Broken Pieces Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 4 “ROOS!!” zei een stem in de verte. Ik negeerde de stem en draaide me om. Nog 10 minuutjes dacht ik in mezelf. “Roos je moet me helpen” zei de stem weer “ROOS!!” de eigenaar van de stem schudde nu hevig aan mijn schouders. Met tegenzin deed ik mijn ogen open. Ashley stond te springen naast mijn bed, haar haren nog vol met klitten. “Wat?” mompelde ik slaapdronken. “Ik weet niet wat ik aan moet trekken!!” schreeuwde ze panisch. “Jeetje Ash, een beetje zachter graag. Ik ben niet de enige die hier op deze slaapzaal slaapt” Ik kijk om me heen maar Megan, Emily en Whitney slapen alle drie nog als roosjes. Nou ja rozen zijn niet echt een goede vergelijking met hoe die meiden er uitzien als ze liggen te slapen. Paardenbloemen zou een beter vergelijking zijn. “Sorry, maar help je me… Alsjeblieft??” Zuchtend stap ik uit bed. “Geef me een kwartiertje” mompelde ik terwijl ik wat kleren bij elkaar verzamelde en de badkamer in slofde. Ik stapte snel even onder de douche, gooide mijn zomerjurkje over mijn hoofd, fatsoeneerde mijn haar en doe snel wat mascara en lipglos op. Binnen tien minuten stond ik bij Ashley in de slaapzaal en zag ik een hele berg kleren op haar bed liggen. “Jeetje, heb jij heel Parijs leeg gewinkeld of zo?” “Geen tijd voor praten! Wat vind je? Deze jurk?” ze hield een elegant zwart jurkje voor mijn neus. “Je gaat naar Zweinsveld niet naar een bal hoor!” “Ja zit wat in… En wat vind je van dit?” Ze hield een witte broek en een wit hemdje met zilveren letters waarop ‘I love you’ stond. “Je kan hem net zo goed gelijk op de mond zoenen” lachte ik. Ze verschoot van kleur en legde de kleren snel op de andere afgekeurde kleren. De stapel leek twee keer zo hoog toen ze een simpel blauw jurkje uit haar hutkoffer pakte. “En deze?” zuchtte ze. “Die is echt perfect!” riep ik uit. “Ja?? Vind je hem niet te simpel?” vroeg ze twijfelend. “Het is juist leuk dat hij zo simpel is! Echt doen!” Ze glimlachte en dook snel de badkamer in om zich om te kleden. Toen ze weer uit de badkamer kwam moest ik lachen. Als je haar hoofd weg dacht was Ashley op dit moment perfect, maar met haar hoofd erbij was ze net een vogelverschrikker met een leuke jurk. “Prachtig Ash maar je moet wel even misschien een klein beetje wat aan je haar doen” Ze bloosde en pakte snel een haarborstel. “Zal ik het opsteken? Of gewoon een staart? Of wat als ik het nou stijl?” “Laat het gewoon los joh! Ik wilde dat ik zulke mooie krullen had! Niks meer aan doen, echt niet” voegde ik eraan toe toen ze weer twijfelend in de spiegel keek. “Waar blijft ‘ie nou??” Ashley begon al helemaal te stressen.

