Police

‫ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ي‪:‬‬

‫» ﭘﻠﻴﺲ ﺧﺪا وﻣﺠﺮﻣﺎﻧﺶ «‬

‫ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎ‪:‬‬ ‫‪ -1‬ﻣﺮد‬ ‫‪ -2‬زن‬ ‫‪ -3‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‪ :‬ﻗﺎدر ﻣﺤﻤﺪي‬ ‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‪1383‬‬

‫‪E-mail: [email protected]‬‬

‫‪١‬‬

‫] ﺻﺤﻨﻪ اﺗﺎق ﺧﺎﻧﻪ ي‪،‬ﻳﻜﻲ از ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎي ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ در وﺳﻂ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﻣﺎﻛﺖ ﻧﻈـﺎﻣﻲ‬ ‫)ﻧﻘﺸﻪ ي ﺟﻨﮓ( ﻗﺮار دارد‪ .‬در روﻧﺪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﺮور ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺤﻴﻂ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷـﺪه ﻳﻌﻨـﻲ در ﭘﺎﻳـﺎن‬ ‫ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺷﺎﻫﺪﻳﻚ ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪[.‬‬

‫‪٢‬‬

‫ﺻﺤﻨﻪ اول‪:‬‬ ‫)ﻧﻮري ﻣﻮﺿﻌﻲ ﺑﺮ روي ﻣﺎﻛﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﺮ روي آن ﺧﻢ ﺷﺪه(‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪:‬‬ ‫ﻣﻜﺎن دوزﺧﻴﺎن روي زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﭘﻮﺳﺘﻪ ي زﻣﻴﻦ ﻛﻔﺸﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐ وزﻳﺒﺎﺳـﺖ‪ .‬ﻣﺮدﻣـﻲ‬ ‫ﻛﻪ روح ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻲ ﻓﺮوﺷﻨﺪ ودر ﻋﻮض ﺗﻜﻪ ﻧﺎﻧﻲ ﺑﻮﮔﻨﺪو ﺑﺮاي ﺷﻜﻤـﺸﺎن ﻣـﻲ ﺳـﺘﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑـﻪ راﺳـﺘﻲ‬ ‫اﻓﺘﻀﺎح اﺳﺖ‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎ ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ در روز ﺑﺮ روي ﺳﻨﮓ ﻓﺮﺷﺎي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻟﻢ ﻣﻲ دن وﺷـﺐ ﻫـﺎ ﻫﻤﭽـﻮ ﮔـﺮگ‬ ‫ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺑﺮه ﻫﺎي ﻧﺎز زوزه ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ در اﺛﺮ ﺳﻮء ﺗﻔﺎﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪه اﻧﺪ‪ .‬آه‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪا اﻳﻦ ﭼﻪ‬ ‫ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اي ﺑﺎد ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺒﺮ ودر ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻠﻜﻪ ﻫﺎي زﻳﺒﺎﺋﻲ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﻛﻦ ‪ ...‬ﺟﺎي ﻛﻪ ﺣﻖ زﻳﺴﺘﻦ ﺑﺎ ﻗـﻮي ﺗـﺮ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬آري »ﺟﻨﺖ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎ« ‪ ...‬ﺳﺮزﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ در آن آدﻣﻬﺎي درﺟﻪ ﻳﻚ ﺣﻖ زﻳﺴﺘﻦ دارﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮزﻣﻴﻨﻲ ﻛـﻪ درآن ﺑـﻪ‬ ‫ﭘﻮﺳﺘﻪ زﻣﻴﻦ اﺣﺘﺮام ﻣﻲ ﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻜﻢ ﻫﺎ آن ﻗﺪر ﺳﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﻐﻴﺎن زده اﻧﺪ‪...‬‬ ‫واي ﺑﺮآن روز ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﺑﺪي ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺑﺮاي او دﺳﺖ وﭘﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫آري ﻣﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪاوﻧﺪان ﺑﺮ روي زﻣﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻜﻢ ﺑﺮاﻧﻴﻢ وﺑﺮاي ﺣﻜﻢ راﻧﺪن ﺑـﻪ ﺳـﺮزﻣﻴﻦ دوزﺧﻴـﺎن‬ ‫ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪﻳﻢ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﭼﻴﺰي ﺣﻜﻢ ﺑﺮاﻧﻴﻢ‪ ...‬آري ﺑﺮاي ﺑﻘﺎي ﺗﻤﺪن ﺑﺸﺮي ﺑﺎﻳـﺪ ﻛـﺴﻲ ﺣﻜـﻢ ﺑﺮاﻧـﺪ‪ ...‬وﭼـﻪ‬ ‫ﻛﺴﻲ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺎ‪ ...‬آري ﺧﺪاوﻧﺪان اﻳﻦ اﺧﺘﻴﺎر را ﺑﻪ ﻣﺎ داده اﻧـﺪ ﭼـﺮا ﻛـﻪ ﻣـﺎ ﻃﺒﻘـﻪ ﻧﺨﺒـﻪ ي اﻳـﻦ ﺳـﺮزﻣﻴﻨﻴﻢ‪...‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪان ﻣﺎ را ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آورده اﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﺑﺮاﻧﻴﻢ‪) .‬از ﺣﺎﻟﺖ ﺷﻌﺮ ﮔﻮﻧـﻪ ﺑـﻪ ﺧـﻮد ﻣـﻲ آﻳـﺪ وﺑـﺎ ﻋﺠﻠـﻪ( ﺑﺎﻳـﺪ‬ ‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻫﺎ رو از روي زﻣﻴﻦ ﻣﺤﻮﻛﺮد‪ ...‬آره‪ ...‬آره‪ ...‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﻮ ﻛﺮد‪ ...‬ﻧﻪ‪ ...‬ﻧﻪ‪ ...‬ﻧﺒﺎﻳﺪ روﺣﻴﻪ ﻣـﺎن رو از‬ ‫دﺳﺖ ﺑﺪﻳﻢ‪ ،‬آدم اﮔﺮ روﺣﻴﻪ اش رو ﻧﺒﺎزه زﻣﺎن واﺳﻪ ش ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻣﻲ ﮔﺬره!‬ ‫)ﻧﻮر آﺑﺎژور‪ ،‬ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﻲ ﻛﻪ زن وﻣﺮد روي آن ﺧﻮاﺑﻴﺪه اﻧﺪ روﺷﻦ ﻣﻲ ﺷﻮد وزن وﻣﺮد ﺑﺎ دﻳﺪن ﻏﺮﻳﺒـﻪ در ﺧﺎﻧـﻪ‬ ‫ﺷﺎن ﻫﻞ ﺷﺪه وﻫﺮ دو دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ از دو ﻃﺮف ﻋﻤﻖ ﺻﺤﻨﻪ ﺧﺎرج ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻧﻮر ﻣﻲ رود(‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ دوم‪:‬‬ ‫ﻣﺮد‪) :‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه( ﻣﻴﺸﻪ ﺑﮕﻴﺪ ﺷﻤﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻲ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬روز ﺑﺨﻴﺮ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻲ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ رو درك ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻲ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟! )ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ(‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬در ﺣﺎل اﻧﺠﺎم ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ‪) .‬ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ داره؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬آﺧﻪ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﻣﻦ‪ ...‬ﺳﻌﺎدتِ اﻧﺴﺎنِ‪ ...‬آﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺑﻄﻲ ﻧﺪاره؟!‬ ‫ﻣﺮد‪) :‬ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ( دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪه اﻳﺪ؟!‬ ‫‪٣‬‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﻦ رو درك ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ‪) .‬ﺑﺎ ﻛﻨﺎﻳﻪ وﺣﺎﻟﺖ ﮔﻠﻪ(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺳﻌﺎدت رو ﺧﻮد اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺳﺎزن ﻧﻪ دﻳﮕﺮون‪ ...‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ رﺑﻄﻲ داره؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ رو درك ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﻧﻴﺪ؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻫﻤﻪ روزه‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ وﺿﻊ ﻧﺸﺪﻳﺪ؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬آه‪ ...‬اوﻣﺪن ﺷﻤﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﻦ ﭼﻪ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ روزﻧﺎﻣﻪ داره؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺧﻮب‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻪ دﻳﮕﻪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﭘﺎك دارم دﻳﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﻢ‪ ...‬آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم‪ ،‬ﻧﮕﻔﺘﻴﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻲ ﻛﺎر دارﻳﺪ؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺧﻮب‪ ،‬آﻣﺪه ام ﺳﻌﺎدت رو ﺑﻬﺘﻮن ﺑﺪم‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﮕﻪ ﺳﻌﺎدت ﻛﺎﻻﺳﺖ ﻛﻪ وارد ﺑﺎزار ﺑﺸﻪ و واﺳﺶ ﺑﺪه ﺑﺴﺘﻮن راه ﺑﻨﺪازي؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻪ اﻳﻦ ﺟﻮرﻳﺎم ﺑﺎﺷﻪ‪ ...‬ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد‪ ...‬ﺑﺪ ﻧﺒﻮد‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم ﻟﻄﻔﺎً از ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﻦ ﺑﺮﻳﺪ ﺑﻴﺮون‪ ...‬ﻣﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﻲ دوﻧﻴﻢ ﭼﻪ ﻃﻮري ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت ﺑﺮﺳـﻴﻢ‪ ...‬ﺑـﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻧﻴﺎزي ﻧﺪارﻳﻢ‪ ...‬ﻟﻄﻔﺎً از ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﻦ ﺑﺮﻳﺪ ﺑﻴﺮون‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺧﻮب‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ زﻣﻴﻨﻪ ي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻌﺎدت رو واﺳﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨﻪ؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﭼﻪ ﻣﺰﺣﻚ؛ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ اﻳﻦ اﺟﺎزه رو ﺑﻪ ﺷﻤﺎ داده؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺧﺪاﻳﺎن‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬واﻗﻌﺎً ﺷﺮم آوره‪ ...‬ﻣﮕﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﻠﻴﺲ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎﻧﻴﺪ؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬آري وﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﺎر ﻫﺮ ﻧﻮع اﺧﺘﻴﺎري رو ﺑﻪ ﻣﺎ دادن‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻛﻪ وارد ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﺮدم ﺑﺸﻴﺪ؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﺑﺪ ﻣﺴﺎﺋﻞ رو ﻛﻪ اﺗﻔﺎق ﻣﻲ اﻓﺘﻪ در ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬زﻳﺎد ﺧﻮش ﺑﻴﻨﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﺮﻳﻢ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺑﻨﺪه ﺗﺠﺎوز ﻛﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺳﻌﺎدت اﻧﺴﺎن ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻨﺪه وﺷﻤﺎ رو ﻧﺪاره‪ ...‬ﺳﻌﺎدت‪ ...‬ﺳﻌﺎدتِ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬وﻟﻲ اﻳﻦ ﺧﻼف ﻗﺎﻧﻮنِ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻗﺎﻧﻮن را ﻣﺎ ﻣﻲ ﺳﺎزﻳﻢ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬وﺧﻮدﺗﺎن ﻫﻢ ﻧﺎﺑﻮدش ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻴﺘﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﺷﻤﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت وارد ﺟﻨﮓ ﺷﺪه ام ‪ ...‬ﺑﺮاي آزادي اﻧﺴﺎن ﻫﺎ وارد ﺟﻨﮓ ﺷﺪه ام‪.‬‬ ‫ﻣﺮئ‪ :‬ﭼﻪ زﻳﺒﺎ‪ ...‬وﻟﻲ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﺠﺎوز ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪه اﻳﺪ‪ ...‬اﻳﻦ ﺧﻼف اﻓﻜﺎرﺗﻮﻧﻪ!!‬ ‫آدم ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻧﻮﻋﺶ رو ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﻜﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ اون رو آزاد ﻛﻨﻪ‪ ...‬درﺳﺖ ﺑﺮ ﻋﻜﺲ رﻓﺘﺎر ﺷﻤﺎ!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟!‬ ‫‪۴‬‬

