Kleine Kamer, Groot Taboe

Kleine kamer, groot taboe Ze zijn niet uit ons dagelijkse leven weg te denken. Zij wijzen ons de weg naar de verlichting en bieden hoop bij hoge nood. De toiletbordjes, bedrukt met representaties van het vrouwelijke of het mannelijke geslacht. Sinds het fenomeen ‘damestoilet’ zijn intrede in onze maatschappij heeft gedaan eist de ethiek dat beide geslachten gescheiden hun boodschap afleveren. Van jongs af aan leert het nageslacht dat het niets te zoeken heeft achter de deur met de tegenovergestelde geslachtsrepresentatie. Om dit punt kracht bij te zetten worden er misselijkmakende geruchten verspreid over elkanders heiligdom. De herentoilet stinkt omdat haar bezoekers hun derde been niet recht kunnen houden. De damestoilet riekt naar gestold levensvocht omdat haar bezoekers hun tampons en maandverbanden in alle hoeken achterlaten. In beide gevallen dus geen plek om over naar huis te schrijven. Waarom is het toch zo dat de dame en de heer niet gezamenlijk de kleinsten der kamers op mogen zoeken? Waarschijnlijk zou dat betekenen dat het vrouwenvolk niet meer ongestoord haar verkoopspraatje voor de spiegel bij kan spatelen, en dat de heren geen ellenlange verhalen over hun niet half zo lange voorplantingswerktuigen tegen elkaar kunnen afsteken. Droeve gemissen; zonder meer. Maar bij de Romeinen lukte het toch ook? Zoals bij zo veel van dit soort ethische ondoorgrondelijkheden zal echter ook deze regel terug te herleiden zijn naar de seksuele spanningen tussen man en vrouw. De verleiding zou de man weleens te veel kunnen worden bij het idee dat in het hokje naast hem een dame gewillig haar broek laat zakken. En zou de dame haar nieuwsgierigheid kunnen onderdrukken bij de gelegenheid een sneak preview te krijgen? Wanneer dit scheiden der volkeren echter inderdaad van deze kant wordt bekeken, is het dilemma al snel duidelijk. Hoe wordt hierbij rekening gehouden met de homoseksuele gemeenschap? Zo wordt er toch zeker geen poot uitgestoken om de homo ervan te weerhouden zich tussen de nietsvermoedende urinerende heren te scharen, en kan het blijkbaar niemand iets schelen welke pot de lesbienne op kan. Zou het een oplossing zijn een derde categorie closetten in het leven te roepen? Een toilet waar hetero’s niet gewenst zijn, en waarschijnlijk ook niet willen zijn. Welja, menig roze mannenhart zal opspringen bij de gedachte. Een flets verlichte dark room in ieder openbaar gebouw: wat een feest. De term “don’t shit where you eat” houdt er meteen hele nieuwe dimensies op na. Toch kan het ook niet de oplossing om homo’s in openbare toiletgelegenheden te weigeren. Dat zou enkel nog maar meer lotgenoten ertoe bewegen zich bij ongepaste roze parades en stille tochten aan te sluiten, en dat is toch zeker in níemands belang.

Onder het motto ‘gelijke kansen voor iedereen’ zou het gescheiden toilet dus eigenlijk achterhaald moeten blijken. Als de mannen hun gerief in het closet mogen vinden, dan ook de vrouwen, en andersom. Stel uzelf tentoon, en als u niet bekeken wenst te worden, wees dan niet te beroerd om weg te kijken.