Unborn2004

UNBORN

Machiel van Soest 2005

Contents:

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31

Skin Rug Wijk, land, thuis, aarde I see them all lined up Drumbeat of death Colors of flags Love, property, the state, war, work, death Nothing will go wrong Den Haag Private room Ypenburg vinex kamp Inter urinas et faeces nascimur Outside Duende Plastic Image White (ontbeeldingen) Fragments of flags Douche Blut Samenstellingen Maggots foto’s Amor fati 0 nummer Unborn publishing Website Artists notes teksten Curriculum vitae Colophon

SENSITIVE SKIN

NON SENSITIVE SKIN

Douchewand, 2003

Skin 42 x 30 cm (2x) 1994

Skin, 2003

Skin, 1995

Atelier, 2003

Skin, 40 x 40 cm 1998

Skin, 40 x 30 cm 1999

Skin, olieverf op doek en skai-leer, 83 x 58 cm 1997

Annet Gelink Gallery, Amsterdam, 2004

Atelier, 1998

Atelier, 1997

Skin 50 x 50 cm 2004

Tentoonstelling Stroom, Den Haag, 2003

The skin is an ever-changing organ that contains many specialized cells and structures. The skin functions as a protective barrier that interfaces with a sometimes-hostile environment. It is also very involved in maintaining the proper temperature for the body to function well. It gathers sensory information from the environment, and plays an active role in the immune system protecting us from disease. ___________________________________________________________ Skin disease is constantly on show, thus affecting self confidence and often limiting such activities as swimming and socialising. At times of stress skin disease tends to worsen. This can lead to a vicious downward spiral as people become even more stressed by their worsening disease being on show to the world. This can lead to a long lasting negative effect on self confidence and self image. ___________________________________________________________ A sensitive skin is a thin or a fine-textured skin. It reacts quickly to both heat and cold; therefore, it sunburns and windburns easily. It is commonly dry, delicate and prone to allergic reactions. Temperature changes, some detergents, cosmetics and alcohol (used on the skin) can all cause irritation, leaving the skin red and blotchy, with visible surface veins. ___________________________________________________________ Skin is composed of the epidermis and the dermis. Below these layers lies the hypodermis, which is not usually classified as a layer of skin. The outermost epidermis is made up of stratified squamous epithelium with an underlying basement membrane. It contains no blood vessels, and is nourished by diffusion from the dermis. The main type of cells which make up the epidermis are keratinocytes, with melanocytes and Langerhans Cells also present. The epidermis can be further subdivided in to the following strata (beginning with the outermost layer): corneum, lucidum, granulosum, spinosum, basale. Cells are formed through mitosis at the innermost layers. They move up the strata changing shape and composition as they differentiate and become filled with keratin. They eventually reach the corneum and become sloughed off. This process is called keratinization and takes place within days (check?). The dermis lies below the epidermis and contains a number of structures including blood vessels, nerves, hair follicles, smooth muscle, glands and lymphatic tissue. It is made up of dense connective tissue - collagen, elastin and reticular fibres are present. The main cell types are fibroblasts, adipocytes (fat storage) and macrophages. The dermis can be split in to the papillary and reticular layers. The papillary layer is outermost and

extends in to the dermis to supply it with vessels. It is composed of loosely arranged fibres. Papillary ridges make up the lines of the hands. The reticular layer is more dense and is continuous with the hypodermis. It contains the bulk of the structures (such as sweat glands). The reticular layer is composed of irregularly arranged fibres and resists stretching. The hypodermis is not part of the skin, and lies below the dermis. Its purpose is to attach the skin to underlying bone and muscle as well as supplying it with blood vessels and nerves. It is made up of loose connective tissue and elastin. The main cell types are fibroblasts, macrophages and adipocytes (the hypodermis contains 50% of body fat). Fat serves as padding and insulation for the body. ___________________________________________________________ …, it is my conviction that a white skin is not natural to man, and that by nature he has either a black or brown skin like our forefathers, the Hindoos, and that the white man was never originally created by nature; and that, therefore, there is no race of white people, much as it is talked about, but every white man is a bleached one. ___________________________________________________________ Most skin scars are of the flat and pale variety, which leave a trace of the original injury which caused them. ___________________________________________________________ Tactition is the sense of pressure perception ___________________________________________________________ makeup health love

ANUS NAVEL GAS GEN

WIJK

LAND

THUIS

AARDE

I SEE THEM ALL LINED UP

‘Schoon’, W139, Amsterdam, 2001

Atelier, 2004

I saw Pajazit’s body lying on his stomach and part of his head had been blown off. He was on the right side of the tent if you are facing it. The left side of his head was missing, and his brain had slipped between the mattresses. The mattress was filled with blood. Then I saw Hava’s body lying outside the tent and her legs were deeply cut with a knife. She was lying on her back and her legs were spread. There was lots of blood around her.