‫)زن از ﻃﺮف ﭼﭗ در ﻋﻤﻖ ﺻﺤﻨﻪ وارد ﻣﻲ ﺷﻮد(‬ ‫زن‪ :‬اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻫﻴﭽﻲ‪ ...‬اﻳﻦ آﻗﺎ ﺑﺮاﻣﻮن آزادي وﺳﻌﺎدت ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن آورده! )ﺑﺎﺗﻤﺴﺨﺮ(‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬روز ﺑﺨﻴﺮ‪ ...‬ﺧﺎﻧﻢ)ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ(‬ ‫زن‪ :‬آﻗﺎ ﻛﻲ ﺑﺎﺷﻦ‪...‬؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺑﻪ ﻗﻮل اﻳﺸﺎن ﻓﺮﺷﺘﻪ ي ﺳﻌﺎدت رﺳﻮن ﺑﺮاي آزادي اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬اﻳﺸﺎن‪...‬؟! اون ﻫﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ‪...‬؟! وآن ﻫﻢ در ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب‪...‬؟! وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎن ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﺑﻴﺪه اﻧﺪ‪!!...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻜﺎن وزﻣﺎن ﺑﻲ ﻣﻌﻨﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻴﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ...‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﺎ )ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ(‬ ‫زن‪ :‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬آري ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻣﺎن از ﺗﺼﻮراﺗﻤﺎن ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮه‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬وﻟﻲ آدﻣﻬﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮري ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻲ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻳﺎ ﻧﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﺪي وﻟﻲ ﺑﺮاي ﺗﻐﻴﻴﺮ دادن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪوﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﺗﻐﻴﻴﺮ ﭘﺬﻳﺮه‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻣﻴﺸﻪ ﺑﮕﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺴﺮﺗﺎن رو دوﺳﺖ دارﻳﺪ؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ رﺑﻄﻲ داره؟!‪ ...‬ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ ي ﻓﻀﻮل‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﺧﻮب ﻛﻪ ﭼﻲ؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺳﺮوﺻﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ وﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ دارن اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺸﻮن رو ﺑﻴﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻳﺪﺑﮕﻴﻴﺪ ﻛﻪ‪ ...‬ﻛﻪ‪!...‬‬ ‫زن‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻮﻫﺮم رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم‪ ...‬دارم ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻲ ﺣﺮﻓﻲ رو ﻧﺰدم‪ ...‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ!!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬رﻓﺘﺎر ﺑﺪﺗﺎن رو ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺧﻮب ﻣﺎ ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻫﺪاﻓﻤﺎن ﻫﺮ ﻛﺎري ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ ﻣﺎ ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻫﺪاﻓﻤﺎن ﻫﺮ ﻛﺎري ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ...‬اﮔﻪ ﺑﻪ آن اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ...‬ﭼﺮا‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻣﻴﺸﻪ ﺑﮕﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﻲ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ؟‬ ‫زن‪ :‬ﺑﺴﻪ دﻳﮕﻪ آﻗﺎ‪ ...‬از ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﺎ ﺑﺮﻳﺪ ﺑﻴﺮون‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻣﻲ رم وﻟﻲ دوﺑﺎره ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدم‪ ...‬ﺑﺮاي ﺟﻨﮓ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﺪون ﺟﻨﮓ رو اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ اوﻣﺪﻳﺪ‪ ...‬اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﻨﻪ‪ ...‬ﻧﻪ ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬واﺳﻪ ي ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻴﺪون ﺟﻨﮕﻪ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ ﻧﻪ در اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻛﻪ ﺻﺪاي ﺟﻨﮓ ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎي ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﻠﺮزوﻧﻪ‪!...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺟﻨﮓ ﻫﻢ واﺳﻪ ي ﺧﻮدش ﻳﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺧﺎﺻﻲ داره‪...‬‬ ‫‪۵‬‬

