Istocni Front.docx

Istocni front 1941-1944

Istočni front je bio daleko najveće i najkrvavije bojište Drugog svetskog rata, i zaista ima malo је својом делатношћу изменио изглед Земље и у знатној мери оштетио биосферу. На огромним површинама планете потпуно су уништени природни екосистеми (шуме, степе, мочваре) или су замењени вештачким (плантаже, фарме, насеља). Оно мало природе, која још постоји као нетакнута, полако нестаје под притиском човека. Најпре је угрозио шуме као најсложеније и најпродуктивније екосистеме. И данас се то наставља у тропским шумама Амазона, западне Африке и југоисточне Азије. Читаво Средоземље било је некада покривено тврдолисном, слаборастућом шумом, а сада је та област, сечом шума, претворена у антропогену пустињу и камењар.

Црвене и црне књиге Italijanska invazija Albanije je bio kratkotrajni oružani sukob koji se u aprilu 1939. odigrao između Kraljevine Italije na jednoj, i Kraljevine Albanije na drugoj strani i završio okupacijom Albanije, koja je nakon toga personalnom unijom spojena sa fašističkom Italijom kao dio tzv. Italijanskog Carstva. Uzrok invazije je bilo nastojanje Italije da mladu albansku državu iskoristi kao izvor sirovina, odnosno kao svojevrsni mostobran za dalju ekspanziju na Balkan, odnosno neuspjeh Italije da okupira Albaniju u tzv. Valonskom ratu 1920. godine. Napori da se Albanija okupira ili barem politički čvršće veže uz Italiju su se intenzivirali pod vladavinom Benita Mussolinija, ali se tome opirao kralj Zog I od Albanije, nastojeći očuvati nezavisnost svoje države. Kada je u Evropi u proljeće 1939. godine eskalirala diplomatska kriza, odnosno nacistička Njemačka okupirala Čehoslovačku, Mussolini je dobio dodatni motiv za akciju u nastojanju da očuva prestiž, odnosno pokaže se jednakim svom osovinskom partneru Hitleru. Povod za akciju je bilo rođenje Zogovog sina, odnosno mogućnost stvaranja dinastije koja bi dala dodatni legitimitet nezavisnoj Albaniji. Italijanska vlada je 25. marta 1939. uputila službeni ultimatum u Tiranu zahtijevajući da Albaniju okupiraju italijanske trupe. Albanska vlada na njega nije odgovorila, ali se nije ni pripremila za rat, niti o ultimatumu obavijestila javnost, koja je toga postala svjesna tek kada su 6. aprila Tiranu nadletile stotine italijanskih aviona bacajući letke s obavijestima o predstojećoj okupaciji. Zog je, svjestan da se slabo opremljena i obučena albanska vojska ne može ravnopravno oduprijeti italijanskim snagama podržanim mornaricom i zrakoplovstvom, planirao namjerno ostaviti luke i gradove nebranjenima, odnosno sa vojskom se povući u planinsku unutrašnjost i odatle organizirati otpor. Taj se plan, međutim, već prvi dan izrodio u sveopću paniku i bijeg vodećih članova vlade. Iako su u nekim mjestima lokalni dobrovoljci Italijanima pružali žestok otpor, italijanske snage su već prvi dan uspjele zauzeti sve albanske luke, a već sljedeći dan i glavni grad Tiranu, kao i Skadar. Pet dana kasnije su Italijani sazvali nacionalni parlament koji je italijanskog kralja Viktora Emanuela III proglasio novim kraljem Albanije, a Šefketa Verlaćija za premijera. Italijani su vlast nad Albanijom (s izuzetkom južnog dijela nakratko

izgubljenog tokom grčko-italijanskog rata) zadržali sve do kapitulacije u drugom svjetskom ratu 1943. godine, kada su ih zamijenili Nijemci. ostrvo i danas se koriste kao temelj za izučavanje amfibijskog ratovanja. Zbog potrebe stacioniranja lovačkih aviona za pratnju bombardera pri napadu na japanska ostrva, saveznici se odlučuju za napad na ovo ostrvo koje se prostire samo na 21 km². Njegova odbrana sastojala se od 21.000 japanskih vojnika pod vođstvom generala Tadamičija Kuribajašija dok su se na suprotnoj strani nalazila 4. i 5. divizija marinaca koja je brojila skoro 100.000 vojnika. Japanci su se povukli u unutrašnjost ostrva gde su gerilskim akcijama iz tunela i rovova planina onemogućavali učvršćenje američkih položaja kojima je trebalo oko mesec dana da ovo ostrvo osvoje. Treća divizija marinaca koja dolazi u pomoć, još više povećava gužvu na obali, čime dolazi do ukupnog gubitka od oko 7.000 mrtvih. [8]Tokom borbe, Amerikanci zbog nemogućnosti ulaska u podzemne tunele upotrebljavaju bacače plamena i time uništavaju položaje japanske vojske. Pri kraju sukoba, Japanci se povlače na južni deo ostrva gde se bore do zadnjeg. Ukupno je u obrani ostrva poginulo više od 20.000 Japanaca.