DRUMBEAT OF DEATH

Colors of flags

z.t. voorgeprepareerd doek, tape, 40 x 30 cm (3x) 2004

z.t. olieverf, doek, tape, 29.5 x 42 (3x) 2004

z.t. voorgeprepareerd doek, tape, 20 x 30 cm 2004

Love Property The State War Work Death

Annet Gelink Gallery, Amsterdam, 2004

NOTHING WILL GO WRONG

private / public

politics / private

Private room

Verschillende installaties in huis Laakkwartier Den Haag, 2004

Private room performances

Video (in progress), 2005

Ypenburg Vinex Kamp

Boekje en fotoserie, 2003

bodybag, flag, soil, skull, milk, urine, faeces, wood 2005

‘inter urinas et faeces nascimur’, we are born between piss and shit. From shit to blood: it takes only one step. After all, when blood dries up, it equally becomes brown.

Stage 1. The cervix (opening of the uterus) thins out and opens up enough to permit the fetus to move from the uterus into the vagina. This stage is divided into early and active phases and usually lasts several hours. By the end of the first stage, the cervix will have fully dilated to 10 centimeters. Early labor is the period of time when you are 0 to 3 centimeters dilated. When the cervix is 3 to 4 centimeters dilated, active labor begins. The contractions become more intense and more frequent, and the cervix dilates faster. If this is your first pregnancy, you usually progress faster. Stage 2. The mother bears down, or pushes, while the muscles of the uterus contract to push the fetus through the birth canal. This stage ends when the baby is born. The second stage of labor may last 2 or 3 hours, depending on several factors, such as the position of the baby's head and the size of the baby and of the birth canal. Stage 3. The placenta, or afterbirth, comes out of the uterus through the birth canal. This usually happens within 30 minutes after the birth of the baby.

During a heart attack, blood flow to part of the heart is blocked and that part of the heart muscle is damaged. The heart may then beat with an abnormal rhythm, but the heart doesn't necessarily stop beating altogether. In cardiac arrest, however, the heart does stop beating and the resulting loss of blood flow to the brain causes an immediate loss of consciousness.

_________________________________________________

Outside

Den Haag, 2004

DETERMINATION OF RACE

14 05 04 15 05 04 16 05 04

tentoonstelling Duende Open, Rotterdam, 2004

Noise performance Duende Open, 2004

Vloeibare verf weggedrukt door twee lagen transparant plastic 3 x 3 m, galerieWest, 2004

Image

Fotokopie A3, 2002

MOTHER

White paintings (ontbeeldingen)

Computerprints, plexiglas, A3, 2005

Gevel

Polder

Bad

Laakkwartier

rug

In the retina of our eye are photoreceptors that are sensitive to light. When light is absorbed by the photoreceptors, the light energy is converted into electrical and chemical signals that the neurons in our eye and brain process. There are two kinds of photoreceptors in the retina: rods and cones. Rods mediate vision at lower levels of illumination. Cones mediate vision at higher levels of illumination. There are three types of cones with each type differentially sensitive to a different region of the visible spectrum. They are known as the Short-wavelength sensitive cones, the Middle-wavelength sensitive cones and the Long-wavelength sensitive cones. Sometimes they are referred to as R-, G-, and B-cones but these are misnomers based on the colors in the spectrum. For example, very short wavelength light can uniquely stimulate the S-cones but the sensation associated with this light stimulation has a reddish and bluish component. Fundamentally our color vision derives from comparisons between the amount of light being absorbed by each cone type. Our visual system compares the outputs of the cone types to process color. In addition, color appearance is influenced by the ratios of cone excitations in surrounding regions and by the overall levels of cone excitation caused by the prevailing illumination. These comparisons occur at different stages of processing that start in the retina and continue to the cerebral cortex of the brain.

1998

Fragments of flags

Olieverf op doek 150 x 100 cm 100 x 150 cm 100 x 90 cm 100 x 120 cm

2002 2002 2002 2002

Douchecel

2003 / 2004

Tentoonstelling Stroom, Den Haag 2002

Kruis, 2002 Vlaggestok, 2002

Genus, Den Haag 1997

Maggots, video-stills, 1998

Foto’s, 1999

Amor Fati

Blood evidence can be photographed using color print film and/or color slide film. Infrared film can also be used for documenting bloodstains on dark surfaces. Overall, medium range, and close up photographs should be taken of pertinent bloodstains. Scaled photographs (photographs with a ruler next to the evidence) must also be taken of items in cases where size relevance is significant or when direct (one-to-one) comparisons will be made, such as with bloody shoeprints, fingerprints, high velocity blood spatter patterns, etc. A good technique for recording a large area of blood spatter on a light colored wall is to measure and record the heights of some of the individual blood spatters. The overall pattern on the wall including a yard stick as a scale is then photographed with slide film. After the slide is developed, it can be projected onto a blank wall or onto the actual wall many years after the original incident. By using a yardstick, the original blood spatters can be viewed at their actual size and placed in their original positions. Measurements and projections can then be made to determine the spatters' points of origin.

Luminol is a chemical that glows greenish-blue when it comes into contact with blood — even traces that are years old.

