Tempus Fugit

Tempus Fugit*

... Όταν πρωτάκουσα το “Milano” του Alex Britti, η δυναμική πρώτη εντύπωση που μου’ χε μείνει στο μυαλό , ήταν πως κανένα άλλο τραγούδι που έχει σα θέμα του την βιομηχανική αυτή μεγαλούπολη του ιταλικού βορρά , δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει καλύτερα μες τους απλούς του στίχους , την ατμόσφαιρα , τον σφυγμό , το άγχος και τον ρυθμό της καθημερινής της ζωής…. Τύχαινε να ζω σ’ ένα ακόμη ταξίδι, γι’ ακόμη μία φορά στο αγαπημένο μου Μιλάνο, τις εικόνες του τραγουδιού στο πετσί μου…. Κάθισα πιο αναπαυτικά στην πολυθρόνα του δωματίου 234 του ξενοδοχείου Brunelleschi στη Via Baracchini, ένα τετράγωνο πίσω από την piazza Duomo, ίσως μιας από τις πιο γνωστές πλατείες στο κόσμο και άνοιξα λίγο την ένταση στο i-pod μου , στο σημείο εκείνο που το ρεφρέν ξεκινώντας μετά την σιωπή των κρουστών, με συνέπαιρνε και πιστεύω κι όσους σαν κι εμένα κουβαλούν τη θάλασσα μέσα τους σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν βρίσκονται… “…anche qui..puo’ arrivare un odore del mare a prendermi…” «…ακόμη κι εδώ..μπορεί να φτάσει το άρωμα της θάλασσας για να με πάρει..» Μια αχτίδα φωτιάς από το τζάκι με την εικονική φλόγα που τρεμόπαιζε εδώ κι ώρα στο απόλυτο σκοτάδι που επέλεξα για συντροφιά μου , παγιδεύτηκε στο ποτήρι που κρατούσα και με παιχνιδιάρικη διάθεση, βούτηξε στην κεχριμπαρένια θάλασσα του αγαπημένου μου μπέρμπον. Μια γουλιά ίσα ίσα στην άκρη των χειλιών μου, φρόντισε πρόθυμα να ταξιδέψει μέχρι τον ουρανίσκο μου και να τον γαργαλέψει ευχάριστα.. Ένοιωσα να χαλαρώνω… Μετά από μια κουραστική μέρα γεμάτη ένταση, αλλεπάλληλες διαπραγματεύσεις, γεύματα εργασίας και συναντήσεις με λογιών - λογιών ανθρώπους, άρχισα επιτέλους να ηρεμώ. Το να ‘ναι κανείς ανώτερο στέλεχος πολυεθνικής εταιρείας, επιφορτισμένος να διαπραγματεύεται τις προμήθειες υλικών κι έτοιμων φαρμακευτικών προϊόντων από κάθε γωνιά της υφηλίου, είχε το τίμημα του…. Συνεχή ταξίδια, συζητήσεις και διαπραγμάτευση, κοστολογήσεις, πίεση, προθεσμίες που πρέπει να τηρηθούν, άγχος και κυρίως μηδενική προσωπική ζωή… Και σε κάποιες τέτοιες στιγμές που ο Alex Britti και ο Jack Daniels , τύχαινε να συναντιούνται με τις αισθήσεις μου, οι τρεις μας σε μοναχικά βράδια σαν και το αποψινό , αυτό το τεράστιο φορτίο που βάραινε τη ψυχή μου, έφευγε…Με τρόπο λυτρωτικό… Για να ξανάρθει την άλλη περισσότερες απαιτήσεις…

μέρα,

μεγαλύτερο,

πιο

απειλητικό,

με

“..C’est la vie...” είπα μέσα μου στωικά και καλωσόρισα άλλη μια γουλιά από το μπέρμπον... Έριξα μια ματιά στο ρολόι μου… 2.00 το πρωί..Και η πτήση της επιστροφής για την Αθήνα από το αεροδρόμιο της Μαλπένσα ήταν στις 5.30. Με την υποχρέωση να είμαι τουλάχιστον μια ώρα πριν στο αεροδρόμιο, θα ‘πρεπε να φύγω από το ξενοδοχείο με ταξί , περίπου στις

3.30 ή 4 παρά τέταρτο το πολύ, με την ελπίδα πως η tangenziale* του Μιλάνου, εκείνη την ώρα λογικά θα έπρεπε να είναι άδεια. Δεν είχε νόημα να κοιμηθώ για 1.30 ώρα… Μπορεί να ένοιωθα χαλαρός , αλλά η σωρευμένη υπερένταση δεν θα μ’ άφηνε να κλείσω μάτι. Δεν ήθελα να πιέσω παραπάνω τον εαυτό μου…Στα 45 του κανείς, προσπαθεί να εκμεταλλευθεί και την παραμικρή στιγμή ηρεμίας….Κι αν ηρεμία ήταν να έμενα ξύπνιος, αυτό θα έκανα… Παράτησα το μπέρμπον και το i-pod στο τραπεζάκι από μαόνι δίπλα στη πολυθρόνα μου και σηκώθηκα να φέρω το λαπ τοπ μου. Το σύνδεσα με το ρεύμα ( η μπαταρία έπνεε τα λοίσθια μετά το ολοήμερο «ξετίναγμα») , το άνοιξα και συνδέθηκα με το Wi-Fi στο web. Έκανα μια σύντομη περιήγηση σε μερικές αγαπημένες μου ιστοσελίδες… Άρχισα να βαριέμαι, όταν σκέφτηκα να μπω στο free-talk.gr, ένα καινούριο site, όπου ο καθένας μπορούσε να μπει και με το άνοιγμα ενός λογαριασμού να συζητά σε chat rooms πάνω σε ορισμένη θεματολογία με άλλα μέλη. Συνδέθηκα με το διαδικτυακό μου όνομα..Alpha Centauri… Η αγάπη μου στην αστρονομία, είχε αποδειχτεί πολύ ισχυρή όταν έπρεπε να αποφασίσω για το όνομα μου στον συγκεκριμένο λογαριασμό. Έριξα μια ματιά στα chat rooms και επέλεξα την ενότητα finance. Κανένα μέλος… Ζήτησα music… Δυο τύποι μιλούσαν για trance και χιπ χοπ.. Αδιάφορο για τα δικά μου γούστα, έφυγα άρον άρον κι από εκεί… Μπήκα σ’ ένα chat με θέμα hobbies… Ερημιά.. Λογικό είναι στις 3 και κάτι ώρα Ελλάδας , να μην έχουν όλοι τα κέφια τα δικά μου για συζήτηση , ο κόσμος έχει καλύτερα πράγματα να κάνει – κι ένα απ’ αυτά ήταν να κοιμάται…. Ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω και να μπω στο you tube – εκεί ήμουν σίγουρος πως θα έβρισκα να δω κάτι για να μην πλήξω – όταν αποφάσισα να ρίξω μια τελευταία ματιά στο «δωμάτιο» με τον τίτλο relationships . Το μέλος maz88 φιγουράριζε στον κατάλογο των υπαρχόντων μελών κάτω από το δικό μου νικ με δεδομένη την αλφαβητική σειρά. Για μερικές στιγμές ζύγισα τι να κάνω. Το κάτι σαν ροζ χρώμα με το οποίο ήταν γραμμένο το νικ, σήμαινε πως ήταν γένους θηλυκού, σε αντίθεση με το μπλε του Alpha Centauri…Αυτό ήταν καλό. Κι αν το 88 σήμαινε - όπως φανταζόμουν - την χρονολογία γέννησης, τότε επρόκειτο για γυναίκα 2021 χρονών, αυτό ήταν ακόμα καλύτερο. Σε γενικές γραμμές, είχα κάθε λόγο να πιστεύω πως μια επιτυχημένη μέρα, είχε πολλές πιθανότητες να κλείσει με μια επιτυχημένη νύχτα… Διέθετα τη σχετική εμπειρία του φλερτ στο διαδίκτυο και μπορούσα να ακολουθήσω κάποια δοκιμασμένη τακτική. Προς το παρόν, επέλεξα να περιμένω μερικά λεπτά, να δω αν υπήρχε διάθεση για την πρώτη κίνηση από την άλλη πλευρά. Αν όχι, υπήρχε πάντα η επιλογή του you tube. Για να κάνω εγώ την πρώτη κίνηση, ούτε λόγος… Βολεύτηκα πίσω στη πολυθρόνα και απέμεινα να κοιτάζω την οθόνη χωρίς καμιά σκέψη να με απασχολεί…. Τρία μπορεί και τέσσερα λεπτά είχαν περάσει άκαρπα…

