Ulasan Buku Ajaran Bahaiyyah

1 1.

PENGENALAN

Buku yang berjudul “Al-Bahaīah Wa Al-Qadyānīah” adalah merupakan sebuah buku karangan Dr. Mohammad Hassan al-cAzamī. Beliau merupakan Dekan Kuliah Bahasa Arab di Karachi, Pakistan. Buku ini mengandungi 192 halaman dan buku ini merupakan edisi pertama yang telah diterbitkan oleh Muassasah al-cAlamī pada tahun 1953M/1373H di Beirut, Lubnan. Buku ini boleh didapati di Perpustakaan Tun Sri Lanang (PTSL), Universiti Kebangsaan Malaysia dengan mengakses nombor panggilan di bahagian Koleksi Arab dan Tamadun Islam, ki. BP 365 A9 n.3. 2.

ULASAN BUKU

Buku ini mengandungi dua bahagian utama iaitu Al-Bahaīah dan Al-Qadyānīah dan dalam setiap tajuk ini terdapat tajuk-tajuk kecil yang membincangkan secara terperinci mengenai gerakan ini. Bahagian I Kemunculan Al-Bāb telah bermula di Shiraz, Iran yang diasaskan oleh Mohd. Ali Bābullah atau dikenali dengan Mirza Ali Mohd. yang mendakwa dirinya sebagai nabi dengan membawa syariat baru bahkan beliau menamakan dirinya sebagai Mahdi. Al-Bāb membawa erti pintu iaitu segala sesuatu yang datang dari Allah kepada hamba ataupun yang datang daripada hamba kepada Allah. Al-Bāb boleh dikatakan sebagai wasitah (perantaraan) di dalam menyampaikan hajat hamba kepada Allah ataupun sebaliknya. Kehadiran golongan minoriti ini muncul di Iran dan tidak kekal lama selepas rusuhan umum berlaku dikalangan masyarakat setempat di Iran. Berdasarkan pengaruh kuasa Al-Bāb yang meluas menjadikan pemerintah Iran terpaksa campur tangan di dalam menangani kekacauan yang berlaku. Mohd. Ali Bābullah dan pengikutnya ditangkap oleh kerajaan Iran dan dibuang negeri ke Asfahan dan sejurus selepas itu, ulama Islam di Asfahan telah membuat keputusan dengan menjatuhkan hukuman bunuh terhadap beliau kerana mendakwa dirinya sebagai Rasul yang membawa syariat baru bahkan menamakan dirinya sebagai Mahdi. Hussain Bin

2 Mirza cAbbas atau lebih dikenali dengan Mirza Hussain Ali telah dilahirkan pada tahun 1817 di Tehran, Iran. 1.1

DARI SEGI SOSIAL

Beliau telah menamakan dirinya sebagai Bahāullah apabila menyahut saranan agama AlBāb untuk kembali berkembang di dalam menyebarkan dakwah disamping menamakan golongan tersebut kepada Al-Baha’iah. Sepanjang Bahāullah menyebarkan agamanya itu telah mendapat tentangan yang begitu hebat daripada kerajaan Iran sehinggga beliau dan pengikutnya dibuang negeri ke cAkā di Palestin dan dipenjarakan di sana. Semasa berada di dalam penjara, Bahāullah sempat menulis segala isi yang terbayang di dalam fikirannya atau lebih dikenali dengan wahyu sepertimana yang didakwa oleh pengikutnya. Selain daripada berkhayal beliau juga menulis segala wasiat sebagai ajaran di dalam agama Baha’i. Kebanyakan wahyu Bahā hanya semata-mata menunjukkan dirinya sebagai rasul baru dan beberapa wasiat yang lain. Pada tahun 1892 Bahāullah telah meninggal dunia pada usia 75 tahun dan anaknya

c

Abdul Al-Bahā telah

mengantikan tempat beliau di dalam memimpin Baha’iah seterusnya. 1.2

DARI SEGI POLITIK

Antara beberapa kenyataan akhbar tempatan Mesir juga turut disampelkan oleh penulis seperti akhbar Al-Ahrām bertarikh 11 Mac 1972 berikutan penahanan 32 orang pengikut Bahaīah di Tanta dan 18 orang di Matarīah oleh pihak berkuasa Mesir dengan perintah yang telah dikeluarkan oleh kerajaan Mesir pada tahun 1971 yang melarang orang ramai menyertai gerakan tidak rasmi itu dan juga berdasarkan kepada fatwa yang telah dikeluarkan oleh Majlis Fatwa Al-Azhar Mesir, yang turut menyatakan bahawa golongan ini adalah murtad daripada Islam. Kenyataan fatwa itu dikeluarkan berikutan penerbitan sebuah buku golongan Baha’iah yang diterbitkan pada tahun 1920 di Mesir yang dikenali dengan “Majmūah al-Alwāh al-Mubārakah”, dimana dakwaan mereka bahawasanya buku ini adalah merupakan wahyu daripada tuhan iaitu Al-Bahā. Menurut kenyataan akhbar Al-Ahrām dan Al-Akhbār bertarikh 2 April 1972, semua ahli Bahaīah yang

3 dituduh tersebut, telah dihadapkan ke mahkamah di Tanta Mesir. Hakim mahkamah Tanta telah membaca dakwaan kesalahan mereka menyertai badan pergerakan tersebut sekitar enam bulan lalu di setiap kawasan di Mesir. Antara senarai dakwaan kesalahan mereka iaitu: 1.