0nummer

A4 magazine 100 pages, september 1997

Bijlagen: Unborn publishing Website Teksten: Gerard van der Horst, Wilma Suto, Philip Peters, Veronica Hekking, René van Soest Artistst notes CV Colofon

Unborn Publishing

unb005 - cardiac arrest serie of 10 cd's running time 60 min each. recorded 2002.

Audio releases:

unb001 recorded 2003 - MchL

unb002 recorded 2003 - MchL

unb003 - venlo recorded 13/14-02-2004 - Andre Wiehager, Lothar Pilot, MchL

unb004 - hindenburg recorded 27-02-2004 - Roeland Langendoen, MchL

unb005 - cardiac arrest serie of 10 cd's running time 60 min each. recorded 2002. - MchL

unb006 - New York soundscapes recorded 3/11-03-2004 - Maarten Janssen, MchL

unb007 - answering machine phonecalls recorded during 2000 - MchL

Releases Luxus-label: -

7" vinyl record Luxus-label met Julian Dashper, Jan van der Ploeg en Willem de Ridder. 1997 7" vinyl record Luxus-label: Men in White: Lacenaire and the Temple of Glory 1997

Performance ‘Men in white’ in het atelier, Den Haag, 1997

Booklets:

2004 4 stickervellen

2004 I see them all lined up A4, vouwblad

2004 colors of flags A5, 8 pages edition of 10

2004 anus-navel-gas-gen A5, 4 x 12 pages edition of 10

2003 Ypenburg Vinex Kamp A5, 8 pages edition of 10

2003 wijk - land - thuis - aarde A5, 4 x 12 pages edition of 10

2000 Amor Fati bijdrage tijdschrift Kastalia 3, drieluik, foto-afdruk op zwart papier, 17 x 24 cm

1999 Laakkwartier / Aarde

1997 0 nummer A4 magazine 100 pages

http://www.machielvansoest.tk

Het naar buiten brengen van een ervaring die in eerste instantie onderhuids speelt, is het thema in het werk van Machiel van Soest. Het gaat er letterlijk om wat er zich in onszelf afspeelt, een lichaamlijk maar tegelijkertijd een gevoelsmatig proces, zichtbaar te maken als een levende huid. De verfhuid van het schilderij, die de funktie van de menselijke huid vertegenwoordigt bewijst dat schilderen op het snijpunt staat tussen ‘binnen’ en ‘buiten’. Het schilderij is de zichtbare buitenkant van de onderhuidse emotie. Gerard van der Horst, 1996

... Een ogenblik geduld astublieft. Misschien is het bij uitstek dit verlangen, ons reikhalzen naar de eenheid van vorm en inhoud, waarin de schilderkunst haar onuitputtelijke bron van inspiratie vindt. Juist doordat het verlangen niet werkelijk kan worden vervuld,op het doek zomin als in het echt, dwingt het almaar nieuwe bezweringspogingen af.De schilderkunst komt ons, steeds voor de duur van het ogenblik, tegemoet met waanvoorstellingen. Zij ontleent haar waarde aan de suggestie.En soms, integendeel, ook aan de ontkenning van die suggestie, want zij kan zo dubbelzinnig niet zijn, of ze weerspreekt zichzelf ook weer, getuige de paradox die Machiel van Soest, als een van haar jonger vertegenwoordigers, op de spits drijft Van Soest (1968) presenteert het schilderij niet als een 'venster op de wereld', maar als een concrete constructie. Zijn doek suggereert geen huid, het is zelf huid geworden. In feite bestaat het niet langer uit schilderslinnen, maar uit zeemleer, dat, strak of minder strak over het spieraam gespannen, van hoek tot hoek is verzadigd van lichtroze verf, zacht en blank, in een tint die de onze benadert. Soms oogt het om te strelen zo sensueel of om op te eten zo smakelijk, zoet als het suikerglazuur op een tompoes, maar meestal is het, bloot en kwetsbaar, ook net een onthaarde scalp. Van Soest herleidt het schilderij tot een egale uitsnede uit de werkelijkheid, een fijnzinnig geprepareerd vel. Zijn effen schilderijen schijnen leeg te zijn, en ontdaan van het individuele, maar als radicale close-ups geven ze voortdurend andere nuances prijs, in het formaat en de bolling van hun huid, in de kleur en in het craquelé dat daarin naar voren dringt, als een niet weg te polijsten vingerafdruk. Met zijn aandachtige bewerking van het oppervlak, legt Van Soest deze eigenaardigheid van de schilderkunst bloot: haar lichamelijke intensiteit, die daarom zo eigenaardig is, omdat ze het materiele ook weer ontstijgt. De schilderkunst is, hoe sterk de balans ook wisselt, altijd tastbaar en transparant tegelijk, zowel sensueel als conceptueel. Haar presentie is meer dan een welkome schadeloosstelling voor de virtuele werkelijkheid. Op het doek, anders dan op de monitor, zijn afstand en nabijheid onlosmakelijk met elkaar verweefd. Reduceren we het schilderij tot een beeld van iets anders, bijvoorbeeld een gezicht, dan kunnen we het overzien in een oogopslag. Erkennen we de nauwgezette verbeelding die het is, dan kunnen we erin verwijlen. Het schilderij verschilt van alle andere projectieschermen, dank zij de gelijkwaardigheid van deel en geheel. Elk detail op het doek is een eigenwillig detail. Het schilderij is vervuld van geestrijke materie. Wie daar de tijd niet toe vindt, doet zichzelf tekort. Wilma Suto. 1998