Maz88: Γεια σου… Οι λέξεις τρεμόπαιξαν μπροστά στα μάτια μου, και έδωσαν το ερέθισμα στο σώμα μου να ξεκουμπιστεί από την πλάτη της πολυθρόνας και να γύρει προς τα μπροστά.. Τα δάχτυλα μου, πληκτρολόγησαν την εύκολη απάντηση.. Alpha Centauri: Γεια και σε σένα maz88… Κι από κάτω : Alpha Centauri: Αϋπνίες? Έβρισκα τον εαυτό μου λίγο κοινότυπο, αλλά στις 2.30 το πρωί ώρα Ιταλίας ή 3.30 το πρωί ώρα Ελλάδας, δεν νομίζω πως θα μπορούσα να βρω κάτι πιο σύνθετο, για να ξεκινήσω μια ανάλαφρη συζήτηση. Maz88: Μπα όχι, συνήθως δεν κοιμάμαι πριν τις 4 το πρωί… Alpha Centauri: Μου μένει μισή ώρα επομένως ή αν χρειαστεί θα κάνεις και υπέρβαση ωραρίου?  Πρόσθεσα και μια χαμογελαστή φατσούλα πίσω από το ερωτηματικό, για να αλαφρύνω περισσότερο τη διάθεση. Maz88: Εξαρτάται…αν η συνομιλία μας είναι ενδιαφέρουσα, μπορεί και ναι… «Αχά» είπα μέσα μου «η κυρία βγήκε για κυνήγι…» Alpha Centauri: Θα βάλω τα δυνατά μου...Ελπίζω να μην σε απογοητεύσω... «Και κυρίως να μην απογοητεύσω τον εαυτό μου..» σκέφτηκα. Για τα επόμενα 10 λεπτά, ανταλλάξαμε στοιχειώδεις πληροφορίες για την παρουσία μας στον πραγματικό κόσμο. Σαφώς και δεν ήμουν ανόητος να δώσω ίχνη , τού τι κάνω και πως ζω στην πραγματική μου ζωή. Στον κόσμο που πλάσαρα στο υποψήφιο θήραμα μου, ήμουν αστροφυσικός (..λόγω χόμπι τις βασικές γνώσεις τις κατείχα..), αυτή τη στιγμή γυρνούσα από ένα συνέδριο στο Μιλάνο (πολύ sic αλλά πέρασε και δεν ακούμπησε από την αλήθεια ) και ζούσα με την αδελφή μου στη Γλυφάδα (..σε περίπτωση που θα φτάναμε στο σημείο να συναντηθούμε, να μην δώσω υπόνοιες για ποιο λόγο δεν μπορούσαμε να πάμε στο σπίτι μου). Στη πραγματικότητα βέβαια , η κατοικία μου ήταν στη Κηφισιά… Δεν ανέφερα καθόλου πως διατηρούσα εξοχικό στην Ανάβυσσο. Το θέμα είναι πως όταν λες ένα κάρο ψέματα, θα πρέπει να έχεις και δυνατή μνήμη για να μην μπουρδουκλώσεις τις αρλούμπες σου. Όσο γι’ αυτό, επειδή η δουλειά μου απαιτούσε να θυμάμαι και την παραμικρή λεπτομέρεια από τις επαγγελματικές μου συζητήσεις, δεν φοβόμουν σ’ αυτό το τομέα τον εαυτό μου καθόλου… Όσο για την maz ? Έμενε στο Χαϊδάρι και σπούδαζε στο τρίτο έτος της φιλοσοφικής. Χόμπι δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο, της άρεζε η ξένη μουσική και την απωθούσε η οποιαδήποτε έκφραση της ελληνικής μουσικής ακόμη και η έντεχνη ή ελληνική ροκ σκηνή, και είχε μια αδυναμία στις κινηματογραφικές ταινίες που τις βλέπεις για να περνάς δυο ευχάριστες ώρες κι όχι για να προβληματιστείς…Οι προτιμήσεις της μου φάνηκαν ρηχές, αλλά ωστόσο δεν ήταν ο εσωτερικός της κόσμος που έτσι κι αλλιώς αποσκοπούσα να κατακτήσω….Αν τα πράγματα πήγαιναν ακόμη λίγο έτσι όπως πρέπει, ήταν ζήτημα λεπτών να ανταλλάξουμε φωτογραφίες. Κι εκεί ή το παραμύθι τελειώνει ή συνεχίζεται μέχρι εκεί που πρέπει να καταλήξει… Maz88: Πόσο χρονών είσαι Alpha?

Μια κοπέλα 20-21 χρονών συνήθως έλκεται από την εμπειρία ενός ώριμου άνδρα. Αλλά ίσως όχι και τόσο αν η ωριμότητα ξεπερνά τα διπλά της χρόνια. Αποφάσισα να μην το διακινδυνέψω. Έτσι κι αλλιώς, αν υπήρχε περίπτωση να συναντηθούμε για τα… περαιτέρω, φαντάζομαι δεν θα μου ζητούσε και ταυτότητα. Η φυσική μου κατάσταση μου επέτρεπε να «ρίξω» λίγο την ηλικία μου… Alpha Centauri: Σε ένα μήνα κλείνω τα 38… Παντελώς ψέματα βέβαια ακόμα και στα υποτιθέμενα γενέθλια μου.. Ήμασταν στα μέσα Γενάρη κι εγώ είχα γενέθλια τον Ιούνιο… Maz88: Υδροχόος? Αναπάντεχη ερώτηση…Με τα ζώδια δεν τα πήγαινα καλά, έτσι ανέτρεξα γρήγορα γρήγορα στο Google. Υδροχόος – 21/1 έως 20/2..ΟΚ Alpha Centauri: Υδροχόος, ακριβώς. Εσύ Maz , πόσο χρονών είσαι ? Αν μου επιτρέπεται τέτοια ερώτηση σε μια κυρία βέβαια…Αν και το 88 μάλλον παραπέμπει σε χρονολογία γέννησης , σωστά ?  Άλλη μια γελαστή καλοκάγαθη φατσούλα κόσμησε την πρόταση μου..Έλπιζα μονάχα στο τέλος να μη μ’ έπαιρνε στο «ψιλό» με τις φατσούλες που αράδιαζα.. Maz88: Ναι… γίνομαι 21 τον Μάρτιο… Σκέφτηκα για μια στιγμή να ανατρέξω πάλι στο Google για να δω ποιο ζώδιο είχε γεννητούρια το Μάρτιο, αλλά μετά είπα πως καλύτερα θα ήταν να μην αποπροσανατολίσω τη συζήτηση με ζώδια και λοιπές ανοησίες, όταν με πρόλαβε η συνομιλήτρια μου. Maz88: Είσαι παντρεμένος? Ο διάλογος μόλις έκανε ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση…. Χμ, η αλήθεια ήταν πως ήμουν όχι μια, αλλά δυο φορές παντρεμένος κι είχα και τρία παιδιά. Μια κόρη 17χρονών από τη πρώτη μου γυναίκα και ένα ζευγάρι διδύμων, 7χρονα κορίτσι – αγόρι, από την δεύτερη σύζυγο, με την οποία βέβαια συνέχιζα ακόμη να είμαι παντρεμένος. Κατέληξα να πω τη μισή ή μάλλον το πιο ανώδυνο ελάχιστο μέρος της αλήθειας. Alpha Centauri: Ήμουν παντρεμένος πριν χρόνια αλλά χώρισα σχεδόν αμέσως, γι’ αυτό και δεν έχω παιδιά..Σήμερα είμαι ελεύθερος…Πέρασα τις εξετάσεις ? Είπα να ξαναβάλω άλλη μια φατσούλα μετά το ερωτηματικό, αλλά μετάνιωσα. Αντίθετα, πρόσθεσε μια φατσούλα η maz88…. Maz88:  Maz88: Δεν σ’ ανακρίνω...συζήτηση κάνουμε… Μάλλον το πήρε στραβά η Maz…Βιάστηκα να διορθώσω τη κατάσταση. Alpha Centauri: Μα δεν ενοχλήθηκα...Ίσα ίσα, σκέφτηκα αν ανταποκρίνομαι στα κριτήρια σου ή πάλι όχι? Κι αν θέλεις, αυτή είναι κι η επόμενη ερώτηση μου… Φατσούλα ? Α μπα… Δεν ταιριάζει… Σιωπή για μερικά λεπτά….Νόμισα πως είχε αποσυνδεθεί, αλλά φιγουράριζε ακόμη online. Πριν της ξαποστείλω την φατσούλα που κοιμάται με το καρτουνίστικο zzzz πάνω απ’ το κεφάλι της , η maz έδωσε σημεία ζωής…. Maz88: Κοίταξε …Μπήκα σήμερα στο chat room όχι με την προοπτική να βρω γκόμενο…Μπήκα, γιατί ήθελα να πω σε κάποιον τα τελευταία λόγια μιας άλλης ζωής….Έτυχε να βρω εσένα…Έχεις πάντα την επιλογή να αποσυνδεθείς… Έμεινα αποσβολωμένος να κοιτώ τις έντονα τυπωμένες λέξεις μία μία..Να προσπαθώ να καταλάβω τα ακατανόητα, η συζήτηση φαινόταν να πηγαίνει

