Character Creation.docx

RAITH Emily’s Character/Alex Μακρίδης

[Απόσπασμα της συνέντευξης του στην LIFO ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2019] Ο Αλέξανδρος Μακρίδης είναι ένας ταλαντούχος νέος ηθοποιός, που βραβεύτηκε με το Βραβείο Χορν 2018, και θα το παραδώσει στον επόμενο, τον Απρίλιο του 2019. Με αφορμή την παράσταση που πρωταγωνιστεί, συναντιόμαστε στο στέκι του στο Μεταξουργείο, και θέλουμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα. [Το Βραβείο «Δημήτρης Χορν» είναι ο σταυρός που φορούσε ο ηθοποιός, ο οποίος περνάει κάθε χρόνο από τον έναν βραβευμένο στον άλλο, συνοδευόμενος από περγαμηνή. Το βραβείο είναι ετήσιο, επαμειβόμενο και απονέμεται για την καλύτερη ερμηνεία νέου άντρα ηθοποιού κατά την περασμένη θεατρική περίοδο. Το θεσμοθέτησε ο Σταμάτης Φασουλής και το χρηματοδοτεί ο Γιάννης Χορν.] «Έχω τελειώσει τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στο τμήμα της υποκριτικής και εργάζομαι ως ηθοποιός τα τελευταία 5 χρόνια.» «Ήμουν καλός μαθητής αλλά είχα πάντα μια ιδιαίτερη αγάπη για τα θεωρητικά μαθήματα. Αγαπούσα την λογοτεχνία, τα αρχαία ελληνικά, τα λατινικά.» «Με το θέατρο ασχολήθηκα από μικρός, ήμουν σε διάφορες θεατρικές ομάδες, αλλά είχα και τις πανελλήνιες και μέχρι τότε το θέατρο ήταν κάτι που έκανα για να περάσω καλά. Πέρασα στο θεωρητικό τμήμα της Καλών Τεχνών, αλλά δεν τελείωσα ποτέ τη σχολή.» «Ήμουν από τα παιδιά που πάντα ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν στη ζωή τους, ήθελα να γίνω ηθοποιός ή χορευτής. Έκανα μπαλέτο και σύγχρονο και ακόμα κάνω σύγχρονο, τώρα ετοιμάζουμε μάλιστα μια χορευτική παράσταση με

χορογράφο τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, για τον Μάιο, αλλά δεν μπορώ να αποκαλύψω τίποτα ακόμα γιατί δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως είμαι πολύ χαρούμενος, είναι εμπειρία ζωής να δουλεύεις με έναν τέτοιο καλλιτέχνη.» «Ναι θεωρώ τον εαυτό μου από τους τυχερούς της γενιάς μου. Έχω πάρα πολλούς φίλους με διδακτορικά και χρόνια σπουδών, που πασχίζουν να ενσωματωθούν σε ένα άσχετο (με αυτό που έχουν σπουδάσει) εργασιακό περιβάλλον. Ξέρω πραγματικά ταλαντούχα παιδιά, που δεν καταφέρνουν να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα.» «Όχι δεν νιώθω σίγουρος, και ποτέ δεν θα νιώσω. Μπορεί να έχεις κλείσει μια δουλειά, αλλά δεν ξέρεις ποτέ πότε θα έρθει η επόμενη. Δεν ξέρεις πως θα ζήσεις τον επόμενο μισό χρόνο, αν θα σε διαλέξουνε να παίξεις κάπου. Είναι ένα άγχος που όσοι δουλεύουν στο θέατρο το βιώνουν, και καταφεύγουν σε δεύτερες δουλείες ώστε να είναι σίγουροι ότι θα έχουν τα