Hangende Tuinen

Hangende tuinen Terwijl de regenbui miezert, passeer ik het onttakelde voormalige kledingarsenaal Weenink. Velen vonden het gebouw een vloek. De opdrachtgever had de moed om op korte afstand van een bakstenen monument betonarchitectuur te plaatsen. Een schoolvoorbeeld van eigentijdse bouw, waarin geen geschiedvervalsing werd gepleegd. Geen nep Oudhollands gevelwerk, maar schoon beton waarin de houtnerven van de bekisting nog zichtbaar zijn. Zeker geen vloek. Helaas sloeg de groene aanplant in de robuuste balkons niet aan. Wat hangende tuinen hadden moeten worden is verworden tot een grijze betonbunker. Nieuwerwetse aanpassingen zoals kunstoffen kozijnen hebben het gebouw er ook niet mooier op gemaakt. Waar is de schoonheid gebleven van een weerspiegelende Laurentiuskerk in kozijnloos glas? De netten en agressieve uitsteeksels tegen een postduivenplaag maken het naargeestige plaatje af. Hoe heeft het zover kunnen komen? De gemeente heeft het gekocht en wil het afbreken om ruimte te maken voor een nieuw plein. De wethouder ziet de bui al hangen de boeken in te gaan als cultuurbarbaar. In de krant sputtert hij tegen. Terwijl scharrelend zwerfblad het straatbeeld verder verziekt zie ik een Hummer op de stoep geparkeerd. Ik herken de bestuurder. Hé als dat Lou niet is? Lou Buttonville? Da’s lang geleden. Twee jaar geleden, kwam hij met een wild idee. De gemeente kon zonder raadzaal; door internet een achterhaald concept. “Moet je eens fysiek overleggen dan huur je daar een zaal voor af. Kom je ook nog eens onder de bevolking. Als je efficiënt met de overcapaciteit aan vergaderruimte in de lokale horeca omgaat kun je daar alles onderbrengen” opperde hij toen profetisch. De gemeente Oude IJsselstreek besloot vorige week het uit te proberen. “Hé Melkendiek.Ik heb zodadelijk beraad over het Kerkplein. Ik heb een nog veel wilder voorstel. Dit, wijzend naar de leegstaande betonkolos moet je niet willen afbreken. Da’s pas kapitaalvernietiging! Je kunt er driemaal zoveel voor terug krijgen.” Ik kijk hem vragend aan, terwijl hij gebarend de drie bouwlagen schetst. “Op de begane grond parkeren en eventueel ruimte voor kofferbakmarkten. Daarna twee lagen voor terras en evenementen. Wat wil je nog meer?” “Op de balkons potaarde met eindelijk de door de architect beoogde groene invulling” anwoord ik vertwijfeld. Zou het dan toch nog lukken, de hangende tuinen van Varsseveld?