Sarmast Zabardast

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻏﺰل‬ ‫ﻫﺮ روز وﮀﻮڙي ﺟﻲ ﻫﻮא ﺗﻨﮓ ﻛﻨﺪي آ‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب ﺟﻲ ﻣﻌﺼﻮم ﺻﺪא ﺗﻨﮓ ﻛﻨﺪي آ‬ ‫دﻟﺒﺮ ﺟﻲ ﻟﮇي وﻳﻮ ﺗﻪ ﭘﻮ‪ ‬ﻣﺎن ﺑﻪ ﻟﮇﻳﻨﺪس‬ ‫ﻛﻮ ﭜﻲ ﻧﻪ ِڏﺋﻲ ﺟﻴﺌﮡ ﺟﻲ دﻋﺎ ﺗﻨﮓ ﻛﻨﺪي آ‬ ‫ﭔﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺳﺘﺎﻳﻮ ﻧﻪ ﻛﮇﻫﻦ آ‬ ‫ﻫﻚ ﻳﺎد ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﻣﭡﺎ ﺗﻨﮓ ﻛﻨﺪي آ‬ ‫ﺑﺎزر ۾ ڏﭠﻮ ﺳﭛ ﻛﻨﻬﻦ ﺗﻪ ﻫﻮ ﻛﻴﺌﻦ ِوﻛﺎﮢﻮ‬ ‫ﻳﻮﺳﻒ ﺟﻲ ِوﻛﺎﻣﮡ ﺟﻲ ﺑﻬﺎ ﺗﻨﮓ ﻛﻨﺪي آ‬ ‫ڏﺳﺎن ﻣﺎن ﺗﻪ ﭤﺌﻲ ﮔﻢ‪ ،‬ﻟﻜﻲ ﭘﺎڻ ڏﺳﻲ ﭤﻮ‬ ‫دﻟﺒﺮ ﺟﻲ אِﻫﺎ ﻣﻮﻧﮑﻲ אدא ﺗﻨﮓ ﻛﻨﺪي آ‬ ‫אﻓﺴﻮس! رﻗﻴﺒﻦ ﺳﺎن ﻛﺮﻳﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮن ﮔِﻼﺋﻮن‬ ‫ﻫﻲ‪ ‬ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺳﭵﮡ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺻﻔﺎ ﺗﻨﮓ ﻛﻨﺪي آ‬ ‫روﺷﻦ ﺟﻲ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻫﻮ ﭼﮝﻲ رﻳﺖ ﺳﭹﺎﮢﻲ‬ ‫ﺣﺎذق ۽ ﺣﻜﻴﻤﻦ ﺟﻲ دوא ﺗﻨﮓ ﻛﻨﺪي آ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬ ‫ﻏﺰل‬ ‫ﺳﺮﻣﺴﺖ زﺑﺮدﺳﺖ ﻫﻮ دﻟﺪאر ﻛﭥﻲ آ‪.‬؟‬ ‫ﺟﻠﻮي ﺟﻲ ﺿﺮورت آ ﻫﻜﻮאر ﻛﭥﻲ آ‪.‬؟‬ ‫ﻛﻠﻬﻪ رאت ﭜﭩﺎﺋﻲ‪ ‬ﮐﺎن ﭤﻴﻮ ﺗﻮ ڏي روאﻧﻮ‬ ‫ﺳﭽﻞ! ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎٿ ﺟﻮ ﺳﺎﻻر ﻛﭥﻲ آ‪.‬؟‬ ‫ﺣﻖ! ﺟﻲ ﭔﻮﻟﮡ ﺟﻲ ﺳﺰא ﻛﻴﺌﻴﻦ ﭘﺎڻ ﻣﻘﺮر‬ ‫ﺿﻤﻴﺮ ﮐﺎن ﻗﻴﺪي‪ ‬ﭘﮁﻴﻮ‪ ،‬دאر ﻛﭥﻲ آ‪.‬؟‬ ‫ﺟﻼد ﮐﺎن ﺟﻴﺌﺪאن ﺟﻲ ﺟﻮ ﺑﻴﮏ ﮔﻬﺮي ﭤﻮ‬ ‫ﻣﻮﮘﻮ آ ﻣﺴﻠﺴﻞ ُאﻫﻮ ﭘﻴﻨﺎر ﻛﭥﻲ آ‪.‬؟‬ ‫ﻣﺤﻜﻮم אﮘﻴﺎن ﺻﺮف آ ﻟﻔﻈﻦ ﺟﻲ ﻧﺪאﻣﺖ‬ ‫ﺣﺎﻛﻢ ﻫﻲ ﺣﻘﻴﻘﺖ ۾ ﺷﺮﻣﺴﺎر ﻛﭥﻲ آ‪.‬؟‬ ‫ﻟﻴﻠﻲ ﺟﻲ ﭼﻨﻴﺴﺮ ﮐﻲ ﻟﻴﻼﺋﻲ وڌو ﺟﻨﻬﻦ‬ ‫ٰ‬ ‫ﻛﭥﻲ آه ُאﻫﺎ ﻛﺌﻮﻧﺮو אﻫﻮ ﻫﺎر ﻛﭥﻲ آ‪.‬؟‬ ‫ﻣﺮﻳﻢ ﺟﻲ وري ُ‬ ‫ﻛﮏ ﻣﺎن ورﺗﻮﺟﻨﻬﻦ ﺟﻨﻢ אڄ‬ ‫ﻋﻴﺴﻲ ﺟﻴﺌﻦ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻲ אﻫﻮ ﭔﺎر ﻛﭥﻲ آ‪.‬؟‬ ‫ٰ‬ ‫אﺑﻠﻴﺲ ﺑﻪ אڄ ﭨﻮכ ﻣﻨﺠﻬﻨﺎن ﭨﻬﻚ ڏﺋﻲ ﭤﻮ‬ ‫אڄ ﺟﻲ ﻫﻦ אﻧﺴﺎن ﺟﻮ ﻣﻌﻴﺎر ﻛﭥﻲ آ‪.‬؟‬ ‫ﺑﺨﺸﺶ ﺟﻮ ﻛﻮ ﭘﺮوאﻧﻮ ُﻫﻴﻦ ﺻﺎف ﻫﭥﻦ ۾‬ ‫ُﭘﮁﻴﻮ ﭤﻲ ﻓﺮﺷﺘﻦ ﺗﻪ ﮔﻨﻬﮕﺎر ﻛﭥﻲ آ‪.‬؟‬ ‫روﺷﻦ ﺳﺎن אﭼﻲ روﺑﺮو ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻲ ﻧﭥﻮ ﮀﻮ‪.‬؟‬ ‫وﻳﻨﺪن ﮐﺎن وﺗﻲ ﭘﮁﻴﻨﺪو ﭤﻮ ﺟﺮوאر ﻛﭥﻲ آ‪.‬؟‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﮔﻴﺖ )ﺳﻬﺮو(‬

‫ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﭴﭷ ﺳﺎن ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﭜﻮرل! ﭘﻴﺮﻳﻦ ﭘﻨﮅ ﻫﻼن ﻫﺎ‪،‬‬ ‫ﺗﻮ ﮐﻲ ﺗﻨﮓ ﻧﻪ ﻛﻴﺎن ﻫﺎ‪.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﺎڄ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻨﮍא ﻣﻮن ﭘﺎﺗﺎ‪،‬‬ ‫ﭤﻲ ﻣﺎﻳﻮس ﻫﺎﮢﻲ وﮘﺎ وﻳﺲ ﻻﭤﺎ‪،‬‬ ‫ﺗﻮ ﮐﻲ ﺗﻨﮓ ﻧﻪ ﻛﻴﺎن ﻫﺎ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﻧﺘﻲ ﮘﻮٺ وאرن ﭨﻮﻛﻮن ﻛﻴﻮن ﭤﻲ‪،‬‬ ‫ُ‬ ‫ﻮﺟﻬﻴﻮن ﻛﺎرﻳﻮن ﺳﭝﺌﻲ ﮔﮇ ﻫﻠﻴﻮن ﭤﻲ‪،‬‬ ‫ِ‬ ‫ﻛﻨﻴﻮن ﻛ ِ‬ ‫ﺗﻮ ﮐﻲ ﺗﻨﮓ ﻧﻪ ﻛﻴﺎن ﻫﺎ‪.‬‬ ‫ﺗﻮﺳﺎن ﺳﮛ ﻧﻪ ﻛﻮﺋﻲ ﻛﻬﮍو ﺳﻴﻨﻮ ﺳﺎﻫﻴﺎن‪،‬‬ ‫אﻋﻠﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﻮڙ ﻧﺎﻫﻴﺎن‪،‬‬ ‫ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ذאت‬ ‫ٰ‬ ‫ﺗﻮﮐﻲ ﺗﻨﮓ ﻧﻪ ﻛﻴﺎن ﻫﺎ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻏﺰل‬ ‫ﻫﺎ! ﺧﻮﺷﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻣﺰوﺋﻲ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻣﺰو ﺋﻲ‬

‫ﭔﻴﻮ آ‪،‬‬ ‫ﭔﻴﻮ آ‬

