Interview Umpi

UMPI WELVAART .................................... MISDAADFOTOGRAAF DE VIGILANTE DEZE MAAND HEEFT VERSGEPERST.COM EEN GESPREK MET EEN FOTOGRAAF VAN DE PAPIAMENTSTALIGE VIGILANTE. GESPECIALISEERD IN MISDAAD EN GERICHT OP SENSATIE. WELVAART VERTELT OVER ZIJN WERK, DE MEDIA EN OVER HET WARE CURAÇAO, VERSCHOLEN ACHTER PALMBOMEN EN PARELWITTE STRANDEN. Fotograaf voor de Vigilante, Umpi Welvaart (31), is een begrip op het eiland. Hij heeft meer lijken gezien dan de meeste mensen in hun hele leven, rondrijdend in een James Bond auto met high tech detectieapparatuur. Tenminste, zo gaan de verhalen. Eenmaal ontmoet lacht Welvaart hartelijk: “James Bond auto? Haha! Kom maar kijken hoor”. Wel geeft hij toe wanneer hij in zijn opvallend witte terreinwagen zit: “Ik heb veel gezien. Heel veel.”

Welvaart groeide op in Otrabanda. Op zijn twaalfde raakte hij geïnteresseerd in misdaadverslaggeving doordat hij in contact kwam met fotografen die werkzaam waren voor Ultimo Notisia, een Papiamentstalige krant. De redactie zat op de hoek. “Ik raakte een keer in gesprek met Haidel Goilo en Dwight Trenedad toen ik op weg was naar huis. Als snel luisterde ik iedere dag met ze

te schrijven wat hij meekreeg van de politiegesprekken. Daarnaast glipte hij vaak de donkere kamer in waar de foto’s ontwikkeld werden. “Plotseling kwam daar de toenmalige hoofdredacteur binnen en hij vroeg wie ik was,” vertelt Umpi. “De fotografen legden uit dat ik een nieuwsgierige jongen uit de buurt was. Ik moest gelijk meekomen. De hoofdredacteur vond het heel leuk, maar kon me geen baan aanbieden

freelancer voor De Telegraaf, iets waar hij erg trots op is. Wel is zijn werk door de jaren heen veranderd. “Vroeger fotografeerden we alles en kwam ook alles in de krant. Liefst zo bloederig mogelijk. Sensatie verkoopt nou eenmaal, dachten we toen,” legt Welvaart uit. “Maar op een gegeven moment zijn we met collega’s uit de media om de tafel gaan zitten. We hebben toen besloten ons meer te richten op

“AL SNEL LUISTERDE IK IEDERE DAG MEE NAAR DE POLITIESCANNER. IK VOND HET ZO SPANNEND!” mee naar de politiescanner. Ik vond het zo spannend allemaal! Plotseling kocht mijn vader precies zo’n scanner die hij op de kast verstopte, niet wetende dat ik allang wist wat het was. Toen hij naar zijn werk ging pakte ik de scanner en rende ermee naar mijn vrienden van de krant. ‘Hoe stel je zo’n ding in?’, vroeg ik. Ze hielpen me de juiste frequenties in te stellen. Thuisgekomen heb ik mijn vader verteld over mijn passie.” De jonge Welvaart hielp de ervaren misdaadfotografen door alles op

omdat ik te jong was. Wel kreeg ik 650 NAF van hem als gift. Als dertien jarige jongen vond ik dat natuurlijk fantastisch! Goilo en Trenedad zijn met mij meegegaan om met mijn moeder te praten en haar uit te leggen wat ik nou precies deed.” Bloederig Ruim vijftien jaar later werkt Welvaart als misdaadfotograaf bij de Vigilante en is hij radioverslaggever bij Radio Mass. Ook werkt hij als

