Ioylios Aygoustos 2009

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΙΕΡΑΠΥΤΝΗΣ κ ΣΗΤΕΙΑΣ

Ι. Ν. ΖΩΟ∆ΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΕΠΑΝΩ ΧΩΡΙΟΥ ΙΕΡΑΠΕΤΡΑΣ

ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ Μέ θέµατα Πνευµατικῆ̋ φύσεω̋ κ Ἐνοριακῆ̋ δράσεω̋ ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2009, Ἐκκλ. Ἔτο̋ Γ΄ αφ 16ο

Η ΠΑΝΑΓΙΑ

Η Παναγία είναι ο µεγαλύτερος ευεργέτης όλου του ανθρώπινου γένους. Μας έκαµε την µεγαλύτερη ευεργεσία. Γιατί χάρις στην δική της αρετή επισκέφθηκε την γη ο Ύψιστος Θεός και έγινε άνθρωπος στην άχραντη κοιλία της. Και έτσι σώθηκε ο κόσµος. Υπάρχει άλλη ευεργεσία πιο µεγάλη από αυτή; Μας έφερε τον Σωτήρα και Λυτρωτή. Γι' αυτό ονοµάζεται "ευεργέτης". Γιατί κανείς δεν µας ευεργέτησε τόσο, όσο ή αγία Μητέρα του Χριστού. Και εµείς το ξέροµε. Μας το είπαν οι απόστολοι. Μας το κήρυξαν οι άγιοι πατέρες. Μας το υπενθυµίζουν κάθε ήµερα οι κληρικοί µας στις εκκλησίες µας. Και καταφεύγουµε σ' Αυτήν µε πίστη. Και ψάλλοµε: "Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράµωµεν, αµαρτωλοί και ταπεινοί, και προσπέσωµεν εν µετάνοια-κράζοντες εκ βάθους ψυχής: ∆έσποινα, βοήθησον, εφ' ηµίν σπλαγχνισθείσα". • Παναγία µου! φωνάζει η πονεµένη µάνα στο προσκέφαλο του άρρωστου παιδιού της. • Παναγία µου! φωνάζει ο ναύτης στην αγριεµένη θάλασσα. • Παναγία µου! παρακάλεσε ο Κολοκοτρώνης, όταν κινδύνευε ή Ελλάδα από τον ∆ράµαλη. • Παναγία µου! φωνάζει η κοπέλλα. • Παναγία µου! κλαίει ή χήρα. • Παναγία µου! ακούς από παντού: από καλύβες και µέγαρα, από τρώγλες και ανάκτορα. Ας θυµηθούµε µια αληθινή ιστορία. Ένα καράβι ταξίδευε στο πέλαγος. Και το έπιασε φοβερή τρικυµία. Φόβος παγερός είχε καταλάβει καπετάνιο και πλήρωµα. ∆εν ήταν η σηµερινή εποχή. Τότε τα καράβια ήταν ξύλινα. Και µε πανιά! Και το παλιοκάραβο είχε αρχίσει να µπάζει νερά. Η τρόµπα δούλευε αδιάκοπα. Μα δεν πρόφθανε! Και το καράβι είχε αρχίσει να βουλιάζει. Αν το καράβι χανόταν, τι να τους έκαναν οι βαρκούλες του και τα σωσίβια; Ένοιωσαν όλοι, πώς κάθε ελπίδα είχε χαθή. Και τότε έστρεψαν τον νου στην Παναγία, πού είναι: "ελπίς απηλπισµένων". - Φτάσε, Παναγία Μυρτιδιώτισσα, Προστάτρια και Σκέπη του νησιού µας. Σώσε µας. Λυπήσου τα παιδιά µας και τους γέροντες γονείς µας, πού µας περιµένουν!... Λίγο ήθελε ακόµη το καράβι να βουλιάξει. Μα ξαφνικά φάνηκε ανάµεσα τους µια ολόφωτη γυναίκα: Και τους είπε: • Ήρθα! Μη φοβείσθε! Το καράβι σας θα σωθή! Και βούτηξε µέσα στην θάλασσα µε ένα σφουγγάρι στο χέρι και έκλεισε την τρύπα πού είχε ανοίξει στο σκάφος! Σε λίγα λεπτά, το καράβι συνέχιζε ήσυχο το δρόµο του. Στο πρώτο λιµάνι επήγαν το σκάφος για επισκευή. Και τι θαύµα είδαν! Είδαν την τρύπα, πού είχε ανοίξει στο σκάφος, βουλωµένη µε το σφουγγάρι που κρατούσε στα χέρια της η Παναγία, όταν φάνηκε στο καράβι τους! Όλος ο κόσµος το είδε αυτό το θαύµα. Γεµάτος συγκίνηση ο καπετάνιος αγόρασε κερί καθαρό και έφτιαξε µια λαµπάδα σαν το κατάρτι του καραβιού. Επήρε και το σφουγγάρι της Παναγίας σε ένα κουτί. Έφτιαξε και ένα ασηµένιο καραβάκι. Και γύρισε στην πατρίδα του, την Χίο. Και τα πήγε στο Μοναστήρι της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας. Και όταν επήγε να προσκυνήσει την θαυµατουργή της εικόνα, φώναξε γεµάτος συγκίνηση: - Αυτή είναι! Αυτήν είδαµε! Παναγία µου! Παναγία µου!... Γονάτισαν όλοι µπροστά στην Παναγία. Έκαµαν µε ευλάβεια τον Σταυρό τους. Την ευχαρίστησαν από τα βάθη της ψυχής τους, Και της πρόσφεραν τα µικρά τους δώρα, πού σώζονται µέχρι σήµερα. Μα µόνο σε εκείνους εφάνη καλή η Παναγία; Όχι. Για όλους τρέχει και για όλους φροντίζει. Ένα τροπάριο τής Εκκλησίας µας λέγει: Ουδείς προστρέχων επί Σοι, κατησχυµένος από Σου εκπορεύεται, Αγνή Παρθένε Θεοτόκε. Άλλ' αιτείται την χάριν και λαµβάνει το δώρηµα προς το συµφέρον της αιτήσεως". "Αν λοιπόν καµµιά φορά έχωµε την αίσθηση ότι δεν µας ακούει, ας διερωτόµαστε: Μήπως δεν είναι συµφέρον µας, να λάβωµε το δώρηµα, αυτό πού ζητήσαµε;