σε μονοπάτια που ούτε καν μου περνούσε από το μυαλό πως θα συναντούσα όταν αποφάσιζα να βολτάρω στο web…. Alpha Centauri: Μπορείς να γίνεις λίγο πιο σαφής σε παρακαλώ? ΟΚ, δεν μπήκες για να βρεις, χμ… γκόμενο όπως λες, αλλά…Τι εννοείς με τη φράση «τελευταία λόγια μιας άλλης ζωής» ? Σιωπή για λίγα ακόμη δευτερόλεπτα… Maz88: Είσαι σίγουρος πως θέλεις ν’ ακούσεις? Alpha Centauri: Είμαι σίγουρος πως θέλω να μάθω τι εννοείς…. Ο Jack Daniels μού ‘γνεψε στέλνοντας μου ένα καινούριο τρεμόπαιγμα της δέσμιας φωταχτίδας από το γυαλί του ποτηριού στο οπτικό μου πεδίο. Δεν τον αγνόησα… Maz88: Alpha, η ζωή που ζω δεν είναι αυτή που θα ‘θελα ...Μια κενή ζωή, είναι μια άλλη ζωή – που κανείς στο κόσμο δεν θέλει – και σε μένα συμβαίνει να είναι η δική μου. Αυτή την άλλη ζωή λοιπόν, λέω να την πετάξω απ’ το παράθυρο του σπιτιού μου, αύριο στις 7 το απόγευμα… Οι παλάμες μου είχαν αρχίσει να ιδρώνουν..Το φως της οθόνης σα να λιγόστεψε ξαφνικά, ή έτσι μου φάνηκε εμένα…. Alpha Centauri:…Αυτά που μου λες δεν τα καταλαβαίνω…Τι σημαίνει να πετάξεις την άλλη σου ζωή? Κατ’ αρχή για να μπορέσω να μπω στο νόημα…Ζεις μόνη σου ή με τους γονείς σου ? Δεν φαντάζομαι να είσαι παντρεμένη, είσαι πολύ νέα ακόμη, αλλά κι έτσι να ‘ναι….Υπάρχει μήπως κάποια ερωτική απογοήτευση ? Πολλές ερωτήσεις για να μπορέσουν να απαντηθούν ταυτόχρονα…Ίσως δεν ήταν η καλύτερη τακτική…Όπως και να ‘χει, το σφίξιμο στο στομάχι άρχισε να γίνεται μέγγενη, γεγονός που αποσυντόνιζε κατά κάποιο τρόπο και τη σκέψη μου… Alpha Centauri:…Αν θέλεις μου απαντάς, αλλά αν είμαι εγώ αυτός που θ’ ακούσει τα τελευταία λόγια μιας άλλης ζωής όπως λες, θεωρώ πως έχω το δικαίωμα να μάθω… Αν και στο τέλος, μού ακούστηκε λίγο απαιτητικό αυτό το τελευταίο, παρ’ όλα αυτά , πάτησα το enter. Ταυτόχρονα, αποφάσισα να αγνοήσω και τον Jack Daniels με τα γνωστά του οπτικά σινιάλα… Maz88: Μένω με τους γονείς μου…Το θέμα είναι πως ούτε ξέρω που είναι αυτή τη στιγμή…Ο πατέρας μου μπορεί να είναι στη Βραζιλία ή στη Κίνα ή κι εδώ στην Ελλάδα κάπου, ΕΓΩ αγνοώ που είναι, αφού φροντίζει να μην λέει σε κανέναν που πάει και πότε θα γυρίσει… Για τη μητέρα μου, αγνοείται η τύχη της γενικώς…Στον κόσμο της…Δεν είχανε ποτέ κι οι δυο τους την ευαισθησία να σκύψουν από πάνω μου, να ακούσουν τις ανάγκες μου , τα θέλω μου, σα να μην ήμουν παιδί τους…Από οικονομικά , δεν είχα ποτέ μου παράπονο…Το γαμώτο είναι τι να τα κάνω τα λεφτά, νταντάδες με μεγαλώσανε, αγάπη ήθελα να πάρω…Οι δικοί μου δεν είχαν ΠΟΤΕ ΤΟΥΣ χρόνο για μένα…Παντρεμένη δεν είμαι, είχα μια σχέση μ’ ένα νεαρό λίγο μεγαλύτερο μου… Με παράτησε σήμερα το απόγευμα για μια άλλη κοπέλα με το χειρότερο ταπεινωτικό τρόπο κι αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα για μένα…Μια κενή ζωή έγινε ακόμη πιο αβάσταχτη….Και δεν έχω ΚΑΝΕΝΑ να του πω τι μου συμβαίνει… Κι η καλύτερη μου φίλη δεν θέλει να με ξαναδεί πια στη ζωή της, πόσο μάλλον να μου μιλήσει στο τηλέφωνο !!! Δεν θέλω να ζήσω άλλο, όχι αυτή τη ζωή…Κι επειδή δεν μπορώ να έχω μια άλλη ζωή, καλύτερη, το μόνο που μου μένει είναι να πέσω απ’ το παράθυρο. ΘΕΛΩ Ν’ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΩ !!!! Και για να μη πισωγυρίσω την απόφαση μου, όρισα την ώρα. 7 το απόγευμα, ούτε λεπτό αργότερα…Όταν μπήκες στο chat

room, ένιωσα αυθόρμητα πως έπρεπε να μιλήσω σε κάποιον.. Ξέρω πως σ’ αναστάτωσα…. Σταμάτησε να γράφει…Ο ιδρώτας στις παλάμες μου έγινε μικρά ποταμάκια στις αυλακιές που οι χειρομάντες αποκαλούν «γραμμές της ζωής»… Ο τρόπος που έγραφε , έδειχνε ταραχή…. Προσπάθησα να κερδίσω χρόνο…. Alpha Centauri: Μάλλον θα αρνηθείς, αλλά μια που πέφτει στους ώμους μου η ευθύνη να ξέρω πια τι σκοπεύεις να κάνεις, θα ‘θελα να μου δώσεις την ευκαιρία, αύριο – όποια ώρα θέλεις – να συναντηθούμε… Ίσως υπάρχουν κάποια πράγματα που να μη μπορείς να τα δεις τώρα κι είναι κρίμα να κάνεις κακό στον εαυτό σου, αναίτια…Έχω κι εγώ μια κόρη και…. Η αντίδραση ήταν σχεδόν αστραπιαία. Η maz88 εξαφανίστηκε από τον πίνακα των online μελών…Το ψευδώνυμο μου έμεινε μόνο του, να γεμίζει ένα άδειο κατάλογο με παρουσίες ενός ψηφιακού κόσμου που φαινόταν να έχει τις ίδιες ανάγκες με τον πραγματικό…. Λογικό ήταν…Την φλόμωσα στο ψέμα την κοπέλα…Από που κι ως που λες πως έχεις κόρη όταν ήδη έχεις αρνηθεί την ύπαρξη των παιδιών σου ? Με ποια προοπτική περίμενα να με εμπιστευθεί , όταν δεν ήμουν ειλικρινής όσο θα ‘πρεπε απέναντι της ? Το μόνο που θα μπορούσα να ελπίζω ήταν πως η πρόθεση της δεν θα γινόταν πράξη…Πως όλα όσα σκεφτόταν να κάνει, αύριο το πρωί θα τα ξεχνούσε… Μόνο αυτό θα μπορούσε κανείς να ελπίζει για κάποιον που δεν ξέρει…. *

