People Are Our Fathr & Mother
This document was uploaded by user and they confirmed that they have the permission to share it. If you are author or own the copyright of this book, please report to us by using this DMCA report form. Report DMCA
Overview
Download & View People Are Our Fathr & Mother as PDF for free.
More details
- Words: 5,252
- Pages: 16
ျပည္သူသာ Aမိ ျပည္သူသာ Aဖ ေဆာင္းပါးရွင္ - ဆရာဖုန္းျမင့္ ယခုဆုိလွ်င္ သမိုင္း၀င္ရွစ္ေလးလံုး၏ သက္တမ္းကာလသည္ (၁၉) ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္၍ (၂၀) ႏွစ္ Aတြင္းသို႔ စြန္းထင္း ၀င္ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ ရွစ္ေလးလံုး၏ Aက်ည္းတန္မႈ၊ ရက္စက္မႈ၊ ခါးသီးမႈ၊ လူမဆန္မႈ၊ ယုတ္မာရိုင္းစိုင္းမႈ၊ ေၾကကြဲမႈ၊ နာက်ည္းမႈ စသည့္ စသည့္ Aနိဌာရံုမ်ားႏွင့္ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ရင္းႏွီး ထိေတြ႔ၾကားသိခဲ့ ရေသာ လွည္းေနေလွေAာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ၊
ရဟန္းရွင္လူ
ျပည္သူAေပါင္းတို႔သည္
ထိုAခ်ိန္
ထုိကာလမွ
Aေၾကာင္းAရာမ်ားကို သူတို႔ Aသက္ရွင္ေနသေရြ႔ ကာလပတ္လံုး ေမ့ေပ်ာက္ျခင္းငွာ တတ္ႏိုင္မည္မဟုတ္သကဲ့သုိ႔ သူတို႔၏
သားစU္ေျမးဆက္
ေျပာျပ၍လည္း
ဆံုးႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။
ထုိ
ရွစ္ေလးလံုး၏
မ်ားျပားလွစြာေသာ
လမ္းေၾကာင္းမ်ားAနက္မွ လမ္းေၾကာင္း တေၾကာင္း Aတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ဖူးေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း ထုိလမ္းေၾကာင္းAတြင္းမွ
သက္၀င္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို
ျပန္၍
ျမင္ေယာင္၊
ၾကားေယာင္ေနဆဲပင္။
ရွစ္ေလးလံုး၏
ေပါင္းဆံုစီးဆင္းရာ လမ္းေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ပံုရိပ္မ်ား သည္ ေကာင္းကင္မွ ၾကယ္Aစံုကို ၾကည့္မိသကဲ့သုိ႔ Aခ်ိဳ ႔ မွာ ထင္ရွားလ်က္၊ Aခ်ိဳ႔မွာ မႈ၀ ံ ါးလ်က္၊ Aခ်ိဳ ့မွာ မပီ၀ိုးတ၀ါးႏွင့္။ မတ္လ (၁၆)ရက္ က်ြန္ေတာ္ရံုးတက္ေသာေန႔တင ြ ္ စက္မႈတကၠသိုလ္သို႔ လံုထိန္းႏွင့္ စစ္တပ္မွ ၀င္ေႏွာက္ရိုက္ႏွက္ ဖမ္းဆီးသည့္ သတင္းကိုၾကားရသည္။ ေနာက္ဆက္ကာ ဆက္ကာ
ဆုိသလို
ကမ္းကုန္ရက္စက္စြာ
Aင္းလ်ားကန္ေဘာင္ ရိုက္ႏွက္
တံတားျဖဴတြင္
သတ္ျဖတ္မႈ၊
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကို
လံုထိန္းမ်ားက
ရန္ကုန္တကၠသိုလ၀ ္ င္းထဲ
Aဓမၼဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္မႈ၊
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကို
လံုထိန္းႏွင့္
စစ္သားမ်ား၀င္စီးကာ
Aလံုပိတ္Aခ်ဳပ္ကားထဲတင ြ ္
ေက်ာင္းသားမ်ား
မြန္းၾကပ္ေသဆံုးမႈတုိ႔မွာ ၾကားရသူတိုင္းကို Aံ့ၾသတုန္လႈပ္ ေျခာက္ခ်ားေစကာ ျပင္းထန္စြာ ထိခိုက္ခံစားရေစပါသည္။ ဤAေရးAခင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္မ်ားကို ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာန ခမ္းမသစ္ႀကီးတြင္ ေခၚယူၿပီး ဗုိလ္မွဴးႀကီးမ်ား တေယာက္ၿပီးတေယာက္ စင္ျမင့္ေပၚ တက္ကာ သူတို႔ လုိခ်င္ေသာ ပံုစံမ်ားျဖင့္ ရွင္းလင္းသြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာနမွ
စစ္သည္မ်ားသည္
Aျပင္တင ြ ္
ေနခြင့္ရၾကသူမ်ားျဖစ္ၾက၍
Aျဖစ္မွန္မ်ားကို သိထားႏွင့္ၾကၿပီးျဖစ္ရာ ဤရွင္းလင္းပြဲကို စိတ္မ၀င္စားၾက၊ ဗုိလ္မွဴးႀကီးတေယာက္က ေျပာပါေသးသည္။ “ဒီလို ၿမိဳ႔တင ြ ္း AေရးAခင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာနမွာ ရွိတဲ့ Aရာရွိ စစ္သည္ေတြမွာလည္း တာ၀န္ရွိတယ္၊
ေနာင္...
ဒီလို
AေရးAခင္းမ်ိဳးေတြ
ထပ္ျဖစ္လာရင္
ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာန
Aေနနဲ႔
တာ၀န္ယူရလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ Aခုကစၿပီး လံုၿခံဳေရးတပ္ရင္းေတြ ဖဲြ႔မယ္” ဟု ေျပာပါသည္။ “ေAာ္.... ဒါေၾကာင့္လည္း ငါတုိ႔ကို
မြမ္းမံသင္တန္းေတြ
မၾကာခဏ
တက္ခိုင္းတာကိုး”
ဟု
ခံျပင္းစြာ
ေတြးမိသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔
ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာန Aတြင္းရွိ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ စစ္သည္မ်ားသည္ မၾကာခဏ ဆုိသလို ေဖါင္ႀကီးေလ့က်င့္ေရး (၁) ႏွင့္
ဂ်ိဳးျဖဴတုိင္း
ဗဟိုတုိ႔တြင္
AထူးUီးစားေပးသင္တာကေတာ့
စစ္ပညာမြမ္းမံ လူထုAံုၾကြမႈ
သင္တန္းမ်ားသြားတက္ရသည္။ (သို႔မဟုတ)္
ဤကဲ့သို႔ေသာ
ဘယ္ႏွစ္ဘယ္သင္တန္းတြင္မဆုိ AေရးAခင္းမ်ိဳးတြင္
Aရပ္ဘက္
Aုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ စစ္ဘက္သို႔ လႊA ဲ ပ္ၿပီး ႏွိမ္နင္းေစေသာ သင္ခန္းစာ ျဖစ္သည္။ ဆႏၵျပလူAုပ္ႀကီး ခ်ီတက္လာပံု၊ Aရပ္ဘက္Aုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွ တားဆီးပံု၊ ေနာက္ဆံုး မတားႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ စစ္တပ္ကို လႊA ဲ ပ္ပံု၊ စစ္ကားမ်ား ဆႏၵျပေနရာသို႔ ေရာက္ရွိလာပံု၊ ၀တ္စကုတ္ Aနီ၀တ္ လက္ေျဖာင့္တပ္သားမ်ားက ေသနတ္ကို
1
မုဆုိးဒူးေထာက္ AေနAထားျဖင့္ ဆႏၵျပလူAုပ္ႀကီးဘက္သို႔ ခ်ိန္ရြယ္ထားပံု၊ Aထက္Aရာရွိက Aေသပစ္ရန္ ခရာျဖင့္ Aမိန္႔ေပးပံု၊ ဆႏၵျပသူမ်ား လဲက်ေသဆံုးပံု၊ ထိုသရုပ္ျပပြဲကိုရွင္းလင္းပဲြ နားေထာင္ရင္းစိတ္မသက္မသာျဖစ္ခဲ့ပံုမ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာကာ
“ေၾသာ္..ဒို႔ကို
ဒီသင္တန္းေတြ
မၾကာခဏ
တက္ခိုင္းတာ
တုိင္းျပည္ရဲ႔
Aညြန္႔Aဖူး
ေက်ာင္းသားမ်ားကို ပစ္သတ္ခိုင္းဖုိ႔ပါလား” ဟု နာက်င္စြာ ေတြးေတာမိၿပီး “Aကယ္၍သာ ဒီလိုAေရးAခင္းေတြ ထပ္ျဖစ္ၿပီး
ငါတို႔ကို
ႏွိမ္နင္းဖုိ႔တာ၀န္ေပးခဲ့ရင္
ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့”
ဟု
တဆက္တည္း
စU္းစားမိၿပီး
ရင္ထေ ဲ လးလံ
ထုိင္းမႈိင္းသြားခဲ့ရသည္။ Aလ်U္းသင့္၍ ေျပာရပါလွ်င္ တပ္တင ြ ္း ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ဤAေရးAခင္း မေပၚမွီကတည္းက စစ္Aစုိးရႏွင့္
ပတ္သက္၍
မေက်နပ္မႈမ်ား
ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးသည္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာနတြင္
လုပ္Aားေပးမ်ား Aၿမဲလိုလို ရွိေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူ႔Aက်ိဳးျပဳ လုပ္ငန္းမ်ားေတာ့ မဟုတ္၊ ဒူးယားတဘူး၊ ဆပ္ျပာတေတာင့္ေပးၿပီး Aရာရွိႀကီးမ်ားေနထုိင္ရာ (Uပမာ - Aဏၰ၀ါရိပ္သာ၊ ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာ) ပတ္၀န္းက်င္ရွိ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္
ညစ္ပတ္ေပေရ
ေနေသာ
ေနရာမ်ားကို
ရွင္းလင္းခိုင္းျခင္းသာ
ျဖစ္သည္။
ရဲေဘာ္
စစ္သည္မ်ားAတြက္မူ ဘာမွ်ေဆာင္ရြက္မေပး၊ ယုတ္စA ြ ဆံုး တပ္တင ြ ္းလူပ်ိဳလိုင္းရွိ ေရခ်ိဳးကန္Aိမ္သာမ်ား ကိုပင္ ေကာင္းေကာင္း မေဆာက္ေပး၊ မျပင္ေပး၊ ျမစိမ္းေရာင္၊ ေရႊ၀ါေျမ စစ္ဆင္ေရးမ်ားတြင္ Aႀကိမ္ႀကိမ္ ပါ၀င္ခဲ့ဖူးသျဖင့္ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား၏
Aခြင့္Aေရး
ဆံုးရံႈးမႈမ်ား၊
နစ္နာခ်က္မ်ားကိုလည္း
ရင္နင့္စြာ
ၾကားသိျမင္ခဲ့ရသည္။
ကိုယ္ခ်င္းစာ ခဲ့ရသည္။ ငါတုိ႔ လုပ္ေနတာ ျပည္သူAတြက္ တုိင္းျပည္Aတြက္ မဟုတ္ ဆုိတာကို သိခဲ့ရသည္။ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားမွာ ေသနတ္ေၾကာက္၍သာ ငံု႔ခံခဲ့ရသည္။ (Uပမာ မာဃစီမံကိန္း) ၊သည္ Aေတြ႔Aႀကံဳ၊ သည္ခံစားခ်က္မ်ားသည္ Aထက္ေAာက္ ဆက္ဆံမႈမ်ားတြင္ ေလးစားမႈမ်ား ေလ်ာ့နည္းခဲ့ရသည္။ ၂၅ိ၊ ၃၅ိ ႏွင့္ ၇၅ိ တန္ ေငြစကၠဴမ်ား
တရားမ၀င္ေၾကာင္း
ေၾကညာလုိက္ျခင္းကလည္း
ေAာက္ေျခရဲေဘာ္မ်ားသာမက
Aထက္Aရာရွိမ်ား
Aတြင္းတြင္ပင္ မေက်နပ္မႈမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့ရသည္။ ဇြန္လေျမနီကုန္း AေရးAခင္းမ်ား ၿပီးေနာက္ Aမွတ(္ ၅၀၂) ေလတပ္စခန္းႏွင့္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး ေလတပ္စခန္း (လပထ)မွ စစ္သည္မ်ားကို AေရးAခင္းမ်ား ႏွိမ္နင္းေရးAတြက္ လံုၿခံဳေရး တာ၀န္မ်ား ေပးလာသည္။ သို႔ေသာ္ ခိုင္းသာ ခိုင္းရသည္။ ေလတပ္ႏွင့္ ေရတပ္ကို မယံုၾက၊ သို႔ျဖစ္၍ ၿမိဳ႔လယ္ေခါင္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ နီးစပ္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္မေပးရဲ၊ ေတာင္Uကၠလာလို ၿမိဳ ႔Aစြန္မ်ားတြင္ တာ၀န္ေပးသည္။ Aျခားတပ္မ်ားက မည္သုိ႔သေဘာ ထားသည္ကို ကြ်န္ေတာ္မသိ။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ထိေတြ႔ရင္းႏွီးမႈ ရွိခဲ့ေသာ (လပထ) ေလတပ္စခန္းရွိ ရဲေဘာ္မ်ား၏ သေဘာထားကေတာ့ ျပတ္သည္။ “ ေဟ့ - ငါတို႔ကေတာ့ Aထက္Aမိန္႔မို႔သာ သြားရတာ၊ လံုး၀ဆႏၵမရွိဘူး၊ ငါတုိ႔ကို ပစ္မိန္႔ေပးလို႔ကေတာ့ ပစ္ခ်ေပးလိုက္မယ္၊
ေဆာရီးဘဲ၊ ေနာက္မွ
လံုး၀မပစ္ဘူး၊
ဘယ္လို
ျပည္သူေတြ
Aျပစ္ေပးေပး၊
ေက်ာင္းသားေတြ
ေနာက္မွ
ေရွ႔မွာ
ၾကည့္ရွင္းမယ္”
ေသနတ္ကို ဟူ၍
ဒီAတုိင္း
Aခ်င္းခ်င္း
လွ်ိဳ
႔၀ွက္ညႇိႏႈိင္းထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ Aခ်ိဳ့ တလြဆ ဲ ံပင္ေကာင္းသူမ်ားကေတာ့ “ ငါတို႔ေတာ့ သူ႔ဆန္စားထားရတာ၊ သူတို႔ ခိုင္းတာ လုပ္ရမွာဘဲ” ဟု ေျပာသံ ၾကားရေၾကာင္း ပြင့္လင္းစြာ ၀န္ခံပါသည္။ ရွစ္ေလးလံုး AေရးAခင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ Aရာရွိ Aသိုင္းA၀ိုင္းထိ ၀င္ေရာက္ခါ နာက်ည္းမႈမ်ားႏွင့္Aတူ စစ္AစုိးရAား ပုန္ကန္ထၾကြခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြား ေပၚေပါက္ေစခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၈) ရက္ေန႔သည္ ရံုးဖြင့္ရက္ျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရံုးတက္ၾကရသည္။ ရံုးသာတက္ရသည္၊ ဘယ္သူမွ Aလုပ္ကို စိတ္မ၀င္စားၾက၊ Aေထြေထြ သပိတ္ေမွာက္ရန္ ေၾကညာထားေသာ ေန႔ျဖစ္၍ ယင္းကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စိတ၀ ္ င္စားစြာ ေျပာဆုိေ၀ဖန္မႈမ်ားသည္ မနက္ကင္တင္းတြင္ ထုိင္ခ်ိန္မွာစ၍ ရံုးေပၚေရာက္သည္Aထိ
2
ေျပာဆို ေ၀ဖန္ေနၾကတုန္းပင္၊ မနက္ (၁၀) နာရီခန္႔တင ြ ္ ေတာင္ဘက္ ေရႊတိဂံုဘုရားလမ္းမွ “စစ္Aာဏာရွင္စနစ္ က်ဆံုးပါေစ”၊ “တပါတီစနစ္ Aလိုမရွ”ိ ၊ “ဒီမိုကေရစီ ခ်က္ခ်င္းေပး၊ ခ်က္ခ်င္းေပး” စေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကို ၾကားရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ျပဴတင္းေပါက္မ်ားနားသို႔ Aလိုလို ေရာက္သြားကာ ၾကည့္မိၾကသည္။ ေရွ႔ဆံုးတြင္ ခြပ္ေဒါင္းAလံႏွင့္
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေAာင္ဆန္း
ငယ္ရြယ္ေသာ
ေက်ာင္းသူ၊
တက္ၾကြစြာ
ခ်ီတက္လာၾကသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားသည္
ရဟန္းသံဃာေပါင္းမ်ားစြာကလည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ စစ္သားမ်ားကို
ဓာတ္ပံုမ်ားကို
ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကို ေနာက္မွ
ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားျဖင့္
စစ္ရံုးပတ္ပတ္လည္တင ြ ္ လက္ေ၀ွ႔ရမ္း
သူတို႔
ကိုင္ေဆာင္ထားၾကေသာ
ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။
“
Aသံကုန္
မ်ားစြာေသာ
ခ်ီတက္သြားရာ
လူပင္လယ္ႀကီး
AျဖဴAစိမ္း ေAာ္ဟစ္
လူထုႀကီး၊
စတီး၀ပ္၊
ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္
ေက်ာင္း၀တ္စံုႏွင့္ တုိင္ေဖာက္ကာ လူထုႀကီးေနာက္မွ
ဂ်ဴပလီလမ္းတေလွ်ာက္
ဆႏၵျပလူထုႀကီးသည္ ဒို႔တပ္မေတာ္”၊
ႏွင့္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
“တပ္မေတာ္သားမ်ား
ျပည္သူလူထုနဲ႔ ပူးေပါင္းပါ၊ ရပ္ၾကည့္ေနလို႔ Aျမတ္မရွိဘူး၊ ျပည္သူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းမွ ဒီမိုကေရစီရမယ္” စသျဖင့္ ေAာ္ဟစ္သြားၾကသည္။ ညေနရံုးဆင္းခ်ိန္တင ြ ္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ Aိမ္ျပန္ရန္ Aခက္ႀကံဳရေတာ့သည္။ ဤမွ် မ်ားျပားလွေသာ လူAုပ္ႀကီမ်ား ၾကားမွ ေန၍ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ Aဘယ္သုိ႔ ျပန္ရပါမည္နည္း။ ( ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရံုးသူရံုးသားမ်ားကို ေန႔စU္ ဖယ္ရီျဖင့္ AႀကိဳAပို႔ လုပ္ေပးသည္။) ကားမ်ား ဘယ္လုိ ထုိးေဖာက္ထြက္ႏိုင္မည္နည္း။ စစ္သားဆုိ Aမုန္းႀကီး မုန္းေနေသာ လူထုႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ထုိးေဖာက္သြားဖို႔ ခက္ေနၿပီမဟုတ္ပါလား။ ရံုး၀င္းAတြင္းရွိ လံုၿခံဳေရး တပ္ဖြဲ႔မ်ားကေတာ့ (stand by) AေနAထားျဖင့္ Aထက္Aမိန္႔ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ မၾကာမၾကာ ဆုိသလို Aသံခဲ်႔စက္တပ္ (TE-11) စစ္ကားမ်ားျဖင့္ ၿမိဳ႔တင ြ ္းၿမိဳ႔ျပင္သို႔ တစီးၿပီး တစီး ထြက္သြားတတ္သည္။ ည (၇) နာရီ ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ Aိမ္ျပန္ေရးAတြက္ စခန္းမွဴးဗိုလ္မွဴးႀကီး ဘဆန္းႏွင့္ ဘရင္းကယ္ရီယာႏွင့္
သူ၏ Aထက္Aရာရွိမ်ားက
လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔မ်ားေရွ႔ေနာက္
စီစU္ေပးသည္။
ျခံရံကာ
ဤသို႔ျဖင့္
ဖယ္ရီကားတစ္စီးတြင္
ည
(၈)
နာရီခန္႔တင ြ ္
လံုၿခံဳေရးစစ္သား
(၄)
ေယာက္ေစာင့္ၾကပ္၍ Aိမ္ျပန္ခရီးကို စခဲ့ရသည္။ မဂၤလာဒံုတင ြ ္
ေနေသာ
Aေစာင့္Aေရွာက္မ်ား EရာမလူAုပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ လမ္းဖြင့္ေပးထားၿပီး
ကြ်န္ေတာ္AပါA၀င္ ၿခံရံကာ
ေရႊဂံုတိုင္၊
တုိးပါေတာ့သည္။ တဖက္တခ်က္တင ြ ္
စစ္မႈထမ္းမ်ားသည္
(၁၅)
ကမၻာေAးဘုရားလမ္းAတုိင္း မ်ားျပားလွေသာ ညႇပ္ထားသည္။
စီးေသာ
(BM)
ေမာင္းႏွင္ခဲ့ရာ
လူAုပ္ႀကီးသည္
ဖယ္ရီကားတန္းျဖင့္ လမ္းတေလွ်ာက္တင ြ ္
ကားသြားႏိုင္ရံုေလာက္သာ
ကမၻာေAးလမ္းAဆံုး
ရွစ္မိုင္၊
မရမ္းကုန္း
လမ္းဆံုေရာက္သည္Aထိပင္။ စစ္သားမ်ားကို Aႏၱရာယ္ျပဳဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္သည္၊ ဤ (၈) ရက္ေန႔ည ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ျပန္ခ်ိန္Aထိ
ဘာေၾကာင့္လဆ ဲ ိုေတာ့
ျပည္သူလူထုသည္စစ္တပ္ကို
ျပည္သူလူထုႀကီးသည္
(တပ္မ
တပ္မေတာ္သားမ်ားကို
၂၂
မွလ၍ ြဲ )
ခါးခါးသီးသီး
Aားကိုးေၾကာင္း၊
သူတို႔နဲ႔
မမုန္းေသး၊ ပူးေပါင္းရန္
လုိလားေၾကာင္း၊ သူတို႔၏ AျပဳAမူမ်ားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္လုိက္ရေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ “ျပည္သူ႔ တပ္မေတာ္ ဒုိ႔တပ္မေတာ္”၊ “တပ္မေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူ ပူးေပါင္းေရး ဒို႔Aေရး၊ ဒို႔Aေရး” ၊ “တပ္မေတာ္သားမ်ား က်န္းမာၾကပါေစ”၊ စသျဖင့္ ေAာ္ဟစ္ ေၾကြးေၾကာ္ရင္း လက္ခုပ္ၾသဘာေပးကာ လက္မ်ားကို Aားရပါးရ ေ၀ွ႔ရမ္းျပၾကသည္။ Aခ်ိဳ႔ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ Aျပန္လမ္းကို တမင္ေစာင့္ေနကာ AကAခုန္မ်ားျဖင့္ ႀကိဳဆုိၾကသည္။ Aခ်ိဳ႔ဆုိလွ်င္ ပန္းကုန္းမ်ားျဖင့္ ပစ္ေပါက္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ျပန္၍ လက္မ်ား ေ၀ွ႔ရမ္းျပသည္။ (ကြ်န္ေတာ္တို႔ကား မ်ားတြင္
3
Aရာရွိမ်ား လံုး၀မရွိပါ။) သို႔ေသာ္ လက္မ်ားကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ Aျပင္ထုတ္မျပႏိုင္ခဲ့၊ ဂ်င္ဂလိAႏၱရာယ္ေၾကာင့္ ကားမွန္ျပဴတင္းေပါက္မ်ားကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး
ပိတ္ထားရမည္
ေလတပ္စခန္းသို႔
လာေရာက္ေမးျမန္းၾကသည္။
ည(၁၁)
ဟူေသာ
Aမိန္႔ေၾကာင့္
ျဖစ္သည္။
ေရာက္ေသာAခါ
Aေဆာင္ေန
နာရီခန္႔တင ြ ္
၀ ႔ ွက္ေဆြးေႏြးမႈမ်ား
လွ်ိဳ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ရဲေဘာ္မ်ားက
ေနထုိင္ရာ
ၿမိဳ႔တင ြ ္းAေျခAေနကို
ျပဳလုပ္ကာ
ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္
ဆက္သြယ္ၿပီး လႈပ္ရွားမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ႏွင့္ Aခြင့္ႀကံဳလွ်င္ ႀကံဳသလို လူထုAတြင္း ပါ၀င္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ ေနာက္တေန႔
ရံုးAတက္တင ြ ္
သတင္းဆုိးမ်ားကို
ၾကားရေတာ့သည္။
(၈)
ရက္ေန႔ည
(၁၁)
နာရီ
ႏွင့္
(၁၃)
နာရီၾကားတြင္ဗိုလ္ေန၀င္း၏ လက္မရြ႔ံ Aာဏာသားမ်ားက ၿမိဳ႔ေတာ္ခန္းမAနီး ဆႏၵျပသူ လူAုပ္Aတြင္းသို႔ ေမာင္းျပန္ ဂ်ီးသရီး၊ ဂ်ီဖိုး မ်ားျဖင့္ ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ျခင္း သတင္းပင္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တရံုးလံုး (မဆလ ေဒါက္တိုင္မ်ားမွလ၍ ြဲ ) စိတ္ထိခိုက္စြာ ခံစားၾကရသည္။ AျခားAဆင့္ စစ္သည္ other rank မ်ားမွAစ Aရာရွိႀကီးမ်ားပင္ စစ္တပ္၏လူမဆန္မႈမ်ားကို
ပစ္ပစ္ခါခါ
ဆဲဆုိျပစ္တင္
ေ၀ဖန္ရခ ႈံ ်ၾကသည္။
ရံုးပတ္၀န္းက်င္
ဘယ္ေနရာဘဲ
သြားလိုက္သြားလုိက္ ဤAသံမ်ားကိုသာ ၾကားရသည္။ (ဤ Aခ်ိန္က ေထာက္လွမ္းေရး သူလွ်ိဳမ်ား စိမ့္မ၀င္ေသး၊ လြတ္လပ္စြာ
ေျပာဆုိႏိုင္သည္။)၊
(၈)
ရက္ေန႔
ညက
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို
လိႈက္လွဲစြာ
ႀကိဳဆုိလက္ကမ္းလာေသာ
ျပည္သူလူထုႀကီး တရပ္လံုးသည္ (၉)ရက္ေန႔တင ြ ္ စစ္သားဆုိလွ်င္ Aသံကိုပင္ မၾကားခ်င္ေလာက္ေAာင္ Aမုန္းႀကီးမုန္း၊ Aရံြႀကီး ရြံသြားၾကေလၿပီ။ Aခ်ိဳ႔ ရပ္ကြက္မ်ားမွာဆုိလွ်င္ စစ္သားမွန္း သိလွ်င္ ၀ိုင္းAရိုက္ခံရသည္။ Aခ်ိဳ႔ဆုိလွ်င္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ မေနရဲေတာ့၍ တပ္တင ြ ္းသို႔ ေျပာင္းေနၾကရသည္။ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္Aမည္ခံထားၿပီး ျပည္သူ႔ဘက္မွ မရပ္တည္ခဲ့ေသာ၊ ျပည္သူကို Aက်ိဳးမျပဳခဲ့ေသာ၊ ျပည္သူတုိ႔၏ Aားကိုးရာ
မျဖစ္ခဲ့ေသာ
Aာဏာသားမ်ားေၾကာင့္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
တပ္မေတာ္သားမ်ားသည္
ေလွႀကီးတေလွလံုးပုတ္ခဲ့ရၿပီ၊
ဤ
AေရးAခင္း၏
ငါးခံုးမတည္းဟူေသာ Aက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္
လက္မရြ႔ံ
က်ြန္ေတာ္တို
့
စစ္သားမ်ားသည္ျပည္သူလူထု Aရပ္သား၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရေသာAခါ မ်ားစြာ မ်က္ႏွာ ငယ္ရၿပီး Aရွက္ႀကီး ရွက္ခဲ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘဏ္မ်ားတြင္ ေငြသင ြ ္းေငြထုတ္ကိစၥျဖင့္ သြားရေလရာ Aျခား၀န္ထမ္းမ်ားမဆိုထားႏွင့္၊ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ စာေရး၀န္ထမ္းမ်ားကပင္ လိုလားဟန္မျပ၊ လူကို မုန္း၍မဟုတ္၊ စစ္သားဟူေသာ Aျမင္ျဖင့္ မုန္းတီးရြ႔ံရွာစြာ Aၾကည့္ခံရသည္။ ေငြစာရင္း ကိစၥႏွင့္ ပဲခူးကလပ္ရွိ CMA (ကာကြယ္ေရးေငြစာရင္း ၀န္ရံုး) သို႔ သြားရာတြင္လည္း
ဤ နည္းႏွင္ႏွင္ပင္။ A ခ်ိဳ႔ ရင္ႏွီးေသာ စာေရး၀န္ထမ္းႏွင့္ ရံုးA ုပ္A ရာရွိမ်ားက “ဘယ္လုိလဲ
ဒီA ေရးA ခင္းမွာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာမွ မလႈပ္ရွားဘူးလား၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားနဲ႔ ျပည္သူလူထု တရပ္လံုးက သတၱိရွိရွိ ေတာင္းဆုိမႈေတြ၊
လႈပ္ရွားမႈေတြ၊
ဆႏၵျပမႈေတြ
လုပ္ေနၾကၿပီ၊
ခင္ဗ်ားတုိ႔လည္း
ပါ၀င္သင့္ၿပီ၊
ျပည္သူဘက္က
ရပ္တည္သင့္ၿပီ” ဟု ေျပာဆုိျခင္း ခံရသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရွက္ရွက္ျဖင့္ “ A ခြင့္A ေရးေတာ့ ေစာင့္ေနတုန္းဘဲ၊ A ခုေလာေလာဆယ္ A ေျခA ေန မေပးေသးဘူး၊ A ေျခA ေန ေပးတာနဲ႔ လႈပ္ရွားဖိ႔ု A ဆင့္သင့္ ျပင္ထားပါတယ္” ဟု ေျပာခဲ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ဤသို႔လွ်င္ ျပည္သူလူထု A ၾကားတြင္ မတုိးရဲ၊ မတုိး၀ံ့၊ မုန္းတီးရြံရွာေသာ A ၾကည့္မ်ားကို မခံရ၊ဲ မခံ၀ံ့ျဖင့္ A ရွက္ႀကီးရွက္၊ A ခက္ႀကီး ခက္ရေပၿပီ။ စိတ္ဓာတ္လည္း A ႀကီးA က်ယ္ က်ခဲ့ရၿပီ၊ ၾကည့္ပါA ံုးေတာ့၊ တပ္မေတာ္သားဆုိတဲ့
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
A ျဖစ္
ရံုးတက္ရံုးဆင္းခ်ိန္တင ြ ္
A ရပ္၀တ္ျဖင့္
ဆင္းတတ္ရၿပီး
ရံုးက်မွ
ယူနီေဖာင္းလဲရသည္။ ဘယ္ေလာက္ရွက္စရာ ေကာင္းၿပီး ဘယ္ေလာက္ရယ္စရာ ေကာင္းပါသလဲ၊ ရွက္စရာ ေကာင္းၿပီး
4
ရယ္စရာေကာင္းတာကေတာ့ A ရပ္၀တ္၀တ္ၿပီး BM စစ္ဖယ္ရီမ်ားျဖင့္ ရံုးတက္ရံုးဆင္းရျခင္းပင္၊ ျပည္သူလူထု၏ စူးစမ္း၊ ထူးဆန္းေသာ
A ၾကည့္၊
ေလွာင္ရီေထ့ေင့ါေသာ
မ်က္ႏွာေပး
မ်ားကို
မျမင္ခ်င္ေဆာင္ထားရသည္။
“A ခုမွ
ေၾကာက္ေနၿပီလား” ဆုိေသာ A သံမ်ားကိုလည္း ၾကားရသည္။ စစ္ရံုးမွ စစ္သားမ်ား ဖယ္ရီေတြ တသီတတန္းႀကီးျဖင့္ ရံုးတက္ရံုးဆင္းၾကမွန္း
ရန္ကုန္တၿမိဳ႔လံုးက
A စU္ရပ္တည္ေနပါသည္ဆုိေသာ
ျပည္သူေတြ
တပ္မေတာ္သည္
သိေနၾကၿပီ။
ယခုA ခါ
ေA ာ္...
