οτ1804

F -X C h a n ge

F -X C h a n ge

W N O

N O

W

!

PD

!

PD

y bu to k lic .d o

m

w

o

m o

3645

.c

C

k

to

bu

y

ΚΕΜΠΑ

lic C c u -tr a c k

w

w

.d o

w

w

w

c u -tr a c k

.c

ΚΩΔΙΚΟΣ 3053

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 60,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

«ΕΔΟΞΕ ΤΩι ΑΓΙΩι ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΚΑΙ ΤΗι ΙΕΡΑΡΧΙΑι»

ΕΤΟΣ ΜΘ´ ΑΡ. ΦΥΛΛ. 1804 ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος ΓΡΑΦΕΙΑ: ΚΑΝΙΓΓΟΣ 10 – 106 77 ΑΘΗΝΑΙ – ΤΗΛ. 210-38 16 206 ΤΕΛΕΦΑΞ ΣΥΝΤΑΞΕΩΣ 210-81 36 981 ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΥ 210-38 28 518 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009 Ζηνοβίου καὶ Ζηνοβίας μ., Κλεόπα

Α

ΚΟΥΓΕΤΑΙ ἴσως ὑπερβολικὸς ὁ λόγος ἀναφερόμενος στὴν συνεδρίαση τῆς 15-16.10.09 τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, ποὺ ἀσχολήθηκε μὲ τὸ θέμα τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» καὶ τῶν Διαχριστιανικῶν Διαλόγων. Ἀλλʼ ὅμως κάθε ἀπόφαση Ἱερᾶς Συνόδου Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ θεμελιώνεται στὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἐκφράζει τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ

Γράφει ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, Ἐφημέριος ῾Ι. Ν. Ἁγίου Νικολάου Πατρῶν

Η ΘΕΡΜΗ«ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ» ΑΝΕΒΑΛΕ ΤΑ «ΠΡΟΣΥΜΦΩΝΑ» προϊὸν ἐπινεύσεως τῆς Χάριτος τοῦ Πανσθενουργοῦ Παρακλήτου καὶ τῆς συμπράξεως τοῦ ἀδυνάτου ἀνθρώπου. Καὶ αὐτὸ συνέβη καὶ στὴν παροῦσα περίπτωση: ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ πῶς ἡ Ἱεραρχία ὁδηγήθηκε στὴ συζήτηση αὐτὴ καὶ μελετώντας ἐπισταμένως τὸ πολὺ προσεκτικὰ διατυπωμένο ἀνακοινωθέν Της, ἰδιαιτέρως διαβάζοντας πίσω ἀπὸ τὶς λέ-

ξεις του, ἀναμφισβήτητα μποροῦμε νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι πράγματι «ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ τῇ Ἱεραρχίᾳ». Α) Ἂς δοῦμε λίγο τί προηγήθηκε: Τὸ τελευταῖο καιρὸ ἦρθαν στὴ δημοσιότητα : 1. Ἐπιστολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, στὴν ὁποία ὁ Πατριάρχης μέμφεται μὲ πολὺ σο-

βαρὲς ἐκφράσεις τὴν προσυπογραφὴ τῆς Ὁμολογίας ἀπὸ πολλοὺς Ἀρχιερεῖς, ἡγουμένους, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (περίπου 10.000 ὑπογραφές). Μεταξὺ ἄλλων ὁ Πατριάρχης «συνοδικῇ διαγνώμῃ» ἐκφράζει «τὸν ἔντονον προβληματισμὸν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου» καὶ καταγγέλλει τὴν «Ὁμολογία Πίστεως» ὅτι «παραπλανᾶ μέ-

ρος τοῦ πιστοῦ λαοῦ», ὁδηγεῖ σὲ «σχίσμα» ὄχι μόνο τοὺς πιστούς, ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴν Ἱεραρχία καὶ ἐπιπλέον δημιουργεῖ προβλήματα στὴ ἐπικοινωνία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ τὶς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες! Εἶναι προφανὲς ὅτι οἱ καταγγελίες εἶναι ἰδιαίτερα σοβαρὲς καὶ ἀφοροῦν σὲ σοβαρότατα κανονικὰ παραπτώματα, ποὺ ἐπισείουν αὐστηρότατες

Ἀπησχόλησε τὴν συνεδρίασιν τῆς Μικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς εἰς τὴν Κύπρον

ποινές. Καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς κατακλείει τὴν ἐπιστολή Του μὲ τὴν πρόσκληση στὴν Ἱεραρχία «τὸ ταχύτερον δυνατὸν λάβη ἐπισήμως θέσιν» καὶ νὰ καταδικάσει τὴν Ὁμολογία καὶ τοὺς κληρικούς, ποὺ τὴν ὑπέγραψαν «ἀναλογιζομένη τὸν κίνδυνον, τὸν ὁποῖο ἐγκυμονεῖ διὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἐπιδεικνυμένη ἀνοχὴ ἤ, ὡς ἀποδείκνυται, καὶ ὑπὸ τινων ἐκ τῶν ἐπισκόπων αὐτῆς ἐνθάρρυνσις, τοιούτων διΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 5ην ΣΕΛ.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ∆ΑΜΙΑΝΟΣ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΩΝ ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπεχείρησαν νὰ πείσουν ἑαυτοὺς ὅτι ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Οἱ δὲν προδίδουν τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεώς μας. Πρώτη νίκη τῶν Ἀνθενωτικῶν Δυ-

Ε

Τοῦ ἁγιορείτου Μοναχοῦ Μωϋσέως

ἶναι γεγονός πώς οἱ, ἀπό τίς ἀρχές τοῦ μηνός Ὀκτωβρίου, ἀλλαγές τοῦ προγράμματος τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Ρ.Σ.Ε.Ε) δημιούργησαν πολλές ἐρωτήσεις, ἀπορίες, προβληματισμούς καί δυσαρέσκειες, γιά νά χρησιμοποιήσουμε ἤπιες ἐκφράσεις. Στό φιλόδοξο πρόγραμμα, γιά μεγαλύτερη ἀκροαματικότητα τῶν ὑπευθύνων τοῦ ΡΣΕΕ, ἐπῆλθε μία ἄμικτη μίξη· Χρυσοστόμου (καί ὄχι Ἁγίου), Παϊσίου (καί ὄχι Γέροντος), μέ Σ. Καζαντζίδη καί Ρ. Σακελλαρίου… Οἱ ἀπορημένοι ἀκροατές νομίζουν ὅτι ἄλλαξε θέση στά ραδιοκύματα ὁ σταθμός. Δέν εἶναι πλέον «ἡ ἄλλη φωνή στά FM». Κανείς δέν μπορεῖ ν᾽ ἀρνηθεῖ τό δικαίωμα τοῦ κάθε διευθυντῆ καί ὑπευθύνου γιά ἀλλαγές καί ἀνανεώσεις, ἀλλά νομίζουμε πρός τό καλύτερο. Ὁ σταθμός ἔχει μεταβληθεῖ ἐν πολλοῖς σέ ὑψηλό σεμινάριο Θεολογίας. Μίας Θεολογίας ὅμως νεορθόδοξης, κουλτουριάρικης, στοχαστικῆς, ἀσαφοῦς καί νεφελώδους. Πολλή λογοτεχνία, οἰκολογία καί τέχνη. Κανείς δέν λέγει νά μή ὑπάρχει ποικιλία καί ὅτι δέν ὑπάρχουν καί καλές ἐκπομπές. Οἱ περισσότεροι τῶν ἀκροατῶν εἶναι ἡλικιωμένοι, ἀσθενεῖς, ἀνήμποροι, ἁπλοί, στίς ἐπαρχίες καί στίς πόλεις. Δέν θά πρέπει νά ἀγνοηθοῦν. Ζητοῦν κατήχηση, διδαχή, παραμυθία, ἐνίσχυση, λύση ἀποριῶν. Μέ τό νέο πρόγραμμα δημιουργοῦνται ἀπορίες καί δέν λύνονται. Παλαιότερα εἶχα γράψει ἕνα ἄρθρο· «ἡ θεολογία τῆς γκρίνιας». Αὐτή ἡ συνεχής κριτική περί πάντων ὅσων συμβαίνουν μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι ἀρκετά κουραστική. Ἄς διατηρηθεῖ σέ κάποια περιοδικά, ἄν εἶναι τόσο ἀπαραίτητη, καί ὄχι στόν ΡΣΕΕ, πού ταπεινά φρονοῦμε θά πρέπει ν᾽ ἀποτελεῖ προέκταση τοῦ ἱεροῦ ἄμβωνος. Στίς συνόψεις ἤ τούς συνέκδημους τό Εὐαγγέλιο τῆς Ἀγάπης τοῦ Πάσχα γράφεται σέ διάφορες γλῶσσες μέ ἑλληνικούς χαρακτῆρες. Κάπως ἔτσι διαβάζουν κάποιες νεαρές κυρίες κείμενα Πατέρων καί Γερόντων τίς μεταμεσονύκτιες ὧρες, μεταξύ λαϊκῶν ἀσμάτων καί μάλιστα μπουζουκιῶν. Ὁ πολύς κ. Χ. Γιανναρᾶς, ὁ κριτής τῆς οἰκουμένης, σέ μιά πρώτη του συνέντευξη στόν μεταλλαγμένο σταθμό εἶπε πώς, οἱ ἀντιδράσεις τῶν ἀντίοικουμενιστῶν εἶναι καραγκιοζιλίκια. Οἱ λόγοι τοῦ κάθε ἀνθρώπου τόν χαρακτηρίζουν. Σέ μιά ἐλεύθερη καί ζωντανή Ἐκκλησία καί σέ μιά δημοκρατική χώρα ἔχουν νομίζουμε λόγο οἱ πάντες. Γιατί οἱ οἰκουμενιστές μποροῦν ἄνετα νά μιλοῦν καί οἱ ἀντιοικουμενιστές νά φιμώνονται, τρομοκρατοῦνται καί ἀπειλοῦνται; Ὅσο καί ἀν θέλουν νά δικαιολογήσουν οἱ πρῶτοι τά πράγματα καί νά σταθοῦν σέ ὁρισμένες ἐκφράσεις καί τακτικές, δέν ἀπαντοῦν ἐπί τῆς οὐσίας τοῦ λίαν σοβαροῦ θέματος. Ὁ οἰκουμενισμός εἶναι γεγονός πώς ἀποτελεῖ, κατά τόν Ὅσιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, παναίρεση. Ἀλήθεια σᾶς λέγω καί μάρτυς μου ὁ Θεός. Οἱ χριστιανοί μας αἰσθάνονται προδομένοι, ἐγκαταλελειμένοι, συγχυσμένοι καί λυπημένοι. Σταμάτησαν ν᾽ ἀκοῦν τόν ΡΣΕΕ. Ἀκοῦνε, ὅπου μποροῦν, τόν σταθμό τῆς «Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας». Ἱερές Μητροπόλεις σκέφτονται νά αὐξήσουν τίς ὧρες τῶν δικῶν τους προγραμμάτων καί νά δημιουργήσουν νέους σταθμούς. Παρακαλῶ ἐπ᾽ οὐδενί μή θεωρηθεῖ ὅτι τά γράφω αὐτά ἐπειδή διεκόπη ἡ δική μου ἐκπομπή στόν ΡΣΕΕ. Δέν γράφω μέ καμμία χαρά. Γράφω μέ πόνο μεταφέροντας τήν ἔντονη διαμαρτυρία πολλῶν. Ὑπάρχει μᾶλλον μία καί μόνη ἑρμηνεία στό ἀπρόσμενο αὐτό γεγονός. Στήν ὅλη ὑπόθεση κρύβεται ἕνας κρυφός, λεπτός καί βαθύς βαθμός ἐκκοσμικεύσεως. Ἡ μεγάλη ἀγωνία γιά ὑψηλή ἀκροαματικότητα ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια τοῦ ἐκλεκτοῦ λήμματος τῶν πιστῶν. Ἴσως ποῦν οἱ ὑπεύθυνοι πώς τώρα αὐξήθηκαν τά ποσοστά ἀκροαματικότητας. Μειώθηκαν ὅμως τά ποσοστά ὀρθοδόξου παραδοσιακότητος καί εὐαισθησίας. Τά λόγια μου αὐτά μεταφέρουν, ὅπως ἀνέφερα, τή λύπη πολλῶν πιστῶν, πού δέν περίμεναν ποτέ μία τέτοια στροφή τοῦ ΡΣΕΕ. Ἄς ἀναλογισθοῦν καλά οἱ ὑπεύθυνοι τήν ἀποκαρδίωση τόσων πιστῶν. Τώρα πλέον δέν μιλᾶμε γιά μιά «ἄλλη φωνή στά FM». Οἱ ὑπεύθυνοι φέρουν ἰδιαίτερα μεγάλη εὐθύνη γιά τήν ἔμπνευση αὐτῆς τῆς σοκαριστικῆς ἀλλοτριώσεως, πού προβληματίζει καί σκανδαλίζει…

«Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἰσχύουν σήμερα;» Πρόσκλησις εἰς Ἡμερίδα

Οἱ Ἱ. Ναοὶ Κοιμήσεως Θεοτόκου καὶ Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ Ἀμαρουσίου διοργανώνουν ἡμερίδα γιὰ τὴν διαχρονικὴ ἰσχὺ τῶν Ἱ. Κανόνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μὲ θέμα: «Οἱ Ἱ. Κανόνες ἰσχύουν σήμερα;». Ἡ ἡμερίδα θὰ πραγματοποιηθεῖ τὴν Κυριακὴ 1 Νοεμβρίου ἐ.ἔ. στὸ Πνευματικὸ Κέντρο τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ (Βυζαντίου 14 & Μαραθωνομάχων, τηλ: 210–61991 16). Ὥρα ἐνάρξεως: 16:00. Εἴσοδος ἐλεύθερη. Ὁμιλητές: Πρωτ. Ἰ. Φωτόπουλος μὲ θέμα: «Ἱερὰ Παράδοση καὶ Ἱεροὶ Κανόνες», Πρωτ. Γ. Διαμαντόπουλος μὲ θέμα: «Ἡ νηπτικὴ θεολογία ὡς προϋπόθεση ἑρμηνείας τῶν Ἱ. Κανόνων», Ἀρχ. Σαράντης Σαράντος μὲ θέμα: «Θεραπευτικὴ τῶν Ἱερῶν Κανόνων», Πρωτ. Λάμπρος Φωτόπουλος μὲ θέμα: «Σχέση Ἱ. Κανόνων καὶ κοσμικῶν νόμων». Τὴν ὁμιλία θὰ πλαισιώσει ἡ χορωδία «ἐν ψαλτηρίῳ». Θὰ ἀκολουθήσει μικρὴ δεξίωση.

νάμεων, αἱ ὁποῖαι ὑπεχρέωσαν τὴν Ἐπιτροπὴν νὰ ἀναβάλη διὰ τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 2010 τὰς ἀποφάσεις διὰ τὸ Πρωτεῖον τοῦ Πάπα. Ὁ Κύπρου συμπεριφέρεται ὡς Πάπας

Ἡ δυναμική τοῦ Ἀνθενωτικοῦ «κινήματος», ὡς αὐτό διεμορφώθη εἰς τόν ἁπανταχοῦ Ἑλληνισμόν, διά τῆς θερμῆς «Ὁμολογίας Πίστεως», κατήγαγε τήν πρώτην μεγάλην νίκην ἐπί τῶν δυνάμεων τῆς ψευδενώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας μετά τῶν Παπικῶν. Τό Ἀνθενωτικόν «κίνημα» ὑπεχρέωσε διά τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως», τούς Ὀρθοδόξους καί Παπικούς εἰς τόν Θεολογικόν Διάλογον τῆς Κύπρου, διά τό Πρωτεῖον τοῦ Πάπα, νά ἀναβάλουν τάς ὑπογραφάς τῶν προσυμφώνων, τά ὁποῖα θά ἐπιτάχυνον τάς προϋποθέσεις διά τήν Ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν. Χαρακτηριστικόν τῆς δυναμικῆς τοῦ Ἀνθενωτικοῦ «κινήματος» καί τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» εἶναι ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχον εἰς τόν Διάλογον, ἠσχολήθησαν μέ τήν «Ὁμολογίαν Πίστεως» καί τάς ἀντιδράσεις τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Καί καταγράφουν τήν ἐνασχόλησίν των εἰς τό ἀνακοινωθέν, τό ὁποῖον ἐξέδωσαν. Ἡ ἄποψις, ἡ ὁποία προφανῶς διαμορφοῦται ὅτι εἰς τούς Διαλόγους, γίνονται συμβιβασμοί καί ὑποχωρήσεις καί ὅτι αὐτοί χρησιμεύουν ὡς Δούρειοι Ἵπποι διά τήν Προδοσίαν τῆς Πίστεως, ἠνώχλησε τούς Ὀρθοδόξους Ἀρχιερεῖς. Ὕβρισαν τούς συντάκτας καί τούς ὑπογράψαντας τήν Ὁμολογίαν Πίστεως,

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

 Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου καὶ οἱ «Ταλιμπὰν» τῆς Ὀρθοδοξίας. Σελ. 6  Αἱ τριήμεροι ἐργασίαι τῆς Δ. Ἱ. Συνόδου. Σελ. 6  Τὰ κανονικὰ καὶ ἐθνικὰ δικαιώματα τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Αὐτοκεφάλου. Τοῦ π. Εὐσταθίου Κολλᾶ. Σελ. 3  Πολεμικὸν Ἡμερολόγιον. Τοῦ κ. Ἐμμανουὴλ Γκατζὲ τοῦ Θεμιστοκλέους. Σελ. 3.  Ἀπίστευτοι θεωρίαι ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ. Τοῦ κ. Κυπριανοῦ Χριστοδουλίδη. Σελ. 3.  Ἀναγκαῖος ὁ διάλογος διὰ τὴν ἕνωσιν τοῦ παλαιοῦ καὶ τοῦ νέου ἡμερολογίου. Τοῦ κ. Ἀθανασίου Β. Ἀβραμίδη. Σελ. 4.  Ἐκκλησία καὶ Πολιτεία. Τοῦ κ. Ἀποστόλου Παπαδημητρίου. Σελ. 4.  Νεανικὰ Ζητήματα. Σελ. 4.

πρό τοῦ Διαλόγου κάποιοι ἐκπρόσωποι τοῦ Φαναρίου. Ὁ Μέγας Πρωτοσύγκελλος τοῦ Φαναρίου ὡμίλησε διά Νεοενισταμένους. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης διά σχισματικούς, οἱ ὁποῖοι προβάλλουν παραπλήσιον κείμενον μέ αὐτό τοῦ συμβόλου Πίστεως. Διετύπωσεν ἀπειλάς καί ἐζήτησε τήν θέσιν τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία τοῦ διεμήνυσε ὅτι ἀκολουθῶμεν τά οἰκουμενιστικά καί φιλοπαπικά βήματά σου, ἀλλά αἱ ὅποιαι ἀποφάσεις δέν δεσμεύουν τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Μητροπολίτης Περγάμου, ὁ ὁποῖος

ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΚΟΣΜΙΚΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ

Ο

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Ι ΚΑΙΡΟΙ εἶναι δύσκολοι. Οἱ ἄνθρωποι δέν ἀποδέχονται τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι συμβιβασμένοι μέ τόν ἁμαρτωλό κόσμο, γεγονός πού ἀπογοητεύει τούς κληρικούς καί μειώνει τό ζῆλο τους. Ἡ κατάσταση αὐτή ἐπιδεινώνεται καθημερινά, γιατί ἡ Ἐκκλησία δέν διαθέτει ἐκεῖνα τά στελέχη, πού θά μποροῦσαν νά ἀνακόψουν αὐτό τό κοσμικό ρεῦμα καί νά στρέψουν τό ἐνδιαφέρον τῶν ἀνθρώπων πρός τόν Θεό. Λίγοι εἶναι, κληρικοί καί λαϊκοί, οἱ ἀσυμβίβαστοι καί οἱ ἀποφασισμένοι. Αὐτοί πού εἶναι σταθεροί στήν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν καί ἀρνοῦνται νά ἀκολουθήσουν δρόμους κοσμικούς καί ἁμαρτωλούς. Ἐδῶ θέλω νά ἀναφερθῶ σέ μιά συγκεκριμένη κατηγορία θεολόγων, οἱ ὁποῖοι προσφέρουν ἀρνητικό ἔργο στήν Ἐκκλησία. Πρόκειται γιά τούς στοχαστές θεολόγους, μέ τήν ἀπεραντοσύνη τῆς θεωρίας τους καί τήν ἔλλειψη θεοφιλῶν πράξεων, μέ τούς σκληρούς κριτικούς τους λόγους γιά τά πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας καί τή χαλαρή προσωπική τους ζωή. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι, πού δημιουργοῦν σύγχυση καί κλονίζουν τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ πρός τούς κληρικούς. Οἱ θεολόγοι αὐτοί –τοῦ γλυκοῦ νεροῦ– συνήθως εἶναι καθηγητές στά πανεπιστήμια, σύμβουλοι στά ἰνστιτοῦτα, σχολικοί σύμβουλοι, ὑπέρμαχοι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἄνθρωποι τῆς ἐφήμερης ἐξουσίας. Τή θεολογική τους ἰδιότητα εὔκολα τήν ἀποβάλλουν, ὅπως βγάζουν τά πουκάμισά τους. Ἡ θεολογία τους, πού γλαφυρά καί πληθωρικά διατυπώνεται, δέν εἶναι καρπός τῆς ζωῆς. Εἶναι ἁπλῶς μιά ἔμμισθη ἀπασχόληση γιά καλύτερη κοσμική ζωή καί ὄχι γιά πνευματικό καί ἱεραποστολικό ἔργο στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Μερικές φορές αὐτά τά πρόσωπα τά ἐμπιστεύεται ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας καί ἐπιπόλαια τούς ἀναθέτει καθήκοντα, στά ὁποῖα δέν εἶναι δυνατόν νά ἀνταποκριθοῦν. Δέν φτάνει νά στοχάζεται μόνο ὁ ἄνθρωπος. Χρειάζεται καί ἡ καρδιά καί ἡ πίστη στήν ἱερότητα τοῦ ἔργου, πού ἐπιτελεῖ. Προφανῶς αὐτό σημαίνει ἀκρίβεια, συνέπεια καί ποικίλες θυσίες. Εἶναι λάθος νά τοποθετοῦνται σέ σημαντικές θέσεις τῆς Ἐκκλησίας πρόσωπα μέ κοσμικό φρόνημα, ἐπειδή τυχαίνει νά ἔχουν μερικούς τίτλους σπουδῶν. Ἔχει ἀποδειχτεῖ ὅτι αὐτοί οἱ προσοντοῦχοι καί πεπαιδευμένοι θεολόγοι δέν ἀποδίδουν καί μοιάζουν μέ τήν ἄκαρπη συκιά. Δέν πρέπει νά ἀποκτοῦν καί δεύτερη ἔμμισθη θέση στήν Ἐκκλησία ἤ νά ἀποσπῶνται ἀπό τό δημόσιο γιά νά ἀναπαύονται μακαρίως στά συνοδικά ἤ μητροπολιτικά μέγαρα καί νά ἐπηρεάζουν τούς μητροπολίτες, γιά νά ἀκολουθοῦν δρόμους ἀντιπαραδοσιακούς καί νεωτερικούς.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΙΝ (1ον)

Ἡ κατάθλιψη εἶναι μιά πάθηση, πού ταλαιπωρεῖ πολλούς ἀνθρώπους στήν ἐποχή μας. Ἀνθρώπους πού εἴτε πάσχουν οἱ ἴδιοι ἀπό κατάθλιψη, εἴτε ἔχουν νά ἀντιμετωπίσουν τήν κατάθλιψη κάποιου ἀγαπημένου τους προσώπου, πού ἐπίμονα ἀρνεῖται ἤ ἀδυνατεῖ νά κάνει κάτι, προκειμένου νά βοηθήσει τόν ἑαυτό του. Ἄλλοι ζητοῦν τή βοήθεια κάποιου εἰδικοῦ τῆς ψυχικῆς ὑγείας, καί καταφεύγουν εἴτε σέ θεραπεία μέ ἀντικαταθλιπτικά φάρμακα, εἴτε σέ ψυχοθεραπεία, εἴτε σέ συνδυασμό τῶν δύο. Ἡ θεραπεία μέ φάρμακα τίς πιό

εἶναι τό ἐκτελεστικόν ἀπόσπασμα τοῦ Φαναρίου εἰς συνέντευξίν του ὡμίλησε περί παραπληροφορήσεως ὑπό τῶν συντακτῶν καί ὑπογραψάντων τήν «Ὁμολογίαν Πίστεως». Ἐτόνισε δέ ὅτι δέν προδίδεται ἡ Ὀρθοδοξία εἰς τούς Διαλόγους καί ὅσα περί τοῦ ἀντιθέτου ὑποστηρίζουν οἱ συντάκται τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως», εἶναι ἰταμή συκοφαντία. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ὡμίλησε διά τούς συντάκτας τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» ὅτι διακατέχονται ὑπό ἑωσφορικοῦ ἐγωϊσμοῦ, ἐνῶ ἀντιμετώπισε διά ἀστυνομικῶν μέτρων ἑκατό περίπου ἀντιπαπικούς

Τῆς Μοναχῆς Εἰρήνης πολλές φορές βοηθάει στήν ἀντιμετώπιση τῶν συμπτωμάτων τῆς κατάθλιψης, τουλάχιστον προσωρινά, καί εἰδικά, ὅταν πρόκειται γιά σοβαρό καταθλιπτικό ἐπεισόδιο, εἶναι συχνά ἀπαραίτητη προκειμένου νά ἀποφύγει κανείς μοιραῖες αὐτοκαταστροφικές πράξεις. Ἀπό τίς διάφορες ὑπάρχουσες μορφές ψυχοθεραπείας οἱ σύγχρονες ἔρευνες δείχνουν ὅτι ἡ γνωσιακή θεραπεία ἐπιφέρει καλύτερα ἀποτελέσματα, καί σέ σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, γι’ αὐτό θά περιοριστῶ ἐδῶ ν’ ἀναφερθῶ μόνο σ’ αὐτήν. Ἡ γνωσιακή θεραπεία βασίζεται στή θεωρία ὅτι τό ἄγχος μας ἤ ἡ κα-

τάθλιψή μας ὀφείλονται σέ λανθασμένες, ἀρνητικές ἀντιλήψεις σχετικά μέ τόν ἑαυτό μας, τό περιβάλλον μας καί τό μέλλον μας, οἱ ὁποῖες ἐπηρεάζουν καί τή συναισθηματική μας κατάσταση (Κλεφτάρας, 1998). Ὁποιοδήποτε σημαντικό ἤ καί ἀσήμαντο γεγονός, μπορεῖ νά εἶναι ἀφορμή γιά κάποιες «αὐτόματες σκέψεις», οἱ ὁποῖες ἐνεργοποιοῦν αὐτές τίς ἀρνητικές ἀντιλήψεις (Beck, 2004). Τέτοιες σκέψεις μπορεῖ νά εἶναι π.χ. ὅτι «κανείς δέν μ’ ἀγαπάει» ἤ «ποτέ δέν καταφέρνω τίποτα». Ὅταν δεχθεῖ κανείς μιά τέτοιου εἴδους «αὐτόματη σκέψη», ἀρχίζει νά τόν «παίρνει ἀπό κάτω» καί νά τόν φέρνει σέ κατάσταση ἀπελπισίας καί κατάθλιψης. Ἡ γνωσιακή θεραπεία ἀποσκοπεῖ στό νά βοηθήσει τό ἄτομο σέ ἕνα πρῶτο ἐπίπεδο νά μάθει νά ἀναγνωρίζει ἄμεσα τίς «αὐτόματες

διαδηλωτάς, ἀπειλῶν καί ἐπιβάλλων ποινάς εἰς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχον εἰς ἀντιπαπικάς ἐκδηλώσεις. Ὁ Πάφου ἀποκαλεῖ, ὅσους διαμαρτύρονται ἀμαθεῖς, ἡμιμαθεῖς καί φανατικούς, ἐνῶ πρωταγωνίστησεν εἰς ἐπεισόδια. Ὅλοι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι εἰς τήν Κύπρον ἔσπευσαν νά ὑπηρετήσουν τόν ἑωσφορικόν Παπισμόν τό «ξανασκέφθηκαν» ὅταν εἰσῆλθον εἰς τόν Διάλογον, εἰς τόν ὁποῖον συνεπροσευχήθησαν μετά τῶν Παπικῶν. Ἀλλά εἰς τό «Διασκεπτήριον» συνεστρατεύθησαν μετά τοῦ Περγάμου, ὁ ὁποῖος στερεῖται τό χάρισμα τῆς Ποιμάνσεως, ἀλλά ἔχει τό χάρισμα τοῦ ἐκτελεστικοῦ ἀποσπάσματος, τό ὁποῖον ὑλοποιεῖ μέ ἀκρίβειαν τούς στόχους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τό ὁποῖον ἐξισώνει τήν αἵρεσιν τοῦ Παπισμοῦ μέ τήν Ἀλή-

Τὴν 1ην Νοεμβρίου ἑορτάζομεν τὴν μνήμην τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ. Ἀνωτέρω εἰκὼν τῶν Ἁγίων τῆς Ἀδελφότητος Παχωμαίων Ἁγίου Ὄρους.

«Δὲν ἀγρυπνοῦν οἱ φύλακες στὰ τείχη»

«ΑΣ ΕΡΘΕΙ Ο ΑΤΤΙΛΑΣ»

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ προγράμματος τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δημιουργεῖ, ἤδη πλῆθος ἀντιδράσεων ἀπὸ ἁπλοῦς πιστούς, ποὺ εἶναι «φανατικοὶ» ἀκροατὲς τοῦ ραδιοσταθμοῦ. Ὡς γνωστὸν οἱ περισσότερες μητροπόλεις τῆς Ἑλλάδος, ποὺ διαθέτουν ραδιοσταθμούς, γιὰ πολλὲς ὧρες ἀναμεταδίδουν τὸ πρόγραμμα τοῦ ραδιοσταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Τὰ βασικὰ γνωρίσματα τοῦ νέου προγράμματος, ποὺ δημιουργοῦν ἀντιδράσεις εἶναι κυρίως δύο: α) Τὸ νέο πρόγραμμα περιέχει πλῆθος λαϊκῶν τραγουδιῶν. Τὸ πρόβλημα προϋπῆρχε, ἀλλὰ τώρα φαίνεται πὼς λαμβάνει πολὺ μεγάλες διαστάσεις μὲ αὔξηση τῶν ὡρῶν ἐκπομπῆς λαϊκῶν ἀσμάτων καὶ μὲ τὴν μετάδοση τραγουδιῶν, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀκούσει κανεὶς σὲ ὁποιοδήποτε κοσμικὸ ραδιόφωνο. β) Οἱ περισσότερες ἐκπομπές, θεολογικοῦ περιεχομένου (μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις) ἔχουν ἀνατεθεῖ στὴ γνωστὴ στοὺς θεολογικοὺς κύκλους ὁμάδα «προοδευτικῶν» θεολόγων, ποὺ περιλαμβάνει τοὺς γνωστοὺς γιὰ τὶς οἰκουμενιστικές τους ἰδέες καθηγητὲς τῶν Θεολο-

Ὄμορφη εἶναι ἡ ζωή σάν ὁ ἄνθρωπος ξέρει ν’ ἀγωνίζεται. Τούτη τήν ὀμορφιά τήν πετυχαίνει ὁ ἴδιος μέ τόν ἀγώνα του καί τήν προσπάθειά του. Ἄν δέ δουλέψει ὁ οἰκοδόμος, ὁ καλλιτέχνης, ὁ ἐρευνητής, ὁ ἐπιστήμονας, ὁ κάθε ἄνθρωπος στήν εἰδικότητά του, οὔτε σπίτι χτίζεται, οὔτε καλλιτέχνημα δημιουργεῖται, οὔτε θά ἐπιτύχει ὁ ἐρευνητής ἤ ὁ ἐπιστήμονας. Ὑπέροχη εἶναι τούτη ἡ ὄψη τῆς ζωῆς. Καί γιά τά ὡραῖα καί μεγάλα εἶναι πλασμένος ὁ ἄνθρωπος. Ἐάν ἡ προσευχή εἶναι ἡ ἁγιώτερη στιγμή τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ἡ ἐργασία εἶναι ἡ τιμητική καταξίωσή του. Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος τοποθετήθηκε στόν παράδεισο «ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν». Ἀπό τήν παρακοή καί μετά, «τά ἀγαθά κόποις κτῶνται». Παραμένει, ὡστόσο, εὐλογημένη ἡ ἐργασία γιά τόν ἄνθρωπο. Καί ἡ χειρωνακτική καί ἡ διανοητική καί ἡ πνευματική. Ἀδυσώπητοι ἐχθροί, τῆς μέν χειρωνακτικῆς ἤ διανοητικῆς ἐργασίας, εἶναι ἡ ὀκνηρία καί ἡ φυγοπονία. Ἐχθροί δέ τῆς πνευματικῆς ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ – καί πιό συγκεκριμένα, τῆς ἐσωτερικῆς ζωῆς τῆς ψυχῆς– εἶναι ἡ ἀκηδία, ἡ ραθυμία καί ἡ χλιαρότητα. Καταστάσεις τῆς ψυχῆς,

ὕπουλες, καί πολύ ἐπικίνδυνες. Μᾶς δένουν χεροπόδαρα μέ τά σκλαβόσχοινα τοῦ ὀλέθρου. Καί τό χειρότερο, πού δέν ἔχουμε τήν ἐπίγνωση τῆς δεινῆς μας κατάστασης. Ἡ ἀκηδία, ἡ ραθυμία καί ἡ χλιαρότητα, σάν ἄλλα ψυχοναρκωτικά, μᾶς δημιουργοῦν τήν πλανεμένη ἰδέα πώς εἴμαστε στόν καλό δρόμο καί ὅτι προοδεύουμε! Καί μετά, καθώς λέγει ὁ ἀββάς Δωρόθεος, «ἡμεῖς κοιμώμενοι, θέλομεν σωθῆναι». Μᾶς πῆρε ὁ ὕπνος, καί ἔχουμε τήν ἀπαίτηση νά... σωθοῦμε κοιμισμένοι! Ἐάν ἡ ραθυμία εἶναι ἡ νωθρότητα καί ἡ ὀκνηρία τῆς ψυχῆς, ἡ ἀκηδία εἶναι ὁ πνευματικός ὕπνος. Ἡ ἀκηδία, μάλιστα, συγκαταλέγεται στά ἑπτά θανάσιμα ἁμαρτήματα. Ὅ,τι, δηλαδή, συμβαίνει μέ τά ἄλλα θανάσιμα ἁμαρτήματα, ἔτσι καί ἡ ἀκηδία εἶναι πηγή καί ρίζα πολλῶν ἄλλων ἁμαρτημάτων. Λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Δεινόν ἡ ραθυμία· ὥσπερ γάρ αὕτη καί τά εὔκολα δύσκολα ἡμῖν φαίνεσθαι ποιεῖ, οὕτως ἡ σπουδή καί ἡ ἀγρυπνία καί τά δύσκολα εὔκολα ἡμῖν ἀπεργάζεται». Φοβερό πρᾶγμα ἡ ραθυμία τῆς ψυχῆς. Αὐτή, τά εὔκολα τά θεωρεῖ δύσκολα· ἐνῶ ἡ σπουδή καί ἡ ἀγρυπνία, τά δύσκολα τά κάμνει εὔκολα. Ὁ ἴδιος στήν Α΄ ὁμιλία του

σκέψεις» του καί νά μή τίς ἀποδέχεται σάν ἀληθινές, καί σέ ἕνα πιό προχωρημένο ἐπίπεδο νά καταλάβει ὅτι οἱ ἀντιλήψεις του αὐτές εἶναι ἐσφαλμένες, ὅτι δέν τόν ἐξυπηρετοῦν, καί νά μπορέσει ἔτσι νά τίς ἀλλάξει καί νά τίς ἀντικαταστήσει μέ ἄλλες πιό «ὑγιεῖς», πού θά τόν ὁδηγήσουν σέ μεγαλύτερη αὐτοεκτίμηση καί αὐτοαποδοχή. Ἡ θεραπεία μέ ἀντικαταθλιπτικά ἔχει ἕνα ἀποτέλεσμα παρόμοιο μέ τήν ψυχοθεραπεία, ἄν καί λιγότερο μόνιμο. Μάλιστα νευροεπιστημονικές ἔρευνες ἔχουν δείξει ὅτι ἡ θεραπεία μέ φάρμακα καί ἡ ψυχοθεραπεία ἐπιφέρουν παρόμοιες ἀλλαγές στήν ἐγκεφαλική λειτουργία. Μέ αὐτές ὅμως τίς μεθόδους τό ἄτομο παραμένει τό ἐπίκεντρο τοῦ κόσμου του. Ἰδιαίτερα ἡ γνωσιακή θεραπεία «διδάσκει», θά λέγαμε, τό ἄτομο πῶς νά καλλιεργήσει τήν

ἀνεξαρτησία του καί τήν αὐτονομία του, πῶς νά μή ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀποδοχή καί τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων, καί πῶς ἐπίσης νά μή ἐξαρτᾶ τήν ἀξία του ἀπό τίς προσωπικές καί ἐπαγγελματικές του ἐπιτυχίες. Ἡ φιλοσοφία πίσω ἀπό τίς σύγχρονες ψυχοθεραπευτικές μεθόδους εἶναι ὅτι ναί μέν δέν μπορεῖ νά ἀποφύγει κανείς δυσάρεστα καί θλιβερά γεγονότα στή ζωή του, μπορεῖ ὅμως νά μάθει νά στηρίζεται στόν ἑαυτό του καί νά τά ἀντιμετωπίζει μέ αὐτοπεποίθηση, μέ ἠρεμία καί αἰσιοδοξία. Ὅμως παρ’ ὅλη τήν αἰσιόδοξη ἄποψη ψυχιάτρων καί ψυχοθεραπευτῶν ὅτι ἡ κατάθλιψη εἶναι μιά ἀρρώστια πού ἀντιμετωπίζεται ἀποτελεσματικά, ὑπάρχει ἕνα μεγάλο ποσοστό καταθλιπτικῶν, πού εἴτε ἀρνοῦνται νά περάσουν τό κατώφλι τοῦ γραφείου ἑνός «εἰδικοῦ», εἴτε τό ἔχουν περάσει καί ἔχουν φύ-

γει ἀπογοητευμένοι.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 5ην ΣΕΛ.

Παραφωνίαι τοῦ ραδιοσταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 5ην ΣΕΛ.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

***

Ἔχοντας αὐτά τά προηγούμενα ὑπόψη μου, σέ μιά συζήτηση σχετικά μέ τά ἀντικαταθλιπτικά ἄκουσα μέ ἔκπληξη μιά μοναχή νά λέει μεταξύ ἀστείου καί σοβαροῦ : «Ἄς ποῦνε γιά μισή ὥρα τήν εὐχή, καί νά δοῦνε γιά πότε τούς περνάει ἡ κατάθλιψη». Ἡ πρώτη μου σκέψη ἦταν ὅτι μᾶλλον δέν ξέρει τί λέει. Προφανῶς, σκέφτηκα, δέν ἔχει βιώσει ποτέ κατάθλιψη, καί τῆς εὔχομαι ποτέ νά μή βιώσει, ἀλλά εἶναι πολύ ἀμφίβολο, ἄν ἕνα καταθλιπτικό ἄτομο μπορεῖ νά ἑστιάσει γιά μισή ὥρα τό νοῦ του στήν εὐχή. Μπορεῖ νά ἐπαναλαμβάνει μηχανικά ἐπί μισή ὥρα «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ἀλλά ὁ νοῦς του θά εἶναι μᾶλλον στήν κατάθλιψή του. Ἴσως νά σκέφτεται: «μᾶλλον σέ μισή ὥρα δέν θά μοῦ ἔχει περάσει, ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

P Σελὶς 2α

P 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009 DF

e

-X C h a n g

W

.d o

m

w

o

m o

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

.c

C

lic

k

to

bu

y

N O

W

N O

y bu to k lic C c u -tr a c k

w

w

.d o

w

w

w

e

!

-X C h a n g

!

DF

c u -tr a c k

.c

ΟI MARTYREΣ ΖΗΝΟΒΙΟΣ ΚΑΙ ΖΗΝΟΒΙΑ

Ο ΑΜΚΑ ΚΑΙ Η Δ. Ι. ΣΥΝΟΔΟΣ

Ο

ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ σημερινὴ Ἱερὰ Σύνοδος δὲν ἔχουν τὴν ἀνησυχίαν, τὴν ὁποίαν εἶχεν ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος κυρὸς Σεραφεὶμ καὶ οἱ Ἱεράρχαι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Προβαίνομεν εἰς αὐτὴν τὴν διαπίστωσιν μετὰ τὴν ἀπόφασιν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ ὁποία δὲν συμμερίζεται τὰς ἀνησυχίας εἰδικῶν περὶ τὰ ἠλεκτρονικά, οἱ ὁποῖοι ὁμίλουν ὅτι διὰ τοῦ ΑΜΚΑ φακελώνονται ἠλεκτρονικῶς οἱ πολῖται ἀπὸ τῆς γεννήσεώς των ἕως καὶ τοῦ θανάτου των διὰ θέματα ἔχοντα σχέσιν μὲ τὴν ὑγείαν των, τὰ ἔνσημά των, ἀλλὰ καὶ ἄλλα προσωπικὰ δεδομένα των. Οὔτε συμμερίζεται τὸ γεγονὸς, ὅτι διὰ πρώτην φορὰν νόμος τοῦ Κράτους λειτουργεῖ ἀπειλητικῶς καὶ ἐκβιαστικῶς ἐναντίον τῶν πολιτῶν, ἀφοῦ οἱ ἐπιβολεῖς των προειδοποίησαν ὅτι ὅσοι δὲν παραλάβουν τὸν ΑΜΚΑ, θὰ στερηθοῦν τοῦ δικαιώματος τῆς συνταξιοδοτήσεως, τῆς παροχῆς συντάξεως καὶ οἱωνδήποτε ἄλλων συναλλαγῶν μὲ τὰ ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα καὶ τὰ Νοσοκομεῖα. Οὔτε συμμερίζεται τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ΑΜΚΑ καταργεῖ τὴν Ἱερότητα τοῦ Προσώπου, τὴν ὁποίαν ἀντικαθιστᾶ μὲ ἕνα καὶ μοναδικὸν ἀριθμόν. Οὔτε συμμερίζεται τὰς πνευματικὰς – τεκμηριωμένας ἀναλύσεις συγχρόνων

Αὐξάνονται οἱ πεινασμένοι

«ΤΟ ΕΝΑ ἕκτο τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς ὑποσιτίζεται. Αὐτήν τήν θλιβερή διαπίστωση ἔκανε ὁ Ὀργανισμός Τροφίμων καί Γεωργίας (FAO) τοῦ ΟΗΕ, ἐπισημαίνοντας ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς ἐπισιτιστικῆς κρίσεως οἱ πεινασμένοι τοῦ κόσμου εἶχαν ἀρχίσει νά αὐξάνονται πρό τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, ἀλλά μετά, ἡ κατάστασις χειροτέρεψε πολύ. Σύμφωνα μέ τήν ἐτήσια ἔκθεση τοῦ FAO καί τοῦ Παγκοσμίου Ἐπισιτιστικοῦ Προγράμματος τοῦ ΟΗΕ, πού ἐξεδόθη τὶς ἡμέρες αὐτές, ἐπʼ εὐκαιρία τῆς Παγκοσμίου Ἡμέρας Τροφῆς, τό 2009 οἱ ἄνθρωποι, πού πεινοῦν, αὐξήθηκαν κατά 100 ἑκατομμύρια ἀπό πέρυσι, φθάνοντας στό 1,02 δις, τόν ὑψηλότερο ἀριθμό τῶν τελευταίων 40 ἐτῶν καί συγκεκριμένως ἀπὸ τό 1970. Ἡ Ὁμάδα τῶν Ὀκτώ (G8) τόν Ἰούλιο δεσμεύθηκε γιά τήν παροχή 20 δισεκατομμυρίων δολλαρίων σέ διάστημα τριῶν ἐτῶν γιά νά βοηθήση τίς φτωχές χῶρες νά ἐξασφαλίσουν μόνες τους τήν τροφή τους. Αὐτό ἔχει προκαλέσει ἀνησυχία γιά πιθανή μείωση τῆς ἐκτάκτου ἐπισιτιστικῆς βοηθείας». Τό κοινωνικόν πρόβλημα δέν λύεται μέ ὡραίας θεωρίας ἤ ἐπαναστατικάς διακηρύξεις, ἀλλά μέ ἄμεσον καί ἔμπρακτον προσφοράν. Ἡ Ἐκκλησία, ὄχι μόνον εἰς παλαιοτέρους χρόνους, ἀλλά καί εἰς τήν ἐποχήν μας, συνεχίζει τό μέγα φιλανθρωπικόν της ἔργον εἰς τήν πρωτεύουσαν καὶ εἰς ὁλόκληρον τήν χώραν, ἀλλʼ ἐξόχως τό ἀσκεῖ εἰς τάς χώρας τῆς Ἀφρικανικῆς Ἠπείρου διά τῶν κλιμακίων τῆς ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς.