Machiel van Soest (geb. 1968), Huid (1997), olieverf op doek en skai-leer, 83 x 58 cm Dit schilderij is een monochroom. Het monochroom is een opmerkelijk soort schilderij omdat het inmiddels al bijna een eeuw bestaat. Dat is zo bijzonder omdat je in eerste instantie zou kunnen denken dat er eigenlijk maar één keer in de geschiedenis een monochroom gemaakt zou kunnen worden: één kleur op een vlak, daar lijken weinig variatiemogelijkheden in te zitten. Maar het tegendeel is waar. In de praktijk blijken monochrome schilderijen wel degelijk allerlei verschillende betekenissen te kunnen formuleren. Het eerste monochroom, het Zwarte Vierkant van Malevich, was een revolutionair schilderij, in de eerste plaats omdat een monochroom toen nog niet eerder was gezien en dus een radicale formulering was, maar ook omdat het refereerde aan een complexe visie op een nieuwe mens en een nieuwe maatschappij. Later ontstonden allerlei monochromen die zoiets als "eeuwigheid" wilden uitdrukken of juist lyrische schilderkunst was die met minimale middelen gevierd werd waardoor de nadruk, nog meer dan in polychrome schilderijen misschien, kwam te liggen op de nuancering van het beeldvlak, op de (vaak schaarse) penseelstreken, op het handschrift enz. Dit is niet de plaats om de geschiedenis van het monochroom te beschrijven, dus ik laat het hierbij. Maar als we een monochroom tegenkomen is dit wel ongeveer de achtergrond waarmee we rekening moeten houden. Ik denk dat dit schilderij zich ten opzichte van de traditie opmerkelijk gedraagt. Eigenlijk misdraagt het zich want het gebruikt het monochroom als strategie voor een mededeling die normaal niet met het monochroom wordt geassocieerd. Het schilderij heeft een soort zalm- of vleeskleur die keurig dekkend over

het hele beeldvlak heen is aangebracht. Met dat beeldvlak is iets eigenaardigs aan de hand: het is niet helemaal plat, maar is hier en daar wat geaccidenteerd alsof het doek niet helemaal goed is opgespannen (wat overigens niet de reden is). Zo hebben we drie gegevens: het schilderij is een monochroom, het is vleeskleurig en niet helemaal plat. Daar zullen we het mee moeten doen. Het is op zich natuurlijk geenszins ondenkbaar dat een monochroom een klein beetje driedimensionaal is, dan kan het gaan om een mededeling over eeuwigheid/oneindigheid die zich, haast belerend, uitstrekt tot in een heel klein stukje van "onze" ruimte, de ruimte buiten het schilderij, de tastbare werkelijkheid. Zo maakt het schilderij contact. Aan de andere kant is de manier waarop dit schilderij een heel klein uitstapje naar de derde dimensie maakt nogal grillig, de harmonie van het evenwichtige beeld wordt erdoor verstoord. Dus misschien is het helemaal geen harmonisch en evenwichtig schilderij. Dit wantrouwen wordt bevestigd door de keuze van de kleur. Als je maar één kleur gebruikt in een ongedeeld vlak, dan is de betekenis van die kleur in hoge mate mede bepalend voor de betekenis van het werk. Zelden zal in zo'n geval een kleur worden gekozen om louter esthetische redenen: een kleur op zich is niets en ontleent zijn esthetische betekenis aan zijn omgeving en zijn inhoudelijke betekenis aan de combinatie van alle aspecten van het schilderij. Van deze vleeskleur kan trouwens bezwaarlijk gezegd worden dat hij "mooi" is in de zin waarin bijvoorbeeld Yves Kleins blauw op de een of andere manier wél mooi was. Dat is een verzadigd diepblauw waar je in weg kunt zinken. Hier is het tegendeel waar: in deze kleur zink je niet weg – en zeker niet in de richting van het hogere om eens een paradox te hanteren die voor dat blauw wel geldt. De vleeskleur is eerder een beetje vaal, brengt niet meteen metafysische metaforen naar boven en lijkt zich eerder op een wat onaangename manier op te dringen. Het schilderij zit een beetje erg dicht op de huid. Het is dus een tamelijk hinderlijk monochroom, het is op geen enkele manier geruststellend of mystiek, het is juist verontrustend en heel erg niet vanuit een "hogere orde" gedacht. En lyrisch is het ook niet. Er is geen moeite gedaan om het perfecte schilderij te maken wat bij monochromen gewoonlijk wel het geval is. In principe willen die het laatste woord over de schilderkunst zijn, steeds weer, ook al blijken er (gelukkig) steeds weer

