Omada Ekpaideyshs 8o Teliko

Το παρόν κείμενο, προϊόν συλλογικής δουλειάς, περιγράφει την συνολική κατάσταση στο χώρο της εκπαίδευσης, έναν χώρο που προετοιμάζει τη σημερινή νεολαία, αποτελώντας τον “προθάλαμο” για την αγορά εργασίας, και παρουσιάζει προτάσεις, λύσεις για τα καθημερινά προβλήματα, πάντα από τη σκοπιά των δικών μας αναγκών. Η αναδρομή μας αγγίζει όλα τα στάδια της εκπαίδευσης, από το σχολείο μέχρι το πανεπιστήμιο και τα εφόδια που μας δίνει για την εργασία μας αργότερα. Τα εμπόδια είναι πολλά, και γίνονται ακόμα περισσότερα με την ψήφιση των νέων νόμων... Τα όνειρά μας όμως, είναι ακόμα περισσότερα, κι εμείς θα παλεύουμε διαρκώς για αυτά, για μία καλύτερη, δημιουργικότερη, και απελευθερωτική παιδεία.. Ας αρχίσουμε λοιπόν...

ΣΧΟΛΕΙΟ: Ο ΧΟΡΗΓΟΣ ΤΩΝ ΣΤΕΙΡΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΠΑΓΑΛΙΑΣ Το σχολείο σήμερα αποτελεί ζωτικό κομμάτι της λειτουργίας των σύγχρονων κοινωνιών. Εύκολα αντιλαμβανόμαστε μία προβληματική στον τρόπο λειτουργίας του σχολείου λόγω του ότι η εκπαίδευση δεν εστιάζει σε όλες τις πτυχές του ατόμου. Εδώ θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε κάποιες από τις προβληματικές που υπάρχουν στο εσωτερικό του σχολείου. Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα του σύγχρονου σχολείου είναι η στείρα παροχή γνώσεων. Η οριοθετημένη ύλη των μαθημάτων που διδάσκονται οι μαθητές, έχει μοναδικό στόχο την επιτυχία στις πανελλήνιες εξετάσεις, η οποία οδηγεί σε φαινόμενα όπως η αποστήθιση. Έτσι δεν αναπτύσσεται η δημιουργικότητα του μαθητή και η αναζήτησή του σε άλλες προσεγγίσεις. Επίσης από τα πρώτα χρόνια της σχολικής ζωής εμπεδώνεται η έννοια του ανταγωνισμού μέσω της επιβράβευσης του καλύτερου, γεγονός που οδηγεί στη βαθμοθηρία. Επιπλέον το σχολείο αναπαράγει τη λογική της εντατικοποίησης μειώνοντας στο ελάχιστο τον ελεύθερο χρόνο του μαθητή. Αυτό οδηγεί στη απομάκρυνσή του από οποιαδήποτε άλλη ενασχόληση για ζητήματα που τον αφορούν, τόσο ενδοσχολικής όσο και εξωσχολικής φύσης. Οι εντατικοί αυτοί ρυθμοί αυξάνονται στις τελευταίες τάξεις του λυκείου λόγω των πανελληνίων εξετάσεων. Λόγω του χαμηλού επίπεδου των σχολείων (για το οποίο ευθύνονται αποκλειστικά οι κυβερνήσεις και η υποχρηματοδότηση) τα παιδιά στρέφονται σε λύσεις όπως τα φροντιστήρια και η παραπαιδεία. Έτσι καταλαβαίνουμε ότι η παιδεία χάνει τον δωρεάν χαρακτήρα της αφού οι γονείς αναγκάζονται να πληρώνουν τα φροντιστήρια ώστε τα παιδιά τους να αντεπεξέλθουν στο επίπεδο των πανελληνίων. Εύκολα αντιλαμβανόμαστε τους οικονομικούς φραγμούς που μπαίνουν καθώς τα παιδιά εύπορων οικογενειών μπορούν να καλύψουν τα έξοδα για καλά φροντιστήρια που θα τους οδηγήσουν στην ελίτ των σχολών. Αντίθετα η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών που δεν έχουν την οικονομική άνεση αρκούνται σε μια πιο χαμηλού επιπέδου μόρφωση. Το πρώτο αποτέλεσμα αυτών των φραγμών είναι ο διαχωρισμός των μαθητών σε εκείνους που ακολουθούν το ενιαίο λύκειο και σε εκείνους που επιλέγουν τα ΕΠΑΛ/ΕΠΑΣ. Όσοι οδηγούνται σε ΕΠΑΛ/ΕΠΑΣ είναι διότι η αγορά εργασίας καθορίζει πόσοι θα είναι πλήρως εξειδικευμένοι σε μία εργαλειακή γνώση χωρίς καμία επιστημονική βάση. Ένας δεύτερος διαχωρισμός γίνεται στις πανελλήνιες με τη βάση του 10. Το μέτρο αυτό εξυπηρετώντας τις ανάγκες της αγοράς απορρίπτει πολλούς μαθητές από τα δημόσια

πανεπιστήμια στέλνοντάς τους έμμεσα σε ιδιωτικά ΚΕΣ-ΙΕΚ. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τόσο την περαιτέρω οικονομική επιβάρυνση όσο και την παροχή κατακερματισμένων γνώσεων χωρίς κανένα επαγγελματικό-εργασιακό δικαίωμα. Όσοι καταφέρουν να ξεπεράσουν τα παραπάνω εμπόδια καλούνται να επιλέξουν τη σχολή της αρεσκείας τους η οποία θα είναι ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Αυτός ο διαχωρισμός δημιουργεί απόφοιτους πολλών ταχυτήτων, που φαινομενικά ο ένας φαίνεται “ανώτερος” από τον άλλον, ενώ στην ουσία το εργασιακό μέλλον που τους περιμένει είναι κοινό και δυσοίωνο.

Μία ακόμα προβληματική λειτουργία του σχολείου που κυρίως αναπτύσσεται στις μικρότερες τάξεις, είναι η διαμόρφωση της προσωπικότητας του μαθητή βάσει των αναγκών του συστήματος. Αυτό δηλαδή που προσπαθεί να πετύχει είναι να εμπεδώσει ο μαθητής μια συγκεκριμένη λογική σύμφωνα με τους κανόνες που θεσπίζει το σχολείο. Μέσω αυτής της λειτουργίας το άτομο μαθαίνει να είναι υπάκουο, να αναπτύσσει μια άβουλη σκέψη και να αποδέχεται αβίαστα τη ζωή του μέσα στο σχολείο και αργότερα το ρόλο του στην εργασία. Βασικό ρόλο σε αυτό παίζει ο καθηγητής του, τον οποίο ο θεσμός του σχολείου θεωρεί “αυθεντία”, απαξιώνοντας τη γνώμη των μαθητών και τον ωθεί - ή τον αναγκάζει πολλές φορές- να εφαρμόσει τις παραπάνω λειτουργίες του σχολείου σε αυτούς. Μία ακόμα μορφή εξουσίας του καθηγητή είναι ότι αποφασίζει αυτός για τον τελικό βαθμό του μαθητή στο τρίμηνο συμπεριλαμβανομένης της προσωπικής του επαφής με καθένα από τους μαθητές. Οι μαθητές που δεν είναι συμμορφωμένοι στην συμπεριφορά που ορίζει το σχολείο δέχονται ανάλογες κυρώσεις ώστε να τελικά να αναγκαστούν να προσαρμοστούν. Αυτό γίνεται μέσω των πειθαρχικών μέτρων που επιβάλλει το σχολείο με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις αποβολές. Αυτό γίνεται κατά κύριο λόγο για τον παραδειγματισμό του ίδιου αλλά και των υπολοίπων. Επίσης βλέπουμε την πειθαρχημένη λογική που επιβάλλει το σχολείο μέσα από διαδικασίες όπως η προσευχή, οι παρελάσεις αλλά και η απαγόρευση οποιασδήποτε άλλης δραστηριότητας που δεν ελέγχει το σχολείο όπως πολιτιστικές ομάδες ή η ανάπτυξη μαθητικών κινημάτων. Τέλος ο χώρος που είναι διαμορφωμένο το σχολείο, διαχωρισμένο με κάγκελα από την υπόλοιπη κοινωνία, δίνει την εντύπωση στον μαθητή ότι είναι εγκλωβισμένος στα στενά πλαίσια των κανόνων του σχολείου. Η πραγματικότητα αυτή θυμίζει έντονα εικόνα φυλακής. Εδώ μπορούμε να παραθέσουμε ένα ιστορικό παράδειγμα για τη σημασία της πειθάρχησης των μαθητών. Μέχρι τον 18ο αιώνα για οποιαδήποτε παραβατική συμπεριφορά οι ποινές στόχευαν στην σωματική καταπόνηση του μαθητή ενώ αργότερα μέσω των σχολείων οι ποινές στόχευαν στην πνευματική και ψυχική τιμωρία.

