Star

BOOK REPORT IN ENGLISH

ESTRELLITA BELANO ♫♫ NAME ♫♫ MARITES TOPIA

MRS.

♫♫ TEACHER ♫♫ VI-3 ♪♪ GR/SEC ♪♪

I: ♥♥♥ PAMAGAT ♥♥♥ ANG IBONG ADARNA II: ♥♥♥ MAY AKDA ♥♥♥ KRISTINE MENDOZA III:♥♥♥ MGA TAUHAN ♥♥♥ HARING FERNANDO.REYNA VALERIANA,PEDRO,DIEGO,JUAN.AT IBONG ADARNA IV: ♥♥♥ LUGAR NG PINANGYARIHAN ♥♥♥ SA PALASYO NG BERBANYA

***

***

V: BUOD Noong unang panahon ay may kaharian na ang pangalan ay berbanya.Ang hari ng panahong iyong ay si haring fernando na lubhang mabait matulungin at makatarungan. Parehong nag kakamit ng pag papala ng hari ang mga mayayaman at mahihirap sa kanyang kahirian .

Ang asawa nya ay si reyna valeriana ay katulung nya sa pamamahala sa kaharian. Mabait din ang reyna at makatwiran.Silang mag asawa ay hindi sakim sa kayamanan at kapang yarihan. Nangangamba ang buong kaharian sa pag kakasakit ni haring fernando ang tanging lunas daw lamang sa karamdaman ng hari ay ang ibong adarna.Pinatawag ng hari ang kanyang 3 anak na lalaki Na sina pedro,diego at juan.Inatasan ng hari si pedro na hulihin ang ibong adarna.Ngunit hindi bumalik si pedro kaya’t inatasan naman ng hari si diego upang hanapin ang kapatid at ang ibong adarna.Lumipas ang ilang araw ngunit hindi pa nag babalik ang dalawa nyang anak.dahil dun ay nag kusang mag alok ng kanyang tulung si juan,ang bunsong anak ni haring fernando. Naramdaman ng hari ang kasidhian ng hangarin ng anak kaya’t binindisyunan niya ito upang matupad ang kanyang hangarin. Ang dahilan pala kaya hindi nakabalik sina pedro at diego ay sa dahilang nakatulog ang mga ito sa magandand awit at napatakan ang mga ito ng dumi ng ibon kaya ang dalawang magkapatid ay naging bato. Nang naglalakbay-na si juan ay nakasalubong siya ng isang matandang lalaki ng humuhingi sa kanya ng tulong ,at ito naman ay tinulungan ni juan.Dahil sa kagandahang loob ni juan ay pinayuhan siya ng matanda ng dapat gawin upang mahuli ang ibong

adarna at kung paano mapanumbalik ang kanyang mga kapatid sa dating anyo. Nasunod ni juan ang lahat ng bilin ng matanda at maingat niyang nahuli ang ibong adarna at napanumbalik rin niya sa dating anyo ng dalawa niyang kapatid na sina pedro at diego. Patungo na ang tatlo pabalik sa palasyo ay bimnalak nina pedro at diego na patayin si juan upang mapaniwala nila ang hari na sila ang nakahuli sa ibong adarna. Bumalik sila sa palasyo na dala ang ibong adarna na hindi kasama si juan. Mali pala ang akala nmila pedro at diego dahil si juan naman pala ay nawalan lamang ng malay .may isang matanda na tumulong sa kanya .Pagdating ni juan sa palasyo,agad pumayag ang ibong adarna na kumanta ito.Sa pagkakataong ito ,agad na gumaling si haring fernanado at sinabi ng ibong abg boung pangyayari nagalit ang hari sa dalawa niyang anak at ito’ykaniyang ipinatatapon.Subalit nakiusap si juan na patawarin na ang dalawa niyang kapatid at si juan namna ay pinaunlakan ng hari at pinatawad ang dalawa. Nagpasya ang hari na pabantayan ang ibon at maghalinhinan ang mga anak niya sa pababantay.Pinakawalan nina pedro at diego ang ibon at ito’y isinisi nila kay juan.Ipinahanap siya ng hari.Samantala,nang magkita ang magkakapatid,ay nilinlang nila si juan at ipinababa sa isang malalim na