‫ﻣﺮد‪ :‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ رﺑﻄﻲ ﻧﺪاره!‪ ...‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﻣﺎ آدﻣﻬﺎي ﺻﻠﺢ دوﺳﺘﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬و از ﺟﻨﮓ ﻫﻴﭻ ﺧﻮﺷﻤﺎن ﻧﻤﻲ آﻳﺪ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﻳﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻫﺎ رو ﻣﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ )ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ دادن ﻳﻚ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﻈﺎﻣﻲ(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ اوﻣﺪه اﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻜﺸﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫»ﻛﺸﺘﻦ ﺑﺮاي ﻣﺎﻧﺪن«‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺗﻮ دﻧﻴﺎ ﻣﻮﺟﻮداﺗﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﻦ وﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﻮده‪.‬‬ ‫زن‪ :‬اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺘﺎن اﺻﻼً ارزش ﺟﺪي ﮔﺮﻓﺘﻦ رو ﻧﺪاره‪) .‬ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺷﻤﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺘﺎن را ﺑﻪ ﺧﻮن ﻋﺎدت داده اﻳﺪ واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﺟﻨﮓ وﺧﻮن ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕـﺮي رو‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺧﻮب ﺗﺼﻮرات ﻣﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻳﻪ ﺟﻮري دﻳﮕﻪ ﺑﺎﺷﻪ!!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن ﮔﻞ داﺷﺘﻴﺪ؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺪارم‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪاري؟‪...‬ﻳﻌﻨﻲ‪...‬ي‪...‬ع‪...‬ﻧﻲ‪!!...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻤﺎ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻴﺪ‪ ...‬ﻓﺮاﻣﻮش )ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ و آﻣﺮاﻧﻪ(‬ ‫زن‪ :‬ﺑﺮاي ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدن ﺑﺎﻳﺪ آن ﭼﻴﺰ رو از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮي‪) .‬ﺑﺎ ﻛﻨﺎﻳﻪ وﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬واﻗﻌﺎً ﻣﺴﺨﺮه س ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪاري وﻣﻲ ﺧﻮاي؟!‪ ...‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ دﺳﺖ ﻓﺮوش اﻧـﺴﺎﻧﻴﺖ رو ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﺑﻔﺮوﺷـﻲ؟!‪...‬‬ ‫ﻛﻤﺎل رو ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻔﺮوﺷﻲ؟!‪ ...‬آﻗﺎ ﺷﻤﺎ رواﻧﺘﺎن ﺑﻴﻤﺎره‪ ...‬ﺑﻴﻤﺎر‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻳﺪ واﻗﻌﻴﺖ رو درك ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم‪ ...‬واﻗﻌﻴﺖ در ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬در روان ﺳﺎﻟﻤﻪ‪ ...‬ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻓﻘﺪان آﮔﺎﻫﻲ دروﻧﻲ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺪارﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﭼﺮا؟‬ ‫زن‪ :‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺪارﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارﻳﺪ‪ ...‬ﭘﺲ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪) :‬ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ( ﺳﺎزش ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻜﺴﺖ‪ .‬راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻦ‪ ...‬ﺑﺎ ﺷـﻤﺎ ﺟﻤﺎﻋـﺖ ﻧﻤﻴـﺸﻪ ﺣـﺮف‬ ‫زد‪ ...‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺑﺮﺧﻮرد ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺧﻮرد ﺷﻮد اﻳﻦ اﺻﻞ دﻳﺎﻟﻜﺘﻴﻚِ ﺣﻤﺎﻗـﺖ ﻣـﻦ در ﺳﺎزﺷـﻢ‬ ‫ﺑﻮد‪ ...‬ﺑﺮﻣﻴﮕﺮدم‪ ...‬دوﺑﺎره‪ ،‬وﻟﻲ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺮاي ﻛﺸﺘﻦ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺑﺲ ﻛﻨﻴﺪآﻗﺎ‪ ...‬ﺑﺲ‪ ...‬ﻛﻨﻴﺪ‪ ...‬ﺳﻴﺎﺳﺖ ﭼﻜﺸﻲ رو ﺑﺲ ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدم‪ ...‬ﺑﺪوﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻓﻲ‪ ...‬ﺑﺮاي ﻛﺸﺘﻦ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدم‪) .‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺧﺎرج ﻣﻲ ﺷـﻮد ﻧـﻮر ﻣـﻲ‬ ‫رود(‬ ‫‪۶‬‬

‫ﺻﺤﻨﻪ ي ﺳﻮم‪:‬‬ ‫)زن وﻣﺮد روي ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮ روي ﻣﺎﻛﺖ ﺧﻢ ﺷﺪه اﻧﺪ(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬واﻧﻤﻮد ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ واﻧﻤﻮد ﻣﻲ ﻛﻨﻦ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﻏﺮور وﺣﻤﺎﻗﺘﺸﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻏﺎﻟﺒﻪ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ ﻏﺮور ﺳﺮ آﻏﺎز ﺳﻘﻮط اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮ ﻣﻨﺠﻼب دﺳﺖ وﭘﺎ ﻣﻲ زﻧﻦ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻧﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬دارم ﻣﻨﺠﻼب رو ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ ...‬اﻧﮕﺎر ﺗﻨﻢ ﺑﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ...‬ﺻﺪاي ﭼﻜﺶ ﻫﺎي روﻳﺎ ﺗﻮ ﺳﺮم ﻣـﻲ ﻛﻮﺑـﺪ‪ ...‬ﺗـﺎ‬ ‫ﺧﺮﺧﺮه دارم ﭘﺮ ﻣﻲ ﺷﻢ‪ ...‬ﺷﻜﻤﻢ از ﻣﻨﺠﻼب ﺳﻴﺮ ﺷﺪه )در ﺣﺎﻟﺖ روﻳﺎ وﺧﻮاب(‬ ‫زن‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ...‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ...‬ﭘﺲ اﻣﻴﺪ!؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬اﻣﻴﺪ ﻫﻢ ﮔﺎﻫﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺟﺎه ﻃﻠﺒﻴﻪ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﺑﺪ ﺑﻴﻦ ﻧﺒﺎش )ﺑﺎ ﺧﻨﺪه وﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮش(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬وادارت ﻣﻲ ﻛﻨﻦ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬آدم دﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮاد ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﺠﺎﺳﺖ وﻇﻠﻤﺖ از ﺗﻦ زﻣﻴﻦ ﭘﺎك ﻛﻨﻪ )ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻧﺠﺎﺳﺖ وﻇﻠﻤﺖ ﺑﺎ زﻣﻴﻦ زاده ﺷﺪن‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻣﮕﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎن ﻧﺠﺎﺳﺖ وﻇﻠﻤﺖ رو دوﺳﺖ دارن!؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻧﻪ‪) ...‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺸﻜﻮك( ﻓﻘﻂ‪ ...‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدﺷﻮن‪ ...‬آزﻣﺎﻳﺸﻲ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬اﮔﻪ آدم دﻟﺶ ﻧﺨﻮاد آزﻣﺎﻳﺶ ﻛﻨﻪ؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬اﻳﻦ رو از ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﭙﺮس‪...‬‬ ‫زن‪ :‬ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬از ﭼﻲ؟!‬ ‫زن‪ :‬از ﻫﻤﻴﻦ آﻗﺎﻳﻲ ﻛﻪ دم ﺻﺒﺤﻲ ﻣﺰاﺣﻢ ﻋﺸﻘﻤﻮن ﺷﺪ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬داﺷﺘﻢ از ﻋﺸﻘﻤﻮن ﺣﺮف ﻣﻲ زدم )ﺑﺎ ﺣﺮارت(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﺸﻖ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖِ وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ...‬ﺗﻮ‪ ...‬ﺗﻮ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﺑﺮاز ﻋﻘﻴﺪه ﻛﺮدم‪ ...‬ﻫﻤﻴﻦ و ﺑﺲ‬ ‫‪٧‬‬

‫زن‪ :‬وﻟﻲ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻣﺨﺎﻟﻒ اﺑﺮاز ﻋﻘﻴﺪه ﻫﺴﺘﻲ؟!‬ ‫زن‪ :‬آﺧﻪ اون آﻏﺎ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬اون آﻏﺎ ﭼﻲ‪ ...‬ﻫﺎ؟!‬ ‫زن‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬از ﻣﻦ!؟‬ ‫زن‪ :‬ﻧﻪ از ﺣﺮﻓﻬﺎي اون آﻏﺎ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬اون ﻫﻢ واﻧﻤﻮد ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎرو ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻪ!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺧﻮب ﺷﺎﻳﺪ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﻪ‪...‬؟! )ﺑﺎ ﺗﺮس(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺧﻮب ﻛﻪ ﭼﻲ؟‬ ‫زن‪ :‬آﺧﻪ اون آﻏﺎ ﻳﻚ‪ ...‬ﻳﻪ‪ ...‬ﻳﻪ‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬ﻣﻬﻢ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﺎ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬اوﻧﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎش اﻳﻤﺎن داره‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ اﻳﻤﺎن دو ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ره‪.‬‬ ‫زن‪ :‬اﻳﻦ ﺗﺼﻮر ﺗﻮه‪ ...‬ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ!‬ ‫زن‪) :‬ﺑﺎ ﺗﺮس وﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ( ﻧﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺪوﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آزادي ﺑﻪ زﻧﺪون رﻓﺘﻲ!؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻧﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺪوﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﻳﻀﻴﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آزادﻳﻪ!؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬ﻧﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺪوﻧﻪ ﻛﻪ اﺗﺎق ﻫﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ دﻳﻮار ﻧﺪارن؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬دﻳﺪ ﻛﻪ ‪ ...‬ﻧﺪﻳﺪ‪...‬؟!‬ ‫زن‪ :‬ﻧﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺪوﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻤﺎن وﻋﻘﻴﺪه ات ﺣﺎﺿﺮي ﻫﺮ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﻲ؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬ﻫﺮﻛﺴﻲ ﻳﺎﻏﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎررو ﻣﻲ ﻛﻨﻪ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻧﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺪوﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻳﻚ ‪ ...‬ﻳﻚ‪ ...‬ﻳﻚ‪...‬اﻧﻘﻼﺑﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬سِ‪...‬سِ‪ ...‬ﺳﺎﻛﺖ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬دﻳﺪي ﻛﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻤﻪ؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻪ داﺷﺘﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰرو ﻟﻮ ﻣﻲ دادي‪) .‬ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ(‬ ‫زن‪ :‬دﻳﺪي ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ در ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫‪٨‬‬

