Broken Pieces Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 5 Zuchtend draaide ik me om. Half 5 nog maar! Wanhopig knijp ik me ogen dicht en beveel ik mezelf om weer te gaan slapen maar mijn hersens vonden blijkbaar dat er geen tijd meer was voor slapen. Na een half uur naar de bovenkant van mijn hemelbed te hebben gestaard, kwam ik toch maar uit bed. Kan ik misschien alvast wat aan dat klote verslag doen, dacht ik kwaad. Ik greep snel mijn joggingbroek en een ruim T-shirt en liep met een rol perkament(waar al 40 centimeter onzin op stond), een veer en inkt, met tegenzin naar beneden. Toen ik halverwege de trap was zag ik tot verbazing dat er al iemand in de leerlingenkamer was. Albus zat in het vuur te kijken en zo te zien waren zijn gedachten heel ver weg. Zijn haar piekte alle kanten uit. Hij had een grijze jogging broek met en Tshirt dat zeker 2 keer te groot was. De gelijkenis tussen ons was heel groot zag ik in de spiegel. “Hé” mompelde ik zachtjes terwijl ik naast hem op de knalrode bank plofte. Albus mompelde iets terug dat klonk als ‘Hoi’. De leerlingen kamer was versierd met dezelfde rode en gouden kleuren. Het behang was rood met gouden versiersels en overal stonden kleine tafeltjes met een stuk of 4 stoelen erom heen. Om de haard stond een enorme bank en verschillende fauteuils, die ook allemaal(hoe verassend) rood waren. “Kon je ook niet meer slapen?” vroeg ik toen hij maar in het vuur bleef staren. “Uhu” Zijn ochtendhumeur was met de jaren alleen maar erger geworden. Bij hem thuis zei niemand meer dan ‘Goede morgen’ tegen hem en dat was het, had James me ooit verteld. Je moest vooral geen plagerige opmerking maken, want dan was hij de hele dag chagrijnig. Ik quote: “Ik heb nog liever dat Albus me de hele dag irriteert dan dat hij de hele dag chargrijnig is”. Hé kijk mij niet aan! Het zijn James zijn woorden. Maar goed begrijpen jullie wat ik probeer te zeggen? “Beetje zin in de eerste zwerkbal training straks?” vroeg ik. “Ja wel hoor”… Stilte… Wauw hij moest wel heel slecht hebben geslapen. Ik besloot er maar niet op in te gaan. Anders was hij de hele dag niet te genieten. Om maar wat te doen te hebben, pakte ik mijn verslag en mijn bezweringen boek. Een verslag over het gebruik van bezwerende spreuken in het dagelijks leven. Jezus wie bedacht zoiets nou? Tot mijn verbazing hielpen mijn hersens mee en had ik mijn 90 centimeter vol geschreven toen de eerste mensen in de leerlingenkamer binnen kwamen stromen. Ik wierp snel een blik op mijn horloge. Acht uur. Een mooie tijd voor mij om me maar om te kleden, vond ik. “Ik ga me omkleden” zei ik nog tegen Albus, wetend dat ik niet echt een zinnig antwoord zou krijgen. “Hmmm” hoorde ik hem nog ‘zeggen’(let op de aanhalingstekens!!!) Ik strompelde mijn slaapzaal op en zag dat de rest nog lag te slapen. Mooi, dacht ik. Heb ik de badkamer tot mijn beschikking zonder er een half uur voor te moeten wachten. In de badkamer dook ik snel onder de douche. Toen het warme water mijn lichaam bereikte bedacht ik me ineens dat Albus gister ook al zo vaag deed. Dat hij in het krijsende krot de hele tijd had gestaan zonder een woord te zeggen. Dat hij weg was gelopen met alleen maar “Dan gaan we wel weer”. En normaal zou hij ook hebben