balon.Dito nakilala ni juan sina leonora at juana.Iniligtas ni juan ang dalawang sa kamay ng higante at mga serpente. Tinangay nina pedro at diego sina leonora aty juana,sa kabila ng hindi pagsansayon ng mga dilag.Naiwan si juan,dumating ang ibong adarna at ginising sya,Sinabi ng ibon na kalimutan na niya sina leonora ,sapagkat mayroong maria blancangkarapatdapat kay juan.Siya ay nasa kaharian ng delos cristal. Nagtungo si juan sa kaharian ng delos cristal at nakilala niya doon si maria bianca.Umibig sila sa isa’t-isa subalit maraming pagsubok ang dinaanan ni juan upang makamit niya ang kamay ni maria dahil ito ay may taglay na mahiwagang agimat.Sila ay natungo na sa kaharian ng berbanya upang ipakilala ni juan si maria sa kanyang mga magulang. Pagdating nina juan at maria sa palasyo ng berbanya,ay iniwan muna ni juan si maria sa labas,si juan ay sinalobong ng kaniyang mga magulang na galak na galak. Nagkita sina juan at leonora ang dati niyang kasintahan sa palasyo at parang naglaho sa isipan ni juan si maria.para siyang namalikmata kay leonora at humingi sila ng pahintulot sa haring fernando namakasal sila sa lalong madaling panahon. Nasaksihan lahat ni maria ang nagaganap,Pinaandar niya ang kanyang mahika at pumasok siya sa loob ng parang isang emperatriz.Namangha ang lahat sa

kanya.At si juan ay hindi rin sya nakilala.Dahil sa akala ni mariana pinagtaksilan siya ni juan,siya ay nagalit.Dala ng biglang silakbo ng damdamin ay ibinuhos ni maria ang tubig sa bote at pinaandar muli ang kanyang mahika. Sukat doo;y biglang bumaha sa loob ng palasyo.Ang lahat ay natakot sa patuloy na pagtaas ng tubig.nagkagulo at ang lahat ay nasindak,sa dahilang baka sila ay malunod.Naglinaw muli ang isip ni juan at pinakiusapan niya si maria na pigilin ang pagtaas ng tubig sa loob ng palasyo.Nangako si juan na si maria ang kanyang papakasalan.Nakumbinsi naman si maria at sa isang iglap ay himalang nawala ang baha. Nang maging maayos na ang lahat,minungkahi ni juan sa hari na magpakasal na sila ni maria.si pedro ay kay leonora at si diego ay kay juana.Ito naman ay sinangayunan ni haring fernando.Ipinakiusap ni maria kay haring fernando na lahat ng biyayang nakaukol kay juan ay ipagkaloob na lamag kay pedro.at higit siyang maliligayahan kung sila ni juan ay maninirahan sa kaharian nmg delos cristal.Ang kahariang iyon ang binigay panukala ng ibong adarna kay juan.Ang tatlong magkakapatid ay sabaysabay na ikinasal. Pagkatapos ng kasal ng tatlong magkakapatid ay nagpaalam ang mag asawang juan at maria.Sila ay naglakbay patungo sa kaharian ng delos cristal. Narating ni juan at maria ang kaharian ng delos cristal.

Doon ay tinanggap sila ng buong kasiyahan ng lahat ng mamamayan doon bilang hari at reyna ng delos cristal. Sa kabutihan ng kanilanmga puso ang mananatili ang napakagandang ala-alang ibong adarna.