တြင္
ျပည္သူေတြ
ျပည္သူေတြ ၾကားတြင္
ဘက္မွ မ၀ံ့မရဲျဖင့္
ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္သြားလာေနၾကရၿပီ၊ ရင္နာစရာေၾကကြဲစရာ ေကာင္းေလစြ။ ျပည္သူလူထုရဲ ့ လိႈက္လဲွစြာ ႀကိဳဆိုမႈနဲ႔ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာ မ်က္ရည္မ်ား ေတြေတြ စီးက်ခဲ့ရပံု၊ တပ္မေတာ္ (ေလ) ရဲ့ ရွစ္ေလးလံုး လႈပ္ရွားခဲ့ပံုေတြကို A ပိုင္း(၂) မွာ ဆက္လက္တင္ျပသြားပါမယ္။ ဆႏၵျပပြဲမ်ားA နက္ လူA စည္ကားဆံုးေန႔ကို ေျပာပါဆုိလွ်င္ ေဒၚေA ာင္ဆန္းစုၾကည္ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားမည့္ ၾသဂုတ္လ (၂၆) ရက္ ေသာၾကာေန႔ဟု ေျပာရမည္ထင္သည္။ ဘာေၾကာင့္လဆ ဲ ုိေတာ့ ယင္းေန႔ မနက္ (၅) နာရီေလာက္ ကတည္းက သိန္းေသာင္းမကေသာ လူA ုပ္ႀကီးသည္ ေရႊတိဂံုဘုရားလမ္းA တိုင္း A ေနာက္ဘက္ မုခ္သို႔ ခ်ီတက္သြားၾကသည္မွာ တေန႔လံုး မဆံုးႏိုင္ေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း မနက္ (၉) နာရီက်မွ တပ္ျပင္ထြက္ခင ြ ့္ ရေသာေၾကာင့္ ထုိA ခ်ိန္က်မွ ယင္းေဟာေျပာမည့္ေနရာသို႔သြားရာ နဲနေ ဲ နာေနာ မဟုတ္ေသာ EရာမလူA ုပ္ႀကီးကို ေတြ႔ရသည္။ တိုး၍ ပင္မေပါက္၊ ဤမွ်က်ယ္ေသာကြင္းျပင္ႀကီးတြင္ပင္ ေျခခ်စရာမရွိေလာက္ေA ာင္
ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္။
ၾသဘာသံသည္
နားကြေ ဲ တာ့မလား
ေဟာေျပာစU္တင ြ ္
သဲသဲကြဲကြဲ
A သံခ်ဲ႔စက္ေျမာက္မ်ားစြာ
ေနရာမဆန္႔ေတာ့ဘဲ
ေဒၚေA ာင္ဆန္းစုၾကည္
ထင္ရေA ာင္
မျမင္ရေတာ့ဘဲ
တပ္ထားပါလ်က္
လူမ်ားA ျပင္သို႔
ျပည့္လွ်ံထြက္ကာ
လမ္းတခုလံုး
ေရာက္ေသာA ခါ
ပရိတ္သတ္၏
က်ယ္ေလာင္ျပင္းထန္လွသည္။
A သံသာ
ၾကားေနရသည္။
မၾကားတခ်က္
ေဒၚေA ာင္ဆန္းစုၾကည္
မ်ားျပားလွေသာ
ၾကားတခ်က္ျဖစ္ေနသည္။
လူA ုပ္ႀကီးေၾကာင့္
လက္ခုပ္သံမ်ားကသာ
ဖံုးလႊမ္းေနေတာ့သည္။ မွတ္မိလိုက္တာ တခိ်ဳ႔ကေတာ့ “ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ A ိမ္ေထာင္က်တာ ကေလးA တြက္ေၾကာင့္ က်မတိုင္းျပည္A ေပၚ မွာထားတဲ့ ေမတၱာဟာ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ က်ဆင္းမသြားႏိုင္ပါဘူး၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ေ၀းေ၀းကင္းကင္း ေနခဲ့ခ်င္ေပမယ့္
ဒီA ေရးA ခင္းက
ေဖ့ေဖ့သမီးလုပ္ေနၿပီး
တတုိင္းျပည္လံုးနဲ႔
ေခါင္းေရွာင္ေနလို႔
ဆုိင္တဲ့A ေရးA ခင္း
မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ျဖစ္ေနပါတယ္။
တကယ္ေတာ့
က်မလည္း
ဒီA ေရးA ခင္းဟာ
ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲႀကီး ေခၚရင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။” ဟူေသာ စကားသံမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ စက္တင္ဘာ (၈) ရက္ေန႔တင ြ ္ (လပထ) ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး ေလတပ္စခန္း၊ မဂၤလာဒံု မွ ပါ၀င္လႈပ္ရွားရန္ A ေျခA ေန တရပ္က မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဖန္တီးေပးလာသည္။ ထုိ႔A တူ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထုိဆႏၵျပပြတ ဲ င ြ ္ ပါ၀င္လာရန္ A ေျခA ေနက သူ႔A လိုA ေလ်ာက္
ဖန္တီးေပးလာသည္။
ကာကြယ္ေရးUီးစီးခ်ဳပ္ရံုး လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔မ်ားA တြက္
(ေလ)
တြင္
A င္A ားျဖည့္
ထုိေန႔မနက္က ရွိေနပါေသးသည္။ ရိကၡာမ်ားသြားပို႔ရန္
ကြ်န္ေတာ္သည္ မနက္
(၁၀)
ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာန နာရီတင ြ ္
မဂၤလာဒံုတပ္နယ္
A စီA စU္တရပ္ေပၚလာသည္။
ထုိA ဖြဲ႔တြင္
ကြ်န္ေတာ္လည္း ပါ၀င္သည္။ (၅၀၂) ေလတပ္စခန္းတြင္ ရိကၡာမ်ား ခ်ၿပီးေနာက္ (လပထ) သိ၀ ု႔ င္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ထုိတပ္လူပ်ိဳေဆာင္တင ြ ္ ေနေသာေၾကာင့္ ရံုးခ်ဳပ္သို႔ ျပန္လိုက္မသြားေတာ့။ ညေန(၃) နာရီေလာက္တင ြ ္ ထူးျခားမႈ တရပ္ေပၚေပါက္လာသည္။ (ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူပ်ိဳမ်ားေနေသာ မာဃေဆာင္ A ေပၚထပ္မွ ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ပန္းၿခံကုန္းရွိ ကားလမ္းကို
A တိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။)
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔တင ြ ္း ဆႏၵျပၿပီး ေထာက္ႀကံ့၊
ေမွာ္ဘီသို႔
ျပန္လာၾကေသာ
ကားတန္းႀကီးဆီမွ ေA ာ္ဟစ္ေၾကြးေၾကာ္သံ မ်ား က်ယ္ေလာင္လွေလရာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တေဆာင္လံုး ထြက္ၾကည့္ၿပီး က်ယ္ေလာင္ေသာ ၾသဘာလက္ခုပ္သံမ်ား၊ လက္ေခါက္မႈတ္သံမ်ားျဖင့္ ေA ာ္ဟစ္A ားေပးၾကသည္။ ထုိစU္ ေလ (၁၃၈၅) ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္၀င္း ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ ေရာက္လာသည္မသိ၊ “ေဟ့-ဘာလို႔ လက္ခုပ္တီးၾကတာလည္း မင္းတုိ႔ကို ေကာင္းေကာင္းေကြ်းထားတာ ေကာင္းေကာင္းေနၾက၊ ဆူဆူပူပူ မလုပ္နဲ႔၊ A ကုန္ဖမ္းခ်ဳပ္လုိက္မယ္” ဟု
5
ေျပာလုိက္ရာ ရဲေဘာ္A ခ်ိဳ ့က “က်ဳပ္တုိ႔ ငတ္လို႔ တပ္ထ၀ ဲ င္လာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘဲြ႔ရရင္ ထြက္မယ့္ ေကာင္ေတြ ခ်ည္းဘဲ” ဟု
ျပန္ေျပာသည္။
ေဇာ္၀င္းမွာ
ဘာမွ်ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ
A လြန္ေဒါသထြကသ ္ ြားေသာ္လည္း
ခ်ာကနဲလွည့္ထြက္သြားသည္။
မ်ားျပားလွေသာ
ရဲေဘာ္မ်ား
လူA ုပ္A ရွိန္ေၾကာင့္
လံုး၀မေက်နပ္ၾက၊
နဂိုကတည္းက
A ခြင့္A ေရးေစာင့္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္၍ မၾကာမီပင္ “ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး ဒို႔A ေရး၊ ဒို႔A ေရး”၊ “တပါတီစနစ္ A လုိမရွ”ိ ၊ “ဒုိ႔ရေ ဲ ဘာ္ေတြ ညီရဲ႔လားေဟ့-ညီတယ္ေဟ့၊ ညီတယ္ေဟ့” စသျဖင့္ ေA ာ္ဟစ္ပါေတာ့သည္။ မၾကာမီပင္ ရဲေဘာ္ (၂) ေယာက္A ခ်ဳပ္ခံရရာ မေက်နပ္မႈမ်ား ပိုမိုျပင္းထန္လာသည္။ ရဲေဘာ္မ်ား ဘာလုပ္ၾကမည္ကို တုိင္ပင္ၾကေလၿပီ၊ ညေန ေျခာက္နာရီခေ ြဲ လာက္တင ြ ္ ေဇာ္၀င္း ထပ္ေရာက္လာၿပီး A ေဆာင္မွဴး တပ္ၾကပ္ေA ာင္စည္ရွိရာ မာဃေဆာင္
A ခန္း(၁)
သို႔သြားၿပီး
ျပစ္တင္ႀကိမ္းေမာင္းျခင္းႏွင့္
ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား
ေပးေနသည္မွာ
မဆံုးေတာ့၊
ရဲေဘာ္မ်ားကလည္း သူ၀င္လာကတည္းက ေA ာင္ဆန္း ေဆာင္ရွိ ရဲေဘာ္မ်ားကို သြားစည္းရံုးထားၿပီး စီစU္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ထားသည္။
(A ခ်ိန္က
ည(၇)နာရီ
ေက်ာ္ၿပီျဖစ္၍
ေမွာင္ေနသည္။
A ေဆာင္မီးႏွင့္
ေကာ္ရစ္ဒါမီးမ်ားကို
ထြန္းထားသည္။) ရဲေဘာ္မ်ား A ားလံုး A က်ၤီခြ်တ္၊ ကေတာင္းက်ိဳက္ထားၾကၿပီး A ခန္း(၁၀) A ျပင္ဘက္ ေကာ္ရစ္ဒါတြင္ A သင့္ ေစာင့္ေနၾကသည္။ သူထြက္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ရဲေဘာ္တေယာက္က A ခ်က္ျပလိုက္သည္ႏွင့္ ရိွသမွ် မီးမ်ား မွိတ္သြားၿပီး တၿပိဳင္နက္တည္း တုတ္၊ ခဲ ပစ္ေပါက္သံႏွင့္A တူ “တပါတီစနစ္A လိုမရွိ၊ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး ဒို႔A ေရး၊ ဒို႔A ေရး”၊ “ငဖားေဇာ္၀င္း A လုိမရွ”ိ ၊ “ဖမ္းခ်ဳပ္ထားသူ A ကုန္လႊတ”္ စသျဖင့္ ေA ာ္ဟစ္သံမ်ား ပြက္ေလာ ရိုက္ဆူညံ သြားသည္။ ေဇာ္၀င္းလည္း A လြန္ထိတ္လန္႔သြားကာ A ျပင္သို႔ A ျမန္ထြက္သြားသည္။ ခဏA ၾကာတြင္ A င္A ား(၃၀၀) နီးပါးရွိ
ကြ်န္ေတာ္တို႔
ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားျဖင့္ ဓာတ္မီးေရာင္လက္ကနဲ
ရဲေဘာ္ထုႀကီးသည္
A ခ်ဳပ္ခန္းသို႔
ထြက္လာၾကပါၿပီ။
(၅)
ျမင္ရသျဖင့္
“ေဟ့
သြား၀ိုင္းရန္ႏွင့္
မိနစ္ပင္
A ိမ္ေထာင္သည္
မၾကာလိုက္
ဘယ္ေကာင္လဲ
လိုင္းသို႔
ထမင္းစားေဆာင္ဘက္
မီးထုိးတာ၊
A ခုပိတ”္
ဟု
ခ်ီတက္ရန္
A ေရာက္တင ြ ္
ေျပာရင္း
ေရွ႔သို႔
ေျပးတက္သြားၾကရာ “ေဟ့ ဒုဗုိလ္မွဴးႀကီး ေဇာ္၀င္းပါကြ၊ မင္းတို႔ ေဒါသသိပ္မႀကီးၾကနဲ႔၊ ေျပေျပလည္လည္ ရွင္းၾကတာေပါ့” ေျပာသံၾကားရာ “ေဟ့ေကာင္ ေဇာ္၀င္း၊ မင္းA သံ မၾကားခ်င္ဘူး၊ A ခု တုိ႔ေရွ႔က ဖယ္စမ္း” ဟု ေျပာရင္း ေရွ႔တက္သြားစU္ “ေနပါA ံုး ကိုယ္ေျပာတာလည္း နားေထာင္ပါA ံုး၊” ဆုိေသာ A ျခားA သံတခုကို ၾကားလိုက္ရာ ဒုဗုိလ္မွဴးႀကီး ခင္ေမာင္ျမင့္ (စာကေလး)မွန္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ခ်က္ခ်င္း သိလိုက္သည္။ ရဲေဘာ္မ်ား ေခတၱၿငိမ္သြားခိုက္ “မင္းတုိ႔ ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ ေျပလည္ေA ာင္ လုပ္ေပးမယ္၊ ေA းေA းေဆးေဆး ေျပာၾကတာေပ့ါ” ဟု ေျပာသည္။ “ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ရဲေဘာ္(၂) ေယာက္ကို A ခုလႊတ္ေပးပါ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ A ခု ခ်ီတက္ဆႏၵျပမယ္” ဟု ေျပာရင္းဆုိရင္း ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား ေA ာ္ဟစ္ပါေတာ့သည္။ စာကေလးက “ေဟ့ မင္းတို႔ ေျပာမရဘူးလား၊ ဒီမွာ ဒီမိုကေရစီဆုိတာ ဘာလဲဆုိတာေကာ သိၾကရဲ႔လား” ဟုေျပာေသာA ခါ ရဲေဘာ္မ်ား
A လြန္ေဒါသထြက္သြားၾကၿပီး
နားလည္တယ္၊
ေဟ့
ၾကာတယ္
“ေဟ့
ရဲေဘာ္တုိ႔
ဆယ္တန္းေA ာင္ျပီးလို႔ ခ်ီတက္ၾကမယ္”
ဟု
ဒီတပ္ထ၀ ဲ င္လာတာကြ၊ ေျပာေျပာဆုိဆုိ
မင္းထက္
ခ်ီတက္မည္A လုပ္
ကားမီးေရာင္ျမင္သျဖင့္ “ေဟ့ ဘာလို႔ မီးဖြင့္တာလဲ” ဟု ေျပာရင္း ကားဆီသို႔ ေျပးတက္သြားသည္။ ကားလည္း မီးမွိတ္သြားၿပီ “ရဲေဘာ္တုိ႔ ခဏေလး သည္းခံၿပီး နားေထာင္ၾကပါ။” ဟု A သံၾကားသျဖင့္ စခန္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးႀကီး ခ်စ္သန္းမွန္း သိလိုက္ၾကသည္။ “မင္းတို႔ရဲ႔ A သံကို A ေ၀းႀကီးကၾကားေနရတယ္။ ကဲ မင္းတုိ႔ ဘာလုပ္ခ်င္ၾကသလဲ”။ “စခန္းမွဴး ဖမ္ထားတဲ့ ရဲေဘာ္(၂) ေယာက္ကို A ခုခ်က္ခ်င္းလႊတ္ေပးပါ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တညလံုး စခန္းကို ပတ္ၿပီး ဆႏၵျပမယ္။
မနက္ၿမိဳ႔ထဲထြက္ၿပီး
ခ်ီတက္ဆႏၵျပမယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို
မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ”႔ ၊
“ေA း
မင္းတို႔ကို
ငါနားလည္ပါတယ္၊ မင္းတို႔ကိုလည္း ေလးစားပါတယ္၊ င့ါစကားကို နားေထာင္ၾကပါ။ A ခုေလာေလာဆယ္ A ေဆာင္ျပန္ၿပီး ေA းေA းေဆးေဆး A နားယူၾကပါ။ မင္းတို႔ ဘာA ႏၱရာယ္မွ မျဖစ္ဖုိ႔ ငါတာ၀န္ယူတယ္၊ မင္းတုိ႔ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ေA ာင္ လုပ္ေပးမယ္လုိ႔ ငါကတိေပးတယ္။” ဟုေျပာရာ “စခန္းမွဴး တကယ္ တာ၀န္ယူသလား၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ A ခ်ိဳသိပ္ဖုိ႔ေတာ့ မႀကိဳးစားပါနဲ႔၊ A ခုေနမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘာကိုမွ မေၾကာက္ဘူး။ ဘာကိုမွလည္း ဂရုမစိုက္ဘူး။” တုိတုိ ေျပာရလွ်င္ စခန္းမွဴးႏွင့္
ေတာ္ေတာ္ၾကာ
ညႇိႏႈိင္း
ေျပာဆုိၿပီးေနာက္
6
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
A ေဆာင္သို႔
ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေA းေA းေဆးေဆး A နားယူၾကသည္ေတာ့မဟုတ္၊ မာဃေဆာင္ A ခန္း (၄)တြင္ A ားလံုးစုရံုးတုင ိ ္ပင္ၾကသည္။ “ေဟ့ ငါတုိ႔ေတာ့ စခန္းမွဴးစကားကို မယံုဘူး၊ ဒီျပႆနာ မေသးဘူး၊ ဟိုေကာင္ ေဇာ္၀င္းနဲ႔ စာကေလး A ႏၱရာယ္ ကလည္း မေသးဘူး၊ ငါတုိ႔ကို ဒုကၡေပးမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီေတာ့ ငါတို႔ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢ နဲ႔လည္း ဆက္သြယ္ထားၿပီဆိုေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ကြာ ေရွ႔ဆက္ ၾကမ္းဖုိ႔ဘဲ ရွိေတာ့တယ္” ဟု ဒုတပ္ၾကပ္ သန္႔စင္က ေျပာသည္။ ထုိA ခ်ိန္တင ြ ္ ဂ်ဴတီပို႔စ္ A သီးသီးတြင္ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ယူေနၾကေသာ ရဲေဘာ္မ်ား ေရာက္လာၾကၿပီး ” ေဟ့ မင္းတုိ႔ ေA ာ္သံေတြ၊
A ိမ္ေထာင္သည္
လိုင္းထိေတာင္
ၾကားရတယ္၊
ဟုိမွာ
A ကုန္လႈပ္လႈပ္ရရ ြ ြ
ျဖစ္ကုန္ၿပီ၊
မင္းတုိ႔နဲ႔လာေပါင္းဖုိ႔ေတာင္ လုပ္ေနတာ၊ ေဟ့ မင္းတို႔ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္သာလုပ္၊ ေနာက္ဆုတ္ဖုိ႔ စိတ္မကူးၾကနဲ႔၊ ငါတုိ႔ A ကုန္ တာ၀န္ယူတယ္။ ဂ်ဴတီပို႔စ္တုိင္းမွာ ေသနတ္ေမာင္းတင္ၿပီး A ဆင္သင့္ ျပင္ထားၾကၿပီ၊ ၀င္လာတဲ့ ေကာင္မွန္သမွ် A ကုန္ရွင္းပစ္မယ္။” ဟု ေနဒြန္းေA ာင္က ေျပာသည္။ လက္နက္တိုက္တာ၀န္ခံ တင္Uီးကလည္း “ေဟ့ လက္နက္တိုက္ A ဆင္သင့္ဖင ြ ့္ထားေပးမယ္။
ႀကိဳက္တဲ့
လက္နက္သာ
ယူထုတ္ေပေတာ့၊
A ေရးႀကံဳရင္
လက္မေႏွးၾကေစနဲ”႔
ဟု
ေျပာသည္။ A မွတ္ (၁) ဗဟုိဂိတ္တင ြ ္ တာ၀န္က်ေသာ တပ္ၾကပ္ျမင့္ေA ာင္က “စခန္းမွဴးကား ဂိတ္၀ ၀င္လာေတာ့ ဂိတ္ဖင ြ ့္မေပးဘဲ A ားလံုးေသနတ္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထားၿပီး စခန္းမွဴး ရဲေဘာ္ေတြကို ဒုကၡမေပးဘူးလို႔ ကတိေပးပါ၊ ရုတ္ရုတ္ ရက္ရက္ ျဖစ္ရင္ ဒီမွာေတြ႔လား၊ A တြဲလိုက္ ျဖဳတ္ပစ္လုိက္မယ္၊ ေျပာေတ့ာ စခန္းမွဴးေတာ္ေတာ္ၿဖံဳသြားတယ္။ သူ႔ဆီက ကတိရမွ
ဂိတ္ဖင ြ ့္ေပးလိုက္တယ္။”
(ဂ်ဴတီပို႔စ္
A သီးသီးမွ
ရဲေဘာ္မ်ားသည္
A ေစာႀကီးကတည္းက
A ေျခA ေန
A ရပ္ရပ္ကို သိထားၾကၿပီး လူတုိင္းေဒါသထြက္ကာ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၾကသည္။) တပ္ၾကပ္တင္ႀကိဳင္က “စခန္းမွဴးက ဘယ္ေလာက္တာ၀န္ယူတယ္ေျပာေျပာ ခင္ဗ်ားတုိ႔လည္း တပ္ထဲၾကာၿပီဘ၊ဲ စစ္တပ္A ေၾကာင္း သိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မနက္ျဖန္ ေစာေစာ ၿမိဳ႔ထဲထြက္ ခ်ီတက္ ဆႏၵျပၾကမယ္။ ျပည္သူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းမယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြရဲ႔ A မုန္းမခံႏိုင္ဘူး၊ A ားလံုးရဲ႔ ဆႏၵဘယ္လုိရွိသလဲ” ဟုေျပာရာ A ေထြA ထူး စည္းရံုးရန္ပင္မလို၊ နဂိုကမွ A ခြင့္A ေရး ေစာင့္ေနသူမ်ားမို႔ မနက္ေစာေစာ ထြက္ရန္ A တည္ျပဳလုိက္ၾကသည္။ တစ္ညလံုး ဘယ္သူမွ မA ိပ္လိုက္ရပါ။ ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ဆင္ၾကရင္း၊ သတိလည္း ထားၾကရင္း၊ တင္းျပည့္ပါတီကဒ္မ်ားကိုလည္း မီးရႈိ႔ဖ်က္ဆီးၾကရင္း၊ မနက္ (၄) နာရီတင ြ ္ (စိတ္မ၀င္စားသူ၊ ေရွာင္လုိသူ၊ စိုးရြံသူ၊ စာကေလး၊ ေဇာ္၀င္းတို႔ ရဲ ့A တြင္းလူမ်ားမွA ပ) A ားလံုး A ဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ တပ္ၾကပ္တင္ႀကိဳင္Uီးေဆာင္ေသာ ဆႏၵျပစစ္ေၾကာင္းသည္ လံုၿခံဳေရးစစ္သားမ်ားရွိရာ BCMP ဂိတ္ကို ကြင္းၿပီး တပ္A ေနာက္ဘက္မွ
ထြက္ကာ
ခပ္တည္တည္
ခ်ီတက္ၾကပါေတာ့သည္။
A ားလံုး
A င္A ား (၂၀၀)၊
A ခ်ိန္က
စက္တင္ဘာလ (၉) ရက္၊ ေသာၾကာေန႔ နံနက္ (၀၄း၃၀)နာရီ။ စစ္ေစာင္ၾကား A စိမ္းေပၚတြင္ (ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး ေလတပ္စခန္း မဂၤလာဒံ)ု ဟူေသာ ဆုိင္းဘုတ္ကိုင္၍ တိတ္ဆိတ္စြာ ခ်ီတက္လာေသာ စစ္ေၾကာင္းသည္ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းထိပ္ေရာက္သည္ႏွင့္ “ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး ဒို႔A ေရး၊ ဒို႔A ေရး”၊ “တပါတီစနစ္ ဖ်က္သိမ္းပစ္ ဖ်က္သိမ္းပစ္”၊ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့စစ္ပညာ ျပည္သူေတြကို သတ္ဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး”၊ “ဒုိ႔ရဲ႔ ေသြးေတြ နီရဲ႔လားေဟ့၊ နီတယ္ေဟ့ နီတယ္ေဟ့” ဆုိေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကို ေA ာ္ဟစ္လိုက္ရာ ပထမေတာ့ လူေတြ ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကသည္။ (မိုးလင္းစျဖစ္၍ လူေတြ သိပ္A ျပင္မထြက္ၾကေသး၊ A ခ်ိဳ႔ဆိုင္ဖင ြ ့္စ၊ A ခ်ိဳ႔A ိမ္တံခါးမ်ားဖြင့္စ၊ A ခ်ိဳ႔ မ်က္ႏွာသစ္စ ရွိေသးသည္။) ကြ်န္ေတာ္တို႔ လမ္းထဲသို႔ ၁၀ ကိုက္ ၁၅ ကိုက္ခန္၀ ႔ င္မိမွ သက္၀င္လႈပ္ရွားလာၾကသည္။ A ိမ္A ျပင္ တံခါး၀တြင္ ရပ္ေနေသာ A သက္(၅၀) ေက်ာ္ရွိ A ဘကစတင္၍ “ဟာ ေဟ့ ဒါမွ ဒို႔ တပ္မေတာ္ကြ ဒို႔တပ္မေတာ္” ဟု က်ယ္ေလာင္စြာ ေA ာ္ရင္း A ိမ္ေပၚမွ ေျပးခ်လာကာ ေရွ႔မွ ရဲေဘာ္တUီးကို ေျပးဖက္သည္။ မၾကာပါ၊ A ိမ္တုိင္း
A ိမ္တုိင္းမွ
တေယာက္ကလည္း
“
၀မ္းသာA ားရ
ေA ာ္ဟစ္ေျပးထြက္လာရင္း
၀မ္းသာလုိက္တာ
၀မ္းသာလိုက္တာ
ဒါမွ
လက္ခုပ္ၾသဘာေပးၾကသည္။
A ဖြားA ရြယ္
ငါ့သားေတြ”
မ်က္ရည္မ်ား
ဟု
ေျပာရင္း
စီးက်လာသည္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ျပည္သူတို႔၏ လႈိက္လွဲစြာ ႀကိဳဆုိမႈကို မေဖာ္ျပႏိုင္ေလာက္ေA ာင္
ၾကည္ႏူး၀မ္းသာမိၾကသည္။
ဒီလို
7
ခ်ီတက္လာရင္း
A င္းစိန္ရန္ကုန္လမ္းမႀကီးေပၚသို႔
ေျခခ်မိၾကၿပီ။ (လမ္းက်ယ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင္)့ ပထမေတာ့ လူေတြ ခပ္ေ၀းေ၀းမွသာ လက္ခုပ္ၾသဘာ ေပးၾကသည္။ ေနာက္ဘယ္လိုက ဘယ္လို A နားေရာက္လာၾကသည္မသိ၊ လမ္းတဖက္ တခ်က္တင ြ ္လူေတြ ျပည့္လာသည္။ A ခ်ိဳ႔ ကိုယ္ပိုင္ကားစီးသူမ်ားက ကားကိုရပ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ နီးလာေတာ့မွ ကားထဲမွထြက္ၿပီး လႈိက္လ၀ ွဲ မ္းသာစြာ နီးစပ္ရာ တေယာက္ခ်င္းကို
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ႀကိဳဆုိသည္ကို
ထူးကဲစြာၾကံဳေတြ႔ရသည္။
သပိတ္နားသည့္
ေန႔လား၊
ေစာေသးလို႔လားမသိ၊ လမ္းA ေပၚတြင္ ခ်ီတက္လာသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေလတပ္တစ္ဖြဲ႔တည္းသာ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို
တဖက္တခ်က္တင ြ ္
၀မ္းသာA ားရခုန္ေပါက္
ျပည့္ၾကပ္ညႇပ္ေနသည္။
ႀကိဳဆုိေနေသာ
(ပိုေျပာသည္
လူထုႀကီးသည္
မထင္လုိက္ပါႏွင၊့္ )၊
လမ္းေဘး၀ဲယာ
ေၾသာ္....စစ္သားခ်င္း
တူေပမဲ့
ျပည္သူၾကည္ျဖဴသည့္သူႏွင့္ မၾကည္ျဖဴသည့္သူ မည္သုိ႔ ကြာျခားသြားသည္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔လုိက္ရပါကလား။ ကမာရြတ္ ၿမိဳ႔နယ္ထဲ ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို ပန္းစည္းမ်ားႏွင့္ ႀကိဳဆုိေနေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားA ုပ္ႀကီးကို လမ္းေဘး၀ဲယာ တဖက္တခ်က္တင ြ ္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလို ၀ဲယာ တဖက္တခ်က္မွ ေက်ာင္းသူ မ်ားက A တြင္းစည္း ေက်ာင္းသားမ်ားက A ျပင္စည္းယူလ်က္ လက္ခ်င္းဆက္ကာကြ်န္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ တေတြကို A လယ္မွ လိုက္ပါေစၿပီး မႏၱေလးေဆာင္ ေရာက္သည္A ထိ ေစာင့္ေရွာက္ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ စစ္သက္
တေလွ်ာက္
သည္လိုႀကိဳဆိုမႈမိ်ဳး
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက
မႀကံဳဖူးခဲ့။
တစ္Uီးၿပီးတစ္Uီး
မိုးဟိန္း၊
စင္ျမင့္ေပၚတက္ကာ
မိုးသီးဇြန္
ႏွင့္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
A ျခား
A မည္မသိ
ပူးေပါင္းလာသည့္A တြက္
မည္မွ်A ားတက္၀မ္းသာသည္တုိ႔ကို မၿငီးေငြ႔ေA ာင္ ေျပာသြားႏိုင္သည္။ ျပည္သူA ားလံုး တပ္မေတာ္ (ေလ) ႏွင့္A တူ ခ်ီတက္ဆႏၵျပၾကရန္လိုက္လံႏိႈးေဆာ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ မၾကာခင္
သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္A တူ
Uီးတင္Uီး
(NLD)၊
UီးေA ာင္ႀကီးတုိ႔
ေရာက္လာၾကၿပီး
၀မ္းသာA ားရ
စကားေျပာသည္။ ဒါရိုက္တာ ေမာင္တင္Uီးက မွတ္တမ္းတင္ဗဒ ီြ ီယုိ ရိုက္ကူးသည္။ (၁၀) နာရီခန္႔တင ြ ္ ခ်ီတက္ဆႏၵျပရန္ စတင္ပါေတာ့သည္။
မိန္းတံခါး၀ေရာက္သည္ႏွင့္
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္
ႀကိဳတင္ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကေသာ
လမ္းA ျပည့္ လူထုႀကီးသည္ A လြန္က်ယ္ေလာင္ေသာ ၾသဘာလက္ခုပ္သံ ႏွင့္A တူ “ဒါမွ ဒုိ႔တပ္မေတာ္ (ေလ) ကြ” ဟု ေA ာ္ဟစ္ၾကသည္။ လွည္းတန္း၊ ၾကည့္ျမင္တုိင္၊ A လံု၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္းA တိုင္း ခ်ီတက္ရာ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ႀကိဳဆုိေနၾကေသာ ျပည္သူလူထု ႀကီးသည္ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ ျပည့္ၾကပ္ညႇပ္ကာ ၀မ္းပန္းတသာ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ
ႀကိဳဆုိေနၾကသည္မွာ
ရဲေဘာ္A ားလံုးသည္
မႀကံဳစဖူး
ေသြးပင္လယ္ေ၀ခဲ့သည့္
ထူးကဲလွေပသည္။
ရွစ္ေလးလံုး
ခ်ီတက္လာေသာ
A ေရးA ခင္းေၾကာင့္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
စစ္သားဆုိ
ေရပင္
စစ္မေသာက္ခ်င္ေလာက္ေA ာင္ A ရြံႀကီးရြံ A မုန္းႀကီးမုန္း ေ၀းေ၀းက A ေရွာင္ႀကီး ေရွာင္ခဲ့သည့္ ျပည္သူလူထုႀကီးသည္ ယခုကဲ့သို႔
ခ်ီတက္ရာ
လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲႀကီး တျခားစီပါလား၊
လမ္းတေလွ်ာက္
လံုး
ႀကိဳဆုိၾကလိမ့္မည္ဟု
လံုး၀
A ျခားနားႀကီး
ျပည့္ၾကပ္ညႇပ္ကာ လံုး၀ကို
ျခားနားေနပါလား။
ေA ာင္သေျပပန္းမ်ားႏွင့္
မထင္ေရးခ်မထင္ခဲ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ္သည္
ယခုေတာ့
ျမစိမ္းေရာင္ႏွင့္
၀မ္းပန္းတသာ A ထင္ႏွင့္A ျမင္
ေရႊ၀ါေျမ
စစ္ဆင္ေရး
A ႀကိမ္ႀကိမ္သြားဖူးၿပီး လူထု၏ ႀကိဳဆုိမႈကို A ႀကိမ္ႀကိမ္ ခံရဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ လႈိက္လွဲမႈမရွိ၊ ေတာ္လွန္ေရး ပရိတ္မ်ားကို နင္းဘူးသည္။ လႈိက္လွဲစြာ ႀကိဳဆုိမႈရွိေသာ္လည္း ဤကဲ့သို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လႈိက္လႈိက္လဲွလွ၊ဲ ၀မ္းပန္းတသာ ဖက္လွဲတကင္း မႀကံဳဘူးခဲ့၊ ဤကဲ့သုိ႔လည္း ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူးမႈ A ထြတ္A ထိပ္မေရာက္ဘူးခဲ့၊ တပ္မေတာ္ (ေလ) သည္ စစ္A ာဏာရွင္လက္ေA ာက္က လက္ရံုးတပ္ တစ္တပ္ေပမို႔ ေက်ာင္းသားျပည္သူတရပ္လံုးက A မုန္းႀကီး မုန္း A ရြံႀကီးရြံ A နာႀကီးနာသင့္ပါလ်က္ တဖက္ေစာင္းနင္း တဖက္သတ္ခံထားရပါလ်က္ ယခုကဲ့သို႔ ေႏြးေထြးပ်ဴငွာစြာ ႀကိဳဆုိလာေသာ ျပည္သူလူထုႀကီး၏ ေမတၱာတရားသည္ တုႏႈိင္းဘြယ္ရာ မရွိေA ာင္ ႀကီးမားလွပါသည္။ A မိရင္ခင ြ ္A တြင္းခိ၀ ု င္လာေသာ
သားသမီးမွန္သမွ်ကို
A ယုတ္A လတ္
A ျမတ္မေရြး
A ၾကင္နာတရား
A စU္
ဖံုးလႊမ္းထားေသာ မိခင္၏ ေမတၱာႏွင့္ ထပ္တူပါလား၊ (A မွန္A တုိင္း ေျပာရလွ်င္) ကြ်န္ေတာ္A လြန္ခ်စ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ ေမေမ ေသဆံုးစU္ကပင္ မငိုခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ ယခုေတာ့ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈျဖင့္ မ်က္ရည္ရစ္၀ဲ က်ဆင္းခဲ့ရၿပီ။
8
ညေန
(၃)
နာရီခန္႔တင ြ ္
မဟာဗႏၶဳလပန္းၿခံA တြင္းသို႔
ေရာက္ရွိတေထာက္နားကာ
ျပည္သူတုိ႔ေကြ်းေသာ
ဒန္ေပါက္ထမင္းႏွင့္ A ေA းပုလင္းမ်ားကို A ရသာရွိစြာ စားေသာက္ၾကပါသည္။ ထုိသို႔ စားေသာက္ေနစU္ စာေရးဆရာ ေမာင္ေသာ္က (ဗုိလ္မွဴးဘေသာ္) ႏွင့္ A ဖြဲ႔ေရာက္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို ဂုဏ္ျပဳစကားေျပာသည္။ ထုိစU္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တပ္ၾကပ္ႀကီး ေဒၚႏုႏုေA းကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ “ ဟာ မာမီ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ေရာက္လာတာလဲ” ဟု A ံ့ၾသစြာ ေမးမိသည္။ “ငါလည္း ရပ္ကြက္ထဲမေနရဲလို႔ (လပထ) A ိမ္ေထာင္သည္လိုင္းမွာေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ၊ ညက နင္တို႔ ေA ာ္ေနတာ လိုင္းထဲမွာ A တိုင္းသား ၾကားေနရတယ္။ လိုင္းတခုလံုး ဆူပြက္ေနတာဘဲ၊ နင္တုိ႔A တြက္လည္း စိတ္ပူေနၾကတယ္။ မနက္က်ေတာ့ ရံုးသာတက္ခံရတယ္၊ လံုး၀စိတ္မပါဘူး၊ ကားေပၚမွာ ေက်ာ္ရီက နင္ဆႏၵျပတဲ့A ထဲ ပါသြားၿပီဆုိတာ ေျပာျပတယ္။ ရံုးေရာက္တာနဲ႔ ငါလည္း ယူနီေဖာင္းလဲၿပီး နင္တုိ႔ဆီ တန္းလိုက္လာတာဘဲ၊ ဟိုဘက္မွာ ဒို႔ဌာနက ထြန္းရႊင္တို႔၊ ကုိကိုႏိုင္တုိ႔ A ုပ္စုလည္းပါတယ္။” ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာနတခုလံုးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကက (ေလ) တစ္ဖြဲ႔သာ ထူးျခားစြာ ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ ပို၍ ထူးျခားတာက တပ္ၾကပ္ႀကီး ထြန္းရႊင္A ပါA ၀င္ (၄) ေယာက္သည္ ကက (ေလ) ဗဟိုဆက္သြယ္ေရးမွ ၀ါရင့္ဆက္သြယ္ေရးသမားမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ေလတပ္တခုလံုး၏ ထိန္းခ်ဳပ္ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား ကသိကေA ာက္ ရဟန္းပ်ိဳသမဂၢA ဖြဲ႔တုိ႔မွ
