در ﻛﻮﭼﻪ ھﺎي آﺗﻦ ﻣﺮﻳﻢ ھﻮﻟﻪ ﻧﺸﺮ ﻣﯿﺮﮐﺴﺮی ﭼﺎپ اول 1379 - ﭼﺎپ دوم 1382 - ﻧﺸﺮ اﻟﮑﺘﺮوﻧﯿﮑﯽ ﻣﺎﻧﯿﮫﺎ
ﺑﺎ ﺳﭙﺎس از ھﺎﻧﯿﺒﺎل اﻟﺨﺎص ـ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺰرگ ﺧﻄﻮط و رﻧﮕﮫﺎ وﺟﻮاد ﺧﺮدﻣﻨﺪ ـ ﻛﻪ ﺑﻲ ﻳﺎري او ﺳﻜﻮﺗﻢ ﻧﻤﻲ ﺷﻜﺴﺖ و ھﻮﻣﻦ ﻋﺰﻳﺰي ـ ﻛﻪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﻀﻮر زﻧﺪﮔﻲ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻮﻻﻧﺪه
ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ھﺎي ﻣﺎدرم !
ﺷﻌﺮي ھﺴﺖ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﺪﻻﻳﻠﻲ آﺷﻨﺎ ﺣﺬف ﺷﺪه ، اﻳﻦ ﺷﻌﺮ را ﺑﻪ ﺑﺮادر و ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻜﻢ » رﺿﺎ ھﻮﻟﻪ « ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺷﻌﺮ ھﺎﻳﺶ ﭼﻮن ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ھﺎﻳﻲ ﻛﻪ وﺟﻮد دارﻧﺪ در ﺟﺎﻳﺸﺎن ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﻟﯿﻼ ھﻮﻟﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ ھﻤﺎن ﭘﺴﻮﻧﺪ دارد ﻣﺬاﺑﺎت دﻧﯿﺎ را اﺳﺘﻨﺸﺎق ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﺷﻌﺮ ﻣﻲ رﻳﺰد و ﻣﯿﻨﻮ ھﻮﻟﻪ ﻛﻪ ﻧﻘﺎﺷﻲ ھﺎي ﺑﺰرﮔﺶ دﻧﯿﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ،ﻃﻮري ﻛﻪ ﻛﻮدﻛﻲ ھﺎﻳﺶ را ﮔﻢ ﻛﺮدم ! و ھﻮﻣﺎن و ھﻤﻪء ھﻮﻟﻪ ھﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻏﺮﻳﺐ آواز ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ! ـ آﻧﮫﺎ ﻛﻪ روﻳﺎي ﺷﻌﺮ را در ﺷﻌﺮ ھﺎﻳﺸﺎن ﻛﻪ روﻳﺎﺳﺖ دﻧﺒﺎل ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ! ـ
ھﺬﻳﺎن ﻧﺴﯿﻢ
ﭘﺎك اﺳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر ﭘﻨﺪار ﭘﺎك اﺳﺖ ﺗﻮ ﻛﺘﺎﺑﮫﺎﻳﺖ را و ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﺗﻘﺪﺳﺖ
ﺑﺎ ﻗﻼﺑﮫﺎﻳﻲ از ﺑﺨﺎر ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ در ﺧﺎك
ﺑﻪ اﺑﺮھﺎ ﻣﻲ آوﻳﺰي ﻓﺮو ﻣﻲ روﻧﺪ
ﭘﺎك اﺳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر ﭘﻨﺪار ﭘﺎك اﺳﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ از ﻣﻦ ﭘﯿﺸﺘﺮ ﻣﻲ روي
ﻛﻪ ﻣﻦ
ﻧﯿﻤﻪء ﺗﻮام
ﺟﮫﺎن ﻣﻦ !
ﭘﺎك اﺳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر ﭘﻨﺪار ﭘﺎك اﺳﺖ آخ ﺧﻨﻜﺎ ! در ﺣﻮض ﮔﻨﺎھﺎﻧﻢ آﺑﺘﻨﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺑﻪ ﻏﻢ آذﻳﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ ھﻤﯿﺸﻪ درﺻﺪي از ﻟﺬت ھﯿﭻ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻣﻄﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ آخ ﺧﻨﻜﺎ ! ﭘﺎك اﺳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر ﭘﻨﺪار ﭘﺎك اﺳﺖ وﻗﺘﻲ ﺗﻨﮫﺎﻳﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ ﻣﻲ ﺷﻮي در ﻛﺮاﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﺎزد ؟! وﺗﻨﮫﺎ ﺷﺎﻧﻪ ی ﺗﻮﺳﺖ ھﯿﭻ ﻣﻘﺼﺪي ﻧﺎم ﻧﺪارد ھﺮﭼﻪ ! اي ھﺮﭼﻪ ! ﺑﻪ ھﺰاران ﺟﮫﺖ ﮔﺮﻳﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ھﺰاران ﺟﮫﺖ ﻣﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ ھﺰاران ﺟﮫﺖ ﺑﮕﺮﻳﻢ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﺗﻨﮫﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮ اﺷﺎره ﻛﻨﻲ؟ ﺑﻪ ھﺰاران ﺟﮫﺖ ﺑﻤﯿﺮم ﻧﻪ ﻧﻪ ﭘﺎك اﺳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر ﭘﻨﺪار ﭘﺎك اﺳﺖ
ﺑﻪ اﺑﺮھﺎ ﻣﻲ آوﻳﺰي ﺗﻮ ﻛﺘﺎﺑﮫﺎﻳﺖ را ﺑﺎ ﻗﻼﺑﮫﺎﻳﻲ از ﺑﺨﺎر درﺧﺘﺎن ﺑﺮﻣﻲ آﻳﻨﺪ و از دﻓﻦ ﺗﺼﺎوﻳﺮت ﺧﻮد را ﻣﻲ آوﻳﺰم ؟ ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﺪ از ﺷﺎﺧﻪ ی ﻛﺪام ﻧﺴﻞ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻨﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﺣﺘﻤﺎ“ از ﻣﻦ دﻳﺮﺗﺮ ﺑﻪ ﺳﺘﻮه ﻣﻲ آﻳﺪ ﭘﺎك اﺳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر ﭘﻨﺪار ﭘﺎك اﺳﺖ 78/2/9
ھﯿﭻ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﺜﻞ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻠﻜﻢ را ﻣﻲ ﺑﻨﺪم ! ـ ﭼﻪ ﺑﯿﻨﮫﺎﻳﺘﻲ ! ﺗﻮ ﻛﻪ ھﺮﮔﺰ از ﻣﺎه ﻓﺮو ﻧﯿﻔﺘﺎدي ھﺮﮔﺰ آﺳﻤﺎن ﺗﻮ را ﻧﯿﺎﻓﺖ ﺗﺎ از آﺗﺸﻲ ﭘﺸﺖ آﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ دھﻲ ! ؟ ! ﭼﮕﻮﻧﻪ زﻳﺮ ﭘﺎي ﻣﻦ ﻟﻪ ﺷﺪي ﺣﺘﻲ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﺎن ﻣﺎ را ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺎ ﺳﺎده ﺑﻮدﻳﻢ ﻣﺎ را ﺗﺮﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد !! ﻛﻪ ھﯿﭻ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد و ﻻﻳﺘﻨﺎھﻲ داﺳﺘﺎن ﺗﻮ را از ﺑﺮ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاﻳﺖ ھﺰاران داﺳﺘﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﻲ ﺣﺘﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﺗﻮ را ھﺮﮔﺰ ﻛﺴﻲ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد
و ﺟﮫﺖ را ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﻤﻲ دھﺪ و روﺣﻢ ﺑﻲ ﺻﺪاﺳﺖ در ﺗﻦ ﻳﻚ ﻛﺎﻓﺮ ﺑﮕﻨﺠﺎﻧﻲ ﺗﻨﮫﺎ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ او را ﺑﻪ زور
ھﺮﮔﺰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﻮﺑﻲ ﻧﻤﻲ ﻣﺮدم واﮔﺮ ﻧﻤﻲ ﺑﻮدي ﺗﻮ دﻟﮫﺮه ی ﻣﻦ ﺑﻮدي ﻣﻲ ﭘﺎﺷﻢ آﻧﮕﺎه ﺧﺪا در ﻣﻦ ﺳﯿﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ـ ﻣﻦ ﺗﻮرا ﻗﺒﻮل ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﺎ آﻧﻜﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﺧﻮراك ﻛﺮﻣﮫﺎﺳﺖ
ـ و روﺣﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺖ و روﺣﻢ ﻣﺮدﻧﻲ ﺳﺖ اﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﻧﺠﺎﺗﻢ ﺑﺪه ! ﻧﻮر در ﺧﻮرﺷﯿﺪ دﻳﻮاﻧﮕﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ـ اﮔﺮ ﺗﻮ ھﻤﻪ ی ﻧﻮر ﺑﻮدي ﺳﺘﺮاﺣﺖ در زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدي ام ﺧﻨﺪﻳﺪي از روزي ﻛﻪ ھﺴﺘﻲ ﻣﻦ ﺷﺪي و ﺗﺎ اﺑﺪ ﺗﻜﺮارم ﻛﺮدي دﭼﺎر ﻗﺎﻧﻮن ﺷﺪ ﺗﺎ اﺗﻔﺎق ... ﻣﻦ ﺑﺎورت ﻧﻜﺮدم ﺗﻮ از ھﻤﻪ ي ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮدي ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺑﻮد و ﺗﻨﮫﺎ ﺑﻮ ِد ﻣﺎ
ﻛﻪ اي ﻛﺎش ﺑﺎراﻧﻲ ﻣﻲ ﺷﺪم ﺑﺮاﻳﺖ ـ آﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺸﺘﺎﻗﻢ ﺑﺎ ﺷﺎﻧﻪ ام ﻋﻮض ﻣﻲ ﮐﻨﯽ اﮔﺮ ﻓﺼﻠﮫﺎ را ﺗﺎ ﮔﻮري ﺑﯿﺎﻧﺪﻳﺸﻢ ﺑﺮاي ﭘﺎﻳﺎﻧﻢ ﺑﯿﺎ ﺑﺮ دار ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﺗﺎ اﺑﺪﻳﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻲ ﺗﻮ ! ﺷﺎﻧﻪ ھﺎﻳﻢ از ﺟﮫﺎن ﺻﺒﻮر ﺗﺮﻧﺪ !