gewacht bij de driebezemstelen, om samen terug te gaan. Misschien was het toch niet zijn ochtendhumeur wat hem dwars zat. “Hé Roos, schiet ‘ns een beetje op ja! Wij willen ook nog!” schreeuwde Emily, vanachter de deur. Emily was een klein meisje dat in het eerste jaar een heel verlegen meisje was geweest. Pas is het 2e jaar vond ze dat ze maar eens moest communiceren. En nu in het 4 e jaar, was ze een van de populairste meisjes van ons jaar. Ze had prachtig lang blond haar dat vaak golvend over haar schouders hing. Ze had een knap gezicht. Het opvallendste aan haar waren haar bruine ogen die altijd werden gesierd door perfecte lange wimpers. Als je haar voor het eerst zou zien, zou ze zeker weten denken dat iedereen met haar om zou willen gaan. Emily was alleen het soort meisje dat niet met iedereen om wilde gaan. Het soort meisje dat zou zeggen “Beter een paar hele goede vrienden, dan een enorme groep vrienden waar je als het er op aan komt, niks aan hebt”. En ik was blij dat ze mij bij haar paar hele goede vrienden rekende. In het begin hadden Emily en ik het niet zo goed met elkaar kunnen vinden. Waarom? Ik heb geen idee. Maar met Halloween hadden we in het 3e jaar samen moeten nablijven. En sindsdien waren we vriendinnen. Niet dat ik veel met haar optrok, maar je kan toch ook vriendinnen zijn zonder de hele tijd op elkaars lip te zitten? “Sorry!” schreeuwde ik terug. Ik sprong snel onder de douche vandaan, droogde me af en trok mijn joggingbroek en shirt weer aan. “Zat je weer te dromen” grinnikte Emily. Ik zag dat Megan en Whitney nog lagen te slapen. “In tegenstelling tot jullie ben ik al een tijdje wakker hoor” zei ik ter verdediging. “Ja, ja, je was er helemaal niet bij met je gedachten. Hoe heet hij?” “Jeetje Em! Niet iedereen is om de week verliefd hoor” “Ik ben niet om de week verliefd! Hooguit om de maand” verdedigde ze zichzelf. “Nou hup douchen ja! Ik moet m’n haar zo nog doen!” “Oké generaal!” En ze ging snel in de houding staan. “Plaats rust” grinnikte ik, terwijl ze de badkamer in gleed. Ik opende mijn hutkoffer en ineens besefte ik dat ik helemaal niks had om in te zwerkballen. Net op dat moment werd er zachtjes op de deur geklopt. “Roos?” fluisterde een stem. Ik keek om en zag Melissa haar hoofd om de deur gestoken “Ik dacht dat je het wel leuk zou vinden om wat zwerkbal kleding te hebben” zei ze. “Dat dacht ik nou ook” grinnikte ik. Ze wierp een rood pak in mijn armen en gleed toen zonder wat te zeggen weer terug de gang op. Tot mijn verbazing was het pak precies mijn maat en paste het perfect. Snel deed ik het aan. “Vet sexy” grijnsde Emily achter mij. Zo te zien was ze klaar met douchen. “Dus hij zit in het zwerkbal team?” “EMILY!” “Ik wil wedden dat het James is” zei Emily die nog steeds heel breed grijnsde. “Wedden voor 10 galjoenen dat het niet zo is?” “Je moet niet tegen jezelf liegen Roos” “Hij is m’n neef Em” “Oeps ja ehm…Dat wist ik wel hoor. Nou ja wat moet je met dat walgelijke pak?” “Ik help met de zwerkbal trainingen” “Nou meid als je nieuwste crush inderdaad in het zwerkbal team zit kan je misschien beter iets anders aan doen”

“Ik vind niemand leuk!” riep ik geïrriteerd. “Nou ik moest toch opschieten, omdat er bepaalde mensen waren die hun haar nog moesten doen” “Ja dat moest je inderdaad” grinnikte ik. Ik deed mijn haar snel in een staart(voor zover snel kan met mijn haar) terwijl Emily naast mij haar haar op een onmogelijke manier opstak en haar gezicht onder smeerde met allerlei make-up, in dezelfde tijd dat ik mijn haar in een staart had gedaan en wat mascara op had gedaan. “Jeetje jij bent niet echt de snelste hé” zei ze met open mond. “Niet iedereen zijn haar werkt ’s ochtends mee, Emily” zei ik sarcastisch. Ik liep samen met Emily naar de grote zaal voor het ontbijt. Aan de tafel van griffoendor knalden de zwerkbal spelers eruit. Mijn ogen speurden de tafel af maar Ashley was nergens te bekennen. Die ligt zeker nog in bed. Uit te rusten van haar avontuurtje van gister, dacht ik. Onbewust viel mijn oog op James die er zo te zien behoorlijk geïrriteerd