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ داد‬ ‫هﻔﺖ رﺳﻴﺪ ‪ .‬روزی ﺑﺎ اﺑﺮﻧﺎ زادﮔﺎن ) ﺧﺮدﺳﺎﻻن ( و ﺳﭙﻮهﺮﮔﺎن اردﺷﻴﺮ ‪ ،‬اورﻣﺰد ﺑﻪ اﺳﭙﺮﻳﺲ ) ﻣﻴﺪان اﺳﺐ دواﻧﯽ ( ﺷﺪ و چﻮﮔﺎن‬ ‫ﮐﺮد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ و ارﺗﻴﺸﺘﺎران – ﺳﺮدار ) ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ارﺗﺶ اﻳﺮان ( و ﺑﺴﻴﺎری از ﺁزادﮔﺎن و ﺑﺰرﮔﺎن ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﺎ‬ ‫اﻳﺸﺎن هﻤﯽ ﻧﮕﺮﻳﺪ ‪ .‬اورﻣﺰد از ﺁن اﺑﺮﻧﺎﻳﺎن ﺑﻪ اﺳﻮﺑﺎری چﻴﺮ و ﻧﺒﺮدﻩ ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺪن را ) ﻗﻀﺎ را ( ‪ .‬ﻳﮑﯽ از اﻳﺸﺎن چﻮﮔﺎن ﺑﮕﻮی زد‬ ‫و ﮔﻮی او ﺑﻪ ﮐﻨﺎر اردﺷﻴﺮ اﻓﺘﺎد ‪ .‬اردﺷﻴﺮ هﻴﭻ چﻴﺰ ﻧﻪ ﭘﻴﺪاﺋﻴﻨﻴﺪ ) ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﻮد ﻧﻴﺎورد ( و اﺑﺮ ﻧﺎﻳﺎن ﺗﻮﺷﺖ ) ﺧﺎﻣﻮش ( ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و از‬ ‫ﺷﮑﻮﻩ اردﺷﻴﺮ را ﮐﺴﯽ ﻧﻴﺎرﺳﺖ ) ﻳﺎراﺋﯽ ﻧﺒﻮد ( ﻓﺮاز ﺷﻮد ‪.‬‬ ‫اورﻣﺰد ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﮔﻮی ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ زد و ﺑﺎﻧﮓ ﮐﺮد ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ از اﻳﺸﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ‪ :‬اﻳﻦ رﻳﺪک ) ﭘﺴﺮک ( ﮐﻪ هﺴﺖ ؟‬ ‫اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ‪ :‬اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ! ﻣﺎ اﻳﻦ رﻳﺪک را ﻧﺪاﻧﻴﻢ ‪.‬‬ ‫اردﺷﻴﺮ ﮐﺲ ﻓﺮاز ﮐﺮد ‪ ،‬رﻳﺪک را ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﮐﻪ هﺴﺘﯽ ؟‬ ‫اورﻣﺰد ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﺷﺎهﭙﻮرم ‪.‬‬ ‫وش هﻤﺎن زﻣﺎن ﮐﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺷﺎهﭙﻮر را ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﮐﻴﺴﺖ ؟‬ ‫ﺷﺎهﭙﻮر زﻧﻬﺎر ﺧﻮاﺳﺖ ‪ .‬اردﺷﻴﺮ ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ وش ﺷﺎهﭙﻮر را زﻧﻬﺎر داد ‪.‬‬ ‫ﺷﺎهﭙﻮر ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬اﻧﻮﺷﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ! اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ هﺴﺖ و ﻣﻦ در اﻳﻦ چﻨﺪ ﺳﺎل از ﺷﻤﺎ ﻧﻬﺎن داﺷﺘﻢ ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬ ‫اردﺷﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ای ﻧﺎﺧﻮﻳﺸﮑﺎر ) ﺧﻮدﺳﺮ ( چﺮا ﮐﻪ ﺗﻮ هﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﺎز ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪی اﻳﺪون ﻧﻴﮑﻮ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻬﺎن داﺷﺘﯽ ؟‬ ‫وش اورﻣﺰد را ﮔﺮاﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺴﻴﺎر دهﺶ و ﭘﻮﺷﺎک ﺑﻬﺶ داد و ﺳﭙﺎﺳﮕﺬاری اﻧﺪر ﻳﺰدان اﻧﮕﺎردﻩ ‪ .‬وش ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻴﺪ هﻨﺪو ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ از ﺁن ‪ ،‬چﻮن اورﻣﺰد ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪی رﺳﻴﺪ هﻤﮕﯽ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ را ﺑﺎز ﺑﻪ ﻳﮏ ﺧﺪاﻳﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺁوردن و ﺳﺮ ﺧﺪاﻳﺎن ﮐﺴﺘﻪ ﮐﺴﺘﻪ را‬ ‫اورﻣﺰد ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداری ﺁورد و از اروم و هﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺳﺎی ) ﺧﺮاج ( و ﺑﺎج ﺧﻮاﺳﺖ و اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ را او ﭘﻴﺮاﻳﺸﻨﯽ ﺗﺮ و چﺎﺑﮑﺘﺮ و ﻧﺎﻣﯽ‬ ‫ﺗﺮ ﮐﺮد و ﮐﻴﺴﺮ ) ﻗﻴﺼﺮ ( اروﻣﻴﺎن ﺷﻬﺮﻳﺎر و ﺗﺎب ﮐﺎﻓﻮر ) ﭘﺎدﺷﺎﻩ هﻨﺪوﺳﺘﺎن ( هﻨﺪوﻳﺎن ﺷﺎﻩ و ﺧﺎﮐﺎن ) ﺧﺎﻗﺎن ( ﺗﺮک و دﻳﮕﺮ ﺳﺮ‬ ‫ﺧﺪاﻳﺎن ﮐﺴﺘﻪ ﮐﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺸﻨﻮدی و ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ﺑﻪ درﺑﺎر ﺁﻣﺪﻧﺪ ‪.‬‬