ﻣﻦ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﺧﺪا ﮔﺮﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﻣﻦ آﻣﺎده ﻣﻲ ﺷﺪ ﺻﺪاﻳﻢ ﻣﻲ ﻛﺮد
و درد ھﻨﻮز ﺑﻲ ﻧﮫﺎﻳﺖ ﺑﻮد و ﻣﻦ ھﻨﻮز ھﻤﻪ ي ﺧﻮد را ﭘﯿﺪا ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم ﻧﺎﻣﻢ را ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ
روي ﭘﺎھﺎي ﺗﻮ ﻣﻲ ﺷﻤﺎرم ـ ﻣﻦ زﺧﻢ ھﺎي ﺧﻮد را از زﺑﺎن ﺗﻮ ﭼﻜﯿﺪه اﻧﺪ و ﺗﺎوﻟﮫﺎﻳﻢ و اﻓﺴﻮس ﻛﻪ ھﻨﮕﺎم آﻓﺮﻳﻨﺶ ﻧﺒﻮدم ﻣﺮا آﻓﺮﻳﺪه ﺑﻮدي زﻣﺰﻣﻪ ات ﻣﻲ ﻛﺮدم )
ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻤﺖ !!
آواز را ﺗﻮ آﻓﺮﻳﺪه ﺑﻮدي ﭼﮕﻮﻧﻪ در آن ﮔﻨﺠﯿﺪي ؟!(
ﻗﺮﻧﮫﺎ از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮدي ) ﻧﻤﻲ داﻧﻢ زﻣﺎن
ﭼﻘﺪر از ﺗﻮ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺑﻮد ! (
آﻧﮕﺎه ﻛﻪ از ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﻮش ﻣﻲ آﻳﻢ آﻧﮕﺎه ﻛﻪ در ﺗﻮ ﻣﻲ ﻣﯿﺮم
اﻧﺪﻛﻲ ﺑﺎش ! ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺶ !
ﻣﻦ اﺑﻠﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﺻﺪاي ﻣﺮا ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﻨﯿﺪه اي
و داﺳﺘﺎن ﺗﻮ را از ﺑﺮم ھﺮﮔﺰ ﺻﺪاﻳﺖ ﻧﻜﺮده ام ! اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاﺳﺘﻲ
ـ ﺧﺪاي ﻣﻦ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻲ ﻧﮫﺎﻳﺖ ﺧﻮد را ـ و اي اﺗﻔﺎق
ھﻤﭽﻨﺎن
ـ ﺧﺪا ھﻤﺎن ﻛﺴﻲ ﺳﺖ
ﻓﺘﺢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻗﺎﻧﻮﻧﻤﻨﺪ ﺑﺎش ! ﻛﻪ روي ﺧﺎرﺳﺘﺎﻧﻲ ﺟﻮان ﺧﻮاﺑﯿﺪ
و زﻣﺎن ﺑﻪ ﺟﺎي او ﺧﺎرھﺎ در ﭘﻮﺳﺘﺶ ﻓﺮو رﻓﺘﻨﺪ ﭼﻨﺎن اﺣﺎﻃﻪ ﺷﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد
ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد ﭼﻮن ﺧﻮاب ﺗﺎ اﺳﺘﺨﻮاﻧﺶ ! ﻛﻪ ھﺮﮔﺰ او را ﻧﻤﻲ دﻳﺪﻧﺪ
از ﺗﻨﺶ ﮔﺬر ﻛﻨﻨﺪ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﺧﻪ ھﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﺎر و ﺳﺮ اﻧﺠﺎم ﺑﺒﯿﻨﻨﺪش او را ﻛﺸﺘﻪ اﻧﺪ ! ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﺨﺸﺎن در ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ
ـ ﺗﻮ ﺑﺎ اﻳﻦ ھﻤﻪ ﺧﺎر
اﻳﻦ ھﻤﻪ آدم
ﭼﮕﻮﻧﻪ ھﻨﻮز ﻧﻔﺲ ﻣﻲ ﻛﺸﻲ ؟ !
78 / 4 / 30
ﻣﺜﻠﺜﻲ در راه
از آﻧﮫﻤﻪ آدم » زﻧﺪﮔﻲ « را دوﺳﺖ دارم ﻧﻌﺮه ﻧﺰن رﻳﺎﺿﺖ ﻣﺎه ! ـ ﺑﻨﺸﯿﻦ ﭘﺲ از ﺷﺎم ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻨﺪ وﻓﺎداراﻧﺖ ﻋﺎدﺗﻤﻨﺪﻧﺪ ﻣﻲ آﻳﺪ ...ﺑﻨﺸﯿﻦ ! ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎران و ﺗﻤﺴﺎح ھﺎ ﭼﻄﻮر ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ دھﻲ ﺗﺎ اﻣﻨﯿﺖ اﻏﻔﺎﻟﻢ ﻛﻨﺪ ؟ ! ﺟﮫﺎن ﻛﻮدﻛﺎن ﮔﺮﺳﻨﻪء ﻣﻦ اﺳﺖ ﺑﮕﺬار ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺘﺎﻧﻲ ﭘﺮﺷﯿﺮ ﺑﭙﺎﺷﻢ » ﻃﺒﯿﯿﻌﺖ « ﻣﺎدر ﻣﻦ اﺳﺖ اﻣﺎ زﻧﺪﮔﻲ را دوﺳﺖ دارم
ـ ﺑﻨﺸﯿﻦ و ﺣﺮف ﻧﺰن ﻣﮕﺮ ﻧﻪ آﻧﻜﻪ ﻗﻨﺪﻳﻞ ھﺎ
ﻧﻮر را از ﭼﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ ﺧﻔﺎش ؟ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ؟ روي ﺟﻨﺎزهء ﺳﺮدش
از آن آدﻣﮫﺎ ھﯿﭻ ﻧﻤﺎﻧﺪه دوﺳﺘﺎﻧﻢ را وﺻﻮرت ﻋﺸﻘﻢ
اﻳﻦ درﺧﺸﺶ ﻣﻦ اﺳﺖ ﻣﻌﺪه ھﺎﺷﺎن ﺑﻠﻌﯿﺪﻧﺪ در ﭘﺮﺳﭙﻜﺘﯿﻮ راه ﺷﻜﺴﺖ
ﻛﻪ ﻣﻦ از ﻗﻠﻪ اش ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻣﻲ ﭘﺮم او ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺜﻠﺜﻲ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺷﮫﺮھﺎي دور را روي ﺑﯿﺎﺑﺎن رﺳﻢ ﻛﻨﻢ و ﺗﺎ اﺑﺪ آواز ﺑﺨﻮاﻧﻢ اﻣﺎ » زﻧﺪﮔﻲ « را دوﺳﺖ دارم !
78/2/7
اﻋﺠﻮﺑﻪ ی زﻣﺎن
ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ اﻋﺠﻮﺑﻪ از ﻣﻦ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺗﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﻠﺶ ھﺎ ﺑﻪ ﺣﺠﺎﻣﺘﻲ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ دروازه ھﺎ آب در ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺷﺮاره ھﺎي ﺷﻜﻮھﻤﻨﺪ ﺧﺠﻞ در ﺗﻜﺎﭘﻮي ﻣﺪار اﻧﺪﻳﺸﻪ در ﻧﻘﻄﻪ اي ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻜﻲ آﺗﻦ ﺑﯿﺴﻜﻮﻳﺘﮫﺎي ﭘﺮوﺗﺌﯿﻦ ﻣﺮا ﺑﺎ ﻛﻮدﻛﻢ ﺑﺮﻣﻲ اﻓﺮاﺷﺘﻨﺪ راه ﺷﯿﺮي ﺗﻨﮫﺎ اﺷﺎره ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻢ ﻛﮫﻜﺸﺎن ﺳﻮراخ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ وﮔﺮﻧﻪ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ در ﻃﻮﻣﺎر ﺑﺮﺗﺮﻣــــــﻲ ﭘﯿـــــــﭽـــــﯿﺪ م ﺳﺎﻋﺘﮫﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪ و در ﺷﮫﺮھﺎي ﻋﻤﻮﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ھﻨﻮز
ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﺧﻂ ﻣﯿﺨﻲ اﺳﭙﺮاﻧﺘﻮ
ﺑﺎ دھﺎﻧﮫﺎي ﺑﺎز ﻣﻲ زاﻳﻨﺪ ھﻤﮕﺎن از ﻣﺪار ﻣﺸﮫﻮري آوﻳﺨﺘﻪ در ﺑﺎد ﻣﻲ رﻗﺼﺪ ! وﮔﺮﻧﻪ ﻛﻮﺗﺎه ﻣﻲ ﺷﺪم
از ﻛﻠﻨﮓ ﻓﺮو اﻓﺘﺎد آوازھﺎي ﭘﺮﻣﻮي ﻣﺮدان را ﺑﺎ زﻧﺎﻧﮕﻲ
ﺗﺮاﺷﯿﺪ !