""Ας την παρακαλέσωµε και εµείς. • Παναγία Θεοτόκε Παρθένε, εµείς σήµερα κινδυνεύοµε από χειρότερο κίνδυνο. Οι ηθικές αξίες έπεσαν. Η κοινωνία διαλύεται. Η νεολαία χάνεται. Οι οικογένειες έπαψαν να είναι εστίες αρετής και ευσέβειας. Το έθνος µας καταρρέει. • Έλα, Παναγία Μητέρα µας! Φτάσε! Φρονηµάτισε τον λαό µας και τους άρχοντες. Μαλάκωσε τις καρδιές µας. ∆ώσε µας πίστη και ευσέβεια. ∆ώσε µας µετάνοια και επιστροφή. Οδήγησε µας στον Υιό και Θεό Σου. • Πρέσβευε, ∆έσποινα, υπέρ ηµών των αχρείων δούλων Σου! Σµίξε τα δύο χέρια Σου, µπρος στ' Άγιο παιδί Σου, και παρακαλεί, ∆έσποινα, ακόµη και για µένα. "Ας ψιθυρίσει έλεος η σπλαχνική φωνή Σου,"κι ας δεηθούν τα χείλη Σου για σπλάχνα πονεµένα. Εσένα, Παναγία µου, Εσένα έχω µόνο, εις την ελπίδα, στ' όνειρο, εις την χαρά, τον πόνο. Άλλοι σε κράζουν έλεος, ελπίδα ο θλιµµένος, Βασίλισσα της Εκκλησίας σε κράζει η καµπάνα, ελεηµοσύνη ο πτωχός, νερό ο διψασµένος, µα η καρδιά µου ∆έσποινα, αυτή σε κράζει Μάνα!

Η προσέλευσή µας - Η αµφίεσή µας - Προσοχή και προσευχή στο ναό

Σας παρακαλώ, λοιπόν, και σας ικετεύω, ας προτιμάτε από οποιαδήποτε άλλη ασχολία και φροντίδα τον εκκλησιασμό. Ας τρέχουμε πρόθυμα, όπου κι αν βρισκόμαστε, στην εκκλησία.