‫ﻧﻪ ﺟﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ وس ۾ ﻫﺠﻲ ﻛﺠﻬﻪ ﺗﻪ ﭘﻮ‪‬‬ ‫ﺧﻮدﻛﺸﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻣﺰو ﺋﻲ ﭔﻴﻮ آ‬ ‫ﻣﻨﻬﻦ ﺗﻪ ﭘﺎﮢﻲ‪‬۾ﺴﮕﻬﺒﻮڏﺳﻲ ﭘﺮ‪،‬‬ ‫آرﺳﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻣﺰو ﺋﻲ ﭔﻴﻮ آ‬ ‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن‬ ‫ﺑﻨﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻣﺰو ﺋﻲ ﭔﻴﻮ آ‬ ‫دﻟﺮﺑﺎ! دل ﮔﻬﺮﺋﻲ دوﺳﺖ ﺳﺎن‬ ‫دﺷﻤﻨﻲ ﺟﻮ ﻣﺰو ﺋﻲ ﭔﻴﻮ آ‬ ‫ﺗﻮن ﺟﻲ ڏﻳﺌﻮ ﭘﻮﻳﻦ ﺑﮣﺠﻲ روﺷﻦ‬ ‫روﺷﻨﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻣﺰوﺋﻲ ﭔﻴﻮ آ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﺟﻨﻬﻦ ﭘﻴﺎر وﺳﺎري ﻋﺬאب ڏﻧﺎ ‪ -‬אن ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ‬ﮐﻲ دل ﻳﺎد ﻧﻪ ﻛﺮ‬ ‫ﺟﻮ ﻟﮍכ ڏﺳﻲ ﭤﻮ ﭨﻬﻚ ڏﺋﻲ ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ אﮐﮍﻳﻦ ۾ آﺑﺎد ﻧﻪ ﻛﺮ‬ ‫ﺳﻮ ﻧﻜﺮي ﭘﻴﻮ ﭘﭥﺮ ﺟﻮ ﺻﻨﻢ ‪ -‬ﭘﭥﺮ ﺟﻲ ﭜﻼ ﭘﻮ ﭴﺎ ﻛﻬﮍي؟‬ ‫ﭤﻴﻮ ﻋﺒﺚ ﺟﻬﻜﮡ אن ﺟﻲ אﮘﻴﺎن ُﺗﻮن ﭘﺎڻ ُﺟﻬﻜﻲ ﺑﺮﺑﺎد ﻧﻪ ﻛﺮ‪.‬‬ ‫ﻻﻏﺮض وﺗﻲ ﺑﻲ رﺣﻢ ﺑﮣﻴﻮ‪ -‬دﻧﻴﺎ ﺟﻲ ﻣﺴﺘﻴﻦ ۾ ﭤﻲ ُﮔﻢ‪،‬‬ ‫ﺟﻮ ﺳﻤﺠﻬﻲ ﻧﭥﻮ ۽ ﭔﮅي ﺑﻪ ﻧﭥﻮ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﭔﻮڙي ﺳﺎن אﺗﺤﺎد ﻧﻪ ﻛﺮ‪.‬‬ ‫ﺗﻮن روﺷﻦ ره ﺧﺎﻣﻮش ﮔﻬﮣﻮ ‪ -‬ﺳﭵﮣﻦ ﺟﻮ ﭜﺮم رﮐﮣﻮ ﭘﻮﻧﺪﺋﻲ‪،‬‬ ‫ﻛﺎ ﻣﻴﺎر ﻧﻪ ڏي‪ ،‬ﻛﺎ دאﻧﻬﻦ ﻧﻪ ﻛﺮ‪ ،‬ﻛﺎ آﻫﻪ ﻧﻪ ﻛﮃ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﻧﻪ ﻛﺮ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻫﺠﻲ ﻫﺎ ﺧﺒﺮ ﺟﻲ ﻣﻮﻧﮑﻲ אﻫﮍي ﭘﻴﺎرא‬ ‫ﺗﻪ ﺗﻮﺳﺎن ﻧﻴﻬﻦ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻧﻪ ﻻﺋﻲ ﮀﮇﻳﺎن ﻫﺎ‬ ‫وﻳﻬﻲ ﻣﻨﻬﻦ وﻫﺎﮢﻦ ۾ روﺋﻲ ۽ ﺳﮇﻛﻲ‬ ‫ﮘﺠﻬﺎ ﻟﮍכ وﻫﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﺎن ﻫﺎ‪.‬‬ ‫ڏﭠﻮ ﻣﻮن ﺟﻮ ﻫﻦ ڏي ﺗﻪ ﻣﺮﻛﻲ ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‬ ‫אﮐﻴﻦ ﺟﻲ ﭘﻴﺎﻟﻦ ﺳﺎن ﺳﺮﻛﻲ ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‬ ‫ﮔﻬﺮﻳﻢ ﺟﻮ ﻣﺤﺒﺖ ﺟﻲ ﺧﻴﺮאت روﺷﻦ‬ ‫אﺗﻲ ﺟﻮ אﺗﻲ ﭘﻮ‪ُ ‬‬ ‫ﻛﺮﻛﻲ ڏﻧﺎﺋﻴﻦ!‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻏﺰل‬ ‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺋﻲ آﺗﻢ ﻛﻬﺎﮢﻲ دﻟﺮﺑﺎ ﻣﺎن ﮀﺎ ﻟﮑﺎن‬ ‫אﻧﺠﻮ ﻋﻨﻮאن ﺗﻮن ﺋﻲ آﻫﻴﻦ ڏس ﭜﻼ ﻣﺎن ﮀﺎ ﻟﮑﺎن‬ ‫‪ .1‬ﻣﻮن ﮔﺬאري زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻲ ﻏﺮض ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ دﻳﺲ ۾‬ ‫ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻴﻮ ﻣﻮن ﮐﺎن ﻧﻪ آ ﻛﻮ ﺣﻖ אدא ﻣﺎن ﮀﺎ ﻟﮑﺎن‬ ‫‪.2‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻦ ﺗﻲ ﭤﻲ رﺳﻲ ﺟﮇﻫﻦ ﭼﻴﺦ ﻛﻨﻬﻦ ﻣﻈﻠﻮم ﺟﻲ‬ ‫ذﻫﻦ ۾ ﭤﺎ ﺧﻴﺎل ُאﭜﺮن אوﭼﺘﺎ ﻣﺎن ﮀﺎ ﻟﮑﺎن‬ ‫‪ .3‬ﻏﻴﺮن ﺳﺎن ﺗﻮن ﻫﻢ ﻧﺸﻴﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻦ ﻣﭥﺎن ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ‪،‬‬ ‫ﻫﻲ‪ ‬ﺗﻪ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ אﺑﺘﺪא آ אﻧﺘﻬﺎ ﻣﺎن ﮀﺎ ﻟﮑﺎن‪.‬‬ ‫‪ .4‬ﻏﻢ ﻟﮑﺎن ﺟﻴﺠﻞ ﺳﻨﺪو ﻳﺎ ﭜﺎﺋﺮن ﺟﻲ ُ‬ ‫ﺑﻴﺮﺧﻲ‪،‬‬ ‫ﺷﻮچ ﮐﻲ ﺳﻜﺮאت آ ﺗﻮن ﭔﮅא‪ ‬ﻣﺎن ﮀﺎ ﻟﮑﺎن‬ ‫‪ .5‬ﺳﻮچ ﺗﻮن! ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭥﻦ ۾ ﻗﻮم ﺟﻲ ﺗﻘﺪﻳﺮ آ‬ ‫ﻗﻮم ﺟﻲ ﭔﻴﮍي‪ ‬ﺳﻨﺪא אي ﻧﺎ ُﺧﺪא ﻣﺎن ﮀﺎ ﻟﮑﺎن‬ ‫‪ .6‬ﻛﻴﺌﻦ وﭸﺎن ﻓﺮﻋﻮن ﺟﻲ درﭔﺎر ۾ אﻧﺼﺎف ﻟﺌﻪ‬ ‫ﻗﻮم ﺳﺎري‪ ‬ﺟﺎ ﮐﮣﻲ ﻫﻲ ﻓﻴﺼﻼ ﻣﺎ ﮀﺎ ﻟﮑﺎن‬ ‫‪ .7‬אڄ ﺗﻪ ﺳﻨﮅو‪ ‬ﺟﻲ ﭼﭙﻦ ﺗﻲ ﭜﻲ ﺗﻪ ُﺳﮇﻛﺎ ﭤﻮ ڏﺳﺎن_ آه ُﺳﮇﻛﻦ ﺟﻮ ﻫﺠﻮم‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫درد ﺟﻲ ﻣﺎرﻳﻞ ﺟﻲ روﺷﻦ ﻣﺎﺟﺮא ﻣﺎن ﮀﺎ ﻟﮑﺎن‪.‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫وאﺋﻲ‬ ‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ אﻧﺪرאوت ﻛﻴﻢ ﺗﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮن ﺗﻪ ڏﻧﻮ אﻳﺬא‪ ‬אﻟﻮ ﻣﻴﺎن ﺗﻮن ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭜﺎ‪‬‬ ‫‪ .1‬ﭼﺎﻧﮉوﻛﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭼﺎﻫﻪ رﮐﻴﻢ ﭘﺮ‬ ‫ﭼﻨﮉ ﻧﻪ ﺑﺨﺸﻴﻮ ﭼﺎ‪ ‬אﻟﻮ ﻣﻴﺎن! ﺗﻮن ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭜﺎ‪‬‬ ‫‪ .2‬ﭔﺎﭔﺎﮢﻦ ﺟﻲ ﭔﻮﻟﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﺗﻮ‬ ‫ﻛﻮ ﻧﻪ ﻛﻴﻮ ﻛﻬﻜﺎ‪ ‬אﻟﻮ ﻣﻴﺎن! ﺗﻮن ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭜﺎ‪‬‬ ‫‪ .3‬ﺳﺎﻟﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﺳﺎﮘﻴﻮ آﻫﻴﻦ‬ ‫ﺑﻲ ﺟﻮ وﻳﺎ‪ ‬אﻟﻮ ﻣﻴﺎن! ﺗﻮن ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭜﺎ‪‬‬ ‫‪ .4‬رت وﻫﻲ ﭘﻮ‪ ‬ﻛﻴﺌﻦ ﻧﻪ رﺳﻨﺪو‬ ‫ﺗﻦ אﻧﺪر ﮐﻲ ﮔﻬﺎ‪ ‬אﻟﻮ ﻣﻴﺎن! ﺗﻮن ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭜﺎ‪‬‬ ‫‪ .5‬روﺷﻦ آﻫﻲ ﭼﭗ رﻫﮡ ۾‬ ‫ﺻﺪﻳﻦ ﺟﻮ ﺳﻮدא‪ ‬אﻟﻮ ﻣﻴﺎن! ﺗﻮن ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭜﺎ‪‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﭨﻴﮍو‬ ‫‪ .1‬ﮀﮣﻲ وﻳﺎ ﺳﭛ ﭘﻦ‬ ‫ﻣﻠﻲ وري ﭘﻮ‪ ‬وﮀﮍﻳﻦ‬ ‫אﻫﮍو ُﻗﺮب ﺋﻲ ﭔﻦ‬ ‫ﻣﻮن ﮐﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﺎچ‬ ‫ﻣﭷ ﻧﻪ ﻣﭷ אو ﺳﺎﻧﻮري‬ ‫ﻣﻴﻨﻬﻦ ﭘﭡﻴﺎن ﭴﮡ وאچ‬ ‫ﻛﻨﻬﻦ آ ﺳﻮرﻳﻮ ﺳﺎز‬ ‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻦ ۾ אو ﻣﭡﺎ‬ ‫ﭘﻮرن ﻛﺌﻲ ﭘﺮوאز‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻏﺰل‬ ‫ﻳﺎد ﻣﺎﺿﻲ ﻧﻪ ﺗﻪ ﮀﭙﺮ ُﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ُﮀﻠﻲ ﭘﻮﻧﺪא‬ ‫ﮀﮇي ڏي ِ‬ ‫ﺗﻨﻬﻨﺠﺎ ﭜﻲ ﻗﺎﻓﻼ ﺧﻴﺎﻟﻦ ﺳﻨﺪא رڻ ۾ رﻟﻲ ﭘﻮﻧﺪא‬ ‫אﮔﺮ ﻧﺎﻛﺎم ﺣﺴﺮت ﺗﻲ ڏﻧﻢ روﺋﻲ ﺗﻪ אي ﭘﻴﺎرא‬ ‫ﺟﻮאﻧﻲ ﻣﺴﺖ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﺎ ﺳﭝﺌﻲ ﭘﺮدא ﮐﻠﻲ ﭘﻮﻧﺪא‬ ‫ﺳﭵﻲ ﻫﻦ ﺷﻬﺮ ۾ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﺳﺘﻢ ﺑﺪﻧﺎم ﭤﻲ وﻳﻨﺪو‬ ‫۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻴﺎر ﺟﺎ ﭼﺮﭼﺎ ﻣﭡﺎ ﻫﺮ ﻫﻨﮅ ُﻫﻠﻲ ﭘﻮﻧﺪא‬ ‫ﻛﭣ ﺑﻪ ﺗﻮﮐﻲ ﻛﻮ ُﭔﮅڻ ۾ ﻧﺎم روﺷﻦ ﺟﻮ‬ ‫ﻧﻪ אﻳﻨﺪو ِ‬ ‫ُﭘﮁﮡ ﭼﺎﻫﻴﻨﺪﻳﻦ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﭜﻲ ﺗﻪ ﺳﭛ ﻣﺎﮢﻬﻮ ُﭜﻠﻲ ﭘﻮﻧﺪא‬ ‫ﻧﻪ ﭴﺎﺗﻢ ﻧﻴﻬﻦ ﻻﺋﮡ ﺳﺎن ۽ ﻛﻨﻬﻦ ﺳﺎن ﭘﻴﭻ ﭘﺎﺋﮡ ﺳﺎن‬ ‫ﺧﺰאن ﺟﺎ ﻛﻲ ﮔﺮم ﺟﻬﻮﻻ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮ ﺗﻲ ُ‬ ‫ﮔﻬﻠﻲ ﭘﻮﻧﺪא‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫وאﺋﻲ‬ ‫دﻳﺲ دروﻫﻲ ﻣﻮﺟﻦ ۾ ۽ ﻣﺎروﺋﮍא ﻣﺠﺒﻮر‬ ‫אﻻ‪ .............‬ﻫﻲ ﻛﻬﮍو آ دﺳﺘﻮر‬ ‫ﭘﺎپ ﻧﮕﺎر ﺟﺎ ﭘﺎﭘﻲ ﻣﺎﮢﻬﻮ‬ ‫ﻣﻠﻜﻦ ۾ ﻣﺸﻬﻮر אﻻ‪ .............‬ﻫﻲ ﻛﻬﮍو آ دﺳﺘﻮر‬ ‫دل وאرن ﺟﻲ دﻧﻴﺎ אﺋﻴﻦ ﭴﮡ‬ ‫ﭘﻮﻳﺎڙي‪ ‬ﺟﺎ ﭘﻮر אﻻ‪ .............‬ﻫﻲ ﻛﻬﮍو آ دﺳﺘﻮر‬ ‫ﺳﺎ‪ُ ،‬ﺳﻜﺮ ۽ ُﺳﮏ ﻟﮇي وﻳﺎ‬ ‫ﺟﻴﻮن ﺳﺎرو ﺳﻮر אﻻ‪ .............‬ﻫﻲ ﻛﻬﮍو آ دﺳﺘﻮر‬ ‫ﺷﺎﻫﻪ ﺳﭽﻞ ﺟﻲ ڌرﺗﻲ‪ ‬ﺗﻲ אڄ‬ ‫ﭔﭕﺮن ﺟﻬﻠﻴﺎ ﭔﻮر אﻻ‪ .............‬ﻫﻲ ﻛﻬﮍو آ دﺳﺘﻮر‬ ‫אو ﺧﺎن! ﻟﮙﺌﻲ ﻛﻮ ﻛﺎن ﻛﻴﺎﭨﻮ‬ ‫ُ‬ ‫ﻛﻠﻮر אﻻ‪ .............‬ﻫﻲ ﻛﻬﮍو آ دﺳﺘﻮر‬ ‫ﻛﻴﮇא ﻛﻴﺲ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻏﺰل‬

‫ﻛﻴﺌﻦ ﮔﺬאرﻳﺎن ﻫﻴﻜﻠﻮ ﻫﻲ‪ ‬ﺧﺎر ﺟﻬﮍي زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﻫﺎڻ ﭤﻲ ﺑﺲ אﻳﺌﻦ ﻟﮙﻲ ﭴﮡ ﺑﺎر ﺟﻬﮍي زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﭜﺮ ۾ درد و ﻏﻢ ﺟﻲ ُﺑﻮ‪ ‬ﭜﻲ ﻧﺎ ﭜﺎﺳﺠﻲ‬ ‫ﺗﻮ ﺳﻮא ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﻗﺴﻢ آزאر ﺟﻬﮍي زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﻛﻨﻬﻦ ﺳﻤﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻮאﻧﮍي ﺟﻲ ﺗﻴﺮﺳﺎن ﮀﺎﺗﻲ ﮀﮙﻞ‬ ‫ﻛﻨﻬﻦ ﻣﻬﻞ آ ﺳﺮﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﭰﻮﻻر ﺟﻬﮍي زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫دورﻳﻮن‪ ،‬ﻣﻐﺮورﻳﻮن‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮرﻳﻮن ۽ آﺳﺮא‬ ‫ﺳﭛ ﻣﻼﻳﻢ ﭤﻲ ﭘﺌﻲ ﭴﮡ ﻫﺎر ﺟﻬﮍي زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﺟﻲ ُ‬ ‫ﻛﮁﺎن ﻛﺎﻓﺮ ﭤﻴﺎن‪ ،‬ﭘﺮ ﺟﻲ ُﻟﮁﺎن ﺑﺎﻏﻲ ﭼﻮن‬ ‫אي ُﺧﺪא ﻳﺎ ﮀﻮ ڏﻧﺌﻲ؟ ﻫﻲ‪ ‬دאر ﺟﻬﮍي زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﺳﺞ ﺻﺒﺎ ﺳﺎن ﻣﻮﻛﻠﻴﺎ‪ ،‬روﺷﻦ ﺳﻨﻴﻬﺎ ُ‬ ‫ﺻﺒﺢ وﻳﻞ‬ ‫ُאٿ ُאﭤﻲ آزאد ﮔﻬﺎرﻳﻮن ﭘﻴﺎر ﺟﻬﮍي زﻧﺪﮔﻲ‪.......‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻛﺎﻓﻲ‬ ‫אﮐﮍﻳﻦ ۾ آﻫﻲ ﭘﺎﮢﻲ_ رڻ ۾ رﻻﺋﻲ وﻳﮍא‬ ‫وﻳﺘﺮ ﻛﺮي وﻳﮙﺎﮢﻲ‪.....‬‬ ‫‪ .1‬وﻳﻨﺪڙ ُﺧﺪא ﺟﻲ وאﺳﻄﻲ ڏي ﻛﻮ ﭘﺮو ﭘﺮﻳﻦ‪ ‬ﺟﻮ‬ ‫ﺟﻬﺮ ﺟﻬﻨﮓ ۾ ﭘﺌﻲ ﮘﻮﻟﻴﺎن ﻫﺘﮍي ﭘﻴﺮو ﭘﺮﻳﻦ‪ ‬ﺟﻮ‬ ‫ﭤﻴﻨﺪא ُﻫﻮ ﺷﺎل ﺳﺎﭤﻲ ُﺳﻮرن ۾ ﻣﻮﻧﺴﺎن ﺳﺎﮢﻲ‪.......‬‬ ‫‪ .2‬ﻫﻜﮍﻳﻮن ُدﮐﻲ وﺳﺎﻣﻦ ﭘﻴﻮن ﭤﻴﻮن ُدﮐﻦ אﻧﺪر ۾‬ ‫ﺑﺎﻫﻴﻮن ﻫﻲ ﺑﺮﻫﻪ وאرﻳﻮن ﭘﻴﻮن ﭤﻴﻮن ﭔﺮن אﻧﺪر ۾‬ ‫ﻧﻜﻲ ﭤﻴﺎ ﺻﻼﺣﻲ אﺻﻠﻲ ﻧﻪ ﻛﻴﺎﺋﻮن ﻣﻮﻛﻼﮢﻲ‪...‬‬ ‫‪ .3‬ﻣﻮن ﮐﻲ آ ﻧﺎز روﺷﻦ ﻣﺤﺒﻮب ﺟﻲ وﻓﺎ ﺗﻲ‬ ‫ڏﻳﻨﺪس ﻣﺎن ﺳﺎﻫﻪ ﺻﺪﻗﻮ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻲ ﻫﺮ אدא ﺗﻲ‬ ‫אﻳﻨﺪא ﺟﮇﻫﻦ אوﺗﺎري‪ ،‬ﭤﻴﻨﺪس ﻣﺎن رאڄ رאﮢﻲ‪...........‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻏﺰل‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﻮ ﻛﻴﮇو ﻛﻴﺌﻲ‬ ‫ﺣﺎدﺛﻮ ﻛﻴﮇو ﻛﻴﺌﻲ‬ ‫אک ﻧﻪ ﭔﻮﭨﻴﻢ رאت ۾‬ ‫وאﻋﺪو ﻛﻴﮇو ﻛﻴﺌﻲ‬ ‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﺮ ُ‬ ‫ﭘﭟ ﻏﻴﺮ ﺳﺎن‬ ‫رאﺑﻄﻮ ﻛﻴﮇو ﻛﻴﺌﻲ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ ﻗﺎﺗﻞ زﻫﺮ‬ ‫وאﻗﻌﻮ ﻛﻴﮇو ﻛﻴﺌﻲ‬ ‫ﻧﺎﻫﻪ ﻫﻲ روﺷﻦ ﭼﻴﻦ ﻛﻮ‬ ‫ﻣﻌﺎﻣﻠﻮ ﻛﻴﮇو ﻛﻴﺌﻲ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻫﻦ دﻳﺲ ﺟﻲ ﺳﺎﭤﻴﺌﮍא ﻫﺮ ﺑﺎت وﻛﺎﻣﻲ ﭤﻲ‬ ‫ﻫﺮ ﻫﻨﺪﺿﻤﻴﺮن ﺟﻲ ﺳﻮ ﻏﺎت وﻛﺎﻣﻲ ﭤﻲ‬ ‫אﻇﻬﺎر ﺟﻲ ﻗﻮت ﺗﻲ ﺗﻬﺬﻳﺐ ﺟﻲ ﭘﺎﺑﻨﺪي‬ ‫ﻏﺮﺑﺖ ﺟﻲ ﻟﻔﺎﻓﻲ ۾ ﺟﺬﺑﺎت وﻛﺎﻣﻲ ﭤﻲ‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن ۽ ﻋﺰت ﺟﻮ אﺣﺴﺎس אﺗﻲ ﻛﻬﮍو‬ ‫ﺟﺖ ﻋﻮرت ﺟﻲ ﻋﻈﻤﺖ ﻫﺮ رאت وﻛﺎﻣﻲ ﭤﻲ‬ ‫אﻧﺴﺎن ﺟﻮن ﺳﻮﭼﻮن ڏس אﻳﻤﺎن ﺳﺎن ﭜﻲ ڌوﻛﻮ‬ ‫ﻫﺖ ﭘﺎڻ ﭘﮇאﺋﮡ ﻟﺌﻪ ﺧﻴﺮאت وﻛﺎﻣﻲ ﭤﻲ‬ ‫ﮔﺪﻻڻ ﮔﻬﮣﻲ ﭤﻲ وﺋﻲ ﻣﺎﺣﻮل ﻣﭥﺎن ﻃﺎري‬ ‫ﻧﺎﭘﺎכ زﻣﺎﻧﻲ ۾ ﺑﺮﻛﺎت ﻛﺎﻣﻲ ﭤﻲ‬ ‫ﺟﮗ روﺷﻦ ﭤﻲ ﭘﻮﻧﺪو ﺟﻲ آه אﺛﺮ ﻛﻴﮇو‬ ‫ﭘﺮ روﺷﻦ ﻛﻴﺌﻦ ﭤﻴﻨﺪو؟ ﺟﻮ ﺗﺎت وﻛﺎﻣﻲ ﭤﻲ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻠﻲ‪ ‬ﻣﺎن ﺷﺎﻳﺪ אڄ ُﻫﻮ ﻟﮇي وﻳﻮ‬ ‫ﻫﻚ ﺷﺨﺺ ﻛﻴﮇﻳﻮن ُ َ‬ ‫ﺳﻨﺪر ﻳﺎدون ﮀﮇي وﻳﻮ‬ ‫ﻫﻚ ﺗﻮن ﻫﺌﻴﻦ ﺟﻮ ﻫﻦ ﺳﺎن ﻧﺎ آﺷﻨﺎ رﻫﺌﻴﻦ‬ ‫ﺑﺎﻗﻲ ﺳﭝﻦ ﺟﻲ ﺟﻲ‪ ‬۾ ﺟﺎﻳﻮن َאڏي وﻳﻮ‬ ‫ﭘﺮﺑﺖ ﭘﻬﺎڙ ﺟﻴﮇא אﻟﺰאم ﺳﺮ ﮐﮣﻲ ﻫﻮ‬ ‫ﺳﭝﻜﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻫﭣ ﭔﮅي ۽ ﺳﺎﺋﻴﻦ ﺳﮇي وﻳﻮ‬ ‫وﻳﺮאن وڻ ُﭔﺴﺎ ۽ ﺑﺎزאر ﺑﻲ ﻣﺰه ﭤﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻛﻞ ﺋﻲ ﻧﭥﻲ ﭘﻮي ﻛﺎ ﻛﻨﻬﻦ ﻳﺎر ڏي وﻳﻮ‬ ‫روﺷﻦ ﺑﻬﺎر روﻧﻖ ﮔﮇ ﭘﺎڻ ﺳﺎن وﭠﻲ وﻳﻮ‬ ‫ﻫﻜﮍو ﻋﺠﻴﺐ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﮔﻮﻧﺪر ﮔﮇي وﻳﻮ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫َﻋﻤﺮ ﺗﻮن ﻋﺬאب _ אدא ﻧﻪ ﻛﺮ א ﻳﺘﺮא‬ ‫ﻣﻮﭨﻲ ﻣﺎﻟﻚ אﮘﻴﺎن ڏﻳﻨﺪﻳﻦ ﻛﻴﺌﻦ ﺟﻮאب‬ ‫ﻣﺎﮢﻬﻦ ۾ ﻣﻮﻧﮑﻲ ﻧﻪ ﻛﺮ ﻣﻮﮘﻮ ﻣﻬﮣﻦ ﻫﺎب‬ ‫ڏאڍو ﻫﻮﻧﺪ ﺣﺴﺎب_ ڏﻳﻨﺪﻳﻦ ڏאﺗﺮ ﺟﻲ אﮘﻴﺎن‬ ‫ﻛﺎﻓﻲ‬ ‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎرن ڏي ‪ ،‬وﭸﺠﺎن ﻛﺎﻧﮓ وري‬ ‫وﭸﺠﺎن ﻛﺎﻧﮓ وري‪ ،‬دﻟﻜﺌﻲ ﭼﺎﻫﻪ ﭼﺮي‬ ‫ﻳﺎد ﭘﻴﺎ אڄ ﭤﺎכ אﺑﺎﮢﺎ‬ ‫ﻳﺎرن ﭤﺎ ﻫﺖ ﻃﻮل وﻫﺎﮢﺎ‬

‫ﭘﻴﮍא ﮘﭻ َﮘﺮي‪ ،‬دﻟﻜﺌﻲ ﭼﺎﻫﻪ َﭼﺮي‬

‫ﻛﻮﻧﻪ ﻣﭹﻴﻨﺪﻳﺲ آڻ ﻋﻤﺮ ﺟﻲ‬ ‫ﻣﻮر ﻧﻪ ﻛﻨﺪﻳﺲ ﻛﺎڻ ﻋﻤﺮ ﺟﻲ‬ ‫ﺟﻴﻴﻦ ﺳﺎﻫﻪ ذري‪ ،‬دﻟﻜﺌﻲ ﭼﺎﻫﻪ َﭼﺮي‬ ‫روﺷﻦ ﻣﻮﭨﺎن ﺷﺎل אﺑﺎﮢﻦ‬ ‫ﺳﭻ ﭘﭻ ﺳﻮﻧﻬﺎن ﻣﻨﺠﻬﻪ وﭤﺎﮢﻦ‬ ‫ﭘﻮﻧﺪم ﻧﻴﮡ ﭠﺮي‪ ،‬دﻟﻜﺌﻲ ﭼﺎﻫﻪ ﭼﺮي‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻏﺰل‬ ‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ َﭼﭗ ﺗﺎن ﭘﺮي ﺷﺮאب ﻧﻪ ﻛﺮ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ אﺋﻴﻦ ﻋﺬאب ﻧﻪ ﻛﺮ‬ ‫ﻧﺎﺻﺤﺎ! آﺧﺮت ﺟﺎ دڙﻛﺎ ڏﺋﻲ‬ ‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺧﺎﻧﻮ ﺻﻔﺎ ﺧﺮאب ﻧﻪ ﻛﺮ‬ ‫ﭘﻴﺎر وאرن ﺟﻲ ﻋﻤﺮ ﭤﻮري آ‬ ‫ﻣﻮن ﮐﺎن ﺧﻮد ﮐﻲ ُﺟﺪא ﺟﻨﺎب ﻧﻪ ﻛﺮ‬ ‫ﺗﻮ ن ﺑﺮ א ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﻻ آن‬ ‫ﻣﻮن ﺳﺎن ُرﺗﺒﻦ ﺟﻮ ﻫﺌﻴﻦ ﺣﺴﺎب ﻧﻪ ﻛﺮ‬ ‫ﻣﻮن ﮐﺎن دوري ﺗﻮن אﺧﺘﻴﺎر ﻛﺮي‬ ‫ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻏﻴﺮن ﺟﻲ ﻛﺎﻣﻴﺎب ﻧﻪ ﻛﺮ‬ ‫ﻳﺎد ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﮣﻮ ُرﺋﺎ ر ﻳﻨﺪ ﺋﻲ‬ ‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎﺿﻲ‪ ‬ﺟﻮ אﺣﺘﺴﺎب ﻧﻪ ﻛﺮ‬ ‫ﻟﮍכ אﮐﮍﻳﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎن وﻫﺎﺋﻲ ﺻﻨﻢ‬ ‫زﻳﺮ آب ﻧﻪ ﻛﺮ‬ ‫ُرخ روﺷﻦ ﮐﻲ‬ ‫ِ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻏﺰل‪.