‫ﻣﺮد‪ :‬ﺧﻮب )ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ(‬ ‫زن‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ اﺑﺮاز ﻋﻘﻴﺪه ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ ...‬ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻣﺨﺎﻟﻒ اﺑﺮاز ﻋﻘﻴﺪه ﻫﺴﺘﻲ؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬وﻟﻲ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ ﭼﻲ‪!...‬؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ‪ ...‬ﻛﻪ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬ﻳﻚ آدم اﻧﻘﻼﺑﻲ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻪ)ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺑﻲ ﻏﻴﺮت ﺗﺮﻳﻦ آدﻣﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻦ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻦ ﺑﻪ ﺷﺮط اﻳﻨﻜﻪ در ﺟﺎي واﻗﻌﻲ ﺧﻮدﺷﻮن ﻗـﺮار‬ ‫ﺑﮕﻴﺮن‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺗﺼﻮرت از آزادي ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮﻳﻀﻴﺖ از آزدﻳﻪ‪!...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ذاﺗﺎً ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎي ﻣﺎ اﺷﻜﺎل وﺗﺼﺎوﻳﺮ را ﺷﻜﻞ ﻣﻲ دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﻮﺳﻢ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ!‬ ‫زن‪ :‬ﭼﻪ ﺑﻲ ادب‪ ...‬ﺷﺐ ﻫﻨﮕﺎم وارد ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺷﺪه واداي ﭘﻠﻴﺲ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎن را درﻣﻲ آورد‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬اوﻧﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﺣﻖ رو ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﻲ دن‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻛﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻦ؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﻛﻪ وارد ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺮدم ﺑﺸﻦ )ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺧﻨﺪه(‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ ﻣﺎ ﺑﻴﺮوﻧﺶ ﻛﺮدﻳﻢ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮده‪...‬‬ ‫زن‪ :‬ﭼﺮا‪...‬؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺑﺮاي ﻫﻤﺮﻧﮓ ﻛﺮدن‪...‬‬ ‫زن‪ :‬ﻫﻤﺮﻧﮓ ﻛﺮدن ﺑﺎ ﭼﻲ‪...‬؟‬ ‫ﻣﺮد‪) :‬ﺑﻪ ﻣﺎﻛﺖ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻃﺮف زﻳﺒﺎي ﻣﺎﻛﺖ( ﺑﺎ اﻳﻦ ‪ ...‬ﻫﻤﻪ ﭼﻲ رو ﻳﻚ رﻧﮓ دوﺳﺖ دارن‪...‬‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ ﻳﻚ رﻧﮓ ﺑﻮدن آدم رو از رﻧﮓ ﺑﻴﺰار ﻣﻲ ﻛﻨﻪ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬اوﻧﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻲ ﮔﻦ ﺛﺒﺎت ﻧﻪ ﻳﻚ رﻧﮕﻲ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬ﺑﻪ ﭼﻪ دردﺷﻮن ﻣﻲ ﺧﻮره‪...‬؟!‬ ‫ﻣﺮد‪:‬ﺑﺎﻋﺚ دوام ﻋﻤﺮﺷﻮن ﻣﻲ ﺷﻪ‪...‬واﺳﻪ ي ﺑﺪﻧﺸﻮن ﻻزﻣﻪ‪ ...‬ﺷﻜﻤﺸﻮن رو ﺳﻴﺮ ﻧﮕﻪ ﻣﻲ داره‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﭘﺲ ﻣﺎ ﭼﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ رﻧﮕﻲ رو دوﺳﺖ دارﻳﻢ‪...‬؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﺎﺳﺖ ﻧﻪ اوﻧﺎ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬ﻛﻲ ﻫﺎ‪...‬؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻫﻤﻮن آﻏﺎ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬ ‫‪٩‬‬

‫ﻣﺮد‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﭘﺲ ﭼﻲ‪...‬؟!‬ ‫زن‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﻟﻤﺴﺶ ﻛﺮد‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺧﻮب ﻟﻤﺴﺶ ﻫﻢ ﻛﺮدم‪...‬ﺧﻮب دﻳﮕﻪ ﭼﻲ؟!‬ ‫زن‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮش داد‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺑﺮاي ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻗﻮه ي اﺑﺪاع ﻻزﻣﻪ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﺧﻮب اﺑﺪاع ﻛﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺗﻮاﻧﺎﻳﺶ رو ﻧﺪارم‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻧﮕﻔﺘﻢ‪...‬؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪...‬ﻧﮕﻔﺘﻢ؟! وﻗﺘﻲ آدم ﺑﺪوﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﮕﻨﺎهِ ‪ ،‬ﺗﺤﻤﻞ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻴﺶ راﺣﺖ ﺗﺮ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻴﻢ ﺑﻜﻨﻴﻢ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﺳﺘﻔﺎده از ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂِ‬ ‫زن‪ :‬اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻘﺎﺳﺖ‪...‬؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺑﻪ ﻃﻮري‪ ...‬ﺷﺎﻳﺪ‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ واﺳﻪ ي ﻳﻚ اﻧﻘﻼﺑﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاد ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪) :‬ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ( اﮔﺮ رﻣﻘﻲ واﺳﺶ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﺎﺷﻪ!‬ ‫زن‪ :‬ﻳﻚ اﻧﻘﻼﺑﻲ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﺎزﻧﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪) .‬ﺑﺎ ﺟﺪﻳﺖ(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ واﺳﻪ ي اﻳﻦ ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻲ ﺧﻮرﻧﺪ ﻛﻪ زﻳﺎدي ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻛﻪ ﭘﻴﺮوز ﻣﻲ ﺷﻦ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ ﻗﺎﻧﻮن اﻧﻘﻼب اﻳﻦ رو ﻣﻲ ﮔﻪ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺧﻮب ﺑﮕﻪ‪ ...‬ﻣﻬﻢ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭼﻲ ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪ ...‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ )ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎد(‬ ‫زن‪ :‬ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪن ﺗﺎﺛﻴﺮ اﻧﻘﻼب رو از ﺑﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺮه‪ ...‬ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬ﺗﻮ در اﻳﻦ ﻣﻮاﻗﻊ ﺧﻮدﻣﻮن رو از ﻳﺎد ﻣﻲ ﺑﺮي‪ ...‬ﻣﺜﻞ اون دﻓﻌﻪ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺧﻮب ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻣﻬﻢ ﺗﺮي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬از ﻋﺸﻖ‪...‬ﺑﺰرگ ﺗﺮ‪ ...‬ﺟﺪي داري ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻲ؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬راﺳﺘﺶ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺪاﻟﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ ...‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﻋﺪاﻟﺖ رو واﻻﺗﺮ از زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ دوﻧﻢ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺪاﻟﺖ رو ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲ دي ﺑﻪ ﻣﻦ؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺧﻮب‪...‬اِه‪ ...‬اِه‪...‬‬ ‫زن‪ :‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮام ﭼﻴﺰي ﺑﺸﻨﻮﻓَﻢ )ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ وﺣﺎﻟﺖ ﻗﻬﺮ(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم ﻣﮕﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﻣﻦ ﻳﻚ اﻧﻘﻼﺑﻲ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬ ‫‪١٠‬‬

‫زن‪ :‬ﭼﺮا‪...‬؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺧﻮب ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻨﺸﻮ ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻲ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺪاﻟﺖ از ﻣﻦ ﺑﮕﺬري؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻧﻪ ﻋﺰﻳﺰم‪ ...‬ﻣﻦ ﺗﻮرو ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﻋﺪاﻟﺖ دوﺳﺖ دارم‪ ...‬وﻟﻲ‬ ‫زن‪ :‬ﻋﺪاﻟﺖ رو ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ داري؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻴﻤﻮن ‪ ...‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي‪ ...‬ﻫﻤﻴﻦ‪ ...‬واﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﭼﻄﻮر؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﮕﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻗﺖ ﺑﺮﺳﻲ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﭼﺮا؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺧﻮب ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻫﺪف ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﺳﺮي ﭼﻴﺰﻫﺎرو از دﺳﺖ ﺑﺪي‪...‬‬ ‫زن‪ :‬آدم ﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻋﺪاﻟﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﻲ ﺧﻮام ﺗﻮ رو از دﺳﺖ ﺑﺪم )ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺎﻃﻔﻲ(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر )ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ(‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﺎﻣﻼً ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺪﻓﻤﻮن ﻳﻪ ﻛﺎري ﺑﻜﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺑﻜﺸﻴﻤﺶ‪) ...‬آﻫﺴﺘﻪ ودر ﮔﻮﺷﻲ(‬ ‫زن‪ :‬ﻣﻦ از ﻛﺸﺘﻦ ﺑﺪم ﻣﻴ‪Ĥ‬د‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻧﻜﺸﻲ‪ ،‬ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺖ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻓﺮار ﻛﻨﻴﻢ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ‪ ...‬اﻳﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻲ ﻋﺮﺿﮕﻲ‪ ...‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮگ ﻋﻘﻴﺪه واﻳﻤﺎﻧﺖ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﭘﺲ ﭼﻲ‪...‬؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺑﻜﺸﻴﻤﺶ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻫﺮ ﻛﺎري ﻛﻪ در ﺧﺪﻣﺖ ﻫﺪف ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺠﺎز اﺳﺖ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﭘﺲ ﻛﺎر اون ﻫﻢ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﻣﺎﺳﺖ ﻣﺠﺎز اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬وﻟﻲ ﻛﺸﺘﻦ ﻣﺎ ﺑﺮاي ﻋﺪاﻟﺖ وآزادي اﺳﺖ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪ ...‬اون ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺗـﺼﻮر ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ‪ .‬اون ﻫـﻢ ﺑـﺮاي‬ ‫ﺧﻮدش دﻟﻴﻠﻲ ﺑﺮاي ﻛﺸﺘﻦ ﺗﻮ دارد‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬وﻟﻲ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﺎ ﻓﺮق ﻣﻲ ﻛﻨﺪ دﻟﻴﻞ ﻣﺎ ﻋﻘﻴﺪه ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬اون ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر‪ ...‬ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ اﻳﻤﺎن دارد‪...‬‬