Menganut agama Bahaīah adalah dilarang.

2. Gerakkan dakwah Bahaīah dengan menyebar pelbagai risalah yang bertujuan membawa kepada anasir yang baru. 3. Melakukan gerakkan dakwah Bahaīah yang bukan berlandaskan kepada undangundang Mesir secara rasmi yang boleh membawa kepada keruntuhan masyarakat daripada segi agama dan akhlak serta bercanggah dari segi hukum syariat Islam yang mendorong kepada murtad. Melalui kenyataan akhbar yang berikutnya iaitu Al-Jumacah Al-Qāhirīah yang bertarikh 17 March1972, bahawasanya Al-Bahāīah telah menolak semua agama. Bagi penulis sendiri menganggap kemunculan agama ini adalah bercanggah dengan agama Islam yang boleh mendorong kepada kemusnahan dan menimbulkan keraguan kepada setiap agama. Pada awal kemunculan agama ini adalah batil dan berdasarkan kelahiran Mirza Ali Mohd. Al-Shirazi di Shiraz Iran pada tahun 1818M. Beliau sering kali bertakhayul bahawasanya Imam Mahdi yang ditunggu itu telah memberi hak kepadanya selaku Bāb dan beliau mendakwa dirinya adalah Imam Mahdi serta menganggapkan dirinya sebagai Tuhan dimana beliau telah memberi janji bahawa beliau akan memberi keizinan dengan kemuculan Musa dan Isa di akhir zaman. Beliau juga menolak beriman dengan hari akhirat malahan mendakwa Nabi Muhammad SAW itu bukan nabi yang terakhir diutuskan dan beliau mendakwa dirinya sebagai penyambung perutusan nabinabi yang lalu.

4 Golongan Baha’i ini juga turut muncul di Turki telah menimbulkan satu fitnah yang baru terhadap rakyat Turki. Kerajaan Turki telah mengambil inisiatif dengan membuang daerah ke atas Mirza Hassan atau “Al-Bahā” ke Darnah di Turki seterusnya diusir ke c

Aka di Palestin pada tahun 1868M. Beliau telah meninggal dunia pada 1892M dan

diganti oleh anaknya cAbbās yang dikenali dengan cAbdul Bahā sebagai pemimpin Bahaīah ketika itu sehingga beliau meninggal pada 1921M. Selepas kematian cAbdul Bahā, pucuk pimpinan Bahaīah dipimpin pula oleh cucunya Shauqi Affandi yang telah lahir pada 1897 dan meninggal pada 1957. Pergerakan golongan Bahaīah ini telah menjadikan sebilangan besar ulama Azhar mengambil tindakan dengan menyebarkan risalah Azhar pada tahun 1947 untuk memberi kenyataan menolak golongan ini dan sambil memberi peringatan orang ramai terhadap bahayanya pemikiran golongan Bahaīah yang bertentangan dengan akidah Islam. Bahaīah merupakan salah satu mazhab agama yang muncul berdasarkan pengaruh daripada Syiah dan Sufi dimana Allah telah menyerahkan segala perintahnya kepada manusia melalui perantaraan nabi-nabi yang muncul mengikut generasi seterusnya seperti Ibrahim, Musa, Isa, Muhammad, Al-Bāb dan Bahaullah. Matlamat utama Bahaīah adalah bertujuan untuk menyatukan semua agama dan memberi hak persamaan di antara lelaki dan wanita. Penahanan terhadap pengikut golongan ini sering kali terkandung di dalam akhbar harian Mesir iaitu terdiri daripada Usamah Shauqi Al-Hamāmisi, Māhir As-Sayyid Fahmī, Samīah Subhī Dānīal dan cAbdu Al-Wahāb cAbdu Al-Fattāh di Tanta. Kerajaan Mesir memandang isu penyebaran fahaman Bahaīah semakin tersebar luas ke seluruh merata tempat di Mesir yang bertujuan memusnahkan agama Islam. Pelbagai pandangan ulama Azhar telah dikeluarkan di dalam menangani masalah sedemikian itu, seperti Sheikh cAbdul Al-Jalīl cIsa selaku bekas Dekan Pengajian Usuluddin dan Bahasa Arab Universiti Al-Azhar. Beliau mencadangkan dengan mengadakan suatu pertemuan bersama para ulama Azhar di dalam mencari jalan penyelesaian berkaitan dengan pemikiran palsu Bahaīah yang melanda masyarakat Mesir dan ketika itu pusat pergerakan golongan ini terletak di cAbbasiyyah.