ကြ်န္ေတာ္တို႔၏
ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
လံုၿခံဳေရး၊
ခဏA ၾကာတြင္
ေနထုိင္ေရးA တြက္
ေက်ာင္းသားသမဂၢA ဖြဲ႔ ႏွင့္
ေဆြးေႏြးၾကသည္။
ေနာက္ဆံုး
သရက္ေတာေက်ာင္းတုိက္တင ြ ္ သပိတ္စခန္းဖြင့္ရန္ A တည္ျပဳလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သရက္ေတာ ေက်ာင္းတုိက္သုိ႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္တင ြ ္ နဲနေ ဲ နာေနာ မဟုတ္ေသာ လူထုႀကီးက ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တန္းစီ၀င္လာေသာA ခါ A သက္(၅၀) ေက်ာ္ ရည္ရည္မြန္မြန္ A န္တီတေယာက္ႏွင့္ သူ၏ေနာက္မွပါလာေသာ A မ်ိဳးသမီးတစုက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆုိၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ A တြက္ဆုိကာ A က်ၤီလံုခ်ည္ႏွင့္ လုိA ပ္ေသာ A သံုးA ေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားကို တစ္Uီးခ်င္း လိုက္လံေ၀ငွသည္။
A ျခားA ဖြဲ႔A စည္း
A သီးသီးမွလည္း
ထုိ႔A တူပင္။
စားေသာက္ေရးA တြက္
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား Uီးစီးၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔A တြက္ စီမံခန္႔ခေ ြဲ ပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ဘုရင့္ေနာင္ထံုး ႏွလံုးမူ၍ တပ္ႏွင့္လံုး၀ A ဆက္ျဖတ္လိုက္ၿပီး A ခိုင္A မာ သပိတ္စခန္းA ျဖစ္ A တည္ျပဳလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ (ကကေလ)
မွ
ျဖစ္ေသာ္လည္း ကက
(ေလ)
ႏွင့္A တူ
မေန၊
(လပထ)
လူပ်ိဳေဆာင္တင ြ ္
A ေနၾကာခဲ့ေသာ
ကြ်န္ေတာ္သည္ (လပထ) A ဖြဲ႔ႏွင့္ပင္ သြားA တူ လာA တူ စားA တူ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္စခန္းခ်ေသာ A ခါတြင္လည္း (လပထ)A ဖဲြ႔ႏွင့္ပင္ A တူေန A တူခ်ီတက္ ဆႏၵျပခဲ့သည္။ (၁၀) ရက္ေန႔ မနက္(၈) နာရီတင ြ ္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ A ုပ္စု (လံုၿခံဳေရး
တပ္စုတစ္စုခ်န္၍)
ခ်ီတက္ဆႏၵျပရန္
ျပင္ဆင္ၾကသည္။
ထိုစU္
တပ္ၾကပ္တင္ႀကိဳင္
၀င္လာၿပီး
ေဒၚေA ာင္ဆန္းစုၾကည္ ပို႔လိုက္ေသာ ဂုဏ္ျပဳသ၀ဏ္လႊာကို ဖတ္ျပသည္။ ထုိသ၀ဏ္လႊာတြင္ “ထုိသို႔ ျပည္သူ႔ရင္ခင ြ ္ ခု၀ ိ င္လာၿပီး
ျပည္သူႏွင့္A တူ
ပူးေပါင္းလိုက္သည့္A တြက္
A လြန္တရာ
ဂုဏ္ယ၀ ူ မ္းေျမာက္ပါေၾကာင္းႏွင့္
ထုိသုိ႔
ဆႏၵျပရာတြင္ လက္နက္ကိုင္ လံုး၀မပါေစဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပရန္” တုိ႔ ပါ၀င္သည္။ (၁၁) ရက္ေန႔ မနက္တင ြ ္ A ိမ္ေထာင္ရွင္မ
A သင္းမွ
စပါယ္ရွယ္
မုန္႔ဟင္းခါး
ခ်က္ယူလာၿပီး
ရဲေဘာ္မ်ားကို
ကိုယ္တိုင္
ေကြ်းၾကသည္။
A ဖြဲ႔A စည္းA သီးသီးမွ လာပို႔ၾကသည့္ A က်ၤီလံုခ်ည္၊ စီးကရက္၊ ေဆးေပါ့လိပ္၊ မုန္႔မ်ိဳးစံုတုိ႔ကလည္း A လ်ံပယ္ပင္။ ျပည္သူတရပ္လံုး၏ ေက်းဇူးတရားသည္ ႀကီးမားလွဘိသည္။ မနက္(၉) နာရီခန္႔တင ြ ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်ီတက္ၾကၿပီး A ျပန္တင ြ ္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးရွိ သပိတ္စခန္းသို႔ သြားေရာက္ကာ ေဟာေျပာပြမ ဲ ်ားကို နားေထာင္သည္။ ေဆးရံုႀကီး ကြင္းျပင္တခုလံုးႏွင့္
A ေပၚထပ္
ေA ာက္ထပ္
တခုလံုး
လူမ်ား
ျပည့္က်ပ္ညႇပ္ေနသည္။
ေရွ႔ေနႀကီးမ်ားA သင္းမွ
Uပဓိရုပ္ေကာင္းေကာင္း ေရွ႔ေနတေယာက္ ကလည္း A ာ၀ဇၨန္း ရႊင္ရႊင္ျဖင့္ ေျပာသြားသည္မွာ ပ်င္းရိဘြယ္မရွိ ၊ လူေတြ တ၀ါး၀ါး တဟားဟားပင္၊ ေနာက္တဖြဲ႔ စင္ေပၚသို႔ တက္လာျပန္သည္။ မိုးဟိန္းႏွင့္ မိုးသီးဇြန္း တို႔ပင္၊ မိုးသီးဇြန္က သူတို႔၏ ေတာင္းဆိုမႈ မ်ားကို ေဖာ္ျပသည္။ သူေျပာတာေတြA နက္
တခုကိုေတာ့
ေသေသခ်ာခ်ာ
မွတ္မိေနသည္။
“ထမင္းစားရမဲ့
A ရြယ္ေရာက္မွ
ႏို႔ခ်ိဳ
တုိက္ေကြ်းတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မလိုခ်င္” ဆုိတဲ့ စကားဘဲ ျဖစ္ပါသည္။ ေန႔လည္ (၁) နာရီခန္႔တင ြ ္ တပ္မွ ရဲေဘာ္မ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ထံ လာလည္ၿပီး ၀မ္းသာA ားရ စကားေျပာၾကပါသည္။ A ိမ္ေထာင္သည္လိုင္းမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ A ေဆာင္တင ြ ္
9
ရွိစU္က ဟင္းလာလာ ေရာင္းေသာ A ေဒၚတေယာက္က “ နင္တုိ႔ မရွိတာဟယ္ ဘယ္လုိႀကီးမွန္းကို မသိဘူး၊ A ားလံုး ေခ်ာက္ကပ္ေနတာဘဲ၊ A ိမ္ေထာင္သည္ လိုင္းတစ္ခုလံုး ဘယ္သူမွ မေပ်ာ္ၾကဘူး၊ နင္တုိ႔ကိုဘဲ သတိရေနၾကတယ္၊ ေဇာ္၀င္းနဲ႔ စာကေလး ေၾကာင့္ဆုိၿပီး သူတုိ႔ကို ပက္ပက္စက္စက္ ႀကိမ္ဆေ ဲ နၾကတာ ေၾကာက္ဖ္ုိ ့ေတာင္ေကာင္းတယ္၊ နင္တို႔
မရွိေတာ့
ငါတို႔လည္း
ဟင္းမေရာင္းရဘူး၊
နင္တို႔
A ေၾကြးယူစားထားတဲ့
ဟင္းဖုိးေတြလည္း
ဆံုးၿပီ”
ဟု
ေျပာျပသြားပါသည္။ မြန္းလြဲ (၂) နာရီခန္႔တင ြ ္ A ိမ္ေထာင္ရွင္မ A သင္းမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လာေရာက္ေတ႔ဆ ြ ံုၿပီး ရင္းရင္းႏီွးႏွီး
စကားေျပာၾကသည္။
ထိပ္တန္းA ရာရွိႀကီးတစ္Uီး၏
ဇနီးျဖစ္ပံုရၿပီး
ရည္မြန္ေလးစားဖြယ္ေကာင္းေသာ
A န္တီႀကီး တစ္Uီး၏ ေျပာခဲ့ေသာ စကားကို ယခုထိ သံမႈိစသ ြဲ ကဲ့သို႔ မွတ္မိေနေသးသည္။ “(၉) ရက္ေန႔ကသားတုိ႔ မဂၤလာဒံု ေလတပ္က ထြက္လာတယ္ ဆုိတာ ၾကားတာနဲ႔ A န္တီျဖင့္ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ က်မိတယ္ကြယ္။ A န္တ့ီ သမီးေတြကို ဟဲ့ ဟဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ေကြ်းဖုိ႔ ဘာရွိလဲ ထုတ္စမ္းထုတ္စမ္းလို႔ ေျပာၿပီး ရွာခိင ု ္းတာ ေပါင္မုန္႔ေျခာက္ ႏွစ္ထုပ္ဘေ ဲ တြ႔လို႔
A န္တီ
ျဖင့္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေသးတယ္။
A န္တီလည္း
A ိမ္က
A ေျပးA လႊားထြက္လာမိၿပီး
လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ မင္းတို႔ကို ပစ္ဖုိ႔ ထြက္လာတဲ့ တပ္မ(၂၂) ကို ေတြ႔ရေတာ့တာပါဘဲကြယ္။ A န္တ့ီ မ်က္စိေတြ ျပာထြက္သြားတာဘဲ၊ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို သူတို႔ A ေရွ႔ ေရာက္သြားသလဲ မသိဘူး။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေျမႇာက္ ၿပီး Please,
Please
ဆုိၿပီး
မပစ္ဖုိ႔
တားတာေပ့ါကြယ္။
သူတို႔လည္း
ေၾကာင္သာြ းၿပီး
ရပ္ေနၾကတယ္။
ေနာက္မွ
လွည့္ထြက္သြားၾကတယ္။ A န္တီျဖင့္ ရင္ေတြ တုန္လိုက္တာ A ရမ္းဘဲကြယ္။ သားတုိ႔ တေတြဟာ စစ္UပေဒA ရေတာ့ တပ္ေျပးေတြေပါ့ကြယ။္ ဒါေပမဲ့ A န္တီတို႔ကေတာ့ ဒီလုိ မသတ္မွတ္ဘူး။ ျပည္သူေတြဘက္က ရဲရ၀ ဲ ၀ ံ့ ံ့ ရပ္တည္တဲ့ သူရေ ဲ ကာင္းေတြ A ျဖစ္သာ တန္ဖုိးထားတယ္။ ေရွ႔ေလွ်ာက္လည္း ျပည္သူေတြ ဘက္က ရပ္တည္ပါ။ ကာကြယ္ပါ။ ျပည္သူေတြရဲ႔
A ကိ်ဳးကို
သည္ပိုးပါ။
A န္တီတို႔တေတြ
သားတုိ႔ကုိ
A မ်ားႀကီး
A ားကိုးတယ္။
သားတုိ႔ဘက္က
ရပ္တည္ေပးဖုိ႔လည္း A ဆင္သင့္ဘ။ဲ သားတုိ႔ လိုA ပ္တာေတြ A ကုန္ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္။ မင္းတို႔ တေတြ A ားလံုး A န္တီ့သားေတြ ပါဘဲ။ A န္တီ့သားေတြထက္ေတာင္ ပိုခ်စ္ရတယ္။ A ဒ ဲ ီေတာ့ မင္းတုိ႔ေလးေတြကို A န္တီရဲ႔ သားလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ပါၿပီ။” ရင္ထဲမွာလည္း
A ဒ ဲ ီလို
တသြင္သင ြ ္
မေဖာ္ျပႏိုင္ေလာက္ေA ာင္
ေျပာရင္း
မ်က္ရည္မ်ား
၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈမ်ား
ရစ္၀ိုင္းေနသလို
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
လႈိက္တက္လာၾကကာ
A ားလံုးရဲ့
မ်က္ရည္မ်ားျပည့္လ်ံ
ေနၾကပါေတာ့သည္။ A ဒ ဲ ီေနာက္ ရွစ္ေလးလံုးလူထုတုိက္ပြဲမွာ တပ္မေတာ္သားေတြ ပါ၀င္လာလုိ႔ စစ္တပ္က A ပူတျပင္း A ာဏာသိမ္းခဲ့ပံု၊ တပ္မေတာ္သားေတြ A သီးသီးရဲ့ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရတဲ့ လမ္းေတြကို ေနာက္ေန႔ A ပိုင္း (၃) မွာ ကြ်န္ေတာ္ ကိုဖိုးတရုတ္က သင္ခန္းစာယူစရာ ဆက္လက္တင္ျပသြားပါမယ္။
ယေန႔ က်ေရာက္ေသာ ရွစ္ေလးလံုး A ႏွစ္ (၂၀) ေျမာက္ေန႔တင ြ ္ ဆရာဖုန္းျမင့္၏ ျဖစ္ရပ္မွန္ ကိုယ္ေတြ႔ေဆာင္းပါး ေနာက္ဆံုးပိုင္းကို ဆက္လက္တင္ဆက္ေပးလိုက္ပါသည္။ ျပည္သူ႔ဘက္ ရပ္တည္ေသာ တပ္မေတာ္သားမ်ား A ားလံုးကို ဤေန႔ဤရက္တင ြ ္ ဂုဏ္ျပဳႀကိဳဆုိလုိက္ပါသည္။ ေA ာ္- "ျပည္သူသာ A မိ ျပည္သူသာ A ဖ " ဆိုတာ ယခင္တုန္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တပ္ထ၀ ဲ င္လာ ကတည္းက ၾကားေနက်စကား၊ သို႔ေသာ္ A မွန၀ ္ န္ခံရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးေလးနက္နက္ မေတြးခဲ့၊ မစU္းစားခဲ့၊ A မွတ္တမဲ့ ေနခဲ့သည္။ ျပည္သူေတြႏွင့္ ထိေတြ႔မႈနည္းခဲ့ၾကသည္။ ျပည္သူေတြႏွင့္ ကင္းကြာခဲ့ၾကသည္။ ျမစိမ္းေရာင္၊ ေရႊ၀ါေျမစေသာ စစ္ဆင္ေရးေတြ ထြက္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ျပည္သူေတြ၏ ခံစားခ်က္ကို A နည္းA က်U္း သိခဲ့ရသည္။ ယခုျပည္သူဆုိတာ ေပ်ာက္ၿပီး စစ္A ာဏာရွင္ေတြက တပ္မေတာ္သာA မိ တပ္မေတာ္သာ A ဖ ဆုိၿပီး ျပည္သူေတြကို A ေမွာင္တုိက္ထဲ ထည့္ထားၾကသည္။
A က်U္းခ်ထားၾကသည္။
ေစာ္ကားခ်င္တုိင္း
ေစာ္ကားေနၾကသည္။
ယခု
ျပည္သူသာ
A မိ
ျပည္သူသာ A ဖ ဆုိသည့္စကား ကုိ စာေတြ႔မဟုတ္၊ ကိုယ္ေတြ႔သိခဲ့ရၿပီ ၊ခံစားတတ္လာရၿပီ၊ ျပည္သူေတြရဲ႔ တန္ဖိုး A ဖိုးျဖတ္ မရေA ာင္ ႀကီးမားေၾကာင္း ပို၍ သိခဲ့ရၿပီ၊ ျပည္သူေတြသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ေက်းဇူးရွင္၊ ယခု ကြ်န္ေတာ္စားေန
10
၀တ္ေန သံုးေနတာေတြသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ပုိင္ေငြေၾကး၊ ကိုယ္ပိုင္A စြမ္းA စျဖင့္ စားေန၊ ၀တ္ေန သံုးေနတာမဟုတ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔
မိဘရင္းေတြ
ေကြ်းေန
ေပးေနတာမဟုတ္၊
တပ္က
ေကြ်းေန
ေပးေနတာ
မဟုတ္၊
ျပည္သူေတြ
မရွိသည့္ၾကားက ေကြ်းေန ေပးေနၾကသည္။ ထမင္းထုပ္ေတြ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေကာင္းေပ့ ညြန္႔ေပ့ ဆိုေသာ ထမင္း ဟင္းမ်ား ကိုေတြ႔ရသည္။ ခ်ိဳခ်U္ သၾကားလံုးမ်ား ထည့္ေပးလုိက္ေသးသည္။ ျပည္သူေတြေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေလာက္ ေကာင္းေကာင္းစားရမည္မထင္၊
A ၀တ္A စား
ဆင္ေပးသည္။
တယ္လီေဗးရွင္း
ေရဒီယို
ကက္ဆက္
A ပိုင္စားေပးထားသည္။ မိဘရင္းပင္ ဤသို႔ ထားႏိုင္မည္လား၊ ျပည္သူတုိ႔၏ ေမတၱာ ေစတနာသည္ ႀကီးမားဘိ သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေဘးမသီ ရန္မခေA ာင္ A ားလံုးက ၀ိုင္း၀န္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ A ျပင္မထြက္လိုက္ႏွင့္ ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္
ျပည္သူေတြ
၀မ္းပန္းတသာ
လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ
ႀကိဳဆုိၾကသည္။
စစ္တပ္ကို
ခါးခါးသီးသီး
ရြံမုန္းေနေသာ ျပည္သူတုိ႔သည္ “ဒို႔ကို ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့သည့္ A ယုတ္တမာ A ာဏာရွင္၏ A စြယ္A ပြားေတြ” ဟု သာ သေဘာထားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို Uပကၡာျပဳ A ၿငိဳးထားခဲ့ပါမူ ယခုေလာက္ဆုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ကံၾကမၼာသည္ ေတြးပင္ မေတြးရဲေတာ့၊ ျပည္သူေတြသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ A မိA ဖ ဆုိပါလွ်င္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ညီငယ္ ညီမငယ္မ်ားသာ ျဖစ္မည္ေပ့ါ။ ဒီညီငယ္ ညီမငယ္ မ်ားသည္ သူတို႔၏ A ကိုႀကီး A ကိုလတ္၊ A ကိုငယ္ျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို
A ရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္
မ်က္ႏွာ
ညႇိဳးမွာကိုပင္
မၾကည့္ရက္၊
သူတုိ႔
စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သည့္
A တုိင္းA တာA ထိ A စြမ္းကုန္ ျဖည့္ဆည္းေပးၾကသည္။ သူတုိ႔၏ ကိုယ္ခႏၶာကို တံတိုင္းသဖြယ္ ကာရံ ေပးထားသည္။ A ၿပံဳးပင္ မပ်က္ၾက၊ မၿငီးျငဴၾက၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ယူရမည့္ တာ၀န္ကုိ သူတို႔ ယူေနၾကရၿပီ၊ သူတုိ႔ကို ေနာက္မွာထားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေရွ႔မွ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးရမည္ေပ့ါ။ ကာကြယ္ေပးရမည္ေပ့ါ၊ ခုေတာ့ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနပါလား၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တာ၀န္မေက်ပါလား၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ A လြန္တာ၀န္မဲ့ေနေလၿပီ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ စU္းစားေလ A လြန္တရာ မွ ရွက္ဖုိ႔ ေကာင္းေလေလ။ (၁၃) ရက္ေန႔ ေန႔လယ္တင ြ ္ တပ္မွ A ရာရွိတခ်ိဳ႔ႏွင့္ A ရာခံ ဗိုလ္တခ်ိဳ႔ ေရာက္လာၿပီး ရဲေဘာ္မ်ား တပ္စခန္းသို႔
ျပန္၀င္လာၾကရန္
စည္းရံုးၾကသည္။
ဤတြင္
ရဲေဘာ္သံုးပံုတပံုေလာက္မွာ
ဟုတ္ႏုိးႏိုးျဖင့္
တပ္ထဲ
ျပန္၀င္လုိသူမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္။ ဤကိစၥကို A ေျခA တင္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ႒ာနျဖစ္ေသာ ကက(ေလ) ကလည္း တပ္ထဲ ျပန္လာရန္ မၾကာခဏ လာေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုေA းက လံုး၀ျပန္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာသည္။ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ႏွင့္ ကိုယ္ထြက္လာၿပီးမွ ဘာေၾကာင့္ ျပန္၀င္ရမည္နည္း။ ျပည္သူလူထုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ နီးစပ္ရာတုိ႔က ကဲ့ရဲ႔ေလွာင္ေျပာင္ၾကေပ ေတာ့မည္။ ၿပီးေတာ့ A ေရးမယူဘူးဆိုကာ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္၊ ဒီလိုလုပ္လွ်င္
ဒီလိုျဖစ္တတ္သည္ကို
ကြ်န္ေတာ့္ကို
ခုမွ
လူA ထင္ႀကီး
A ေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္
ကြ်န္ေတာ္
ဤA ေရးA ခင္းတြင္ ေA ာင္
မပါ၀င္ကတည္းက
ေျပာေနသည္ဟု
ေျပာျခင္းသာ
ျဖစ္သည္။
ႀကိဳတင္တြက္ဆထားၿပီးျဖစ္သည္။
ထင္ေကာင္းထင္ၾကေပမည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
သို႔ေသာ္ခုိင္လံုေသာ
စစ္တပ္တင ြ ္
A လကားေနရင္း
ေသာက္ျမင္ကပ္ပုဒ္မ (၆၅) ျဖင့္ A ေရးယူေနတတ္သည္။ ယခုကိစၥသည္ ပုဒ္မ(၆၅) ထက္ A ဆေပါင္း တရာမက A ျပစ္ႀကီးေလးသည္။ တန္းျပည့္စစ္မႈထမ္းခ်ိန္ဟု သတ္မွတ္၍ ရႏိုင္ေသာ ယခုလို ကာလမ်ိဳးတြင္ ဂ်ဴတီပို႔စ္မွ ကိုက(္ ၅၀) A ကြာ ထြက္မိလွ်င္ပင္ ပစ္ခတ္ခင ြ ့္ရွိေလရာ ယခု ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ရွိေနေသာေနရာမွာ ဂ်ဴတီပို႔စ္ မွ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာေ၀းေနေလၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆႏၵျပေသာ စက္တင္ဘာလ(၉) ရက္ေန႔သည္ ကိုယ့္A ိပ္ရာလိပ္ ကုိယ္ယူၿပီး ရံုးသို႔ လာရမည္ဟု A မိန္႔ထုတ္ထားေသာ A ခ်ိန္ကာလျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဌာနA ေၾကာင္း ကိုယ္သိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တပ္မွဴး ေလ/၁၂၃၁ ဗုိလ္မွဴးျမေA ာင္သည္ ဤကိစၥကို တာ၀န္ယူမည္မဟုတ္။ စခန္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးႀကီးဘဆန္းကလည္း စစ္စည္းကမ္းႏွင့္
ပတ္သက္လွ်င္
ဘယ္A ခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္
တေရြးသားမွ်
(ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ရသည့္
A ေလွ်ာ့ေပးလိမ့္မည္ A ခ်ိန္တိုင္း)
မဟုတ္။
တင္းမာေနသည့္လူ၊
မ်က္ႏွာA ေနA ထားကပင္ ဒီေတာ့
တာ၀န္ယူသည္၊
ဘာမွ်မျဖစ္ေစရ ဆုိသည္မွာ ေရေပၚA ရုပ္ေရးလွ်င္ ထင္ခ်င္ထင္မည္၊ စကားေလးတခြန္း (သတိမထားမိဘ)ဲ A မွတ္မထင္ ေျပာမိသည့္A တြက္ပင္ ေရၾကည္A ုိင္ ေရာက္ၿပီး ဘ၀ပ်က္ဘူးသူတုိ႔ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ကတိ
A ထပ္ထပ္ေပးၿပီး
A ေရးမယူ
ဆုိသည့္တိုင္
တပ္ကိုျပန္သြားလွ်င္
A လိုလို
မ်က္ႏွာငယ္ရေတာ့မည္။
ေစာင့္ၾကည့္ခံရေတာ့မည္၊ ကိုယ္မွန္သည္ထင္၍ လုပ္လိုက္သည့္ကိစၥကို မွားပါသည္ဟု ခံ၀န္ခ်က္ ေပးရေတာ့မည္။
11
(စစ္တပ္၏ A စိတ္A ပိုင္း တစိတ္တေဒသျဖစ္သည့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ စစ္တပ္၏ မွားယြင္းေသာ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင္)့ ျပည္သူလူထု
ေရွ၀ ႔ န္ခ်ေတာင္းပန္
ဒူးေထာက္ရသည္က
လိပ္ျပာ
သန္႔လွသည္။
ျပည္သူသာA မိ
ျပည္သူသာA ဖ
မဟုတ္ပါလား။ (၁၇) ရက္ေန႔ ေန႔လယ္ (၁၂) နာရီခန္ ့တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး A ျပင္သြားသူသြား၊ A နားယူသူယူ၊ စကားေျပာသူေျပာ၊ လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္သူႏွင့္ ရွိေနၾကခိုက္ A ျပင္ထြက္သြားေသာ ထြန္းထြန္းႏိုင္ (PLF) A ူယားဖားယား ေျပး၀င္လာၿပီး “ေဟ့ A ားလံုး A ျမန္ယူနီေဖာင္း၀တ္ၾက၊ ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနမွာ စစ္တပ္က ဆႏၵျပသူေတြကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ေနၿပီ၊ ငါတို႔ လုိက္သြားၾကမယ္။ ေၾကာက္တဲ့သူေတြ ေနခဲ့ၾက” ဟု A သံကုန္ေA ာ္ေျပာရင္း သူ႔A ိပ္ယာနားသို႔ ေျပးကာ ယူနီေဖာင္း ေကာက္၀တ္သည္။ သူ႔A နီးတ၀ိုက္တင ြ ္ ရွိေနေသာ ကြ်န္ေတာ္A ပါA ၀င္ ရဲေဘာ္မ်ားက
ၾကားလိုက္သျဖင့္
“ဟာ
ဟုတ္လား”
ဆုိၿပီး
၀ုန္းကနဲထကာ
A နီးရွိ
ယူနီေဖာင္းကို
A ျမန္ေကာက္၀တ္ၾကသည္။ (A ခန္းက်ယ္သျဖင့)္ ကိုယ့္A လုပ္၊ ကိုယ့္A ာရံု၊ ကိုယ့္စကား၀ုိင္းႏွင့္ နစ္ေျမာေနၾကသူမ်ားမွာ ရုတ္တရက္ ဘာမွန္း မသိၾက။ ထြန္းထြန္းႏိုင္ ေဒါသထြက္ၿပီး “ေဟ့ ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား။ ဟုိမွာ ေသနတ္နဲ႔ပစ္ေနၿပီ၊ လူေတြ ရုတ္ရုတ္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ စစ္သားျဖစ္ၿပီး ေၾကာက္ေနၾကရင္ ထမီ၀တ္ထားၾက၊ ဒီလုိေနရာမ်ိဳးမွာ ဒိ၀ ု႔ င္မပါရင္ ဒို႔ေလာက္ တာ၀န္မဲ့တဲ့သူေတြ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ျပည္သူေတြေရွ႔မွာ မ်က္ႏွာမျပရဲေA ာင္ မလုပ္ၾကနဲ႔၊ ဒါဒို႔ A တြက္ A ခြင့္A ေရးဘဲ ဟုေျပာရင္း ေဘာင္းဘီ ေကာက္စြပ္လိုက္သည္။ ထိုA ခါမွ ရဲေဘာ္A ားလံုးလည္း “ေဟ့ ဟုတ္တယ္၊ A ကုန္ထြက္မယ္။” ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိ ယူနီေဖာင္း ထ၀တ္ၾကသည္။ တိုတိုေျပာရလွ်င္ ကမ္းနားလမ္း ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ A ရပ္၀တ္ ၀တ္ထားၾကေသာ
ဗုိလ္ႀကီးခင္ေမာင္ခ်ိဳ
A ပါA ၀င္
စစ္သား
(၂၄)ေယာက္ကုိ
ရဟန္းမ်ား
ၿခံရံလ်က္
A ျပင္သို႔
ေခၚထုတ္သြားႏုိင္ခဲ့သည္။ လက္နက္မ်ားကိုလည္း လွိ်ဳ႔၀ွက္ထုတ္ယူခဲ့ႏုိင္သည္။ Uီးတင္Uီး (NLD) က ရဲေဘာ္ေတြ ဤေနရာမွ A ျမန္ထြက္ခြာၾကရန္၊ ေA ာင္ဆန္းကြင္း မွ စစ္တပ္မ်ား ေရာက္လာႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေျပာသျဖင့္ တန္းစီ လူစစ္ A ျမန္ေလွ်ာက္ကာ
စစ္ခ်ီသီခ်င္းမ်ား သံၿပိဳင္
ဟစ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
နားခိုရာ
သရက္ေတာ
ေက်ာင္းတိုက္ဆီသို႔
ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ ေၾသာ္.... ယေန႔A ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တေတြ မွတ္ေက်ာက္တင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ မဟုတ္ပါလား။ (၁၃) ရက္ေန႔တင ြ ္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ A င္A ား တ၀က္သာ A ျပင္ထြက္ ခ်ီတက္ၾကၿပီး က်န္လူA ားလံုး ဂိတ္A သီးသီး တြင္လံုျခံဳေရးတာ၀န္ကိုေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္A တူပူးတြဲယူၾကသည္။
သို႔ေသာ္
လက္နက္မ်ားနဲ႔မဟုတ္။
ညေန(၄း၁၅)နာရီတင ြ ္ျမန္မာ့A သံမွ ႏိုင္ငံေတာ္ A ာဏာကို တပ္မေတာ္မွ သိမ္းယူလိုက္ေသာသတင္း ေၾကညာလုိက္ရာ လူမ်ားမွာ မင္သက္သြားၾကသည္။ တခါ ညေန(၆) နာရီတြင္ ဆႏၵျပျခင္း၊ တရားေဟာျခင္းႏွင့္ လမ္းေပၚတြင္ လူ (၅) ေယာက္ထက္ပို၍ မစုရဆုိေသာ ေၾကညာခ်က္ ထြက္လာျပန္သည္။ ၾကားရသူမ်ားမွာ က်ယ္ေလာင္စြာ “ေတာက္” ေခါက္၍ ခံျပင္းေဒါသထြက္စြာ
သံပံုးမ်ား၊
ဓာတ္တုိင္မ်ားကို
A ဆက္မျပတ္
တီးကာ
က်ယ္ေလာင္စြာ
ေA ာ္ဟစ္ၾကသည္။
ညေနကတည္းက A ာကာတခြင္လံုး A ံု႔မႈိင္းမႈိင္းျဖင့္ မုိးတဖြဲဖြဲ ရြာလာရာမွာ တညလံုးသဲႀကီး မဲႀကီး ရြာခ်လာပါေတာ့သည္။ ေၾသာ္-
ခဲေလသမွ်
စိတ္မခ်မ္းသာစရာ
သဲေရက်၊
ပန္းတိုင္ေရာက္ခါနီးမွ
A နိဌာရံုမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနကာ
ေလွာ္တက္က်ိဳးရေလျခင္း။ လူတုိင္း
(၁၉)
လူတိုင္းနာက်ည္းခ်က္
ရက္
တနလာၤေန႔သည္
တုိ႔ျဖင့္
A ေျခA ေန
A လြန္တင္းမာေနသည္။ မနက္ ခုႏွစ္နာရီခြဲတင ြ ္ ထြန္းထြန္းေA ာင္ (ABSDF) A ပါA ၀င္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ A ခ်ိဳ ့ကြ်န္ေတာ္တို႔
A တန္တန္
တားေနသည့္
ၾကားက
ၿမိဳ
့တင ြ ္းသို႔
ခ်ီတက္ၾကသည္။
ေန႔လယ္
(၁)
နာရီခန္႔တင ြ ္
ထြန္းထြန္းေA ာင္ တေယာက္ ငိုရႈိက္ရင္း ေရာက္လာကာ “မာမီ မာမီ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ကယ္ပါA ံုး၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ A ဖြဲ႔ A ပစ္ခံရလို႔ ေသကုန္ၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုိ ပစ္မထားပါနဲ႔၊ ကယ္ပါA ံုး။” ဟု ေျပာၿပီး ျပင္းထန္စြာ ငိုသည္။ မာမီႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ျဖစ္သြားကာ သိခ်င္ေဇာျဖင့္ ေမးၾကသည္။ ထြန္းထြန္းေA ာင္က A သံကိုထိန္းၿပီး “မာမီတို႔ တားတဲ့ၾကားက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၿမိဳ ့ထဲ ခ်ီတက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လို ခ်ီတက္လာတဲ့ သူေတြေတြ႔လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ A ားတက္သြားၾကတယ္။ ပထမေတာ့ ေA းေA းေဆးေဆးပါဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ ၀န္ႀကီးမ်ားရံုး ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၾကမၼာဆိုး ၀င္ေတာ့တာဘဲ၊ ေသနတ္သံေတြ ဘယ္ေခ်ာင္က ေပၚလာတယ္ မသိဘူး။ A ျဖစ္A ပ်က္က သိပ္ျမန္တယ္။ ပထမေရွ႔ဆံုးက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေA ာင္ဆန္းပံုနဲ႔ A လံကိုင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေခြကနဲ လဲက် သြားတယ္။ ဓာတ္ပံုကင ို ္လ်က္ဘ၊ဲ သူတို႔တမင္ ေရြးပစ္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ A ဖြဲ႔ေတြ ပံုကနဲ၊ ပံုကနဲ လဲက်သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔
12
ေဒါသေတြ
ေပါက္ကြဲကုန္ၾကတယ္။
ေသနတ္ထိထားတဲ့သူေတြကို
ပစ္ခတ္ေနတဲ့
သြားဆြဲၾကတယ္။
ၾကားက
တေယာက္ၿပီး
A တင္းဘဲ
ေရွ႔ကို
တုိးထြက္ၾကတယ္။
တေယာက္လဲက်သြားတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တသ ုိ႔ ာ