was. Als ik niet meteen daarna had gezien dat Lavendel naast hem zat, had ik zeker weten gedacht dat er iets mis was. Lavendel zat zo te zien een erg interessant onderwerp te bespreken. Juist… ahum… niet dus. Toen hij mij in het oog kreeg, zwaaide hij als een gek naar me. Hij zei iets tegen Lavendel, en dat vond ze overduidelijk niet leuk, een rende toen snel naar mij toe. “Word ik nou als excuus gebruikt om je fanclub te ontlopen?” vroeg ik verbaasd. “Nee. Alleen Lavendel, maar die heb ik sinds… Begin dit jaar uit mijn fanclub geschopt, alleen weet zij dat niet” grinnikte hij. “Ik ga daar zitten Roos. Spreek je nog wel” zei Emily, die net voor ze zich omdraaide nog een steelse blik naar James wierp. Ik keek snel nog even naar Lavendel toen ik ging zitten. Haar ogen spoten nog net niet letterlijk vuur naar mij en de beker in haar hand leek zowat op springen te staan onder de kracht die ze erop uit oefende. “Volgens mij is ze niet zo blij” giechelde ik “Wat heb je in vredesnaam tegen haar gezegd?” “Dat ik jou beloofd had dat we samen zouden ontbijten” mompelde hij terwijl hij nog een gekookt ei begon uit te lepelen. “Nog even en jouw fanclub word een anti-Roos club” Daar had meneertje even niks meer op te zeggen. “Trouwens Cassanova, zo te zien hadden jij en Ashley gister veel plezier” grinnikte ik. “Serieus Roos stalk je me nou?” “Nee, Ashley en ik hadden om half 8 bij de driebezemstelen afgesproken en aangezien het al kwart voor 8 was vond ik dat ik maar even moest kijken of Ashley ondertussen geen hartaanval had gehad van dat spookhuis” “Smoesjes” mompelde hij. “Maar goed heeft de dag dus toch nog een happy ending gehad of heb ik Ashley voor niks naar het krijsende krot gesleept?” “Voor zover je het een happy ending kan noemen” Het zat hem overduidelijk nog dwars dat Ashley erbij was geweest gister. Nou ja… Alleen dat terwijl hij… Nou ja… Jullie snappen het wel… Ik neem aan dat hij er totaal geen problemen mee heeft gehad dat ze daar uiteindelijk met z’n tweetjes stonden te zoenen. “Hé je moet niet boos zijn op jezelf oké?”

“Hoe kan ik in vredesnaam niet boos zijn op mezelf Roos? Elke keer sta ik op het punt om je wat aan te doen en ik zat zo dichtbij om Ashley…” Hij maakte zijn zin niet af, maar het was voor mij wel duidelijk wat hij wilde zeggen. Ik probeerde wanhopig die walgelijke herinnering terug te duwen op zijn plekje in mijn geheugen maar hij kwam toch naar boven. Ik was 12 jaar en het was de meest verschrikkelijke kerst van mijn hele leven. Teddy en James hadden een ongelooflijke ruzie. “Echt waar! Hou op met dat irritante gedoe tegen Albus of ik doe je wat” had Teddy tegen hem geschreeuwd. James had een kleine plagerige opmerking tegen Albus gemaakt en Teddy had het voor hem opgenomen. “Wie ben jij om te zeggen wat ik wel en wat ik niet moet doen” had James terug geschreeuwd “En alsof je ooit…” Maar hij had nooit de tijd gehad om zijn zin af te maken, want Teddy had hem vol in zijn gezicht geslagen. James was het huis uitgestormd en ik was er weer achteraan gegaan. Het leek erger dan ooit toen ik hem tegen de schommels in het park had zien schoppen. Hij schreeuwde naar het niets en trok de haren zowat uit zijn hoofd. Ik was doodsbang geweest, maar toch, met het idee dat dit niet gezond was voor hem, was ik weer langzaam op hem afgelopen. Maar zijn blik veranderde niet zoals ik wilde toen ik voor hem hurkte en zijn handen pakte. Zijn blik werd harder en de spieren in zijn handen spanden zich nog meer aan. Hij was opgestaan en ik deinsde bang achteruit, maar zijn handen hadden zich toen al om mijn keel gesloten. Met het kleine beetje adem dat ik toen nog in mijn longen had gehad, had