5 Pada tahun 1960 kerajaan Mesir telah mengeluarkan perintah merobohkan binaan suci Bahaīah yang terletak di cAbbasiyyah dan menggantikan sebuah masjid untuk dijadikan sebagai pusat mempelajari al-Qur’an. Tindakan sedemikian itu sebagai tindakkan kerajaan Mesir di dalam menangani masalah tersebut. Mengikut penulis lagi, Al-Bāb telah membuat risalah dakwaan sebagai menolak syariat Islamīah dan hukum-hukum Islam dan melarang pengikutnya daripada mengikutinya. Usul kaedah perlaksanaan mereka ini adalah tidak sama sepertimana hukum yang terdapat dalam Islam misalannya berpuasa 19 hari dari terbit matahari sehingga terbenamnya matahari dan menyambut hari raya puasa pada musim bunga. Mirza Hussain telah mengelarkan dirinya sebagai Bahāullah iaitu melakukan solat sebanyak sembilan rakaat pada waktu siang dan malam. Mengikut arah kiblat mereka di dalam solat adalah mengikut arah dimana munculnya Mirza Hussain yang dikenali sebagai Bahāullah dan beliau telah berkata: “Apabila kamu menunaikan solat maka arahkan kiblatmu ke sebahagian tempat suci (Quds), maka anaknya Abbas telah berkata: biasakan diri kita mengarah (kiblat) ke pusat yang tersedia maklum dan ianya adalah tempat dimana Tuhan itu muncul”.

Ini adalah kepercayaan bagi mereka yang dikenali sebagai Bahaāullah. Berdasarkan kritikan para ulama telah menyatakan kemunculan Al-Bahaīah dan AlBābīah adalah merupakan agama yang bercampur baur dengan pelbagai agama di dalamnya seperti agama Buddha, Hindu, Yahudi, Kristian dan Islam serta pegangan Sufi. Bagi mereka adalah tidak beriman dengan hari akhirat, syurga dan neraka. Berikutan itu juga, mereka telah mentafsirkan bahawasanya di hari pembalasan atau hari akhirat itu adalah munculnya Mirza Hussain yang mengelarkan dirinya sebagai Bahāullah. Mereka mentafsirkan syurga sebagai kehidupan yang rohani dan neraka itu sebagai kematian yang rohani, manakala melihat Tuhan di akhirat itu adalah melihat Al-Bāb sendiri sebagai Tuhan. Bahaīah menyebarkan fahamannya ke banyak merata tempat seperti di negara Barat, Asia dan Timur Tengah. Bagi Bāb sendiri juga telah menganggap bahawa Muhammad itu adalah lebih mulia daripada Isa.

6 Berikutan penulis buku ini cuba memetik pelbagai kenyataan yang berkaitan dengan persoalan yang timbul dikalangan masyarakat Islam pada ketika itu mengenai golongan Bahaīah. Antara beberapa pendapat para ulama Islam yang dapat di sampaikan disini seperti pendapat yang dikeluarkan di dalam bentuk penulisan iaitu Sheikh Muhammad Khātir selaku Mufti Mesir pada ketika itu. Beliau berpendapat mengenai Bahaīah ini telah membelakangi agama Islam daripada sudut akidah dan sejarah Islam itu sendiri iaitu menolak segala kenyataan yang termaktub di dalam al-Qur’an dan Sunnah Nabi. Kekufuran golongan Bahaīah memang begitu jelas melalui segala dakwaan palsu yang sengaja direka cipta oleh mereka seperti yang telah dinyatakan sebelum ini. Oleh yang demikian itu pada tahun 1939, Majlis Fatwa Mesir telah mengeluarkan fatwa bahawasanya golongan ini adalah murtad dari agama Islam. Dari segi syarak sendiri telah mengharamkan pengkebumian golongan ini di tanah perkuburan Islam, malahan pula ikatan perkahwinan adalah tidak sah dan batal dari segi hukum Islam, apatah lagi mewarisi harta pusaka dan lain-lain lagi!!!. Menurut pendapat bertulis oleh Dr. Husāmuddīn Al-Ahwāni selaku pensyarah di Universiti cAin Syām Kaherah, Mesir. Beliau amat tidak bersetuju dengan dakwaan agama baru yang dibawa oleh Bahaīah, sungguh pun manusia boleh berpegang kepada pelbagai agama secara bebas asalkan agama yang dianuti itu adalah datang dari agama Samāwī langit (iaitu Tuhan yang sebenar). Menurutnya lagi, agama Bahaīah adalah rekaan semata-mata dan tidak jauh beza seperti agama Firaun yang menganggapkan dirinya sebagai Tuhan. Berdasarkan kepada enakmen undang-undang Mesir (118) pada tahun 1957 telah menunjukkan bahawa agama Bahaīah di Mesir adalah tidak diiktiraf malahan perkahwinan bagi golongan Bahaīah adalah tidak sah menurut syariat Islam dan disisi Islam telah menghukum golongan ini adalah murtad secara jelas. Tetapi sebaliknya jika dilihat dari sudut perlembagaan Pakistan sendiri agak berbeza berbanding dengan Mesir. Penulis yang berasal dari Pakistan amat begitu kesal sekali dengan tindakkan kerajaan Pakistan yang telah memberi kelulusan perlembagaan negara terhadap golongan Bahaīah ini dapat menganut agama mereka secara bebas dimana jumlahnya adalah sedikit seperti penganut agama lain

