Podstawy Wiary Wkr

Podstawy wiary Wolnego Kościoła Reformowanego Zgodnie z preambułą Statutu WKR nasz Kościół wywodzi się z nauczania Jana Kalwina, a więc jest zakorzeniony w teologii tzw. kościołów ewangelicko – reformowanych. Uwzględnia jednak czerpiąc z ogromnego bogactwa tych Wspólnot, również teologię progresywną i to w jej duchu stara się swoich wiernych prowadzić do Zbawienia, które niezaprzeczalnie dane jest nam w Chrystusie Jezusie, Naszym Panu i Odkupicielu. Obowiązującymi wyznaniami wiary są Symbol Apostolski i Wyznanie Nicejsko-Konstantynopolitańskie.

PODSTAWA WIARY. Podstawą a zarazem jedynym źródłem wiary w Wolnym Kościele Reformowanym jest Pismo św. Wierzymy, że zawiera ono pełną i dostateczną naukę o naszym Zbawieniu (por. Rzym. 10:817, Hebr. 1:1-2). Dla naszej wspólnoty Pismo św. jest autentycznym Słowem Boga, a kanoniczne jego księgi (Stary Testament 39 ksiąg, Nowy Testament 27 ksiąg) zawierają wszystko co jest potrzebne do zbawienia i prowadzenia życia podobającego się Bogu (por. II Konfesja Helwecka, r.1) Inne teksty, a więc te które nie należą do Kanonu Pisma św. mają wartość tylko i wyłącznie wtedy, gdy są z nim zgodne (np. Księgi apokryficzne, pisma reformacyjne, wewnętrzne postanowienia Kościołów). Mogą spełniać rolę pomocniczą. Wspólnota nasza zachęca zatem wszystkich do osobistego zapoznawania się z Tekstami biblijnymi, tak jak w wielu miejscach Starego i Nowego Testamentu było to wspomniane (por. Iz 34:16, Mat. 28:18-20, Jn 14:21-24). Pismo święte można odpowiednio interpretować tylko z pomocą Ducha Świętego, stąd też wierzymy, ze każdy kto jest naprawdę wyznawcą Chrystusa, może je zrozumieć w sposób właściwy. Słudzy Słowa Bożego – duchowni, mają za zadanie jedynie służyć pomocą i radą pozostałym członkom wspólnoty w odczytywaniu woli Bożej, stąd też kładziemy nacisk na ich odpowiednie przygotowanie biblijne.

PRZYKAZANIA BOŻE – DEKALOG Wolny Kościół Reformowany korzysta w swym nauczaniu z pełnej (nieskróconej) biblijnej formy 10 przykazań, ukazując ich pozytywny charakter. Zawsze też stara się interpretować te jak i inne Boże wskazówki w świetle przykazania miłości – tak jak uczy teologia progresywna.

WSPÓLNOTA Głową Kościoła jest jedynie Jezus Chrystus (por. Kol. 1:18-19, Ef 1:22). Jezus Chrystus umarł, zmartwychwstał i wstąpił do nieba i siedzi po prawicy Ojca. Zanim jednak odszedł od uczniów zostawił im obietnicę trwania przy nich aż do końca świata (Mat. 28:20) spełnioną w obecności Ducha Św. Wspólnotę (Kościół) chrześcijańską można rozpoznać wszędzie tam gdzie gromadzą się wierzący w Chrystusa i gdzie jest głoszone niezmiennie Słowo Boże, a sakramenty dane od Pana wiernie sprawowane. Wspólnota wierzących na ziemi wciąż zmaga się jeszcze z własnym grzechem i ludzką słabością. Jednocześnie istnieje wspólnota tych, którzy po śmierci, po walce i zwycięstwie, cieszą się zasłużoną nagrodą radości wiecznej z Chrystusem. Nie do nas należy osąd którzy z nas tu na ziemi czczą należycie Chrystusa przez Ducha Św. i przez żywą wiarę osiągają dobra niebiańskie. Uznajemy zatem w duchu reformacji i teologii progresywnej, że to łaska Boża przyjmowana przez prawdziwą i szczerą wiarę decyduje o zbawieniu każdego człowieka, niezależnie od jakichkolwiek względów pochodzących od natury ludzkiej (płci, orientacji psychoseksualnej, rasy, pochodzenia), a także od przynależności do tej czy innej denominacji. Wszyscy są równi w oczach Bożych. Stąd też i nasza wspólnota nie stara się wyróżniać, ani uważać za lepszą od innych denominacji chrześcijańskich, starając się jednak być jak najwierniejszą Ewangelii i skutecznie prowadzić innych do Królestwa Bożego.

