Dahi Jhirki ( Wise Sparrow)

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪1‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬ ‫)وڌاﻳل ﻧﺋون ﮀﺎﭘو(‬

‫اﻟطﺎف ﺷﻳﺦ‬

‫روﺷﻧﻲ ﭘﺑﻠﻳڪﻳﺷن‬ ‫ڪﻧڊﻳﺎرو‬ ‫‪1999‬ع‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

2

Roshni Book No. 151

‫ ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬:‫ڪﺗﺎب ﺟو ﻧﺎﻟو‬ ‫ اﻟطﺎف ﺷﻳﺦ‬:‫ﻟﻳﮐڪ‬ ‫ع‬1999 ‫ﻧﺋون وڌاﻳل ﮀﺎﭘو © روﺷﻧﻲ‬ ‫ ﺣﺑﻳب ﻗﺎدر ﻗﺮﻳﺷﻲ‬:‫ڪﻣﭘوزﻧگ‬ .‫ ﺣﻳدرآﺑﺎد‬،‫روﺷﻧﻲ ڪﭘوزرس‬ .‫ ﺣﻳدرآﺑﺎد‬،‫ ﻓﺎﺋﻳن ڪﻣﻳوﻧﻳڪﻳﺷن‬:‫ﮀﭘﻳﻧدڙ‬ ‫ ﺳﻧڌ‬،‫ ڪﻧڊﻳﺎرو‬،‫ روﺷﻧﻲ ﭘﺑﻠﻳڪﻳﺷن‬:‫ﮀﭘﺮاﺋﻳﻧدڙ‬

DAAHI JHIRKEE (Short Stories) By: Altaf Shaikh Composed by: Habib Qadir Qureshi Roshni Composers, Hyderabad Printed: Fine Communication, Hyderabad, Sindh. Published by: Roshni Publication, Kandiaro New Ravised Edition © Roshni 1999

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪3‬‬

‫ﻓﮫﺮﺳت‬ ‫‪.1‬‬ ‫‪.2‬‬ ‫‪.3‬‬ ‫‪.4‬‬ ‫‪.5‬‬ ‫‪.6‬‬ ‫‪.7‬‬ ‫‪.8‬‬ ‫‪.9‬‬ ‫‪.10‬‬ ‫‪.11‬‬ ‫‪.12‬‬ ‫‪.13‬‬ ‫‪.14‬‬ ‫‪.15‬‬ ‫‪.16‬‬ ‫‪.17‬‬ ‫‪.18‬‬ ‫‪.19‬‬ ‫‪.20‬‬ ‫‪.21‬‬ ‫‪.22‬‬ ‫‪.23‬‬ ‫‪.24‬‬ ‫‪.25‬‬ ‫‪.26‬‬ ‫‪.27‬‬ ‫‪.28‬‬ ‫‪.29‬‬ ‫‪.30‬‬ ‫‪.31‬‬ ‫‪.32‬‬

‫ﺷﻳﺷﻲ ﺟو ﭔوچ‬ ‫ُاﺳﺗﺎد ﭰڏو ۽ ُاﺳﺗﺎد ﭼﭔو‬ ‫ﭜﺎڳ واري ڪٽﻠﻲ‬ ‫واﮜﭨﺎﺋﻲ ﮔدڙ‬ ‫ﮔﻧو ۽ ڪوﻳو ﺟو ﮐوھﻪ ﮐوٽڻ‬ ‫ﭼﺎﻧديء ﺟو ﺧﻧﺟﺮ‬ ‫ﮔﻧو‪ ،‬ڪوﻳو ۽‬ ‫َ‬ ‫وﺗﺎﻳو ﻓﻘﻳﺮ‪ ،‬ﻧﺻﻳﺮاﻟدﻳن ھوﺟﺎ ۽ ﺳﻲ‪ -‬ڪﺑﺎﻳﺎ‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎ ۽ ﭼوﻧﺋﺮا‬ ‫ﻻء دﻋوت‬ ‫ﺣﺎﺟﻲ ﺳﮘوري ِ‬ ‫ﮔﮫوڙي ﺗﻲ ﮔﮫٽ ﺑﺎر‬ ‫ھﺮڻ ﺟو ﺷڪﺎر‬ ‫ڏاھو ﮐﻳﮐڙو‬ ‫ظﺎﻟم ﺟو ﻣوت‬ ‫ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﺟون ﮔﮫﻣﺗﺎرﻳون‬ ‫ڍﮘﻲء ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ‬ ‫ﻣﻳﻧﮫن ۽‬ ‫َ‬ ‫ﮐﻳﮐڙو ۽ ڍﮘﻲ‬ ‫ﺷﻳﻧﮫن ۽ ﭼٽڪﺮي ھﺮﭨﻲ‬ ‫ﭤﻠﮫﻲ ﭘﭿ وارو ﻟوﻣڙ‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﺟو ﻣﻘﺎﺑﻠو‬ ‫ڪﺎﻧگ ۽‬ ‫َ‬ ‫ڏﻳڏر ۽ ڪوﺋو‬ ‫ڪﮀونء ﺟﻲ ﺳﻳﺎﭨپ‬ ‫ﭘوڙھﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﮐﻳﮐڙو ۽ ﺷﮫﺰادو‬ ‫ھﺎري ۽ ﻧﺎﻧگ‬ ‫ﺟﺎدوﺋﻲ ڌاﮘﺎ‬ ‫ﺟﺎدوء ﺟون ﺳوﻏﺎﺗون‬ ‫ٽﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪڪڙ ﺟﻲ ﺻﻼح‬ ‫ﭼﻳﺗﻲ ﮐﻲ ڊﮔﮫو ﭘﭿ ﮀو آھﻲ‬ ‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬ ‫ﻧﻳڪدل دﻳو‬ ‫ڌيء‬ ‫ﭼﻧڊ ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫آﺋون ﻣﺮڻ ﭼﺎھﻳﺎن ﭤو‬ ‫ﮔڏھﻪ ﺟﻲ ڪﻧن وارو ﺷﮫﺰادو‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪4‬‬

‫‪.33‬‬ ‫‪.34‬‬ ‫‪.35‬‬ ‫‪.36‬‬ ‫‪.37‬‬ ‫‪.38‬‬ ‫‪.39‬‬ ‫‪.40‬‬ ‫‪.41‬‬ ‫‪.42‬‬ ‫‪.43‬‬ ‫‪.44‬‬ ‫‪.45‬‬ ‫‪.46‬‬

‫ﺷﻳﻧﮫن ۽ ﭔڪﺮي‬ ‫ﺳﮫو ۽ ﻟوﻣڙي‬ ‫ﭔﺎرھن ﻣﮫﻳﻧﺎ‬ ‫ﻣﺎڪ ﺟﻲ ﭰڙن ﺟو ﺗﺎج‬ ‫ﭘﮐﻳن ﺟو ﺑﺎدﺷﺎھﻪ‬ ‫ڪوﺋو‪ ،‬ﮐﻳﮐڙو ۽ ﭜوﻧﺋﺮ‬ ‫ھﻳﺮن ﺟو ﺻوف‬ ‫ﺷﮫﺰادي ﺳورج ﻣﮐﻲ‬ ‫ﮔﺎھﻪ ﺟﻲ ﮔڏي‬ ‫ٽﻲ ڪوڙا ۽ ﺳڪو‬ ‫ﻣﻐﺮور ﺑﺎدﺷﺎھﻪ‬ ‫ﺟﺎدوء ﺟﻲ دﻳﮘڙي‬ ‫َ‬ ‫واﮘون ۽ ﻋورت‬ ‫ڏﻧﭜﺮو ﻣﮀﻲ ﺳﻣﻧڊ ۾ ڪﻳﺋن آﺋﻲ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪5‬‬

‫اﻧﺗﺳﺎب‬ ‫اﺳﺎن ﺟﻲ ٽﻳﭼﺮ ۽ اﻻﺋﻳڊ ﺑﺋﻧڪ ﺟﻲ اﮘوﭨﻲ ﺻدر‬ ‫ﺳﺎﺋﻳن ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ﻣﻳﻣڻ ﻧﺎﻟﻲ‬ ‫اﻧﮔﺮﻳﺰيء ﮐﺎن ٽﺋﻳن درﺟﻲ‬ ‫ھﺎﻻ ۾ ﭼﺎر ﺳﺎل ﭘﺮاﺋﻣﺮي اﺳڪول ۾ ﭘڙھﻳس‪ ،‬ان ﺑﻌد ﭘﮫﺮﻳن‬ ‫َ‬ ‫ھﺎء اﺳڪول ۾ ﭘڙھﻳس‪ .‬ھﺎﻻ ۾ ﺟن اﺳﺗﺎدن ﻣون‬ ‫)ﻳﻌﻧﻲ ﺳﺗﻳن ڪﻼس( ﺗﺎﺋﻳن ﻣﺧدوم ﻏﻼم ﺣﻳدر ِ‬ ‫ﮐﻲ ﭘڙھﺎﻳو‪ ،‬ﺳﺎﺋﻳن ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ﻣﻳﻣڻ ﭘڻ اﻧﮫن ﻣﺎن ھڪ آھﻲ‪ ،‬ﺑﻠڪﻪ ﺳﺎﺋﻳن ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ڪﺋڊٽ‬ ‫ڪﺎﻟﻳﺞ ﭘﻳٽﺎرو وﭸڻ ﮐﺎن اڳ وارو ھڪ ﺳﺎل ﻣﻧﮫﻧﺟو اﺳﺗﺎد ﭤﻲ رھﻳو‪ .‬اﺳﺎن ﺳﭜﻧﻲ ڪﻼس ﻣﻳٽن‬ ‫وٽ ﺗڏھن ۽ ان ﺑﻌد ﺑﻪ ﺟﻧﺎب ﻣﺣﻣد ﺧﺎن دﻟﭘﺳﻧد ﺷﺧﺻﻳت ھو‪ .‬ﮀو ھو؟ ﺷﺎﻳد ان وﻗت ان ﺟو‬ ‫ﺟواب ڏﻳڻ ڏﮐﻳو ڪم ھﺟﻲ ھﺎ‪ ،‬ﭘﺮ اڄ ﺟڏھن ﻣون ﮐﻲ ﭘﺎڻ ﺑﻪ ﭘڙھﺎﺋﻳﻧدي وﻳﮫﺎرو ﺳﺎل اﭼﻲ ﭤﻳﺎ‬ ‫ﻻء اﭸﺎ ﺑﻪ وڌﻳڪ ﻋﺰت ۽‬ ‫آھن‪ ،‬ان ﺟو ﺟواب ڏﻳڻ ﻳﺎ ﺗﺟوﻳﺰ ڪﺮڻ آﺳﺎن ﭘﻳو ﻟﮘﻲ ﺑﻠڪﻪ ﺳﻧدن ِ‬ ‫ﻗدر ﭤﺋﻲ ﭤو‪ .‬ﭘﺎڻ ھڪ ﺗﻪ رواﻳﺗﻲ ﺳﻧڌي ﻣﺎﺳﺗﺮ وارو ﺧوف ﭘﻳدا ﻧﻪ ڪﻳو‪ .‬ﭘﺎڻ ﺷﺎﮔﺮدن ﺗﻲ ﻋﻠم‬ ‫ﭤﺎﭰڻ ﺑدران ﺳوال ﺟواب ڪﺮڻ ﺟﻲ ھﻣت اﻓﺰاﺋﻲ ڪﺋﻲ‪ .‬ﺻﺎف ظﺎھﺮ آھﻲ ﺗﻪ ﮐﻳن ﭘﺎڻ ﺑﻪ ان‬ ‫ﺳﺑﺟﻳڪٽ ﺟو ﮔﮫﺮو ﻋﻠم ھو ﺗڏھن ﺗﻪ ھو ﺷﺎﮔﺮدن ﺟﻲ ﺳواﻟن ﺟﺎ ﺟواب ڏﻳﺋﻲ ﺳﮔﮫﻳو ﭤﻲ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻪ‬ ‫اﻧﮫن ڏﻳﻧﮫن ۾ ُﭘﭿ ُﭘﭿ ڪﻧدڙ ﺷﺎﮔﺮدن ﮐﻲ ﻣﺎﺳﺗﺮ طﺮﻓﺎن ھﻣﻳﺷﻪ دڙڪو ﻣﻠﻧدو ھو ﺗﻪ ”ﮀورا ﻣﺎٺ‬ ‫ڪﺮي وﻳﮫﻪ‪ ،‬ﺟﻳڪﻲ آﺋون ﭼوان ﭘﻳو اھو ﻟﮐﻧدو وڃ‪ .‬ﺗون ﭘﺎڻ ﮐﻲ وڏو اڪﺎﺑﺮ ﻧﻪ ﺳﻣﺟﮫﻪ“‪.‬‬ ‫ﻟﮘﺎء‬ ‫ﻣﺎﺷﺎء ﷲ ﺳﮫﭨو ھوﺋﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﺻﻔﺎﺋﻲ ﺳﺎن ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺎﺋﻳن ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ﺷڪل ﺷﺑﻳﮫﻪ ۾ ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ھوﻧدو ھوس‪ .‬ڪﭘڙو ﻟٽو ﮐﭨﻲ ﺳﺎدو ھوﻧدو ھوس ﭘﺮ ھﻣﻳﺷﻪ ﺻﺎف ﺳﭤﺮو ﻓﺿﻳﻠت ﺳﺎن ﭘﮫﺮﻳل‬ ‫ھوﻧدو ھﻳس‪ .‬اﺳﺎن ﮐﻲ ﺑﻪ ھﺮ وﻗت ﻧﺻﻳﺣﺗون ڪﻧدو ھو ﺗﻪ روزاﻧو وھﺟﻧدا ڪﺮﻳو‪ .‬ﻣون ﮐﻲ ﻳﺎد‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬ﺳﺎﺋﻳن ﺻﺎﺑڻ ﻣﮫﻧﮔو آھﻲ‪ “.‬ﭘﺎڻ طﻧﺰﻳﻪ ﻣﺮڪ ﭼﭘن ﺗﻲ آﭨﻲ‬ ‫آھﻲ ﺗﻪ ھڪ ڪﻼﺳﻲ‬ ‫ِ‬ ‫ﭼﻳﺎﺋﻳن‪” ،‬اڙي ﻓﻼﭨﺎ اﭤﻲ ﺑﻳﮫﻪ‪ .‬روز رﺳﻳس ۾ ﮔﮫﭨو ﭤو ﺧﺮﭼﻳن؟‬ ‫ڪﻼﺳﻲء ﺟواب ڏﻧو‪.‬‬ ‫”ﺳﺎﺋﻳن ﭔﻪ آﻧﺎ‪ “.‬اﺳﺎن ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫”۽ ﺷﺎم ﺟو؟“‬ ‫”ﭔﻪ آﻧﺎ‪“.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪6‬‬