7 iaitu Kristian dan Buddha. Perkara ini telah menimbulkan kemarahan dan tidak puas hati terhadap umat Islam di Pakistan yang menganggapkan golongan ini adalah murtad. Berikutan itu juga, menurut kenyataan yang disampaikan oleh penulis buku ini melalui pendapat Ustaz Jamīl Al-Bājūri Al-Kuwaitīah di dalam risalah “Al-Nahdhah” . Menurut beliau, terdapat lebih daripada 80 orang pengikut Bahaīah telah ditangkap oleh pihak berkuasa Mesir dan dihadapkan ke Mahkamah Tinggi Mesir kerana menyalahi undang-undang negara. Bagi mereka menganggapkan bahawa bukit “Al-Karamal” yang terletak di Tel Aviv, Israel itu sebagai kiblat suci buat mereka seperti Vatican bagi penganut Kristian Katholik yang merupakan tempat mempelajari mengenai hakikat sebenar Bahaīah. Hakikat pengikut Bahaīah adalah tidak mendustakan terhadap agamanya dan mereka mempercayai bahawa kebenaran itu adalah satu rukun daripada Bahaīah. Maka barang sesiapa yang mendustakan Bahaīah seolah dirinya terkeluar dari syurga Bahaīah sendiri. Bagi beliau, adakah kemungkinan Bahaīah adalah sebagai pengintip Israel yang sengaja bertapak di Mesir untuk memerangi semua agama? katanya. Menurut keterangan buku ini, Bahaīah menolak dakwaan Yahudi yang memainkan peranan yang penting di dalam pergerakan Bahaīah berdasarkan ikatan yang begitu erat kedua-dua golongan ini. Jācūn Shirazi seorang Yahudi yang bertindak menyebarkan Bahaīah dikalangan orang-orang Yahudi yang ingin menakluki Iran. Beliau merupakan orang tengah di dalam mengadakan pertemuan dengan Waizman dan Abdul Baha’ di sebuah bukit yang dikenali dengan “Al-Karamal”. Yahudi memperalatkan Bahaīah di dalam memenuhi kehendak mereka seterusnya. Ini adalah dakwaan palsu Yahudi terhadap Bahaīah yang bertentangan dengan tulisan dan dalil-dalil yang termaktub di dalam kitab Bahaīah sendiri.

8 BAHAGIAN II Bahagian ini penulis telah menyatakan semenjak seratus tahun kerajaan British telah menjajah India di samping menentukan pembahagian wilayah India kepada beberapa kawasan. Kehadiran British dapat mengusir pembesar Islam yang berketurunan Moghul iaitu Bihadar Shah Zafar dan dapat melemah pentadbiran Islam di India. Keadaan ini telah memberi ruang yang amat luas bagi Mirza Ghulam Ahmad di dalam menyebarkan fahaman beliau di Punjab dimana kawasan tersebut telah jatuh kepada kuasa British pada ketika itu. Beliau telah dilahirkan pada 1252H di Qadyān yang merupakan sebuah perkampungan yang terletak di wilayah Punjab, India. Beliau mendapat pendidikan awal di rumahnya di samping mempelajari bahasa Parsi, Urdu dan Arab serta menadapat pendidikan yang tinggi dari sebuah universiti di Punjab. Namun walau bagaimanapun, pada tahun 1884 beliau telah mendakwa dirinya mendapat ilham daripada Tuhan bahawasanya beliau adalah seorang Rasul. Melalui dakwaan beliau ini telah memberi ruang kepada pihak British dengan menjadikan Mirza Ghulam Ahmad di dalam melemahkan umat Islam yang berpegang kuat pada agama Islam itu berpecah- belah. Tindakan yang dilakukan oleh Mirza Ghulam Ahmad sebagai memihak kepada penjajah British telah banyak ditulis di dalam pelbagai risalah. Antara penulisannya ialah Tabligh Risalat, Mciyār Al-Ahkyār, Difāca Al-Balāa dan banyak lagi yang mendokong dakwaan beliau sebagai mahdi dan nabi Isa serta menyuruh umat Islam menurut perintah Tuhan dan mentaati pemerintah (British). Banyak ayat-ayat suci al-Qur’an karim di salah tafsir oleh beliau di dalam membuktikan dakwaannya itu. Mirza Ghulam Ahmad telah mendapat tentangan yang begitu hebat daripada masyarakat Islam setempat pada tahun 1876 iaitu setelah beliau mendakwa dirinya menerima wahyu daripada Tuhan yang menyatakan bapanya yang sakit tenat itu akan mati setelah matahari terbenam. Beliau sering kali mendapat tentangan hebat daripada masyarakat Muslim dan para ulama Islam di setiap kawasan setelah beliau keluar dari kampungnya seperti berlaku di Lodianah dengan dakwaan beliau sebagai nabi Isa yang turut disokong oleh pihak penjajah British yang mendokong gerakan beliau. Berdasarkan kenyataan penulis buku ini juga, pada tahun 1897 perjumpaan di antara Mirza Ghulam Ahmad dengan para ulama Islam di