ik James nog van me af kunnen slaan met een spreuk en was ik weg gerend. Ik schudde mijn hoofd. Die herinnering zou niet echt helpen nu en ik bande hem terug in het hoekje van mijn hoofd. “James luister naar me” Ik duwde zijn hoofd opzij zodat hij me aankeek “Je kan er niks aan doen oké? Het feit dat Teddy gewoon een ongelooflijke klier is tegenover jou, daar kan jij niks aan doen! En trouwens je heb er deze keer toch wat voor terug gekregen? Dus wat zeur je nou?” zei ik schijnheilig. “Nou er is nog heel veel te zeuren” “Teddy weet het” Zijn ogen werden groot toen ik de woorden uitsprak. “Heb je het verteld?” vroeg hij kwaad. “Tuurlijk niet. Albus heeft het verteld, maar het maakt niet uit! Ik vond sowieso dat hele geheim houden nooit ergens op slaan! Ik wil wedden dat hij nooit meer van die opmerkingen zal maken” “Ik zweer het je als ik die kleine etter…” “Kappen James! Albus is hier ook niet de schuldige” Hij voerde duidelijk nog steeds een strijd met zichzelf. “Wat is er dan nog?” mompelde ik zachtjes. Het was duidelijk dat hij het er eigenlijk niet over wilde hebben. “James?” “Het is gewoon…” bracht hij langzaam uit. Op zijn gezicht stonden bergen pijn te lezen. Hij leek ineens jaren ouder. Alsof hij een 60 jarige man was die dacht aan alle tegenslagen in zijn leven. “Straks dan gebeurt er net zoiets als met… Kerst” fluisterde hij. “Hou nou op James!” Hij keek geschrokken naar mij door mijn plotselinge uitval naar hem “Heb je het nu nog steeds niet door? Elke keer krijg je alleen maar woede aanvallen als Teddy erbij is! Het zal niet meer gebeuren oké, al moet ik Teddy persoonlijk elke keer

een contract laten ondertekenen dat hij je met rust laat, het zal niet meer gebeuren! Als je denkt dat ik hier niet klaar mee ben dan heb je het wel even goed mis” Mijn woorden leken hem enigszins gerust te stellen. En dat was genoeg voor mij. Zolang hij maar niet de komende weken liet verpesten door dat schuldgevoel. “Maar goed ander onderwerp. Beetje zin in de training zo meteen?” mompelde ik terwijl ik aan een croissantje begon te knabbelen. “Beetje heel erg veel, zeg maar” grijnsde hij. Goddank hij denkt aan iets leuks! Iets heel ergs leuks… en te zien aan zijn ogen… “Oh god je heb toch niet weet ik wat voorbereid om Al op z’n bek te laten gaan hé?” “Roosje! Hoe kan je dat van me denken?” “Dat is niet zo moeilijk hoor. Maar goed als het niks met Albus te maken heeft, wat dan? En kom niet met je domme smoesje van ‘Gewoon zin om te vliegen’, want ik zie in je ogen dat er meer dan dat is” “Ash komt kijken!” “Oh” Die zag ik niet aankomen. Naja eigenlijk had ik dat wel kunnen bedenken. James moet altijd een beetje pronken met zijn vliegkunsten. “Zie je wel dat ik niet zo’n kwaad wezen ben als jij altijd denkt?” “Yeah right, ik geef je een week” “En dan?” “Heb je een ongelooflijke streek met Albus uitgehaald” “Wat ken je me toch goed” riep hij semiverbaasd uit. “Nu we het toch net over Ashley hadden, hebben jullie nu wat?” vroeg ik nieuwsgierig al wist ik het antwoord eigenlijk al. James knikt. “Praat met elkaar!” schreeuwde Melissa “Kom op dames!” Melissa blafte iedereen al de gehele training af. Je zag aan die koppen dat ze behoorlijk geïrriteerd raakten, maar ze gingen wel pittiger spelen. Melissa was dit jaar vast besloten om in haar laatste jaar de zwerkbal cup te winnen, dat was ondertussen bij iedereen duidelijk. Alleen was niet iedereen even enthousiast over hoe ze die te pakken wilde krijgen. Er werd op het fluitje geblazen ten teken dat de ‘wedstrijd’ voorbij was. Ik keek om me heen wie had gewonnen, eigenlijk een beetje overbodig, en zag James grijnzend rondjes over het veld vliegen met de