VI: ♠♠ Aral na napulot ♠♠ Wag mong angkinin ang hindi mo pag mamay ari

I:♠♠TITLE ♠♠ SLEPPING BEAUTY II:♣♣AUTHOR ♣♣ III:♥♥CHARACTER ♥♥ IV:♦♦ SETTINGS ♦♦ V: ♪♪ SUMMARY ♪♪

A long time ago there were a king and queen who said everyday .”Ah

ALAMAT NG PINYA Matamis at masarap ang nasabing prutas lalo na kapag katamtaman ang pagkahinog. Maraming nagsasabi na ito raw ay magaling na pantunaw lalo na kapag bagong kain tayo. Kung bakit maraming mga mata at kung bakit pinya ang tawag sa kanya ay malalaman nating sa ating alamat. Sa isang malayong pook ng lalawigan don nakatira ang mag-inang si Aling Osang at si Pina na kaisa-isang anak. Palibhasa bugtong na anak, hindi ito pinagagawa ng ina at sa halip siya ang nagtatrabaho ng lahat ng gawaing bahay. Ang katuwiran ng ina ay "maliit pa naman si Pina." Marahil ay paglumaki na ay gagawa rin siya. Kung

kaya ang gawain ni Pina ay maglaro, maligo, magbihis at matulog. Si Pina ay lumaki sa layaw dahil na rin kay Aling Osang. Nais na sana ng ina na turuan ang anak na gumawa, ngunit naging ugali na nito ang katamaran. Kaya sa malimit na pangyayari, hindi na mautusan ng ina ang anak, palibhasa'y ina kaya matiisin. Kung ayaw magtrabaho ng anak, siya na ang gumagawa. Hanggang isang araw si Aling Osang ay nagkasakit at halos na nakahiga na lamang. "Naku! ang nanay ko, bakit ka nagkasakit?" ang tanong ni Pina. "Ewan ko nga ba," ang wika ng ina, sabay utos na kung puwedeng ipaglugay nito ang nanay. Sinunod naman nito ang utos ng ina at sa ilang saglit ay inihain na ito ni Pina, ngunit mamaitmait sapagkat ito'y sunog. Ganun pa man ay natuwa na rin ang ina pagkat kahit papaano siya'y napagsilbihan ng anak. Tumagal ang sakit ni Aling Osang ngunit nagrereklamo na si Pina na pagod na raw ito sa paglilingkod sa ina. Isang umaga, si Pina'y nagluto at maghahain na lamang ito ngunit hindi makita ang sandok. "Saan kaya naroroon ang sandok?" ang sambit nito. "Hanapin mo, naririyan lamang yan," ang sagot ng ina. "Kanina pa nga ako hanap ng hanap eh ! Talagang wala!" ang muling sabi ng anak. "Bakit ba hindi ka na lang magkaroon ng maraming mata ng makita mo ang hinahanap mo! ito talagang anak ko, walang katiyaga-tiyaga," ang sabi naman ng ina. "Marami naman kayong sinisermon pa" ang wika ng anak sabay panaog. Marahil ay hahanapin niya ang sandok sa silong at baka nahulog. Lumipas ang mga oras ngunit hindi na nakabalik si Pina sa itaas. Nawala siya na parang bula na naglaho at walang nakakita sa kanya kahit kapitbahay. Ilang araw ang nakaraan sa tulong at awa ay gumaling na si Aling Osang. Hinanap ng ina ang anak ngunit talagang hindi na nakita. Isang araw, sa may bakuran ay mataman na nagwalis si Aling Osang. Laking gulat niya ng makita nito ang tumubong halaman sa malapit sa kanilang tarangkahan. Dinilig niya ito at inalagaan araw-araw. Di nagtagal at nagkaroon ng bunga. Napansin niya ito at tila maraming mata. tuloy naalala nito ang sinabi niya sa kanyang anak. At bigla na lang nawala ang kanyang maal na anak ng mga sandaling iyon.