nieuwe laatste woorden mogelijk, zelfs binnen dit minimale visuele referentiekader. Ik weet ook wel waarom dit schilderij zo verontrustend is en dat het, zoals ik zei, dicht (haast te dicht) op de huid ziet is ook geen wonder. Want – de titel helpt voor wie het zelf niet ziet – het gáát hier ook om huid. Het is een schilderij dat huid, menselijke huid verbeeldt of – bijnaís. Daar hoeft op zich niets verontrustends aan te zijn misschien maar aan de andere kant lijkt het nauwelijks nog een schilderij, het lijkt alsof hier menselijke huid daadwerkelijk opgespannen is in plaats van een of ander schildersmateriaal. Dat is natuurlijk niet zo maar het is opmerkelijk hoe de manier waarop de beeldmiddelen gebruikt zijn de werkelijkheid benadert. Als we naar dit schilderij kijken, kijkt het als het ware terug als een soortgenoot. Maar ook als een soortgenoot die moeilijk te herkennen is omdat hij maar een deel van het soortgenootschap teruggeeft: de huid, het oppervlak (en daar dan weer een deel van, als representatie). En het skelet is anders: het bestaat niet uit botten maar uit spielatten. Het is geen mens maar een schilderij. Maar het is een schilderij dat in het hanteren van het oppervlak een fysieke essentie van het menszijn presenteert en representeert. En er is een nog unheimlicher associatie. Als we denken vanuit de menselijke huid, dan is die hier opgespannen, uit de context van het menselijk lichaam gehaald en gebruikt voor iets heel anders, om een ander voorwerp te maken, in dit geval een schilderij. Dat brengt de verhalen naar boven die je hoorde over Auschwitz, waar mensenhuid gebruikt zou zijn om lampenkappen van te maken: de huid als materiaal voor iets niet-menselijks dus en dan nog met een gruwelijke achtergrond. Zo krijgt dit schilderij een bijzondere beweging. Aan de ene kant komt het extreem dichtbij het menszijn doordat het materiaal haast menselijke huid lijkt en daar in ieder geval mee geassocieerd moet worden. En aan de andere kant beweegt het zich haast nog sterker van het menszijn af doordat het de menselijke huid uit zijn oorspronkelijke context haalt en inzet voor een ander doel. Uiteindelijk levert dat een paradoxaal beeld op: juist door zo dicht mogelijk bij het lichamelijke menszijn te komen, zo veel mogelijk op een fysieke mens te lijken, vernietigt het – mede door voor de hand liggende associaties als hierboven - alles wat menselijk is.

Dit schilderij gaat naar mijn mening over de positie van de mens in de cultuur van de late twintigste eeuw, met Auschwitz achter de kiezen en van daaruit verder naar nieuwe gruwelen die we iedere dag op de TV voorbij zien komen. We zijn kwetsbaar en het schilderij toont hoe menselijkheid onmenselijkheid oproept, hoe alles gecorrumpeerd wordt en misbruikt, hoe essentieel menselijke waarden vernietigd kunnen worden. Dan het is het wel een cynisch ding om dat als schilderij te tonen. Juist dat cynisme maakt het werk zo sterk: zo wordt het een allegorie van het menselijk tekort, gepresenteerd met een minimum aan middelen en een maximum aan directheid. De esthetiek van het pure feit dat het schilderkunst betreft wordt hier, lijkt het wel, verdrongen door te refereren aan ethische dilemma´s die het terrein van de schilderkunst ruim ontstijgen. Maar in laatste instantie is het toch weer gewoon een schilderij dat in al zijn minimale gruwelijkheid als allegorie, als reflectie op het menselijk tekort, een schoonheid verwerft die verwant is aan die van Sade, Céline, Bataille. We leven met gruwelen en in de extase van het kwaad gaat schoonheid schuil, of we dat nu leuk vinden of niet. Philip Peters, 2001