W WKR istnieje urząd duchownego, mający charakter jedynie służebny, gdyż jako taki może być odnaleziony na kartach Pisma św. Osoby pełniące funkcje pastora i diakona są powołane do głoszenia Słowa Bożego, posługi sakramentalnej, posługi wśród członków wspólnoty. Są równe wobec siebie a różnice między nimi dotyczą charakteru pracy pasterskiej. Pastor troszczy się o stronę organizacyjną pracy duszpasterskiej, diakon zaś o bezpośrednią posługę szczególnie wśród chorych i potrzebujących. Równi są w sprawowaniu sakramentów i głoszeniu Słowa Bożego. Nie obowiązuje ich celibat. Są wybierani zarówno przez świeckich jak i duchownych. Urząd starszego pastora ma charakter kadencyjny i służy sprawowaniu należytej opieki nad funkcjonowaniem całej Wspólnoty w danym kraju. Nie ma on jednak związku z rolą namiestnika Chrystusa na ziemi, którym możemy jedynie nazywać Ducha Św.

FORMY NABOŻEŃSTW I MODLITW „Bóg chce, abyśmy wiedzieli, na czym polega właściwy sposób oddawania Mu czci i ustrzegli się przed wszelkim zabobonem i zmaterializowanym kultem” (Jan Kalwin: Katechizm, r. XXIII). Zgodnie z jednym z hasłem reformacji „soli Deo Gloria” – tylko Bogu chwała, w Wolnym Kościele Reformowanym modlimy się tylko i wyłącznie wprost do Boga, nie korzystając zatem z pośrednictwa matki Jezusa czy świętych (por. Obj. 22:8-9, Hebr. 10:12-18, I Tym. 2:5) Świętymi według nas są ci wszyscy , którzy naprawdę wierzą i przez chrzest i ofiarę Chrystusa zostali włączeni do Kościoła powszechnego, zarówno teraz jak i w poprzednich i przyszłych wiekach (por. I Ptr. 1:15-16, I Kor. 3:16-17, Rzym. 1:7) Tak samo Maria, która niewątpliwie będąc wzorem wiary i posłuszeństwa odnalazła potrzebne zbawienie w swoim własnym Synu. Choć gorąco zachęcamy do praktykowania modlitwy indywidualnej dla której nie jest potrzebne jakieś szczególne miejsce, to jednak w myśl słów Jezusa „Gdzie dwaj albo trzej gromadzą się w moje imię, tam ja jestem pośród nich” gromadzimy się by wspólnie chwalić Pana i do niego zanosić swe modlitwy. Nabożeństwa mają charakter spontaniczny, jednak zasadnicze jego elementy: liturgia Słowa Bożego i liturgia Wieczerzy Pańskiej jest obecna prawie zawsze. Dla umożliwienia łatwiejszego uczestnictwa w liturgii korzystamy z przygotowanej wcześniej formy, nie jest ona jednak żadną sztywną ramą czy nakazem. Zdarzają się nabożeństwa bez liturgii Wieczerzy Pańskiej, jednakże zawsze wykładnia Słowa Bożego jest podstawą. Również chrzest odbywa się podczas nabożeństwa. Kult religijny staramy się nacechować prostotą i wyzbyć jakichkolwiek form dalekich Pismu św. Stąd brak też obrazów, figur, czy miejsc świętych. (por. Jn 4:20-24). Obligatoryjnie świętujemy jedynie niedzielę – Dzień Pański oraz święta: Narodzenia Pańskiego, Epifanii (Objawienia), Wielki Czwartek, Wielki Piątek oraz Zmartwychwstanie i Zesłania Ducha Świętego – znane już starożytnemu chrześcijaństwu. Tradycyjnie dzielimy rok liturgiczny tak jak bracia reformowani, nie jest to jednak obowiązkowa forma przeżywania roku a tylko wskazówka i pomoc w rozumieniu Planu Zbawienia.

SAKRAMENTY Działanie Ducha Św. pobudza wiarę przez Ewangelię i utwierdza ją przez sakramenty (por. Katechizm heidelberski, pyt. 65). w Starym Przymierzu sakramentem było obrzezanie oraz ofiara baranka paschalnego, z kolei w Nowym Przymierzu ich rolę odgrywają Chrzest i Wieczerza Pańska (por. II konfesja helwecka, r. XIX) Zgodnie z duchem reformacji to nie sakrament działa, ale Duch Św. Zatem sakrament, jakkolwiek święty, jest tylko symbolem, znakiem zewnętrznym. Cała przemiana odbywa się na płaszczyźnie duchowej (por. Katechizm heidelberski, pyt. 66; U. Zwingli: O Opatrzności Bożej) I tak w sakramencie chrztu ustanowionym przez Chrystusa (por. Mk 16:15-16) znakiem jest woda, która oczyszcza ciało, działa jednak łaska Boża, która obmywa duszę w sposób niewidzialny, duchowy. Chrzest włącza nas w śmierć i w zmartwychwstanie Jezusa. Chrzest jest zapewnieniem, że ofiara Jezusa jest skuteczna dla każdego kto z wiarą go przyjął. Chrzcimy zarówno dzieci jak