onze taak als pers het informeren van mensen.. En informeren doe je het best door de gehele situatie in beeld te brengen. Niet door je te concentreren op een lichaam met drie kogels erin. Als ik nu aankom op een plaats delict maak ik een foto van wat er gaande is. De politie doet onderzoek en op de achtergrond zie je een slachtoffer. Ik bedoel, misschien heeft die man ook een gezin? Onze taak als pers is mensen informeren en dat moet je zo zorgvuldig mogelijk doen.” Situatiefoto Welvaart is zelf vader van twee kinderen, negen en drie jaar oud. Toch heeft zijn persoonlijke leven geen invloed op zijn werk. “Mijn privé-leven beïnvloed mijn werk absuluut niet. Toen een oom van mij vermoord was heb ik daar bijvoorbeeld ook gewoon foto’s van gemaakt. Ik wil mijn werk zo goed mogelijk doen. Daarnaast groei je als fotograaf ook. Na jarenlange ervaring weet ik hoe je een goede foto maakt. En dat is een foto die zoveel mogelijk informatie geeft.”

Slechte voorlichting Rondrijdend in zijn opvallende auto groet de vrolijke Welvaart iedereen. Af en toe stopt hij bij passerende agenten voor een babbeltje. “De informatieverstrekking voor pers op Curaçao is niet altijd even goed. Eigenlijk ontbreekt het bijna. Persvoorlichters weten vaak niet wat er speelt.” Welvaart licht toe: “Stel, er wordt ’s middags een arrestatie verricht op straat. Een man is opgepakt met een zak wiet. De politieagent in kwestie zou na de arrestatie op het bureau papieren moeten invullen over de kwestie maar komt daar niet aan toe. In het systeem is daarom niet te zien dat de arrestatie is verricht.” “Wat? Hoe? Waarom? En wie er überhaupt is opgepakt? De communicatieafdeling weet dan dus van niets. De reden waarom ik vaak snel ter plekke ben of wél weet wat de politie aan het doen is, is omdat ik veel mensen ken. Daar draait het om. Je moet het lijntje korter

Speculatie De berichtgeving per medium verschilt soms sterk. Een direct gevolg van slechte communicatie volgens de fotograaf. “Door slechte informatieverstrekking blijft er veel ruimte voor speculatie over Je krijgt bijvoorbeeld wel te horen dát er een arrestatie is verricht, maar de aanvullende informatie krijg je niet zomaar. Men neemt het hier in de media dan ook niet zo nauw met de feiten. Veel wordt niet eens gecheckt. De volgende dag staat er dus in

Levensgevaarlijk De misdaadfotograaf in hart en nieren kent het eiland als geen ander. Door zijn beroep de donkere kant het best. We rijden door Seru Fortuna, een wijk waar je als buitenstaander niet levend uitkomt, vertelt Welvaart. “Geloof me, niemand anders zal jou hiermee naartoe nemen.” Maar Welvaart doet het wel en langzaam voert zijn spierwitte terreinwagen ons over de hobbelige zandstraatjes. Langs de weg zit een groepje mannen onder

“SERU FORTUNA IS EEN WIJK WAAR JE ALS BUITENSTAANDER NIET LEVEND UITKOMT” maken. Alleen zo hoor je direct wat er gaande is.” Wel realiseert Welvaart dat zijn werkwijze bij sommige partijen niet geprezen wordt. “Ik omzeil soms de reguliere wegen om aan informatie te komen. Maar ja denk ik dan, ik wil mijn werk gewoon goed doen en dingen laten zien zoals ze zijn.” Welvaart hangt weer de telefoon op en zegt lachend: “Kijk maar, dit bureau weet niet eens wie er dienst hebben vandaag!”

iedere krant een ander verhaal. Ze melden allemaal dát er een arrestatie is verricht, maar het verhaal eromheen verschilt sterk.” Welvaart, die ook een paar keer in de VS is geweest, heeft daar gezien dat het ook anders kan. “Daar wordt je na een rechtszaak in een kamer geduwd samen met de andere pers en krijg je een perspresentatie waarin alle feiten haarfijn op een rijtje worden gezet. Alle pers neemt dit over en het verhaal klopt dus ook.”

een boom. Ze kijken achterdochtig op, maar Umpi toetert en steekt zijn hand op. “Kijk, ik ken de meeste en ik groet ze gewoon. Ik kan hier komen.” De wijk ziet er slecht uit. Kleine bouwwerken ter grootte van garageboxen staan in rijen langs elkaar. Ernaast ligt puin, variërend van autowrakken tot kapotte wasmachines. “Alles woont hier bij elkaar: Haïtianen, Dominicanen, Puerto Ricanen. Allemaal mensen die het zwaar hebben.”

