Leonidas

Διευκρινήσεις πάνω στη 2η εργασία Λόγω του ότι η κυρία Λυράκη μου ζήτησε να παραθέσω πηγές και αποδεικτικά στοιχεία για τα δύο πρώτα παραδείγματα της 2ης εργασίας των θρησκευτικών, γράφω τώρα αυτό το κείμενο για να αποδείξω μέσω πηγών τα όσα έγραψα για την θρησκευτική φύση του Τρωικού και του Περσικού πολέμου. Πριν αρχίσω θα ήθελα να δηλώσω πως ειλικρινά λυπάμαι για το ότι, στις μέρες μας, στην Ελλάδα είναι λιγότερο διαδεδομένες κάποιες ελληνικές γνώσεις οι οποίες είναι γνωστές σε άλλες χώρες (π.χ. Η.Π.Α., Ην. Βασίλειο, Γερμανία, Γαλλία κοκ.). Αρχίζω λοιπόν με τον χρονικά κοντινότερο σε ‘μας Περσικό πόλεμο. Στην εργασία μου γράφω πως ο πρώτος θρησκευτικός λόγος ήταν η αντιμετώπιση των θεών και των «ελέω θεού» βασιλέων. Όλοι μας λίγο πολύ γνωρίζουμε το γεγονός ότι οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν τον αρχηγό των θεών Δία «πατέρα», καθώς ο ίδιος ο Όμηρος των αποκαλεί «πατέρα ανδρών τε, θεών τε», δηλαδή πατέρα θεών και ανδρών – το «ανδρών» θα μπορούσε να έχει την έννοια «ανθρώπων». Αυτό οφείλεται αφ’ ενός στο ότι, λόγω των πολλών ερωτικών περιπετειών του νεφεληγερέτη θεού, όλοι οι Έλληνες πίστευαν ότι ήταν μακρινοί του απόγονοι και αφ’ εταίρου λόγω του ότι οι Έλληνες αισθάνονταν στα πρόσωπα των θεών την «πατρική» προστασία των θεών. Έτσι, οι βασιλείς δεν αποτελούσαν την ευγενική κάστα των ημιθέων, αλλά ήταν οι ικανοί ηγεμόνες που – εκτός από κάποιες εξαιρέσεις – προστάτευαν το λαό τους σαν οικογενειάρχες της μεγάλης φυλετικής οικογένειας-κοινωνίας. Αυτό φαίνεται από πολλά παραδείγματα και με διάφορους τρόπους. Αυτή η αντίληψη οδήγησε είτε στη δημιουργία δημοκρατικών κρατών «για να θυμούνται τον τελευταίο ένδοξο βασιλιά» όπως η Αθήνα, είτε σε νομοκρατικά κράτη όπως η Σπάρτη, όπου ο νόμος ήταν πάνω απ’ όλα, ακόμα κι από τους βασιλείς. Με την ανάπτυξη του εμπορείου μετά τον Β΄ ελληνικό αποικισμό, αυτές οι αντιλήψεις λογικά πέρασαν και στα γειτονικά κράτη. Τέτοιες αντιλήψεις όμως απειλούσαν άμεσα την απολυταρχία των Μεγάλων Βασιλέων της Περσίας, οι οποίοι εκμεταλλεύονταν το λαό, τον οποίο και θεωρούσαν κατώτερο φυλετικά από τους ευγενείς. Για να αποτρέψει λοιπόν μία θρησκευτικού χαρακτήρος πρώιμη «Γαλλική επανάσταση» μέσα στην Περσία, που πιεζόταν παράλληλα και από άλλες θρησκευτικές ιδεολογίες (αιγυπτιακή, βαβυλωνιακή, ιουδαϊκή κλπ.), ο Πέρσης βασιλεύς Δαρείος, με την αφορμή της Ιωνικής επανάστασης ξεκίνησε τους Περσικούς πολέμους. Ο δεύτερος θρησκευτικός λόγος ο οποίος ανέφερα ήταν ο μύθος της εξορίας της Μηδίας και του γιού της Μήδου, γενάρχη των Μηδών βασιλέων της Περσικής Αυτοκρατορίας, από την Αθήνα, υπήρξε και ο λόγος που ο κύριος στόχος των Περσών ήταν η Αθηναϊκή πολιτεία. Ο μύθος αυτός παραθέτεται ως εξής από τον 3ο τόμο της εγκυκλοπαίδειας «Ελληνική Μυθολογία», των εκδόσεων της «Εκδοτικής Αθηνών» (σελ.46 – κεφάλαιο «Θησέας και Θησείδες»): «Στο μεταξύ τα πολιτικά πράγματα στην Αθήνα ήταν πολύ ανακατωμένα. Ο Αιγέας δεν είχε μόνο δώσει καταφύγιο στη Μήδεια όπως της το είχε υποσχεθεί (βλ. σ. 41), παρά την είχε πάρει και γυναίκα του. Όταν ο Θησέας έφτασε στο παλάτι, ο βασιλιάς είχε κιόλας ακούσει για το άγνωστο γενναίο παλικάρι και τα κατορθώματά του, δεν πέρασε όμως καθόλου από το νου του πως μπορούσε να είναι ο γιός του. Μόνο η Μήδεια, ως μάγισσα που ήταν, το κατάλαβε και, επειδή είχε τις δικές της φιλοδοξίες, έπεισε τον Αιγέα, που είχε φτάσει να υποπτεύεται το καθετί, να καλέσει το νέο σε τραπέζι και εκεί να τον δηλητηριάσει. Ως την ώρα εκείνη, ο Θησέας δεν είχε φανερώσει ποιος ήταν, στο τραπέζι όμως επάνω, έβγαλε το πατρικό σπαθί, τάχα για να κόψει κρέας, και ο Αιγέας το είδε και το αναγνώρισε. Αμέσως πέταξε το ποτήρι με το φαρμάκι που ετοιμαζόταν να του δώσει και ρωτώντας βεβαιώθηκε πως ο νέος ήταν ο γιός του. Τότε φώναξε τους πολίτες και τους τον παρουσίασε. Εκείνοι, έχοντας ακούσει τις παλικαριές που είχε κάνει, τον δέχτηκαν με πολλή χαρά. Ύστερα από όλα αυτά, η Μήδεια αναγκάστηκε να φύγει μαζί με το γιο της τον Μήδο στην Ασία.» Αυτή η δοξασία υπήρχε και στην Περσία, οπότε ίσως κι αυτό να έπαιξε ρόλο για τις συνεχείς επιθέσεις εναντίον της Αθήνας. Η εκδίκηση λοιπόν