*

*

Όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο στο Ελ. Βενιζέλος, συμπλήρωνα 26 ώρες άυπνος. Η προσπάθεια μου να εκμεταλλευθώ τις 2 και κάτι ώρες του ταξιδιού έμεινε χωρίς αντίκρισμα, μια και το μυαλό μου αρνιόταν επίμονα να ανταποκριθεί στη φυσική σωματική κόπωση και γυρόφερνε συνέχεια στην maz…Προσπαθούσα να καταλάβω αν από το νικ της θα μπορούσα ίσως να βρω κάποια στοιχεία για εκείνη. Το πιθανότερο θα ήταν τα αρχικά maz να είναι ακρωνύμιο , ΜΑρία Ζαχαροπούλου ας πούμε ή κάτι τέτοιο.. Μπορεί όμως κι όχι.. Αποφάσισα να μην περάσω από το σπίτι καθόλου. Η ώρα είχε πάει ήδη 9 παρά τέταρτο κι είχα γεμάτο πρόγραμμα – ως συνήθως άλλωστε. Πήρα ταξί κατευθείαν για τα κεντρικά γραφεία της εταιρείας στο ιδιόκτητο κτίριο στην οδό Λένορμαν στο Κολωνό. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έσερνα μαζί μου και τη ταξιδιωτική μου βαλίτσα στην εταιρεία μετά από ταξίδι, αγνόησα τα πειράγματα των υφισταμένων μου και πήγα χωρίς χρονοτριβή στο γραφείο μου , που έβλεπε πάνω στο κεντρικό δρόμο στον 4ο όροφο. Έστειλα με memo τις παραγγελίες στο τμήμα προμηθειών, οργάνωσα τα κοστολόγια στο excel και διαμόρφωσα την τελική τιμή κόστους cif των προϊόντων που ήδη είχαν δρομολογηθεί να σταλούν από Ιταλία μες τις επόμενες μέρες. Παράλληλα, σχεδίασα τον κορμό της τελικής έκθεσης σχετικά με την προτεινόμενη τιμή πώλησης των έτοιμων προϊόντων και την ποσοστιαία επιβάρυνση κόστους των εισαγόμενων πρώτων υλών πάνω στο τμήμα παραγωγής για τα δικά μας είδη. Παρέλειψα επίτηδες να συμπεριλάβω στην ανάλυση την εργασιακή καμπύλη, γιατί αν γίνονταν πράξη οι εισηγήσεις για περικοπές εξόδων κι άρα μείωση προσωπικού, το αποτέλεσμα στην έκθεση μου θα ήταν εκτός πραγματικότητας. Αυτό, ήταν ένα θέμα που θα έπρεπε να το θίξω οπωσδήποτε στο επόμενο Δ.Σ. Στις 11.30 ζήτησε να με δει ο Big One (..όπως συνηθίζαμε να φωνάζουμε τον CEO..), θαρρείς και δεν του είχα στείλει ήδη από χθες το απόγευμα τις

συμφωνίες με μέιλ. Έως τις 2.00 μετά το μεσημέρι που είχα γεύμα εργασίας με τον διευθυντή μάρκετινγκ της Epil-pharm, φρόντισα να επικοινωνήσω με τη γραμματεία της Φιλοσοφικής Αθηνών. Δυσκολεύθηκα να εξηγήσω στη γραμματέα για ποιο λόγο ακριβώς ζητούσα να μάθω αν υπήρχε σπουδάστρια στο 3ο έτος με αρχικά ΜΖ που να έμενε στο Χαϊδάρι, τελικά μετά από επίμονα παρακάλια με πληροφόρησε πως δεν υπήρχε καμία σπουδάστρια που να πληρούσε αυτά τα κριτήρια. Ζήτησα συγγνώμη για την ενόχληση κι έκλεισα τη γραμμή… Προβληματιζόμουν έντονα στο τι θα μπορούσα να κάνω, μπήκα επανειλημμένα στο free-talk.gr μη τυχόν και την εύρισκα πάλι, αλλά μάταια…Εκατοντάδες μέλη συζητούσαν μεταξύ τους, αλλά η maz δεν ήταν πουθενά…. Μια σπίθα άναψε στο μυαλό μου, εντελώς απροσδόκητα… «Μια Άλλη Ζωή» είπα φωναχτά… «Μ.Α.Ζ. …να λοιπόν τι σημαίνει το νικ αυτό…» Η ανακάλυψη αυτή ουσιαστικά περιέπλεκε τα πράγματα… Δεν βοηθούσε σε τίποτε αν ήθελα να βρω τα ίχνη της, ένα απόφθεγμα που δεν έδινε κανένα απολύτως στίγμα για την ταυτότητα της… Αδιέξοδο… Πήρα τη γυναίκα μου στο τηλέφωνο… Το σήκωσε μετά από δέκα χτύπους… Δεν πρόλαβα να βγάλω κιχ… «Μάρκο, ορισμένες φορές νομίζω πως το κάνεις επίτηδες…Είμαι σε μίτινγκ και με διακόπτεις… Θα σε καλέσω εγώ σε λίγο..» Συνεπής στην υπόσχεση της με πήρε σε ένα 10λεπτο περίπου… «Τι θέλεις ?» είπε με ξεχειλίζουσα τρυφερότητα…. «Να σου πω ότι γύρισα..» , είπα βαριεστημένα. «Και να σ’ ενημερώσω – αν σ’ ενδιαφέρει βέβαια, πως έχω γεύμα εργασίας στις 2.00, και μετά έχω κάποιες εκκρεμότητες να τακτοποιήσω στο γραφείο , άρα θ’ αργήσω..» «Μία απ’ τα ίδια χρυσέ μου…» αντιγύρισε… «Έχω ραντεβού στις 2μιση με τον διευθυντή πωλήσεων της εταιρείας μας για φαγητό και μετά θα πάω για ψώνια με την Μάγδα… Α, επειδή έτσι κι αλλιώς έλειπες ταξίδι, πήρα την BMW σου, ξέρεις με βολεύει που είναι αυτόματη. Αν χρειαστείς αυτοκίνητο για το βράδυ, πάρε το δικό μου το Rav, ok ?» «Δεν έχω πρόβλημα Στέλλα » είπα «αλλά δεν προβλέπεται να έρθεις μέχρι το βράδυ ?» «Αχ ξέχασα, δεν σού ‘πα» σχεδόν χλιμίντρησε με ανυπομονησία.. «Ξέρεις, είπαμε όλα τα κορίτσια εδώ από τη δουλειά να πάμε το απόγευμα για καφέ και μετά σε μπαράκι για ποτό.. Μη σ’ ανησυχεί για τα δίδυμα, έχουν την νταντά τους.. Everything’s under control my dear..» Η τελευταία κουβέντα σήκωνε πολλή συζήτηση για το τι ήταν ή δεν ήταν υπό έλεγχο, αλλά μετά από τόσες ώρες άυπνος, δεν είχα όρεξη να επιλύσω προβλήματα που δεν κάναμε τον κόπο τόσα χρόνια ούτε καν να σκύψουμε επάνω τους…. Η σύζυγος μου ήταν το απόλυτο υπόδειγμα της καριερίστας γυναίκας και κονταροχτυπιόταν μαζί μου στο «γουορκολίκι» – ακόμη και σ’ αυτό το τομέα συμβιώναμε με τον ανταγωνισμό ανάμεσα μας… Προσπάθησα να θυμηθώ πόσο καιρό είχαμε να το κάνουμε…. Ένα μήνα, δύο ή μπορεί και τρεις ακόμα ? Δεν θυμόμουν πότε και πως ήταν η τελευταία φορά, ίσως γιατί τις αγγαρείες φροντίζει κανείς να τις ξεχνά γρήγορα… Το σίγουρο ήταν πως η Στέλλα δεν ήταν ακριβώς ο αντιπροσωπευτικός τύπος της εργαζόμενης μητέρας.. Το ότι γέννησε τα δυο παιδιά μας δεν της επέτρεπε να φέρει με αξιώσεις τον τίτλο της μάνας, γιατί οι προτεραιότητες της έτσι κι αλλιώς από πάντοτε – απ’ όταν ήταν φοιτήτρια

