Www.somuncubaba.net 2007 003 0077 Elmuazzama

Kültür

Prof. Dr. Ramazan ALTINTAŞ

El-Muazzama Tren İstasyonunda Bir Şair..

C “Mehmet Âkif, çok dolu, âdeta şiire hâmile. İstasyon binâsından biraz uzaklaşmış, bir kum tepeciğinin ardında ağlıyor ve önündeki çöl kumları yağmur yağmış gibi ıslak. Bir elinde kâğıt, bir elinde kalem. Yönünü Medine’ye Ravzâi Mutahhara’ya çevirmiş, Efendimize müjde verir gibi, gözyaşları içerisinde Çanakkale Destanı’nı yazmaya başlamıştı. O, aslında Boğaz Harbi şiirinde, “Ey şehîd oğlu şehîd! İsteme benden makber/ Sana âgûşunu açmış duruyor Peygamber” derken, manen Resûl-i Ekrem’i görür gibiydi. Evet, Çanakkale ya da Boğaz harbi şiiri İstanbul’da değil, Hicaz’da el-Muazzama tren istasyonunda yazılmıştı.“ 60

anlıların hayatında olduğu gibi toplumların da ‘eceli’ vardır. Kur’an’da ‘her toplum için bir ecel vardır” buyrulur. (Yunus 10/49). En uzun süren imparatorluklar arasında yer alan Osmanlı da bu eceli yaşamıştır. Elbette yıkılış sebepleri değişik açılardan tartışılabilir. Makalemizin konusu bu değil. Yıl, 1915.. Bu tarihten yaklaşık bir buçuk sene önce Balkanları kaybetmişiz. Koskoca İmparatorluk, Yemen’den Balkanlara, Irak’tan Galiçya’ya kaynıyor. Büyük güçler Osmanlı’yı parçalama sevdasına düşmüşler. Bu amaçla yedi düvele mensup ordular Çanakkale önlerine gelmiş, demirden zırhlarını bir duvar gibi örmüş, modern silahlarıyla ateş kusuyorlar. Çanakkale’de Müslüman-Türk’ün var gücüyle ateşle imtihanı sürüyor. Türk ordusu Allah’a olan imanıyla akıl almaz derecede direniş gösteriyor.

Bir tarafta şâir-i meçhûlün, “giden gelmiyor, acep ne iştir” dediği Yemen’de Zeydi imamların önderliğindeki güçlerin vur-kaç taktiklerine karşı, Anadolu evlâtları direniyor. Çünkü Anadolu’nun güvenliği Yemen’den başlar. Yemen dramı, ayrı bir sayfa tarihimizde. Hicaz.. Osmanlı’nın 1514’den 1918’e kadar, 404 yıl yönettiği bir coğrafyanın adı. Yıllarca İstanbul’da beslenen Şerif Hüseyin İngilizlerle işbirliği halinde. Bazı Arap kabileleri para, makam karşılığında kışkırtılarak Somuncu Baba

Osmanlı yönetimine karşı isyanlar ateşlenmek üzere. İşte böyle bir atmosfer içerisinde şâir Mehmet Âkif başkanlığında bir heyet Hicaz’a, Necid ve Yemen’e kadar gidecekleri uzun bir yolculuğa çıkıyorlar. Amaç, bölge insanlarına güven vermek, emperyalizmin oyununa gelmemeleri konusunda onları uyarmak. Bu bölgede olup bitenleri payitahta rapor etmek vb. gibi özel görevleri yerine getirmek.. Sultan II. Abdülhamid Han İstanbul’dan Medine’ye kadar raylar döşeterek demiryolu yapmış. Yemen’e kadar uzatmak istiyor, ama başarılı olunamıyor. Demiryolu ağı, Şam, Bağdat, Medine üçgeninde uzayıp gidiyor. Mehmet Âkif ve arkadaşları İstanbul’dan Medine’ye giden trene biniyorlar. Şam-ı Şerîf’i geçip Tihame çölünde bulunan el-Muazzam’a tren istasyonunda duruyorlar. Burası, M.Âkif’in ‘Necid Çöllerinden Medine’ye’ şiirinde “üç ay Tehâme deyip çiğnedim beyâbânı” dediği yakıcı çöl ortası.. 18. Mart.1915. el-Muazzama tren istasyonu. Dışarıda kavurucu sıcakla birlikte kum fırtınası var. el-Muazzama, Medine tren istasyonundan bir önceki istasyondur. Tren mola verir. Bu istasyonda inen Mehmet Âkif ve arkadaşları sadece İstanbul, Şam ve Medine ile görüşme imkanı olan telefon kulübesine koşarlar. Akılları fikirleri geride bütün hızıyla devam