A ထိA ခိုက္မရွိဘဲ လြတ္လာတာ၊ မာမီကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေသကုန္ၿပီ၊ မာမီ့ သားေတြ၊သမီးေတြ ေသကုန္ၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို ပစ္မထားပါနဲ”႔ ဟု ေျပာရင္း ထြန္းထြန္းေA ာင္မွာ A ျဖစ္A ပ်က္မ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္ လာဟန္ျဖင့္ A ိေျႏၵပင္ မဆည္ႏုိင္ဘဲ သည္းထန္စြာ ငိုပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း A လြန္ စိတ္ထိခိုက္ၾကကာ A ခ်ိဳ ့ဆုိလွ်င္ ၾကမ္းျပင္ကို
လက္သီးျဖင့္
ထိုးသည္။
မာမီက
ထြန္းထြန္းေA ာင္ေခါင္းကို
ပြတ္ရင္း
“သား
မာမီတုိ႔
လံုး၀
စိတ္မေကာင္းဘူးကြယ္။ ဒီေကာင္ေတြ သိပ္ရက္စက္တယ္။ လူစိတ္မရွိၾကဘူး။ ဘာမွမပူနဲ႔၊ မာမီ သားတို႔ကို ပစ္မထားဘူး။” လုိ႔
ေျပာရင္း
A သံေတြ
တုန္ေနသည္။
ခန္းမက်ယ္ႀကီးတခုလံုး
ေၾကကြဲစရာ
သတင္းစကားေၾကာင့္
တိတ္ဆိတ္ညိမ္သက္ေနသည္။ ေနာက္တေန႔ ညေန(၃) နာရီခန္႔တင ြ ္ A ေျခA ေန လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာသည္။ သရက္ေတာေက်ာင္းတုိက္သုိ႔ စစ္တပ္လာ၀ုိင္းမည္ဟူေသာ သတင္းေၾကာင့္ပင္။ ခဏၾကာေတာ့ စစ္တပ္လာေနၿပီ ဆုိေသာ သတင္းေၾကာင့္ သူ႔A ဖြဲ႔ႏွင့္သူ တိမ္းေရွာင္ၾကရန္ စတင္ၾကပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား မွာလည္း လက္နက္မ်ားႏွင့္A တူ (နာရီစင္ရွိရာ ဂိတ္မ)ွ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္ၾကပါေတာ့သည္။ တုိက္A ိမ္ မ်ားA သီးသီးမွ ထြက္ၾကည့္ေနၾကေသာ လူမ်ားက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို လက္ခုပ္ၾသဘာ ေပးၿပီး (ကြ်န္ေတာ္တို႔ A ေျခA ေနကို သိသျဖင့)္ ႀကိဳက္သည့္A ိမ္တင ြ ္ တက္ေနၾကရန္ A လုA ယက္ ေခၚၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္A တူ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားလည္းပါၾကသည္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္
ေလးထပ္တုိက္
A ေပၚဆံုးထပ္တင ြ ္ရွိေသာ
တခုေသာ
A ခန္းသို႔
ေရာက္ရွိေနသည္။ A ိမရ ္ ွင္မိသားစုက ဘာမွပူစရာ A ားနာစရာမလုိ၊ ေA းေA းေဆးေဆး A နားယူႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာကာ ခ်က္ခ်င္းပင္
ထမင္းဟင္း
ခ်က္ေကြ်းသည္။
ဘဲUဟတ္ဘြိဳင္
ဆီျပန္
ခ်က္ထားေသာ
ဟင္းႏွင့္
ငပိတို႔စရာ
A စံုA လင္ပါ၀င္ေသာ ထမင္း၀ိုင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔A တြက္ နတ္သုဒၵါတမွ် ၿမိန္ယွက္ေစပါသည္။ ညေန(၆း၃၀) ခန္႔တင ြ ္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ A ခ်က္ျပ သေကၤတျဖင့္ လူစုၾကၿပီး ဗဟုိစည္သို႔ Uီးတည္ ထြက္ခာြ သြားၾကသည္။ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႔ကို သီးသန္႔ခြဲထုတ္လိုက္ရာ ကြ်န္ေတာ္ A ပါA ၀င္ လက္နက္ကိုင္ A ေယာက္ (၂၀) သည္ ဗဟိုစည္ ရပ္ကြက္ရွိ မူလတန္းေက်ာင္းတြင္ ကာရံထားသည္။
ေနရာယူၾကသည္။
မူလတန္းေက်ာင္း
ခိုင္ခန္႔ေသာ
ျဖစ္ေသာ္လည္း
A ုတ္တုိက္ေက်ာင္းျဖစ္ၿပီး
ေဘးတြင္
EရိယာA ေတာ္က်ယ္သည္။
A ုတ္တံတုိင္းမ်ားက
ခိုင္ခန္႔ေသာ၀င္းတံခါးရွိသည္။
ေဘးႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္တင ြ ္ လူေနA ိမ္မ်ား ၀ိုင္းရံထားသည္။ ေက်ာင္းေရွ႔ဘက္တင ြ ္ ေျဖာင့္ျဖဴးေသာ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္း ရွိသည္။ လူထုက ထမင္းထုပ္မ်ား လာပို႔ၾကသျဖင့္ ေမွာင္ႀကီးမဲမဲတင ြ ္ ထမင္းစားၾကရသည္။ A ခိ်န္က ည (၁၀) နာရီခန္႔ ရွိၿပီ။ တရပ္ကြက္လံုး A ေမွာင္ထုထဲတင ြ ္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေခြးေဟာင္သံပင္ မၾကားရ၊ ဒီလိုျဖင့္ A လွည့္က် ကင္းေစာင့္ရင္း မုိးလင္းခဲ့သည္။
မုိးလင္းသည့္တုိင္
ပတ္၀န္းက်င္တခြင္တင ြ ္
ရွင္းလင္းေနသည္။
လူရိပ္လူေယာင္
မေတြ႔ရ၊
(၇)
နာရီေလာက္က်မွ လူေတြ လႈပ္ရွားသြားလာၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္ေနေသာ ေက်ာင္းထဲတင ြ ္ပင္ လူေတြ သြားလုိက္လာလုိက္ျဖင့္
ရႈပ္ေနသည္။
ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီးက
စိုးရိမ္ၿပီး “ခင္ဗ်ားတုိ႔
A ၀င္A ထြက္
သိပ္မလုပ္ၾကနဲ႔၊
A ႏၱရာယ္ရွိတယ္။ ဒီရပ္ကြက္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ရွိတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔သိေနၾကၿပီဟု ေျပာသည္။ (၉) နာရီခန္႔တင ြ ္ လူရွင္းသြားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လက္နက္ကိုင္ တစုသာ ရွိေနသည္။ ဒုတပ္ၾကပ္ ခင္ေမာင္ျမင့္က “ေတာက္- ဒီA တုိင္း ၿငိမ္ေနမယ့္A စား
A ျပင္ထြက္ခ်လုိက္ခ်င္တယ္”
ဟု
ေျပာသည္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တင ြ ္
လက္နက္ရွိေနသျဖင့္
လံုး၀ေၾကာက္စိတ္မရွိ၊ ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲတင ြ ္ ဘီေA -၆၃ (ဂ်ီးသရီး) ကိုင္ထားၿပီး က်ည္A ျပည့္က်ည္ေဘာက္ (၅) ေဘာက္
ႏွင့္
၇.၆၂
က်ည္၊ဆံ့သေလာက္ထည့္ထားေသာ
ဟားပါးဆုိက္ကို
ပခံုးတြင္
သိုင္းလြယ္ထားသည္။
လက္ပစ္ဗံုးမ်ားလည္း ရွိသည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီး တင္Uီးကေတာ့ ကာဘုိင္လြယ္ၿပီး ကင္းေစာင့္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဒီမွာ ရွိေနတာ စစ္တပ္ကသိေနသျဖင့္ ဘယ္ေတာ့ ေရာက္လာမလဲဆုိတာ ေစာ့င္ေနတာ ကိုက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မႀကိဳက္၊ “ငါေတာ့ ထြက္ခ်လုိက္ခ်င္ၿပီ” ဟု ၁၆ သန္းထြန္းက စိတ္မရွည္စြာ ေျပာသည္။ ထိုစU္ ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီး A ူးယားဖားယား ေျပးလာၿပီး “ေဟ့ နာရီစင္ဘက္က စစ္ကားေတြ မဲကနဲ မဲကနဲ တက္လာၾကၿပီ၊ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ” ဟု ထိတ္လန္႔စြာ
13
ေA ာ္ဟစ္ ေျပာဆုိလိုက္ရာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ရွိ A ိမ္မ်ားမွ ၾကားသြားသျဖင့္ “A မေလး ဒုကၡေရာက္ေတာ့မည္ထင္ပါရဲ”႔ တိတ္လန္႔စြာ ေA ာ္ၾကရင္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ၿဗံဳးကနဲ A ျပင္ေျပးထြက္ၿပီး “ေဟ့ A ားလံုး ေနရာယူ။ ဘာမွ မေၾကာက္ၾကနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ A ေသခံ တုိက္ၿပီး ကာကြယ္မယ္” ဟု ေျပာရာ “ဒုိ႔A ိမ္ေတြေတာ့ ပ်က္ပါၿပီ”
ဟု
ေျပာေျပာဆုိဆို
ပတ္၀န္းက်င္ရွိ
A ိမ္တုိင္းလိုလို
ေျပးသူေျပး
ပုန္းြသူပုန္း
ျဖင့္
ဆူညံေနသည္။
လူငယ္မ်ားကေတာ့ “ရပ္ကြက္ပ်က္ခ်င္ ပ်က္ပေစ၊ ကိစၥမရွိဘူး A ကိုတုိ႔ ခ်သာခ်၊ က်န္ေတာ္တုိ႔ ပါ ၀င္ခ်မယ္။ A ေျခA ေနမေကာင္းရင္
ေနာက္ဘက္က
A ုတ္တံတုိင္း
ေက်ာ္ၿပီး
ႀကိဳက္တဲ့A ိမ္တက္ေန။
ဟိုမွာ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ေလွခါးေထာင္ထားမယ္။” ဟု ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဟာျပည္သူေတြေရွ႔မွာ သတၱိေၾကာင္ သူမ်ား လံုး၀ မျဖစ္ေစရ။ ဒီေနရာတြင္
ျပည္သူေတြ
ရပ္ကြက္သားေတြေတာင္
ဘက္မွာ တုတ္၊
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဓါး၊
ရွိသည္ကို
ေလးဂြ
လက္ေတြ႔
ကိုင္ၿပီး
ျပသရမည္
မဟုတ္ပါလား။
တုိက္ပ၀ ြဲ င္ၾကမည္ဆုိေတာ့
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ဘာေၾကာင့္ေနာက္တြန္႔ရမည္နည္း။ ၿပီးေတာ့ ထြန္းထြန္းေA ာင္၏ ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးေနေသာ A သြင္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ A ာရံုတင ြ ္ စြေ ဲ နသည္။ ဒီေန႔သည္ ကြ်န္ေတာ့္A တြက္ ေနာက္ဆံုးေန႔ဟု ထင္မွတ္ထားသည္။ A သီးသီးေနရာယူၿပီး ရန္သူA လာကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္း၀င္းတံခါး ပိတ္ထားသည္။ ရုတ္တရက္ ၀င္၍ ရမည္မဟုတ္။ “ေဟာ လာပါၿပီ၊ တစ္စီး၊ ႏွစ္စီး A ားလံုး (၇) စီး။ သို႔ေသာ္ ကားတန္းႀကီးသည္ လံုး၀ မရပ္ တေျဖးေျဖးခ်င္း ေရွ႔သို႔သာ ဆက္သြားေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
A တုိင္းသား
ေက်ာင္း၀င္းထဲ
ေတြ႔ေနရသည္။
လွမ္းၾကည့္သြားၾကသည္။
ကားေတြမွာ
သတင္းရထား
လူသိပ္မပါ။ ပါလ်က္
တစီးလွ်င္
ဘာေၾကာင့္
(၂၀)
၀န္းက်င္သာ
ေက်ာ္သြားပါလိမ့္။
ရွိမည္။
A ေျခA ေန
ေA းေဆးသြားၿပီ ရပ္ကြက္လူထု ခုမွ ဟင္းခ် ႏိုင္ေတာ့သည္။ “ေတာ္ပါေသးရဲ႔၊ ငါတုိ႔ ရပ္ကြက္ ပ်က္ၿပီထင္ေနတာ” စသျဖင့္ တေယာက္တေပါက္
ေျပာေနၾကသည္။
ေနာက္မိနစ္
(၂၀)
ခန္႔
A ၾကာတြင္
ဘုန္းႀကီး
(၂)
ပါးႏွင့္
“န၀တ”
မွလႊတ္လုိက္သူတစု ေရာက္ရွိလာၿပီး သူတို႔ထံ လက္နက္မ်ားA ပ္ရန္ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လံုၿခံဳေရးA တြက္ စစ္ေဒသမွဴးက လံုး၀
တာ၀န္ယူေၾကာင္း၊
လက္နက္မ်ားရွိလွ်င္
ကြ်န္ေတာ္တို႔
A တြက္
A လြန္A ႏၱရာယ္ရွိေၾကာင္း
ေျပာသည္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က “တပည့္ေတာ္တုိ႔ လံုး၀မA ပ္ႏိုင္၊ စစ္ေဒသမွဴးကိုလည္း လံုး၀မယံု၊ ႀကိဳက္တဲ့သူလာခဲ့၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ခံတုိက္ရန္ A သင့္ရွိသည္” ဟု ေလွ်ာက္ရာ လက္ေလွ်ာ့ျပန္သြားၾကသည္။ ခဏၾကာေသာ္ ရပ္ကြက္လူငယ္မ်ားက ထမင္းထုတ္မ်ားလာပို႔ရင္း “A ကိုတုိ႔ ေရွာင္ေနၾကရင္ ေကာင္းမယ္။ ဒီမွာ A ေျခA ေန မေကာင္းဘူး။” ဟု ေျပာသည္။ ေနာက္ တနာရီခန္႔A ၾကာတြင္ ဘုန္းႀကီး (၂) ပါးေရာက္လာျပန္ၿပီး A ႀကိမ္ႀကိမ္ နားခ်သည္။ ရပ္ကြက္လူထုကလည္း လက္နက္A ပ္ၿပီး ေရွာင္ေနၾကတာ A ေကာင္းဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ တုိတိုေျပာရလွ်င္ ရပ္ကြက္လူထု၏ ဆႏၵA ရ ကြ်န္ေတာ္တို႔ A ခ်င္းခ်င္း ညႇိႏႈိင္းၾကၿပီး လက္နက္A ပ္ရန္ သေဘာတူ လုိက္သည္။ ဘုန္းႀကီး (၂) ပါးႏွင့္ A ျခားသူ A ားလံုးကို A ျပင္ထြက္ခုိင္းလုိက္ၿပီး တံခါးပိတ္ လိုက္သည္။ ခဏA ၾကာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ (၂) ေယာက္တတြ၊ဲ (၃) ေယာက္
တတြဲျဖင့္
A ေနာက္ဘက္
A ုတ္တံတုိင္းမွ
ေက်ာ္ၿပီး
သရက္ေတာေက်ာင္းတုိက္သို႔
ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ၿပီးထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ေကာင္းကင္ တခုလံုး A ံု႔မႈိင္းေနၿပီး မုိးဖြဲဖရ ြဲ ြာေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္A တူ A စိတ္A ပိုင္း ျဖဳတ္ယူလာေသာ ဂ်ီသရီး(၃) လက္၊ က်ည္ (၁၈၀၀) ႏွင့္ လက္ပစ္ဗံုး A ခ်ိဳ႔ ပါလာတာ ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾက။ လြန္ခဲ့ေသာ
ရက္A နည္းငယ္ခန္႔က
လူမ်ားျဖင့္
စည္ကားခဲ့ေသာ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏
သပိတ္စခန္း
သရက္ေတာ
ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးသည္ ယခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းတုိက္A တြင္း A ေတာ္ကေလး ေလွ်ာက္မိေသာA ခါ A ကြယ္တစ္ခုမွ ေတာသူA သြင္ရုပ္ဖ်က္ထားေသာ ေက်ာင္းသူ တေယာက္ ထြက္လာၿပီး “A ကိုတုိ႔ လူေတြ
ဟုိဘက္မွာ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လူမ်ား
ရွိတယ္။
လာ
ျပန္ဆံုၾကၿပီး
ကြ်န္မ
လိုက္ပို႔ေပးမယ္”
ကုိယ့္လမ္းေၾကာင္းကို
ဟု
ကိုယ္
ေျပာၿပီး
ေခၚသြားသည္။
ေရြးခ်ယ္ၾကသည္။
A ခ်ိဳ
တုိတုိေျပာရလွ်င္ ့က
နီးစပ္ရာ
ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟရွိရာ နယ္မ်ားသို႔ သြားၿပီး ေရွာင္ၾကမည္။ A ခ်ိဳ ့တပ္ထဲ ျပန္၀င္ၾကမည္၊ စသျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ၾကကာလူစု ခြဲၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မာမီ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကဲ့သို႔ေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ တခ်ိဳ႔ တုိ႔က သရက္ေတာေက်ာင္းတုိက္ တတုိက္တင ြ ္ လွ်ိဳ ့၀ွက္ေနၾကသည္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားေသာက္ရန္ ဆန္A ိတ္ (၁၀) A ိတ္ စီစU္ေပးသည္။ (၂၃)
14
ရက္ မနက္တင ြ ္ ေက်ာင္းသားA ဖဲြ႔ တဖဲြ႔ ေရာက္လာၿပီး ရေနာင္းတြင္ လက္နက္ရဖို႔ A ဆက္A သြယ္ ရထားၿပီ၊ သြားယူဖို႔ဘဲ က်န္ေတာ့တယ္” ဟု ေျပာရာ မာမီက “ငါတုိ႔ A ဖဲြ႔လိုက္သြားမယ္။”ဟု ေျပာသည္။ (သုိ႔ေသာ္ သြားခါနီးမွ တင္းၾကပ္ေသာ လံုၿခံဳေရးမ်ားေၾကာင့္
A စီA စU္ပ်က္သြားသည္။)
A ကူA ညီေတာင္းသျဖင့္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ေက်ာင္းသားA ဖြဲ႔တဖြ႔က ဲ လည္း
သင္တန္းသြားေပးရသည္။
စစ္သင္တန္းေပးရန္
ထုိA ခ်ိန္တြင္
ဒုတပ္ၾကပ္၀င္းထက္
ေလထီး(၁၆)ေရာက္လာၿပီး သူႏွင့္သူ႔ A ဖြဲ႔ ပဲခူးသြားၿပီး လက္နက္သြားသယ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ရုပ္ဖ်က္သြားရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး သူ႔A က်ၤီႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ A က်ၤီလ၀ ဲ တ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က သတိထားသြားရန္ ေျပာရာ “ကိစၥမရိ”ွ ဟုဆုိကာ ဂ်ာကင္A ိတ္ထဲမွ လက္ပစ္ဗံုးကို ထုတ္ျပသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ A ဖြဲ႔ ဤကာလမ်ားA တြင္း သတိႀကီးစြာထားၿပီး သြားလာလႈပ္ရွားေနရသည္။ A ခ်ိဳ ့ေဆြမ်ိဳး မိဘမ်ားရွိရာ ေဒသမ်ားသို႔ ေရွာင္ကုန္ၾကၿပီ။ တပ္ၾကပ္တင္ႀကိဳင္ ဆုိလွ်င္ သဃၤန္းစီးေနၿပီ၊
A ခ်ိဳ႔ဆုိ
တပ္ထဲျပန္၀င္ရန္
ကိုရင္ေလးတပါးကလည္း လက္ပစ္ဗံုးေရာင္းမည့္
စိုင္းျပင္းေနၾကၿပီ။
A လြန္ကူညီေပးသည္။ A ဖြဲ႔တဖြဲ႔ႏွင့္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ဆြမ္းခံသြားရင္းသတင္းစံု
ဆက္သြယ္မိသည္။
သို႔ေသာ္
လွ်ိဳ၀ ႔ ွက္ေနေသာ
စမ္းေပးသည္။
၀ယ္ရန္ေငြ
ေက်ာင္းတုိက္မွ
သူကူညီေပးမႈေၾကာင့္
မရွိသျဖင့္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
A တြက္ေပးထားေသာ ဆန္A ိတ္A ခ်ိဳ႔ ေရာင္းခ်ၿပီး ၀ယ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ထဲတင ြ ္ ေငြရွိပါမွ သတင္းေပါက္ၾကားသြား၍ A ေရာင္းA ၀ယ္ မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ဒီA ေတာA တြင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဌာနမွ A ရာရွိတစ္Uီးႏွင့္ A ခ်ိဳ ႔ဆရာမ်ား လွ်ိဳ ၀ ႔ ွက္ ေရာက္ရွိလာၿပီး ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မာမီ ေဒၚႏုႏုေA းကို ဖမ္းရန္ A မိန္႔ေပးထားေၾကာင္း ရန္ကုန္မွ A ျမန္ေရွာင္ရန္ စိုးရိမ္စြာ လာသတိေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေနေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ Uီးဇင္းတစ္ပါးက “ကိုေA ာင္ဖုန္းျမင့္ ခင္ဗ်ား ဘာဆက္လုပ္မယ္ စိတ္ကူးသလဲ” ဟု ေမးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က လုပ္မိသည့္
A လုပ္တစ္ခုA တြက္ လံုး၀ ေနာင္တမရေၾကာင္း ေရွ႔ဆက္လုပ္ဖုိ႔သာ ရွိေတာ့ေၾကာင္း၊
တပ္ထသ ဲ ို႔ လံုး၀ျပန္၀င္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။ “Uီးဇင္းလည္း A ဒ ဲ ါဘဲ သေဘာက်တယ္၊ ဒီလုိဘဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားရွိရင္ ခင္ဗ်ားA တြက္ေရာ က်ဳပ္A တြက္ပါ A ႏၱရာယ္ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီကေန A ျမန္ေရွာင္ေစခ်င္တယ္။
ခင္ဗ်ားတုိ႔
လုပ္ငန္းေတြ
ေA ာင္ျမင္ေတာ့မွ
က်ဳပ္ေက်ာင္းမွာ
တသက္လံုး
ႀကိဳက္သလို
လာေနလွည့္ပါ။” ဟု ေျပာပါသည္။ Uီးဇင္းက ကြ်န္ေတာ့္A ား ခင္ဗ်ားႏွင့္ က်ဳပ္ ဟု ေျပာဆုိသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ နာရီစင္ ေရွ႔ရွိ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းေရြ႔ ေနလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ စီစU္စရာ ရွိသည္မ်ားကို မာမီႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး ေဆာင္ရြက္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ေနေသာ
ေက်ာင္းတုိက္မွ
Uီးဇင္းသည္
ရဟန္းပ်ိဳ
သမဂၢမွ
ျဖစ္ၿပီး
ကြ်န္ေတာ့္ကို
လုပ္ငန္းၿပီးေျမာက္သည္A ထိ ဇြဲမေလ်ာ့တမ္း လုပ္ပါဟု တုိက္တြန္းA ားေပးသည္။ စက္တင္ဘာလ (၂၇)ရက္ မနက္ (၅) နာရီတိတိတင ြ ္
ကြ်န္ေတာ္ေနေသာ
ေက်ာင္းမွ
Uီးဇင္းကို
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
သြားေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း
ေျပာဆုိၿပီးကန္ေတ့ာခဲ့သည္။ Uီးဇင္းလည္း စိတ္မေကာင္းစြာ မ်က္ရည္မ်ား ရစ္၀ဲၿပီး လုပ္ငန္းမ်ား ၿပီးေျမာက္သည္A ထိ ဇြဲမေလ်ာ့ဘဲ လုပ္ၾကရန္ ႏွင့္ Uီးဇင္းႏွင့္
ျပည္သူလူထု
တစ္ရပ္လံုး
ကြ်န္ေတာ္ျငင္းဆန္ေနသည့္ၾကားက
ႀကိဳဆုိေနၾကမည့္A ေၾကာင္း
တစ္ဆယ္တန္
A ထပ္လိုက္ကို
ေျပာစရာ
ရွိသည္မ်ား
ထုတ္ေပးပါသည္။
ေျပာဆုိမွာၾကားၿပီး
ထုိ႔ေနာက္
သရက္ေတာ
ေက်ာင္းတိုက္မွ ထြက္ခဲ့ရာ မၾကာမီ မာမီတုိ႔ A ဖြဲ႔ရွိေသာ လသာလမ္းကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္A တူ A မွတ(္ ၅၀၂) ေလတပ္စခန္းမွ ဒုတပ္ၾကပ္ေသာင္းUီး (PLF) လည္း လုိက္ပါလာပါသည္။ ထုိ လသာလမ္းမွ လူငယ္မ်ားႏွင့္ လမ္းမိသားစုတုိ႔၏ ေက်းဇူးတရားကို ယခုထိတုိင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မေမ့ႏိုင္ပါ။ သူတုိ႔ လမ္းထဲသို႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္မ်ား ေရာက္ရွိလာသည့္ေန႔မွ
စတင္၍
ခရီးထြက္မည့္
A ခ်ိန္ထိ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
လံုၿခံဳေရး
A တြက္
လွ်ိဳ
၀ ့ ွက္
ကင္းေစာင့္ေပးခဲ့ၾကပါသည္။ သတင္းမ်ား ေထာက္လွမ္းေပးၾကပါသည္။ စား၀တ္ေနေရး လုိေလေသး မရွိေA ာင္ ေစတနာ ျပည့၀ ္ စြာ တလေမ်ာ တာ၀န္ယူခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ထက္မွာမူ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ခရီးထြက္မည့္ ေန႔မွာ လမ္းခရီးA တြက္ ေငြလိုေၾကာင္း သိသျဖင့္ လူငယ္မ်ားက တစ္A ိမ္တက္ဆင္း ေငြ လိုက္ေကာက္ခဲ့ရာ ေငြ (၂၀၀၀) ေက်ာ္ ရရွိခဲ့သည္။
15
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို
A သင္း
(၂)
သင္းမွ
ေငြကူညီရန္
စီစU္ထားေသာ္လည္း
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ထြက္မည့္ရက္ကို
မဖ်က္ႏိုင္သည့္A တြက္ ထုိေငြကို မယူခဲ့ႏုိင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သြားၾကေတာ့မည္ကို သိေသာ လမ္းသူလမ္းသားမ်ားက မ်က္ရည္မ်ား ေ၀့၀ဲကာ စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာ လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္။ A ခ်ိဳ ့A မ်ိဳးသမီးမ်ားက သူတို႔လည္ပင္းမွ ေရႊဆဲႀြ ကိဳးမ်ားကုိ ဆတ္ကနဲ ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး “ေရာ့ A ကိုတုိ႔ ဒီဆြဲႀကိဳးေတြ ယူသြားၾက၊ A ကိုတို႔ လိုA ပ္သလို သံုးၾကပါ” ဟု ေျပာၿပီးA တင္းေပးၾက ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က A ထပ္ထပ္ A ခါခါ ျငင္းသျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့ သြားၾကၿပီ “A ကိုတုိ႔ ကိစၥေတြ ၿပီးလို႔ ျပန္လာရင္ ညီမတို႔ ဆီ လာျဖစ္ေA ာင္ လာၾကပါ။ ညီမတုိ႔ A ားလံုး ေမ်ွာ္ေနမယ္၊ A ကိုတုိ႔ကို ညီမတုိ႔ A ားလံုး လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆုိေနပါတယ္၊ ေA ာင္ပြဲနဲ႔ A တူ ျပန္လာႏုိင္ပါေစဟု ေျပာရင္း မ်က္ရည္၀ေ ဲ နသည့္ A ျပင္ A ခ်ိဳ ့မွာ ငိုေၾကြးေနၾကပါသည္။ လူႀကီးမိဘမ်ားကလည္း “ရဲေဘာ္ေတြ ေA ာင္ပန္းနဲ႔ A တူ ျပန္လာႏိုင္ၾကပါေစ၊ ရဲေဘာ္ေတြ ျပန္လာရင္လည္း ေနဖို႔ စားဖို႔ ဘာမွ မပူနဲ႔ A ားလံုး တာ၀န္ယူတယ္” ဟု ေျပာပါသည္။ သူတို႔တေတြ၏ ႀကီးမားလွေသာ ေမတၱာေစတနာမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ A ားလံုးကို ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေA ာင္ ခံစားခ်က္ ႀကီးမားေစ၍ မ်က္ရည္၀ေ ဲ စခဲ့ပါသည္။ ေၾသာ္ “ျပည္သူသာ A မိ၊ ျပည္သူသာ A ဖ” မဟုတ္ပါလား။ ဤသို႔ျဖင့္ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာ (၂၇) ရက္ A ဂၤါေန႔တင ြ ္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေလတပ္မွ (၇) ေယာက္A ဖြဲ႔သည္ ပထမA သုတ္A ျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ေနာက္ေန႔တင ြ ္ မာမီ ေဒၚႏုႏုေA း A ပါA ၀င္ ရဲေဘာ္ (၄) ေယာက္A ျပင္ ထြန္းထြန္းေA ာင္ ပါ၀င္ေသာ ေက်ာင္းသား တဖြဲ႔သည္ ဒုတိယ A သုတ္A ျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ က်ိဳက္ေကာ၊ ေနာင္ကုလား ရွမ္းရြာသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္။ ထုိမွ တဆင့္ ေျခလွ်င္ ခရီးျဖင့္ ေတာA ထပ္ထပ္ ေတာင္A ထပ္ထပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ
စားနပ္ရိကၡာ
လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမသို႔ ယေန႔ထက္တိုင္
A ခက္A ခဲ၊
A ႏၱရာယ္ေျမာက္မ်ားစြာကို
(၁၉၈၈)ခုႏွစ္ေA ာက္တုိဘာလ
ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲတင ြ ္
ဒုတိယပတ္
တုန္ရင္ျမည္ဟီးေနသည္မွာ
စစ္A ာဏာရွင္စနစ္ မုခ်က်ဆံုးရမည္။ စာဖတ္သူမ်ားA ားလံုးကိုထာ၀စU္ေလးစားလ်က္ ဘုန္းျမင့္
16
A ံတု
ရင္ဆုိင္ျပီး
A ကုန္တင ြ ္
ေနာက္ဆံုးတြင္
ေရာက္ရွိခဲ့ပါ
“ျပည္သူသာA မိ
KNU
ေတာ့သည္။
ျပည္သူသာA ဖ”။
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ၊
ရဟန္းရွင္လူ
ျပည္သူAေပါင္းတို႔သည္
ထိုAခ်ိန္
ထုိကာလမွ
Aေၾကာင္းAရာမ်ားကို သူတို႔ Aသက္ရွင္ေနသေရြ႔ ကာလပတ္လံုး ေမ့ေပ်ာက္ျခင္းငွာ တတ္ႏိုင္မည္မဟုတ္သကဲ့သုိ႔ သူတို႔၏
သားစU္ေျမးဆက္
ေျပာျပ၍လည္း
ဆံုးႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။
ထုိ
ရွစ္ေလးလံုး၏
မ်ားျပားလွစြာေသာ
လမ္းေၾကာင္းမ်ားAနက္မွ လမ္းေၾကာင္း တေၾကာင္း Aတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ဖူးေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း ထုိလမ္းေၾကာင္းAတြင္းမွ
သက္၀င္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို
ျပန္၍
ျမင္ေယာင္၊
ၾကားေယာင္ေနဆဲပင္။
ရွစ္ေလးလံုး၏
ေပါင္းဆံုစီးဆင္းရာ လမ္းေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ပံုရိပ္မ်ား သည္ ေကာင္းကင္မွ ၾကယ္Aစံုကို ၾကည့္မိသကဲ့သုိ႔ Aခ်ိဳ ႔ မွာ ထင္ရွားလ်က္၊ Aခ်ိဳ႔မွာ မႈ၀ ံ ါးလ်က္၊ Aခ်ိဳ ့မွာ မပီ၀ိုးတ၀ါးႏွင့္။ မတ္လ (၁၆)ရက္ က်ြန္ေတာ္ရံုးတက္ေသာေန႔တင ြ ္ စက္မႈတကၠသိုလ္သို႔ လံုထိန္းႏွင့္ စစ္တပ္မွ ၀င္ေႏွာက္ရိုက္ႏွက္ ဖမ္းဆီးသည့္ သတင္းကိုၾကားရသည္။ ေနာက္ဆက္ကာ ဆက္ကာ
ဆုိသလို
ကမ္းကုန္ရက္စက္စြာ
Aင္းလ်ားကန္ေဘာင္ ရိုက္ႏွက္
တံတားျဖဴတြင္
သတ္ျဖတ္မႈ၊
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကို
လံုထိန္းမ်ားက
ရန္ကုန္တကၠသိုလ၀ ္ င္းထဲ
Aဓမၼဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္မႈ၊
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကို
လံုထိန္းႏွင့္
စစ္သားမ်ား၀င္စီးကာ
Aလံုပိတ္Aခ်ဳပ္ကားထဲတင ြ ္
ေက်ာင္းသားမ်ား
မြန္းၾကပ္ေသဆံုးမႈတုိ႔မွာ ၾကားရသူတိုင္းကို Aံ့ၾသတုန္လႈပ္ ေျခာက္ခ်ားေစကာ ျပင္းထန္စြာ ထိခိုက္ခံစားရေစပါသည္။ ဤAေရးAခင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္မ်ားကို ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာန ခမ္းမသစ္ႀကီးတြင္ ေခၚယူၿပီး ဗုိလ္မွဴးႀကီးမ်ား တေယာက္ၿပီးတေယာက္ စင္ျမင့္ေပၚ တက္ကာ သူတို႔ လုိခ်င္ေသာ ပံုစံမ်ားျဖင့္ ရွင္းလင္းသြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာနမွ
စစ္သည္မ်ားသည္
Aျပင္တင ြ ္
ေနခြင့္ရၾကသူမ်ားျဖစ္ၾက၍
Aျဖစ္မွန္မ်ားကို သိထားႏွင့္ၾကၿပီးျဖစ္ရာ ဤရွင္းလင္းပြဲကို စိတ္မ၀င္စားၾက၊ ဗုိလ္မွဴးႀကီးတေယာက္က ေျပာပါေသးသည္။ “ဒီလို ၿမိဳ႔တင ြ ္း AေရးAခင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာနမွာ ရွိတဲ့ Aရာရွိ စစ္သည္ေတြမွာလည္း တာ၀န္ရွိတယ္၊
ေနာင္...