“Weetje Ashley” begon ik sarcastisch “Als je om 10 uur afspreekt, betekend het niet dat hij er om kwart voor 10 al moet zijn” “Ja, maar…” ging ze er tegen in. “Niks te ‘Ja, maar’-en! Even relaxen Ashley. James komt nooit op tijd. Eerder 10 minuten te laat” zei ik. Ashley zuchtte, blijkbaar was ze nog niet helemaal overtuigd. Tot mijn verbazing stonden Albus EN James om 10 uur in het rond te kijken onder de trappen van het trappenhuis. Toen ze ons zagen kwamen ze naar ons toelopen. “Zie je wel” fluisterde ik tegen Ashley nog voordat ze bij ons waren. “Ash, vind je het goed als we met Roos en Albus naar Zweinsveld lopen en weer terug?” vroeg James toen hij bij ons was. “Ja hoor, waarom zou ik dat niet goed vinden?” vroeg ze hem. “Niks hoor” mompelde hij, terwijl hij lichte blosjes op zijn wangen kreeg. Ik begon te grinniken. Toen Ashley zich omdraaide en richting professor Lubbermans liep, die controleerde of je toestemming had om mee te gaan, keek James me kwaad aan. “Een beetje vrolijker kijken James” giechelde ik. Hij murmelde nog wat onverstaanbaars en begon toen vrolijk tegen Ashley te kletsen. James en Ashley liepen lachend en pratend voorop, gevolgd door mij en Albus die het hele schouwspel aanschouwden. “Nou mijn ouders wilden me eerst niet naar Zweinstein laten gaan” zei Ashley tegen James “en toen liep ik weg. Nou ja… Oke, weglopen is overdreven. Ik bleef een week bij mijn vriendin aan de andere kant van Londen slapen” “En toen vonden ze het zeker een goede straf om je naar deze gekkenschool te sturen” lachte James. “Nou ja zo ging het ongeveer wel. Ze zeiden dat ik mocht gaan maar dat ze zeker wisten dat ik na een week jankend thuis zou komen” James moest nog harder lachen. “Ik ben ook een keer weggelopen” grinnikte hij “Maar dat was heel wat minder dramatisch” Er verscheen een glimlach op mijn gezicht bij die herinnering. James was 10 en vond het maar heel oneerlijk dat hij niet mee mocht zwerkballen met onze ouders. Hij was ongelooflijk kwaad geworden op zijn vader, die het allemaal erg lachwekkend vond dat hij zo boos kon worden om zoiets onbenulligs. En diezelfde avond was hij met zijn bezemsteel naar mijn raam gevlogen en had hij 2 nachten onder mijn bed gezeten. Mijn moeder had hem blijkbaar allang gezien en het aan zijn ouders verteld. Weer vonden ze het erg grappig, maar na 2 dagen onder mijn bed vond hij het allemaal weer welletjes en liep hij zijn huis binnen en zei: “Nou vooruit ik vergeef het jullie”. “Zullen we eerst even wat drinken in de driebezemstelen?” riep James ineens naar ons. Ik was zo in mijn eigen gedachten verdronken dat ik niet doorhad dat we ondertussen al in Zweinsveld waren. “ Best hoor” grinnikte Albus. Hij had hem dus duidelijk niet verteld dat Teddy op ons in de driebezemstelen zou wachten. We liepen door de straatjes naar de driebezemstelen. Het was nog niet zo druk in de straten van zweinsveld, wat betekende dat we misschien nog wel wat te drinken konden krijgen zonder er tien minuten op te wachten. Vanuit de verte zag ik Teddy al voor de kroeg staan.

“He kleintje” Teddy stompte James tegen zijn arm. James vond deze verassing duidelijk niks. Teddy was een ongelooflijke klier als hij samen met James in een kamer was. Omdat James ons vaak plaagde vond Teddy het wel grappig om James te irriteren. En ik moet toegeven ik vond die blik die op James zijn hoofd te lezen was ook wel erg komisch. “Roosje!” riep hij naar mij en hij trok me in zijn enorm gespierde armen, twee waarop James maar al te jaloers was, voor een snelle omhelzing. “Hey Ted” Ashley zat even naar ons te staren met open mond. Ik deed snel mijn mond open en duwde hem dicht als gebaar dat zei dat ook moest doen. “Zo en wie is deze mooie dame” vroeg Teddy. Ashley kreeg een kleur van hier tot Tokyo en James keek kwaad naar Teddy. “Ik ben Ashley” mompelde ze zachtjes. “Nou, Ashley, ik ben Teddy” grinnikte hij toen hij James zag. “Niet zo flirten, Teddy” riep ik naar hem. “Sorry, ik zal me niet meer met James zijn meisje bemoeien” beloofde hij. Ook nu kreeg James de kleur van een tomaat en Teddy liep naar de bar om 5 boterbiertjes te halen. Ik liep snel achter hem aan. “Ted, gedraag je even alsjeblieft. Ze is misschien het eerste meisje dat goed is voor James” “Maar is James ook goed voor haar?” grinnikte Teddy. Ik keek hem kwaad aan. “Oke, oke