Προσέξτε, όμως, κανείς να μην μπει στον ιερό αυτό χώρο, έχοντας βιοτικές φροντίδες ή περισπασμούς ή φόβους. Αλλά αφού τ’ αφήσουμε όλα τούτα έξω, στις πύλες του ναού, τότε ας περάσουμε μέσα. Γιατί ερχόμαστε στα ανάκτορα των ουρανών, πατάμε σε τόπους που αστράφτουν. Ας διώξουμε από την ψυχή μας πρώτα-πρώτα τη μνησικακία, για να μην κατακριθούμε, όταν παρουσιαστούμε μπροστά στο Θεό και προσευχηθούμε λέγοντας: «Πάτερ ημών..., άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Διαφορετικά, πώς θέλεις να φανεί ο Δεσπότης Χριστός γλυκός και πράος απέναντί σου, αφού εσύ γίνεσαι στον συνάνθρωπό σου σκληρός και δεν τον συγχωρείς; Πώς θα μπορέσεις να υψώσεις τα χέρια σου στον ουρανό; Πώς θα κινήσεις τη γλώσσα σου σε λόγια προσευχής; Πώς θα ζητήσεις συγγνώμη; Ακόμα κι αν θέλει ο Θεός να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου, δεν Τον αφήνεις εσύ, επειδή δεν συγχωρείς τον πλησίον σου. Η αμφίεσή μας Μα και η ενδυμασία μας στο ναό να είναι καλή από κάθε πλευρά. Να είναι κόσμια και όχι εξεζητημένη. Γιατί το κόσμιο είναι σεμνό, ενώ το εξεζητημένο είναι άσεμνο. Αυτό ακριβώς μας παραγγέλλει και ο απόστολος Παύλος, όταν λέει: «Θέλω να προσεύχονται οι άνδρες σε κάθε τόπο, σηκώνοντας προς τον ουρανό χέρια όσια, χωρίς οργή και δισταγμό ολιγοπιστίας. Επίσης και οι γυναίκες να προσεύχονται με αμφίεση σεμνή, στολίζοντας τον εαυτό τους με σεμνότητα και σωφροσύνη, όχι με περίτεχνες κομμώσεις και χρυσά κοσμήματα ή μαργαριτάρια ή ενδύματα πολυτελή, αλλά με ό,τι ταιριάζει στις γυναίκες που λένε ότι σέβονται το Θεό, δηλαδή με καλά έργα» (Α’ Τιμ. 2:8-10). Αν, λοιπόν, απαγορεύει στις γυναίκες εκείνα που είναι απόδειξη πλούτου, πολύ περισσότερο απαγορεύει όσα κινούν την περιέργεια, όπως τα φτιασίδια, το βάψιμο των ματιών, το κουνιστό βάδισμα, τα παράξενα ρούχα και τα παρόμοια. Τι λες, γυναίκα; Έρχεσαι στο ναό να προσευχηθείς, και στολίζεσαι με χρυσαφικά και χτενίζεσαι επιτηδευμένα; Μήπως ήρθες για να χορέψεις; Μήπως για να λάβεις μέρος σε γαμήλια γιορτή; Εκεί έχουν θέση τα χρυσαφικά και οι πολυτέλειες· εδώ δεν χρειάζεται τίποτα απ’ αυτά. Ήρθες να παρακαλέσεις το Θεό για τις αμαρτίες σου. Τι στολίζεις, λοιπόν, τον εαυτό σου; Αυτή η εμφάνιση δεν είναι γυναίκας που ικετεύει. Πώς μπορείς να στενάξεις, πώς μπορείς να δακρύσεις, πώς μπορείς να προσευχηθείς με θέρμη, έχοντας τέτοια αμφίεση;

ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ

Σελίδα 3

Θέλεις να φαίνεσαι ευπρεπής; Φόρεσε το Χριστό και όχι το χρυσό. Ντύσου την ελεημοσύνη, τη φιλανθρωπία, τη σωφροσύνη, την ταπεινοφροσύνη. Αυτά αξίζουν περισσότερο απ’ όλο το χρυσάφι. Αυτά και την ωραία την κάνουν ωραιότερη και την άσχημη την ομορφαίνουν. Να ξέρεις, γυναίκα, πως, όταν στολιστείς πολύ, γίνεσαι πιο αισχρή κι από τη γυμνή, γιατί έχεις αποβάλει πια την κοσμιότητα. Προσοχή και προσευχή

Αλλά και η διαγωγή μας, όσο βρισκόμαστε μέσα στο ναό, ας είναι η πρέπουσα, όπως αρμόζει σε άνθρωπο που βρίσκεται μπροστά στο Θεό. Να μην ασχολούμαστε με άσκοπες συζητήσεις, μα να στεκόμαστε με φόβο και τρόμο, με προσοχή και προθυμία, με το βλέμμα στραμμένο στη γη και την ψυχή υψωμένη στον ουρανό.

