Consultation D’urgence Et Hospitalisation Psychiatrique... à L’adolescence ?, Kosadinos E., Garnier B., Lana P., Vedrenne C., Guedj M.j.,nervure, Vol 14-n° 8, 2001

Περίληψη στα ελληνικά του άρθρου που δηµοσιεύτηκε στο περιοδικό NERVURE, VOL 14-N° 8, NOV.2001, PP 46-49 ( µεταφρασµένο από τα γαλλικά από τον συγγραφέα ) Τίτλος: «Είναι τραυµατική στην εφηβεία η επείγουσα ψυχιατρική συνέντευξη και η ψυχιατρική νοσηλεία; Αξιολόγηση µετά το τέλος της νοσηλείας» - « CONSULTATION D’URGENCE ET HOSPITALISATION PSYCHIATRIQUE SONT-ELLES TRAUMATIQUES A L’ADOLESCENCE? INTERET D’UNE EVALUATION A LA SORTIE DE L’HOSPITALISATION ?» Συγγραφείς:A . KOSADINOS E., LANA P., VEDRENNE C., GUEDJ M.J. Η εµπειρία υποδοχής, θεραπευτικής παρέµβασης ή διακοµιδής προς νοσηλεία των εφήβων που αποκτήσαµε στο Συµβουλευτικό Κέντρο CPOA µας δηµιουργεί την υποχρέωση να αναρωτηθούµε για τον ενδεχόµενο τραυµατικό χαρακτήρα αυτής της παρέµβασης. Η υπόθεση που διατυπώνουµε είναι πως τα συναισθήµατα ενοχής του περιβάλλοντος του εφήβου και των ψυχιατρικών οµάδων ενισχύουν αυτόν τον τραυµατικό χαρακτήρα. Η συνειδητοποίηση αλλαγών συµβαίνει γενικά ταχύτερα στον έφηβο παρά στην οικογένεια του. Η οικογένεια, όταν συνοδεύει τον έφηβο στην συνέντευξη αξιολογεί συχνά πως τίποτε δεν άλλαξε και εκδηλώνει φόβο σχετικά µε την «επιστροφή» (στο σπίτι ή και ενδεχόµενη υποτροπή του προβλήµατος) ενώ ο ίδιος ο έφηβος συχνά επισηµαίνει την καλύτερη επαφή που έχει µε πρόσωπα και πράγµατα, την ελάττωση της επιθετικότητας του, τα σχέδια του για το µέλλον. ∆εν θεωρούµε γενικά πως η νοσηλεία είναι ψυχοτραυµατική για τους έφηβους. Λειτουργεί σαν πλαίσιο αλλά και σαν αναπαράσταση της γενικότερης ψυχικής αναταραχής του έφηβου και βοηθάει ώστε η αναταραχή αυτή να συνδεθεί µε κάποια αναπαράσταση.

L'expérience d'accueil, d'intervention de crise voire d'hospitalisation en service pour adultes à partir du CPOA nous oblige à nous interroger sur son éventualité traumatique pour l'adolescent. Notre hypothèse est que la culpabilité des intervenants, de l'entourage... et des équipes psychiatriques serait en elle-même un facteur favorisant. L'appréciation du changement est beaucoup plus rapide par le patient que par la famille. Celle-ci, quand elle accompagne l'adolescent, trouve volontiers qu'il ne s'est rien passé et redoute le retour, tandis que l'adolescent attire l'attention sur son meilleur contact, sa moindre agressivité, ses projets d'avenir. L'hospitalisation n'est pas ici considérée comme un traumatisme. Elle est à la fois le contenant et le modèle du bouleversement psychique de l'adolescent, elle aide aux représentations dans ce bouleversement.