Broken Pieces Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1 Nog nooit had ik zo hard gerend. “Kom op Roos straks sluit de poort” schreeuwde mijn moeder Hermelien nog achter mij. Eindelijk was de muur tussen perron 9 en 10 zichtbaar en als een gek rende ik erop af. Een raar gevoel ging door mijn lichaam, maar dat verdween alweer snel toen ik de vuurrode stoomtrein zag. Onbewust verscheen er een glimlach op mijn gezicht. “ROOS!” riep James en hij trok me aan mijn arm richting de trein. Toen we in de trein waren hoorde ik nog geen 2 seconde later een fluitje en begon de trein te rijden. “Graag gedaan hoor” zei James droogjes. “Oh… Ja… Sorry… Ehm… Bedankt” stotterde ik. “Roos…” zei hij serieus “het word toch eens tijd dat je leert dat je niet naar treinen moet staren maar erin moet gaan.” “Haha, wat zijn we weer grappig”zei ik sarcastisch en ik gaf hem een stomp tegen zijn arm. Ik liep toen snel naar een raampje en zwaaide nog naar de menigte waar mijn ouders, en die van James, Albus en Lily, ergens tussen zaten. Toen we een bocht maakten en het perron uit het zicht was draaide ik me om en zag ik mijn broertje Hugo met Lily, het zusje van James en Albus, weglopen en zo te zien was er iets erg grappig. “Ik vraag me af of ze uiteindelijk iets met elkaar krijgen” zei James starend naar het tafereel. “Jaaaaaames” hoorde ik achter me. Toen ik me omdraaide zag ik een meisje met blond haar, blauwe ogen en een gebruinde huid zwaaien naar hem. “Hey Lavendel” zij hij vrolijk en hij was mij en Albus gelijk vergeten. Al en ik liepen samen door de trein en vonden uiteindelijk een coupe waar een meisje uit James’ jaar alleen zat. “Hoi” zei ik “Is het goed als wij hier komen zitten?” Ze keek verbaasd op maar glimlachte daarna. “Tuurlijk” “Ik ben Roos en dit is Albus” zei ik terwijl ik tegenover haar ging zitten. “Ik ben Ashley” zei ze en daarna wendde ze zich weer tot haar tijdschrift. Ik nam de tijd om haar uitgebreid te bekijken. Ze had golvend zwart haar en prachtig bruine ogen, die door haar getinte huid nog mooier leken. Ze droeg een spijkerbroek met een licht blauw topje die perfect om haar slanke lichaam sloten. Toen ik goed keek naar haar tijdschrift zag ik dat de plaatjes niet bewogen. “Zijn je ouders dreuzels?” vroeg ik aan haar. “Ehm… Ja…” zei ze nogal zachtjes. “Oh het geeft niets hoor! Mijn moeder haar ouders zijn ook dreuzels.” zei ik snel. Haar gezicht klaarde op. “Van welke muziek hou je dan? Dreuzel muziek bedoel ik.” zei ik toen ze zich weer tot haar tijdschrift wilde richten. Ik kon erg slecht tegen stiltes. Ze kreeg een glimlach op haar gezicht en begon uitgebreid te vertellen over een zanger die Jesse McCartney heette. Vaag kende ik die naam. Ikzelf woonde in Goderics Eind, dus ik was niet erg bekend met alle dreuzel dingen maar als ik van iets dreuzel-achtigs verstand had dan was het muziek. Ashley begon net over een film, Pirates of the nog wat, te vertellen toen James binnen kwam vallen.

