مرا آن صورت غيبي به ابرو نکته مي گويد

‫مرا آن صورت غيبی به ابرو نکته می گوﯾد‬ ‫گفت‪...‬چو از راه برون شوی به اشاره ابرو به تو ميگوﯾم ﯾا به اشارات چشم‪.‬گر چشم تو مشغول من نباشد زﯾرلب‬ ‫می گوﯾم که دﯾگری نشنود‪.‬گر نشنوی بلند تر خواھم گفت‪،‬تلنگر خواھم زد‪ .‬آنروز که فرﯾاد کنم بر باد شده ای!‬

‫آن روز نخست که من بودم و او‪ ،‬چشمم به چشمش بود و به اشارت ابروﯾش مست بودم که بيخود می رفتم به راه‪.‬‬ ‫لحظه ای کسی شاﯾد کسی چيزی گفت‪،‬اشاره به جاﯾی کرد‪،‬ﯾادم نيست‪ .‬لحظه ای با خود شدم ) ای ھمه چيز‬ ‫فدای آن بيخودی( سنگی پاﯾم خليد‪ .‬دانستم که پا برھنه ام‪ .‬از سنگی دگر در ھراس بودم و درپی پوششی بر پای‬ ‫مجروح‪ .‬سرما گفت که سراپا عرﯾانم و گرسنه و آن چشم ابرو حتی از خيالم رفت تا چه خورم صيف و چه پوشم‬ ‫شتا‪.‬‬ ‫چه شد که چشم از چشمش بستم؟ آن سنگ‪ ،‬نخستين تلنگر بود آﯾا که به چشمش بنگرم دوباره و بپرسم که در‬ ‫بی راھه ام ؟‬ ‫من در اﯾن منزل بر اﯾن مرکب‪ ،‬با تن پوش طال‪ ،‬گرسنه نيستم‪.‬‬ ‫بر باد شده ام!‬ ‫چو امروز بد آﯾد و فردا بدتر‪ ،‬در پی چاره و تدبير نباش‪ ،‬در پی چشمش باش‪.‬‬

‫نشانی ھاست در چشمش نشانش کن نشانش کن‬ ‫ز من بشنو که وقت آمد کشانش کن کشانش کن‬

‫به کار خوﯾش می رفتم به دروﯾشی خود ناگه‬ ‫مرا پيش آمد آن خواجه بدﯾدم پيچ دستارش‬ ‫اگر چه مرغ استادم به دام خواجه افتادم‬ ‫دل و دﯾده بدو دادم شدم مست و سبکسارش‬ ‫بگفت ابروش تکبيري بزد چشمش ﯾکی تيري‬ ‫دلم از تير تقدﯾري شد آن لحظه گرفتارش)موالنا(‬ ‫غالمرضا رشيدی بھمن ‪87‬‬ ‫‪www.iranjoy.com‬‬