9 Lahore itu berlaku adalah bertujuan untuk menyelesaikan perdebatan ulama Islam berdasarkan dakwaan beliau sebagai nabi. Walau bagaimanapun permintaan Mirza Ghulam Ahmad ditolak oleh para ulama Islam jika dapat membuktikan bahawa beliau adalah nabi Isa yang sebenar atas alasan satu penipuan yang berdasarkan politik. Pada tahun 1898, sebuah sekolah didirikan oleh Mirza Ghulam Ahmad di Qadyan untuk mengajar fahaman beliau kepada kanak-kanak di situ. Pada tahun 1900 beliau telah membina masjid di Qadyan tetapi tidak mendapat sambutan daripada masyarakat setempat. Menurutnya lagi, pada tahun 1905 beliau percaya bahawa telah menerima wahyu dan mengetahui bahawa beliau akan menemui ajal, lalu beliau menulis satu buku yang dikenali dengan “Al-Wasīah” sebagai menentukan fardhu terhadap setiap pengikut Qadyani itu melabur di dalam gerakan agama itu. Penerbitan majalah yang ditulis oleh beliau yang diberi nama “Al-Adyān” telah dimuatkan ke dalam dua bahasa iaitu Urdu dan Inggeris sebagai propaganda untuk membenarkan kenyataan beliau. Pada tahun 1907, gerakan nasionalisme telah meletus di Punjab dan berikutan daripada itu, Mirza Ghulam Ahmad berlindung dibawah kuasa British. Beliau menggesa kepada seluruh pengikutnya agar meleraikan gerakan tersebut melalui arahan pihak berkuasa British dan pada 25 April 1907M bersamaan 1325H, beliau sempat menulis sebuah doa yang agak panjang di dalam membuktikan kebenarannya. Pada tahun 1908M bersamaan 1326H, Mirza Ghulam Ahmad telah meninggal dunia di Qadyan dan digantikan oleh anaknya sendiri Bashīr Ahmad serta cucunya di dalam memimpin Qadyaniah seterusnya. Terdapat pelbagai dakwaan oleh masyarakat muslim setempat menolak doktrindoktrin yang dibawa oleh Mirza Ghulam Ahmad itu sendiri. Kemarahan umat Islam di India pada ketika itu telah memberi kutukan yang hebat terhadap beliau dan menganggapkan segala risalah yang dibawa oleh Mirza Ghulam Ahmad adalah bertentangan dengan syariat Islam dan munafik. Mirza Ghulam Ahmad sendiri telah mensifatkan umat Islam itu sendiri adalah musuh yang sebenar terhadapnya. Beliau telah berkata kepada pengikutnya:

10 “Maka beringatlah sekalian kamu bahawasanya pentadbiran Inggeris adalah merupakan satu rahmat dan keberkatan kepada kamu. Maka Inggeris adalah sebagai benteng yang elok buat kamu. Sesungguhnya Inggeris adalah seribu kali lebih baik daripada orang Islam yang memusuhi kamu.”

Ekoran daripada itu juga terdapat pelbagai kritikan dilemparkan terhadap fahaman yang dibawa oleh Mirza Ghulam Ahmad seperti Mohd. Iqbal yang dilahirkan di Punjab, India. Beliau adalah ahli pemikir Islam India iaitu memberi pendapat bahawasanya dakwaan Mirza Ghulam Ahmad itu adalah mengkhianati Islam dan negaranya. Malahan menurut pendapat Dr. Ismail Nadwa Al-Hindi, sejumlah besar hasil penulisan Mirza Ghulam Ahmad itu mempunyai kelemahan dari segi bahasa Arab dan India. Kebanyakan penulisan beliau banyak tertumpu kepada bahasa setempat iaitu bahasa Punjabi. Melalui kemunculan Qadyaniah ini adalah berdasarkan politik dalaman India dimana pihak British memainkan peranan yang penting di dalam memecah-belahkan umat Islam sehingga Mirza Ghulam Ahmad sendiri sanggup memihak kepada British di dalam mengkhianati negaranya demi mencapai matlamatnya. Sepanjang pergerakan beliau mempertahankan dakwaannya itu, terdapat pelbagai golongan agama di India yang turut menyebarkan fahaman agama mereka di dalam bentuk penulisan iaitu terdiri daripada golongan Kristian, Buddha dan termasuk golongan reformis Hindu yang dikenali sebagai Brahmo Samaj. 2.1

DARI SEGI SOSIAL

Mirza Ghulam Ahmad pernah berkahwin sebanyak dua kali. Hasil perkahwinan beliau dengan isteri pertama yang diceraikannya itu telah mendapat dua orang anak lelaki iaitu Mirza Sultān Ahmad dan Mirza Afdhal Ahmad. Manakala isteri kedua, beliau telah memberi gelaran sebagai “Um Mukminīn” dan mendapat dua orang anak lelaki yang banyak memainkan peranan yang penting di dalam pergerakan Qadyani iaitu Mirza Bashīruddīn Ahmad dan Mirza Syarif Ahmad. Mirza Ghulam Ahmad telah mengelarkan dirinya sebagai reformis yang diutuskan oleh Tuhan dan diberikan wahyu di dalam membawa pembaharuan Islam kepada semua bangsa. Beliau juga telah membuat dakwaannya di dalam bentuk penulisan yang terkandung di dalam “Barāhīn Ahmadīah”

