Broken Pieces Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 3 Lachend kwamen we weer overeind toen ik door alle drukte in ons kussen gevecht van het bed af was gevallen en Ashley mee had getrokken. Het was fijn om een vriendin te hebben. Een echte goede vriendin. We kenden elkaar misschien nog maar een week, maar het voelde al veel langer. Instinct of zoiets? “Hé maar Roos… Denk je dat het zou helpen als ik ook mee zou doen voor de try-outs van zwerkbal. Met James enzo bedoel ik…” vroeg ze “Tuurlijk helpt dat. Je mag het alleen niet van mij! Je moet je echt niet anders voor gaan lopen doen dan je bent” “Ja, hallo! Zover was ik ook wel. Maar vliegen is mijn leven!” ging ze tegen mij in “Sinds afgelopen zomer” mompelde ze er zachtjes achteraan. “En hoezo sinds afgelopen zomer?” “Toen heb ik samen met Chris gezwerkbald. Hij zeurde al jaren dat hij weer met mij wilde zwerkballen. Ik had al een hekel aan het spel op mijn 7e toen mijn broer me van mijn bezemsteel had afgeknikkerd met een beuker. Kijken bleef ik altijd leuk vinden maar ik had sindsdien nooit meer op een bezem gedaan dan vliegen in hele kleine porties. En toen had ik het als een soort afscheidscadeautje gedaan. En ik wist ineens weer waarom ik het vroeger zo vaak speelde. Ik was nooit een kind geweest van vallen en opstaan. Ik was er altijd eentje van vallen en huilen” Er kwam onbewust een glimlach op mijn gezicht. We hadden echt veel gemeen. Dat was ook echt precies de reden waarom ik was gestopt met zwerkbal. Nou ja zo ongeveer. James was per ongeluk tegen me opgebotst en ik was gevallen. Gebroken been. “Wat?” vroeg ze. “Niks, bij mij is het eigelijk ook zowat hetzelfde verhaal. Waarom ik gestopt ben met zwerkbal bedoel ik. Alleen heette mijn oorzaak James” “Maar die tellen we ook als je broer… Soort van…” “Dus wat liep jij op?” vroeg ik. “Gebroken been” Ik schoot in de lach. “Oh my… Jij ook?” vroeg ze verbaasd. Ze liet haar mond open hangen en liet zich op het bed vallen. Ik kreeg ondertussen buikpijn van het lachen. “Volgens mij ben ik gekloond” lachte ik. “No way! Ik ben het orgineel!” “EEEEECHT NIETTTTTTT” “WEEEEEEELLUSSSSS” “NIETUS” schreeuwde een nieuwe stem. “Waaaagh ik zie een spook!” lachte Ashley. Ik keek opzij en zag James gezicht boven die van Ashley hangen. Hij was zo te zien net terug gekomen van het zwerkbal veld, want niemand gaat met dit weer naar buiten, tenzij je James Potter heet en wil zwerkballen. “Hé getver James je maakt me helemaal nat!” riep Ashley. “Ah Ashley. Knuffel?” Hij ging met zijn armen open staan en liep naar haar. Even leek ze te blijven staan, maar dat was ook maar heel even. Daarna rende ze als een speer de slaapzaal uit. “Wacht nou op mij” riep hij haar met een grote grijns na.