ဒီလို
AေရးAခင္းမ်ိဳးေတြ
ထပ္ျဖစ္လာရင္
ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာန
Aေနနဲ႔
တာ၀န္ယူရလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ Aခုကစၿပီး လံုၿခံဳေရးတပ္ရင္းေတြ ဖဲြ႔မယ္” ဟု ေျပာပါသည္။ “ေAာ္.... ဒါေၾကာင့္လည္း ငါတုိ႔ကို
မြမ္းမံသင္တန္းေတြ
မၾကာခဏ
တက္ခိုင္းတာကိုး”
ဟု
ခံျပင္းစြာ
ေတြးမိသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔
ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာန Aတြင္းရွိ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ စစ္သည္မ်ားသည္ မၾကာခဏ ဆုိသလို ေဖါင္ႀကီးေလ့က်င့္ေရး (၁) ႏွင့္
ဂ်ိဳးျဖဴတုိင္း
ဗဟိုတုိ႔တြင္
AထူးUီးစားေပးသင္တာကေတာ့
စစ္ပညာမြမ္းမံ လူထုAံုၾကြမႈ
သင္တန္းမ်ားသြားတက္ရသည္။ (သို႔မဟုတ)္
ဤကဲ့သို႔ေသာ
ဘယ္ႏွစ္ဘယ္သင္တန္းတြင္မဆုိ AေရးAခင္းမ်ိဳးတြင္
Aရပ္ဘက္
Aုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ စစ္ဘက္သို႔ လႊA ဲ ပ္ၿပီး ႏွိမ္နင္းေစေသာ သင္ခန္းစာ ျဖစ္သည္။ ဆႏၵျပလူAုပ္ႀကီး ခ်ီတက္လာပံု၊ Aရပ္ဘက္Aုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွ တားဆီးပံု၊ ေနာက္ဆံုး မတားႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ စစ္တပ္ကို လႊA ဲ ပ္ပံု၊ စစ္ကားမ်ား ဆႏၵျပေနရာသို႔ ေရာက္ရွိလာပံု၊ ၀တ္စကုတ္ Aနီ၀တ္ လက္ေျဖာင့္တပ္သားမ်ားက ေသနတ္ကို
1
မုဆုိးဒူးေထာက္ AေနAထားျဖင့္ ဆႏၵျပလူAုပ္ႀကီးဘက္သို႔ ခ်ိန္ရြယ္ထားပံု၊ Aထက္Aရာရွိက Aေသပစ္ရန္ ခရာျဖင့္ Aမိန္႔ေပးပံု၊ ဆႏၵျပသူမ်ား လဲက်ေသဆံုးပံု၊ ထိုသရုပ္ျပပြဲကိုရွင္းလင္းပဲြ နားေထာင္ရင္းစိတ္မသက္မသာျဖစ္ခဲ့ပံုမ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာကာ
“ေၾသာ္..ဒို႔ကို
ဒီသင္တန္းေတြ
မၾကာခဏ
တက္ခိုင္းတာ
တုိင္းျပည္ရဲ႔
Aညြန္႔Aဖူး
ေက်ာင္းသားမ်ားကို ပစ္သတ္ခိုင္းဖုိ႔ပါလား” ဟု နာက်င္စြာ ေတြးေတာမိၿပီး “Aကယ္၍သာ ဒီလိုAေရးAခင္းေတြ ထပ္ျဖစ္ၿပီး
ငါတို႔ကို
ႏွိမ္နင္းဖုိ႔တာ၀န္ေပးခဲ့ရင္
ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့”
ဟု
တဆက္တည္း
စU္းစားမိၿပီး
ရင္ထေ ဲ လးလံ
ထုိင္းမႈိင္းသြားခဲ့ရသည္။ Aလ်U္းသင့္၍ ေျပာရပါလွ်င္ တပ္တင ြ ္း ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ဤAေရးAခင္း မေပၚမွီကတည္းက စစ္Aစုိးရႏွင့္
ပတ္သက္၍
မေက်နပ္မႈမ်ား
ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးသည္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာနတြင္
လုပ္Aားေပးမ်ား Aၿမဲလိုလို ရွိေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူ႔Aက်ိဳးျပဳ လုပ္ငန္းမ်ားေတာ့ မဟုတ္၊ ဒူးယားတဘူး၊ ဆပ္ျပာတေတာင့္ေပးၿပီး Aရာရွိႀကီးမ်ားေနထုိင္ရာ (Uပမာ - Aဏၰ၀ါရိပ္သာ၊ ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာ) ပတ္၀န္းက်င္ရွိ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္
ညစ္ပတ္ေပေရ
ေနေသာ
ေနရာမ်ားကို
ရွင္းလင္းခိုင္းျခင္းသာ
ျဖစ္သည္။
ရဲေဘာ္
စစ္သည္မ်ားAတြက္မူ ဘာမွ်ေဆာင္ရြက္မေပး၊ ယုတ္စA ြ ဆံုး တပ္တင ြ ္းလူပ်ိဳလိုင္းရွိ ေရခ်ိဳးကန္Aိမ္သာမ်ား ကိုပင္ ေကာင္းေကာင္း မေဆာက္ေပး၊ မျပင္ေပး၊ ျမစိမ္းေရာင္၊ ေရႊ၀ါေျမ စစ္ဆင္ေရးမ်ားတြင္ Aႀကိမ္ႀကိမ္ ပါ၀င္ခဲ့ဖူးသျဖင့္ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား၏
Aခြင့္Aေရး
ဆံုးရံႈးမႈမ်ား၊
နစ္နာခ်က္မ်ားကိုလည္း
ရင္နင့္စြာ
ၾကားသိျမင္ခဲ့ရသည္။
ကိုယ္ခ်င္းစာ ခဲ့ရသည္။ ငါတုိ႔ လုပ္ေနတာ ျပည္သူAတြက္ တုိင္းျပည္Aတြက္ မဟုတ္ ဆုိတာကို သိခဲ့ရသည္။ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားမွာ ေသနတ္ေၾကာက္၍သာ ငံု႔ခံခဲ့ရသည္။ (Uပမာ မာဃစီမံကိန္း) ၊သည္ Aေတြ႔Aႀကံဳ၊ သည္ခံစားခ်က္မ်ားသည္ Aထက္ေAာက္ ဆက္ဆံမႈမ်ားတြင္ ေလးစားမႈမ်ား ေလ်ာ့နည္းခဲ့ရသည္။ ၂၅ိ၊ ၃၅ိ ႏွင့္ ၇၅ိ တန္ ေငြစကၠဴမ်ား
တရားမ၀င္ေၾကာင္း
ေၾကညာလုိက္ျခင္းကလည္း
ေAာက္ေျခရဲေဘာ္မ်ားသာမက
Aထက္Aရာရွိမ်ား
Aတြင္းတြင္ပင္ မေက်နပ္မႈမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့ရသည္။ ဇြန္လေျမနီကုန္း AေရးAခင္းမ်ား ၿပီးေနာက္ Aမွတ(္ ၅၀၂) ေလတပ္စခန္းႏွင့္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး ေလတပ္စခန္း (လပထ)မွ စစ္သည္မ်ားကို AေရးAခင္းမ်ား ႏွိမ္နင္းေရးAတြက္ လံုၿခံဳေရး တာ၀န္မ်ား ေပးလာသည္။ သို႔ေသာ္ ခိုင္းသာ ခိုင္းရသည္။ ေလတပ္ႏွင့္ ေရတပ္ကို မယံုၾက၊ သို႔ျဖစ္၍ ၿမိဳ႔လယ္ေခါင္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ နီးစပ္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္မေပးရဲ၊ ေတာင္Uကၠလာလို ၿမိဳ ႔Aစြန္မ်ားတြင္ တာ၀န္ေပးသည္။ Aျခားတပ္မ်ားက မည္သုိ႔သေဘာ ထားသည္ကို ကြ်န္ေတာ္မသိ။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ထိေတြ႔ရင္းႏွီးမႈ ရွိခဲ့ေသာ (လပထ) ေလတပ္စခန္းရွိ ရဲေဘာ္မ်ား၏ သေဘာထားကေတာ့ ျပတ္သည္။ “ ေဟ့ - ငါတို႔ကေတာ့ Aထက္Aမိန္႔မို႔သာ သြားရတာ၊ လံုး၀ဆႏၵမရွိဘူး၊ ငါတုိ႔ကို ပစ္မိန္႔ေပးလို႔ကေတာ့ ပစ္ခ်ေပးလိုက္မယ္၊
ေဆာရီးဘဲ၊ ေနာက္မွ
လံုး၀မပစ္ဘူး၊
ဘယ္လို
ျပည္သူေတြ
Aျပစ္ေပးေပး၊
ေက်ာင္းသားေတြ
ေနာက္မွ
ေရွ႔မွာ
ၾကည့္ရွင္းမယ္”
ေသနတ္ကို ဟူ၍
ဒီAတုိင္း
Aခ်င္းခ်င္း
လွ်ိဳ
႔၀ွက္ညႇိႏႈိင္းထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ Aခ်ိဳ့ တလြဆ ဲ ံပင္ေကာင္းသူမ်ားကေတာ့ “ ငါတို႔ေတာ့ သူ႔ဆန္စားထားရတာ၊ သူတို႔ ခိုင္းတာ လုပ္ရမွာဘဲ” ဟု ေျပာသံ ၾကားရေၾကာင္း ပြင့္လင္းစြာ ၀န္ခံပါသည္။ ရွစ္ေလးလံုး AေရးAခင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ Aရာရွိ Aသိုင္းA၀ိုင္းထိ ၀င္ေရာက္ခါ နာက်ည္းမႈမ်ားႏွင့္Aတူ စစ္AစုိးရAား ပုန္ကန္ထၾကြခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြား ေပၚေပါက္ေစခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၈) ရက္ေန႔သည္ ရံုးဖြင့္ရက္ျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရံုးတက္ၾကရသည္။ ရံုးသာတက္ရသည္၊ ဘယ္သူမွ Aလုပ္ကို စိတ္မ၀င္စားၾက၊ Aေထြေထြ သပိတ္ေမွာက္ရန္ ေၾကညာထားေသာ ေန႔ျဖစ္၍ ယင္းကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စိတ၀ ္ င္စားစြာ ေျပာဆုိေ၀ဖန္မႈမ်ားသည္ မနက္ကင္တင္းတြင္ ထုိင္ခ်ိန္မွာစ၍ ရံုးေပၚေရာက္သည္Aထိ
2
ေျပာဆို ေ၀ဖန္ေနၾကတုန္းပင္၊ မနက္ (၁၀) နာရီခန္႔တင ြ ္ ေတာင္ဘက္ ေရႊတိဂံုဘုရားလမ္းမွ “စစ္Aာဏာရွင္စနစ္ က်ဆံုးပါေစ”၊ “တပါတီစနစ္ Aလိုမရွ”ိ ၊ “ဒီမိုကေရစီ ခ်က္ခ်င္းေပး၊ ခ်က္ခ်င္းေပး” စေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကို ၾကားရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ျပဴတင္းေပါက္မ်ားနားသို႔ Aလိုလို ေရာက္သြားကာ ၾကည့္မိၾကသည္။ ေရွ႔ဆံုးတြင္ ခြပ္ေဒါင္းAလံႏွင့္
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေAာင္ဆန္း
ငယ္ရြယ္ေသာ
ေက်ာင္းသူ၊
တက္ၾကြစြာ
ခ်ီတက္လာၾကသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားသည္
ရဟန္းသံဃာေပါင္းမ်ားစြာကလည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ စစ္သားမ်ားကို
ဓာတ္ပံုမ်ားကို
ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကို ေနာက္မွ
ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားျဖင့္
စစ္ရံုးပတ္ပတ္လည္တင ြ ္ လက္ေ၀ွ႔ရမ္း
သူတို႔
ကိုင္ေဆာင္ထားၾကေသာ
ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။
“
Aသံကုန္
မ်ားစြာေသာ
ခ်ီတက္သြားရာ
လူပင္လယ္ႀကီး
AျဖဴAစိမ္း ေAာ္ဟစ္
လူထုႀကီး၊
စတီး၀ပ္၊
ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္
ေက်ာင္း၀တ္စံုႏွင့္ တုိင္ေဖာက္ကာ လူထုႀကီးေနာက္မွ
ဂ်ဴပလီလမ္းတေလွ်ာက္
ဆႏၵျပလူထုႀကီးသည္ ဒို႔တပ္မေတာ္”၊
ႏွင့္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
“တပ္မေတာ္သားမ်ား
ျပည္သူလူထုနဲ႔ ပူးေပါင္းပါ၊ ရပ္ၾကည့္ေနလို႔ Aျမတ္မရွိဘူး၊ ျပည္သူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းမွ ဒီမိုကေရစီရမယ္” စသျဖင့္ ေAာ္ဟစ္သြားၾကသည္။ ညေနရံုးဆင္းခ်ိန္တင ြ ္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ Aိမ္ျပန္ရန္ Aခက္ႀကံဳရေတာ့သည္။ ဤမွ် မ်ားျပားလွေသာ လူAုပ္ႀကီမ်ား ၾကားမွ ေန၍ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ Aဘယ္သုိ႔ ျပန္ရပါမည္နည္း။ ( ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရံုးသူရံုးသားမ်ားကို ေန႔စU္ ဖယ္ရီျဖင့္ AႀကိဳAပို႔ လုပ္ေပးသည္။) ကားမ်ား ဘယ္လုိ ထုိးေဖာက္ထြက္ႏိုင္မည္နည္း။ စစ္သားဆုိ Aမုန္းႀကီး မုန္းေနေသာ လူထုႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ထုိးေဖာက္သြားဖို႔ ခက္ေနၿပီမဟုတ္ပါလား။ ရံုး၀င္းAတြင္းရွိ လံုၿခံဳေရး တပ္ဖြဲ႔မ်ားကေတာ့ (stand by) AေနAထားျဖင့္ Aထက္Aမိန္႔ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ မၾကာမၾကာ ဆုိသလို Aသံခဲ်႔စက္တပ္ (TE-11) စစ္ကားမ်ားျဖင့္ ၿမိဳ႔တင ြ ္းၿမိဳ႔ျပင္သို႔ တစီးၿပီး တစီး ထြက္သြားတတ္သည္။ ည (၇) နာရီ ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ Aိမ္ျပန္ေရးAတြက္ စခန္းမွဴးဗိုလ္မွဴးႀကီး ဘဆန္းႏွင့္ ဘရင္းကယ္ရီယာႏွင့္
သူ၏ Aထက္Aရာရွိမ်ားက
လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔မ်ားေရွ႔ေနာက္
စီစU္ေပးသည္။
ျခံရံကာ
ဤသို႔ျဖင့္
ဖယ္ရီကားတစ္စီးတြင္
ည
(၈)
နာရီခန္႔တင ြ ္
လံုၿခံဳေရးစစ္သား
(၄)
ေယာက္ေစာင့္ၾကပ္၍ Aိမ္ျပန္ခရီးကို စခဲ့ရသည္။ မဂၤလာဒံုတင ြ ္
ေနေသာ
Aေစာင့္Aေရွာက္မ်ား EရာမလူAုပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ လမ္းဖြင့္ေပးထားၿပီး
ကြ်န္ေတာ္AပါA၀င္ ၿခံရံကာ
ေရႊဂံုတိုင္၊
တုိးပါေတာ့သည္။ တဖက္တခ်က္တင ြ ္
စစ္မႈထမ္းမ်ားသည္
(၁၅)
ကမၻာေAးဘုရားလမ္းAတုိင္း မ်ားျပားလွေသာ ညႇပ္ထားသည္။
စီးေသာ
(BM)
ေမာင္းႏွင္ခဲ့ရာ
လူAုပ္ႀကီးသည္
ဖယ္ရီကားတန္းျဖင့္ လမ္းတေလွ်ာက္တင ြ ္
ကားသြားႏိုင္ရံုေလာက္သာ
ကမၻာေAးလမ္းAဆံုး
ရွစ္မိုင္၊
မရမ္းကုန္း
လမ္းဆံုေရာက္သည္Aထိပင္။ စစ္သားမ်ားကို Aႏၱရာယ္ျပဳဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္သည္၊ ဤ (၈) ရက္ေန႔ည ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ျပန္ခ်ိန္Aထိ
ဘာေၾကာင့္လဆ ဲ ိုေတာ့
ျပည္သူလူထုသည္စစ္တပ္ကို
ျပည္သူလူထုႀကီးသည္
(တပ္မ
တပ္မေတာ္သားမ်ားကို
၂၂
မွလ၍ ြဲ )
ခါးခါးသီးသီး
Aားကိုးေၾကာင္း၊
သူတို႔နဲ႔
မမုန္းေသး၊ ပူးေပါင္းရန္
လုိလားေၾကာင္း၊ သူတို႔၏ AျပဳAမူမ်ားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္လုိက္ရေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ “ျပည္သူ႔ တပ္မေတာ္ ဒုိ႔တပ္မေတာ္”၊ “တပ္မေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူ ပူးေပါင္းေရး ဒို႔Aေရး၊ ဒို႔Aေရး” ၊ “တပ္မေတာ္သားမ်ား က်န္းမာၾကပါေစ”၊ စသျဖင့္ ေAာ္ဟစ္ ေၾကြးေၾကာ္ရင္း လက္ခုပ္ၾသဘာေပးကာ လက္မ်ားကို Aားရပါးရ ေ၀ွ႔ရမ္းျပၾကသည္။ Aခ်ိဳ႔ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ Aျပန္လမ္းကို တမင္ေစာင့္ေနကာ AကAခုန္မ်ားျဖင့္ ႀကိဳဆုိၾကသည္။ Aခ်ိဳ႔ဆုိလွ်င္ ပန္းကုန္းမ်ားျဖင့္ ပစ္ေပါက္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ျပန္၍ လက္မ်ား ေ၀ွ႔ရမ္းျပသည္။ (ကြ်န္ေတာ္တို႔ကား မ်ားတြင္
3
Aရာရွိမ်ား လံုး၀မရွိပါ။) သို႔ေသာ္ လက္မ်ားကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ Aျပင္ထုတ္မျပႏိုင္ခဲ့၊ ဂ်င္ဂလိAႏၱရာယ္ေၾကာင့္ ကားမွန္ျပဴတင္းေပါက္မ်ားကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး
ပိတ္ထားရမည္
ေလတပ္စခန္းသို႔
လာေရာက္ေမးျမန္းၾကသည္။
ည(၁၁)
ဟူေသာ
Aမိန္႔ေၾကာင့္
ျဖစ္သည္။
ေရာက္ေသာAခါ
Aေဆာင္ေန
နာရီခန္႔တင ြ ္
၀ ႔ ွက္ေဆြးေႏြးမႈမ်ား
လွ်ိဳ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ရဲေဘာ္မ်ားက
ေနထုိင္ရာ
ၿမိဳ႔တင ြ ္းAေျခAေနကို
ျပဳလုပ္ကာ
ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္
ဆက္သြယ္ၿပီး လႈပ္ရွားမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ႏွင့္ Aခြင့္ႀကံဳလွ်င္ ႀကံဳသလို လူထုAတြင္း ပါ၀င္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ ေနာက္တေန႔
ရံုးAတက္တင ြ ္
သတင္းဆုိးမ်ားကို
ၾကားရေတာ့သည္။
(၈)
ရက္ေန႔ည
(၁၁)
နာရီ
ႏွင့္
(၁၃)
နာရီၾကားတြင္ဗိုလ္ေန၀င္း၏ လက္မရြ႔ံ Aာဏာသားမ်ားက ၿမိဳ႔ေတာ္ခန္းမAနီး ဆႏၵျပသူ လူAုပ္Aတြင္းသို႔ ေမာင္းျပန္ ဂ်ီးသရီး၊ ဂ်ီဖိုး မ်ားျဖင့္ ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ျခင္း သတင္းပင္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တရံုးလံုး (မဆလ ေဒါက္တိုင္မ်ားမွလ၍ ြဲ ) စိတ္ထိခိုက္စြာ ခံစားၾကရသည္။ AျခားAဆင့္ စစ္သည္ other rank မ်ားမွAစ Aရာရွိႀကီးမ်ားပင္ စစ္တပ္၏လူမဆန္မႈမ်ားကို
ပစ္ပစ္ခါခါ
ဆဲဆုိျပစ္တင္
ေ၀ဖန္ရခ ႈံ ်ၾကသည္။
ရံုးပတ္၀န္းက်င္
ဘယ္ေနရာဘဲ
သြားလိုက္သြားလုိက္ ဤAသံမ်ားကိုသာ ၾကားရသည္။ (ဤ Aခ်ိန္က ေထာက္လွမ္းေရး သူလွ်ိဳမ်ား စိမ့္မ၀င္ေသး၊ လြတ္လပ္စြာ
ေျပာဆုိႏိုင္သည္။)၊
(၈)
ရက္ေန႔
ညက
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို
လိႈက္လွဲစြာ
ႀကိဳဆုိလက္ကမ္းလာေသာ
ျပည္သူလူထုႀကီး တရပ္လံုးသည္ (၉)ရက္ေန႔တင ြ ္ စစ္သားဆုိလွ်င္ Aသံကိုပင္ မၾကားခ်င္ေလာက္ေAာင္ Aမုန္းႀကီးမုန္း၊ Aရံြႀကီး ရြံသြားၾကေလၿပီ။ Aခ်ိဳ႔ ရပ္ကြက္မ်ားမွာဆုိလွ်င္ စစ္သားမွန္း သိလွ်င္ ၀ိုင္းAရိုက္ခံရသည္။ Aခ်ိဳ႔ဆုိလွ်င္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ မေနရဲေတာ့၍ တပ္တင ြ ္းသို႔ ေျပာင္းေနၾကရသည္။ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္Aမည္ခံထားၿပီး ျပည္သူ႔ဘက္မွ မရပ္တည္ခဲ့ေသာ၊ ျပည္သူကို Aက်ိဳးမျပဳခဲ့ေသာ၊ ျပည္သူတုိ႔၏ Aားကိုးရာ
မျဖစ္ခဲ့ေသာ
Aာဏာသားမ်ားေၾကာင့္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
တပ္မေတာ္သားမ်ားသည္
ေလွႀကီးတေလွလံုးပုတ္ခဲ့ရၿပီ၊
ဤ
AေရးAခင္း၏
ငါးခံုးမတည္းဟူေသာ Aက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္
လက္မရြ႔ံ
က်ြန္ေတာ္တို
့
စစ္သားမ်ားသည္ျပည္သူလူထု Aရပ္သား၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရေသာAခါ မ်ားစြာ မ်က္ႏွာ ငယ္ရၿပီး Aရွက္ႀကီး ရွက္ခဲ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘဏ္မ်ားတြင္ ေငြသင ြ ္းေငြထုတ္ကိစၥျဖင့္ သြားရေလရာ Aျခား၀န္ထမ္းမ်ားမဆိုထားႏွင့္၊ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ စာေရး၀န္ထမ္းမ်ားကပင္ လိုလားဟန္မျပ၊ လူကို မုန္း၍မဟုတ္၊ စစ္သားဟူေသာ Aျမင္ျဖင့္ မုန္းတီးရြ႔ံရွာစြာ Aၾကည့္ခံရသည္။ ေငြစာရင္း ကိစၥႏွင့္ ပဲခူးကလပ္ရွိ CMA (ကာကြယ္ေရးေငြစာရင္း ၀န္ရံုး) သို႔ သြားရာတြင္လည္း
ဤ နည္းႏွင္ႏွင္ပင္။ A ခ်ိဳ႔ ရင္ႏွီးေသာ စာေရး၀န္ထမ္းႏွင့္ ရံုးA ုပ္A ရာရွိမ်ားက “ဘယ္လုိလဲ
ဒီA ေရးA ခင္းမွာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာမွ မလႈပ္ရွားဘူးလား၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားနဲ႔ ျပည္သူလူထု တရပ္လံုးက သတၱိရွိရွိ ေတာင္းဆုိမႈေတြ၊
လႈပ္ရွားမႈေတြ၊
ဆႏၵျပမႈေတြ
လုပ္ေနၾကၿပီ၊
ခင္ဗ်ားတုိ႔လည္း
ပါ၀င္သင့္ၿပီ၊
ျပည္သူဘက္က
ရပ္တည္သင့္ၿပီ” ဟု ေျပာဆုိျခင္း ခံရသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရွက္ရွက္ျဖင့္ “ A ခြင့္A ေရးေတာ့ ေစာင့္ေနတုန္းဘဲ၊ A ခုေလာေလာဆယ္ A ေျခA ေန မေပးေသးဘူး၊ A ေျခA ေန ေပးတာနဲ႔ လႈပ္ရွားဖိ႔ု A ဆင့္သင့္ ျပင္ထားပါတယ္” ဟု ေျပာခဲ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ဤသို႔လွ်င္ ျပည္သူလူထု A ၾကားတြင္ မတုိးရဲ၊ မတုိး၀ံ့၊ မုန္းတီးရြံရွာေသာ A ၾကည့္မ်ားကို မခံရ၊ဲ မခံ၀ံ့ျဖင့္ A ရွက္ႀကီးရွက္၊ A ခက္ႀကီး ခက္ရေပၿပီ။ စိတ္ဓာတ္လည္း A ႀကီးA က်ယ္ က်ခဲ့ရၿပီ၊ ၾကည့္ပါA ံုးေတာ့၊ တပ္မေတာ္သားဆုိတဲ့
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
A ျဖစ္
ရံုးတက္ရံုးဆင္းခ်ိန္တင ြ ္
A ရပ္၀တ္ျဖင့္
ဆင္းတတ္ရၿပီး
ရံုးက်မွ
ယူနီေဖာင္းလဲရသည္။ ဘယ္ေလာက္ရွက္စရာ ေကာင္းၿပီး ဘယ္ေလာက္ရယ္စရာ ေကာင္းပါသလဲ၊ ရွက္စရာ ေကာင္းၿပီး
4
ရယ္စရာေကာင္းတာကေတာ့ A ရပ္၀တ္၀တ္ၿပီး BM စစ္ဖယ္ရီမ်ားျဖင့္ ရံုးတက္ရံုးဆင္းရျခင္းပင္၊ ျပည္သူလူထု၏ စူးစမ္း၊ ထူးဆန္းေသာ
A ၾကည့္၊
ေလွာင္ရီေထ့ေင့ါေသာ
မ်က္ႏွာေပး
မ်ားကို
မျမင္ခ်င္ေဆာင္ထားရသည္။
“A ခုမွ
ေၾကာက္ေနၿပီလား” ဆုိေသာ A သံမ်ားကိုလည္း ၾကားရသည္။ စစ္ရံုးမွ စစ္သားမ်ား ဖယ္ရီေတြ တသီတတန္းႀကီးျဖင့္ ရံုးတက္ရံုးဆင္းၾကမွန္း
ရန္ကုန္တၿမိဳ႔လံုးက
A စU္ရပ္တည္ေနပါသည္ဆုိေသာ
ျပည္သူေတြ
တပ္မေတာ္သည္
သိေနၾကၿပီ။
ယခုA ခါ
ေA ာ္...