της εξορίας του Μήδου, έλαβε χώρα όταν, το 480 προ Χριστού, οι Πέρσες κατέκαψαν την Αθήνα. Το τελευταίο θρησκευτικό αίτιο, το οποίο όμως αφορά τον Γ΄ μόνο Περσικό πόλεμο, ήταν πως ο Πέρσης βασιλέας Ξέρξης, με επιρροή της εβραϊκής καταγωγής δεύτερης γυναίκας του, Εσθήρ, έχοντας τρομερή αλαζονεία, αυτοανακηρύχθηκε θεός-βασιλιάς κηρύσσοντας πόλεμο στις άλλες μεγάλες αρχαίες θρησκείες (αιγυπτιακή, βαβυλωνιακή και αρχαιοελληνική). Το πρώτο αποδεικτικό στοιχείο είναι το «Βιβλίο της Εσθήρ» από την Παλαιά Διαθήκη, το οποίο αναφέρεται σε εκείνη την εποχή και εξυμνεί την Εσθήρ, η οποία έσωσε τους Εβραίους από τους Πέρσες οι οποίοι ήθελαν να τους σκοτώσουν γιατί δεν προσκυνούσαν τον «μέγα βασιλέα» και έπειτα διέταξε τη σφαγή πολυάριθμων «εχθρών των Εβραίων» (κυρίως στις Σάρδεις της Μ. Ασίας και στην ευρύτερη περιοχή). Περιττό το να θυμίσω πως η περιοχή κατοικούνταν από Ίωνες Έλληνες και ελληνογενείς που ζούσαν στην περιοχή πριν τους Λύδους, πολλοί εκ των οποίων είχαν διατηρήσει την πίστη τους στο δωδεκάθεο! Παραθέτω τώρα κείμενο από την αγγλική wikipedia: «The name Xerxes has not traditionally appeared in English bibles,[25] but has rather appeared as 'Ahasuerus'. While in many other more modern translations and paraphrases[26] they have directly listed Xerxes. Xerxes appears three times in the Bible: firstly as Esther's husband…» Εν συνεχεία ακολουθούν δύο άλλα χωρία από την ελληνική και αγγλική wikipedia που μιλούν για την επίθεση του Ξέρξη ενάντια στη Βαβυλώνα και στο θεό της Μαρδούκ: «Despite three attempts at rebellion in 522 BCE, 521 BCE and 482 BCE, the land and city of Babylon remained solidly under Persian rule for two centuries». [Παρενθετικά η τελευταία επανάσταση έγινε τα χρόνια του Ξέρξη] Το δεύτερο χωρίο μιλά και για την επίθεσή του εναντίον της Αιγύπτου και της θρησκείας του Άμμωνα Ρα: «Ένα χρόνο μετά την ανάρτησή του στο θρόνο, ο Ξέρξης κατέλαβε την Αίγυπτο που είχε επαναστατήσει και λεηλάτησε τα ιερά που βρισκόντουσαν στο Δέλτα του Νείλου. Ακολούθως υπέταξε την Βαβυλώνα, που είχε επίσης επαναστατήσει, ενώ δεν σεβάστηκε το ιερό του προστάτη θεού της πόλης, του Μαρδούκ. Έκλεψε το χρυσό άγαλμα του θεού των Βαβυλωνίων και σκότωσε τους ιερείς του ναού του.» Οι επαναστάσεις που έγιναν τότε είχαν πιθανώς ως αίτιο την θέληση του Ξέρξη να εξαφανίσει όλες τις πολυθεϊστικές θρησκείες, κάτι που συμβάδιζε με τα συμφέροντα του Ναού της Ιερουσαλήμ που πρέσβευε τον μονοθεϊσμό. Έτσι ο «θεόςβασιλιάς» Ξέρξης κήρυξε τον πόλεμο στον Ρα, στον Μαρδούκ και στον Δία, αφού πρώτα η γυναίκα του, για τα συμφέροντα του Ναού του Γιαχβέ (και του ταμείου του), τον γέμισε με υπεροψία, προκειμένου να επιτύχει μία αρχαία παγκόσμια μονοθεϊστική θρησκεία με ιουδαϊκά και ζωροαστρικά στοιχεία, του θεού της οποίας (θεού με στοιχεία Γιαχβέ και Αχούρα Μάζντα) πρεσβευτής στη Γη θα ήταν ο περσικοεβραϊκής καταγωγής βασιλέας, απόγονος του Ξέρξη και της Εσθήρ. Ευτυχώς η προσπάθεια αυτή απέτυχε τόσο με τον Γ΄ Περσικό πόλεμο, όπου οι Έλληνες νίκησαν την περσική πολεμική μηχανή (Σαλαμίνα και Πλαταιές), όσο και με τη δολοφονία του θεού-βασιλέα πριν προλάβει να ολοκληρώσει τα σχέδιά του. Πιστεύω πως αυτά φτάνουν για να αιτιολογήσουν τα όσα έγραψα στην εργασία για τους Περσικούς πολέμους. Περνάω λοιπόν στον άλλο μεγάλο θρησκευτικό πόλεμο, τον αρχαιότερο, τον Τρωικό. Στην εργασία μου υποστηρίζω πως το ζήτημα της ηθικής της μονογαμίας ήταν ο θρησκευτικός λόγος του πολέμου. Από την Ιλιάδα του Ομήρου, όπου διαβάζουμε για τους θεούς που υποστήριζαν τους Αχαιούς και για αυτούς που υποστήριζαν τους Τρώες, οι οποίοι «εκπροσωπούνταν» από τα αντίστοιχα ιερατεία, μαθαίνουμε πώς τον καιρό εκείνο υπέρ της Τροίας ήταν οι θεοί – τα ιερατεία των θεών – Αφροδίτη, Άρης και Απόλλων. Με εξαίρεση τον τελευταίο που ήταν ο «πολιούχος» θεός της Τροίας, οι άλλοι δύο πρέσβευαν μία διαφορετική νοοτροπία από αυτή της δυτικής Ελλάδας. Η διαφορετική αυτή νοοτροπία έκρινε σωστή την αρπαγή μίας παντρεμένης γυναίκας από τον άντρα της και τον «ανίερο» δεύτερο γάμο της. Από μύθους μαθαίνουμε ότι σε πιο παλιές εποχές την Τροία ευνοούσαν και άλλοι θεοί (Αθηνά, Ποσειδών, Ζευς κοκ.), οι οποίοι όμως δυσαρεστημένοι από την κακή επιρροή που δεχόταν η τρωική συμμαχία από τους Χετταίους, τη διαφθορά των κατοίκων από το χρήμα που κέρδιζε η πόλη από την