“Alsjeblieft zeg niet dat ik hier ben” smeekte hij ons bijna en hij ging naast mij zitten en deed zijn onzichtbaarheids mantel om. “Alleen als…” begon Albus, maar hij deed snel weer zijn mond dicht toen miss Miami Lavendel binnen kwam lopen. “James gezien?” “Naar ehm… Scorpius Malfidus, even een boek lenen” was het eerste wat in me opkwam. “Bedankt” en ze liep weer vrolijk verder. Zodra ze buiten gehoor afstand was begon ik hard te lachen. James sloeg zijn onzichtbaarheids mantel van zich af en keek snel of ze echt weg was. “Roos je bent een schat!” hij propte snel zijn onzichtbaarheids mantel op het bagagerek. “Al moet ik toegeven dat je erg slecht bent in smoezen bedenken. Ik bedoel een boek??? Van Malfidus??? Een boek van Malfidus???” zei hij terwijl hij een chocokikker in zijn mond stopte. “Sorry het was het eerste wat in me opkwam. Maar ik er van stond te kijken dat ze het geloofde, eerlijk gezegt.” “Hey, hey, James Potter! Ik mag de onzichtbaarheids mantel nu wel onbeperkt lenen.” zei Albus met een grijns van oor tot oor. “Geef me EEN goede…” begon James maar hij begreep het al “Alleen op maandag en dinsdag!” “Maandag, dinsdag EN woensdag is mijn laatste bod!” “Ja, ja, ja, best wat jij wilt” zei James, maar je zag aan zijn ogen dat hij hard baalde. Ik grinnikte. Albus vind zichzelf misschien niet zo slim, maar diep van binnen is hij dat echt wel. James daarin tegen had een ego van hier tot aan Mars, maar ook hij is alles behalve dom, al deed hij heel wat minder moeite om dat te verbergen. En geloof me ik als hun vriendin/soort van zus/nicht kan het weten. Onze ouders kenden elkaar sinds het 1e jaar, we woonden naast elkaar, nou ja eigelijk wonen we de ene dag in ons huis en de andere dag in dat van hun. Ik heb verjaardagen, kerstmissen, begrafenissen, gewoon zowat werkelijk alles met hun beleefd. Over in goede en slechte tijden gesproken. Toen merkte James Ashley op. “Hey Ash! Leuke zomervakantie gehad? Je ging toch naar Egypte ofzo?” “Oh ja het was echt heel leuk” zei ze, het was wel duidelijk dat ze elkaar goed kenden want ze praatte heel anders dan dat ze tegen mij deed. “Ik denk zomaar dat ik meer cultuur heb opgesnoven in die 2 weken, dan jij in je hele leven.” grinnikte ze. “Denk ik ook. Tenzij cultuur ineens heel veel te maken heeft met zwerkbal en bezemstelen” stemde hij in. Toen de zon achter de bergen was verdwenen en de prachtige, wolkeloze lucht steeds donkerder begon te worden, zag ik eindelijk weer de torens van zweinstein. De uilen die je om de torens zag vliegen, het verboden bos dat wel leek te ademen, alles was een geheel. En zo staarde ik een tijdje uit het raam. Nog even en ik was weer thuis. Niet dat ik bij m’n ouders niet thuis was hoor. Het is gewoon een gevoel. Na een tijdje voelde ik de trein vaart minderen en James, Albus en Ashley stonden op om alvast richting de deuren te lopen dus ik stond ook maar op.

“Gaat het wel” vroeg Ashley, nadat ze me uitgebreid had geobserveerd terwijl ik langzaam op stond. “Oh laat haar maar even, dit is Roos haar ‘Hoi Zweinstein hier ben ik weer’ gebeuren. Zodra het eten op tafel verschijnt is ze weer normaal hoor maak je maar geen zorgen” stelde James haar gerust. “Grappig James” kaatste ik terug. “Sorry, maar het is de waarheid Roosje” “Noem me nou geen Roosje! Ik ben misschien een jaar jonger dan jij, maar…” “Ja James! Wees nou eens aardig!” Verdedigde Ashley mij. Ze grijnsde naar me en we keken allebei poeslief naar James. Volgens mij had ik er een nieuwe vriendin bij. “Kies maar weer voor de duistere zijde Ash!” probeerde James nog maar hij wist dat hij dit niet ging winnen. “Oh, had ik je dat nog niet verteld?” zei Ashley “Ik ben een volgeling van Roos, zie haar maar als de volgende Hij… eh… ZijDieNietGenoemdMagWorden”. Recht in de roos. De haat voor die naam had hij van zijn vader geërfd. “Oh, Jamsie heeft niks meer te zeggen” Ashley en ik lagen helemaal in een deuk. “Terwijl jullie lekker aan het lachen zijn ga ik nog even zitten want ik ga niet door DIE massa heen” zei Albus wijzend naar de menigte die zich in een ongelooflijk korte tijd buiten onze coupé had verzameld. Dus gingen we weer zitten. Ik keek naar iedereen die zich een weg naar buiten baande. Je moest is weten wat je allemaal kon zien daar. Lachende vrienden, mensen die dik in discussie waren, stelletjes die het toppunt van verliefdheid leken te bereiken, mensen die alleen liepen diep in gedachte verzonken, kleine 1e jaars die bang om zich heen keken naar de drukte om zich heen. Je zag mensen in allerlei soorten en maten, letterlijk en figuurlijk. “Maar ehm Ashley, waarom zat je eigelijk alleen?” vroeg ik voorzichtig. “Ja Ash, waar is Chris?” vroeg James verbaast. “Verhuisd” zei ze een tikje sip “naar Frankrijk”. “Chris en Ashley waren beste vrienden” beantwoordde James mijn onuitgesproken vraag. Eindelijk werd het wat rustiger dus ik stond op en liep richting de deur. Een grote fout. Lavendel kwam op me afgelopen en ze had een blauwe plek op haar schouder zo groot dat je er een reus op kon neerzetten. “Hij was helemaal niet naar Scorpius. Hij ging helemaal uit zijn dak toen hij alleen al de naam Potter hoorde” riep ze kwaad naar me. “Nou dan was hij net weg” zei ik geschrokken van het geluid dat uit dat meisje kwam. En zo snel als ze kwam liep ze weer weg. “Waar kende je haar ook alweer van James? Is ze de voorzitter van je ‘Hoe hou ik mijn ego groot genoeg’ club of zo?” grapte Albus. “Ja ha ha broertje, pas jij maar op. En ze heeft altijd samen met mij toverdranken. Helaas, ze leek heel aardig… Alleen heeft ze de hersens van een mug” “Oh en die heb jij niet zeker?” riep ik over mijn rug naar hem terwijl ik in een koets stapte. “Welkom op zweinstein, aan het begin van dit nieuwe schooljaar. Zoals elk jaar wil ik de eerstejaars erop wijzen dat het ten strengste verboden is om in het verboden bos te komen. En nu: Smakelijk eten!” zei professor Maansteen, een forse man die schoolhoofd was, terwijl de schalen zich vulden met het verrukkelijkste eten.