ik zal me echt gedragen. Maar ik mag Jamsie wel een beetje plagen he?” “Een heel klein beetje” grinnikte ik. We liepen naar een tafeltje achterin waar James, Albus en Ashley zaten. Het was ondertussen al behoorlijk druk geworden. “Hé Teddy” begon Albus “Raad eens wie er in het zwerkbal team zit” “He, he dat mocht wel eens tijd worden” zuchtte Teddy sarcastisch. “En dat terwijl de try-outs helemaal niet goed gingen” “Jij vindt dat het nooit goed gaat” zei ik geïrriteerd. Vanuit mijn ooghoek zag ik James iets in Ashley haar oor fluisteren, iets dat zeker weten iets is in de richting van: Het gaat ook nooit goed. “Al wil je me een plezier doen?” vroeg Teddy mysterieus terwijl hij naar James en Ashley keek. Hij had het overduidelijk ook gezien. “Sla gewoon een keer voor de lol met de trainingen een beuker tegen James z’n kop” Ik kon er niks aan doen maar ik moest gewoon lachen. Ik weet het ik verpest het voor Ashley maar Teddy heeft nou eenmaal een slechte invloed op mij. “Haha wat een humor heb je weer Teddy” zei James kwaad. Hij pakte zijn mantel en beende het café uit. “James!” gilde Ashley en ze ging als een speer achter hem aan. “En ik zei nog zo dat je je moest gedragen!” zei ik tegen Teddy. “Wat nou? Wedden dat ze nu vet aan het zoenen zijn” grinnikte hij. “What ever” “Ze werden toch een beetje irritant” mompelde Albus. “Hoezo dat nou weer?” vroeg ik verbaasd. “Meer James dan Ashley hoor” zei hij snel. Maar ik geloofde het niet helemaal. Ashley kwam weer naar binnen lopen(of stampen of… Nou ja dit leek meer op… Tja…) “Hij is weg” hijgde ze. “En bedankt Teddy” mompelde ik kwaad.

“Ach man, hij zit vast…” begon hij. “Nee Teddy” riep ik boos naar hem “Moet ik je herinneren aan die onzichtbaarheidsmantel?” “Ik dacht dat jij die had?” zei Ashley tegen Albus. “Alleen op maandag, dinsdag en woensdag” zei hij vaag. “Maar ik denk zomaar dat hij in het krijsende krot zit” mompelde ik. “Iewl daar ga ik niet naar binnen hoor” zei Ashley met overdreven veel afgrijzen in haar stem. “Er is niks mis ermee hoor. Mijn pa zat er vroeger vaak” zei Teddy tegen haar. “Ik dacht dat je ouders dood waren nog voordat je ze kende” zei Ashley, nu heel erg verward. Teddy keek mij aan met een blik die schreeuwde ‘Kon je het weer niet laten het over mij te hebben?’. “Ja, is ook zo hoor. Maar James’ ouders hebben me veel over ze verteld” zei hij toen “Weet je zeker dat het er oké is?” vroeg ze twijfelend. “Zeker weten” “Ga je alsjeblieft mee Roos?” vroeg ze bang aan mij. “Is goed hoor” stelde ik haar gerust. We liepen met zijn tweeën richting het krijsende krot. Toen we voor het hek stonden, verstijfde Ashley. “Ik weet het niet hoor Roos. Waarom zou hij hier zitten?” vroeg Ashley. “Als James pissig is dan zit hij daar altijd. Ik heb hem er vaak genoeg uitgehaald” zei ik. “Ik vind het maar een dood eng ding” “Dat is alleen omdat je de geruchten gelooft. Serieus het enige wat daar zit zijn herrie schoppende spijbelaars en mensen als James die gewoon even tot tien moeten tellen” Ik was alleen bang dat het meer was dan simpel weg tot tien tellen. “En toch vind ik het dood eng. Alleen er naar kijken jaagt me al de stuipen op het lijf” zei ze panisch. Ik geef toe dat als ik niet zou weten wat er zich werkelijk afspeelt in dat gebouw ik ook wel bang zou zijn. Vanaf hier leek het ook wel een spookhuis van een dreuzel kermis. “En toch wil je erin gaan?” vroeg ik om zeker te zijn. “Nou… ja ik denk het” zei ze twijfelend. “Je moet hem wel heel leuk vinden” mompel ik zachtjes. “Je moest is weten” Ze duwde het hek open en wierp angstvallig nog een blik op het bordje met een schedel erop en liep toen het pad richting het krot op. Ik keek nog snel even om ons heen of er niemand ons bekeek en volgde haar toen. Bij elk krakende takje keek Ashley geschrokken om zich heen. Elk geluid dat er werd gemaakt leek haar zowat een hartaanval te bezorgen en toch… Bleef ze lopen. Met haar ogen strak op het krijsende krot gericht. Toen we voor de deur stonden keek ze bang naar mij. “Ik ga wel voor” zei ik en ik duwde de deur open. De deur kraakte als een gek, zoals de rest van het huis deed. Als je eenmaal binnen was leek het veel op de trappen in het oude huis van mijn opa en oma had mijn vader ooit gezegd. Ik wist niet meer hoe het eruit zag daarbinnen, want ze waren verhuisd toen ik 2 was.