οικονομική εκμετάλλευση του λεγόμενου «δρόμου του χαλκού» και από τον εκβαρβαρισμό των ηθών, σε τέτοιο βαθμό ώστε να αμφισβητείται ακόμα και η δύναμη της βασίλισσας των θεών Ήρας, η οποία ευλογούσε και προστάτευε τους γάμους, άλλαξαν στρατόπεδο και τάχθηκαν με το πλευρό των ηθικότερων Αχαιών. Έτσι όλοι οι θεοί που πρέσβευαν την ηθική νοοτροπία (Αθηνά, Ήρα, Ποσειδών, Ήφαιστος κλπ.) πλειν του Απόλλωνα που είχε υπό την προστασία του την πόλη της Τροίας μαζεύτηκαν στο στρατόπεδο των Αχαιών. Σ’ αυτούς τους θεούς, οι Αχαιοί προσωποποιούσαν τον ηθικό και ελληνικό-μη βαρβαρίζοντα τρόπο ζωής, ενώ οι θεοί των Τρώων ενσάρκωναν άλλες νοοτροπίες, επηρεασμένες από άλλους λαούς. Η σύγκρουση των δύο στρατοπέδων δεν άργησε να επέλθει, καθώς ο Ατρείδης Αγαμέμνονας, με τη βοήθεια των δυτικών ιερατείων, φανάτισε το λαό εναντίων των Τρώων, ο πρίγκιπας των οποίων Πάρης παραβίασε 1ον : τον ιερό νόμο της φιλοξενίας / 2ον : τον ολύμπιο κώδικα ηθικής /και 3ον : τη βούληση των θεών. Έτσι μετά από έναν πόλεμο δέκα ετών, η Τροία αλώθηκε με νίκη των Αχαιών, μαζικές σφαγές των κατοίκων και καταστροφή ναών. Το τελευταίο αναφέρει και ο Όμηρος στην Οδύσσεια ως αιτία της οργής του Ποσειδώνα εναντίων των «ιερόσυλων» Αχαιών που έκαψαν τα ιερά και καταπάτησαν τα άδυτα των ναών, σφάζοντας παράλληλα ιερείς και ικέτες των θεών. Όσον αφορά αυτό που γράφω ότι «Αποτέλεσμα του πολέμου υπήρξε η πτώση των βασιλείων του χαλκού και η άνοδος του σιδήρου.», εννοώ: è è è è è è è è è è è è è è

Την Την Την Τον Την Την Την Την Την Την Την Την Την Την

άλωση της Τροίας. πτώση της Χατούσσας. κατάλυση του κράτους των Χετταίων. περιορισμό της Αιγύπτου στην Αφρική. πτώση του Ουγκαρίτ. επικράτηση των Λαών της Θάλασσας στην Μεσόγειο θάλασσα. άνοδο του φοινικικού κράτους. πτώση των κρατών της Μεσοποταμίας. κάθοδο των Δωριέων. πτώση των Αχαϊκών βασιλείων. άλωση των Μυκηνών. ίδρυση της «νέας» δωρικής Σπάρτης. έλευση του πρώιμου ελληνικού μεσαίωνα – μεταβατικά χρόνια. δημιουργία της Περσικής αυτοκρατορίας.

Το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι ότι: «Το Σχέδιο Του Θεού ήθελε η αγριότητα του Άρη να προκαλέσει μία ριζική αλλαγή στον πολιτικό χάρτη της Μικράς Ασίας. Και αυτή η αλλαγή να λειτουργήσει καταλυτικά στην έκβαση του πολέμου. Ήθελε την πτώση των βασιλείων του χαλκού και την άνοδο του σιδήρου. Ήθελε ο κόσμος που όλοι τότε ήξεραν να παρέλθει και όλα όσα ήξεραν οι άνθρωποι της εποχής να αλλάξουν, το ίδιο το ανθρώπινο γένος θα πέρναγε σε μία νέα φάση, σε ένα νέο γένος, στο λεγόμενο Σιδηρούν Γένος των ανθρώπων!» (Ο Δρόμος του Χαλκού, κεφάλαιο η΄, υποκεφάλαιο 3ο )

Εργασία 2η: Κατά τη γνώμη μου, το στοιχείο της λανθασμένης θρησκευτικότητας σε μία οποιαδήποτε θρησκεία είναι ο θρησκευτικός φανατισμός ενάντια στους πιστούς των άλλων θρησκειών αλλά και οι πολιτισμικές καταστροφές και οι θρησκευτικοί πόλεμοι στους οποίους μπορεί να καταλήξει. Δυστυχώς το φαινόμενο του θρησκευτικού φανατισμού βρίσκεται λίγο-πολύ σε όλες τις θρησκείες, μέχρι και στη θρησκεία της αγάπης, τον

Χριστιανισμό. Σε αυτή μου την εργασία θα παραθέσω στοιχεία από την επιρροή του θρησκευτικού φανατισμού κάποιων θρησκειών έναντι άλλων και θα ασχοληθώ και με τα πρόσωπα και τις πολιτικές-πολεμικές σκοπιμότητες οι οποίες οδήγησαν στον φανατισμό αυτό. Θα αρχίσω από το απώτατο παρελθόν για να φτάσω μέχρι και τις μέρες μας, αναφέροντας τα ποιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, τα περισσότερα από τα οποία ήδη γνωρίζουμε. Εκτός βέβαια από τις θρησκευτικές συγκρούσεις μεταξύ θρησκειών θα αναφερθώ και σε ανάλογες συγκρούσεις δογμάτων και θρησκευτικών ιδεών. 