Ως φυσικό επακόλουθο της κατάστασης που επικρατεί στο σύγχρονο σχολείο, είναι οι μαθητικές καταλήψεις που έχουν ξεσπάσει τα τελευταία χρόνια. Έτσι οι μαθητές αγανακτισμένοι από την παντελή έλλειψη διαλόγου και την συνεχή υποβάθμιση του σχολείου, ενεργοποίησαν το μοναδικό όπλο διαμαρτυρίας που έχουν, τις καταλήψεις. Οι μαθητές κατάφεραν να κάνουν καταλήψεις στα περισσότερα σχολεία της Ελλάδας, να μαζικοποιήσουν τις πορείες τους καθώς και να διαμορφώσουν σοβαρά πολιτικά αιτήματα. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο λειτούργησαν, μέσω ανοιχτών συνελεύσεων που συμμετείχαν και συνδιαμόρφωναν όλοι και μακριά από κομματικές λογικές. Ταυτόχρονα στήριξαν τον αγώνα των δασκάλων, ο οποίος κατάφερε να έχει στο πλευρό του το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας καθώς τα αιτήματα τους είχαν συνολικό χαρακτήρα. Σημαντικό ρόλο στον αγώνα των μαθητών και των δασκάλων συντέλεσε το φοιτητικό κίνημα που έδειξε το δρόμο των καταλήψεων και του αγώνα για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του. Τον περασμένο Δεκέμβρη βρεθήκαμε μπροστά σε μια πρωτοφανή έκρηξη του λαϊκού κινήματος όπου ο ρόλος των μαθητών ήταν κομβικός. Αφορμή της έκρηξης αυτής ήταν η κρατική δολοφονία ενός 16χρονου μαθητή από όπλο αστυνομικού.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει ξανανοίξει το ζήτημα των πανελληνίων εξετάσεων και του τρόπου διεξαγωγής τους. Μέσω του υπουργείου παιδείας έχουν διαρρεύσει διάφορα σενάρια για το “προπαρασκευαστικό έτος” κανένα όμως από τα οποία δεν είναι μία τελική εκδοχή. Το λεγόμενο αυτό προπαρασκευαστικό έτος ουσιαστικά μεταφέρει τις πανελλήνιες εξετάσεις στο πρώτο έτος των πανεπιστημίων. Έτσι αυτό που προσπαθεί να πετύχει το υπουργείο Παιδείας είναι να διασπάσει το φοιτητικό σώμα και να εισάγει τον εμφύλιο στο εσωτερικό των πανεπιστημίων, αποπροσανατολίζοντας έτσι τους φοιτητές από τα πραγματικά τους προβλήματα. Η λογική αυτή δηλαδή αναπτύσσει στους πρωτοετείς φοιτητές την εντύπωση πως μοναδικό στόχο έχουν την επιτυχία τους στις τελικές εξετάσεις αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα προβλήματα του πανεπιστημίου και προφανώς θα εναντιώνονται σε οποιαδήποτε διεκδίκηση του φοιτητικού κινήματος αφού θα εμποδίζει την ομαλότητα της φοίτησής τους (πράγμα πολύ σημαντικό για την επιτυχία τους στις τελικές εξετάσεις). Επιπλέον

πολύ σημαντικό είναι η λογική που αναπτύσσεται στο εσωτερικό του πανεπιστημίου μέσω του προπαρασκευαστικού έτους. Αναπτύσσεται δηλαδή η λογική μίας εντατικοποιημένης φοίτησης και του ατομικού δρόμου που θα παίξει καθοριστικό ρόλο για τον τρόπο συμπεριφοράς του ατόμου στα υπόλοιπα φοιτητικά του χρόνια. Αποτέλεσμα των παραπάνω αλλαγών είναι ο φοιτητής να μην έχει ελεύθερο χρόνο για άλλες ασχολίες όπως πολιτιστικές και πολιτικές δραστηριότητες. Τέλος το άτομο εμπεδώνει πλήρως τον ανταγωνισμό χάνοντας οποιαδήποτε προοπτική συνελεύσεων, συλλογικών διεκδικήσεων και δημιουργία φοιτητικού κινήματος που θα είναι σε κατεύθυνση υπεράσπισης των δικαιωμάτων του. Μετά από τόσα πολλά εμπόδια, έστω ότι ένας μαθητής καταφέρνει να εισέλθει σε ένα “δημόσιο” πανεπιστήμιο. Έχει ήδη χωριστεί από πολλούς συναδέλφους του, που είτε αποτυγχάνοντας με τη βάση του 10 έχουν εισέλθει σε ένα ιδιωτικό ΚΕΣ, ΙΕΚ, είτε ακολουθώντας τον δρόμο των ΕΠΑΛ/ΕΠΑΣ έχουν ενταχθεί κατευθείαν στην παραγωγή... Κι εδώ είναι που τα -ήδη πολλά- προβλήματα εντείνονται, και παίρνουν πλέον ξεκάθαρο αγοραίο χαρακτήρα...

Εδώ πιστεύουμε ότι αξίζει να γίνει μία αναλυτική αναφορά στους νόμους που διέπουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση, το τι αποτελέσματα έχουν, και το τι σημαίνουν για εμάς...

ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ – ΠΡΟΤΥΠΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ Ο νέος νόμος πλαίσιο ήρθε σε μία χρονική συγκυρία που το φοιτητικό κίνημα έδειχνε τα πρώτα σημάδια αντίδρασης μετά την ψήφιση των νόμων Αξιολόγηση-Ι.Δ.Β.Ε-ΔΟΑΤΑΠ. Ο συγκεκριμένος νόμος ήρθε να θωρακίσει την εφαρμογή των κυριότερων πτυχών των παραπάνω νόμων, εξωθώντας στον ανταγωνισμό φοιτητές και πανεπιστήμια, επιβάλλοντας στα τελευταία την συνεργασία με ακμάζοντα κομμάτια της αγοράς, και πάνω στο γενικό του πνεύμα, μέσω συγκεκριμένων διατάξεων να σταματήσει κάθε φοιτητική κινητοποίηση. Ο νέος νόμος πλαίσιο δεν είναι ένας ξεκομμένος νόμος για την εκπαίδευση αλλά οι ρίζες του βρίσκονται στη συνθήκη της Μπολόνια και της Λισσαβόνας. Ο στόχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη δημιουργία της πιο ανταγωνιστικής οικονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο (Συνθήκη Λισσαβόνας) δεν μπορούσε να αφήσει το Πανεπιστήμιο ανεπηρέαστο. Ο ρόλος του Πανεπιστημίου να βγάζει επιστήμονες και να παρέχει νέα γνώση στην κοινωνία, μετασχηματίστηκε στο να παράγει έρευνα και νέα προϊόντα για τις ανάγκες της αγοράς. Μερικά τρανταχτά παραδείγματα από την πραγματικότητα στο Πολυτεχνείο Κρήτης που επιβεβαιώνουν αυτό το μετασχηματισμό, είναι η πολεμική έρευνα που πραγματοποιείται στο τμήμα Μηχανικών Παραγωγής και Διοίκησης, αλλά και οι μη βλαβερές επιπτώσεις του ARIEL στο περιβάλλον, όπως μάθαμε από διαφημίσεις πριν λίγο καιρό. Ο νόμος Πλαίσιο και στη συνέχεια ο εσωτερικός κανονισμός, που στη πραγματικότητα συγκεκριμενοποιεί τις γενικές συνιστώσες του ν.π, εισάγουν μια σειρά από μέτρα που έχουν ως στόχο την εντατικοποίηση, την καθιέρωση αλυσίδας μαθημάτων, την απαγόρευση κινητοποιήσεων με απειλή χαμένου εξαμήνου. Η έμμεση κατάργηση του ασύλου, η εισαγωγή manager, η σύναψη 4ετών αναπτυξιακών προγραμμάτων ενισχύουν τον επιχειρηματικό χαρακτήρα του Πανεπιστημίου. Τα πειθαρχικά, τα security και η καταστολή σε κάθε φωνή που δεν κινείται στα πλαίσια της δικιάς τους νομιμότητας αφορίζεται και διώκεται ακόμα και με διαγραφές. Ωστόσο, ο ν.π. αποτέλεσε την αρχή για την εξάπλωση ενός νέου, μαζικού, πιο ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος απέναντι στη σύμπλευση των δύο μεγάλων κομμάτων (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ).