‫اﻧﺪر ﺳﺨﻨﺎن ﺟﺎوداﻧﻪ ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ‬ ‫ﭘﺲ اردﺷﻴﺮ ﺑﺮ ﮔﺎﻩ اردوان ﻧﺸﺴﺖ و داد ﺁراﺳﺘﻪ و ﻣﻬﺘﺮان و ﮐﻬﺎن ﺳﭙﺎﻩ و ﻣﻮﺑﺪ ﻣﻮﺑﺪان را او ﺑﻪ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﻮاﺳﺖ و ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﻦ اﻧﺪر‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺰرگ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﮐﻪ ﻳﺰدان ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﻧﻴﮑﯽ ﮐﻨﻢ و داد ورزم و دﻳﻦ ﺑﻬﯽ اوﻳﮋﻩ ) ﺑﺨﺼﻮص ( ﺑﻴﺎراﻳﻢ و ﮐﻴﻬﺎﻧﻴﺎن را هﻢ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻓﺮزﻧﺪان‬ ‫ﺑﭙﺮورم و ﺳﭙﺎس دادار ﺑﺮﺗﺮ اﻓﺰاﻳﻨﺪﻩ دهﻨﺪﻩ ﮐﻪ هﻤﻪ دام ) ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎن ( را دادﻩ و ﺳﺮداری هﻔﺖ ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎرد چﻮن ﺳﺰد ارزاﻧﯽ‬ ‫ﮐﺮد و ﺷﻤﺎ چﻮن ﺧﻮﺷﻨﻮدﻳﺪ ‪ ،‬ﻧﻴﮑﯽ و ﺑﻴﮕﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ و ﻣﻦ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻧﻴﮑﯽ ﺑﺨﻮاهﻢ و اﻧﺪر داد ﮐﻮﺷﻢ ﮐﻪ ﺳﺎی و ﺑﺎج از دﻩ ﻳﮏ‬ ‫) ﻣﻘﺪار ﻣﺎﻝﻴﺎت ( از ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻴﺮم و از ﺁن هﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﺁراﻳﻢ ﺗﺎ ﭘﻨﺎهﯽ ﮐﻴﻬﺎﻧﻴﺎن ﮐﻨﻨﺪ ‪ .‬از ﺻﺪ ﺟﻮزن ‪ ،‬ﺷﺶ ﺟﻮزن از هﻤﻪ ﮔﻮﻧﻪ‬ ‫روﻏﻨﻬﺎ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺁﺋﻴﻨﻪ داد ﮐﻨﻴﻢ و ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش چﻮن ﺑﺎزرﮔﺎﻧﯽ ﻧﮑﻨﻢ و اﻧﺪر ﻳﺰدان ﺳﭙﺎﺳﺪار ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺧﺪاﻳﯽ ) ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ ( ام داد‬ ‫و ﮐﺮﻓﻪ ﮐﻨﻢ و ازدش‪ -‬ﻣﻨﺸﯽ و دش ﮔﻮﺷﻨﯽ و دش ﮐﻨﺸﯽ ﺑﻴﺶ ﭘﺮهﻴﺰم ﺗﺎ ﺑﻪ راﻣﺶ ﺷﺎد و اﺷﻮ ) ﭘﺎﮐﯽ ( و ﭘﻴﺮوزﮔﺮ و ﮐﺎﻣﺮوا ﺑﺎﺷﻢ ‪.‬‬ ‫اﻧﻮﺷﻪ روان ﺑﺎد ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ اردﺷﻴﺮ ﭘﺎﭘﮑﺎن ) ﺑﺎﺑﮑﺎن ( ﮐﺶ اﻳﻦ اﻧﺪرز ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ‪.‬‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎری دادار اورﻣﺰد‬

‫ﻓﺮﺟﺎﻣﻴﺪ ﺑﻪ درود و ﺷﺎدی و راﻣﺶ ﻧﻴﺎﮐﺎن ﮔﺮاﻣﯽ اﻳﺮان زﻣﻴﻦ‬ ‫ﻓﺮﺟﺎم ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ 2565‬ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺁزادی اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﮐﻮرش ﺑﺰرگ‬ ‫اﻧﻮﺷﻪ روان ﺑﺎد اردﺷﻴﺮ ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﭘﺎﭘﮑﺎن و ﺷﺎهﭙﻮر ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ اردﺷﻴﺮان و اوﻣﺮﻣﺰد ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﺷﺎهﭙﻮران ‪ .‬اﻳﺪون ﺑﺎد و اﻳﺪون ﺗﺮ ﺑﺎد ‪.‬‬ ‫اﻧﻮﺷﻪ روان ﺑﺎد رﺳﺘﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﮐﻪ اﻳﻦ ﭘﭽﻴﻦ ) ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ( را ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺎدی و راﻣﺶ روح ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﻴﮏ ﺳﺮﺷﺖ اﻳﺮان زﻣﻴﻦ ﺷﺎدروان ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ ﻓﺮﺟﺎم ﮔﺮﻓﺖ !‬ ‫اﻳﺪون ﺑﺎد !‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎل هﺰار و ﭘﻨﺠﺎﻩ و چﻬﺎر از ﺷﺎﻩ ﻳﺰدﮔﺮد ‪.‬‬ ‫ﺧﻮب ﻓﺮﺟﺎم ﻳﺎﻓﺖ ! اﻳﺪون ﺑﺎد !‬

‫‪www.ariarman.com‬‬

Related Documents