1. Το πρώτο ιστορικά αποδεδειγμένο παράδειγμα ενός δογματικού – αλλά και εμφύλιου – πολέμου τοποθετείται χρονικά στις αρχές του 12ου προ Χριστού αιώνα και πήρε διαστάσεις παγκοσμίου – για την εποχή – πολέμου. Όλα άρχισαν στην Ελλάδα (που εκτινόταν τότε και στη Μ. Ασία), η οποία είχε χωριστεί στα βασίλεια της Δύσης και σε αυτά της Ανατολής. Στον πόλεμο αυτό πήραν μέρος Έλληνες, Αιγύπτιοι, Χετταίοι, Φοίνικες – λαοί της θάλασσας και γερμανοελληνικές και δωρικές φυλές από την Ευρώπη. Ο πόλεμος αυτός είναι στις μέρες μας γνωστός ως Τρωικός και ως σκοπό του είχε την απόκτηση της κύριας εμπορικής αρτηρίας χαλκού που περνούσε από την Τροία. Παρ’ όλα αυτά, και οι δύο πλευρές – και ιδιαίτερα οι «δυτικοί» Αχαιοί – είχαν έντονο δογματικό φανατισμό εξ’ αιτίας της διαφορετικής αντίληψης τους ως προς το θέμα της πολυγαμίας. Ο Πάρης, ο γιος του Πριάμου αντιπροσώπευε την πολυγαμική αντίληψη των Τρώων, ενώ παράλληλα, οι θεότητες Αφροδίτη και Άρης τις οποίες λάτρευαν οι Τρώες συμβόλιζαν – και ευνοούσαν – τις εξωγαμιαίες σχέσεις. Απ’ την άλλη πλευρά, ο Ατρείδης Μενέλαος υπήρξε υποστηρικτής της μονογαμικής αντίληψης των Αχαιών. Οι δε θεότητες των Αχαιών ήταν η Ήρα, προστάτιδα του γάμου, η Αθηνά, που πρέσβευε την αγνότητα και ο Ήφαιστος που, κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν σε έντονη έχθρα με τον αδελφό του Άρη ο οποίος διατηρούσε παράνομη σχέση με τη γυναίκα του, την Αφροδίτη. Αυτές οι δύο αντιλήψεις λοιπόν, σε συνδυασμό με την ανάγκη για εισαγωγή μεγαλύτερων ποσοτήτων χαλκού – από τον οποίο φτιάχνονταν τα όπλα της εποχής – έκαναν τον Αχαιό αρχιστράτηγο Ατρείδη Αγαμέμνονα να φανατίσει το λαό υπέρ της ηθικής της μονογαμίας και να επιτεθεί με όλες του τις δυνάμεις στην Τροία. Μετά την πτώση της Τροίας, κατά τον Όμηρο, οι νικητές Αχαιοί κατέκαψαν και διέλυσαν όλους τους τρωικούς ναούς, χωρίς να σεβαστούν τους ηττημένους θεούς και αφάνισαν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Τα παραπάνω οφείλονται στο θρησκευτικό φανατισμό. Αποτέλεσμα του πολέμου υπήρξε η πτώση των βασιλείων του χαλκού και η άνοδος του σιδήρου. Η τρωική συμμαχία καταλύθηκε, το κράτος των Χετταίων σβήστηκε από το χάρτη, η Αίγυπτος συρρικνώθηκε και περιορίστηκε στην Αφρική, τα βασίλεια του Άργους – πλειν ελαχίστων – αποδυναμώθηκαν και κατακτήθηκαν από τους Δωριείς… Ο κόσμος άλλαξε ριζικά. 2. Ο επόμενος μεγάλος θρησκευτικός πόλεμος έγινε αρκετά αργότερα και ήταν ο πόλεμος Ελλήνων και Περσών, από το 492 ως το 479 προ Χριστού. Αν και τα αίτιά του ήταν επεκτατικά, οι Έλληνες είχαν θρησκευτικά πιστεύω που μπορούσαν να καταλύσουν την απόλυτη μοναρχία του Πέρση βασιλιά αν πέρναγαν και στην αχανή περσική αυτοκρατορία. Οι Έλληνες δεν θεοποιούσαν ποτέ τους βασιλείς τους – αν και τους θεωρούσαν μακρινούς απογόνους θεών – και σε καμία περίπτωση δεν προσκυνούσαν με την δουλοπρεπή κίνηση του γονατίσματος ούτε τους βασιλιάδες ούτε τους θεούς τους, τους μεν πρώτους επειδή τους θεωρούσαν ανθρώπους, τους δε δεύτερους λόγω του ότι τους θεωρούσαν γενάρχες της ελληνικής φυλής και τους λάτρευαν ως μακρινούς πατέρες και μητέρες τους που κατέχουν θεϊκές δυνάμεις και αθανασία. Αντιθέτως, στην Περσία, ο βασιλέας θεωρούταν θεός επί Γης και πως όλοι όφειλαν να φέρονται δουλικά και με πολύ φόβο και να γονατίζουν για να φιλήσουν το χώμα κάτω από τα «θεϊκά πόδια του βασιλιά». Η παράβαση του παραπάνω νόμου συμπεριφοράς και η αμφισβήτηση της θεϊκής φύσης του βασιλιά είχε για ποινή την εκτέλεση του «βλάσφημου απίστου». Πλειν τούτου ο μύθος ότι οι βασιλιάδες των Περσών ήταν απόγονοι του Μήδου, του γιου της Μήδειας και του Αιγαία, του μυθικού βασιλιά των Αθηνών, ο οποίος εξορίστηκε μαζί με τη μητέρα του από την Αθήνα όταν προσπάθησαν να δολοφονήσουν

τον νόμιμο κληρονόμο Θησέα, προκειμένου να σφετεριστούν τον αθηναϊκό θρόνο, ήταν ίσως ακόμα ένας μυθολογικός λόγος της επίθεσης των Περσών κατά της Αθήνας. Τέλος στην περίπτωση του Γ΄ Περσικού πολέμου υπήρξε και η θρησκευτική αντίθεση μονοθεϊσμού και πολυθεϊσμού. Ο Πέρσης βασιλιάς Ξέρξης, ο οποίος αυτοαποκαλούταν ο «μοναδικός» θεός-βασιλιάς, δέχθηκε μεγάλη επιρροή από την εβραϊκής καταγωγής δεύτερη γυναίκα του Εσθήρ, η οποία είχε κοντινούς συγγενείς στο Ναό της Ιερουσαλήμ. Όταν ο Ξέρξης ετοιμαζόταν να κάνει διωγμό στους Εβραίους, η Εσθήρ προωθήθηκε για να γίνει γυναίκα του Ξέρξη. Αφού αυτός την ερωτεύτηκε και την παντρεύτηκε και ακύρωσε την εξολόθρευση των Εβραίων, το νόμιμο πλέον ιερατείο της Ιερουσαλήμ θέλησε να επεκτείνει τον ιουδαϊσμό και έτσι να