‫”ﻳﻌﻧﻲ ﭼﺎر آﻧﺎ روز اﺟﺎﻳن ﺳﺟﺎﻳن ﺷﻳن ﺗﻲ ﺧﺮچ ڪﺮﻳن ﭤو ﺻﺎﺑڻ ﺟﻲ ﻗﻳﻣت ﭼﺎر آﻧﺎ‬ ‫ڪن ﺳن ﮐﺎﺋڻ ﮐﺎن ﮐﭨﻲ روزو رک ۽ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺟﺳم ﮐﻲ ﺟﺮاﺛﻳﻣن ﮐﺎن ﭘﺎڪ‬ ‫آھﻲ‪ .‬ھڪ ڏﻳﻧﮫن ِ‬ ‫ﻻء ﺻﺎﺑڻ وٺ ﺟﻳڪو ﭔﻪ ھﻔﺗﺎ ﺗﻪ ﺿﺮور ھﻠﻲ وﻳﻧدو‪“.‬‬ ‫رﮐڻ ِ‬ ‫‪1957‬ع ۾ ﺟڏھن ﺳﺎﺋﻳن ﻣﺣﻣد ﺧﺎن اﺳﺎن ﮐﻲ ﭘڙھﺎﺋﻳﻧدو ھو‪ ،‬ﺗڏھن ﺻﺎﺑڻ ﺟﻲ ﻗﻳﻣت‬ ‫ﭼﺎر آﻧﺎ ھﺋﻲ ۽ ﭘﺎﭨﻲ اڻ ﻣﻳو ۽ اڻ ﻣﻠﮫﻪ ھو‪.‬‬ ‫آء ﺑﻪ ھڪ ﻗﺳم ﺟو ﻣﺎﺳﺗﺮ آھﻳﺎن‪ .‬ﺷﺎﮔﺮد )ﺟﮫﺎزن ﺟﻲ اﻧﺟﻧﻳﺋﺮن( ﮐﻲ ﭘڙھﺎﻳﺎن ﭤو ۽‬ ‫اڄ ٌ‬ ‫ﻻء ﻣون ﮐﻲ ﻣﺧﺗﻠف ھﻧڌن ﺗﺎن ‪ Training‬وﭠﭨﻲ ﭘڻ ﭘﺋﻲ‪ .‬ڪﻳﺗﺮا ﺋﻲ ڪورس‬ ‫ﻣﺎﺳﺗﺮ ﭤﻳڻ ِ‬ ‫‪ Attend‬ڪﺮي ﺳﮐﻳس ﺗﻪ ڪﻳﺋن ﭘڙھﺎﺋﺟﻲ‪ .‬ﻣﺛﺎل طور‪:‬‬ ‫ڪﺮﺳﻲء ﺗﻲ وﻳﮫﻲ‬ ‫اﺳﺗﺎد ۽ ﺷﺎﮔﺮد ﺟو‪Eye to Eye Contact‬ھﺟڻ ﮔﮫﺮﺟﻲ‪ .‬ھڪ ھﻧڌ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء‬ ‫ﻟﻳڪﭼﺮ ڏﻳڻ ﺑدران ڪﻼس روم ۾ ﭼﺮﭘﺮ ڪﺟﻲ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدن ﮐﻲ ﺧﺑﺮدار رﮐڻ ۽ ڌﻳﺎن ﮀڪﺎﺋڻ ِ‬ ‫رﮐﻲ رﮐﻲ دﻟﭼﺳپ ﺳوال ڪﺟن‪ .......‬اھﻲ ﺳڀ ﮘﺎﻟﮫﻳون ۽ ﻧﻘطﺎ ﺳﺎﺋﻳن ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ﮐﻲ ﺑﻧﺎ ﺳﮐڻ ﺟﻲ‬ ‫آﻳﺎ ﭤﻲ‪ .‬ھن ﮐﻲ ﭘڙھﺎﺋڻ ﺟﻲ ﻗدرت طﺮﻓﺎن ڏات ﻣﻠﻳل ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﭘڙھﺎﺋڻ ﮐﺎن ﻋﻼوه راﻧدﻳن ۾ ﺑﻪ ھوﺷﻳﺎر ھو‪ .‬ﺧﺎص ڪﺮي واﻟﻲ ﺑﺎل ۽ ڪﺮڪﻳٽ ۾‪،‬‬ ‫ﭘڙھڻ ﺳﺎن ﮔڏ اﺳﺎن ﮐﻲ راﻧدﻳون ﮐﻳڏڻ ﺟﻲ ﺑﻪ ﻧﺻﻳﺣت ڪﻧدو ھو‪ .‬ﺗن ڏﻳﻧﮫن ۾ ﭘڙھڻ ۽ راﻧد‬ ‫ﮐﻳڏڻ ﭔﻪ ﻣﺧﺗﻠف ﺷﻳون ﺳﻣﺟﮫﻳون وﻳﻧدﻳون ھﻳون‪ .‬ﺳﭠﻲ ﺷﺎﮔﺮد ﺟﻲ اھﺎﺋﻲ وﺻف ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳﻧدي‬ ‫ھﺋﻲ ﺗﻪ ھو رﮘو ﭘڙھﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﺳﺎﺋﻳن ﻣﺣﻣد ﺧﺎن اھﺎ ﭘﺮاﭨﻲ رواﻳت ‪Taboo‬ﺧﺗم ڪﺮڻ ﭼﺎھﻲ ﭤﻲ‪.‬‬ ‫ھو ﺷﺎم ﺟو اﺳڪول ﺟﻲ ﻣﻳدان ﺗﻲ اﭼﻲ ڏﺳﻧدو ھو ﺗﻪ اﺳﻳن ﺳڀ ﺣﺎﺿﺮ آھﻳون ۽ راﻧدﻳون‬ ‫ﮐﻳڏون ﭘﻳﺎ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬اﺳﺎن ﮐﻲ ڪﺮڪﻳٽ ۽ واﻟﻲ ﺑﺎل راﻧد ﮐﻳڏڻ ﺳﺎﺋﻳن ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ﺳﻳﮐﺎري‪ .‬راﻧدﻳن‬ ‫ﻻء ﭘڻ ﺳﺎﺋﻳن ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ڪوﺷﺷون ورﺗﻳون‪.‬‬ ‫ﮐﺎن ﻋﻼوه اﺳڪول ۾ اﺳڪﺎﺋوٽﻧگ ۾ ﺑﮫﺮو وﭠڻ ِ‬ ‫ﺗن ڏﻳﻧﮫن ۾ ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ ﺳﻧدس ﮘﺎﻟﮫﻳن ﺗﻲ ﺣﻳﺮت ﮐﺎڌي وﻳﻧدي ھﺋﻲ‪ ،‬ﭘﺮ اڄ آﺋون ﻣﺣﺳوس ڪﺮﻳﺎن‬ ‫ﭤو ﺗﻪ ھن ﺟو اﻧﮔﺮﻳﺰي ﭘﮫﺎڪﻲ ‪ All Work and No play makes jack a Dull boy‬۾‬ ‫ﭘورو ﭘورو وﺷواس ھو‪.‬‬ ‫اﻧﮫن ڏﻳﻧﮫن ۾ ﻻھور ﺟﻲ ڪن ڪﺗﺎب ﮔﮫﺮن ﺟﻲ ﻣون ﮐﻲ ﺧﺑﺮ ﭘﺋﻲ ھﺋﻲ‪ ،‬ﺟن ﺗﺎن‬ ‫ﭘﻲء ذرﻳﻌﻲ ﮔﮫﺮاﺋﻲ ﭘڙھﻧدو ھوس‪ .‬ڪﻼس ۾ ﺑﻪ ﮐﭨﻲ اﻳﻧدو ھوس‬ ‫ڪﮫﺎﭨﻳن ﺟﺎ ڪﺗﺎب وي‪ .‬ﭘﻲ‪َ .‬‬ ‫۽ ﭔﻳن ڪﻼﺳﻳن ﮐﻲ ﺑﻪ ڏﻳﻧدو ھوس‪ .‬ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﺳﺎﺋﻳن ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ڏﺳﻲ ورﺗو‪ .‬اﺳﺎن ﺳﻣﺟﮫو‬ ‫دڙڪﺎ ڏﻳﻧدو ﭘﺮ ان ﺑدران ھن ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨﻲ ھﻣت اﻓﺰاﺋﻲ ڪﺋﻲ ﺗﻪ اﺳڪول ﺟﺎ ڪﺗﺎب ﺗﻪ ﭘڙھڻ‬ ‫ﮐﭘن ﺋﻲ ﮐﭘن‪ ،‬ﭘﺮ اﻧﮫن ﮐﺎن ﻋﻼوه آﮐﺎﭨﻲ ﺟﺎ ۽ ﻣﻌﻠوﻣﺎت ﺟﺎ ڪﺗﺎب ﺑﻪ ﭘڙھڻ ﮐﭘن‪ ،‬اﺧﺑﺎر ﺑﻪ ﭘڙھڻ‬ ‫ﮐﭘﻲ ۽ ﺷﺎم ﺟﻲ وﻗت راﻧدﻳون ﭘڻ ﮐﻳڏڻ ﮐﭘن‪.‬‬ ‫ڪﻼﺳﻲء ھڪ دﻓﻌﻲ ﺳوال ڪﻳو‪.‬‬ ‫”ﺳﺎﺋﻳن ﻟﻳوڊو راﻧد ﮐﻳڏون؟“ ڪﻧﮫن‬ ‫َ‬ ‫ﻻء آھﻲ‪ .‬ﺗوھﺎن ﻧﻧڍي ﻋﻣﺮ ﺟﺎ آھﻳو‪.‬‬ ‫”ﭜﻠﻲ ﮐﻳڏو ﭘﺮ اھﺎ راﻧد ﻓﻘط وﻗت ﮐﻲ ‪ Kill‬ڪﺮڻ ِ‬ ‫ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﮔﮫﭨﻳون آﺋوٽ ڊور راﻧدﻳون ﮐﻳڏڻ ﮐﭘن‪ .‬اﻧڊور راﻧدﻳن ۾ ‪ ،Scrabble‬ﺷطﺮﻧﺞ ﻳﺎ‬ ‫ڊراﻓٽ ﺟﮫڙﻳون ﮐﻳڏڻ ﮐﭘن‪ ،‬ﺟﻧﮫن ۾ ﮔﮫٽ ۾ ﮔﮫٽ ذھن ﺟﻲ ﺳﭠﻲ ورزش ﭤﺋﻲ ﭤﻲ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪7‬‬

