In H2

1. 1. 1 = struikelgevaar 2= trap 3= sneeuw 4= irritant 5= gasmasker 6= helm 7= bril 2. Toetsenbord is sneller, numeriek is handiger 3. Menu en berichten, en browser.

Computers en taal Bij tekst hebben we onder andere ASCII en Unicode, bij digitale beelden hebben we bitmaps, GIF, PNG, JPG en vele andere formaten. In het geheugen of op de harde schijf van je computer is al die informatie niets meer dan een reeks bits. De vraag is nu: hoe weet je computer wat een reeks bits voorstelt? Of: Als je via internet een foto naar een kennis stuurt, hoe weet die computer dan dat de reeks bits een gif-bestand is? Als we het lezen als een rij van 6 ASCII-letters staat er ‘Wat is’. Het kunnen ook twee pixels uit een bitmap zijn, met de rgb-waarden 87,97,116 (blauwgrijs) en 32,105,115 (donkerblauw) Of drie korte gehele getallen: 22369, 29728 en 26995. Wat is het nu? Dit probleem is niet zo gemakkelijk op te lossen. Het helpt niet om eerst de tekst “Ik stuur nu de tekening vijver.gif” te sturen, dat is ook weer een reeks bits! Het uitwisselen van informatie heeft ook een technische kant. Hoe werkt het versturen van een rij bits via internet? Dit bespreken we niet in deze cursus, maar het komt aan de orde in blok 2.

Teken en betekenis Elk stukje informatie, elk bericht bestaat uit twee delen. Allereerst is er de vorm waarin het bericht gegoten is. Bij computers zijn dit rijen bits. We noemen dit het teken. Letters, wegwijsborden en symbolen op verpakkingen van producten zijn andere voorbeelden van tekens. Allerlei soorten informatie kun je digitaal maken en wordt zo een rij bits. De zender moet een manier vinden om de ontvanger duidelijk te maken wat de betekenis van die rij bits is. Pas dan kan de communicatie goed verlopen. Dit gaat met behulp van een protocol. We gaan daar later in deze cursus dieper op in. Om eenduidigheid van informatie te bereiken moeten er precieze afspraken gemaakt worden over de betekenis van tekens. ‘Afspraak’ is hier een groot woord, je bent zelf nooit betrokken geweest bij het afspreken van de betekenis van verkeersborden. Wanneer de informatie begrijpelijk moet zijn voor miljoenen mensen, is er een instelling die de betekenis vastlegt en de rest van de mensen moet de betekenis leren.

Eenduidigheid en standaardiseren De afspraken over betekenis worden hier niet hard vastgelegd, maar groeien langzaam maar zeker. Soms zijn er geen harde afspraken. Er zijn in de dagelijkse communicatie tussen mensen allerlei tekens, die een bepaalde betekenis hebben Afspraken over de betekenis van tekens wil men vaak zo simpel mogelijk houden. Een fabrikant wil niet dat consumenten op cursus moeten om de tekens op de bediening van een magnetron te begrijpen. Bij de bediening van computers zien we hetzelfde. Computergebruikers werken met programma’s die uitgebreide mogelijkheden hebben. Deze moeten door de gebruiker gemakkelijk gevonden en toegepast kunnen worden. De bediening van die programma’s loopt via een interface. De vensters van Microsoft Windows zijn een voorbeeld van standaardisatie. Welk programma je ook gebruikt, de bediening van de vensters is het hetzelfde. De metaforen zie je in de symbolen die gebruikt worden. Een loep staat voor de zoekfunctie, een schaar voor knippen. Als de informatie alleen voor een kleine groep toegankelijk moet zijn kun je afspraken maken die je juist niet bekend maakt. Dit gebeurt veel in de sport: een volleybalteam spreekt tekens af om aan te geven wat voor soort aanval ze zullen spelen. Je kunt ook denken aan geheimschrift, het coderen van tekst met de bedoeling dat alleen een select groepje mensen de informatie kan lezen. 3. 1. -Druksensor -? 2. Elektronica fabriek, kleine en precieze taken uitvoren(dingen solderen) Ontruimingsdienst 3. Prog werkt niet 4. 1. Verschillende frequenties 2. –Dan moet je de acceptgiro opnieuw invullen - Je hebt geen pincode