προς το ζην για τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου.» «Ναι εγώ μένω μόνος μου στην Αθήνα, οι γονείς μου είναι στην Κρήτη. Φύγαμε από την Αυστραλία όταν ήμουν 5 χρονών και τα τελευταία 21 χρόνια είμαστε στην Ελλάδα.» «Δεν θυμάμαι πολλά από την ζωή εκεί. Θυμάμαι το σπίτι μας, είχε έναν μεγάλο κήπο που περνάγαμε πολύ ωραία όταν ήμασταν μικροί. Ζούσαμε σε ένα προάστιο της Μελβούρνης, και ήταν ήρεμα παιδικά χρόνια. Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα ήταν πολύ διαφορετικά όλα, αλλά συνήθισα αμέσως. Στον αδελφό μου από την άλλη που ήταν και πιο μεγάλος δεν του άρεσε καθόλου η αλλαγή, αλλά εγώ δεν είχα προλάβει να συνηθίσω εκεί. Η μετακόμιση μου από την Κρήτη στην Αθήνα θα έλεγα πως ήταν πιο δύσκολη.» «Ναι, αφήνεις τους φίλους σου, την οικογένεια σου, τη ζωή σου, και πας κάπου που ξαφνικά πρέπει να ξεκινήσεις τα πάντα από την αρχή. Ευτυχώς πήρα το σκύλο μου μαζί.» Μας λέει με ένα χαμόγελο. «Με τον χαρακτήρα που παίζω βρίσκω πολλά κοινά. Είμαι και εγώ ένας άνθρωπος που διαβάζει πολύ, και δεν είμαι ιδιαίτερα κοινωνικός. Σε ένα μεγάλο δωμάτιο αν θες να με βρεις, θα είμαι πάντα κάπου απόμερα, και καπνίζοντας, θα διαβάζω ένα βιβλίο.» «Είναι μεγάλη πρόκληση να παίζεις έναν περιθωριακό χαρακτήρα. Σε ρόλους με τόσες δυσκολίες αναπόφευκτα αναζητάς και τα δικά σου προβλήματα. Όχι με την έννοια της ψυχανάλυσης, αλλά γιατί βρίσκεις το θάρρος να δείξεις την προσωπική σου στιγμή, το φόβο, τον θυμό σου. Φωνάζεις «είμαι εδώ και δεν φοβάμαι να εκτεθώ σ' εσάς», γιατί η έκθεση εμπεριέχει μια βαθιά απόλαυση.» «Ναι είναι εντάξει να κάνει κανείς λάθη. Εξελισσόμαστε μέσα από τα λάθη μας, είναι η μόνη αποδεδειγμένη επιστημονικά μέθοδος για να μάθεις. Προσωπικά γίνομαι καλύτερος στην δουλειά μου και με βοηθάνε πολύ τα αρνητικά σχόλια. Είναι πολύ ωραίο να ακούς τι δεν άρεσε σε κάποιον και πως μπορείς να βελτιωθείς, είναι διδακτικό. Πρέπει να βελτιωνόμαστε συνεχώς και πρέπει να ακούμε. Και μόνο να ζήσεις την εμπειρία του λάθους σου είναι σημαντικό, δεν μπορείς να ελέγχεις πάντα την κατάσταση και να συμβαίνουν όλα όπως τα θέλεις, είναι μια πραγματικότητα που πρέπει ο καθένας να αποδεχτεί, ανεξαρτήτως επαγγέλματος.» Γελάει. «Ναι μου έχει συμβεί, σε μια γρήγορη αλλαγή να έχω κουμπώσει στραβά το σακάκι, και σα να μην έφτανε αυτό, να έχει πιαστεί και το πίσω μέρος στο μικρόφωνο και να έχει δημιουργηθεί κάτι σαν ουρά πάπιας. Το κατάλαβα αλλά συνέχισα να παίζω σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Μετά έμαθα ότι τα σακάκια και τα πουκάμισα τα κουμπώνουμε από κάτω προς τα πάνω για να μην ξανασυμβεί αυτό!»