snaai in zijn handen. Toen hij aan zijn 3e rondje begon, vloog hij ineens richting de tribune. “JAMES” schreeuwde ik, toen hij recht op Ashley af vloog. Net voor haar week hij uit naar rechts en drukte snel een kusje op haar mond. Hoe walgelijk ik het vind om het toe te geven, hij kan wel ongelooflijk goed vliegen, dacht ik verwonderd. “Goed gedaan James” mompelde Melissa toen hij van zijn bezem afstapte. Over de rest van het team werd niet veel gezegd. “Niet zo perfectionistisch Melis” zei ik tegen haar terwijl ik mijn arm om haar schouders sloeg “deze dames maken zwaderich over een maand dik in” “Dan moeten deze dames wel even meer hun best gaan doen met de trainingen” mompelde ze. Ik zuchtte. Dit was praten tegen een muur. “Goed gespeeld Al” zei ik vrolijk toen hij langs liep. “Dank je” mompelde hij. En meneer was nog steeds chagrijnig. Af en toe is het wel heel irritant, dat ochtendhumeur van hem. “Ik dacht dat je voor Teddy nog een bal naar James z’n hoofd zou slaan?”

“Geen tijd voor gehad” zei hij en toen liep hij naar Victoria, een van de jagers uit ons team. “Geen tijd voor gehad?” mompelde ik verbaasd. Oké dit was raar, zelfs voor Albus. “Zeg wat is er met jou” vroeg ik terwijl ik achter hem aan rende. “Niks, hoe kom je er in vredesnaam bij dat er wat is?” mompelde hij sarcastisch terwijl hij de kleedkamers in liep. “ROOS!” gilde een bekende stem achter mij. Ja duh! Natuurlijk heb ik het over Ashley! “Oh god” mompelde ik net hard genoeg zodat Ashley het hoorde. “Wat nou ‘Oh god’?” vroeg ze beledigd. “Niks hoor” grijnsde ik “Ik moet je echt zoveel vertellen” zei ze terwijl ze me naar de poort duwde. “Ashley!” “Hm?” “Mag ik me eerst even omkleden?” “Soooooorry!” ze sprak het woord extra lang en overdreven uit en duwde me toen terug naar de deuren van de kleedkamers. “Ik kan zelf lopen hoor” lachte ik. “Schiet op!” schreeuwde ze terwijl ze me door de deuren duwde “Ik wacht in de leerlingenkamer op je” Lachend schudde ik mijn hoofd en liep ik naar het plekje waar ik mijn tas had gelaten. Sneller dan ik wilde had ik me omgekleed en liep ik naar de leerlingenkamer. “Roos!” Het was James “Heb je zin om een geintje met Scorpius uit te halen?” vroeg hij. “Sorry James, ik moet met jouw vriendin even over je roddelen” Ik sprak jouw vriendin extra overdreven uit. Hij schoot in de lach. “Nou oké, maar wel snel. Ik heb een meesterplan” grijnsde hij. “Tuurlijk James. Je heb mij vast en zeker heel hard nodig bij dat ‘meesterplan’ van jou” “Eigenlijk wel” zei hij met een twinkeling in zijn ogen. “James Potter, wat ben jij van plan?” “Hoor je later wel, ga nu maar lekker met mijn vriendin roddelen over mij” “Je vertelt het toch wel hé?” “Ja ja!” zei hij terwijl hij snel de onzichtbaarheidmantel over zijn hoofd trok en god mag weten waar naartoe liep. “Sterrenglans” mompelde ik tegen de dikke dame. Het portret vloog open en snel klom ik door het gat. “Mee komen jij” riep Ashley springend en ze trok me aan haar hand mee naar de slaapzaal van haar en de andere 5e jaars. Ze trok de gordijnen dicht en haalde een kaars tevoorschijn uit haar laatje en zette die op het tafeltje voor het raampje. “Incendio” mompelde ze, het lontje van de kaars vatte meteen vlam en ze pakte toen een stukje perkament, een veer, wat inkt en een naald tevoorschijn. Ze begon driftig te krabbelen op het perkament en keek me toen serieus aan. “Roos” begon ze “zweer je plechtig, dat alles wat ik je hier vertel tussen ons tweeën blijft” “Eh ja?” zei ik me nog steeds afvragend wat ze op het perkament had geschreven en waar die spullen voor waren. “Zweer je het op je bloed?” zei ze met een enorme glimlach op haar gezicht. Ik zuchtte.