αυξήσει τα κέρδη του – τις προσφορές των πιστών – κάνοντάς τον κύρια θρησκεία της Περσίας, υιοθετώντας την ελέω Θεού βασιλεία για τη συνέχιση του βασιλικού θεσμού που μετά τον Ξέρξη θα είχε εβραϊκής καταγωγής βασιλείς. Αυτό είχε ως προϋπόθεση την εξάλειψη των πολυθεϊστικών θρησκειών. Έτσι ο Ξέρξης, υπό την επιρροή της Εσθήρ κήρυξε τον πόλεμο πρώτα ενάντια της Βαβυλώνας και της θρησκείας του Μαρδούκ και έπειτα ενάντια της Ελλάδος και της θρησκείας του Διός. Αποτέλεσμα του άγριου ελληνοπερσικού πολέμου ήταν η καταστροφή πολλών πόλεων και ιερών στην Ελλάδα αλλά και αναρίθμητα ανθρώπινα θύματα στις μάχες και εκτός αυτών. Μετά τον πόλεμο, ο Ξέρξης δολοφονήθηκε από ιερείς του Μαρδούκ και έτσι τα σχέδια του Ναού καταστράφηκαν. 3. Η επόμενη μεγάλη θρησκευτική σύγκρουση άρχισε το έτος 30 μετά Χριστόν και συνεχίστηκε ως το 313 μετά Χριστόν, που υπογράφτηκε το διάταγμα των Μεδιολάνων. Με την εμφάνιση του Χριστιανισμού, άρχισαν να υπάρχουν θρησκευτικές αντιπαραθέσεις με τις παλαιότερες μονοθεϊστικές και πολυθεϊστικές θρησκείες. Το έτος 33 μετά Χριστόν, ο διοικητής της Ιουδαίας Πόντιος Πιλάτος, αναγκάστηκε μετά από πίεση των Φαρισαίων να στείλει τον Ιησού Χριστό για σταύρωση. Ο Θεάνθρωπος σταυρώθηκε, πέθανε και τρεις μέρες αργότερα θεάθηκε αναστημένος. Σαράντα μέρες αργότερα αναλήφθηκε στους Ουρανούς και από τότε η νέα πίστη άρχισε να εξαπλώνεται. Αυτό δεν άρεσε στα ιερατεία της εποχής. Το εβραϊκό ιερατείο, καταδικάζοντας τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο σε θάνατο δια λιθοβολισμού, έκανε την αρχή μίας εποχής διωγμών των Χριστιανών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα πολυθεϊστικά ιερατεία της Ρώμης, χάνοντας πιστούς και κέρδη, αποφάσισαν να αφανίσουν την πίστη στη νέα θρησκεία ενώ οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες που ήθελαν να λατρεύονται σα θεοί από το λαό, ενέκριναν τους διωγμούς για να διατηρήσουν την απόλυτη μοναρχία τους που στηριζόταν στον θρησκευτικό φόβο προς τον αυτοκράτορα. Άγριοι διωγμοί ξέσπασαν εναντίων των Χριστιανών, οι οποίοι κρύβονταν στις κατακόμβες για να σωθούν από τις σφαγές των φανατισμένων υπέρ του αυτοκράτορα και του πολυθεϊσμού στρατιωτών. Μετά από σχεδόν τρεις αιώνες διωγμών και αφού η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διαιρέθηκε σε τέσσερα τμήματα, βρέθηκε ένας Ρωμαίος αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος ο Α΄, ο οποίος συνειδητοποίησε τη δύναμη της νέας θρησκείας και φανατίζοντας τους Χριστιανούς υπηκόους του κήρυξε ιερό πόλεμο στους πολυθεϊστές αυτοκράτορες των άλλων τμημάτων της διαιρεμένης αυτοκρατορίας. Το 313 μετά Χριστόν συνυπέγραψε με τον Αύγουστο Λικίνιο, το διάταγμα των Μεδιολάνων κατά το οποίο θα υπήρχε θρησκευτική ελευθερία για όλους και ο καθένας θα μπορούσε να πιστεύει σε όποιο θεό θέλει. Ο θεσμός του θεού-αυτοκράτορα αντικαταστήθηκε από τον θεσμό του ελέω Θεού αυτοκράτορα και ο Κωνσταντίνος με αυτό τον τίτλο νίκησε τον Λικίνιο και έγινε μονοκράτορας της βυζαντινής αυτοκρατορίας το 324 μετά Χριστόν. 4. Αν και το διάταγμα των Μεδιολάνων προέβλεπε την ανεξιθρησκία, μετά την σύντομη βασιλεία του δωδεκαθεϊστή ελληνολάτρη αυτοκράτορα Ιουλιανού που προσπάθησε να αναβιώσει την ολύμπια θρησκεία, ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Β΄, σε όλη τη διάρκεια της βασιλείας του ήταν ενάντια στην παλιά θρησκεία. Φανάτιζε τους Χριστιανούς και τους προέτρεπε να καταστρέφουν τους αρχαίους ναούς και να σκοτώνουν τους ιερείς και τους πιστούς των δωδεκαθεϊστών. Στην εποχή του καταστράφηκε τα χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός στην Ολυμπία το οποίο είχε φιλοτεχνήσει ο μέγας γλύπτης Φειδίας και ανήκε στα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, αλλά και μέρος του συγκροτήματος της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, η οποία