‬‬ ‫ﭤﻠﻬﻪ؛ وאﭨﻮن ﻧﻬﺎري ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ אﮐﮍﻳﻦ ﺟﺎ در ﭤﻜﻲ ﭘﻴﺎ‪.‬‬ ‫ﭔﺎﻧﻬﻮن ﮐﮣﻲ ﭘﻜﺎري ﭔﺎﻧﻬﻦ ﺟﺎ ﭔﺮ ﭤﻜﻲ ﭘﻴﺎ‪،‬‬ ‫آﻫﻴﻦ ﻛﭥﻲ ﺧﺪאرא؟ آوאز ﭤﻮرڙو ڏي‪،‬‬ ‫ﺗﻨﻬﻨﺠﺎ ﺗﻮﮐﻲ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮘﻮﻟﻴﻨﺪي ﭤﺮ ﭤﻜﻲ ﭘﻴﺎ‪،‬‬ ‫ﻛﻮ ڏوه ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻧﺎﻫﻲ ﻗﺴﻤﺖ ﺟﻮ ﻓﻴﺼﻠﻮ آ‪.‬‬ ‫ُ‬ ‫ﮔﮭﺮﻳﻢ ﮔﮭﮣﻴﻮن دﻋﺎﺋﻮن ﻫﭥﮍא ﻣﮕﺮ ﭤﻜﻲ ﭘﻴﺎ‪.‬‬ ‫ﻳﺎدن ﮐﻲ ﻛﻴﺮ روﻛﻲ ﻳﺎدن ڏﻧﭝﻲ ﮀﮇﻳﻮ آ‪.‬‬ ‫אﻧﮑﻲ ﺳﻨﭝﺎري ﺳﺎري دل ﺟﺎ ﭘﮅر ﭤﻜﻲ ﭘﻴﺎ‪.‬‬ ‫ﺟﻬﻠﺠﻦ ﻧﭥﺎ ﺟﻲ روﺷﻦ ﺟﺬﺑﺎت ﻛﻴﺌﻦ ﻛﺮﻳﺎن؟‬ ‫ﻫﻲ ﻧﻴﮡ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﭼﺮﻳﺎ ﭘﺎﻫﻴﻨﺪي َﺟﺮ ﭤﻜﻲ ﭘﻴﺎ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻏﺰل‬

‫ﺳﺮد ﮘﻮڙﻫﻦ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮀﻮ ﭤﻮ ﻛﺮﻳﻦ‬ ‫ﺑﻨﺪ ﺳﻮرن ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮀﻮ ﭤﻮ ﻛﺮﻳﻦ‬ ‫درد ﺟﻮ ﺗﻮن ﻛﺘﺎب آن ﻣﻮن ﻟﺌﻪ‬ ‫ُﺳﺮخ אﮐﺮن ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮀﻮ ﭤﻮ ﻛﺮﻳﻦ‬ ‫ﻛﻮ ﺑﻪ אﭼﮣﻮ ﻧﻪ آ ﻛﭥﺎن ﭘﻚ آ‬ ‫ُﺳﭷ رﺳﺘﻦ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮀﻮ ﭤﻮ ﻛﺮﻳﻦ‬ ‫ڌوڙ آﻫﻲ ﺟﻲ ڏאج ۾ ﺗﻪ ﭘﺮﻳﻦ‬ ‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮀﺘﮍن ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮀﻮ ﭤﻮ ﻛﺮﻳﻦ‬ ‫ﻳﺎر! ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺗﻪ ﻫﻲ‪ ‬ﻋﺒﺎدت آ‬ ‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻟﮍﻛﻦ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮀﻮ ﭤﻮ ﻛﺮﻳﻦ‬ ‫ﮐﻮڙ ﭼﺎﻫﺖ ﮀﮇﻳﺎ ﺑﮣﺎﺋﻲ ﭼﺮﻳﺎ‬ ‫ﻫﻜﮍي روﺷﻦ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮀﻮ ﭤﻮ ﻛﺮﻳﻦ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻏﺰل‬ ‫ﻗﻴﺪ ۾ ﭤﻮ ﭴﮡ ﮔﺬאرﻳﺎن دﻟﺮﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﺎن ﺳﻮא‬ ‫ﻫﺮ ﺧﻮﺷﻲ ﻣﺤﺴﻮس ﻛﺮﻳﺎن ﭤﻮ ﺳﺰא ﺗﻮ ﮐﺎن ﺳﻮא‬ ‫ﮔﺮم ﮘﻮڙﻫﺎ ﺷﺎﻫﺪي ﭤﺎ ڏﻳﻦ ﺗﻪ ﻫﻲ ﻣﻈﻠﻮم آ‬ ‫ﺳﭻ ُﭘﮁﻴﻦ ﺳﻬﮣﺎ ﺻﻨﻢ آ ﻛﺮﺑﻼ ﺗﻮ ﮐﺎن ﺳﻮא‬ ‫ﻣﻮج ۾ آ ﭘﻬﺘﻲ ﻛﺸﺘﻲ ۽ ﻛﻨﺎرو دور آ‬ ‫ﻛﻮ ﻧﻪ رﻫﻴﻮ ﭜﺮﺟﻬﻠﻮ ﻛﻮ אي ﺧﺪא ﺗﻮ ﮐﺎن ﺳﻮא‬ ‫ﺑﻴﻮﺳﻴﻮن‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮرﻳﻮن ۽ ﭤﺎ ڌﻛﺎ ﭤﺎﭔﺎ ﻣﻠﻦ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ ﺑﮣﺠﻲ رﮘﻮ وﺋﻲ ﺣﺎدﺛﺎ ﺗﻮ ﮐﺎن ﺳﻮא‬ ‫אڄ ﺟﻲ ﭼﺎﻧﮉوﻛﻲ‪ ‬۾ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﭜﻲ ﻫﺠﮡ ﻫﻮ ﻻزﻣﻲ‬ ‫رאت روﺷﻦ ﺑﻲ ﻣﺰه آ אي ﻣﭡﺎ ﺗﻮ ﮐﺎﻧﺴﻮא‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻏﺰل‬

‫وאﭨﻮن ﻧﻬﺎري ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻮن אﮐﮍﻳﻦ ﺟﺎ در ﭤﻜﻲ ﭘﻴﺎ‪.‬‬ ‫ﭔﺎﻧﻬﻮن ﮐﮣﻲ ﭘﻜﺎري ﭔﺎﻧﻬﻦ ﺟﺎ ﭔﺮ ﭤﻜﻲ ﭘﻴﺎ‪.‬‬ ‫‪ 2‬آﻫﻴﻦ ﻛﭥﻲ ﺧﺪאرא؟ آوאزﭤﻮرڙو ڏي‬ ‫ﺗﻨﻬﺘﺠﺎ ﺗﻮﮐﻲ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮘﻮﻟﻴﻨﺪي ﭤﺮ ﭤﻜﻲ ﭘﻴﺎ‪.‬‬ ‫ﻛﻮ ڏوه ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻧﺎﻫﻲ ﻗﺴﻤﺖ ﺟﻮ ﻓﻴﺼﻠﻮ آ‪.‬‬ ‫ﮔﮭﺮﻳﻢ ﮔﮭﮣﻴﻮن دﻋﺎﺋﻮن ﻫﭥﮍא ﻣﮕﺮ ﭤﻜﻲ ﭘﻴﺎ‪.‬‬ ‫ﻳﺎدن ﮐﻲ ﻛﻴﺮ روﻛﻲ ﻳﺎدن ڏﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ آ‪.‬‬ ‫אﻧﮑﻲ ﺳﭝﺎري ﺳﺎري دل ﺟﺎ ﭘﮅر ﭤﻜﻲ ﭘﻴﺎ‬ ‫ﺟﻬﻠﺠﻦ ﻧﭥﺎ ﺟﻲ روﺷﻦ ﺟﺬﺑﺎت ﻛﺌﻴﻦ ﻛﺮﻳﺎن؟