Ashley pakte mijn hand. Ik draaide me om en keek naar haar. Ze was zo bang, dat straalde er gewoon vanaf. “Wat nou als ik hem haal en hem naar je toe breng Ash?” stelde ik voor. “Nee, nee ik moet hem halen. Straks dan vind hij me een schijterd” Ze leek heel zeker van haar zaak, dus liet ik het maar zo. Ik kneep zachtjes in haar hand en samen liepen we de trappen op. Bovenaan de laatste trap hoorde ik hem al. Hij was tegen meubels aan het slaan en praatte zachtjes, maar boos, tegen zichzelf. Juist dit was zeker meer dan alleen tot tien tellen. Ik vrees dat James in dit geval er nog geen genoeg aan zou hebben aan duizend. “Stomme… Agh!!” klonk zijn stem achter de deur waarna hij tegen de muur aan sloeg. Dat het gebouw ondertussen niet was ingestort onder zijn woede uitbarstingen, snapte ik nog steeds niet. “Oké Ashley, ik had je dit misschien eerder moeten vertellen, maar beter laat dan nooit” Verward keek ze naar me. “Wat moet je me vertellen?” “James heeft nogal vaak woede aanvallen. De reden zijn nogal vaag en misschien is het beter als ik je dat niet vertel. Maar kijk alsjeblieft uit” “Ehm… Oké?” Ik duwde de deur open. James zat nu als een klein bolletje op de grond. Zijn handen waren tot vuisten gebald en hij trilde hevig. Zijn haar was nat van het zweet en zijn ogen waren rood doorlopen. Nu ik beter keek zag ik dat zijn knokkels open lagen. Geschrokken zocht ik zijn lichaam af naar meer verwondingen maar op een schaafwond aan zijn elleboog na kon ik verder niks meer vinden. Na al die keren dat ik James zo had meegemaakt, maakte het me nog steeds bang. Hoe hij eruit zag, hoe hij keek, wat hij met zichzelf deed… Niemand zou willen dat iemand om wie je zoveel gaf er OOIT zo uit zou zien. Helaas voor James, deed hij dat wel. “Oh James!” riep Ashley geschrokken. Ze rende naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen. Deze aandacht was duidelijk niet gewenst. Hij keek kwaad op. “Ashley…” fluisterde ik zachtjes. Ik liep naar haar toe toen ze niet reageerde en trok haar van hem af. “Misschien was het niet zo handig om je hiernaartoe te brengen” Nu keek Ashley nog een keer naar hem. Maar haar ogen werden nu groot en bang. De eerste keer dat ik James zo zag kijken was ik weg gelopen en huilend in mijn bed gevallen. Zoals hij keek… Het zou verboden moeten worden. James zijn woede aanvallen waren niet zomaar woede aanvallen. Het maakte van hem een totaal ander mens. Hij zou zijn eigen zusje zo kunnen slaan, hij zou mij zo kunnen slaan, dus Ashley ook. Ik liep langzaam naar hem toe. Hoe dichterbij ik kwam hoe kwader hij leek te kijken. Maar ik was dit gewend. Ooit was ik doodsbang elke keer dat hij zo naar me keek. Maar hoe vaker het voorkwam hoe minder eng ik het begon te vinden en hoe meer medelijden ik met hem kreeg. Toch zei mijn verstand me altijd dat ik op mijn hoede moest blijven, dus deze keer ook. Ik controleerde snel of mijn toverstok nog in de rechter zak van mijn mantel zat. Ik zakte door mijn knieën en zat toen recht voor hem. “Rustig” fluisterde ik toen zijn ademhaling sneller ging “Rustig” Ik sloot mijn handen om zijn handen die tot vuisten waren gebald. Ik voelde zijn bloed aan mijn handen plakken. Met een hand opende ik langzaam zijn hand. Ik strengelde mijn vingers door de zijne en opende toen de andere hand en weer strengelde ik mijn vingers door de zijne. Zijn ademhaling leek weer langzamer te worden.