Γιατί έρχονται πολλοί στην εκκλησία, επαναλαμβάνουν μηχανικά ψαλμούς και ευχές, και φεύγουν, δίχως να ξέρουν τι είπαν. Τα χείλη κινούνται, αλλά τ’ αυτιά δεν ακούνε. Εσύ δεν ακούς την προσευχή σου, και θέλεις να σε εισακούσει ο Θεός; Γονάτισα, λες· αλλά ο νους σου πετούσε μακριά. Το σώμα σου ήταν μέσα στην εκκλησία και η ψυχή σου έξω. Το στόμα έλεγε την προσευχή και ο νους μετρούσε τόκους, συμβόλαια, συναλλαγές, χωράφια, κτήματα, συναναστροφές με φίλους. Κι όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί ο διάβολος είναι πονηρός· ξέρει πως την ώρα της προσευχής κερδίζουμε πολλά, γι’ αυτό τότε επιτίθεται με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Άλλες φορές είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, και τίποτα δεν σκεφτόμαστε· ήρθαμε όμως στην εκκλησία να προσευχηθούμε, και ο διάβολος μας έβαλε ένα σωρό λογισμούς, ώστε καθόλου να μην ωφεληθούμε.

Αν, αλήθεια, ο Θεός σου ζητήσει λόγο για την αδιαφορία ή και την ασέβεια που δείχνεις στις λατρευτικές συνάξεις, τι θα κάνεις; Να, την ώρα που Αυτός σου μιλάει, εσύ, αντί να προσεύχεσαι, έχεις πιάσει κουβέντα με τον διπλανό σου για πράγματα ανώφελα. Και όλα τ’ άλλα αμαρτήματά μας αν παραβλέψει ο Θεός, τούτο φτάνει για να στερηθούμε τη σωτηρία. Μην το θεωρείς μικρό παράπτωμα. Για να καταλάβεις, τη βαρύτητά του, σκέψου τι γίνεται στην ανάλογη περίπτωση των ανθρώπων. Ας υποθέσουμε ότι συζητάς μ’ ένα επίσημο πρόσωπο ή μ’ έναν εγκάρδιο φίλο σου. Και ενώ εκείνος σου μιλάει, εσύ γυρίζεις αδιάφορα το κεφάλι σου και αρχίζεις να κουβεντιάζεις με κάποιον άλλο. Δεν θα προσβληθεί ο συνομιλητής σου απ’ αυτή την απρέπειά σου; Δεν θα θυμώσει; Δεν θα σου ζητήσει το λόγο;

Αλίμονο! Βρίσκεσαι στη θεία Λειτουργία, κι ενώ το βασιλικό τραπέζι είναι ετοιμασμένο, ενώ ο Αμνός του Θεού θυσιάζεται για χάρη σου, ενώ ο ιερέας αγωνίζεται για τη σωτηρία σου, εσύ αδιαφορείς. Την ώρα που τα εξαπτέρυγα Σεραφείμ σκεπάζουν τα πρόσωπά τους από δέος και όλες οι ουράνιες δυνάμεις μαζί με τον ιερέα παρακαλούν το Θεό για σένα, τη στιγμή που κατεβαίνει από τον ουρανό η φωτιά του Αγίου Πνεύματος και το αίμα του Χριστού χύνεται από την άχραντη πλευρά Του μέσα στο άγιο Ποτήριο,

Σελίδα 4 τη στιγμή αυτή η συνείδησή σου, άραγε, δεν σε ελέγχει για την απροσεξία σου; Σκέψου, άνθρωπε μου, μπροστά σε Ποιον στέκεσαι την ώρα της φρικτής μυσταγωγίας και μαζί με ποιους – με τα Χερουβείμ, με τα Σεραφείμ, με όλες τις ουράνιες δυνάμεις. Αναλογίσου μαζί με ποιους ψάλλεις και προσεύχεσαι.Είναι αρκετό για να συνέλθεις, όταν θυμηθείς ότι, ενώ έχεις υλικό σώμα, αξιώνεσαι να υμνείς τον Κύριο της κτίσεως μαζί με τους ασώματους αγγέλους.