‫اﺳﺎن ﺟﻲ اﺳﺗﺎد ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ﺟﻲ ﭘڙھﺎﺋﻲ ۽ ﺳﭠﻳون ﮘﺎﻟﮫﻳون ۽ اﻋﻠﻰ ﺷﺧﺻﻳت اﺳﺎن ﮐﻲ‬ ‫ھﻣﻳﺷﻪ ﻳﺎد رھﻲ آھﻲ‪ .‬ان وﻗت ﺗﻪ اھو ﺑﻪ ھوش ﻧﻪ ھو ﭘﺮ ھﺎڻ وﻳﺟﮫڙاﺋﻲ ۾ ﻣﻼﻗﺎت ﭤﻳڻ ﺗﻲ ﮐﺎﻧﺋن‬ ‫ﺧﺑﺮون ﭼﺎرون ڪﻧدي ﻣﻌﻠوم ﭤﻳو ﺗﻪ ﺟن ڏﻳﻧﮫن ۾ ھو اﺳﺎن ﮐﻲ ﭘڙھﺎﺋﻳﻧدا ھﺋﺎ‪ -‬ﻳﻌﻧﻲ ﭘﺎڻ ھﺎﻻ ﺟﻲ‬ ‫اﺳڪول ۾ ٽﻳﭼﺮ ھﺋﺎ‪ ،‬ﺗﻪ ﺳﻧدن ﻋﻣﺮ ﻓﻘط وﻳﮫﻪ ﺳﺎل ھﺋﻲ‪ .‬ان ﺣﺳﺎب ﺳﺎن ڏﭠو وﭸﻲ ﺗﻪ ﻣﻧﺟﮫن‬ ‫ڪﻳﺗﺮﻳون ﺋﻲ ﻗﺎﺑﻠﻳﺗون ﺧدا طﺮﻓﺎن ﮐﻳن ﻣﻠﻳل ڏات ھﺋﻲ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻪ اﭴڪﻠﮫﻪ ﺟﺎ ڪﻳﺗﺮا اﺳﺗﺎد اﻳم اي‪،‬‬ ‫اﻳم اﻳڊ ڪﺮڻ ﺑﻌد ﭘڙھﺎﺋڻ ﺟﺎ ڪﻳﺗﺮا ڪورس ڪن ﭤﺎ‪ ،‬ﺗﻪ ﺑﻪ ھو اھڙا ُاﺗم ۽ ‪ Devoted‬ٽﻳﭼﺮ‬ ‫ﺛﺎﺑت ﻧﭤﺎ ﭤﻳن‪.‬‬ ‫ھﺎﻻ ﺟو اﺳڪول ﮀڏڻ ﺑﻌد ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﺎﺋﻳن ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ﺳﺎن وري ﻣﻼﻗﺎت ﻧﻪ ﭤﻲ‪.‬‬ ‫ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ ﭘﺎڻ اﺳﺎن ﺟﻲ ﺋﻲ ﮘوٺ ھﺎﻻ ﺟﺎ ھﺋﺎ‪ ،‬ﺟﺗﻲ آﺋون ﺑﻪ اﻳﻧدو رھﻧدو ھوس‪ .‬ﮔﮫﭨن ﺳﺎﻟن‬ ‫ڪﺮاﭼﻲء ﺟﻲ ڊﻓﻳﻧس‬ ‫ﺳﺎﺋﻳنء ﺳﺎن اوﭼﺗﻲ ﻣﻼﻗﺎت ﭤﻲ‪،‬‬ ‫ﺑﻌد‪ -‬ﺗﻘﺮﻳﺑﺎ ﭘﻧﺟٽﻳﮫن ﺳﺎﻟن ﺑﻌد ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺳوﺳﺎﺋٽﻲء ﺟﻲ ﻣﺳﺟد ۾‪ .‬ﺳﺎﭨن ﮔڏ ﺳﻧدن وڏو ﭘٽ ﻋﺑداﻟﻘﺎدرﺑﻪ ھو‪ .‬ﺳﻧدس ﭘٽ ﮐﻲ ﭼﻳم ﺗﻪ ﺗوھﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﺟو واﻟد ﺻﺎﺣب‪ ،‬ﺟڏھن ﺗوھﺎن ﺟﻳڏو ھو ﺗﻪ اﺳﺎن ﮐﻲ ﭘڙھﺎﻳو ھﺋﺎﺋﻳن ۽ ﺷڪل ﺷﺑﻳﮫﻪ ﺑﻠڪل ﺗو‬ ‫ﺟﮫڙي ھﻳس‪ .‬ان ﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﺳﻧدن ﮔﮫﺮ دﻋوت ھﺋﻲ‪ ،‬ﺟﻧﮫن ۾ آﻳل ﻣﮫﻣﺎﻧن ﺳﺎن ﺟڏھن اھﺎﮘﺎﻟﮫﻪ‬ ‫ﺳﺎﺋﻳنء اﺳﺎن ﮐﻲ ﭘڙھﺎﻳو آھﻲ‪ ،‬ﺑﻠڪ اﺳﺎن ﺟو ﻓﻳورٽ ٽﻳﭼﺮ ﭤﻲ رھﻳو آھﻲ ﺗﻪ ﺳﭜﻧﻲ ﮐﻲ‬ ‫ڪﻳم ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﺳﺎﺋﻳنء ﮐﻲ ﺳڀ ﺑﺋﻧڪ ﺟﻲ ﺣواﻟﻲ ﺳﺎن ﺳﭸﺎﭨن ﭤﺎ ۽ ﻣون ﮐﻲ ﺑﻪ ان وﻗت ﺧﺑﺮ‬ ‫ﺗﻌﺟب ﻟﮘو ﺟو‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺋﻲ ﺗﻪ ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ﺻﺎﺣب ﺗﻣﺎم ﭤورو ﻋﺮﺻو ﻳﻌﻧﻲ ﭔﻪ اڏاﺋﻲ ﺳﺎل ﮐن ﻣس ﭘڙھﺎﻳو ۽ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ھﺎﻻ‬ ‫ﮀڏڻ ﺑﻌد ﭘﺎڻ ﺑﻪ ﺳﮔﮫوﺋﻲ ھﺎﻻ ﮀڏي وﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﭘوء ﭜﻼ ﺗوھﺎن ٽﻳﭼﻧگ ۾ ﮀو آﻳﺎﺋو؟“ ﻣون ﮐﺎﻧﺋن ﺳوال ڪﻳو‪.‬‬ ‫” ِ‬ ‫”ﻏﺮﺑت ڪﺮي‪ .‬آﺋون ﻏﺮﻳب ھوس ﭘﺮ ﻣون ﻣﺣﻧت ڪﺮي اﮘﺗﻲ وڌڻ ﭼﺎھﻳو ﭤﻲ‪ .‬وڌﻳڪ‬ ‫ﻻء ﭘﺋﺳن ﺟﻲ ﺿﺮورت ھﺋﻲ‪ ،‬ان ڪﺮي ﻣون ﻣﺋٽﺮڪ ڪﺮي‪ ،‬ٽﻳﭼﺮ ﭤﻲ‪ ،‬ﻧوڪﺮي‬ ‫ﭘڙھڻ ِ‬ ‫ڪﺋﻲ‪ .‬ﺳﺎﮘﺋﻲ وﻗت ھﺎﻻ ﺟﻲ ﺳﺮوري ڪﺎﻟﻳﺞ ﻣﺎن اﻧٽﺮ ۽ ﺑﻲ اي ڪﻳم‪ “.‬ﭘﺎڻ ﭔڌاﻳﺎﺋون‪.‬‬ ‫ﻣﺰي ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ اھﺎ ﺗﻪ ﭔﺎھﺮﻳن ﻣﻠڪن ۾ رھﻧدڙ ڪﺟﮫﻪ ﭘﺎڪﺳﺗﺎﻧﻲ ﻣون ﮐﻲ ‪ABL‬‬ ‫ﺑﺋﻧڪ ﺟﻲ ﺣواﻟﻲ ﺳﺎن ﺟڏھن ﭔڌاﺋﻳﻧدا ھﺋﺎ ﺗﻪ ان ﺟو ﺳﻳﻧﻳﺋﺮ ‪ Executive‬۽ ان ﺑﻌد ﭘﺮﻳﺰﻳڊﻧٽ‬ ‫ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ﺻﺎﺣب ھﺎﻻ ﺟو آھﻲ ﺗﻪ ﻣون ﮐﻲ اھو ﺧواب ﺧﻳﺎل۾ ﺑﻪ ﻧﻪ اﻳﻧدو ھو ﺗﻪ ﭘﺎڻ ٽﻳﭼﻧگ‬ ‫ﮀڏي وﻳﺎ آھن‪ .‬ﺳو ھﻳﻧﺋﺮ ﭘﮀﻳو ﻣﺎن ﺗﻪ ھو ﺑﺋﻧڪﻧگ ۾ڪﻳﺋن وﻳﺎ‪.‬‬ ‫”اﺳڪول ﮀڏڻ ﺑﻌد آﺋون ﺳڌو ﺑﺋﻧڪﻧگ ۾ ﻧﻪ آﻳس‪1959 .‬ع ۾ ﻣون وﻟﻳﺞ اﻳڊ ۽ ﺑﺋﺳڪ‬ ‫ڊﻳﻣوڪﺮﻳﺳﻲ ﮐﺎﺗو ‪ Join‬ڪﻳو ۽ ﺑدﻳن‪ ،‬ڊﮔﺮي‪ ،‬ھﺎﻻ‪ ،‬ٽﻧڊواﻟﮫﻳﺎر ۽ ﺣﻳدرآﺑﺎد ۾ ‪1966‬ع ﺗﺎﺋﻳن‬ ‫ﭘوء آﺋون ﺣﺑﻳب ﺑﺋﻧڪ ۾ ڊﻳوﻟﭘﻣﻳﻧٽ آﻓﻳﺳﺮ ﭤﻲ آﻳس ۽ ﻟوﺋﺮ ﺳﻧڌ ﺟو‬ ‫ﻧوڪﺮي ڪﻧدو رھﻳس‪ِ .‬‬ ‫اﻧﭼﺎرج ھوس‪“.‬‬ ‫ﻻء ڪﻧﮫن اﺗﮫﺎس ڏﻳﺎرﻳو؟“ ﻣون ﭘﮀﻳو ﻣﺎﻧس‪.‬‬ ‫”ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﺑﺋﻧڪﻧگ ِ‬ ‫”ان ﺟو ڪﺮﻳڊٽ ﻋﺑﺎﺳﻲ ﺻﺎﺣب ﮐﻲ آھﻲ ﺟﻧﮫن ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ھﻣت اﻓﺰاﺋﻲ ڪﺋﻲ‪،‬‬ ‫ﻋﺑداﻟﻐﻔﺎر ﻋﺑﺎﺳﻲ ﺻﺎﺣب‪ ،‬ﺟﻳڪو ھن وﻗت ﺣﺑﻳب آﻣﺮﻳڪن ﺑﺋﻧڪ ﻧﻳوﻳﺎرڪ آﻓﻳس ﺟو ﺻدر‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪8‬‬