i dorosłych wyznawców. Pragnąc jednak świadomej decyzji, wyboru Chrystusa uzupełniamy niejako ten sakrament przez obrzęd konfirmacji. Nie uważamy również, że ktoś nie ochrzczony jako niemowlę, a zmarły w tym okresie swego życia miałby zostać potępiony. W sakramencie Wieczerzy Pańskiej znakami są chleb i wino. Najlepiej tłumaczy to P. Maury w „Sakramentach”: „Jak w wieczerniku podał On swoim uczniom materialne znaki swego życia za nich ofiarowanego, tak przy świętym stole On, wierny i niewidzialny, określa przez chleb i wino swą ofiarę, dzieło spełnione dla wierzących, On sam jest przy tym obecny, a nie materia zabitego ciała i przelanej krwi. Znak nie oznacza czegoś, lecz Kogoś”. Zatem chleb i wino otrzymane przy stole z ręki usługującego, świadczy, że sam Chrystus karmi nas i poi. To On nam daje życie (por. Katechizm heidelberski, pyt. 75). Zewnętrznie otrzymujemy zatem chleb i wino, a wewnętrznie duchowo, dzięki działaniu Ducha Świętego Ciało Chrystusa i Jego Krew. Istnieją także obrzędy, nie będące sakramentami, jak: • Konfirmacja – uroczyste potwierdzenie podczas nabożeństwa wobec Pana i zboru gotowości zawierzenia życia Chrystusowi. • Pokuta- uznanie grzechu i jego wyznanie (osobiście między Bogiem a grzesznikiem albo wspólnie podczas spowiedzi powszechnej na nabożeństwie) oraz postanowienie zmiany życia i odwrócenie się od grzechu z pomocą Ducha Św. (por. Katechizm heidelberski, pyt. 87 – 90). Nie istnieje potrzeba usznej spowiedzi, ale zachęca się do wzajemnego wspierania i kierownictwa na drogach wiary. • Ordynacja – odbywający się przez nałożenie rąk przez starszego pastora albo wyznaczonego reprezentanta zboru (jeśli synod jest instancją ordynującą) zwyczaj wprowadzenia na urząd duchownego, któremu przy aprobacie zboru udziela się misji nauczania i duchowego kierowania członkami zboru. Nie jest to jednak odrębny stan, gdyż wszyscy są równi przed Panem. • Małżeństwo/Związek Partnerski (pary tej samej płci) – obrzęd błogosławieństwa miłości dwóch ludzi o których miłości duchowny i zbór jest przekonany, a sami chcą swój związek zawrzeć w obecności Boga i Wspólnoty. Rozwody nie są aprobowane, o ile nie jest to konieczne z uwagi na nadrzędne przykazanie miłości, zawsze jednak taka ewentualność jest poprzedzona dłuższym staraniem o odnalezienie w związku straconej miłości. • Obrzędy pogrzebowe – obrzęd pogrzebowy przeprowadzany przez duchownego Kościoła jest ceremonią religijną mającą na celu pożegnanie zmarłej osoby odchodzącej ze świata ziemskiego, oraz wyrażenie poprzez wspólną modlitwę nadziei na jej zmartwychwstanie zgodnie z wolą i obietnicą Boga.

ZBAWIENIE Według Wolnego Kościoła Reformowanego w nauce o zbawieniu nie przyjmuję się kalwińskiej teorii predestynacji, jako nie do końca zgodną z Pismem św. i duchem progresywnego chrześcijaństwa. Jedynym ratunkiem dla zbawienia człowieka obciążonego grzechem jest pomoc nie drugiego człowieka, lecz Ofiara Jezusa Chrystusa. Tylko On mógł wziąć na siebie dług zaciągnięty przez człowieka. (por. Konfesja helwecka, r. XI, Katechizm heidelberski, pyt. 15-18). To ukrzyżowany i zmartwychwstały Jezus jest rękojmią naszego zbawienia. On zadośćuczynił upadkowi Adama, przez który wszyscy zostali obciążeni śmiercią, jednocześnie wszystkim dając życie (por. Rzym. 5:12-21) Jednakże zbawienia mogą dostąpić ci, którzy wiarą uchwycą się Chrystusa, utworzą z Nim jedno ciało i przyjmą Jego dobrodziejstwa (por. Katechizm heidelberski, pyt. 20). Nie mają znaczenia tzw. dobre uczynki w osiągnięciu zbawienia, jednakże świadczą o wdzięczności względem Boga oraz względem bliźnich są świadectwem Jego miłości (por. Jb 2:26). Zbawienie jest aktem łaski Boga, przyjętej wiarą, zawierzając miłości Chrystusa.

