ﻣﺤﻠﻞ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﻧﺴﺨﻪ ﺍﻟﻜﺘﺮﻭﻧﻴﻚ :ﺳﺎﻳﺖ ﺳﺨﻦ Sokhan.com
ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻐﺮﻭﺏ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﭘﺲ ﻗﻠﻌﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﻮﻩﻫﺎ ﺳﻮﺕ ﻭ ﻛﻮﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺟﻠﻮ ﻗﻬﻮﻩﺧﺎﻧﺔ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺗﻨﮕﻬـﺎﻱ ﺩﻭﻍ ﻭ ﺷﺮﺑﺖ ﻭ ﻟﻴﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺭﻧﮓ ﺑﺮﻧﮓ ﺭﻭﻱ ﻣﻴﺰ ﭼﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻳﻚ ﮔﺮﺍﻣﺎﻓﻮﻥ ﻓﻜﺴﻨﻲ ﺑﺎ ﺻﻔﺤﻪﻫﺎﻱ ﺟﮕﺮ ﺧﺮﺍﺷﺶ ﺁﻧﺠـﺎ ﺭﻭﻱ ﺳﻜﻮ ﺑﻮﺩ ـ ﻗﻬﻮﻩﭼﻲ ﺑﺎ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺑﺎﻻﺯﺩﻩ ﺳﻤﺎﻭﺭ ﻣﺴﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩ ،ﺗﻔﺎﻟﻪ ﭼﺎﺋﻲ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺭﻳﺨﺖ ،ﺑﻌﺪ ﭘﻴﺖ ﺧـﺎﻟﻲ ﺑﻨـﺰﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺔ ﻣﻔﺘﻮﻟﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺴﻤﺖ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺖ. ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﻴﺘﺎﺑﻴﺪ ،ﺍﺯ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺻﺪﺍﻱ ﺯﻣﺰﻣﺔ ﻳﻜﻨﻮﺍﺧﺖ ﺁﺏ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻪ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺭﻭﻳﻬﻢ ﻣﻴﻐﻠﻄﻴﺪ ﻭ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺂﻧﺠﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻴﺸﺪ .ﺭﻭﻱ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻧﻴﻤﻜﺘﻬﺎﻱ ﺟﻠـﻮ ﻗﻬـﻮﻩﺧﺎﻧـﻪ ﻣـﺮﺩﻱ ﺑـﺎ ﻟﻨـﮓ ﻧـﻢﺯﺩﻩ ﺭﻭﻱ ﺻـﻮﺭﺗﺶ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺸـﻴﺪﻩ ﻭ ﺁﺟﻴﺪﻩﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺟﻔﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﺭﻭﻱ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻗﺮﻳﻨﺔ ﺁﻥ ،ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﺔ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﻮﺕ ،ﺩﻭ ﻧﻔـﺮ ﭘﻬﻠـﻮﻱ ﻫـﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻗﻠﺒﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺑﻄﻮﺭﻱ ﭼﺎﻧﻪﺷﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛـﻪ ﺑﻨﻈـﺮ ﻣـﻲﺁﻣـﺪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳـﺖ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻨﺪ. ﻣﺸﻬﺪﻱ ﺷﻬﺒﺎﺯ ﻻﻏﺮ ،ﻣﺎﻓﻨﮕﻲ ﺑﺎ ﺳﺒﻴﻞ ﻛﻠﻔﺖ ﻭ ﺍﺑﺮﻭﻫﺎﻱ ﺑﻬﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﮔﻮﺷﺔ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻛﺰ ﻛﺮﺩﻩ ،ﺩﺳﺖ ﺣﻨـﺎ ﺑﺴـﺘﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﻣﻴﮕﻔﺖ: » ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺮﻍ ﻣﺤﻠﻪ ) ﻣﻎ ﻣﺤﻠﻪ؟ ( ﭘﻴﺶ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺋﻴﻢ ،ﺁﻧﺠﺎ ﻳﻚ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺩﺍﺭﺩ .ﻣﻴﮕﻔﺖ ﭘﺎﺭﺳﺎﻝ ﺳﻲ ﺗﻮﻣـﺎﻥ ﻣـﻚ ﺁﻟﻮﭼﻪ ﺯﺭﺩ ﺁﻟﻮﻱ ﺑﺎﻏﺶ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺧﺖ .ﺍﻣﺴﺎﻝ ﺳﺮﻣﺎﺯﺩﻩ ،ﻫﻤﺔ ﺳﺮﺩﺭﺧﺘﻴﻬﺎ ﺭﻳﺨﺘﻪ ،ﺑﻴﻚ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺯﺍﺭﻳﺎﺗﻲ ﺑﻮﺩ .ﺯﻧـﺶ ﻫـﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ،ﻛﻠﻲ ﻣﺨﺎﺭﺝ ﺭﻭﻱ ﺩﺳﺘﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ« . ﺁﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﻋﻴﻨﻜﺶ ﺭﺍ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻛﺮﺩ ،ﺑﺎ ﺗﻔﻨﻦ ﭼﭙﻖ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ ،ﺭﻳﺶ ﺟﻮ ﮔﻨﺪﻣﻴﺶ ﺭﺍ ﺧﺎﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: » ﺍﺻﻼ ﺧﻴﺮ ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﻓﺘﻪ« . ﺷﻬﺒﺎﺯ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: » ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺩﻫﻨﺖ .ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺁﺧﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﺭﺳـﻢ ﺯﻣﺎﻧـﻪ ﺑﺮﮔﺸـﺘﻪ .ﺧـﺪﺍ ﻗﺴـﻤﺖ ﺑﻜﻨـﺪ ﺑﻴﺴـﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺴـﺎﻝ ﭘـﻴﺶ ﺩﺭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺑﻮﺩﻡ .ﺭﻭﻏﻦ ﻳﻜﻤﻦ ﺩﻭ ﻋﺒﺎﺳﻲ ﺑﻮﺩ ،ﺗﺨﻢﻣﺮﻍ ﻣﻴﺪﺍﺩﻧﺪ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺻﺪ ﺩﻳﻨﺎﺭ .ﻧﺎﻥ ﺳﻨﮕﮓ ﻣﻴﺨﺮﻳﺪﻳﻢ ﺑﺒﻠﻨـﺪﻱ ﻳﻚ ﺁﺩﻡ .ﻛﻲ ﻏﺼﻪ ﺑﻲﭘﻮﻟﻲ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺍﻻﻍ ﺑﻨﺪﺭﻱ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﻭ ﺗﺮﻛﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻴﺸـﺪﻳﻢ. ﻣﻦ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩ ،ﺗﻮﻱ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎﻱ ﻣﺤﻠﻪﻣﺎﻥ ﺗﻴﻠﻪﺑﺎﺯﻱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ .ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺍﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﻣﻴﺎﻓﺘﻨـﺪ ،ﺍﺯ ﻏﻮﺭﮔﻲ ﻣﻮﻳﺰ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ،ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺩﻭﺭﺓ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ،ﺑﻘﻮﻟﻲ ﺁﻥ ﺧـﺪﺍ ﺑﻴـﺎﻣﺮﺯ :ﺍﮔـﺮ ﭘﻴـﺮﻡ ﻭ ﻣﻴﻠـﺮﺯﻡ ﺑﺼـﺪ ﺗـﺎ ﺟـﻮﺍﻥ ﻣﻴﺎﺭﺯﻡ« . ﻳﺪﺍﷲ ﭘﻚ ﺯﺩ ﺑﭽﭙﻘﺶ ،ﮔﻔﺖ » :ﺳﺎﻝ ﺑﺴﺎﻝ ﺩﺭﻳﻎ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﺳﺎﻝ! « ﺷﻬﺒﺎﺯ ﮔﻔﺖ » :ﺧﺪﺍ ﻫﻤﻪ ﺑﻨﺪﻩﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺨﻴﺮ ﻛﻨﺪ« . ﻳﺪﺍﷲ ﻗﻴﺎﻓﺔ ﺟﺪﻱ ﺑﺨﻮﺩﺵ ﮔﺮﻓﺖ » :ﺑﺠﺎﻥ ﺧﻮﺩﺕ ﻳﻜﻮﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﺳـﻲ ﻧﻔـﺮ ﻧـﺎﻥ ﺧـﻮﺭ ﺩﺍﺷـﺘﻴﻢ ،ﺣـﺎﻻ ﻓﻜـﺮﻳﻢ ﺭﻭﺯﻱ ﻳﻜﺮﻳﺎﻝ ﭘﻮﻝ ﺗﻮﺗﻮﻥ ﻭ ﭼﺎﺋﻲﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﮔﻴﺮ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺳـﻪ ﺟـﺎ ﻣﻌﻠﻤـﻲ ﻣـﻲﻛـﺮﺩﻡ ،ﻣـﺎﻫﻲ ﻫﺸـﺖ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺂﻭﺭﺩﻡ .ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺮﻳﺮﻭﺯ ﻛﻪ ﻋﻴﺪ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻋﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻣﻌﻠﻢ ﺳـﺮﺧﺎﻧﻪ ﺑـﻮﺩﻡ .ﺑﻤـﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻡ ﺩﻋﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ،ﻗﺼﺎﺏ ﺑﻲﻣﺮﻭﺕ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺴـﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﻠﻨـﺪ ﻛـﺮﺩ ﺑـﺰﻣﻴﻦ ﻛﻮﺑﻴـﺪ .ﺩﺍﺷـﺖ
ﻛﺎﺭﺩﺵ ﺭﺍ ﺗﻴﺰ ﻣﻲﻛﺮﺩ ،ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺗﻘﻼ ﻛﺮﺩ ،ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ .ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ ،ﺩﻳـﺪﻡ ﭼﺸـﻤﺶ ﺗﺮﻛﻴـﺪﻩ ﺍﺯﺵ ﺧﻮﻥ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ .ﺩﻟﻢ ﻣﺎﻟﺶ ﺭﻓﺖ ،ﺑﺒﻬﺎﻧﺔ ﺳﺮﺩﺭﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ،ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﻫـﻲ ﻛﻠـﺔ ﺧـﻮﻥﺁﻟـﻮﺩ ﮔﻮﺳـﻔﻨﺪ ﺟﻠـﻮ ﭼﺸـﻤﻢ ﻣﻴﺂﻣﺪ .ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺍﺯ ﺩﻫﻨﻢ ﺩﺭ ﺭﻓﺖ ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺘﻢ ،ﻛﻔﺮ ﺧﻴﺎﻝ ﻛﺮﺩﻡ … ﻧﻪ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﻻﻝ ،ﺩﺭ ﺧﻮﺑﻲ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴـﺖ ،ﺍﻣـﺎ ﺍﻳـﻦ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺯﺑﺎﻥﺑﺴﺘﻪ ،ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ .ﺧﺪﺍﻳﺎ ،ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ ،ﺗﻮ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ،ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺤﻞ ﻧﺴﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺁﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﻟﺨﺘﻲ ﺑﻔﻜﺮ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ ،ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮔﻔﺖ » :ﺁﺭﻩ ،ﺍﮔﺮ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ ﺩﻟﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ…! ﺁﺧـﺮ ﻧﻤﻴﺸـﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ .ﺍﺳﺘﻐﻔﺮﺍﷲ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﻻﻝ« . ﺷﻬﺒﺎﺯ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪﺍﺵ ﺳﺮﺭﻓﺖ ﮔﻔﺖ » :ﺑﺮﻭ ﻓﻜﺮ ﻧﺎﻥ ﻛﻦ ﺧﺮﺑﺰﻩ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ« . ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﺑﺎ ﺑﻲﻣﻴﻠﻲ ﮔﻔﺖ » :ﺁﺭﻩ ،ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﻴﺂﻳﺪ؟ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺩﻧﻴﺎ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺑﻮﺩﻩ« . ﺷﻬﺒﺎﺯ ﮔﻔﺖ » :ﻣﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯﻣﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺑﻘﻮﻟﻲ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﺎﺗﻴﻠﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻪ ،ﺍﺯ ﺑﻲﻛﻔﻨﻲ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻳﻢ .ﭼﻪ ﺣﻘﻪﻫـﺎﺋﻲ ﻛـﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﺩﻭﻥ ﻧﺰﺩﻳﻢ ،ﻳﻜﻮﻗﺖ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺩﻛﺎﻥ ﺑﻘﺎﻟﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ،ﺧﺮﺝ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﺷﺶ ﻗﺮﺍﻥ ﭘﺲﺍﻧﺪﺍﺯ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ«. ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪ » :ﺑﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩﻱ؟ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﻘﺎﻝ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻴﺂﻳﺪ« . »ﭼﺮﺍ؟« » ﻗﺼﻪﺍﺵ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ ،ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺍﻭﻝ ﺣﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻜﻦ« . ﺷﻬﺒﺎﺯ ﺩﻧﺒﺎﻟﺔ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ :ﺑﻠﻪ ،ﺩﻛﺎﻥ ﺑﻘﺎﻟﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ .ﺍﻣﺮﻡ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ،ﻛﻢﻛﻢ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻻﻧﻪﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﭼﻪ ﺩﺭﺩﺳﺮﺗﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ ،ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻳﻚ ﭘﺘﻴﺎﺭﻩﺍﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ .ﺍﻻﻥ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﺎﻙ ﺳﻴﺎﻩ ﻧﺸـﺎﻧﺪﻩ. ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﻧﺒﻮﺩ ،ﺁﺗﺸﭙﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩ .ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻧﻲ ﺑﮕﻴﺮﻡ ،ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﻨﺒﻪ ﻛﺮﺩ ،ﻣﺨﻠـﺺ ﻛﻠﺜﻮﻡ ،ﻭﺍﻟﺪﺓ ﺍﺣﻤﺪ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺍﺯ ﭘﺎﻱ ﻭﻋﻆ ﺑﺮﮔﺸﺖ .ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﻮﻱ ﻳﻚ ﻛﻔﺶ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ » :ﺣﻀـﺮﺕ ﻣـﺮﺍ ﻃﻠﺒﻴـﺪﻩ ،ﺑﺎﻳـﺪ ﺑﺮﻭﻡ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻢ ﺭﺍ ﺳﺒﻚ ﺑﻜﻨﻢ « ﭘﻴﺴﻲﺍﻱ ﺑﺴﺮﻡ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﻧﮕﻮ ﻭ ﻧﺸﻨﻮ … ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻋﻘﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ! ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺁﺩﻣﻴﺰﺍﺩ ﺷﻴﺮ ﺧﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩﻩ ،ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺩﻡ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺒﻴﻠﻬﺎﻳﻢ ﺧﻮﻥ ﻣﻴﭽﻜﻴـﺪ .ﻳـﻚ ﺯﻥ ﻋﻘﻠـﻢ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﻳـﺪ… ﺧﺪﺍ ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺯﻳﺮ ﺟﻠﺪ ﺁﺩﻡ ﺑﺮﻭﺩ .ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﻣﻴﮕﻔﺖ » ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺳﺮﻡ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ ،ﻣﻬﺮﻡ ﺣﻼﻝ ،ﺟﺎﻧﻢ ﺁﺯﺍﺩ .ﺧﻮﺩﻡ ﻳﻚ ﺍﻟﻨﮕﻮ ﺑﺎ ﮔﺮﺩﻥﺑﻨﺪ ﺩﺍﺭﻡ ،ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﻔﺮﻭﺷﻢ ﻣﻴﺮﻭﻡ… ﺍﺳﺘﺨﺎﺭﻩ ﻫﻢ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﺧﻮﺏ ﺁﻣﺪﻩ ،ﻳﺎ ﻃﻼﻗﻢ ﺑﺪﻩ ﻳـﺎ ﺑﻬﻤـﻴﻦ ﺳـﻮﻱ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﭽﻪﺍﺕ ﺭﺍ ﺧﻔﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ « .ﺁﻗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻣﮕﺮ ﺣﺮﻳﻔﺶ ﺷﺪﻡ؟ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻮ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻛﺮﺩ ،ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻓﺮﻭﺧﺘﻢ ،ﭘﻮﻝ ﺟﺮﻳﻨﮕﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﺪﺳﺘﺶ ،ﭘﺴﺮ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺁﻧﺠﺎ ﻛـﻪ ﻋـﺮﺏ ﻧـﻲ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﺩ .ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﭘﻨﺠﺴﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ،ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﺴﺮﺵ ﺁﻣﺪﻩ« . ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﮔﻔﺖ » :ﺧﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺮ ﻋﺮﺑﻬﺎ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺑﺎﺷﺪ« . » ﺁﺭﻩ ،ﻣﻴﺎﻥ ﻋﺮﺑﻬﺎﻱ ﻟﺨﺘﻲ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻔﻬﻢ ـ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﺮﻳﻬﺎ ـ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﻫﻮﺩ ،ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﻮﺯﺍﻥ ! ﺍﻧﮕـﺎﺭ ﻛـﻪ ﺁﺏ ﺷـﺪ ﺑـﺰﻣﻴﻦ ﻓـﺮﻭ ﺭﻓﺖ .ﺩﺭﻳﻎ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻛﺎﻏﺬ .ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺯﻥ ﻳﻚ ﺩﻧﺪﻩﺍﺵ ﻛﻢ ﺍﺳﺖ« . ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﮔﻔﺖ » :ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﺮﺩﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﺠﻮﺭ ﺑﺎﺭ ﻣﻴﺂﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻴﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺷﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺑﺸﻮﺩ« . ﺷﻬﺒﺎﺯ ﮔﺮﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ » :ﭼﻴﺰﻳﻜﻪ ﻏﺮﻳﺐ ﺍﺳﺖ ،ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺍﺻﻼ ﺧﻞ ﻭ ﭼﻞ ﺑﻮﺩ .ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﻄﻮﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻤﺮﺗﺒﻪ ﺁﺗﺸﻲ ﺷﺪ ،ﮔﺎﻫﻲ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﺮﺩ ،ﮔﺎﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻭﻟﺶ ﺑﻮﺩ … « ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﭘﺮﺳﻴﺪ » :ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﺷﻮﻫﺮ ﺩﻭﻣﻴﺶ ﺑﻮﺩﻱ؟« » ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻠﻪ ،ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ ،ﺣﺮﻓﻢ ﻳﺎﺩﺕ ﺭﻓﺖ « . » ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻭﻟﺶ ﮔﻔﺘﻲ« .