‫آھﻲ‪“.‬‬ ‫اﺳﺎن ﺟو ﺳﺎﺋﻳن ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ﺻﺎﺣب ﺑﺋﻧڪ ﺟﻲ ﻧوڪﺮي ۾ ‪1969‬ع ۾ ٽﻧڊواﻟﮫﻳﺎر واري‬ ‫ﺣﺑﻳب ﺑﺋﻧڪ ﺟو ﻣﺋﻧﻳﺟﺮ ﭤﻳو‪ .‬ان ﺑﻌد آﺳٽﺮﻳﻠﻳﺷﻳﺎ ﺑﺋﻧڪ ﺣﻳدرآﺑﺎد زون ﺟو زوﻧل ھﻳڊ ﭤﻳو‪ .‬ﺑﻌد ۾‬ ‫اھﺎ ﺑﺋﻧڪ ﻗوﻣﻲ ﻣﻠڪﻳت ۾ ورﺗﻲ وﺋﻲ ۽ اﻻﺋﻳڊ ﺑﺋﻧڪ ﭤﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﺟﻧﮫن ۾ﻣﺧﺗﻠف ﭘوﺳٽن ﺗﻲ‬ ‫رھﻧدي ۽ ﻣﺧﺗﻠف ﺷﮫﺮن ﻣﺎن ﭤﻳﻧدا ‪1980‬ع ۾ اﺳﻼم آﺑﺎد ۾ ﺳﺮڪل اﻳﮔﺰﻳڪﻳوٽو ﭤﻲ رھﻳﺎ‪.‬‬ ‫اﺳﻼم آﺑﺎد ۾ ﭘﺎڻ ڪﺎﻓﻲ ﻋﺮﺻو رھﻳﺎ‪ .‬ﺟﻧوري ‪1985‬ع ڌاري ﭼﻳف آف ﭘﺮﺳﻧل ڊوﻳﺰن‬ ‫ﭘوء ‪1986‬ع‬ ‫ﭘوء ‪1986‬ع ڌاري ﭼﻳف آف ﭘﺮﺳﻧل ڊوﻳﺰن اﻳﮔﺰﻳڪﻳوٽو ﭤﻳﺎ ۽ ِ‬ ‫اﻳﮔﺰﻳڪﻳوٽو ﭤﻳﺎ ۽ ِ‬ ‫۾ ﻣﻳﻣﺑﺮ ﺑورڊ ۽ ﭘﺮووﻧﺷل ﭼﻳف ‪ NWPF‬۽ آزاد ڪﺷﻣﻳﺮ ﭤﻲ رھﻳﺎ‪ .‬ﺳﻧدن ھﻳڊ ڪواٽﺮ ﭘﺷﺎور‬ ‫رھﻳو‪1988 .‬ع ۾ ڪﺮاﭼﻲ ﺑدﻟﻲ ﭤﻳﺎ ۽ ﺳﻧڌ ﺟﺎ ﭘﺮووﻧﺷل ﭼﻳف ﭤﻲ رھﻳﺎ‪1989 .‬ع ۾ ﭘﺎڻ اﻻﺋﻳڊ‬ ‫ﺑﺋﻧڪ ﺟﺎ ﺻدر ﭤﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﺳﻳﭘٽﻣﺑﺮ ‪1990‬ع ۾ ﺳﺎﺋﻳن ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ﺻﺎﺣب ﺟن ﭘﺎڪﺳﺗﺎن ﺑورڊ اﺋﻧڊ ﻓﺎﺋﻧﻧﺷل ﺳﺮوﺳﺰ‬ ‫ڪﻣﻳﺷن ﺟﺎ ﻣﻳﻣﺑﺮ ﻣﻘﺮر ڪﻳﺎ وﻳﺎ ۽ ‪1993‬ع ۾ ﻣﺋﻧﻳﺟﻧگ ڊاﺋﺮﻳڪٽﺮ اﻧڊﺳٽﺮﻳل ڊوﻟﭘﻣﻳﻧٽ ﺑﺋﻧڪ‬ ‫آف ﭘﺎڪﺳﺗﺎن ﭤﻲ رھﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﻧوڪﺮيء ﺗﺎن‬ ‫ﭘﺎڻ ‪ 19‬ﻓﻳﺑﺮوري ‪1934‬ع ۾ ھﺎﻻ ۾ ﭴﺎوا ۽ ﺳٺ ﺳﺎﻟن ﺑﻌد ‪1994‬ع ۾‬ ‫َ‬ ‫رٽﺎﺋﺮڊ ﭤﻳﺎ‪ .‬ﭘﺎڻ ھن وﻗت‪ IDBP‬ﺟﺎ اﻳڪس آﻓﻳﺷو ڊاﺋﺮﻳڪٽﺮ آھن‪.‬‬ ‫ھﺎﻻ ﺗوارﻳﺦ ﺟﻲ ﺣﺳﺎب ﺳﺎن ڪو ﮔﮫﭨو ﭘﺮاﭨو ﺷﮫﺮ ﻧﺎھﻲ‪ -‬ﺧﺎص ڪﺮي ھﺎﻻ ﻧوان‪،‬‬ ‫ﺟﺗﻲ ﺟﺎ ﮔﮫﭨﻲ ﭜﺎﮜﻲ رھﺎڪو ﺳﻧڌ ﺗوڙي ﺳﻧڌ ﮐﺎن ﭔﺎھﺮ ﺟﻲ ﻋﻼﺋﻘن ﮐﺎن ھﺗﻲ اﭼﻲ رھﻳﺎ‪ .‬اﺳﺎن‬ ‫ﺟﻲ ﺳﺎﺋﻳن ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ﺻﺎﺣب ﺟن ﺟو واﻟد ﺻﺎﺣب ۽ ان ﺟﺎ ﭔﻳﺎ ﻣﺎﺋٽ درﻳﺎه ﺟﻲ ﭔﻲ ﭜﺮﺗﻲ‬ ‫ﮔﮫوٽﺎﭨﺎ ﮘوٺ ﮐﺎن ﻟڏي آﻳﺎ ۽ اﭼﻲ ھﺎﻻ ﺟﺎ وڻ وﺳﺎﻳﺎﺋون‪ .‬ﺳﻧدن ﻣﺎﺋٽن ﺟﺎ ﭼﺎر ﭘﻧﺞ ﮔﮫﺮ اﺳڪول‬ ‫ﭜﺎء اﻟﮫﻪ رﮐﺋﻲ ﺟو ﺳﻳڌي ﺟو دڪﺎن ھوﻧدو ھو‪.‬‬ ‫ڏي وﻳﻧدڙ‬ ‫َ‬ ‫ﮔﮫٽﻲء ۾ ھﺋﺎ‪ .‬ﺟﺗﻲ ﺳﻧدن وڏي ُ‬ ‫ﭜﺎء آﮔﻲ ڏﻧو ‪ PCS‬آﻓﻳﺳﺮ ھو‪ .‬ﺳﻧدن ھڪ ﭜﻳڻ ﺳﻧڌ ﺟﻲ ﻣﺷﮫور ڊاڪٽﺮ ﻣﺣﻣد‬ ‫َ‬ ‫ﺳﺎﺋﻳنء ﺟو وڏو ُ‬ ‫ﻣﺎﺋٽﻲء ۾ ڪﺰن ﺋﻲ آھﻲ ۽ ﭔﻲ ﭜﻳڻ ڊاڪٽﺮ ﺻﺎﺣب ﺟﻲ‬ ‫اﺑﺮاھﻳم ﺟﻲ ﮔﮫﺮ ۾ آھﻲ‪ ،‬ﺟﻳڪو ﺳﻧدن‬ ‫َ‬ ‫ﭜﺎء ﻣﺣﻣد ﺟﻣن ﺟﻲ ﮔﮫﺮ ۾ آھﻲ‪ ،‬ﺟﻧﮫن ﮐﻲ ﮀﮫﻪ ﭘٽ ﺑﺷﻳﺮ‪ ،‬ﻣﺷﺗﺎق‪ ،‬اﺳﺮار‪ ،‬اﺷﻔﺎق‪ ،‬اﺷﺗﻳﺎق ۽‬ ‫ُ‬ ‫اﻋﻠﻲ ﺗﻌﻠﻳم ﺣﺎﺻل ڪﺮڻ ﺑﻌد ﻣﺧﺗﻠف ﻧوڪﺮﻳن ۾ آھن‪ .‬ڊاڪٽﺮ اﺑﺮاھﻳم ﺟو ﻧﻧڍو‬ ‫آﻓﺗﺎب آھن ۽‬ ‫َ‬ ‫ﭜﺎء ﻧور ﻣﺣﻣد ﻣﻳﻣڻ ﭘڻ ھﺎﻻ ﺟﻲ ھڪ اھم ﺷﺧﺻﻳت آھﻲ‪ ،‬ﺟو ھو ﻧﻧڍﭘڻ ﮐﺎن ﺳﭠو ﺷﺎﮔﺮد ﭤﻳو‬ ‫َ‬ ‫رھﻳو آھﻲ ۽ ﺟﺗﻲ ھﺎﻻ ﺟﻲ ﭔﻳن ﺷﺎﮔﺮدن ﺳول اﻧﺟﻧﻳﺋﺮﻧگ ﻳﺎ ڊاڪٽﺮي ڏي ُرخ رﮐﻳو‪ ،‬اﺗﻲ ھن‬ ‫ٽﺎﺋون ﭘﻼﻧﻧگ ﺟﮫڙي ﺳﺑﺟﻳڪٽ ۾ ‪ U.SA‬ﻣﺎن ﭘوﺳٽ ﮔﺮرﻳﺟوﺋﻳﺷن ڪﺋﻲ‪ .‬اﭴڪﻠﮫﻪ ﭘﺎڻ ﻣﮫﺮاڻ‬ ‫اﻧﺟﻧﻳﺋﺮﻧگ ﻳوﻧﻳورﺳٽﻲ ۾ ﭘڙھﺎﺋﻳن ﭘﻳﺎ ﺳﻧدس ﭘٽ ﻋﺗﻳق وﻳﺟﮫڙاﺋﻲ ۾ ڪﻣﭘﻳوٽﺮ ﺳﺎﺋﻧس ۾ ‪M.Sc‬‬ ‫ڪﺮڻ ﺑﻌد ھﺎڻ ﺳﻌودي ﻋﺮب ۾ ﻧوڪﺮي ڪﺮي ﭘﻳو‪(.‬‬ ‫ﺳﺎﺋﻳن ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ﺻﺎﺣب ﺟن ﺟﻲ ﺷﺎدي ‪1966‬ع ۾ ﭤﻲ‪ .‬ﮐﻳن ﭘﻧﺞ ﭔﺎر آھن‪ ،‬ﺑﻠڪ ﻧﺎﻧو ۽‬ ‫ڌيء ﻓﺮازا ﺟﻲ ﺷﺎدي اﺳﻼم آﺑﺎد ﺟﻲ ﻧوﺟوان وڪﻳل طﺎرق‬ ‫ڏاڏو ﺑﻪ ﭤﻲ ﭼڪو آھﻲ‪ .‬ﺳﻧدن وڏي‬ ‫َ‬ ‫ﺳﺎﺋﻳنء ﺟو ﭔﻳو ﻧﻣﺑﺮ‬ ‫ﻣﺣﻣود ﺟﮫﺎﻧﮔﻳﺮي ﺳﺎن ‪1990‬ع ۾ ﭤﻲ ۽ ﮐﻳن ﭔﻪ ﭔﺎر‪ :‬ﻓﺮزﻳن۽ ﻣﺎھﺮا آھن‪.‬‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪9‬‬