ακόμα - ήταν άλλες. Ήταν 36 χρόνων και πίστευε πως ο κόσμος της ανήκε. Το θέμα είναι πως με τη στάση της , απέκλειε από τον κόσμο που ήθελε να της ανήκει, τα δυο της παιδιά και κατά δεύτερο λόγο κι εμένα. Για τη μεγάλη μου κόρη την Ειρήνη, ούτε λόγος – η παρουσία της στο σπίτι μας, τής ήταν απλά αδιάφορη….. Το γεύμα μου τελείωσε στις 3.30. Το ότι η Epil-Pharm για να μπορέσει να παραμείνει ανταγωνιστική στην αγορά καλλυντικών ήθελε έκπτωση στα έτοιμα είδη που τους προμηθεύαμε , δεν χρειαζόταν ένα γεύμα μ’ ένα αντιπαθητικό τύπο για να το εμπεδώσω, παρ’ όλα αυτά άφησα στο τέλος να αιωρείται ένα «θα δούμε», που δεν ξέρω σε τελική ανάλυση κατά πόσο ικανοποίησε τον συνδαιτυμόνα μου. Ωστόσο, είχε την ευγενή καλοσύνη να πληρώσει εκείνος το τραπέζι. Όταν επέστρεψα στο γραφείο, μπήκα πάλι στο free-talk.gr, δυο - τρεις φορές. Η maz άφαντη… Αποφάσισα να τη βγάλω απ’ το μυαλό μου…Στο κάτω – κάτω πόσοι νέοι σήμερα πάνω στη τρέλα της ανωριμότητας τους, δεν καταφεύγουν σε δηλώσεις δραματικού τύπου ? Ήταν κι αυτός ένας τρόπος για να τραβούν την προσοχή των άλλων, έστω ακόμη κι εκείνων που η υπόσταση τους ήταν ψηφιακή… Μάλλον υπερεκτίμησα την όποια αποφασιστικότητα της άφησε να διαφανεί στη μεταμεσονύκτια συζήτηση μας και καλά θα έκανα να ξεχάσω το συντομότερο το συμβάν. Ήμουν σίγουρος πως μια απ’ αυτές τις μέρες θα την συναντούσα και πάλι σε κάποιο chat room και καλά θα έκανα να πάψω πια να ανησυχώ. Η Ειρήνη μου τηλεφώνησε στο κινητό στις 4.45, όσο ήμουν στο γραφείο του Big One για να τακτοποιήσουμε τις λεπτομέρειες του επόμενου ταξιδιού μου που ήταν προγραμματισμένο για το προσεχές δεκαήμερο, Λυών – Παρίσι και ίσως τις δυο τελευταίες ημέρες, Λονδίνο. «Μπαμπά, θέλω να σε δω…» «Ειρήνη μου, αυτή τη στιγμή είμαι απασχολημένος» της είπα με σχεδόν απότομο τρόπο. «Μπαμπά, θέλω να σου μιλήσω για κάτι.. είναι σοβαρό…» «Κοίτα» είπα ψιθυριστά «είμαι με το αφεντικό μου αυτή τη στιγμή.. Θα σου τηλεφωνήσω σε λίγο εγώ..» «Καλά…» είπε μόνο κι έκλεισε το τηλέφωνο. Από το γραφείο έφυγα στις 6 και κάτι περίπου. Ήμουν μέσα στο ταξί στο δρόμο για το σπίτι, όταν θυμήθηκα πως είχα ξεχάσει τελικά να καλέσω τη μεγάλη μου κόρη πίσω. Διάλεξα να μη το κάνω, ένοιωθα άβολα να μιλώ στο κινητό με δικούς μου ανθρώπους μέσα σε ταξί, όταν μάλιστα εκτός από τον ταξιτζή υπήρχαν άλλοι δύο συνεπιβάτες, απόρροια της λογικής των ταξιτζήδων «μια που πάμε προς τα κει ας πάρουμε κι αυτούς τους δυο», θαρρείς και κάνανε φιλανθρωπία στους άλλους κι όχι καλό στη τσέπη τους. Όπως και να ‘χε σε λίγο θα είχα την ευκαιρία να τη δω από κοντά, μια και σχεδόν είχα φτάσει. Την ώρα που το ταξί , με άφηνε έξω από το σπίτι μου στη Κηφισιά, με κάλεσε στο blackberry η πρώην γυναίκα μου… «Μάρκο καλέ μου που είσαι ?» Συνήθιζε να με λέει ακόμη «καλέ μου», προφανώς σε ανταπόδοση του σεβαστού ποσού που κάθε μήνα κατέθετα στο λογαριασμό της. Όχι πως τής χρωστούσα διατροφή, η διαδικασία διαζυγίου μας ήταν συναινετική έτσι κι αλλιώς, αλλά ήταν κάτι σαν βοήθημα που είχε παγιωθεί πια από τότε που χωρίσαμε… Δεν μου έλειπαν τα χρήματα για να σταματήσω αυτού του είδους την έκτακτη επιχορήγηση, ένοιωθα καλύτερα να ξέρω πως δεν της

έλειπε κάτι. Το κακό ήταν πως η πρώην μου σύζυγος, δεν τα πήγαινε και τόσο καλά με την έννοια της εργασίας και την ουσία της οικονομικής ανεξαρτητοποίησης…. Η αυτάρκεια ήταν άγνωστη λέξη στο λεξιλόγιο της. «Γεια σου Μαίρη» είπα αδημονώντας να τελειώσει η συνδιάλεξη το συντομότερο. Έκανε κρύο και ήμουν με τη βαλίτσα μου στο δρόμο. Το λαπ τοπ το είχα αφήσει στο γραφείο και δεν με βάραινε κι εκείνο, αλλά όπως και να ‘χε έκανε κρύο και δεν είχα όρεξη να ακούω τις ανοησίες της. «Μόλις γύρισα από ταξίδι και με πέτυχες έξω απ’ τη πόρτα του σπιτιού μου..», είπα με τα δόντια μου να χτυπάνε. «Αχ καλέ μου κι εγώ ταξίδι είμαι με.. ένα φίλο μου στην Ελβετία, κάνουμε μίνι διακοπές σε ένα σαλέ στις Άλπεις , είναι εκπληκτικά εδώ ..» Η κακία, μού βγήκε αυθόρμητα παρά το κρύο που μου τρυπούσε το κόκαλο… «Δεν σκέφτεσαι να τον παντρευτείς αυτό το .. φίλο σου ?» είπα και σκέφτηκα ταυτόχρονα «μπας και αφήσεις εμένα ήσυχο ?» Η Μαίρη αγρόν ηγόραζε … «Μπα καλέ μου, δεν είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα…Πες πως περνάμε απλώς καλά, τίποτε παραπάνω..» Δεν είχε νόημα να συνεχίσω τη συζήτηση. Το καμηλό παλτό μου δεν με προστάτευε από το κρύο όσο θα ‘θελα. «Καλά , ασφαλώς και δεν είσαι κορόιδο να παντρευτείς τον πρώτο τυχόντα.. κάτσε να ωριμάσεις πρώτα και μετά βλέπεις και κάνεις..» είπα δηκτικά.. «Εμένα , τι με θέλεις ?» «Κοίτα καλέ μου, είχα δυο αναπάντητες κλήσεις πριν από καμιά μιάμιση ώρα από την Ειρήνη…Δεν το άκουσα το τηλέφωνο μου, γιατί..χμ, ε… ήμουν απασχολημένη… Την καλώ για να δω τι θέλει και μου βγαίνει τηλεφωνητής - η κλήση σας προωθείται..» Απασχολημένη. Αυτή ήταν και μια ειδοποιός διαφορά μεταξύ όλων των άλλων ανάμεσα στη Μαίρη και τη Στέλλα. Της Μαίρης της άρεζε να…. απασχολείται με τους ανθρώπους στο κρεβάτι της και της Στέλλας , να ταλαιπωρεί τον εαυτό της και τους άλλους στις αίθουσες συνεδριάσεων. Η λεπτομέρεια αυτή, ήταν μάλλον κι ένας από τους λόγους που χωρίσαμε με τη Μαίρη. Δεν είχα ιεραρχήσει το θέμα αυτό στη κορυφή των υποχρεώσεων μου και άλλωστε δεν είχα και τον απαιτούμενο χρόνο για να .. την απασχολώ, όσο εκείνη ήθελε. Φρόντισα να τη καθησυχάσω – όχι πως μου έδωσε την εντύπωση πως ανησυχούσε για οτιδήποτε… «Σε λίγο μπαίνω στο σπίτι και θα της πω να σε καλέσει. Έχε το τηλέφωνο ανοιχτό, κοντά σου για να τ’ ακούς και φρόντισε να… ξαναπασχοληθείς πάλι, αφού πρώτα μιλήσεις με το παιδί , οκ ?» Γέλασε χωρίς ίχνος ενόχλησης… «Εντάξει καλέ μου, θα περιμένω…bye..» Έκλεισα το τηλέφωνο και μπήκα επί τέλους στο σπίτι μου, στη μεζονέτα του πέμπτου και έκτου ορόφου μιας νεόκτιστης σχετικά πολυκατοικίας. Ένοιωσα το πετσί μου , να δέχεται με ευχαρίστηση τη ζέστη.... Η Γιόνα, η Πολωνέζα νταντά των διδύμων, τους πήγαινε ψωμί με νουτέλα για απογευματινό. Με καλώς όρισε εγκάρδια και άφησε τα πιάτα στη τραπεζαρία. Βιάστηκε να πάρει το παλτό μου και τη βαλίτσα. Πήρα εγώ τα πιάτα με το απογευματινό των διδύμων να τους τα πάω στο play room… Ο Κωνσταντίνος κι η Ευρυδίκη, έπαιζαν με μια ρωμαϊκή γαλέρα της Play Mobil σχετικά ήσυχα για τα δικά τους δεδομένα. Μετά από 4 ημέρες που