Okinava Za Amerikance, Okinava je bila zadnja prepreka na putu za Japan, dok je jednako tako Japancima, nakon gubitka Ivo Džime, to bila zadnja obrana matičnih ostrva. Bitka za Okinavu, poznata i kao operacija “Iceberg”, započeta je 1. aprila 1945., kada je 10. Armija američke kopnene vojske, uz potporu 3. Amfibijskog korpusa i 24. Armijskog korpusa s ukupno 183.000 vojnika, izvršila invaziju na Okinavu, Iako su pripreme koje su se sastojale od snažnih avio napada trajale od 18. marta (ostrvo je povremeno bilo bombardovano i ranije), glavnica japanskih snaga se uspeva povući u unutrašnjost ostrva u već izgrađene i dobro utvrđene položaje, pa se bitka smatra završenom tek 21. juna. Ratovanje u džunglidovodi do velikih gubitaka na strani saveznika, ali su na kraju ipak Japanci pretrpeli težak poraz: gube oko 66.000 vojnika, dok su američki gubitci iznosili 12.283 poginulih. Padom Okinave pada i zadnje japansko uporište na putu prema glavnim ostrvima. Samim tim, saveznici završavaju pripreme invazije samog Japana.

ostrvo i danas se koriste kao temelj za izučavanje amfibijskog ratovanja. Zbog potrebe stacioniranja lovačkih aviona za pratnju bombardera pri napadu na japanska ostrva, saveznici se odlučuju za napad na ovo ostrvo koje se prostire samo na 21 km². Njegova odbrana sastojala se od 21.000 japanskih vojnika pod vođstvom generala Tadamičija Kuribajašija dok su se na suprotnoj strani nalazila 4. i 5. divizija marinaca koja je brojila skoro 100.000 vojnika. Japanci su se povukli u unutrašnjost ostrva gde su gerilskim akcijama iz tunela i rovova planina onemogućavali učvršćenje američkih položaja kojima je trebalo oko mesec dana da ovo ostrvo osvoje. Treća divizija marinaca koja dolazi u pomoć, još više povećava gužvu na obali, čime dolazi do ukupnog gubitka od oko 7.000 mrtvih. [8]Tokom borbe, Amerikanci zbog nemogućnosti ulaska u podzemne tunele upotrebljavaju bacače plamena i time

uništavaju položaje japanske vojske. Pri kraju sukoba, Japanci se povlače na južni deo ostrva gde se bore do zadnjeg. Ukupno je u obrani ostrva poginulo više od 20.000 Japanaca.

Okinava Za Amerikance, Okinava je bila zadnja prepreka na putu za Japan, dok je jednako tako Japancima, nakon gubitka Ivo Džime, to bila zadnja obrana matičnih ostrva. Bitka za Okinavu, poznata i kao operacija “Iceberg”, započeta je 1. aprila 1945., kada je 10. Armija američke kopnene vojske, uz potporu 3. Amfibijskog korpusa i 24. Armijskog korpusa s ukupno 183.000 vojnika, izvršila invaziju na Okinavu, Iako su pripreme koje su se sastojale od snažnih avio napada trajale od 18. marta (ostrvo je povremeno bilo bombardovano i ranije), glavnica japanskih snaga se uspeva povući u unutrašnjost ostrva u već izgrađene i dobro utvrđene položaje, pa se bitka smatra završenom tek 21. juna. Ratovanje u džunglidovodi do velikih gubitaka na strani saveznika, ali su na kraju ipak Japanci pretrpeli težak poraz: gube oko 66.000 vojnika, dok su američki gubitci iznosili 12.283 poginulih. Padom Okinave pada i zadnje japansko uporište na putu prema glavnim ostrvima. Samim tim, saveznici završavaju pripreme invazije samog Japana.