“Het is goed” fluisterde ik “Ik ben het maar, Roos” Zijn blik verzachtte. De woede in zijn ogen verdween en maakte plaats voor tranen. “Rustig maar” mompelde ik toen de tranen over zijn wangen rolden en hij zijn hoofd naar beneden liet zakken. Ik sloeg mijn armen om hem heen. Voorzichtig keek ik nog een keer naar Ashley die in de hoek stond en naar ons staarde. Toen zijn ademhaling eenmaal op eenzelfde tempo als de mijne ging troostte ik stiekem ook mezelf. Ik drukte mijn gezicht in zijn nek en vocht tegen de tranen. Het was walgelijk. Gewoon weg walgelijk hoe James zo veranderde. Walgelijk, omdat sinds zijn eerste aanval hij nooit meer zo vrolijk kon zijn als vroeger. Walgelijk, omdat hij zichzelf steeds dieper en dieper in een afgrond trok. Na een lange tijd, dat zeker wel een uur kon zijn, wurmde James zich los en liep naar Ashley. Ze keek nog steeds een beetje bang toen hij op haar af kwam lopen. “Het spijt me zo” mompelde hij en hij legde zijn hoofd op haar schouder. Zijn schouders begonnen te schokken. “Het is al goed” zei Ashley, die overduidelijk verrast was door deze reactie. Ze legde haar handen op zijn bezwete hoofd en wiegde hem heen en weer. “Sssst” fluisterde ze zachtjes. “James!” riep Teddy van beneden. “Shit…” mompelde ik. Ik had James beloofd om nooit aan Teddy te vertellen over zijn aanvallen, omdat Teddy vaak de oorzaak van deze was. Ik had het hem ook nooit verteld, maar Albus wist het wel. En die had hem dus nu blijkbaar erover verteld. James keek geschrokken op. Hij was als de dood dat Teddy hier ooit achter zou komen. Doodsbang omdat hij bang was dat… Ja ik begreep niet echt waarom. James en Teddy lagen nou niet bepaald op een lijn. “Ik ga wel James” zei ik tegen hem en ik rende met twee treden tegelijk naar beneden. “Roos, waarom heb je me nooit verteld over James?” vroeg Teddy kwaad. “Omdat hij dat niet wilde” antwoordde ik “En je gaat niet naar boven” waarschuwde ik hem toen hij langs mij wilde lopen “je laat hem met rust”. “Ik moet hem toch zeggen dat ik het niet zo bedoelde!” reageerde hij pissig. “Dat doe je dan maar een andere keer. Niet nu. Ik heb hem net tot stilte gemaand. Dat ga jij nu niet verpesten” Teddy keek alsof hij een vijfjarige was die was gestraft omdat hij een koekje uit de koektrommel had gestolen. “Dan gaan we wel weer” Ik had nog niet gemerkt dat Albus er ook was. Hij had nog geen woord gezegd en toen hij zich omdraaide keek hij me niet eens aan. “Zien we je zo nog?” vroeg Teddy. “Vast wel” mompelde ik en ik draaide me om en rende snel weer naar James en Ashley toe. Deze vond ik in een uiterst merkwaardige houding terug. Ashley zat op de grond en James zat naast haar en zat zo gedraaid dat hij op haar schouder kon rusten. Toen ik nog beter keek zag ik dat hij in slaap was gevallen. Ik giechelde. “Zo rustig heb ik hem nog nooit gekregen” fluisterde ik naar haar. Ze grijnsde naar me en ik ging naast haar zitten. “Sorry ik had je moeten zeggen dat je je niet meteen op hem moest storten” mompelde ik zachtjes. “Was je dan helemaal niet bang?” vroeg ze verbaasd.