Ik wachtte een minuutje of tien en ging toen naar beneden. Daar zaten ze samen op de bank, of tenminste James zat en Ashley lag half op de bank half op de grond van het lachen. “Roos, zeg ‘ns eerlijk” vroeg Ash aan mij “heb je serieus waar gevlogen…” ze moest haar best doen om niet te gaan huilen van het lachen “terwijl je… terwijl… ha ha… Je oma’s kleren en een varkensneus droeg?” “Hmmm… Ik denk dat je maar de helft heb gehoord. Dat was een jaar geleden en IK EN JAMES hadden de weddenschap verloren. Ik herhaal: IK EN JAMES. Maar die bloemetjes jurk stond je erg schattig Jamsie” antwoordde ik lachend. James werd knalrood en Ashley rolde over de grond van het lachen. “Zo niet waar” mompelde James “Ik heb zelfs nog foto’s als je ze wilt zien” voegde ik eraan toe. Ik zette een sprintje en pakte de foto uit mijn koffer. Je zag mij en James voor ons huis zweven op onze bezems in onze oh-zo-belachelijke-kleren. Ondanks het feit dat we ongelooflijk voor aap stonden voor onze complete buurt was het een ontzettend leuke dag geweest. “Hier, James om je geheugen even op te frissen” “Heel charmant” lachte Ashley “mag ik die jurk een keertje van je lenen James?” “Nee, sorry ik moet hem morgen nog aan” zei James, ook hij kon er nu wel om lachen. Hijgend kwam ik het Bezweringen lokaal binnen. “En waar komt u zo laat vandaan, mevrouw Wemel?” vroeg professor Mafalda. “Sorry, ik werd opgehouden door Foppe” hijgde ik. Ze scheen het goed te keuren, want ze keerde zich weer naar het bord en schreef de punten op die je in je verslag –god mocht weten waarover- moest hebben. Ik liet me op mijn gebruikelijke stoel naast Albus zakken. Ik scheurde een stukje perkament af en schreef erop: Gaan we morgen nog samen naar Zweinsveld? x R Ik wierp snel het briefje op zijn tafeltje. Chagrijnig opende hij het perkament. Toen hij het had gelezen klaarde zijn gezicht op en schreef vrolijk wat erop. Ja leuk! Teddy zou misschien ook in Zweinsveld zijn! Teddy was de peetzoon van Albus’ vader, Harry. Hij studeerde nu Verweer tegen de Zwarte Kunsten in Parijs. Ik had hem al heel lang niet meer gezien. Teddy en ik hadden een enorm hechte band, je snapt dus wel dat ik me ineens heel erg verheugde op morgen. En hoezo ben jij ineens zo vrolijk? Hij keek een tijdje geïnteresseerd naar het bord en krabbelde toen snel weer wat op het perkament. Niks… Deze oh zo leuke les denk ik :P. Ik grinnikte zachtjes. Oh ja echt heel interessant! Heb je ook wel een id… Ik kreeg geen tijd om mijn zinnetje af te schrijven, want professor Mafalda had ons gezien. “Ik wil jullie na de les op mijn kantoor zien” siste ze bijna onhoorbaar. Ik staarde een tijdje naar Albus die deed alsof hij totaal verstijfd was. Toen hij bijna 2 minuten stok stijf op zijn stoeltje had gezeten gaf ik hem een tik tegen zijn hoofd, waarna hij me beledigd aan keek. Hij probeerde me terug te slaan maar toen ik naar het bord wijste herinnerde hij zich ineens weer dat hij in een LES zat. De rest van de les hadden we braaf naar het bord getuurd en aantekeningen gemaakt.

TRING!! De schelle bel verstoorde de stilte in het lokaal. Met tegenzin bleef ik zitten. Professor Mafalda was in vele opzichten beter dan andere leraren. Ze gaf minder huiswerk, zag het vaker door de vingers als je ’s avonds op de gang werd gesnapt, maar als je na de les ‘even’ naar haar kantoortje moest komen brak de hel uit… Nou oke ik overdrijf, maar haar preken van 2 a 3 uren waren simpel weg saaier dan haar lessen. Toen de laatste leerling het lokaal uit was gegaan liepen we met naar Mafalda’s kantoor. “Kan ik het aan?” vroeg Albus sarcastisch toen we voor de deur stonden. “Ik hoop het voor jou… en mezelf” mompelde ik. Langzaam opende ik de deur waar ze op haar gemak thee zat te drinken. “Ga zitten jongens” zei ze rustig. Ik wist niet wat erger zou zijn. Dat ze meteen tegen ons zou beginnen te schreeuwen of dat ze ons eerst zo lang zou laten wachten dat we nog net geen hartaanval zouden krijgen van de spanning en dan begon te schreeuwen. Tik, tak, tik, tak hoorde ik een stemmetje in mijn hoofd zeggen. “Professor als u dan toch tegen ons gaat schreeuwen begin dan maar meteen” zei Albus zachtjes. “Waarom zou ik tegen jullie schreeuwen” reageerde ze verbaasd. Ik keek heel verbaasd naar Albus, die precies hetzelfde deed. “Ehm… Waarom moesten we dan komen” vroeg ik twijfelend. “Ik moest van Melissa Bomas zeggen dat jij” ze keek Albus aan “drijver bent geworden voor ons zwerkbal team