ALAMAT NG MACOPA Noong mga unang taon ng pananakop ng mga Kastila sa Pilipinas, sinasabing tahimik at maligayang namumuhay ang mga tao sa isang nayon sa Kailokohan. Madaling naihasik ng mga Kastila ang Kritiyanismo sa nayong yaon sapagkat ang mga mamamayan at mababait at masunurin. Kilala rin sila sa kasipagan at pagkamadasalin. Ganyan na lamang ang pagmamahal at pag-iingat ng mga tao roon sa gintong kampana sapagkat nananalig silang sa kampanang yaon nakasalalay ang takbo ng kanilang pamumuhay. Nagsisilbi yaong inspirasyon nila sa buhay. Lalo silang nagsisikap na mapaunlad ang kanilang kabuhayan. Ang kampanang ginto ay naging sagrado at napakahalaga sa mga mamamayan, naging laging usap-usapan hanggang mabalitaan ng masasamang loob sa isang malayong pook. Nais din nila ang kasaganaan, kaya't hinangad nilang mapasakanila ang kampana. Lihim silang bumalangkas ng kaparaanan. Nalaman nilang sa itaas ng simbahan nakalagay ang kampana. Isang gabing madilim ay nagsipaghanda sila at sandatahang tinungo ang pook ng simbahan. Mangyari na ang mangyari, pilit nilang kukunin ang kampana. Sa kabutihang-palad, may nakapagbalita naman sa mga pari sa napipintong panloloob sa simbahan. Nalaman nilang ang kampana ay nanakawin kaya't buong ingat nila iton ibinaba at lihim na ibinaon. Ipagsasanggalang nila ito anuman ang kanilang sapitin! Nang dumating ang masasamang loob ay hindi na nila nakita ang kampanang ginto. Laking galit nila! Dahil sa pagkabigo, pinagpapatay nilang lahat ang nasa simbahan sapagkat ayaw magtapat sa kinaroroonan ng kampana. Anong lungkot sa taong bayan kinabukasan! Patay lahat ang mga tao sa simbahan - ang mga pari, sakristan at ilang mga tauhan ! Wala ang kampana at walang nakakaalam kung saan ito naroroon. Inasikaso ng taong bayan ang mga bangkay ng nasawi at inilibing ang mga iyon nang buong dangal.

Mula noon, ang tagingting ng kampana ay hindi na narinig sa nayong naturan. Nalungkot na ang mga tao at nawalan na sila ng sigla at pag-asa. Tinamad na rin sila at natuyo ang kanilang pananim. Umunti na ng umunti ang kanilang ani at mga alagang hayop. Lumipas ang maraming taon at ang tungkol sa kampana ay nalimot na ng mga tao. Nangamatay na ang matatandang nakakaalam sa kasaysayan ng kampanang ginto at ang mga kabataan nama'y wala nang nalalaman tungkol doon. Sa loob ng bakuran ng simbahan ay may tumubong isang punong di pa kilala ng mga tao. Ito'y nagbunga ng hugis kampana, makikislap na pula ang labas at maputing parang bulak ang laman. Sapagkat nasa bakuran ng simbahan, ang mga bunga'y sa gintong kopa sa simbahan naihambing ng mga tao. "Parang kopa!" ang sabi ng ilan. "Maraming kopa!" ang bulalas naman ng marami. Simula noon, kung tawagin ng mga tao ang pook simbahan ay sinasabing, :Doon sa maraming kopa, doon sa makopa." Nang matagalan, ang puno ay nakilala na sa tawag na makopa.

\

ALAMAT NG LANSONES

Tumunog ang kampana sa munting Kapilya ng isang nayon sa bayan ng Paete, lalawigan ng Laguna. Napabalikwas si Manuel at masuyong ginising ang nahihimbing na kabiyak. "Gising na Edna, at tayo'y mahuhuli sa misa." Marahang nagmulat ng mga mata ang babae, kumurapkurap at nang mabalingan ng tingin ang asawa ay napangiti.