در ﭼﺮﺧﺶ ﺑﻲ ﺑﺎﻛﻢ ﺑﯿﻨﺪازﻳﺪ ـ ﺳﻼح ﺗﺎن را ﺑﯿﺎورﻳﺪ ﺣﻠﻘﻪ ھﺎي ﺑﺮﻧﺪه را ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺘﺎن ﭘﺮت ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺮاي اﺑﺪ از ﻛﮫﻜﺸﺎﻧﺘﺎن ﺧﻮن ﺑﺮﻳﺰد ﻟﺨﺘﻪ ﺷﻮد ﺧـــــــــــــــﻮ ن ... ﻟﺨﺘﻪ ﻟﺨﺘﻪ
ﻣﻲ دﻳﺪم اﻋﺠﻮﺑﻪ اﮔﺮ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﻦ و ﺗﺌﻮري
دوﺗﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻣﯿﺎن ﭼﺮﺧﺶ ﺑﺎﺟﻔﺘﻢ ﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﺷﺪم اﻓﺴـــــــــﻮ س ! ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﺪارد ھﯿﭻ زوﺟﻲ ﺧﻤﯿــــــﺪه در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﺼﯿﺎن
ﺑﺎ ﺟﻨﯿﻦ ﻧﺎﻗﺺ ﻣﻦ دﻓﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻣﺎدرم روزي ﻣﺤﺒﺘﺶ را ﻣـــــــــــــﻦ ﻟـــــــــــــﺬت ﻧﻤــــــــــــــﻲ ﺑــﺮم ﻧﻪ آﺳﺘﯿﻨﻢ را ﭼﻜﻪ ﭼﻜﺎن ﻓﺮﺳﻮدﻧﺪ ﺗﺎ اﺳﻄﻮره ھﺎ ﭘﺪراﻧﻢ از ﺷﯿﺮم ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻨﺪ ﻛﻮدﻛﻢ از ﻣﻦ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﭘﺸــــــــــــــﺘـــــــــــﻢ ﺧـــــــــــــﻢ ﺷــــــــــــــــﺪ
اﻋﺠﻮﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﺘﻮران وﺷﺐ
ﺳﺎﻛﺖ وآرام در اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻮﻟﺪي ﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﮫﺮ دﻳﮕﺮي ﺗﻌﻠﻖ دارم در ﻧﻘﻄﻪ اي ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻜﻲ آﺗﻦ ﺧﻤﯿﺎزه اي ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﭘﺎﻳﺶ را روي ﺧﯿﺎﺑﺎن دراز ﻣﻲ ﻛﻨﺪ
ﻣﺎدرم ﻗﺒﻮل ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻣﺮا ﺑﺮاي 10ﺳﺎل ﻧﺒﯿﻨﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻟﺤﻈﻪ اي ﻛﻪ دﻳﺪﻧﻢ اورا ھﯿﺠﺎن زده ﻣﻲ ﻛﻨﺪ
ﻣﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻛﻪ از ﺳﻮراﺧﻲ ﻓﺮو اﻓﺘﺎده ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﺟﺎده ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮي ﺳﺖ
رژه ﻣﻲ روﻧﺪ ﺗﺎ آن ﺳﺮ دﻧﯿﺎ ﻣﻠﺦ ھﺎ و آﺑﮫﺎ از ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻦ ﺗﺨﻢ ﻣﻲ ﮔﺬارﻧﺪ وزغ ھﺎي ﺑﻲ دﻧﺪان در ﺳﺮﺑﺎز ﺧﺎﻧﻪ ﭘـــــــــــﻮﺗﯿﻦ ھﺎ اﺗﻢ ﺟـــﻨﯿـــﻦ را ﮔﺮم ﻧﮕﻪ ﻣﻲ دارﻧﺪ ﺗﺎ ﺳــــﻮﺷـــﯿــﺎ ﻧـــﺘـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ﺑﻪ ﺳــــــــــﺨـــــﻦ در آﻳﺪ . از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺎھﻮاره در ﻛﺎﻧﺎل واﺣﺪ
77 /8/20 آﺗﻦ
درﻳﭽﻪ ھﺎي زﺧﻤﻲ
ﻣﻲ وزد در ھﺸﺖ ﺟﮫﺖ ﺟﮫﺎن ﻧﺎ اﻣﯿﺪي ﺧﻮد را ﻛﺸﺎن ﻛﺸﺎن ﺑﺎ ﭼﻨﮓ ھﺎي ﺻﻮرﺗﻲ رﻧﮕﺶ ﮔﻮژﭘﺸﺖ ﻧﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪء ﺗﺼﻮﻳﺮﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ آورد و ﮔﺮﺑﻪء ﻣﺠﺮد ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ اش را ﺑﺎ ﻋﻄﺴﻪ اي آدﻣﻚ ھﺎي اﺗﻤﻲ ﮔﻞ ﻣﺴﻤﻮم
در ﻋﺸﻖ ﻗﮫﻘﺮاﻳﻲ ام ﺑﻪ ﺑﮫﺎري دﻳﮕﺮ
ﭘـــــﺨــــــﺶ اﻣﯿـــــﺪ وارﺗﺮ . . .
ﻣﺮدن ... در ﻣﻨّﻮر ... اﻧﻔﺠﺎر ﻧﺎﻣﻪ ھﺎي ﺷﻮق روي ﻣﯿﺰ ﻛﺎر ... اﻛﺴﯿﺪه ﺷﺪن زﺑﺎﻟﻪ داﻧﻲ ھﺎ ﺧﻤﯿﺎزه ھﺎي ﺳﺮﺷﻜﺴﺘﻪء ﭘﻨﺠﺮه ... اﺗﺎﻗﻚ ھﺎي زﻳﺮزﻣـــﯿـــﻨـــﻲ ... ﻛﻪ ﭘﺮده ھﺎي اﻋﺠﺎز را ﻛﻨﺎر ﻣﻲ زﻧﻨﺪ و دﺳﺘﮫﺎي ﻣﺼــــــﻨـــــﻮﻋﻲ ذ ھــــــــــــــﻦ پ - - -را - - -ﻛﻦ - - -دهء - - -ﺷﺎ ﻋــــــــــﺮ. . . و ﻓﺎﻟﻲ ﺑﮕﯿﺮ ﻣﺎھﯿﺖ زاﻳﺶ را در اﺗﻔﺎق ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻓﺖ ﻏﺮﻳﺰه ﻣﻲ اﻓﺰاﻳﺪ ﺣﺲ ﻓﺮﻣﺎن ﻻي ﭼﺮﺑﻲ ھﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪن ﭘﯿﻚ ھﺎ واﻣﻲ دارد و ﺷﻜﻞ ﺗﻨﻔﺮ ﺻﻮرت ھﺎ را ﭘﺮت ﻣﻲ ﺷﻮد » دھﺎن ﺑﯿﻦ « اﺳﺘﻘﺮا ﺑﻪ وﻳﺮوس ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﻲ ﻣﺒـــــﺘــــﻼ ... و دﻧﯿﺎ
ـ ) آﻳﻨﻪ ھﺎ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻣﻦ اﻧﺪ ( راه ﻣﻲ رود زﻧﻲ ﻛﻪ روي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ھﺎ ﭘﯿﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻣﯿﺎن ﻛﺎﺑﻞ ھﺎي ﺑﺮق ﻛﺎﻧﺎل ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را ﻋﻮض ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ! و ﻣﺮد
اﺑﺮھﺎ ﭼـﻐـﻨـﺪر
ﺑﻪ ﻛﻨﺘﺮل آه در آﻣﺪه اﻧﺪ آھﻲ ﻛﻪ ھﻤﻮاره اﺑﻠﻪ ﺗﺮ از روز ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ دﻧﺪان ھﺎي ﻟﺒﺨﻨﺪ و اﺳﺘﻤﺮار ﭼﻨﮓ ﻣﻲ زﻧﺪ ! ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﺎك
ـ ﻣﻦ ﺗﻨﮫﺎﻳﻢ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻗﻄﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺮ روي ﻧﻌﺶ ﻣﻦ و اﻧﺤﺮاف ﺧﻄﻮط ھﻤﺒﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﻲ آﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻣﻦ اﺳﻜﻠﺖ ﭘﺎﻳﺪار ﻣﻦ اﺳﺖ ﺻﻠﯿﺐ از ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻣﻲ ﻣﯿﺮﻧﺪ ﻛﺮﻣﮫﺎ ﺑﺮ ﺳﻔﺮهء ﻣﺘﻨﺎھﻲ
ﺧــﻮك ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ اﺳﺖ و ﭘﻮﺳﺘﻢ ﭼﺮوك ﻣﻲ ﺷﻮد اورا ﻣﻲ ﺧﻮرم ﻣـــــﻦ ﻣــــﮫـــــﺮ ﺑـــﺎﻧــــــﻢ ﻣـــﺮد ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ زﻧﺠﯿﺮ ﺑﺎ درﻳﭽﻪ ھﺎي زﺧﻤﻲ او را ﻣﻲ زاﻳﻢ ﻣـــــﻦ ﻣــــﮫــــــﺮﺑـــﺎﻧـــــــﻢ
ﻣـﮫــﺮﺑـﺎ ن ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻋﺬاب ﻧﻘﺼﺎن ﻣﻦ اورا ﻣﻲ ﻛﺸﻢ در ﻧﮫﺎﻳﺖ
ﺑﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ ھﺎي ﺧﻨﺪان ﺧﺎك ﺑﭙﯿﻮﻧﺪد ﻏــــــﺮق ﻣﻲ ﺷﻮد
در ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺰرگ ﺛﻘﻞ ﺟﮫﺎن ﻋــــﻈـــﻤـــﺖ ﮐﻪ در ﺗﻜﯿﻪ ﮔﺎه ھﺎي ﭘﻮﺳﯿﺪه اش ﻓــــﺮو رﻓﺘﻪ ...