κράτησε το ταξίδι μου και είχαν να με δουν, δεν έκαναν και σαν τρελά, άλλωστε είχαν συνηθίσει τις συχνές μου απουσίες. Με φίλησαν στο μάγουλο τρυφερά με τα δροσερά τους χειλάκια κι έπεσαν με τα μούτρα στην αγαπημένη τους νουτέλα… Έμεινα για λίγες στιγμές να τα παρατηρώ. Μου φαίνονταν να ‘χαν μεγαλώσει απότομα από την τελευταία φορά που τα είδα.. Είναι η εντύπωση που μένει σε κάποιον, όταν είναι απλός παρατηρητής στις ζωές των άλλων , ακόμη και των πιο δικών του ανθρώπων. Δυσανασχέτησα με την αυτοκριτική μου, αλλά δεν μπόρεσα να μην παραδεχτώ μέσα μου, πως σε τελική ανάλυση ήταν αλήθεια… Κοιτώντας τα δίδυμα να τρώνε με βουλιμία το κολατσιό τους, η ματιά μου έπεσε στο ροζ Sony Vaio που είχα αγοράσει σαν δώρο τα Χριστούγεννα για την Ειρήνη και που έχασκε με την οθόνη ανοιχτή, στο μικρό γραφειάκι, εκεί που κάθισαν τα μικρά , σαν καλά παιδιά να φάνε. «Κωνσταντίνε ? Ευρυδικούλα ? τι ζητάει εδώ το λαπ τοπ της Ειρήνης ?» είπα απορημένος… Βιάστηκε να απαντήσει πρώτη η Ευρυδίκη… «Μας το έδωσε για να παίξουμε και ‘μεις λίγο μπαμπά…κι είναι και ροζ… κοριτσίστικο» φώναξε με ενθουσιασμό… «Θα μπορούμε να παίζουμε Ιντιάνα Τζόουνς Λέγκο, στο λαπ τοπ τώρα και μπορεί και να μας το χαρίσει η Ρηνούλα τελικά..» πετάχτηκε κι ο Κωνσταντίνος να συμπληρώσει με φούρια, αγνοώντας επιδεικτικά την όποια αναφορά στο χρώμα και στο… φύλο του υπολογιστή. Με παραξένευε μια τέτοια εξέλιξη… Για ποιο λόγο να δώσει η Ειρήνη στα δίδυμα για να παίξουν, ένα ολοκαίνουριο Sony Vaio των 1500 ευρώ και με προοπτική να τους το χαρίσει κιόλας – αν βέβαια δεν ήταν απλά ο κρυφός πόθος των διδύμων ? Το ρολόι τοίχου που το στόλιζε η φάτσα του Whinny the Pooh, έδειχνε 7 παρά κάτι. Προχώρησα προς το μικρό γραφειάκι και ζήτησα από τα παιδιά να μαζέψουν τα πιατάκια τους… Μια που το δικό μου το λαπ το είχα αφήσει στο γραφείο, σκέφτηκα να δοκιμάσω να μπω από το Vaio στο web με ασύρματη σύνδεση wlan μέσω του μόντεμ από το desk top της κρεβατοκάμαρας που ήταν στο ίδιο επίπεδο. Ευελπιστούσα πως αυτή την ώρα, που είχε επιλέξει η ίδια να πετάξει μια άλλη ζωή απ’ το παράθυρο του σπιτιού της, η maz θα είχε σκεφτεί πιο ώριμα και τώρα θα περιφερόταν στο free-talk.gr , μακριά από κάθε σκέψη πως θα μπορούσε να βλάψει τον εαυτό της… Μου αρκούσε να την έβλεπα μόνο on line στο ιντερνέτ… Πάτησα το on-off και περίμενα να κατεβούν τα vista. Το σύστημα, μού ζήτησε κωδικό πρόσβασης.. «Να πάρει…» είπα φωναχτά… «Μου ζητάει κωδικό εισόδου…» Ο Κωνσταντίνος δεν έχασε χρόνο … Σηκώθηκε όρθιος κι έβαλε το χεράκι του στη πλαϊνή τσέπη του παντελονιού του κι έβγαλε ένα μικροσκοπικό χαρτάκι.. «Μας έδωσε και τον κωδικό της, μπαμπάκα η Ρηνούλα, εδώ τον έχω, μη στενοχωριέσαι…» είπε με στόμφο του στιλ, καλά που έχετε κι εμένα…. Άνοιξα το ταλαιπωρημένο μικροσκοπικό τριπλοδιπλωμένο χαρτάκι κι ετοιμάστηκα να πληκτρολογήσω τον κωδικό. 7 παρά 2 λεπτά… Οι χαρακτήρες του password στριφογύρισαν μπροστά στα μάτια μου και για λίγες στιγμές τους κοιτούσα σα χαμένος… Ανίκανος για να κάνω ή να πω οτιδήποτε… ….Maz88….

Η καρδιά μου αναπήδησε άγρια κι απότομα στο στήθος μου και τα μηνίγγια μου άρχισαν να με σφυροκοπούν χωρίς το παραμικρό έλεος. Η κραυγή που βγήκε από το στόμα μου, τινάχτηκε με ορμή μέσα απ’ τα κατάβαθα του είναι μου και γέμισε τον χωροχρόνο με απελπισία… «ΕΙΡΗΝΗΗΗΗΗΗ…» Έκανα να φύγω από το δωμάτιο τρέχοντας, όταν γύρισα απότομα κι έπιασα και τα δύο μικρά από τα μπρατσάκια τους και με τα δυο μου χέρια. Ήταν τρομαγμένα… «Που είναι η Ρηνούλα ?» Η Ευρυδίκη φάνηκε μέσα στην τρομάρα της, λίγο πιο ψύχραιμη.. «Είναι επάνω στο δωμάτιο της μπαμπά… και νομίζω πως έχει κλειδώσει και τη πόρτα να μην την ενοχλούμε…μπορεί να θέλει να διαβάσει τα μαθήματά της…», ψέλλισε σχεδόν κλαψουρίζοντας… Στη προσπάθεια μου να δρασκελίσω όσο γινόταν πιο γρήγορα τη σκάλα της μεζονέτας που οδηγούσε στον πάνω όροφο, σκόνταψα στο πρώτο σκαλοπάτι και «γύρισε» το πόδι μου…Ούρλιαξα από τον πόνο κι έμεινα για λίγο να σφαδάζω στο πάτωμα. Η Γιόνα και τα δίδυμα, έτρεξαν αμέσως να δουν τι συμβαίνει. Έτεινα ανήμπορος το χέρι μου στη νταντά για να με βοηθήσει να σηκωθώ και πάλι στα πόδια μου. Της έκανα νεύμα πως δεν έχω κάτι σοβαρό και ξεκίνησα να ανεβαίνω πάλι τα 22 σκαλοπάτια που με χώριζαν από το δωμάτιο της κόρης μου…. Της κόρης μου, που όσο μεγάλωνε , εγώ κι η μητέρα της αλλά και η μητριά της κατά δεύτερο λόγο, ήμασταν όλοι απόντες…. Της κόρης μου, που δεν είχε εισπράξει ποτέ την αγάπη μας, μια που είχαμε φροντίσει να έχουμε ο καθένας μας άλλες προτεραιότητες, την επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση μας πάνω απ’ τις ανάγκες του παιδιού… Που δεν αφουγκραστήκαμε ποτέ μας τα προβλήματα του, τα θέλω του.. Παρά μόνο φροντίζαμε να μη του λείπει τίποτε, από ρούχα, παιχνίδια, χρήματα, θαρρείς και μόνο αυτά μπορούν να είναι όλα όσα θέλει μια ανθρώπινη ψυχή για να μην νοσεί !!! Κι η ψυχούλα του παιδιού μου, όσο σκεφτόμουν την διαδικτυακή μας συνομιλία, ήταν σίγουρα πολύ άρρωστη… Πληγωμένη από την αδιαφορία των δικών της ανθρώπων… Κι αν ήταν κι αλήθεια, η αποκορύφωση θα πρέπει να ήταν στο τέλος η απόρριψη από κάποιο νεαρό…. Ένα κορίτσι 17 χρόνων, δεν έχει ανάγκη ΜΟΝΟ όμορφα στιλάτα ρούχα και καινούρια γκάτζετ …. Μου τηλεφώνησε , δεν μου τηλεφώνησε ? Μπαμπά, θέλω να σου μιλήσω για κάτι…Είναι σοβαρό…. Τι στο διάολο σκεφτόμουν και ξέχασα να τηλεφωνήσω στο παιδί μου ? Ποια ταξίδια, ποια Παρίσια και Λονδίνα μου κλέψαν το μυαλό και δεν πήρα πάλι πίσω να μάθω τι σοβαρό ήθελε να μου πει ? Από πού κι ως που οι παραγγελίες και οι προμήθειες, κρατούσαν στη ζωή μου τα σκήπτρα των προτεραιοτήτων μου ? Πως άφησα τις φιλοδοξίες μου να υπερνικήσουν τις ευθύνες μου απέναντι στο παιδί μου ? Πως άφησα να ξεφύγουν όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, χωρίς να είμαι πλάι στα παιδιά μου ? Πως ? Οι σκάλες από τον πέμπτο στον έκτο όροφο, φάνταζαν ατέλειωτες… 22 σκαλοπάτια, φάνηκαν σαν 22 αιώνες που έπρεπε να δρασκελίσω για να φτάσω στο κοριτσάκι μου, πριν προλάβει να κάνει την ανοησία που – από