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ Τι είναι το άσυλο; Μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος από τη περίοδο της Χούντας. Ταυτόχρονα ένας από τους πιο παρεξηγημένους όρους στο χώρο της παιδείας τα τελευταία χρόνια. Το άσυλο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και διασφαλίζει την μη παρέμβαση των δυνάμεων καταστολής και των Κρατικών Αρχών στο χώρο του Πανεπιστημίου. Τι σημαίνει όμως το άσυλο για εμάς; Για εμάς το άσυλο είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από έναν απλό θεσμό ο οποίος διασφαλίζει μόνο την ομαλότητα της εκπαιδευτικής διαδικασίας και του πανεπιστημίου. Είμαστε σε μια ηλικία στην οποία σαν ακαδημαϊκοί πολίτες καλούμαστε εκτός από το να πάρουμε τις απαραίτητες γνώσεις, να διαμορφώσουμε και έναν χαρακτήρα, μία ιδεολογία, που θα μας δίνει την δυνατότητα να προβληματιζόμαστε και να διαμορφώνουμε το μέλλον μας. Άρα λοιπόν, το άσυλο μας δίνει τη δυνατότητα να πετύχουμε όλα τα παραπάνω. Σημαίνει το δικαίωμά μας να αγωνιζόμαστε, να οραματιζόμαστε, να λέμε ελεύθερα τη γνώμη μας και να συνδιαμορφώνουμε με συλλογικές διαδικασίες (Γενικές Συνελεύσεις). Και γιατί να θέλουν να το καταργήσουν; Τα τελευταία χρόνια,μετά τις κινητοποιήσεις στο χώρο της εκπαίδευσης, το άσυλο δέχθηκε από τα ΜΜΕ και κάθε είδους Πρετεντέρη μία προπαγανδιστική επίθεση. Κατακλυστήκαμε από εικόνες με φωτιές, βανδαλισμούς και φτάσαμε στο σημείο, το άσυλο να ταυτίζεται με “γιάφκα” τρομοκρατών και κουκουλοφόρων. Φυσικά, όλα αυτά τα περιστατικά των “αντάρτικων” μεταξύ κουκουλοφόρων και αστυνομικών, έγιναν σε περιόδους όπου οι φοιτητικές καταλήψεις ήταν εκατοντάδες, και οι φοιτητικές πορείες μετρούσαν χιλιάδες κόσμου. Ούτε λόγος βέβαια για αυτά. Τα τρομοκρατικά δελτία των 8, εστιάζουν μόνο στις ενέργειες των βανδαλισμών, και αποκρύπτουν σκόπιμα το περιεχόμενο και τις διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος. Η έμφαση στη θεαματική διάσταση των γεγονότων, αλλά και σαφείς πολιτικές στοχεύσεις (τα πασίγνωστα π.χ. σχέδια κάποιων καναλαρχών κι εκδοτικών συγκροτημάτων για ιδιωτικά ΑΕΙ) οδηγούν στο σφυροκόπημα της κοινής γνώμης με εικόνες που ταυτίζουν το άσυλο με την -υποτιθέμενηπροστασία της παρανομίας. Ο νέος νόμος πλαίσιο δίνει την δικαιοδοσία στην σύγκλητο του κάθε ιδρύματος να αποφασίζει εκείνη για το ποιος χώρος στο πανεπιστήμιο έχει άσυλο και ποιος όχι. Ταυτόχρονα, αλλάζει προκλητικά την έννοια του ασύλου, μετονομάζοντάς το από άσυλο για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και τις ακαδημαϊκές ελευθερίες, σε άσυλο για την ομαλή διεξαγωγή της έρευνας και της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Όπως θα δούμε παρακάτω, στο χωρίο περί πειθαρχικών συμβουλίων, όποιος εμποδίζει “την ομαλή διεξαγωγή της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της έρευνας, διώκεται ποινικά...

“Καμία ομάδα (μικρή ή μεγάλη) του πανεπιστημίου δεν έχει το δικαίωμα να παρακωλύει τα υπόλοιπα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας από τη διαδικασία της εκπαίδευσης και της έρευνας...” - Ι. Γρυσπολάκης

...Το επιχείρημα που χρησιμοποιείται τους τελευταίους μήνες από τους θιασώτες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και των ιδιωτικοποιήσεων. Παρόμοια επιχειρήματα ακούσαμε στις απεργίες των δασκάλων και υιοθετούνται κάθε φορά που υπάρχουν κινητοποιήσεις σε κάθε εργασιακό κλάδο. Οι καταλήψεις-απεργίες είναι ένα μέσο διεκδίκησης και υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην εργασία. Κάνοντας μία ιστορική αναδρομή, κάθε αγώνας που υιοθετεί τις παραπάνω πρακτικές, απαιτεί θυσίες και έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων και των κυβερνήσεών τους. Ποιος είναι λοιπόν ο πραγματικός λόγος που θέλουν να καταργηθεί το άσυλο; Όπως αναφέραμε και παραπάνω, το άσυλο είναι ο κύριος μοχλός πάνω στον οποίο στηρίχθηκαν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις. Όταν λοιπόν το φοιτητικό κίνημα είναι το μαχητικότερο των τελευταίων χρόνων και έχει οδηγήσει τις κυβερνήσεις σε αναδιπλώσεις πολλές φορές τα περασμένα χρόνια (βλ. Ανωτατοποίηση 2001, ν. Πλαίσιο 2006, άρθρο 16 2007) είναι λογικό από τη μεριά τους να προσπαθούν να το καταστείλουν και να το περιορίσουν. Συμπερασματικά, το άσυλο αποτελεί πρόβλημα επειδή επιτρέπει στους φοιτητές να καταλαμβάνουν τις σχολές τους, ως μέσο διεκδίκησης των προβλημάτων τους ή αντίστασης σε αρνητικές κυβερνητικές επιλογές. Στόχος είναι η εξαφάνιση κάθε μορφής αντίστασης και αμφισβήτησης σε ένα χώρο που προετοιμάζει τους αυριανούς εργαζόμενους, ώστε και μελλοντικά στο χώρο εργασίας να μην διεκδικούν τα προφανή δικαιώματά τους.

ΤΕΤΡΑΕΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ Ο νέος νόμος πλαίσιο, εισάγει την έννοια του 4ετη “αναπτυξιακού” προγραμματισμού, σύμφωνα με τον οποίον τα Ιδρύματα καλούνται να υπογράψουν συμφωνίες με το Υπουργείο Παιδείας ώστε να λάβουν χρηματοδότηση. Στα κριτήρια της χρηματοδότησης θα λαμβάνεται υπόψιν, τα αποτελέσματα της αξιολόγησης, οι στόχοι που θέτει ένα τμήμα και εγκρίνεται από το Υπουργείο Οικονομίας και το ΥΠΕΠΘ. Το Πανεπιστήμιο, πλέον, μετασχηματίζεται σε μία εταιρία με βασικό προϊόν την έρευνα, που αναζητά κονδύλια τόσο κρατικά όσο και ιδιωτικά. Για να προωθηθεί το τελικό προϊόν σε κάθε ενδιαφερόμενο, θεσπίζεται θέση manager-γραμματέα με αρμοδιότητες να εποπτεύει τις λειτουργίες του Πανεπιστημίου (παρίσταται στη Σύγκλητο, και στην ουσία κοιτάει κάθε φορά “πόσο ρέει το χρήμα”). Τέλος, όσα πανεπιστήμια δεν συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις του ΥΠΕΠΘ απειλούνται αρχικά με μείωση της χρηματοδότησης (σε εξοπλισμό,νέα ΔΕΠ) και σε τελικό στάδιο ακόμα και με λουκέτο. Αλυσίδες μαθημάτων-2ν Εισάγονται αλυσίδες μαθημάτων που δεν επιτρέπουν στο φοιτητή να παρακολουθήσει μαθήματα μεγαλύτερων εξαμήνων αν δεν έχει εξεταστεί επιτυχώς σε μαθήματα του προηγουμένου. Σε συνδυασμό με την αποβολή από τη σχολή σε 2ν χρόνια, η εντατικοποίηση των σπουδών αυξάνεται, ο ελεύθερος χρόνος εκμηδενίζεται με αποτέλεσμα ο φοιτητής να μην μπορεί να συμμετέχει σε άλλες δημιουργικές δραστηριότητες πέραν των μαθημάτων της Σχολής του. Πειθαρχικά Συμβούλια Τα πειθαρχικά συμβούλια προορίζονται να καταστείλουν κάθε μορφή κινητοποίησης που πραγματοποιείται στο χώρο του Πανεπιστημίου. Οποιαδήποτε πράξη αντίδρασης στις αποφάσεις του Πρύτανη ή π.χ αμφισβήτησης στους νόμους για την εκπαίδευση αποφέρει ποινές που μπορούν να φτάσουν μέχρι και τη διαγραφή του φοιτητή από το Τμήμα. Πρόσφατο παράδειγμα η στοχοποίηση και οι απειλές εκ μέρους του Πρύτανη Γρυσπολάκη σε φοιτητές του Π.Κ και μέλη της Ενωτικής Πρωτοβουλίας.

Λίστες Συγγραμμάτων Το νέο καθεστώς που διέπει, πλέον, τη διανομή των συγγραμμάτων γίνεται με λίστες που καθορίζονται από τη Γενική Συνέλευση Τμήματος. Το δήθεν πολλαπλό σύγγραμμα που διαφημίστηκε πάρα πολύ την περίοδο που ο νόμος πλαίσιο ήταν στην επικαιρότητα κάθε άλλο παρά πραγματικότητα αποτελεί. Αυτό που δεν ειπώθηκε ποτέ από τα ΜΜΕ, είναι ότι πλέον τα δωρεάν βιβλία μειώθηκαν καθώς δικαιούμαστε τόσα βιβλία όσα και τα μαθήματα που απαιτούνται για τη λήψη του πτυχίου. Όσοι βέβαια χρωστάνε το μάθημα και αλλάξει το βιβλίο την επόμενη χρονιά, δεν το δικαιούνται και αναγκάζονται να το αγοράσουν. Τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε το περασμένο διάστημα με τη διανομή βιβλίων ήταν τεράστια καθώς τα βιβλία έφτασαν μαζί με τον Άι-Βασίλη μετά τα Χριστούγεννα και ενώ η εξεταστική ξεκινούσε ακριβώς μετά. Ανταποδοτικές Υποτροφίες-Άτοκα Δάνεια Η υποχρέωση του Κράτους να παρέχει φοιτητική μέριμνα όπως δωρεάν σίτιση και στέγαση αντικαθίσταται με τον “πολυσυζητημένο” όρο της ανταποδοτικότητας. Ο φοιτητής θα εργάζεται στο Ίδρυμα (Βιβλιοθήκη,Μηχανογραφικό) και θα λαμβάνει ως αντίτιμο το χρηματικό ποσό που του αντιστοιχούσε παλιότερα. Όσοι, βέβαια, δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν μπορούν να χρεωθούν στις τράπεζες από νωρίς, παίρνοντας φυσικά, άτοκα δάνεια. Εφαρμογή του Συστήματος πιστωτικών μονάδων Ο πρότυπος εσωτερικός κανονισμός χαρακτηριστικά αναφέρει ότι: «Οι πιστωτικές μονάδες αποδίδονται σε κάθε μάθημα, πρακτική άσκηση, πτυχιακή ή διπλωματική εργασία και οτιδήποτε άλλο είναι απαραίτητο σύμφωνα με το πρόγραμμα σπουδών για την επίτευξη των επιδιωκόμενων αντικειμενικών στόχων ή μαθησιακών αποτελεσμάτων και εκφράζουν τον χρόνο, τον οποίο υπολογίζεται ότι χρειάζεται να δαπανήσει κατά μέσο όρο ένας φοιτητής ή σπουδαστής για να επιτύχει τους στόχους ή τα αποτελέσματα αυτά». Δηλαδή, με λίγα λόγια, η έννοια «πτυχίο», αλλά και κάθε εκπαιδευτική διαδικασία, δεν θα υφίστανται πια, αλλά θα αντικατασταθούν από την πραγματικότητα του «εσύ, πόσες πιστωτικές μονάδες έχεις?». Αυτό συνεπάγεται, εκτός των άλλων, τα ανάλογα αποτελέσματα στην εργασία, με την κατάργηση του δικαιώματος για συλλογικές συμβάσεις εργασίας, και γενικότερα εργασιακών δικαιωμάτων.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ Ο νόμος της Αξιολόγησης αποτελεί τη μεγαλύτερη “τομή” στον ελληνικό χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης. Ακούγεται εύηχα στα αυτιά του καθενός, αλλά ο νόμος «διασφάλιση της ποιότητας στην ανώτατη εκπαίδευση – σύστημα μεταφοράς και συσσώρευσης πιστωτικών μονάδων – παράρτημα διπλώματος» κάθε άλλο παρά για αξιολόγηση πρόκειται. Είναι χαρακτηριστικό πώς οι μεταρρυθμιστές χρησιμοποιούν έναν όρο, θετικά φορτισμένο, για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να καλλιεργήσουν ακόμα και σε μας τους ίδιους την ψευδαίσθηση ότι η αξιολόγηση θα αναβαθμίσει την ποιότητα των σπουδών μας.

Ιστορικά Μέσα στον “χαμό” της μεταλυκειακής εκπαίδευσης(ΑΕΙ-ΤΕΙ-ΙΔΒΕ-ΚΕΣ), η αγορά είχε την ανάγκη να κατηγοριοποιήσει τις Σχολές και κατ' επέκταση τα πτυχία. Έτσι ο νόμος της αξιολόγησης ήρθε στην ελληνική πραγματικότητα, αρκετά καθυστερημένα, αφού σε άλλες πιο ανεπτυγμένες οικονομίες ήταν ήδη θεσμοθετημένος από τις αρχές τις δεκαετίας του '90 (Αγγλία-Θάτσερ). Είναι αρκετά χρήσιμο, λοιπόν, να μελετήσουμε τα παραδείγματα από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που εφάρμοσαν την αξιολόγηση και να παρατηρήσουμε πόσο βοήθησε το εγχείρημα της ποσοτικοποίησης της γνώσης. Αρχικά, όμως, να δούμε τα βασικά σημεία και να αναλύσουμε μερικά επιχειρήματα που διατυπώνονται τον τελευταίο καιρό. Νόμος Η αξιολόγηση χωρίζεται σε δύο κομμάτια: την εσωτερική και την εξωτερική. Η εσωτερική πραγματοποιείται από τα Ιδρύματα ενώ η εξωτερική από την ΑΔΙΠ(Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας).Η ΑΔΙΠ συντονίζει την όλη διαδικασία και μπορεί να παρεμβαίνει στο περιεχόμενο των εσωτερικών εκθέσεων που υποβάλλουν τα Ιδρύματα. Παράλληλα, ο νόμος εισάγει την έννοια των πιστωτικών μονάδων, δηλαδή την ποσοτικοποίηση του κάθε μαθήματος ώστε να είναι δυνατή η ταξινόμηση μέσα από ένα πανευρωπαϊκό σύστημα πιστοποίησης, το λεγόμενο ECTS. Τι είναι το ΕCTS