Mabilis na gumayak ang mag-asawa upang magsimba sa misang minsan sa isang buwan idinaraos sa kanilang nayon ng kura paroko ng bayan. Hindi nagtagal at ang mag-asawa ay kasama na sa pulutong ng mga taganayong patungo sa Kapilya. Magkatabing lumuhod sa isang sulok ang magkabiyak at taimtim na nananalangin. "Diyos ko," and marahang panalangin ni Edna, "Patnubayan mo po kami sa aming pamumuhay, nawa's huwag magbago ang pagmamahal sa akin ni Manuel." Si Manuel naman ay taimtim ding dumadalangin sa kaligtasan ng asawa, na alam niyang nagtataglay sa sinapupunan ng unang binhi ng kanilang pag-iibigan. Nang matapos ang misa ay magiliw na inakay ni Manuel ang kabiyak at sila'y lumakad na pauwi sa kanilang tahanan. Sa kanilang marahang paglalakad ay biglang napahinto si Edna. "Naku! kay gandang mga bunga niyon," ang wika kay Manuel sabay turo sa puno ng lansones na hitik na hitik sa bunga. "Gusto ko niyon, ikuha mo ako," ani Ednang halos matulo ang laway sa pananabik. Napakurap-kurap si Manuel. Hindi niya malaman ang gagawin. Alam niyang ang lansones ay lason at hindi maaring kainin ngunit batid din naman niyang nagdadalang-tao ang asawa at hindi dapat biguin sa pagkaing hinihiling. Sa pagkakatigagal ng lalaki ay marahan siyang kinalabit ni Edna at muling sumamong ikuha siya ng mga bunga ng lansones. "Iyan ay lason kaya't hindi ko maibibigay sa iyo." Pagkarinig ni Edna sa wika ng asawa ay pumatak ang luha. Sunod-sunod na hikbi ang pumulas sa kanyang mga labi. Parang ginugutay ang dibdib ni Manuel sa malaking habag sa asawa ngunit tinigasan niya ang kanyang loob. Masuyong inakbayan ni Manuel ang asawa at marahang nangusap. "Huwag na iyan ang hilingin mo, alam mo namang iya'y lason. Hayaan mo at pagdating natin sa bahay ay pipitas ako sa duluhan ng mga manggang manibalang." Walang imikan nilang tinalunton ang landas patungo sa kanilang tahanan. Ang maaliwalas na langit ng kanilang pag-iibigan ay biglang sinaputan ng ulap. Ni hindi sinulyapan ni Edna ang mga manggang manibalang na pitas ni Manuel sa kanilang duluhan. Ang babae'y laging nagkukulong sa silid, ayaw tumikim man lamang ng pagkain at ayaw tapunan ng tingin ang pinagtatampuhang asawa. Hindi nagtagal ang babae'y naratay sa banig ng karamdaman. Hindi malaman ni Manuel ang gagawin sa kalunoslunos na kalagayan ng asawa."Edna, ano ba ang dinaramdam mo?" lipos na pag-aalalang wika ni Manuel habang buong pagsuyong hinahaplos ang noo ng maysakit. Marahang iling lamang ang itinugon ng nakaratay at dalawang butil ng luha ang nag-uunahang gumulong sa pisngi. Balisang nagpalakad-lakad si Manuel sa tabi ng maysakit. Hindi niya matagalang tignan ang payat na kaanyuan ngayon na kaibang-kakaiba sa dating Ednang sinuyo niya't minahal. Wala na ngayon ang namumurok na pisngi, ang dating mapupungay na mga mata'y malalamlam, wala na ang ningning ng kaligayahan, maputla ang dati'y mapupulang mga labi at mistulang larawan ng kamatayan. Nang hindi na niya makaya ang damdaming lumulukob sa kanyang pagkatao ay mabilis na nagpasiya. Kukunin niya ang mga bunga ng lansones. Ang bunga ng kamatayang pinakamimithi ng kanyang asawa. Sa wakas ay isinuko rin niya ang katigasan ng kanyang loob, dahil sa matinding abag sa kabiyak. Nanaog siya at tinungo ang puno ng lansones. Nanginginig ang kamay na pinitas ang isang kumpol ng bunga ng kamatayan. "Diyos ko, tulungan mo po kami, pinakamamahal ko ang aking asawa at wala nang halaga sa akin ang buhay kung siya'y mawawala pa sa aking piling," nangangatagal ang mga labing marahan niyang naiusal kasabay ng mariing pagpikit ng mga mata. Sunod-sunod na patak ng luha ang nalaglag sa pagkagunitang ang bungang iyon ang tatapos sa lahat ng kanilang kaligayahan. Sa pagmumulat niya ng paningin siya'y nabigla. Anong laking himala! May nabuong liwanag sa kanyang harapan at gayon na lamang ang kanyang panggigilalas noong iyon ay maging isang napakagandang babaing binusilak sa kaputian. Humalimuyak ang bangong sa tanang buhay niya ay noon lamang niyang masamyo. Sa tinig na waring isang anghel ay marahang nangungusap ang babae. "Anak ko, kainin mo ang bungang iyong hawak." Nagbantulot sumunod si Manuel sapagkat alam niyang ang bungang iyon ay lason. Sa nakitang pagaalinlangan ni Manuel ay muling nangusap ang babaeng nakaputi. "Huwag kang matakot, kainin mo ang bungang iyong hawak." Pagkasabi noo'y kumuha ng isang bunga sa hawak na kumpol ni Manuel at ito'y marahang pinisil. Mawala ang takot ni Manuel at mabilis na tinalupan ang isang bunga ng lansones. Anong sarap at anong tamis! Nang ibaling niya ang paningin sa babaeng nakaputi ay nawala na ito. Biglang naglaho at saan man niya igala ang kanyang mata ay hindi makita. "Salamat po, Diyos ko!" ang nabikas ni Manuel. Biglang sumigla ang katawanni Manuel at hindi magkandatutong pinitas ang lahat ng mga bungang makakaya niyang dalhin at nagdudumaling umuwi sa naghihintay na asawa.