Αὐξάνονται καὶ οἱ ἀσθενεῖς μὲ Ἔητζ

ΡΑΓΔΑΙΑΝ αὔξησιν παρουσιάζει εἰς ὁλόκληρον τήν Εὐρώπην καί ὁ ἀριθμός τῶν ἀτόμων (800.000), πού ἔχουν μολυνθεῖ ἀπό τόν ἰόν HIV. Ἀνάλογον αὐξητικήν τάσιν ἐμφανίζουν καί αἱ συμπεριφοραί, αἱ ὁποῖαι ἐκθέτουν τόν πληθυσμόν εἰς μεγαλύτερον κίνδυνον προσβολῆς ἀπό Ἔητζ. Ἡ χώρα μας, μαζί μέ τήν Ρουμανίαν, κατατάσσεται εἰς τήν τελευταίαν θέσιν εἰς τόν πίνακα ἀξιολογήσεως. Ἰδιαιτέρως σημειώνεται ὅτι «ὁ ἀριθμός τῶν ἀτόμων, πού ζοῦν μέ τόν ἰό HIV αὐξάνεται σέ ὅλες τίς χῶρες τῆς Ε.Ε. ἐνῶ οἱ προϋπολογισμοί, πού ἀφιερώνονται στήν ἀσθένεια, ἔχουν μειωθῆ σέ πολλές χῶρες. Οἱ ἐπικίνδυνες σεξουαλικές συμπεριφορές ἀποτελοῦν μία πρακτική ὁλοένα συνηθέστερη», ἐκτιμᾶ ἡ κ. Μπεατρίς Σέμπολα, ἐπί κεφαλῆς τῆς ἐρεύνης. Πλησιάζουν τριάντα χρόνια ἀπό τήν ἐμφάνισιν τῆς νέας μάστιγος τῆς ἐποχῆς μας, καί ἀποτελεσματικόν θεραπευτικόν φάρμακον, ἀκόμη δέν ἀνεκαλύφθη. Ὁ ἰός τοῦ Ἔητζ συνεχίζει νά μολύνη τούς ἀνθρώπους, καί κυρίως νέους εἰς τήν ἡλικίαν. Ἐάν πολλοί ἐκ τούτων ἐφήρμοζον ἁγνήν καί σώφρονα ζωήν, ἀσφαλῶς θά ἀπέφευγον τήν μόλυνσιν. Ἀλλά ποία ἡ ἀσφάλεια, ὅταν πολλάκις ἐφαρμόζεται τό τραγελαφικόν σύνθημά των: «Ναί, στόν ἔρωτα. Ὄχι, στό Ἔητζ!». Ἡ τραγωδία εἶναι τά μικρά παιδιά, πού γεννῶνται φέροντα τόν ἰόν... Ὑπέροχον τό σύνθημα: «Σεαυτόν ἁγνόν τήρει».

Ἐγκληματικότης ἀνηλίκων εἰς Δανίαν καὶ Βρεταννίαν

Ο ΤΥΠΟΣ μᾶς πληροφορεῖ ὅτι: «Σέ μία προσπάθεια νά πατάξη τήν ἐγκληματικότητα τῶν ἀνηλίκων στήν Δανία, τό ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης τῆς χώρας προγραμματίζεται νά μειώση τό ὅριο ἡλικίας ποινικῆς εὐθύνης ἀπό τά 15 στά 14 ἔτη καί νά βάλη ἠλεκτρονικά βραχιόλια στούς ἀνήλικους παραβάτες τῶν 12 ἐτῶν. Ὁ Δανός ὑπουργός Δικαιοσύνης Μπράϊαν Μίκελσεν δήλωσε σχετικά: “Νεαροί 14 ἐτῶν διαπράττουν διπλάσιες ἐγκληματικές πράξεις ἀπό τούς ἀνήλικους τῶν 13 ἐτῶν, γεγονός, πού ἐγείρει τήν ἀνάγκη νά εἴμαστε σκληροί καί νά λάβουμε μέτρα προλήψεως καί ἀντιμετωπίσεως, γιά νά τούς ἐμποδίσουμε νά συνεχίσουν στό δρόμο τῆς ἐγκληματικότητος”. Ἐξήγησε δέ ὅτι: “ἡ κυβέρνησις ἐπιθυμεῖ νά κόψη τό

πατέρων τῆς Ὀρθοδοξίας μας, οἱ ὁποῖοι ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ ΑΜΚΑ εἶναι ὁ προάγγελος τοῦ σφραγίσματος. Ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος, εἰκοσιτρεῖς ἡμέρας μετὰ τὴν ἐπιβολὴν τοῦ «Ἀριθμοῦ Μητρώου Κοινωνικῆς Ἀσφάλισης» (ΑΜΚΑ) ἀπεφάσισεν ὅτι εἶναι ἕνας ἁπλὸς χρηστικὸς ἀριθμός, ἀπὸ τὸν ὁποῖον δὲν ὑφίσταται κίνδυνος διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν. Καὶ μόνον τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ὡς ἄνω ἀπόφασις ἐλήφθη εἴκοσι τρεῖς ἡμέρας μετὰ τὴν ἐπιβολὴν τοῦ ΑΜΚΑ, μαρτυρεῖ ὅτι ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία δὲν ἐπεθύμει νὰ λάβη τὰς ἀποφάσεις της πρὸ τῆς ἐπιβολῆς τοῦ ΑΜΚΑ, διὰ νὰ μὴ δυσαρεστήση τὴν πολιτικὴν ἐξουσίαν καὶ νὰ μὴ προκαλέση τὰς ἀντιδράσεις τῶν πιστῶν. Πάντως μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ἡ «Ἐκκλησία γρηγορεῖ». Ἆραγε, ὅπως μὲ τὴν καῦσιν τῶν νεκρῶν καὶ τὰ κρεματόρια ἢ μὲ τὸν περιορισμὸν τοῦ ἤχου τῆς καμπάνας ἢ μὲ τὸν ἐξοβελισμὸν τῆς ἐξομολογήσεως ἀπὸ τὰ σχολεῖα ἢ μὲ τὰς χλιαρὰς ἀντιδράσεις διὰ τὴν σεξουαλικὴν διαφώτισιν εἰς τὰ σχολεῖα ἢ τὰς ἀνυπάρκτους ἀντιδράσεις διὰ τὰς ἀμβλώσεις, αἱ ὁποῖαι καλπάζουν εἰς τὴν θνήσκουσαν δημογραφικῶς Ἑλλάδα ἢ μὲ τὰς περιέργους θέσεις ὑπὲρ τοῦ συμφώνου ἐλευθέρας συμβιώσεως;

νῆμα τῶν συμμοριῶν, πού στρατολογοῦν ἐφήβους 14 ἐτῶν, γνωρίζοντες ὅτι δέν κινδυνεύουν νά συλληφθοῦν γιά τίς ἐγκληματικές πράξεις, πού διαπράττουν, ἐπειδή εἶναι κάτω ἀπό τό ἡλικιακό ὅριο ποινικῆς εὐθύνης”». Καί εἰς Βρεταννίαν λαμβάνονται αὐστηρότερα μέτρα, διότι αὐξήθηκεν εἰς ἀνησυχητικόν βαθμόν ἡ ἐγκληματικότης τῶν ἀνηλίκων.... Καί εἰς τήν χώραν μας ἔχει αὐξηθῆ ἡ ἐγκληματικότης τῶν νέων, ἀλλʼ εὐτυχῶς, ὄχι εἰς μεγάλον

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ – ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ

ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΙΝ τήν λαμβάνομεν ἀπό τό περιοδικόν «Ζωή», ἀρ. τ. 4196: «Ἡ ἐπέτειος τῶν 70 ἐτῶν ἀπό τή Ναζιστική εἰσβολή στήν Πολωνία ἔφερε καί πάλι στή μνήμη τά ἀποκαλυπτικά γεγονότα, πού συγκλόνισαν ὁλόκληρο τόν σύγχρονο κόσμο. Ὁ Ρῶσος πρωθυπουργός παραδέχθηκε ὅτι στό δάσος τοῦ Κατίν σφαγιάσθηκαν ἀπό ἀνθρώπους τοῦ Στάλιν 22.000 Πολωνοί ἀξιωματικοί. Μέχρι τουλάχιστον πρό εἰκοσαετίας ἡ ἐπίσημη ἐκδοχή ἦταν ὅτι τἡ σφαγή αὐτή τήν εἶχαν κάνει οἱ στρατιῶτες τοῦ Χίτλερ. Ἡ κομμουνιστική προπαγάνδα εἶχε προσπαθήσει νά ἐπιρρίψει τήν εὐθύνη γιά τήν τρομερή αὐτή θηριωδία στούς χιτλερικούς δημίους. Καί τώρα, γιά μιά ἀκόμη φορά ἀπό τό πιό ἐπίσημο στόμα, ἀποκαλύπτεται, σέ ὅλη τήν ἀποκρουστική του μορφή, τό ἀπάνθρωπο πρόσωπο τοῦ ἄθεου ὁλοκληρωτικοῦ συστήματος Μαρξισμοῦ – Λενινισμοῦ (σ.σ. —Σταλινισμοῦ)». Καί τό καλόν περιοδικόν σχολιάζει: «Ἀπό μιά κοσμοθεωρία καθαρά ὑλιστική καί ἀθεϊστική, τί ἄλλο μποροῦσε νά προκύψει; Ὁ ἄνθρωπος χωρίς τόν Θεό δέν εἶναι πιά ἄνθρωπος. Εἶναι θηρίο, καί τῶν θηρίων θηριωδέστερος. Κατασκευάζει τά τρομερά στρατόπεδα συγκεντρώσεως τοῦ Γ΄ Ράϊχ ἤ τά Γκουλάγκ τῆς Σιβηρίας, πάνω ἀπό τά ὁποῖα πλανᾶται τό φάντασμα τοῦ τρόμου». Ὁ ἀθεϊσμός εἶναι ἡ μεγαλυτέρα κατάρα, πού δέρνει τόν κόσμον. Καί ἀσφαλῶς, ὅπως εἶπε καί ὁ Ντοστογιέφσκι, «χωρίς Θεό, ὅλα ἐπιτρέπονται». Μερικοί, ἐδῶ εἰς τόν τόπον μας, διατί δέν μποροῦν νά τό καταλάβουν;

βαθμόν. Ἐδῶ ἡ παραβατικότης ἐκδηλοῦται διʼ ἄλλων τρόπων. Ὡστόσον, μία ἡ ὁδός σωτηρίας: Ὁ Χριστός.

«Τὸ Βατικανὸ ἐπενδύει σὲ ὅπλα»

ΤΟ ΗΚΟΥΣΑΜΕΝ οἱ ἴδιοι εἰς τάς εἰδήσεις τῆς ἡμέρας, ἀλλά τήν σημειώνει καί ἡ «Παρακαταθήκη», τ. 67: «Μεταδίδει τό Ἀθηναϊκό Πρακτορεῖο Εἰδήσεων (3/8/09) ἀπό τό Βερολῖνο: Ρωμαιοκαθολική Τράπεζα στήν Γερμανία παραδέχθηκε ὅτι ἀγόραζε μετοχές σέ ἑταιρεῖες, πού ἀσχολοῦνταν μέ ἀμυντικά ὁπλικά συστήματα, καπνοβιομηχανίες καί φαρμακοβιομηχανίες, πού παρῆγαν ἀντισυλληπτικά χάπια, ζητώντας συγγνώμη γιά συμπεριφορά πού, “δέν συνάδει μέ τούς ἠθικούς κανόνες”. Τό γερμανικό περιοδικό Der Spiegel ἀποκάλυψε ὅτι ἡ Pax Bank ἔχει ἐπενδύσει 580.000 εὐρώ στήν βρεττανική ἑταιρεία ὁπλικῶν συστημάτων ΒΑΕ Systems». Ὅσον τό Βατικανόν ἀσκεῖ κοσμικήν ἐξουσία, θά ὑπάρχουν καί τέτοια ἀπαράδεκτα καί ἀνεπίτρεπτα γεγονότα, τά ὁποῖα ἀποδεικνύουν τόν λόγον τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος εἶπεν ὅτι, «ἡ ἄσκησις κοσμικῆς ἐξουσίας ὑπό τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι “μίξις ἄμικτος καί τέρας ἀλλόκοτον”». Ἡ πρᾶξις αὐτή, ἡ ὁποία διʼ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους εἶναι «τέρας ἀλλόκοτον», διά τούς παπικούς εἶναι πρᾶξις ἀποδεκτή καί ἐπαινετή. Καί μετά, συζητῶμεν τά περί «πρωτείου» τοῦ Πάπα! Καί μόνον ὡς σκέψις, ὅτι, ἡ παπική «ἐκκλησία» «ἐπενδύει σέ ὅπλα», εἶναι τόσον ἀποκρουστική! Ἄς τά ἀκούσουν τινές «οἰκουμενισταί» καί ἄς συνετισθοῦν.

Καί ἄλλη πρᾶξις ἀποκρουστικὴ

ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΙΝ τήν ἀνεγνώσαμεν

καί πάλιν εἰς τήν «Παρακαταθήκην»: «Ὁ Ἀγγλικανός Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Καντέρμπουρυ Ρόουαν Οὐΐλλιαμς ἔγινε τόν Αὔγουστο τοῦ 2002 ἐπίτιμο μέλος τῆς “Ἀδελφότητος τῶν Δρυϊδῶν τῆς Οὐαλλίας”. Ὁ κατήφορος τῶν χριστιανῶν τῆς ἀποστατημένης Δύσης δέν ἔχει τέλος. Σημειωτέον, ὅτι οἱ παγανιστές δρυΐδες ἐλάτρευαν τούς θεούς των μέ ὄργια καί ἀνθρωποθυσίες. Τώρα ἀγγλικανοί καί δρυΐδες κάνουν “κοινές χριστιανικές καί εἰδωλολατρικές λειτουργίες”». Καί τό καλό περιοδικό ὀρθῶς στοχάζεται: «Νά χαιρόμαστε τήν “ἀδελφή μας ἐκκλησία” τῶν ἀγγλικανῶν, μέ τήν ὁποία μετέχουμε ἀπό κοινοῦ στό “Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν”». Οἱ ἀγγλικανοί, ὑπέρ πάντα ἄλλον, κατέστησαν ἀρνηταί καί ἀποστάται τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, «μή νοοῦντες μήτε ἅ λέγουσι μήτε περί τίνων διαβεβαιοῦνται» (Α΄ Τιμ. Α΄ 7). «Γνῶντες τόν Θεόν οὐχ ὡς Θεόν ἐδόξασαν ἤ εὐχαρίστησαν, ἀλλʼ ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καί ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία» (Ρωμ. Α΄ 21). Αὐτοί εἶναι οἱ αἴτιοι τοῦ ἀποχριστιανισμοῦ τῆς Εὐρώπης. Τό εἶπεν ὁ Κύριος: «Διʼ ὑμᾶς βλασφημεῖται τό ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι».

Χριστιανικὰ ἐκπαιδευτήρια

ΤΟ ΕΚΛΕΚΤΟΝ περιοδικόν «Ἁγία Λυδία», ἀρ. τ. 439 μᾶς πληροφορεῖ ὅτι: «Ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανική Ἀδελφότης “Χριστιανική Ἐλπίς”, ἡ γνωστή γιά τίς πολλές καί ποικίλες δραστηριότητές της, ἀπεφάσισε νά ἱδρύση ἰδιωτικά ἐκπαιδευτήρια στήν Θεσσαλονίκη γιά νά καλύψει ἕνα κενό, πού δημιουργήθηκε στό χῶρο τῆς παιδείας, ἡ ὁποία συνεχῶς διολισθαίνει στήν ἄβυσσο τῆς ἀθεΐας καί τῆς ἀποστασίας». Καί προσθέτει: «Εἶναι καιρός οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας νά στραφοῦν μέ εὐθύνη στόν τομέα αὐτόν, διότι τά παιδιά μας κατήντησαν πειραματόζωα τῶν ἀθέων καί τῶν ἀπίστων. Ἡ “Χριστιανική Ἐλπίς”, καί στελέχη ἱκανά διαθέτει, καί μπορεῖ ἄριστα νά κινηθῆ στόν χῶρο αὐτό. Προβάλλει, λοιπόν, ἐπιτακτικό καθῆκον, οἱ χριστιανοί ἐκπαιδευτικοί νά ἀφυπνισθοῦν καί νά δώσουν στήν Παιδεία τό χαρακτῆρα, πού τῆς πρέπει, ὅσο εἶναι δυνατόν. Διότι θά ἔλθη καιρός, πού θά εἶναι, πλέον, ἀργά. Πολύ τό φοβούμεθα». Μαζί μέ τό καλόν περιοδικόν, εὐχόμεθα καί ἡμεῖς εἰς τήν Ἀδελφότητα «Χριστιανική Ἐλπίς», κάθε ἐπιτυχίαν καί εὐλογίαν Θεοῦ εἰς τό πνευματικόν, κοινωνικόν καί ἐκπαιδευτικόν της ἔργον. Ἐφʼ ὅσον ἡ Ἀδελφότης ὀνομάζεται «Ἐλπίς», στηρίζομεν καί ἡμεῖς τήν ἐλπίδα μας εἰς τήν «Ἐλπίδα». Ὅθεν, συγχαίρομεν καί ἐλπίζομεν.

Ὕψιστον παράδειγμα ἡρωϊσμοῦ

ΕΣΤΩ καί ἄν σημειώνεται τό γεγονός εἰς τά «Κεντήματα» τῆς τελευταίας σελίδος τοῦ γνωστοῦ καί καλοῦ περιοδικοῦ «Τά Νιᾶτα», ἀρ. τ. 369, ἐντούτοις ἀποτελεῖ ὕψιστον παράδειγμα χριστιανικοῦ καί κοινωνικοῦ ἡρωϊσμοῦ. Ποῖον τό γεγονός; Ἰδού εἰς ὀλίγας γραμμάς: «Ἕνα ἀξιόλογο ζευγάρι πέρασε αὐτές τίς ἡμέρες ἀπό τήν Καβάλα. Ἡ γυναίκα εἶναι ἀπό ἕνα χωριό τῆς Δράμας καί ὁ ἄνδρας ἀπό τή Γαλλία, καθηγητής στό Μονπελλιέ. Εἶναι ἄτεκνοι καί ἔχουν υἱοθετήσει ἕνα παιδί μέ ἀναπηρίες. Ἀνάπηρο στά πόδια καί πάσχει ἀπό νεφρική ἀνεπάρκεια. Τώρα στίς διακοπές τους τό πήγαιναν ἀπό τή Δράμα κάθε δύο ἡμέρες στό Νοσοκομεῖο Καβάλας γιά αἱμοκάθαρση». Καί τό σχόλιον τοῦ περιοδικοῦ: «Ποῖος θʼ ἀρνηθεῖ ὅτι εἶναι ἕνα ἡρωϊκό ζευγάρι, ἀγωνιστικό καί πρωτοπορειακό;». Καί μόνο; Εἰς μίαν ἐποχήν καί εἰς μίαν κοινωνίαν, ὅπου ἑκατοντάδες παιδιά φονεύονται προτοῦ γεννηθοῦν, διότι δέν τά θέλουν οἱ γονεῖς των, αὐτοί υἱοθετοῦν ἕνα ἀνάπηρον καί ἄρρωστον παιδί, χωρίς καμμίαν χρησιμοθηρικήν προϋπόθεσιν, ὅπως συμβαίνει συνήθως. Ἡ υἱοθεσία αὐτή, δέν εἶναι ὕψιστον παράδειγμα ἡρωϊσμοῦ διʼ ὅλους, ἰδιαιτέρως δέ διʼ ὅσους καί ὅσες προβαίνουν εἰς τάς φρικτάς ἐκτρώσεις τῶν παιδιῶν των;

Στὶς 30 Ὀκτωβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τή μνήμη τῶν μαρτύρων Ζηνοβίου καί Ζηνοβίας, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἀδελφοί καί κατάγονταν ἀπό τίς Αἰγές τῆς Κιλικίας. Ἔζησαν τόν 3ο αἰώνα μ.Χ.. Οἱ δύο ἀδελφοί, ἐλεύθεροι ἀπό βιοτικές μέριμνες, γιατί εἶχαν πατρική περιουσία, ἐπιδόθηκαν στή φιλανθρωπία καί τήν ἔμπρακτη ἀγάπη πρός τόν πλησίον. Συγχρόνως μιλοῦσαν γιά τή θρησκεία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί γιά τήν πλάνη τῆς λατρείας τῶν εἰδώλων. Ὁ Ζηνόβιος ἦταν καί ἰατρός καί προσέφερε δωρεάν ὑπηρεσίες στούς ἀσθενεῖς. Τά ἀποτελέσματα ἦταν θαυμαστά. Πολλοί εἰδωλολάτρες γίνονταν χριστιανοί, γεγονός πού ἐνοχλοῦσε τούς ἄρχοντες. Ὁ ἔπαρχος Λυσίας συνέλαβε τόν Ζηνόβιο καί προσπάθησε

νά τόν πείσει νά γίνει εἰδωλολάτρης. ᾽Εκεῖνος ἀρνήθηκε καί ἄρχισαν τά φρικτά βασανιστήρια. Καί ἡ ἀδελφή του Ζηνοβία ὁμολόγησε ἐνώπιον τοῦ λαοῦ τήν πίστη της στό Χριστό. Καί τά δύο ἀδέλφια καταδικάστηκαν στόν δι᾽ ἀποκεφαλισμοῦ θάνατο. Τὸ κοντάκιο τῶν ἁγίων ἀναφέρει:

«Ὡς θεῖοι αὐτάδελφοι, ὁμονοοῦντες καλῶς, Ζηνόβιε ἔνδοξε, καί Ζηνοβία σεμνή, συμφώνως ἠθλήσατε· ὅθεν καί τῶν στεφάνων, τῶν ἀφθάρτων τυχόντες, δόξης ἀκαταλύτου, ἠξιώθητε ἅμα, ἐκλάμποντες τοῖς ἐν κόσμῳ, χάριν ἰάσεων». Πρωτ. Δ.Δ.Τ.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΙΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἀφοῦ ἔτσι κι ἀλλιῶς, τίποτα δέν μέ βοηθάει ἐμένα». Ὅμως, καθώς εἶχα ἕνα ἔντονο ἐνδιαφέρον νά δῶ ἄν καί πῶς καί μέ ποιές προϋποθέσεις ὁ ὀρθόδοξος χριστιανικός δρόμος μπορεῖ νά λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά, δέν ξέχασα τήν κουβέντα ἐκείνης τῆς μοναχῆς, ἀλλά ξεκίνησα νά διερευνῶ πῶς ἡ ὀρθόδοξη θεολογία ἀντιμετωπίζει τήν κατάθλιψη. Ὡς πολύ ἀρχάρια στόν ὀρθόδοξο δρόμο, ζητῶ νά μέ συγχωρέσετε γιά τό θράσος μου νά ἀναλάβω ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα. Γιά τή διερεύνησή μου αὐτή βασίστηκα σέ κάποια βιβλία πού ἔτυχε νά «πέσουν στά χέρια μου», σ΄ ἕνα CD μέ μιά ὁμιλία τοῦ γέροντος Πορφυρίου γιά τήν κατάθλιψη, καθώς καί σέ συνομιλίες μέ τόν πνευματικό μου.

Δέν ἄργησα νά καταλάβω ὅτι διερωτώμενη, πῶς ἡ Ὀρθοδοξία ἀντιμετωπίζει τήν κατάθλιψη, δέν ἔθετα σωστά τό ἐρώτημα. Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία δέν ἀντιμετωπίζει κλινικά μιά ὁρισμένη νόσο. Ἀντιλαμβάνεται τόν ἄνθρωπο σάν μιά ἑνότητα σώματος, ψυχῆς καί πνεύματος. Γιά τήν ὀρθόδοξη θεολογία ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἕνα σαφές νόημα: Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί στοχεύει στό καθ’ὁμοίωσιν. Ἡ πορεία τοῦ ἐκπεσμένου ἀνθρώπου πρός τό καθ’ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ εἶναι μιά θεραπευτική διαδικασία. Πρόκειται γιά μιά πραγματικά ὁλιστική θεραπεία, πού ἔχει σάν πρῶτο στάδιο τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη. Μέ αὐτή τήν ἔννοια ἡ κατάθλιψη εἶναι ἕνα πάθος ἀπό τό ὁποῖο ἡ ψυ-

«ΑΣ ΕΡΘΕΙ Ο ΑΤΤΙΛΑΣ»

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

«περί μετανοίας», λέγει ὅτι: «ἡ μέν γάρ ἀπόγνωσις τόν κείμενον οὐκ ἀφίησιν ἀναστῆναι, ἡ δέ ραθυμία τόν ἐστῶτα ποιεῖ καταπίπτειν». Ἡ ἀπελπισία, δηλαδή, δέν ἀφήνει αὐτόν πού ἔπεσε νά σηκωθεῖ, ἡ δέ ραθυμία, αὐτόν πού στέκει, τόν ρίχνει κάτω. Καί συμπληρώνει μέ τό παράδειγμα τοῦ Παύλου καί τοῦ Ἰούδα. Ὁ μέν Παῦλος, ὁ βλάσφημος καί διώκτης, ἐπειδή εἶχε σπουδή καί ἄγρυπνη ψυχή, «ἀνέστη καί τῶν ἀγγέλων γέγονεν ἴσος»· σ’ ἀντίθεση μέ τόν Ἰούδα, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀπόστολος, «ἀλλά ραθυμήσας γέγονε προδότης». Ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ἐμπνευσμένος ἀπό τήν παραβολή τῶν δέκα παρθένων, μᾶς διδάσκει ὅλους, ὅταν λέγει: «Ἰδού, ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός. Καί μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα. Ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν εὑρήσει ραθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῆς, ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῆς καί τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῆς». Ὅ,τι συμβαίνει στό στρατό καί τήν ὑπεράσπιση τῆς πατρίδας, κάπως ἔτσι πρέπει νά γίνεται καί μέ τήν ὑπεράσπιση τῆς ἀθάνατης ψυχῆς μας. Ὡραῖο καί διδακτικό τό ποίημα τοῦ Αἴμου Αὐρηλίου (ψευδώνυμο τοῦ Παναγιώτη Κανελλόπουλου): «Δέν ἀγρυπνοῦν οἱ φύλακες στά τείχη τά παρατήσανε σέ χέρια γυναικῶν τά προστατεύουν, λέν, ἡ τύχη

κι ἡ ἀλλαγή τά προστατεύει, τῶν καιρῶν. Ἄς ἔρθει ὁ Ἀττίλας καί τότε χτυπᾶμε τό συναγερμό. Ναί, θά προλάβουμε νά πᾶμε ν’ ἀνοίξουμε τίς πύλες στόν ἐχθρό»! Ἡ ραθυμία καί ἡ ἀκηδία εἶναι συμπτώματα καί πικροί καρποί τῆς χλιαρότητας τῆς πίστης. Ὁ χλιαρός εἶναι ὁ ὑποτονικός καί ἄτονος. Εἶναι αὐτός πού ἔχει ἐλαττωμένη τήν πίστη καί χάνει τόν ἐνθουσιασμό τῆς ψυχῆς του. Εἶναι ἕνα ἀξιοθρήνητο πλάσμα, δίχως γενναιότητα καί σταθερότητα στίς ἀρχές καί τά ἰδανικά του. Ὁ χλιαρός δέν εἶναι, οὔτε ζεστός, ἀλλ’ οὔτε ψυχρός. Αὐτή ἡ χλιαρότητα εἶναι καί ἡ προδοτική του ταυτότητα. Πόσο ἐπιτυχημένος καί χαρακτηριστικός εἶναι ὁ ἐλεγκτικός λόγος τῆς Ἀποκάλυψης, πού ἀπευθύνεται στόν ἄγγελο (δηλαδή, τόν ἐπίσκοπο) τῆς Λαοδικείας! «Οἶδά σου τά ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρός εἶ, οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρός ἦς, ἤ ζεστός, οὕτως ὅτι χλιαρός εἶ, καί οὔτε ζεστός οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (Γ΄ 15-16). Ὁ χλιαρός δέν εἶναι μόνο ὑποτονικός καί ἄτονος, ἀλλ’ εἶναι καί ἄτολμος καί ἐπικίνδυνος στίς τάξεις τῶν χριστιανῶν. Γιαυτό καί τόν ἀποβάλλει μακριά ὁ Θεός, σάν ἀνεπιθύμητο, ὅπως ἀποβάλλεται ἡ τροφή, ὅταν δέν τήν δέχεται τό στομάχι. Ἀλοίμονο σ’ ὅσους δέν ἀγρυπνοῦν στά τείχη! Ὁ Ἀττίλας βρίσκεται πρό τῶν πυλῶν. «Διά τοῦτο, γρηγορεῖτε»!

Τὴν παρελθοῦσα Δευτέρα 19.10.2009, στὴν αἴθουσα τῆς Π.Ο.Ε. (Κάνιγγος 10) ἔλαβε χώραν ὁμιλία ὑπὸ τοῦ ἐλλογιμωτάτου Θεολόγου καὶ μέλους τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς κατὰ τῶν Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν κ.κ. Λάμπρου Σκόντζου. Ὁ ἐμβριθέστατος ἐρευνητὴς τῶν νεοπαγανιστικῶν κινημάτων, ποὺ συγκροτοῦν τὴν λεγομένη «Νέα Ἐποχή» ἀνέπτυξε τὸ θέμα: «WICCA: Ἡ σύγχρονη Παγκόσμια Θρησκεία τῶν Μάγων καὶ τῶν Μαγισσῶν»! «Ὁ σύγχρονος κόσμος βυθίζεται ὁλοένα καὶ περισσότερο στὴν χειρότερη πνευματικὴ σύγχυση ἀπὸ καταβολῆς κόσμου», τόνισε ὁ ὁμιλητής. «Πλέον ἐκτὸς ἀπὸ συγχωνεύσεις ἑταιρειῶν καὶ κρατῶν, προέκυψε καὶ ἡ ἕνωσις ὅλων τῶν Μάγων καὶ Μαγισσῶν ὅλου τοῦ Κόσμου μὲ τὸ ὄνομα WICCA». Τὰ μηνύματα εἶναι ἰδιαιτέρως ἀνησυχητικά, διότι ὅπως ἐξήγησε ὁ ὁμιλητής, ἡ WICCA εἶναι πλέον ἡ πέμπτη σὲ πληθυσμὸ θρησκεία

στὸν κόσμο καὶ ἡ πιὸ ἀναπτυσσόμενη μαζὶ μὲ τὸν Παγανισμὸ θρησκεία τῆς Ἀμερικῆς. Δυστυχῶς, ὅμως, τὸ φαινόμενο αὐτὸ ἔχει ἤδη εἰσβάλλει ἐπιτυχῶς καὶ στὴν πατρίδα μας. Συνεστήθη ἤδη ἱερατεῖο, ἡ ἱέρεια τοῦ ὁποίου ὀνόματι «Δρακοενέργεια», ἔδωσε καὶ συνέντευξη σὲ γνωστὴ πρωϊνὴ ἐφημερίδα! Τὸ φρικτότερο, ὅμως, ὅλων τῶν συγκλονιστικῶν, ποὺ παρέθεσε ὁ ὁμιλητὴς εἶναι τὸ σοβαρὸ ἐνδεχόμενο τὸ κίνημα τῶν ἀμβλώσεων νὰ ὑποκινεῖται ἀπὸ τὴν Παγκόσμια αὐτὴ Μαγικὴ Θρησκεία μιᾶς καὶ ἡ ταχυδρομικὴ θυρίδα μιᾶς ἐργαζομένης τῆς «Κλινικῆς Ἀμβλώσεων Ἐνήμερων Γυναικῶν» στὴν Φλώριδα τῶν Η.Π.Α. εἶναι ἡ ἴδια Θυρίδα, ποὺ ἀποστέλλεται ἡ Ἀνοιχτὴ Ἐγκύκλιος τῶν WICCA, βάσει τῆς ὁποίας ἐπιστρατεύθηκαν ἐθελοντὲς γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν μαγικὰ γύρω ἀπὸ τὸ κτῆμα τῆς Κλινικῆς τῶν Ἀμβλώσεων…! Χ.Δ.Μ.

«Ἡ ἔκτρωση ὡς θυσία γιὰ… ἀνώτερο σκοπό;»

Ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» πάντοτε πρὸ τῶν ἐπάλξεων τῆς Ὀρθοδοξίας, μάχεται διὰ τὴν ἐνημέρωσιν τοῦ πιστοῦ λαοῦ καὶ συμμετέχει ἐνεργῶς εἰς τοὺς ὁμολογιακοὺς ἀγῶνας ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐγγραφεῖτε συνδρομηταί. Ἐφημερὶς «Ὀρθόδοξος Τύπος», Κάνιγγος 10, 10677 Ἀθῆναι, τηλ. 210–38.16.206. Ἐτησία συνδρομὴ 50,00 €. Ἐπίσης μπορεῖτε κάθε Παρασκευὴ νὰ τὸν προμηθεύεσθε ἀπὸ τὰ περίπτερα.

χή πρέπει νά ἀπαλλαγεῖ. Αὐτό τό πάθος οἱ νηπτικοί πατέρες τό ὀνόμαζαν «ἀκηδία». Κατά τόν Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεο, «Ἡ ἀκηδία, πού εἶναι ἕνας μεγάλος δαίμων, παραλύει τόσο τό σῶμα ὅσο καί τήν πνευματική ζωή» (σ. 187). Ἡ κάθαρση ἀπό τά πάθη ἀπαιτεῖ ἕναν πνευματικό ἀγώνα γιά ἀλλαγή τοῦ νοῦ. Αὐτή εἶναι ἐξ ἄλλου καί ἡ ἐτυμολογική ἔννοια τῆς λέξης μετάνοια (μετα-νοῶ = ἀλλάζω νοῦ). Δέν πρόκειται ὅμως γιά ἕναν ἀγώνα, πού κάνει κανείς μόνος του, στηριζόμενος στίς δικές του δυνάμεις. Ξεκινώντας κανείς ἕναν τέτοιο ἀγώνα μόνος του, πέφτει ξανά καί ξανά στά ἴδια λάθη, ἤ ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ὅ μισῶ, τοῦτο ποιῶ1», καί συνειδητοποιεῖ σιγά-σιγά τήν ἀλήθεια τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ: «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν2». Ἡ μετάνοια σημαίνει μιά συνολική ἀλλαγή στάση ζωῆς, πού συντελεῖται μέ τήν ἐπενέργεια τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ πάνω στόν ἄνθρωπο. Ποιά εἶναι αὐτή ἡ ἀλλαγή στή στάση ζωῆς; Εἶναι ἡ ἀλλαγή ἀπό τή ζωή τοῦ ἀτόμου, τοῦ περιχαρακωμένου πίσω ἀπό τά τείχη πού τό περιβάλλουν ἤ πού αὐτό τό ἴδιο τό ἄτομο ἔχει χτίσει γιά τόν ἑαυτό του, πρός τή ζωή τοῦ προσώπου, πού βρίσκεται σέ μιά διαρκή σχέση, σέ μιά κοινωνία μέ τόν Χριστό καί μέ τόν πλησίον του πρός μιά ζωή στραμμένη πρός τόν Χριστό, ἀναφερόμενη σ’ Αὐτόν. Μέ αὐτή τήν ἔννοια πάθος ἤ ἁμαρτία εἶναι ὅ,τι μᾶς χωρίζει ἀπό αὐτή τήν κοινωνία καί μᾶς ἀπομονώνει, κάθαρση ἤ μετάνοια εἶναι ὅ,τι μᾶς ἐπανασυνδέει.

Ὁ Ἅγιος Ἰὼβ τοῦ Ποτσάεφ

ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΕΤΕΩΡΟΥ: «Ἐν Συνειδήσει»: «Οἰκουμενισμός – Ἱστορική καί κριτική προσέγγιση», Ἅγια Μετέωρα 2009, σελίδες 122. Ὀφείλουμε θερμές εὐχαριστίες μάχητα ἐπιχειρήματα, βασισμένα στήν Ἱερά Μονή Μεγάλου Μετεώ- στήν ὀρθόδοξη πατερική παράδοση ρου γιά τό ἐξαίρετο ἔντυπο (τεῦχος) καί τήν δογματική συνείδηση τῆς μεγάλου μεγέθους καί πολύ ἐνδιαφέ- Ἐκκλησίας μας ἀπό Ἱεράρχες, κληριροντος γιά τό ἐπίκαιρο καί σύγχρονο κούς, μοναχούς, Καθηγητές Θεολοθέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέ μιά ἱστο- γικῶν Σχολῶν, χριστιανικές Ἀδελφόρική καί κριτική προσέγγιση, μέ τητες, συλλόγους καί λαϊκούς, πού πλῆθος φωτογραφιῶν, οἱ ὁποῖες καί ἀσκοῦν κριτική στά οἰκουμενιστικά ἰδιαίτερα... διδάσκουν καί διαφωτί- ἀνοίγματα, δέν ἔχουν συμπεριληφθεῖ, ζουν καί πληροφοροῦν μέ τό δικό λόγω ἐλλείψεως χώρου, στό παρόν τεῦχος καί θά ἀποτελέσουν ἀντικείτους τρόπο. Στό ἐξώφυλλο ἀναγράφεται ἀπό- μενο προσεχοῦς ἐκδόσεως». Τά περιεχόμενα θέματα εἶναι τά σπασμα τοῦ Πρωτ. π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, ὁμ. Καθηγητοῦ τῆς Θεολο- ἑξῆς: Μετά τό Εἰσαγωγικό σημείωμα γικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Καθηγουμένου π. Ἀθανασίου, Ἀθηνῶν: «Ἡ ἐπιθυμία ὅλων μας πρέ- ἀκολουθοῦν: 1. Ἡ πορεία τοῦ οἰκουπει νά εἶναι ὅπως συναντηθοῦμε στήν μενικοῦ διαλόγου μέ βάση τήν ὀρθόἑνότητα τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀπο- δοξη πατερική διδασκαλία, 2 Ἱστοριστόλων καί τῶν Πατέρων ὅλων τῶν κή ἀναδρομή προσεγγίσεως Ὀρθοαἰώνων. Διαφορετικά κάθε ἕνωση θά δόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν, 3. εἶναι ψευδένωσις καί θά καταστρέφει Εἶναι λάθος ὁ ὅρος «ἐκκλησία» στούς καί θά διαστρέφει κάθε εἰλικρινῆ Δυτικούς, 4. Εἶναι οἱ ἑτερόδοξοι μέλη προσπάθεια, πού θέλει νά ὁδηγήσει τῆς Ἐκκλησίας; 5. Πρός τί ὁ διάλοστό θέμα τῆς σωτηρίας. Ὑπάρχει γος; 6. Ἐπιφυλάξεις τῆς Ἱ. Συνόδου... σύγχυση. Σχετικοποίηση τῆς πίστεως, 7. Τό κείμενο τῆς Ραβέννας καί τό πολιτικοί συμβιβασμοί. Οἱ διάλογοι οἱ πρωτεῖο τοῦ Πάπα, 8. Ὀρθόδοξοι ἐκκλησιαστικοί εἶναι ἀπομίμηση τῶν προβληματισμοί... καί 9. Τό Μυστήπολιτικῶν συζητήσεων. Ἡ ἐπανέκ- ριο τοῦ Βαπτίσματος... φραση πίστεως μέ τά μέσα τῆς κάθε Ὁ Καθηγούμενος π. Ἀθανάσιος ἐποχῆς δέν ἔχει τίποτε κοινό μέ τήν σημειώνει, ὅτι: «ἡ παροῦσα ἔκδοση ἀναζητούμενη ἀπό δικούς μας θεολό- ἀποτελεῖ τήν ἁπλή καί ταπεινή κατάγους Οἰκουμενιστές “ἐπανερμηνεία” θεση τῆς ψυχῆς μας, τήν ἔκφραση τῆς τῆς πίστεως». ἱερατικῆς καί μοναχικῆς μας συνειδήΠροηγεῖται μιά ἀνακοίνωση, ὅτι: σεως... τήν ὑπακοή μας στά αὐτονόη«Μία πληθώρα ἀξιόλογων καί δυνα- τα τῆς πίστεώς μας, στήν παρακαταμικῶν ἄρθρων, μελετῶν, ἀνακοινώ- θήκη τῶν Ἁγίων μας. σεων καί δημοσιευμάτων μέ ἀκαταΜιχ. Μιχαηλίδης

ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΩΝ. ΛΙΒΑΝΟΥ: «Ἡ Ἱστορία φυλλορροεῖ», Ἔκδοσις Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος «Ὁ Σταυρός», Ἀθῆναι 2009, σελίδες 366. Ὅπως ἕνα μαγαζί τό ἀναγνωρίζεις Καναδᾶ, ἀλλ’ ἡ καρδιά του χτυπάει ἀπό τή βιτρίνα του, κάπως ἔτσι κι ἕνα μέ τούς παλμούς τῆς Ὀρθοδοξίας καί βιβλίο, τό ἀναγνωρίζεις ἀπό τό ἐξώ- τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Ὀρθοδοξία του φυλλο καί τήν ὅλη του ἐμφάνιση, ἤ εἶναι γνήσια καί αὐθεντική. Καί ἀπό τόν τίτλο καί τόν ὑπότιτλό του. αὐτήν ὑπερασπίζεται ὡς ἄξιος μαθηΤό βιβλίο τοῦ φίλου καί ἀγωνιστῆ τής καί μαχητής Χριστοῦ. Χρήστου Λιβανοῦ —πού μᾶς ἔδωσε Ὡς ἀποκαλυπτικό τό βιβλίο τοῦ κι ἄλλα δύο ὄμορφα καί ἐνδιαφέρον- Χρήστου Λιβανοῦ, ἀνάλογα εἶναι καί τα βιβλία— δέ θά τό ἀναγνώριζε κα- τά περιεχόμενα. Ὅλα τά θέματα καί νείς μόνο μέ τήν ὡραία φωτογραφία τά κεφάλαια περιστρέφονται γύρω τῶν δέντρων μέ τά ξερά κλαδιά, τοῦ ἀπό τίς ἑξῆς ἑνότητες: —Γεγονότα ἐξωφύλλου, ἄν δέν ἀναγραφόταν καί πού ἔγιναν κατά τό πρόσφατο παρελὁ ἐκτενέστερος συγκλονιστικός — θόν. —Γεγονότα καί φαινόμενα τῶν ἀλλά καί πρωτότυπος— ὑπότιτλος, ὁ ἡμερῶν μας. —Διάφορα φυσικά φαιὁποῖος ἔχει ὡς ἑξῆς: ...«Τά δένδρα νόμενα τῶν ἡμερῶν μας. —Μεγάλα της, μέ γυμνά σχεδόν τά κλαριά τους, γεγονότα πού ἀναμένονται στό μέλἀπό φύλλα, ἑτοιμάζονται, στούς λον. —Μετά τήν Ἱστορία, τί; (Ἡ ἐσχάτους τούτους καιρούς, νά ὑπο- αἰωνιότητα), καί —Ἀφυπνιστικά σαλδεχθοῦν τή βαρυχειμωνιά τῶν μεγά- πίσματα. λων γεγονότων πού ἔρχονται, καλώνΝά σημειώσω ὅμως, ὅτι προτας συγχρόνως τήν ἀνθρωπότητα σέ ηγοῦνται μετά τήν εἰσαγωγή, τρία θέμετάνοια καί ἐγρήγορσι». ματα: —Ἡ Ἱστορία φυλλορροεῖ. — Πρόκειται γιά ἕνα βιβλίο, καθαρά Ὁ Ἰησοῦς Χριστός Κυρίαρχος τῆς ἀποκαλυπτικό. Καί λέω ἀποκαλυπτι- Ἱστορίας, καί —Προγνωστικά σηκό, μέ τήν ἔννοια ὅλων ἐκείνων τῶν μεῖα τῆς Δευτέρας Παρουσίας καί γεγονότων τά ὁποῖα προηγήθηκαν, ἀλλά προπάντων, τῶν γεγονότων — τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου. Καί κάτι τελευταῖο: Τό βιβλίο κομέ βάση πάντα τήν Ἁγία Γραφή— πού θά ἀκολουθήσουν. Εἶναι ἕνα βι- σμεῖται καί συνοδεύεται μέ πολύ ἐπιβλίο γραμμένο μέ προσοχή, καί πι- τυχημένες εἰκόνες καί φωτογραφίες. στεύω ἀπόλυτα, μέ προσευχή, ἀπό Συγχαίρω τόν Χρῆστο Λιβανό καί ἄνθρωπο, βαθιά πιστό καί βαθύ καί εὔχομαι τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στή γνήσιο μελετητή καί ἐρευνητή τῆς ζωή καί τά ἔργα του. Ἁγίας Γραφῆς. Διαμένει μόνιμα στόν Μιχ. Μιχαηλίδης ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ Ι. ΜΠΟΥΜΗ: «Ἡ θεοπνευστία τῆς Ἁγίας Γραφῆς» (Ἀμφισβητεῖται;), Ἀνάτυπο, Ἀθῆναι 2009, σελίδες 22. Μιά καί μιλᾶμε γιά τή μεγάλη ὀρθόδοξη χριστιανική προσφορά τοῦ καθηγητοῦ Παναγιώτου Μπούμη, σᾶς παρουσιάζω καί τό ἀνάτυπο τοῦ πιό πάνω θέματος, πού εἶχε δημοσιευθεῖ στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» στίς 13, 20 καί 27 Μαρτίου 2009. Ἀφοῦ ἑρμηνεύσει καί ἀναλύσει τόσο ὄμορφα τήν ἔννοια τῆς θεοπνευστίας τῶν βιβλίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς —μέ βάση πάντα, τήν ἴδια τήν Ἁγία Γραφή καί τήν

ὀρθοδοξοπατερική παράδοση, συμβουλεύει τόν ἐπιστολογράφο, πού τοῦ ἔδωσε ἀφορμή νά γράψει τά τρία αὐτά ἄρθρα τοῦ ἀνατύπου, «νά βασίζεται στό πρωτότυπο κείμενο καί ὄχι σέ ἀμφισβητούμενες καί μή ἐπίσημες μεταφράσεις». Εὐχαριστοῦμε τόν Καθηγητή κ. Παναγιώτη Μπούμη, κι εὐχόμαστε κάθε εὐλογία Θεοῦ στό ἔργο του. Μιχ. Μιχαηλίδης

Ἔτος ΚΖ´, Ἀριθμ. 40/30 Ὀκτωβρίου 2009

Τὸ βιβλίο ἐξιστορεῖ μὲ γλαφυρὸ τρόπο τὸ βίο τοῦ Ἁγ. Ἰώβ, ποὺ ἔζησε τὸν 16ο αἰώνα στὴ Ρωσία, καθὼς καὶ θαυμαστὰ σημεῖα, ποὺ φανερώθηκαν μετὰ τὴν κοίμησή του. Διακρίθηκε γιὰ τοὺς ἀγῶνες του ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν ὁποία ἀπειλοῦσαν οἱ αἱρέσεις τῆς Οὐνίας καὶ τῶν Προτεσταντῶν. Τὴν ἡμέρα ἀσκοῦσε τὸν ἑαυτό του μὲ συνεχὲς ἐργόχειρο, κυρίως ἀγροτικὲς ἐργασίες καὶ κτίσιμο ἰχθυοφραγμάτων. Τὴ νύχτα ἀποσυρόταν σ᾽ ἕνα σπήλαιο, στὸ ὁποῖο προσευχόταν. Ἐκεῖ ἀξιώθηκε νὰ ἀντικρίσει τὸ ἄκτιστο φῶς. Ὑπῆρξε, παράλληλα, σημαντικὸς συγγραφέας καὶ ἀπολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐκδόσεις Σταμούλη. Τηλ. 210–52.38.305.