‫ﭘٽ ڪﺳٽﻣس ۾آھﻲ ۽ ﺳﻧدن زال ﻓﺮﻳده ﭘڻ ﺳﻲ اﻳس ﭘﻲ آﻓﻳﺳﺮ آھﻲ ۽ اﭴڪﻠﮫﻪ ڪﺮاﭼﻲ‬ ‫آء اي ۾ آھﻲ‪ ،‬ﺳﻧدن ﮔذرﻳل ﺳﺎل‬ ‫وﻳﺳٽ ۾ اﺳﺳٽﻧٽ ڪﻣﺷﻧﺮ آھﻲ‪ .‬ﭔﻳو ﻧﻣﺑﺮ ﭘٽ ﻋﺑداﻟﻧﺎﺻﺮ ﭘﻲ ِ‬ ‫اﺳﻣﻪ ﺳﺎن ﺷﺎدي ﭤﻲ ۽ ﺷﺎھﺰﻳب ﻧﺎﻟﻲ ﭘٽ ﭴﺎﺋو اﭤس‪ .‬ﺳﻧدن ﻧﻧڍا ﭔﻪ ﭔﺎر ﻣﺣﻣد ﻳﺎﺳﺮ ۽ اﻣﺑﺮﻳﻧﺎ‬ ‫ﮔﺮﻳﺟوﺋﻳﺷن ڪﺮي ﭼڪﺎ آھن‪.‬‬ ‫ھﺎﻻ ۽ ٽﻧڊواﻟﮫﻳﺎر ﮐﺎن اﺳﻼم آﺑﺎد ۽ ﭘﺷﺎور ﺗﺎﺋﻳن ﻧوڪﺮﻳون ڪﺮڻ وارو اﺳﺎن ﺟو‬ ‫ﺳﺎﺋﻳن ﭘﺎڻ ﮐﻲ ھﺮ ﺷﮫﺮ ۽ ﻣﺎﺣول ۾ ڪﻣﻔﺮٽﺑل ﻣﺣﺳوس ڪﺮي ﭤو‪ .‬ﭘﺮ رٽﺎﺋﺮڊ ﭤﻳڻ ﺑﻌد ھو ﻓﻲ‬ ‫ڪﺮاﭼﻲء ۾ ڊﻓﻳﻧس ﻓﻳس ﻓور ۾ رھﻲ ﭤو‪ .‬ﭘﺎڻ ﻧﻧڍي ھوﻧدي ﮐﺎن ﺳوﺷل رھﻳو آھﻲ ۽ ھﻳﻧﺋﺮ‬ ‫اﻟﺣﺎل‬ ‫َ‬ ‫واﻧدڪﺎﺋﻲء ﺟون ﮔﮫڙﻳون دوﺳﺗن ﻳﺎرن ﺳﺎن ﻣﻠڻ‪ ،‬اﻳڪﺎﻧﺎﻣڪ ۽ ﻓﺎﺋﻧﺎﻧس ﺟﺎ ڪﺗﺎب ۽‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻧدن‬ ‫َ‬ ‫رﺳﺎﻻ ﭘڙھڻ ۾ ﮔذرن ﭤﻳون‪ .‬ﭘﺎڻ ﺑﺋﻧڪﻧگ ۽ ڪﺎﻣﺮس ﺟﺎ ﭴﺎﭨو ﻣﭸﻳﺎ وﭸن ﭤﺎ ۽ اﻧﮫن ﺳﺑﺟﻳڪٽن‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء ۽ ان ﺟﻲ ﻗﺎﺑﻠﻳت ﺟو ﻗدر ﻧﻪ آھﻲ ﻧﻪ ﺗﻪ ﺳﺎﺋﻳن‬ ‫ﺟو ﮘوڙھو ﻣطﺎﻟﻌو ۽ ﻧﺎﻟﻳﺞ اﭤن‪ .‬اﺳﺎن وٽ‬ ‫َ‬ ‫اﻳڪﺎﻧﺎﻣﻲء ۾ اﻧﻘﻼب آﭨﻲ‬ ‫ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ﺟﮫڙا ﻣﺎﭨﮫو اﺳﺎن ﺟﮫڙن ﻣﻠڪن ﺟﻲ ڏﺗڙﻳل ۽ ﭘﭠﺗﻲ ﭘوﻧدڙ‬ ‫َ‬ ‫ﺳﮔﮫن ﭤﺎ‪ .‬ﺑﮫﺮﺣﺎل ﻣون ﺟﮫڙن اﻧﻳڪ ڪﻼﺳﻳن ﮐﻲ ﺧوﺷﻲ آھﻲ ﺗﻪ ﺳﺎﺋﻳن ﻣﺣﻣد ﺧﺎن ﺳﺎن اﺳﺎن‬ ‫ﺟو وﻳﺟﮫو ﺗﻌﻠق رھﻳو‪ ،‬ﮔﮫﭨو ﻧﻪ ﮐﭨﻲ ﭘﺮ ﺗڏھن ﺑﻪ ﺳﺎل ﺳوا وڏي ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ۽ اﺳﺎن ﮐﻲ ﻓﺧﺮ‬ ‫آھﻲ ﺗﻪ ﭘﺎڻ اﺳﺗﺎد ﺟﻲ ﺣﻳﺛﻳت ۾ اﺳﺎن ﮐﻲ ﺗﻌﻠﻳم ﺳﺎن ﮔڏ ﺗﺮﺑﻳت ﭘڻ ڏﻧﺎﺋون ۽ اﺳﺎن ﺟﻲ زﻧدﮔﻲ‬ ‫ﺳﻧوارڻ ۾ ﺳﻧدن ﭘڻ ﺣﺻو آھﻲ‪.‬‬ ‫اﻟطﺎف ﺷﻳﺦ‬ ‫ﺟوﻻء ‪1998‬ع‬ ‫‪-10‬‬ ‫ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪10‬‬

‫ﺷﻳﺷﻲ ﺟو ﭔوچ‬ ‫ﮔﮫﭨواڳ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺗﻪ ﺑﺋﻧڪﺎڪ ﺷﮫﺮ ۾ ھڪ ﺗﻣﺎم وڏي ﻧﺎﻟﻲ ۽ ﺳﺎک وارو ھﻳﺮن‬ ‫ﺟو واﭘﺎري رھﻧدو ھو‪ .‬ﺳﻧدس ﻧﺎﻟو ﭰﺎرا ﭼﻣن ھو‪ .‬ﭰﺎرا ﭼﻣن ڪﻧﮫن ﺑﻪ ﻗﻳﻣﺗﻲ ھﻳﺮي ﻳﺎ ﭘﭤﺮ ﮐﻲ‬ ‫ڏﺳڻ ﺳﺎن ﭘﮫﺮﻳن ﻧظﺮ ۾ ﺋﻲ ان ﺟو ﻣﻠﮫﻪ ﭔڌاﺋﻲ ﺳﮔﮫﻧدو ھو‪ .‬ﺳﻧدس ﻣﻘﺎﺑﻠﻲ ﺟو ﺳﭴﻲ ﺑﺋﻧڪﺎڪ‬ ‫۾ ﭔﻳو ڪوﺑﻪ ﺟواھﺮي ﻧﻪ ھو‪ .‬ﻣﻠڪ ﺟون راﭨﻳون‪ ،‬ﺷﮫﺰادﻳون ۽ اﻣﻳﺮ ﻣﺎﭨﮫن ﺟون زاﻟون ھﻳﺮن‬ ‫ﻻء ھﻧﺟﻲ دڪﺎن ﺗﻲ اﻳﻧدﻳون ھﻳون‪.‬‬ ‫ﺟﻲ ﭼوﻧڊ ۽ ﺧﺮﻳداريَء ِ‬ ‫ﺑﺋﻧڪﺎڪ ﺷﮫﺮ ۾ اﻧﮫن ﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ۾ ھڪ ﭔﻳو ﻣﺎﭨﮫو ”ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو“ ﻧﺎﻟﻲ ﭘڻ رھﻧدو ھو‪.‬‬ ‫ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ﻏﺮﻳب ۽ اڻ ﭘڙھﻳل ھو ﭘﺮ ﭰﺎرا ﭼﻣن ﺳﺎن ﺳﻧدس ﻋﻠﻳڪ ﺳﻠﻳڪ ھﺋﻲ ۽ ھن وٽ‬ ‫اڪﺛﺮ ﮔﮫﻣڻ اﻳﻧدو رھﻧدو ھو‪.‬‬ ‫ھﺎڻ ﮘﺎﻟﮫﻪ ھﻳﻧﺋن ﭤﻲ ﺗﻪ ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ﮐﻲ ڪﭤﺎن ﻋطﺮ ﺟﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﻳﺷﻲ ﺟو ﺻوﻓﻲ ﭔﻳﺮ‬ ‫ﺟﻳڏو ﮔول ﭔوچ ﻣﻠﻲ وﻳو ﺟﻧﮫن ﺟو ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ ﺗﺮ ﭜﮘل ھو ﭘﺮ اھو ڪﺮﺳٽل ﮔﻼس ﺟو ھﺟڻ‬ ‫ڪﺮي ھﻳﺮي واﻧﮔﺮ ﭼﻣڪﻲ رھﻳو ھو‪ .‬ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ان ﭔوچ ﺟﻲ ﺗﺮي ﮐﻲ ﮔﮫﻲ ﮔﮫﻲ اھڙي‬ ‫ﻧﻣوﻧﻲ ﺳﺎن ڪﻧڊون ۽ ﭘﺎﺳﺎ ﭠﺎھﻲ ﮀڏﻳﺎ ﺟو ﭘﺮي ﮐﺎن ڏﺳڻ ﺳﺎن اﺋﻳن ﭤﻲ ﻟﮘو ﭴڻ ڪﻧﮫن اﻋﻠﻰ‪.‬‬ ‫ڪﺎرﻳﮔﺮ ھﻲ وڏي ﺳﺎﺋﻳﺰ ﺟو ھﻳﺮو وﻳﮫﻲ ﮔﮫڙﻳو ھﺟﻲ‪ .‬ﭘﺮ وﻳﺟﮫو ڏﺳڻ ﺳﺎن ڪﻳﺮ ﺑﻪ دوﮐو ﻧﭤﻲ‬ ‫ﮐﺎﺋﻲ ﺳﮔﮫﻳو ۽ ﺻﺎف ﺻﺎف ﻟﮘو ﭤﻲ ﺗﻪ ﺷﻳﺷﻲ ﺟﻲ ﭔوﮐﭼﻲ ھﻳﺮي واﻧﮔﺮ ﮔول ڪﻳو وﻳو آھﻲ‪.‬‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ان ﭔوچ ﮐﻲ ﮔﻼﺑﻲ ﻟﻐڙاﺋﻲ ﭘﻧﻲ ۾ وﻳڙھﻲ ﭰﺎرا ﭼﻣن ﺟﻲ دڪﺎن‬ ‫ﺗﻲ ﮐﭨﻲ آﻳو“‪” ،‬ﺳﺎﺋﻳن ﻣون ﺗﻣﺎم ﺟﮫوﻧو ھﻳﺮو آﻧدو آھﻲ ﺟﻳڪو ڪﻳﺗﺮن ﺋﻲ ﭘﻳڙھﻳن ﮐﺎن اﺳﺎﻧﺟﻲ‬ ‫ﻣﺎء ﺟﻲ ﻣﺮڻ ﺗﻲ اھو ھﻳﺮو ﻣون ﮐﻲ ورﺛﻲ‬ ‫ﺧﺎﻧدان وٽ ﺣﻔﺎظت ﺳﺎن ﺳﺎﻧڍﺑو اﭼﻲ‪ .‬ھﺎڻ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ُ‬ ‫۾ ﻣﻠﻳو آھﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﺳﭼﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ اھﺎ آھﻲ ﺗﻪ ﻣون ﮐﻲ ﺳﻣﺟﮫﻪ ۾ ﻧﭤو اﭼﻲ ﺗﻪ ان ﮐﻲ ﮀﺎ ڪﺮﻳﺎن‪ .‬اھو‬ ‫ﺳﺎﺋﺰ ﺗوڙي ﻣﻠﮫﻪ ۾ اﻳڏو وڏو آھﻲ ﺟو ﭘﺎﺋڻ ﺗﻲ دل ﻧﭤﻲ ﭼوي ۽ ﺳﺎﮘﻲ وﻗت ان ﮐﻲ ٽﺟوڙيَء ۾‬ ‫ﻻء‬ ‫ﺑﻧدڪﺮي رﮐڻ ﺑﻪ ڪﺎ ﻋﻘﻠﻣﻧدي ﻧﻪ ﭤﻳﻧدي ﺟو آﺋون ھڪ ﻏﺮﻳب ﻣﺎﭨﮫو آھﻳﺎن ۽ ﭘﻳٽ ﮔذر ِ‬ ‫ﻣون ﮐﻲ ﺧﺮچ ﭤو ﮐﭘﻲ‪ ،‬ان ڪﺮي اھو ﻗﻳﻣﺗﻲ ﭘﭤﺮ اوھﺎن وٽ ﮐﭨﻲ آﻳو آھﻳﺎن ﺗﻪ اھو ﻣون ﮐﻲ‬ ‫وڪﭨﺎﺋﻲ ڏﻳو‪ .‬آﺋون اھو ﻧﭤو ﭼوان ﺗﻪ ڪو ﺗوھﺎن ﻣون ﮐﺎن ﺧﺮﻳد ڪﺮﻳو‪ ،‬ﭘﺮ ﺟﻳﺋن ﺗﻪ ﺗوھﺎن‬ ‫ﻧﺎﻟﻳﺮا واﭘﺎري آھﻳو‪ ،‬ان ڪﺮي آﺋون اھو ﺗوھﺎن وٽ ﮀڏي وﭸڻ ﭤو ﭼﺎھﻳﺎن ﺗﻪ ﺟڏھن ﺑﻪ ﺗوھﺎن‬ ‫ﻻء اھو ﺳﭠﻲ اﮔﮫﻪ ۾ ﻧﻳڪﺎل ڪﺮي ڏﻳﻧدا‪“.‬‬ ‫ﮐﻲ وﺟﮫﻪ ﻟﮘﻲ ﺗﻪ ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﻣون ِ‬ ‫اھو ﭼﺋﻲ ھن ڌﻳﺮج ﺳﺎن ﮔﻼﺑﻲ ﭘﻧﻲ ﮐوﻟﻲ ﻣﻧﺟﮫﺎﺋﻧس ”ھﻳﺮو“ ڪڍي ﭰﺎرا ﭼﻣن ﮐﻲ ڏﺳڻ‬ ‫ﻻء ڏﻧو‪ .‬ﺟﻧﮫن ﮐﻲ ڏﺳڻ ﺳﺎن ﭰﺎرا ﭼﻣن ﮐﺎن ٽﮫڪ ﻧڪﺮي وﻳﺎ ۽ ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ڏي ﮔﮫورﻳﻧدي‬ ‫ِ‬ ‫وراﭨﻳو‪:‬‬ ‫ﺟﺎء ﺗﻲ اﭤﺋﻲ ﭠڳ ڪﭤﻲ ﺟﺎ! ﺷﻳﺷﻲ ﺟﻲ ﭔوچ ﮐﻲ اﻣﻠﮫﻪ ﻣﺎﭨڪ ﺳڏي ﻣون وٽ‬ ‫”دﻣﺎغ ﺗﻪ ِ‬ ‫ﻻء ﮐﭨﻲ آﻳو آھﻳن؟“‬ ‫وڪﭨڻ ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪11‬‬