Ang Unang Unggoy The First Monkey Noong unang panahon sa isang kagubatan, may isang batang babae na naninirahan sa pangangalaga ng isang diyosa ng paghahabi. Doon namumuhay siya ng masaya at nasusunod ang lahat ng kanyang naisin. Isang araw inutusan siya ng diyosa at sinabing: "kunin mo ang bulak na ito, linisin mo at gawin mong damit upang iyong maisuot." Ngunit hindi siya marunong maghabi ng bulak, kaya't sinabi niya sa diyosa, "kapag nalinis na ang bulak ay maaari na ba itong gamitin?" "Hindi," sagot ng kanyang alalay, "pagkatapos nitong linisin ay kailangan muna itong salansanin." "Matapos salansanin, maaai na ba itong gamitin?" ang sabi ng tamad na batang babae. may balat Sinabi naman ng diyosa na maaari lamang itong gamitin kung ito'y natabas na." Matapos itong matabas?" singit ng isang katulong, "maaari na itong gamitin?" "Hindi, kailngan muna itong tahiin," sagot ng diyosa. "Ah!," ang sabi ng batang babae, matagal pala at maraming proseso ang paggawa ng damit. Naisip niyang ipatong ang balat (leather) sa kanyang katawan upang gawin na lamang balabal kaysa gumawa pa ng panibagong damit. Sa galit ng diyos sa katamaran ng batang babae, kumuha ng isang patpat mula sa habian ang diyosa at sinabing, ang patpat ng ito ay magiging parte ng iyong katawan, at ito'y iyong gagamitin sa paakyat. Bilang kaparusahan sa iyong katamaran, simula ngayon ikaw ay maninirahan sa mga puno sa kagubatan, at doon ay maghahanap ka ng iyong makakain." At doon nagsimula ang pagkakaroon ng unang unggoy na at buntot.

Ang Pinagmulan ng mga Bituin The Origin of the Stars

Noong unang panahon, maraming mga tao na nagsasabing walang bituin. Ang araw ang makapangyarihang bathala, pinuno sa araw. Buan, ang buwan, ang siyang kaagaw ng bathalang araw, at nagnanasang mamuno ssa araw at gabi. Lihangin, ang bathala ng hangin, ay kaibigan ng buwan at araw. Isang araw, siya ay dumalaw kay Araw, ang bathala ng Araw para magpainit. Habang sila ay nakaupo, sinabi ni Araw kay Lihangin na masama ang loob niya kay Buan. Napapansin niya na ito ay nagpapakita kung araw. Ibig sabihin na nais ni Buan na maokupa pa niya ang bahagi ng kaharian ni Araw. Nais ni Lihangin na maging mabuting