ήταν γεμάτη με όλη τη γνώση του αρχαίου κόσμου. Αποκορύφωμα των πράξεών του δε υπήρξε η λήξη των αρχαίων Ολυμπίων Αγώνων αλλά και το κλείσιμο όλων των αρχαίων μαντείων. Ο φανατισμός που εμφύσησε στους οπαδούς του ο Θεοδόσιος Β΄ δολοφόνησε μία αρχαία θρησκεία χιλιάδων χρόνων, πολλούς ανθρώπους, πολλά έργα τέχνης και πολλές από τις αρχαίες γνώσεις (επιστημονικές, ιατρικές, ιστορικές, αστρονομικές, γεωμετρικές, τεχνολογικές κοκ.) που θεωρήθηκαν ειδωλολατρικές. Στο όνομα της θρησκείας της αγάπης λοιπόν, ο Θεοδόσιος ο Β΄ βύθισε την επικράτειά του σε ένα βυζαντινό μεσαίωνα… 5. Ο επόμενος θρησκευτικός φανατισμός έγινε από τον αυτοκράτορα Ηράκλειο το 614 μετά Χριστόν, όταν η Παλαιστίνη κατελήφθη από τους Πέρσες και εκλάπη ο Τίμιος Σταυρός ως λάφυρο πολέμου. Ο Ηράκλειος τότε, εκμεταλλεύθηκε το γεγονός αυτό για να φανατίσει τους στρατιώτες του δίνοντας έτσι στον πόλεμο εναντίων των Περσών έναν «ιερό» χαρακτήρα. Ακολούθησε μία σειρά νικηφόρων μαχών ως το 628 μετά Χριστόν και ο Ηράκλειος νίκησε το περσικό κράτος και ανέκτησε το πολύτιμο κειμήλιο του Τιμίου Σταυρού. Αν και ο θρησκευτικός φανατισμός αυτός έκανε στρατιωτικά καλό στο Βυζάντιο, προκάλεσε πολλές καταστροφές στους εχθρούς στο όνομα της θρησκείας της αγάπης, κάνοντάς το λαό να ξεχάσει το «βάρβαροι μεν, άνθρωποι δε» και γεμίζοντας τον με θρησκευτικό μίσος που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την αγάπη του Χριστού. 6. Η εμφάνιση του Ισλάμ, μίας θρησκείας που από τη φύση της φανάτιζε τους πιστούς και τους παρακινούσε να κάνουν «ιερό» επεκτατικό πόλεμο, προκάλεσε μεγάλες καταστροφές, τόσο στο Βυζάντιο, όσο και σε άλλα κράτη σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική. Το 633 και το 634 μετά Χριστόν, το Χαλιφάτο κήρυξε πόλεμο στην Περσία και στο Βυζάντιο αντίστοιχα. Ως το 651 η Περσία καταλύεται ενώ το Χαλιφάτο συνεχίζει να επεκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Μέχρι το 750 μετά Χριστόν κατέκτησαν τη Συρία, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο από το Βυζάντιο, ενώ παράλληλα επεκτάθηκαν σε όλη τη βόρεια Αφρική και πέρασαν στην Ισπανία. Από τότε και στο εξής θα γίνονταν όλο και πιο δυνατοί. Τόσα κράτη έπεσαν και τόσοι άνθρωποι σφαγιάστηκαν και όλα αυτά λόγω του θρησκευτικού τους φανατισμού. 7. Λίγο καιρό αργότερα ακολούθησε η επόμενη μεγάλη θρησκευτική σύγκρουση που λίγο έλλειψε να διαλύσει τη βυζαντινή αυτοκρατορία. Αυτή ήταν η εικονομαχία που άρχισε από τον αυτοκράτορα Λέοντα Γ΄, ο οποίος προερχόμενος από μία περιοχή της Μ. Ασίας έντονα επηρεασμένη από τις ανθεικονικές αντιλήψεις των Ιουδαίων και του Ισλάμ, αποφάσισε με την αφορμή των ακροτήτων μερικών ιερέων και ενός σεισμού, να καταργήσει την αναπαράσταση του Θεανθρώπου και των Αγίων σε εικόνες. Μεγάλο μέρος του λαού αντέδρασε καθώς η αναπαράσταση του Θείου σε εικόνα ήταν αναπόσπαστο στοιχείο της παράδοσής του που είχε τις ρίζες του στην αρχαία θρησκεία. Ο Λέων ο Γ’ και αργότερα ο Κωνσταντίνος ο Ε΄ έκαναν μεγάλες προσπάθειες να αλλάξουν αυτό το «ειδωλολατρικό» κατ’ αυτούς συνήθειο και έκαναν διωγμούς εναντίων των εικονολατρών κατά τους οποίου καταστράφηκαν πολλές εικόνες – δείγματα βυζαντινής τέχνης – πέθαναν πολλοί άνθρωποι και πολλά μοναστήρια δέχθηκαν επίθεση. Παράλληλα το Ελλαδικό θέμα επαναστάτησε και πολιόρκησε την Κωνσταντινούπολη, αλλά ηττήθηκε λόγω της χρήσης του υγρού πυρός. Όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα του θρησκευτικού φανατισμού που γινόταν και από τις δύο πλευρές. Όταν όμως ο Κωνσταντίνος ο Ε΄ πέθανε και, λόγω του ότι ο γιος του ήταν ανήλικος, την αντιβασιλεία ανέλαβε η Ειρήνη η Αθηναία, συγκλήθηκε η Ζ΄ Οικουμενική σύνοδος (787 μετά Χριστόν) όπου οι εικόνες νομιμοποιήθηκαν εφ’ όσον δεν λατρευόταν το υλικό τους αλλά το πρόσωπο που απεικόνιζαν. Αργότερα ξέσπασε και δεύτερη εικονομαχία από τον Λέοντα τον Ε΄, η οποία τερματίστηκε από την Αυγούστα Θεοδώρα το 843 μετά Χριστόν. 8. Το Βατικανό, φοβούμενο τον φανατισμό των Ισλαμιστών, απάντησε φανατίζοντας και τους Χριστιανούς τους οποίους και έστειλε στους Αγίους Τόπους ώστε με τις Σταυροφορίες να νικηθεί το κράτος των Ισλαμιστών. Έγιναν τότε τρομερές συγκρούσεις μεταξύ Χριστιανών και Ισλαμιστών. Παρά όμως τις πρώτες επιτυχίες τους, οι Χριστιανοί τελικά νικήθηκαν. Στις τελευταίες μάλιστα Σταυροφορίες, οι Ευρωπαίοι βασιλείς οδήγησαν τα φανατισμένα πλήθη όχι ενάντια των Ισλαμιστών, αλλά εναντίων