77 /9 / 5 آﺗﻦ
ﻋﺮﺑﺪه ھﺎ رﻋﺸﻪ را ﺷﻤﯿﻢ ﺷﺎدﻳﮫﺎت آرزو ﻛﺮد ﺑﺎﻛﺮه اي اﺑﺪي آﻓﺮﻳﺪه اﺳﺖ ــ ــ آﻧﻜﻪ اﻧﮕﺎﺷﺖ ﻓﺮو ﻣﻲ رﻳﺰﻧﺪ از ﻋﺮﺑﺪه ی ﻳﻘﯿﻦ ﺧﻔﺎﺷﺎن ﺑﺎ ﺣﻨﺠﺮه اي ﭼﻜﯿﺪه ﺗﺮ ﺑﮫﺮاس ! در ﻏﺎر ﻏﺮورت ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ درﻳﺪه ﺗﺮ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﻮان ھﺎي ﻃﻮﻻﻧﻲ ات
ﻧﻈﺮ دوﺧﺘﻪ اﻧﺪ
اي ﺗﻨﮫﺎﻳﻲ ﻣﺪﻳﺪ از ﻧﺎﺧﻦ ھﺎﻳﻢ ﭼﻪ ﻛﺎﺳﺘﻲ ؟ ﺧﻄﺎﺑﻪ ی اﻧﮕﻞ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ ﭘﺲ از ﻣﺮﮔﻢ ﻛﻪ اﺣﺘﯿﺎﺟﻢ را ﻛﻪ دﻧﺪان ﻧﯿﺸﺶ را ﻛﺸﯿﺪه اﻧﺪ و ﮔﺎوﻣﯿﺶ اﻃﻤﯿﻨﺎن
اي ﺗﻨﮫﺎﻳﻲ ﺗﻦ آﻟﻮدمﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ اﻓﻜﺎر زﺧﻤﻲ ام ﺧﯿﻤﻪ زدﻧﺪ و اﻧﺪام ﺑﻲ ﺗﺴﻠﺴﻠﻢ دوان دوان در آﻣﯿﺨﺖ ﺑﺎ ﭼﺮوك و ﭼﺮك ﭼﺎرﺳﻮﻳﮕﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﻪ در ھﺎي ﺑﺴﺘﻪ اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺳﺮﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮد در ﺑﺎزﮔﺸﺎﻳﻲ ﺗﺒﺎھﻲ ﺗﺎ ﺷﻮﻗﻢ و ﺗﺎﻻب ﻃﮫﺎرت ﭘﺎﻛﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﻛﻪ ﻣﯿﺰان را دﺳﺘﺎن اﺳﺘﻮاري ﺑﺮاﻳﻢ ﻧﺴﺮوده اﻧﺪ
ﻣﺒﺮاﻳﻢ از ﺑﺮاﺑﺮي دﻳﮕﺮ ﻣﺒﺮاﻳﻢ و ھﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاھﻢ آﻣﻮﺧﺖ در ﻣﺮﺗﺒﺖ ﺳﺮ
و ﺣﺮﻛﺎت دﺳﺖ آﻣﻮز
درﺳﻲ را
ﺑﻲ واھﻤﻪ دﺷﻮار ﻣﻲ ﺷﻮم در آواز ﮔﻨﺠﺸﻜﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺎع در ﻣﻲ آﻳﺪ ﻧﺠﺎﺳﺖ وﺳﯿﻊ ﺳﮕﺎن ﻋﺎﺷﻖ اﻧﺪام ﻣﻦ ﻣﻲ ﺷﻮد ! و ﭘﻠﯿﺲ
ﻣﻦ ﻋﺮﺑﺪه ھﺎﻳﻢ را ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ اي ﻛﻮدﻛﺎن زﻳﺒﺎ در ھﻮاي ﭘﺎك ﺻﺒﺤﮕﺎه » ﺳﻨﮕﻮاره « ھﺎﻳﺘﺎن را ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺗﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ دﺳﺖ آورﻳﺪ و دﻟﻢ را ھﺮﮔﺰ در دﺳﺘﮫﺎي ﻣﻦ ﭘﺮواز ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ اي ﻛﻮدﻛﺎن زﻳﺒﺎ ! ﺑﺎدﻛﻨﻚ
ﺟﮫﺎن ﺷﺎﻳﺪ ﺟﯿﺮ ﺟﯿﺮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺳﺖ در ﺑﺎل ﺟﯿﺮﺟﯿﺮك ﺑﻪ زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﺑﺎدﻛﻨﻜﻲ روي ﺷﺎﻧﻪ ھﺎي ﻣﻦ در ﻣﯿﺎﻧﻪ ی ھﯿﺒﺖ ﻋﺸﻖ و ﺑﺎﻓﺖ ﭘﺮﮔﻠﻮﻟﻪ ی زﻧﺎن ﻣﯿﺎﻧﺴﺎل ﻧﻪ ﻣﺒﺮا ﻧﺒﻮده ام ! ﻋﻔﻮﻧﻲ ﻛﺮده اﻧﺪ ﺻﻮرت روﻳﺎﻳﻢ را ﻧﺎﺧﻦ ھﺎﻳﻢ ﻓﺤﺶ ﻣﻲ دھﺪ ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ از ﻋﻮرﺗﺶ آوﻳﺰان اﺳﺖ ﺑﺨﺸﺶ ﻻي ﻟﺠﻨﮫﺎ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻲ اش را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ﺗﺎ آﻓﺘﺎب ﭘﺮﺳﺖ
اﻓﺴﻮس ،ﻛﺒﻮﺗﺮ ! از ﻣﺠﺎز ﺧﻮرﺷﯿﺪ در ﺗﻜﺪر ﻧﺴﯿﻢ
ﭼﯿﺰي ﻓﺮاﺗﺮ ﻧﺮﻓﺘﻪ اي ﺑﺎ ﻏﺮاﺑﺘﻲ ﻓﺠﯿﻊ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﯿﺎس ﺑﻮده ،ﻧﻪ ؟ !
ﻳﺦ ﻣﻲ زﻧﺪ در ﻛﻮﭼﻪ ھﺎي آﺗﻦ دﺧﺘﺮك رﻣﺎﻧﺘﯿﻚ روي دﺳﺘﻜﺶ ھﺎي ﻣﺮده اش ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮي از ﺟﮫﺎن ﭘﺮت ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﯿﻞ را ﮔﻮرﻛﻦ ﺑﺮھﻨﻪ ﻛﻨﺪ . . . ﺗﺎ ﻧﺒﺾ اورا ﺑﺮاي دﺳﺘﻜﺸﻲ دوﺑﺎره
ھﯿﭻ ﺟﻨﺒﻨﺪه اي ﻧﯿﺴﺖ
ﺗﺎ ﺑﭙﺮﺳﺪ اﻳﻦ ﺻﺪاي ﭼﯿﺴﺖ
در ﺷﻌﺎع ﺿﺠﻪ ی ﻣﻦ ... در رﻛﺎب ﻳﺎﻏﻲ ام ﻣﻲ ﻣﯿﺮد ﺑﺎ ﻣﻮﻳﺮﮔﮫﺎﻳﺶ ﻋﺸﻖ ﻛﻮﭼﻪ ھﺎي ﺗﺐ آﻟﻮد و زﻧﺪاﻧﻲ ! ﻛﻮﭼﻪ ھﺎ ! ﻣﻦ ھﻤﯿﺸﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ ﭼﻨﮓ آورﻳﺪ ﺗﺎ اﺷﺘﯿﺎق ﺟﺪﻳﺪم ﭼﻨﮓ ﺑﺮ دﺳﺘﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ !
19دﺳﺎﻣﺒﺮ98 آﺗﻦ
) ﺑﺮاي ﺣﻮرﻳﻪ ھﺎدي ــ ﺑﯿﺎد آن ﺳﺎﻟﮫﺎ (
ﺣﻮرﯾﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﺎ ﺑﺎراﻧﻲ ﺑﻨﻔﺶ
روي ﺑﺮج دﻧﺪاﻧﮫﺎي درد را ﻛﺸﯿﺪه
ﻋﺼﯿﺎن ﻧﺎزآﻟﻮد از ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺨﺖ ؟ ھﻤﻪ ی اﺑﺮھﺎ در ﺳﻘﻒ ﻛﻠﺒﻪ آب ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ و ھﻤﻪ ی دﻧﯿﺎ ﻳﻚ ﺑﺎﻟﺶ ﺑﻮد ﮔﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻣﺜﻞ آدﻣﮫﺎ در ﺑﺨﺎر ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﻮﺳﻤﺎري ﺑﺮھﻨﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﻪ ﺑﭽﻜﺪ ﺑﺮ ﭼﮕﺎﻟﻲ ﻳﻚ ﻧﻘﺼﺎن ﺗﺎ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮاي ھﻤﯿﺸﻪ
ـ ﺳﻔﺮھﺎي ﻣﻦ ﮐﻪ ﭘﺎھﺎﻳﻢ
ﺑﺮاي ھﻤﯿﺸﻪ راه ﻣﻲ روﻧﺪ در اﻣﭙﺮاﺗﻮري ﻧﮕﺎه ﺑﺮاي ھﻤﯿﺸﻪ دراز ﺷﻮﻧﺪ
ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﯿﺮاھﻨﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻲ ﺷﻮم ھﺰارﺑﺎر ﭘﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﻨﺎزه ام ﻣﻲ ﮔﯿﺮد وﻗﺘﻲ ﺑﺮھﻨﻪ ام ﺑﺎﻻ ﻣﻲ آورم روي ﻛﻔﺸﮫﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺑﺎد ﺣﺴﻮدي ﺷﺎن ﺷﺪه ... ﻓﺼﻞ ھﺎ ﺑﻪ دﻳﻮاﻧﮕﻲ ام ﭘﻲ ﺑﺮده اﻧﺪ ﺑﺎدي ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺮده ... ) ﻓﺎﺻﻠﻪ ھﺎي ﺑﻠﻨﺪي ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم دارم (
از ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺑﮫﺎر ﻓﺎﺻﻠﻪ دارد ھﺰار ﻓﺼﻞ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻧﻔﺮﺗﻢ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ وزم ﻧﭽﺴﺒﯿﺪه ﺑﻪ ﺟﻨﺎﻳﺎت ﭘﺎﻳﯿﺰ و زﻣﺴﺘﺎن ﺗﻘﺼﯿﺮم
ﺧﻮاﺑﮫﺎ روي داﻣﻨﻢ دراز ﻣﻲ ﻛﺸﻢ روي 7ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﮕﺶ آورده ﻛﻪ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﻋﻤﺮم ﻛﮫﻜﺸﺎن را ﻣﻲ ﺑﯿﻨﻢ و ﺳﺮي ﻓﺸﺮده در آن ﺑﺎﻻ از ’ھﺮم اﺑﺪﻳﺖ ﻋﺮق ﻣﻲ رﻳﺰد
ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﻮرﻳﻪ ﻋﻘﻞ را ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﻣﻲ زﻧﻢ ﻣﯽ زﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺎراﻧﻲ ﺑﻨﻔﺶ ﻋﺸﻖ
ﺑﺎ رﻋﺪ و ﺑﺮﻗﻲ ﻗﯿﺎﻣﺘﻲ رﮔﺒﺎر ﻣﻲ ﺷﻮد ﻏﺮق . . .ﻗﮫﻮه اي . . .ﻏﺮق . . . ﻣﻮرﭼﮕﺎن در آب ھﻔﺖ رﻧﮓ ﻛﻪ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ ھﺎﻳﺸﺎن را ﺻﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻮرﭼﮕﺎن ﮔﺬر ﻧﻜﺮده ﺑﻮد . . . اﻣﺎ ﺻﺪا ھﺎ ھﺮﮔﺰ از ﻣﺪارھﺎي ﻛﻮﺗﺎه ﻣﻦ ﻧﻌﺮه ی آﺳﻤﺎن ﻏﻮل اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد
ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﯿﺪارم ﻛﻨﺪ ﺣﺎﺿﺮم در ﺻﺪاي ﻳﻚ ﻣﻮرﻳﺎﻧﻪ
ﺑﻠﻌﯿﺪه ﺷﻮم !
77 /11/9
آﺳﯿﻨﺎ
ﺑﺒﯿﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻓﺮو ﻏﻠﺘﯿﺪﻳﻢ اﻳﻤﺎﻧﻤﺎن را ﻟﯿﺴﯿﺪ ! وﺳﺮاﭘﺎي ﻣﻌﺮﻛﻪ از ﺳﮕﮫﺎ ﭘﺮھﯿﺨﺘﯿﻢ . . . .اﻣﺎ ﻗﻠﺒﻤﺎن از زوزه ھﺎي ﺗﻤﺪن آوﻳﺨﺖ ! ﺑﺎﻧﺎﻟﻪ ی ﻧﺎرﺳﯿﺴﻢ ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن اﻧﺪام آدم ھﻤﻪ ی آرزوھﺎي ﺑﺰرگ ھﯿﭻ ﻧﻤﺎﻧﺪ . . . . . . .و ﺟﺰ ﻛﻔﺶ
ـ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻄﻮر آوارﮔﻲ را روﺳﭙﯿﺎن آﻟﺒﺎﻧﻲ
ﻓﺮوﻛﺶ ﻛﺮد
ﻛﺮدھﺎ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ھﺸﺘﻲ آﺗﻦ آورده اﻧﺪ ﻻي ﭘﺮده ھﺎي ﺳﻮراخ ﺳﻮراخ راه ﻣﯽ روﻧﺪ ﻛﺎﺷﻲ ﻓﺮش ﻣﺮدﮔﺎن ...