‫اھو ﭔڌي ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو اﺋﻳن ﮐﭨﻲ ﺷڪل ﭠﺎھﻲ ﭴڻ ھن ﺗﻲ ڪو ڪوڙو اﻟﺰام ھﭨﻲ رھﻳو‬ ‫ھﺟﻲ‪ .‬ڏﮐوﻳل دل ﺳﺎن ھو اھﺎ ﺣﻘﻳﻘت ﻣﭸڻ ﮐﺎن اﻧڪﺎر ڪﺮڻ ﻟﮘو‪ .‬وﻳﺗﺮ وڏا وڏا ﻗﺳم ﮐﭨڻ ﻟﮘو‬ ‫ﭘڙڏاڏيء ﮐﺎن ﻣﻠﻳو‬ ‫ﺗﻪ اھو ﺳﭻ ﭘﭻ ھڪ ﺟﮫوﻧو ﻗﻳﻣﺗﻲ ھﻳﺮو آھﻲ‪” .‬اھو ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ڏاڏي ﮐﻲ ﺳﻧدس‬ ‫َ‬ ‫ﺷﻲء اﺳﺎﻧﺟﻲ ﺧﺎﻧدان ﺟﻲ ﻧﺷﺎﻧﻲ طور ھﻠﻧدي اﭼﻲ ۽ وڏي ﺳﻧﭜﺎل‬ ‫ھﻲء ﻗﻳﻣﺗﻲ‬ ‫ھو ۽ ان وﻗت ﮐﺎن‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﺳڙيء ﺳﺎن اﺳﺎن رﮐﻧدا اﭼون‪ .‬ﭘﺮ ﺟﻳڪڏھن ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﻣون ﺗﻲ ﻳﻘﻳن ﻧﭤو اﭼﻲ ﺗﻪ ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪﺮي ھن ﮐﻲ ﭘﺎڻ وٽ رﮐﻲ ﮀڏﻳو ۽ ڪڏھن ﺑﻪ ڪو ﮔﺮاھڪ اﭼﻲ ﻧڪﺮي ﺗﻪ ان ﮐﻲ ﻣون‬ ‫ﭘﺎران ﺟوﮘﻲ ﻗﻳﻣت ۾ وڪﭨﻲ ﮀڏﺟو ۽ آﺋون ﺗوھﺎن ﮐﻲ ھﺮﮔﺰ ﻧﭤو ﭼوان ﺗﻪ اھو ﺗوھﺎن ﻣون ﮐﺎن‬ ‫ﺧﺮﻳد ڪﺮﻳو ﭘﺮ ﺟڏھن ﺑﻪ ﭤﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﺗﻪ ڪﻧﮫن ﭔﺋﻲ وٽ ھﻼﺋﻲ ﮀڏﺟو‪“.‬‬ ‫ﻻء اھو‬ ‫ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ﺟﻲ ﺳﻧﺟﻳدﮔﻲ ﮐﻲ ڏﺳﻲ ﭰﺎرا ﭼﻣن ﮐﻲ ﻋﺟب ﻟﮘو ۽ ﺳﻧدس دل رﮐڻ ِ‬ ‫ﭘﭤﺮ ﭘﺎڻ وٽ رﮐڻ ﺟﻲ ﺣﺎﻣﻲ ﭜﺮي ۽ ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ﮐﺎن ان ﺟو اﮔﮫﻪ ﭘﮀﻳو ﺗﻪ ﭜﻼ ﺟﻳڪﺮ وڪﺎﻣﻲ‬ ‫ﺗﻪ ھو ڪﻳﺳﺗﺎﺋﻳن ان ”ھﻳﺮي“ ﮐﻲ وڪﭨﻲ ﮀڏي‪ .‬ﭘﺮ ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ﺟڏھن ﭔڌاﻳو ﺗﻪ ھن ﮐﻲ ھﻳﺮي‬ ‫)ﭔوچ( ﺟﺎ ﮔﮫٽ ۾ ﮔﮫٽ ڏھﻪ ھﺰار ﺑﺎٿ ﻣﻠڻ ﮐﭘن ﺗﻪ ﭰﺎرا ﭼﻣن ﮐﺎن ﮐل ﻧڪﺮي وﻳﺋﻲ ۽‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬ﺟﻳڪڏھن ڏھﻪ ﺑﺎٿ ﭼوﻳن ﺗﻪ ﺷﺎﻳد ڪو ﻣﺗﻳن ﺟو ﻣوڙھﻳل ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭔﻠﻲَء ﮐﻲ ﮘﭼﻲَء ۾‬ ‫ِ‬ ‫ﻻء وﭠﻲ وﭸﻲ‪ .‬ﺑﮫﺮﺣﺎل ﻣڙﻳﺋﻲ ﺧﻳﺮ آھﻲ‪ .‬ﺗون ﭼﺎھﻳن ﭤو ﺗﻪ ﭜﻠﻲ ﮀڏي وڃ‪ ،‬آﺋون ﭘڪ ﻧﭤو‬ ‫وﺟﮫڻ ِ‬ ‫ﺗوﻻء ڪﺟﮫﻪ‬ ‫ڏﻳﺎنء ﭘﺮ ﺟﻳڪڏھن ڪﻧﮫن ﮐﻲ ان ﺟﻲ ﺧﺮﻳد ڪﺮڻ ﺟو ﺷوق ﭤﻳو ﺗﻪ ڏﺳﻧدس ﻣن‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ڪﺮي ﺳﮔﮫﺎن‪“.‬‬ ‫ﺟواھﺮيء ﺟﻲ ﺣواﻟﻲ ڪﺮي ﺳﻧدس دڪﺎن‬ ‫ان ﺑﻌد ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو اھو ”ھﻳﺮو“ ﭰﺎرا ﭼﻣن‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎن ﻧڪﺗو‪.‬‬ ‫ٽﻲ ﻣﮫﻳﻧﺎ ﮔذري وﻳﺎ‪ ،‬ﭰﺎرا ﭼﻣن ﺟﻲ دل ﺗﺎن ان ﭘﭤﺮ ﺟﻲ ذري ﮔﮫٽ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺋﻲ وﺳﺮي‬ ‫وﻳﺋﻲ ﺗﻪ ھڪ ڏﻳﻧﮫن ڪﻧﮫن ﻣﺣﻼﺗﻲ ﺷﮫﺰادي ﺟو ﺧدﻣﺗﮔﺎر ﭰﺎرا ﭼﻣن ﺟﻲ دڪﺎن ۾ ﮔﮫڙﻳو ۽‬ ‫اﻋﻠﻲ ﻗﺳم ﺟو ھﻳﺮو‬ ‫ﻋﺮض ڪﻳو ﺗﻪ ھو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ رﻳﺎﺳت ﺟﻲ ﺷﮫﺰادي ﺟﻲ ﭼوڻ ﻣطﺎﺑق ھڪ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﺳﻧدس دڪﺎن ۾ آﻳو آھﻲ‪ .‬ﺳﻧدس ﺷﮫﺰادي ﮐﻲ ﻣوﺗﻳن ﺟﻲ ﻣﺎﻟﮫﺎ ﺟﻲ وچ ۾ اھو‬ ‫ﺧﺮﻳد ڪﺮڻ ِ‬ ‫ھﻳﺮو ﭘؤﺋﻲ زال ﮐﻲ ﺳوﻏﺎت طور ڏﻳﭨو آھﻲ‪ .‬ﺟﻳﺋن ﺗﻪ ﺳﭴﻲ ﺑﺋﻧڪﺎڪ ﺷﮫﺮ ۾ ﭰﺎراﭼﻣن ﺟﮫڙو‬ ‫ڪو ﭔﻳو ھﺎڪﺎرو ھﻳﺮن ﺟو واﭘﺎري ﻧﻪ آھﻲ ﺳو ھﻲ ﭘﮫﺮﻳن ھن وٽ ھﻠﻳو آﻳو آھﻲ‪.‬‬ ‫اﻋﻠﻲ ھﻳﺮا ڏﻳﮐﺎرڻ ﺷﺮوع ڪﻳﺎ‪ .‬ﭘﺮ‬ ‫ﭰﺎرا ﭼﻣن ﮐﻳس ﭼﺎﻧﮫﻪ ﭘﺎﭨﻲ ﭘﻳﺋﺎري ھڪ ﮐﺎن ھڪ‬ ‫َ‬ ‫اﻧﮫن ﻣﺎن ڪوﺑﻪ ﺷﻳﺷﻲ ﺟﻲ ﭔوچ ﺟﻳڏو وڏو ﻧﻪ ھو‪ .‬ﺧدﻣﺗﮔﺎر وڏي ﭼﺎھﻪ ۽ ﺧﻳﺎل ﺳﺎن ھڪ ھڪ‬ ‫ھﻳﺮو ڏﺳﻧدو وﻳو اﻧﮫن ﻣﺎن ڪن ﺟﻲ ﺗﻌﺮﻳف ڪﺋﻲ ﺗﻪ ڪن ﺟﻲ ﭠﻠﮫﻲ واھﻪ واھﻪ‪ .‬ﻣﺛﺎل طور‬ ‫ڪو ھﻳﺮو ﻗﻳﻣﺗﻲ ﭤﻲ ﻟﮘس ﺗﻪ ﺳﻧدس ﺳﺎﺋﻳﺰ ﻣﺎن ﻣطﻣﺋن ﻧﻪ ھو ۽ ڪﻧﮫن ﺟﻲ ﺳﺎﺋﻳﺰ ﺻﺣﻳﺢ ﭤﻲ‬ ‫ﻻء ﭼﻳو‬ ‫ﻟﮘس ﺗﻪ ان ﺟﻲ ﺳوﻧﮫن ﻣﺎن ﻣﺗﺎﺛﺮ ﻧﻪ ﭘﺋﻲ ﭤﻳو ۽ ﭰﺎرا ﭼﻣن ﮐﻲ اﭸﺎ ﺑﻪ ﭔﻳﺎ ھﻳﺮا ڏﻳﮐﺎرڻ ِ‬ ‫ﺧﺎص ڪﺮي وڏي ﻣﺎپ وارا‪.‬‬ ‫ﭰﺎرا ﭼﻣن ھﻳﺗﺮا ﺳﺎرا ھﻳﺮا ڏﻳﮐﺎري ڏﻳﮐﺎري ھﺎڻ ﺳﺧت ﺑﻳﺰار ﭤﻲ ﭘﻳو ھو ۽ ﺳﺎﮘﻲ وﻗت‬ ‫اﻧﮫن ﮐﺎن ﻋﻼوه ﭔﻳو ڪوﺑﻪ ھﻳﺮو ﺳﻧدس دڪﺎن ۾ ﻧﻪ ﺑﭼﻳو ھو ﺟﻳڪو ﻗﻳﻣﺗﻲ ھﺟﻲ ۽ ﺟﻳڪﻲ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪12‬‬