σατανική σύμπτωση – είχε προαναγγείλει στον ίδιο της τον πατέρα μέσα από το web. Όλα όσα μου έγραφε τα ξημερώματα για την πραγματική της ζωή ήταν αντίστοιχα ψέματα με όσα αράδιασα εγώ, πιστεύοντας πως συνομιλώ με κάποια άγνωστη… Δήθεν φοιτήτρια, δήθεν 21 χρονών, δήθεν σπίτι στο Χαϊδάρι, δήθεν, όλα δήθεν. Ακριβώς σαν τα δικά μου δήθεν, είπε όσα ψέματα χρειάζονταν για να μην δώσει το παραμικρό ίχνος που θα βοηθούσε τον συνομιλητή της να έχει την παραμικρή ιδέα για την ταυτότητα της.. Κοίταξα το ρολόι μου κι η απελπισία μου μεγάλωσε… 7.03 … Μερικοί αιώνες ακόμα έμεναν για να μπορέσω να φτάσω στο κεφαλόσκαλο του πάνω επιπέδου… Ειρήνηηηηηη….Ρηνούλα μου γλυκιά μου….. Η φωνή βγήκε απόμακρη, θλιβερή… Χωρίς ένταση και απαλλαγμένη από την οργή για όσα έπρεπε να καταλογίζω στον εαυτό μου… Προς το παρόν τουλάχιστον… Ο ιδρώτας έτρεχε σ’ όλο μου το κορμί… Κατά πόσο θα κρατούσε την υπόσχεση προς τον εαυτό της για την ώρα που προκαθόρισε για να κάνει την μεγαλύτερη ανοησία που θα μπορούσε να κάνει άνθρωπος χωρίς περιθώρια επανόρθωσης ? Οι αιώνες γίνανε χιλιετίες, ο χρόνος στρεβλώθηκε απόλυτα , στα μάτια μου όλα φαίνονταν θολά κι ανύπαρκτα. Οι τοίχοι, τα κάδρα, οι σκάλες, η πόρτα του δωματίου της κόρης μου, που όλο πλησίαζε και ποτέ δεν έφτανε… Όλα μοιάζανε μακρινά και χωρίς καθαρό περίγραμμα. Η μόνη εικόνα που έφτανε στα άδυτα του ταραγμένου μου μυαλού, ήταν το κορμάκι του παιδιού μου να βουτάει στο κενό απ’ τον έκτο όροφο… Η πόρτα άνοιξε χωρίς κόπο…Η τραγική μου φιγούρα με τα πουκάμισα απ’ έξω, έστρεψε μ’ απελπισία το βλέμμα στο απέναντι παράθυρο του μπαλκονιού που έβλεπε στην πρασιά από την πίσω πλευρά… Μισάνοιχτο… Η κουρτίνα θρόιζε πάνω στο πόμολο κι ο θόρυβος που έκανε , αντηχούσε απαίσια, κατ’ ευθείαν στους νευρώνες του μυαλού μου… Το δροσερό χειμωνιάτικο αεράκι, πάγωσε με μιας τον ιδρώτα που έλουζε την σπονδυλική μου στήλη….. *

*

*

Τα πράγματα, δεν είναι πάντα έτσι όπως φαίνονται… Άλλες φορές εκεί που νομίζεις πως όλα στη ζωή σου είναι τακτοποιημένα, σε μια στιγμή ανατρέπονται . Κι εκεί που πιστεύεις πως έχεις χάσει τα πάντα, τελικά δεν έχεις χάσει τίποτε… Στη δική μου περίπτωση, στα πλαίσια μιας συμπαντικής συγκυρίας, συνέβησαν και οι δύο εκδοχές.. Ή και καμία….Όπως το πάρει κανείς… Η Ειρήνη καθόταν στην καρέκλα της με τα πόδια της απλωμένα πάνω στο γραφείο της που βρίσκονταν στην απέναντι μεριά του δωματίου. Φορούσε στ’ αυτιά της τ’ ακουστικά του mp4 της κι άκουγε μουσική στη διαπασών,

γεγονός που εξηγούσε απόλυτα για ποιο λόγο δεν άκουσε το παραμικρό από τη φασαρία. Είχε ανοίξει τη πόρτα του μπαλκονιού για να αερίσει το δωμάτιο από τον καπνό του τσιγάρου που μόλις είχε σβήσει – απ’ όσο φαινόταν, είχα πολλά να μάθω ακόμη για το παιδί μου… Το όνομα maz88 ανήκε στη φίλη της Μαρία-Άννα Ζωναρά και φυσικά δεν είχε καμιά σχέση με το Μια Άλλη Ζωή. Οι έφηβοι, για να αποδείξουν το μέγεθος της φιλίας τους, πολλές φορές κάνουν πράγματα ακατανόητα στο κόσμο των μεγάλων… Ένα απ’ αυτά είναι να χρησιμοποιούν τον κωδικό πρόσβασης του καλύτερου τους φίλου, για να του δείξουν πόσο πολύ τον νοιάζονται. Η Ειρήνη, χρησιμοποιούσε τον κωδικό maz88 για να μπαίνει στο σύστημα του υπολογιστή της. Αντίστοιχα, η Μαρία-Άννα, χρησιμοποιούσε το νικ της Ειρήνης στο msn για να μπαίνει στο δικό της σύστημα . Ακαταλαβίστικο, αλλά πραγματικό…. Είχε περάσει πράγματι από το μυαλό της Μαρίας-Άννας η σκέψη να δώσει τέρμα στη ζωή της. Στο χρονικό σημείο που επικοινωνούσε μαζί μου , η σκέψη είχε μετουσιωθεί σε απόφαση. Όσα μου ‘χε διηγηθεί στο διαδίκτυο για τη ζωή της ήταν αλήθεια, δεν ήταν αλήθεια όλα όσα στοιχεία αφορούσαν την πραγματική της ταυτότητα… Ζούσε μια παράλληλη μίζερη ζωή με την κόρη μου. Και πιθανόν αυτός και να ‘ταν ο κύριος λόγος που τις ένωνε σα φίλες. Οι δυο τους είχαν τσακωθεί το προηγούμενο πρωινό στο σχολείο τους γι ασήμαντη αφορμή και το ίδιο απόγευμα, ο νεαρός σύντροφος της, ζήτησε από τη Μαρία-Άννα να χωρίσουν, γιατί αγαπούσε – λέει – μια άλλη.. Πράγματα φαιδρά για τον κόσμο των μεγάλων. Πράγματα σοβαρά για τον κόσμο των παιδιών . Τόσο σοβαρά, που δεν θα ‘πρεπε οι γονείς σαν και μένα να τα έχουν υποτιμήσει ή χειρότερα ακόμη να τα αγνοούν παντελώς γιατί ποτέ δεν ήταν κοντά στα παιδιά τους και στις ανάγκες τους. Η Ειρήνη, σήμερα το απόγευμα , σε μια προσπάθεια να επανασυνδέσει τη φιλία της με την Μαρία-Άννα , της τηλεφώνησε κατά τις 4 παρά . Εκείνη πάλι με τη σειρά της και μετά από μακριά τηλεφωνική συνομιλία όπου είχαν ειπωθεί τα πάντα, εκμυστηρεύθηκε την απόφαση της στη κόρη μου…. Πολλές φορές, μ’ αυτό τον τρόπο τα παιδιά εξυψώνουν τον εαυτό τους στα μάτια των συνομήλικων τους – αλλά ποτέ κανείς δεν μπορεί να ξέρει κατά πόσο πρόκειται για μια αληθινή ή ψεύτικη απειλή. Όσο κι αν επέμεινε η Ειρήνη, η Μαρία-Άννα δεν συζητούσε την προοπτική να μην πραγματοποιήσει την απόφαση της… Η Ειρήνη τρόμαξε… Τηλεφώνησε στον πρώτο άνθρωπο που σκέφτηκε πως θα μπορούσε να τη βοηθήσει – δηλαδή εμένα - αλλά αυτός ο άνθρωπος κατά πως φαίνεται είχε τις ίδιες αιώνιες σκοτούρες με τη δουλειά του, όπως σ’ όλη της τη ζωή ήξερε. Δεν της ξανατηλεφώνησε πίσω, για να τη συμβουλέψει τι θα ‘πρεπε να κάνουν… Η Ειρήνη τηλεφώνησε και στη μητέρα της. Εκείνη δεν της απάντησε καν…. Όταν πολύ αργότερα της τηλεφώνησε για να δει τι ήθελε, η μουσική που άκουγε η Ειρήνη σε εντάσεις επικίνδυνες για την ακουστική ικανότητα, την εμπόδισαν να ακούσει τον κτύπο του κινητού της… Το κορίτσι εν τω μεταξύ, φοβήθηκε να ενημερώσει την αστυνομία και για άγνωστο λόγο, δεν τόλμησε να ενημερώσει τους γονείς της φίλης της. Ίσως ενδόμυχα να πίστευε πως η Μαρία-Άννα δεν θα πραγματοποιούσε τελικά την απειλή της… Έτσι η κόρη μου, προτίμησε να επέμβει μόνη της.