ﺑﺎزوھﺎي ﻛﺒﻮ ِد ﺧﺎل ﺑﻪ ﻛﺎﺑﺎره ھﺎي ﻗﺮن ﭘﯿﺶ ﻣﻲ آوﻳﺰﻧﺪ و ﻗﻔﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ! َاخ
ﭼﻪ رﻗﺎﺻﻲ ﻏﺮﻳﺒﻲ ! ﺑﻪ دﻳﻮار پ .پ .ﻛﺎ ﻣﻲ ﭘﺮﻧﺪ ﺑﺎ ﮔﺮدن ھﺎي ﺑﺮﻳﺪه ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﺮﻏﮫﺎ ﺗﻒ ﻣﻲ اﻧﺪازﻧﺪ ﺑﺎ دﻧﺪان ھﺎي در ھﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ و ﻣﯿﮫﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎن
و ﻧﻔﺮت و اﺳﺘﯿﺼﺎل اخ
ﭼﻘﺪر ﻣﻦ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل
ﺑﺮادر ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ .. ﻧﻘﺎﺷﻲ را دوﺳﺖ دارم ﺑﺪم ﻣﻲ آﻳﺪ ! از ھﺮﭼﻪ ﭘﯿﺮھﻦ
ﮔﺮدن ﺑﺰﻧﯿﺪ ـ ﻧﻘﺎﺷﺎن را در ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ دﻣﻮﻛﺮاﺳﻲ در ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﭘﺮﭼﻢ ﺑﻜﺎرد ﻓﻘﻂ ﻧﺎﺧﻦ ﺷﺎن ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﭘﺮﭼﻢ . . . . . . . . . . . . ﭘﺮﭼﻢ . . . . . . . . . . . . دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ارزد ! اﻳﻦ ھﻤﻪ رﻧﮓ رﻧﮕﯿﻦ ﻛﻤﺎن از ﺻﻼﺑﻪ ﻣﻲ آوﻳﺰد ... ھﯿﭻ رﻧﮕﻲ در آﻏﻮش دﻳﮕﺮي ﭘﻨﺎه ﻧﺪارد ﺟﻮﻻن اﻗﺎﻣﺖ ﺗﺎ اﺑﺮھﺎ اخ
ﺑﺎ ھﺴﺘﻪ ی اﻣﯿﺪ در ﺗﺪوﻳﻦ ﻣﺪھﻮش ﻛﻨﻨﺪه ﺷﺎن ﺗﻤﺜﺎل ﭘﯿﺎﻣﺒﺮان آھﻜﻲ ﺷﻮﻧﺪ !
ﻣﺮدان روﻳﺎﻳﻲ
ھﻤﻪ اﻳﻤﺎن ﻣﻲ آورﻧﺪ !
از او ﻧﺨﻮاه دﺳﺘﻢ را ﺑﮕﯿﺮد از روي ﻣﺮداب ﻧﺨﻮاه ﭘﺎھﺎﻳﻢ را
ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ !
او از ﻛﻔﺸﺶ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻣﺜﻞ دﻳﻮاﻧﻪ ھﺎ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻛﻔﺶ ﺧﻮن و ﺗﺎول را
ﺑﺒﯿﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻓﺮو ﻏﻠﺘﯿﺪﻳﻢ و ﻗﻠﺒﻤﺎن از ﮔﯿﺴﻮي ﺟﻮاﻧﻲ
ﺑﺎ ﺑﻐﻠﻲ ھﯿﺰم وﺷﺮاب ﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗـﺎ از ھـــﻢ ﺑــﭙــﺎﺷــــــﺪ !
رﻳــــﺨــــﺖ !
ﻣﺎدرم ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻪ ﺗﻮرا ﺣﺪس ﻣﻲ زﻧﺪ در ﮔﺮﻳﻪ ھﺎﻳﺶ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺷﺮﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮي آزادي ﺟﺎن ! ھﯿﭻ ﻛﺲ ﻧﺪاﻧﺴﺖ ﺗﻮرا ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ آﻏﻮش ﻛﺸﯿﺪ ! ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻢ
ﻣﯿﺎن ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ زﻣﺴﺘﺎن دﻳﮕﺮ ﺟﻨﮕﻞ ھﺎي آوازت را ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﮫﺎر دﻳﮕﺮ زرﺗﺸﺖ را ﭼﺎرﺷﻨﺒﻪ ﺳﻮراﻧﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ و ﻣـــــــﻦ از ﺗـــــــﻮ ﭼـــــــﯿـــﺰي ﻧــﻤـــــﯿــــﺪاﻧــــﻢ
ﺑﻪ آﻣﻮﻧﯿﺎ ﻣﻲ روم ﻳﻚ دﺳﺖ ھﺮوﺋﯿﻦ ﻳﻚ دﺳﺖ ﻧﻘﺮه ﺑﺴﺎط ﻣﻲ اﻧﺪازم ﻓﺮدا ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺑﯿﻠﯿﺎرد دﻋﻮت ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﺮاﻳﺖ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ اي ﺳﻔﺎرش ﻣﻲ دھﻢ ﺗﻮ را ﻛﺸﺘﻪ در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺗﮫﺮان ﺑﻲ ﺧﺒﺮ از اﻳﻨﻜﻪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ﺑﻲ .ﺑﻲ .ﺳﻲ زﺧﻢ ھﺎﻳﺖ را ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﻧﺸﺨﻮارھﺎي ﺷﻤﺮده ﻟﯿﺴﯿﺪه آزا دي ﺟﺎن ! ﺑﺮاي ھﻤﯿﺸﻪ ﺳﯿﺎه ﺑﭙﻮﺷﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻘﺒﻮﻻن اﮔﺮ ﺑﺎﺧﺘﻢ دو ﺷﻤﻊ روﺷﻦ ﻛﻨﻢ و روي ﻛﻔﺶ ھﺎﻳﻢ
77 / 6 / 1 آﺗﻦ
ﺑﻲ ﺟﮫﺖ
از آن ﺟﮫﺖ ﻛﻮﭼﻚ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ؟ ﺟﺰ اﺷﺎره اي
ﻛﻪ در ﺳﯿﻤﺎن ﺳﻔﺖ ﻓﺮو ﻣﻲ رود !
ﻧﻘﺎﺷﻲ ھﺎي ﺑﺪﻳﻊ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ از آن ﺟﮫﺖ ﻛﻮﭼﻚ ﻛﻪ روﻳﺎھﺎﻳﺖ روي آن ﻣﺮا ﺗﻨﮫﺎ در » ﻣﺮگ « ﺧﻮد ﺷﺮﻳﻚ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ! ﻧﻘﺎﺷﺎن ﻛﻮﭼﻚ ! ﺗﻌﻠﻖ دارﻧﺪ ( ) دﻧﺒﺎﻟﻪ ھﺎي ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﻀﺎي ﺗﮫﻲ ب ﻣﺒﺎدﻻت ﻋﻘﺮ ِ اﻳﻤﻨﻲ ﭼﻘﺪر ...
از ﭼﺎرﭼﻮب ﭼﻜﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ در راﺳﺘﺎي زﻣﺎن ﺑﻪ ﻟﻄﯿﻔﻪ ھﺎي ﺗﯿﺮه ﺑﺨﺖ ﻣﻲ ﭘﯿﻮﻧﺪد
ﭼﻘﺪر ...
ﭼﻘﺪر دﯾﺮ ﻣــــــﻲ ﺧـــــــــﻨـــــــﺪ ي !
ﺣﺮاج ﻣﻲ ﺷﻮي ﺗﻮ ﭘﺎﺑﺮھﻨﻪ ﻣﯿﺎن ﻓﺼﻞ ﻣﻲ دوي ﻋﺠﻮلِ ﻛﻮﭼﻜﻲ ھﺴﺘﻲ آﺳﻤﺎن درﺗﻮ ﻧﺨﻮاھﺪ ﺑﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻟﺬتِ ﻗﺪم زدﻧﻲ ﺑﻮد ھﻤﻪء ﻋﻤﺮت را دﻳﻮاﻧﻪ دوﻳﺪي ! و درﺧﺖ را ﻟﯿﺲ ﻣﻲ زﻧﻲ !
ك ﻣﺤﺘﺎط ﻛﻪ ﺗﺸﻨﻪ ی ﺧﺎﻛﻲ ﺑﺒﺎ ھﻮﺳﻨﺎ ِ ﻟﮕﺪﻣﺎل اﺳﺖ زﻣﯿﻦ ﻛﻢ آﻣﺪه اﻧﺪ ! در ازدﺣﺎم ﻻﺷﻪ ھﺎ ﻛﺮﻣﮫﺎ ﭘﯿﺶ ﺗﺎﺧﺘﻦ را
ﺑﯿﺘﺎب ﻣﻲ ﻛﻨﺪ !