‫ﻗﻳﻣﺗﻲ ھﺋﺎ ﺗن ﻣﺎن ﮔﺮاھڪ ﮐﻲ ھڪ ﺑﻪ ﭘﺳﻧد ﻧﻪ ھو‪ .‬اﻳﺗﺮي ۾ ھن ﮐﻲ ھڪدم ﺷﻳﺷﻲ ﺟﻲ ﭔوچ‬ ‫ﺟو ﺧﻳﺎل آﻳو ﺟﻳڪو ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ھن وٽ ﮀڏي وﻳو ھو‪ .‬ﭘﮫﺮﻳن ﺗﻪ ھن ﮐﻲ اھو ڏﻳﮐﺎرﻳﻧدي ﺷﺮم‬ ‫ﻻء اھو ڪوڙ ﮘﺎﻟﮫﺎﺋڻ ڏﮐﻳو ڪم ھو ﺗﻪ ھڪ‬ ‫ﭤﻲ آﻳو ﺟو ﺑﺋﻧڪﺎڪ ﺟﻲ ھﻳڏي وڏي دڪﺎﻧدار ِ‬ ‫ﻻء ﮔﺮاھڪ ﮐﻲ ﭼوي ﺗﻪ اھو ﺳﭼو ھﻳﺮو آھﻲ‪ .‬ﭘﺮ ھڪ ﺗﻪ ھن وٽ ھﺎڻ ڪو‬ ‫ﺷﻳﺷﻲ ﺟﻲ ﭔوچ ِ‬ ‫ﻻء ﺑﭼﻳو ﺑﻪ ﻧﻪ ھو ۽ ﭔﻳو ﺗﻪ ھﻲ ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳو ﺗﻪ ﺧدﻣﺗﮔﺎر ﮐﻲ ھﻳﺮن ﺟﻲ ڪﺎﺑﻪ‬ ‫ﭔﻳو ھﻳﺮو ڏﻳﮐﺎرڻ ِ‬ ‫ﺳﻣﺎء ﻧﺎھﻲ‪ .‬ﺳو ﺑﻳﺰاري ﻣﺎن اھو ﺷﻳﺷﻲ ﺟو ﭔوچ ﮐﭨﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﺟﻳﺋن ﺗﻪ ﺗوﮐﻲ‬ ‫ﺳﭸﺎﭨپ ﻳﺎ ﺳڌ‬ ‫ٌ‬ ‫ﻣﻧﮫﻧﺟن ھﻳﺮن ﻣﺎن ڪوﺑﻪ ﭘﺳﻧد ﻧﻪ آھﻲ ﭘﺮ ﺷﺎﻳد ھن ﮐﻲ ڏﺳڻ ﭼﺎھﻳن ﺟﻳڪو ﻣﻧﮫﻧﺟو ﺗﻪ ﻧﻪ آھﻲ‬ ‫ﻻء ھﺗﻲ رﮐﻳو آھﻲ‪ .‬ﭤﻲ‬ ‫۽ ﻧﻪ ان ﺟﻲ ﮔﺎرﻧٽﻲ ڏﺋﻲ ﺳﮔﮫﻧدس‪ .‬ھﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ھڪ دوﺳت وڪﭨڻ ِ‬ ‫ﺳﮔﮫﻲ ﭤو ﺗوﮐﻲ ﭘﺳﻧد اﭼﻲ وﭸﻲ‪“.‬‬ ‫ﺷﻳﺷﻲ ﺟﻲ ﭔوچ ڏﺳڻ ﺳﺎن ﺧدﻣﺗﮔﺎر ﮐﻲ اھڙو ﺗﻪ وﭨﻲ وﻳو ﺟو ﻳڪدم ﭰﺎرا ﭼﻣن ﮐﻲ‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬ھﮫڙوﺋﻲ ﺗﻪ ھﻳﺮو ﻣون ﮐﻲ ﮐﭘﻲ ﺟﻧﮫن ﺟﻲ ﮘوﻻ ۾ ھﺗﻲ آﻳو آھﻳﺎن‪ .‬ﺳﺎﺋﻳﺰ ﺑﻪ ﺑﻠڪل ﺻﺣﻳﺢ‬ ‫ِ‬ ‫اﭤس ﺗﻪ ﺳوﻧﮫن ﺳوﭜﻳﺎ ۾ ﺑﻪ ﺳﻧدس ڪو ﻣٽ ﻧﻪ آھﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﺟﻳڪڏھن ﺗوھﺎن ان ﺟﻲ ﻗﻳﻣت واﺟﺑﻲ‬ ‫رﮐو ﺗﻪ ﺳودو ھﻳﻧﺋﺮ ﺟو ھﻳﻧﺋﺮ ﭘڪو ﭤﻲ وﭸﻲ‪ .‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﭔڌاﻳو ﺗﻪ ھن ھﻳﺮي ﺟﺎ ﻣون ﮐﻲ‬ ‫ﮔﮫﭨﺎ ﭘﺋﺳﺎ ڏﻳﭨﺎ ﭘوﻧدا؟“‬ ‫ﻻء ﻓﻘط ڏھﻪ ھﺰار ﺑﺎٿ‬ ‫ان ﺗﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺟوھﺮيء ھڪدم دل ۾ ﺳوﭼﻳو‪” :‬ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ﺗﻪ ان ﭔوج ِ‬ ‫ﻻء آﺋون ﻓﻘط ڏھﻪ ھﺰار ﮔﮫﺮﻧدس ﺗﻪ وﭠڻ وارو‬ ‫ﭤﻲ ﮔﮫﺮﻳﺎ ﭘﺮ ھن ﻣﺎپ ﺟﻲ اﺻﻠﻲ ھﻳﺮي ِ‬ ‫ﮔﺮاھڪ ﺿﺮور ﺷڪﺑو‪ .‬ان ڪﺮي ڏھﻪ ھﺰار ﺑدران اﭸﺎ ﺑﻪ وﻳﮫﻪ ھﺰار ﺑﺎٿ ﭼواﻧس ﺗﻪ اھﻲ‬ ‫اﺻﻠﻲ ﻗﻳﻣت ﺟﻲ وﻳﺟﮫو ﭤﻲ ﺳﮔﮫن ﭤﺎ ۽ اﻳﺗﺮا ﭘﺋﺳﺎ ﻣﻠڻ ﺗﻲ ڏھﻪ ھﺰار ﺑﺎٿ ﻣون ﮐﻲ ﺑﻪ ﻧﻔﻌو ﭤﻲ‬ ‫ﺧوﺷﻲء ﺳﺎن ڏﻳﺋﻲ‬ ‫وﻳﻧدو‪ .‬اﮘﻠو ﺻﻔﺎ ڪو ﺳﺎدي ﻣت ﺟو ﭤو ﻟﮘﻲ ۽ ﺟﻳﺗﺮو ﺑﻪ ﮔﮫﺮﻧدوﺳﺎﻧس ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﮀڏﻳﻧدو‪.‬‬ ‫ﭘوء‪ ،‬ﭤوري ﭔﻲ ﺳوچ ۽ وﻳﭼﺎر ڪﺮڻ ﺑﻌد ھن ﺧدﻣﺗﮔﺎر ﮐﻲ ﻣﺧﺗﺻﺮ ﺟواب ڏﻧو؛ ”ھﺎ ﺑﺎﺑﺎ‬ ‫ِ‬ ‫ﻻء وﻳﮫﻪ ھﺰار ﺑﺎٿ ﭘﺋﻲ ﮔﮫﺮﻳﺎ‪“.‬‬ ‫ھن ھﻳﺮي ﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ ان ِ‬ ‫ﺧدﻣﺗﮔﺎر اھو ﭔڌي وراﭨﻳو ﺗﻪ اھﺎ ﻗﻳﻣت ﻣﻧﺎﺳب ﺋﻲ ﻟﮘﻲ ﭤﻲ ۽ ھو اﺗﻲ ﺟو اﺗﻲ ﺧﺮﻳد‬ ‫ﺑدﻗﺳﻣﺗﻲء ﺳﺎن“ ھن وڌﻳڪ ﭼﻳو‪” ،‬ھن وﻗت ﻣون ﭘﺎڻ ﺳﺎن اﻳﺗﺮا ﭘﺋﺳﺎ ﻧﻪ‬ ‫ﻻء ﺗﻳﺎر آھﻲ ”‬ ‫َ‬ ‫ڪﺮڻ ِ‬ ‫آﻧدا آھن‪ .‬ﻣون وٽ ھن وﻗت ﻓﻘط ﭘﻧﺞ ھﺰار ﺑﺎٿ آھن‪ .‬ﭘﺮ آﺋون ھڪ ڪم ڪﻧدس‪ .‬ھﻲ ﭘﻧﺞ ھﺰار‬ ‫ﺑﺎٿ ﻓﻲ اﻟﺣﺎل ﺗو وٽ ﺳوﭤﻲَء طور ﮀڏي ﺑﺎﻗﻲ ﭘﺋﺳﺎ ھﻔﺗﻲ اﻧدر ﮐﭨﻲ ﭤو اﭼﺎن‪ .‬ان ﺑﻌد ﺋﻲ ﺗون‬ ‫ڏﺟﺎنء‪ .‬ﭘﺮ وﭸڻ ﮐﺎن اڳ ﺑﮫﺗﺮ ﭤﻳﻧدو ﺗﻪ ﭘﺎڻ ھڪ ﻧﻧڍڙو ﻣﻌﺎھدو ﻟﮐت ۾‬ ‫ﻣون ﮐﻲ اھو ھﻳﺮو‬ ‫ِ‬ ‫ڪﺮﻳون‪ ،‬اھو ھﻲ ﺗﻪ ھﻔﺗﻲ اﻧدر ﺟﻲ آﺋون ﭘﺋﺳﺎ ﮐﭨﻲ آﻳس ۽ اﻧﮫﻲَء وچ ۾ ﺗو ھﻲ ھﻳﺮو ڪﻧﮫن‬ ‫ﭔﺋﻲ ﮐﻲ وڪﭨﻲ ﮀڏﻳو ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳوﭤﻲ وارن ﭘﺋﺳن ﮐﺎن ﻋﻼوه ﭔﻳﺎ ﺑﻪ ﭘﻧﺞ ھﺰار ﺑﺎٿ ﺗوﮐﻲ ڏﻧڊ‬ ‫ﻻء ان‬ ‫ﻻء ھﻲ ﺿﻣﺎﻧت ﻧﺎﻣو ﮐﭨﻲ اھم ﻧﻪ ھﺟﻲ ﭘﺮ ﻣون ﻏﺮﻳب ِ‬ ‫ﺧﺎطﺮ ﻣون ﮐﻲ ڏﻳﭨﺎ ﭘوﻧدا‪ .‬ﺗو ِ‬ ‫ﻻء ﭘﻳو وﭠﺎن‪.‬ان ڪﺮي ھﻲ ﻣﻌﺎھدو‬ ‫ﻻء ﻧﻪ ﭘﺮ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ رﺋﻳس ِ‬ ‫ڪﺮي آھﻲ ﺟو آﺋون ھﻲ ھﻳﺮو ﭘﺎڻ ِ‬ ‫ﻻء ﻓﺎﺋدﻳﻣﻧد آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﭘﺎڻ ﭔﻧﮫﻲ ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪13‬‬