“Ja hoor Ash” zuchtte ik en ik stak mijn vinger uit. Ze klapte in haar handen en prikte met de naald in mijn vinger en drukte die op het perkament. “Sorry, heb ik altijd al eens willen doen” lachte ze. Ook ik moest er nu om lachen. “Nou kom op vertel, des te eerder zijn we klaar” lachte ik. “God waarom moest je nou in vredesnaam naast James gaan zitten vanochtend?! Ik popelde om je het te vertellen!” riep ze. “Ja ja sorry, moest Lavendel van hem afschudden” “Nou vooruit ik vergeef het je. Maar Roos! Hij was zoooooooooooooooooooooo…” God volgens mij zit ik hier over een uur nog “…oooooo lief gister! Hij was 2 minuten nadat je weg was gegaan inderdaad gillend wakker geworden en ik vond het eigenlijk best wel schattig. Hij dacht eerst nog dat hij alleen was en toen zag hij dat ik er was en toen werd hij een beetje rood. Echt zo lief! En toen praatte we en praatte we en hij legde me alles uit en hij vertelde me wat er met kerst was gebeurd en toen werd hij weer rood en toen zei ik dat dat mij niet uitmaakte en toen ging hij met zijn hoofd weer op mijn schouder liggen en toen zaten we daar zo. Maar toen” Hoe vaak gaat ze nou nog toen zeggen? dacht ik bij mezelf “zag ik dat het al half 8 was dus stond ik snel op en trok hem mee en zei ik dat ik met jou had afgesproken, want ik vond het zo sneu, want anders moest je alleen terug lopen. En toen merkte ik dat we hand in hand liepen en toen voelde dat een beetje gênant dus ik werd weer rood. En ik schaamde me toen dood dus ik trok mijn hand snel los. Maar toen pakte hij mijn hand weer en toen keken we heel lang naar elkaar en toen… Nou ja dat snap je wel” “Ik ben echt blij voor je” zei ik en dat was ook echt zo. James kan af en toe een… tja… Jullie begrijpen me wel. Maar gelijkertijd is hij ook gewoon ontzettend lief… Ja ik zou juist de persoon moeten zijn die weet hoe hij in elkaar zit, maar jongens zijn gewoon heel complexe dingen, zelfs de jongens die je al je hele leven kent. “Ik ben ook echt zo blij en hij is zo lief. En hij zoent zo goed! En zag je dat hij me een kusje gaf toen hij de snaai had gevangen?” “Dat heeft iedereen gezien Ashley” “Shit…” mompelde ze. Dat was ze blijkbaar even vergeten. “Ja bereid je voor op een heleboel boze fan girls” grinnikte ik. “Like I care” mompelde ze terwijl ze heel overdreven een ‘what ever gebaar’ maakte. “What ever” gilde een stem. Geschrokken keek ik om me heen. Totdat er een gezicht boven Ashley haar hoofd verscheen. Ik zuchtte. Ik had het ook kunnen weten. “JAMES” gilde ik kwaad. “James!” riep Ashley enthousiast. “Ashley!” riep ik. Volgens mij drong het nog niet tot haar door dat hij zojuist ons hele gesprek had gehoord. “Wat?!” riep ze verbaasd. “Je vriendje heeft ons afgeluisterd” “Waaaaat?!” kwam er lang gerekt uit. “Sorry, Roos maakte me erg nieuwsgierig” “Yeah right” mompelde ik. “Dus ik kan goed zoenen?” grijnsde hij naar Ashley. “Heel goed” lachte ze waarna ze hem een kusje gaf. Kots, kots, goed Roos snel weg wezen hier.