‬ ‫ﻫﻲ ﻧﻴﮡ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﭼﺮﻳﺎ وאﻫﻴﻨﺪي ﺟﺮ ﭤﻜﻲ ﭘﻴﺎ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻏﺰل‬ ‫אﺳﺎن ﻣﻦ ﮐﻲ روﻛﻴﻮ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﮐﻲ روﻛﻴﻮ‬ ‫دﻧﻴﺎ وאرﺋﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ زﺑﺎﻧﻦ ﮐﻲ روﻛﻴﻮ‬ ‫אﺳﺎن ﻧﻴﮡ روﻛﻴﺎ אﺳﺎن دل ﺑﻪ روﻛﻲ‬ ‫אوﻫﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺟﺬ ﺑﻦ ﺟﻮאﻧﻦ ﮐﻲ روﻛﻴﻮ‬ ‫‪2‬אﺳﺎن ﺧﻮد ﺗﻲ ﻗﺎﺑﻮ ﻛﺮﻳﻮن ﭘﻲ ﮐﮣﻲ ﭘﺮ‬ ‫ﺳﻨﻴﻬﺎ ﻧﻴﮡ ﭤﻴﻮن ﺣﻮאﺋﻦ ﮐﻲ روﻛﻴﻮ‬ ‫אﺳﺎن رئ ﻧﻪ ﺟﻞ ﺟﻲ ﺳﺮي ﻛﺎ ﮔﮭﮍي ﻫﻚ‬ ‫ﺧﺪאرא! אﭼﻮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻦ ﮐﻲ روﻛﻴﻮ‪.‬‬ ‫אﻻرون אﮐﻴﻦ ﺟﻮن ﻛﻨﺪﻳﻮن دل אڌאرא‬ ‫אﻻرن אﺷﺎرن ﻛﻤﺎﻧﻦ ﮐﻲ روﻛﻴﻮ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻛﺎﻓﻲ‪.‬‬ ‫ﺗﻮﮐﻲ دﻧﻴﺎ ﮐﺎن وڌ ﭼﺎﻫﻴﻮ ﻣﻮن‬ ‫ﭴﮡ وאرئ ﺟﻮ ﮔﮭﺮ ﭠﺂﻫﻴﻮ ﻣﻮن‬ ‫ﻛﻞ ﻛﺎ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ دل אڙﺟﻲ وﺋﻲ_ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻗﺮب ۾ ﻗﺎﺑﻮ ﻛﮍي وﺋﻲ‬ ‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻗﺴﻤﺖ ﭴﮡ ﺗﻪ ڏﺗﮍﺟﻲ وﺋﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻴﺮ ﺗﻲ ﻛﺎت آ وאﻫﻴﻮ ﻣﻮن‬ ‫ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﮭﻮر ﺟﺎ ﮔﮭﺎ‪ ‬ﮔﮭﮣﻴﺮא ﭤﻴﺎ _ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺗﻮﺳﺎن ﻧﻴﻨﻬﻦ ﺑﻨﻴﺮא ﭤﻴﺎ‪.‬‬ ‫ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺟﻲ ﭘﻨﮅ ﺗﻨﻬﻨﺠﺎ ﭘﻴﺮא ﭤﻴﺎ _ ﺗﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻮ ﻧﻪ ﺗﻮﺳﺎن ﺳﺎﻫﻴﻮ ‪.‬ﻣﻮن‪.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻴﺎر ﺟﻲ ﺑﺲ ﻫﻚ رאت ﻣﻠﻲ _ ﭘﻮ‪ُ ‬ﺳﻮرن ﺟﻲ ﺳﻮﻏﺎت ﻣﻠﻲ‪.‬‬ ‫رﮘﻮ אﮐﮍﻳﻦ ﮐﻲ ﺑﺮﺳﺎت ﻣﻠﻲ _ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ روح ﮐﻲ روﺷﻦ رאﻫﻴﻮ ﻣﻮن_‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻏﺰل‬ ‫ﻣﺎن ﻛﻴﺌﻦ ﭼﻮאن ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ دﻟﺪאر ﺟﻲ ﻏﻠﻄﻲ آ‪.‬‬ ‫אﺳﺎن ﭔﻦ وﮀﻮڙي ۾ ﻛﻨﻬﻦ ﺧﺎر ﺟﻲ ﻏﻠﻄﻲ آ‪.‬‬ ‫‪ُ1‬ﻫﻦ ﻫﻴﮇي وڏي در ﺗﺎن ﺟﻮ ﺧﺎﻟﻲ ﻫﭥﻴﻦ ﻣﻮﭨﻴﻮ_‬ ‫ﭼﺌﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﺼﻴﺒﻦ ﮐﻲ ﭘﻴﻨﺎر ﺟﻲ ﻏﻠﻄﻲ آ‪.‬‬ ‫ﻣﻌﺼﻮم ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻲ אﻟﺰאم ﻟﮙﺎ ڏאڍא_‬ ‫ﺟﻮ ﺳﻤﺠﻬﻲ ﺳﮕﮭﻴﻮ ﻧﺎﻫﻲ _ ﺳﻨﺴﺎر ﺟﻲ ﻏﻠﻄﻲ آ‪.‬‬ ‫آ ُﻫﻦ ﺟﻮ ﺷﻬﺮ ﺳﺎرو ﺗﻌﻈﻴﻢ ﭤﺮﻳﻮ ﻣﻮن ﻻ‪.‬‬ ‫ﭘﻞ ُﻫﻦ ﮐﺎن ﭘﺮي ﮔﮭﺎري ﺟﺮوאر ﺟﻲ ﻏﻠﻄﻲ آ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻣﻮﻧﮑﻲ אﭸﺎن ﭜﻲ آ ﺗﻮﺳﺎن ﻣﻠﮡ ﺟﻮ آﺳﺮو‬ ‫ﺗﻮﺳﺎن ﻣﻠﮡ ﺟﻮ آﺳﺮو _ ﭘﻴﺮ ﭼﻤﮡ ﺟﻮ آﺳﺮو‬ ‫ﺗﻮ ﺗﻪ אﻻﺋﻲ ﮀﻮ ﭜﻼ אﻳﮇو ﮐﮣﻲ ﺿﺪ آ ﻛﻴﻮ‪.‬‬ ‫آﻫﻲ ﺣﻴﺎ ﺗﻲ ﺑﻲ ﺑﻘﺎ ڏي ﻛﻮ אﭼﮡ ﺟﻮ آﺳﺮو‪.‬‬ ‫ﻣﻮن ﺗﻪ ﻛﮇﻫﻦ ﺗﺮ ﺟﻴﺘﺮو ﺗﻮﺳﺎن ﻧﻪ ﻛﻮ ﺣﺴﺎب ﻛﻴﻮ‬ ‫رﻧﺞ رﺳﺎن ﻣﺎن ﺟﺎﻧﺌﮍא ﻧﺎﻫﻦ ﭼﮝﻮ رﺳﺎﻣﺎ אﻳﺘﻨﺎ ﺟﺎﻧﻴﺌﮍא ﻧﺎﻫﻦ ﭼﮝﺎ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﺳﺮאﺋﻜﻲ ﻏﺰل_‬ ‫ﭤﻠﻬﻪ ؛ אڄ ﺗﻴﮇي ﺳﭝﺌﻲ ﻣﻴﻜﻮن ﭘﻴﻐﺎم ﺳﭵﮡ ﭘﻬﺘﻲ _‬ ‫אﻧﻌﺎم ﺳﭝﺌﻲ ﭘﻬﺘﻲ אﻟﺰאم ﺳﭵﮡ ﭘﻬﺘﻲ _‬ ‫ﻛﺠﻬﻪ ﻟﻔﻆ زﺑﺎﻧﻲ َﻫﻦ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻨﺪ ﻟﻔﺎﻓﻲ وچ _‬ ‫ﻛﺠﻬﻪ ﺧﺎص ﻧﻴﺎﭘﻲ َﻫﻦ ﻛﺠﻬﻪ ﻋﺎم ﺳﭵﮡ ﭘﻬﺘﻲ _‬ ‫ﻫﭥﻴﻦ ﻧﺎل ﺟﻨﺎزي ﻛﻮن دﻓﻨﺎوﻳﻦ ﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻫﺎ _‬ ‫رﮘﺎ ﺗﻮن ﻧﻪ آﻳﻮن ﺟﺎﻧﻲ ﭔﺌﻲ ﺟﺎم ﺳﭵﮡ ﭘﻬﺘﻲ ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻫﺖ ﻫﻜﮍي رאت ﺗﻪ رﻫﻪ _‬ ‫ﭘﺮﻳﻦ ﭘﻮ‪ ‬ﭜﻞ وﭸﺠﺎن ﻫﺌﻪ ﺳﻬﮣﺎ ! ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﻧﻴﮡ ُאﭸﺎرא ِﻫﻦ ‪.‬‬ ‫ڏس! ﻣﻮﻧﮑﻲ ڌﻛﺎري ﭤﻲ دﻧﻴﺎ‪،‬‬ ‫ﭘﺮ ﺗﻮن ﻧﻪ ﭜﻴﺮو ﭜﭹﺠﺎن‪ .‬ﻫﺌﻪ ﺳﻬﮣﺎ ‪..‬‬ ‫ﺗﻮﮐﻲ ﻣﻮﻧﮑﻲ ڏﮐﺎﺋﻴﻨﺪא ﻣﺎﮢﻬﻮن‬ ‫ﭘﺮ ﺗﻮن ﻧﻪ ﻛﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﭹﺠﺎن ڏ ﻫﺌﻪ ﺳﻬﮣﺎ‪_.....‬‬ ‫ﺗﻮﮐﺎن ﭘﻞ ﺟﻲ ﭘﺮي ﭤﻲ ﭘﺌﻲ روﺷﻦ‬ ‫ﭘﻮ‪ ‬ﺗﻮن ﻣﻴﺎر ڏﺟﺎن ‪ .