[Τέλος συνέντευξης]

Μόλις τελειώσουν την συνέντευξη, η δημοσιογράφος της LIFO φεύγει. Ο Alex τυλίγεται ξανά με το κασκόλ του, παραγγέλνει έναν διπλό εσπρέσο σκέτο, βγάζει το βιβλίο του και ξεκινάει να διαβάζει. - Τι έγινε? Πως πήγε η συνέντευξη ρε? Ο Θανάσης, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού αφήνει τον καφέ στο τραπέζι και κάθεται απέναντι του.

-Καλά πήγε, μια χαρά. Με αγχώνουν οι συνεντεύξεις ρε φίλε, ευτυχώς τελείωσε γρήγορα.. Έχω κάνα δίωρο ακόμα μέχρι να πάω πρόβα, λέω να αράξω εδώ. - Και καλά θα κάνεις!! Πως πάνε οι πρόβες? Τι έγινε με τη μικρή? Ο Alex αναστατώνεται, κλείνει το βιβλίο και του κάνει νόημα να μιλήσει πιο σιγά. -Μην αγχώνεσαι ρε μόνοι μας είμαστε. Ο Alex κοιτάει τριγύρω. Μερικοί θαμώνες του μαγαζιού είναι πιο πέρα, άλλοι πίνουν τον καφέ τους, άλλοι τρώνε, κανείς δεν φαίνεται να τους προσέχει. -Δεν έγινε τίποτα καινούργιο. Δε μπορώ, ντρέπομαι. Άσε που είμαστε και στη δουλειά και οι δύο. -Αφού σε κοιτάει ρε μου λες! Χώσου, κάνε κάτι. -Ρε φίλε ηθοποιός είμαι! Με κοιτάει! Λογικό!! Δουλειά της είναι! Ώρες ώρες νιώθω ότι μόνος μου τα νομίζω όλα αυτά… Φτιάχνω ιστορίες στο κεφάλι μου και θα δεις στην πραγματικότητα θα πάω να της μιλήσω και θα ρεζιλευτώ. -Alex, ξεκόλλα, κάνε κάτι, τελειώνουν οι πρόβες και μετά πάει η μικρή, γειά σας! Θα την χάσεις και θα φταις. -Νομίζω πως με βλέπει σαν όλους τους άλλους. Όμως όταν είμαι πάνω στη σκηνή, νιώθω τα μάτια της καρφωμένα επάνω μου, και γυρίζω και την κοιτάω και όντως είναι εκεί, και με κοιτάει, και μένω και κοιτιόμαστε για λεπτά μέχρι κάποιος να νιώσει άβολα και να γυρίσει. -Ε είδες που σου λέω η μικρή σε θέλει. Πήγαινε μίλα της ρε, βρες μια αφορμή με το θέατρο, μια βλακεία και μίλα της. Κάθεται με κόσμο? -Κάθεται μόνη της. Σε ένα τραπεζάκι στο κέντρο, μόνη της. Και κανείς δεν της μιλάει, είναι όλη την ώρα στο κινητό. -Έχει μήπως γκόμενο? -Δεν ξέρω.. Δεν νομίζω, απλά ντρέπεται. -Αυτή? Δεν έχει έρθει να σου μιλήσει ποτέ? -Όχι, μόνο όταν πρέπει, για την δουλειά. Αλλά τελευταία όλο την πετυχαίνω κάπου, σε ασανσέρ, στο καφέ στο θέατρο, αλλά πάντα εγώ μπαίνω και αυτή βγαίνει… Κοιτάει κάτω. Είμαι άτυχος ρε φίλε, τι σου λέω.. -Ρε μην είσαι φλώρος ρε, αφού την θες. -Ρε φίλε είναι πανέμορφη. Δε μπορώ, με κομπλάρει. Όσες φορές έχει χρειαστεί να της μιλήσω, ρεζίλι γίνομαι. -Σιγά την κιουρία που γίνεσαι και ρεζίλι ρε μαλάκα. -Ναι ρε σου λέω. Μου πέφτουν τα πράγματα από τα χέρια, δεν μπορώ ούτε να την κοιτάξω, πάει να μου φτιάξει κάτι στο ρούχο και δεν παίρνω ανάσα μέχρι να σταματήσει. Δεν είναι χαζή τα βλέπει και γελάει μαζί μου. - Άμα σε γουστάρει ρε σου λέω! Σου φτιάχνει και στο ρούχο κάτι τάχαμου. Ευκαιρία ψάχνει ρε. -Όχι ρε σου λέω, σε όλους φτιάχνει. -Άλλαξε τακτική ρε. Καν’ την να καταλάβει ότι γουστάρεις, πέτα ‘κανα υπονοούμενο. -Και τι να πω ρε φίλε? -Ξέρεις εσύ ρε, ηθοποιός είσαι, κάτι θα βρεις. -Την άλλη φορά που την πέτυχα, πήγα να της πω κάτι και έμεινα μαλάκας και την κοίταζα!! Της λέω, εε κάτι σε ήθελα, και περίμενε αυτή να μάθει, και δεν μου ερχόταν τίποτα να της πω. Και της λέω όχι μάλλον τίποτα.. -Ρε μην φοβάσαι ρε.. Πες κάτι ποιητικό δήθεν τυχαία, πιάστης την κουβέντα, κάνε κάτι.. -Δε γίνεται, δεν μπορώ..

-Το ‘χεις ρε, θα αφήσεις την ευκαιρία να σου φύγει από τα χέρια? Θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο μετά. -Μη μου το λες έτσι ρε φίλε.. Πάω μπας και την προλάβω πριν την πρόβα να δω πως θα πάει. Πόσο είναι? -Δύο καφέδες? Τέσσερα. Άντε να πας και να μου πεις πως πήγε. Έγνοια σε ‘χω ρε φίλε, βρήκες μια να σ’ αρέσει μετά την Νατάσσα.. Ο Alex τον κοιτάει, χαμογελάει, ντύνεται, παίρνει την τσάντα στον ώμο, το κράνος του στο χέρι, και φεύγει. -Κάποιες μέρες μετά-Την έψαχνα σε όλο το θέατρο να την βρω, δήθεν τυχαία, και δεν ήταν πουθενά. Λέω πάει φίλε, ξεκινάμε σήμερα και δεν θα είναι backstage,θα έρθει μόνο να δει την παράσταση, και εκεί που έχω χάσει κάθε ελπίδα την βλέπω στο ασανσέρ. Εκείνη έμπαινε εγώ και ο μισός θίασος βγαίναμε. Ήταν πανέμορφη, κάτι είχε κάνει για την τζενεράλε, δεν ξέρω τί, έλαμπε.. Και την κοιτάω από πάνω ως κάτω και της λέω δήθεν τυχαία “I finally found the one I was looking for”, και αυτή γέλασε και μπήκε στο ασανσέρ. -Μπράβο ρε παίχτη μου, είδες το κατάλαβε! Γέλασε άρα το κατάλαβε! Μετά? Είπατε τίποτα? -Όχι δεν παίζει να κατάλαβε.. Μετά δεν την είδα ιδιαίτερα.. Βασικά δεν την ξαναείδα, πρέπει να έφυγε με τους φίλους της. Αύριο είναι η Πρεμιέρα ρε φίλε.. Πάει.. Το έχασα.. Δεν υπάρχει περίπτωση.