Πήγε στο σπίτι της φίλης της, μιλήσανε, κλάψανε, γείρανε η μία στον ώμο της άλλης, δώσανε αιώνιο όρκο αλληλεγγύης και υποσχέθηκαν να είναι πάντα φίλες.. Καμία αναποδιά δεν θα μπορούσε πια να τις ξαναφέρει σ’ αυτό το σημείο, ένα βήμα πριν την ολική καταστροφή. Η Μαρία-Άννα υποσχέθηκε να βγάλει από το μυαλό της τη παραμικρή σκέψη να κάνει κακό στον εαυτό της. Οι όρκοι κι οι υποσχέσεις δίνονται πανεύκολα σ’ αυτές τις ηλικίες. Ποιος όμως μπορεί να αμφισβητήσει την αξία τους για όσο κρατήσουν ? Από την μεριά μου, όφειλα πάνω απ’ όλα κατά πρώτο λόγο απέναντι στα δύο παιδιά και κατά δεύτερο λόγο στον εαυτό μου, να αναλάβω κάποιες πρωτοβουλίες. Κατ’ αρχή θα μιλούσα στους γονείς της Μαρίας-Άννας. Με κάθε διακριτικότητα -για να μην καταρρεύσει η εμπιστοσύνη του παιδιού τους προς τη κόρη μου – θα τους συνιστούσα να λάβουν το συντομότερο τα μέτρα τους. Ουσιαστικά θα έπρεπε να αλλάξουν οι ίδιοι τον τρόπο ζωής τους, αν θα θέλανε το παιδί τους να μη φτάσει ποτέ άλλοτε στο σημείο να νοιώθει απορριπτέο από παντού. Τη συζήτηση αυτή θα την έκανα μαζί τους σε λίγες μέρες, και θα απαιτούσα και την παρουσία της Στέλλας. Φυσικά , ό,τι κι αν συμβούλευα τους υπόλοιπους, ίσχυε κατά βάση και πρώτα απ’ όλους για μένα τον ίδιο και τον επαναπροσδιορισμό της στάσης μου, απέναντι στα παιδιά μου. Η Στέλλα όφειλε να ακολουθήσει… Αν όχι, ήμουν αποφασισμένος να μη κάνω εκπτώσεις για την ευτυχία των παιδιών μου, ότι κι αν σήμαινε αυτό στη σχέση μου με τη γυναίκα μου. Η εργασιομανία, δεν θα μπορούσε και δεν έπρεπε να σταθεί εμπόδιο στην συνοχή της οικογένειας. Έλπιζα, πως η Στέλλα τελικά θα καταλάβαινε… Την επόμενη μέρα δεν πήγα στη δουλειά και ζήτησα από τον Big One να με αποδεσμεύσει από τον τομέα που με απομάκρυνε από την οικογένεια μου. Του εξήγησα με κάθε ειλικρίνεια τους λόγους. Μου υποσχέθηκε πως θα μπορούσε να το θέσει σαν θέμα στο επόμενο Δ.Σ. με θετική εισήγηση, αρκεί να πρότεινα τον αντικαταστάτη μου. Γνώριζα αρκετούς μέσα από την εταιρεία που θα κάνανε κωλοτούμπες για να πάρουν το πόστο μου. Για μένα ζήτησα μια θέση ανάλογα με τα προσόντα μου στο τομέα της οργάνωσης παραγωγής και διάθεσης των προϊόντων. Ο Big One, αναγνωρίζοντας την προσφορά μου στην εταιρεία, μού την εγγυήθηκε προσωπικά. Φυσικά ο μισθός δεν θα είχε πια τα μπόνους επί των εκπτώσεων στις προμήθειες, αλλά αυτό ήταν και το τελευταίο που με απασχολούσε…. Ζήτησα από την Ειρήνη να κάνει σκασιαρχείο. Ξέρω-ξέρω, ωραίος πατέρας θα πει κάποιος. Μέσα μου όμως ήμουν πεπεισμένος, πως τώρα είχα την ευκαιρία να γίνω αληθινός γονιός κι όχι μόνο κατ’ όνομα. Να μην αφήσω άλλο χρόνο να χαθεί… Πήγαμε μια βόλτα με τ’ αυτοκίνητο μέχρι το Σούνιο. Το στραμπουλιγμένο μου αριστερό πόδι, δεν θα με εμπόδιζε στην οδήγηση - ας όψεται το αυτόματο κιβώτιο της BMW… Γυρνώντας, σταματήσαμε και φάγαμε σε ένα ταβερνάκι κοντά στο εξοχικό μας στην Ανάβυσσο. Φυσικά, της εξήγησα με κάθε λεπτομέρεια τη δική μου συμμετοχή στην όλη ιστορία… Ένοιωσα γελοίος να δίνω εξηγήσεις για τον

Alpha Centauri, αλλά ταυτόχρονα αντιλήφθηκα πως αντιμετώπιζε την δική μου στάση με μεγαθυμία. Μιλώντας με τη κόρη μου, κατάλαβα πως εμείς οι μεγάλοι που αφιερώνουμε τη ζωή μας στις δουλειές μας και ξεχνάμε τις υποχρεώσεις μας σα γονείς , χάνουμε παράλληλα την ευκαιρία μέσα από τις ζωές των παιδιών μας να δούμε τον κόσμο και τη ζωή την ίδια με τα δικά τους μάτια.. Χάνουμε την ευκαιρία να ξαναζήσουμε τη νιότη μας μέσα απ’ τις δικές τους χαρές και λύπες, τις αναζητήσεις τους για το αύριο, το ταξίδι τους στο κόσμο. Έπρεπε να γίνουν ένα σωρό συμπτώσεις για να καταλάβω πως η θέση μου ήταν δίπλα στην οικογένεια μου και πως οι απαιτήσεις της ζωής, ξεκινούν πρώτα απ’ τις δικές μας ευθύνες απέναντι στους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν κι όχι απέναντι στον εαυτό μας και τις υπέρμετρες φιλοδοξίες. Έβλεπα πια αρκετά ξεκάθαρα πως οι φιλοδοξίες μετουσιώνονται σε σοφές επιλογές, όταν ανταποκρίνονται στις απόλυτες ανάγκες των ανθρώπων και δεν τις υπερβαίνουν. Ο χρόνος χάνεται και μαζί του χάνονται κι οι δικές μας πολύτιμες στιγμές που θα είχαμε βιώσει με τους ανθρώπους μας, αν είχαμε ακολουθήσει το σωστό μονοπάτι… Αυτή την αποτίμηση δεν θα μπορούσα να την κάνω αν δεν είχε συμβεί αυτή η ας πούμε απροσδόκητη ιστορία κι ούτε φυσικά θα μπορούσα να την είχα προβλέψει δυο μέρες πριν…. Η ζωή είναι απρόβλεπτη τελικά, δεν είναι ? *

*

*

*

*

*

*

* Tempus Fugit (Λατινικός όρος) > Ο χρόνος που φεύγει, ο εκλιπών χρόνος που αφήνει την αίσθηση πως μαζί του χάθηκαν και κάποιες αξίες της ζωής , ο χρόνος που «γλιστράει» μες απ’ τα χέρια μας χωρίς επιστροφή…. * Tangenziale > Περιφερειακή οδός. Για να διασχίσει κανείς την tangenziale di Milano, με αυτοκίνητο σε συνθήκες μεγάλης κίνησης, απαιτούνται 1.30 με 2 ώρες !