Een cd met het beeldarchief van een kunstenaar is in tegenstelling tot een publicatie of een tentoonstelling geen werkelijk openbaar medium. Musea en galeries zijn vrij toegankelijk, het documentatiebestand op een cd is noch strikt privé, noch openbaar maar op een andere manier minstens zo informatief. Omdat de ordening en het kader van een curator ontbreken, moet de beschouwer zelf zijn of haar weg banen door het labyrint van beelden, waarbij een gevoel van aarzeling vanwege dat semi-private karakter hem of haar bevangt. Dat geldt in ieder geval voor het beeldarchief op cd van Machiel van Soest. Des te meer omdat zijn werk gaat over de intimiteit van het eigen huis en atelier en de grenzen daarvan, over lichamelijke integriteit en de inbreuk daarop, over macht en haar symbolen en tenslotte over geweld. De plaatsen van onheil zijn de keuken, de huiskamer en zelfs de douchecel, de meest private plek in iemands huis. Een foto van een plattegrond op de cd (2004) openbaart de indeling van het woonhuis. Een volgend beeld toont een wit betegelde doucheruimte waarin naast een ‘bodybag’, een heuvel van bruine aarde is aangebracht. De bruine aarde ligt er als een pas gedolven graf, als boodschapper van de dood, maar vormt net zo goed een teken van vruchtbaarheid en leven; identiteit schenkend, maar ook ‘schuldig’, voor zover ze verwijst naar ‘blut und boden’. Tegen de achterwand van de douchecel hangt naast een vlaggenstok in de kleuren rood wit en blauw, een werk uit de reeks Huid schilderijen die Van Soest sinds 1992 maakt. De titel Huid refereert zowel aan de matte vleeskleur van de verf als aan de dragers van zeemleer of skai. Huid uit 1997 is gemaakt van soepel zeemleer, dat zich liet plooien, hier en daar kleine rimpels vertoont en enkel scheurtjes aan de rand. Het kreeg volume doordat het zeemleer om een onderliggende drager van hetzelfde materiaal werd gevouwen en werd opgevuld. Rond de lichte welving vertonen zich blauwgrijze schaduwplekken op de roze vleeskleur. Dit schilderij - of is het een object of meer nog een zachte buik - weigert te behagen, het wekt eerder mededogen, is ons vertrouwd terwijl het ook een ongemakkelijke en zelfs verontrustende uitwerking op ons heeft. Zo ontdaan van haar functie als de natuurlijke beschermlaag van het lichaam, ontleed en tot ding gemaakt vertegenwoordigt Huid een inbreuk op de lichamelijke integriteit, een aankondiging van geweld. Wij zijn niet meer in staat Huid/huid te ervaren als de beschermlaag die ons onkwetsbaar maakt. Het zeemleer vervreemdt, jaagt ons de schrik op het lijf en verwijst naar een historische cyclus van geweld en gruweldaden. Huid kan gezien worden als een pars pro toto, een terugkerend thema in het werk van Machiel van Soest. Veronica Hekking, 2004

Het startpunt in het werk van Machiel van Soest is de serie ‘Huid’, vleeskleurige monochromen die de menselijke huid verbeelden of; bijnazíjn. Het intieme, gelaagde en gedetaileerde oppervlak trekt aan en stoot af, want wie verder kijkt ziet dat de huid getekend is door schijnbaar geweld en is opgespannen als een stuk leer. Met deze verontrustende vaststelling wordt de toeschouwer in onzekerheid gebracht. Wat heeft zich of speelt zich buiten deze huid, de mens af dat zij zo is getekend? De installaties en het boek bij deze expositie zijn aanknopingspunten. Een werk van 3 x 3 meter, verf weggedrukt tussen twee lagen transparant plastic toont processen die zich binnen ons afspelen. In het boek komen o.a. de vier oriëntatiepunten waartussen de moderne mens zich beweegt aan de orde: het interieur (huis), de aarde (oorsprong, geschiedenis), de straat (publiek terrein, stad) en het landschap (mobiliteit). De objecten binnen de installaties zoals een kist, tafel, aarde, vlag, bodybag, media, refereren aan de context van staat, natie en massamedia maar ook aan de meest persoonlijke en intieme ervaringen (trauma’s) die een mens met zich meedraagt. Van Soest onderzoekt de momenten in het moderne bestaan waar de alledaagsheid wordt verdrongen door een indringend besef van de rauwe werkelijkheid. De ultieme persoonlijke ervaring in relatie tot de staat, de geschiedenis, de media en het lichaam. Een douchecel ontstijgt het intieme huiselijke en roept associaties op aan steriele snijkamers. In zijn werk zien we een beweging van het individu naar de natie, van het groot in het klein. Van de individuele ervaring naar de anonieme massa en weer terug. Deze thema’s komen tot uiting in het materiaal, kleur en structuur van het werk. René van Soest

Artists Notes 12/29/2004 reborn newborn unborn Ik weet niet wanneer een werk goed of slecht is. Ik ben dat ‘huid’ helemaal zat. 10 november 2004, Laakkwartier Den Haag, scherpschutters op het dak. De wijk belegerd en gedeeltelijk ontruimd. Een woord staat voor een werkelijkheid. De werkelijkheid begint op het eigen lichaam. Beladen minimalisme. Monochromiteit is een consequentie, geen doel op zich. Geur en tijd. Het zwarte vierkant. De rechthoek. Het kruis. De monoliet in Space Odyssey 2001. Afbeelding als afbeelding. Kunst is vermenging van idee en kijken. Ideeen zijn vrij. Bloed staat voor leven. Bruin zwart wit grijs Penetratie Liefde en geborgenheid. Op het moment de navelstreng wordt doorgeknipt opent de anus van de baby zich. (geboorte en dood, navel en anus)