ن ﺗﺸﻨﮕﻲ ﻃﺎﻋﻮ ِ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ؟ ! ﻲ ﺷﮫﻮت !! » درﺧﺖ « را ﺑﻪ زﻳﺮ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﻣﻮجِ ﻗﮫﻘﺮاﻳ ِ ﺟـــﺰ ﺗــﻜــﺜـــﯿـــﺮ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ؟ ﺟــــﺰ ﺗـــﺒـــﺪ ﻳـــﻞ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ؟ ﺖ ﻛﻮﭼﻚ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﺎﻧﺪه از آن ﺟﮫ ِ ﺑﻪ اﻧﺪازه ی ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﮫﺎ ﺑﺮ دوﺷﻢ راه ﻣﻲ رود آواره ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ھﻤﺰﻳﺴﺘﻲ در ﻗﻠﺒﻢ ﻣﻲ ﭘﺎﺷﺪ ﺑﯿﺎﺑﺎن زده ﻣﻲ ﺷﻮد و در رﮔﮫﺎﻳﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﻣﻦ
ﮔﻨﺒﺪ ﻣﻲ رﻳﺰد
آواره در ﺷﺮﻳﺎﻧﻢ ﮔﻨﺒﺪ . . . . . . ﮔﻨﺒﺪ . . . . . . ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ اﻣﯿﺪ وارم ... ﻣﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺮﻃﺎن دارم ﮔﻨﺒﺪ ھﺎي ﻣﺴﺠﺪي ﺳﺖ از دور ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻢ را ﻣﻲ ﮔﯿﺮد ! ﻳﺎ رﻳﮕﻲ
78 / 2 / 4
ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﺰدوج
ﺟﮫﺎﻧﮕﯿﺮان ﻛﺎﺷﻲ ھﺎي ﺗﻌﻄﯿﻞ را ﭼﺎك ﻣﻲ زﻧﻨﺪ ﻣﺘﻨﺎھﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎن در اﻏﻤﺎي ﺧﻄﻮط ﻧﺎھﻤﮕﻮن ﭘﻮﻳﻨﺪﮔﺎن رواﻳﺘﻨﺪ و ﺑﻮدﻧﺪﮔﺎن در ﻳﺄس ﻛﻠﻤﺎت ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺑﮕﺬارﻧﺪ ! ﻛﻪ دوﺷﺎدوش داﻣﻦ ﻣﺎدر از آﺳﻤﺎن ﺗﻨﮫﺎﻳﻲ ﻣﺮا
ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ ﮔﻠﻮﮔﺎه ﻛﮫﻜﺸﺎن
ﭼﻪ ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ ِ ﻣﺪﯾﺪی ﻛﻪ ﻣﯿﮫﻨﻢ را دﺳﺖ ﻛﻮرم در ﻣﺎﺳﻪ ھﺎي ﻣﻘﺪس و دارﺑﺴﺖ اﺟﺰاي ﻣﻐﺸﻮﺷﻢ ﻧﻪ از درﺧﺘﺎن ﻧﻔﺮﻳﻨﮕﺮ ﻧﻪ از ﻣﺎدﮔﺎن اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ و از ﺟﺎھﻼن ﭼﺸﻢ اﺧﺘﻪ
ﻛﻤﺎل در آﻏﻮش ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺮ ﭘﯿﻜﺮش ھﯿﭻ ﻧﺪارد
ﻣُﺮده
از ﭼﺮاغ ﺧﻮد آوﯾﺨﺖ! ﭘﯿﻨﻪ ﺑﺴﺖ ھﺮﭼﻪ ﺑﺴﺖ ! ﻛــﺘــﺎب ﻟــﺎ ﺑــﻪ ھﺎ و ﻓــﺮاﻣـﯿـﻦ ﺑﻮد
ﺧﺒﺮ ﺟﺰاﻳﻲ ﻧﻔﯿﺮ اﻓﺴﻮﺳﻲ روزﻧﻲ دﻳﮕﺮ
ﺑﻲ ﺑﺎر ،ﺑﻲ ﺳﺨﻦ ﻣﺎده اي ﺟﻮاﻧﻤﺮده ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮاب ... ﺟﺰ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﺸﻢ
زﻣﺎن ﺑﺎزوﺑﻨﺪ آﺗﺸﻲ ﻣﺒﮫﻮت
ﻛﻪ ﺟﮫﺎن را ﺑﺎ ﺷﮫﻮﺗﻲ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ھﺪف ﺣﺎدﺛﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد
اﺷﺎره ﻣﻲ ﺗﺎﺧﺖ رﻣﻪ ﺳﺮ در ﻋﻠﻒ ... ﺑﺴﺘﺮي ﻓﺼﻠﮫﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺖ ﭘﺮوا ِر ﭼﺎرﻓﺼﻞ آﻟ ِ ﺗﺮدﻳﺪ ﺳﯿﺐ و ﻣﺮدﮔﺎن آرزو ھﺎي ﻛﻮدﻛﻲ ﻓﺮورﻳﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﻓﺮھﯿﺨﺘﮕﻲ ﺑﺎد ﻛﻪ ﻣﻲ ﺳﺮود و ﻧﺒﻮد ﺑﺎد ﻣﻲ وزﻳﺪ و ﻧﺒﻮد ﭘﺎﺑﺮھﻨﻪ ﻣﻲ ﻛﺎﺷﺖ دﺳﺘﻲ ﺑﺮاي درو ﻛﻮ ؟ ! ﻣﻲ ﻛُﺸﺖ دﺳﺘﻲ ﺑﺮاي ﻗﺎﻧﻮن رﻳﺴﻤﺎن ؛ ﻛﻮ دﺳﺘﻲ ﺑﺮاي دوﺳﺘﻲ ؟ !
اﻋﺘﺪال ﻗﻮاﻧﯿﻦ در ھﻢ رﻳﺨﺖ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮔﺮان ﻋﺼﺮ ﻧﺸﺨﻮار ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ھﺎي داﻧﺸﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن واﺣﺪي ﻧﻤﻲ رﺳﺪ در ﺳﺮاﻧﺠﺎﻣﺶ ھﯿﭻ آزﻣﺎﻳﺸﻲ ﻣﺎدر ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ در زاﻳﺸﮕﺎه ﺳﻠﯿﻘﻪ ھﺎ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﺰدوج ﺧﺸﻜﯿﺪﮔﺎن ﻧﺎ ﺧﻮدآﮔﺎه را ﺳﯿﺮاب ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﺎ رﻳﺸﺨﻨﺪ ﻣﻪ آﻟﻮدي و ﺑﺎران ﺟﻨﺒﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ
ﭼﻜﻪ ﭼﻜﻪ . . . از ﺗﺮازوي ﻋﺼﺮ ﺑﺮ ﺧﺎك وﻟﺮم ﻛﻪ در اﺳﺘﻮا و دوﻗﻄﺒﺶ دﻳﻮاﻧﻪ ی زﻧﺠﯿﺮی ﺳﺖ !
ﺑﺎ ﭘﺎﺷﻨﻪ ھﺎي ﻣﻦ ﻣﺮزھﺎي ﻣﺼﺪوم را ﺗﻤﺎم ﻛﺮد !! ﻋﺼﺮ ﺣﻤﺎﻗﺖ و ﻃﻐﯿﺎن ﺧﯿﺲِ دﻳﻮارھﺎي ﺷﮫﺮوﻧﺪ !! ﺳﯿﻞ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﻲ ﺑﯿﻤﺎران رﻧﮕﻲ ﺑﺎ ﻗﻤﻘﻤﻪ ھﺎﻳﻲ در دﺳﺖ دﺷﻨﺎم و دﻟﺨﻮﺷﻲ ﺷﺎن اﺳﺖ ﭼﺸﻤﻪ ھﺎي ﻓﺎﺿﻼب رودﺧﺎﻧﻪ ھﺎي ﺷﯿﻤﯿﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﻨﮫﺎﻳﻲ ﺧﻮد زﺑﺎن و ﻣﺎھﻮاره ھﺎي ﻣﺎدري را رھﺎ ﻛﺮدﻧﺪ ﻓﺮو ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ ﻋﻄﺶ ﻣﺎزوﺧﯿﺴﻢ را ﺗﺎ اﻟﮫﻪء ﺗﻨﮫﺎﻳﻲ در ﭘﯿﺮاھﻦ ﻛﻜﺎنِ ﺳﺮازﻳﺮﺷﺎن ﺗﮫﺪﻳﺪ ﻣﺤﻜﻤﻲ ﺳﺖ اﻋﺘﯿﺎد از ﻗﻠﻢ ﻧﻤﻲ اﻧﺪازد ﻛﻪ ھﯿﭻ ﺳﻨﮕﺮﻳﺰه اي را ﻣﻦ ﺷﺮط ﺑﺴﺘﻪ ام ﺑﺎر دﻳﮕﺮي ﻧﺒﺎزم ﺳﺮ ﻧﻤﻲ رود ﺣﻮﺻﻠﻪ ام از ﺑﺎﺧﺖ اﻳﻨﻄﻮري ﺳﺖ ﻛﻪ ھﯿﭽﻮﻗﺖ ﺷﺮط ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎز ﻣﻲ ﮔﺮدد ﻗﻄﺮه ھﻢ ﻣﻌﺘﺎد اﺳﺖ ازﺳﺮﻋﺖ ﻧﻮر ﻛﻢ ﺑﯿﺎورد ﻛﻪ زﻣﺎن ﺗﻨﮕﺶ اﻣّﺎ آﻧﻘﺪر دور ﺧﻮاھﺪ رﻓﺖ در ﻧﺨﻮاھﺪ ﻳﺎﻓﺖ روﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﺮداﻧﺪ ﻧﻘﻄﻪ اي آﻧﻘﺪر ﻣﺴﺖ ﺑﻮده ﻛﻪ روي ﭘﺎﺷﻨﻪ ﭼﺮﺧﯿﺪه آﻧﻘﺪر ﭼﺮﺧﯿﺪه ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﭼﺮﺧﯿﺪه و ﻓﻘﻂ ﻓﻜﺮ ﻛﺮده ﭼﺮﺧﯿﺪه ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﭼﺮﺧﯿﺪه ...
ﻣﻦ ﺷﺮم دارم از زادﮔﺎھﻤﺎن ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻧﺎﻣﻢ اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪاﻧﻪ ﺷﻮد ؟ ! روي دﺳﺘﮫﺎﻳﺶ راه ﺑﺮود ؟ ! ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ی ﻋﻀﻼﻧﻲ ام در ﺳﯿﺮك
ﺷِﻜَﺮ ﺑﯿﺎورﻳﺪ ﺑﺮاي اﺑﺪﻳﺘﻢ اي ﻣﻮﺑﺪان ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﺰاﻳﯿﺪ
ﺑﭙﺮورﻳﺪ !
ﻣﻦ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ از اﺳﺘﻮا و دو ﻗﻄﺒﻢ
ﻣﺒﺮا ﺷﻮم ! 77 / 6 / 12ــﺂﺗﻦ
ﻛﻔﺸﮫﺎي زﻣﺎن
ــ آﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﻻ ﻣﺴﻪ ی ﺻﺪاھﺎ را ﺳﺮخ ﻛﻨﺪ ﺧﻮاﺑﺰده ﻛﻔﺶ ھﺎي زﻣﺎن ــ آﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ آن ن ﺑﯿﻘﺮارﺷﺎن ﺣﺲ ﮐﻨﻨﺪ در ﻟﯿﺰ ﺧﻮرد ِ ﺑﻨﺪي ھﺎ ! ــ دوﻧﺪﮔﺎن ! آﺗﺸﻢ زﻧﺠﯿﺮ اﺳﺘﻌﺪادھﺎﻳﻢ را ﺟﻮﻳﺪ ﻧﮕﺎه ﻛﻪ از ﺑﺎد رھﺎﺗﺮ ﭘﺮوردﮔﺎر ﭘﻮﻧﺴﻢ
ــ ﻣﻦ ﺧﺸﺖ ﮔﺸﺖ ﺟﺮخ
ــ اﺷﺎره ؟ ! او ﻣﻮھﺎﻳﺶ را داﻣﻨﺶ در اﻳﺎم ﻣﻦ ھﻢ
دﺳﺘﮫﺎي ﻣﻦ زﻧﺪه اﻧﺪ
ﺳﺮاﻳﻨﺪه ی دﻳﻮار !