en ik moest aan jou vragen” nu keek ze naar mij “of je wilde helpen met trainen” Oke ik zie veel dingen aan komen maar dit had ik totaal niet verwacht. “Ze vroeg ook of jullie haar voor zondag konden opzoeken…” Half verwachtte ik dat ze nu zou beginnen over het briefje, maar ze richtte haar aandacht weer op het nakijken van de toeten. “Dat was het hoor” zei ze, verbaasd omdat we er nog steeds waren. “Ik was al helemaal plannen aan het schrappen en dan krijgen we DIT” riep Albus verbaasd uit. “Ja ik had dit lekker verwacht” zei ik. “Ik dacht dat ik lekker strafregels mocht gaan schrijven in plaats van naar Zweinsveld te gaan. Ik bedoel we hebben Teddy voor het laatst van de zomer gezien!” “De zomervakantie is ook echt al maanden geleden” zei ik sarcastisch. “Haha, wat hebben we weer een humor” “Ja vond ik nou ook” Dit werd nog een interessant gesprek, aangezien het stoom ondertussen uit z’n oren kwam. Hij was echt zo snel aangebrand. “Hey, lief klein broertje” riep James achter ons. Ik zuchtte. Dat werd weer een ‘JamesAlbus’ ruzie. “Hé tegen wie heb je het nou??” riep Albus verbaast en keek achter zich. Ik wachtte op een sarcastische opmerking van James, maar ze leken allebei even geen interesse meer voor elkaar te hebben. Ik draaide me om, om te kijken waarom ze allebei opeens verdacht stil waren, en zag meteen de reden al. “Kijk nou toch eens! De Pottertjes en het Wemeltje, weer eens gezellig saampjes” riep Scorpius Malfidus achter ons. Les 1: James en Albus hebben een verdrag om onder welke omstandigheden(zelfs in een ‘oorlog’) hem het leven zo zuur mogelijk te maken. Serieus! Ze hebben een ‘contract’ opgesteld! Les 2: Ze zijn sinds de eerste dag dat ze elkaar zagen aartsvijanden. Les 3:

Vaag familietrekje aangezien onze ouders precies hetzelfde hadden. De appel valt niet ver van de boom zullen we maar zeggen. “Tja, Malfidus” James sprak de naam uit met ontzetten veel walging in zijn stem “sommige mensen hebben vrienden en sommige niet. Geeft niks hoor, jij kan er niks aan doen dat niemand je aardig vind” “Ik zou maar uitkijken Potter. Jij kan er namelijk ook niet veel aan doen dat je spreuken niet veel zijn vergeleken met die van mij” “Echt serieus! Je moet echt acteur worden! Het leek er echt even op alsof je het meende” kaatste James terug. “Dus je wilde het testen Potter?” zei hij terwijl hij zijn toverstok op James richtte “Ric…” “Expeliarmus!” schreeuwde een stem vanachter Scorpius. James keek verbaasd naar de persoon achter Scorpius. Ashley haar spreuk kwam recht in Scorpius zijn rug en hij viel voorover. “Ashley! Kon je me nou niet een keer een klein pleziertje gunnen?” riep James beledigd tegen Ashley. “Ik had je dat pleziertje graag gegund als professor Maansteen er niet aan kwam” zei ze terwijl ze ons een lokaal op de 3e verdieping in trok. We zaten nog geen minuut in het lokaal toen we Maansteen hoorden aankomen. Het was niet zo moeilijk om te weten dat het Maansteen was aangezien hij de enige op deze hele school was die zoveel geluid kon produceren met lopen. “O jeetje” hoorde we hem zeggen. Na 10 minuten gluurde Ashley tussen de deur door en was de kust veilig. “Oke Ash. Ik geloof dat je zojuist onze hachjes heb gered” bekende ik. “Kleine vrienden dienst” lachte ze. “Dankje Ashley. Ik had nu anders wel kunnen fluiten naar Zweinsveld” glimlachte hij naar haar, terwijl hij haar snel een kusje op haar wang gaf. Ashley kleurde tot achter haar oren rood. “Al, zullen we even naar de bieb voor dat Bezweringen verslag, aangezien we morgen geen tijd hebben…” stelde ik voor. Het was duidelijk dat we hier niet meer gewenst waren. “Is goed” stemde hij in “Wie bedenkt dat dan ook? 90 centimeter perkament in 4 dagen? Echt ik zweer het je ze wil ons dood hebben! Ze weet dat we naar Zweinsveld gaan morgen! Het is gewoon zo oneerlijk!!” “Ik spreek je nog wel Ash!” zwaaide ik naar haar en net toen James niet keek knipoogde ik naar haar en stak mijn duim op. “Doeg!!” riep ze naar ons. “40 centimeter gedaan nog 50 te gaan” mompelde Albus nadat we twee uur in de bibliotheek hadden gewerkt aan ons verslag. “Ik vind het wel weer genoeg voor vandaag… We gaan zondag wel weer verder of zo… Dit is gewoon echt kinderarbeid” zuchtte ik. “Ik dacht dat je het nooit zou zeggen!!” riep Albus uit en hij sloeg met een harde klap het boek voor zich dicht. “Mijn maag kan onderhand wel een hele koe op” mompelde ik toen mijn maag knorde. “Maar een??” Albus keek gemaakt verbaasd.