“Ik heb dit al zo vaak meegemaakt… Maar je moet altijd op je hoede blijven. Je weet nooit wat je kan verwachten” “Zoals ‘ie keek…” “De eerste keer dat ik hem zo naar me zag kijken” zei ik hoofdschuddend “ben ik meteen weg gerend en heb ik een half uur lopen huilen” “Het leek wel alsof hij de hele wereld dood wenste” mompelde ze en ze keek naar James die met zijn hoofd op haar schouder lag te slapen. Het leek nu bijna onmogelijk dat hij ons een paar uur geleden nog had aangekeken alsof hij ons terplekke wilde vermoorden. De zon kwam nu door het raam en leek nog feller vergeleken met het doffe licht waar we net in hadden gezeten. Ik schrok. Het moest nu al zeker tegen het eind van de middag zijn. “Ashley hoe laat is het?” vroeg ik verward. Ashley keek op haar zwart met diamantjes ingelegde horloge en haar ogen werden groot. “Het is al zes uur” riep ze uit. “Ssstt” zei ik snel voordat ze James nog wakker zou gillen. Hij zou vanavond waarschijnlijk niet veel slaap krijgen. Meestal kreeg hij veel nachtmerries nadat hij een aanval had gehad. Nachtmerries dat het fout was gegaan en dat hij iemand wat had aangedaan. “We moeten om 8 uur weer in het kasteel zijn en het ik zeker een half uur terug” mompel ik “We hebben nog wel even” En net op dat moment horen we James kreunen. De nachtmerries zijn dus overduidelijk al begonnen. Ashley keek geschrokken naar James. Ineens kreeg ik een klein plan. “Luister Ash. Hij heeft nu nachtmerries het zal niet lang duren of hij word gillend wakker. Ik ga nu anders weg dan kunnen jullie even alleen zijn oke?” “Alleen in dit geval?” mompelde ze zachtjes. “James is bij je” fluisterde ik. “Ja die slaapt!” James begon nu onrustig te bewegen. “Echt Ash, hij word over minder dat tien minuten wakker. Dit is de beste kans die je krijgt” “Oke” fluisterde ze. “Spreken we om half 8 voor de driebezemstelen af?” “Is goed” Ik stond op en liep naar de deur “Oh en Ash?” “Hmm?” “Succes” grinnikte ik. “Dankje” Oh wat ben ik toch weer een geweldige koppelaarster. Ik liep snel wandelend over het pad terug naar zweinsveld. Ik had geen idee waar Albus en Teddy waren, dus ik ging maar een beetje doelloos rondzwerven. Uiteindelijk zag ik dat het al kwart over 7 was dus ik ging maar alvast onderweg naar de driebezemstelen. Terwijl ik wachtte liep Melissa Bomas nog langs. “Hey Roos. Echt super bedankt dat je wilt helpen trainen. Het is beter dat je eigen afdeling helpt met trainen dan dat we een andere afdeling vragen met ons te trainen. Ik heb echt zoveel verschillende tactieken uitgewerkt. Ik ga er persoonlijk voor zorgen dat we dit jaar kampioen worden” vertelde Melissa optimistisch.

“Ach joh een kleine moeite. En ik moet toch af en toe ook een kleine bijdrage leveren voor Griffoendor” zei ik. “Misschien dat we dan die punten weer terug winnen die jij ons elke keer kost” grinnikte ze. “Dat zijn de kwaadaardige invloeden van James en Albus” ging ik tegen haar in. “Aha tuurlijk. Ik zou je graag geloven, maar ja…” “Het ligt er nogal dik boven op he” lachte ik. “Nogal ja. De eerste training is morgen trouwens. Ik weet niet of je het bericht op het prikbord had gelezen?” “Oh nee… Hoe laat begint het?” “10 uur ’s ochtends. Hé maar ik ga want anders kom ik niet op tijd meer terug en Lubbermans trekt niet iedereen voor” Professor Lubbermans, voor ons Marcel, was een vriend van mijn ouders en die van Albus, James en Lilly. Dus hij zag dat soort dingen voor ons vaak door de vingers. “Haha oke. Hoe laat is het dan?” vroeg ik “Kwart voor 8 hoezo?” Shit er zou toch niks gebeurt zijn? “Dank je Melis, moet gaan” Ik beende terug naar het krijsende krot. Maar zodra ik het de opening tussen de bomen zag die uitzicht boden op het krijsende krot stopte ik al met rennen. James en Ashley stonden zoenend op het heuveltje. Vanaf hier leek het net alsof ik een liefdesfilm aan het kijken was. Ze stonden tegen elkaar aangeplakt met hun armen om elkaar heen en hun vingers in elkaars haren. Hun lippen bewogen met elkaar mee alsof ze bang waren dat ze elkaar los zouden laten. Glimlachend draaide ik me om en liep terug naar het kasteel.