11 sebanyak lima jilid dan berikutan pada tahun 1891, beliau telah menyatakan bahawasanya Allah telah mengutuskan seorang yang menyerupai Isa untuk menyampaikan risalahNya iaitu beliau sendiri. Dakwaan beliau sebagai reformis banyak ditulis melalui hasil penulisan sendiri misalannya Fath Al-Islam, Izālati Al-Awhām dan banyak lagi. Mirza Ghulam Ahmad mendakwa bahawasanya Isa itu telah mati dan tidak dapat hidup kembali serta beliau menganggap dirinya jelmaan sebagai nabi Isa. Beliau bertindak dengan mengutuskan risalah kepada Nadwah Ulama di India pada tahun 1902 dengan mewajibkan semua umat Islam mentaati dan beriman dengannya sebagai nabi Isa sepertimana beriman dengan nabi-nabi yang terdahulu, malahan pula beliau menyamai dirinya setanding dengan nabi Muhammad S.A.W dari segi nikmat dan karāmahnya yang diutuskan oleh Allah kepada baginda Rasul. Penafsiran beliau mengenai Nabi Muhammad S.A.W iaitu tiada lagi perutusan kenabian dan syariat Islamiah selepas kewafatan Rasulullah S.A.W kecuali seorang lelaki yang telah sampai ke tahap yang tinggi disisi Tuhan iaitu beliau sendiri yang akan menerajui kenabian selepas baginda. Menurut buku yang ditulis ini, segala dakwaan yang diberikan oleh Mirza Ghulam Ahmad adalah berunsur palsu yang sengaja dinyatakan oleh beliau untuk memenuhi kehendak golongan Qadyaniah itu sendiri. Belum terdapat nas-nas yang sahih yang membuktikan kesahihan beliau sebagai seorang nabi yang diutuskan oleh Tuhan melainkan nas-nas rekaan beliau semata-mata. 2.2

DARI SEGI POLITIK

Menurut kenyataan yang terdapat di dalam risalah dakwah oleh Mirza Qāsim Al-Qadyani selaku peminpin Qadyani sendiri, banyak mengkagumi pemerintah Barat iaitu British yang banyak memainkan peranan yang penting di dalam gerakan Qadyaniah yang bermula dari sejak penubuhan golongan itu. Kata-kata pujian Mirza Qāsim Al-Qadyani ini telah memberi tanggapan bahawasanya penjajah British sentiasa menghulurkan bantuan terhadap mereka dimana sepatutnya mereka sentiasa memberi taat setia terhadap pemerintah dan berkhidmat di dalam pentadbiran British seperti Mirza Ghulam Qādir. Terdapat banyak risalah Qadyani yang memuatkan kata-kata puji dan taat setia mereka

12 terhadap British iaitu dengan mewajibkan sekalian umat Islam berterima kasih dan melarang orang Muslim yang mukmin itu daripada bermusuh

terhadap pentadbiran

British di India yang dianggap sebagai perbuatan yang amat keji disisi Qadyani sendiri. Antara beberapa jenis risalah Qadyani yang mengagungkan pemerintah British misalannya “Kitāb Al-Barīyah, Nūr Al-Haq Lilqadyani, Mawāhib Ar-Rahmān dan Taryāqu Al-Qulūb. Berikutan itu juga terdapat dakwaan menyatakan bahawasanya Allah telah memberkati tiga tempat suci iaitu Mekah, Madinah dan Qadyān dan susulan daripada dakwaan ini menunjukkan di mana terdapat jasad pemimpin agung mereka iaitu Mirza Ghulam Ahmad yang disemadikan di Qadyān. Kenyataan ini telah diterbitkan di dalam majalah Al-Fadl pada 3 Disember 1925 oleh Mahmud Ahmad yang merupakan salah seorang daripada pemimpin Qadyani. Oleh yang demikian itu, kebanyakan pemimpin Qadyaniah adalah terdiri daripada ahli kaum keluarga Mirza Ghulam Ahmad itu sendiri. Terdapat golongan lain yang di kenali sebagai “Al-Lāhurīah” yang diasaskan oleh Maulana Muhammad Ali Al- Lāhurīah dimana golongan ini bukan pecahan agama yang baru di dalam Qadyaniah. Al-Lāhurīah adalah bertindak sebagai membawa fahaman doktrin-doktrin Qadyaniah untuk disebarkan di dalam majalah bulanan “Islamic Review” yang diterbitkan oleh mereka yang berpusat di London, England dan Qadyaniah pada ketika itu berpusat di “Ribwah” pada tahun 1947 yang terletak di Pakistan Barat. Golongan ekstremis agama ini makin lagi memperhebatkan dakwaan mereka seperti kenyataan oleh Mirza Bashīruddīn Ahmad AlQadyani sendiri iaitu keimanan mereka terhadap hakikat kenabian Mirza Ghulam Ahmad yang bergelar Isa itu adalah lebih mulia berbanding dengan sesetengah nabi-nabi culul c

azmi yang lain. Malahan pula tiada perbezaan di antara sahabat Rasulullah S.A.W

berbanding dengan pengikut Mirza Ghulam Ahmad itu sendiri.