‫‪١١‬‬

‫ﻣﺮد‪ :‬وﻟﻲ ﻣﺎ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﻢ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ دﺳﺖ ﺑﻪ آدم ﻛﺸﻲ ﻧﺰﻧﺪ ﻣﺎ ﻛﺸﺘﻦ رو ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﻳﻢ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳـﺮاﻧﺠﺎم زﻣـﻴﻦ‬ ‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺑﻴﮕﻨﺎﻫﺎن اﺳﺖ ﻧﻪ‪...‬ﺑﻪ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬اون ﻫﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ﻛﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺗﻌﻠﻖ داره‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬وﻟﻲ اوﻧﺎ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارن‪ ...‬وﻟﻲ ﻣﺎ دارﻳﻢ‪ ...‬اﺻﻞ ﻗﻀﻴﻪ ﻫﻤﻴﻨﻪ ﭼﻪ آن ﻃﻮري ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻲ‪ ...‬ﭼﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﻃﻮري ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻢ‪ ،‬ﻣﻬﻢ اﺻﻞ ﻗﻀﻴﻪ ﺳﺖ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬اﺻﻞ ﻗﻀﻴﻪ ﻛﺸﺘﻨﻪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺧﻮب ﻣﻦ دارم زوررو ﻣﻲ ﻛﺸﻢ‪ ...‬ﻧﻪ اون‪ ...‬ﻣﺸﻜﻞ ﺣﻞ ﺷﺪ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬ﭘﺲ آﻳﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﭼﻲ ﻣﻲ ﮔﻦ؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﻛﺴﺎﻧﻲ رو دوﺳﺖ دارم ﻛﻪ اﻣﺮوز ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﺮ روي ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎك دارن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ‪ .‬ﺑﻪ اوﻧﺎﺳـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﻦ درود ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮاي اوﻧﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺟﻨﮕﻢ وﺑﻪ ﻣﺮدن راﺿﻲ ﻣﻲ ﺷـﻢ‪ .‬وواﺳـﻪ ي ﺷـﻬﺮ دور دﺳـﺘﻲ ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ درﺳﺖ ﻣﻴﺸﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ !...‬ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ي ﺑﺮادراﻧﻢ ﺳﻴﻠﻲ ﻧﻤﻲ زﻧﻢ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻮﻗﻊ ﻛﺸﺘﻦ آدم روﺋﻮﻓﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﺑﻴﺎد‪ ...‬در اﺻﻞ ﻫﻤﻪ ي آدﻣﺎ رﺋﻮﻓﻨﺪ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻣﻮﻗﻊ ﻛﺸﺘﻦ ﻛﻴﻨﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ را ﻛﻮر‪ ...‬ﻋﻘﻴﺪه دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ‪ ...‬واﻳﻤـﺎن ﺑـﻪ آزادي ﺿـﺮﺑﻪ ي ﻧﻬـﺎﻳﻲ رو‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ زد‪.‬‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬اﮔﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻲ؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬اون ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﺎ ﺗﺠﺎوز ﻛﺮده وﺑﺎﻳﺪ ﺳﺰاي ﻋﻤﻠﺶ رو ﺑﺒﻴﻨﻪ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻲ ﻣﻨﻄﻘﻲ ﺑﺎﺷﻲ؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬در اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ روزﻣﺮه ي ﺗﻜﺮاري ﻣﻨﻄﻖ ﺑﻲ ﻣﻌﻨﻲ ﺳﺖ‪ ...‬ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻜﺮار ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬اﮔﻪ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻗﻊ اوﻣﺪن‪ ...‬ﺗﻮ آروم ﺑﺎش وﺧﻮﻧﺴﺮدﻳﺖ رو ﺣﻔﻆ ﻛﻦ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬آﺧﻪ اﮔﻪ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺪﻓﻤﺎن‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺪاﻟﺖ وآزادي‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻘﻤﺎن‪...‬‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ ﻗﻮل ﺑﺪه‪ ...‬ﺑﺎ دﻳﺎﻟﻮگ‪ ...‬ﮔﻔﺘﮕﻮ‪ ...‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ اي ﺑﺮﺳﻴﺪ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻗﻮل ﻣﻲ دم‪ ...‬ﺗﺎ ﺣﺪ اﻣﻜﺎن ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ ...‬اﮔﻪ ﺷﺪ‪ ...‬ﺑﺎﺷﻪ ﻋﺰﻳﺰم‪...‬‬ ‫)ﻧﻮر ﻣﻲ رود(‬

‫‪١٢‬‬

‫ﺻﺤﻨﻪ ي ﭼﻬﺎرم‪:‬‬ ‫)ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﻣﺮد وزن ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺮ روي ﺻﺤﻨﻪ‪ ...‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه روي ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ وآن دو ﺑﺮ روي ﻣﺒﻠﻤﺎن(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي دﻧﻴﺎ ﺣﺘﻲ از ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﻬﺮه ﻛﺸﻲ ﺷﻮد آزادي ﻫﻢ ﻳﻚ ﻧﻮع زﻧﺪاﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬اﻧﺴﺎن ﺑﺮاي ﺑﻬﺮه ﻛﺸﻲ درﺳﺖ ﺷﺪه‪ ...‬اﻧﺴﺎن ﺑﻲ ﺑﻬﺮه!‪ ...‬ﻣﻌﻨﻲ ﻧﺪاره!‬ ‫زن‪ :‬ﻫﻤﻪ دروغ ﻣﻲ ﮔﻦ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻻزﻣﻪ ﺑﻬﺘﺮ دروغ ﮔﻔﺘﻨﻪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬اﻳﻦ ﻃﻮر ﺷﺮوع ﻛﺮدن ﻣﺎرو ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ رﺳﻮﻧﻪ‪ ...‬ﺑﻬﺘﺮِ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ آﻣﻴﺰﺗﺮ‬ ‫زن‪ :‬وﺑﺎ ﺗﺴﺎﻫﻞ ﺑﺤﺚ ﻛﻨﻴﻢ‪ ...‬اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻣﻮاﻓﻘﻢ‪ ...‬ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻲ ﻛﻪ ﺟﻨﺒﻪ ي ﺧﻮب ﻣﺴﺎﺋﻞ رو در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬اﮔﻪ ﺟﻨﺒﻪ ي ﻣﺜﺒﺘﻲ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ!‬ ‫زن‪ :‬ﺑﻬﺘﺮه از ﺑﺮداﺷﺖ ﺷﻤﺎ از ﻣﺎ ﺷﺮوع ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻮاﻓﻘﻴﺪ‪...‬؟‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺑﺤﺚ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻴﻪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻃﺒﻖ ﺷﺨﺼﻴﺘﻲ ﻛﻪ در ذﻫﻨﺘﺎن ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ ﻃﺒﻖ ﺷﺨﺼﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ در ذﻫﻨﺘﺎن درﺳﺖ ﻛﺮده اﻳـﺪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ‪ ...‬وﻟﻲ ﻣﺎ آن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ دارﻳﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ!‪ ...‬ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺷﻜﻞ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد ﻛﻪ اﻃﺮاﻓﻴﺎﻧﺘﺎن ﺑﻪ آن ﺷـﻜﻞ ﻣـﻲ دﻫﻨـﺪ‪ ،‬اﻳـﻦ ﻗـﺎﻧﻮن ﺷـﻜﻞ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﺨﺼﻴﺖ در ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ وﺷﻤﺎ ﻫﻢ در آن دﺧﺎﻟﺘﻲ ﻧﺪارﻳﺪ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﭘﺲ ﺧﻮدآﮔﺎه وﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﭼﻲ‪ ...‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻲ رﺑﻂ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬آن ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺤﻴﻂ وﻣﺎ ﺑﻪ آن ﺷﻜﻞ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﭘﺲ در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﻣﻬﺮه اي ﻧﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺎن ﻛﺮدﻳﺪ‪ ...‬ﻣﻬﺮه اي ﻧﺎﭼﻴﺰي ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﭼﻲ‪...‬؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻣﺎ ﺷﻜﻞ ﻣﻲ دﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺷﻜﻞ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﻜﻞ ﺑﺪﻫﺪ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬وﻟﻲ ﻣﺎ از اول ﺑﺮاي ﺷﻜﻞ دادن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﻳﻢ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻣﻴﺸﻪ ﺑﮕﻴﺪ ﻛﻲ ﺷﻤﺎرو ﺳﺎﺧﺘﻪ؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻫﻢ‪...‬ه هِ‪...‬هِ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺑﻠﻪ دﻳﮕﻪ )ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ( ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪ .‬درﺳﺖ زدي ﺑﻪ ﻫﺪف )ﺑﻪ زن(‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﻛﻪ ﭼﻲ؟!‬ ‫زن‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﻛﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻣﻬﻢ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﺎ ﺷﻜﻞ ﻣﻲ دﻫﻴﻢ‪ ...‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺗﻘﺪﻳﺮ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺧﻮاﺳﺘﻪ‪.‬‬ ‫‪١٣‬‬