‬ﻫﺌﻪ ﺳﻬﮣﺎ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻏﺰل _‬ ‫ﭤﻠﻬﻪ ؛ ﭔﻴﻮ ﻛﺠﻬﻪ ﻧﻪ ﮐﭙﻲ ﻫﻚ ﻳﺎر ﮐﭙﻲ _‬ ‫ﺑﺲ ﻣﻮﻧﮑﻲ رﮘﻮ ﻣﻨﭡﺎر ﮐﭙﻲ_‬ ‫ﭔﺌﻲ ﻃﺮف ﮀﻮ ﻧﻈﺮون ﭰﺮאﻳﺎن _‬ ‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ אﮐﮍﻳﻦ ﮐﻲ ﻛﺌﻴﻦ ﻫﻴﺮאﻳﺎن _ رﮘﻮ ِ َ‬ ‫ﭘﺮﻳﻦ ﺟﻮ ﭘﺎر ﮐﭙﻲ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻛﺎﻓﻲ_‬ ‫ﻛﻮ ﺳﭵﮡ ﺟﻲ ڏﺋﻲ _‬ ‫ُﻫﺠﻲ ﻛﻮ ﺟﻮ ﻣﻮﻧﮑﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﮑﮡ ﺟﻲ ﺧﺒﺮ ڏﺋﻲ_‬ ‫ﭔﺎرﻧﻬﻦ ﻣﻬﻴﻨﺎ ﺋﻲ وﻳﺎ ﻧﻪ ﻗﺎﺻﺪ ورﻳﻮ ﻛﻮ‪.‬‬ ‫ﺑﺪن ﺟﻲ ﻧﻪ زﺧﻤﻦ ﻣﺎن زﺧﻢ ﻫﻚ ﭠﺮﻳﻮ ﻛﻮ‪.‬‬ ‫ﭨﭩﻞ ﺗﻨﺪ دﻟﺒﺮ ﺳﺎن دل ﮘﻨﮃڻ ﺟﻲ ﺧﺒﺮ ڏﺋﻲ‬ ‫ﭔﮅو אﭤﻢ ﺗﻪ ﻫﻨﮑﻲ ﻫﺎﮢﻲ ﺳﺮ ﺟﻲ ﻟﮙﻞ آ‪،‬‬ ‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ دل ﺗﻲ ﻧﺎﻟﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻟﮑﻴﻞ آ‪.‬‬ ‫آﻫﻲ ﺳﺎﻫﻪ ﺟﻨﻬﻦ ۾ אن ﺟﻲ אﭼﮡ ﺟﻲ ﺧﺒﺮ ڏﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﻛﻴﻢ ﻳﺎد ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ ڏאڍو אﻧﻬﻲ‪ ‬آ وﺳﺎرﻳﻮ‪.‬‬ ‫ﻫﻴﻮ ﻧﺎز ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ روﺷﻦ אﻧﻬﻲ‪ ‬آ ڌﻛﺎرﻳﻮ_‬ ‫ﻫﺠﻲ ﻛﻮ ﺟﻮ ﻫﻨﺠﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻠﮡ ﺟﻲ ﺧﺒﺮ ڏﺋﻲ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻛﺎﻓﻲ‬ ‫ﭤﻠﻬﻪ ؛ ﻧﭥﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺮي ﺗﻮﮐﺎن ﻳﺎر ﭘﺮي‬ ‫رﮘﻮ ﮘﮣﺘﻴﻦ ۾ ﭼﺮي دل ﭤﻲ ﮘﺮي‬ ‫ﻧﺎﻫﻴﺎن وس ۾ ﺗﮇﻫﻦ ﭤﻮ ﻳﺎر ﻟﮁﺎن – ﻧﻪ ﺗﻪ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﻗﺴﻢ ﺻﻔﺎ ﻛﻮ ﻫﻦ ﻛﮁﺎن‪.‬‬ ‫ﭔﻴﻦ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﮐﺎن ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﻛﻴﺌﻦ ﭘﮁﺎن– وﭠﻴﻮ ﭜﮍﻛﺎ ڏﺋﻲ ﭤﻲ ﺑﺎﻫﻪ ﭔﺮي‬ ‫ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﺮ ﻛﻮ ﺣﻜﻢ אﮐﮍﻳﻦ ﺗﻲ رﮐﻴﻢ – ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻗﺎﺻﺪ ﺟﺎ ﭜﻲ ﭘﻴﺮ ﭼﻤﻲ‪.‬‬ ‫ﺗﻮﺳﺎن ﻧﻴﻨﻬﻦ ﻟﮙﻢ ﺳﮏ ﭼﻴﻦ وﻳﻢ‪ -‬אﭼﻲ ﭘﺎڻ אڙאﻳﻢ ﻋﺸﻖ אڙي‪.‬‬ ‫ﺳﭵﻮ ﻟﻮכ ﺳﻤﻬﻲ ﭤﻮ ﻧﻨﮉ ﻛﺮي‪ -‬ﻛﭩﻴﺎن رאت ﭤﻮ آﺋﻮن ﺳﮇﻛﺎ ﭜﺮي‪.‬‬

‫ﻧﭥﻮ ﺗﻮن ﺋﻲ ﻣﭹﻲ ﻧﭥﻮ دم ﻧﻜﺮي‪ -‬ﮔﮭﺮ دﻋﺎﺋﻮن ﺗﻮن روﺷﻦ ﺟﻠﺪ ﻣﺮي‪.‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﭤﻠﻬﻪ؛ ﻣﻮن ڏي אﻫﮍא ﺧﻂ ﻧﻪ َ‬ ‫אﻣﺎڻ‬ ‫ﺟﻦ ۾ ذﻛﺮ ﺟﺪאﺋﻲ ﺟﻮ‬ ‫ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﻚ ﻫﻚ ﻟﻔﻆ آ ﻣﻮن ﻟﺌﻪ‬ ‫ﭴﮡ ﻛﺎ ﻣﺼﺮي‪ ،‬ﻣﺼﺮي‪ ‬ﮐﺎڻ‬ ‫ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ دل ﺟﺎ دروאزא ﺳﭛ‬ ‫ﮐﻠﻴﻞ رﻫﻨﺪא ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﺎڻ‬

‫ﺗﻨﻬﻨﺠﻮن ﺗﻠﺨﻴﻮن ﺗﺤﻔﺎ ﺳﻤﺠﻬﻲ‬ ‫ﺳﺎﻧﮃﻳﻢ ﺳﺎﺋﻴﻦ ﺳﻴﻨﻴﻦ ﺳﺎڻ‬ ‫روﺷﻦ رﻫﻨﺪو ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺗﺎﺋﻴﻦ‬ ‫ﭘﻴﺎر ﺳﻼﻣﺖ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﺎڻ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻏﺰل‬ ‫دل ﭼﺮي ﺳﻮﻧﻬﻦ ﺟﻮ ﺷﻜﺎر ﻧﻪ ﭤﻲ‬ ‫ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ۾ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻧﻪ ﭤﻲ‬ ‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻏﻠﻄﻲ‪ ‬ﺗﻲ ﭘﺎڻ ﻟﻮڙﻫﻴﻨﺪﻳﻦ‪‬‬ ‫ﻛﻮﺑﻪ ﻣﺸﻜﻞ ۾ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻳﺎر ﻧﻪ ﭤﻲ‬ ‫ﺗﻮ ﻛﻴﻮ ﭘﻴﺎر آ ﻟﻜﻴﻦ ﮀﻮ ﭤﻮ؟‬ ‫ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻛﺮ ﺧﻮאﻣﺨﻮאه ﺧﻮאر ﻧﻪ ﭤﻲ‪.