(European Credit Transfer System = Σύστημα Κατοχύρωσης Πιστωτικών Μονάδων) Οι ακαδημαϊκές μονάδες ECTS αντικατοπτρίζουν την ποσότητα εργασίας που απαιτεί κάθε μάθημα σε σχέση με τη συνολική απαιτούμενη ποσότητα εργασίας για την ολοκλήρωση ενός πλήρους ακαδημαϊκού έτους σπουδών. Πλέον ο φοιτητής αντιμετωπίζεται ως ένας αριθμός πιστωτικών μονάδων που όσο περισσότερες μαζέψει τόσο καλύτερα αντιμετωπίζεται στην αγορά εργασίας. Μύθοι και Πραγματικότητες ➔ Εσείς δεν είστε που γκρινιάζετε για την καθηγητική αυθαιρεσία; Ευκαιρία λοιπόν να αξιολογήσετε τους καθηγητές! Πρόκειται για το βασικότερο επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι υπέρμαχοι του συγκεκριμένου νόμου. Η διαδικασία που προβλέπει ο νόμος είναι η συμπλήρωση ερωτηματολογίων που θα υφίσταται στατιστική ανάλυση και θα προωθούνται στη ΜΟΔΙΠ. Αγνοούμε, όμως, ότι στο σημερινό Πανεπιστήμιο, αυτό της αγοράς, αυτό που μετράει είναι η έρευνα και όχι η διδασκαλία. Επίσης, προωθείται ο ατομικισμός μέσω ερωτηματολογίων και η ψευδαίσθηση ότι “εγώ έκανα το χρέος μου”. ➔ Δεν πρέπει να ξέρουμε που πάνε τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου και να χρηματοδοτούμε μόνο τους άξιους; Από την εμπειρία της αξιολόγησης στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Αγγλία, πρόκειται για άλλο ένα μύθο. Το σύστημα της αξιολόγησης το 2001 κόστισε στους Άγγλους 60 εκατομμύρια στερλίνες (περίπου 90εκ ευρώ!!), χωρίς να υπολογίζονται τα χρήματα που δαπανούν τα πανεπιστήμια σε managers ώστε να υποβάλλουν ελκυστικά αναπτυξιακά πλάνα στις εκθέσεις τους στην RAE (αντίστοιχη με τη δικιά μας ΑΔΙΠ).

➔ Γιατί είμαστε ενάντιοι στην αξιολόγηση; Είμαστε ενάντια στην αξιολόγηση, όχι γιατί είμαστε τεμπέληδες και δεν θέλουμε να αξιολογηθούμε, αλλά γιατί αυτός ο νόμος ιεραρχεί τα Πανεπιστήμια και κατά συνέπεια τα πτυχία και τα επαγγελματικά δικαιώματά μας. Αξιολογώντας το Βρετανικό παράδειγμα δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το σύστημα της αξιολόγησης βελτίωσε την ποιότητα της εκπαιδευτικής και ερευνητικής διδασκαλίας. Παράλληλα πριμοδοτεί τα ήδη πλούσια τμήματα αφήνοντας τα φτωχά να γίνονται ακόμη φτωχότερα. Ουσιαστικά τα τμήματα δεν κάνουν έρευνα αλλά προετοιμάζουν την παρουσίαση της έκθεσής τους επί 4 χρόνια. Ασκούνται τόσο μεγάλες πιέσεις στους πανεπιστημιακούς που τους οδηγούν να επιλέγουν έρευνα ρουτίνας και γενικότερα απαιτείται η γνώση να έχει άμεση λειτουργικότητα. Γίνεται ένα κυνήγι για ερευνητικές χρηματοδοτήσεις από οποιονδήποτε και για οποιοδήποτε θέμα. Η προαγωγή και εξέλιξη του πανεπιστημιακού ερευνητή εξαρτάται από το πόσα χρήματα φέρνει στο πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο γίνεται εταιρεία έρευνας που χρησιμοποιεί την ήδη υπάρχουσα γνώση και τα μεθοδολογικά εργαλεία που διαθέτει για να απαντήσει σε ερωτήματα που δεν θέτει και δεν ελέγχει (στο κυνήγι της χρηματοδότησης η πολεμική έρευνα θεωρείται αυτονόητη). Γενικά η διδασκαλία θεωρείται πάρεργο και αφήνεται σε εκείνους που δεν είναι αρκετά δραστήριοι ερευνητικά. Διαχωρίζονται έτσι οι ρόλοι των πανεπιστημιακών σε δάσκαλους και ερευνητές καταργώντας τη σημαντική αξία του πανεπιστημιακού δασκάλου που δεν είναι απλός αναμεταδότης γνώσεων αλλά τροφοδοτεί την διδασκαλία του από την έρευνά του.

ΚΕΣ Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ολοκληρώθηκε φέτος με την ψήφιση του νόμου για τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών,ο οποίος εξισώνει τα επαγγελματικά δικαιώματα των κολεγίων και των ΚΕΣ που συνεργάζονται με πανεπιστήμια του εξωτερικού, με τα αντίστοιχα ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ. Στην ουσία ,πλέον, αναγνωρίζονται τα ΚΕΣ σαν εκπαιδευτικά ιδρύματα εφόσον τώρα υπάγονται στο Υπουργείο Παιδείας, ενώ μέχρι πρότινος στο Υπουργείο Εμπορίου. Αυτό σημαίνει ότι πλέον θα υπάγονται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία η οποία ορίζει ότι όλη η εκπαιδευτική διαδικασία του Κολεγίου καθορίζεται από το μητρικό πανεπιστήμιο και τις επιλογές του. Το επιχείρημα ότι δήθεν θα μπει τάξη στο άναρχο τοπίο των ΚΕΣ που ακούσαμε κατά κόρον το περασμένο φθινόπωρο είναι τελείως ψευδές αφού αρμόδιο για τα προγράμματα σπουδών,τα προσόντα των διδασκόντων κτλ είναι το μητρικό πανεπιστήμιο και η χώρα προέλευσης αυτού. Το δεύτερο και ίσως πιο σημαντικό είναι ότι με την ψήφιση αυτού του νόμου η κυβέρνηση παραβιάζει κατάφορα το άρθρο 16. Ο ισχυρισμός ότι τα κολέγια δεν υπάγονται στην ανώτατη εκπαίδευση, αλλά στη μεταλυκειακή, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι γα την κυβέρνηση γιατί αφενός τα συνεργαζόμενα κολέγια αναγνωρίζονται από τα μητρικά τους σαν ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και άρα τους αποδίδονται αντίστοιχα πτυχία ή βεβαιώσεις σπουδών και αφετέρου με την εξίσωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων προς τα κάτω με τα δημόσια ΑΕΙ και ΤΕΙ παραβιάζεται ευθέως το άρθρο 16. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι το Βρετανικό Συμβούλιο Πιστοποίησης έχει αναγνωρίσει το σύνολο σχεδόν των κολεγίων, που ανήκουν στο σύνδεσμο ελληνικών κολεγίων, σαν ιδρύματα Ανώτατης Εκπαίδευσης. Συμπερασματικά, η εφαρμογή όλων των παραπάνω, σε συνδυασμό με την εφαρμογή του νόμου πλαίσιο (βλ. Κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων) δημιουργεί μια νέα κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια. Δημιουργούνται πολλές βαθμίδες εκπαίδευσης και κατάρτισης που οδηγούν στον περαιτέρω διχασμό της νεολαίας, στην ένταση των ταξικών φραγμών, στην επιχειρηματική και ιδιωτική παιδεία. Οι συνάδελφοι των ΚΕΣ δεν είναι αντίπαλοι μας και θα πρέπει από κοινού να

διεκδικήσουμε το κοινό μας μέλλον στην εργασία. Το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να ξεπεράσει τη συντεχνιακή λογική που προτάσσουν οι καθεστωτικές παρατάξεις (ΠΑΣΠ κ ΔΑΠ) και να αγκαλιάσει όλο αυτό το δυναμικό κόσμου. Ευτυχώς όλοι αυτοί οι παραπάνω νόμοι δεν έμειναν αναπάντητοι. Οι φοιτητές μέσω των συλλόγων τους παλεύουν διαρκώς για την ανατροπή τους, κάνοντας λόγω ταυτόχρονα για την παιδεία που οραματίζονται. Το φοιτητικό κίνημα λοιπόν, έχει μάθει να λειτουργεί με το τρίπτυχο συνελεύσεις – καταλήψεις – διαδηλώσεις, με στόχο την συνολική ανατροπή των νόμων και της πολιτικής τους!

ΜΟΡΦΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Γενικές Συνελεύσεις Το κύτταρο των φοιτητικών αγώνων Οι γενικές συνελεύσεις, είναι το όργανο στο οποίο μπορεί ο κάθε φοιτητής να συμμετέχει, να εκφέρει άποψη, να προβληματιστεί, να συζητήσει με άλλους συναδέλφους του και με ίσους όρους να μπορέσουν από κοινού να σχηματίσουν μια άποψη και να βρουν λύσεις για τα ζητήματα που τους αφορούν. Αυτός είναι και ο λόγος που αποτελούν το ανώτερο και δημοκρατικότερο όργανο των φοιτητικών συλλόγων, το ότι δηλαδή έχει δικαίωμα συμμετοχής ο κάθε φοιτητής και καλείται να αποφασίσει συλλογικά. Δυστυχώς όμως, οι συνελεύσεις σήμερα δεν αποτελούν πάντα έναν χώρο υγειούς συζήτησης, αντιπαράθεσης, και ανταλλαγής πολιτικών απόψεων. Πολλές φορές, -και αυτό το έχουμε παρατηρήσει έντονα και στις συνελεύσεις του Πολυτεχνείου Κρήτηςτείνουν να γίνουν απλά ένας χώρος “αντιπαράθεσης για την αντιπαράθεση”, χωρίς επιχειρήματα, χωρίς ουσιαστικό διάλογο και χωρίς οι αποφάσεις που παίρνονται να είναι κτήμα του κόσμου που συμμετείχε. Αυτή την άσχημη κατάσταση δημιουργεί αλλά και εντείνει σε ένα βαθμό και η παρουσία των παρατάξεων ΠΑΣΠ και ΔΑΠ (του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αντίστοιχα) μέσα στα πανεπιστήμια και στα αμφιθέατρα, δυνάμεων που εκπροσωπούν συγκεκριμένα συμφέροντα, μακριά από τα συμφέροντα των πολλών. Δυνάμεων που “ζουν και αναπνέουν” για τις φοιτητικές εκλογές, και είναι μακριά από τη λογική τους η αμεσοδημοκρατία. (χαρακτηριστικό παράδειγμα, στις σχολές που ΠΑΣΠ, ΔΑΠ έχουν την υπεροχή, συνελεύσεις γίνονται μόνο δύο ή τρεις φορές το χρόνο.) Θεωρούμε ότι οι φοιτητές μέσω του συλλογικού τους οργάνου πρέπει να μαζεύονται και να συζητούν επί ίσοις όροις και διαρκώς όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, μακριά από τη λογική της ανάθεσης, βάζοντας πάντα μπροστά τα υλικά τους συμφέροντα. Να συζητούν και για επιμέρους προβλήματα της σχολής, αλλά και συνολικά για τα ζητήματα στο χώρο της παιδείας (δύο πράγματα άρρηκτα συνδεδεμένα). Η μαζικότητα, ο ουσιαστικός διάλογος, η ενεργητική συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων φοιτητών, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις ώστε ό,τι αποφασίζεται να γίνεται κτήμα όλων. Έτσι ο καθένας θα είναι ικανός να υποστηρίξει την απόφαση της γενικής του συνέλευσης, να την εμπλουτίσει, αλλά και να διεκδικήσει συλλογικά. Στο κίνημα του Μάη-Ιούνη 2006, 420 γενικές συνελεύσεις είχαν πάρει αποφάσεις αγώνα-κατάληψης. Πράγμα που σημαίνει, ότι οι γενικές συνελεύσεις είναι “από τη φτιαξιά τους” τέτοια όργανα που αντιπροσωπεύουν σε μεγάλο βαθμό τα συμφέροντα και τις ανάγκες της πλειοψηφίας.

Αυτοί είναι και οι κύριοι λόγοι για τους συμβουλίων, και κάθε άλλου τέτοιου οργάνου Πιστεύουμε πως τα φοιτητικά προβλήματα συνδικαλιστή” που θα αναλάβει να διαχειριστεί συνελεύσεις.

οποίους είμαστε ενάντια στην λογική των διοικητικών που προωθεί την ανάθεση και την αντιπροσώπευση. δεν πρέπει να είναι ζήτημα ενός “πεφωτισμένου την κατάσταση, αλλά ζήτημα όλων μέσα στις γενικές

ΕΦΕΕ: Απονεκρωμένη για πάντα! Η ΕΦΕΕ (Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας) παλιότερα και για πολλά χρόνια ήταν το συντονιστικό όργανο των φοιτητών πανελλαδικά, και πολλές φορές στο παρελθόν προτείνοντας κινητοποιήσεις είχε καταφέρει να μετρήσει νίκες. Σήμερα, είναι πια απονεκρωμένη από το φοιτητικό κίνημα, κυρίως για δύο λόγους: Πρώτον, αναγνωρίζοντας ότι εάν συγκροτηθεί, θα αποτελεί ένα “πανελλαδικό ΔΣ” στο οποίο θα έχουν συντριπτικά τους συσχετισμούς οι δυνάμεις των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, και οι αποφάσεις που θα λαμβάνει θα είναι πάντα ενάντια στις φοιτητικές κινητοποιήσεις (ενδεικτικά, η τελευταία απόφαση (1998) καταδικάζει περίτρανα την εξάμηνη κατάληψη που έκαναν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου Κρήτης ενάντια στον νόμο Αρσένη για τα ΠΣΕ, τον οποίο και έριξε κιόλας). Δεύτερον, στην εποχή που η επίθεση στα δικαιώματά μας είναι μεγαλύτερη από ποτέ, δεν μπορεί ένα συγκροτημένο όργανο από το πανελλαδικό αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών να αποτελέσει κύτταρο των αγώνων. Η εποχή που η ΕΦΕΕ ήταν ο ενορχηστρωτής των αγώνων έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Οι φοιτητικοί σύλλογοι έχουν αποδείξει εδώ και πολλά χρόνια πως μπορούν να συντονίζονται οριζόντια, και να συνδιαμορφώνουν πάνω στις αποφάσεις των γενικών τους συνελεύσεων. Δεν είμαστε όμως ούτε με μία “κόκκινη” ΕΦΕΕ, γιατί πλέον οι αγώνες μπορούν και πρέπει να γίνονται μακριά από κάθε λογική ανάθεσης και αντιπροσώπευσης.

Πανελλαδικό Συντονιστικό των Γενικών Συνελεύσεων Πάνω στη λογική που αναφέραμε παραπάνω, πως ο φοιτητής πρέπει να είναι μέτοχος σε όλες τις κινηματικές διαδικασίες και να αισθάνεται και τον εαυτό του ενεργό κομμάτι του φοιτητικού κινήματος, οι φοιτητικοί σύλλογοι τα τελευταία χρόνια και εν μέσω της μάχης τους ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση έχουν συγκροτήσει το πανελλαδικό συντονιστικό των γενικών συνελεύσεων. Σε αυτό ο κάθε φοιτητής μπορεί να συμμετέχει και να μεταφέρει τις αποφάσεις και τους προβληματισμούς που τέθηκαν στην γενική συνέλευση της δικής του σχολής. Σκοπός του συντονιστικού είναι να πάρει μία συνθετική απόφαση από όλες τις επιμέρους συνελεύσεις, και να προωθητικά να δει τον συντονισμό και την περαιτέρω δράση του φοιτητικού κινήματος. (Ενδεικτικά, ήταν αυτό που κατάφερε να βάλει συνελεύσεις ακόμα και στις πιο “μαύρες” σχολές, εκεί που ΠΑΣΠ, ΔΑΠ δεν άφηναν να γίνει.) Το πανελλαδικό συντονιστικό αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα, όμως, και λόγω της “μικρής του ηλικίας” πιστεύουμε ότι θα μπορούσαν να γίνουν βήματα βελτίωσής του. Κάποια από τα πιο εύλογα ερωτήματα που ανακύπτουν, είναι το πώς αυτό το συντονιστικό θα συνεδριάζει σε πιο μόνιμη βάση όταν είναι στα σκαριά κινηματικές προοπτικές (μέχρι στιγμής λειτουργεί μόνο σε περιόδους κινήματος), και με ποιο τρόπο η συζήτηση θα γίνει πιο γόνιμη και θα οδηγεί με πιο προωθητικές για το κίνημα αποφάσεις.

ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΩΝ, ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΩΝ! Εδώ και πολλά χρόνια, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση επιχειρείται να εφαρμοστεί από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Από τον νόμο 815 του 1979, ο οποίος ήταν καρμπόν ο νέος νόμος πλαίσιο της Γιαννάκου, μέχρι σήμερα, τα σχέδιά τους για κατακερματισμό των πτυχίων και των συλλογικών δικαιωμάτων, ποσοτικοποίηση της γνώσης, περικοπές σε όλες τις φοιτητικές παροχές, έχουν πέσει μπροστά στον τοίχο που λέγεται φοιτητικό κίνημα. Το 1998, η ηρωική εξάμηνη κατάληψη των φοιτητών του Πολυτεχνείου Κρήτης, που γέννησε και την Ενωτική Πρωτοβουλία, κατάφερε να αναγκάσει το ΠΑΣΟΚ να αποσύρει τον νόμο Αρσένη για τα Προγράμματα Σπουδών Επιλογής (τα ΙΔΒΕ με άλλο όνομα). Το 2001 με την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ του Ευθυμίου, υιοθετήθηκαν και αιτήματα που ενοποιούσαν φοιτητές ΑΕΙ και ΤΕΙ (ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση), από την σκοπιά του κοινού εργασιακού μέλλοντος. Μαζί, μπόρεσαν τελικά και σταμάτησαν τον νόμο, ο οποίος, παρόλο που ψηφίστηκε, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Το καλοκαίρι του 2006, η Ελλάδα γνώρισε τις μεγαλύτερες φοιτητικές κινητοποιήσεις μετά τη μεταπολίτευση. Οι καταλήψεις έφτασαν τις 420, και όλα τα ιδρύματα της Ελλάδας φώναζαν ενάντια στον νέο νόμο πλαίσιο της Γιαννάκου. Μαζικές συνελεύσεις, μαχητικές διαδηλώσεις, ανάγκασαν την κυβέρνηση σε πολιτική αναδίπλωση, με απόσυρση του νόμου. Και το έργο δεν τελειώνει εκεί. Με την έλευση της νέας χρονιάς, το πανεκπαιδευτικό κίνημα διαδηλώνει ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16, και συνολικά του συντάγματος. Το ΠΑΣΟΚ, υπό την πίεση ενός μεγαλειώδους κινήματος, αναγκάζεται να αποχωρήσει από την ψήφιση της αναθεώρησης, η οποία παγώνει. Ο δρόμος του αγώνα όμως συνεχίζεται. Οι ψηφισμένοι νόμοι για αξιολόγηση και ΙΔΒΕ (από 7 βουλευτές στο θερινό τμήμα της βουλής το 2005), και ο πραξικοπηματικά περασμένος από ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία νόμος πλαίσιο το 2007, οι οποίοι σιγά σιγά εφαρμόζονται, βρίσκονται αντιμέτωποι με το φοιτητικό κίνημα πανελλαδικά. Στην εποχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όπου οι προετοιμασμένες επιθέσεις σε εκπαίδευση και εργασία εντείνονται, είναι πιο επιτακτική από ποτέ η κοινή απάντηση μαθητών – φοιτητών – εργαζομένων, σε ένα μέτωπο παιδείας εργασίας δημοκρατίας, με αιτήματα και προτάγματα που πατούν πάνω στις ανάγκες της θιγόμενης πλειοψηφίας, που θα εμπνέουν τον καθένα να συμμετέχει και να αισθάνεται ο ίδιος κομμάτι του, παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια του.

Θέλουμε ένα φοιτητικό κίνημα:      

Ανεξάρτητο, που μακριά από συμφέροντα του κέρδους και της αγοράς, θα παράγει πολιτική πατώντας πάνω στα υλικά μας συμφέροντα Δυναμικό, που κάθε του διαδήλωση, κινητοποίηση, θα σημαίνει και γεγονός που θα ταρακουνάει συθέμελα ολόκληρη τη χώρα Από τη σκοπιά των αυριανών εργαζομένων, που θα θέτει αιτήματα για μία μόνιμη και αξιοπρεπή δουλειά, δημιουργική εργασία Ενοποιητικό, που θα μιλάει όχι μόνο για τις φοιτητικές ανάγκες, αλλά και για τις ανάγκες ολόκληρης της νεολαίας που έχει το ίδιο εργασιακό μέλλον Ανατρεπτικό, που ταυτόχρονα με τις απτές διεκδικήσεις της καθημερινότητας, θα φωνάζει πως οι ανάγκες μας δεν χωρούν στο υπάρχον σύστημα Μαζικό, που οι διαδικασίες, οι συνελεύσεις, τα συντονιστικά, οι διαδηλώσεις, θα σφύζουν από κόσμο που φωνάζει για ανατροπή!

Ένα κίνημα που σε οργανική σύνδεση με το εργατικό κίνημα, θα αποτελεί το πιο ορμητικό κομμάτι του μετώπου παιδείας-εργασίας, που θα είναι ο νικητής στον πόλεμο σε όλα τα μέτωπα που μας έχουν κηρύξει! Το σύνολο των νόμων και της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης πέραν των άμεσων επιπτώσεων που έχει στη καθημερινή ζωή και τον ελεύθερο χρόνο του φοιτητή, καθώς και την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία, έχει σαφή προσανατολισμό στην διαμόρφωση του φοιτητή ως μελλοντικό εργαζόμενο. Οι κατευθύνσεις και πιέσεις για τις εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις/μεταρρυθμίσεις που αντιμετωπίζουμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα προέρχονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η τελευταία ήδη από το 1998 με τη συνθήκη της Λισσαβόνας έχει θέσει ως βασικό στόχο της την ενίσχυση της Ευρωπαϊκής οικονομίας, ώστε μέχρι το 2010 να φτάσει στο σημείο να ανταγωνίζεται επί ίσοις όροις αυτή των ΗΠΑ. Πάνω σε αυτήν την κατεύθυνση, το 2001 επακολούθησε η σύνοδος των υπουργών παιδείας στην Μπολόνια, όπου τέθηκαν συγκεκριμένοι στόχοι για την εκπαίδευση στις χώρες-μέλη, στα πλαίσια της προηγούμενης κοινής απόφασης. Η εισαγωγή της αξιολόγησης και των πιστωτικών μονάδων στο εκπαιδευτικό σύστημα οδηγεί στην κατάργηση ουσιαστικά των πτυχίων και τον κατακερματισμό τους, αφού το μοναδικό κριτήριο-”απόδειξη” γνώσης και εύρεσης εργασίας θα είναι ο αριθμός των credits. Ως αποτέλεσμα ο κάθε μελλοντικός εργαζόμενος θα εξαναγκάζεται να τρέχει όλη του τη ζωή από μεταπτυχιακό σε σεμινάριο και σε ΙΔΒΕ, ώστε να έχει πιθανότητες στην αγορά εργασίας, ο ορισμός δηλαδή του ελαστικού εργαζομένου. Ο ατομικός δρόμος και ο ανταγωνισμός αποτελούν μονόδρομο σε ένα τέτοιο δυσοίωνο μέλλον - μιας και η έννοια της συλλογικής διεκδίκησης δεν έχει πλέον καμία σημασία, καθώς οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν τίποτα κοινό να διαπραγματευτούν. Μέσα στο Πανεπιστήμιο/ΤΕΙ/ΚΕΣ οι φοιτητές κλείνουν 12ωρα από μάθημα σε εργαστήριο, με καμία διάθεση και ευκαιρία να παλέψουν για οποιαδήποτε βελτίωση της εκπαιδευτικής και κοινωνικής τους ζωής, σε ένα μέλλον όπου ο θεσμός των συνελεύσεων έχει ξεχαστεί. Στα πρότυπα των αμερικανικών πανεπιστημίων o φοιτητής-μελλοντικός εργαζόμενος καλείται να προσαρμοστεί στις μελλοντικές συνθήκες εργασίας του, με αυστηρά deadlines και βαρύ φόρτο εργασίας, ενώ παράλληλα καλείται να παράγει έργο και έρευνα προς όφελος των χορηγών του ιδρύματος, και όχι φυσικά της κοινωνίας. Αποφοιτώντας θεωρείται ήδη κομμάτι της αγοράς εργασίας, έτοιμος προς εκμετάλευση, αφού έχει μάθει τις συγκεκριμένες εργαλειακές γνώσεις που έχουν ζήτηση, ένω παράλληλα, προς ευχαρίστηση των εργοδοτών του, συνεχίζει πάντα στον ατομικό δρόμο και μακριά από τις συλλογικές διεκδικήσεις (σωματεία, συνελεύσεις), αφού όπως και στην εκπαίδευση θεωρεί τους συναδέλφους του ανταγωνιστές του και ο ίδιος έχει εμποτιστεί με αυτή την αντίληψη. Αυτό το μέλλον σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που θέλει και οραματίζεται η νεολαία και το φοιτητικό κίνημα, που τα τελευταία χρόνια κατεβαίνει στους δρόμους, με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό του Δεκέμβρη, και δίνει με όλες του τις δυνάμεις τη μάχη απέναντι στις αντιεκπαιδευτικές -και όχι μόνο- μεταρρυθμίσεις. Στην εκπαίδευση που θέλουμε δεν χωράνε ταξικοί και οικονομικοί φραγμοί που εφαρμόζονται μέσω εξεταστικών συστημάτων – πανελλήνιες εξετάσεις – που δεν δίνουν ίσες ευκαιρίες σε κάθε μαθητή προς την ανώτατη εκπαίδευση. Συστήματα τα οποία κατατάσσουν τη νεολαία με δήθεν αξιοκρατικά κριτήρια και αποκλείουν μεγάλη μερίδα όσων θέλουν να σπουδάσουν από το να το καταφέρουν, εξαναγκάζοντας άλλους να πληρώσουν για αυτό. Παλεύουμε ώστε η πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση να είναι ελεύθερη για όλους, ανεξάρτητα από την ταξική προέλευση και τις οικονομικές δυνατότητες του καθένα και της οικογένειας του. Ως πρώτες διεκδικήσεις, άμεση κατάργηση της βάσης του 10 και καμία σκέψη για υποχρεωτική στράτευση στα 18 ή τα 21. Προϋπόθεση για να φτάσουμε στην μετάβαση αυτή από την δευτεροβάθμια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι ένα ενιαίο 12χρονο σχολείο δημόσιο και δωρεάν για όλους, το οποίο θα αποσπαστεί από την παραδοσιακή