ﺑﻲ اﺷﺎره روي ﺧﺸﺖ ﻣﻲ ﮔﺬارم ﺑﻲ اﺷﺎره ﻣﻲ زﻧﻢ ﺑﻲ ﭼﺮﺧﺶ
ﻣﺪرن ﻛﺮده در ﻛﺎج ھﺎي ﻓﺎﻧﺘﺰي ﻓﺮﺳﻮده در ﻣﯿﺎن ﻗﺮﻧﮫﺎ ﻛﭙﻚ ﻣﻲ زﻧﺪ و در آﻳﻨﺪﮔﺎن ﺷﺎﻳﻌﻪ اي ﺑﻲ ﻣﮫﺎﺑﺎﺳﺖ !
ــ آﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ درﺧﺘﺎن ﻳﮕﺎﻧﻪ اﻧﺪ ﺧﻮن در اﺑﻌﺎدﺷﺎن زﻧﺪه اﺳﺖ ﺑﯿﺸﻤﺎ ِر ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﺳﺖ ! و ﭘﻨﺪارﺷﺎن
ــ ھﯿﺰﻣﻲ دﻳﮕﺮ
در ﻋﺼﯿﺎﻧﻢ
ﻓﺮو ﻣﯽ اﻧﺪازم !
ﺑﺎﻻ ﺧﺰﻳﺪه اﻧﺪ ﻣﺴﻮاك ﻣﻲ زﻧﻢ
ﺑﺪي ھﺎي زﻧﺪاﻧﻲ ام ــ از ﻃﻨﺎبِ روده ھﺎﻳﻢ ھﺮﭼﻨﺪ ھﺮ وﻋﺪه ی ﻓﺮﻳﺎد ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﻤﻲ ﺷﻮم ھﺮﭼﻨﺪ ﻣﻲ ﻟﻨﮕﻢ در ﻧﻘﺼﺎنِ آزادم » ﻋﺼﺎ « ھﺎﻳﻢ را ﻣﻲ ﺗﺮاﺷﻢ از ﺗﻜﺎﻣﻞِ آﺧﺮﻳﻦ ﻗﺼﯿﺪه ھﺎي ﭼﻮب ــ و آب
آب
ﻛﻪ ﻣﺎدرم ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺪ
و ﻣﻲ زاﻳﺪ
ــ ﺗﻮ آﺧﺮت را ﻧﻔﺲ ﻣﻲ ﻛﺸﻲ و ﻣﻦ در ﺗﻮ دﻳﻮاﻧﻪ اي ﺑﺰرﮔﻢ رود ! ﺗﻮ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ھﻤﻪء ﺣﺠﻤﺖ را و ﻣﻲ روي » راه « ﻣﻲ روم ! ﻣﻦ ھﻤﻪء ﺣﺠﻤﻢ را ــ آﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺧﺪاي ﺧﻮدت ﺷﻮي اﺷﺎره ﻛﻨﻲ ﺑﻪ اﺑﺮھﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ھﺎ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﻲ ﺑﺮاي » ﻛﻮدﻛﺎﻧﺖ « ﺗﻠﻔﻆ ﻛﻨﻲ ! ﺑﺎزﻳﭽﻪ ی ﺑﯿﻨﮫﺎﻳﺖ را
77 / 12 / 8
......
ﻧﻔﺲ ﺳﻨﻔﻮﻧﻲ دﻳﺪي ؟ ﻛﮫﻜﺸﺎﻧﺖ را ﺗﺴﺨﯿﺮ ﻛﺮد ! ﭼﺎردﺳﺖ و ﭘﺎ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺗﻮرا از ﻃﻨﺎب رﺧﺖ آوﻳﺰان ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﺣﺮه اي ﻛﻮﭼﻚ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ درد آن ﺧﻮردي آواز ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﺑﺮاي ﻟﻜﻪ ھﺎي ﻏﺮورت دﻳﺪي ؟! ــ ﭼﻲ ؟ ! اداﻣﻪ دارﻧﺪ
ــ ﻣﺜﻼً ﻛﻪ ﺗﻮﻧﻞ ھﺎ ﺗﺎ ﺑﯿﻨﮫﺎﻳﺖ ﺳﺎلِ ﻧﻮري ﺑﻌﺪ از ﻣﺮدنِ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﮔﯿﺞ ﻣﻲ روي ! ﺗﺎ ﻛﻤﻲ از راه و ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺧﻔﺎﺷﮫﺎ ھﻢ ﺧﻮراﻛﻲ ! ﻦ آن در داﺷﺘ ِ ﭼﻪ ھﻮاي ھﻮﻟﻨﺎﻛﻲ ! و ﭘﺎھﺎي ﻣﺸﻜﻮﻛﺖ ! ﻳﺨﻨﺪ ﺑﺎ زﻣﺴﺘﺎن ﺷﺮاره ھﺎي ﺷﺎد ! در ﻣﺮداد ﭼﻄﻮر اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ھﺮ ﻟﺤﻈﻪ ،ھﺮ ﻧﻔﺲ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺗﻨﻢ ھﻤﺨﻮاﺑﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد در ﭘﯿﺮاھﻨﻢ ﻛﻪ ھﺮوﻗﺖ اﺳﻤﺶ را ﺗﻜﺮار ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺧﻮدش را ﺷﯿﻄﺎن ﻣﻲ داﻧﺪ ! ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻣﯿﺪواراﻧﻪ ﻣﻲ ﻗﺒﻮﻻﻧﻢ ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮاﺳﺖ ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ ... ﺣﺎﺿﺮي ﭼﻘﺪر ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻢ ﺑﯿﺎﻳﻲ ؟ در ﻣﺪﻓﻮعِ اراده ﺑﺸﻤﺎري ؛ ﺗﺎ ﻻﺷﻪء ﮔﻨﺠﺸﻜﮫﺎﻳﻢ را
ﺑﻲ آواز ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻢ ﺑﻌﯿﺪ اﺳﺖ اﺑﻠﮫﺎن ﻧﺘﺮاوﻧﺪ !
ن ﻛﻠﻤﺎﺗﻢ ﺑﺎ ﺟﮫﺎ ِ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻢ ﻛﺎﻏﺬ در اﻧﺪﻳﺸﻪ ی ﻣﺒﮫ ِ ﺗﻜﺎﭘﻮي ﺣﯿﺮت . . . ﻧﻘﺸﻪ ی ﭘﺎﻳﯿﻦ ﺗﻨﻪ اي ﺑﺮ دﻳﻮار . . . ھﻤﯿﺸﻪ ﻟﺤﻈﻪ اي از ﻳﻚ ﻣﻮﺳﯿﻘﻲ ﺟﺎن ﻣﻲ ﺳﭙﺮد ھﻤﯿﺸﻪ ﺣﺴﺮتِ ﻳﻚ ﺑﻮران ھﻤﯿﺸﻪ ﻟﺤﻈﻪ ی ﻳﻚ دﻳﻮار و ﭘﯿﺮاھﻨﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻲ ﺷﺪ
ﺗﺎ دﻳﻮان ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻲ ام را ﻟﺮزه ی آھﻲ ورق ﺑﺰﻧﺪ در ﻣﺤﻔﻈﻪ اي از ﻓﻮﻻد ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ھﺎي زﻧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺴﺖ از ﺧﻮاب ﺳﻘﻮط ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ ﺑﺘﻜﺎﻧﻢ ! ﺗﺎ ﮔﻨﺠﺸﻚ ھﺎي ﻣﺸﺘﺎﻗﻢ را
ﻧﻔﺲ ﻛﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻳﺪ
ﻛﻪ ﭘﯿﺶ از ﺟﻨﻮﻧﻢ ﻟﺤﻈﻪ ھﺎ ! ﻟﺤﻈﻪ ھﺎي ﺳﻨﻔﻮﻧﻲ آﺟــﺮ و آﺳـﻤـﺎن ! !ﻟﺤﻈﻪ ھﺎي ﻳـﻚ در ﻣـﯿـﺎن ﺞ ﺷﺎﻋﺮي ﺑﻮدﻳﺪ ﺷﻄﺮﻧ ِ در ﺣﻔﺮه اي از ﺳﭙﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗﻠﻌﻪ ام ﺳﻘﻮط ﻛﺮدم . . . ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ی ﺑﻲ ﺧﻮرﺷﯿﺪ
/ 1 / 21 78
ﺟﺎوداﻧﮕﻲ ﺑﻪ ﻛﺪام ﻛﻼﻏﮫﺎ ﻣﺴﺘﮫﺎ ﺑﻪ ﻛﺪام
ﺗﻈﺎھﺮ اﻳﻤﻨﻲ ﻧﺎﮔﮫﺎن
ﻛﺪام درﺧﺖ ؟ !
زﺑﺎن ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ آﺷﯿﺎﻧﻪ ی ﮔﺮگ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ی ﺣﻘﻮق ﻻﻳﻖ ﺷﻮد ﺧﺪاﻳﮕﻲ ؟ زﻓﺎف ﺑﻪ ﻛﺪام آﺳﻤﺎن ﮔﻮﺷﺘﻲ ؟!
ﻣﺎدرِ اﻳﺠﺎب اﺳﺖ ﻛﻪ دﻳﻮاﻧﻪ اﺳﺖ ﺟﺎﻧﻮريدرّﻧﺪه ﺧﻮ ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﺪ اﻳﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﯿﺸﻪ از زﻣﯿﻦ ﻟﺮزه اي ﺑﻮﺳﻪ ﻧﺨﻮاھﺪ ؟ !