Net zoals normaal vloog de avond voorbij, terwijl ik gesprekken hield met Albus, James, Ashley en een eerstejaars Laila en voor ik het wist stortten Albus en ik ons op de bank in de toren van Griffoendor. “Het moet wel vermoeiend zijn” zei Albus. “Wat?” vroeg ik. “Elke keer zo’n gesprek aanknopen met een eerstejaars. Ik bedoel zo boeiend zijn ze niet hoor.” “Ik kan me nog vaag herinneren dat een vriend van mij, Albus Severus Potter heette hij volgens mij, in zijn eerste jaar altijd zo zat te zeuren dat alleen de eerstejaars tegen hem praatten. ‘Waarom zeggen ze nou niks tegen mij Roos?’” zei ik met hoorbaar veel drama in mijn stem. “Volgens mij heette hij niet zo… James Sirius Potter was het volgens mij…” zei hij. “Ja wat is er met mijn naam Albusje??” zei James terwijl hij vanachter Albus’ haar nog warriger maakte dan het al was. “James, help eens even, ik weet even niet mee wie dit zei…” vroeg ik poeslief aan hem. “Vertel op” zei hij terwijl hij over de rugleuning van de bank sprong en naast me kwam zitten. “’Waarom zeggen ze nou niks tegen mij Roos?’” zei ik weer “Oke wie?” “Hmm, klinkt als mijn kleine broertje…” “Dat dacht ik ook” “Ha ha, grappig jongens!” riep Albus en hij stond op en beende naar de slaapzalen. Oh geen zorgen hoor, zodra hij de deur dicht doet kan hij zichzelf wel voor zijn kop slaan, omdat hij James weer een lachertje heeft bezorgd. “Er zit toch wel een klein duiveltje in je Roosje” zei James trots tegen mij. “Oh is dat zo?” en ik begon druk zijn haar alle kanten op te zetten. James’ haar was werkelijk waar precies het tegenovergestelde van Albus’ haar, dat van hem zat altijd perfect in model –nou ja behalve als ik er mijn ‘James’ coupe à la Roos’ van maakte-. “Het boeit je gewoon niks meer.” zei ik half geïrriteerd toen hij gewoon bleef zitten. “Roos alsjeblieft” zei hij terwijl hij zijn hand door zijn haar haalde en het glad streek, zodat het vervolgens weer perfect in model zat “je weet ondertussen toch wel dat mijn haar alles doet wat IK wil? Jouw haar daarin tegen…”. Toen ik de blik in zijn ogen zag zette ik het al snel op een lopen, want mijn haar deed dus niet wat ik wilde. “James NEE!” maar het was al te laat. Hij hoefde maar even in mijn haar te wroeten en het zat al helemaal alle kanten op. Gelukkig voor hem ben ik iemand die altijd erg om zichzelf kan lachen en zeker toen ik mijn haar zag in de spiegel. “Je hebt mazzel dat ik in een goede bui ben Potter” zei ik toen ik weer op de bank plofte en een poging deed om mijn haar weer een beetje in haar oude staat terug te brengen. Helaas had ik mijn moeders haar geërfd, iets waar ik meestal erg blij mee was, behalve als het dus alle kanten op stond. Ik voelde dat James ook weer op de bank was geploft. “Hey Roos!” zei hij. Lachend om mezelf duwde ik de spiegel die hij voor mijn hoofd hield, opzij. “Wat ben je toch ook een sukkel” zei ik lachend meer tegen mezelf dan tegen hem. “Maar wel een leuke sukkel” lachte hij. Typisch James.