Studium 21okt09

Verslag Studium Generale, opleiding geneeskunde , AJ '09-'10 [email protected]

E-lijn, Partim Studium Generale Academiejaar 2009-2010

Naam: Van Rumst Kirsten Studieja(a)r(en):

1st

e master geneeskunde

Kruis aan in het kader van welk studiejaar dit verslag geldt: 1ste bachelor geneeskunde:

Exploratie: organisatie, filosofie en ethiek in de gezondheidszorg. Studium Generale.

2de bachelor geneeskunde:

Exploratie: observatie via verpleeghulpstage en contextgeneeskunde. Studium generale.

3de bachelor geneeskunde:

Exploratie in de Jeugdgezondheidszorg. Observatie van een gezin. Kennismaking met huisartsgeneeskunde. Studium Generale

1ste master geneeskunde:

Exploratie in de arbeidsgeneeskunde. Groepswerk: gezondheid en maatschappij. Studium Generale

Datum activiteit: 21/10/2009 Titel activiteit: Getuigenis van een kankerpatiënt: Phara de Aguirre

Verslag: Deze avond kwam Phara de Aguirre speciaal getuigen over haar leven als kankerpatiënt. Ik heb daar echt wel heel veel respect voor, want het moet niet gemakkelijk zijn om daar zomaar voor uit te komen en daar openlijk over te praten. En om daarbij dan nog eens voor een overvol auditorium gevuld met artsen in spe en als BV in detail te gaan over alles wat ze heeft meegemaakt, dat maakt van haar echt een grote dame! Het verhaal begint in 2001. In dat jaar werd Phara 40 en besloot ze om een mammografie te laten doen bij haar huisarts in een medisch centrum voor huisartsen. En op die foto's was er niets te zien. In 2005 echter voelde ze een knobbeltje in haar rechterborst en haar huisarts vertelde haar dat het om een cyste gaat. Op 8 juni 2006, wanneer ze op consultatie gaat bij haar huisarts voor een voorschrift voor de pil, vermeldt ze terloops dat die cyste daar nog steeds zit. Ze word direct doorverwezen, waarbij ze uit de lucht valt en in het UZ Gasthuisberg laat ze een biopsie doen (dit is niet mogelijk in het medisch centrum). Daar kreeg ze de vraag of er borstkanker in de familie voorkwam. Dit is natuurlijk enorm confronterend en ze begon dan ook direct te denken: "hier is iets aan de hand". In het UZ kreeg ze ook nog een mammografie en bij de vraag aan de assistent of er iets scheelde, antwoordde die: "ik ga de supervisor halen, ik mag niets zeggen". Hierdoor was ze natuurlijk geallarmeerd en besefte ze dat er echt wel iets aan de hand was. Ze begon dan te huilen en te panikeren en voelde zich hulpeloos en dacht ook: "niet nu, niet nu mijn kinderen in de examens zitten". Drie dagen later had ze al een afspraak bij de oncoloog en dit was al direct op de chemo-afdeling. Normaal was dit niet zo voorzien, maar het was nu toch zo en dit heeft haar ogen enorm opengetrokken! Toen het dan haar beurt was zei de oncoloog meteen: 'Ik heb een uur voor u". Dat vond ze aanvankelijk enorm veel, maar achteraf was ze blij dat de dokter zoveel tijd voor haar had vrijgemaakt. Hij vertelde haar meteen dat ze borstkanker had, wat ze wel had voelen aankomen. Dat haar borst moets verwijderd worden had ze niet voorzien en ze was dan ook van slag. De rest van de consultatie hoorde ze dan ook maar de helft niet meer van wat de dokter allemaal vertelde en haar booschap is dan ook om steeds iemand mee te brengen als je zo een booschap hoort/moet vertellen. Het erge is, is dat de tumor al te zien was op de foto van 2005 en dat als dus op dat moment de diagnose al was gesteld dat er waarschijnlijk borstsparend kon gewerkt worden. Op het moment van de diagnose voel ze zich echt alsof ze werd geleefd. Ze werd van het ene onderzoek naar het andere gebracht en moest alles maar ondergaan op een moment waarin je nog in een roes verkeert. Een klein lichtpuntje was wel dat er geen uitzaaiingen waren.

Verslag Studium Generale, opleiding geneeskunde , AJ '09-'10 [email protected]

Vrij snel nadat de diagnose gesteld was, kon ze al onder het mes en werd in een keer de amputatie en de reconstructie verricht. Net voor die operatie vertelde een verpleegster haar dat zei net hetzelfde had meegemaakt. Professioneel gezien mocht zij dit helemaal niet doen, maar voor Phara deed dit wel enorm deugd om te weten dat nog mensen rondom haar dit hadden overwonnen. Waar Phara veel aan gehad heeft, is het feit dat dokters en verpleegsters rondom haar ook veel humor durfden te gebruiken. Uiteraard kan niet iedereen hier evengoed mee om, maar voor haar heeft dit heel goed gewerkt. Ze heeft dan ook veel respect voor die mensen, en niet alleen voor de manier waarop ze met haar omgingen, maar ook over het 'technische' werk, nl. de borstreconstructie. Niets anders dan lof daarover. Nog voor de operatie vroeg men aan Phara ofdat ze het rapport wou zien van de biopsie. En ze vond het niet meer dan normaal dat ze dit te zien kreeg. Maar de boodschap was wel hard. Het ging om een invasief ductaal adenocarcinoom. Zonder therapie is de kans dat je hervalt binnen de tien jaar 1/3. En met combi-therapie (chemo + anti-hormoontherapie) daalt die kans naar 1/4. Uiteraard is dit een harde boodschap, maar langs de andere kant heeft ze hier ook veel moed uitgeput om die verschrikkelijke chemo te doorstaan. Ze had hierover ook een goed gesprek met de borstverpleegkundige en had ook een zeer goed gevoel over het teamwork in het ziekenhuis. En dit strookt dan met wat er na de therapie gebeurt. Je weet niet wat er zal gebeuren, je slaagt in paniek en je vraagt je af wie je nu gaat opvolgen? In die maanden ervoor was een heel team met je bezig en na de therapie wordt je aan je 'lot' overgelaten. En dat mogen wij, als toekomstige dokters, zeker niet over het hoofd zien, dat de nazorg niet stopt wanneer de patiënt het ziekenhuis verlaat. Ik vond dit studium echt een van de interessantste die ik ooit meegemaakt heb. En ik denk dat ik daar niet alleen zo over denk, kijk maar hoe overvol het auditorium was… Dit heeft uiteraard te maken met het feit dat Phara een BV is, maar ik denk ook nog meer omdat ze het zo goed kan uitleggen. Ik denk dat echt iedereen echt geboeid naar haar verhaal aan het luisteren was en veel dingen heeft opgepikt die hij later als (huis)arts niet uit het oog zal verliezen. En dit studium is voor mij nog eens zo speciaal omdat ik bijna anderhalf jaar geleden mijn stiefmoeder heb zien sterven aan borstkanker. En dat iemand als Phara daar zo openlijk over durft spreken getuigt van enorm veel moed. Respect voor Phara!