των Βυζαντινών Χριστιανών οι οποίοι είχαν απλά διαφορετικό δόγμα. Έτσι, το 1203 μετά Χριστόν η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Σταυροφόρων, αν και ανακτήθηκε το 1261 από τον Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο. 9. Από την δεύτερη Άλωση της Πόλης το 1453, ως και την ανεξαρτητοποίηση της Ελλάδας το 1830, οι κατακτητές Τούρκοι έδηξαν όλη τη βαρβαρότητα και το θρησκευτικό τους φανατισμό ενάντια στους Χριστιανούς. Αρχίζοντας από την καταστροφή των χριστιανικών εκκλησιών και τις βίαιες εκτελέσεις των Χριστιανών, οι Τούρκοι προσπάθησαν να αφανίσουν το ελληνοχριστιανικό στοιχείο από την αυτοκρατορία τους. Αυτή όμως η φανατική αντιμετώπιση εναντίων του ελληνικού πληθυσμού προκάλεσε μία σειρά επαναστάσεων σε όλα τα βαλκάνια που κατάφεραν τελικά να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό με τη βοήθεια και των Ευρωπαϊκών δυνάμεων. 10. Μία άλλη σελίδα της παγκόσμιας ιστορίας που τη χαρακτηρίζει ο θρησκευτικός φανατισμός είναι η κατάληψη της Αμερικής από τους Ευρωπαίους. Από το 1492 όπου ανακαλύφθηκε η Αμερική, άρχισε η επιθυμία κατάκτησής της. Έτσι οι Ευρωπαίοι βασιλείς φανάτισαν το λαό που έστελναν να αποικίσει τη νέα ήπειρο πως οι κάτοικοί της είναι «βάρβαροι» και «αντίθρησκοι ειδωλολάτρες». Έτσι οι Ευρωπαίοι κατακτητές άρχισαν να κατακτούν μία-μία της περιοχές των ιθαγενών και να αφανίζουν «στο όνομα του Χριστιανισμού» τους απίστους πληθυσμούς. Έτσι έπεσαν οι αυτοκρατορίες των Αζτέκων και των Ίνκας ενώ όλα τα χρυσά τεχνουργήματα που βρέθηκαν κατέληξαν να γίνουν νομίσματα στα χέρια των κατακτητών. Ολόκληροι πληθυσμοί εξολοθρεύτηκαν τότε και όσοι επιβίωσαν του πολέμου κατέληξαν εργάτες σε ορυχεία. Για ακόμα μια φορά ο φανατισμός – σε συνδυασμό και με τη φιλαργυρία αυτή τη φορά – κατέστρεψε τον πολιτισμό, αυτή τη φορά σε μία ολόκληρη ήπειρο… 11. Ακόμα και στις μέρες μας, ο φανατισμός των Ισλαμιστών της τουρκοκρατούμενης Κύπρου – σε συνδυασμό με πολιτικές σκοπιμότητες της Τουρκίας – είναι αυτός που τους οδηγεί στο να λεηλατούν και να καταστρέφουν τις χριστιανικές εκκλησίες αλλά και τους αρχαιοελληνικούς ναούς της βόρειας Κύπρου. Φτάνουμε έτσι στο σημείο να παρακολουθούμε κατά καιρούς μέσα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τις βαρβαρότητες αυτές των γειτόνων μας οι οποίες οφείλονται στον αντιχριστιανικό και ανθελληνικό φανατισμό που δέχονται από το τουρκικό κράτος παρά το γεγονός ότι αυτό δεν συμβαδίζει με την «ευρωπαϊκή» πορεία της Τουρκίας, για την οποία λένε οι Τούρκοι. 12. Στις μέρες μας, σε όλο τον κόσμο υπάρχει μεγάλο πρόβλημα από την τρομοκρατία των θρησκευτικά φανατισμένων Μουσουλμάνων αλλά και από το μεγάλο επίσης φανατισμό των Εβραίων κατά των Μουσουλμάνων οι οποίοι έχουν συμπαρασύρει και τη Δύση σε ένα θρησκευτικό πόλεμο ο οποίος στην πραγματικότητα δεν είναι δικός της. Από το φανατισμό αυτό ξεκίνησαν πολλοί πόλεμοι των μουσουλμανικών κρατών με το Ισραήλ αλλά και πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις όπως αυτή των Δίδυμων Πύργων στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001. Η τρομοκρατία αυτή οδήγησε την Αμερικάνικη κυβέρνηση να πολεμήσει το Ιράκ και το Ιράν καθώς και να φανατίσει κι αυτή όσο μπορεί το στρατό της εναντίον των Μουσουλμάνων. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα θρησκευτικού φανατισμού στην ιστορία του ανθρώπου. Όλες οι περιπτώσεις αυτές του φανατισμού, επέφεραν μεγάλες καταστροφές, υλικές και πολιτισμικές και πολλούς θανάτους ενώ παράλληλα φούντωσαν το μίσος των ανθρώπων μεταξύ τους. Ο φανατισμός λοιπόν, κατά τη γνώμη μου είναι κάτι παράλογο πλειν καταστροφικό για την ανθρωπότητα. Η ανάγκη των ανθρώπων για πίστη σε κάποια θρησκεία είναι κάτι που βρίσκεται στη φύση του ανθρώπου, καθώς έτσι προσπαθούν να προσεγγίσουν την αλήθεια. Το να θέλει κάποιος να μοιραστεί την πίστη του με κάποιον άλλον είναι επίσης ανθρώπινο. Το να θέλει όμως να επιβάλει με τη βία την άποψή του – ακόμα και αν αυτή είναι σωστή – στον άλλον είναι κάτι ενάντια στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο ελεύθερο να επιλέξει το τι θα πιστέψει και το τι θα ασπαστεί και κανείς άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να του το στερήσει.