‬‬ ‫درد دل دوﺳﺖ ﺟﻲ אﻣﺎﻧﺖ آ‬ ‫ﻛﺮ ﺻﺒﺮ ﺳﻮچ ﺳﻮﮘﻮאر ﻧﻪ ﭤﻲ‬ ‫ﻣﺎن ﺳﻨﺪس ﺟﻬﻮل ۾ ُرﻧﺲ ﺟﻨﻬﻦ دم‬ ‫ﭼﻤﻴﻮن ڏﻳﻨﺪﻳﻦ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ ﭔﺎر ﻧﻪ ﭤﻲ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻏﺰل‬ ‫ﺟﻨﻬﻦ ﭘﻴﺎر وﺳﺎري ﻋﺬאب ڏﻧﺎ_ ﺗﻨﻬﻦ ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ‬ﮐﻲ دل ﻳﺎد ﻧﻪ ﻛﺮ‬ ‫ﺟﻮﻟﮍכ ڏﺳﻲ ﭤﻮ ﭨﻬﻚ ڏﺋﻲ ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ אﮐﮍﻳﻦ ۾ آﺑﺎد ﻧﻪ ﻛﺮ‬ ‫ﺳﻮ ﻧﻜﺮي ﭘﻴﻮ ﭘﭥﺮ ﺟﻮ ﺻﻨﻢ ﭘﭥﺮ ﺟﻲ ﭜﻼ ﭘﻮﭴﺎ ﻛﻬﮍي‬ ‫ﭤﻴﻮ ﻋﺒﺚ ﺟﻬﻜﮡ ُאن ﺟﻲ אﮘﻴﺎن ﺗﻮن ﭘﺎڻ ﺟﻬﻜﻲ ﺑﺮﺑﺎد ﻧﻪ ﻛﺮ‬ ‫ﻻﻏﺮض وﺗﻲ ﺑﻲ رﺣﻢ ﺑﮣﻴﻮ دﻧﻴﺎ ﺟﻲ ﻣﺴﺘﻴﻦ ۾ ﭤﻲ ُﮔﻢ‬ ‫ﺟﻮ ﺳﻤﺠﻬﻲ ﻧﭥﻮ ۽ ﭔﮅي ﺑﻪ ﻧﭥﻮ ﺗﻨﻬﻦ ﭔﻮڙي ﺳﺎن אﺗﺤﺎد ﻧﻪ ﻛﺮ‬ ‫ﺗﻮن روﺷﻦ َرﻫﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﮔﻬﮣﻮ‪ ،‬ﺳﭵﮡ ﺟﻮ َﭜﺮم رﮐﮣﻮ ﭘﻮﻧﺪﺋﻲ‬ ‫ﻛﺎ ﻣﻴﺎر ﻧﻪ ڏي ﻛﺎ دאﻧﻬﻦ ﻧﻪ ﻛﺮ ﻛﺎ آه ﻧﻪ ﻛﮃ ﻓﺮﻳﺎد ﻧﻪ ﻛﺮ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬

‫ﻛﺎﻓﻲ‬ ‫ﺳﻨﺌﻮن ﺳﮅو ﮀﻮ ﻧﭥﻮ ﺗﻮن ﭔﮅאﺋﻴﻦ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﻮن ﺳﺎن ُאﻫﻮ ﭘﻴﺎر ﻧﺎﻫﻲ‬ ‫ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮐﻲ ﭘﻴﻮ אﺟﺎﻳﻮ ﻟﻜﺎﺋﻴﻦ ﺳﭻ ﭔﮅאﺋﮡ ۾ ﻛﻮ ﻋﺎر ﻧﺎﻫﻲ‬ ‫ﻣﺎن ﻛﻴﺎن ﭤﻮ وﺳﺎرڻ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ‪ ،‬ﺗﻮن ﺑﻪ ﻛﺮ دور ﮔﻬﺎرڻ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ‬ ‫ﺳﭛ ﻛﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﺼﻴﺒﻦ ﮐﻲ ﺳﻤﺠﻬﻲ ﻛﻴﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻮ ذﻣﻴﻮאر ﻧﺎﻫﻲ‬ ‫ﺗﻮﮐﻲ ﻛﻴﺌﻦ آ وﮢﻴﻮ ﻫﻲ وﮀﻮڙو ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ دﺷﻤﻦ ﺑﮣﻴﻮ ﻫﻲ وﮀﻮڙو‬ ‫ﻛﻮ ﺟﻴﺌﮡ ۾ ﻣﺰو ﻧﺎ رﻫﻴﻮ آ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﺳﺮور ﻛﺎر ﻧﺎﻫﻲ‬ ‫وﻳﻨﺪي آﺧﺮ دﻧﻴﺎ دم ﮔﺬر ﭤﻲ‪ ،‬وﻳﻨﺪي روﺷﻦ ﺣﻴﺎﺗﻲ َﺑﺼﺮ ﭤﻲ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﻛﺠﻲ ﭘﻴﺎر ﻛﻬﮍو ﻫﺎ ﻛﻬﮍو ﻫﺎ ﻣﭥﺲ ﻛﻮﺑﻪ אﻋﺘﺒﺎر ﻧﺎﻫﻲ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬ ‫ﻛﺎﻓﻲ‬ ‫ﻛﻴﻮﻳﻦ ﭤﻲ ﮘﺌﻲ אو אﻳﮇي ﻳﺎر ﭘﻜﻲ‬ ‫وڏي ﻛﻴﺘﻲ ﻫﻨﻲ אﻗﺮאر ﭘﻜﻲ‬ ‫دﻟﺪאر ﺑﻪ ﻛﺮ אڄ ڌאر ﮘﻴﺎ‬ ‫ﺟﻨﻬﻦ دא درد وﮀﻮڙא ﻣﺎر ﮘﻴﺎ‬ ‫אوه ﺟﻴﺖ ﮘﻴﺎ ﻣﻴﻦ ﻫﺎر ﮘﻴﺎ‬

‫ﺳﭛ دﻧﻴﺎ دي زردאر ﭘﻜﻲ‬

‫ُﻫﮡ آو ﺗﻪ ﺳﺎﺋﻴﻦ ﺳﻮر وﭸﻦ‬ ‫ﭘﮡ ﻣﺤﺒﺖ دي ﻣﺬﻛﻮر وﭸﻦ‬ ‫ڏک ڏﻳﻞ ﻣﺌﮇي وﭼﻮن ڏور وﭸﻦ‬ ‫آ ﺟﻮ ﭘﻴﺮون ﺑﻪ ﻫﻦ دﻟﺪאر ﭘﻜﻲ‬ ‫ﺟﭥﺎن ﻛﺮ ﻧﻪ ﭘﮑﻲ ﭘﺮوאز رﺳﻲ‬ ‫ﻛﻮ ﺑﺎز ﻧﻪ ﻛﻮ ﺷﻬﺒﺎز رﺳﻲ‬ ‫ُאﭤﺎن ﻛﻴﻮﻳﻦ ﻣﺌﮇي آوאز رﺳﻲ‬ ‫ﺟﭥﺎن ﻛﻮٽ ﻗﻠﻌﻲ دﻳﻮאر ﭘﻜﻲ‬ ‫אﻳﻨﻬﻪ ﺷﻬﺮ دي وچ ﻣﻴﮇא ﻳﺎر آﻫﺎ‬ ‫ﺟﻨﻬﻦ دא روﺷﻦ ﻧﺎن ﺟﺮوאر آﻫﺎ‬ ‫ﺳﭵﻲ ﮘﻮٺ وﭼﻮن ﻧﺮوאر آﻫﺎ‬ ‫ﺗﻨﻬﻦ دي ڏﻳﻮو ﻣﻴﻨﻜﻮن ﭘﻨﮅ ﭘﺎر ﭘﻜﻲ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ؛ روﺷﻦ ﺟﺮوار‬ ‫ﻏﺰل‬ ‫ﺗﻮﮐﻲ دل ﻣﺎن ﺳﭵﮡ ﮀﺎ وﺳﺎري ﮀﮇﻳﻢ‬ ‫ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﭘﺎڻ ﺋﻲ ﭴﮡ ﺗﻪ ﻣﺎري ﮀﮇﻳﻢ‬ ‫אوﭼﺘﻮﻧﻨﮉ ﻣﻨﺠﻬﺎن ﺗﻨﻬﻨﺠﻮﮀﺮﻛﻲ אﭤﮡ ﻧﺎن‪ ‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ وﭠﻲ ﺳﺎﻫﻪ ﭤﮅڙא ﭜﺮڻ‬ ‫رאﻫﻪ وﻳﻨﺪא ﺟﻬﻠﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﮁﮡ‪ ،‬ﻧﻘﺶ دل ﺗﺎن ﺳﭝﺌﻲ ﺳﻲ ُאﺗﺎري ﮀﮇﻳﻢ‬ ‫אوﭼﺘﻮ אﻫﮍو ﻛﻮ אﻧﻘﻼب آﮢﻴﻮ‪ ،‬ﻣﻮن ﺳﺎن ﻣﻨﻬﻦ ڏﺋﻲ ﺳﭵﮡ ﺗﻮ ﻧﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻴﻮ‬ ‫ﻛﺎ ﺧﺒﺮ ﻛﺎﻧﻪ ﭘﺌﻲ ُرخ ﺗﻮ ﺑﺪﻻﺋﻴﻮ‪ُ ،‬رخ ڏﺳﻲ روح ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ رﺋﺎڙي ﮀﮇﻳﻢ‬ ‫ﺟﻮ ﻧﻪ وس ۾ ﻫﻴﻮ ﻣﻮن ﻛﺮڻ ﭼﺎﻫﻴﻮ‪ ،‬ﻣﻮت ﮐﺎن ﭘﻬﺮﻳﺎن ﻣﻮن ﻣﺮڻ ﭼﺎﻫﻴﻮ‬ ‫ﻣﻴﮡ وאﻧﮕﺮ ﭔﺮڻ ۽ ﮘﺮڻ ﭼﺎﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺟﺴﻢ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮐﻲ ﭔﺎري ۽ ﮘﺎري ﮀﮇﻳﻢ‬ ‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭤﻴﻮ آن ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪﻳﻦ ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪﻳﻦ ﺻﻔﺎ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﻚ ﭜﻲ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻣﭹﻴﻨﺪﻳﻦ ﺻﻔﺎ‬ ‫ﻣﻮن ڏي אﻳﻨﺪﻳﻦ ﻧﻪ אﻳﻨﺪﻳﻦ ﺻﻔﺎ‪ ،‬ﺧﻮאﻣﺨﻮאه ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ رﺳﺘﺎ ﭔﻬﺎري ﮀﮇﻳﻢ‬