In een kamer, de muur achter je kan je net zo min zien als je eigen rug, rug als kwetsbare plaats. Het huis is ook niet te zien. De ander. De ander in jezelf. Was het maar altijd mistig. De vinexwijk Ypenburg is een nieuwbouw-wijk nog zonder geschiedenis. En ook gebouwd op een militair vliegveld. Soldaten zijn daar gesneuveld, de eerste moord in de wijk moet nog gepleegd worden. Er zijn kinderen geboren. Het netwerk waar je deel van uitmaakt. Het ongrijpbare lichaam geven. Anus mundi hypermedia Het gaat mij om de relatie tussen de verschillende werken onderling in de context met de omgeving en toeschouwer, de verhouding tussen de mens en zijn omgeving of de mens in verhouding tot het onkenbare achter het waargenomene. schuurspons schedel kaars ijs melk lichaam bloed aarde maden urine faeces water melk zout touw zilverpapier foto’s glas wol

plastic tape schaal bak viltstift as verf kauwgom suiker chloor huid en afstand. ‘lichaam als grens tussen onbegrijpbare gebieden’ Ik ga ervan uit dat het enige wat de mens kan kennen van de wereld in eerste plaats zijn lichaam en dan alleen zijn zichtbare en tastbare lichaam is (huid) is. Dit is de grens tussen twee werkelijkheden, de zichtbare buitenwerkelijkheid en het 'zelf' de onzichtbare binnenwerkelijkheid (feitelijk het bloed ingewanden bot vlees en vet) die beiden even peilloos diep, onkenbaar en angstwekkend zijn. Daaromheen zweeft een ikbesef. ‘ik’ tegenover 'de ander' Het eigen lichaam of liever gezegd de oppervlakte ervan wordt ervaren als 'dat ben ik’. De ingewanden behoren tot een onbekend gebied. niet te zien, niet te voelen tenzij ziekte of dood zich manifesteert. (ziekte bevestigt het leven net als oorlog dat doet) Een aanwezigheid in de vorm van angst. oorlog als ideaal. De geschiedenis wijst erop dat je zou kunnen zeggen dat oorlog de natuurlijke staat van de mensen is. In oorlogstijd ontstaat kameraadschap en hebben de mensen het gevoel dat ze werkelijk leven. Pas dan bestaan er helden. Vandaar de obsessie voor oorlog in de media. Dit komt voort uit onbewust verlangen. De 'dagelijkse' werkelijkheid evenals de commerciele media laat een beeld zien van gezondheid, geurloosheid en geweld op grote afstand.

Machiel van Soest Pasteurstraat 82 2522 RM Den Haag tel. 070 3900851 email: [email protected] atelieradres: Sammersweg 2, 2285 SB Den Haag website: www.machielvansoest.tk geboren 1968 te ‘s-Gravenzande opleiding: - 1987-1991 Koninklijke Akademie van Beeldende Kunsten, Den Haag - 1991-1993 Rijksakademie, Amsterdam Prijzen: - Koninklijke Subsidie 1995 - nominatie Phillip Morrisprijs 1998 tentoonstellingen: 1991 - Eindexamen expositie K.A.B.K. Den Haag - Debuut, Pulchri Studio, Den Haag 1992 - Finale, Rijksakademie, Amsterdam - Open Ateliers Rijksakademie, Amsterdam 1993 - Debuut bespied, Pulchri Studio, Den Haag - Open Ateliers, Rijksakademie, Amsterdam 1994 - Koninklijke Subsidie, Koninklijk Paleis, Amsterdam 1995 - Uitgelicht, Kunstrai, Amsterdam (catalogus) - Kunst ist luxus, Luxus, Den Haag - De dronken boot, Maldoror galerie, Den Haag - Koninklijke Subsidie, Koninklijk Paleis, Amsterdam (catalogus) - Huid, Luxus, Den Haag 1996 - Paintings, D.O.C.lands, Amsterdam, met Jan van der Ploeg en Gerard der Horst. (catalogus) - Initiatieven, H.C.A.K. Den Haag - Onderzoek en Ontwikkeling, Pulchri Studio, Den Haag (catalogus) 1997 - Colours of Flags, Nieuwe Molstraat, Den Haag - Kunstrai, Amsterdam (Vous etes ici) - Skin, Luxus, Den Haag - Star projects nr. 6, Konstakuten, Stockholm, met Julian Dashper, Stephan Little, Gerold Miller, John Nixon en Jan van der Ploeg - Stadscollectie Den Haag, Arti et amacitiae, Amsterdam.