» ﺑﻠﻪ ،ﺍﻭﻝ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻭﻟﻴﺶ ﺑﻮﺩﻩ… ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺰﺑﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺣﺎﻟﻴﺶ ﺑﻜﻨﻢ، ﺍﻧﮕﺎﺭﻳﻜﻪ ﺑﺎ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﻧﻢ ،ﻣﺜﻞ ﭼﻴﺰﻳﻜﻪ ﺍﺟﻞ ﭘﺲ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭼـﻪ ﺑﺴـﺮ ﭘﺴـﺮﻡ ﺁﻭﺭﺩ .ﺁﻳـﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﻣﻴﺂﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻴﻔﺘﺪ؟ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﻧﺬﺭ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﻤﻦ ﺩﺍﺩ« . ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﮔﻔﺖ » :ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻜﻨﻲ ﻳﻚ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺩﺍﺭﺩ .ﻟﺐ ﻛـﻼﻡ ﺁﻧﺴـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺮﺩﻡ ﺑﺎﻳـﺪ ﺁﺩﻡ ﺑﺸـﻮﻧﺪ ،ﺑﺎﺳـﻮﺍﺩ ﺑﺸﻮﻧﺪ .ﺁﺧﺮ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﻮﺍﺭﺷﺎﻥ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ .ﻳﻜﻮﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﻻﻱ ﻣﻨﺒﺮ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ ،ﻫﺮ ﻛـﺲ ﻳـﻚ ﺳـﻔﺮ ﺑﻌﺘﺒﺎﺕ ﺑﺮﻭﺩ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ« . ﺷﻬﺒﺎﺯ» :ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎﺀ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ « » ﺍﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﺎﻝ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ ،ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻢ ﻧﻴﺴﺘﻢ .ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻩﺍﻡ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺎﺭﻩ« . ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺩﻫﻨﺶ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﮔﻔﺖ: » ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺯﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩ« . ﺷﻬﺒﺎﺯ » :ﺍﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺯﻥ! « » ﻧﻪ ،ﺍﻳﻦ ﺩﺧﻠﻲ ﺑﺰﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ .ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻱ ،ﻻﺑﺪ ﺍﺳﻢ ﺍﺑﻮﻱ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩﺍﻱ… ﻣﺎ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺑﺘﻪ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩﺍﻳﻢ .ﭘﺪﺭﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎﺋﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺟﻠﻮ ﭘﺎﻳﺶ ﺟﻔﺖ ﻣﻲﺷﺪ .ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻴﺒﺮﺩﻧﺪ ﻳﻜﻲ ﻣﻴﮕﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺻﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺭﻳﺨﺖ .ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺎﻻﻱ ﻣﻨﺒﺮ ﻣﻲﺭﻓﺖ ،ﺟﺎ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﻮﺯﻥ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻱ .ﻫﻤﺔ ﻛﻠﻪﮔﻨﺪﻩﻫﺎ ﺍﺯﺵ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻲﺑﺮﺩﻧﺪ. ﻣﻘﺼﻮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺨﻮﺩﻱ ﻗﻤﭙﺰ ﺩﺭ ﺑﻜﻨﻢ ،ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ: ﮔﻴﺮﻡ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﻓﺎﺿﻞ
ﺍﺯ ﻓﻀﻞ ﭘﺪﺭ ﺗﺮﺍ ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ؟
» ﺑﻬﺮ ﺣﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﻮﺕ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺍﺑﻮﻱ ﻣﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺍﻭ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻡ ـ ﺧﻮﺏ ﻳـﻚ ﺧﺎﻧـﻪ ﺑـﺎ ﻳﻜﻤﺸـﺖ ﻭ ﺧﺮﺕ ﺧﻮﺭﺕ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ .ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻃﻠﺒﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﺎﻫﻲ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﻣـﻦ ﮔﻨـﺪﻡ ﻣﺴـﺘﻤﺮﻱ ﺩﺍﺷـﺘﻢ، ﺑﺎﺿﺎﻓﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﺤﺮﻡ ﻭ ﺻﻔﺮ ﻧﺎﻧﻤﺎﻥ ﺗﻮﻱ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﻮﺩ .ﻳﻚ ﻟﻔﺖ ﻭ ﻟﻴﺴﻲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻳﻢ .ﭼﻮﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩ ﻛـﻪ ﻧﻔـﺲ ﻣﺮﺣـﻮﻡ ﺍﺑﻮﻱ ﻣﺠﺮﺏ ﺍﺳﺖ .ﻳﻜﺸﺐ ﻣﺮﺍ ﺳﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﻋﺎ ﺑﺪﻫﻢ .ﺩﻳﺪﻡ ﺩﺧﺘﺮ ﻫﺸﺖ ﻳﺎ ﻧـﻪ ﺳـﺎﻟﻪﺍﻱ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻴـﺎﻥ ﻣﻴﭙﻠﻜﻴﺪ ـ ﺁﻗﺎ ﺑﻴﻚ ﻧﻈﺮ ﮔﻠﻮﻳﻤﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﮔﻴﺮ ﻛﺮﺩ ،ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﭼﻢ ﻭ ﺧﻢ … « » ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺻﻴﻐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻮﺩ ـ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻟﻴﻠﻲ ﺭﺍ ﺑﭽﺸـﻢ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻳﺪ .ﺑﺎﺭﻱ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺁﺟﻴﻞ ﺁﭼﺎﺭ ﻭ ﺳﻪ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﭘﻮﻝ ﻧﻘﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ،ﻋﻘﺪﺵ ﻛﺮﺩﻡ .ﺷـﺐ ﻛـﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ،ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻐﻠﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻛﺸﻴﺪﻡ .ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ؟ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﺎ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻲﺩﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﺟﻮﺟﻪ ﻣﻲﻟﺮﺯﻳﺪ .ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩ ،ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﺑﻮﺩﻡ .ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻫﺎﻱ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺟﻮﺭ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ« . » ﺧﻮﺏ ﺑﭽﻪ ﭼﻪ ﺳﺮﺵ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﺨﻴﺎﻟﺶ ﭼﺎﺭﻗﺪ ﭘﻮﻟﻜﻲ ﺳﺮﺵ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ،ﺭﺧـﺖ ﻧـﻮ ﻣﻴﭙﻮﺷـﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪﺭ ﻛﻪ ﻛﺘﻚ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻓﺤﺶ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺎﺯ ﻭ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺳﺮﺵ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﺩ ،ﻭﻟﻲ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺩﻳﮓ ﺣﻠﻮﺍ ﺑﺎﺭ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ« . » ﺑﻬﺮﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﻡ ﻛﺮﺩﻡ :ﺷﺐ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪ .ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﺮﺩ .ﻣـﻦ ﻗﺮﺑـﺎﻥ ﺻـﺪﻗﻪﺍﺵ ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ ،ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺎﻻﻱ ﻏﻴﺮﺗﺖ ﺁﺑﺮﻭﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﺎﺩ ﻧﺪﻩ ،ﺧﻮﺏ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺑﺎﻻﻱ ﺍﻃﺎﻕ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﺋﻴﻦ ،ﭼﻮﻥ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻴﺴﻮﺧﺖ .ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻱ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺠﺒﺮ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻜﺮﺩﻡ ،ﻭﺍﻧﮕﻬﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺳﻴﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺎﺭ ﻛﺸﺘﻪ ﺷـﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .ﺑﻬﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻮﺵ ﮔﺮﻓﺖ. ﺷﺐ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻳﻚ ﻗﺼﻪ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻡ ،ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺑﺮﺩ. ﺷﺐ ﺩﻭﻡ ﻳﻚ ﻗﺼﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﺼﻔﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺐ ﺑﻌﺪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ.