magkaibigan ni Araw at Buan. Sinabi niya kay Buan na huwag niyang okupahan ang kahit anong bahagi ng kaharian ni Araw. Si Araw ay makatarungan at matuwid kaya kailangan si Buan ay tumulad din. Hindi sinunod ni Buan ang payo ni Lihangin. Nagpatuloy siya sa pagsikat sa huling parte ng araw at kung minsan ay sa mag-uumaga. Ayaw ng ganito ni Araw kaya't sinabihan niya si Buan na huwag na niya itong gawin pa. Subalit nagpumilit pa rin si Buan. Sila ay nag-away at si Buan ang higit na napinsala. Ang iba't ibang parte ng kanyang katawan ay kumalat at ang mga ito ang naging mga bituin.

Alice is sitting with her sister outdoors when she spies a White Rabbit with a pocket watch. Fascinated by the sight, she follows the rabbit down the hole. She falls for a long time, and finds herself in a long hallway full of doors. There is also a key on the table, which unlocks a tiny door; through this door, she spies a beautiful garden. She longs to get there, but the door is too small. Soon, she finds a drink with a note that asks her to drink it. There is later a cake with a note that tells her to eat; Alice uses both, but she cannot seem to get a handle on things, and is always either too large to get through the door or too small to reach the key. While she is tiny, she slips and falls into a pool of water. She realizes that this little sea is made of tears she cried while a giant. She swims to shore with a number of animals, most notably a sensitive mouse, but manages to offend everyone by talking about her cat's ability to catch birds and mice. Left alone, she goes on through the wood and runs into the White Rabbit. He mistakes her for his maid and sends her to fetch some things from his house. While in the White Rabbit's home, she drinks another potion and becomes too huge to get out through the door. She eventually finds a little cake which, when eaten, makes her small again. In the wood again, she comes across a Caterpillar sitting on a mushroom. He gives her some valuable advice, as well as a valuable tool: the two sides of the mushroom, which can make Alice grow larger and smaller as she wishes. The first time she uses them, she stretches her body out tremendously. While stretched out, she pokes her head into the branches of a tree and meets a Pigeon. The Pigeon is convinced that Alice is a serpent, and though Alice tries to reason with her the Pigeon tells her to be off. Alice gets herself down to normal proportions and continues her trek through the woods. In a clearing she comes across a little house and shrinks herself down enough to get inside. It is the house of the Duchess; the Duchess and the Cook are battling fiercely, and they seem unconcerned about the safety of the baby that the Duchess is nursing. Alice takes the baby with her, but the child turns into a pig and trots off into the woods. Alice next meets the Cheshire cat (who was sitting in the Duchess's house, but said nothing). The Cheshire cat helps her to find her way through the woods, but he warns her that everyone she meets will be mad. Alice goes to the March Hare's house, where she is treated to a Mad Tea Party. Present are the March Hare, the Hatter, and the Dormouse. Ever since Time stopped working for the Hatter, it has always been six o'clock; it is therefore always teatime. The creatures of the Mad Tea Party are some of the must argumentative in all of Wonderland. Alice leaves them and finds a tree with a door in it: when she looks through the door, she spies the door-lined hallway from the beginning of her adventures. This time, she is prepared, and she manages to get to the lovely garden that she saw earlier. She walks on through, and finds herself in the garden of the Queen of Hearts. There, three

gardeners (with bodies shaped like playing cards) are painting the roses red. If the Queen finds out that they planted white roses, she'll have them beheaded. The Queen herself soon arrives, and she does order their execution; Alice helps to hide them in a large flowerpot. The Queen invites Alice to play croquet, which is a very difficult game in Wonderland, as the balls and mallets are live animals. The game is interrupted by the appearance of the Cheshire cat, whom the King of Hearts immediately dislikes. The Queen takes Alice to the Gryphon, who in turn takes Alice to the Mock Turtle. The Gryphon and the Mock Turtle tell Alice bizarre stories about their school under the sea. The Mock Turtles sings a melancholy song about turtle soup, and soon afterward the Gryphon drags Alice off to see the trial of the Knave of Hearts. The Knave of Hearts has been accused of stealing the tarts of the Queen of Hearts, but the evidence against him is very bad. Alice is appalled by the ridiculous proceedings. She also begins to grow larger. She is soon called to the witness stand; by this time she has grown to giant size. She refuses to be intimidated by the bad logic of the court and the bluster of the King and Queen of Hearts. Suddenly, the cards all rise up and attack her, at which point she wakes up. Her adventures in Wonderland have all been a fantastic dream.