Εἰς τὰς Η.Π.Α. ὁ Οἰκουμ. Πατριάρχης

Ἐπίσημον ἐπίσκεψιν πραγματοποιεῖ ἀπὸ τὴν 20ὴν Ὀκτωβρίου ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἰς τὴν Ἀμερικὴν διὰ νὰ ἡγηθῆ τοῦ 8ου Διεθνοῦς Διαθρησκειακοῦ καὶ Διεπιστημονικοῦ Οἰκολογικοῦ Συμποσίου, τὸ ὁποῖον διοργανώνει τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον εἰς τὸν ποταμὸν Μισισιπή. Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης θὰ παραμείνη ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας εἰς τὴν Ἀμερικὴν καὶ ὑπολογίζεται ὅτι τὴν 3ην Νοεμβρίου θὰ συναντηθῆ μετὰ τοῦ Προέδρου τῶν Η.Π.Α. κ. Ὀμπάμα εἰς τὸν Λευκὸν Οἶκον, ἐνῶ θὰ παρακαθήση εἰς γεύματα, τὰ ὁποῖα θὰ παραθέσουν πρὸς τιμήν του ὁ ἀντιπρόεδρος τῶν Η.Π.Α., ἡ ἡγεσία τοῦ Κογκρέσσου καὶ ἡ ὑπουργὸς ᾽Εξωτερικῶν κ. Κλίντον.

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ

Ἐγχειρίδιον Ἀλληλογραφίας π. Ἰ. Σ. Ρωμανίδου καὶ καθ. Π. Ν. Τρεμπέλα. Γενικὴ εἰσαγωγὴ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου. Εἰδικὴ εἰσαγωγὴ – Ἐπιμέλεια ἐκδόσεως: π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ. Ἐκδόσεις «Ἁρμός». Σχ. 21Χ14, σσ. 250. Πρωτ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, «Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς Πατέρας τῆς Θ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου». Ἱερὰ Μονὴ Μεγάλου Μετεώρου. Ἅγια Μετέωρα 2009. Σχ. 24Χ17, σσ. 32.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ, Διμηνιαῖον ᾿Εθνικοθρησκευτικὸν φύλλον, ὄργανον τοῦ ὁμωνύμου ᾿Ορθοδόξου Χριστιανικοῦ Συλλόγου. ᾿Απρίλ., Μάϊος, ᾿Ιούν., ᾿Ιούλ. – Σεπτ. 2009. ᾿Αθῆναι. ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ, περιοδικὸ ποὺ

ΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ ΤΗΣ Π.Ο.Ε.

Συνεχίζονται αἱ ὁμιλίαι τῆς «Πανελληνίου ᾿Ορθοδόξου ῾Ενώσεως» (Π.Ο.Ε.) εἰς τὴν αἴθουσαν αὐτῆς (Κάνιγγος 10, Α´ ὄροφος). Τὴν προσεχῆ Δευτέραν 2 Νοεμβρίου καὶ ὥραν 7–8 μ.μ. θὰ γίνη ὁμιλία μὲ θέμα: «Ὁ εὐνοῦχος τῆς Κανδάκης» (Πράξ. η´ 26–40). Τὴν ἑπομένην Δευτέραν 9 Νοεμβρίου θὰ ὁμιλήση ὁ π. Ἐφραὶμ Χαλῆς μὲ θέμα: «Ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸν Γέροντα Ἐπιφάνιον. Εἴκοσι χρόνια ἀπὸ τὴν ὁσιακὴν κοίμησίν του». Παρακαλοῦνται τὰ μέλη τῆς Π.Ο.Ε. καὶ οἱ φίλοι τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ὅπως παρακολουθήσουν αὐτήν.

ἐκδίδεται ἀπὸ τὸ γραφεῖο Νεότητος ῾Ι. Μ. Λαρίσης. ᾿Ιαν. – Φεβρ., Μάρτ. – ᾿Απρίλ., Μάϊος – ᾿Ιούν. 2009, Λάρισα. ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ, Τριμηνιαία ἔκδοση τῆς ᾿Αποστολικῆς Διακονίας τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. Μάρτ. – ᾿Απρίλ., Μάϊος, ᾿Ιούν. – Αὔγ. 2009. Ο ΦΑΡΟΣ ΤΟΥ ΒΑΡΒΑΣΙΟΥ, Διμηνιαία ἔκδοση. ᾿Ιαν. – Φεβρ., Μάρτ. – ᾿Απρίλ., Μάϊος – ᾿Ιούν., ᾿Ιούλ. – Αὔγ. 2009. Χίος. Ο ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ, ᾿Ιαν. – Φεβρ., Μάρτ. – ᾿Απρίλ., Μάϊος, ᾿Ιούν., ᾿Ιούλ. 2009. ᾿Αθῆναι. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΠΝΟΗ, Διμηνιαία ἔκδοσις πνευματικῆς οἰκοδομῆς ῾Ι. Μητροπόλεως Ν. ᾿Ιωνίας καὶ Φιλαδελφείας. Μάϊος – ᾿Ιούν., ᾿Ιούλ. – Αὔγ., Σεπτ. – ᾿Οκτ. 2009. Ν. ᾿Ιωνία. ῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι. ᾿Εκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: [email protected] Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀπόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων.

30P ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009

Σελὶς 3η

PD

e

!

W

N O

y

bu

to

k

lic

o

c u -tr a c k

.c

Συνόδου), ὁ Οἰκουμενικὸς θρόνος ὑποχρεώθηκε νὰ χορηγήσει τὸ Κανονικὸ Αὐτοκέφαλον στὴν Ἐκκλησία τοῦ Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος, ὅταν τοῦτο περιχαρακώθηκε μὲ ἐθνικὰ καὶ διεθνῶς ἀναγνωρισμένα σύνορα μετὰ τὴ παλιγγενεσία τοῦ 1821, μὲ τὸ Κανονικὸ δικαίωμα νὰ ἐπεκτείνει τὴν πνευματικὴ καὶ διοικητική της ἐξουσία σὲ ὅλο τό γεωγραφικὸν εὖρος τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, ὅπως ἤδη ἔχει ἀναφερθεῖ ἀνωτέρω. Κάτω ἀπὸ αὐτὲς τὶς Νόμο/Κανονικὲς προϋποθέσεις ὁ Συνοδικὸς Πατριαρχικὸς Τόμος τοῦ 1850 ἀναφερόμενος στὶς ρητὲς καὶ κατηγορηματικὲς διατάξεις τοῦ ὡς ἄνω 17ου Ἱεροῦ Κανόνα τῆς Δ' Οἰκ. Συνόδου, ὅτι δηλαδὴ τὶς πολιτικὲς ἀλλαγὲς ὑποχρεωτικὰ ἀκολουθοῦν καὶ οἱ Θρησκευτικές, χορήγησε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἑλληνικοῦ τότε Βασιλείου τὸ Αὐτοκέφαλο ἄνευ οὐδεμίας ἐκκλησιαστικῆς δέσμευσης:« ... Ἐπὶ ταύτη τῇ βάσει ἀνέκαθεν ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἤτοι αἱ σεπταὶ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι... ὡρίσαμεν τῇ δυνάμει τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, ὅπως ἡ τε ἁγία ἡμῶν Πίστις διατηρηθῆ ἐσαεὶ ἀλώβητος καὶ οἱ Κανόνες τῶν θείων Πατέρων ἀπαραβίαστοι καὶ ἀπαρασάλευτοι... διὰ τοῦ παρόντος Συνοδικοῦ Τόμου.., ἡ ἐν τῳ Βασιλείῳ τῆς Ἑλλάδος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία... ὑπάρχει τοῦ λοιποῦ Κανονικῶς αὐτοκέφαλος... διοικοῦσα τὰ τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς Κανόνας». Στὴν ἴδια ἀκριβῶς Κανονικὴ αὐτὴ γραμμὴ τοῦ Πατριαρχικοῦ Συνοδικοῦ Τόμου τοῦ 1850 κινήθηκαν καὶ οἱ μετέπειτα Πατριαρχικὲς Συνοδικὲς Πράξεις ποὺ ἀκολούθησαν, τοῦ 1866 καὶ 1882, μὲ τὶς παραχωρήσεις τῶν Ἰονίων Νήσων, καὶ τῆς Θεσσαλίας καὶ Ἠπείρου. Ἡ Πατριαρχικὴ Συνοδικὴ Πράξη τοῦ 1928, ἂν καὶ τονίζει μὲ ἔμφαση ὅτι: «Ἀκλόνητον τὴν βάσιν τῆς Κανονικῆς τάξεως ἔχουσα καὶ διαφυλάττουσα ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἐν τῇ τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως οἰκονομία...», ἐν τούτοις εἶναι ἐντελῶς ἔξω καὶ πέρα ἀπὸ τὴν Κανονικὸ/Ἐθνικὴ διοικητικὴ τάξη» ὅταν πρὸς τοῦτο σφάλει καίρια, (γιατί ἆραγε;), ἀπὸ Κανονικῆς ἐπόψεως, ὡς πρὸς τὴν παραχώρηση τῶν ἐπαρχιῶν Μακεδονίας καὶ Θράκης, φαλκιδεύοντας ταυτόχρονα, κατάφορα, τὰ ἐκκλησιαστικὰ δικαιώματα ἑνὸς Νόμο/Κανονικῶς χορηγουμένου Αὐτοκεφάλου ἀδελφῆς Ἐκκλησίας κυρίαρχου Κράτους. Δηλαδή, μὲ τὴν Συνοδικὴ αὐτὴ Πράξη τοῦ 1928 ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος, «γυμνὴ τῇ κεφαλῆ», ἀγνοεῖ, ἐτσιθελικὰ καὶ συμφεροντολογικά, τὶς ρητές, κατηγορηματικὲς καὶ ἀπαραχάρακτες διατάξεις τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν Ἐθνικῶν δικαίων ἑνὸς κυρίαρχου Κράτους καὶ τῆς Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας του, καὶ χορηγεῖ τὶς Ἐπαρχίες Μακεδονίας καὶ Θράκης μὲ τὸ «Σόλοικον» σύστημα διοικήσεως τῆς «Ἐπιτροπείας». Δηλαδή, κατὰ τὸν παραλογισμὸ τοῦ «ἀποφασίζομεν καὶ διατάσσομεν», δηλώνει, ὅλως ἀνερυθρίαστα ἔναντι

 Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΓΙΑΖΕΙ. Τὸ νὰ σκέφτεσαι συνεχῶς τὸν Θεὸν σὲ ὁδηγεῖ στὴν ἁγιότητα λέγει ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος (Λόγος πρὸς Μοναχὸν Ἰωάννην): «Ὅσον γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ἁγιότητα, εἶναι ἀρκετὴ γι᾽ αὐτούς, ποὺ ἔχουν ἄγρυπνον νοῦ, ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ, οἱ ἀκτῖνες τῆς ὁποίας φωτίζουν κάθε καρδιά. Ἐκεῖνοι ὅμως, ποὺ εἶναι ἀκόμη ἀδύνατοι νὰ σκεφθοῦν μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον, χρειάζονται κάποια παραδείγματα, γιὰ νὰ ποθήσουν καὶ νὰ κατορθώσουν τὴν ἴδια ἀρετή».  ΤΙ ΒΡΩΜΙΖΕΙ ΤΟΝ ΝΟΥ ΜΑΣ. Τέσσερα πράγματα κάνουν ἀκάθαρτον τὸν ἀνθρώπινον νοῦν, λέγει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς (Γ´ Ἑκατοντάδα περὶ ἀγάπης): «Πρῶτον ἡ ψευδὴς γνώση. Δεύτερον, ἡ ἄγνοια κάποιου ἀπὸ τὰ γενικά, ἐννοῶ σὲ σχέση μὲ τὸν ἀνθρώπινον νοῦ, γιατὶ εἶναι ἰδίωμα τῶν ἀγγέλων τὸ νὰ μὴ ἀγνοοῦν τίποτε ἀπὸ τὰ μερικά. Τρίτον, τὸ νὰ ἔχει ἐμπαθεῖς λογισμούς. Καὶ τέταρτον, τὸ νὰ συγκατατίθεται στὴν ἁμαρτία». Ἂς ἐξετάσουμε λοιπὸν τὸν νοῦ μας, ἂν εἶναι καθαρὸς ἢ ἀκάθαρτος, στὰ τέσσερα αὐτὰ σημεῖα, ποὺ μᾶς ἐπισημαίνει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής.  ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «ΕΝΔΥΜΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ». Λέγει τὸ Εὐαγγέλιον γιὰ τὸ «ἔνδυμα τοῦ γάμου», ποὺ πρέπει νὰ φορῆ ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ εἰσέλθη στὸν Νυμφῶνα τοῦ Κυρίου. Καὶ ὁ Μ. Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μᾶς ἐξηγεῖ σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς «Λόγους» του, ὅτι: «Τὸ ἔνδυμα τοῦ γάμου, γιὰ τὸ ὁποῖον κάνει λόγον ὁ Χριστὸς (Ματθ. ΚΒ´ 11) εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν ἔγινε ἄξιος νὰ περιβληθῆ αὐτὴν τὴν Χάριν, δὲν θὰ μετάσχη στὸν ἐπουράνιον γάμον καὶ στὸν πνευματικὸν ἐκεῖνον δεῖπνον». Ἂς καθαρισθοῦμε λοιπόν, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ντυθοῦμε ὅλοι μὲ αὐτὸ τὸ «ἔνδυμα γάμου» , δηλαδὴ τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  ΠΡΩΤΟΝ ΧΡΕΟΣ Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ. Αὐτὴν τὴν συμβουλήν μᾶς δίδει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὸ βιβλίον του «Ἀόρατος πόλεμος», μαζὶ μὲ ἄλλους τρόπους γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν. Συγκεκριμένως γράφει: «Τελευταῖον (μετὰ τοὺς πέντε ἄλλους τρόπους), σοῦ παραγγέλλω ὅτι πολὺ καλὸν καὶ ἴσως ἀναγκαῖον εἰς τὴν ἀπόκτησιν τῶν ἀρετῶν, τὸ νὰ κάνης πρῶτον μίαν γενικὴν ἐξομολόγησιν, μὲ ὅλους ἐκείνους τοὺς ὀφειλομένους τρόπους, ὅπου πρέπει, διὰ νὰ βεβαιωθῆς περισσότερον, πῶς στέκεις εἰς τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ σου, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἔχεις νὰ προσμένης ὅλα τὰ χαρίσματα, ὅλας τὰς ἀρετὰς καὶ τὰς νίκας». Τὶ περιμένουμε λοιπὸν καὶ δὲν τρέχουμε ἀμέσως στὸν Πνευματικὸν Ἐξομολόγον;  ΝΑ ΛΥΠΟΜΑΣΤΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ. Στὸν ΝΗ´ Λόγον τῶν «Ἀσκητικῶν» του ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος μᾶς διδάσκει τὰ ἀκόλουθα: «Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὑπέμεινε Σταυρὸν γιὰ μᾶς. Ἂς ἔχουμε λοιπὸν ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ θάρρος στὴν μετάνοια. Διότι, ἐὰν μόνον τὸ σχῆμα τῆς μετανοίας μετέβαλε τὴν ὀργὴν τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοῦ βασιλέως Ἀχαὰβ, πόσον μᾶλλον δὲν θὰ ἐξιλεώση τὸν Θεὸν ἡ ἀληθινὴ μετάνοιά μας. Καὶ ἐὰν τὸ σχῆμα μόνον τῆς ταπεινώσεως ἀπέστρεψε τὴν ὀργὴν τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ἐκεῖνον τοῦ ὁποίου ἡ μετάνοια δὲν ἦταν ἀληθινή, πόσον μᾶλλον δὲν θὰ ἀποστρέψη αὐτὴν ἀπὸ μᾶς, οἱ ὁποῖοι λυπόμαστε ἀληθινὰ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας; Ἀρκεῖ ἡ λύπη τῆς διανοίας ἀντὶ πάσης σωματικῆς ἐργασίας». Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. Π. Μ. Σωτῆρχος

τῶν Ἐθνικο/Κανονικῶν ἰσχυόντων, ὅτι: « ... ἡ διοίκησις ἐν τοῖς ἐπὶ μέρους τῶν ἐπαρχιῶν τούτων νὰ διεξάγηται ἐφεξῆς ἐπιτροπικῶς ὑπὸ τῆς πεφιλημένης ἁγιωτάτης ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος... ». Ἡ διοίκηση ὑπὸ «ἐπιτροπείαν» χορηγεῖται μόνο σὲ ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων, ποὺ δὲν ἔχουν νόμους καὶ Δικαιοσύνη. Ἐπʼ αὐτοῦ, ὁ Πλάτων, εἶναι λίαν σαφὴς καὶ κατηγορηματικός: « οὐ γὰρ οἷον τε ἀνθρώπους ἄνευ νόμων καὶ δίκης ζῆν. Ὅταν οὖν ταῦτα τὰ δύο ἐκ τοῦ πλήθους ἐκλίπη, ὅτε νόμος καὶ ἡ δίκη, τότε ἤδη εἰς ἕνα ἀποχωρεῖν τὴν ἐπιτροπείαν τούτων καὶ φυλακὴν» (Πλάτων «Νόμοι»). Δηλαδή, κατὰ τὴν ὡς ἄνω Πατριαρχικὴ Πράξη τοῦ 1928 ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τοῦ Χριστοῦ « ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου », (Πράξ. 20,28), εἶναι ἕνα «ξέφραγο ἀμπέλι;». Δὲν εἶναι περιχαρακωμένη μὲ Δόγματα(= Ἐκφράσεις Ὀρθοδόξου Πίστεως ), μὲ Ἐκκλησιολογία(= περὶ Ἐκκλησίας Ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ κήρυγμα ), μὲ ἀμετάθετους καὶ ἀπαραχάρακτους Κανόνες(= τὸ καθόλου ἐκκλησιαστικὸ Δίκαιο ), καὶ μὲ ἐκκλησιαστικοὺς Νόμους; Δηλαδή, κατὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, στὸ Ἑλληνικὸ Κράτος καὶ τὴν Ἐκκλησία του ἰσχύει τὸ «μπᾶτε σκύλοι ἀλέστε...;», καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ θέλει ὁ ἀμφισβητούμενος ὡς πρὸς τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημά του Οἰκουμενικός, νὰ μᾶς τοποθετήσει στὴν Ἀθήνα Πατριαρχικὸ Ἐπίτροπο(= Ἔξαρχο;). Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Μὲ τὴν ἀπόφασή του αὐτή, τῆς διοικήσεως «ἐπιτροπικῶς» τῶν Ἐπαρχιῶν αὐτῶν, ὁ Οἰκουμενικὸς θρόνος πέραν τῆς καταπάτησης τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων, περιπίπτει καὶ στὸ Κανονικὸ παράπτωμα τῆς «εἰσπήδησης στὰ ἐσωτερικὰ ἄλλης ἀδελφῆς Ἐκκλησίας», κάτι πού, κατὰ τὰ ἀνωτέρω, ἀπαγορεύουν λίαν αὐστηρῶς οἱ Θεῖοι καὶ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ αὐτὸ τοῦτο τὸ ἐκκλησιαστικὸ Αὐτοκέφαλον. Καὶ εὐλόγως τίθεται τὸ ἐρώτημα: Ἂν καὶ κατὰ πόσον ἡ ὑπὸ ἐπιτροπεία διοίκηση, ποὺ ἐντέλλεται ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος μὲ τὴν ὡς ἄνω Πατριαρχικὴ Πράξη τῆς 4ης Σεπτεμβρίου 1928, ἔχει Ἐθνικὸ καὶ Ἐκκλησιαστικό, Νομο/Κανονικό, κῦρος καὶ ἰσχύ; Προσοχή! Ἐν προκειμένω πρέπει νὰ τονιστεῖ μὲ ἔμφαση, ὅτι ναὶ μὲν τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος συμπεριέλαβε τὴν Πράξη τοῦ 1928 στὸ ἄρθρ. 3 τοῦ Συντάγματος, ἀλλὰ μὲ τὶς διατάξεις μόνων τῶν Κανονικῶν καὶ Ἐθνικῶν Ὅρων, ποὺ προβλέπει ἕνα ἐκκλησιαστικὸ Αὐτοκέφαλον, (ν.3615/1928). Ἀπόδειξη, ἐπʼ αὐτοῦ, ἀποτελεῖ ὁ ἐν ἰσχύει ν.590/´77, «Καταστατικὸς Χάρτης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος», ὅπου, λόγω τοῦ ὅτι ἡ Πατριαρχικὴ Πράξη, ποὺ ἐκδόθηκε μετὰ ἀπὸ δύο μῆνες τοῦ ν.3615/1928 καὶ πρόσθεσε ὀκτὼ (8) ἀκόμη ὅρους, ἐν ἀγνοία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους καὶ τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας του, λίαν σαφῶς τοὺς ἀγνοεῖ, καὶ ἀναφέρεται μόνον: αα΄) Στὴ συγκρότηση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου [ΔΙΣ]. ββ΄) Στὴ σύνθεση καὶ ἁρμοδιότητες τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, καὶ γγ') Στὰ τῆς ἐκλογῆς Μητροπολιτῶν ὁλοκλήρου τῆς Ἐπικράτειας τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους (ν.590/1977, ἄρθρ. 23-24). Ἀλλοίμονον... Δὲν εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ ἀποδεχθεῖ ἕνα Κυρίαρχο Κράτος, καὶ ἐν προκειμένω τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, νὰ διατηρεῖ ἀμφισβητούμενα Ἐθνικὰ σύνορα, οὔτε καὶ περιορισμοὺς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας του, βάσει τοῦ ὁποίου ἡ Αὐτοκέφαλη αὐτὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὀφείλει νὰ ἐκτείνει τὴν ἐκκλησιαστικὴ πνευματικὴ διοίκησή της σὲ ὅλο τό γεωγραφικὸ μῆκος καὶ τὸ πλάτος τῆς Κρατικῆς κυριαρχίας, γιατί: «Τοὺς ἐπισκόπους ἑκάστου ἔθνους εἰδέναι χρῆ τὸν ἑαυτοῖς πρῶτον, καὶ ἡγεῖσθαι αὐτὸν ὡς κεφαλὴν» (Καν. ΛΔ´ Ἁγ, Ἀποστόλων). Κατόπιν τῶν ὅσων ἐξετέθησαν ἀνωτέρω συνάγεται ἀβίαστα, ὅτι ἡ Πράξη τοῦ 1928 πάσχει σοβαρῶς, ἀπὸ Κανονικο/Ἐθνικὴ ἔποψη, διὸ καὶ τὰ διφορούμενα ἐκεῖνα σημεῖα της, ποὺ προκαλοῦν θρησκευτικὲς καὶ Ἐθνικὲς τριβὲς ἀποσαφηνίζονται μὲ τὸν ἐκκλησιαστικὸ νόμο τοῦ Κράτους 590/77 «Καταστατικὸς Χάρτης τῆς Ἐκκλησίας», καὶ συνεπῶς, ἡ ἐν λόγω Πατριαρχικὴ Πράξη μὲ τὰ ὅσα ἀντὶ/Κανονικὰ καὶ Ἀντεθνικὰ ἀναφέρει σχετικὰ μέ τὴν «Ἐπιτροπικὴν συνδιοίκησιν» τῶν Ἐπαρχιῶν Μακεδονίας καὶ Θράκης, εἶναι ἀπαράδεκτα γιὰ ἕνα Κυρίαρχο Κράτος καὶ τὴν Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία του, καὶ πρέπει νὰ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Ὁ ἄνθρωπος ἐπηρεάζεται στή ζωή του ὄχι ἀπ᾽ τά πολλά, πού βλέπει καί ἀκούει, ἀλλ᾽ ἀπ᾽ τά λίγα, πού ἰδιαίτερα προσέχει καί ἀποδέχεται. Ὁ πληθωρισμός καί στήν περίπτωση αὐτή δέν ἔχει θετικά ἀποτελέσματα. ῾Ἡ ἀφθονία καί ὁ καταιγισμός κουράζουν πνευματικά καί δέν ἀσκοῦν μόνιμη ἐπίδραση. Αὐτό ἰσχύει καί στήν κατά Θεόν καλλιέργεια. Τά πολλά λόγια, τά ἀτελείωτα κηρύγματα καί οἱ συνεχεῖς νουθεσίες δέν ἔχουν τά προσδοκώμενα ἀποτελέσματα. Γιά τό θέμα αὐτό ζήτησα τή γνώμη τοῦ Νήφωνα, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε πρόθυμα:

m

.c

Ἡ διαγωγὴ τῶν Γερμανῶν

Ζ´ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ 8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2009 Ἀπόστολος: Ἑβρ. β´ 2 – 10 Εὐαγγέλιον: Λουκ. η´ 41 – 56 Ἦχος πλ. α´.— Ἑωθινὸν: ΙΑ´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ

Οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐλεύθεροι νά ἐπιλέξουν ὅ,τι θέλουν γιά τή ζωή τους. Κανένας δέν μπορεῖ νά τούς ἐμποδίσει. Ὡστόσο, πρέπει νά γνωρίζουν πιό εἶναι τό ὀρθό καί τό ὠφέλιμο καί πιό τό ἐσφαλμένο καί βλαβερό. Καί κάτι παραπάνω. Δέν πρέπει νά ἀγνοοῦν τά στοιχειώδη τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἀλλά καί τίς προϋποθέσεις τῆς σωτηρίας τους, τήν ὁποία ὁ Θεός χαρίζει στούς ἀνθρώπους μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὑπάρχουν πολλοί, οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν ὅτι δέν κατανοοῦν τί θά πεῖ νά ἐνδιαφερθοῦν γιά τή σωτηρία τους. Δέν αἰσθάνονται καμιά τέτοια ἀνάγκη οὔτε καί καταφεύγουν στό Θεό, γιατί ἁπλά δέν πιστεύουν στήν ὕπαρξή Του. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί βρίσκονται δίπλα μας, συνεργαζόμαστε μαζί τους, ἀλλά δέν μποροῦμε νά ἐπικοινωνήσουμε καί νά τούς διαφωτίσουμε σχετικά. Οἱ περισσότεροι εἶναι καί ἀνεκδήλωτοι στά θέματα αὐτά, τά ὁποῖα θεωροῦν δευτερεύοντα καί ἀσήμαντα. Ὅμως οἱ προσπάθειές μας γιά νά τούς βοηθήσουμε δέν πρέπει νά σταματοῦν, χωρίς βέβαια νά γινόμαστε ἐνοχλητικοί. Ἀβίαστα θά τούς μιλοῦμε καί θά τούς ὑπενθυμίζουμε ὅτι ἡ παραμέληση τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς τους εἶναι παρακοή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καί τιμωρεῖται. Εἶναι ἄξιο ἰδιαίτερης προσοχῆς ἐκεῖνο, πού τονίζει στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ἄν ὁ λόγος πού δόθηκε ἄλλοτε μέσῳ ἀγγέλων, ἀποδείχτηκε ἀληθινός, κι ὅσοι τόν παρέβηκαν ἤ δέν ὑπάκουσαν σ᾽ αὐτόν δέχτηκαν τήν τιμωρία πού τούς ἔπρεπε, πῶς εἶναι δυνατόν ἐμεῖς νά ξεφύγουμε, ἄν δέν δώσουμε τήν προσοχή, πού ταιριάζει σέ μιά τόσο σπουδαία σωτηρία; Τή σωτηρία αὐτή πού ἄρχισε νά διακηρύσσει ὁ Κύριός μας τήν βεβαίωσαν ὅσοι ἄκουσαν τό λόγο Του. Κι ὁ Θεός πρόσθεσε τή μαρτυρία Του γι᾽ αὐτήν, μέ κάθε λογῆς θαυματουργικές ἐνέργειες καί μέ τίς διάφορες δωρεές τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σύμφωνα μέ τό θέλημά Του». Μακάρι οἱ ἄνθρωποι ν᾽ ἀποκτήσουν ἐνδιαφέρον γιά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τους. Τότε ὅλα θ᾽ ἀλλάξουν καί ὅλα θά ξεκαθαρίσουν. Ἡ σύγχυση ἰδεῶν, ἡ ἔλλειψη προορισμοῦ στή ζωή, ἡ ποικίλη δυστυχία καί ἡ ψυχοφθόρα εὐμάρεια θά ἐξαλειφθοῦν καί θ᾽ ἀνοίξει ὁ δρόμος πρός τά ἐπάνω. Πρωτ. Δ.Δ.Τ.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ ΘΕΩΡΙΑΙ ΥΠΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ

Κ

Τοῦ κ. Κυπριανοῦ Χριστοδουλίδη

ΑΤΑ τὴν προσφώνησή του, στὴ 12η Συνέλευση Ἐπισκόπων στὸ Βατικανὸ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2008, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶπε: «Ὁμοῦ μετὰ τοῦ πρωτείου, ἡ συνοδικότης ἀποτελεῖ τὴν σπονδυλικὴν στήλην τῆς διοικήσεως καὶ τῆς ὀργανώσεως τῆς Ἐκκλησίας». Καὶ ἀκόμη : «Ἡ ἀλληλοεξάρτησις μεταξύ τοῦ πρωτείου καὶ τῆς συνοδικότητας ἐμποτίζει τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας». Ἐκπλήσσεται καὶ μαζὶ θαυμάζει κανείς, γιὰ τὴν ἀπίστευτη ὑποκρισία, τὴν ἀπύθμενη ἀνοησία, τὴν πλήρη κοροϊδία πάντων. Τί μᾶς λέει δηλαδὴ ὁ παναγιότατος μὲ αὐτὰ τὰ «ὁμοῦ μετὰ τοῦ πρωτείου, ἡ συνοδικότης ἀποτελεῖ τὴν σπονδυλικὴν στήλην τῆς διοικήσεως καὶ τῆς ὀργανώσεως τῆς Ἐκκλησίας» καὶ τὸ «ἡ ἀλληλοεξάρτηση μεταξὺ πρωτείου καὶ συνοδικότητας ἐμποτίζει τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας»; (Σημ. Ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὀργάνωση καὶ διοίκηση;). Τὸ πρωτεῖο μᾶς τὸ προσδιορίζει πλήρως ἡ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδος, ἡ ὁποία καὶ δὲν ἀφήνει περιθώρια παρερμηνειῶν ὡς πρὸς τὴν «συνοδικότητα». Αὐτὴ ὁρίζεται ὡς Σύλλογος ἢ σῶμα Ἐπισκόπων. Πῶς ὅμως ἐννοεῖ ὁ παναγιότατος τὴ «συνοδικότητα»; Ἁπλὴ σύναξη καὶ συγκέντρωση Ἐπισκόπων, πού καλοῦνται νὰ λάβουν ἀποφάσεις, ὅταν προκύπτει κάποιο σοβαρὸ ζήτημα; Ἂν εἶναι ἔτσι,ἡ συνοδικότητα ἀποτελεῖ θεσμό. Ἀποτελεῖ τὴ διαχρονικὴ παρουσία ἑνὸς «τότε» σὲ ἕνα «σήμερα», ἑνὸς παρελθόντος σὲ ἕνα παρόν, μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι τὰ ἐσκαμμένα δὲν ὑπερβαίνονται. Μὲ ἄλλα λόγια, γιὰ νὰ καταλαβαινόμαστε, ἡ συνοδικότητα δὲν εἶναι «Σύλλογος»(sic) ἐν χορῶ. Εἶναι ἡ ἐνυπόστατη καὶ ἔνσαρκη φανέρωση τῶν Συνόδων, ἀρχῆς γενομένης ὑπὸ τῶν Ἀποστόλων, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀβίαστα τὴν ἀποκαλοῦμε Θεσμό. Ἐμεῖς λοιπὸν ἔχουμε τὸν Θεσμὸ τῶν Συνόδων. Τί γίνεται ὅμως τώρα, ποὺ ἔχουμε ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ τὸ θεσμὸ τοῦ

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΟΙ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

c u -tr a c k

Τοῦ κ. Ἐμμανουὴλ Γκατζὲ τοῦ Θεμιστοκλέους

(3ον.—Τελευταῖον)

Γράφει ὁ π. Εὐστάθιος Κολλᾶς, Ὀρθόδοξος Θεολόγος – Ἐκκλ/κὸς Συνήγορος

Ἕνα σοβαρώτατον Ἐθνικὸ/Θρησκευτικὸ πρόβλημα ταλανίζει, ἐδῶ καὶ δεκάδες χρόνια, (ἀπὸ τὸ 1928), τὴν Ἐθνικὸ/Κανονικὰ Αὐτοκέφαλη, (ἀπὸ τὸ 1850), Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Τὸ σοβαρώτατο αὐτὸ Ἐθνικὸ/Θρησκευτικὸ ἐκκλησιαστικὸ πρόβλημα ἔγκειται, ἀφʼ ἑνὸς μὲν στὴν κατάφωρη παραβίαση καὶ τὸν εὐτελισμό, τῶν δικαιωμάτων τοῦ χορηγούμενου Ὀρθόδοξου Ἐκκλησιαστικοῦ Αὐτοκεφάλου, καὶ ἀφʼ ἑτέρου, εἰδικῶς γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, στὴν φαλκίδευση τῶν Κανονικῶν καὶ Ἐθνικῶν δικαιωμάτων τοῦ Αὐτοκεφάλου της ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸν Παχριαρχεῖον. Ἐπειδὴ ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία καὶ ἡ Ὀρθοδοξία-Ὀρθοπραξία εἶναι μεγάλες εὐθύνες, (Ἰακ. 2,1426. πρβλ. ΒΕΠΕΣ, τόμ. 2ος σελ. 180), τὸ παρόν, καὶ ὅσα θὰ ἀναφερθοῦν ἐντὸς αὐτοῦ, ἀπώτερο σκοπὸ ἔχουν νὰ συμβάλλουν, στὸ νὰ δοθεῖ ἡ Νόμο/Κανονικὴ ἐκείνη λύση στὸ ὡς ἄνω χρονίζον πρόβλημα, ἀλλὰ καὶ ἕνα τέλος σὲ αὐτὸ τὸ «Σατανικὸ ἑρμαφρόδιτο» Ἐκκλησιαστικὸ Διοικητικὸ Σύστημα ποὺ ταλαιπωρεῖ, ὡς μὴ ὄφειλε, τὴν Αὐτοκέφαλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὸ Κράτος μας, ἀπὸ τὴν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα τῆς, ἐν πολλοῖς, λίαν ἀντὶ/Κανονικῆς καὶ Ἐθνικὰ ἀνυπόληπτης ἐντελῶς Πατριαρχικῆς Πράξεως τῆς 4ης Σεπτεμβρίου ταῦ 1928. Τὸ ἑρμαφρόδιτον τοῦ διοικητικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ αὐτοῦ συστήματος συνίσταται, στὸ ὅτι, στὸ πνευματικὸ καὶ διοικητικὸ εὖρος τῆς Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, συνυπάρχουν, κατὰ σατανικὸ τρόπο, τέσσερες ἐκκλησιαστικὲς διοικήσεις; Τῶν Ἀθηνῶν, τῆς Κρήτης, τῆς Δωδεκανήσου, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καὶ σὲ ὅλο αὐτό το ἀντὶ/Κανονικὸ κακὸ συναπάντημα, καὶ ἡ ἀνοησία τῆς Ἐπιτροπικῆς διοίκησης τῶν Ἐπαρχιῶν τῶν Μητροπόλεων τῆς Μακεδονίας καὶ Θράκης. Περαιτέρω-Ἐρώτημα: Τί εἶναι, λοιπόν, καὶ τί δικαιώματα δίνει τὸ Ἐκκλησιαστικὸ Αὐτοκέφαλον σὲ μιὰ ἀδελφὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἑνὸς κυρίαρχου Κράτους; Ἡ χορήγηση τοῦ Αὐτοκεφάλου, σὲ μιὰ Ὀρθόδοξη ἀδελφὴ Ἐκκλησία, κατὰ τὸ Κανονικὸ Δίκαιο καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογικὴ ὁρολογία, σημαίνει ὅτι ἡ ἀδελφὴ αὐτὴ Ἐκκλησία τοῦ Κράτους εἶναι ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὴν Πατριαρχικὴ δικαιοδοσία, καὶ ὑπὸ τὴν προστασία τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων, «κέκτηται ἐκκλησιαστικὴν δικαιοδοσίαν, καὶ ἀσκεῖ ὁλοκληρωτικὴν πνευματικὴν διοίκησιν ἐντός τῶν Κρατικῶν γεωγραφικῶν αὐτοῦ ὁρίων καί, οὐδεμία ἄλλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δύναται νὰ ἐπεμβαίνει εἰς τὰ ἐσωτερικὰ ζητήματα μιᾶς ἄλλης Ἐκκλησίας », [ ΘΗΕ, τόμ. 9ος σελ. 951 ].Ὑπὸ τὸ βάρος αὐτό, λοιπόν, τῶν Κανονικὸ/Ἐθνικῶν δικαίων, ἤτοι: «... τοῖς πολιτικοῖς καὶ δημοσίοις τύποις, καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων ἡ τάξις ἀκολουθείτω », ( Καν. 17ος τῆς Δ' Οἰκ.

.d o

o

m

C

lic

k

to

bu

y

N O

W

!

ΠΟΛΕΜΙΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ w

w

w

.d o

w

w

w

F -X C h a n ge

C

-X C h a n g

ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ DF

«Οἱ ἄνθρωποι, καί ἰδιαίτερα οἱ σύγχρονοι, εἶναι καταπονημένοι ἀπ᾽ τίς πολλές βιοτικές μέριμνες καί τήν ἀδιάκοπη προσπάθεια ν᾽ ἀπολαύσουν ὅσο γίνεται περισσότερα ὑλικά ἀγαθά. Συχνά χάνουν τό μέτρο μέ ἀποτέλεσμα νά μή στρέφονται πρός τό Θεό καί τήν Ἐκκλησία. Δέν εὐκαιροῦν, θά ἔλεγα. Αὐτός εἶναι ὁ βασικότερος λόγος, πού τούς κάνει ράθυμους γιά τά πνευματικά θέματα. Ὡστόσο, οἱ καλοπροαίρετοι εἶναι ἀνοιχτοί νά δεχτοῦν κάποιο σωτήριο λόγο, ὅταν προσφέρεται ἀπό ἕναν ἐνάρετο. Βέβαια, τό θέμα εἶναι σύνθετο καί δέν θά μπορέσουμε νά τό ἀναλύσουμε. Εἶναι δύο οἱ πρωταγωνιστές. Ἀπ᾽ τή μιά μεριά εἶναι ὁ πολυμέριμνος ἄνθρωπος καί

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

ἀπ᾽ τήν ἄλλη ὁ ἐνάρετος, πού δέν διδάσκει, ἀλλ᾽ ἁπλῶς συνομιλεῖ καί ἀφήνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ νά εἰσέλθει στήν καρδιά τοῦ συνομιλοῦντος. Γιά νά ἔχει πνευματικούς καρπούς γιά τέτοια ἐπικοινωνία χρειάζεται νά βρεθεῖ τό σημεῖο ἐπαφῆς. Ν᾽ ἀνοίξει ὁ πρῶτος τήν καρδιά του καί νά ἐκφράσει ὁ δεύτερος τά βιώματά του». «Ὡστόσο, Νήφωνα, ὑπάρχει ἡ μεγάλη δυσκολία. Λείπουν οἱ καλοπροαίρετοι χριστιανοί. Δυσεύρετοι εἶναι καί οἱ ἐνάρετοι. Γι᾽ αὐτό, ὅταν σκέφτομαι τήν κατάσταση τῶν ἀδελφῶν, φτάνω στό χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ τῆς ἀπελπισίας. Βλέπω ἐλάχιστους ἀδελφούς νά ἔχουν πνευματικά ἐνδιαφέροντα καί καθαρή προαίρεση. Νά διψοῦν πραγματικά γιά τό Θεό. Νά εἶναι ἀπο-

Τέλος ὕστερα ἀπὸ 5–6 ἡμέρες, ἀφοῦ ἐγκαταστάθηκαν καὶ ἀνέλαβαν ὅλες τὶς διοικήσεις, ἦλθαν καὶ μᾶς ἐπισκέφθηκαν Γερμανοὶ γιατροὶ καὶ μᾶς ἐπαίνεσαν μὲ τὰ πιὸ κολακευτικὰ λόγια· ἰδίως τοὺς τραυματίες τοὺς πρόσεχαν πολύ. Μᾶς ἔβγαλαν ἕνα λόγο καὶ ἰσχυρίσθηκαν· «ἐμεῖς ἤλθαμε ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα σὰν φίλοι καὶ ὄχι σὰν κατακτητές». Καί, ἀφοῦ πῆραν τὶς συστάσεις μας ἀπὸ ποῦ κατάγεται ὁ καθένας μας, δώσανε ἀπὸ ἕνα σημείωμα μὲ γερμανικὴ σφραγίδα καὶ μᾶς ὑποσχέθηκαν ὅτι θὰ μᾶς μεταφέρουν μὲ δικά τους μεταφορικὰ μέσα. Καὶ ὅπως καὶ ἔγινε. Ὕστερα ἀπὸ 3 ἡμέρες μὲ εἰδοποίησαν νὰ ἑτοιμασθῶ. Καὶ μὲ γερμανικὴ φάλαγγα μᾶς πῆραν ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ πήγαμε στὴν Θήβα ὅπου καὶ διανυκτερεύσαμε. Τὴν ἄλλη ἡμέρα μὲ πῆρε ἄλλη φάλαγγα καὶ πήγαμε στὴν Λειβαδιὰ ὅπου καὶ διανυκτερεύσαμε. Τὴν ἑπόμενη μὲ ἄλλη φάλαγγα φθάσαμε στὴν Λαμία, ὅπου καὶ μείναμε ἐκεῖ. Καὶ τὴν ἄλλη ἡμέρα, μὲ τὴν ἴδια φάλαγγα φθάσαμε στὴν Λάρισα καὶ διανυκτερεύσαμε. Ἐγὼ φθάνοντας στὴν Λάρισα σκέφθηκα τὸν θεῖο μου τὸν Θεοχάρη Κίτσο, ἀδελφὸ τῆς μητέρας μου, σὲ μιὰ κωμόπολη ὀνόματι Ἀμπελώνα. Ἐκεῖ πῆγα καὶ τὸν βρῆκα καὶ μὲ φιλοξένησαν περίπου μιὰ ἑβδομάδα. Καὶ μετὰ πῆγα στὸν Τύρναβο μὲ τὸν θεῖο μου, γιατί ἀπὸ κεῖ περνοῦσαν οἱ γερμανικὲς φάλαγγες. Καὶ μόλις ἔδειξα τὸ χαρτί, πού μοῦ εἶχαν δώσει οἱ Γερμανοί, ἀμέσως μὲ ἀνέβασαν στὸ αὐτοκίνητο μὲ προορισμὸ τὴν Κοζάνη. Φθάσαμε ἡλιοβασίλεμα στὴν Κοζάνη. Οἱ Γερμανοὶ μὲ ἔδωσαν ψωμὶ καὶ κονσέρβα καὶ κατάλυμα διὰ νὰ κοιμηθῶ.

Συνάδελφοι στρατιῶτες

Ἀλλὰ ἐκείνη τὴν ὥρα περνοῦσαν κάτι στρατιῶτες ἀπὸ κεῖ, ποὺ ἔτυχε νὰ εἶναι γνωστοί μου ἀπὸ τὸ Ἀλβανικὸ μέτωπο, καὶ μόλις μὲ εἶδαν ἄρχισαν νὰ μὲ ἀγκαλιάζουν καὶ νὰ κλαῖνε. Αὐτοὺς τοὺς εἶχαν κάνει ἐξορία στὰ μετόπισθεν, γιατί ἐκεῖ στὸ μέτωπο, ποὺ ἤμασταν ἄρχισαν καὶ αὐτομολοῦσαν. Γιʼ αὐτὸ τοὺς πῆραν καὶ τοὺς ἔστειλαν στὰ μετόπισθεν. Μὲ πῆραν καὶ πήγαμε καὶ κοιμηθήκαμε στὰ Κοῖλα. Ἐγὼ ἐπειδὴ δὲν μποροῦσα νὰ περπατήσω μὲ πῆγαν σηκωτό. Τέλος, ἀφοῦ ξεκουραστήκαμε, μὲ σήκωσαν περίπου τὰ μεσάνυχτα. Τοὺς εἶπα ὅτι δὲν μπορῶ νὰ βαδίσω, ἀλλὰ αὐτοὶ ἐπέμεναν. Τέλος —δὲν μποροῦσα νὰ κάνω διαφορετικά— τοὺς ἀκολούθησα. Μὲ βοήθησαν πολὺ καὶ ὁ ἥλιος μᾶς βρῆκε ἔξω ἀπὸ τὴν Ποντοκώμη ἀκριβῶς, μπαίνοντας στὸ δάσος μὲ προορισμὸ τὴν Μαυροπηγή. Συναντήσαμε κάτι χωρικοὺς Σλαβομακεδόνες μὲ τσεκούρια στὸ χέρι. Μᾶς χαιρέτησαν σλάβικα καὶ —ἐπειδὴ καὶ ἡ παρέα, δηλαδὴ οἱ συνάδελφοί μου, ἦταν καὶ αὐτοὶ Σλαβομακεδόνες— ἄρχισαν νὰ κουβεντιάζουν σλάβικα. Τί εἶπαν ἀναμεταξύ τους δὲν κατάλαβα τίποτα· μόνο ὅταν τοὺς ρώτησα μοῦ εἶπαν ὅτι εἶναι παλιοτόμαρα. Μπαίνοντας στὴν Μαυροπηγὴ ἐκεῖ εἴχαμε ἕναν συγχωριανό μας παντρεμένο χρόνια πολλὰ καὶ μόλις μὲ εἶδε ἄρχισε νὰ μὲ ἀγκαλιάζει καὶ νὰ κλαίει. Μὲ τραβάει παραπέρα καὶ μοῦ λέει· «εἶχες τυχερό, ποὺ εἶχες παρέα ἀπὸ τοὺς δικούς τους, ἀλ λιῶς θὰ σὲ καθαρίζανε». Τότες εἶχε πέσει ἕνα μίσος ἀνάμεσα στὸ σλάβικο στοιχεῖο ἐναντίον τοῦ ἑλληνικοῦ, ποὺ τὸ πλήρωσαν πολλοὶ ἀθῶοι στρατιῶτες μὲ τὸ αἷμα τους. Τέλος, φεύγοντας ἀπὸ τὴν Μαυ-

Στεφάνια γάμου ἀπὸ κληματσίδες καὶ στολισμένα μὲ λωρίδες ἀπὸ χαρτί.

ροπηγή, κατεβήκαμε στὸ Προάστιο καὶ ἀπὸ κεῖ στὴν Πτολεμαΐδα, ὅπου καὶ ἀποχωρίστηκα ἀπὸ τοὺς συναδέλφους μου κουτσαίνοντας. Ἐπὶ τέλους ἔφθασα στὸ χωριό μου τὸν Περδίκκα. Φθάνοντας στὸ χωριὸ ὅλοι μὲ εἶχαν ξεγραμμένο, γιατί ὁ μόνος ποὺ ἔφθασε τελευταῖος στὸ χωριὸ ἤμουν ἐγώ. Γιατί ἦρθα στὸ χωριὸ στὶς 17 Ἰουνίου.

Κατοχὴ

Καὶ ἀπὸ δῶ ἀρχίζουν οἱ μαῦρες μέρες τῆς κατοχῆς. Μαῦρες μέρες, ποὺ δὲ ξεχνιοῦνται. Ἀφοῦ πέρασαν περίπου 2 χρόνια, ἀποφάσισα νὰ δημιουργήσω οἰκογένεια καὶ

Μαζὶ μὲ τὴ σύζυγό του

στὶς 20 Μαΐου τοῦ 1943 παντρεύτηκα καὶ δημιούργησα οἰκογένεια. Ὁ γάμος ἔγινε στὸ σπίτι ἐντελῶς ἰδιωτικά, μὲ τὸν ἱερέα Τριαντάφυλλο Ἰωάννου καὶ μὲ στέφανα ἀπὸ κληματσίδες, στολισμένα μὲ λωρίδες ἀπὸ χαρτί. Μάλιστα δὲν μπόρεσε νὰ διαβάσει ὅλη τὴν ἀκολουθία, διότι μᾶς διακόψαν οἱ Γερμανοί, ἀφοῦ πέρασε ἡ ὥρα καὶ ἔπρεπε νὰ γίνει συσκότιση. Ἡ γυναίκα μου ἡ Διαλεχτὴ ὅλο ρωτᾶ τοὺς ἱερεῖς, ἂν εἶναι μεγάλο σφάλμα, ποὺ δὲν διαβάστηκαν ὅλα τὰ γράμματα. Καὶ μετὰ ἕνα περίπου χρόνο ἀποκτήσαμε τὸ πρῶτο μας παιδί. Σκεφθεῖτε τί δυσκολίες τραβήξαμε, γιατί δὲν ὑπῆρχε τίποτες. Οἱ κατακτητὲς δὲν ἄφησαν τίποτες, ὅλα τὰ ἀγαθὰ τὰ εἶχαν ἁρπάξει. Καὶ ἐκεῖνα τὰ λίγα, ποὺ εἶχαν μείνει τὰ εἶχαν κρύψει καὶ πουλιόνταν στὴν μαύρη ἀγορά. Καὶ γιὰ νὰ εὕρεις λίγη ζάχαρη, ἔπρεπε νὰ γνωρίζεις ἀνθρώπους ποὺ εἶχαν, γιὰ νὰ σοῦ δώσουν λίγο. Καὶ τιμὴ δὲν ρωτοῦσες. Ἀρκεῖ νὰ εὕρισκες. Ἀπὸ τὴν κατοχὴ καὶ τὸν συμμοριτοπόλεμο ἀποκτήσαμε 4 παιδιὰ, τὰ ὁποῖα δόξα τῷ Θεῷ ὅλα εἶναι ἐν τῇ ζωῇ. Τρία κορίτσια καὶ ἕνα ἀγόρι, τὰ ὁποῖα ὅλα παντρεύτηκαν καὶ κάναν δικιὰ τους οἰκογένεια. Ἡ γυναίκα μου, ἐπειδὴ δὲν μπορέσαμε νὰ βγοῦμε μία φωτογραφία νυφιάτικη, μὲ τὶς συνθῆκες, ποὺ παντρευτήκαμε, ἀφοῦ κάναμε τὰ τέσσερα παιδιά μας καὶ βγήκαμε μία φωτογραφία σὲ ἕνα τραπέζι, ἔκοψε ἀπὸ τὴ φωτογραφία τὸ κεφάλι μου καὶ τὸ δικό της καὶ τὰ ἔδωσε ἐκ τῶν ὑστέρων στὸ φωτογράφο, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ πῆρε μία φωτογρα-

φία μὲ ἄλλο ζευγάρι ντυμένο μὲ ὡραῖα ροῦχα, ἔκοψε τὰ κεφάλια τους καὶ ἔβαλε τὰ δικά μας. Ἔτσι ἀξιωθήκαμε, μʼ αὐτὸ τὸ τέχνασμα τῆς γυναίκας μου, νὰ ἔχουμε φωτογραφία νυφιάτικη καὶ μάλιστα, μὲ ὡραῖο νυφικὸ ἐκείνη κι ἐγὼ μὲ κουστούμι, ποὺ δὲν τὸ εἶδα οὔτε στὸ ὅνειρό μου τὴν ἐποχὴ ἐκείνη. Δύσκολη καὶ φοβερὴ ἦταν ἡ κατοχή. Ξεύρεις τί θὰ πεῖ νὰ μὴ εἶσαι ἐλεύθερος. Τὸ καλύτερο ἀγαθὸ στὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἐλευθερία. Ἀλλὰ εὐτυχῶς ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε ὑγεία καὶ ὑπομονὴ καὶ πέρασαν αὐτὰ τὰ 4 χρόνια κατοχῆς καὶ ἐπὶ τέλους ἦλθε ἡ πολυπόθητη ἐλευθερία. Οἱ Γερμανοὶ φύγαν καὶ ἦλθε ἡ κυβέρνηση ἐθνικῆς ἑνότητας, ποὺ ἦταν στὴν Μέση Ἀνατολή, μὲ πρωθυπουργὸ τὸν ἀείμνηστο Γεώργιο Παπανδρέου. Ἀλλὰ τὶς πόλεις καὶ τὴν ὕπαιθρο τὰ ἐξουσίαζαν οἱ Ἐλασίτες. Καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὲς διαβουλεύσεις κάναν τὸ σύμφωνο τῆς Βάρκιζας, ποὺ ὑπογράφτηκε καὶ βάσει τοῦ συμφώνου ἔπρεπε οἱ Ἐλασίτες νὰ παραδώσουν τὸν ὁπλισμό τους καὶ νὰ ἀπολυθοῦν. Πράγμα ποὺ ἔγινε. Ἀλλὰ τὸ ΕΛΑΣ τὸν καινούργιο ὁπλισμὸ τὸν εἶχε κρύψει καὶ δὲν τὸν παρέδωσε. Καὶ μόλις ἡ κυβέρνηση κάλεσε τὴν κλάση τοῦ 31 αὐτοὶ δὲν ὑπάκουσαν στὴν κυβερνητικὴ πρόσκληση καὶ βγῆκαν πάλι στὸ βουνό.

Ἐμφύλιος πόλεμος

Καὶ ἀρχίζει ὁ αἱματοβαμμένος ἐμφύλιος πόλεμος καὶ τώρα ἡ ζωὴ τοῦ κάθε Ἕλληνα ἔγινε πολὺ δύσκολη. Καὶ στὶς 10 Δεκεμβρίου μᾶς ἐπιστρατεύουν ξανὰ τὴν κλάση μας στὴν ἐθνοφρουρά, ὁπότε ἀρχίζει ὁ συμμοριτοπόλεμος μὲ πολλοὺς νεκροὺς καὶ τραυματίες καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές. Καὶ βάσταξε αὐτὸς ὁ ἐμφύλιος μέχρι τέλους τοῦ 1949. Σκεφθεῖτε τὴν ἀγωνία καὶ τὸ αἷμα, ποὺ χύθηκε καὶ οἱ καταστροφὲς ἦταν ἀφάνταστες. Ἀνατίναξαν γέφυρες, κάψαν σχολεῖα καὶ δημόσια κτίρια, καὶ δὲν ἄφησαν τίποτε ὄρθιο, ὥσπου ἦλθε τὸ 1949. Ἀνέλαβε ἀρχιστράτηγος ὁ Παπάγος. Καὶ οἱ Ἀμερικανοὶ τοῦ δῶσαν ὅλα τὰ μέσα καὶ ἄρχισαν οἱ μεγάλες ἐκκαθαριστικὲς ἐπιχειρήσεις —ποὺ κράτησαν περίπου 3 μῆνες— στὸν Γράμμο καὶ στὸ Βίτσι καὶ τοὺς γκρεμοτσάκισε ὁ στρατός. Ἀλλὰ σκοτώθηκαν πολλοί, ἰδίως ἀντάρτες, ποὺ τοὺς τσάκισε ἡ ἀεροπορία. Φεύγοντας, ὅσοι πρόλαβαν ἔφυγαν μέσα στὴ Ἀλβανία καὶ στὴ Σερβία· αὐτοὶ γλύτωσαν. Καὶ ἐπὶ τέλους ἦλθε ἡ πολυπόθητος εἰρήνη στὴν χώρα μας καὶ ὅλος ὁ κόσμος ἡσύχασε καὶ ἐπιδόθηκε στὰ εἰρηνικὰ ἔργα χωρὶς φόβο καὶ ἀγωνία. Ἀλλὰ οἱ καταστροφὲς ἦταν μεγάλες καὶ ἀνυπολόγιστες. Καὶ ἔπρεπε νὰ ἀρχίσουν οἱ ἀνακατασκευὲς γεφυρῶν, σχολείων, ἐκκλησιῶν καὶ πολλῶν ἄλλων δημοσίων κτιρίων, ποὺ εἶχαν ἰσοπεδωθεῖ ἀπὸ τοὺς κατακτητὲς καὶ ἀπὸ τὸν ἐμφύλιο πόλεμο, ποὺ στοίχισε στὴν Ἑλλάδα γύρω στὰ 800.000 ἄτομα σὲ νεκρούς, τραυματίες, ἀγνοουμένους, ποὺ οἱ περισσότεροι ὑπέκυψαν ἀπὸ τὴν πεῖνα τοῦ 1941.

ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ, ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟΝ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΟΗΜΟΝ

Σ

Τοῦ Ὁμοτ. Καθηγητοῦ τοῦ Ἐ. Μ. Πολυτεχνείου Ἰ. Θ. Χαΐνη

ΤΕΛΝΩ τὸ Δελτίο τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, μὲ ἡμερομηνία 11 Ὀκτωβρίου 2009. Στὴν ἡμερησία Δ/ξη τῶν θεμάτων, ποὺ θὰ συζητοῦσε ἡ Σύγκληση τῆς Ἱεραρχίας κατὰ τὴ συνέλευση αὐτῆς, ἀπὸ 12-16 Ὀκτωβρίου καὶ εἰδικότερα τὴν Παρασκευὴ 16 Ὀκτωβρίου, ὅπως γράφει ἡ ἡμερησία Δ/ξη, ἦτο καὶ τὸ ἑξῆς θέμα: ...β) Εἰσήγηση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζακύνθου κυρίου Χρυσοστόμου μὲ θέμα: «Περὶ τῆς ἄρσεως τοῦ ἐπιτιμίου ἀκοινωνησίας ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτη κ. Νικόδημο Γκατζιρούλη». Αὐθημερὸν πληροφορήθηκα ὅτι ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας οὔτε κἄν ἀσχολήθηκε μὲ τὸ ἐπιτίμιο. Ἔμεινα ἔκπληκτος! Αὐτὸ τὸ ἀνυπόστατο καὶ μὴ προβλεπόμενο ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ἐπιτίμιο ἀκοινωνησίας, τὸ ὁποῖο ἐπεβλήθη παράνομα καὶ ἀντικανονικὰ σὲ ἕνα Ἄξιο καὶ Ἀνεπίληπτο Ἱεράρχη γιὰ λόγους σκοπιμότητας ἐτέθη ὡς θέμα συζήτησης. Ἀλήθεια τί ἔκανε καὶ δὲν συζητήθηκε; Ἀφοῦ ὁ Μακαριώτατος δὲν εἶχε σκοπὸ νὰ τὸ συζητήσουν, τότε γιατί τὸ ἔθεσε στὴν ἡμερήσια Δ/ξη; Γιατί τὸ

φασισμένοι νά κόψουν τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί νά στραφοῦν ὁριστικά πρός τήν οὐράνια βασιλεία. Οἱ πολλοί εἶναι ἀφοσιωμένοι στόν κόσμο καί στά ὑλικά ἀγαθά καί σπάνια σκέφτονται τήν πρός τά ἄνω πορεία», εἶπα πικραμένος. «Ὁ καλοπροαίρετος ὠφελεῖται πνευματικά μέ πολλούς τρόπους. Παρακολουθεῖ τόν ἐνάρετο καί εἶναι ἀνοιχτός καί πρόθυμος νά δεχτεῖ μηνύματα, ἀκόμα καί ἀπό μιά ἁπλή του κίνηση, μιά ἔκφραση τοῦ προσώπου του, ἀπό ἕναν χαιρετισμό ἤ ἀπό ἕναν συνηθισμένο λόγο του. Χωρίς νά γνωρίζει πολλά ἀπ᾽ τή ζωή του καί τόν πνευματικό του ἀγώνα. Αὐτό τό βλέπουμε καί στό Γεροντικό, ὅπου καταγράφονται μερικά κατορθώματα καί μερικά ἀποφθέγματα ἁγίων πατέρων. Χωρίς νά

ἄφησε τελευταῖο; Ἂν ἡ Ἱεραρχία δὲν εἶχε χρόνο τὴν Παρασκευὴ τὸ πρωί, νὰ συνέλθει τὸ ἀπόγευμα ἢ τὸ Σάββατο τὸ πρωί. Οὐδεμία δικαιολογία ὑπάρχει! Μὲ τὸν τρόπο καὶ τὴ μεθόδευση αὐτὴ οὐδόλως διασφαλίζεται τὸ κῦρος τῆς Διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ποῖο ὄργανο τῆς Διοικήσεως τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, ποὺ συνέρχεται νὰ ἐξετάσει ἕνα ἀριθμὸ θεμάτων καὶ νὰ πάρει ἀποφάσεις δὲν ἐπεκτείνει τὰ χρονικὰ ὅρια τῆς Συνεδρίασης, ἂν δὲν ἐπαρκοῦν; Γνωρίζω ὅτι τὰ Διοικοῦντα Ὄργανα τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους δὲν ἐνεργοῦν ὅπως ἐνήργησε σήμερα ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας καὶ νὰ λάβουμε ὑπόψη ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ν.Π.Δ.Δ. Ὑπάρχει ὄργανο τῆς Πολιτείας ποὺ συνέρχεται γιὰ κάποιο θέμα, ὄχι γενικὸ καὶ ἀόριστο, ἀλλὰ γιὰ θέμα ζωτικὸ ποὺ ἀναφέρεται σὲ συγκεκριμένο πρόσωπο καὶ νὰ λέγει ὅτι: «αὐτὸ θὰ τὸ ἐξετάσουμε μετὰ ἕξι (6) μῆνες, διότι δὲν ἔχουμε χρόνο τώρα»; Ὁ Μακαριώτατος καὶ οἱ Ἱεράρχες γνωρίζουν καλύτερα παντὸς ὅτι ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας, ποὺ

γνωρίζουμε λεπτομέρειες ἀπ᾽ τή ζωή τους, μᾶς ἐντυπωσιάζουν οἱ διηγήσεις γι᾽ αὐτούς καί γίνονται στή συνέχεια σταθερός κανόνας στή κατά Θεόν πορεία μας. Μᾶς συγκινεῖ ἀκόμα ἕνα ἀπόφθεγμα ἤ μιά ἀπάντηση, πού ἔδωσε ἕνας Γέροντας». «Ἀντίθετα, Νήφωνα, ὁ κακοπροαίρετος δέν ὠφελεῖται πνευματικά ἀπό ἕναν ἐνάρετο. Θά ἔλεγα, ἀντίθετα, ὅτι ἐνοχλεῖται καί βγάζει συμπεράσματα ἐντελῶς διαφορετικά. Ἀρνεῖται νά δεχτεῖ τήν ἄσκησή του, τήν κατά Θεόν σοφία του καί τούς λόγους του. Αὐτός μοιάζει μέ τό χέρσο χωράφι». «Δέν θά ἀνησυχοῦσα πολύ, ἄν οἱ κακοπροαίρετοι ἦταν λίγοι. Ὅμως βλέπω ὅτι αὐτοί εἶναι οἱ περισσότεροι καί γι᾽ αὐτό πικραίνομαι. Δέν ἐλπίζω ὅτι θ᾽ ἀλλάξουν τά πράγμα-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

τα. Οἱ ἄνθρωποι ἀπομακρύνθηκαν σχεδόν ὁριστικά ἀπ᾽ τό Θεό. Στοχάζομαι ὅτι χιλιάδες ἄνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά, χωρίς νά ἔχουν μετανοήσει ἤ νά ἔχουν τηρήσει στή ζωή τους τά στοιχειώδη τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας. Καί ἀναφέρομαι στούς χριστιανούς καί ὄχι στούς ἀλλόθρησκους. Ἴσως μοῦ πεῖς ὅτι αὐτό συνέβαινε πάντα. Δέν ἔχω ἀντίρρηση. Ὅμως ἐγώ βιώνω τή σημερινή κατάσταση καί θέλω νά τήν ἀλλάξω. Τό ξέρω ὅτι κάτι τέτοιο εἶναι ἀκατόρθωτο. Νιώθω ὡστόσο μεγάλη εὐθύνη, γιατί δέν ἔδωσα στούς ἀνθρώπους τοῦ κοινωνικοῦ μου περίγυρου τό σωτήριο μήνυμα. Εἶμαι κι ἐγώ ἕνας ἀπ᾽ τούς πολλούς καί ὄχι ἕνας ἀπ᾽ τούς λίγους ἀγαθούς κι ἐνάρετους», εἶπε ὁ Νήφων. Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

P Σελὶς 4η

P 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009 DF

-X C h a n g

c u -tr a c k

W

N O

y bu to k lic

ως ἡλιακῶν ἡμερολογίων. Τὸ σήμερα ἰσχῦον «Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο» βασίζεται στὴν κατὰ προσέγγιση τιμὴ γιὰ τὸ μῆκος τοῦ τροπικοῦ ἔτους σὲ 365,2425 ἡμέρες, εἶναι συνεπῶς μεγαλύτερο τοῦ πραγματικοῦ κατὰ τρεῖς ἡμέρες περίπου σὲ κάθε 10.000 ἔτη. Τὰ ἔτη, κατ᾽ ἀρχήν, ἀποτελοῦνται ἀπὸ 365 ἡμέρες, προστιθεμένης μιᾶς ἐμβολίμου ἡμέρας ἀνὰ τετραετίαν στὸν μήνα Φεβρουάριο, ὁπότε ἀντὶ 28 ἀριθμεῖ 29 ἡμέρες καὶ λέγεται «δίσεκτον» ἔτος. Αὐτὸ ὅμως θὰ ἰσοδυναμοῦσε μὲ τὴν τιμὴ 365,25 γιὰ τὸ μῆκος τοῦ Τροπικοῦ ἔτους. Πράγμα τὸ ὁποῖο θὰ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα διαφορὰ 7,5 ἡμερῶν σὲ 1000 χρόνια. Γιὰ νὰ συμφωνήσει δὲ περισσότερο μὲ τὴν πραγματικότητα, καταργοῦνται «τρία αἰώνια δίσεκτα» ἐπὶ τεσσάρων, καὶ διατη-

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ Π.Ο.Ε ΕΙΣ ΤΟ ΚΛΟΥΖ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ

Στὶς 29 Ἰουλίου 2009 ὁ Πνευματικὸς Προϊστάμενος τῆς Π.Ο.Ε. π. Μάρκος Μανώλης, ὁ ἱεροκήρυκας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πτολεμαΐδας π. Μελέτιος Βαδραχάνης, ὁ πρωτοψάλτης κ. Βασίλειος Νόνης, μέλη τῆς Π.Ο.Ε. καθὼς καὶ ὁ π. Δανιὴλ Τερπέα καὶ ὁ ἱερομόναχος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Πετράκη π. Σορὶν (ἀμφότεροι Ρουμάνοι) ταξίδεψαν στὴν Ρουμανία. Ἀφορμὴ τοῦ ταξιδίου στάθηκε ἡ ἐπιθυμία νὰ ὑπάρξει ἐπικοινωνία μεταξὺ τῶν Ὁμοδόξων ἀδελφῶν Ἑλλάδος καὶ Ρουμανίας μιᾶς καὶ ὁ σεβαστὸς π. Δανιὴλ Τερπέα σχετίζεται τὰ τελευταῖα χρόνια μὲ τὴν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Διονύσου, παρακολουθεῖ τὸ πνευματικὸ ἔργο τῆς Π.Ο.Ε. καὶ συνδέει τοὺς δεσμούς του μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία σπουδάζοντας στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ὁ π. Δανιὴλ ὑπῆρξε ὁ ὀργανωτὴς καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ταξιδίου αὐτοῦ. Πλέον τούτου ὁ πρωτοψάλτης κ. Βασίλειος Νόνης προσκλήθηκε, μετὰ πολλῆς ἀγάπης καὶ ἱεροῦ ἐνθουσιασμοῦ, ἀπὸ νέους τῆς Μητροπόλεως Κλοὺζ (Τρασυνλβανίας) προκειμένου νὰ διδάξει συστηματικὰ τὴν Βυζαντινὴ μουσική. Ἤδη μάλιστα ἡ συνεργασία μὲ τοὺς Ρουμάνους στὴν Βυζαντινὴ μουσικὴ ἔχει ἀποδώσει –ἐδῶ καὶ κάποια χρόνια- πολύτιμους καρπούς, μὲ ἀποτέλεσμα πολλοὶ νέοι νὰ ἔχουν λάβει πτυχίο Βυζαντινῆς Μουσικῆς καὶ μάλιστα μὲ ἄριστα. Καὶ τὸ γεγονὸς αὐτὸ δὲν εἶναι καθόλου ἀσήμαντο, ἂν σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι μέχρι λίγα χρόνια πρὶν οἱ Ρουμάνοι ἀδελφοί μας ἦταν τελείως ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴν Βυζαντινὴ παράδοση, τὴν Βυζαντινὴ Ἁγιογραφία καὶ μουσική. Ὅπως μᾶς ἔλεγε ἕνας Ρουμάνος ἱερέας, κάποιοι ἔψαλαν βυζαντινὰ σὲ Ἱεροὺς Ναοὺς στὴ Ρουμανία καὶ γινόντουσαν ἀντικείμενο περιφρόνησης καὶ χλευασμοῦ, διότι ἁπλὰ ὁ πιστὸς λαὸς καὶ οἱ ἱερεῖς ἀκόμη, δὲν γνώριζαν τὴν Βυζαντινὴ παράδοση καὶ τυπικό τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ πρώτη ἡμέρα τοῦ προσκυνήματος 29 Ἰουλίου ἐ.ἔ. ξεκίνησε μὲ Θεία Λειτουργία στὸν Μητροπολιτικὸ Ἱ. Ναὸ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τοῦ Κλούζ. Στὸ εὐχαριστηριακὸ μυστήριο συμμετεῖχαν ὁ π. Μάρκος, ὁ π. Μελέτιος, ὁ Διευθυντὴς τοῦ Λυκείου Θεολογίας τοῦ Κλοὺζ καὶ ὁ Γέροντας Ἀνδριάν, Ἡγούμενος τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς Νικούλα. Μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία ἡ ὁμάδα τῆς Π.Ο.Ε. ἐπισκέφτηκε τὸν Σύνδεσμο Γυναικῶν Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικοῦ ἔργου. Οἱ κυρίες αὐτὲς ἐπιτελοῦν στὴν Ρουμανία σπουδαῖο φιλανθρωπικὸ ἔργο. Ὁ Σύνδεσμος αὐτὸς εἶχε ἐπισκεφτεῖ τὸ 2007 τὴν Ἀθήνα. Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας ὁ π. Μάρκος, ὁ π. Μελέτιος καὶ ὁ κ. Β. Νόνης παρεχώρησαν συνέντευξη στὸν Ραδιοσταθμὸ τῆς Ἀναστάσεως τῆς Μητροπόλεως Κλούζ. Ἡ συνέντευξη παραχωρήθηκε στὸν π. Καταλὶν Παλιμάρου, ὑποψήφιο διδάκτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Κλοὺζ καὶ διευθυντὴ τῆς ἐφημερίδος «Ἀνάσταση», ἐπίσης τῆς Μητροπόλεως τοῦ Κλούζ. Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας τὰ μέλη τῆς Π.Ο.Ε. ἐπισκέφτηκαν τὴν Ἱερὰ Μονὴ Φλορένζ. Πρόκειται γιὰ νέα Ἱερὰ Μονή, ποὺ ἱδρύθηκε τὸ 1997 μὲ ἱερέα μάλιστα, ὁ ὁποῖος μέχρι τὸ 2005, βρισκόταν στὴν Ἑλλάδα γιὰ τὶς ἐγκύκλιες σπουδές του. Ἀκολούθησε ἐπίσκεψη στὸ τοπικὸ χωριὸ Φλορένζ, ὅπου πραγματοποιήθηκε ἑσπερινός, στὴν κεντρικὴ ἐνορία τοῦ χωριοῦ, ἐνῶ ὁ ἱερέας δεξιώθηκε τοὺς προσκυνητὲς στὴν οἰκία του. Τὴν δεύτερη ἡμέρα 30 Ἰουλίου ἐ.ἔ. πραγματοποιήθηκε Θεία Λειτουργία στὸν Πανεπιστημιακὸ Ἱερὸ Ναὸ τῆς πόλεως Κλούζ. Πρόκειται γιὰ ἕνα νέο περικαλλέστατο Ἱερὸ Ναό. Ἀκολούθησε ἐπίσκεψη τῶν προσκυνητῶν στὸ Μοναστήρι τῆς Νικούλα. Τὸ Μοναστήρι τῆς Νικούλα ἀπέχει 45 χλμ ἀπὸ τὴν πόλη Κλούζ, ἱδρύθηκε τὸ 1310, τιμᾶται στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, ἐνῶ σήμερα διαθέτει ἔμψυχο δυναμικὸ 30 πατέρων. Τὸ Μοναστήρι τῆς Νικούλα εἶναι πνευματικὸς φάρος γιὰ τὴν Τρανσυλβανία τῆς Ρουμανίας. Ἐκεῖ το 1688 μιὰ εἰκόνα τῆς Παναγίας δάκρυσε. Ἀκολούθησαν σκληρὲς διώξεις τῶν Χριστιανῶν τῆς Ρουμανίας ἀπὸ τὴν τότε Αὐτοκρατορία τῆς Αὐστροουγγαρίας. Πολλὰ Μοναστήρια καταστράφηκαν καὶ πολλοὶ

Ὀρθόδοξοι ἀναγκάστηκαν νὰ γίνουν παπικοί. Τὸ Μοναστήρι αὐτὸ μὲ τοὺς πνευματικούς του πατέρες «κράτησε» τὸ βάρος τοῦ ἀγώνα. Οἱ πατέρες μὲ μύριους κόπους δραστηριοποιήθηκαν, κήρυξαν τὸν θεῖο λόγο, ἐνίσχυσαν ἀδύναμες ψυχές, ἀποτέλεσαν καταφύγιο καὶ παρηγοριὰ γιὰ τοὺς κατατρεγμένους κάτι τὸ ὁποῖο ὁ λαὸς δὲν λησμόνησε καὶ γι᾽ αὐτὸ τὸ ἔχει τοποθετήσει ὑψηλὰ ὡς ὁδοδείκτη τῆς πνευματικῆς του πορείας. Τὸ Μοναστήρι τῆς Νικούλα ἦταν καὶ τὸ μόνο ποὺ ὑπῆρχε –πρὶν- καὶ βέβαια μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ Κομμουνισμοῦ τὸ 1989. Λίγα χρόνια ἀργότερα τὸ 1993 ὑπῆρχαν πρὸς Δόξα Θεοῦ στὴν Τρανσυλβανία 20 Μοναστήρια ὑπὸ τὴν καθοδήγηση -τοῦ φυλακισθέντος ἐπὶ κομμουνισμοῦΜητροπολίτου Βαρθολομαίου. Κατόπιν ὁ Ἐπίσκοπος Βασίλειος καὶ ὁ π. Μάρκος θὰ ἐπισκεφτοῦν τὶς φυλακὲς ὑψίστης ἀσφαλείας στὴ Γκέρλα. Ἐκεῖ ὁ βαρυποινίτης Κ. Πάσσαρης ἐξομολογήθηκε στὸν π. Μάρκο. Ἡ συνάντηση διήρκεσε 1,5 ὥρα καὶ ὁ Κ. Πάσσαρης –ὅπως μᾶς μετέφεραν οἱ παρόντες- δὲν ἄφηνε τὸν π. Μάρκο νὰ ἀπομακρυνθεῖ. Ἐξομολογήθηκε τὶς δυσκολίες του καὶ –ὅπως μᾶς ἐνημέρωσε ὁ π. Μάρκος- ἔχει πραγματοποιήσει στροφὴ στὴν πνευματική του πορεία καὶ ἐπιθυμία του εἶναι νὰ ἀκολουθήσει μὲ συνέπεια τὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Μετὰ τὶς φυλακὲς τὰ μέλη τῆς Π.Ο.Ε. ἐπισκέφτηκαν μία ἐκ τῶν Ἐνοριῶν τῆς πόλεως Γκέρλα. Μάλιστα ὁ ἱερέας τῆς ἐνορίας, ὁ ὁποῖος ἐγκαίρως εἶχε ἐνημερωθεῖ ἀπὸ τὸν π. Δανιήλ, κινητοποίησε τὶς τοπικὲς ἀρχὲς καὶ τὶς κυρίες τῆς Ἐνορίας μὲ ἀποτέλεσμα ἡ ὑποδοχὴ νὰ εἶναι θερμή, μὲ κωδωνοκρουσίες καὶ μὲ συμμετοχὴ ἄνω τῶν 700 πιστῶν. Μετὰ τὴν θερμὴ ὑποδοχὴ καὶ τὴν ἀνταλλαγὴ προσφωνήσεων ἀκολούθησε ἐπίσκεψη στὸ Μουσικὸ Μέγαρο τῆς περιοχῆς, ὅπου ὁ κ. Β. Νόνης πραγματοποίησε συναυλία Βυζαντινῆς μουσικῆς, ὅπως ἄλλωστε καὶ τὴν πρώτη ἡμέρα στὴν πόλη τοῦ Κλούζ. Τὴν τρίτη ἡμέρα τῆς ἐπίσκεψης στὴν Ρουμανία, 31 Ἰουλίου ἐ.ἔ. τελέστηκε θεία Λειτουργία στὸ χωριὸ Κροπάλια ἀπὸ τὸ ὁποῖο καὶ κατάγεται ὁ π. Δανιὴλ Τερπέα. Ὁ τοπικὸς ἱερὸς Ναὸς τιμᾶται στὴν μνήμη τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Ἀκολούθησε ἐπίσκεψη στὸ Μοναστήρι τῆς Σάλβα. Οἱ 17 μητέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σάλβα, ἡ ὁποία τιμᾶται στὴν μνήμη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, μᾶς ἦταν γνώριμες δεδομένου ὅτι πέρυσι εἶχαν ἐπισκεφτεῖ τὴν Ἑλλάδα καὶ πολλὰ ἀπὸ τὰ προσκυνήματά της καὶ εἶχαν φιλοξενηθεῖ ἀπὸ ἀδελφοὺς στὸν Διόνυσο. Κατὰ τὴν ἐπίσκεψή τους στὴν Ἑλλάδα οἱ μητέρες, μᾶς εἶχαν ἐντυπωσιάσει μὲ τὴν εὐγένειά τους, τὴν προσεκτικὴ-νηπτικὴ ζωή τους καὶ τὴν ὅλη ἁγιοπνευματικὴ παρουσία τους. Μὲ πολὺ χαρὰ τὰ μέλη τῆς Π.Ο.Ε. τὶς συνάντησαν αὐτὴ τὴ φορὰ στὴν Ρουμανία καὶ ἔτυχαν τῆς Ἀβραμιαίας φιλοξενίας τους. Τὸ Μοναστήρι τῆς Σάλβα ἱδρύθηκε στὸν τόπο ὅπου το 1780, κατόπιν σκληρῶν βασανιστηρίων, φονεύθηκαν τέσσερις πιστοὶ Ὀρθόδοξοι ἀπὸ παπικούς. Μάλιστα οἱ παπικοὶ χρησιμοποίησαν ἀκόμη καὶ αὐτὸ τὸ βασανιστικὸ ὄργανο τοῦ τροχοῦ, τὸ ὁποῖο χρησιμοποιήθηκε τοὺς πρώτους αἰῶνες ἀπὸ τοὺς διῶκτες τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας ὅπως τὸν Διοκλητιανὸ καὶ τὸν Λικίνιο. Ἕνα χρόνο πρὶν ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ρουμανίας μὲ Πατριαρχικὴ πράξη ἀποφάσισε τὴν Ἁγιοκατάταξη τῶν 4 αὐτῶν μαρτύρων. Ἀντηλλάγησαν προσφωνήσεις μεταξύ τῆς Ἡγουμένης τοῦ Μοναστηριοῦ καὶ τοῦ π. Μάρκου ἐνῶ τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας πραγματοποιήθηκε μιὰ ἀκόμη συναυλία Βυζαντινῆς Μουσικῆς τοῦ κ. Β. Νόνη. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο περατώθηκε τὸ τριήμερο προσκύνημα μελῶν τῆς Π.Ο.Ε., τὸ ὁποῖο ἦταν σημαντικὸ τόσο γιὰ τὰ μέλη τῆς Π.Ο.Ε., ποὺ συνάντησαν ἀνθρώπους μὲ θερμὴ πίστη, μετὰ ἀπὸ δεκαετίες διώξεων ἀπὸ τὸ κομμουνιστικὸ καθεστώς, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας Ρουμάνους, οἱ ὁποῖοι Χάρητι θεία ὠφελήθηκαν ἀπὸ τὶς ὁμιλίες τοῦ π. Μάρκου Μανώλη, τὶς διαλέξεις τοῦ π. Μελετίου Βαδραχάνη καὶ τὴν προβολὴ τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς ἀπὸ τὸν κ. Β. Νόνη. α.κ.