ﺷﺐ ﺳﻮﻡ ،ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳﺎﺭﻭ ﺑﺼﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻠﻚ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺭﻓﺖ ﺑﺸﻜﺎﺭ ،ﭘـﺲ ﺑـﺎﻗﻴﺶ ﺭﺍ ﭼـﺮﺍ ﻧﻤﻴﮕﻮﺋﻲ؟ ﻣﺮﺍ ﻣﻲﮔﻮﺋﻲ ﺍﺯ ﺫﻭﻕ ﺗﻮﻱ ﭘﻮﺳﺖ ﻧﻤﻴﮕﻨﺠﻴﺪﻡ ،ﮔﻔﺘﻢ » :ﺍﻣﺸﺐ ﺳﺮﻡ ﺩﺭﺩ ﻣﻴﻜﻨﺪ ،ﺻﺪﺍﻳﻢ ﻧﻤﻴﺮﺳﺪ ،ﺍﮔﺮ ﺍﺟـﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ « .ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺷﻴﻮﻩ ﺭﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ ،ﺭﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺭﺍﻡ ﺷﺪ« . ﺷﻬﺒﺎﺯ ﺧﻨﺪﻩﺍﺵ ﮔﺮﻓﺖ .ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﮕﻮﻳﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﺟﺪﻱ ﻭ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﺍﺷﻚﺁﻟﻮﺩ ﻣﻴـﺮﺯﺍ ﻳـﺪﺍﷲ ﺭﺍ ﻛـﻪ ﺍﺯ ﭘﺸـﺖ ﺷﻴﺸﺔ ﻋﻴﻨﻚ ﺩﻳﺪ ،ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻱ ﻛﺮﺩ. ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﺑﺎ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﻣﻴﮕﻔﺖ » :ﺍﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ ،ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ! ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻲ ﭼﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﻮﺩ، ﺳﺮﺟﻮﺭ ،ﺩﻟﺠﻮﺭ ﺑﻬﻤﺔ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻢ ﺭﺳﻴﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﺮﺩ .ﺁﺥ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻳﺎﺩﻡ ﻣﻴﺎﻓﺘﺪ… ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﻮﺷﺔ ﭼﺎﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺪﻧـﺪﺍﻧﺶ ﺑـﻮﺩ. ﺭﺧﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﻣﻴﺸﺴﺖ ،ﺭﻭﻱ ﺑﻨﺪ ﻣﻴﺎﻧﺪﺍﺧﺖ .ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻭ ﺟﻮﺭﺍﺑﻢ ﺭﺍ ﻭﺻﻠﻪ ﻣﻴﺰﺩ .ﺩﻳﺰﻱ ﺑﺎﺭ ﻣﻴﮕﺬﺍﺷـﺖ ﺩﺳﺖ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﻣﻴﻜﺮﺩ ،ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺵ ﺳﻠﻮﻙ ،ﭼﻘﺪﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ! ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﻔﺘـﺔ ﺍﺧـﻼﻕ ﺧـﻮﺩﺵ ﻛـﺮﺩﻩ ﺑـﻮﺩ .ﭼـﻪ ﻫﻮﺷﻲ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﻭ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺩﻡ .ﺳﺮ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪ .ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺷﻴﺦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮ ﻣﻲﻛـﺮﺩ ،ﺳـﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻛﺮﺩﻳﻢ ،ﻛﻪ ﺍﻟﺬ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ .ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﻗﻀﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﻛﻴﻞ ﺑﻴﻮﻩ ﻣﻴﻮﻩﺍﻱ ﺷـﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻲ ﭘﻮﻝ ﻧﺒﻮﺩ .ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺁﺏ ﻭ ﺭﻧﮕﻲ ﺩﺍﺷﺖ .ﺁﻗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺗﻴﺰ ﻛﺮﺩﻳﻢ .ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺨﻴﺎﻝ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺤﺒﺎﻟﺔ ﻧﻜﺎﺡ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ .ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﻛﺪﺍﻡ ﺧﺪﺍﻧﺸﻨﺎﺱ ﺧﺒﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻧﻢ ﺁﻭﺭﺩ .ﺁﻗﺎ ﺭﻭﺯ ﺑﺪ ﻧﺒﻴﻨﻲ ،ﺍﻳﻦ ﻛـﻪ ﻇـﺎﻫﺮﹰﺍ ﺧـﻞ ﻭﺿـﻊ ﺑﻨﻈـﺮ ﻣﻴﺂﻣﺪ .ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺣﺴﻮﺩ ﺍﺳﺖ .ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺰﺑﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺷﻴﺮﻩ ﺑﻤﺎﻟﻢ ،ﻣﮕﺮ ﺣـﺮﻳﻔﺶ ﺷـﺪﻡ؟ ﺑـﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﺖ ﺣﻖﺍﻟﻮﻛﺎﻟﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻭﺟﻬﻲ ﺁﻥ ﺿﻌﻴﻔﻪ ﺑﻤﻦ ﺑﺪﻩﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﺎﺭ ﺻﺮﻑ ﻧﻈـﺮ ﻛـﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﻴﺎﻧـﻪﻣـﺎﻥ ﭘﺎﻙ ﺑﻬﻢ ﺧﻮﺭﺩ .ﻭﻟﻲ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻲ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﭼﻪ ﺑﺮﻭﺯ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩ! » ﺷﺎﻳﺪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻳﺎ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺭﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﺑﻜﻠﻲ ﻋﻮﺽ ﺷﺪ .ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻜﻤﺮﺵ ﺯﺩ ﻭ ﺣﺮﻓﻬﺎﺋﻲ ﺑﺎﺭ ﻣﻦ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻗﻮﻃﻲ ﻫﻴﭻ ﻋﻄﺎﺭﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻴﺸﺪ .ﻣﻲﮔﻔﺖ » :ﺍﻟﻬﻲ ﻋﻴﻨﻚ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﻧﻌﺸﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ،ﻋﻤﺎﻣﻪ ﭘﺮ ﻣﻜﺮﺕ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻧﺖ ﺏﭘﻴﭽﻨﺪ .ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﻴﻜﺔ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻲ .ﺭﻭﺡ ﺁﻥ ﺑﺎﺑـﺎﻱ ﻗﺮﻣﺴـﺎﻗﻢ ﺑﺴـﻮﺯﺩ ﻛـﻪ ﻣـﺮﺍ ﺑﺘـﻮ ﺩﺍﺩ .ﻣـﻦ ﻳﻜﻮﻗﺖ ﭼﺸﻤﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﻳﺪﻡ ،ﺗﻮﻱ ﺑﻐﻞ ﺗﻮ ﻗﺮﻣﺴﺎﻗﻢ .ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺁﺯﮔﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﺪﺍﺋﻲ ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪﺍﻡ .ﺍﻳﻨﻬﻢ ﺩﺳﺖ ﻣﺰﺩﻡ ﺑﻮﺩ؟ ﺧﺪﺍ ﺳﺮ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﺁﺩﻣﻬﺎﻱ ﺑﻴﻐﻴﺮﺕ ﻧﻴﻨﺪﺍﺯﺩ ـ ﺩﺍﻍ ﭘﺸﺖ ﺩﺳﺘﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ،ﺰﻭﺭ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ؟ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺗـﻮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺯﻧﮕﻲ ﺑﻜﻨﻢ ـ ﻣﻬﺮﻡ ﺣﻼﻝ ،ﺟﺎﻧﻢ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺳﻮﻱ ﭼﺮﺍﻍ ﻣﻴﺮﻭﻡ ...ﻣﻴﺮﻭﻡ ﺑﺴﺖ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻢ .ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻻﻥ .ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻻﻥ«. ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮔﻔﺖ ،ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﺎ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻢ .ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﺗﻴﺮﻩ ﻭ ﺗﺎﺭ ﺷﺪ .ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺷـﺎﻡ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮﺩﻡ، ﻇﺮﻓﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪﻡ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﻴﺎﻁ ،ﺳﺮ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﭘﺎ ﺷﺪﻳﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺑﺤﺠﺮﺓ ﺁﺷﻴﺦ ﻣﻬﺪﻱ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺯﻧﻢ ﺭﺍ ﺳﻪ ﻃﻼﻗﻪ ﻛﺮﺩﻡ«. ﺩﺳﺖ ﺭﻭﻱ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﻴﺰﺩ » .ﻓﺮﺩﺍﻳﺶ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻡ ،ﻭﻟﻲ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻛﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻲ ﺳﻮﺩﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺯﻧـﻢ ﺑﻤـﻦ ﺣﺮﺍﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻣﺜﻞ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻴﺰﺩﻡ .ﺍﮔﺮ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﻤﻦ ﺑـﺮ ﻣﻴﺨـﻮﺭﺩ ﺍﺯ ﺣـﻮﺍﺱ ﭘﺮﺗﻲ ﺳﻼﻣﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺷﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺪﻳﺪﻡ .ﻳﻚ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺍﺯ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﺭﺩ ﻧﻤﺸﺪ ،ﻧـﻪ ﺧـﻮﺍﺏ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻧﻪ ﺧﻮﺭﺍﻙ .ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺑﻨﺪ ﺷﻮﻡ .ﺩﺭ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻤﻦ ﻓﺤﺶ ﻣﻴﺪﺍﺩ .ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﻧﺎﺧﻮﺵ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﺷﺪﻡ. ﺗﻮﻱ ﻫﺬﻳﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻴﺂﻭﺭﺩﻡ .ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺭﻣﻘﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﻟﺐ ﺗﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﺻﺪ ﺗﺎ ﺩﺧﺘـﺮ ﭘﻴﺸﻜﺸﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻮﺩ .ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻋﺰﻣﻢ ﺭﺍ ﺟﺰﻡ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﻬﺮ ﻭﺳـﻴﻠﻪ ﺍﻱ ﻛـﻪ ﺷـﺪﻩ ﺩﻭﺑـﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ .ﻋﺪﺓ ﺍﻭ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ .ﺭﻓﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺑﺰﻥ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺑﺰﻥ ،ﺩﻳﺪﻡ ﻫﻴﭻ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ .ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﻞ ﻭ ﭘﻼﺱ ،ﻛﺘـﺎﺏ ﭘـﺎﺭﻩ ﻭ
ﺗﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻭﺧﺘﻢ .ﻫﮋﺩﻩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﭘﻮﻝ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻡ .ﭼﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳﻜﻨﻔﺮ ﻣﺤﻠﻞ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻜـﻨﻢ ﻛﻪ ﺯﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻋﻘﺪ ﺑﻜﻨﺪ ،ﺑﻌﺪ ﻃﻼﻗﺶ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺗﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻀﺎﻱ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ. »ﻳﻚ ﺑﻘﺎﻝ ﺍﻟﺪﻧﮓ ﭘﻒ ﻳﻮﺯﻱ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻪ ﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺗﺎ ﺳﮓ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﻣﻴﻠﻴﺴﻴﺪ ﺳﻴﺮ ﻣﻴﺸـﺪ .ﺍﺯ ﺁﻧﻬـﺎﺋﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﭘﻴﺎﺯ ﺳﺮ ﻣﻴﺒﺮﺩ؛ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﭘﺎﺧﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺭﺑﺎﺑﻪ ﺭﺍ ﻋﻘﺪ ﺑﻜﻨﺪ ،ﺑﻌﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻼﻕ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻣـﻦ ﻫﻤﺔ ﻣﺨﺎﺭﺝ ﺭﺍ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﺎﻭ ﺑﺪﻫﻢ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩـ ﮔﻮﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻫﻤـﻴﻦ ﻣـﺮﺩ ﻛـﻪ ،ﻫﻤـﻴﻦ ﭘـﻒ ﻳﻮﺯ«... ﺷﻬﺒﺎﺯ ﺑﺎﺭﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: » ﺑﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ؟ ﺍﺳﻤﺶ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﭼﻪ ﺑﻘﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩ؟ ﻣﺎﻝ ﻛﺪﺍﻡ ﻣﺤﻠﻪ؟ ﻧﻪ ...ﻧﻪ ...