“Goed ik ga!” riep ik, voordat ik in nog een romantische scène van die twee terecht kwam. “Doei” zeiden ze tegelijk toen ik de deur dicht deed. “Hey Al! Kom bij ons zitten!” schreeuwde ik naar Albus. Ik zat met Ashley en James aan tafel en had dringend de behoefte om even iets anders te horen dan al die… dingen die Ashley en James bespraken, zullen we maar zeggen. Albus keek om en liep toen door zonder wat te zeggen en ging zitten bij Reymond en Waylon, twee jongens uit ons jaar. Ik voelde mijn ogen groot worden. Hij kwam er altijd wel bij zitten. Al was het alleen maar om James te irriteren. Ontliep hij me nou? Hij deed ook al zo afstandig vanochtend en tijdens de training… En in het krijsende krot… “Zeg James weet jij wat er met Albus is?” “Is er dan iets?”vroeg hij verbaasd. Ja aan James hebben we weer heel veel vandaag. “Laat ook maar” Chagrijnig stond ik op en liet mijn eten voor wat het was. Ik had ineens totaal geen honger meer. Ik voelde dat er mensen naar me keken, maar het boeide me totaal niet. Ik moest nu gewoon even alleen zijn. Ik zou erachter komen wat er met Albus was al duurde het nog de hele avond. Maar ik ging geen scène schoppen in de grote zaal. Anders zou ik de komende weken het middelpunt van alle roddels zijn, totdat er weer iets anders gebeurde om over te roddelen. Boos schopte ik tegen een van de trede’s van de trap die naar de tweede verdieping leidde(of tenminste dat deed hij nu). Ik zuchtte. In mijn hoofd zocht ik naar een kleine aanwijzing waarom hij in vredesnaam boos op me zou kunnen zijn, maar mijn hersens wilden niet echt meewerken. “Wat zit je hier zielig alleen, Wemel. Beetje bedroefd, dat je hele leven een grote mislukking is?” zei een spottende stem. Ja duh natuurlijk is het Scorpius, wat dacht jij dan? De kerstman? Sorry… Ik heb momenteel ook niet echt een goed humeur ofzo. Goed waar was ik… “Ik zat me net in te denken hoe jij je wel niet moest voelen, dus ja daar word je zeker een tikkie bedroefd van. Of nee… Eigenlijk vind ik het enorm grappig. Ik zou heel veel medelijden hebben met de persoon die alleen maar 10 minuten in jouw schoenen zou moeten staan” kaatste ik terug. Normaal ben ik wel het soort persoon dat hiervoor met opgeheven hoofd langs loopt, maar mijn humeur was in het afgelopen kwartier enorm omgeslagen, dus ik had wel de dringende behoefte om even lekker tegen iemand te katten. “Wedden dat jij heel graag in mijn schoenen zou willen staan?” zei hij met een spottende glimlach “Tuurlijk, droom lekker verder zou ik zeggen” Ik draaide me met een soepele beweging om en liep verder naar boven. Ik had nog geen drie stappen gezet of ik voelde een paar handen op mijn heupen. “En toch denk ik dat je het wel heel graag zou willen” fluisterde hij in mijn oor. Zonder nog om te kijken zette ik het snel op een lopen. Hijgend kwam ik aan bij het portret. “Sterrenglans” hijgde ik. Nog steeds rennend ging ik naar de slaapzaal, van mij en de andere 4e jaars meisjes. Ik liet me op mijn bed vallen, maar het voelde nog steeds of de handen nog op mijn heupen lagen.

Waarom deed hij dit? Ik wilde dit helemaal niet! Langzaam voelde ik de tranen opwellen en voor ik het wist rolden ze in grote getalen over mijn wangen. Ik trok mijn benen op en sloeg mijn armen eromheen. Ik had totaal niet mijn dag vandaag.