ذره ھﺎ را ﻧﮕﺎه ﻛﻦ ﻋﺸﻖ ! ﻧﺎﮔﮫﺎن ﭼﻄﻮر ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﻪ ﻓﻀﺎ ﻣﻲ ﭘﺮﻧﺪ ؟ ! ﻛﺴﻲ ﻳﺎ ﺻﺪاﻳﻲ آﻧﺠﺎ ھﺴﺖ ؟ ! ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﻸ ﻛﺪام درﺧﺖ ؟ ! ﺑﻪ ﻛﺪام زﺑﺎن ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻻﻧﻪ ھﺎ دوﻳﺪن اﻧﺪ دوﻳﺪﻧﻲ ﺗﺐ آﻟﻮد و ﺷﮫﻮﺗﻨﺎك ﻣﺸﺘﺎق ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﯿﭽﺎره را ﺑﺮ ﺗﺨﻢ ھﺎﻳﺶ
ي ﻣﻘﺪس ! ﺑﯿﻤﺎر ِ ي ﻣﻘﺪس ﺑﯿﻤﺎر ِ ﺑﻪ ﻛﺪام درﻧﮓ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻤﺎن
و ﺟﮫﺎن را
ﻋﻖ ﺑﺰن ! ﺣﺘﺎ ﭘﺮوازي ﻛﻮﭼﻚ ھﺮﭼﻪ ﻣﺮگ را ﺑﻪ ﺟﺎوداﻧﮕﻲ اﻣﯿﺪ ﻣﻲ دھﻲ ؟ ! ﻳﺎ درﺧﺖ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ آﻳﺪ ﺧﺪاﻳﻲِ دﻳﮕﺮ از او ﺑﻪ دﻳﻮاري ﺑﯿﺎوﻳﺰ ! ھﺮﭼﻪ ... ھﺮﭼﻪ ...
78 / 2 / 23
) ﺑﺮاي ﺟﻮاد ﺧﺮدﻣﻨﺪ
(
داش آﻛﻞ
ﺻﺪا . . . ﺻﺪا ﻛﻪ راه ﻣﻲ رود . . . ﺗﻮ ﻣﺮا ﻧﺸﻨﯿﺪه اي
) ﻧﻌﺮه ات
ﺑﺮج ھﺎ را ﻟﮕﺪﻣﺎل ﻛﺮده (
ﺻﺪا . . . ﺻﺪا ﻛﻪ راه ﻣﻲ رود . . . درﻳﭽﻪ را ﺑﺒﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮازت ﻣﻲ آﻳﺪ ﺑﺎ دﺳﺘﮫﺎي ﻣﺸﺘﺎق ﺖ ﺑﻲ ﭘﯿﺎده رو ﺗﮫﯿﺪﺳ ِ در ﺟﯿﺐ ھﯿﭻ ﻧﻮازﻧﺪه اي آﺳﻤﺎن را ﺗﯿﺮه ﻧﻜﺮده ﻧﻌﺮه ي ﺛﺮوت ﻣﺮا ﻧﺸﻨﯿﺪه اي درﻳﭽﻪ را ﺑﺒﻨﺪ ﻛﻪ در ﻗﺮن ھﺎي ﺧﻮﺷﺒﺨﺖِ ﻣﻦ ﻣﺮده اﻳﻦ داش آﻛﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﻣﺤﻠﻪ ي آﻓﺘﺎﺑﻲ ام ﺑﺮوﻳﺪ داش آﻛﻞ اﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﺸﻨﻮدﻛﻪ ﻣﻲ ﺳﻮزم در ﺟﯿﺐ ھﺎﻳﺖ ﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪ ﻣﻲ ﺳﻮزم و درھﺎي آھﻨﻲ روﺣﻢ در ﺟﯿﺐ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ
) ﺻﺪا ﻛﻪ ﻣﻲ زﻧﻢ داش آﻛﻞ ﻣﻲ آﻳﺪ (
ــ داش آﻛﻞ ! ﻧﺎﮔﮫﺎن از ﺧﺸﻢ ﻧﻌﺮه ﻣﻲ زدﻧﺪ ﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﻣﯿﺪان ـ ﻣﺮا ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻲ ! ـ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻧﻜﺸﯿﺪه ﺑﺎﺷﻲ !
ﻣﻦ ﺑﻮدم !
ﺻﺪا . . . ﺻﺪا ﻛﻪ راه ﻣﻲ رود . . . ﺑﺮج ھﺎ را ﻟﮕﺪﻣﺎل ﻧﻜﺮده ﺑﺎﺷﻲ ! روي آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺮج ھﺎي ﺳﻜﻮﺗﻢ روي ﺷﺎﻧﻪ ھﺎﻳﺖ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﺮا ﺑﺸﻨﻮ ﺗﻨﮫﺎ آن ﺧﺪاي ﻣﺤﻠﻪ ﻧﺒﺎش
دﺳﺘﮫﺎي ﺗﻮ را ﻧﻔﺲ ﻛﺸﯿﺪم ﺧﻮاھﻢ ﻧﺸﺴﺖ
ﻛﻪ در ﻣﺤﻠﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻲ رﺳﺪ !
ﭘﺮﻧﺪه ﺷﺪم
ﻛﻠﯿﺪ را ﺑﺪه ﺑﮕﺬار ﺟﯿﺐ ھﺎﻳﺖ
ﺟﮫﺎن ﮔﺴﺘﺮده ي ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ
) روﺣﻢ از ﺷﺎﻧﻪ ھﺎﻳﺖ ﺗﺎ اﻓﻖ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻮد ﭼﺸﻢ ھﺎﻳﻢ را ﻣﻲ ﺷﻨﻮد ( ﻛﮫﻜﺸﺎن در ﺟﯿﺐ ھﯿﭻ ﻧﻮازﻧﺪه اي آﺳﻤﺎن را ﺗﯿﺮه ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ
ﻧﻌﺮه ي ﺛﺮوت ﺻﺪا . . . ﺻﺪا ﻛﻪ راه ﻣﻲ رود . . . آﺗﺶ ﻛﻪ ﺑﺮ دوش ﻧﺴﯿﻢ ﺳﺒﻚ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ ﮔﻠﻮﻳﺖ را ﻛﮫﻨﺴﺎل ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . . . آب ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ي ﺷﻤﺴﻲ را ﻣﻲ ﺷﻨﻮي ؟
78 / 3 / 9
اﻗﯿﺎﻧﻮس آرام در اﻧﺪو ِه ﻣﺪوّرش ﭘﯿﭽﯿﺪ ﮔﺮدﺑﺎد ﺳﺎﻋﺘﻲ را ﺑﺎ دﻳﻮارش ﻣﻼﻳﻢ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺣﺲ ﺗﻨﮫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎد ﻚ ﻣﻪ ﺑﻪ داﻣﻨﻢ ﺳﺮك ﻣﻲ ﻛﺸﯿﺪ ﻣُﻠّﺎﻳَ ِ ﻣﻐﺰ ﺳﺎده اش ﻳﺎراي ﺑﺎزآﻓﺮﻳﻨﻲ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﺗﺮﻛﯿﺐ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﺮا ﻣﺮا ﺗﻨﮫﺎ ﺟﻔﺖ ﺟﺎدوﻳﻲ ام ﻣﻲ ﻃﻠﺒﯿﺪ اﻓﺴﺎﻧﻪ اي ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﻧﺨﻮاھﻢ آورد
ﭘﺲ از 9ﻧﺠﻮا ﻣﻦ و اﻣﺮوز آھﻦ و اﺗﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺎم ﻛﻮدﻛﻢ در ﮔﮫﻮاره ﺟﻮﻳﺪه زﺑﺎن را از ﺷﻜﻤﺒﻪ ﻧﻔﺮت دارد ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان و درﺧﺘﺎن را ﻣﻲ ﺧﻮرد ﺑﺎ ﺗﺰرﻳﻖ ﻣﺮﺗﺒﻲ ﻛﮫﻜﺸﺎن را ﺑﻲ ﺧﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﻼﻃﻢ ھﺎي ﺑﻲ ﺑﺎﻛﺶ ﭘﺎﺑﺮھﻨﻪ در ﻓﻀﺎ ﭘﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﻛﮫﻜﺸﺎﻧﻲ ﻧﻮ ﻣﻲ ﺳﭙﺮد راه ﺷﯿﺮي و در اﻳﻦ ﺣﺲ ﺑﺰرگ ﺑــــﺮﺧــــﯿــــﺰد . . . ﺗــــﺎ ﻛــــﻮ دك از ﮔــــﮫـــﻮاره
ﺣﺎﻻ 21ﺳﺎل در ﻣﻦ زﻧﺪا ﻧﻲ ﺳﺖ س دﻟﻢ در اﻗﯿﺎﻧﻮ ِ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ
ﻣﺠﺎل ﺗﻌﻤﻖ ﻧﯿﺴﺖ ھﯿﭻ ﻧﮫﻨﮕﻲ را ﺑﮫﺘﺮ از ﻧﺒﻮدن ! ﺑﻮدن
ﻳﻌﻨﻲ زﻣﺰﻣﻪ ھﺎﻳﻢ ﻣﻦ در ﮔﻮش 9ﻧﺴﻞ از ﻓﺮزﻧﺪم
ﻛﻪ ﻳﻜّﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد ...
77 / 12 / 16
اﺷﺎره ﭼﻄﻮر ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻲ روح ﭘﺪرت در راه آﻣﺪن ﺑﻪ دوﻣﯿﻦ ﺳﺎﻟﮕﺮدش
ﺗﺼﺎدف ﻛﻨﺪ ! ؟ !
77 / 8 / 9
ﺷﮫﺮك ﻣﺮد ھﻮازي ﺑﺎ ھﻤﻪ ی دﻳﻮارھﺎﻳﻢ ھﻤﭙﻮﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد دﻳﻮارھﺎﻳﻢ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﮕﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد ؟ ﺗﺒﺮ زﻧﺎﻧﻪ ؟ ﺑﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ ؟ ﺑﮕﺬار ھﻤﯿﻨﺠﺎ
ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺷﺪﻧﻲ ﻛﻮﭼﻚ 78 / 1 / 28
ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻛﻨﻢ !
ﺗﺎرﻳﺦ
در آوار ﻗﺮﻧﮫﺎت ﺑﺎ ﺻﺪات ﻛﻔﻦ ﺑﺪوز ! ﭼﻪ ﻏﺮورآﻓﺮﻳﻦ ،اﺑﻠﮫﻲ ﺑﻠﻮغ ! ﭼﻪ ﻏﺮورآﻓﺮﻳﻦ !
78 / 2 / 5
) ﺑﻪ ھﻮﻣﻦ و ﺳﻮﺷﯿﺎﻧﺖ ﻋﺰﻳﺰي ﻗﺸﻨﮕﻢ (
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ
آﻧﻘﺪر ﻛﻪ . . . ﭼﻘﺪر دوﺳﺘﺖ دارم ! ﺑﻪ » وﺟﻮد « ﺣﺴﺎدت ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ ! ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺑﯿﺰاري ھﺎﯾﻢ » وﺟﻮد «
ھﻤﻨﺸﯿﻦ ﺑﻮده ام ﺑﻪ زور ﻛﻪ ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ !
ﺗﯿﺮ 78