Communicatiemiddelen

We kunnen twee soorten communicatie onderscheiden: directe en indirecte communicatie. Bij directe communicatie verloopt er weinig of geen tijd tussen het zenden van een bericht en het ontvangen. Daardoor kan er soms direct geantwoord worden, er gaan berichten over en weer. Voorbeelden zijn gesprekken en msn, maar ook radio. Bij indirecte communicatie verloopt er meer tijd tussen het zenden en ontvangen. De informatie wordt bewaard en pas later door de ontvanger bekeken. Een communicatiemiddel noemen we ook wel een medium of een informatiedrager.. Om directe communicatie tussen computers mogelijk te maken, zijn veel precieze afspraken nodig, die beschreven worden in een protocol. We gaan hier in het volgende onderdeel nader op in.

Sensoren en actuatoren Computers communiceren ook direct met hun omgeving. Voorbeelden hiervan vind je in de robotica. Robots kunnen informatie uit de omgeving waarnemen en ze kunnen de omgeving ook beïnvloeden. Een systeem dat een moderne robotarm bestuurt, kan waarnemen of er iets tussen de grijper zit. Die informatie krijgt het van een apparaat dat registreert of er iets tegen de binnenkant van de grijper drukt.Een apparaat dat iets in de omgeving waarneemt en signalen doorgeeft aan een systeem heet een sensor. Behalve druksensoren zijn er ook andere. Er bestaan temperatuursensoren, sensoren die licht meten, enzovoort.Het systeem dat de robotarm bestuurt, kan de omgeving ook beïnvloeden. De robotarm wordt bewogen door motoren in de arm. Het systeem bestuurt die motoren. We spreken dan van een actuator. Er zijn allerlei soorten actuatoren: om een kraan open of dicht te draaien, een alarmsignaal te geven enzovoort.

Communicatie en protocol

Bij communicatie worden niet alleen de berichten zelf uitgewisseld, maar ook allerlei informatie die de communicatie in goede banen moet leiden. Een brief moet je voorzien van een adres, tijdens een gesprek moet je op de een of andere manier duidelijk maken dat je iets wilt gaan zeggen. Aan het eind van een gesprek sluit je de communicatie af door elkaar te groeten. De informatie die je uitwisselt om de communicatie goed te laten verlopen, heet stuurinformatie. Belangrijke stuurinformatie betreft bijvoorbeeld: Vaak wordt er meer dan één protocol tegelijk gebruikt. Elk van deze protocollen beschrijft dan hoe een deel van de communicatie geregeld wordt. Een voorbeeld daarvan is de verbinding met het internet. Daarbij gebruikt de computer diverse protocollen: IP, TCP, HTTP en andere.

Een paar voorbeelden van protocollen De computer gebruikt tijdens het communiceren diverse protocollen zoals: IP, TCP, HTTP en andere. IP staat voor Internet Protocol en regelt het versturen van pakketjes data tussen twee computers. Een belangrijk onderdeel daarvan is dat IP ervoor zorgt dat de informatie naar de juiste computer gaat. Daarvoor krijgen de aangesloten computers een IP-adres. Een IP-adres bestaat uit vier getallen van 8 bits, dat is dus van 0 tot en met 255. Daartussen staan puntjes, 213.84.148.29 is een voorbeeld van zo’n IP-adres.Met deze vier getallen kunnen zo’n 4 miljard computers een adres krijgen. In de toekomst is dat niet genoeg, daarom is vanaf 2006 een nieuwe versie van IP ingevoerd, waarin grotere getallen gebruikt worden.TCP staat voor Transfer Control Protocol. Dit zorgt ervoor dat data foutloos overgezonden worden. TCP en IP zorgen samen voor correcte verzending van data tussen twee computers. Daarom zie je ze vaak samen: TCP/IPAndere bekende protocollen zijn FTP (File Transfer Protocol), voor het uploaden en downloaden van bestanden op een server, SMTP (Simple Mail Transfer Protocol) voor het versturen van e-mailberichten, POP (Post Office Protocol) voor het beheren van je mailbox bij een provider en HTTP (HyperText Transfer

Protocol).Deze protocollen regelen elk een deel van het transport van data over een netwerk. Je zou dit kunnen vergelijken met een bezorgdienst van data, zie: Animaties over de werking van protocollen.HTTP zorgt voor de verzending van webpagina’s. Als voorbeeld bekijken we HTTP wat nader.