‫زن وﻣﺮد‪) :‬ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ( ﺗﻘﺪﻳﺮ! ﺗﻘﺪﻳﺮ!‬ ‫زن‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ )ﺑﺎ ﺗﺎﻛﻴﺪ(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮدش رو ﺑﭙﺬﻳﺮه‪ ،‬ﻋﻼﻓﻪ‪ ...‬ﻋﻼف‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬اﻳﻦ ﺗﺼﻮر ﺷﻤﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﺑﻬﺘﺮه اﺻﻼً ﺧﻮد ﺗﺼﻮر وﺑﺮداﺷﺖ ﻫﺎﻳﻤﺎن را از ﺗﺼﻮر ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻴﻢ‪ ...‬ﻣﻮاﻓﻘﻴﺪ؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺑﺤﺚ ﺟﺎﻟﺒﻲ ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪) :‬ﺑﻪ زن( آﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮان ﭼﻴﺰي را دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ از ﺗﺼﻮرات ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫زن‪ :‬ﺧﻮب ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻣﺎ از ﺗﺼﻮراﺗﻤﺎن ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﭘﺲ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﻫﺎﻳﻤﺎن ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ي ﺗﺼﻮراﺗﻤﺎن ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺗﺼﻮر ﺗﻮ از ﻣﻦ )ﺑﻪ زﻧﺶ( ﻳﺎ ﺗـﺼﻮر‬ ‫ﺷﻤﺎ از ﻣﺎ)ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه(‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ‪...‬‬ ‫زن‪ :‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﭼﻮن ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﺑﺪي از ﻣﺎ دارد‪ ،‬ﻣﺎ را دوﺳﺖ ﻧﺪارﻳﺪ؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬دﻗﻴﻘﺎً‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺧﻮب‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن ﺗﺼﻮرات اﻳﻦ ﻃﻮر ﺣﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬وﻟﻲ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﺴﺘﻴﺪ ﺗﺼﻮري زﻳﺒﺎ ودوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲ از ﻣﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺗﺼﻮر ﺷﻮﻫﺮم از ﻣﻦ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪) :‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺸﻜﻮك( درﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺧﻮب ﻳﻪ ﺳﺮي ﻋﻮاﻣﻠﻲ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺗﺼﻮرات اﻧﺴﺎن دﺧﻴﻞ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻣﺤﻴﻂ‪ ...‬ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ...‬ﺧﻮد ﺗﺼﻮر ان ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﻮر ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻮع ﺗﺼﻮر آن ﭼﻴﺰ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻨﺪه وﭼﻪ ﺟﻮر ﺗﺼﻮر ﻛﺮدن ﻫﻢ ﻣﻬﻤﻪ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮري ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮم ﺑﻴﺎن ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ )ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه واﺣﺴﺎس اﻓﺘﺨﺎر ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮش(‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺧﻮب ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺗﺼﻮر ﻛﺮدن‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﻨﻨﺪه را ﻫﻢ در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻃﻮري ﺗـﺼﻮر ﻣـﻲ ﻛﻨﻨـﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻌﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺗﺼﻮري ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﺮرش ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﺼﻮراﺗﺶ دﺧﻴﻞ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ‪ ...‬آﻳﺎ ﺑﺎ ﻣـﻦ‬ ‫ﻣﻮاﻓﻘﻴﺪ؟‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﭘﺲ ﺑﻌﺪ ﺗﺼﻮرات درﺳﺖ؟!‬ ‫زن‪ :‬ﻳﺎ ﻧﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﺼﻮرات ﭼﻲ؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺣﻘﻴﻘﺖ دروﻏﻲ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ دروغ ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬دروغ ﻣﻲ ﮔﻮﺋﻴﻢ ﺗﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ ...‬ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ )ﺑﻪ ﻣﺮد(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬واﻗﻌﺎً ﺟﻤﻠﻪ ي زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﻮد‪ ...‬ﺑﺪون ﻛﻢ وﻛﺎﺳﺖ‪ ...‬ﺑﺮاو‪ ...‬ﺑﺮاو‬ ‫‪١۴‬‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﺧﻮب ﺷﺪ ﻛﻪ درﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻔﺎﻫﻢ رﺳﻴﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺗﻔﺎﻫﻢ ﻳﻚ ﺟﺸﻦ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻣﻮاﻓﻘﻢ‪.‬‬ ‫زن‪ :‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﺷﻤﺎﻫﺎ رو ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲ ذارم‪ ...‬ﻣﻲ ر‪‬م ﻛﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎت ﺟﺸﻦ رو ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﻨﻢ‪...‬‬ ‫)زن ﺧﺎرج ﻣﻲ ﺷﻮد(‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻛﻪ‪...‬؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ )ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ(‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺗﻮﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ‪...‬؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ )ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ(‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻳﻚ اﻧﻘﻼﺑﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ‪...‬؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ)ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ(‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﻛﺲ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻳﻪ ﺗﻴﺮ اﻧﺘﺰاﻋﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻲ ﺷﻦ وﻟﻲ ﺑﻪ ﻫﺪف ﻧﻤﻲ ﺧﻮرﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻫـﻴﭻ‬ ‫ﺧﻄﺮي ﻧﺪارن‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬اﻳﻦ ﻃﻮر ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪...‬؟!‪ ...‬وﻟﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺮاه ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺎﺷﻲ وﮔﺮﻧﻪ ﺧﻔﻪ ﻣﻴﺸﻲ!‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬ﺟﻤﺎﻋﺖِ ﻣﻐﺰ ﺷﺴﺘﻪ ي ﻃﺎﻟﺐ آزادي )ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ(‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاي ﺑﻔﻬﻤﻲ؟!‪ ..‬ﺧﻮب ﺧﻮدﺷﺎن اﻳﻦ ﻃﻮر ﻣﻲ ﺧﻮان )ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ(‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ :‬وﻟﻲ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺳﺮ اﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻛﻼه ﻧﻤﻲ ذاره‪) .‬ﺑﺎ ﺧﻨﺪه(‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪:‬وﻟﻲ ﻗﺎﻧﻮن ﺷﻤﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ‪!...‬‬ ‫ﻣﺮد‪) :‬ﺣﺮﻓﺶ رو ﻗﻄﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ( ﻣﻴﺸﻪ ﺑﮕﻲ ﻗﺎﻧﻮن ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻗﺒﻮل ‪...‬اراده ي ﻣﺮدم‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬ﺧﻮب‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﺮدﻣﻴﻢ واراده ﻣﺎ ﺑﺮاي اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ در ﻛﺎر ﻧﺒﺎﺷﻪ ‪،‬ﭘـﺲ اراده ﻣـﺎ ﻗﺎﻧﻮﻧـﻪ‪.‬ﭘﺲ‪،‬ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﻗـﺎﻧﻮن‪،‬‬ ‫ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ در ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ رذﻟﻲ ‪!...‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺑﻌﻠﻪ ‪ ...‬اﺳﺎس اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺳﻮدﻣﻨﺪي ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ...‬آن ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﺳﻮد دارد ﻣﻔﻴﺪ اﺳﺖ ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬وﻟﻲ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮدﻳﻢ ﺟﺎﻣﻪ ي ﻋﺪاﻟﺖ رو ﺑﺮ ﺗﻦ اوﻧﺎ ﻛﻨﻴﻢ ‪...‬وﻟﻲ ﻧﻤﻲ دوﻧﻢ ﭼـﻪ ﻃـﻮري ﺑـﻪ‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ ي زور ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲ ﺷﻪ ؟!‬ ‫ﻣﺮد‪ :‬اوﻧﺎ اﻟﻬﻪ ﮔﺎﻧﺎ رو ﺑﺮﻫﻨﻪ دوﺳﺖ دارﻧﺪ ‪ ....‬اﺷﺘﺒﺎه در اﻳﻨﻪ ‪ ...‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺠﺎي اوﻧﺎ ‪ ...‬واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺠﺒـﻮر‬ ‫ﻣﻲ ﺷﺪﻳﺪ از ﺻﺎﻟﺤﺎن ﺑﻴﺰار ﺑﺸﻴﺪ و اوﻧﻲ ﻛﻪ از ﺻﺎﻟﺤﺎن ﺑﻴﺰاره ﺧﻮد از ﺗﺒﻬﻜﺎراﻧﻪ ‪ ...‬وﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ اوﻧﺎ از ﺷـﻤﺎ‬ ‫ﺑﻴﺰار ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١۵‬‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬اﻳﻨﻮ ﺧﻮدﺗﺎن ﻓﺮﻣﻮدﻳﺪ ‪ ) ! ...‬ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ (‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻧﻪ ‪ ...‬اﻳﻦ ﺗﺼﻮر اوﻧﺎﺳﺖ ‪ ...‬آره ﺟﺎﻧﻢ ) ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ (‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻲ‪ ،‬روزﻫﺎ ﻫﺮ روز ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﻴﺸﻦ و ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻛﻮﺗﺎﻫﺘﺮ) ﺑﻄﻮرﻳﻜﻪ ﺑﺮاﺳﺘﻲ ﻣﺮد راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻪ (‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪي ‪ ...‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮام ﺑﺮ روي وﻳﺮاﻧﻪ ﻫﺎي ﺗﻮ ﺳﻌﺎدﺗﻢ رو ﺑﻨﺎ ﻛﻨﻢ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ آرزوت ﻧﻤﻲ رﺳﻲ ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻫﻤﻪ ﻏﺮور ‪ ،‬ﻏﺮور ) ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎد (‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬وﻟﻲ اوﻧﺎ ﻧﻤﻴﺬارن اﻳﻦ ﻛﺎر رو ﺑﻜﻨﻲ‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬اوﻧﺎ ﺑﺎ ﺑﻮدن – ﻧﻮ – ﻛﻬﻨﻪ از ﻳﺎدﺷﻮن ﻣﻲ ره‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﭼﺮا ؟‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ ﻛﻬﻨﻪ دﻳﮕﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪاره ‪ ...‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ اوﻧﺎ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻛﻲ ﻳﺎ ‪ ...‬؟ !‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺧﺐ ‪ ...‬ﻫﻤﻮﻧﺎ ‪ ...‬؟ !‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬اوﻧﺎ ‪ ...‬ﻛﻴﻪ ن ‪ ...‬؟!‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺧﺐ ‪ ...‬ﻣﻌﻠﻮم ‪ ...‬ﻣﺮدم ‪ ...‬ﭘﺲ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدي ﻛﻲ ﻳﻮ ﻣﻴﮕﻢ ؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻤﺖ ‪ ...‬وﻟﻲ اﻳﻨﻄﻮر ﻧﺒﻮد ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬آدﻣﺎ ﺻﻮرﺗﻜﻬﺎي ﻫﻤﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﻦ و ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻦ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮو درك ﻣﻴﻜﻨﻦ ‪ ...‬اﻳﻨﻄﻮر ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ ‪ ...‬؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﭼﻮﻧﻜﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدي ‪...‬؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻛﻪ ﭼﺮا اﺷﺘﺒﺎه اﺣﺴﺎس ‪،‬ﮔﻨﺎه رو ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .. .‬؟!‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺧﺐ ‪ ...‬ﺑﮕﺬرﻳﻢ ‪ ...‬اﻵن ﺗﻮ ﭼﻄﻮري ‪ ...‬؟! ) ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ (‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻗﻠﺒﻢ داره ﺗﻨﺪ ﻣﻲ زﻧﻪ ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎدي اﺳﺖ ‪ ....‬واﺳﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﻳﺎد ) ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ (‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬اﻳﻦ ﻗﺪر ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺖ اﺷﺎره ﻧﻜﻦ ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺘﺎت ﻛﻮﺗﺎه ﻣﻴﺸﻦ ) ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ (‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻳﻪ روزي ﻛﻮﺗﺎه ﻣﻴﺸﻦ ‪ ...‬ﭼﻪ ﺧﻮﺑﺘﺮ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﺸﻦ‪ ،‬ازش اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻲ ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬از زﻧﺖ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻲ ‪ ....‬ﭼﻮﻧﻜﻪ داري‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﭼﻪ ﻣﻲ دوﻧﻢ ‪ ...‬ﺑﺤﺚ ﺳﻮدﻣﻨﺪ و اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮدن و‪ ....‬ﻣﮕﻪ ﻋﺎﺷﻖ زﻧﺖ ﻧﻴﺴﺘﻲ‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺗﺎ وﻗﺘﻴﻜﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻌﻢ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬واﻗﻌﺎ ﻛﻪ ‪ ...‬ﺗﻮ دﺳﺖ ﻣﻨﻮ از ﭘﺸﺖ ﺑﺴﺘﻲ‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺧﺐ ‪ ...‬ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻫﺪف ﻋﺎﺷﻘﺸﻢ ‪ ...‬اﻳﻨﻮ ﺧﻮدﺷﻢ ﻣﻴﺪوﻧﻪ ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬وﻟﻲ ﻧﻤﻲ دوﻧﻢ ﻛﻪ ﻫﺪف ﺗﻮ ‪...‬‬ ‫‪١۶‬‬

