πρόλογος (αξεδίψαστη πύλη)

Πρ όλογο ς Επιστροφή… Επιστροφή στον τόπο και το χρόνο. Ταυτόχρονη που μπορεί να γίνει μόνο με τη βοήθεια των αναμνήσεων. Η έννοια της επιστροφής μόνη της γεννάει συναισθήματα ελπίδας, αναμονής, γλυκιάς προσδοκίας, αδημονίας αλλά σε διαλεκτική σχέση με τη διάψευση, ανησυχία, καταστροφή. Επιστροφή στον τόπο που ξετυλίχτηκε κάτι σημαντικό, το σημαντικότερο, κομμάτι της ζωής….. Μετά από τρία χρόνια……η επιστροφή. Στο καταλάγιασμα των τραγικών γεγονότων η αναζήτηση ενός ανολοκλήρωτου έρωτα. Από τη σύμμειχτη πληθώρα των αντιθέτων συναισθημάτων θα προκύψει ο λυτρωμός και η απογείωση της ύπαρξης, ή ο αποσυνθετικός λυτρωμός που συχνά ακολουθεί τη διάψευση; Ή μήπως η απόλυτη καταστροφή; Μια γυναικεία ύπαρξη, μια Ιθάκη σε ένα ταξίδι, ο ορισμός του ανθρώπινου κάλλους, χωρίς λεπτομερή σκιαγράφηση, καθήκον της υποκειμενικής θεώρησης του αναγνώστη στη βάση του δικού του προτύπου. Μικρά τρυφερά «ενσταντανέ» της παιδικής αθωότητας που δίνουν κίνητρο στη γη να γυρίζει ακόμη. Μία μοναχική ύπαρξη, ανέτοιμος στην καταιγίδα που θα έρθει. Η πλήξη και απραξία θα ανατραπούν από τα ακραία γεγονότα τα τόσα πολλά μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Στη δίνη των μαχών του πολέμου, με όπλα το σαρκασμό και τον αυτοσαρκασμό, δόρυ και ασπίδα μαζί. Στο

«ταν ή επί τας» θα αποδείξει πως στα καίρια διλήμματα η τρίτη διέξοδος από τη συνθήκη μπορεί να είναι η πιο γενναία. Γεγονότα σημαντικά που στη αστυνομική τους εκδοχή, απαιτούν την πλήρη διείσδυση του φωτός στη διαλεύκανση των πιο σκοτεινών πτυχών, περνούν χωρίς τους υπότιτλους. Μια ατελής ιστορία, σκόπιμα, όπου το τέλος της ζητεί την ενεργοποίηση του αναγνώστη για τη δική του ερμηνεία. Τη δική του εκδοχή που θα τον ικανοποιήσει περισσότερο. … Γιατί ο αναγνώστης είναι ο καλύτερος συγγραφέας. Τέλος, για αυτόν θα πω που τάχτηκε στην έβδομη την Πύλη….