တြင္
ျပည္သူေတြ
ျပည္သူေတြ ၾကားတြင္
ဘက္မွ မ၀ံ့မရဲျဖင့္
ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္သြားလာေနၾကရၿပီ၊ ရင္နာစရာေၾကကြဲစရာ ေကာင္းေလစြ။ ျပည္သူလူထုရဲ ့ လိႈက္လဲွစြာ ႀကိဳဆိုမႈနဲ႔ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာ မ်က္ရည္မ်ား ေတြေတြ စီးက်ခဲ့ရပံု၊ တပ္မေတာ္ (ေလ) ရဲ့ ရွစ္ေလးလံုး လႈပ္ရွားခဲ့ပံုေတြကို A ပိုင္း(၂) မွာ ဆက္လက္တင္ျပသြားပါမယ္။ ဆႏၵျပပြဲမ်ားA နက္ လူA စည္ကားဆံုးေန႔ကို ေျပာပါဆုိလွ်င္ ေဒၚေA ာင္ဆန္းစုၾကည္ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားမည့္ ၾသဂုတ္လ (၂၆) ရက္ ေသာၾကာေန႔ဟု ေျပာရမည္ထင္သည္။ ဘာေၾကာင့္လဆ ဲ ုိေတာ့ ယင္းေန႔ မနက္ (၅) နာရီေလာက္ ကတည္းက သိန္းေသာင္းမကေသာ လူA ုပ္ႀကီးသည္ ေရႊတိဂံုဘုရားလမ္းA တိုင္း A ေနာက္ဘက္ မုခ္သို႔ ခ်ီတက္သြားၾကသည္မွာ တေန႔လံုး မဆံုးႏိုင္ေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း မနက္ (၉) နာရီက်မွ တပ္ျပင္ထြက္ခင ြ ့္ ရေသာေၾကာင့္ ထုိA ခ်ိန္က်မွ ယင္းေဟာေျပာမည့္ေနရာသို႔သြားရာ နဲနေ ဲ နာေနာ မဟုတ္ေသာ EရာမလူA ုပ္ႀကီးကို ေတြ႔ရသည္။ တိုး၍ ပင္မေပါက္၊ ဤမွ်က်ယ္ေသာကြင္းျပင္ႀကီးတြင္ပင္ ေျခခ်စရာမရွိေလာက္ေA ာင္
ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္။
ၾသဘာသံသည္
နားကြေ ဲ တာ့မလား
ေဟာေျပာစU္တင ြ ္
သဲသဲကြဲကြဲ
A သံခ်ဲ႔စက္ေျမာက္မ်ားစြာ
ေနရာမဆန္႔ေတာ့ဘဲ
ေဒၚေA ာင္ဆန္းစုၾကည္
ထင္ရေA ာင္
မျမင္ရေတာ့ဘဲ
တပ္ထားပါလ်က္
လူမ်ားA ျပင္သို႔
ျပည့္လွ်ံထြက္ကာ
လမ္းတခုလံုး
ေရာက္ေသာA ခါ
ပရိတ္သတ္၏
က်ယ္ေလာင္ျပင္းထန္လွသည္။
A သံသာ
ၾကားေနရသည္။
မၾကားတခ်က္
ေဒၚေA ာင္ဆန္းစုၾကည္
မ်ားျပားလွေသာ
ၾကားတခ်က္ျဖစ္ေနသည္။
လူA ုပ္ႀကီးေၾကာင့္
လက္ခုပ္သံမ်ားကသာ
ဖံုးလႊမ္းေနေတာ့သည္။ မွတ္မိလိုက္တာ တခိ်ဳ႔ကေတာ့ “ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ A ိမ္ေထာင္က်တာ ကေလးA တြက္ေၾကာင့္ က်မတိုင္းျပည္A ေပၚ မွာထားတဲ့ ေမတၱာဟာ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ က်ဆင္းမသြားႏိုင္ပါဘူး၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ေ၀းေ၀းကင္းကင္း ေနခဲ့ခ်င္ေပမယ့္
ဒီA ေရးA ခင္းက
ေဖ့ေဖ့သမီးလုပ္ေနၿပီး
တတုိင္းျပည္လံုးနဲ႔
ေခါင္းေရွာင္ေနလို႔
ဆုိင္တဲ့A ေရးA ခင္း
မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ျဖစ္ေနပါတယ္။
တကယ္ေတာ့
က်မလည္း
ဒီA ေရးA ခင္းဟာ
ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲႀကီး ေခၚရင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။” ဟူေသာ စကားသံမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ စက္တင္ဘာ (၈) ရက္ေန႔တင ြ ္ (လပထ) ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး ေလတပ္စခန္း၊ မဂၤလာဒံု မွ ပါ၀င္လႈပ္ရွားရန္ A ေျခA ေန တရပ္က မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဖန္တီးေပးလာသည္။ ထုိ႔A တူ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထုိဆႏၵျပပြတ ဲ င ြ ္ ပါ၀င္လာရန္ A ေျခA ေနက သူ႔A လိုA ေလ်ာက္
ဖန္တီးေပးလာသည္။
ကာကြယ္ေရးUီးစီးခ်ဳပ္ရံုး လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔မ်ားA တြက္
(ေလ)
တြင္
A င္A ားျဖည့္
ထုိေန႔မနက္က ရွိေနပါေသးသည္။ ရိကၡာမ်ားသြားပို႔ရန္
ကြ်န္ေတာ္သည္ မနက္
(၁၀)
ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာန နာရီတင ြ ္
မဂၤလာဒံုတပ္နယ္
A စီA စU္တရပ္ေပၚလာသည္။
ထုိA ဖြဲ႔တြင္
ကြ်န္ေတာ္လည္း ပါ၀င္သည္။ (၅၀၂) ေလတပ္စခန္းတြင္ ရိကၡာမ်ား ခ်ၿပီးေနာက္ (လပထ) သိ၀ ု႔ င္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ထုိတပ္လူပ်ိဳေဆာင္တင ြ ္ ေနေသာေၾကာင့္ ရံုးခ်ဳပ္သို႔ ျပန္လိုက္မသြားေတာ့။ ညေန(၃) နာရီေလာက္တင ြ ္ ထူးျခားမႈ တရပ္ေပၚေပါက္လာသည္။ (ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူပ်ိဳမ်ားေနေသာ မာဃေဆာင္ A ေပၚထပ္မွ ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ပန္းၿခံကုန္းရွိ ကားလမ္းကို
A တိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။)
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔တင ြ ္း ဆႏၵျပၿပီး ေထာက္ႀကံ့၊
ေမွာ္ဘီသို႔
ျပန္လာၾကေသာ
ကားတန္းႀကီးဆီမွ ေA ာ္ဟစ္ေၾကြးေၾကာ္သံ မ်ား က်ယ္ေလာင္လွေလရာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တေဆာင္လံုး ထြက္ၾကည့္ၿပီး က်ယ္ေလာင္ေသာ ၾသဘာလက္ခုပ္သံမ်ား၊ လက္ေခါက္မႈတ္သံမ်ားျဖင့္ ေA ာ္ဟစ္A ားေပးၾကသည္။ ထုိစU္ ေလ (၁၃၈၅) ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္၀င္း ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ ေရာက္လာသည္မသိ၊ “ေဟ့-ဘာလို႔ လက္ခုပ္တီးၾကတာလည္း မင္းတုိ႔ကို ေကာင္းေကာင္းေကြ်းထားတာ ေကာင္းေကာင္းေနၾက၊ ဆူဆူပူပူ မလုပ္နဲ႔၊ A ကုန္ဖမ္းခ်ဳပ္လုိက္မယ္” ဟု
5
ေျပာလုိက္ရာ ရဲေဘာ္A ခ်ိဳ ့က “က်ဳပ္တုိ႔ ငတ္လို႔ တပ္ထ၀ ဲ င္လာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘဲြ႔ရရင္ ထြက္မယ့္ ေကာင္ေတြ ခ်ည္းဘဲ” ဟု
ျပန္ေျပာသည္။
ေဇာ္၀င္းမွာ
ဘာမွ်ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ
A လြန္ေဒါသထြကသ ္ ြားေသာ္လည္း
ခ်ာကနဲလွည့္ထြက္သြားသည္။
မ်ားျပားလွေသာ
ရဲေဘာ္မ်ား
လူA ုပ္A ရွိန္ေၾကာင့္
လံုး၀မေက်နပ္ၾက၊
နဂိုကတည္းက
A ခြင့္A ေရးေစာင့္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္၍ မၾကာမီပင္ “ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး ဒို႔A ေရး၊ ဒို႔A ေရး”၊ “တပါတီစနစ္ A လုိမရွ”ိ ၊ “ဒုိ႔ရေ ဲ ဘာ္ေတြ ညီရဲ႔လားေဟ့-ညီတယ္ေဟ့၊ ညီတယ္ေဟ့” စသျဖင့္ ေA ာ္ဟစ္ပါေတာ့သည္။ မၾကာမီပင္ ရဲေဘာ္ (၂) ေယာက္A ခ်ဳပ္ခံရရာ မေက်နပ္မႈမ်ား ပိုမိုျပင္းထန္လာသည္။ ရဲေဘာ္မ်ား ဘာလုပ္ၾကမည္ကို တုိင္ပင္ၾကေလၿပီ၊ ညေန ေျခာက္နာရီခေ ြဲ လာက္တင ြ ္ ေဇာ္၀င္း ထပ္ေရာက္လာၿပီး A ေဆာင္မွဴး တပ္ၾကပ္ေA ာင္စည္ရွိရာ မာဃေဆာင္
A ခန္း(၁)
သို႔သြားၿပီး
ျပစ္တင္ႀကိမ္းေမာင္းျခင္းႏွင့္
ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား
ေပးေနသည္မွာ
မဆံုးေတာ့၊
ရဲေဘာ္မ်ားကလည္း သူ၀င္လာကတည္းက ေA ာင္ဆန္း ေဆာင္ရွိ ရဲေဘာ္မ်ားကို သြားစည္းရံုးထားၿပီး စီစU္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ထားသည္။
(A ခ်ိန္က
ည(၇)နာရီ
ေက်ာ္ၿပီျဖစ္၍
ေမွာင္ေနသည္။
A ေဆာင္မီးႏွင့္
ေကာ္ရစ္ဒါမီးမ်ားကို
ထြန္းထားသည္။) ရဲေဘာ္မ်ား A ားလံုး A က်ၤီခြ်တ္၊ ကေတာင္းက်ိဳက္ထားၾကၿပီး A ခန္း(၁၀) A ျပင္ဘက္ ေကာ္ရစ္ဒါတြင္ A သင့္ ေစာင့္ေနၾကသည္။ သူထြက္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ရဲေဘာ္တေယာက္က A ခ်က္ျပလိုက္သည္ႏွင့္ ရိွသမွ် မီးမ်ား မွိတ္သြားၿပီး တၿပိဳင္နက္တည္း တုတ္၊ ခဲ ပစ္ေပါက္သံႏွင့္A တူ “တပါတီစနစ္A လိုမရွိ၊ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး ဒို႔A ေရး၊ ဒို႔A ေရး”၊ “ငဖားေဇာ္၀င္း A လုိမရွ”ိ ၊ “ဖမ္းခ်ဳပ္ထားသူ A ကုန္လႊတ”္ စသျဖင့္ ေA ာ္ဟစ္သံမ်ား ပြက္ေလာ ရိုက္ဆူညံ သြားသည္။ ေဇာ္၀င္းလည္း A လြန္ထိတ္လန္႔သြားကာ A ျပင္သို႔ A ျမန္ထြက္သြားသည္။ ခဏA ၾကာတြင္ A င္A ား(၃၀၀) နီးပါးရွိ
ကြ်န္ေတာ္တို႔
ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားျဖင့္ ဓာတ္မီးေရာင္လက္ကနဲ
ရဲေဘာ္ထုႀကီးသည္
A ခ်ဳပ္ခန္းသို႔
ထြက္လာၾကပါၿပီ။
(၅)
ျမင္ရသျဖင့္
“ေဟ့
သြား၀ိုင္းရန္ႏွင့္
မိနစ္ပင္
A ိမ္ေထာင္သည္
မၾကာလိုက္
ဘယ္ေကာင္လဲ
လိုင္းသို႔
ထမင္းစားေဆာင္ဘက္
မီးထုိးတာ၊
A ခုပိတ”္
ဟု
ခ်ီတက္ရန္
A ေရာက္တင ြ ္
ေျပာရင္း
ေရွ႔သို႔
ေျပးတက္သြားၾကရာ “ေဟ့ ဒုဗုိလ္မွဴးႀကီး ေဇာ္၀င္းပါကြ၊ မင္းတို႔ ေဒါသသိပ္မႀကီးၾကနဲ႔၊ ေျပေျပလည္လည္ ရွင္းၾကတာေပါ့” ေျပာသံၾကားရာ “ေဟ့ေကာင္ ေဇာ္၀င္း၊ မင္းA သံ မၾကားခ်င္ဘူး၊ A ခု တုိ႔ေရွ႔က ဖယ္စမ္း” ဟု ေျပာရင္း ေရွ႔တက္သြားစU္ “ေနပါA ံုး ကိုယ္ေျပာတာလည္း နားေထာင္ပါA ံုး၊” ဆုိေသာ A ျခားA သံတခုကို ၾကားလိုက္ရာ ဒုဗုိလ္မွဴးႀကီး ခင္ေမာင္ျမင့္ (စာကေလး)မွန္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ခ်က္ခ်င္း သိလိုက္သည္။ ရဲေဘာ္မ်ား ေခတၱၿငိမ္သြားခိုက္ “မင္းတုိ႔ ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ ေျပလည္ေA ာင္ လုပ္ေပးမယ္၊ ေA းေA းေဆးေဆး ေျပာၾကတာေပ့ါ” ဟု ေျပာသည္။ “ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ရဲေဘာ္(၂) ေယာက္ကို A ခုလႊတ္ေပးပါ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ A ခု ခ်ီတက္ဆႏၵျပမယ္” ဟု ေျပာရင္းဆုိရင္း ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား ေA ာ္ဟစ္ပါေတာ့သည္။ စာကေလးက “ေဟ့ မင္းတို႔ ေျပာမရဘူးလား၊ ဒီမွာ ဒီမိုကေရစီဆုိတာ ဘာလဲဆုိတာေကာ သိၾကရဲ႔လား” ဟုေျပာေသာA ခါ ရဲေဘာ္မ်ား
A လြန္ေဒါသထြက္သြားၾကၿပီး
နားလည္တယ္၊
ေဟ့
ၾကာတယ္
“ေဟ့
ရဲေဘာ္တုိ႔
ဆယ္တန္းေA ာင္ျပီးလို႔ ခ်ီတက္ၾကမယ္”
ဟု
ဒီတပ္ထ၀ ဲ င္လာတာကြ၊ ေျပာေျပာဆုိဆုိ
မင္းထက္
ခ်ီတက္မည္A လုပ္
ကားမီးေရာင္ျမင္သျဖင့္ “ေဟ့ ဘာလို႔ မီးဖြင့္တာလဲ” ဟု ေျပာရင္း ကားဆီသို႔ ေျပးတက္သြားသည္။ ကားလည္း မီးမွိတ္သြားၿပီ “ရဲေဘာ္တုိ႔ ခဏေလး သည္းခံၿပီး နားေထာင္ၾကပါ။” ဟု A သံၾကားသျဖင့္ စခန္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးႀကီး ခ်စ္သန္းမွန္း သိလိုက္ၾကသည္။ “မင္းတို႔ရဲ႔ A သံကို A ေ၀းႀကီးကၾကားေနရတယ္။ ကဲ မင္းတုိ႔ ဘာလုပ္ခ်င္ၾကသလဲ”။ “စခန္းမွဴး ဖမ္ထားတဲ့ ရဲေဘာ္(၂) ေယာက္ကို A ခုခ်က္ခ်င္းလႊတ္ေပးပါ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တညလံုး စခန္းကို ပတ္ၿပီး ဆႏၵျပမယ္။
မနက္ၿမိဳ႔ထဲထြက္ၿပီး
ခ်ီတက္ဆႏၵျပမယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို
မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ”႔ ၊
“ေA း
မင္းတို႔ကို
ငါနားလည္ပါတယ္၊ မင္းတို႔ကိုလည္း ေလးစားပါတယ္၊ င့ါစကားကို နားေထာင္ၾကပါ။ A ခုေလာေလာဆယ္ A ေဆာင္ျပန္ၿပီး ေA းေA းေဆးေဆး A နားယူၾကပါ။ မင္းတို႔ ဘာA ႏၱရာယ္မွ မျဖစ္ဖုိ႔ ငါတာ၀န္ယူတယ္၊ မင္းတုိ႔ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ေA ာင္ လုပ္ေပးမယ္လုိ႔ ငါကတိေပးတယ္။” ဟုေျပာရာ “စခန္းမွဴး တကယ္ တာ၀န္ယူသလား၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ A ခ်ိဳသိပ္ဖုိ႔ေတာ့ မႀကိဳးစားပါနဲ႔၊ A ခုေနမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘာကိုမွ မေၾကာက္ဘူး။ ဘာကိုမွလည္း ဂရုမစိုက္ဘူး။” တုိတုိ ေျပာရလွ်င္ စခန္းမွဴးႏွင့္
ေတာ္ေတာ္ၾကာ
ညႇိႏႈိင္း
ေျပာဆုိၿပီးေနာက္
6
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
A ေဆာင္သို႔
ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေA းေA းေဆးေဆး A နားယူၾကသည္ေတာ့မဟုတ္၊ မာဃေဆာင္ A ခန္း (၄)တြင္ A ားလံုးစုရံုးတုင ိ ္ပင္ၾကသည္။ “ေဟ့ ငါတုိ႔ေတာ့ စခန္းမွဴးစကားကို မယံုဘူး၊ ဒီျပႆနာ မေသးဘူး၊ ဟိုေကာင္ ေဇာ္၀င္းနဲ႔ စာကေလး A ႏၱရာယ္ ကလည္း မေသးဘူး၊ ငါတုိ႔ကို ဒုကၡေပးမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီေတာ့ ငါတို႔ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢ နဲ႔လည္း ဆက္သြယ္ထားၿပီဆိုေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ကြာ ေရွ႔ဆက္ ၾကမ္းဖုိ႔ဘဲ ရွိေတာ့တယ္” ဟု ဒုတပ္ၾကပ္ သန္႔စင္က ေျပာသည္။ ထုိA ခ်ိန္တင ြ ္ ဂ်ဴတီပို႔စ္ A သီးသီးတြင္ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ယူေနၾကေသာ ရဲေဘာ္မ်ား ေရာက္လာၾကၿပီး ” ေဟ့ မင္းတုိ႔ ေA ာ္သံေတြ၊
A ိမ္ေထာင္သည္
လိုင္းထိေတာင္
ၾကားရတယ္၊
ဟုိမွာ
A ကုန္လႈပ္လႈပ္ရရ ြ ြ
ျဖစ္ကုန္ၿပီ၊
မင္းတုိ႔နဲ႔လာေပါင္းဖုိ႔ေတာင္ လုပ္ေနတာ၊ ေဟ့ မင္းတို႔ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္သာလုပ္၊ ေနာက္ဆုတ္ဖုိ႔ စိတ္မကူးၾကနဲ႔၊ ငါတုိ႔ A ကုန္ တာ၀န္ယူတယ္။ ဂ်ဴတီပို႔စ္တုိင္းမွာ ေသနတ္ေမာင္းတင္ၿပီး A ဆင္သင့္ ျပင္ထားၾကၿပီ၊ ၀င္လာတဲ့ ေကာင္မွန္သမွ် A ကုန္ရွင္းပစ္မယ္။” ဟု ေနဒြန္းေA ာင္က ေျပာသည္။ လက္နက္တိုက္တာ၀န္ခံ တင္Uီးကလည္း “ေဟ့ လက္နက္တိုက္ A ဆင္သင့္ဖင ြ ့္ထားေပးမယ္။
ႀကိဳက္တဲ့
လက္နက္သာ
ယူထုတ္ေပေတာ့၊
A ေရးႀကံဳရင္
လက္မေႏွးၾကေစနဲ”႔
ဟု
ေျပာသည္။ A မွတ္ (၁) ဗဟုိဂိတ္တင ြ ္ တာ၀န္က်ေသာ တပ္ၾကပ္ျမင့္ေA ာင္က “စခန္းမွဴးကား ဂိတ္၀ ၀င္လာေတာ့ ဂိတ္ဖင ြ ့္မေပးဘဲ A ားလံုးေသနတ္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထားၿပီး စခန္းမွဴး ရဲေဘာ္ေတြကို ဒုကၡမေပးဘူးလို႔ ကတိေပးပါ၊ ရုတ္ရုတ္ ရက္ရက္ ျဖစ္ရင္ ဒီမွာေတြ႔လား၊ A တြဲလိုက္ ျဖဳတ္ပစ္လုိက္မယ္၊ ေျပာေတ့ာ စခန္းမွဴးေတာ္ေတာ္ၿဖံဳသြားတယ္။ သူ႔ဆီက ကတိရမွ
ဂိတ္ဖင ြ ့္ေပးလိုက္တယ္။”
(ဂ်ဴတီပို႔စ္
A သီးသီးမွ
ရဲေဘာ္မ်ားသည္
A ေစာႀကီးကတည္းက
A ေျခA ေန
A ရပ္ရပ္ကို သိထားၾကၿပီး လူတုိင္းေဒါသထြက္ကာ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၾကသည္။) တပ္ၾကပ္တင္ႀကိဳင္က “စခန္းမွဴးက ဘယ္ေလာက္တာ၀န္ယူတယ္ေျပာေျပာ ခင္ဗ်ားတုိ႔လည္း တပ္ထဲၾကာၿပီဘ၊ဲ စစ္တပ္A ေၾကာင္း သိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မနက္ျဖန္ ေစာေစာ ၿမိဳ႔ထဲထြက္ ခ်ီတက္ ဆႏၵျပၾကမယ္။ ျပည္သူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းမယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြရဲ႔ A မုန္းမခံႏိုင္ဘူး၊ A ားလံုးရဲ႔ ဆႏၵဘယ္လုိရွိသလဲ” ဟုေျပာရာ A ေထြA ထူး စည္းရံုးရန္ပင္မလို၊ နဂိုကမွ A ခြင့္A ေရး ေစာင့္ေနသူမ်ားမို႔ မနက္ေစာေစာ ထြက္ရန္ A တည္ျပဳလုိက္ၾကသည္။ တစ္ညလံုး ဘယ္သူမွ မA ိပ္လိုက္ရပါ။ ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ဆင္ၾကရင္း၊ သတိလည္း ထားၾကရင္း၊ တင္းျပည့္ပါတီကဒ္မ်ားကိုလည္း မီးရႈိ႔ဖ်က္ဆီးၾကရင္း၊ မနက္ (၄) နာရီတင ြ ္ (စိတ္မ၀င္စားသူ၊ ေရွာင္လုိသူ၊ စိုးရြံသူ၊ စာကေလး၊ ေဇာ္၀င္းတို႔ ရဲ ့A တြင္းလူမ်ားမွA ပ) A ားလံုး A ဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ တပ္ၾကပ္တင္ႀကိဳင္Uီးေဆာင္ေသာ ဆႏၵျပစစ္ေၾကာင္းသည္ လံုၿခံဳေရးစစ္သားမ်ားရွိရာ BCMP ဂိတ္ကို ကြင္းၿပီး တပ္A ေနာက္ဘက္မွ
ထြက္ကာ
ခပ္တည္တည္
ခ်ီတက္ၾကပါေတာ့သည္။
A ားလံုး
A င္A ား (၂၀၀)၊
A ခ်ိန္က
စက္တင္ဘာလ (၉) ရက္၊ ေသာၾကာေန႔ နံနက္ (၀၄း၃၀)နာရီ။ စစ္ေစာင္ၾကား A စိမ္းေပၚတြင္ (ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး ေလတပ္စခန္း မဂၤလာဒံ)ု ဟူေသာ ဆုိင္းဘုတ္ကိုင္၍ တိတ္ဆိတ္စြာ ခ်ီတက္လာေသာ စစ္ေၾကာင္းသည္ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းထိပ္ေရာက္သည္ႏွင့္ “ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး ဒို႔A ေရး၊ ဒို႔A ေရး”၊ “တပါတီစနစ္ ဖ်က္သိမ္းပစ္ ဖ်က္သိမ္းပစ္”၊ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့စစ္ပညာ ျပည္သူေတြကို သတ္ဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး”၊ “ဒုိ႔ရဲ႔ ေသြးေတြ နီရဲ႔လားေဟ့၊ နီတယ္ေဟ့ နီတယ္ေဟ့” ဆုိေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကို ေA ာ္ဟစ္လိုက္ရာ ပထမေတာ့ လူေတြ ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကသည္။ (မိုးလင္းစျဖစ္၍ လူေတြ သိပ္A ျပင္မထြက္ၾကေသး၊ A ခ်ိဳ႔ဆိုင္ဖင ြ ့္စ၊ A ခ်ိဳ႔A ိမ္တံခါးမ်ားဖြင့္စ၊ A ခ်ိဳ႔ မ်က္ႏွာသစ္စ ရွိေသးသည္။) ကြ်န္ေတာ္တို႔ လမ္းထဲသို႔ ၁၀ ကိုက္ ၁၅ ကိုက္ခန္၀ ႔ င္မိမွ သက္၀င္လႈပ္ရွားလာၾကသည္။ A ိမ္A ျပင္ တံခါး၀တြင္ ရပ္ေနေသာ A သက္(၅၀) ေက်ာ္ရွိ A ဘကစတင္၍ “ဟာ ေဟ့ ဒါမွ ဒို႔ တပ္မေတာ္ကြ ဒို႔တပ္မေတာ္” ဟု က်ယ္ေလာင္စြာ ေA ာ္ရင္း A ိမ္ေပၚမွ ေျပးခ်လာကာ ေရွ႔မွ ရဲေဘာ္တUီးကို ေျပးဖက္သည္။ မၾကာပါ၊ A ိမ္တုိင္း
A ိမ္တုိင္းမွ
တေယာက္ကလည္း
“
၀မ္းသာA ားရ
ေA ာ္ဟစ္ေျပးထြက္လာရင္း
၀မ္းသာလုိက္တာ
၀မ္းသာလိုက္တာ
ဒါမွ
လက္ခုပ္ၾသဘာေပးၾကသည္။
A ဖြားA ရြယ္
ငါ့သားေတြ”
မ်က္ရည္မ်ား
ဟု
ေျပာရင္း
စီးက်လာသည္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ျပည္သူတို႔၏ လႈိက္လွဲစြာ ႀကိဳဆုိမႈကို မေဖာ္ျပႏိုင္ေလာက္ေA ာင္
ၾကည္ႏူး၀မ္းသာမိၾကသည္။
ဒီလို
7
ခ်ီတက္လာရင္း
A င္းစိန္ရန္ကုန္လမ္းမႀကီးေပၚသို႔
ေျခခ်မိၾကၿပီ။ (လမ္းက်ယ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင္)့ ပထမေတာ့ လူေတြ ခပ္ေ၀းေ၀းမွသာ လက္ခုပ္ၾသဘာ ေပးၾကသည္။ ေနာက္ဘယ္လိုက ဘယ္လို A နားေရာက္လာၾကသည္မသိ၊ လမ္းတဖက္ တခ်က္တင ြ ္လူေတြ ျပည့္လာသည္။ A ခ်ိဳ႔ ကိုယ္ပိုင္ကားစီးသူမ်ားက ကားကိုရပ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ နီးလာေတာ့မွ ကားထဲမွထြက္ၿပီး လႈိက္လ၀ ွဲ မ္းသာစြာ နီးစပ္ရာ တေယာက္ခ်င္းကို
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ႀကိဳဆုိသည္ကို
ထူးကဲစြာၾကံဳေတြ႔ရသည္။
သပိတ္နားသည့္
ေန႔လား၊
ေစာေသးလို႔လားမသိ၊ လမ္းA ေပၚတြင္ ခ်ီတက္လာသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေလတပ္တစ္ဖြဲ႔တည္းသာ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို
တဖက္တခ်က္တင ြ ္
၀မ္းသာA ားရခုန္ေပါက္
ျပည့္ၾကပ္ညႇပ္ေနသည္။
ႀကိဳဆုိေနေသာ
(ပိုေျပာသည္
လူထုႀကီးသည္
မထင္လုိက္ပါႏွင၊့္ )၊
လမ္းေဘး၀ဲယာ
ေၾသာ္....စစ္သားခ်င္း
တူေပမဲ့
ျပည္သူၾကည္ျဖဴသည့္သူႏွင့္ မၾကည္ျဖဴသည့္သူ မည္သုိ႔ ကြာျခားသြားသည္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔လုိက္ရပါကလား။ ကမာရြတ္ ၿမိဳ႔နယ္ထဲ ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို ပန္းစည္းမ်ားႏွင့္ ႀကိဳဆုိေနေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားA ုပ္ႀကီးကို လမ္းေဘး၀ဲယာ တဖက္တခ်က္တင ြ ္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလို ၀ဲယာ တဖက္တခ်က္မွ ေက်ာင္းသူ မ်ားက A တြင္းစည္း ေက်ာင္းသားမ်ားက A ျပင္စည္းယူလ်က္ လက္ခ်င္းဆက္ကာကြ်န္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ တေတြကို A လယ္မွ လိုက္ပါေစၿပီး မႏၱေလးေဆာင္ ေရာက္သည္A ထိ ေစာင့္ေရွာက္ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ စစ္သက္
တေလွ်ာက္
သည္လိုႀကိဳဆိုမႈမိ်ဳး
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက
မႀကံဳဖူးခဲ့။
တစ္Uီးၿပီးတစ္Uီး
မိုးဟိန္း၊
စင္ျမင့္ေပၚတက္ကာ
မိုးသီးဇြန္
ႏွင့္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
A ျခား
A မည္မသိ
ပူးေပါင္းလာသည့္A တြက္
မည္မွ်A ားတက္၀မ္းသာသည္တုိ႔ကို မၿငီးေငြ႔ေA ာင္ ေျပာသြားႏိုင္သည္။ ျပည္သူA ားလံုး တပ္မေတာ္ (ေလ) ႏွင့္A တူ ခ်ီတက္ဆႏၵျပၾကရန္လိုက္လံႏိႈးေဆာ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ မၾကာခင္
သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္A တူ
Uီးတင္Uီး
(NLD)၊
UီးေA ာင္ႀကီးတုိ႔
ေရာက္လာၾကၿပီး
၀မ္းသာA ားရ
စကားေျပာသည္။ ဒါရိုက္တာ ေမာင္တင္Uီးက မွတ္တမ္းတင္ဗဒ ီြ ီယုိ ရိုက္ကူးသည္။ (၁၀) နာရီခန္႔တင ြ ္ ခ်ီတက္ဆႏၵျပရန္ စတင္ပါေတာ့သည္။
မိန္းတံခါး၀ေရာက္သည္ႏွင့္
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္
ႀကိဳတင္ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကေသာ
လမ္းA ျပည့္ လူထုႀကီးသည္ A လြန္က်ယ္ေလာင္ေသာ ၾသဘာလက္ခုပ္သံ ႏွင့္A တူ “ဒါမွ ဒုိ႔တပ္မေတာ္ (ေလ) ကြ” ဟု ေA ာ္ဟစ္ၾကသည္။ လွည္းတန္း၊ ၾကည့္ျမင္တုိင္၊ A လံု၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္းA တိုင္း ခ်ီတက္ရာ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ႀကိဳဆုိေနၾကေသာ ျပည္သူလူထု ႀကီးသည္ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ ျပည့္ၾကပ္ညႇပ္ကာ ၀မ္းပန္းတသာ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ
ႀကိဳဆုိေနၾကသည္မွာ
ရဲေဘာ္A ားလံုးသည္
မႀကံဳစဖူး
ေသြးပင္လယ္ေ၀ခဲ့သည့္
ထူးကဲလွေပသည္။
ရွစ္ေလးလံုး
ခ်ီတက္လာေသာ
A ေရးA ခင္းေၾကာင့္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
စစ္သားဆုိ
ေရပင္
စစ္မေသာက္ခ်င္ေလာက္ေA ာင္ A ရြံႀကီးရြံ A မုန္းႀကီးမုန္း ေ၀းေ၀းက A ေရွာင္ႀကီး ေရွာင္ခဲ့သည့္ ျပည္သူလူထုႀကီးသည္ ယခုကဲ့သို႔
ခ်ီတက္ရာ
လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲႀကီး တျခားစီပါလား၊
လမ္းတေလွ်ာက္
လံုး
ႀကိဳဆုိၾကလိမ့္မည္ဟု
လံုး၀
A ျခားနားႀကီး
ျပည့္ၾကပ္ညႇပ္ကာ လံုး၀ကို
ျခားနားေနပါလား။
ေA ာင္သေျပပန္းမ်ားႏွင့္
မထင္ေရးခ်မထင္ခဲ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ္သည္
ယခုေတာ့
ျမစိမ္းေရာင္ႏွင့္
၀မ္းပန္းတသာ A ထင္ႏွင့္A ျမင္
ေရႊ၀ါေျမ
စစ္ဆင္ေရး
A ႀကိမ္ႀကိမ္သြားဖူးၿပီး လူထု၏ ႀကိဳဆုိမႈကို A ႀကိမ္ႀကိမ္ ခံရဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ လႈိက္လွဲမႈမရွိ၊ ေတာ္လွန္ေရး ပရိတ္မ်ားကို နင္းဘူးသည္။ လႈိက္လွဲစြာ ႀကိဳဆုိမႈရွိေသာ္လည္း ဤကဲ့သို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လႈိက္လႈိက္လဲွလွ၊ဲ ၀မ္းပန္းတသာ ဖက္လွဲတကင္း မႀကံဳဘူးခဲ့၊ ဤကဲ့သုိ႔လည္း ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူးမႈ A ထြတ္A ထိပ္မေရာက္ဘူးခဲ့၊ တပ္မေတာ္ (ေလ) သည္ စစ္A ာဏာရွင္လက္ေA ာက္က လက္ရံုးတပ္ တစ္တပ္ေပမို႔ ေက်ာင္းသားျပည္သူတရပ္လံုးက A မုန္းႀကီး မုန္း A ရြံႀကီးရြံ A နာႀကီးနာသင့္ပါလ်က္ တဖက္ေစာင္းနင္း တဖက္သတ္ခံထားရပါလ်က္ ယခုကဲ့သို႔ ေႏြးေထြးပ်ဴငွာစြာ ႀကိဳဆုိလာေသာ ျပည္သူလူထုႀကီး၏ ေမတၱာတရားသည္ တုႏႈိင္းဘြယ္ရာ မရွိေA ာင္ ႀကီးမားလွပါသည္။ A မိရင္ခင ြ ္A တြင္းခိ၀ ု င္လာေသာ
သားသမီးမွန္သမွ်ကို
A ယုတ္A လတ္
A ျမတ္မေရြး
A ၾကင္နာတရား
A စU္
ဖံုးလႊမ္းထားေသာ မိခင္၏ ေမတၱာႏွင့္ ထပ္တူပါလား၊ (A မွန္A တုိင္း ေျပာရလွ်င္) ကြ်န္ေတာ္A လြန္ခ်စ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ ေမေမ ေသဆံုးစU္ကပင္ မငိုခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ ယခုေတာ့ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈျဖင့္ မ်က္ရည္ရစ္၀ဲ က်ဆင္းခဲ့ရၿပီ။
8
ညေန
(၃)
နာရီခန္႔တင ြ ္
မဟာဗႏၶဳလပန္းၿခံA တြင္းသို႔
ေရာက္ရွိတေထာက္နားကာ
ျပည္သူတုိ႔ေကြ်းေသာ