ESCHATOLOGIA Śmierć jest konsekwencją upadku pierwszych rodziców. Jednakże w rozumieniu odkupienia Chrystusa przez ofiarę krzyżową, wierzący pojmuje ją jako zniszczenie grzechu i przejście do życia wiecznego (por. Katechizm heidelberski, pyt. 42). Śmierć zatem dla chrześcijanina nie jest symbolem końca i pustki, nie rodzi strachu, a zaufanie Bogu i nadzieję (Rzym. 14:7-8). Dzięki zmartwychwstaniu Chrystusa powołani jesteśmy do nowego życia (por. Rzym. 6:11, Kol. 2:12, Kor. 15:55-58) Pamiętamy o sądzie ostatecznym, w wyniku którego umarli zmartwychwstaną a żyjący zostaną przemienieni (por. I Kor. 15:52; I Tes. 4:13-18). Oczekujemy ponownego przyjścia Chrystusa – Pana życia i śmierci, przy którym ostatecznie zwycięży dobro i prawda (por. Mat. 25:31n, Obj. 20:14).

TEOLOGIA PROGRESYWNA Teologię reformowaną Wolny Kościół Reformowany stosuje łącząc ją, rozumiejąc i niejako uzupełniając przez teologię progresywnego chrześcijaństwa. Kościoły uznające ten kierunek w nauczaniu jako wspólny mianownik, przyjęły tzw. 8 punktów, które oparte na Piśmie św. i doświadczeniu człowieka, są podstawą w realizacji największego z przykazań – przykazania miłości Boga i bliźniego. Poprzez nazywanie siebie progresywnymi rozumiemy, że jesteśmy Chrześcijanami, którzy... 1. Odnaleźli zbliżenie z Bogiem poprzez życie i nauczanie Jezusa, 2. Rozpoznają pełnię wiary innych ludzi, którzy mają inne imiona dla drogi do Królestwa Bożego, oraz którzy wierzą, że ich drogi są prawdziwe dla nich, tak jak nasza droga jest prawdziwa dla nas, 3. Rozumieją dzielenie się chlebem i winem w imieniu Jezusa , jako reprezentację starożytnego obrazu Boskiej Uczty dla wszystkich ludzi, 4. Zapraszają wszystkich ludzi do uczestnictwa w naszej wspólnocie i celebracji życia bez zmuszania ich do upodobniania się do nas by zostać zaakceptowanym (włączając, ale pozostawiając listę otwartą): • wierzących i agnostyków, • tradycyjnych Chrześcijan i pytających sceptyków, • kobiety i mężczyzn, a także osoby niezidentyfikowane płciowo tych ze wszystkich orientacji seksualnych i identyfikacji płci, • tych ze wszystkich ras i kultur, • tych ze wszystkich klas społecznych i z różnymi zdolnościami, • tych wszystkich, którzy wierzą w lepszy świat i tych, którzy stracili nadzieję, 5. Wiedzą, że sposób w jaki odnosimy się do siebie nawzajem i do innych ludzi jest pełnią ekspresji tego w co wierzymy, 6. Znajdują więcej łaski w szukaniu zrozumienia dogmatycznych pewników większej wartości w pytaniach niż w absolutach, 7. Formują samych siebie we wspólnoty dedykowane do wspomagania siebie nawzajem w pracy do której czujemy się powołani: walki o pokój i sprawiedliwość pomiędzy wszystkimi ludźmi, ochrony i odtwarzania integracji dla każdego Bożego stworzenia, i niesienia nadziei tym, których Jezus nazywał najmniejszymi ze swoich sióstr i braci, 8. Rozpoznają, że droga podążającego za Jezusem jest kosztowna i zawierająca ofiarną miłość, nieprzejednany opór wobec zła, i wyrzekająca się jakichkolwiek przywilejów. Przygotowano i opracowano na potrzeby Wspólnoty Wolnego Kościoła Reformowanego czerpiąc z teologicznego dorobku ojców reformacji oraz teologii progresywnej, opierając się bezwzględnie na nauce Pisma świętego.