Building Your House An elderly carpenter was ready to retire. He told his employer-contractor of his plans to leave the house-building business to live a more leisurely life with his wife and enjoy his extended family. He would miss the paycheck each week, but he wanted to retire. They could get by. The contractor was sorry to see his good worker go & asked if he could build just one more house as a personal favor. The carpenter said yes, but over time it was easy to see that his heart was not in his work. He resorted to shoddy workmanship and used inferior materials. It was an unfortunate way to end a dedicated career. When the carpenter finished his work, his employer came to inspect the house. Then he handed the front-door key to the carpenter and said, "This is your house... my gift to you." The carpenter was shocked! What a shame! If he had only known he was building his own house, he would have done it all so differently. So it is with us. We build our lives, a day at a time, often putting less than our best into the building. Then, with a shock, we realize we have to live in the house we have built. If we could do it over, we would do it much differently. But, you cannot go back. You are the carpenter, and every day you hammer a nail, place a board, or erect a wall. Someone once said, "Life is a do-it-yourself project." Your attitude, and the choices you make today, help build the "house" you will live in tomorrow. Therefore, Build wisely!

PUPPIES

A farmer had some puppies he needed to sell. He painted a sign advertising the pups and set about Nailing it to a post on the edge of his yard. As he was driving the last nail into the post, he Felt a tug on his overalls. He looked down into the Eyes of a little boy. Mister," he said, "I want to buy one of your puppies." "Well," said the farmer, as he rubbed the sweat off the back of his neck, "these puppies come from fine parents and cost a good deal of money." The boy dropped his head for a moment. Then reaching deep into his pocket, he pulled out a handful of change and held it up to the farmer. "I've got thirty-nine cents. Is that enough to take a look?" "Sure," said the farmer. And with that he let out a whistle,"Here,Dolly!" he called. Out from the doghouse and down the ramp ran Dolly followed by four little balls of fur. The little boy pressed his face against the chain link fence. His eyes danced with delight. As the dogs made their way to the fence, the little boy noticed something else stirring inside the doghouse. Slowly another little ball appeared; this One noticeably smaller. Down the ramp it slid. Then in a somewhat awkward manner the little pup began hobbling toward the others, doing its best to catch up.... "I want that one," the little boy said, pointing to the runt. The farmer knelt down at the boy's side and said, "Son, you don't want that puppy. He will never be able to run and play with you like these other dogs would." With that the little boy stepped back from the fence, reached down, and began rolling up one leg of his trousers. In doing so he revealed a steel brace running down both sides of his leg attaching itself To a specially made shoe. Looking back up at the farmer, he said, "You see sir, I don't run too well myself, and he will need Someone who understands." The world is full of people who need someone who understands.

BOX OF KISSES

The story goes that some time ago, a man punished his 3-year-old daughter for wasting a roll of gold wrapping paper. Money was tight and he became infuriated when the child tried to decorate a box to put under the Christmas tree. Nevertheless, the little girl brought the gift to her father the next morning and said, "This is for you, Daddy." The man was embarrassed by his earlier overreaction, but his anger flared again when he found out the box was empty. He yelled at her, stating, "Don't you know, when you give someone a present, there is supposed to be something inside? The little girl looked up at him with tears in her eyes and cried, "Oh, Daddy, it's not empty at all. I blew kisses into the box. They're all for you, Daddy." The father was crushed. He put his arms around his little girl, and he begged for her forgiveness. Only a short time later, an accident took the life of the child. It is also told that her father kept that gold box by his bed for many years and, whenever he was discouraged, he would take out an imaginary kiss and remember the love of the child who had put it there.