همسویی ادراک

‫همسویی ادراک‬ ‫گفتم به نام دوست‪.‬‬ ‫گفت این راه مرا می خواند‪.‬‬ ‫گفتم شوق است‪.‬‬ ‫گفت این شوق از کجاست؟‬ ‫گفتم از همسوئی ادراک است‪.‬‬ ‫گفت در بیان این حال عاجزم‪.‬‬ ‫گفتم حال تو را میدانم‪.‬‬ ‫گفت دوستان دیگر چه؟ آنها می فهمند؟‬ ‫گفتم در این همسوئی تازه همکلم تازه بیاب‪.‬‬ ‫گفت همکلمی هست؟‬ ‫گفتم نه چنان که می پنداری‪.‬‬ ‫گفت چگونه است؟‬ ‫گفتم خواهی دانست‪.‬‬ ‫گفت بگو‬ ‫گفتم دشوار است باید خود بیاموزی‪.‬‬ ‫گفت بگو‬ ‫گفتم گفتگوی نیست‪.‬ادراک محض است‪.‬‬ ‫گفت بگو‬ ‫گفتم گفتگویی نیست‪.‬‬ ‫گفت گفتگو حاصل ادارک است‪.‬ادراک حاصل گفتگو‪.‬‬ ‫گفتم این ادراک دیگریست‪.‬‬ ‫گفت بگو‬ ‫گفتم این کار دانستن است‪ .‬کار گفتن نیست‪.‬‬ ‫گفت دانسته ام اما در کلمات نه‪.‬‬ ‫گفتم می دانم‪.‬‬ ‫گفت بگو‬ ‫گفتم گفتگویی نیست‪.‬‬ ‫گفت من خواب می بینم باور نمی کنم‪.‬‬ ‫گفتم پیش از این همسویی در خواب بودی‪.‬اکنون نه‪.‬‬ ‫گفت با من سخن بگو‬ ‫گفتم جرات نمی کنم‪.‬‬ ‫گفت بگو‬ ‫گفتم طاقت نمی کنی‪.‬‬ ‫گفت اشاره ای کوتاه‬ ‫گفتم گفتگویی نیست‪.‬ادراک محض است‪.‬‬ ‫گفت اشاره ای کوتاه‬ ‫گفتم هیچ دفتری خوانده ای که تو را محزون کند چنان که اشک در چشمت نشیند؟‬ ‫گفت خوانده ام‪.‬‬ ‫گفتم هیچ دفتری خوانده ای که تو را بخنداند چنان که اشک در چشمت نشیند؟‬ ‫گفت خوانده ام‪.‬‬ ‫گفتم آن حزن حاصل همسویی ادراک با کلمات آن دفتر نخست و آن خنده حاصل همسویی ادراک با دفتر دوم‬ ‫است‪.‬‬ ‫گفت بگو‬ ‫گفتم این هر دو حالت هچکدام در تو نماندند و هر بار که دفتری نو بخوانی حالتی می یابی که حاصل همسویی‬ ‫ادراک با آن کلمات تازه است‪.‬‬ ‫گفت بگو‬ ‫گفتم هیچکدام از این حالت حال واقعی تو نیست‪.‬واقعیت نیستند‪.‬‬ ‫گفت واقعیت من کجاست؟‬ ‫گفتم آنجا که دفتری بی نوشته در برابر توست‪.‬دفتری تهی‪.‬‬ ‫گفت چگونه با این دفتر تهی ادراک من همسو می شود؟‬ ‫گفتم آنگاه که در آن چیزی خلق می کنی او با تو همسو می شود‪.‬‬ ‫گفت بگو‪.‬‬

‫گفتم در ادارک هستی نیز چنین است‪.‬‬ ‫گفت چگونه؟‬ ‫گفتم آدمی دفتری نوشته شده را می خواند‪ .‬افسانه ای به بلندای تاریخ از ازل تا ابد‪ .‬ادراک او هر لحظه با صفحه‬ ‫ای نو همسو می شود و او را هر لحظه حالی نو است که چون به صفحه دیگر رود متغییر شود و پایدار نماند آن‬ ‫حال و حالت‪.‬‬ ‫گفت بگو‪.‬‬ ‫گفتم آدمی در سطری از این دفتر می گرید و در سطری دیگر می خندد‪ ،‬می جنگد‪ ،‬عاشق می شود‪ ،‬می برد و می‬ ‫بازد‪.‬‬ ‫گفت بگو‪.‬‬ ‫گفتم آدمی گاه عمری در سطری از این دفتر می ماند‪.‬‬ ‫گفت بگو‪.‬‬ ‫گفتم آدمی گاه عمری در کلمه ای از این دفتر می ماند‪.‬‬ ‫گفت بگو‪.‬‬ ‫گفتم این همسویی ادراک است و واقعیت آدمی نیست‪ .‬هیچ واقعی نیست هیچ‪.‬‬ ‫گفت این راه که مرا می خواند چه‪.‬‬ ‫گفتم شوق است‪.‬‬ ‫گفت این شوق از کجاست؟ واقعی نیست؟‬ ‫گفتم از همسوئی ادراک است‪ .‬این ادراک دیگریست‪.‬هرچه در دفتر پیشین خواندی در آنجا مانده‪ .‬این دفتری دیگر‬ ‫است‪ .‬خالی‪ ،‬تهی‪ ،‬بی کلم‪ ،‬سرشار‪ ،‬ناب‪ ،‬آگاه ‪ ،‬واقعی و ……‪..‬خلق می کنی شاید‪.‬‬ ‫گفت بگو‪.‬‬ ‫گفتم گفتگوی نیست‪.‬ادراک محض است‪.‬‬ ‫گفت بگو‬ ‫گفتم جرات نمی کنم‪.‬‬ ‫———‬ ‫…‪.‬صیقلی کن یک دو روزي سینه را‬ ‫دفتر خود ساز آن آئینه را‬ ‫کاندرون سینه شرحت داده ایم‬ ‫شرح اندر سینه ات بنهاده ایم…‬ ‫…عاشقان را شد مدرس حسن دوست‬ ‫دفتر و درس و سبقشان روي اوست‬ ‫تا دلش را شرح آن سازد ضیا‬ ‫َ‬ ‫من َ‬ ‫شْرح” بفرماید خدا‬ ‫پس “أ ل َ‬ ‫تو هنوز از خارج آن را طالبی…‪.‬‬ ‫…‪.‬‬ ‫غلمرضا رشیدی‬ ‫فروردین ‪88‬‬

‫‪http://iranjoy.com/?p=236‬‬

‫آگاهی و ادراک‪ ,‬ادبیات عرفانی‪ ,‬ادراک محض‪ ,‬حال‪ ,‬دفتر‪ ,‬شوق‪ ,‬فهم‪ ,‬معرفت‪ ,‬گفتگو ‪Tags:‬‬