ροῦν ὡς «δίσεκτα» ἐκεῖνα, τῶν ὁποίων ὁ ἀριθμὸς διαιρεῖται διὰ τοῦ 4, δηλαδὴ τὸ 1600, 2000, 2400 κ.ο.κ. Καί, ἀκριβῶς, ἡ ἰδιαίτερη αὐτὴ περίπτωση ἀπετέλεσε τὸ οὐσιῶδες μέρος τῆς Γρηγοριανῆς μεταρρυθμίσεως τοῦ ἡμερολογίου. Ἐφαρμόσθηκε τὸ 1582 ἀπὸ τὸν τότε Πάπα Γρηγόριο τὸν 13ο, καὶ τὸ βελτιωμένο αὐτὸ «Γρηγοριανὸν Ἡμερολόγιον» ἀντικατέστησε τὸ προϋπάρχον λανθασμένο «Ἰουλιανὸν Ἡμερολόγιον». Τὸ θέμα τῶν διαφορετικῶν ἡμερολογίων, ἑπομένως, προέκυψε ἀπὸ τοὺς σωστότερους μαθηματικοὺς ὑπολογισμοὺς στὴ διάρκεια τοῦ ἡμερολογιακοῦ ἔτους! Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν ἔκανε τότε δεκτὴ αὐτὴ τὴ μεταρρύθμιση. Μάλιστα δὲ καὶ τὴν κατεδίκασε. Ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης Ἱερεμίας ἀφόρισε ὅσους θὰ τὴν δέχονταν καὶ ὁ ἀφορισμὸς ἐπανελήφθη τὸ 1593 ἀπὸ σύνοδο τῶν 4 πατριαρχῶν καὶ τοῦ ἀντιπροσώπου τῆς Ρωσίας στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία παρέμεινε στὸ «Ἰουλιανὸν Ἡμερολόγιον», δηλαδὴ τὸ «παλαιόν», καὶ ἔτσι ἄρχισε νὰ δημιουργεῖται τὸ «παλαιοημερολογιακὸν πρόβλημα». Τὸ 1918 τὸ «Γρηγοριανὸν Ἡμερολόγιον» υἱοθετήθηκε ἀπὸ τὴ Ρωσία. Τὸ 1919 ἀνακινήθηκε τὸ θέμα ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Πολιτεία. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ἀκολούθως, ἀπεφάσισε παμψηφεὶ ὅτι: «Ἡ Πολιτεία εἶναι ἐλεύθερη νὰ δεχθεῖ τὸ γρηγοριανόν, τῆς Ἐκκλησίας κρατούσης μέχρι τοῦ νέου ἐπιστημονικοῦ ἡμερολογίου τὸ ἰουλιανόν». Καὶ πράγματι, διὰ τοῦ Ν.Δ. τῆς 18.1.1923, τὸ ὁποῖο δημοσιεύθηκε στὶς 23.1. 1923, εἰσήχθη καὶ στὴν Ἑλλάδα τὸ «γρηγοριανὸν» διὰ τὴν «πολιτείαν μόνον», τῆς Ἐκκλησίας διατηρούσης τὸ «ἰουλιανόν», μὲ ἡμέραν ἐνάρξεως τὴν 16.2.1923, ἡ ὁποία ὀνομάσθηκε 1.3.1923. Τέλος, τὴν 23.3.1924 ἡ Ἱεραρχία δέχθηκε τὴν ταύτιση τῶν δύο ἡμερολογίων, πολιτικοῦ καὶ ἐκκλησιαστικοῦ, χωρὶς μετακίνηση τοῦ «Πασχαλίου». Ἀπὸ τῆς Συνόδου τοῦ 325 στὴν Νίκαια μέχρι τὸ 1852, στὰ 1257 ἔτη, τὰ ὁποῖα μεσολάβησαν ἔκτοτε προέκυψε διαφορὰ 10 ἡμερῶν τοῦ ἡμερολογίου σὲ σχέση μὲ τὸν Ἥλιο, ἡ ὁποία σήμερα ἔφθασε στὶς 13 ἡμέρες. Ἡ Σύνοδος τῆς Νικαίας τὸ 325, ἡ ὁποία ὅρισε τοὺς κύριους κανόνες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου, ἔθεσε τὸν κανόνα ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ὁ ὁποῖος ἰσχύει καὶ σήμερα, δηλαδή: «Τὸ Πάσχα νὰ ἑορτάζεται τὴν Κυριακὴν μετὰ τὴν 14ην ἡμέραν τῆς ἡλικίας τῆς Σελήνης, ἡ ὁποία συμβαίνει τὴν 21η Μαρτίου, ἢ ἀμέσως ἔπειτα. Ἐὰν δηλαδὴ ἡ 14η ἡμέρα πίπτει Κυριακήν, τότε τὴν ἑπομένην Κυριακήν». Ὁρίσθηκε δὲ ἔτσι, ὥστε νὰ μὴ συμπίπτει μὲ τὸ Πάσχα τῶν Ἑβραίων, τὸ ὁποῖον αὐτοὶ ἑορτάζουν κατὰ τὴν 14ην ἡμέραν (ὁπότε εἶναι πανσέληνος) τοῦ μηνὸς Νισᾶν τοῦ Ἑβραϊκοῦ ἡμερολογίου, ὁ ὁποῖος εἶναι μεταξὺ Μαρτίου καὶ Ἀπριλίου τοῦ δικοῦ μας ἡμερολογίου. Αὐτὰ δὲ ρυθμίσθηκαν ἔτσι, ἐπειδὴ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔγινε τὴν ἑπομένη τοῦ Πάσχα τῶν Ἑβραίων. Αὐτὲς οἱ ἁπλὲς γνώσεις μποροῦν νὰ βοηθήσουν τοὺς πιστούς, ὥστε νὰ βροῦν ἀπαντήσεις σὲ εὔλογες ἀπορίες τους, καὶ γιὰ τὶς ὀρθὲς τοποθετήσεις τους ἔναντι τοῦ θέματος. Γνώρισα κατὰ καιροὺς πολλοὺς «Παλαιοημερολογίτες», εἴτε ὑπὸ τὴν ἰδιότητά μου ὡς ἰατροῦ, εἴτε σὲ κοινωνικὲς ἀναστροφές. Καὶ ὑψηλὰ ἱστάμενες προσωπικότητες, λαϊκοὺς καὶ κληρικούς. Ἡ ἰατρικὴ προσφέρει τέτοιες δυνατότητες. Διέκρινα δέ, γενικῶς, ἀνθρώπους εὐγενεῖς, συνεργάσιμους, πειθαρχικούς, χωρὶς ἀντιλογίες στὴν ἐκτέλεση τῶν ἰατρικῶν ὁδηγιῶν. Καὶ ἡ συνεργασία μας ἦταν πάντοτε ἀποδοτική, χωρὶς βεβαίως συζητήσεις γιὰ τὶς ἐκκλησιαστικὲς διαφορές, ἄσχετες ἄλλωστε πρὸς τὴν ἰατρική. Ἐὰν θὰ μοῦ ἐδικαιολογεῖτο τὸ θάρρος νὰ ἐκφράσω γνώμη, θὰ ἔλεγα ὅτι ἴσως εἶναι καιρὸς πλέον γιὰ ἕνα νέο «Διάλογο μεταξὺ Ὀρθοδόξων». Καὶ ἐννοῶ διάλογο ἐξ ὑπαρχῆς μεταξύ τῶν ὁμοθρήσκων —ὅπως καὶ εἶναι— τοῦ «παλαιοῦ» καὶ τοῦ «νέου» ἡμερολογίου. Καὶ ἂς βρεθεῖ, ἐπὶ τέλους, ὁ ἀπαιτούμεος χρόνος ἀφαιρώντας τον, ἂν χρειάζεται, ἀπὸ ἐκεῖνον, ποὺ σπαταλᾶται σὲ «διαλόγους μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ τοὺς ἀλλοδόξους», οἱ ὁποῖοι διάλογοι οὐδὲν ἔχουν ἀποδώσει μέχρι σήμερα. Ἀπεδείχθη μάλιστα καὶ ὅτι μᾶλλον ἀποβαίνουν εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας, μὲ τὶς συνεχεῖς προσαρμογὲς καὶ ὑποχωρήσεις πρὸς τὶς ἄλλες, δῆθεν, «ἀδελφὲς ἐκκλησίες». Ἑνωμένοι, οἱ τοῦ «παλαιοῦ» καὶ τοῦ «νέου» ἡμερολογίου, θὰ ἔχουμε τότε καλύτερο «πρόσωπο», ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ διαλαλοῦμε ὅτι εἴμεθα «Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ».

40νθήμερον μνημόσυνον εἰς Κοιμητήριον Κηφισίας τοῦ θεολόγου Ἰ. Λεμπέση

Τὴν Κυριακήν, 18 Ὀκτωβρίου, ἐτελέσθη τεσσαρακονθήμερον μνημόσυνον τοῦ ἀοιδίμου θεολόγου Ἰωάννου Λεμπέση εἰς τὸ Κοιμητήριον τῆς Κηφισίας. Ὑπὸ ὁμιλητοῦ ἐτονίσθη ἰδιαιτέρως ἡ ἐπιμέλεια τοῦ κηρύγματός του καὶ ἡ ἀγάπη του πρὸς τὴν πατερικὴν θεολογίαν.

ΝΕΑΝΙΚΑ Εἶσαι τῆς … μόδας;

Τοῦ κ. Ἀθανασίου Β. Ἀβραμίδη, Καρδιολόγου, Καθ. Παθολογίας Παν/μίου Ἀθηνῶν

Ἀναζητώντας τὰ αἴτια τῆς ἀπὸ ἐτῶν συνεχιζομένης ἀντιπαλότητας μεταξύ τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ «παλαιοῦ» καὶ τοῦ «νέου» ἡμερολογίου, κατὰ τὴν ἀναμόχλευση τῶν γνώσεών μου προσέφυγα ἐπὶ τὸ ἁπλούστερον καὶ στὶς «Ἐγλυκλοπαίδειες». Τὰ «ἡλιακὰ ἡμερολόγια» εἶναι τὰ μόνα ἐν χρήσει σήμερα σὲ ὅλους τοὺς χριστιανικοὺς λαούς. Βασίζονται στὴ διάρκεια τῆς «φαινομένης» περιφορᾶς τοῦ Ἡλίου περὶ τὴν Γῆ, δηλαδὴ τὴ διάρκεια τοῦ Τροπικοῦ ἔτους, τὸ μῆκος τοῦ ὁποίου εἶναι κατὰ προσέγγιση 365,2422 ἡμέρες, δηλαδή: 365 ἡμέρες 5 ὧρες 48 λεπτὰ καὶ 46 δευτερόλεπτα (τιμὴ ἐλάχιστα μεταβαλλομένη μὲ τὸν χρόνο). Ἀκριβῶς δὲ στὰ δεκαδικὰ αὐτὰ ψηφία ὀφείλεται ἡ κύρια δυσκολία τῆς συστάσε-

w

Τὴν 5ην Νοεμβρίου ἑορτάζομεν τὴν μνήμην τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Γαλακτίωνος καὶ Ἐπιστήμης.

Η

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Τοῦ κ. Ἀποστόλου Παπαδημητρίου

ΠΡΟΘΕΣΗ τοῦ ΠΑΣΟΚ νὰ φορολογήσει τὴν ἐκκλησιαστικὴ περιουσία ἔγινε γνωστὴ προεκλογικά, συνεπῶς εἶναι ἡ πρώτη ἴσως φορά, ποὺ κυβερνητικὸ κόμμα δὲν αἰφνιδιάζει μετεκλογικὰ μὲ ἐξαγγελία του. Τὴν προεκλογικὴ περίοδο διέκρινε ἡ διαμάχη μεταξὺ τῶν κομματικῶν σχηματισμῶν γιὰ τὰ οἰκονομικὰ θέματα. Ἐθνικὰ καὶ ἠθικὰ ζητήματα δὲν θίχτηκαν διόλου, ἄσχετα ἂν κατὰ γενικὴ ὁμολογία ἡ χώρα μας μαστίζεται ἀπὸ βαθειὰ κρίση ἀξιῶν καὶ οἱ γείτονές της, διὰ τῶν πατρόνων τους, διεκδικοῦν διαρκῶς ἐπωφελούμενοι ἀπὸ τὸν ἐνδοτισμό μας, ὁ ὁποῖος ἔχει καταστεῖ σύμφυτος μὲ τὸν Νεοέλληνα τοῦ καταναλωτισμοῦ καὶ τῆς παντελοῦς ἀδιαφορίας γιὰ τὴν πορεία τῆς κοινωνίας. Εἶναι συνεπῶς αὐτονόητο ὅτι ἡ νέα κυβέρνηση θὰ κληθεῖ νὰ ἀποδώσει λογαριασμὸ μόνο γιὰ τὴν ἐπιτυχία ἢ μὴ τοῦ οἰκονομικοῦ της προγράμματος, καθὼς γιὰ τὰ λοιπὰ ἔλαβε, ὅπως συνηθίζεται νὰ λέγεται «λευκὴ ἐπιταγή». Στὴν τρέχουσα δυσμενῆ διεθνῶς οἰκονομικὴ συγκυρία ἡ ἀνεύρεση πόρων καθίσταται ἄκρως ἐπιτακτική. Ἡ φορολόγηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας φαντάζει εὔκολος τρόπος γιὰ τὴν ἐξασφάλιση πόρων, ἱκανῶν, κατὰ τὴν ἄποψη κάποιων ἀντιεκκλησιαστικῶν κύκλων, οἱ ὁποῖοι διαβλέπουν μέσα ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ μέτρου διπλό τὸ κτύπημα, καθὼς συνδέεται μὲ τὴν ἐξασθένηση τῆς Ἐκκλησίας, θεωρουμένης ὡς ἐμπορικῆς ἐπιχείρησης. Τὸ πῶς ἡ οἰκονομία τῆς χώρας μας, ἀλλὰ καὶ πλήθους ἄλλων χωρῶν, ἔφθασε στὸ κατάντημα αὐτὸ εἶναι σὲ ὅλους γνωστό. Συνεπῶς μιὰ κυβέρνηση, ἂν θέλει πράγματι νὰ ἀναγνωριστεῖ ὡς ἐπιτυχές τὸ πρόγραμμά της, ἔχει λαμπρὰ πεδία δράσεως. ῍Ας ξεκινήσει πρῶτα ἀπὸ τὴν ἀπόκτηση τοῦ ἐλέγχου ἐπὶ τοῦ ἀσυδότου τραπεζικοῦ συστήματος, ὑπὸ τὸν βαρὺ ζυγὸ τοῦ ὁποίου στενάζουν πλῆθος μικροεπιχειρηματιῶν, ποὺ πασχίζουν μὲ κάθε τρόπο νὰ περισώσουν τὴν οἰκογενειακή τους ἐπιχείρηση. Ἂς θέσει φραγμὸ στὸν ἐκμαυλισμὸ τῶν καταναλωτῶν μὲ τὴν προσφορὰ τοῦ πανάκριβου πλαστικοῦ χρήματος, μέσῳ τοῦ ὁποίου οἱ ἀνερμάτιστοι μικροαστοὶ ζοῦν ἡμέρες ὡς κροῖσοι καὶ ἔτη ὑπὸ τὴν τυραννία τῶν ὑπερόγκων δόσεων. Ἂς στραφεῖ κατὰ τῶν καρτέλ, ποὺ συνθλίβουν τὸν παραγωγὸ καὶ τὸν ἐξωθοῦν στὴν ἀπόγνωση, ἐνῶ παράλληλα ἐκμεταλλεύονται ἄγρια τὸν καταναλωτή. Ἂς μειώσει τὸ δημόσιο χρέος, ἔστω καὶ κατὰ ἕνα εὐρώ, προβάλλοντας τὰ μέλη της ὡς καλὰ παραδείγματα σεβασμοῦ τοῦ δημοσίου χρήματος καὶ ὄχι, ὅπως συνέβαινε ὡς τώρα, μὲ τὸ πλῆθος τῶν σκανδάλων διασπάθισης αὐτοῦ, μέσῳ τῆς διαπλοκῆς καὶ τῆς διαφθορᾶς. Τότε, καὶ μόνον τότε, ἡ Πολιτεία θὰ ἔχει κάθε δικαίωμα ὄχι μόνο νὰ φορολογήσει τὴν ἐκκλησιαστικὴ περιουσία, ἀλλὰ καὶ νὰ τὴ δημεύσει ἀκόμη, διότι θὰ ἔχει δώσει σαφέστατα δείγματα, ὅτι εἶναι σὲ θέση νὰ τὴ διαχειριστεῖ κατὰ τρόπο πολὺ καλύτερο ἀπὸ τὴ Διοικοῦσα Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐπίσης ὑστερεῖ σημαντικὰ σὲ κοινωνικὸ ἔργο, τὸ ὁποῖο ὄφειλε νὰ ἐπιτελέσει. Ἐπειδὴ ὅμως ὅλα τὰ προαναφερθέντα εἶναι ἀρκούντως δύσκολα, οἱ νέοι οἰκονομικοὶ ἐγκέφαλοι βρῆκαν τὴν εὔκολη λύση. Θὰ ἐντυπωσιάσουν τὴ μερίδα ἐκείνη τοῦ λαοῦ, ποὺ ἔχει πεισθεῖ, μέσῳ τῆς διαχρονικῆς προπαγάνδας περὶ κατεστημένης Ἐκκλησίας, ὅτι μὲ τὸ μέτρο ἐπιβάλλεται κοινωνικὴ δικαιοσύνη. Εὐχόμαστε νὰ διαψευσθοῦμε, ἀλλὰ πολὺ φοβούμαστε ὅτι οἱ τραπεζικοὶ ὀργανισμοὶ καὶ τὰ καρτὲλ θὰ ἐξακολουθήσουν νὰ αἰσχροκερδοῦν ἀνενόχλητα. Ἀμέσως μετὰ τὴν ἐξαγγελία τῆς προθέσεως τῆς νέας κυβέρνησης νὰ φορολογήσει τὴν ἐκκλησιαστικὴ περιουσία, ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας ἔσπευσε διὰ τοῦ ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου νὰ ζητήσει τὴ συνεργασία τῆς Πολιτείας γιὰ τὴν ἀξιοποίηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας πρὸς ἐκτέλεση ἔργων κοινωνικῆς πρόνοιας. Ἡ κίνηση αὐτὴ ἴσως ἐκληφθεῖ ἀπὸ μερίδα τῆς κοινῆς γνώμης ὡς προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας νὰ περισώσει ὅ,τι εἶναι δυνατὸ ἀπὸ τὴν ἐπερχόμενη θύελλα. Γιατί ὅμως σπεύδει τώρα ἡ Ἱεραρχία; Δὲν ὑπῆρχαν στὸ παρελθὸν οἱ προϋποθέσεις ἀξιοποίησης τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας καὶ ξαφνικὰ ἐμφανίστηκαν ἄκρως ἱκανοποιητικές; Καὶ ποιὸς εἶναι αὐτός, ποὺ καλεῖται νὰ διαδραματίσει ρόλο συνδιαχειριστοῦ; Ἡ Πολιτεία, ἡ ὁποία κατὰ τὴν τελευταία εἰκοσαετία, πέρα ἀπὸ τὴ διασπάθιση τοῦ δημοσίου χρήματος μέσῳ τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς διαπλοκῆς, ἐκποίησε τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ δημοσίου πλούτου μὲ τὶς ἰδιωτικοποιήσεις, προκειμένου νὰ κλείσει κάποιες ἀπὸ τὶς ἄπειρες, καθὼς φαίνεται, «τρύπες» τῆς οἰκονομίας. Συνεπῶς ποιὰ ἡ ἐγγύηση ὅτι θὰ φανεῖ καλὸς συνδιαχειριστὴς τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας; Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία θὰ βρεθεῖ σύντομα χωρὶς διόλου περιουσία χωρὶς νὰ μπορεῖ καὶ νὰ ἐπικρίνει τὴν Πολιτεία, ἀφοῦ θὰ εἶναι συνδιαχειριστὴς αὐτῆς καὶ ἡ ἴδια. Δὲν εἶναι λοιπὸν φρονιμότερο νὰ ἐπιχειρήσει, ἐπὶ τέλους, νὰ τὴν ἀξιοποιήσει ἡ ἴδια σὲ ἐποχή, κατὰ τὴν ὁποία τὸ κοινωνικὸ κράτος ὑποχωρεῖ κατὰ κράτος ὑπὸ τὸν ἄγριο διωγμὸ τῶν ἀπλήστων γιὰ κέρδη κεφαλαιοκρατῶν; Ἡ Ἐκκλησία ἔχει σημαντικὸ πλεονέκτημα. Πλῆθος πιστῶν θὰ σπεύσουν στὴν ἔκκληση τῆς Ἱεραρχίας νὰ συμβάλλουν ἐθελοντικὰ στὴν πραγμάτωση τοῦ σκοποῦ. Μήπως εἶναι καιρὸς νὰ «βγάλει ἀπὸ τὴν κατάψυξη» τὸ περὶ κοινωνικῆς δικαιοσύνης κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ ἀπόκρυψη τοῦ ὁποίου στοίχισε τόσο στὴν Ἐκκλησία κατὰ τὸ παρελθόν; Σὲ τελευταία ἀνάλυση, γιατί ἡ Ἐκκλησία προσφέρει μόνο χωρὶς νὰ ζητᾶ; Γιατί πρέπει ἡ Πολιτεία νὰ συνδιαχειρίζεται τὰ οἰκονομικὰ τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς ἡ Ἐκκλησία νὰ ἔχει λόγο ἐπὶ θεμάτων παιδείας (ὄχι ἐθνικῆς πλέον); Ἂν ἀκόμη καὶ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία προτάσσει τὰ οἰκονομικά, τότε εἶναι ἐγγὺς ὁ καιρός, ποὺ θὰ στερηθεῖ τὰ πάντα. Τότε ὅμως θὰ δοῦμε τὴν Ἐκκλησία νὰ ἀνθίζει, ὅπως τὴν εἴδαμε καὶ στὴ Ρωσία τῆς ΕΣΣΔ. Διότι ἐκεῖνο ποὺ δὲν ἀντιλαμβάνονται οἱ ἔξωθεν καὶ ἔσωθεν ἐχθροί Της εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι νομικὸ πρόσωπο Δημοσίου ἢ Ἰδιωτικοῦ, κατὰ τὴν βούληση τοῦ Καίσαρα, δικαίου, ἀλλὰ θεῖο καθίδρυμα καὶ «πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Συνάξεως Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν

Ὅσοι ἐπιθυμοῦν νὰ συμμετάσχουν εἰς τὴν μικρὰν αὐτὴν κατάθεσιν Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας, μποροῦν νὰ τὸ δηλώσουν ἀποστέλλοντες τὸ ὄνομά τους μὲ τὴν ἰδιότητά τους καὶ τὸν τόπον διαμονῆς τους εἰς τὰς ἑξῆς διευθύνσεις: 1) Περιοδικὸν «Θεοδρομία», Τ.Θ. 1602, 54124 Θεσσαλονίκη. Fax: 2310–27.65.90 καὶ e–mail: [email protected] 2) Ἐφημερὶς «Ὀρθόδοξος Τύπος». Τ.Κ 14571, Θησέως 25, Νέα Ἐρυθραία. Fax: 210–81.36.981 καὶ e-mail: [email protected]

Ἕνα ἀπὸ τὰ πανίσχυρα ἐργαλεῖα ὁμογενοποίησης τῶν ἀνθρώπων καὶ ἰδιαίτερα τῶν νέων εἶναι ἀσφαλῶς καὶ ἡ μόδα. Μέσω αὐτῆς καθορίζονται τὰ πάντα. Τί θὰ φορέσουμε, τί θὰ δοῦμε, ποῦ θὰ πᾶμε, τί θὰ ἀκούσουμε, πῶς θὰ διασκεδάσουμε, πῶς θὰ συμπεριφερθοῦμε, πῶς θὰ σκεφθοῦμε! Ἐλέγχει τὰ πάντα, περνᾶ στὴ νεολαία ὁ,τιδήποτε θελήσει! Ἔχουμε δεῖ πολλὲς φορὲς τοὺς ἄλλους (ἢ καὶ τὸν ἑαυτό μας!) νὰ υἱοθετοῦν ἕναν ἀλλόκοτο τρόπο ἐμφάνισης, ἀκόμη δὲ καὶ συμπεριφορᾶς, ποὺ μᾶς … τρομάζει! Τζίν, δερμάτινα, καρφιά, τοῦφες πολύχρωμες, μίνι φοῦστες, ἄφθονο τζέλ, βραχιόλια, χαϊμαλιά, κονκάρδες, μπλοῦζες μὲ διάφορες … θεϊκὲς μορφὲς πάνω τους, ἀρβύλες, ἀλλόκοτα κουρέματα καὶ χτενίσματα, τέτοια… Ὅλα τοῦτα δὲν εἶναι τίποτʼ ἄλλο τελικά, παρὰ ἡ μόδα, ποὺ μᾶς λάνσαραν ἐπιτηδευμένα τὰ ΜΜΕ, οἱ διαφημίσεις, τὸ μάρκετινγκ, ὁ κινηματογράφος, ἡ μουσικὴ ποὺ ἀκοῦμε! Στὰ πλαίσια αὐτά, καὶ μέσα ἀπὸ τὸ ὕψος τῆς φούστας, ποὺ ἀνεβοκατεβαίνει, ὅπως καὶ τῶν τακουνιῶν καὶ τῶν μαλλιῶν, τῶν φαρδιῶν-στενῶν ρούχων, τῶν διαρκῶς μεταβαλλόμενων χρωμάτων, σχεδίων, ἀξεσουάρ, μακιγιάζ, ἀρωμάτων κ.λπ., ἕρπει πλεῖστες φορὲς ἡ προκλητικότητα, ἡ χυδαιότητα, τὸ ἀλλόκοτο, τὸ ἐξεζητημένο, τὸ ἁμαρτωλό! Ἐξάλλου ἡ λέξη «μόδα» προέρχεται ἀπʼ τὸ λατινικὸ «modus», ποὺ σημαίνει «τρόπος». Εἶναι, δηλαδή, ὁ τρόπος ποὺ ντύνεσαι, ποὺ χτενίζεσαι, ποὺ φέρεσαι, ποὺ κινεῖσαι, ποὺ δρᾶς καὶ ποὺ ἀντιδρᾶς! Κι ἀκό-

.d o

m

OΙ ΑΓΙΟΙ ΓΑΛΑΚΤΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

o

.c

e

C

m

o

.d o

w

w

w

w

w

C

lic

k

to

bu

y

N O

W

!

e

!

-X C h a n g

ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ DF

c u -tr a c k

.c

ΖΗΤΗΜΑΤΑ

μη ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἀντιμετωπίζεις τὴ ζωή! Σύμφωνα μὲ μιὰ ἄλλη ἐκδοχή, ἡ λέξη «μόδα» προέρχεται ἀπʼ τὴ φράση «a la mode», ποὺ σημαίνει «σύμφωνα μὲ τὸ γοῦστο τῆς ἡμέρας»! Μὲ τὴν ἔννοια αὐτὴ ὑπῆρχε πάντοτε, σὲ κάθε κοινωνία καὶ στὶς πλέον ἀρχέγονες, ἀφοῦ πάντοτε ὑπῆρ χε τὸ γοῦστο τῆς ἐποχῆς. Μόνο ποὺ σήμερα μὲ τὴν βιομηχανοποίηση τῶν πάντων, τὴ δράση τῶν πολυεθνικῶν, τὴν κυριαρχία τῶν ΜΜΕ Ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» μέ τά «Νεανικά Ζητήματα» ἀπευθύνεται εἰς τούς νέους καί τούς προσκαλεῖ ὅπως στείλουν τάς ἐρωτήσεις των διά σύγχρονα θέματα καί προβληματισμούς τως εἰς τό ἠλεκτρονικόν μας ταχυδρομεῖον ([email protected]), μέσω ΦΑΞ (210.8136981) ἤ μέσῳ ἀλληλογραφίας (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία).

κ.λπ. ἔχουμε κυριολεκτικὰ τὸ συνεχῶς διαμορφούμενο ἀλλὰ καὶ μεταβαλλόμενο γοῦστο τῆς ἡμέρας! Ἕνα γοῦστο ποὺ τὸ κατασκευάζουν καθημερινὰ οἱ σχεδιαστές, οἱ μόδιστροι, οἱ πανίσχυροι (κι αὐτοί!) οἶκοι μόδας, οἱ πολυεθνικὲς τοῦ ἐνδύματος, τῶν καλλυντικῶν κ.λπ. γιὰ νὰ αὐξάνουν συνεχῶς τὶς πωλήσεις καὶ τὰ κέρδη τους καὶ γιὰ νὰ ἀνανεώνουν τὰ ἀποθέματά τους! Γιατί, τί δουλειές θὰ ἔκαναν ὅλοι αὐτοί, ἂν π.χ. τὰ ροῦχα μας τὰ φορούσαμε, ἄς ποῦμε, γιὰ 3-4 χρόνια; Ἡ μόδα εἶναι ἔτσι κατασκευασμένη, γιὰ νὰ εἶναι παροδική! Ὡς μιὰ συνήθεια τῆς… ὥρας! «Ὁ θρίαμβος τῆς ἐπιπολαιότητας», ὅπως λένε. Ἔρχεται γιὰ νὰ παρέλ-

θει. Τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς δὲ μοιάζει μὲ τυφώνα, ποὺ φθάνει παντοῦ γοργά, ἰσοπεδώνει ὅ,τι βρεῖ στὸ πέρασμά του καὶ φεύγει εὐθύς, ἀφήνοντας παντοῦ συντρίμμια! Τροφοδοτεῖται ἀπὸ τὴ φιλαρέσκεια καὶ τὴ ματαιοδοξία, ποὺ μᾶς διακρίνει. Τὴν ἀκολουθοῦμε δὲ ἀκόμη κι ἂν κάποτε γινόμαστε … γελοῖοι! Ἔγραψε περιοδικὸ εὐρείας κυκλοφορίας: «Μόδα δὲν εἶναι μόνον οἱ ἐπιδείξεις, οἱ κολεξιὸν καὶ τὸ συνολάκι, ποὺ θέλουμε νὰ ἀγοράσουμε, ἀλλὰ καὶ ἡ καλοστημένη παράσταση τῆς βιομηχανίας τῶν ρούχων, ποὺ ἐπιβάλλει τοὺς κανόνες καὶ τὶς ἐπιταγές της σὲ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους». Ἀπʼ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ μόδα μπορεῖ νὰ περάσει ὅ,τι θέλει στὴν κοινωνία, νὰ μᾶς ἀλλάζει καθημερινὰ τὴν ἐμφάνιση, τὶς ἀξίες, τὶς ἀντιλήψεις, τὶς ἰδέες, τὰ γοῦστα, τὶς ἀπόψεις, τὴ ζωή, σαφῶς δὲ καὶ τὴ σκέψη, κι ὅλα αὐτὰ ὅποτε κι ὅπως θελήσει, δὲν εἶναι ἕνα πανίσχυρο ἐργαλεῖο τῆς «διεθνοῦς τῶν πονηρῶν» γιὰ νὰ «ἐλέγχει» ἀλλὰ καὶ νὰ ὁμογενοποιεῖ τὴ νέα γενιά; Ἀσφαλῶς καὶ θὰ εἴμαστε ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας, παιδιά… Ἀπʼ τὸ σημεῖο αὐτὸ ὅμως, ὡς ἐκεῖνο ποὺ ἀκολουθοῦμε τὴ μόδα χωρὶς κρίση καὶ λογική, χωρὶς μέτρο καὶ ὅρια, ἀποδεχόμενοι ὁ,τιδήποτε κάθε φορὰ μᾶς σερβίρει, ἀκόμη κι αὐτὸ τὸ γελοῖο, τὸ παρανοϊκό, τὸ ἀνήθικο, τὸ ἀποκρουστικό, τὸ προκλητικό, τὸ ἁμαρτωλό, ἡ διαφορὰ εἶναι τεράστια. Συνεπῶς δεχόμαστε μόνο ὅ,τι δὲν μᾶς ἐκθέτει, δὲν ἀντίκειται στὸ ἦθος καὶ τὶς ἀρχές μας, τὸ σεμνὸ καὶ ταυτόχρονα τό σύγχρονο. Αὐτὸ θαρρῶ πὼς εἶναι καὶ τὸ μέτρο. Ὁ βαθμὸς ποὺ θὰ τὴν ἀκολουθοῦμε. Ἐσεῖς τί λέτε; Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

προσέξουμε πολύ, γιατί τὸ Φανάρι μεθοδεύει, ὑπούλως, τὴν ἀναμόρφωση τοῦ ἰσχύοντος Καταστατικοῦ Χάρτη, ὥστε νὰ συμπεριληφθεῖ ἐκεῖ, καὶ νὰ ἀναγνωριστεῖ στὸ σύνολό της καὶ ἡ Ἐθνικο/Θρησκευτικὰ ἐντελῶς ἀνυπόληπτη, Πατριαρχικὴ Συνοδικὴ Πράξη τῆς ὡς ἄνω ἀλήστου μνήμης τοῦ 1928. Προσοχή, γιατί ἐνδεχομένη Νομικὴ ἀναγνώριση τῆς Πράξεως αὐτῆς τοῦ Φαναρίου ὡς ἔχει, θὰ φαλκιδεύσει τὰ Ἐθνικὰ δίκαια, ἀλλὰ καὶ τὰ Κανονικὰ δίκαια τοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας του, καὶ δικαιωματικὰ πλέον θὰ ἀπαιτηθεῖ, ἐκ μέρους τοῦ Φαναρίου ἡ δημιουργία Ἐξαρχίας στὴν Ἀθήνα, ὅτε καὶ θὰ καταστεῖ ἡ Ἐκκλησία μας «θεράπαινα τοῦ Φαναρίου». Οἱ Θεῖοι καὶ Ἱεροὶ Κανόνες ἀπώτερο σκοπὸ ἔχουν, νὰ ἐξασφαλίζουν τὴν Τάξη καὶ τὴν Εἰρήνη μεταξύ τῶν Ὁμόδοξων Ἐκκλησιῶν, γιατί ὁ Θεὸς ποὺ πιστεύουμε, δὲν εἶναι, « Θεὸς ἀκαταστασίας, ἀλλὰ (τάξεως καὶ) εἰρήνης» (Α' Κορ. 14,33), καὶ ἀκριβῶς οἱ Ἱεροὶ Κανόνες προβλέπουν τὶς περιπτώσεις ἐκεῖνες, ποὺ θὰ προκύψουν, ὅταν μιὰ Ἐπαρχία προσαρτᾶται Ἐθνικὰ σὲ μιὰ ἄλλη Αὐτοκέφαλη ἀδελφὴ Ἐκκλησία, καὶ ὁρίζουν, ἐπακριβῶς, καὶ μὲ πλήρη σαφήνεια τὰ δικαιώματα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις της: «... τοῖς πολιτικοῖς καὶ δημοσίοις τύποις καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν παροικιῶν ἡ τάξις ἀκολουθήτω» (Καν. ΙΖ', Δ' Οἰκ. Συνόδου). Ἑρμηνεύοντες τὸν Ἱερὸ αὐτὸ Κανόνα οἱ μεγάλοι Βυζαντινοὶ Κανονολόγοι: Ζωναρᾶς, Βλάσταρις καὶ Ἀριστηνὸς ὁρίζουν: « ... ὃ δὲ λέγει τοῦτον ἐστιν... εἰ δὲ βασιλεὺς πόλιν ἐκ νέου ἐκαίνισεν, ἢ καὶ αὔθις καινίσοι, οὐ φιλονικήσει περὶ αὐτῆς ὁ γειτνιάζων Ἐπίσκοπος καὶ ... ὑπὸ τὴν παροικίαν αὐτοῦ ποιῆσαι ταύτην ἐπεγκαλέσει, ἀλλὰ τοῖς πολιτικοῖς καὶ δημοσίοις τύποις ἀκολουθήσει, ὥστε ἐκείνης τῆς ἐπαρχίας ἢ παροικίας τὸν ἐπίσκοπον ταύτην ὑφʼ ἑαυτὸν ἔχειν, εἰς ἣν αὕτη ἐναπεγράφη καὶ ὑπετέθη τελεῖν ... Μονονουχὶ τοῦτον τῶν Πατέρων λεγόντων, ὅτι, ἐπί τῇ βασιλικῇ ἐξουσία ἀντιπίπτειν οὐ δεδυνήμεθα, τοῖς τυπουμένοις παρὰ τῶν βασιλέων, ἐν τούτοις ἀκολουθείτω καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ τάξις». (Σύνταγμα Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων Γ. Ράλλη - Μ. Ποτλῆ, τὸμ Β' σελ. 258-263). Σχετικὰ μὲ τὴ Πατριαρχικὴ Πράξη τοῦ 1928 θὰ πρέπει νὰ λεχθοῦν καὶ τὰ ἑξῆς ἱστορικῶς ἀξιοσημείωτα. Ὅτι τὴν ὕπουλη αὐτὴ Πράξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὡς ἔχει, ἡ Αὐτοκέφαλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δὲν τὴν ἀποδέχτηκε ἀπὸ τὴν ἀρχή, παρὰ μόνον «ὡς προσωρινὴ λύση Οἰκονομίας, καὶ τοῦτο πρὸς χάριν τοῦ Πατριαρχείου». Ἐπʼ αὐτοῦ ὁ

Νέος Πρωτοσύγκελλος εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Ἀρχιεπισκοπὴν Ἀμερικῆς

Νέος Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδόξου Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς διωρίσθη ὑπὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Δημητρίου ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Φασιανῆς κ. Ἀντώνιος. Ὁ Ἐπίσκοπος κ. Ἀντώνιος ἐξελέγη τὴν 11ην Δεκεμβρίου 2001 ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὡς βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸν τίτλον Ἐπίσκοπος Φασιανῆς. Ἡ Φασιανὴ ἦτο Ἐπισκοπὴ τοῦ Πόντου. Ἡ χειροτονία του εἰς Ἐπίσκοπον ἐπραγματοποιήθη τὴν 23ην Φεβρουαρίου 2003 εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίας Τριάδος Νέας Ὑόρκης.

Ἀρχιεπίσκοπος τότε Χρυσόστομος Παπαδόπουλος στηριζόμενος στὶς διατάξεις τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων εἰσηγεῖται στὰ μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅτι πρέπει αὐτὲς οἱ Μητροπόλεις, Μακεδονίας Θράκης, νὰ «διακόψουν κάθε δεσμὸ μὲ τὸ Πατριαρχεῖο», ἀλλὰ διότι τότε ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος διήρχετο κρίση, καὶ ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νὰ προστατευθεῖ, ζήτησε νὰ ἐγκρίνουν τὴν «κατʼ Οἰκονομίαν προσωρινὴν λύσιν» χωρὶς βεβαίως τοῦτο, ποσῶς, νὰ βλάψει, οὔτε στὸ ἐλάχιστον, τὸ Αὐτοκέφαλόν της. Ἐδῶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στήριξε μὲ γενναιότητα τὸ Αὐτοκέφαλόν της καὶ ὡς ἀδελφὴ Ἐκκλησία χαρίστηκε, «προσωρινὰ», στὸ Πατριαρχεῖον μας. Καὶ τώρα τὸ Φανάρι ξεχνᾶ αὐτὴ τὴ θυσία τῆς ἀδελφῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπεργάζεται, χωρὶς ἐντροπή, τὴν συρρίκνωσή της; Δηλαδή, κατὰ τὴν σοφία τοῦ λαοῦ, «... ἐκεῖ ποὺ μᾶς χρωστούσανε. μᾶς παίρνουν καὶ τό βόδι!». Λοιπόν, «ἐλήλυθεν ἡ ὥρα», νὰ βροντοφωνάξουμε, στὸ κάθε τυχάρπαστο καὶ ὕποπτο μειωμένου Ὀρθοδόξου φρονήματος καὶ στοὺς κολαούζους του, ποὺ ἐπιβουλεύονται τὴν Αὐτοκεφαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς καλοῦν νὰ τοὺς βροντοφωνάξουμε μὲ στεντόρειαν φωνή, ὅτι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες Χριστιανοὶ καὶ «φρουροὶ τῆς Ὀρθόδοξης Πί-

στης», γιʼ αὐτὴ τὴν Αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔχουμε φωνὲς ἁγίων Πατέρων καὶ ἀπαραχάρακτες διατάξεις Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων, ἀλλὰ καὶ «πολιτικοὺς καὶ δημόσιους τύπους», καὶ ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε προσεκτικοὶ καὶ νὰ τοὺς προστατεύουμε «ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ », ἀλλὰ καὶ νὰ φροντίζουμε γιὰ τὴν πιστὴ ἐφαρμογή τους, (ΒΕΠΕΣ, τόμ. 2ος σελ. 180). «Ἀλλότριες φωνὲς τυχάρπαστων δαιμονικῶν σαλταδόρων» δὲν γνωρίζουμε, καὶ τὶς ἀποστρεφόμαστε μετὰ βδελυγμίας καὶ ἀγανακτήσεως, ὁποθενδήποτε καὶ ἂν προέρχονται. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδος, πορεύεται καὶ θὰ πορεύεται μὲ γνώμονα πάντα τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστικὴ Κανονικὴ Τάξη καὶ Πράξη, ὑποχρεούμενη ὅμως «ἐν ταυτῶ», νὰ ὑπεραμύνεται, σθεναρῶς, τῶν Νομο/Κανονικῶν Κυριαρχικῶν πνευματικῶν, διοικητικῶν δικαιωμάτων τοῦ Αὐτοκεφάλου της ἐπὶ ὁλοκλήρου τοῦ γεωγραφικοῦ εὔρους τοῦ κυρίαρχου Κράτους, ὅσο καὶ ἂν «ἐκκλησιαστικὲς Ἡρωδιάδες, μὲ μειωμένο Ὀρθόδοξο φρόνημα, μαίνονται καὶ ταράσσονται», γιατί ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ ἡ Κανονικὴ Τάξη καὶ Πράξη πάντοτε φανερώνουν τὸν βαθύτατο χαρακτῆρα τῆς ζωῆς, τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς, καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου Σωτήρα καὶ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ ΘΕΩΡΙΑΙ ΥΠΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

Πρωτείου καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ θεσμὸ τῶν Συνόδων; Ὁ μὲν Πρῶτος, μὲ τὸ ἀξίωμά του ὡς ἀντιπροσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ ποιμένα ὅλης της Ἐκκλησίας, ἔχει πλήρη, ὑπέρτατη καὶ παγκόσμια ἐξουσία μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ὁ ἄλλος ὅμως, ὁ Δεύτερος, ποὺ αὐτοπροσδιορίζεται (κακῶς) μὲ τὸν ὅρο τῆς «συνοδικότητας», καὶ διὰ τὰ καθ᾽ ἡμᾶς εἶναι ὁ θεσμὸς τῶν Συνόδων, τί ρόλο μπορεῖ νὰ ἔχει; Οἱ Σύνοδοι εἶχαν ὡς κεφαλὴ τὸν Τριαδικὸ Θεό, τὸ ἅγιον Πνεῦμα. Τώρα στὴ θέση του θὰ βάλουμε τὸν ἀντιπρόσωπο τοῦ Χριστοῦ; Ἂν εἶναι ἔτσι, δὲν εἶναι ἀπαραίτητη ἡ συνοδικότητα. Ἄχρηστος ὁ ρόλος του. Τί λογῆς εἶναι αὐτὴ ἡ ἀλληλοεξάρτηση μεταξὺ πρωτείου καὶ συνοδικότητας; Θὰ ἔχουμε ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τὸν «ἀντιπρόσωπο», ποὺ ἄλλοτε θὰ μᾶς διαμηνύει τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς πνεῦμα, ἄλλοτε τὸ ἐκ τοῦ υἱοῦ, ἄλλοτε αὐτοῦ τοῦ ἰδίου πνεύματος καὶ ἄλλοτε ὅλους τούς πιθανοὺς συνδυασμούς; Αὐτὸς εἶναι ὁ ρόλος, πού θὰ ἀνατεθεῖ στὴν, ὑπὸ ἀλληλοεξάρτηση, «συνοδικότητα»; Μά, τότε, τὸ καλύτερο ποὺ θὰ εἶχε νὰ κάνει ὁ δεύτερος (τῆς συνοδικότητας) ὑπὸ τὸν πρῶτο, θὰ ἦταν ἁπλὰ νὰ ἐγγραφεῖ μέλος τῆς Ρωμαϊκῆς Κουρίας ἢ ὅπου ἀλλοῦ καὶ τὸ θέμα τελειώνει ἐκεῖ. Πάλι ἄχρηστος ὁ ρόλος του. Ἀλλὰ ξέχασα. Πρωτεῖο καὶ συνοδικότητα ἀποτελοῦν τὴν σπονδυλικὴ στήλη τῆς διοίκησης καὶ τῆς ὀργάνωσης τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ πρῶτος θὰ διοικεῖ, ὁ δεύτερος θὰ ὀργανώνει. Καμία σχέση μὲ ἄλλο τίποτα. Τοῦ λοιποῦ, ὅταν ἀκοῦμε γιὰ Ἐκκλησία τὸ μυαλό μας θὰ πηγαίνει μόνο σὲ ὀργανωτικῆς καὶ διοικητικῆς φύσεως θέματα. Ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τὰ οὕτω πῶς λεγόμενα «πνευματικά», ὁ ἐνδιαφερόμενος καλεῖται νὰ ἀνοίξει τὰ βιβλία τῆς φιλοσοφίας, τῆς Τέχνης κλπ. κλπ. Σὲ λίγο μπορεῖ νὰ κάνουν τὴν ἐμφάνισή τους καὶ βιβλία «πνευματολογίας», ὅπως εἶναι γιὰ παράδειγμα ἡ παγκόσμια ἁγία γραφή, τῶν κυρίων Μοῦν καὶ Ἀγουρίδη. Ἐκεῖ μέσα θὰ βρίσκει αὐτὸ ποὺ ψάχνει.

ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΟΗΜΟΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

προβλέπεται ἀπὸ τὸν Καταστατικὸ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὡς Ν.Π.Δ.Δ. ἔχει ηὐξημένο κῦρος καὶ ὡς ἐκ τούτου κρίνεται ἀπὸ τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα αὐτῆς πολὺ αὐστηρά. Ὑπεκφυγὲς δὲν χωροῦν. Ἦτο προτιμότερο, νὰ μὴ ἔβαζαν τὸ ἐπιτίμιο πρὸς συζήτηση, ἀλλὰ ἀφοῦ τὸ ἔβαλαν καὶ δὲν πῆραν ἀπόφαση ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ τὸ θεωροῦν ἐμπαιγμὸ! Διερωτῶμαι, γιατί οἱ ἄλλοι Ἱεράρχες τῆς Συνόδου δὲν εἶπαν τίποτα στὸν Μακαριώτατο. Γιατί δὲν ἀντέδρασαν γιὰ τὴν διασφάλιση τοῦ κύρους των, καὶ νὰ τοῦ ποῦν. Ἀφοῦ τὸ βάλατε Μακαριώτατε στὴν ἡμερησία Δ/ξη θὰ πρέπει νὰ ἐξετασθεῖ. Ἔχουν συνειδητοποιήσει οἱ Ἱεράρχες ὅτι αὐτὸ κλονίζει τὸ κῦρος καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη, πού πρέπει νὰ τοὺς ἔχει ὁ Ἑλληνικὸς Λαός; Ἡ Σύνοδος καὶ ὁ Μακαριώτατος θὰ πρέπει νὰ δίδουν μαθήματα εὐθύτητας, σοβαρότητας, διότι ὁ Χριστιανικὸς Λαὸς εἶναι νοήμων. Δὲν ὑπάρχει οὐδεμία δικαιολογία. Ὑπάρχει ὅμως σκοπιμότητα. Κρῖμα! Εἶναι χριστιανικό γιά ἕνα ἀξιοσέβαστο Ἱεράρχη, στάς δυσμάς τοῦ βίου του, ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας νά τοῦ φέρεται κατ᾽ αὐτόν τόν τρόπο, ὅσο δήποτε καυστικός κι ἄν εἶναι γιά τόν ἔλεγχο, πού ἀσκεῖ στά κακῶς κείμενα τῆς Ἐκκλησίας;

30P ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009

Σελὶς 5η

PD

e

«ΕΔΟΞΕ ΤΩι ΑΓΙΩι ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΚΑΙ ΤΗι ΙΕΡΑΡΧΙΑι» W

.c

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

Εὐχαριστήριον Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου εἰς τὴν Π.Ο.Ε.

Εὐχαριστήριον καὶ εὐχητήριον ἐπιστολὴν ἀπέστειλεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος εἰς τὸν Πρόεδρον τῆς Π.Ο.Ε. κ. Κ. Σαμωνᾶν, διὰ τὴν πρόσκλησίν του εἰς τὴν ἐναρκτήριον σύναξιν, ἡ ὁποία ἔλαβε χώραν τὴν 12ην τρ.μ. Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἐπιστολῆς ἔχει ὡς ἑξῆς:

Ἀριθμ. Πρωτ. χ/ΕΞ. 3285/2009 Ἐν Ἀθήναις τῇ 12ῃ Ὀκτωβρίου 2009 Πρὸς τὸν Ἀξιότιμον κ. Κωνσταντῖνον Σαμωνᾶν, Πρόεδρον τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως», Ἐφημερὶς «Ὀρθόδοξος Τύπος», Κάνιγγος 10, 106 77 Ἀθήνας Ἀξιότιμε κ. Πρόεδρε, Ἔλαβον τὴν πρόσκλησίν σας προκειμένου νὰ παραστῶ στὴν ἐναρκτήρια σύναξη τῆς Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως τὴν 12ην τρ. μ. καὶ σᾶς εὐχαριστῶ πολύ. Σᾶς εὔχομαι καλὴ ἐπιτυχία στὶς συνάξεις σας καὶ τὶς ὁμιλίες καὶ ὁ Πανάγαθος Θεὸς πάντοτε νὰ σᾶς εὐλογεῖ. Μετ᾽ εὐχῶν διαπύρων † Ὁ Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος

Κρίσεις διὰ τὸν «Ο.Τ.»

Ἀγαπητέ μου κ. Διευθυντά, Λόγῳ τῆς συμμετοχῆς μου εἰς προσκυνηματικὰς ἐκδρομάς, δὲν κατέστη δυνατὸν νὰ μελετήσω ἐγκαίρως τὸ τελευταῖον φύλλον τοῦ «Ο.Τ.» (16 Ὀκτωβρίου). Ἤδη εὑρισκόμενος ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, ἐμελέτησα αὐτὸ καὶ σπεύδω νὰ σᾶς συγχαρῶ θερμῶς διὰ τὸ πλούσιον περιεχόμενόν του. Εἰς τοῦτο συνετέλεσε καὶ τὸ ὀκτασέλιδον, τὸ ὁποῖον εἴθε νὰ εὑρεθοῦν τὰ μέσα, διὰ νὰ καθιερωθῆ. Δὲν κατέρχομαι εἰς λεπτομερείας, διότι τὸ ἓν ἄρθρον εἶναι καλύτερον τοῦ ἄλλου. Ἡ παράκλησίς μου εἶναι νὰ προσεχθοῦν αἱ διορθώσεις, ἡ σελιδοποίησις καὶ ἡ ἐκτύπωσις. Μετὰ πατρικῶν εὐχῶν Μᾶρκος Κ. Μανώλης Ἀρχιμανδρίτης

Προσυπογράφει τὴν «Ὁμολογίαν Πίστεως»

Ἀθήνα 16/10/2009 Πρός: τὸ Περιοδικὸ «Θεοδρομία» Τ.Θ. 1602 54124 Θεσσαλονίκη Ἀγαπητοί μου, χαίρετε ἐν Κυρίω, Πῆρα τὴν «Ὁμολογία Πίστεως...» καὶ εὐχαρίστησα τὸν Θεόν, ποὺ ἔστω καὶ μὲ καθυστέρηση, κυκλοφορήθηκε τὸ μικρὸ αὐτὸ (σὲ διαστάσεις) τεῦχος, ἀλλὰ μεγάλο, μέγιστο καὶ πλουσιότατο σὲ ἐποικοδομητικὸ περιεχόμενο. Συμφωνῶ, ἐξ ὅλης καρδίας, μὲ τὴν ὁμολογία πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ προσυπογράφω. Εὔχομαι ὁ Θεὸς νὰ ἐνισχύση τὴν πίστη τῶν ἀγαπώντων Αὐτὸν καὶ νὰ φωτίση τοὺς οἰκουμενιστὰς νὰ ἀνοίξουν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς τους καὶ νὰ καταλάβουν τὸ μέγεθος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πληροφορήθηκα ὅτι κάποιοι ὑπέγραψαν καὶ ξε-ὑπέγραψαν. Αὐτὰ εἶναι ἀνθρώπινα. Ἡ σκέψη καὶ ἡ λήψη ἀποφάσεων εἶναι μεγάλη ὑπόθεση. Ἐξάλλου μὴ μᾶς διαφεύγει ὅτι ἡ ἀπόσυρση εἶναι ἐπίκαιρο θέμα. Ἀπὸ 1ης Ὀκτωβρίου ἄρχισε ἡ ἀπόσυρση τῶν παλαιῶν ὀχημάτων, διότι μολύνουν τὸ περιβάλλον. Ἕνας παλαιὸς ἐκδότης θρησκευτικοῦ περιοδικοῦ, ἀγωνιστής, Χριστιανός, σεμνὸς καὶ σοβαρὸς ἄνθρωπος, ἔλεγε: «Στὴν ἐποχή μας δὲν ἔχουμε μόνο λειψανδρία, ἀλλὰ ἔχουμε καὶ λειψανδρισμό». Ὅλα λοιπὸν πρέπει νὰ τὰ περιμένουμε. Παρὰ ταῦτα ἀκλόνητη πίστη μας εἶναι ὅτι «μείζων ὁ ἐν ἡμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ». Ὁ Θεός μεθ᾽ ἡμῶν Μὲ τὴν ἀγάπην Του Κουργιαντάκης Στυλιανὸς Ὑποστράτηγος ἐ.ἀ. Κοινοποίηση: Ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος».

Μεταμοσχεύσεις καὶ ὅσα παραλείπονται

Κύριε Διευθυντά, Στὸ ἱστολόγιο ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ (http://apotixisi.blogspot.com) δημοσιεύθηκε ἕνα σχόλιο ἀναφερόμενο σὲ δικό μου. Εἶχε σχέση μὲ τὸν μακαριστὸ ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο καὶ τὴν μεταμόσχευση, ποὺ ἀπεφάσισε νὰ κάνει καὶ ἡ ὁποία τελικὰ δὲν ἔγινε. Ἡ σχολιάστρια μὲ τό ὄνομα Ντίνα ἔγραψε τὰ κατωτέρω: «Δύο σχεδὸν χρόνια μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ πνευματικοῦ πατρὸς ἡμῶν κυροῦ Χριστοδούλου, πάλι τὸν ἀδικεῖτε; Τί θὰ γίνει τελοσπάντων; Πολὺ κάλος ἦταν, καὶ καλὰ ἔκανε ποὺ προσπάθησε νὰ ζήσει. Αἰωνία του ἡ μνήμη! Δὲν καταλαβαίνω, δηλαδὴ ἕνας πού ἔχει καρκίνο στὸ συκώτι πρέπει νὰ καθήσει νὰ πεθάνει; Νὰ μὴ προσπαθήσει νὰ ζήσει; Ἡ ἰατρικὴ εἶναι ἐπιστήμη, ποὺ θεραπεύει τὸν ἄρρωστο ἤ ἔστω παρατείνει τὴ ζωὴ ὅσο πάει, μὲ ὁποιαδήποτε μέσα. Ἐπιτέλους, ἦταν ἕνας πολὺ καλὸς Ἀρχιεπίσκοπος καὶ τὸν χρει-

αζόταν ἡ Ἑλλάδα, μετῆλθε κάθε μέσο ποὺ τοῦ παρεῖχε ἡ ἐπιστήμη γιὰ νὰ ζήσει. Ὁ καθένας μας θὰ τὸ ἔκανε αὐτό, ἔτσι δὲν εἶναι;». Ἡ δική μου ἀπάντηση ἔχει ὡς ἀκολούθως καὶ δὲν νομίζω ὅτι χρειάζεται νὰ ἀναφερθῶ σὲ αὐτὰ ποὺ ἀρχικὰ ἔγραψα καὶ ἔδωσαν ἀφορμὴ στὴ σχολιάστρια. Αὐτὰ ἐν καιρῷ. Ἡ σχολιάστρια θέτει ἕνα γενικότερο ζήτημα καὶ νομίζω, ἀξίζει νὰ ἀνατεθεῖ «εἰς γνῶσιν καὶ κρίσιν» τῶν ἀναγνωστῶν σας. Ἦταν ἡ ἀκόλουθη: Κανεὶς δὲν ὑποστηρίζει ὅτι ἕνας, μὲ καρκίνο στὸ ἧπαρ, δὲν πρέπει νὰ κάνει θεραπεία. Θὰ κάνει θεραπεία, ἀλλὰ ὄχι μὲ ὁποιαδήποτε μέσα. Διότι τὰ «ὁποιαδήποτε μέσα» μπορεῖ, ὑποθετικὰ μιλῶ, νὰ εἶναι καὶ ἕνας πολτὸς ἀπὸ ἀνθρώπινη μάζα, τὸν ὁποῖο ἡ ἐπιστήμη θὰ ἔχει συσκευάσει σὲ χαπάκια. Ἂν κάποιος βγεῖ καὶ μᾶς πεῖ ὅτι βρῆκε τὸ φάρμακο τοῦ καρκίνου, ἀρκεῖ νὰ κάνει «πολτό» μερικοὺς ζωντανοὺς ἀνθρώπους, τί θὰ τοῦ λέγαμε; Πάρε ὅσους θέλεις καὶ φτιάξε μας τὸ φάρμακο ἢ θὰ τὸν κλείναμε στὴ φυλακή; Στὴν περίπτωση μὲ τὶς μεταμοσχεύσεις ἔχουμε ἄρρωστο, τὸ τονίζω, ἄρρωστο. Ἀλλὰ οἱ γιατροὶ καὶ συνάδελφοί μου, τὸν ὀνομάζουν «ἐγκεφαλικὰ νεκρό» καὶ ἀντὶ νὰ τὸν θεραπεύουν, ὅπως κάνουν μὲ αὐτὸν ποὺ ἔχει ἂς ποῦμε καρκίνο στὸ συκώτι, τοῦ ἀφαιροῦν τὰ ὄργανα. Ἢ ἐν πάσῃ περιπτώσει, δὲν τὸν ἀφήνουν νὰ πεθάνει. Τὸν πεθαίνουν οἱ ἴδιοι, ἐπειδὴ μιὰ ζωὴ χωρὶς ἐγκέφαλο δὲν μᾶς ἀρέσει, ἔστω κι ἂν ἡ καρδιὰ (καὶ ὄχι μόνο) λειτουργεῖ. Ἀλλὰ χωρὶς καρδιὰ δὲν ὑπάρχει ζωή, οὔτε ἐγκέφαλος, οὔτε νεφροί, οὔτε τίποτα. Μὲ τὴν καρδιά, καὶ μόνο μὲ τὴν καρδιά, ὑπάρχει καὶ λειτουργεῖ ὁ ἐγκέφαλος καὶ τὰ ὑπόλοιπα ὅλα. Δὲν ἔχει καμία σημασία, ἂν ὁ ἐγκέφαλος εἶναι σὲ καλή κατάσταση ἢ σὲ κακὴ – ἔστω καὶ προθανάτια. Δυστυχῶς, μὲ βάση αὐτὲς τὶς ἀρχὲς τοῦ ὑγιοῦς ἐγκεφάλου, προσπάθησαν στὸ παρελθὸν οἱ ἐπιστήμονες νὰ φτιάξουν νέα ράτσα ἀνθρώπων καὶ ἔβαλαν τὸν Χίτλερ νὰ ἐφαρμόσει αὐτὸ τὸ σχέδιο. Ὅλοι οἱ διανοητικὰ καθυστερημένοι ἐξολοθρεύτηκαν. Ἀλλὰ ἐμεῖς ξέρουμε μόνο αὐτοὺς, πού μᾶς δείχνουν οἱ τηλεοράσεις, τὸ μυθιστόρημα τῆς Ἄννας Φρὰνκ καὶ κάποια ἄλλα ἔργα τοῦ Μπρέχτ. Οἱ διάσημοι ἐπιστήμονες, ποὺ εἰσηγήθηκαν αὐτὲς τὶς τερατολογίες βγῆκαν ἀπ᾽ ἔξω καὶ δὲν χρειάζεται νὰ ἐξηγήσω τοὺς λόγους. Κυπριανὸς Χριστοδουλίδης Ἰατρὸς

Εἰς πλάνην ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης

Κύριε Διευθυντά, Ὡς «ἀπαράδεκτα πράγματα» χαρακτήρισε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τὴν «Ὁμολογία Πίστεως» ἐπισημαίνοντας ὅτι σύντομα «οἱ ἀδελφοί μας, ποὺ διαπνέονται ἀπὸ ὑπερβάλλοντα ζῆλο», θὰ πάρουν τὴν δέουσα ἀπάντηση ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Σὲ ὁμιλία του, τὴν Κυριακή, μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου στὴν Ξηροκρήνη τοῦ Βοσπόρου, ὅπου χοροστάτησε, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης σημείωσε: «Εὐγνωμονοῦμε τὸν Θεὸ τῶν πατέρων μας διότι μᾶς ἀξίωσε νὰ γεννηθοῦμε μέσα σʼ αὐτὴν τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ βαπτισθοῦμε μέσα στὴν κολυμβήθρα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ διατηροῦμε αὐτὴ τὴν σώζουσαν πίστιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀκαινοτόμητον καὶ ἀκατάτμητον. Πολλὲς φορές, ὅπως γνωρίζετε, ὑπάρχουν οἱ ἐντὸς εἰσαγωγικῶν “ὑπὲρὈρθόδοξοι”, οἱ ὁποῖοι κατηγοροῦν τὸ Πατριαρχεῖο μας καὶ τὰς ἄλλας Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας διότι διεξάγουν διαλόγους μὲ τοὺς μὴ Ὀρθοδόξους Ἀδελφούς μας, διότι ἔχουμε διαφόρους ἐπικοινωνίας καὶ ἀνταλλαγὲς ἐπισκέψεων. Καὶ πῶς θὰ γινόταν διαφορετικὰ στὸν 21ο αἰώνα, νὰ μέναμε ἀπομονωμένοι μέσα στὸ κέλυφός μας ὁ καθένας μὲ αὐτάρκειαν καὶ αὐταρέσκειαν, χωρὶς νὰ ἐπικοινωνοῦμε, χωρὶς νὰ διαλεγόμεθα, χωρὶς νὰ δίδουμε μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας; Τελευταίως αὐτοὶ οἱ ἀδελφοί μας, οἱ ὁποῖοι διαπνέονται ἀπὸ ὑπερβάλλοντα ζῆλον, ἐκυκλοφόρησαν μίαν “Ὁμολογίαν Πίστεως” στὴν Ἑλλάδα, εἰς τὴν ὁποίαν, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, λένε ὅτι αὐτοὶ ποὺ δὲν ὑπογράφουν αὐτὴν τὴν Ὁμολογίαν, αὐτοὶ ποὺ ἔχουν διαλόγους καὶ ἐπικοινωνίαν μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, αὐτομάτως θέτουν ἑαυτοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Τοὺς εὐχαριστοῦμε πολὺ διότι μᾶς ἐξωεκκλησιάζουν. Προσεχῶς θὰ πάρουν τὴν δέουσαν ἀπάντησιν ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, διότι αὐτὰ τὰ πράγματα εἶναι ἀπαράδεκτα. Ὅταν ὅλη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ ὄχι μόνον τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ἀλλὰ ἐν Πανορθοδόξῳ Συνόδῳ, ἀποφασίζει νὰ διεξάγει θεολογικοὺς διαλόγους καὶ νὰ ἔχει ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἑτεροδόξους γιὰ νὰ βροῦμε ποῦ συναντώμεθα καὶ πῶς μποροῦμε νὰ ἐπανέλθουμε εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως τῆς πρώτης χιλιετίας, ὅταν —λέγω— ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, οἱ ἐπίσημες Ἐκκλησίες, ἐν Συνόδῳ ἀποφασίζουν ὑπὲρ αὐτῶν τῶν διαλόγων, πῶς μπορεῖ ἕνα ἄτομο ἢ πλείονα ἄτομα νὰ διαφοροποιοῦνται ἀπὸ τὰς ἀπο-

φάσεις τῶν Συνόδων τῶν Ἐκκλησιῶν των καὶ νὰ ἐπικρίνουν τὰς Συνόδους καὶ τοὺς Προκαθημένους ὅτι ἔχουν ἀποκλίνει ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν;». Στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου παρέστησαν Ἱεράρχες τοῦ Θρόνου, ὁ ἡγούμενος τῆς Ἁγιορείτικης Μονῆς Βατοπαιδίου, Ἀρχιμ. Ἐφραίμ, ὁ Πρέσβης Ἀλέξης Ἀλεξανδρής, ὁ Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος στὴν Πόλη, Νικόλαος Σαπουντζής, πλῆθος πιστῶν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὴν Κύπρο καὶ πολλὲς χῶρες, ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴν μακρυνὴ Νέα Ζηλανδία. Σχόλιο: Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου»: Κάποτε ἕνας τέως Ἕλλην Πρέσβυς στὴν Κύπρο, σὲ μιὰ παρουσίαση ἑνὸς βιβλίου, γνωστοῦ συγγραφέα, ἀναφερόμενος στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ διαχρονικὰ πολεμοῦν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Ἑλληνισμό, τοὺς διέκρινε σὲ δύο κατηγορίες: Ἢ εἶναι ἐνσυνείδητοι προδότες ἢ εἶναι ἠλίθιοι! Ἔτσι καὶ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ πιστεύουν ὅτι οἱ θεολογικοὶ διάλογοι τοῦ τύπου τῶν πολυτελῶν σουιτῶν, τῶν πλούσιων “νηστήσιμων” μπουφέδων, τῶν κάθε λογῆς ὀστρακόδερμων θαλασσινῶν, τῶν ὑποκαμίσων μὲ μανσέτες, τῶν σκληρῶν κολάρων καὶ τῶν χρυσῶν μανικετόκουμπων, τῶν πολυτελῶν ἀεροπορικῶν ταξιδιῶν λοὺξ κλάς, τῶν δυνατῶν χαχάνων, τῶν σφιχτῶν δημοσίων ἐναγκαλισμῶν καὶ ἀσπασμῶν, ποὺ θὰ ζήλευαν σὲ ἐκτέλεση καὶ παγκοσμίου φήμης ἠθοποιοί, εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ ὁδηγήσουν στὴν ὀρθοτόμηση τοῦ Ἀληθοῦς Λόγου, αὐταπατῶνται ἀλλὰ καὶ ἐξαπατοῦν. Ὡς ἐκ τούτου μποροῦν μὲ ἄνεση νὰ αὐτοταξινομηθοῦν στὶς ὡς ἄνω κατηγορίες, ποὺ ὅρισε μὲ ἀκρίβεια ὁ τέως αὐτὸς διπλωματικὸς ὑπάλληλος. Ἀπὸ ὅτι μᾶς διδάσκει ἡ ἱστορία καὶ ἄλλες φορὲς ὑπῆρχαν διαφοροποιήσεις στοὺς χριστιανούς, γινόταν σύνοδοι, ἐξετάζονταν τὰ ζητήματα, καὶ ἢ ὅλοι συμφωνοῦσαν σὲ ὅλα, ἢ ἀποκόπτονταν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὡς “αἱρετικοί”. Ἐπίσης τὰ θέματα, μὲ τὰ ὁποῖα καταπιάνονταν οἱ σύνοδοι προέκυπταν ἀπὸ τὸ ἐσωτερικὸ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὁπότε ἔπρεπε νὰ ἐπιλυθοῦν. Στὴν προκείμενη περίπτωση ὅμως τῶν “θεολογικῶν διαλόγων” δὲν ὑπάρχει καμιὰ πίεση ἀπὸ τὸ ποίμνιο, οὔτε ἀπὸ τὴ μεριὰ τῶν παπικῶν, οὔτε ἀπὸ τὴν μεριὰ τῶν ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι νὰ ἔχουν ἱδρύσει λ.χ. ὁμάδες κοινῆς πίστεως, νὰ ἐκφράζουν μιὰ μεγάλη τάση στὸ ἐσωτερικό τους, ποὺ νὰ ἐπιζητᾶ τὴν ἕνωση κ.λπ.! Στὶς συμπροσευχὲς συνήθως ἐμφανίζονται κάποιες τραγικὲς καθηγητικὲς φιγοῦρες τῶν ἐντόπιων θεολογικῶν Σχολῶν καὶ κάποιοι μέσοι καὶ ὑψηλόβαθμοι κληρικοί, τραγικότεροι τῶν καθηγητῶν, οἱ ὁποῖοι ἂν εἶχαν χιλιοστὸ αὐτοσυνειδησίας δὲ θὰ τολμοῦσαν ὄχι ἱερεῖς (ἢ θεολόγοι) νὰ εἶναι, ἀλλὰ οὔτε κἂν νὰ εἰσέρχονται ἐντός τῶν Ἱερῶν Ναῶν. Ἡ ἀντίδραση τοῦ Πατριάρχη μας, θολὴ σκιὰ τῶν πάλαι ποτὲ ἀξιόλογων Πατριαρχῶν μας (Γενναδίου Σχολαρίου, Ἱερεμία Β´ Τρανοῦ ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἄλλων), ἐκλεγμένος ἀπὸ ἕνα ποίμνιο 3000 (καὶ ἂν) Ρωμιῶν τῆς Πόλης, δηλαδὴ ἀπὸ πληθυσμὸ ποὺ ἀντιστοιχεῖ σὲ ἕνα μέσο χωριὸ τῆς Ἑλλάδος, προσπαθεῖ νὰ δείξει πυγμή, ἀλλὰ δὲν πείθει οὔτε κἂν τὸν ἑαυτό του! Ἀπὸ ἔτη φωτὸς διακρίνεται ὅτι βρίσκεται σὲ ἀπόλυτη πλάνη, ὅταν στὶς φωνὲς τόσων ἀνθρώπων, ἀδελφῶν του Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων (καὶ ὄχι ἑτεροδόξων, κακοδόξων, ἀλλοδόξων καὶ ἄλλων, οἱ ὁποῖοι μποροῦν νὰ ἰσχυρίζονται καὶ νὰ πρεσβεύουν ὅτι πιὸ ἀντίχριστο καὶ δαιμονιῶδες μπορεῖ νὰ συλλάβει ἀνθρώπινος νοῦς) καὶ στὴν καθολικὴ ἔκφραση ἀποδοκιμασίας καὶ ἀηδίας γιὰ τὸ κακοπαιγμένο θέατρο σκιῶν, ποὺ καλεῖται “θεολογικὸς διάλογος ἀγάπης”, δὲν ἀντιτάσσει οὔτε κἂν ἕνα προβληματισμό, δὲν πραγματοποιεῖ οὔτε μιὰ στοιχειώδη ἔρευνα, οὔτε κἂν μιὰ μικρὴ προτροπὴ γιὰ διάλογο μὲ τόσους ἀνθρώπους, ποὺ δικαιολογημένα ἀντιδροῦν, παρὰ μόνο εἶναι ἕτοιμος νὰ πνεύσει τὶς ἀπειλὲς καὶ τὶς θεοστυγεῖς δυσφημίες του ὡς ἄλλος Ναβουχοδονόσωρ! Κύριε Βαρθολομαῖε, οἱ ἀπειλές σου μᾶς προκαλοῦν δύο συναισθήματα: 1ον βαθειὰ θλίψη γιὰ τὴν ἄνευ προηγουμένου κατάντια τοῦ Ρωμιοῦ Πατριάρχη, 2ον μειδίαμα, διότι, ὅπως κι ἐσὺ ἀναφέρεις “στὸν 21ο αἰώνα” κατὰ τὸν ὁποῖον ἔχουν κατοχυρωθεῖ ὅλα τα ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἡ δημοκρατία καὶ οἱ ἐλευθερίες τοῦ ἀνθρώπου, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν ἀκόμα ἡγέτες πάσης φύσης, μερικοὶ ἐκ τῶν ὁποίων ἐπιθυμοῦν καὶ νὰ αὐτοαποκαλοῦνται “Χριστιανοί”, ποὺ προσπαθοῦν, μάταια, νὰ ἐπιβληθοῦν μὲ ἀπειλὲς καὶ φοβέρες. Εὐτυχῶς γιὰ τοὺς σκεπτόμενους ὀρθοδόξους χριστιανοὺς καὶ δυστυχῶς γιὰ σένα, κύριε Βαρθολομαῖε, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔζησε κατὰ τὸ παρελθὸν ψευδοενώσεις, αἱρετικοὺς Πατριάρχες, ἁλώσεις καὶ κάθε λογῆς διωγμὸ καὶ ἐπέζησε. Ἐσένα θὰ φοβηθεῖ; Ὅπως καὶ ἄλλοι πολλοὶ σὰν καὶ ἐσένα, ἔτσι κι ἐσὺ θὰ παρέλθεις ὡς “κακὸ ὄναρ” καὶ τὸ μόνο ποὺ θὰ ἔχεις καταφέρει εἶναι νὰ ἔχεις προσθέσει μιὰ ἀκόμα (δυστυχῶς) μελανὴ σελίδα στὴν ἱστορία τῶν Πατριαρχευόντων τοῦ θρόνου τῆς Κωνσταντινούπολης. Μετὰ τιμῆς Ἰσίδωρος Φλωρέντης Γαλάτσι Ἀθήνα

χαστικῶν ἐνεργειῶν»… Ἐπίσης καὶ σὲ ὁμιλία του πρὸ διμήνου ὁ Πατριάρχης εἶχε τονίσει ὅτι οἱ πρωτεργάτες τῆς Ὁμολογίας «θὰ λάβουν τὶς δέουσες ἀπαντήσεις, διότι αὐτὰ εἶναι ἀπαράδεκτα πράγματα». 2. Ἐπιστολὴ τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου (Ζηζιούλα), συμπροέδρου τῆς Μικτῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν πρὸς ὅλους τοὺς Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Ἅγιος Περγάμου καὶ αὐτὸς ἐπισείει τὸν κίνδυνο σχίσματος λόγῳ τῆς κριτικῆς, ποὺ δέχεται ὁ Θεολογικὸς Διάλογος, ὅπως διεξάγεται μέχρι τώρα. Μάλιστα σὲ ἀσυνήθιστα αὐστηρὸ ὕφος θέτει πρὸ τῶν εὐθυνῶν των(!!!) τοὺς Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ἐπιτρέπουν τὴν κριτικὴ στὰ συντελούμενα στὸ χῶρο τοῦ οἰκουμενισμοῦ! Ζητᾶ τὴν παρέμβαση τῆς Ἱεραρχίας ὄχι γιὰ νὰ συζητήσει Αὐτὴ τὸ ζήτημα τοῦ Διαλόγου, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀπαγορεύσει οὐσιαστικὰ τὴν κριτική, ποὺ ἀσκεῖται! Οἱ ἐκφράσεις του εἶναι ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὲς καὶ προκαλοῦν πολλὲς ἀπορίες: «Ποῦ βαίνομεν ὡς Ἐκκλησία, Σεβασμιώτατε ἅγιε ἀδελφέ; … “῾Ο ταράσσων (τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ) βαστάσει τὸ κρῖμα, ὅστις ἂν ἦ”… Ἡ εὐθύνη ὅλων, μάλιστα δὲ τῶν ἐπισκόπων, εἶναι πελωρία.… Λάβετε, παρακαλοῦμεν, θέσιν ἐπʼ αὐτοῦ, πρὶν ἢ ὁδηγηθῶμεν εἰς πλήρη ἀπαξίωσιν τῶν συνοδικῶν ἀποφάσεων καὶ διασπασθῆ τὸ ποίμνιόν Σας ὡς ἐκ τῆς τυχὸν ὀλιγωρίας μας»! 3. Ἀρκετὲς ἐπιστολὲς Ἀρχιερέων ἀπευθυνόμενες στὸν Ἀρχιεπίσκοπο, ποὺ ἐξέφραζαν τὴν ἔντονη ἀνησυχία τους γιὰ τὴν πορεία τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου καὶ ζητοῦσαν ἡ Ἱεραρχία νὰ συζητήσει καὶ νὰ λάβει θέση γιὰ τὸ κρίσιμο αὐτὸ θέμα πρὸ τῆς συνεδριάσεως τῆς Μικτῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς στὴν Κύπρο. 4. Δύο ἐπιστολὲς πρὸς τὴν Ἱεραρχία τοῦ Καθηγητοῦ Δογματικῆς κ. Τσελεγγίδη, οἱ ὁποῖες εἶναι ἰδιαίτερα ἀποκαλυπτικὲς γιὰ τὰ συμβαίνοντα στὸ διάλογο καὶ τὶς πρακτικές τῶν πρωτοστατούντων σὲ αὐτούς. Ὁ καθηγητὴς ζήτησε ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία: «α) Νὰ γνωστοποιηθεῖ τὸ θέμα (τοῦ Διαλόγου) στοὺς σεπτοὺς Ἱεράρχες μας. β) Νὰ τεθεῖ τὸ θέμα στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, προκειμένου νὰ συζητηθεῖ μὲ βάση τὸν ὑπάρχοντα σχεδιασμὸ (προσχέδιο) τῆς Ἐπιτροπῆς, νὰ τοποθετηθεῖ ἡ Ἱεραρχία καὶ νὰ ἐκδώσει τὴ Συνοδική της πρόταση. Καὶ τέλος γ) ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας νὰ μεταφέρει στὴν Κύπρο τὴ Συνοδική της τοποθέτηση, καὶ ἐντός τῶν ὁρίων της νὰ κινηθεῖ καὶ ὁ ἴδιος». Παράλληλα ὁ κ. Τσελεγγίδης καταγγέλλει ὅτι «γνωστοὶ «κύκλοι», ποὺ ἡγοῦνται τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου καὶ δὲν ἀνήκουν στὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, ἀντὶ νὰ χαροῦν καὶ νὰ ἐπαινέσουν ἕναν ἁπλὸ πιστό, ποὺ σέβεται τὴν Κανονικὴ Τάξη τῆς Ἐκκλησίας καὶ ζητᾶ νὰ ἐφαρμοστεῖ αὐτὴ μὲ τὴν Συνοδικὴ τοποθέτηση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἀναλώθηκαν σὲ ἕναν ἀγῶνα ἀποτροπῆς τῆς πραγματοποιήσεως αὐτοῦ τοῦ αἰτήματος. Παρενέβησαν στὰ ἐσωτερικὰ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας χρησιμοποιώντας ψευδεῖς ἰσχυρισμοὺς μὲ συκοφαντικὴ διάθεση ἐναντίον μου…. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ λέγουν, ἀτυχῶς, τὴ στιγμή, ποὺ ζητῶ νὰ ἀποφανθοῦν Συνοδικῶς οἱ Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας μας… Αὐτοὶ ποὺ μιλοῦν περὶ Ἐκκλησιολογίας καὶ θέτουν ὡς θέμα τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου τὴν Ἐκκλησιολογία, μέμφονται τὸν πιστό, ποὺ ἐνεργεῖ ἐκκλησιολογικῶς καὶ ποὺ ζητᾶ τὴν ἐφαρμογὴ στὴν πράξη αὐτῆς τῆς Ἐκκλησιολογίας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία του, ἐπειδὴ θέλει νὰ λάβουν γνώση οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ νὰ ἀποφανθοῦν στὴ συνέχεια Συνοδικῶς; Πῶς ἐξηγεῖται ὁ τόσος φόβος γιὰ τὴν πλήρη ἐφαρμογὴ καὶ λειτουργία τοῦ Συνοδικοῦ Θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας; Μήπως ἐπιθυμοῦν ἀντʼ αὐτοῦ κάποιο σύστημα “Προκαθημένων”;» καὶ συνεχίζει μὲ καίρια ἐρωτήματα ὁ Καθηγητής: «Μέχρι σήμερα ἔγιναν δέκα Συνελεύσεις (στὸ Διάλογο). Πότε τὰ θέματα αὐτῶν τῶν Συνελεύσεων (τοῦ Διαλόγου) τέθηκαν ὑπόψη τοῦ σώματος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, προκειμένου νὰ πάρουν θέση σʼ αὐτὰ Συνοδικῶς; Πότε ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας συμμετεῖχε στὶς Συνελεύσεις (τοῦ Διαλόγου) ἔχοντας στὸ νοῦ καὶ στὰ χέρια του τὴν Συνοδικὴ ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας του, τὴν ὁποία ὑποστήριζε καὶ κατέθετε; Ἀλλά, ἂν γιὰ καμιὰ ἀπὸ τὶς Συνελεύσεις αὐτὲς δὲν ὑπῆρχε Συνοδικὴ ἀπόφαση, ποιὰ ἀπόφαση ἐκπροσώπησε καὶ κατέθεσε ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας; Ἂν ὅμως ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς μας βρίσκονται σὲ ἄγνοια γιὰ ὅσα ἔγιναν, πῶς διακηρύσσεται ὅτι ὁ Διάλογος διενεργεῖται ὄχι μὲ τὶς ἐνέργειες ὁρισμένων προσώπων ἢ Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ μὲ ἀποφάσεις ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν αὐτοκεφάλων καὶ αὐτονόμων Ἐκκλησιῶν; …Οἱ γνῶμες τῶν προσώπων, ποὺ ἡγοῦνται τοῦ Διαλόγου, ἀλλὰ καὶ Προκαθημένων Ἐκκλησιῶν, μοῦ εἶναι σεβαστὲς ὡς προσωπικὲς μόνον ἀπόψεις τους καὶ ὄχι ὡς γνῶμες, ποὺ ἐκφράζουν ὁπωσδήποτε τὸ σύνολο τῆς Ἐκκλησίας. Γιʼ αὐτὸ καὶ θὰ περιμένω ταπεινὰ νὰ ἐκφραστεῖ ἡ Ἐκκλησία μας ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ Συνοδικὰ καὶ ἐλεύθερα, σχετικῶς μὲ τὴ Συνέλευση τῆς Κύπρου, καὶ ὄχι κάτω ἀπὸ ἐκβιαστικὲς καταστάσεις, ποὺ δημιουργοῦν ὁρισμένοι παράγοντες, οἱ ὁποῖοι δὲν ἀνήκουν στὴν τοπικὴ Ἐκκλησία μας. Οἱ παράγοντες αὐτοί, ἐνῶ δείχνουν ἀπὸ τὴ μιὰ ὅτι ἐνοχλοῦνται, ὅταν ἐπικαλούμαστε τὴν λήψη Συνοδικῆς ἀποφάσεως, ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἔμμεσα πλὴν σαφῶς, μᾶς

Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας: ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ ΔΙΑΚΟΝΙΣΣΩΝ

Τὸ Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας ἀπέρριψε τὴν ἰδέαν περὶ χειροθεσίας διακονισσῶν. Ἡ ἀπόφασίς του ἀναγράφεται εἰς ἐπίσημον ἀνακοίνωσιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Μάρκου. Τὴν ἀπόφασιν ἔλαβε κατὰ τὰς ἐργασίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου του, αἱ ὁποῖαι διεξήχθησαν ἀπὸ τὴν 6ην ἕως καὶ τὴν 8ην Ὀκτωβρίου. «Δὲν θεωρεῖται ἀναγκαῖο καὶ ἀπαραίτητο νὰ θεσμοθετεῖται κάτι τέτοιο στὴν πράξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὴν Ἀφρικανικὴ Ἤπειρο», ἐπισημαίνεται εἰς τὴν ἀνακοίνωσιν.