ဒန္ေပါက္ထမင္းႏွင့္ A ေA းပုလင္းမ်ားကို A ရသာရွိစြာ စားေသာက္ၾကပါသည္။ ထုိသို႔ စားေသာက္ေနစU္ စာေရးဆရာ ေမာင္ေသာ္က (ဗုိလ္မွဴးဘေသာ္) ႏွင့္ A ဖြဲ႔ေရာက္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို ဂုဏ္ျပဳစကားေျပာသည္။ ထုိစU္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တပ္ၾကပ္ႀကီး ေဒၚႏုႏုေA းကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ “ ဟာ မာမီ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ေရာက္လာတာလဲ” ဟု A ံ့ၾသစြာ ေမးမိသည္။ “ငါလည္း ရပ္ကြက္ထဲမေနရဲလို႔ (လပထ) A ိမ္ေထာင္သည္လိုင္းမွာေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ၊ ညက နင္တို႔ ေA ာ္ေနတာ လိုင္းထဲမွာ A တိုင္းသား ၾကားေနရတယ္။ လိုင္းတခုလံုး ဆူပြက္ေနတာဘဲ၊ နင္တုိ႔A တြက္လည္း စိတ္ပူေနၾကတယ္။ မနက္က်ေတာ့ ရံုးသာတက္ခံရတယ္၊ လံုး၀စိတ္မပါဘူး၊ ကားေပၚမွာ ေက်ာ္ရီက နင္ဆႏၵျပတဲ့A ထဲ ပါသြားၿပီဆုိတာ ေျပာျပတယ္။ ရံုးေရာက္တာနဲ႔ ငါလည္း ယူနီေဖာင္းလဲၿပီး နင္တုိ႔ဆီ တန္းလိုက္လာတာဘဲ၊ ဟိုဘက္မွာ ဒို႔ဌာနက ထြန္းရႊင္တို႔၊ ကုိကိုႏိုင္တုိ႔ A ုပ္စုလည္းပါတယ္။” ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာနတခုလံုးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကက (ေလ) တစ္ဖြဲ႔သာ ထူးျခားစြာ ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ ပို၍ ထူးျခားတာက တပ္ၾကပ္ႀကီး ထြန္းရႊင္A ပါA ၀င္ (၄) ေယာက္သည္ ကက (ေလ) ဗဟိုဆက္သြယ္ေရးမွ ၀ါရင့္ဆက္သြယ္ေရးသမားမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ေလတပ္တခုလံုး၏ ထိန္းခ်ဳပ္ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား ကသိကေA ာက္ ရဟန္းပ်ိဳသမဂၢA ဖြဲ႔တုိ႔မွ
ကြ်န္ေတာ္တို႔၏
ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
လံုၿခံဳေရး၊
ခဏA ၾကာတြင္
ေနထုိင္ေရးA တြက္
ေက်ာင္းသားသမဂၢA ဖြဲ႔ ႏွင့္
ေဆြးေႏြးၾကသည္။
ေနာက္ဆံုး
သရက္ေတာေက်ာင္းတုိက္တင ြ ္ သပိတ္စခန္းဖြင့္ရန္ A တည္ျပဳလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သရက္ေတာ ေက်ာင္းတုိက္သုိ႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္တင ြ ္ နဲနေ ဲ နာေနာ မဟုတ္ေသာ လူထုႀကီးက ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တန္းစီ၀င္လာေသာA ခါ A သက္(၅၀) ေက်ာ္ ရည္ရည္မြန္မြန္ A န္တီတေယာက္ႏွင့္ သူ၏ေနာက္မွပါလာေသာ A မ်ိဳးသမီးတစုက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆုိၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ A တြက္ဆုိကာ A က်ၤီလံုခ်ည္ႏွင့္ လုိA ပ္ေသာ A သံုးA ေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားကို တစ္Uီးခ်င္း လိုက္လံေ၀ငွသည္။
A ျခားA ဖြဲ႔A စည္း
A သီးသီးမွလည္း
ထုိ႔A တူပင္။
စားေသာက္ေရးA တြက္
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား Uီးစီးၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔A တြက္ စီမံခန္႔ခေ ြဲ ပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ဘုရင့္ေနာင္ထံုး ႏွလံုးမူ၍ တပ္ႏွင့္လံုး၀ A ဆက္ျဖတ္လိုက္ၿပီး A ခိုင္A မာ သပိတ္စခန္းA ျဖစ္ A တည္ျပဳလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ (ကကေလ)
မွ
ျဖစ္ေသာ္လည္း ကက
(ေလ)
ႏွင့္A တူ
မေန၊
(လပထ)
လူပ်ိဳေဆာင္တင ြ ္
A ေနၾကာခဲ့ေသာ
ကြ်န္ေတာ္သည္ (လပထ) A ဖြဲ႔ႏွင့္ပင္ သြားA တူ လာA တူ စားA တူ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္စခန္းခ်ေသာ A ခါတြင္လည္း (လပထ)A ဖဲြ႔ႏွင့္ပင္ A တူေန A တူခ်ီတက္ ဆႏၵျပခဲ့သည္။ (၁၀) ရက္ေန႔ မနက္(၈) နာရီတင ြ ္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ A ုပ္စု (လံုၿခံဳေရး
တပ္စုတစ္စုခ်န္၍)
ခ်ီတက္ဆႏၵျပရန္
ျပင္ဆင္ၾကသည္။
ထိုစU္
တပ္ၾကပ္တင္ႀကိဳင္
၀င္လာၿပီး
ေဒၚေA ာင္ဆန္းစုၾကည္ ပို႔လိုက္ေသာ ဂုဏ္ျပဳသ၀ဏ္လႊာကို ဖတ္ျပသည္။ ထုိသ၀ဏ္လႊာတြင္ “ထုိသို႔ ျပည္သူ႔ရင္ခင ြ ္ ခု၀ ိ င္လာၿပီး
ျပည္သူႏွင့္A တူ
ပူးေပါင္းလိုက္သည့္A တြက္
A လြန္တရာ
ဂုဏ္ယ၀ ူ မ္းေျမာက္ပါေၾကာင္းႏွင့္
ထုိသုိ႔
ဆႏၵျပရာတြင္ လက္နက္ကိုင္ လံုး၀မပါေစဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပရန္” တုိ႔ ပါ၀င္သည္။ (၁၁) ရက္ေန႔ မနက္တင ြ ္ A ိမ္ေထာင္ရွင္မ
A သင္းမွ
စပါယ္ရွယ္
မုန္႔ဟင္းခါး
ခ်က္ယူလာၿပီး
ရဲေဘာ္မ်ားကို
ကိုယ္တိုင္
ေကြ်းၾကသည္။
A ဖြဲ႔A စည္းA သီးသီးမွ လာပို႔ၾကသည့္ A က်ၤီလံုခ်ည္၊ စီးကရက္၊ ေဆးေပါ့လိပ္၊ မုန္႔မ်ိဳးစံုတုိ႔ကလည္း A လ်ံပယ္ပင္။ ျပည္သူတရပ္လံုး၏ ေက်းဇူးတရားသည္ ႀကီးမားလွဘိသည္။ မနက္(၉) နာရီခန္႔တင ြ ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်ီတက္ၾကၿပီး A ျပန္တင ြ ္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးရွိ သပိတ္စခန္းသို႔ သြားေရာက္ကာ ေဟာေျပာပြမ ဲ ်ားကို နားေထာင္သည္။ ေဆးရံုႀကီး ကြင္းျပင္တခုလံုးႏွင့္
A ေပၚထပ္
ေA ာက္ထပ္
တခုလံုး
လူမ်ား
ျပည့္က်ပ္ညႇပ္ေနသည္။
ေရွ႔ေနႀကီးမ်ားA သင္းမွ
Uပဓိရုပ္ေကာင္းေကာင္း ေရွ႔ေနတေယာက္ ကလည္း A ာ၀ဇၨန္း ရႊင္ရႊင္ျဖင့္ ေျပာသြားသည္မွာ ပ်င္းရိဘြယ္မရွိ ၊ လူေတြ တ၀ါး၀ါး တဟားဟားပင္၊ ေနာက္တဖြဲ႔ စင္ေပၚသို႔ တက္လာျပန္သည္။ မိုးဟိန္းႏွင့္ မိုးသီးဇြန္း တို႔ပင္၊ မိုးသီးဇြန္က သူတို႔၏ ေတာင္းဆိုမႈ မ်ားကို ေဖာ္ျပသည္။ သူေျပာတာေတြA နက္
တခုကိုေတာ့
ေသေသခ်ာခ်ာ
မွတ္မိေနသည္။
“ထမင္းစားရမဲ့
A ရြယ္ေရာက္မွ
ႏို႔ခ်ိဳ
တုိက္ေကြ်းတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မလိုခ်င္” ဆုိတဲ့ စကားဘဲ ျဖစ္ပါသည္။ ေန႔လည္ (၁) နာရီခန္႔တင ြ ္ တပ္မွ ရဲေဘာ္မ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ထံ လာလည္ၿပီး ၀မ္းသာA ားရ စကားေျပာၾကပါသည္။ A ိမ္ေထာင္သည္လိုင္းမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ A ေဆာင္တင ြ ္
9
ရွိစU္က ဟင္းလာလာ ေရာင္းေသာ A ေဒၚတေယာက္က “ နင္တုိ႔ မရွိတာဟယ္ ဘယ္လုိႀကီးမွန္းကို မသိဘူး၊ A ားလံုး ေခ်ာက္ကပ္ေနတာဘဲ၊ A ိမ္ေထာင္သည္ လိုင္းတစ္ခုလံုး ဘယ္သူမွ မေပ်ာ္ၾကဘူး၊ နင္တုိ႔ကိုဘဲ သတိရေနၾကတယ္၊ ေဇာ္၀င္းနဲ႔ စာကေလး ေၾကာင့္ဆုိၿပီး သူတုိ႔ကို ပက္ပက္စက္စက္ ႀကိမ္ဆေ ဲ နၾကတာ ေၾကာက္ဖ္ုိ ့ေတာင္ေကာင္းတယ္၊ နင္တို႔
မရွိေတာ့
ငါတို႔လည္း
ဟင္းမေရာင္းရဘူး၊
နင္တို႔
A ေၾကြးယူစားထားတဲ့
ဟင္းဖုိးေတြလည္း
ဆံုးၿပီ”
ဟု
ေျပာျပသြားပါသည္။ မြန္းလြဲ (၂) နာရီခန္႔တင ြ ္ A ိမ္ေထာင္ရွင္မ A သင္းမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လာေရာက္ေတ႔ဆ ြ ံုၿပီး ရင္းရင္းႏီွးႏွီး
စကားေျပာၾကသည္။
ထိပ္တန္းA ရာရွိႀကီးတစ္Uီး၏
ဇနီးျဖစ္ပံုရၿပီး
ရည္မြန္ေလးစားဖြယ္ေကာင္းေသာ
A န္တီႀကီး တစ္Uီး၏ ေျပာခဲ့ေသာ စကားကို ယခုထိ သံမႈိစသ ြဲ ကဲ့သို႔ မွတ္မိေနေသးသည္။ “(၉) ရက္ေန႔ကသားတုိ႔ မဂၤလာဒံု ေလတပ္က ထြက္လာတယ္ ဆုိတာ ၾကားတာနဲ႔ A န္တီျဖင့္ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ က်မိတယ္ကြယ္။ A န္တ့ီ သမီးေတြကို ဟဲ့ ဟဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ေကြ်းဖုိ႔ ဘာရွိလဲ ထုတ္စမ္းထုတ္စမ္းလို႔ ေျပာၿပီး ရွာခိင ု ္းတာ ေပါင္မုန္႔ေျခာက္ ႏွစ္ထုပ္ဘေ ဲ တြ႔လို႔
A န္တီ
ျဖင့္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေသးတယ္။
A န္တီလည္း
A ိမ္က
A ေျပးA လႊားထြက္လာမိၿပီး
လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ မင္းတို႔ကို ပစ္ဖုိ႔ ထြက္လာတဲ့ တပ္မ(၂၂) ကို ေတြ႔ရေတာ့တာပါဘဲကြယ္။ A န္တ့ီ မ်က္စိေတြ ျပာထြက္သြားတာဘဲ၊ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို သူတို႔ A ေရွ႔ ေရာက္သြားသလဲ မသိဘူး။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေျမႇာက္ ၿပီး Please,
Please
ဆုိၿပီး
မပစ္ဖုိ႔
တားတာေပ့ါကြယ္။
သူတို႔လည္း
ေၾကာင္သာြ းၿပီး
ရပ္ေနၾကတယ္။
ေနာက္မွ
လွည့္ထြက္သြားၾကတယ္။ A န္တီျဖင့္ ရင္ေတြ တုန္လိုက္တာ A ရမ္းဘဲကြယ္။ သားတုိ႔ တေတြဟာ စစ္UပေဒA ရေတာ့ တပ္ေျပးေတြေပါ့ကြယ။္ ဒါေပမဲ့ A န္တီတို႔ကေတာ့ ဒီလုိ မသတ္မွတ္ဘူး။ ျပည္သူေတြဘက္က ရဲရ၀ ဲ ၀ ံ့ ံ့ ရပ္တည္တဲ့ သူရေ ဲ ကာင္းေတြ A ျဖစ္သာ တန္ဖုိးထားတယ္။ ေရွ႔ေလွ်ာက္လည္း ျပည္သူေတြ ဘက္က ရပ္တည္ပါ။ ကာကြယ္ပါ။ ျပည္သူေတြရဲ႔
A ကိ်ဳးကို
သည္ပိုးပါ။
A န္တီတို႔တေတြ
သားတုိ႔ကုိ
A မ်ားႀကီး
A ားကိုးတယ္။
သားတုိ႔ဘက္က
ရပ္တည္ေပးဖုိ႔လည္း A ဆင္သင့္ဘ။ဲ သားတုိ႔ လိုA ပ္တာေတြ A ကုန္ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္။ မင္းတို႔ တေတြ A ားလံုး A န္တီ့သားေတြ ပါဘဲ။ A န္တီ့သားေတြထက္ေတာင္ ပိုခ်စ္ရတယ္။ A ဒ ဲ ီေတာ့ မင္းတုိ႔ေလးေတြကို A န္တီရဲ႔ သားလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ပါၿပီ။” ရင္ထဲမွာလည္း
A ဒ ဲ ီလို
တသြင္သင ြ ္
မေဖာ္ျပႏိုင္ေလာက္ေA ာင္
ေျပာရင္း
မ်က္ရည္မ်ား
၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈမ်ား
ရစ္၀ိုင္းေနသလို
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
လႈိက္တက္လာၾကကာ
A ားလံုးရဲ့
မ်က္ရည္မ်ားျပည့္လ်ံ
ေနၾကပါေတာ့သည္။ A ဒ ဲ ီေနာက္ ရွစ္ေလးလံုးလူထုတုိက္ပြဲမွာ တပ္မေတာ္သားေတြ ပါ၀င္လာလုိ႔ စစ္တပ္က A ပူတျပင္း A ာဏာသိမ္းခဲ့ပံု၊ တပ္မေတာ္သားေတြ A သီးသီးရဲ့ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရတဲ့ လမ္းေတြကို ေနာက္ေန႔ A ပိုင္း (၃) မွာ ကြ်န္ေတာ္ ကိုဖိုးတရုတ္က သင္ခန္းစာယူစရာ ဆက္လက္တင္ျပသြားပါမယ္။
ယေန႔ က်ေရာက္ေသာ ရွစ္ေလးလံုး A ႏွစ္ (၂၀) ေျမာက္ေန႔တင ြ ္ ဆရာဖုန္းျမင့္၏ ျဖစ္ရပ္မွန္ ကိုယ္ေတြ႔ေဆာင္းပါး ေနာက္ဆံုးပိုင္းကို ဆက္လက္တင္ဆက္ေပးလိုက္ပါသည္။ ျပည္သူ႔ဘက္ ရပ္တည္ေသာ တပ္မေတာ္သားမ်ား A ားလံုးကို ဤေန႔ဤရက္တင ြ ္ ဂုဏ္ျပဳႀကိဳဆုိလုိက္ပါသည္။ ေA ာ္- "ျပည္သူသာ A မိ ျပည္သူသာ A ဖ " ဆိုတာ ယခင္တုန္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တပ္ထ၀ ဲ င္လာ ကတည္းက ၾကားေနက်စကား၊ သို႔ေသာ္ A မွန၀ ္ န္ခံရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးေလးနက္နက္ မေတြးခဲ့၊ မစU္းစားခဲ့၊ A မွတ္တမဲ့ ေနခဲ့သည္။ ျပည္သူေတြႏွင့္ ထိေတြ႔မႈနည္းခဲ့ၾကသည္။ ျပည္သူေတြႏွင့္ ကင္းကြာခဲ့ၾကသည္။ ျမစိမ္းေရာင္၊ ေရႊ၀ါေျမစေသာ စစ္ဆင္ေရးေတြ ထြက္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ျပည္သူေတြ၏ ခံစားခ်က္ကို A နည္းA က်U္း သိခဲ့ရသည္။ ယခုျပည္သူဆုိတာ ေပ်ာက္ၿပီး စစ္A ာဏာရွင္ေတြက တပ္မေတာ္သာA မိ တပ္မေတာ္သာ A ဖ ဆုိၿပီး ျပည္သူေတြကို A ေမွာင္တုိက္ထဲ ထည့္ထားၾကသည္။
A က်U္းခ်ထားၾကသည္။
ေစာ္ကားခ်င္တုိင္း
ေစာ္ကားေနၾကသည္။
ယခု
ျပည္သူသာ
A မိ
ျပည္သူသာ A ဖ ဆုိသည့္စကား ကုိ စာေတြ႔မဟုတ္၊ ကိုယ္ေတြ႔သိခဲ့ရၿပီ ၊ခံစားတတ္လာရၿပီ၊ ျပည္သူေတြရဲ႔ တန္ဖိုး A ဖိုးျဖတ္ မရေA ာင္ ႀကီးမားေၾကာင္း ပို၍ သိခဲ့ရၿပီ၊ ျပည္သူေတြသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ေက်းဇူးရွင္၊ ယခု ကြ်န္ေတာ္စားေန
10
၀တ္ေန သံုးေနတာေတြသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ပုိင္ေငြေၾကး၊ ကိုယ္ပိုင္A စြမ္းA စျဖင့္ စားေန၊ ၀တ္ေန သံုးေနတာမဟုတ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔
မိဘရင္းေတြ
ေကြ်းေန
ေပးေနတာမဟုတ္၊
တပ္က
ေကြ်းေန
ေပးေနတာ
မဟုတ္၊
ျပည္သူေတြ
မရွိသည့္ၾကားက ေကြ်းေန ေပးေနၾကသည္။ ထမင္းထုပ္ေတြ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေကာင္းေပ့ ညြန္႔ေပ့ ဆိုေသာ ထမင္း ဟင္းမ်ား ကိုေတြ႔ရသည္။ ခ်ိဳခ်U္ သၾကားလံုးမ်ား ထည့္ေပးလုိက္ေသးသည္။ ျပည္သူေတြေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေလာက္ ေကာင္းေကာင္းစားရမည္မထင္၊
A ၀တ္A စား
ဆင္ေပးသည္။
တယ္လီေဗးရွင္း
ေရဒီယို
ကက္ဆက္
A ပိုင္စားေပးထားသည္။ မိဘရင္းပင္ ဤသို႔ ထားႏိုင္မည္လား၊ ျပည္သူတုိ႔၏ ေမတၱာ ေစတနာသည္ ႀကီးမားဘိ သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေဘးမသီ ရန္မခေA ာင္ A ားလံုးက ၀ိုင္း၀န္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ A ျပင္မထြက္လိုက္ႏွင့္ ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္
ျပည္သူေတြ
၀မ္းပန္းတသာ
လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ
ႀကိဳဆုိၾကသည္။
စစ္တပ္ကို
ခါးခါးသီးသီး
ရြံမုန္းေနေသာ ျပည္သူတုိ႔သည္ “ဒို႔ကို ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့သည့္ A ယုတ္တမာ A ာဏာရွင္၏ A စြယ္A ပြားေတြ” ဟု သာ သေဘာထားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို Uပကၡာျပဳ A ၿငိဳးထားခဲ့ပါမူ ယခုေလာက္ဆုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ကံၾကမၼာသည္ ေတြးပင္ မေတြးရဲေတာ့၊ ျပည္သူေတြသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ A မိA ဖ ဆုိပါလွ်င္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ညီငယ္ ညီမငယ္မ်ားသာ ျဖစ္မည္ေပ့ါ။ ဒီညီငယ္ ညီမငယ္ မ်ားသည္ သူတို႔၏ A ကိုႀကီး A ကိုလတ္၊ A ကိုငယ္ျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို
A ရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္
မ်က္ႏွာ
ညႇိဳးမွာကိုပင္
မၾကည့္ရက္၊
သူတုိ႔
စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သည့္
A တုိင္းA တာA ထိ A စြမ္းကုန္ ျဖည့္ဆည္းေပးၾကသည္။ သူတုိ႔၏ ကိုယ္ခႏၶာကို တံတိုင္းသဖြယ္ ကာရံ ေပးထားသည္။ A ၿပံဳးပင္ မပ်က္ၾက၊ မၿငီးျငဴၾက၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ယူရမည့္ တာ၀န္ကုိ သူတို႔ ယူေနၾကရၿပီ၊ သူတုိ႔ကို ေနာက္မွာထားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေရွ႔မွ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးရမည္ေပ့ါ။ ကာကြယ္ေပးရမည္ေပ့ါ၊ ခုေတာ့ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနပါလား၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တာ၀န္မေက်ပါလား၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ A လြန္တာ၀န္မဲ့ေနေလၿပီ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ စU္းစားေလ A လြန္တရာ မွ ရွက္ဖုိ႔ ေကာင္းေလေလ။ (၁၃) ရက္ေန႔ ေန႔လယ္တင ြ ္ တပ္မွ A ရာရွိတခ်ိဳ႔ႏွင့္ A ရာခံ ဗိုလ္တခ်ိဳ႔ ေရာက္လာၿပီး ရဲေဘာ္မ်ား တပ္စခန္းသို႔
ျပန္၀င္လာၾကရန္
စည္းရံုးၾကသည္။
ဤတြင္
ရဲေဘာ္သံုးပံုတပံုေလာက္မွာ
ဟုတ္ႏုိးႏိုးျဖင့္
တပ္ထဲ
ျပန္၀င္လုိသူမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္။ ဤကိစၥကို A ေျခA တင္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ႒ာနျဖစ္ေသာ ကက(ေလ) ကလည္း တပ္ထဲ ျပန္လာရန္ မၾကာခဏ လာေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုေA းက လံုး၀ျပန္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာသည္။ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ႏွင့္ ကိုယ္ထြက္လာၿပီးမွ ဘာေၾကာင့္ ျပန္၀င္ရမည္နည္း။ ျပည္သူလူထုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ နီးစပ္ရာတုိ႔က ကဲ့ရဲ႔ေလွာင္ေျပာင္ၾကေပ ေတာ့မည္။ ၿပီးေတာ့ A ေရးမယူဘူးဆိုကာ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္၊ ဒီလိုလုပ္လွ်င္
ဒီလိုျဖစ္တတ္သည္ကို
ကြ်န္ေတာ့္ကို
ခုမွ
လူA ထင္ႀကီး
A ေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္
ကြ်န္ေတာ္
ဤA ေရးA ခင္းတြင္ ေA ာင္
မပါ၀င္ကတည္းက
ေျပာေနသည္ဟု
ေျပာျခင္းသာ
ျဖစ္သည္။
ႀကိဳတင္တြက္ဆထားၿပီးျဖစ္သည္။
ထင္ေကာင္းထင္ၾကေပမည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
သို႔ေသာ္ခုိင္လံုေသာ
စစ္တပ္တင ြ ္
A လကားေနရင္း
ေသာက္ျမင္ကပ္ပုဒ္မ (၆၅) ျဖင့္ A ေရးယူေနတတ္သည္။ ယခုကိစၥသည္ ပုဒ္မ(၆၅) ထက္ A ဆေပါင္း တရာမက A ျပစ္ႀကီးေလးသည္။ တန္းျပည့္စစ္မႈထမ္းခ်ိန္ဟု သတ္မွတ္၍ ရႏိုင္ေသာ ယခုလို ကာလမ်ိဳးတြင္ ဂ်ဴတီပို႔စ္မွ ကိုက(္ ၅၀) A ကြာ ထြက္မိလွ်င္ပင္ ပစ္ခတ္ခင ြ ့္ရွိေလရာ ယခု ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ရွိေနေသာေနရာမွာ ဂ်ဴတီပို႔စ္ မွ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာေ၀းေနေလၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆႏၵျပေသာ စက္တင္ဘာလ(၉) ရက္ေန႔သည္ ကိုယ့္A ိပ္ရာလိပ္ ကုိယ္ယူၿပီး ရံုးသို႔ လာရမည္ဟု A မိန္႔ထုတ္ထားေသာ A ခ်ိန္ကာလျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဌာနA ေၾကာင္း ကိုယ္သိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တပ္မွဴး ေလ/၁၂၃၁ ဗုိလ္မွဴးျမေA ာင္သည္ ဤကိစၥကို တာ၀န္ယူမည္မဟုတ္။ စခန္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးႀကီးဘဆန္းကလည္း စစ္စည္းကမ္းႏွင့္
ပတ္သက္လွ်င္
ဘယ္A ခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္
တေရြးသားမွ်
(ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ရသည့္
A ေလွ်ာ့ေပးလိမ့္မည္ A ခ်ိန္တိုင္း)
မဟုတ္။
တင္းမာေနသည့္လူ၊
မ်က္ႏွာA ေနA ထားကပင္ ဒီေတာ့
တာ၀န္ယူသည္၊
ဘာမွ်မျဖစ္ေစရ ဆုိသည္မွာ ေရေပၚA ရုပ္ေရးလွ်င္ ထင္ခ်င္ထင္မည္၊ စကားေလးတခြန္း (သတိမထားမိဘ)ဲ A မွတ္မထင္ ေျပာမိသည့္A တြက္ပင္ ေရၾကည္A ုိင္ ေရာက္ၿပီး ဘ၀ပ်က္ဘူးသူတုိ႔ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ကတိ
A ထပ္ထပ္ေပးၿပီး
A ေရးမယူ
ဆုိသည့္တိုင္
တပ္ကိုျပန္သြားလွ်င္
A လိုလို
မ်က္ႏွာငယ္ရေတာ့မည္။
ေစာင့္ၾကည့္ခံရေတာ့မည္၊ ကိုယ္မွန္သည္ထင္၍ လုပ္လိုက္သည့္ကိစၥကို မွားပါသည္ဟု ခံ၀န္ခ်က္ ေပးရေတာ့မည္။
11
(စစ္တပ္၏ A စိတ္A ပိုင္း တစိတ္တေဒသျဖစ္သည့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ စစ္တပ္၏ မွားယြင္းေသာ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင္)့ ျပည္သူလူထု
ေရွ၀ ႔ န္ခ်ေတာင္းပန္
ဒူးေထာက္ရသည္က
လိပ္ျပာ
သန္႔လွသည္။
ျပည္သူသာA မိ
ျပည္သူသာA ဖ
မဟုတ္ပါလား။ (၁၇) ရက္ေန႔ ေန႔လယ္ (၁၂) နာရီခန္ ့တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး A ျပင္သြားသူသြား၊ A နားယူသူယူ၊ စကားေျပာသူေျပာ၊ လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္သူႏွင့္ ရွိေနၾကခိုက္ A ျပင္ထြက္သြားေသာ ထြန္းထြန္းႏိုင္ (PLF) A ူယားဖားယား ေျပး၀င္လာၿပီး “ေဟ့ A ားလံုး A ျမန္ယူနီေဖာင္း၀တ္ၾက၊ ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနမွာ စစ္တပ္က ဆႏၵျပသူေတြကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ေနၿပီ၊ ငါတို႔ လုိက္သြားၾကမယ္။ ေၾကာက္တဲ့သူေတြ ေနခဲ့ၾက” ဟု A သံကုန္ေA ာ္ေျပာရင္း သူ႔A ိပ္ယာနားသို႔ ေျပးကာ ယူနီေဖာင္း ေကာက္၀တ္သည္။ သူ႔A နီးတ၀ိုက္တင ြ ္ ရွိေနေသာ ကြ်န္ေတာ္A ပါA ၀င္ ရဲေဘာ္မ်ားက
ၾကားလိုက္သျဖင့္
“ဟာ
ဟုတ္လား”
ဆုိၿပီး
၀ုန္းကနဲထကာ
A နီးရွိ
ယူနီေဖာင္းကို
A ျမန္ေကာက္၀တ္ၾကသည္။ (A ခန္းက်ယ္သျဖင့)္ ကိုယ့္A လုပ္၊ ကိုယ့္A ာရံု၊ ကိုယ့္စကား၀ုိင္းႏွင့္ နစ္ေျမာေနၾကသူမ်ားမွာ ရုတ္တရက္ ဘာမွန္း မသိၾက။ ထြန္းထြန္းႏိုင္ ေဒါသထြက္ၿပီး “ေဟ့ ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား။ ဟုိမွာ ေသနတ္နဲ႔ပစ္ေနၿပီ၊ လူေတြ ရုတ္ရုတ္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ စစ္သားျဖစ္ၿပီး ေၾကာက္ေနၾကရင္ ထမီ၀တ္ထားၾက၊ ဒီလုိေနရာမ်ိဳးမွာ ဒိ၀ ု႔ င္မပါရင္ ဒို႔ေလာက္ တာ၀န္မဲ့တဲ့သူေတြ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ျပည္သူေတြေရွ႔မွာ မ်က္ႏွာမျပရဲေA ာင္ မလုပ္ၾကနဲ႔၊ ဒါဒို႔ A တြက္ A ခြင့္A ေရးဘဲ ဟုေျပာရင္း ေဘာင္းဘီ ေကာက္စြပ္လိုက္သည္။ ထိုA ခါမွ ရဲေဘာ္A ားလံုးလည္း “ေဟ့ ဟုတ္တယ္၊ A ကုန္ထြက္မယ္။” ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိ ယူနီေဖာင္း ထ၀တ္ၾကသည္။ တိုတိုေျပာရလွ်င္ ကမ္းနားလမ္း ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ A ရပ္၀တ္ ၀တ္ထားၾကေသာ
ဗုိလ္ႀကီးခင္ေမာင္ခ်ိဳ
A ပါA ၀င္
စစ္သား
(၂၄)ေယာက္ကုိ
ရဟန္းမ်ား
ၿခံရံလ်က္
A ျပင္သို႔
ေခၚထုတ္သြားႏုိင္ခဲ့သည္။ လက္နက္မ်ားကိုလည္း လွိ်ဳ႔၀ွက္ထုတ္ယူခဲ့ႏုိင္သည္။ Uီးတင္Uီး (NLD) က ရဲေဘာ္ေတြ ဤေနရာမွ A ျမန္ထြက္ခြာၾကရန္၊ ေA ာင္ဆန္းကြင္း မွ စစ္တပ္မ်ား ေရာက္လာႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေျပာသျဖင့္ တန္းစီ လူစစ္ A ျမန္ေလွ်ာက္ကာ
စစ္ခ်ီသီခ်င္းမ်ား သံၿပိဳင္
ဟစ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
နားခိုရာ
သရက္ေတာ
ေက်ာင္းတိုက္ဆီသို႔
ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ ေၾသာ္.... ယေန႔A ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တေတြ မွတ္ေက်ာက္တင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ မဟုတ္ပါလား။ (၁၃) ရက္ေန႔တင ြ ္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ A င္A ား တ၀က္သာ A ျပင္ထြက္ ခ်ီတက္ၾကၿပီး က်န္လူA ားလံုး ဂိတ္A သီးသီး တြင္လံုျခံဳေရးတာ၀န္ကိုေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္A တူပူးတြဲယူၾကသည္။
သို႔ေသာ္
လက္နက္မ်ားနဲ႔မဟုတ္။
ညေန(၄း၁၅)နာရီတင ြ ္ျမန္မာ့A သံမွ ႏိုင္ငံေတာ္ A ာဏာကို တပ္မေတာ္မွ သိမ္းယူလိုက္ေသာသတင္း ေၾကညာလုိက္ရာ လူမ်ားမွာ မင္သက္သြားၾကသည္။ တခါ ညေန(၆) နာရီတြင္ ဆႏၵျပျခင္း၊ တရားေဟာျခင္းႏွင့္ လမ္းေပၚတြင္ လူ (၅) ေယာက္ထက္ပို၍ မစုရဆုိေသာ ေၾကညာခ်က္ ထြက္လာျပန္သည္။ ၾကားရသူမ်ားမွာ က်ယ္ေလာင္စြာ “ေတာက္” ေခါက္၍ ခံျပင္းေဒါသထြက္စြာ
သံပံုးမ်ား၊
ဓာတ္တုိင္မ်ားကို
A ဆက္မျပတ္
တီးကာ
က်ယ္ေလာင္စြာ
ေA ာ္ဟစ္ၾကသည္။
ညေနကတည္းက A ာကာတခြင္လံုး A ံု႔မႈိင္းမႈိင္းျဖင့္ မုိးတဖြဲဖြဲ ရြာလာရာမွာ တညလံုးသဲႀကီး မဲႀကီး ရြာခ်လာပါေတာ့သည္။ ေၾသာ္-
ခဲေလသမွ်
စိတ္မခ်မ္းသာစရာ
သဲေရက်၊
ပန္းတိုင္ေရာက္ခါနီးမွ
A နိဌာရံုမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနကာ
ေလွာ္တက္က်ိဳးရေလျခင္း။ လူတုိင္း
(၁၉)
လူတိုင္းနာက်ည္းခ်က္
ရက္
တနလာၤေန႔သည္
တုိ႔ျဖင့္
A ေျခA ေန
A လြန္တင္းမာေနသည္။ မနက္ ခုႏွစ္နာရီခြဲတင ြ ္ ထြန္းထြန္းေA ာင္ (ABSDF) A ပါA ၀င္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ A ခ်ိဳ ့ကြ်န္ေတာ္တို႔
A တန္တန္
တားေနသည့္
ၾကားက
ၿမိဳ
့တင ြ ္းသို႔
ခ်ီတက္ၾကသည္။
ေန႔လယ္
(၁)
နာရီခန္႔တင ြ ္