“Kom we gaan” we zetten de boeken terug op hun oorspronkelijke plaats en gingen snelwandelend naar de Grote zaal. “Roos…” begon Albus toen we op de trap naar de 1e verdieping op stapten. “Hmmm??” “Als er iets tussen Ashley en James en ze zouden dat geheim houden en jij zou dat weten. Dan zou je het mij toch wel vertellen he?” Oeps hij had mijn non-verbale communicatie met Ashley opgemerkt. “Hangt er vanaf of James me af zou maken als ik het doorvertelde, hoezo?” “Dat kusje op Ashley haar wang!” “Zie je jij ziet het dus ook he? Ze zijn gewoon overduidelijk smoorverliefd op elkaar” “Maar ze hebben dus niks?” vroeg hij nog een keertje twijfelend. “Nog niks, nee” zei ik duister. Albus schoot in de lach. “Jij bent een wreed meisje” lachte hij. “En ik hoor niemand klagen” Lachend liepen we door naar de Grote zaal. Toen we door de kolossale deuren van de Grote zaal liepen, kwam Ashley meteen al als een speer op me afrennen. “Ik moet je zoooo iets tofs vertellen en ze trok me mee terug de hal in” Ik wilde nog naar Albus roepen dat hij een plaatsje voor me vrij moest houden maar hij was alweer weg. “Raad eens wie me heeft gevraagd morgen met hem naar Zweinsveld te gaan?” piepte ze. “Ik heb geen idee vertel het me eens” zei ik sarcastisch tegen haar. “JAMES, domoor dat had je toch wel kunnen raden” gaapte ze me aan. “Ja, duuuuuhh” “Is het niet geweldig? Ik was echt zo verbaasd. Ik had het echt niet zien aankomen” Nu was ik degene die haar aangaapte. “Waaaat?” vroeg ze verbaasd. “Echt Ash, die kus op je wang. Het is gewoon overduidelijk!” riep ik uit. “Echt dat zegt niks. Ik wil wedden dat hij vet veel meisjes op de wang kust” “Ja als al die meisjes ineens allemaal zijn zusje zijn dan misschien wel” “Geeft hij z’n zusje kusjes op de wang?? DAT IS ZO LIEF!!” “Ashley… Misschien moet je naar mevrouw Pleister gaan want de verliefdheid stijgt je volgens mij een beetje naar je hoofd” “Nou dat is toch hartstikke lief?” “Ja hoor, wat jij wilt. Nou gaan we nou nog eten, want ik sterf echt van de honger.” “Als er nog over is” grinnikte ze. En ja hoor het toetje stond al op tafel. Niet dat ik niet van toetjes hou ofzo maar ja om dat nou als avondmaaltijd te hebben… Naja ik zal er maar mee moeten leven. “Met wie ga jij morgen naar Zweinsveld?” vroeg Ashley terwijl ik aanviel op de chocolade taart. “Met Al en misschien komt Teddy nog, dus ik red me wel hoor. Ga jij nou maar lekker op de versiertour” “Wie is Teddy?” vroeg ze verward. “De peetzoon van James’ vader” “Juist…” Ik zag aan haar dat ze iets wilde vragen dus ik wachtte even totdat ze het eruit gooide. “Is ie knap?” vroeg ze na 2 minuten stilte, op de herrie van andere mensen na dan. Ik moest lachen. “Nou, weet ik veel”

“Waarom begon je toen helemaal te stralen, ongeveer, toen je zei dat hij ook misschien zou komen?” “Hij is voor mij gewoon de grote broer die nooit heb gehad” “Ik dacht dat je James en Albus als je broers zag” “Jawel, maar… Tja ik kan gewoon alles aan hem vertellen… Hij begrijpt me…” “Aha, ik begrijp het… Maar zeg even eerlijk… Is ie echt knap?” “ASHLEY!”