συνταγή “μεταλαμπάδευσης” της γνώσης και τις σχέσεις αυθεντίας-μαθητευόμενου (?), θα καλύπτει πλήρως την διαδικασία της μάθησης και θα καθιστά αχρείαστη την παραπαιδεία και την οικονομική επιβάρυνση της οικογένειας. Ως απάντηση στον κατακερματισμό της νεολαίας ήδη από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση παλεύουμε για την κατάργηση των ΕΠΑΛ/ΕΠΑΣ – καμία εργασιακή/εργαλειακή γνώση στο σχολείο. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην κατάτμηση της νεολαίας μετά το λύκειο σε ΑΕΙ/ΤΕΙ/ΚΕΣ/ΙΕΚ, άλλος ένας πλαστός διαχωρισμός/κατάταξη ανάμεσα στους νεολαίους. Το αντικείμενο σπουδών και το εργασιακό μέλλον των φοιτητών/σπουδαστών είναι κοινό και πρέπει να παλεύουμε για αυτό συλλογικά και όχι διαχωρισμένοι και ανταγωνιστικά με βάση το είδος της σχολής και τα χρόνια φοίτησης. Απαιτούμε ενιαία εκπαίδευση πανεπιστημιακού επιπέδου για όλους, δημόσια και δωρεάν. Πάνω στη βάση της κοινής και συλλογικής διεκδίκησης και διαπραγμάτευσης των δικαιωμάτων μας στην αγορά εργασίας, τασσόμαστε ενάντια στην πολυδιάσπαση των πτυχίων μας και της υπερ-εξειδίκευσης των γνωστικών αντικειμένων. Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο, με όλα τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτό, ώστε αυτό να αποτελεί μοναδική προϋπόθεση για την εύρεση εργασίας. Θέλουμε οι γνώσεις που παίρνουμε από το πανεπιστήμιο να έχουν επιστημονικό περιεχόμενο και βάθος, το οποίο θα μας παρέχει το βασικό υπόβαθρο που χρειαζόμαστε για να μάθουμε και να χρησιμοποιήσουμε οποιοδήποτε υπάρχον και μελλοντικό εργαλείο που πιθανώς να χρειαστούμε στην εργασία μας. Μακριά από λογικές συνεχούς μάθησης επιφανειακών και πρόσκαιρων γνώσεων και δια βίου εκπαίδευσης, απαιτούμε το οποιοδήποτε κόστος εμπλουτισμού των γνώσεών μας να επιβαρύνει αποκλειστικά τον εργοδότη. Επειδή το πανεπιστήμιο αποτελεί στην ουσία καθρέφτη της κοινωνίας, και η λειτουργία του αντικατοπτρίζει και τη λειτουργία της ίδιας της κοινωνίας, θέλουμε η ερευνά που παράγεται σε αυτό, και στην οποία εμείς οι ίδιοι πολλές φορές συνεισφέρουμε να είναι προς όφελος αυτής. Με ντροπιαστικό παρελθόν την έρευνα με πολεμικές εφαρμογές, ή την έρευνα που ενισχύει την καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων (αεριωθούμενα τύπου Predator στο ΜΠΔ και αναγνώριση φωνής και οπτικής ταυτότητας στο ΗΜΜΥ του Πολυτεχνείου Κρήτης), θέλουμε έρευνα που αναπτύσσει καινοτομίες σε τομείς όπως λόγου χάρη της βιοϊατρικής και της προστασίας του περιβάλλοντος. Το σύνολο των διεκδικήσεων μας δεν κατατίθεται ως συνολικό και ληγμένο πρόγραμμα προς συζήτηση για άμεση εφαρμογή και ψήφιση. Είναι μια δυναμική παλέτα αιτημάτων, τα οποία δεν σταματούν να διαμορφώνονται, να εμπλουτίζονται με νέα, και να “παλεύονται” καθημερινά στον κόσμο, όχι μόνο αυτόν με κινηματική λογική, αλλά το σύνολο του, έτσι ώστε να δοκιμάζονται, να κρίνονται και να βελτιώνονται συνεχώς με κατεύθυνση τις ανάγκες και τα πιστεύω της νεολαίας. Οι διεκδικήσεις και οι ιδέες μας δεν έχουν μοναδικό χώρο επώασης και εφαρμογής αυτόν της εκπαίδευσης ή στην πορεία της εργασίας. Πιστεύουμε ότι ακόμα και οι προτάσεις μας για την παιδεία δεν γίνεται να εφαρμοστούν πλήρως στο υπάρχον σύστημα, και γιαυτό αναζητούμε διεξόδους για μια διαφορετική λειτουργία ολόκληρης της κοινωνίας. Σε αυτό το πλαίσιο επιδιώκουμε να βρισκόμαστε στο πλευρό του εργατικού κινήματος, αφενός ως μελλοντικοί εργαζόμενοι, αλλά και επειδή στις διεκδικήσεις του αναγνωρίζουμε τις ίδιες ανησυχίες και διεξόδους με αυτές τις οποίες βρισκόμαστε αντιμέτωποι και επεξεργαζόμαστε και εμείς. Όπως στο παρελθόν βρεθήκαμε μαζί με το εργατικό κίνημα στο δρόμο, στους αγώνες μας ενάντια στην αντι-ασφαλιστική μεταρρύθμιση, το αντιπολεμικό κίνημα, το κίνημα αλληλεγγύης στους μετανάστες (κομμάτι και του εργατικού, αλλά στα προτάγματα μας για ελεύθερη πρόσβαση χωρίς φραγμούς και του φοιτητικού κινήματος), αλλά όπως και το εργατικό κίνημα στάθηκε στο πλάι μας στον αγώνα μας ενάντια στην αντι-εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, έτσι θα συνεχίσουμε και στους αγώνες που έρχονται.

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!