ထြန္းထြန္းေA ာင္ တေယာက္ ငိုရႈိက္ရင္း ေရာက္လာကာ “မာမီ မာမီ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ကယ္ပါA ံုး၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ A ဖြဲ႔ A ပစ္ခံရလို႔ ေသကုန္ၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုိ ပစ္မထားပါနဲ႔၊ ကယ္ပါA ံုး။” ဟု ေျပာၿပီး ျပင္းထန္စြာ ငိုသည္။ မာမီႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ျဖစ္သြားကာ သိခ်င္ေဇာျဖင့္ ေမးၾကသည္။ ထြန္းထြန္းေA ာင္က A သံကိုထိန္းၿပီး “မာမီတို႔ တားတဲ့ၾကားက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၿမိဳ ့ထဲ ခ်ီတက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လို ခ်ီတက္လာတဲ့ သူေတြေတြ႔လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ A ားတက္သြားၾကတယ္။ ပထမေတာ့ ေA းေA းေဆးေဆးပါဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ ၀န္ႀကီးမ်ားရံုး ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၾကမၼာဆိုး ၀င္ေတာ့တာဘဲ၊ ေသနတ္သံေတြ ဘယ္ေခ်ာင္က ေပၚလာတယ္ မသိဘူး။ A ျဖစ္A ပ်က္က သိပ္ျမန္တယ္။ ပထမေရွ႔ဆံုးက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေA ာင္ဆန္းပံုနဲ႔ A လံကိုင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေခြကနဲ လဲက် သြားတယ္။ ဓာတ္ပံုကင ို ္လ်က္ဘ၊ဲ သူတို႔တမင္ ေရြးပစ္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ A ဖြဲ႔ေတြ ပံုကနဲ၊ ပံုကနဲ လဲက်သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔
12
ေဒါသေတြ
ေပါက္ကြဲကုန္ၾကတယ္။
ေသနတ္ထိထားတဲ့သူေတြကို
ပစ္ခတ္ေနတဲ့
သြားဆြဲၾကတယ္။
ၾကားက
တေယာက္ၿပီး
A တင္းဘဲ
ေရွ႔ကို
တုိးထြက္ၾကတယ္။
တေယာက္လဲက်သြားတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တသ ုိ႔ ာ
A ထိA ခိုက္မရွိဘဲ လြတ္လာတာ၊ မာမီကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေသကုန္ၿပီ၊ မာမီ့ သားေတြ၊သမီးေတြ ေသကုန္ၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို ပစ္မထားပါနဲ”႔ ဟု ေျပာရင္း ထြန္းထြန္းေA ာင္မွာ A ျဖစ္A ပ်က္မ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္ လာဟန္ျဖင့္ A ိေျႏၵပင္ မဆည္ႏုိင္ဘဲ သည္းထန္စြာ ငိုပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း A လြန္ စိတ္ထိခိုက္ၾကကာ A ခ်ိဳ ့ဆုိလွ်င္ ၾကမ္းျပင္ကို
လက္သီးျဖင့္
ထိုးသည္။
မာမီက
ထြန္းထြန္းေA ာင္ေခါင္းကို
ပြတ္ရင္း
“သား
မာမီတုိ႔
လံုး၀
စိတ္မေကာင္းဘူးကြယ္။ ဒီေကာင္ေတြ သိပ္ရက္စက္တယ္။ လူစိတ္မရွိၾကဘူး။ ဘာမွမပူနဲ႔၊ မာမီ သားတို႔ကို ပစ္မထားဘူး။” လုိ႔
ေျပာရင္း
A သံေတြ
တုန္ေနသည္။
ခန္းမက်ယ္ႀကီးတခုလံုး
ေၾကကြဲစရာ
သတင္းစကားေၾကာင့္
တိတ္ဆိတ္ညိမ္သက္ေနသည္။ ေနာက္တေန႔ ညေန(၃) နာရီခန္႔တင ြ ္ A ေျခA ေန လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာသည္။ သရက္ေတာေက်ာင္းတုိက္သုိ႔ စစ္တပ္လာ၀ုိင္းမည္ဟူေသာ သတင္းေၾကာင့္ပင္။ ခဏၾကာေတာ့ စစ္တပ္လာေနၿပီ ဆုိေသာ သတင္းေၾကာင့္ သူ႔A ဖြဲ႔ႏွင့္သူ တိမ္းေရွာင္ၾကရန္ စတင္ၾကပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား မွာလည္း လက္နက္မ်ားႏွင့္A တူ (နာရီစင္ရွိရာ ဂိတ္မ)ွ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္ၾကပါေတာ့သည္။ တုိက္A ိမ္ မ်ားA သီးသီးမွ ထြက္ၾကည့္ေနၾကေသာ လူမ်ားက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို လက္ခုပ္ၾသဘာ ေပးၿပီး (ကြ်န္ေတာ္တို႔ A ေျခA ေနကို သိသျဖင့)္ ႀကိဳက္သည့္A ိမ္တင ြ ္ တက္ေနၾကရန္ A လုA ယက္ ေခၚၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္A တူ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားလည္းပါၾကသည္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္
ေလးထပ္တုိက္
A ေပၚဆံုးထပ္တင ြ ္ရွိေသာ
တခုေသာ
A ခန္းသို႔
ေရာက္ရွိေနသည္။ A ိမရ ္ ွင္မိသားစုက ဘာမွပူစရာ A ားနာစရာမလုိ၊ ေA းေA းေဆးေဆး A နားယူႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာကာ ခ်က္ခ်င္းပင္
ထမင္းဟင္း
ခ်က္ေကြ်းသည္။
ဘဲUဟတ္ဘြိဳင္
ဆီျပန္
ခ်က္ထားေသာ
ဟင္းႏွင့္
ငပိတို႔စရာ
A စံုA လင္ပါ၀င္ေသာ ထမင္း၀ိုင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔A တြက္ နတ္သုဒၵါတမွ် ၿမိန္ယွက္ေစပါသည္။ ညေန(၆း၃၀) ခန္႔တင ြ ္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ A ခ်က္ျပ သေကၤတျဖင့္ လူစုၾကၿပီး ဗဟုိစည္သို႔ Uီးတည္ ထြက္ခာြ သြားၾကသည္။ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႔ကို သီးသန္႔ခြဲထုတ္လိုက္ရာ ကြ်န္ေတာ္ A ပါA ၀င္ လက္နက္ကိုင္ A ေယာက္ (၂၀) သည္ ဗဟိုစည္ ရပ္ကြက္ရွိ မူလတန္းေက်ာင္းတြင္ ကာရံထားသည္။
ေနရာယူၾကသည္။
မူလတန္းေက်ာင္း
ခိုင္ခန္႔ေသာ
ျဖစ္ေသာ္လည္း
A ုတ္တုိက္ေက်ာင္းျဖစ္ၿပီး
ေဘးတြင္
EရိယာA ေတာ္က်ယ္သည္။
A ုတ္တံတုိင္းမ်ားက
ခိုင္ခန္႔ေသာ၀င္းတံခါးရွိသည္။
ေဘးႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္တင ြ ္ လူေနA ိမ္မ်ား ၀ိုင္းရံထားသည္။ ေက်ာင္းေရွ႔ဘက္တင ြ ္ ေျဖာင့္ျဖဴးေသာ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္း ရွိသည္။ လူထုက ထမင္းထုပ္မ်ား လာပို႔ၾကသျဖင့္ ေမွာင္ႀကီးမဲမဲတင ြ ္ ထမင္းစားၾကရသည္။ A ခိ်န္က ည (၁၀) နာရီခန္႔ ရွိၿပီ။ တရပ္ကြက္လံုး A ေမွာင္ထုထဲတင ြ ္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေခြးေဟာင္သံပင္ မၾကားရ၊ ဒီလိုျဖင့္ A လွည့္က် ကင္းေစာင့္ရင္း မုိးလင္းခဲ့သည္။
မုိးလင္းသည့္တုိင္
ပတ္၀န္းက်င္တခြင္တင ြ ္
ရွင္းလင္းေနသည္။
လူရိပ္လူေယာင္
မေတြ႔ရ၊
(၇)
နာရီေလာက္က်မွ လူေတြ လႈပ္ရွားသြားလာၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္ေနေသာ ေက်ာင္းထဲတင ြ ္ပင္ လူေတြ သြားလုိက္လာလုိက္ျဖင့္
ရႈပ္ေနသည္။
ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီးက
စိုးရိမ္ၿပီး “ခင္ဗ်ားတုိ႔
A ၀င္A ထြက္
သိပ္မလုပ္ၾကနဲ႔၊
A ႏၱရာယ္ရွိတယ္။ ဒီရပ္ကြက္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ရွိတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔သိေနၾကၿပီဟု ေျပာသည္။ (၉) နာရီခန္႔တင ြ ္ လူရွင္းသြားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လက္နက္ကိုင္ တစုသာ ရွိေနသည္။ ဒုတပ္ၾကပ္ ခင္ေမာင္ျမင့္က “ေတာက္- ဒီA တုိင္း ၿငိမ္ေနမယ့္A စား
A ျပင္ထြက္ခ်လုိက္ခ်င္တယ္”
ဟု
ေျပာသည္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တင ြ ္
လက္နက္ရွိေနသျဖင့္
လံုး၀ေၾကာက္စိတ္မရွိ၊ ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲတင ြ ္ ဘီေA -၆၃ (ဂ်ီးသရီး) ကိုင္ထားၿပီး က်ည္A ျပည့္က်ည္ေဘာက္ (၅) ေဘာက္
ႏွင့္
၇.၆၂
က်ည္၊ဆံ့သေလာက္ထည့္ထားေသာ
ဟားပါးဆုိက္ကို
ပခံုးတြင္
သိုင္းလြယ္ထားသည္။
လက္ပစ္ဗံုးမ်ားလည္း ရွိသည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီး တင္Uီးကေတာ့ ကာဘုိင္လြယ္ၿပီး ကင္းေစာင့္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဒီမွာ ရွိေနတာ စစ္တပ္ကသိေနသျဖင့္ ဘယ္ေတာ့ ေရာက္လာမလဲဆုိတာ ေစာ့င္ေနတာ ကိုက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မႀကိဳက္၊ “ငါေတာ့ ထြက္ခ်လုိက္ခ်င္ၿပီ” ဟု ၁၆ သန္းထြန္းက စိတ္မရွည္စြာ ေျပာသည္။ ထိုစU္ ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီး A ူးယားဖားယား ေျပးလာၿပီး “ေဟ့ နာရီစင္ဘက္က စစ္ကားေတြ မဲကနဲ မဲကနဲ တက္လာၾကၿပီ၊ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ” ဟု ထိတ္လန္႔စြာ
13
ေA ာ္ဟစ္ ေျပာဆုိလိုက္ရာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ရွိ A ိမ္မ်ားမွ ၾကားသြားသျဖင့္ “A မေလး ဒုကၡေရာက္ေတာ့မည္ထင္ပါရဲ”႔ တိတ္လန္႔စြာ ေA ာ္ၾကရင္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ၿဗံဳးကနဲ A ျပင္ေျပးထြက္ၿပီး “ေဟ့ A ားလံုး ေနရာယူ။ ဘာမွ မေၾကာက္ၾကနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ A ေသခံ တုိက္ၿပီး ကာကြယ္မယ္” ဟု ေျပာရာ “ဒုိ႔A ိမ္ေတြေတာ့ ပ်က္ပါၿပီ”
ဟု
ေျပာေျပာဆုိဆို
ပတ္၀န္းက်င္ရွိ
A ိမ္တုိင္းလိုလို
ေျပးသူေျပး
ပုန္းြသူပုန္း
ျဖင့္
ဆူညံေနသည္။
လူငယ္မ်ားကေတာ့ “ရပ္ကြက္ပ်က္ခ်င္ ပ်က္ပေစ၊ ကိစၥမရွိဘူး A ကိုတုိ႔ ခ်သာခ်၊ က်န္ေတာ္တုိ႔ ပါ ၀င္ခ်မယ္။ A ေျခA ေနမေကာင္းရင္
ေနာက္ဘက္က
A ုတ္တံတုိင္း
ေက်ာ္ၿပီး
ႀကိဳက္တဲ့A ိမ္တက္ေန။
ဟိုမွာ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ေလွခါးေထာင္ထားမယ္။” ဟု ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဟာျပည္သူေတြေရွ႔မွာ သတၱိေၾကာင္ သူမ်ား လံုး၀ မျဖစ္ေစရ။ ဒီေနရာတြင္
ျပည္သူေတြ
ရပ္ကြက္သားေတြေတာင္
ဘက္မွာ တုတ္၊
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဓါး၊
ရွိသည္ကို
ေလးဂြ
လက္ေတြ႔
ကိုင္ၿပီး
ျပသရမည္
မဟုတ္ပါလား။
တုိက္ပ၀ ြဲ င္ၾကမည္ဆုိေတာ့
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ဘာေၾကာင့္ေနာက္တြန္႔ရမည္နည္း။ ၿပီးေတာ့ ထြန္းထြန္းေA ာင္၏ ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးေနေသာ A သြင္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ A ာရံုတင ြ ္ စြေ ဲ နသည္။ ဒီေန႔သည္ ကြ်န္ေတာ့္A တြက္ ေနာက္ဆံုးေန႔ဟု ထင္မွတ္ထားသည္။ A သီးသီးေနရာယူၿပီး ရန္သူA လာကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္း၀င္းတံခါး ပိတ္ထားသည္။ ရုတ္တရက္ ၀င္၍ ရမည္မဟုတ္။ “ေဟာ လာပါၿပီ၊ တစ္စီး၊ ႏွစ္စီး A ားလံုး (၇) စီး။ သို႔ေသာ္ ကားတန္းႀကီးသည္ လံုး၀ မရပ္ တေျဖးေျဖးခ်င္း ေရွ႔သို႔သာ ဆက္သြားေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
A တုိင္းသား
ေက်ာင္း၀င္းထဲ
ေတြ႔ေနရသည္။
လွမ္းၾကည့္သြားၾကသည္။
ကားေတြမွာ
သတင္းရထား
လူသိပ္မပါ။ ပါလ်က္
တစီးလွ်င္
ဘာေၾကာင့္
(၂၀)
၀န္းက်င္သာ
ေက်ာ္သြားပါလိမ့္။
ရွိမည္။
A ေျခA ေန
ေA းေဆးသြားၿပီ ရပ္ကြက္လူထု ခုမွ ဟင္းခ် ႏိုင္ေတာ့သည္။ “ေတာ္ပါေသးရဲ႔၊ ငါတုိ႔ ရပ္ကြက္ ပ်က္ၿပီထင္ေနတာ” စသျဖင့္ တေယာက္တေပါက္
ေျပာေနၾကသည္။
ေနာက္မိနစ္
(၂၀)
ခန္႔
A ၾကာတြင္
ဘုန္းႀကီး
(၂)
ပါးႏွင့္
“န၀တ”
မွလႊတ္လုိက္သူတစု ေရာက္ရွိလာၿပီး သူတို႔ထံ လက္နက္မ်ားA ပ္ရန္ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လံုၿခံဳေရးA တြက္ စစ္ေဒသမွဴးက လံုး၀
တာ၀န္ယူေၾကာင္း၊
လက္နက္မ်ားရွိလွ်င္
ကြ်န္ေတာ္တို႔
A တြက္
A လြန္A ႏၱရာယ္ရွိေၾကာင္း
ေျပာသည္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က “တပည့္ေတာ္တုိ႔ လံုး၀မA ပ္ႏိုင္၊ စစ္ေဒသမွဴးကိုလည္း လံုး၀မယံု၊ ႀကိဳက္တဲ့သူလာခဲ့၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ခံတုိက္ရန္ A သင့္ရွိသည္” ဟု ေလွ်ာက္ရာ လက္ေလွ်ာ့ျပန္သြားၾကသည္။ ခဏၾကာေသာ္ ရပ္ကြက္လူငယ္မ်ားက ထမင္းထုတ္မ်ားလာပို႔ရင္း “A ကိုတုိ႔ ေရွာင္ေနၾကရင္ ေကာင္းမယ္။ ဒီမွာ A ေျခA ေန မေကာင္းဘူး။” ဟု ေျပာသည္။ ေနာက္ တနာရီခန္႔A ၾကာတြင္ ဘုန္းႀကီး (၂) ပါးေရာက္လာျပန္ၿပီး A ႀကိမ္ႀကိမ္ နားခ်သည္။ ရပ္ကြက္လူထုကလည္း လက္နက္A ပ္ၿပီး ေရွာင္ေနၾကတာ A ေကာင္းဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ တုိတိုေျပာရလွ်င္ ရပ္ကြက္လူထု၏ ဆႏၵA ရ ကြ်န္ေတာ္တို႔ A ခ်င္းခ်င္း ညႇိႏႈိင္းၾကၿပီး လက္နက္A ပ္ရန္ သေဘာတူ လုိက္သည္။ ဘုန္းႀကီး (၂) ပါးႏွင့္ A ျခားသူ A ားလံုးကို A ျပင္ထြက္ခုိင္းလုိက္ၿပီး တံခါးပိတ္ လိုက္သည္။ ခဏA ၾကာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ (၂) ေယာက္တတြ၊ဲ (၃) ေယာက္
တတြဲျဖင့္
A ေနာက္ဘက္
A ုတ္တံတုိင္းမွ
ေက်ာ္ၿပီး
သရက္ေတာေက်ာင္းတုိက္သို႔
ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ၿပီးထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ေကာင္းကင္ တခုလံုး A ံု႔မႈိင္းေနၿပီး မုိးဖြဲဖရ ြဲ ြာေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္A တူ A စိတ္A ပိုင္း ျဖဳတ္ယူလာေသာ ဂ်ီသရီး(၃) လက္၊ က်ည္ (၁၈၀၀) ႏွင့္ လက္ပစ္ဗံုး A ခ်ိဳ႔ ပါလာတာ ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾက။ လြန္ခဲ့ေသာ
ရက္A နည္းငယ္ခန္႔က
လူမ်ားျဖင့္
စည္ကားခဲ့ေသာ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏
သပိတ္စခန္း
သရက္ေတာ
ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးသည္ ယခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းတုိက္A တြင္း A ေတာ္ကေလး ေလွ်ာက္မိေသာA ခါ A ကြယ္တစ္ခုမွ ေတာသူA သြင္ရုပ္ဖ်က္ထားေသာ ေက်ာင္းသူ တေယာက္ ထြက္လာၿပီး “A ကိုတုိ႔ လူေတြ
ဟုိဘက္မွာ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လူမ်ား
ရွိတယ္။
လာ
ျပန္ဆံုၾကၿပီး
ကြ်န္မ
လိုက္ပို႔ေပးမယ္”
ကုိယ့္လမ္းေၾကာင္းကို
ဟု
ကိုယ္
ေျပာၿပီး
ေခၚသြားသည္။
ေရြးခ်ယ္ၾကသည္။
A ခ်ိဳ
တုိတုိေျပာရလွ်င္ ့က
နီးစပ္ရာ
ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟရွိရာ နယ္မ်ားသို႔ သြားၿပီး ေရွာင္ၾကမည္။ A ခ်ိဳ ့တပ္ထဲ ျပန္၀င္ၾကမည္၊ စသျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ၾကကာလူစု ခြဲၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မာမီ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကဲ့သို႔ေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ တခ်ိဳ႔ တုိ႔က သရက္ေတာေက်ာင္းတုိက္ တတုိက္တင ြ ္ လွ်ိဳ ့၀ွက္ေနၾကသည္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားေသာက္ရန္ ဆန္A ိတ္ (၁၀) A ိတ္ စီစU္ေပးသည္။ (၂၃)
14
ရက္ မနက္တင ြ ္ ေက်ာင္းသားA ဖဲြ႔ တဖဲြ႔ ေရာက္လာၿပီး ရေနာင္းတြင္ လက္နက္ရဖို႔ A ဆက္A သြယ္ ရထားၿပီ၊ သြားယူဖို႔ဘဲ က်န္ေတာ့တယ္” ဟု ေျပာရာ မာမီက “ငါတုိ႔ A ဖဲြ႔လိုက္သြားမယ္။”ဟု ေျပာသည္။ (သုိ႔ေသာ္ သြားခါနီးမွ တင္းၾကပ္ေသာ လံုၿခံဳေရးမ်ားေၾကာင့္
A စီA စU္ပ်က္သြားသည္။)
A ကူA ညီေတာင္းသျဖင့္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ေက်ာင္းသားA ဖြဲ႔တဖြ႔က ဲ လည္း
သင္တန္းသြားေပးရသည္။
စစ္သင္တန္းေပးရန္
ထုိA ခ်ိန္တြင္
ဒုတပ္ၾကပ္၀င္းထက္
ေလထီး(၁၆)ေရာက္လာၿပီး သူႏွင့္သူ႔ A ဖြဲ႔ ပဲခူးသြားၿပီး လက္နက္သြားသယ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ရုပ္ဖ်က္သြားရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး သူ႔A က်ၤီႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ A က်ၤီလ၀ ဲ တ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က သတိထားသြားရန္ ေျပာရာ “ကိစၥမရိ”ွ ဟုဆုိကာ ဂ်ာကင္A ိတ္ထဲမွ လက္ပစ္ဗံုးကို ထုတ္ျပသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ A ဖြဲ႔ ဤကာလမ်ားA တြင္း သတိႀကီးစြာထားၿပီး သြားလာလႈပ္ရွားေနရသည္။ A ခ်ိဳ ့ေဆြမ်ိဳး မိဘမ်ားရွိရာ ေဒသမ်ားသို႔ ေရွာင္ကုန္ၾကၿပီ။ တပ္ၾကပ္တင္ႀကိဳင္ ဆုိလွ်င္ သဃၤန္းစီးေနၿပီ၊
A ခ်ိဳ႔ဆုိ
တပ္ထဲျပန္၀င္ရန္
ကိုရင္ေလးတပါးကလည္း လက္ပစ္ဗံုးေရာင္းမည့္
စိုင္းျပင္းေနၾကၿပီ။
A လြန္ကူညီေပးသည္။ A ဖြဲ႔တဖြဲ႔ႏွင့္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ဆြမ္းခံသြားရင္းသတင္းစံု
ဆက္သြယ္မိသည္။
သို႔ေသာ္
လွ်ိဳ၀ ႔ ွက္ေနေသာ
စမ္းေပးသည္။
၀ယ္ရန္ေငြ
ေက်ာင္းတုိက္မွ
သူကူညီေပးမႈေၾကာင့္
မရွိသျဖင့္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
A တြက္ေပးထားေသာ ဆန္A ိတ္A ခ်ိဳ႔ ေရာင္းခ်ၿပီး ၀ယ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ထဲတင ြ ္ ေငြရွိပါမွ သတင္းေပါက္ၾကားသြား၍ A ေရာင္းA ၀ယ္ မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ဒီA ေတာA တြင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဌာနမွ A ရာရွိတစ္Uီးႏွင့္ A ခ်ိဳ ႔ဆရာမ်ား လွ်ိဳ ၀ ႔ ွက္ ေရာက္ရွိလာၿပီး ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မာမီ ေဒၚႏုႏုေA းကို ဖမ္းရန္ A မိန္႔ေပးထားေၾကာင္း ရန္ကုန္မွ A ျမန္ေရွာင္ရန္ စိုးရိမ္စြာ လာသတိေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေနေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ Uီးဇင္းတစ္ပါးက “ကိုေA ာင္ဖုန္းျမင့္ ခင္ဗ်ား ဘာဆက္လုပ္မယ္ စိတ္ကူးသလဲ” ဟု ေမးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က လုပ္မိသည့္
A လုပ္တစ္ခုA တြက္ လံုး၀ ေနာင္တမရေၾကာင္း ေရွ႔ဆက္လုပ္ဖုိ႔သာ ရွိေတာ့ေၾကာင္း၊
တပ္ထသ ဲ ို႔ လံုး၀ျပန္၀င္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။ “Uီးဇင္းလည္း A ဒ ဲ ါဘဲ သေဘာက်တယ္၊ ဒီလုိဘဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားရွိရင္ ခင္ဗ်ားA တြက္ေရာ က်ဳပ္A တြက္ပါ A ႏၱရာယ္ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီကေန A ျမန္ေရွာင္ေစခ်င္တယ္။
ခင္ဗ်ားတုိ႔
လုပ္ငန္းေတြ
ေA ာင္ျမင္ေတာ့မွ
က်ဳပ္ေက်ာင္းမွာ
တသက္လံုး
ႀကိဳက္သလို
လာေနလွည့္ပါ။” ဟု ေျပာပါသည္။ Uီးဇင္းက ကြ်န္ေတာ့္A ား ခင္ဗ်ားႏွင့္ က်ဳပ္ ဟု ေျပာဆုိသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ နာရီစင္ ေရွ႔ရွိ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းေရြ႔ ေနလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ စီစU္စရာ ရွိသည္မ်ားကို မာမီႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး ေဆာင္ရြက္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ေနေသာ
ေက်ာင္းတုိက္မွ
Uီးဇင္းသည္
ရဟန္းပ်ိဳ
သမဂၢမွ
ျဖစ္ၿပီး
ကြ်န္ေတာ့္ကို
လုပ္ငန္းၿပီးေျမာက္သည္A ထိ ဇြဲမေလ်ာ့တမ္း လုပ္ပါဟု တုိက္တြန္းA ားေပးသည္။ စက္တင္ဘာလ (၂၇)ရက္ မနက္ (၅) နာရီတိတိတင ြ ္
ကြ်န္ေတာ္ေနေသာ
ေက်ာင္းမွ
Uီးဇင္းကို
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
သြားေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း
ေျပာဆုိၿပီးကန္ေတ့ာခဲ့သည္။ Uီးဇင္းလည္း စိတ္မေကာင္းစြာ မ်က္ရည္မ်ား ရစ္၀ဲၿပီး လုပ္ငန္းမ်ား ၿပီးေျမာက္သည္A ထိ ဇြဲမေလ်ာ့ဘဲ လုပ္ၾကရန္ ႏွင့္ Uီးဇင္းႏွင့္
ျပည္သူလူထု
တစ္ရပ္လံုး
ကြ်န္ေတာ္ျငင္းဆန္ေနသည့္ၾကားက
ႀကိဳဆုိေနၾကမည့္A ေၾကာင္း
တစ္ဆယ္တန္
A ထပ္လိုက္ကို
ေျပာစရာ
ရွိသည္မ်ား
ထုတ္ေပးပါသည္။
ေျပာဆုိမွာၾကားၿပီး
ထုိ႔ေနာက္
သရက္ေတာ
ေက်ာင္းတိုက္မွ ထြက္ခဲ့ရာ မၾကာမီ မာမီတုိ႔ A ဖြဲ႔ရွိေသာ လသာလမ္းကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္A တူ A မွတ(္ ၅၀၂) ေလတပ္စခန္းမွ ဒုတပ္ၾကပ္ေသာင္းUီး (PLF) လည္း လုိက္ပါလာပါသည္။ ထုိ လသာလမ္းမွ လူငယ္မ်ားႏွင့္ လမ္းမိသားစုတုိ႔၏ ေက်းဇူးတရားကို ယခုထိတုိင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မေမ့ႏိုင္ပါ။ သူတုိ႔ လမ္းထဲသို႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္မ်ား ေရာက္ရွိလာသည့္ေန႔မွ
စတင္၍
ခရီးထြက္မည့္
A ခ်ိန္ထိ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
လံုၿခံဳေရး
A တြက္
လွ်ိဳ
၀ ့ ွက္
ကင္းေစာင့္ေပးခဲ့ၾကပါသည္။ သတင္းမ်ား ေထာက္လွမ္းေပးၾကပါသည္။ စား၀တ္ေနေရး လုိေလေသး မရွိေA ာင္ ေစတနာ ျပည့၀ ္ စြာ တလေမ်ာ တာ၀န္ယူခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ထက္မွာမူ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ခရီးထြက္မည့္ ေန႔မွာ လမ္းခရီးA တြက္ ေငြလိုေၾကာင္း သိသျဖင့္ လူငယ္မ်ားက တစ္A ိမ္တက္ဆင္း ေငြ လိုက္ေကာက္ခဲ့ရာ ေငြ (၂၀၀၀) ေက်ာ္ ရရွိခဲ့သည္။
15
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို
A သင္း
(၂)
သင္းမွ
ေငြကူညီရန္
စီစU္ထားေသာ္လည္း
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ထြက္မည့္ရက္ကို
မဖ်က္ႏိုင္သည့္A တြက္ ထုိေငြကို မယူခဲ့ႏုိင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သြားၾကေတာ့မည္ကို သိေသာ လမ္းသူလမ္းသားမ်ားက မ်က္ရည္မ်ား ေ၀့၀ဲကာ စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာ လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္။ A ခ်ိဳ ့A မ်ိဳးသမီးမ်ားက သူတို႔လည္ပင္းမွ ေရႊဆဲႀြ ကိဳးမ်ားကုိ ဆတ္ကနဲ ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး “ေရာ့ A ကိုတုိ႔ ဒီဆြဲႀကိဳးေတြ ယူသြားၾက၊ A ကိုတို႔ လိုA ပ္သလို သံုးၾကပါ” ဟု ေျပာၿပီးA တင္းေပးၾက ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က A ထပ္ထပ္ A ခါခါ ျငင္းသျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့ သြားၾကၿပီ “A ကိုတုိ႔ ကိစၥေတြ ၿပီးလို႔ ျပန္လာရင္ ညီမတို႔ ဆီ လာျဖစ္ေA ာင္ လာၾကပါ။ ညီမတုိ႔ A ားလံုး ေမ်ွာ္ေနမယ္၊ A ကိုတုိ႔ကို ညီမတုိ႔ A ားလံုး လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆုိေနပါတယ္၊ ေA ာင္ပြဲနဲ႔ A တူ ျပန္လာႏုိင္ပါေစဟု ေျပာရင္း မ်က္ရည္၀ေ ဲ နသည့္ A ျပင္ A ခ်ိဳ ့မွာ ငိုေၾကြးေနၾကပါသည္။ လူႀကီးမိဘမ်ားကလည္း “ရဲေဘာ္ေတြ ေA ာင္ပန္းနဲ႔ A တူ ျပန္လာႏိုင္ၾကပါေစ၊ ရဲေဘာ္ေတြ ျပန္လာရင္လည္း ေနဖို႔ စားဖို႔ ဘာမွ မပူနဲ႔ A ားလံုး တာ၀န္ယူတယ္” ဟု ေျပာပါသည္။ သူတို႔တေတြ၏ ႀကီးမားလွေသာ ေမတၱာေစတနာမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ A ားလံုးကို ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေA ာင္ ခံစားခ်က္ ႀကီးမားေစ၍ မ်က္ရည္၀ေ ဲ စခဲ့ပါသည္။ ေၾသာ္ “ျပည္သူသာ A မိ၊ ျပည္သူသာ A ဖ” မဟုတ္ပါလား။ ဤသို႔ျဖင့္ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာ (၂၇) ရက္ A ဂၤါေန႔တင ြ ္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေလတပ္မွ (၇) ေယာက္A ဖြဲ႔သည္ ပထမA သုတ္A ျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ေနာက္ေန႔တင ြ ္ မာမီ ေဒၚႏုႏုေA း A ပါA ၀င္ ရဲေဘာ္ (၄) ေယာက္A ျပင္ ထြန္းထြန္းေA ာင္ ပါ၀င္ေသာ ေက်ာင္းသား တဖြဲ႔သည္ ဒုတိယ A သုတ္A ျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ က်ိဳက္ေကာ၊ ေနာင္ကုလား ရွမ္းရြာသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္။ ထုိမွ တဆင့္ ေျခလွ်င္ ခရီးျဖင့္ ေတာA ထပ္ထပ္ ေတာင္A ထပ္ထပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ
စားနပ္ရိကၡာ
လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမသို႔ ယေန႔ထက္တိုင္
A ခက္A ခဲ၊
A ႏၱရာယ္ေျမာက္မ်ားစြာကို
(၁၉၈၈)ခုႏွစ္ေA ာက္တုိဘာလ
ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲတင ြ ္
ဒုတိယပတ္
တုန္ရင္ျမည္ဟီးေနသည္မွာ
စစ္A ာဏာရွင္စနစ္ မုခ်က်ဆံုးရမည္။ စာဖတ္သူမ်ားA ားလံုးကိုထာ၀စU္ေလးစားလ်က္ ဘုန္းျမင့္
16
A ံတု
ရင္ဆုိင္ျပီး
A ကုန္တင ြ ္
ေနာက္ဆံုးတြင္
ေရာက္ရွိခဲ့ပါ
“ျပည္သူသာA မိ
KNU
ေတာ့သည္။
ျပည္သူသာA ဖ”။
Related Documents
People Are Our Fathr & Mother
June 2020 10
Medres - People Are People
May 2020 25
Our People Internal Exiles
October 2019 11
People In Our Office
May 2020 6
People: Drive Our Thinking
June 2020 7
Dead Are My People
November 2019 21More Documents from ""
12newsm
December 2019 40
Thanshwe Speech
April 2020 21
88
May 2020 40
The Life Of The Buddha
July 2020 20