δίνουν τὴν ἐντύπωση ὅτι θέλουν νὰ ἐπιβάλουν τὴν κατευθυντήρια γραμμή τους… Ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία εἶναι αὐτοκέφαλη καὶ θὰ πρέπει ἐλεύθερα καὶ ἀνεπηρέαστα νὰ ἐκφραστεῖ Συνοδικῶς». 5. Ἐπιστολὴ Κληρικῶν (8.10.09) πρὸς τὴν Ἱεραρχία, ποὺ αἰτιολογοῦσαν τὴν προσυπογραφὴ τῆς Ὁμολογίας καὶ ζητοῦσαν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νὰ συζητήσει καὶ ἀποφανθεῖ συνοδικὰ γιὰ τὸ θέμα τοῦ Διαλόγου, διότι ἐξελίσσεται κατὰ παράβαση τῶν πανορθοδόξως ἐγκεκριμένων. Ἐπίσης, οἱ κληρικοὶ μὲ τὴ γλώσσα τῆς ἀλήθειας ἀπαντοῦσαν στὶς ἐπιστολὲς τοῦ Πατριάρχου καὶ τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου. Ἐπεσήμαναν συγκεκριμένα τὴν «παρεμβατικὴ τακτικὴ καὶ εἰσχώρηση στὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀποπροσανατολισμὸ καὶ ἐπιλεκτικὴ ἀναφορὰ ἐνεργειῶν καὶ ἀποφάσεων, καθὼς καὶ παντελῆ ἔλλειψη ἐπιχειρημάτων καὶ τεκμηριωμένου λόγου…. Μὲ ἀνοίκειους χαρακτηρισμούς, ὑποδείξεις, ἔμμεσους ἐκβιασμοὺς καὶ ἀπειλὲς ἐπιχειρεῖται ἡ ποδηγέτηση καὶ ἡ χειραγώγηση τῶν Ἱεραρχῶν καὶ ἡ τεχνητὴ ἐκμαίευση τῆς ἀποφάσεώς τους… Πῶς θὰ προσέλθει ὁ Συνοδικὸς ἀπεσταλμένος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ συμμετάσχει στὴν διαπραγμάτευση τοῦ νέου κειμένου τῆς Ἐπιτροπῆς, ὅταν δὲν ἔχει ἐγκριθεῖ Συνοδικὰ τὸ προηγούμενο, τὸ ὁποῖο μάλιστα ἀποτελεῖ καὶ τὴ βάση τοῦ ἐπικείμενου διαλόγου; Ποιὰ ἀξιοπιστία μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνας τέτοιος διάλογος (ὑπὸ τὴν συμπροεδρία τοῦ Σεβασμιωτάτου Περγάμου), ὅταν ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴ Συνοδικὴ ἔγκριση τῶν πορισμάτων του ἐκ μέρους τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ποὺ μετέχουν σʼ αὐτόν; Γιατί διαμαρτύρονται γιὰ τὴν «Ὁμολογία Πίστεως», ἡ ὁποία ἀποτελεῖ συνοδικὴ συμμετοχὴ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία ἔπρεπε νὰ ἐπιδιώκουν καὶ ὄχι νὰ ἀφορίζουν; Αὐτὸ δὲν εἶναι Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, ἀλλὰ παπικὴ ἱεροκρατία. Αὐτὴν τὴν ἱεροκρατικὴ «αὐθεντία καὶ τὸ κῦρος τῶν Συνοδικῶν ἀποφάσεων» ὑπερασπίζεται ὁ Μητροπολίτης Περγάμου κι αὐτὸ εἶναι τὸ «ἐκκλησιολογικὸν διακύβευμα», γιὰ τὸ ὁποῖο ἀγωνιᾶ»· καὶ καταλήγει ἡ ἐπιστολὴ τῶν κληρικῶν: «Ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία προσβάλλεται ἀπὸ ἱεροκρατικὲς τάσεις, ποὺ ἀγνοοῦν τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ περιφρόνηση τῆς ἱεροκανονικῆς καὶ Πατερικῆς Παραδόσεως, ὅπως αὐτὴ ὁριοθετήθηκε στὶς Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Συνόδους γιὰ τὴν στάση μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἐσχάτως ἐνισχυμένη ὑπερόρια ἀνάμειξη σὲ θέματα τῆς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν Σεπτὴ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας παρακαλοῦμε υἱικῶς τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο καὶ τοὺς Σεβασμιωτάτους Ποιμενάρχες μας νὰ ἀποφανθοῦν καὶ νὰ τοποθετηθοῦν Συνοδικῶς, μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ νὰ ἀναπαύσουν τὸ ἐν Χριστῷ ποίμνιό τους, ποὺ ἀγωνιᾶ ἀπληροφόρητο, ἀναμένοντας τὴν φωνὴ τῆς Μητέρας Ἐκκλησίας του». Β) Σὲ ἕνα τέτοιο ἰδιαίτερα βαρὺ κλίμα ἐκλήθη ἡ Ἱεραρχία νὰ ἀποφανθεῖ στὰ αἰτήματα, ποὺ ἔθεσαν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὁ Μητροπολίτης Περγάμου, Ἀρχιερεῖς, κληρικοὶ καὶ ὁ Καθηγητὴς Τσελεγγίδης καὶ μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς ἀνωτέρω, 10.000 Κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ἀπὸ πολλὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ποὺ ὑπέγραψαν τὴν «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». Καὶ ἡ Ἱεραρχία πραγματικὰ σὲ δύο πολύωρες συνεδριάσεις Της «συνεζήτησε καὶ ἀπεφάσισε ὁμοφώνως… μὲ αἴσθημα εὐθύνης ἔναντι τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καὶ παραδόσεως καὶ τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ εὔκλειαν τῆς Ἐκκλησίας». Ἡ Ἀνακοίνωση τῆς Ἱεραρχίας ἀξίζει μιὰ προσεκτικότερη ἀνάγνωση. 1. Ἡ Ἱεραρχία, ἤτοι τὸ Ἀνώτατο Ὄργανο διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἐκφράσεως τῆς συνειδήσεώς Της, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως συζήτησε ἀναλυτικὰ τὸ θέμα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων. Αὐτὸ ἀπὸ μόνο του εἶναι πολὺ σημαντικό! 2. Στὴν παραγρ. 1 ἡ Ἱεραρχία ἀναγνωρίζει ὅτι ὁ μέχρι τώρα Διάλογος διεξαγόταν χωρὶς νὰ ὑπάρχει ἡ ἀπαραίτητη ἐνημέρωσή Της καὶ ἀποφάσισε ὅτι στὸ ἑξῆς «θὰ λαμβάνη γνώση ὅλων τῶν φάσεων τῶν Διαλόγων, διαφορετικὰ κανένα κείμενο δὲν δεσμεύει τὴν Ἐκκλησία. Ἄλλωστε αὐτὸ συνιστᾶ τὸ Συνοδικὸ Πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας». «Κανένα κείμενο» σημαίνει κείμενο ἀπὸ ὅπου καὶ ἂν προέρχεται! Εἶναι προφανὲς ποιοὶ εἶναι ἀποδέκτες τοῦ μηνύματος αὐτοῦ… 3. Γιὰ τὴν Ἱεραρχία μας «Συνοδικὸ πολίτευμα» σημαίνει ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο ἀπόφασή Της καὶ ὄχι «κάποιο σύστημα τῶν “Προκαθημένων”» (καθηγητὴς Τσελεγγίδης)! Εἶναι καὶ ἐδῶ προφανὲς ποιοὶ εἶναι ἀποδέκτες τοῦ μηνύματος αὐτοῦ… 4. Εἶναι ἄξιο ἐπισημάνσεως, ἀλλὰ καὶ ἀνησυχίας, ὅτι οἱ πρωτοστατοῦντες στὸ Διάλογο εἶχαν περιοριστεῖ ἢ καλύτερα ἐπαναπαυτεῖ στὴν ἁπλὴ σύμφωνη γνώμη τῶν Προκαθημένων μόνο γιὰ τὴν ἔναρξη τῶν διαφόρων φάσεων τοῦ Διαλόγου καὶ ποτὲ δὲν ἐπεδίωξαν τὴ Συνοδικὴ ἔγκριση τῶν κειμένων τοῦ Διαλόγου, οὔτε ἀπὸ τοὺς Προκαθημένους, οὔτε ἀπὸ τὶς Συνόδους τῶν κατὰ τόπους Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὅπως ἐπιβάλλει ἡ Ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία! Καὶ τὸ πιὸ ἀνησυχητικὸ εἶναι ὅτι προσπάθησαν νὰ ἀποτρέψουν τὴν ἐνασχόληση τῆς Ἱεραρχίας μὲ τὴν οὐσία καὶ τὸ περιεχόμενο τοῦ Διαλόγου! Ὁ καθηγητὴς Τσελεγγίδης εἶναι ἀπολύτως σαφὴς καὶ ἀποκαλυπτικός. 5. Ἡ παραγρ. 2 εἶναι σαφέστατη: «Ὁ Διάλογος πρέπει νὰ συνεχισθεῖ». Ἡ Ἱεραρχία δὲν σταματᾶ ἐδῶ, ἀλλὰ κρίνει ἀπαραίτητο νὰ συμπληρώσει: «ΟΜΩΣ», λέει ἡ Ἱεραρχία, ὁ διάλογος πρέπει νὰ συνεχιστεῖ ὑπὸ αὐστηρὲς προϋποθέσεις: «ΜΕΣΑ ΟΜΩΣ ΣΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΠΛΑΙΣΙΑ». Ἂν διαβάσουμε πίσω ἀπὸ τὶς γραμμές, εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ Ἱεραρχία μὲ πολὺ λεπτότητα ἐπισημαίνει ὅτι μέχρι τώρα προφανῶς δὲν συνέβαινε αὐτὸ —ἐν ἐναντία περιπτώσει δὲν θὰ χρειαζόταν τέτοια ἐπισήμανση! Ἄλλωστε, ἂν ἡ μέχρι τώρα πορεία τοῦ Διαλόγου εἶχε κινηθεῖ «μέσα στὰ Ὀρθόδοξα

ἐκκλησιολογικὰ καὶ κανονικὰ πλαίσια» προφανῶς κανένας πιστὸς δὲν θὰ εἶχε ἀντίρρηση, οὔτε «Ὁμολογία πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» θὰ εἶχε νόημα! Ἐπὶ πλέον, ὅταν ἡ Ἱεραρχία ἀπαιτεῖ γιὰ τὸ Διάλογο νὰ κινεῖται «μέσα στὰ… κανονικὰ πλαίσια» εἶναι προφανὲς ὅτι ἀποκλείει τὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες τῶν συμπροσευχῶν! 6. Ἡ παράγρ. 3 ἐπισημαίνει ὅτι σκοπὸς τοῦ διαλόγου εἶναι ἡ «ἐν ἀληθείᾳ» ἐκπλήρωση τῆς προσευχῆς ὑπὲρ «τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως». Αὐτὸ τὸ «ἐν ἀληθείᾳ» συχνὰ ἀποσιωπᾶται ἀπὸ ὁρισμένους, ἢ δὲν τοῦ δίδεται ἡ πρέπουσα βαρύτητα… 7. Ἀσφαλῶς, ἡ πλέον καθοριστικὴ εἶναι ἡ παράγρ. 5, ποὺ περιέχει τὴ συγκεκριμένη «κατεύθυνση», ποὺ δόθηκε στοὺς ἐκπροσώπους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὸ Διάλογο στὴν Κύπρο. Ἡ Ἱεραρχία ἀπεφάνθη Συνοδικῶς καὶ ἔδωσε «κατεύθυνση στοὺς ἐκπροσώπους τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ ὑποστηρίξουν, ὥστε νὰ ἐγγραφεῖ στὸ τελικὸ κείμενο ἡ κανονικὴ θέση τοῦ πρωτείου τοῦ πάπα Ρώμης κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία σὲ σχέση πρὸς τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ σὲ ἀναφορὰ πρὸς τὸν 3ον Κανόνα τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τὸν 28ο Κανόνα τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου». Ἡ Ἱεραρχία μὲ τὴν παρ. 5 ἀπάντησε στὰ αἰτήματα τῆς ἐπιστολῆς τῶν Κληρικῶν (8.10.09) καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Δογματικῆς κ. Τσελεγγίδη, ποὺ εἶχε ζητήσει «ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας νὰ μεταφέρει στὴν Κύπρο τὴ Συνοδική της τοποθέτηση, καὶ ἐντός τῶν ὁρίων της νὰ κινηθεῖ καὶ ὁ ἴδιος»! 8. Ἂν γίνει σεβαστὴ καὶ ἐφαρμοστεῖ ἡ δοθεῖσα «κατεύθυνση» (παρ. 5) στὸν ἐν ἐξελίξει διάλογο στὴν Πάφο – Κύπρο εἶναι προφανὲς ὅτι ἀνατρέπονται πλήρως τὰ συμπεράσματα τοῦ προσχεδίου (κείμενο Ἐλούντα – Κρήτη 2008) καὶ στὴ φάση αὐτὴ τοῦ Διαλόγου συνολικὰ οἱ μεθοδεύσεις τοῦ Βατικανοῦ καὶ τινῶν ἄλλων… Ἴσως αὐτὸ φοβοῦνταν κάποιοι καὶ ἤθελαν τὶς Συνόδους νὰ μὴ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν οὐσία τοῦ διαλόγου! (εἶναι ἀναγκαία περαιτέρω ἀνάλυση τῆς Συνοδικῆς «κατευθύνσεως»). 9. Ἡ Ἱεραρχία στὴν παρ. 6 τοῦ ἀνακοινωθέντος Της ἀναφέρεται στὴν «Ὁμολογία Πίστεως». Ὑπενθυμίζω ὅτι ὁ Πατριάρχης καὶ σὲ ὁμιλίες του καὶ σὲ ἐπίσημο Πατριαρχικὸ Γράμμα, «συνοδικῇ διαγνώμῃ» μάλιστα, εἶχε ζητήσει τὴν ἀποκήρυξή της ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενο καὶ τὴ μορφὴ καὶ τὴν καταδίκη ὅσων ὑπέγραψαν, διότι ἡ Ὁμολογία, κατὰ τὸν Πατριάρχη, «παραπλανᾶ τὸν πιστὸ λαό», δημιουργεῖ «σχίσμα» στὸ λαὸ καὶ τὴν Ἱεραρχία, παρακωλύει σοβαρὰ τὴ διορθόδοξη συνεργασία κ.ο.κ. Ἀπὸ τὸ ἀνακοινωθὲν προκύπτει ὅτι ἡ Ἱεραρχία προφανῶς δὲν συμμερίζεται τὶς Πατριαρχικὲς ἀνησυχίες καὶ δὲν τὶς βρίσκει δικαιολογημένες. Ὁ ἐκπρόσωπος Τύπου Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος μάλιστα δήλωσε ὅτι ἡ Ὁμολογία δὲν προκαλεῖ κανένα σχίσμα. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἡ Ἱεραρχία δὲν τὴν ἀποκήρυξε, οὔτε ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενο, οὔτε ὡς πρὸς τὴ διαδικασία (συγκέντρωση ὑπογραφῶν κ.λπ.)! Καὶ ἀσφαλῶς δὲν ἐπέβαλε ἐκκλησιαστικὰ ἐπιτίμια στοὺς ὑπογράψαντες κληρικούς, οὔτε κἂν ἐπίπληξη, ἢ ἔστω ἁπλὴ σύσταση! Ἀλλὰ οὔτε καὶ ἡ ὑπογραφὴ τῶν πιστῶν χαρακτηρίστηκε ὡς ἐκκλησιολογικὰ ἀπαράδεκτη! Ἄλλωστε πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ καταδικάσει τέτοιο κείμενο καὶ τὴν ὑπογραφή του, ὅταν εἶναι πρόδηλο ἀπὸ τὸ ἀνακοινωθὲν ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ Ἱεράρχες συμμερίζονται τὶς ἀνησυχίες τῶν συντακτῶν τῆς «Ὁμολογίας»; Πῶς νὰ καταδικάσουν Ἀρχιερεῖς, ἀλλὰ καὶ σεβασμίους καθηγουμένους μὲ ὁλόκληρες Ἀδελφότητες καὶ λοιποὺς κληρικοὺς ἀπὸ πολλὲς Ὀρθόδοξες χῶρες, ὅταν ἡ ὑπογραφή τους στὴν «Ὁμολογία» στάθηκε ἀφορμὴ γιὰ νὰ συζητήσει ἡ ἴδια ἡ Ἱεραρχία τόσο ἀναλυτικὰ καὶ νὰ ἐνημερωθεῖ γιὰ τὸ κρίσιμο θέμα τοῦ Διαλόγου; Ὅπως δήλωσε Ἀρχιερέας ἐκ τῶν μὴ ὑπογραψάντων «τελικὰ ἡ Ὁμολογία μᾶς βγῆκε σὲ καλό· ἐνημερώθηκε ἡ Ἱεραρχία γιὰ τὰ θέματα αὐτά, στὰ ὁποῖα εἶχε μεσάνυκτα»! Καὶ μόνο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ὁμολογία στάθηκε ἀφορμὴ γιὰ τὴ συζήτηση καὶ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας αὐτὸ καὶ μόνο ἀποτελεῖ τὴν καταξίωσή της στὴ σύγχρονη ἐκκλησιαστικὴ πραγματικότητα. 10. Ἡ Ἱεραρχία δὲν ἀπαξιοῖ θεολογικὰ τὴν «Ὁμολογία», ἀλλὰ τὴ χαρακτηρίζει ἁπλῶς «ὡς ἐκ περισσοῦ», δηλ. «χωρὶς νὰ εἶναι ἀπαραίτητη, ἀναγκαία» (Μπαμπινιώτης). Ἔχει ἰδιαίτερη σημασία ἡ αἰτιολόγηση τῆς φράσεως αὐτῆς: δὲν εἶναι ἀπαραίτητη, διότι ἡ Ἰδία ἡ Ἱεραρχία πλέον «παρακολουθεῖ καὶ θὰ συνεχίσει νὰ παρακολουθεῖ ἐπαγρυπνοῦσα τὸ θέμα τῶν διαλόγων». Ἡ αἰτιολόγηση αὐτή, ἐν συνδυασμῷ μὲ τὴν ἐφαρμογὴ ἐν τοῖς πράγμασι τῆς παραγρ. 1, ὅπου δηλώθηκε ὅτι «ἐφεξῆς ἡ Ἱεραρχία θὰ λαμβάνη γνώση ὅλων των φάσεων τῶν Διαλόγων», πραγματικὰ καθιστᾶ πλέον τὴν Ὁμολογία μὴ ἀπαραίτητη, μὴ ἀναγκαία. Γιὰ τὴ μέχρι σήμερα ἀναγκαιότητα καὶ χρησιμότητά της προσμαρτυρεῖ καὶ ἡ ἴδια ἡ συζήτηση στὴν Ἱεραρχία! Ἡ «Ὁμολογία» στάθηκε ἡ ἀφορμὴ τῆς Συνοδικῆς συζητήσεως καὶ ἀποφάσεως. Ἂν δὲν ὑπῆρχε δὲν θὰ προκαλεῖτο καὶ ἐνημέρωση τῆς Ἱεραρχίας. Ὅσοι στὴ συνοδικὴ φράση «ὡς ἐκ περισσοῦ» βλέπουν θεολογικὸ χαρακτηρισμὸ καὶ μάλιστα ἀπαξιωτικὸ γιὰ τὴν «Ὁμολογία» εἶναι πρόδηλο ὅτι ἐκφράζουν τοὺς ἀνεκπλήρωτους πόθους καὶ τὶς ἀνικανοποίητες ἐπιθυμίες τους… 11. Συγκινητικὴ ὅμως εἶναι ἡ φράση τῆς παρ. 6 τοῦ ἀνακοινωθέντος: Ἡ

Ὁ Πρωθυπουργὸς διὰ τὴν Χάλκην

Ὁ Πρωθυπουργὸς κ. Γ. Παπανδρέου, κατὰ τὴν ἐπίσκεψίν του εἰς τὴν Κύπρον, ἠρωτήθη διὰ τὴν στάσιν τῆς Τουρκίας ἔναντι τοῦ αἰτήματος διὰ ἐπαναλειτουργίαν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης. Ὁ Πρωθυπουργὸς ἀπήντησε: «Τὸ θέμα τῆς Χάλκης τὸ ἔχω θέσει κατ᾽ ἐπανάληψη. Τὰ δικαιώματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῶν μειονοτήτων εἶναι ζητήματα σεβασμοῦ τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καὶ ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, δὲν εἶναι διμερῆ θέματα. Ἀφοροῦν βασικὲς ὑποχρεώσεις γιὰ μιὰ χώρα (Τουρκία), ποὺ θέλει νὰ εἶναι δημοκρατική».

.d o

m

o

m o

c u -tr a c k

C

lic

k

to

bu

y

N O

W

N O

y bu to k C

lic

w

w

w

.d o

w

w

w

F -X C h a n ge

!

-X C h a n g

!

DF

c u -tr a c k

.c

Ἱεραρχία «παρακαλεῖ τοὺς πιστοὺς νὰ ἐμπιστεύονται τοὺς ποιμένες»! Πραγματικὰ μιλάει ἡ μάνα–Ἐκκλησία στὰ παιδιά της, καὶ ὄχι ἡ μητρυιά. Μιλάει ὁ πατέρας–Ἐπίσκοπος καὶ ὄχι ὁ πατριὸς! Καὶ τί δὲν ὑποδηλώνει αὐτὸ τὸ «παρακαλεῖ δὲ τοὺς πιστούς»! Ὑπονοεῖ τὴν κατανόηση τοῦ πατέρα στὴν εὔλογη ἀνησυχία τῶν παιδιῶν του. Φανερώνει τὸ σεβασμὸ στὴν προσωπικότητα τῶν παιδιῶν του. Προσμαρτυρεῖ στὴν ἱερὴ ὑποχρέωση τῶν πιστῶν νὰ ἀνησυχοῦν καὶ νὰ νοιάζονται ὅταν «πίστις τὸ κινδυνευόμενο». Δόξα τῷ Θεῶ! εἶναι μακράν τῆς Ἱεραρχίας μας ἱεροκρατικὲς ἀντιλήψεις ἐπιβολῆς, φίμωσης καὶ πάταξης τῆς φωνῆς, τῆς ἀγωνίας καὶ τῆς ἀνησυχίας τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ! Συγκρίνοντας τὴ φράση αὐτὴ μὲ ἄλλα κείμενα, ποὺ ἀναφέρονται στὴν «Ὁμολογία» ἐγχώρια ἢ ἀλλαχόθεν προερχόμενα γίνεται ἀπόλυτα κατανοητὴ ἡ τεράστια διαφορὰ ἤθους: τοῦ ποιμένα, ποὺ βιώνει καθημερινὰ καὶ ἀπὸ κοντὰ τὴν ἀγωνία τοῦ ποιμνίου του, ἀπὸ τὸν ἀφʼ ὑψηλοῦ ἐστώτα καὶ μακρὰν ποιμνίου φιλοσοφοῦντα ἢ ἁπλῶς διοικοῦντα!

Συμπερασματικὰ Α) Ἡ ὁμόφωνη ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας μετὰ ἀπὸ δύο μέρες ἐξαντλητικῆς συζητήσεως ἀποδεικνύει ὅτι σὲ θέματα διαφυλάξεως τῆς Πίστεως ἡ Ἱεραρχία μας στέκεται ἑνωμένη καὶ τίποτα καὶ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ τὴ διασπάσει καὶ νὰ δημιουργήσει καταστάσεις σχίσματος καὶ διχοστασιῶν στοὺς κόλπους Της! Β) Οἱ Ἱεράρχες μας ἀπέδειξαν ὅτι ἀγαποῦν ἐν ἀληθείᾳ καὶ ἀληθεύουν ἐν ἀγάπῃ, διότι ξέρουν καὶ μποροῦν νὰ ἀποδίδουν τὴν ἐνδεδειγμένη φιλοξενία καὶ φιλοφρόνηση, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀγάπη τους στὸν Πατριάρχη μας ὅταν ἐπισκέπτεται τὶς ῾Ι. Μητροπόλεις, ἀλλὰ ταυτόχρονα ὅμως ὅταν πρόκειται γιὰ θέματα πίστεως καὶ ἐκκλησιαστικῆς τάξεως μποροῦν καὶ ξέρουν νὰ ὁμιλοῦν τὴ γλώσσα τῆς ἀλήθειας, πάλι μὲ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη… Γ) Ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας καθὼς καὶ ὁλόκληρη ἡ συζήτηση, ποὺ προηγήθηκε μὲ τὴν ὑπογραφὴ τῆς «Ὁμολογίας πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» ἀπέδειξε ὅτι στὰ κρίσιμα θέματα τῶν Διαλόγων εἶναι ἀπαραίτητη ἡ συμμετοχὴ ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν εἶναι δυνατὸν μία ὁμάδα, κάποιοι «ἐπαγγελματίες τοῦ διαλόγου», νὰ μονοπωλοῦν τὴν ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας ἐρήμην τῆς ῾Ι. Συνόδου καὶ τῶν πιστῶν. Κάθε μέλος, ἀπὸ τὸν Πατριάρχη μέχρι καὶ τὸν τελευταῖο πιστό, καλεῖται ἐν ταπεινώσει καὶ ἀγάπῃ, ἀναλόγως πρὸς τὸ χάρισμα, ποὺ ἔχει, νὰ διακονεῖ τὴ μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως στοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακράν. Οἱ παπικῆς προελεύσεως ἱεροκρατικὲς ἀντιλήψεις, ποὺ ἀπομονώνουν ἀπὸ τὰ συμβαίνοντα κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, ἢ ἡ προτεσταντικῆς νοοτροπίας ἀσέβεια πρὸς τοὺς ἀγρυπνοῦντες ποιμένες δὲν ἔχουν καμία θέση στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι φανερώσεις ἐκκλησιολογικῆς παθογένειας καὶ ὡς τέτοιες πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζονται ἀπὸ ὅλους. Δ) Ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας καθὼς καὶ ὁλόκληρη ἡ σχετικὴ ἀλληλογραφία ἀναφορικὰ μὲ τὴν ὑπογραφὴ τῆς «Ὁμολογίας πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» ἔτυχε εὐρύτατης διαδόσεως στὸ διαδίκτυο καὶ ἔχει μεταφραστεῖ σὲ πολλὲς γλῶσσες τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Αὐτὸ σημαίνει καὶ οὐσιαστικὴ ἀνάπτυξη καὶ ἐμβάθυνση τῆς διορθοδόξου συνεργασίας, ὄχι μόνο στὸ ἀπαραίτητο προσωπικὸ ἐπίπεδο τῶν Προκαθημένων τῶν Ἁγιωτάτων Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ κυρίως στὸ ἐπίπεδο τοῦ προβληματισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἡ συμβολὴ τῆς «Ὁμολογίας πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» ἴσως ἀποδειχθεῖ ἔτι πλέον καθοριστικὴ καὶ πυροδοτήσει ἀγαθὲς ἐξελίξεις καὶ σὲ ἄλλες Ὀρθόδοξες χῶρες. Εἴθε καὶ οἱ Ἱεραρχίες τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν νὰ ἀκολουθήσουν τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ νὰ μποροῦν καὶ Αὐτὲς νὰ ποῦν: «ἔδοξε τῷ Ἁγίω Πνεύματι καὶ ἡμῖν». Ε) Τέλος, ὅλοι κατανοοῦμε πολὺ καλὰ ὅτι τὸ μεῖζον πλέον εἶναι ἡ ἐφαρμογὴ ἐν τῇ πράξει τῶν ἀποφάσεων τῆς Ἱεραρχίας. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι καθόλου εὔκολη ὑπόθεση, διότι δυστυχῶς στὸ χῶρο τοῦ Διαλόγου ἔχουν παγιωθεῖ καταστάσεις, οἱ ὁποῖες μᾶς θλίβουν καὶ δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ἀνατραποῦν. Ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀγρυπνᾶ, προσεύχεται καὶ ἐλπίζει στὴ συνεχῆ ἐπαγρύπνηση τῶν Ποιμένων του γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν Ἀποφάσεων τῆς Ἱεραρχίας ἀπὸ ὅλους καὶ σὲ ὅλα τα ἐπίπεδα. Προσβλέπει μὲ ἐλπίδα καὶ πιστεύει ὅτι δὲ θὰ διαψευστεῖ… Πάτρα 20.10.09 π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, Ἐφημέριος ῾Ι. Ν. Ἁγίου Νικολάου Πατρῶν e-mail : [email protected] τηλ. 6945-377621

Παραφωνίαι τοῦ ραδιοσταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

γικῶν Σχολῶν καὶ ἄλλους «εὔρω-θεολόγους», ποὺ μαζὶ μὲ τὴν ἀλλοίωση τοῦ περιεχομένου τῶν ραδιοφωνικῶν ἐκπομπῶν ἀπεργάζονται τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ὀρθόδοξου κατηχητικοῦ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Υἱϊκῶς ζητοῦμε ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους μας νὰ ἐπιληφθοῦν τοῦ θέματος, νὰ παρακολουθήσουν οἱ ἴδιοι προσωπικῶς ἢ μέσω τῶν συνεργατῶν τους τὸ νέο πρόγραμμα τοῦ ραδιοσταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ μελετήσουν τὰ ὀνόματα τῶν νέων παραγωγῶν τῶν ραδιοφωνικῶν ἐκπομπῶν, γιὰ νὰ διαπιστώσουν ὅσα ἀναφέρουμε. Ἂν δὲν μποροῦν νὰ ἐπηρεάσουν τὶς ἐπιλογὲς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς σχετικὰ μὲ τὰ πρόσωπα, ποὺ θὰ ἐπιμελοῦνται τὶς ἐκπομπές, μποροῦν ὅμως ὁπωσδήποτε νὰ σταματήσουν τὴν ἀναμετάδοση τοῦ ραδιοφώνου τῆς Ἐκκλησίας στὶς δικές τους μητροπόλεις, ὥστε ὁ πιστὸς λαὸς νὰ προστατευθεῖ ἀπὸ ἰδέες οἰκουμενιστικὲς καὶ πνεῦμα κοσμικό. Ἡ καλύτερη πλέον ἐπιλογὴ εἶναι ἡ ἀναμετάδοση τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας. Ἰωάννης Τάτσης, Θεολόγος Γ. Καρτάλη 12Α 45332 Ἰωάννινα Τηλ. 2651068589 6977430621

Η «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ» ΑΝΕΒΑΛΕ ΤΑ «ΠΡΟΣΥΜΦΩΝΑ»

P Σελὶς 6η

P 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009 DF

e

-X C h a n g

W

.c

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

θειαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Τό ἀνακοινωθέν εἶναι διαποτισμένον ὑπό τοῦ σκεπτικοῦ τοῦ Περγάμου ὅτι ὅσα λέγονται περί Προδοσίας, εἶναι ἀπαράδεκτα, ἀβάσιμα καί ὅτι ὑπηρετεῖται ἡ ἀλήθεια τῆς Πίστεως εἰς τούς Διαλόγους. Δέν ἀπετόλμησαν ὅμως οἱ Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς νά προχωρήσουν εἰς ὑπογραφήν τῶν προσυμφώνων, τά ὁποῖα θά ἐπιταχύνουν τήν πορείαν πρός τήν Ἕνωσιν. Ἡ δυναμική τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» καί αἱ ἀντιπαπικαί ἀντιδράσεις ἑκατό περίπου πιστῶν, ὑπεχρέωσαν Παπικούς καί Ὀρθοδόξους νά μή εἰσέλθουν εἰς τήν οὐσίαν τοῦ θέματος, τό ὁποῖον εἶχε προκαθορισθῆ, ἀλλά νά ἐξετάσουν, ἐάν τό προσχέδιον τοῦ κειμένου διά τήν συζήτησιν περί τοῦ Πρωτείου ἔχη «καλή βάση γιά τό ἔργο τῆς Ἐπιτροπῆς» καί νά προβοῦν εἰς διορθώσεις, ἀλλαγάς καί συμπληρώσεις. Τό νέον «ραντεβοῦ» μετά τάς ἐξελίξεις αὐτάς θά δοθῆ ἀπό 20 ἕως 27 Σεπτεμβρίου 2010 εἰς τήν Βιέννην. Τό γεγονός ὅτι ἠσχολήθη ἡ Ἐπιτροπή μέ τήν «Ὁμολογίαν Πίστεως» μέ τάς ἀντιδράσεις τῶν ἑκατό περίπου ἀντιπαπικῶν διαδηλωτῶν καί ὑπεχρεώθη εἰς ἀναβολήν τῶν ἀποφάσεων ἐπί τοῦ κρισίμου ζητήματος τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα, καταδεικνύει ὅτι ἡ μεθοδευμένη ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Προδοσία τῆς Πίστεως δέν εἶναι εὔκολος ὑπόθεσις. Βεβαίως δέν ἐμπιστευόμεθα τό ἀνακοινωθέν τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς. Ἀναμένομεν ἀπό τόν Ἀρχηγόν τῆς Πίστεώς μας, τόν Ζωοδότην Χριστόν, νά ἀποκαλύψη τάς προθέσεις, τά σχέδια, τάς στρατηγικάς τῶν Οἰκουμενιστῶν καί φιλοπαπικῶν Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων. Ὅπως θά ἀναλύωμεν δηλώσεις, συνεντεύξεις, ἀναλύσεις καί «λέξεις» φιλοπαπικῶν διά τήν πορείαν τοῦ Διαλόγου καί τήν Ἕνωσιν. Κατηγοροῦμεν τούς Παπικούς ὅτι συμπεριφέρονται ὡς κοσμικοί Ἄρχοντες. Καί ἔχομεν ὅλοι δίκαιον, ὅταν ἀναλύωμεν τήν συμπεριφοράν των. Τολμοῦν, ὅμως, καί ἐνημερώνουν τούς πιστούς των. Ἐνῶ ἡ Διοικοῦσα

Ἐκκλησία τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας δέν ἀποτολμᾶ νά εἴπη τήν ἀλήθειαν, νά σταθῆ ἐνώπιον τῆς Ὡραίας Πύλης καί νά εἴπη, ἔστω καί τήν μισήν ἀλήθειαν, διότι τρέμει τάς ἀντιδράσεις τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Κατωτέρω παραθέτομεν τό τελικόν ἀνακοινωθέν τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς διά τόν θεολογικόν Διάλογον. Τοῦτο ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Ἡ ἑνδεκάτη Συνάντηση τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας πραγματοποιήθηκε στὴν Πάφο τῆς Κύπρου, πόλη μὲ πλούσια ἱστορία, ἡ ὁποία ὑποδέχθηκε τρεῖς Ἀποστόλους, Παῦλο, Βαρνάβα καὶ Μάρκο. Ἡ Συνάντηση ἔλαβε χώρα ἀπὸ 16 ἕως 23 Ὀκτωβρίου 2009, μὲ γενναιόδωρη καὶ ἀδελφικὴ φιλοξενία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Στήν Συνάντηση συμμετεῖχαν εἴκοσι μέλη ἐκ μέρους τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἀρκετοὶ δὲν ἠδυνήθησαν νὰ παραστοῦν. Μὲ ἐξαίρεση τὸ Πατριαρχεῖο Βουλγαρίας, ἐκπροσωπήθηκαν ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες: Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας, Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας, Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, Πατριαρχεῖο Μόσχας, Πατριαρχεῖο Σερβίας, Πατριαρχεῖο Ρουμανίας, Πατριαρχεῖο Γεωργίας, Ἐκκλησία Κύπρου, Ἐκκλησία Ἑλλάδος, Ἐκκλησία Πολωνίας, Ἐκκλησία Ἀλβανίας καὶ Ἐκκλησία Τσεχίας καὶ Σλοβακίας. Τὶς ἐργασίες τῆς Ἐπιτροπῆς διηύθυναν οἱ δύο συμπρόεδροί της, Καρδινάλιος κ. Walter Kasper καὶ Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης, συμπαραστατούμενοι ἀπὸ τοὺς δύο Γραμματεῖς : τὸν Μητροπολίτη Σασίμων κ. Γεννάδιο (Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖο) καὶ τὸν Monsignor Eleuterio F. Fortino (Ποντιφικὸν Συμβούλιον γιὰ τὴν Προώθηση τῆς Χριστιανικῆς Ἑνότητας). Κατὰ τήν ἐναρκτήρια συνεδρία τοῦ Σαββάτου, 17ης Ὀκτωβρίου, τὰ μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς καλωσόρι-

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΟΙ «ΤΑΛΙΜΠΑΝ» ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ο

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Κύπρου κ. Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἐφιλοξένησε τήν Μικτήν Ἐπιτροπήν τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, ἡ ὁποία συνεζήτησε διά τό «Πρωτεῖον» τοῦ Πάπα, ἐχαρακτήρισε τούς συντάκτας καί τούς ὑπογράψαντας τήν «Ὁμολογίαν Πίστεως» ὡς διακατεχομένους ἀπό ἑωσφορικόν ἐγωϊσμόν. Ἐνῶ ἀπεκάλεσεν ὅσους διεδήλωσαν ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ Διαλόγου ὡς «Ταλιμπάν» τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπειδή ἐσημειώθησαν μικροεπεισόδια καί ἔγιναν συλλήψεις. Εἶπομεν καί εἰς τό προηγούμενον φύλλον τοῦ «Ο.Τ.» καί τό κατεδείξαμεν ὅτι αὐτός, ὁ ὁποῖος ἔχει καταληφθῆ ἀπό ἑωσφορικόν ἐγωϊσμόν εἶναι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου, ὁ ὁποῖος δίδει ἐξετάσεις εἰς τόν ἑωσφορικόν Παπισμόν. Δέν δυνάμεθα ὅμως νά ἀφήσωμεν ἀσχολίαστον καί τήν δήλωσίν του ὅτι ἔπρεπε νά ληφθοῦν αὐστηρότερα μέτρα ὑπό τῆς Ἀστυνομίας, ὥστε νά ἀποτραποῦν τά ἐπεισόδια ὑπό τῶν «Ταλιμπάν» τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι λυπηρόν ἕνας Ἀρχιεπίσκοπος Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας, μιμούμενος τόν μακαριστόν ᾽Αρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κυρόν Χριστόδουλον, νά ἀποκαλῆ τούς πιστούς «Ταλιμπάν», ὅταν οἱ «Ταλιμπάν» τοῦ Μωαμεθανισμοῦ ἠτίμασαν κορασίδες, ἔσφαξαν οἰκογένειες ἀμάχων, ἐξερρίζωσαν ἀπό τάς πατρογονικάς των ἑστίας διακοσίους χιλιάδας Ἑλληνοκυπρίους, ἄρπασαν τάς περιουσίας των, ἐβεβήλωσαν τά ἱερά καί τά ὅσια καί κατέλαβον τό ἥμισυ τοῦ ἐδάφους τῆς Κύπρου. Καί ὡς Ποιμήν καί ὡς Ἐθνικός ἀνήρ εἶναι ἀπαράδεκτος. Χάρις εἰς τούς «Ταλιμπάν» τῆς Ὀρθοδοξίας κρατεῖται ὀρθία ἡ Ὀρθοδοξία ἀλλά καί ἡ Κύπρος, ἡ ὁποία ἔχει εἰς τούς κόλπους της Μητροπολίτην, ὁ ὁποῖος εἰς διαπολιτισμικόν συνέδριον τοῦ Παντείου Πανεπιστημίου, ἐζήτησε τήν κατάργησιν τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ (εἰς τό ὄνομα τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων) προκαλῶν τήν ἔντονον ἀντίδρασιν τοῦ μακαριστοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου ᾽Αθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου, ὁ ὁποῖος συμμετεῖχεν εἰς τό συνέδριον. Ἐάν δέν ὑπῆρχον οἱ «Ταλιμπάν» τῆς Ὀρθοδοξίας θά εἶχον ἰσοπεδώση τά πάντα καί θά εἶχον διευκολυνθῆ εἰς τά σχέδια των διά τήν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» διά τῆς «ποικιλίας τῶν δογμάτων». Ἑκατό Ὀρθόδοξοι πιστοί διεδήλωσαν μέ μερικούς μοναχούς καί ἐτρόμαξαν οἱ «Ταλιμπάν» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου καί ὁ Μητροπολίτης Πάφου καί ἐζήτησαν παρέμβασιν τῆς Ἀστυνομίας καί προέβησαν εἰς δηλώσεις διά αὐστηρότερα μέτρα. Προέβησαν εἰς αὐτάς τάς δηλώσεις, διότι ὡς Ποιμένες ἀδυνατοῦν νά πείσουν τόν πιστόν λαόν καίδι᾽ αὐτό ἐταράχθησαν καί ἐσκοτίσθη ὁ λογισμός των. Ἀντί διά πνευματικόν λόγον ἐχρησιμοποίησαν τήν Ἀστυνομικήν ράβδον ἐναντίον τῶν ἑκατό «Ταλιμπάν» τῆς Ὀρθοδοξίας, οἱ ὁποῖοι ὑπενθύμιζον ὅτι οἱ συμπροσευχόμενοι μετά τῶν αἱρετικῶν πρέπει νά καθαιροῦνται ὡς ὁρίζουν οἱ Ἱεροί Κανόνες. Οἱ «Ταλιμπάν» εὑρίσκοντο εἰς εὐθεῖαν γραμμήν μέ τά ὁριζόμενα ὑπό τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Ἀλλά οἱ «Ταλιμπάν» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δέν δίδουν σημασίαν εἰς τοιαῦτα ζητήματα. Διότι δέν ὑπακούουν εἰς τούς Ἱερούς Κανόνας, ἀλλά εἰς τόν Ἀρχιστράτηγον τῆς Προδοσίας τῆς Πίστεως Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον, ὁ ὁποῖος ὑπηρετεῖ τόν Παπισμόν, τόν Προτεσταντισμόν εἰς ὅλας του τάς μορφάς, ἀλλά ὄχι τήν Ὀρθοδοξίαν. Εἶναι πηγή πάσης διοικητικῆς ἀνωμαλίας εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί ἀστείρευτος πηγή πνευματικῆς μολύνσεως τῶν Ὀρθοδόξων. Ἄς γνωρίζει, ὅμως, καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου, καί ὁ Πάφου καί πολλοί φιλοπαπικοί Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολῖται καί «Ἀρχιστράτηγοι» ὅτι ἄνευ τῶν «Ταλιμπάν» τῆς Πίστεως δέν δύνανται νά σταθοῦν εἰς τούς θρόνους των. Ὡς Ποιμένες ὤφειλον νά κάμνουν ἀγῶνα διά τήν ἐπάνοδον τῶν πλανεμένων Χριστιανῶν εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν. Ὁ ἀγών, ὅμως, εὑρίσκεται εἰς ἀντίθετον κατεύθυνσιν. Κατελήφθησαν ὑπό ἑωσφορικοῦ ἐγωϊσμοῦ, ἐθαμπώθησαν ἀπό τήν ἀρχομανίαν τοῦ ἑωσφορικοῦ Παπισμοῦ, τήν κοσμικήν του αἴγλην καί ἀνέλαβον νά τόν ἀναγνωρίσουν ὡς ἐπίσημον Ἐκκλησίαν διδάσκουσα τήν Ἀλήθειαν, διά νά γίνουν καί οἱ ἴδιοι Πάπαι. Ἀρκεῖ νά ἀνατρέξωμεν εἰς τό Φανάρι κατά τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα. Ὁ Ἀρχιστράτηγος τῆς Προδοσίας τῆς Πίστεως, Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ἀπευθυνόμενος πρός τόν Πάπαν τοῦ εἶπε ὅτι αὐτός εἶναι ὁ πρῶτος εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀνατολῆς καί ὁ Πάπας εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Δύσεως. Ἀλλά νά προσέξωμεν καί τί λέγει ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κατά τήν μεγάλην εἴσοδον ἱστάμενος εἰς τό Ἱερόν Βῆμα. Δέεται ὑπέρ τῶν Προέδρων τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὅταν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν δέν ὑπάρχει Πρόεδρος, ἀλλά προκαθημένη (ἡ Ἱερά Σύνοδος). Ἄς γνωρίζει ὁ Κύπρου, ὁ Πάφου καί ὅλοι οἱ Οἰκουμενισταί καί φιλοπαπικοί Ἱεράρχαι ὅτι τό ἀνθενωτικόν κίνημα εἶναι πολύ δυνατό τουλάχιστον εἰς τήν Ἑλλάδα. Εἶναι ἰσχυρότερον ἐκείνου, πού ἐματαίωσε τήν ψευδοένωσιν τῆς Φλωρεντίας. Ἕνα νεῦμα χρειάζεται διά νά ἀντιδράσουν οἱ ἀνθενωτικοί «Ταλιμπάν» τῆς Ὀρθοδοξίας καί νά κατέλθουν εἰς τάς ὁδούς καί τάς πλατείας εἴτε διά νά ἀποτρέψουν τήν προδοσίαν της ἤ καί νά τήν ματαιώσουν. Νά ἀνοίξουν τάς σελίδας τῆς ἱστορίας διά νά ἐνθυμηθοῦν, πῶς ἐτράπησαν εἰς φυγήν οἱ προδότες τῆς Πίστεως, πῶς ἐματαιώθη ἡ ψευδοένωσις καί πῶς ἐδοξάσθη ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός. Ὅσον διά τόν Κύπρου ἔπρεπε νά ἔχη ἄλλην συμπεριφοράν. Διότι ἔχει ἐθνικόν ρόλον. Καί ὡς «Ἐθνάρχης» τῆς Κύπρου ἔπρεπε νά σεβασθῆ τούς Ἁγίους της, τούς μάρτυράς της καί τούς ἥρωάς της. Πῶς θ᾽ ἀγγίξη τόν λαόν τῆς Κύπρου ἐθνικῶς, ὅταν ἀποκαλῆ Ὀρθοδόξους Πιστούς «Ταλιμπάν», ἐπειδή διεδήλωσαν ἀντιπαπικά; Νομίζει ὅτι ἐπειδή συνέπλευσαν μαζί του, εἰς τά θέματα δράσεως τῆς Ἀστυνομίας ἐναντίον τῶν «Ταλιμπάν», διάφοροι πολιτικοί τῆς Κύπρου, ἀπέκτησε μεγαλυτέραν δύναμιν; Ἐδίχασε τόν λαόν καί τόν πιστόν λαόν καί ἐξησθένησε τήν θέσιν του. Θά τό ἴδη εἰς τό μέλλον ἀπό τήν στάσιν τῶν πολιτικῶν ἀπέναντί του. Συμπεριεφέρθη ὡς κοσμικός ἄρχων καί ὄχι ὡς πνευματικός Πατέρας, ἡ πατρίδα τοῦ ὁποίου εὑρίσκεται μισή.