‫ﻣﺮد ‪ ) :‬ﺣﺮﻓﺶ رو ﻗﻄﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ( ‪ ...‬ﺑﺪون ‪ ...‬ﻛﻪ ﭼﻲ ‪ ...‬؟! ‪ ...‬ﻫﺪف ﻣﻦ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﺑﺮاﺳﺘﻲ ﻛﻪ اﻧﮕﺎره ﻫﺎي وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ داري ‪ ...‬آزادي ﺑﺎ ﻗﺪرت ‪ ...‬آزادي ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻦ ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎ اﻧﮕﺎره ﻫﺎﺷﻮن زﻧﺪه ﻣﻲ ﻣﻮﻧﻦ ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬وﻟﻲ ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ‪ ...‬ﻫﺮ اوﺟﻲ ‪ ،‬ﻗﻠﻪ اي ﻣﻴﺨﻮاد‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺳﺎﺧﺘﻤﺶ ‪ ...‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰي رو ﻣﻴﺸﻪ ﺑﺼﻮرت دﻟﺨﻮاه درآورد ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬وﻟﻲ زﻧﺖ ! ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬وﻟﻲ ﻣﺮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﻪ زﻧﺶ ﻓﺮم ﺑﺪه‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬وﻟﻲ اﮔﻪ ﻓﺮم ﻗﺎﻟﺒﺶ ﻧﺒﻮد ﺧﻴﻠﻲ زود از ﻣﺪ ﻣﻲ اﻓﺘﻪ ‪ ...‬ﻣﺜﻞ اﻧﮕﺎره ﺗﻮ از زن ) ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه (‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﺧﺐ اﮔﻪ اﻳﻨﻄﻮر ﻧﺒﻮد ﻛﻪ زن ﻧﺒﻮد ‪! ...‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻧﮕﻔﺘﻢ ‪ ...‬زن ﻣﺜﻞ ﻗﺪرﺗﻪ ‪ ...‬ازش ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻴﺸﻪ ‪ ...‬وﻗﺘﻲ ﺳﻴﺮ ﺷﺪي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻣﻴﺸﻲ ) ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ( ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬و ﺗﻮﻫﻢ روزي ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻣﻴﺸﻲ ‪ ...‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬اﺷﺘﺒﺎه ﺗﻮ در ﺳﻴﺮ ﺷﺪن ﺑﻮد ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻣﻘﺼﺪ ﻗﺎﺑﻞ وﺻﻒ ﻧﻴﺴﺖ ‪ ...‬ﺗﺎ ﺑﻬﺶ ﻧﺮﺳﻲ ﻧﻤﻲ دوﻧﻲ ﭼﻄﻮرﻳﻪ ‪ ...‬ﺑﺬار ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺳﻲ‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺑﺎزﻫﻢ اﺷﺘﺒﺎه ‪ ...‬آدم اﮔﻪ ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎ ﺑﺮﺳﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﺑﻲ ﻣﻌﻨﻲ ﻣﻴﺸﻪ ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬راﺳﺘﻲ از زﻧﺖ ﺳﻴﺮ ﺷﺪي ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺷﻜﻤ‪‬ﻤﻮ زﻳﺎد ﺳﻴﺮ ﻧﻜﻨﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﺎ ﻏﻲ ﻣﻲ ﺷﻪ ‪ ...‬ﻣﺜﻞ ﺧﻮدم ‪ ) ...‬ﺑﺎﺧﻨﺪه(‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻣﺮگ ﻋﺎﻟﻴﺘﺮﻳﻦ اﻋﺘﺮاض ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺑﺮاوو ‪ ....‬ﺑﺮاوو ‪ ...‬واﻗﻌﺎ زﻳﺒﺎ ﺑﻮد ‪ ...‬ﺑﺮاﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺧـﻮب ﻗـﺎﻧﻮن ﺑـﺎزي رو ﺑﻠـﺪي ‪ ...‬ﻣﺮﺣﺒـﺎ ‪ ) ...‬ﺑﺎﺧﻨـﺪه (‬ ‫راﺳﺘﻲ زﻧﻢ ﻛﺠﺎﺳﺖ ‪ ...‬ﭼﺮا دﻳﺮ ﻛﺮد ‪ ...‬ﻧﻜﻨﻪ واﺳﺶ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ ‪ ...‬اﮔﻪ ‪ ...‬ﻧﻪ ‪ ...‬ﻧـﻪ ﻧﺮدﺑـﺎن ﺻـﻌﻮد ﻣـﻦ‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻼﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻧﻤﻲ آﻳﺪ ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ ‪...‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻴﺮم دﻧﺒﺎﻟﺶ ‪ ...‬ﺷﻤﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ ‪ ...‬اﻵن ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ ‪ ...‬ﻟﻄﻔـﺎ راﺣـﺖ ﺑﺎﺷـﻴﺪ ‪ ) ...‬ﻣـﺮد‬ ‫ﺧﺎرج ﻣﻴﺸﻮد ‪ ...‬ﻧﻮر ﻣﻲ رود (‬