Όπως λοιπόν και ο Μέγας Αλέξανδρος, που κατέκτησε την αχανή περσική αυτοκρατορία, άφησε τους κατοίκους να πιστεύουν στους δικούς τους θεούς και να μιλούν την δική τους γλώσσα και να έχουν τα δικά τους ήθη και έθιμα, έτσι και ο κάθε άνθρωπος, από τον εκάστοτε πλανητάρχη ως τον πιο ταπεινό και ασήμαντο πάνω στη Γη, πρέπει να σέβονται τη διαφορετικότητα των ανθρώπων σε όλους τους τομείς. Και όπως ο Ιησούς Χριστός, δίδαξε στους ανθρώπους την Αλήθεια, αλλά δεν τους ανάγκασε να την ασπαστούν – αν και μπορούσε να το κάνει – παρά προσπαθούσε με το λόγο να τους πείσει, έτσι και όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να μεταλαμπαδεύουμε μεν την Αλήθεια, αλλά χωρίς ποτέ να παραβιάζουμε την ελεύθερη βούληση των συνανθρώπων μας. Εγώ ταύτην γνώμην αποφαίνομαι: Αν οι άνθρωποι άφηναν τελικά τον θρησκευτικό φανατισμό, πιστεύοντας όμως ακλόνητα στις θρησκείες τους, τότε ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος και η νοοτροπία των ανθρώπων πραγματικά ελεύθερη.

Εργασία 1η : Δεδομένου του ότι οι περισσότεροι από τους συμμαθητές μου θα ασχοληθούν στην εργασία τους με το Χριστιανισμό ή με κάποια άλλη σύγχρονη θρησκεία, εγώ θα ασχοληθώ με μία ακόμα παλαιότερη θρησκεία, οικία στους Έλληνες, η οποία εξακολουθεί να υπάρχει στις μέρες μας, αν και με μικρό αριθμό πιστών. Ομιλώ δια την των αρχαίων ημών προπατόρων ολύμπια θρησκεία. Στην εργασία μου θα ασχοληθώ, με μία μεγάλη τελετή αυτής της θρησκείας που έγινε στο κοντινό παρελθόν στην Αθήνα, η οποία προωθημένη από Αμερικανούς προβλήθηκε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης – εκτός από την Ελλάδα – και όχι μόνο. Καθώς λέγεται, όλα άρχισαν όταν Αμερικανοί επιστήμονες εντόπισαν ένα τεραστίων διαστάσεων ουράνιο σώμα να προσεγγίζει απειλητικά τον γαλάζιο πλανήτη μας. Η NASA λοιπόν, αφού συνειδητοποίησε πως δεν μπορούσε να αποτρέψει με την δικιά της τεχνολογία την βίαιη πρόσκρουση, η οποία θα γινόταν μέσα σε μία δεκαετία και θα αφάνιζε τη ζωή από τη Γη, αποφάσισε να βάλει σε εφαρμογή το πρόγραμμα «2001 Mars Odyssey». Στις 28 Ιουνίου λοιπόν του 2001, στις Στήλες του Ολυμπίου Διός, πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη ίσως θρησκευτική επίκληση προς τους Ολύμπιους δώδεκα θεούς. Η «Μυθωδία», όπως ονομάστηκε, χρηματοδοτήθηκε από το προαναφερθέν πρόγραμμα (συνολικού κόστους εφτά εκατομμυρίων δολαρίων) της NASA και εκπέμφθηκε σε όλα τα κράτη της Γης, αλλά και στο μακρινό διάστημα και συγκεκριμένα στον δορυφόρο Δήμο του πλανήτη Άρη, αλλά και σε άλλα ουράνια σώματα εντός και εκτός του ηλιακού μας συστήματος, μέσω των δορυφόρων που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη. Η σύνθεση της μυθωδίας ανατέθηκε στον κ. Βαγγέλη Παπαθανασίου, του οποίου η μουσική χάρισε μία «μαγευτική» δύναμη στην εκπομπή αυτή προς το αχανές διάστημα. Στην επίκληση αυτή συμμετείχαν και οι σοπράνος Kathleen Battle και Jessye Norman, η μητροπολιτική λονδρέζικη ορχήστρα με τον κ. Blake Neely, η χορωδία της ελληνικής εθνικής Λυρικής Σκηνής, με την κα. Φανή Παλαμήδι, η ελληνική Εθνική Όπερα (κρουστά) και άλλοι καλλιτέχνες. Η γλώσσα στην οποία έγινε η μυθωδία ήταν τα αρχαία ελληνικά. Το σήμα της μυθωδίας έφτασε στον πλανήτη Άρη στις 23 Οκτωβρίου του ίδιου έτους. Αυτή όμως η δέηση στους Ολύμπιους δώδεκα φαίνεται πως είχε ανταπόκριση, καθώς, λίγο καιρό αργότερα, μυστηριωδώς, το ουράνιο σώμα που πλησίαζε τη Γη άλλαξε πορεία και άρχισε να απομακρύνεται. Ακολουθούν τα δέκα video των δέκα πράξεων της Μυθωδίας. Συμβουλεύω τον ακροατή να

μην παρασυρθεί από τη μουσική αρμονία, αλλά να προσπαθήσει να ακούσει τα λόγια…