ﻫﻴﭻ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ «... ﻭﻟﻲ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﮔﺮﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻫﺎ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺶ ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻜﺮﺩ: »ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﻛﺔ ﺑﻘﺎﻝ ﺯﻧﻢ ﺭﺍ ﻋﻘﺪ ﻛﺮﺩ .ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻲ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﺷﺪﻡ .ﺯﻧﻴﻜـﻪ ﺳـﻪ ﺳـﺎﻝ ﻣـﺎﻝ ﻣـﻦ ﺑـﻮﺩ ،ﺍﮔـﺮ ﻛﺴـﻲ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﺑﺰﺑﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺷﻜﻤﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ .ﺩﺭﺳﺖ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧـﻮﺩﻡ ﻫﻤﺴـﺮ ﺍﻳـﻦ ﻣﺮﺩﻛـﻊ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﻠﻔﺖ ﺑﺸﻮﺩ .ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ ،ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺻﻴﻐﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻃﻼﻕ ﺩﺍﺩﻡ ـ ﺑﺎﺭﻱ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺭﻓﺘﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﻘﺎﻝ .ﻳﻜﺴﺎﻋﺖ ﻣﺮﺍ ﺳﺮ ﭘﺎ ﻣﻌﻄﻞ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻗﺮﻥ ﺑﻤﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ .ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺁﻣﺪ ﺑﺎﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﺍﻟﻮﻋﺪﻩ ﻭﻓـﺎ، ﺭﺑﺎﺑﻪ ﺭﺍ ﻃﻼﻕ ﺑﺪﻩ ،ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻱ .ﻫﻨﻮﺯ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﻴﻄﺎﻧﻴﺶ ﺟﻠﻮ ﭼﺸـﻤﻢ ﻫﺴـﺖ ،ﺧﻨﺪﻳـﺪ ﻭ ﮔﻔـﺖ » :ﺯﻧـﻢ ﺍﺳﺖ ،ﻳﻚ ﻣﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺪﻫﻢ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮﻡ .ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺮﻕ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻢ ﭘﺮﻳﺪ«. ﺷﻬﺒﺎﺯ ﻣﻴﻠﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﻧﻪ ،ﻫﻴﭻ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ .ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ...ﺍﻭﻩ«... ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﮔﻔﺖ» :ﺣﺎﻻ ﺩﻳﺪﻱ ﺣﻖ ﺑﺠﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ؟ ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﻴﺪﻱ ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺑﻘﺎﻝ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻴﺰﺍﺭﻡ؟ ﻭﻗﺘﻴﻜـﻪ ﮔﻔـﺖ ﻳﻚ ﻣﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺪﻫﻢ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮﻡ ،ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﻮﻝ ﺑﮕﻴﺮﺩ .ﻭﻟﻲ ﻛـﻲ ﻓﺮﺻـﺖ ﭼﺎﻧـﻪ ﺯﺩﻥ ﺩﺍﺷـﺖ؟ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻛﺠﺎﻱ ﺁﺩﻡ ﻣﻴﺴﻮﺯﺩ .ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﻛﻠﻪ ﺍﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ .ﺑﺎﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﺣﺎﻟﻢ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﻴـﺰﺍﺭ ﺷـﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ،ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻮﺍﺑﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺩﻡ .ﻳﻚ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎﻭ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻓﺤﺸﻲ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮﺩ .ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻢ ﺑـﺎﺯﺍﺭ ﺳﻤﺴـﺎﺭﻫﺎ. ﻋﺒﺎ ﻭ ﺭﺩﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺧﺘﻢ ،ﻳﻚ ﻗﺒﺎﻱ ﻗﺪﻙ ﺧﺮﻳﺪﻡ .ﻛﻼﻩ ﻧﻤﺪﻱ ﺳﺮﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ .ﮔﻴﻮﻩ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻭﺭ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘـﺎﺩﻡ .ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﻠﻨﺪﺭ ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺂﻥ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻩ ﺑﺂﻥ ﺩﻩ ﻣﻴﺮﻭﻡ .ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺁﺯﮔﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴـﺘﻢ ﺩﺭ ﻳﻜﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ ،ﮔﺎﻫﻲ ﻧﻘﺎﻟﻲ ﻣﻴﻜﻨﻢ ،ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻌﻠﻤﻲ ..ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺎﻏﺬ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻢ ،ﺩﺭ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻢ ،ﻧﻲ ﻣﻴﺰﻧﻢ ،ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﺂﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺳـﻴﺎﺣﺖ ﺑﻜـﻨﻢ .ﻣﻴﺨـﻮﺍﻫﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄـﻮﺭ ﻋﻤـﺮﻡ ﺑﮕـﺬﺭﺩ .ﺧﻴﻠـﻲ ﭼﻴﺰﻫـﺎ ﺁﺩﻡ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﺵ ﻣﻴﺸﻮﺩ ،ﻭﺍﻧﮕﻬﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻳﻢ .ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺳﻨﮓ ﻣﻴﺴﺎﺯﺋﻴﻢ .ﻳﻚ ﭘﺎﻳﻤﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺳﺖ ،ﻳﻜـﻴﺶ ﺁﻥ ﺩﻧﻴﺎ .ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻛﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻤﻴﺨﻮﺭﺩ .ﺷﺎﻋﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﮔﻔﺘﻪ: ﻣﺮﺩ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪ ﻫﻨﺮ ﭘﻴﺸﻪ ﺭﺍ
ﻋﻤﺮ ﺩﻭ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ
ﺑﺎ ﺩﮔﺮﻱ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﺮﺩﻥ ﺑﻜﺎﺭ«.