çıkmamış, onbeşliler, liseliler, tıbbiyeliler, harbiyeliler ve muallimler cihad ederek şehadet şerbetini içmişti. Büyük bir entelektüel kitleydi bunlar. Osmanlı hinterlandına bağlı bölgelerden mücahitler vardı bu şehitler arasında. Kafkaslardan, Balkanlardan, Azerbaycan’dan, İran’dan, Turan’dan, Anadolu’dan, Afrika’dan vb. el-Muazzama tren istasyonu. Dile gelse de bir konuşsa, nelere şâhit olmuştu Ya Rabbi! Medine sevdalıları buraya geldiğinde Peygamber kokusunu duyar duymaz heyecana kapılırdı. İstanbul Haydarpaşa’dan kalkan tren, tarihimize Sürre alayları olarak geçen Hicaz ahâlisine karşılıksız dağıtılmak üzere katar katar yiyecek, giyecek gibi ihtiyaç maddeleri taşırdı Medine’ye, oradan sevkedilmek için Mekke’ye.. Osmanlı’nın yiğit evlatları, Medine tren istasyonunun bulunduğu Anbariye’de-ki bugün mahallenin adıdır- depolanan şeker, un çuvallarını sırtlandıkları gibi kapı kapı ihtiyaç sahiplerine dağıtırdı. Peygamberimizin soyundandır diye Mehmetçik, ahâliyi işçi ve hizmetli olarak asla kullanmamıştır. Gerçekten Hâdimu’l-Harameyn olmuştur Türk milleti yüzyıllar boyunca. Medine’de evinde Osmanlı âşığı allâme Prof.Dr. Muhammed Avvâme’yi ziyaret ettiğimizde, İslâm âleminin başına gelen felâketler, Osmanlıya yaptıkları ihanetlerden dolayıdır, diyor ve gözleri buğulanıyordu.

eden Çanakkale savaşındadır. Epey bir uğraşıdan

el-Muazzama tren istasyonu..

sonra İstanbul’la bağlantı kurulur. Karşıda En-

Mehmet Âkif, çok dolu, âdeta şiire hâmile. İs-

ver Paşa’nın gür sesi: “Müjde! Müjde! Kahraman

tasyon binâsından biraz uzaklaşmış, bir kum te-

Mehmetçiklerimiz Çanakkale’nin geçilmez oldu-

peciğinin ardında ağlıyor ve önündeki çöl kumları

ğunu yedi düvele gösterdi.” Başta Mehmet Âkif ve

yağmur yağmış gibi ıslak. Bir elinde kâğıt, bir elinde

arkadaşları büyük bir sevinç çığlıklarına karışmış

kalem. Yönünü Medine’ye Ravzâ-i Mutahhara’ya

tekbir ve gözyaşlarıyla kızgın kumların üzerinde

çevirmiş, Efendimize müjde verir gibi, gözyaşları

şükür secdesine kapanırlar. Çoktan beri, zafer

içerisinde Çanakkale Destanı’nı yazmaya başla-

kavramına hasret kalmıştı Anadolu insanı. Çanak-

mıştı. O, aslında Boğaz Harbi şiirinde, “Ey şehîd

kale zaferi, Kurtuluş savaşımızın bir mukaddime-

oğlu şehîd! İsteme benden makber/Sana âgûşunu

siydi, bir provasıydı, bir motivasyonuydu. Küffâr,

açmış duruyor Peygamber” derken, manen Rasûl-i

Çanakkale’yi geçemediğine göre, Anadolu hiç

Ekrem’i görür gibiydi. Evet, Çanakkale ya da Bo-

geçilemezdi. Hiç kimse durduramazdı artık Türk

ğaz harbi şiiri İstanbul’da değil, Hicaz’da el-Mu-

milletini. Çünkü o Çanakkale’de henüz bıyığı bile

azzama tren istasyonunda yazılmıştı.

Mart / 2007

61

Şehâdet ve şehitliğin ne anlama geldiğini genç nesillerimize kavratmak için gelin “Boğaz Harbi” şiirini bir defa daha okuyalım:

Sâde bir hâdise var ortada: Vahşetlere denk. Kimi Hindû, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ... Hani, tâuna da züldür bu rezil istilâ!

Şu Boğaz harbi nedir? Var mı ki dünyada eşi?

Ah o yirminci asır yok mu, o mahlûk-i asil,

En kesif orduların yükleniyor dördü beşi.

Ne kadar gözdesi mevcûd ise hakkıyle, sefil.

Tepeden yol bularak geçmek için Marmara’ya

***

Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya.

Bugün bu şiiri okumaya ve muhtevasını kavra-

Ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı!

maya çok ihtiyacımız var. Çanakkale’de destanlar

Nerde-gösterdiği vahşetle ‘bu: bir Avrupalı’

yazdıran kahramanlarımızın güç ve destek aldık-

Dedirir-Yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi,

ları maneviyat kaynağını bir kere daha hatırlaya-

Varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yâhud kafesi!

lım. O rûha, o irfâna, o maneviyata ve o medeni-

Eski dünya, yeni dünya, bütün akvâm-ı beşer, Kaynıyor kum gibi, mahşer mi, hakikat mahşer. Yedi iklimi cihânın duruyor karşında, Ostralya’yla beraber bakıyorsun: Kanada! Çehreler başka, lisanlar, deriler rengârenk:

yete yeniden şuurlu bir şekilde sahip çıkalım. Rûhunuz şâd olsun ölümsüz şehîtler, Cennet kuşları. Senin de rûhun şâdolsun nur sakallı Âkif’imiz. Dünya durdukça yaşayacağına imanımız tamdır.

Kahire Üniversitesi / MISIR

62

Somuncu Baba