‫ﺻﺤﻨﻪ ﭘﻨﺠﻢ ‪:‬‬ ‫) زن ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﻴﺰ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ وارد ﻣﻲ ﺷﻮد (‬ ‫‪١٧‬‬

‫زن ‪ :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻛﻤﻲ دﻳﺮ ﺷﺪ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻧﻪ ‪ ...‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ‪ ...‬آدﻣﺎ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮرن‬ ‫زن ‪ :‬ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن ﭼﻴﺴﺖ ‪ ....‬؟! ) ﺟﺪي (‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻛﻪ ‪...‬‬ ‫زن ‪ :‬راﺳﺘﻲ ﺷﻮﻫﺮم ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ ...‬؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻴﻨﻮ ﺑﮕﻢ‬ ‫زن ‪ :‬ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮم ﻛﺠﺎﺳﺖ ‪....‬؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻧﻪ ‪ ...‬ﻛﻪ اون ﺑﺪﻧﺒﺎل ﺗﺼﺎﺣﺐ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬ ‫زن ‪ :‬وﻟﻲ ﻣﻦ و اون ‪ ...‬زن و ﺷﻮﻫﺮﻳﻢ ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﺧﻮب ‪ ...‬ﺑﻌﺪاﺧﻮدﺗﺎن ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ‪...‬‬ ‫زن ‪ :‬راﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ رﺳﻴﺪﻳﺪ ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬زﻳﺎد ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫زن ‪ :‬ﭼﺮا ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ‪ ...‬ﻟﻄﻔﺎ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻳﺪ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﺮا ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ‪ ...‬؟!‬ ‫زن ‪ :‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ زن آزاد اﻧﺪﻳﺸﻲ ﻫﺴﺘﻢ ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ‪...‬‬ ‫زن ‪ :‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻨﻪ ﻛﻪ‪ ...‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰ رو ﻛﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻗﺒﻮل ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬وﺷﻮﻫﺮﺗﺎن اﺻﻼ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻲ رو دوﺳﺖ دارﻳﺪ ‪ ...‬؟!‬ ‫زن ‪ :‬ﻣﺎ دراﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﻪ ﺗﻮاﻓﻖ رﺳﻴﺪﻳﻢ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬آﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از ﺷﻮﻫﺮﺗﺎن ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮي رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ‪...‬؟!‬ ‫زن ‪ :‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮدم‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ ‪...‬؟!‬ ‫زن ‪ :‬ﺑﻪ ﭼﻲ ‪ ...‬؟!‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺴﻲ رو ﺑﻐﻴﺮ از ﺷﻮﻫﺮﺗﺎن دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ‪...‬؟!‬ ‫زن ‪ :‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﺑﻪ اون ﺗﻌﻠﻖ دارم ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬وﻟﻲ ﺷﻤﺎ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﺗﺎن ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﺗﻌﻠﻖ دارﻳﺪ ‪ ...‬اﻳﻨﻄﻮر ﻧﻴﺴﺖ ‪ ...‬؟!‬ ‫زن ‪ :‬ﭼﺮا ‪ ) ..‬ﺑﺎ ﺗﺎﻛﻴﺪ و ﺗﺎﻛﻴﺪ ( ‪ ...‬وﻟﻲ ﺷﻮﻫﺮم ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻨﻪ ‪...‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ‪ ....‬ﺷﻮﻫﺮﺗﺎن ‪ ....‬ﻋﺎﺷﻖ ﻫﺪﻓﺶ و ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺪﻓﺶ دوﺳﺖ داره ‪ ...‬ﻧﻪ ﻛﻤﺘﺮ وﻧﻪ ﺑﻴـﺸﺘﺮ‬ ‫‪...‬‬ ‫زن ‪ :‬ﺷﻤﺎ دارﻳﺪ وارد ﺣﻮزه ﺧﺼﻮﺻﻲ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ و ﺷﻮﻫﺮم ﻣﻲ ﺷﻴﺪ ‪ ...‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻳﻦ اﺟﺎزه رو ﻧﻤﻲ دم‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬وﻟﻲ ﺷﻤﺎ دارﻳﺪ اﺷﺘﺒﺎه راﻫﺘﺎن را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ …‬ ‫‪١٨‬‬

‫زن ‪ :‬ﻣﻦ دارم درﺳﺖ ﻣﻲ رم … ﻗﻄﺐ ﻧﻤﺎ ﻣﺴﻴﺮو اﺷﺘﺒﺎه ﻧﺸﻮن ﻣﻲ ده ) ﻣﺮد وارد ﻣﻲ ﺷﻮد (‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم … ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﭘﺴﺖ ﻓﻄﺮت‬ ‫زن ‪ :‬اوه … ﻋﺰﻳﺰم ﻣﻦ رو ﺑﺒﺨﺶ …‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻣﻮﺟﻮدي ﻛﻪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬آه … ﻋﺰﻳﺰم … اﮔﻪ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﻲ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬دروغ … ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدن‬ ‫زن ‪ :‬ﻫﺮﮔﺰ … ﺗﻨﻬﺎﻳﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﻣﻮﺟﻮداﺗﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﺸﺎن ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻴﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ …‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬آري … ﺗﺎ وﻗﺖ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻫﺪف …‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ‪ :‬ﺑﺮاﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ ﺳﻮء ﺗﻔﺎﻫﻢ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻳﻢ‬ ‫زن ‪ :‬دارم … ﻋﺸﻖ رو ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬آه ﻋﺰﻳﺰم … ﺑﺮو ﭘﺮده ﻫﺎ را ﺑﻜﺶ ﻛﻨﺎر ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎن ‪ ،‬ﻋﺸﻘﻤﺎن رو ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ) ﻧﻮرﻣﻴﺮود ‪ .‬ﺻـﺤﻨﻪ‬ ‫ﺗﺎرﻳﻚ (‬

‫ﺻﺤﻨﻪ ﺷﺸﻢ ‪:‬‬ ‫) ﻧﻮر ﻣﻮﺿﻌﻲ ﺑﺮ روي ﻣﺎﻛﺖ ﻛﻪ ﻣﺮد روي آن ﺧﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ (‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو را ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ دﺳﺖ و ﻳﻚ رﻧﮓ ﻛﺮد ) ﺑﻪ دو ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺎﻛﺖ اﺷـﺎره ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ ( اﻳـﻦ ﻃـﻮري‪،‬‬ ‫ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻧﺎم ﻳﺎﻏﻲ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‬ ‫) ﻧﻮر آﺑﺎژور ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه و زن روي آن ﺧﻮاﺑﻴﺪه اﻧﺪ‪ ،‬آن روﺷﻦ ﻣﻲ ﺷـﻮد ‪ .‬ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه و زن ﺑـﺎ دﻳـﺪن‬ ‫ﻣﺮد ﻫﻮل ﺷﺪه و دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻓﺮار ﻛﻨﻨﺪ (‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺑﻨﺎم ﻗﺎﻧﻮن اﻳﺴﺖ …‬ ‫) زن و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﺼﻮرت رژه ي ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﺮد آﻣﺪه و اداي اﺣﺘﺮام ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ (‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬از اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﻴﺸﻪ … ) ﺧﻨﺪه ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ( …‬ ‫)ﻧﻮر ﻣﻲ رود(‬

‫ﭘﺎﻳﺎن‪...‬‬

‫‪١٩‬‬