Μη συμμετέχεις, λοιπόν, στην ιερή εκείνη υμνωδία με αδιαφορία. Μην έχεις στο νου σου βιοτικές σκέψεις. Διώξε κάθε γήινο λογισμό και ανέβα νοερά στον ουρανό, κοντά στο θρόνο του Θεού. Πέταξε εκεί μαζί με τα Σεραφείμ, φτερούγισε μαζί τους, ψάλε τον τρισάγιο ύμνο στην Παναγία Τριάδα. Ο Εκκλησιασμός Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου Από το βιβλιάριο: "Φωνή των Πατέρων" Ιερά Μονή Παρακλήτου. Ωρωπός Αττικής 2005.

Γιατί ο Θεός επιτρέπει τον πόνο και τη δυστυχία; Αυτή είναι µια από τις καλύτερες εξηγήσεις του γιατί ο Θεός επιτρέπει τον πόνο και τη δυστυχία που βλέπουµε στον κόσµο.

Μια φορά πήγε ένας τύπος στο κουρείο για το καθιερωµένο κούρεµα και ξύρισµα. Καθώς ο κουρέας άρχισε να δουλεύει, άρχισε µια καλή συζήτηση. Μίλησαν για τόσα πολλά πράγµατα και πάρα πολλά θέµατα... Όταν τελικά άγγιξαν το θέµα της θρησκείας και του θεού, ο κουρέας αναφώνησε: ‘’∆ε πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει.'‘’ Γιατί το λες αυτό;' ρώτησε ο πελάτης. Και ο κουρέας είπε: 'Λοιπόν, απλά βγες έξω στο δρόµο για να καταλάβεις γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Πες µου γιατί αν ο Θεός υπάρχει, υπάρχουν τόσοι διεστραµµένοι; Γιατί τόσα εγκαταλελειµµένα παιδιά; Αν ο Θεός υπήρχε, δε θα υπήρχε ούτε δυστυχία ούτε πόνος. ∆ε µπορώ να φανταστώ ένα Θεό που αγαπάει και συµπονεί να επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται.' Ο πελάτης το σκέφτηκε για µια στιγµή, αλλά δεν απάντησε γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τη συζήτηση. Ο κουρέας τελικά τελείωσε τη δουλειά του και ο πελάτης έφυγε. Όµως µόλις έφυγε από το κουρείο, είδε ένα άντρα στο δρόµο µε µακρυά κατσαρά βρώµικα µαλλιά και γένια. Φαινόταν πολύ βρώµικος και απεριποίητος. Εκείνη τη στιγµή ο πελάτης γύρισε πίσω και ξαναµπήκε στο κουρείο. Τότε είπε στον κουρέα: Ξέρεις τι; Οι κουρείς δεν υπάρχουν!' 'Πως µπορείς να το λες αυτό;' ρώτησε ο έκπληκτος κουρέας. 'Είµαι εδώ και είµαι κουρέας! Μόλις σε κούρεψα, τι είναι αυτά που λες;' Όχι!' απάντησε ο πελάτης και εξήγησε: 'Οι κουρείς δεν υπάρχουν γιατί αν υπήρχαν, δε θα υπήρχαν αχτένιστοι άνθρωποι και µε µακρυά βρώµικα µαλλιά, όπως ο τύπος απ' έξω.' 'Μα... οι κουρείς ΌΝΤΩΣ υπάρχουν! Αυτό συµβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν έρχονται σε µένα.' 'Ακριβώς!' απάντησε ο πελάτης. 'Αυτό είναι το θέµα! Ο Θεός, επίσης ΥΠAΡΧΕΙ! Και αυτό συµβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν σε αυτόν και δεν αναζητούν σε αυτόν βοήθεια. Γι' αυτό υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία στον κόσµο.'

© ΙΕΡΕΑΣ π.ΕΜΜ.ΦΡΥΣΑΛΑΚΗΣ Τηλ.2842031517 Κιν..6942643017 [email protected]