13 Minoriti penganut Al-Qadyaniah yang berpusat di Pakistan mendapat kecaman yang hebat daripada kerajaan tersebut apabila permintaan mereka ditolak untuk mendapat kerusi di dalam parlimen Pakistan sepertimana minoriti penganut agama Islam, Hindu dan Kristian yang lain. Tindakan ini telah mencetuskan peristiwa berdarah yang terdiri daripada dua pihak dan mengakibatkan beribu-ribu orang mati. Oleh yang demikian itu, para ulama Islam Pakistan bersepakat mengeluarkan fatwa bahawasanya golongan Qadyaniah ini adalah murtad daripada Islam berdasarkan tindakan mereka mengecam syariat Islam dan membuat pelbagai dakwaan yang palsu disamping berusaha membuat pembaharuan agama Islam dan menubuhkan agama yang baru. PERBANDINGAN DI ANTARA BAHAĪAH DAN QADYANIAH Berdasarkan beberapa kenyataan mengenai doktrin-doktrin dan pelbagai dakwaan di antara Bahaīah dan Qadyaniah yang dapat dinyatakan di sini iaitu: 1. Ali Mohd. Al-Bāb telah mendakwa dirinya sebagai Rasul di dalam Al-Bābīah 2. Bahāullah juga mendakwa dirinya sebagai Rasul di dalam Al-Bahāīah 3. Mirza Ghulam Ahmad Al-Qadyani telah mendakwa dirinya sebagai seorang nabi. Memandangkan Bahāullah merupakan seorang pengikut kepada Ali Mohd. AlBāb, maka berlaku percantuman di antara kedua golongan ini menjadi satu iaitu dikenali sebagai Al-Bahāīah. Antara pokok-pokok ajaran Bahāīah untuk dijadikan sebagai alasan dan dalil itu sendiri tersimpul di dalam lima perkara iaitu: 1. Ali Mohd. Al-Bāb adalah seorang Rasul dan Mahdi 2. Bahāullah iaitu Isa Al-Masīh yang dijanjikan akan turun ke dunia sebelum berlakunya kiamat. 3. Bahāullah adalah seorang Rasul yang membawa ajaran syariat yang baru. 4. Nabi Muhammad S.A.W bukan Rasul yang terakhir yang diutuskan oleh Tuhan dan segala syariatnya terputus. 5. Mendakwa syurga, neraka dan hari akhirat itu tidak benar.

14 Golongan Bahāīah ini mengunakan dalil-dalil dan alasan yang terdapat di dalam alQur’an, Hadith, fatwa ulama dan kitab Taurat serta Injil untuk dijadikan sebagai alasan mereka di dalam menyebarkan fahaman palsu mereka kepada pengikutnya. Ekoran daripada itu juga, golongan Qadyaniah atau Ahmadi ini dapat kita kiaskan kepada golongan Bahāīah kerana kedua-dua kaum ini dipandang agak sama dari segi matlamat mereka iaitu mentakwilkan atau mentafsirkan ayat-ayat al-Qur’an dan Hadith demi menegakkan kebenaran palsu mereka dan bertindak sebagai golongan yang mengkhianati terhadap negara, bangsa dan agama sendiri. Bagi penulis buku ini juga, telah menyentuh pelbagai isu-isu Qadyaniah yang berlaku di Pakistan. Antara isu-isu Qadyaniah yang sering tersebar di dalam akhbar tempatan Pakistan seperti kenyataan akhbar Hurriyat di dalam bahasa Urdu di Karachi yang bertarikh 11 Ogos 1970 iaitu mahkamah majestrit Pakistan telah meluluskan peceraian seorang isteri terhadap suaminya yang telah menjadi pengikut Qadyaniah kerana daripada segi hukum Islam adalah tidak sah hubungan perkahwinan dan dianggap batal. Berikutan itu juga, kenyataan di dalam majalah Badr yang bertarikh 5 Mach 1908 mengenai dakwaan Mirza Ghulam Ahmad sebagai nabi dan menerima wahyu daripada tuhan serta barang sesiapa yang mengingkari kenabiannya adalah kafir. Menerusi kenyataan ini, seorang ulama Al-Azhar Sheikh Muhammad Al-Qadr Hussain selaku bekas Sheikh Al-Azhar yang lalu, telah menyentuh mengenai dakwaan Qadyaniah tersebut. Beliau telah menulis sebuah buku dengan menyatakan bahawasanya dakwaan nabi-nabi palsu seperti ini pernah berlaku di dalam pelbagai zaman misalannya Hārith bin Sacid yang muncul di zaman pemerintahan cAbdul Malik bin Al-Marwān dan Ahnāf bin Waqīs serta banyak lagi. Terdapat banyak tulisan buku yang dinyatakan oleh beliau untuk menerangkan kesesatan golongan Qadyaniah ini di dalam bahasa Arab seperti “Qadhīah Al-Qadyani, Akfār Al-Mulhidīn fi Durūriyāt Ad-Dīn fi Kufri Man Lā Yakfur dan banyak lagi. Antara contoh judul buku yang telah dinyatakan itu adalah sebagai satu dakwaan menolak Qadyaniah serta memberi kenyataan hakikat sebenar kesesatan golongan Qadyaniah ini