- Kunstenaars van het laatste uur, Artotheek, Den Haag, met Carla Klein - Lacenaire, performance in atelier met Peter Luining en Peter Cleutjens - NL-NZ, Luxus, Den Haag, met o.a. W.J.M. Kok, Jan van der Ploeg, - damnet.demon.nl, www works voor internet. - Discorso, Maldoror Korzo theater, Den Haag - NL-NZ, Gallery Dessford Vogel, Dunedin, Nieuw Zeeland - NL-NZ, Room 3, Auckland, Nieuw Zeeland - Paintings 2, CASE, Haarlem, met Jan van der Ploeg en John Nixon - Openingsexpositie Buro Empty, Amsterdam 1998 - Genus, Gedempte Burgwal 43, Den Haag - Red Light District, Amerika Vrieshuis, Amsterdam - Galerie van den Berge, Goes, met Mark de Weijer en Peter Seyen - Buro Empty, Amsterdam, met Ton van Kints en Jan van der Ploeg - Niet de Kunstvlaai, Amsterdam - Kunstrai, Amsterdam (Vous etes ici) project Jurriaan Molenaar - Kunstrai, Amsterdam (Lumen Travo) - Bible of networking, Konstakuten, Stockholm, Sweden - Bible of networking, Sali Gia Gallery, London, England - Walden, Berlijn - Archief, Den Haag - Lumen Travo, Amsterdam solo - kunstenaarsuitgaven, Hoorn - Bible of networking, Konstakuten, Stockholm, Sweden - Bible of networking, Sali Gia Gallery, London, England 1999 - Luxus, Den Haag - 24 03 99 , de Ooievaar, Den Haag met Tim Ayres, J.M. Luursema en Gerard van der Horst - Bible of networking, P-house, Tokyo, Japan - Salva Mea, Grote Kerk, Den Haag (catalogus) - Congres, archief, Den Haag - love your neighbours, Maldoror-online, www.xs4all.nl/~maldoror - Beurs kleine uitgevers, Paradiso, Amsterdam 2000 - Pink, Parel, Amsterdam - Art Brussels, Brussel - Mirrors, Foundry, London - Mirrors, Archief, Den Haag - Kunstrai, Lumen Travo, Amsterdam - Gothic Light, ROOM, Rotterdam - Dubbeltalenten, Stroom, Den Haag (met optreden)

- Galerie Sophie, Den Haag solo - mx0, Spoorwijk, Den Haag solo - Crossing Border, optreden in de Melkweg, Amsterdam - Verdraaid leuke plaatjes, Begane Grond, Utrecht, met Zeger Reijers - At home in painting, mx0, Den Haag met Gerard van der Horst

2001 - Schoon, W139, Amsterdam met Han Schuil, Narcisse Tordoir, Mat Mullican, Jurriaan Molenaar en Lilian Eliens. - tekeningententoonstelling, Luxus, Den Haag - Domestic Affairs, Rotterdam - 09 08 01, 16 08 01, 23 08 01, 30 08 01, Luxus, Den Haag, 4 solo tentoonstellingen in 1 maand - Niemandsland, Rembrandtstraat performance festival, Den Haag - fototentoonstelling, Luxus, Den Haag - Salon, mx0, Den Haag 2002 - Incest, Keller, Den Haag - Red light, Winston, Amsterdam - Zeloot, Zapf Dingbats, Den Haag, bijdrage stencil tijdschrift - Veiling, Quartair, Den Haag, samenwerkingproject met Zeger Reijers - Een anatomische droom, presentatie boek Philip Peters, 24 haagse schilderijen na 1945, Stroom, Den Haag - Room, Rotterdam, bijdrage multiples, cardiac arrest cd's - Stand van Zaken, Stroom, Den Haag - Cardiac Arrest-performance, Casuaristraat, Den Haag, 2003 - Moving Head, Outline, Amsterdam, gecureerd door Serge Onnen - Solo, Zapf Dingbats, Den Haag - De Verschijning, Tilburg, performance cardiac arrest - Stand van Zaken, Stroom, Den Haag

2004 - het hele jaar door permanente wisselende expositie in kamer Pasteurstraat, Den Haag, zie website machielvansoest.tk - Raid Projects uit Los Angelos, Armory, New York - Loft NY met Carla Klein, Maarten Janssen, Marleen van Wijngaarden, Maurice Thomassen, Anulie Kroon - illegale schreeuwperformance in POP-bar, New York (in een porno kamertje) 33 sec. - Diarama, mx0, Den Haag, groepstentoonstelling - Free Ambient, Vliegtoren (kunstenaarsinitiatief in Vinexwijk Ypenburg) met Maarten Janssen, Ypenburg, zie vliegtoren.tk - Duende Open, Rotterdam, zie duendeopen.nl - Images, solo, mx0, Den Haag, zie mx0.tk - The Armory After Party, Chiellerie, Amsterdam, zie chiellerie.nl - Annet Gelink Gallery, The Bakery, Amsterdam - Stand van Zaken, Stroom, Den Haag 2005 - Galerie West, Den Haag - Stand van Zaken, Stroom, Den Haag - Raid Projects uit Los Angelos, Armory, New York - Attitudes 5, Stadsgalerij Heerlen

Colofon

Unborn, versie 1 Oplage 2 Ter gelegenheid tentoonstelling bij Stroom en Galerie West, Den Haag januari 2005 De teksten komen van internet tenzij anders aangegeven.

© 2005 Machiel van Soest Unborn Publishing

Met dank aan Stroom en Fonds van Beeldende Kunsten. Marie-José Sondeijker Akiem Helmling Ton Schuttelaar René van Soest Carla Klein Maarten Janssen Anneke van den Donker Johan van Soest

Lothar Pilot Ans van Hoewijk