ﻣﻴﺮﺍﺯ ﻳﺪﺍﷲ ﺑﺎﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﭼـﻮﻥ ﺯﻳـﺎﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻌﻤـﻮﻝ ﻓﻜـﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺳﺖ ﻛﺮﺩ ﭼﭙﻘﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ،ﺑﻪ ﺁﺏ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺧﻴﺮﻩ ﺧﻴﺮﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺧﻔﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻛﻮﻩ ﻣﻴﺂﻣﺪ ﮔﻮﺵ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ. ﺷﻬﺒﺎﺯ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ .ﺁﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: »ﻫﻴﭻ ﺩﻭﺋﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻪ ﻧﺸﻮﺩ !«
ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﻣﻨﮓ ﻭ ﻣﺎﺕ ﺑﻮﺩ ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻭ ﻧﺸﺪ. ﺷﻬﺒﺎﺯ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﮔﻔﺖ » :ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻲ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ«. ﻳﺪﺍﷲ ﺑﺨﻮﺩﺵ ﺁﻣﺪ ،ﭘﺮﺳﻴﺪ» :ﻛﻲ ؟« »ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺑﺎﺑﺔ ﺁﺗﺶ ﺑﺠﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ «. ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺣﺪﻗﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ» :ﻣﻘﺼﻮﺩ ﭼﻴﺴﺖ؟« ﻣﺸﻬﺪﻱ ﺷﻬﺒﺎﺯ ﺧﻨﺪﺓ ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﻛﺮﺩ » :ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺧﻴﻠﻲ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺻﻮﺭﺕ ﭼﻴﻦ ﻣﻴﺨـﻮﺭﺩ، ﻣﻮﻫﺎ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻴﺸﻮﺩ ،ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎ ﻣﻴﺎﻓﺘﺪ .ﺻﺪﺍ ﻋﻮﺽ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ،ﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ«، ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﭘﺮﺳﻴﺪ» :ﭼﻄﻮﺭ؟« »ﺭﺑﺎﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻣﻬﺮ ﺁﺑﻠﻪ ﻧﺪﺍﺷﺖ؟ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻬﻢ ﻧﻤﻲ ﺯﺩ ! « ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﭘﺮﺧﺎﺵ ﻛﺮﺩ» :ﻛﻲ ﺑﺘﻮ ﮔﻔﺖ؟« ﻣﺸﻬﺪﻱ ﺷﻬﺒﺎﺯ ﺧﻨﺪﻳﺪ» :ﺷﻤﺎ ﺁﻗﺎ ﺷﻴﺦ ﻳﺪﺍﷲ ،ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺁﻗﺎ ﺷﻴﺦ ﺭﺳﻮﻝ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﺔ ﺣﻤﺎﻡ ﻣﺮﻣﺮ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ؟ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺍﺯ ﺟﻠﻮ ﺩﻛﺎﻧﻢ ﺭﺩ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﺪ؟ ﻣﻨﻬﻢ ﻣﺤﻠﻞ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻫﻤﺎﻧﻢ«. ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: » ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺍﺯﻩ ﺳﺎﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻲ؟ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻬﺒﺎﺯ ﺑﻘﺎﻝ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﻳﻜﻮﻗـﺖ ﺑـﻮﺩ ﺗـﻮﻱ ﻫﻤـﻴﻦ ﻛﻮﻩ ﻛﻤﺮ ،ﺍﮔﺮ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻮﺩﻱ ﺣﺴﺎﺑﻤﺎﻥ ﭘﺎﻙ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .ﺍﻓﺴـﻮﺱ ﻛـﻪ ﺭﻭﺯﮔـﺎﺭ ﺩﺳـﺖ ﻫـﺮ ﺩﻭﻣـﺎﻧﺮﺍ ﺍﺯ ﭘﺸـﺖ ﺑﺴﺘﻪ«. ﺑﻌﺪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻭﺍﺭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺎﺭﻙ ﺍﷲ ﺭﺑﺎﺑﻪ ،ﺗﻮ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻛﺸﻴﺪﻱ .ﺍﻭ ﻫﻢ ﻭﻳـﻼﻥ ﺍﺳـﺖ ﺑـﺮﻭﺯ ﻣـﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ «.ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺩﺭﺩﻧﺎﻛﻲ ﺭﻭﻱ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ. ﻛﺴﻴﻜﻪ ﺭﻭﻱ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ،ﻏﻠﺖ ﺯﺩ :ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻧﺸﺴﺖ ،ﺧﻤﻴـﺎﺯﻩ ﻛﺸـﻴﺪ ،ﭼﺸـﻤﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺎﻻﻧﺪ. ﻣﺸﻬﺪﻱ ﺷﻬﺒﺎﺯ ﻭ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻳﺪﺍﷲ ﺩﺯﺩﻛﻲ ﺑﻬﻢ ﮔﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ،ﻭﻟﻲ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻼﻗﻲ ﺑﻜﻨﺪ ـ ﺩﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺷﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ .ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺑﻔﻜﺮ ﻣﺮﮒ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺷﻬﺒﺎﺯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻛﻤﻲ ﺳﻜﻮﺕ ﺭﻭ ﻛﺮﺩ ﺑﻘﻬﻮﻩ ﭼﻲ ﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺩﺍﺵ ﺍﻛﺒﺮ ،ﺩﻭ ﺗﺎ ﻗﻨﺪ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻴﺎﺭ«،