Mieczysław Ledóchowski

Mieczysław Ledóchowski Adhari purnawan, Solo Wono giri indonesia

kard. Mieczysław HalkaLedóchowski

arcybiskup senior gnieźnieński prefekt Kongregacji Propagandy Wiary Kościół tytularny S. Lorenzo in Lucina

Urodzony

29 października 1822 Górki

Święcenia kapłańskie

13 lipca 1845

Nominacja biskupia

30 września 1861

Sakra biskupia

3 listopada 1861

Tytuł prymasa

1866

Kreacja

15 marca 1875

tytularny arcybiskup tebański

kardynalska Za papieża

Piusa IX

Zmarł

22 lipca 1902 Rzym

Mieczysław Ledóchowski, herbu Szaława (właśc. Mieczysław Halka-Ledóchowski) (ur. 29 października 1822, zm. 22 lipca 1902) – kardynał, metropolita poznańskognieźnieński, prymas Polski. Urodził się w Górkach koło Klimontowa jako syn ziemianina Józefa Zachariasza Ledóchowskiego i Rozalii z Zakrzewskich. Uczył się w gimnazjach w Radomiu i Warszawie, a następnie w warszawskim Seminarium Świętokrzyskim. Studia rozpoczął jednocześnie na Uniwersytecie Gregoriańskim i w Accademia dei Nobili Ecclesiastici w Rzymie, kończąc je w 1847 uzyskaniem tytułu doktora obojga praw. Jeszcze podczas studiów, w 1845 przyjął święcenia kapłańskie. Po studiach rozpoczął pracę w dyplomacji

watykańskiej, działając m.in. w Belgii, Portugalii i Ameryce Południowej. W 1861 otrzymał sakrę biskupią jako tytularny arcybiskup tebański. W 1864 papież Pius IX uczynił Ledóchowskiego koadiutorem przy metropolicie poznańsko-gnieźnieńskim Leonie Przyłuskim. Pomimo oporu zarówno kapituły poznańskiej jak i gnieźnieńskiej oraz sprzeciwu lokalnych władz pruskich 24 kwietnia 1866, po śmierci poprzednika, objął oba trony biskupie. W pierwszym okresie sprawowania urzędu zyskał sobie życzliwość władz pruskich zobowiązując się do powstrzymywania Kościoła od popierania ruchów narodowych, zwiększenia udziału Niemców w zarządzie diecezji i wychowaniu kleryków w duchu lojalności wobec państwa pruskiego. Podczas wyborów w 1867 i w okresie kampanii przedwyborczej zakazywał organizowania nabożeństw o charakterze narodowym, a także walczył z działaczami, szczególnie liberalnymi, takimi jak Karol Libelt. Zyskał sobie w tym czasie tak duże zaufanie władz pruskich, że doprowadził do dymisji niesprzyjających mu urzędników władz lokalnych. Równocześnie w społeczeństwie polskim traktowany był niechętnie lub wręcz wrogo. Podczas I Soboru Watykańskiego prowadził aktywną działalność na rzecz utrzymania świeckiej władzy papieża. Od całkowicie ugodowej polityki kardynał Ledóchowski odszedł dopiero w okresie Kulturkampfu, gdy w 1873 nie zgodził się na zniesienie języka polskiego w nauce religii, a także mianował urzędników diecezjalnych wbrew zaleceniom władz niemieckich. Nie zgodził się również na państwową kontrolę kształcenia księży, co doprowadziło do zamknięcia seminariów w Poznaniu i Gnieźnie. Pomimo wysokich kar finansowych nie zaprzestał działalności na rzecz utrzymania niezależności Kościoła od państwa, co doprowadziło w końcu do uwięzienia go w 1874 w Ostrowie Wielkopolskim. Uwięzienie sprawiło, że stał się bardzo popularny wśród polskich diecezjan. Jego polityka przez cały ten czas była wspierana przez papieża, co potwierdza nadanie mu w 1875 godności kardynała. Nominację kardynalską dostarczyć potajemnie miał mu ks. Edmund Radziwiłł. Kardynałów, w myśl prawa niemieckiego traktowano na równi z członkami rodziny królewskiej i nie można ich było więzić, więc w 1876 zwolniono arcybiskupa nakazując jednocześnie opuszczenie kraju. Ledóchowski udał się do Watykanu, skąd zarządzał diecezjami przez tajnych delegatów. W 1878 roku jako jedyny kardynał polski w XIX wieku wziął udział w konklawe, podczas dwóch pierwszych głosowań otrzymał po jednym głosie. Głosował na niego belgijski prymas kardynał Victor August Dechamps, który w ten sposób chciał uhonorować jego postawę podczas uwięzienia. Gdy rozpoczęły się negocjacje między Niemcami a Watykanem, kardynał musiał się w 1886 zrzec arcybiskupstw. Pozostał w Watykanie piastując różnorodne stanowiska, w tym od 1892 prefekta Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. Pomimo zrzeczenia się godności metropolity poznańsko-gnieźnieńskiego nadal interesował się życiem politycznym Wielkopolski wspierając nurty konserwatywne i ugodowe co przyczyniło się do złagodzenia pod koniec jego życia konfliktu z władzami niemieckimi. W 1896 został protoprezbiterem Św. Kolegium Kardynałów, zyskując tym samym prawo promocji do rangi kardynała-biskupa którejś z diecezji suburbikarnych, odmówił jednak skorzystania z tego prawa twierdząc, że po wymuszonej rezygnacji z archidiecezji poznańskiej nie chce być już biskupem żadnej diecezji. Zmarł 22 lipca 1902 w Rzymie. W 1927 jego

prochy spoczęły w katedrze poznańskiej. W Ostrowie uhonorowany pomnikiem przed konkatedrą św. Stanisława.

Sukcesja apostolska Konsekrator:

Camillo di Pietro

Współkonsekrator:

Salvatore Vitelleschi

Współkonsekrator:

Alessandro Franchi

Data konsekracji

3 listopada 1861

Konsekrował Biskup

Data konsekracji

Józef Cybichowski

27 października 1867

Jan Chryzostom Janiszewski 23 lipca 1871 Jan Puzyna

Poprzednik Leon Przyłuski

25 marca 1886

Arcybiskup poznań