σε μὲ ἐγκαρδιότητα ὁ Μητροπολίτης Πάφου κ. Γεώργιος, ὑπογραμμίσας τὴ σπουδαιότητα τῆς διεξαγωγῆς τῆς συνάντησης αὐτῆς στὴν ἀποστολικὴ αὐτὴ πόλη τῆς Πάφου, γνωστὴ γιὰ τὴν ἱστορία ὄχι μόνο αὐτῆς τῆς νήσου ἀλλὰ καὶ τοῦ συνόλου τῆς Χριστιανοσύνης. Τὸ Σάββατο, 17 Ὀκτωβρίου, τὰ μέλη τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ἀντιπροσωπείας ἐτέλεσαν τὴ Θεία Εὐχαριστία στὸν Ρωμαιοκαθολικὸ Ναὸ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, στὴ Λευκωσία, προεξάρχοντος τοῦ Καρδιναλίου κ. Walter Kasper, παρόντων καὶ τῶν Ὀρθοδόξων μελῶν. Στὴν ὁμιλία του ὁ Καρδινάλιος ἐξέφρασε τὴν εὐγνωμοσύνη τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἀντιπροσωπείας πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου καὶ ἰδιαίτερα στὸν Μητροπολίτη Πάφου κ. Γεώργιο γιὰ τὴ γενναιόδωρη φιλοξενία του καὶ ὑπογράμμισε ὅτι τὸ πνεῦμα τῆς ταπείνωσης καὶ τῆς ἀγάπης πρέπει νὰ ἐπικρατεῖ στὸ ἔργο τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Διαλόγου, τονίζοντας τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου: «καὶ ὃς ἂν θέλη ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος ἔσται πάντων δοῦλος» (Μκ 10, 44). Τὴν ἑπομένη, Κυριακὴ 18 Ὀκτωβρίου, τελέστηκε γιὰ τὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου ἀντιπροσωπείας Ἀρχιερατικὸ Συλλείτουργο στὸν Ἱερὸ Ναὸ Παναγίας Φανερωμένης, στὴ Λευκωσία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. κ. Χρυσοστόμου, παρόντων καὶ τῶν μελῶν τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ἀντιπροσωπείας. Ὁ Μακαριώτατος στὴν ὁμιλία του μεταξὺ ἄλλων ἐτόνισεν: “Μαζὶ μὲ ὅλες τὶς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ὑπογραμμίζουμε τὴ σταθερὴ ἐμμονή μας στοὺς καθιερωμένους βασικοὺς πόλους τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνείδησης τῆς πρώτης χιλιετίας τοῦ ἱστορικοῦ βίου τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι καὶ οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς πρώτης χιλιετίας ἀποτελοῦν ἐχέγγυο γιὰ τὴν αὐθεντικὴ θεολογικὴ ἑρμηνεία τοῦ μυστηρί-

ου τῆς ἐν Χριστῷ Θείας οἰκονομίας ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν αὐθεντικὴ βίωσή του ἀπὸ τοὺς πιστοὺς στὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, στὸ ὁποῖο προεκτείνεται, ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ συνεχὴς καὶ ἐνεργὸς παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸν κόσμο, μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος”. Ἐν συνέχεια, οἱ συμπρόεδροι, Καρδινάλιος κ. Walter Kasper καὶ Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης, συνοδευόμενοι ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτην Σασίμων κ. Γεννάδιον, Καρδινάλιον κ. Leonardo Sandri, Μητροπολίτην Κωνσταντίας-Ἀμμοχώστου κ. Βασίλειον καὶ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον κ. Roland Minnerath, ἐπισκέφθηκαν τὸν Ἐξοχώτατον Πρόεδρον τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας κ. Δημήτρη Χριστόφια, στὸ Προεδρικὸ Μέγαρο. Ὁ κ. Πρόεδρος ἐξέφρασε τὴν ἐλπίδα, ὅπως ὁ σημαντικὸς αὐτὸς διάλογος συνεχισθεῖ σὲ ἕναν κόσμο, ποὺ παραμένει ἀκόμη διηρημένος, ὅπως συνεχίζει νὰ παραμένει διηρημένη καὶ ἡ Κύπρος, καὶ εὐχήθηκε πρόοδο πρὸς ἀποκατάσταση τῆς κοινωνίας μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Τὰ μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς ἐπισκέφθηκαν τὸ Βυζαντινὸ Μουσεῖο καὶ παρεκάθησαν στὸ ἐπίσημο γεῦμα, τὸ ὁποῖον παρέθεσε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ.κ. Χρυσόστομος πρὸς τιμὴν τῶν μελῶν τῆς Ἐπιτροπῆς στὸ Ἀρχιεπισκοπικὸν Μέγαρον. Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας οἱ ἐκπρόσωποι ἐπισκέφθηκαν τὸ Μετόχιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου, ὅπου τούς ὑποδέχθηκε μὲ θερμότητα ὁ Ἡγούμενός της, Μητροπολίτης Κύκκου καὶ Τυλληρίας κ. Νικηφόρος, καθὼς καὶ ὁ Μητροπολίτης Ταμασοῦ καὶ Ὀρεινῆς κ. Ἠσαΐας. Ἐν συνεχεία, ὁ Μητροπολίτης Κωνσταντίας-Ἀμμοχώστου κ. Βασίλειος παρέθεσε ἐπίσημο δεῖπνο στὸ Μητροπολιτικὸ Μέγαρο, στὸ Παραλίμνι. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἑβδομάδος τὰ μέλη εἶχαν τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἐπισκεφθοῦν ἐπίσης

τὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγ. Νεοφύτου καὶ τοὺς ἀρχαιολογικοὺς χώρους τῆς Πάφου, ποὺ συνδέονται μὲ τὸν Ἀπόστολον Παῦλο. Κατὰ τήν πρώτην ἡμέρα τῶν ἐργασιῶν, ὅπως εἴθισται, τὰ μέλη τῶν δύο πλευρῶν, Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων, συνεδρίασαν κεχωρισμένα, ὥστε νὰ συντονίσουν τὸ ἔργο τοῦ Διαλόγου. Μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ζητημάτων, ἡ Ὀρθόδοξη ἀντιπροσωπεία συζήτησε τὶς ἀρνητικὲς ἀντιδράσεις πρὸς τὸν Διάλογο ὁρισμένων Ὀρθοδόξων κύκλων καὶ ἔκρινε ὁμόφωνα ὅτι εἶναι ἐντελῶς ἀβάσιμες καὶ ἀπαράδεκτες. Ἐπίσης κατεδίκασε τὴν ἐκ μέρους τους διάδοση ψευδῶν καὶ παραπλανητικῶν πληροφοριῶν. Ὅλα τά Ὀρθόδοξα μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς ἐπιβεβαίωσαν ἐκ νέου ὅτι ὁ Διάλογος συνεχίζεται μὲ ἀπόφαση ὅλων των Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ διεξάγεται μὲ πιστότητα στὴν Ἀλήθεια καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ Παπικοί

Ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ ἀντιπροσωπεία ἐθεώρησε τὸ προσχέδιο κειμένου ὡς καλὴ βάση γιὰ τὸ ἔργο τῆς Ἐπιτροπῆς καὶ ἐπιβεβαίωσε τὴν ἐπιθυμία της νὰ συνεχίσει τὸ Διάλογο μὲ συνέπεια καὶ ἀμοιβαία ἐμπιστοσύνη, ὑπακούοντας στὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Ὅπως εἶχε ἀποφασισθεῖ στὴν ἀμέσως προηγούμενη συνάντηση τῆς Ὁλομελείας τῆς Ραβέννας, 2007, ἡ Ἐπιτροπὴ ἐμελέτησε τὸ θέμα “ Ὁ ρόλος τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης ἐν τῇ κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν πρώτην Χιλιετίαν”, ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ προσχεδίου κειμένου, ποὺ συνέταξε ἡ Μικτὴ Συντονιστικὴ Ἐπιτροπή, ἡ ὁποία συνεδρίασε στὸν Ἅγιο Νικόλαο Κρήτης, τὸ 2008. Στὶς συζητήσεις τῆς Ὁλομελείας ἡ Ἐπιτροπὴ ἐξέτασε τὸ προσχέδιο κείμενο διεξοδικῶς προβαίνοντας

σὲ διορθώσεις, ἀλλαγὲς καὶ συμπληρώσεις του. Ἡ Ἐπιτροπὴ ἀπεφάσισε τὴν ὁλοκλήρωση τῶν ἐργασιῶν της ἐπὶ τοῦ προσχεδίου κειμένου τὸ ἑπόμενο ἔτος, μὲ τὴ σύγκληση τῆς Ὁλομελείας τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς. Δεδομένου ὅτι δὲν ἔχει ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἐπεξεργασία τοῦ τελικοῦ κειμένου, ὁποιοδήποτε τυχὸν κείμενον κυκλοφορήσει δὲν εἶναι ἔγκυρο.

Εἰς τήν Βιέννην

Ἡ προσεχὴς Συνάντηση τῆς Ὁλομελείας θὰ λάβει χώρα στὴ Βιέννη, Αὐστρίας, ἀπὸ 20 ἕως 27 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ θὰ φιλοξενηθεῖ ἀπὸ τὸν Καρδινάλιο κ. Christoph Schönborn. Ἡ ἑνδεκάτη Ὁλομέλεια τῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Διαλόγου περάτωσε τὶς ἐργασίες της μὲ τὴν τέλεση Ὀρθοδόξου Ἑσπερινοῦ στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πάφου. Ἐν συνέχεια, ὁ Μητροπολίτης Πάφου κ. Γεώργιος δεξιώθηκε τὰ μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς στὸ Μητροπολιτικὸ Μέγαρο παρόντος καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος προσέφερε σὲ ὅλους ἀναμνηστικὰ δῶρα. Ἡ Συνάντηση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς χαρακτηρίσθηκε ἀπὸ πνεῦμα φιλίας, συνεργασίας καὶ πλήρους ἐμπιστοσύνης. Τὰ μέλη της ἐκτίμησαν ἰδιαιτέρως τὴ γενναιόδωρη φιλοξενία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, καὶ παρέθεσαν τὴ συνέχιση τοῦ Διαλόγου στὶς προσευχὲς τῶν πιστῶν».

«Ἀποκαλύψεις»

Ἡ δυναμικὴ τοῦ Ἀνθενωτικοῦ Κινήματος καὶ τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» ἀπεκάλυψεν ὅμως καὶ ὡρισμένα ζητήματα. Ὅπως: 1ον) Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου συμπεριφέρεται ὡς Πάπας. Πιστεύει ὅτι ἔχει τὸ ἀποκλειστικὸν προνόμιον νὰ ὁρίζη Ἀρχιερεῖς τῆς ἀρεσκείας του ὡς ἐκπροσώπους εἰς τὸν Διάλογον, νὰ

ΑΙ ΤΡΙΗΜΕΡΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΙ ΤΗΣ Δ. Ι. ΣΥΝΟΔΟΥ

Οὐδεὶς κίνδυνος διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἐκ τοῦ ΑΜΚΑ

Ἀπὸ τὴν 21ην ἕως τὴν 23ην Ὀκτωβρίου συνῆλθεν εἰς τακτικὰς ἐργασίας ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διὰ τὸν μῆνα Ὀκτώβριον. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἀπεφάσισε μεταξὺ ἄλλων ὅτι δὲν ὑφίσταται κίνδυνος ἐκ τοῦ ΑΜΚΑ διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς, ἐνῶ ἠσχολήθη καὶ μὲ τὴν βιωσιμότητα τῆς «Ἀλληλεγγύης». Δι᾽ ὅλας τὰς ἡμέρας τῶν ἐργασιῶν της ἐξεδόθησαν ὑπὸ τοῦ Γραφείου Τύπου ἀνακοινωθέντα.

Η ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ

Κατὰ τὴν πρώτην ἡμέραν τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου:

«ʼΕνέκρινε τά προγράμματα ἑορτασμῶν τῆς ἱερᾶς μνήμης τοῦ Ἁγίου Φωτίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως καί Προστάτου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τήν 6η Φεβρουαρίου 2010, μέ ὁμιλητή Καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, καί τῆς Α´ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν, τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν 21η Φεβρουαρίου 2010, μέ ὁμιλητή τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεο. Κατόπιν προτάσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λήμνου καί Ἁγίου Εὐστρατίου κ. Ἱεροθέου, Ἀντιπροέδρου τοῦ Σώματος, ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἀπεφάσισε νά συνεχισθεῖ ἡ παλαιά παράδοσις νά τελεῖται Συνοδική Θεία Λειτουργία καί ἐπιμνημόσυνη δέηση ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων Ἀρχιεπισκόπων Ἀθηνῶν καί Προκαθημένων τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἐντός τοῦ μηνός Νοεμβρίου ἑκάστου ἔτους. Γιά τό ἔτος 2009 ἡ Συνοδική Θεία Λειτουργία ἀποφασίστηκε νά τελεσθεῖ τήν Κυριακή 29 Νοεμβρίου, καί νά ὁμιλήσει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λήμνου καί Ἁγίου Εὐστρατίου κ. Ἱερόθεος.

Περὶ Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων

Στή συνέχεια ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος προχώρησε στήν ὑλοποίηση τῶν Ἀποφάσεων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία ἔγινε ἀπό 12ης ἕως 16ης Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ. Κατόπιν τῆς Ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, μετά τήν Εἰσήγηση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου κ. Προκοπίου μέ θέμα: “α) Ὁ περί Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων Νόμος. Πρότασις. β) Ἡ διάταξις τῆς παραγράφου 8 (περί διαθεσιμότητος Μητροπολιτῶν) τοῦ ἄρθρου 34 τοῦ Ν. 590/1977 “Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος”. Πρότασις”, ὅρισε Ἐπιτροπή ἀποτελουμένη ἀπό τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου κ. Προκόπιο, Ξάνθης καί Περιθεωρίου κ. Παντελεήμονα καί Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, τούς Ἐλλογιμωτάτους Καθηγητές κ. Σπυρίδωνα Τρωϊάνο καί κ. Κωνσταντῖνο Βαβοῦσκο καί τόν κ. Θεόδωρο Παπαγεωργίου, Εἰδικό Νομικό Σύμβουλο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὥστε νά μελετήσει τό ἀνωτέρω θέμα καί νά ὑποβάλει σχετικές προτάσεις.

Τὸ Συνοδικὸν Πολίτευμα

Κατόπιν τῆς Ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, μετά τήν Εἰσήγηση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου μέ θέμα: “Ἡ λειτουργία τοῦ Συνοδικοῦ

Πολιτεύματος στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος”, ὅρισε Ἐπιτροπή ἀποτελουμένη ἀπό τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεο, Δημητριάδος καί Ἁλμυροῦ κ. Ἰγνάτιο καί Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἄνθιμο, ὥστε νά μελετήσει τό ἀνωτέρω θέμα καί νά ὑποβάλει σχετικές προτάσεις. Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἐνέκρινε: —Τήν πρόταση τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Θείας Λατρείας καί Ποιμαντικοῦ Ἔργου γιά τήν πραγματοποίηση Ἡμερίδος μέ κεντρικό θέμα προβληματισμοῦ: «Εἰς ἀπολογίαν τοῦ Εὐαγγελίου (Φιλ. 1, 17) Ἀπαντήσεις σέ σύγχρονες προκλήσεις». —Τόν κατάλογο τῶν δικαιούχων τοῦ ἐπιδόματος γιά τό τρίτο τέκνο στή Θράκη, γιά τό δίμηνο Σεπτεμβρίου – Ὀκτωβρίου 2009. Οἱ οἰκογένειες πού θά λάβουν τό ἐπίδομα εἶναι 910 καί τό ποσό ἀνέρχεται στά 192.876,00€. Τέλος ἡ Δ.Ι.Σ. συζήτησε καί ἔλαβε ἀποφάσεις σχετικά μέ τρέχοντα ὑπηρεσιακά ζητήματα».

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΗΜΕΡΑ

Κατὰ τὴν δευτέραν ἡμέραν τῶν ἐργασιῶν της:

«Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἐπικύρωσε τά Πρακτικά τῆς προηγουμένης Συνεδρίας. Κατά τήν σημερινή Συνεδρία ἔγινε ἀναφορά στό φιλανθρωπικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο εἶναι μεγάλο καί ἀποφασίσθηκε νά ἀποσταλεῖ στούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Ἐγκύκλιος γιά νά συγκεντρωθοῦν τά στοιχεῖα πού ἀφοροῦν τά Ἱδρύματα πού λειτουργοῦν μέ εὐθύνη τους καί τά οἰκονομικά μεγέθη πού ἀπαιτοῦνται γιά τήν λειτουργία τους, καθώς καί τά στοιχεῖα πού ἀφοροῦν τό γενικώτερο φιλανθρωπικό ἔργο τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων, γιά τόν καλύτερο συντονισμό καί τήν ἀρτιώτερη ὀργάνωσή τους. Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἐνέκρινε:

—Τήν σύσταση καί λειτουργία τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἱδρύματος μέ τήν ἐπωνυμία «Γενικό Φιλόπτωχο Ταμεῖο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς».

Ὁ Διάλογος μετὰ τῶν Ἰουδαίων

—Τήν συμμετοχή τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στήν Ζ΄ Ἀκαδημαϊκή Συνάντηση τοῦ Διμεροῦς Διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Ἰουδαϊσμοῦ μέ θέμα: «Ἡ Παγκόσμιος κρίσις: θρησκευτικαί προοπτικαί καί ἠθικαί προκλήσεις» ἡ ὁποία θά πραγματοποιηθεῖ στήν Ἀθήνα ἀπό 10 ἕως 12 Νοεμβρίου 2009. —Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἐνημερώθηκε γιά τίς πρωτοβουλίες σχετικά μέ τήν προβολή καί τήν ἀνάπτυξη τοῦ πρωτοχριστιανικοῦ Μνημείου τῶν Κατακομβῶν τῆς Μήλου, ἀπό ἔγγραφο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σύρου, Τήνου, Ἄνδρου, Κέας καί Μήλου κ. Δωροθέου καί ἀπεφάσισε νά συμβάλει ἐνεργά στήν περαιτέρω ἀνάδειξη καί προβολή τῆς πρωτοχριστιανικῆς αὐτῆς κληρονομιᾶς. Τέλος ἡ Δ.Ι.Σ. συζήτησε καί ἔλαβε ἀποφάσεις σχετικά μέ τρέχοντα ὑπηρεσιακά ζητήματα. —Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ὁλοκλήρωσε τίς ἐργασίες Της γιά τή σημερινή Συνεδρία στίς 11.30, προκειμένου στίς 12 τό μεσημέρι, νά παραστεῖ στήν παρουσίαση τοῦ νέου προγράμματος τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία θά πραγματοποιηθεῖ στό Σαρόγλειο Μέγαρο, Ρηγίλλης 1, Ἀθήνα».

Η ΤΡΙΤΗ ΗΜΕΡΑ

Κατὰ τὴν τρίτην ἡμέραν τῶν ἐργασιῶν της:

«Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἐπικύρωσε τά Πρακτικά τῆς προηγουμένης Συνεδρίας. Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἠλείας κ. Γερμανός, ὡς Πρόεδρος τῆς Μ.Κ.Ο. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος “ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ”, ἐνημέρωσε τά Μέλη τῆς Διαρκοῦς

Η «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΑΣ

Δελτίον Τύπου μὲ ἡμερομηνίαν 25.10.09, ἐξέδωσεν ἡ πολιτικὴ παράταξις «Κοινωνία», σχετικῶς μὲ τοὺς συνεχιζομένους διαθρησκειακοὺς διαλόγους καὶ τὰς συμπροσευχάς. Εἰς αὐτὸ κρούει τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου καὶ σημειώνει ὅτι τὰ ἀνωτέρω, οὐδὲν πνευματικὸν ἢ ποιμαντικὸν ἀποτέλεσμα προσφέρουν, ἀλλὰ ἀντιθέτως πλήττουν τὴν ἑνότητα καὶ εἰρήνην τοῦ λαοῦ. Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἀνακοινώσεως ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Ἡ Παράταξή μας παρακολουθεῖ μέ ἀνησυχία τήν δικαιολογημένη ψυχική ἀναταραχή τῶν θρησκευομένων πολιτῶν τῆς Πατρίδος μας ἐξ ἀφορμῆς τῶν πληθυνομένων πειραματισμῶν στόν ἀμετακίνητο χῶρο τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς, οἱ ὁποῖοι γίνονται, δυστυχῶς, ἀπό ἐκκλησιαστικά πρόσωπα, τά ὁποῖα ἔχουν πρωτίστως ταχθεῖ νά περιφρουροῦν τήν Ὀρθόδοξη Πίστη ἀπό κάθε ἀλλοίωση καί νόθευση καί δευτερευόντως νά ἀσχολοῦνται μέ τό πῶς θά προσεγγίσουν ποιμαντικά καί εὐεργετικά τούς ἑτεροδόξους καί ἀλλοθρήσκους. Οἱ ἀμφισβητήσεις καί ἀναψηλαφήσεις θεολογικῶν θεμάτων πού

ἔχουν ἀπό αἰώνων τήν σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ ἀλλεπάλληλες συμπροσευχές μέ ἑτεροδόξους, δηλαδή μέ αἱρετικούς, ἀλλά καί μέ ἀλλοθρήσκους, στίς ὁποῖες συμμετέχουν Ἐπίσκοποι καί Προκαθήμενοι Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, παρά τήν ρητή ἀπαγόρευση Ἱερῶν Κανόνων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, πού πηδαλιουχοῦν τήν Ἐκκλησία καί προστατεύονται ἀπό τό Σύνταγμα τῆς Πατρίδος μας, συνιστοῦν «ἀπειλή» γιά τήν Ὀρθοδοξία, τήν ἀκεραιότητα τοῦ φρονήματος καί τοῦ ἤθους τῶν Ἑλλήνων ἀλλά καί πυροδοτοῦν σέ κρίσιμες στιγμές γιά τό Ἔθνος μας ἀναταραχές καί διασπάσεις τοῦ λαοῦ μας μέ ἀπρόβλεπτες διαστάσεις καί συνέπειες. Ἡ Παράταξή μας μέ ἀπόλυτο σεβασμό πρός τούς Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας κρούει τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου, πού ἐγκυμονοῦν αὐτές οἱ χωρίς πνευματικό καί ποιμαντικό ἀποτέλεσμα συμπροσευχές καί εἶναι ἀποφασισμένη νά πρωτοστατήση, συμβάλλοντας στήν ἑνότητα καί στήν εἰρήνη τοῦ λαοῦ, δεδομένου ὅτι καί πολιτική εὐθύνη ἔχει ἀλλά καί ἀνήκει στό Ὀρθόδοξο Πλήρωμα». α.κ.

Ἱερᾶς Συνόδου, γιά τήν σύσταση καί τούς σκοπούς τῆς “ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ”, τή λειτουργία καί τή δομή της, τίς θυγατρικές ἑταιρεῖες, τούς συνεργάτες της, τά περιουσιακά στοιχεῖα καί τήν οἰκονομική της κατάσταση, καί κατέθεσε τίς προτάσεις του γιά τήν βιωσιμότητά της. Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἀποφάσισε νά συσταθεῖ Ἐπιτροπή, ἡ ὁποία θα μελετήσει τόν κατάλληλο τρόπο ὥστε ἡ “ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ” νά ἐξακολουθεῖ νά λειτουργεῖ μέ τίς καλύτερες προϋποθέσεις γιά τήν φιλανθρωπική της δράση, ἐντός καί ἐκτός τῶν συνόρων.

Ἀντικανονικὴ ἐκλογὴ Ἡγουμένου

Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος συζήτησε τό θέμα τῆς ἐκλογῆς Ἡγουμένου καί Ἡγουμενοσυμβουλίου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Ναυπάκτου καί ἀποφάσισε ὅτι οἱ ἐκλογές Ἡγουμένου καί Ἡγουμενοσυμβουλίου εἶναι ἀντικανονικές καί παράνομες καί ὡς ἐκ τούτου ἄκυρες, καί θά πρέπει νά ἐπαναληφθοῦν τό ἀργότερο ἐντός μηνός, ἀπό τήν λήψη τῆς Συνοδικῆς Ἀποφάσεως, ἐντός τῶν κανονικῶν καί νομίμων πλαισίων, ὥστε ἡ διοίκηση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς νά ἀποκτήση κανονική καί νόμιμη ὑπόσταση. Σχετικά μέ τήν ἀποχώρηση τῆς ἀδελφότητος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Κηρύκου καί Ἰουλίττης ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Σιδηροκάστρου, στήν Κερατέα τῆς Ἀττικῆς, ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἀνέθεσε στόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βεροίας καί Ναούσης κ. Παντελεήμονα, νά ἐπικοινωνήσει μέ τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Σιδηροκάστρου κ. Μακάριο καί Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαο, γιά νά καθορισθεῖ ὁ κανονικός καί νόμιμος τρόπος ἐπιλύσεως τοῦ θέματος.

Διὰ τὸν ΑΜΚΑ

Ἀναφορικά μέ τόν Ἀριθμό Μητρώου Κοινωνικῆς Ἀσφάλισης (Α.Μ.Κ.Α.) ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἀπεδέχθη τήν εἰσήγηση τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Δογματικῶν καί Νομοκανονικῶν Ζητημάτων, σύμφωνα μέ τήν ὁποία “ὁ ἀριθμός Α.Μ.Κ.Α. εἶναι ἁπλῶς εἷς ἐπί πλέον χρηστικός ἀριθμός καί ἀπό ὅλα τά μέχρι τοῦδε στοιχεῖα οὐδείς κίνδυνος προκύπτει διά τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν. Εἰς πᾶσαν περίπτωσιν ἡ Ἐκκλησία γρηγορεῖ”. Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἐνέκρινε κατʼ ἀρχήν τήν εἰσήγηση τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Χριστιανικῆς Ἀγωγῆς τῆς Νεότητος γιά: —τήν πραγματοποίηση Συνόδου Ἐφήβων τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, —τήν δημιουργία Τράπεζας Κατηχήσεως στό διαδίκτυο, —τήν δημιουργία Κατασκηνώσεως γιά ἀναγνῶστες, ἱεροσπουδαστές καί ἱερόπαιδες, —τήν πραγματοποίηση Διαγωνισμοῦ Ἐφήβων καί Νέων τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων, μέ θέμα “Νέοι – Ἐκκλησία – Πολιτισμός”. Ἡ Συνοδική Ἐπιτροπή Χριστιανικῆς Ἀγωγῆς τῆς Νεότητος θά ὑποβάλλει τίς ἐπί μέρους ὁλοκληρωμένες προτάσεις της στήν Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο, γιά τήν τελική ἔγκριση. —Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἐπίσης, ἐνέκρινε ἀποσπάσεις Κληρικῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σέ Ἱερές Μητροπόλεις τοῦ ἐξωτερικοῦ καί ἔλαβε ἀποφάσεις σχετικά μέ τρέχοντα ὑπηρεσιακά ζητήματα».

ἀποκλείη ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀντιπαπικὸν καὶ ἀντιοικουμενιστικὸν φρόνημα καὶ νὰ ἀρνῆται νὰ ἐνημερώση τοὺς Ἀρχιερεῖς τῆς Κύπρου ἐπὶ τῆς πορείας τοῦ Διαλόγου. Τοῦτο θὰ πράξη, ὡς ἀναγράφουν αἱ Κυπριακαὶ ἐφημερίδες, ὅταν ὑπάρξουν τελικαὶ ἀποφάσεις (Αὐτὴν τὴν ἀπάντησιν, ἔδωσε πρὸς τὸν Κηρυνείας κ. Παῦλον, ὅταν τοῦ ἐζήτησε νὰ ἐνημερώση τοὺς Ἀρχιερεῖς). Οὐσιαστικῶς περιφρονεῖ τὸ Συνοδικὸν Σύστημα, μὲ βάσει ὅσα περιγράφουν αἱ ἐφημερίδες τῆς Κύπρου. 2ον) Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ἀπαγορεύει τὴν διαφορετικὴν ἄποψιν, ὡς τοῦτο προκύπτει ἀπὸ τὰς ἀπειλὰς καὶ τὴν ἀκοινωνησίαν, τὴν ὁποίαν ἐπέβαλε εἰς κληρικοὺς παραλλήλως μὲ τὴν ἀποκοπὴν τοῦ μισθοῦ των. Ἡ Ποινικὴ Δικαιοσύνη καὶ αἱ Ἀνεξάρτητοι Συνταγματικαὶ Ἀρχαὶ ἀποδέχονται τὸ «Πιστεύω» τοῦ ἄλλου καὶ ἀγωνίζονται διὰ τὸ δικαίωμά του νὰ τὸ ἐκφράζη. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ἀπαγορεύει τὴν διαφορετικὴν ἄποψιν καὶ δι᾽ αὐτὸ ἐτόνισεν ὅτι ἔπρεπε νὰ ληφθοῦν αὐστηρότερα Ἀστυνομικὰ μέτρα ἐναντίον τῶν ἑκατὸ περίπου διαδηλωτῶν, ἐπιβάλλει διοικητικὰς καὶ Ἐκκλησιαστικὰς ποινὰς καὶ καλεῖ εἰς ἀπολογίαν μοναχοὺς διαδηλωτὰς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου, διὰ νὰ ζητήσουν συγγνώμην, ἄλλως θὰ τοὺς τιμωρήση. Διατί; Ἐπειδὴ τοῦ ὑπενθύμισαν ὅτι Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος συμπροσεύχεται μετὰ τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν καθαιρεῖται. Ἀλλὰ καὶ διατὶ ἐτόλμησαν νὰ καταθέσουν τὴν μαρτυρίαν των ὑπὲρ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ νὰ ἀναδείξουν τὸ ἀντιπαπικόν των φρόνημα. Τιμωροῦνται καὶ ἐγκαλοῦνται εἰς ὑπακοήν, διὰ νὰ μὴ γίνη ἡ Ἐκκλησία του φρενοκομεῖον, ὡς εἶπεν. Ἀλλὰ ποῖοι κρατοῦν τὰς κλείδας τοῦ φρενοκομείου; Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὁ Κύπρου καὶ πολλοὶ ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι ἀντιμετωπίζουν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας ὡς τὸ «σκουπιδόχαρτο», τὸ ὁποῖον ἐμποδίζει τὰ σχέδιά των νὰ γίνουν Πάπαι εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἀπὸ πότε, ὅσοι διαδηλώνουν ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ, ἀνοίγουν τὴν θύραν τοῦ φρενοκομείου εἰς τὴν Ἐκκλησίαν; Καὶ ἀπὸ πότε ὅσοι καταφρονοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ θέτουν τὸν αἱρεσιάρχην Πάπαν, ὡς ἔγινε εἰς τὴν Κύπρον, ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, γίνονται οἱ στυλοβάται τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως; Οἱ πιστοὶ καὶ οἱ κληρικοὶ ὀφείλουν ὑπακοὴν εἰς τὸν Ἐπίσκοπον, διότι ἄνευ αὐτοῦ δὲν ὑφίσταται Ἐκκλησία. Ὀφείλουν ὅμως ὑπακοήν, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος ἀπὸ στυλοβάτης τῆς Πίστεως καὶ θεματοφύλακας τῶν Ἱερῶν Κανόνων προπαγανδίζη τὴν αἵρεσιν καὶ ἐπιχειρῆ, τὸν Ἀρχηγὸν τῆς Αἱρέσεως, νὰ τὸν θέση ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν αὐτὸς δὲν ἔχῃ πα-

.d o

m

o

m

o

c u -tr a c k

C

lic

k

to

bu

y

N O

W

N O

y

bu

to

k

C

lic

w

w

w

.d o

w

w

w

e

!

-X C h a n g

!

DF

c u -tr a c k

.c

ραιτηθῆ ἀπὸ τὰς αἱρέσεις του; Ὀφείλουν ὑπακοήν, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος, ἀρνῆται νὰ ἴδη ὅτι ἀπὸ ἑωσφορικὸν ἐγωϊσμὸν ὑπηρετεῖ τὸν ἑωσφορικὸν Παπισμόν, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀμετανόητος εἰς τὰς αἱρέσεις του καὶ εἰς τὴν διαστρέβλωσιν τοῦ Εὐαγγελικοῦ Λόγου. Ὀφείλουν ὑπακοήν, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος ἀπὸ ἰατρὸς ψυχῶν, συμπεριφέρεται ὅπως κάποιοι κομπογιαννῖται ἰατροί, οἱ ὁποῖοι ἐξαπατοῦν τοὺς ἀσθενεῖς των; Μᾶλλον ὁ Κύπρου ἀνοίγει τὴν θύραν τοῦ φρενοκομείου. Ἂς προσέξη ὅμως, μήπως εἰσέλθη ἐντὸς αὐτοῦ διὰ πνευματικὴν θεραπείαν. Διότι εἰς τὰς διαπραγματεύσεις μὲ τοὺς τραπεζίτας καὶ τὴν ἡγεσίαν τοῦ Κατάρ, διὰ τὰ οἰκονομικὰ συμφέροντα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, εἶναι ἄριστος. Ὡς Ἀρχιεπίσκοπος ὅμως, πάσχει, ὅταν χειροκροτῆ τὴν Ἀστυνομίαν, ἡ ὁποία ἐπιτίθεται εἰς ἀντιπαπικοὺς πιστούς, δέρνουν μοναχοὺς καὶ τραβοῦν τὸν ἕνα ἀπὸ τὰ μαλλιά, ἐνῶ ἀπειλεῖ καὶ ἐπιβάλλει διοικητικὰς καὶ ἐκκλησιαστικὰς ποινάς. Ἂν δὲν τὰ ἀντελήφθη ὅλα αὐτά, ἔχουν κάμνει τὸν γύρον τοῦ κόσμου καὶ τραυματίζουν τὴν εἰκόνα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἐκθέτουν τὴν πάσχουσαν Κύπρον, ἡ ὁποία κατέχεται ὑπὸ τοῦ Ἀττίλα. 3ον) Ἡ σιωπὴ ἀντιπαπικῶν (μὲ ἐξαίρεσιν τὸν Κηρυνείας) Μητροπολιτῶν τῆς Κύπρου, ἡ ὁποία ἐπροβλημάτισε καὶ αὐτὰς τὰς ἐφημερίδας τῆς Κύπρου. Ὁ ἕνας δὲν ἀνευρίσκετο πουθενὰ καὶ δὲν ἐσήκωνε τηλέφωνα, ἐνῶ ὁ ἄλλος ἦλθεν εἰς τὴν Ἑλλάδα διὰ νὰ ἀποφύγη τὸν «σκόπελον». Καὶ οἱ δύο ἔχουν καλὴν φήμην. Ὁ ἕνας δὲ ἐξ αὐτῶν πολλαπλασίως μεγαλυτέρα εἰς τὴν Ἑλλάδα. 4ον) Ὁ ὑπεύθυνος Ἐξωτερικῶν Σχέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, Μητροπολίτης Ἱλαρίων, ὁ ὁποῖος συμμετεῖχεν εἰς τὸν Διάλογον, μὲ ἀφορμὴν τὴν «Ὁμολογίαν Πίστεως» καὶ τὰς ἀντιπαπικὰς ἀντιδράσεις, ἐδήλωσε, φανερὰ ἐνοχλημένος, ὅτι δὲν προδίδεται ἡ Πίστις. Τὸ παράδοξον μὲ αὐτὸν τὸν Μητροπολίτην εἶναι πώς ὅταν μετέβη πρὸ ἑβδομάδων εἰς τὸ Βατικανὸν καὶ συνηντήθη μετὰ τοῦ Πάπα, διεμήνυσεν εἰς τὸν τελευταῖον ὅτι ἀποκλείεται συνάντησίς του μετὰ τοῦ Πατριάρχου Μόσχας κ. Κυρίλλου, ἐὰν προηγουμένως ὁ Πάπας δὲν κάμνη δηλώσεις ὅτι θὰ περιορίση ἢ θὰ σταματήση τὴν δρᾶσιν τῆς δαιμονικῆς Οὐνίας. Ὁ Πάπας δὲν ἱκανοποίησε τὸ αἴτημα. Λογικὸν θὰ ἦτο τὸ Πατριαρχεῖον Μόσχας νὰ μὴ ἀποστείλη ἐκπρόσωπον εἰς τὴν Κύπρον διὰ τὸ «πρωτεῖον τοῦ Πάπα», ἀφοῦ δι᾽ αὐτοῦ ἐντάσσεται ὁ αἱρεσιάρχης ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας. Φαίνεται ὅμως ὅτι ἡ ὑποκρισία θριαμβεύει καὶ εἰς τὸ Πατριαρχεῖον Μόσχας.

Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΙΣΠΑΝΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ

Ε

ΙΣ ΤΗΝ Ἱσπανίαν ἓν ἑκατομμύριον πολιτῶν κατῆλθεν εἰς συγκέντρωσιν διαμαρτυρίας, διὰ νὰ μὴ νομιμοποιηθοῦν αἱ ἐκτρώσεις. Εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία ἀντιμετωπίζει μέγα δημογραφικὸν πρόβλημα, οἱ ὑγιεῖς Ἕλληνες συζητοῦν τὸ ζήτημα τῶν τριακοσίων καὶ πλέον χιλιάδων δολοφονιῶν ἐμβρύων, ἀλλὰ ἀρνοῦνται νὰ διαμαρτυρηθοῦν δημοσίως, διὰ νὰ μὴ χαρακτηρισθοῦν ὀπισθοδρομικοί. Εἰς τὸ ζήτημα ἀναφέρονται μόνον αἱ ἐκκλησιαστικαὶ ἐφημερίδες, αἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανικαὶ ἀδελφότητες, Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι καὶ ὡρισμένοι ἐπιστήμονες. Εἰς τὴν Ἱσπανίαν ὁ λαὸς ἀντιδρᾶ δημοσίως. Εἰς τὴν Ἑλλάδα οἱ Ἕλληνες καὶ αἱ Ἑλληνίδες ἀποδέχονται τὸ ἔγκλημα, ἀρνοῦνται νὰ κινητοποιηθοῦν, ἀρνοῦνται νὰ πιέσουν τὸ Κράτος, διὰ νὰ δώση κίνητρα εἰς τοὺς νέους, ὥστε νὰ κάνουν οἰκογενείας, ἀρνοῦνται νὰ πιέσουν τοὺς Βουλευτὰς διὰ τὴν κατάργησιν τοῦ νόμου, ὁ ὁποῖος νομιμοποιεῖ τὰς ἐκτρώσεις. Εἰς τὴν Ἑλλάδα ὁ λαός της γνωρίζει μόνον νὰ ἀφορίζη τοὺς πρώην λαθρομετανάστας, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ ἐνομιμοποιήθησαν, ἔφεραν τὰς οἰκογενείας των καὶ ἔκτοτε αὐξάνουν τὰ μέλη των διὰ γεννήσεων.

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ ΥΠΟ ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑ ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ «ΔΙΑΚΟΝΙΑ» Μετὰ ἀπὸ τηλεοπτικὴν ἐκπομπὴν τοῦ κ. Τριανταφυλλοπούλου

Μέ ἀφορμήν τήν τηλεοπτικήν ἐκπομπήν τοῦ δημοσιογράφου κ. Τριανταφυλλοπούλου, συμφώνως μέ τήν ὁποίαν παρατηροῦνται διαχειριστικά ζητήματα εἰς τό Ἐκκλησιαστικόν Ἵδρυμα «Διακονία», ὑπό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, ἐξεδόθη ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

«Ἡ ὑπόθεση αὐτὴ ἀφορᾶ σὲ διαχειριστικὰ θέματα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Ἱδρύματος “ΔΙΑΚΟΝΙΑ”, τὸ ὁποῖο ἔχει παύσει νὰ λειτουργῇ καὶ τελεῖ ὑπὸ ἐκκαθάριση. Ὅλα τὰ θέματα δυσλειτουργίας τοῦ Ἱδρύματος ἀνήκουν σὲ χρονικὴ περίοδο πρὸ τῆς ἀναλήψεως τῶν καθηκόντων του στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, τοῦ Μητροπολίτου κ. Ἀνθίμου. 2. Ἅμα τῇ ἀναλήψει τῶν καθηκόντων του τὸν Ἰούνιο 2004, ὁ Μητροπολίτης μας κ. Ἄνθιμος, ὁ πρῶτος ἄνθρωπος τὸν ὁποῖον ἐξυπηρέτησε, μετὰ ἀπὸ ὑπεράνθρωπες προσπάθειες, μὲ σοβαρὸ χρηματικὸ ποσὸ, εἶναι ὁ κ. Μάριος Σπυριδωνίδης, ὁ ὁποῖος ἔκαμε τώρα τὴν τηλεοπτικὴ καταγγελία. Καὶ βεβαίως τότε ἔλαβε τὴν ἀμοιβή του, διότι διέθετε τιμολόγια καὶ βεβαιωμένες ἐργασίες. 3. Ἡ περιβόητος ἐπιταγή, ποὺ ἐκρίθηκε ἀπὸ τὸν Ἄρειο Πάγο, δὲν φέρει ὑπογραφὴ τοῦ Μητροπολίτου, οὔτε ἔχει σφραγίδα τῆς Μητροπόλεως, δὲν ὑφίσταται γιʼ αὐτὴν ἔγκριση τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἱδρύματος, οὔτε τοῦ Μητροπολιτικοῦ Συμβουλίου. Φέρει μόνον τὴν ὑπογραφὴ ἑνὸς ἀτυχήσαντος ἱερέως, καὶ δὲν συνοδεύεται ἀπὸ βεβαίωση ἐκτελέσεως ἐργασιῶν. Γιʼ αὐτὸ καὶ προβλέπεται περαιτέρω δικαστικὴ διαδικασία γιὰ τὴν ἐπίλυση τῆς διαφορᾶς. Εἶναι δυνατὸν νὰ πληρωθῇ

τέτοιο τεράστιο χρηματικὸ ποσὸ χωρὶς διαπιστωμένες ἐργασίες. 4. Πρὸ τῆς ἀπʼ ἀρχῆς παρουσίας τοῦ ζητήματος ἀπὸ τῆς τηλεοράσεως οἱ νομικοὶ σύμβουλοι τῆς Μητροπόλεως καὶ τοῦ διαμαρτυρομένου κ. Μαρίου Σπυριδωνίδη συζητοῦν τὴν δυνατότητα τοῦ συμβιβασμοῦ μεταξὺ τῶν δύο πλευρῶν, ὥστε νὰ λήξῃ ἡ ὑπόθεση αὐτή, γεγονὸς γιὰ τὸ ὁποῖο καὶ ἡ Μητρόπολις συμφωνεῖ, ὑπογραφομένου τοῦ σχετικοῦ συμφωνητικοῦ. 5. Πρέπει νὰ γίνῃ τελικὰ ἀντιληπτὸ ὅτι τὰ ζητήματα, ποὺ ἀφοροῦν στὸ Δημόσιο ἢ στὰ Νομικὰ Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, ὅπως εἶναι καὶ ἡ Ἱ.Μ.Θεσσαλονίκης, δὲν ἐπιλύονται ἀπὸ τὶς τηλεοράσεις, ἀλλὰ ἀπὸ τὶς ὑπηρεσίες καὶ τὰ διατεταγμένα ὄργανα».

Ἐπιμορφωτικὸν σεμινάριον τῆς Π.Ε.Θ

Συμφώνως μέ ἀνακοίνωσιν τῆς «Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων» (26.10.09):

«Ἡ Π.Ε.Θ εὑρίσκεται στήν εὐχάριστη θέση νά ἀνακοινώσει στούς συναδέλφους καί νέους θεολόγους ὅτι, μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, λειτουργεῖ καί ἐφέτος τό Ἐπιμορφωτικό Σεμινάριο Παιδαγωγικῆς καί Διδακτικῆς Κατάρτισης, στά Γραφεῖα τῆς ΠΕΘ (Χαλκοκονδύλη 37, ὄροφος 3ος). Εἰσηγητής στίς 31 Ὀκτωβρίου 2009, ἡμέρα Σαββάτο καί ὥρα 11.30–14.00, θά εἶναι ὁ Δρ. Θεολογίας κ. Ἰωάννης Τσάγκας, Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων, μέ τό παρακάτω θέμα: “Παιδαγωγικό– ψυχολογικό κλῖμα τάξης καί διδασκαλία τῶν Θρησκευτικῶν”».