15 STRUKTUR PERLEMBAGAAN PAKISTAN DAN MATLAMATNYA Menerusi ruangan ini penulis cuba menyatakan beberapa srtuktur perlembagaan baru Pakistan yang telah diadakan pada 7 Mach 1949 di bandar Karachi ibu negara Pakistan. Persidangan Mesyuarat Dasar Perlembagaan Pakistan juga turut dihadiri pemimpin negara itu iaitu Liyaqat Ali Khan selaku Perdana Menteri Pakistan pada ketika itu adalah bertujuan untuk mengemaskinikan perlembagaan negara. Bagi Pakistan, corak pentadbiran negara tersebut mengamalkan demokrasi sepertimana yang dibawa oleh ajaran Islam. Segala aspek kehidupan masyarakat Pakistan juga turut diberi perhatian samada dari segi hak asasi manusia, keadilan, toleransi, bebas beragama dan pelbagai lagi yang terletak dibawah naungan undang-undang negara itu. Pakistan yang mengamalkan agama Islam sebagai agama rasmi negara adalah berdasarkan sebahagian majoriti masyarakat negara itu adalah beragama Islam berbanding dengan agama lain seperti Kristian dan Buddha. Walau bagaimanapun masyarakat Pakistan diberi hak kebebasan beragama, tetapi ianya tertakluk kepada undang-undang negara yang tersedia ada. Setiap kali berlaku permasalahan yang berkaitan dengan akidah, maka rujukkan utama pentadbiran negara tersebut ialah alQuran dan Sunnah Rasulullah S.A.W di dalam menyelesaikan masalah yang berlaku. Jika dilihat dari sudut ucapan yang disampaikan oleh Mohamamad Zafarullah Khan selaku Menteri Luar Pakistan pada 12 Mach 1949, beliau berpendapat bahawa setiap pentadbiran negara adalah berbeza seperti England, Amerika, Nazi dan China. Berikutan itu juga, adakah negara lain yang mengamalkan corak demokrasi itu adalah sebenar demokrasi?. Bagi beliau demokrasi adalah sebuah kerajaan yang diberi amanah oleh rakyat melalui hasil pilihanraya rakyat di dalam memilih wakil mereka untuk melaksanakan tugas negara. Oleh yang demikian itu, perlaksanaan demokrasi adalah tertakluk kepada gaya pemimpin negara untuk merealisasikan tugasnya untuk keamanan sesebuah negara. Pembentukkan sebuah kerajaan Islam, Al-cAlamah Shabīr Ahmad AlUthmani selaku Pengerusi Kesatuan Islam Sedunia telah menyentuh beberapa perkara yang penting mengenainya iaitu pemimpin yang berdedikasi, kewajipan sebagai seorang

16 insan di atas muka bumi ini, perlaksanaan hukum agama di dalam Islam, sistem syura dan pentingnya melaksanakan perlembagaan baru. Menerusi rangka cadangan beliau itu, sesebuah negara dapat mentadbirnya dengan secara aman dan tenteram. Beliau amat memandang serius terhadap pentadbiran negara secara Islam dimana hakikat sebenarnya hukum-hukum Islam adalah bukan ciptaan manusia, tetapi ianya adalah datang daripada Allah S.W.T untuk dikurniakan terhadap manusia di dalam mentadbirnya secara adil dan saksama. KESIMPULAN Buku ini adalah bersifat superficial dan pendekatannya pula adalah bersifat persejarahan melalui fakta-fakta penulisan risalah yang terkandung di dalam akhbar tempatan Mesir. Penulis agak memandang serius terhadap fahaman Qadyaniah dan Baha’iah yang hanya tertumpu kepada sesebuah negara sahaja. Sampel yang disampaikan oleh penulis di dalam buku ini banyak menolong pembaca dari segi fakta-fakta yang kurang di dapati di dalam penulisan buku lain. Tetapi penulis gagal memuatkan segala isi kandungan secara tersusun yang dapat menimbulkan keraguan terhadap pembaca di dalam memahaminya. Dr. Mohammad Hassan al-cAzamī, selaku penulis buku ini berasal dari Pakistan banyak menyentuh perlembagaan negaranya yang tidak ada hubung kait yang jelas terhadap tajuk buku yang dipaparkan. Oleh yang demikian itu, huraian yang agak tidak begitu jelas sehinggakan bagaimana terjadinya pengharaman Qadyaniah di Pakistan sedangkan Bahaīah diluluskan oleh kerajaan Pakistan sendiri untuk setanding dengan manoriti agama yang lain. Penulis tidak menekankan kajian yang mendalam dan terperinci mengenai kedua golongan ini dan hanya fokus kepada beberapa fakta yang tercatat di dalam surat khabar dan enakmen undang-undang negara Pakistan dan Mesir mengenai golongan tersebut. Secara keseluruhannya buku ini, ada bahagian yang perlu diperbaiki di dalam beberapa bahagian tajuk yang perlu diberi penjelasan yang terperinci untuk memudahkan pembaca memahami segala isi kandungannya di dalam bentuk yang tersusun. Sekian terima kasih.

17