“Alle problemen zijn daardoor geconcentreerd in een buurt. In deze wijk zijn door de jaren heen veel mensen vermoord,” zucht Welvaart. Kinderen slenteren rond en hebben schijnbaar weinig om mee te spelen. Hun familie zit op een bankstel voor het huis. De mensen hier wonen letterlijk buiten. Puur uit ruimtegebrek. De huizen hebben geen deuren, geen ramen, zelfs nog

Dit is het echte Curaçao, niet een wandelingetje door Punda.” Krantencultuur De media op Curaçao zullen niet snel veranderen denkt Welvaart. “Zo zullen de nieuwe media, zoals internet niet snel voet aan de grond krijgen,” zegt hij. “De krant lezen is een belangrijk deel van de cultuur hier op Curaçao.

Manipulatie Welvaart legt veel kilometers af. Ook zijn ruitensproeier maakt overuren. Veel foto’s maakt hij vanuit zijn auto. “Tegenwoordig is iedereen fotograaf. De kwaliteit van de foto is niet altijd belangrijk. Ze willen overal een foto van hebben, het liefst zo goedkoop mogelijk. Ik kan dus niet altijd overal goed de tijd voor nemen.” Photoshoppen vindt

“DIT IS HET ECHTE CURAÇAO, NIET EEN WANDELINGETJE DOOR PUNDA” geen likje verf. “Kun je je voorstellen hoe stoffig en vies die huizen van binnen zijn! En die kinderen, kijk eens naar ze. Die komen de wijk niet eens uit. Ze groeien hier op en gaan allemaal naar dezelfde school. Ook de wijken Stenen Koraal, Souax en Seru Kandela zijn zo dramatisch slecht.” “Niemand heeft er geld of een toekomst. Dit moeten ze Ank Bijleveld, staatssecretaria Binnenlandse Zaken, eens laten zien.

Mensen kopen ’s ochtends een krant, nemen die mee naar het werk en gaan die rustig lezen. Pas daarna leg je deze weg en ga je eens kijken of je iets voor je baas kan doen. Het is een rustmoment dat mensen gewoon pakken. Het hoort erbij. Iets op internet lezen is niet hetzelfde.” “In Nederland gaat men eerst aan het werk en leest daarna tijdens de koffiepauze even wat berichtjes op Nu.nl. Hier zal een krant niet snel verdwijnen.”

hij verschrikkelijk. “Ik ben absoluut tegen het manipuleren van foto’s. Behalve dan de lucht een beetje bijkleuren bijvoorbeeld. Dat kan nog nét!” De Vigilante is een beeldende krant. De vele foto’s maken het verhaal. “Foto’s zijn belangrijk op Curaçao,” legt Welvaart uit. “Curaçaoënaars zijn geen lezers. Ze kijken nou eenmaal graag plaatjes.” Tiplijn Om al die plaatjes te maken schakelt Welvaart de hulp in van de gehele bevolking. “Onze tiplijn van de Vigilante staat altijd open. Voor een goede tip krijg je een telefoon- of een benzinekaartje.” Plotseling staat Welvaart op de rem. Het raam gaat open en er klinkt wat gepraat over en weer. Misdaadjunkie Welvaart grist een nieuwe telefoonkaart uit de stapel, reikt hem aan de chauffeur en rijdt weg. “Misschien gaat er straks wat spannends gebeuren.”