‫ﭰﺎرا ﭼﻣن دل ﺋﻲ دل ۾ ڏاڍو ﺧوش ﭤﻳو ۽ ﺧدﻣﺗﮔﺎر ﮐﻲ آﭤت ڏﻳﻧدي ﭼﻳو؛ ”ﺗوﮐﻲ ﻣون ﮐﺎن‬ ‫ڊﭴڻ ﻧﻪ ﮐﭘﻲ‪ .‬آﺋون ھڪ ﺳﺎک وارو ﺑﺋﻧڪﺎڪ ﺷﮫﺮ ﺟو وڏو واﭘﺎري آھﻳﺎن ۽ ﺗوﺳﺎن زﺑﺎن‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء اھو ھﻳﺮو ڪﻧﮫن ﭔﺋﻲ ﮐﻲ ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ وڪﭨﻧدس‪“.‬‬ ‫ڪﺮڻ‬ ‫ِ‬ ‫”ﺳﺎﺋﻳن اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺗﻪ آﺋون ﺑﻪ ﺳﻣﺟﮫﺎن ﭤو‪ “.‬ﺧدﻣﺗﮔﺎر ﭼﻳو‪” ،‬ﭘﺮ وري ﺑﻪ ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﺟﻲ‬ ‫اﻋﺗﺮاض ھﺟﻲ ﺗﻪ ﻣﻌﺎھدو ڪﺮڻ ﺑﮫﺗﺮ آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﺳو ﻧﻳٺ ﻣﻌﺎھدو ﺗﻳﺎر ڪﻳو وﻳو ﺟن ﺗﻲ ﺳﻧدن ﺻﺣﻳﺣن ﮐﺎن ﻋﻼوه ﭔن ﺷﺎھدن ﺟون ﺑﻪ‬ ‫ﺻﺣﻳﺣون ﭤﻳون‪ .‬ان ﺑﻌد ﭰﺎرا ﭼﻣن ﺟﻲ ﺳﻠوڪ ﮐﺎن ﺧوش ﭤﻲ ﺧدﻣﺗﮔﺎر ﻣوڪﻼﺋﻲ ﭼوڪﻼﺋﻲ‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ وطن ﺳوﻧﮔڪﻼ رواﻧو ﭤﻳو‪.‬‬ ‫ﭔن ڏﻳﻧﮫن ﺑﻌد ﭰﺎرا ﭼﻣن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ دڪﺎن ۾ وﻳٺ ھو ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ﮔﮫٽﻲَء ﻣﺎن اﭼﻲ ﻟﻧﮔﮫﻳو‪.‬‬ ‫ﮐﻳس واﻧدو ڏﺳﻲ ھو دڪﺎن ۾ ﮔﮫڙي آﻳو ۽ ﮐﻳڪﺎر ﺑﻌد ﭼﻳو‪” :‬ادا‪ ،‬اوﭼﺗو ﻣوﻧﮐﻲ ﻳﺎد آﻳو آھﻲ ﺗﻪ‬ ‫ﻻء ڏﻧو‪ .‬ﺟﻳڪڏھن اھو اﭸﺎ ﻧﻪ وڪﺎﻣﻳو‬ ‫ڪﺟﮫﻪ ﻣﮫﻳﻧﺎ اڳ ﻣون ﺗوھﺎن ﮐﻲ ھڪ ھﻳﺮو وڪﭨڻ ِ‬ ‫ھﺟﻲ ﺗﻪ ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ھﺎڻ ﻣوﻧﮐﻲ ﭜﻠﻲ واﭘس ڪﺟو ﺟو ﻣون ﭔڌو آھﻲ ﺗﻪ ﺷﮫﺮ ۾ ڪﻧﮫن‬ ‫ڌارﺋﻳن ﻣﻠڪ ﺟﻲ ﺷﮫﺰادي ﺟو ﺧدﻣﺗﮔﺎر اوﭼﻲ ﻗﺳﻣن ﺟﺎ ھﻳﺮا ﮘوﻻﺋﻲ رھﻳو آھﻲ‪ .‬ﭤﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﭤو‬ ‫ھن ﮐﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟو ھﻳﺮو وﭨﻲ وﭸﻲ ۽ ﺧﺮﻳد ڪﺮي وﭠﻲ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﺮ ۾ ﺗﻪ ﺗﻣﺎم ﻧﻧڍڙي ﮘﺎﻟﮫﻪ ڪﺮي وﻳو ﭘﺮ ﭰﺎرا ﭼﻣن وڏي ﻓڪﺮ ۾‬ ‫ﭘﺋﺟﻲ وﻳو‪ .‬ھﺎڻ ﺟﻳڪڏھن ھو ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮوﮐﻲ ﭔڌاﺋﻲ ﭤو ﺗﻪ ”ھﻳﺮو“ ھو اﮘﻳن ان ﺧدﻣﺗﮔﺎر ﮐﻲ‬ ‫وڪﭨﻲ ﭼڪو آھﻲ ﺗﻪ ﭰﺎرا ﭼﻣن ڪﻧﮫن ﻧﻪ ڪﻧﮫن ﻧﻣوﻧﻲ ﺳﺎن ﻣﻌﻠوم ڪﺮي وﭠﻧدو ﺗﻪ وﻳﮫﻪ‬ ‫ﻻء ﭰﺎرا ﭼﻣن ﺗﻪ ﭘﺋﻲ ﭼﻳو ﺗﻪ اھو ”ھﻳﺮو“ ڪﻧﮫن ﺑﻪ ڪم‬ ‫ھﺰار ﺑﺎﭤن ۾ ﺳودو طﺋﻪ ﭤﻳو آھﻲ ﺟﻧﮫن ِ‬ ‫ﺟو ﻧﻪ آھﻲ ۽ ﺟﻳڪڏھن ھو ان ﺟﺎ ﺳﻣورا ﭘﺋﺳﺎ ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ﮐﻲ ﻧﻪ ڏﻳﻧدو ﺗﻪ ھو ﺳﭴﻲ ﺑﺋﻧڪﺎڪ‬ ‫ﭘوء ﻣﺎﭨﮫو‬ ‫۾ ﮐﻳس ﺑدﻧﺎم ڪﺮي ﮀڏﻳﻧدو ۽ ﺳﻧدس ﺳﺎﻟن ﺟﻲ ﺳﺎک ﮐﻲ ڪﺎﭘﺎري ڌڪ رﺳﻧدو ۽ ِ‬ ‫ﮐﺎﺋﻧس ھﻳﺮا ﺟواھﺮ وﭠڻ ﮀڏي ڏﻳﻧدا ۽ ھڪ ﭔﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺗﻪ ﺟﻳڪڏھن ھو ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮوﮐﻲ ﺳﻧدس‬ ‫ﺷﻲء واﭘس ڪﻧدو ﺗﻪ ﻣﻌﺎھدي ﻣطﺎﺑق ﺧدﻣﺗﮔﺎر ﮐﺎﺋﻧس ﭘﻧﺞ ھﺰار ﭘﺎٿ ڏﻧڊ ﭜﺮاﺋﻲ وﭠﻧدو ﺟﻳڪو ﺑﻪ‬ ‫ِ‬ ‫راء ﺗﻲ ﭘﮫﺗو ﺗﻪ ان ﻣﺷڪل ﻣﺎن ﻧڪﺮڻ ﺟو ﻓﻘط ھڪ ﺋﻲ‬ ‫ھن ھﺮﮔﺰ ﻧﭤﻲ ﭼﺎھﻳو‪ .‬ﻧﻳٺ ھو ان ِ‬ ‫ﮔس آھﻲ‪ .‬ھن ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ڏي ﻣﻧﮫن ڪﺮي وراﭨﻳو‪” :‬ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ڏﻧل ھﻳﺮي ﮐﻲ ﺑﺎر ﺑﺎر ﭼڪﺎس‬ ‫راء ﺗﻲ ﭘﮫﺗو آھﻳﺎن ﺗﻪ اھو ﭼﮜو ﺧﺎﺻو ﻗﻳﻣﺗﻲ آھﻲ ۽ ﺟﻳڪڏھن ﺗون ﭼﺎھﻳن‬ ‫ڪﺮڻ ﺑﻌد ھﺎڻ ان ِ‬ ‫ﺗﻪ آﺋون اھو ﺗوﮐﺎن ﺧﺮﻳد ڪﺮﻳﺎن؟“‬ ‫”ﭘﺮ ﺳﺎﺋﻳن ﺗوھﺎن ﺗﻪ ﭼﻳو ﭘﺋﻲ ﺗﻪ اھو ڏھﻪ ﭘﺎﭤن ۾ ﺑﻪ ﻧﻪ وﭠﻧدس‪“.‬‬ ‫”ھﺎ‪ ،‬ﭘﺮ ھﺎﭨﻲ ﻣون ارادو ﺑدﻻﺋﻲ ﮀڏﻳو آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﭘوء ھﺎڻ ﺗوھﺎن ﻣون ﮐﻲ ان ﺟﺎ ڪﻳﺗﺮا ﭘﺋﺳﺎ ڏﻳﻧداﺋو“‪ .‬ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫”ﺗﻪ ِ‬ ‫ﺟﻳﺗﺮا ﺗون ﭘﮫﺮﻳن ﮔﮫﺮي رھﻳو ھﺋﻳن اوﺗﺮاﺋﻲ ڏﻳﻧدس‪“.‬‬ ‫ﭘوء ﺟﻧﮫن ﺗﻧﮫن ﮐﻲ ﻧﻪ ﭼﺋﺟو ﺗﻪ ﻣون ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﻣﻌﻣوﻟﻲ ﭘﭤﺮ ڏﻳﺋﻲ ﭰﺮﻳو آھﻲ‪“.‬‬ ‫”ﭼﮜو‪ .‬ﭘﺮ ِ‬ ‫دﻟﺟﺎء ڏﻧﻲ‪ ،‬آﺋون ان ھﻳﺮي ﻣﺎن ھﺎڻ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﻣطﻣﺋن آھﻳﺎن‪ “.‬اھو‬ ‫”ﻧﻪ ﻧﻪ‪ “.‬ﭰﺎرا ﭼﻣن‬ ‫ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪14‬‬

‫ﭼﺋﻲ ﺟواھﺮي ٽﺟوڙي ﻣﺎن ڏھﻪ ھﺰار ﭘﺎٿ ڪڍي ﮘﭨﻲ ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ﺟﻲ ھٿ ﺗﻲ رﮐﻳﺎ ﺟﻳڪو‬ ‫ﭘﺋﺳﺎ ﮐﻳﺳﻲ ۾وﺟﮫﻲ رواﻧو ﭤﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ﭘوء دل ﺋﻲ دل۾ ﺧوش ﭤﻳو ﺗﻪ ھن ﺗﻣﺎم ﺳﭠو ﺳودو ڪﻳو‪ .‬ھﺎڻ ھو ﺧدﻣﺗﮔﺎر ﺟﻲ‬ ‫ﭰﺎرا ﭼﻣن ِ‬ ‫ﭼﻳﻧﻲء ﺳﺎن اﻧﺗظﺎر ڪﺮڻ ﻟﮘو‪ .‬آﺧﺮڪﺎر ﺳت ڏﻳﻧﮫن ﮔذري وﻳﺎ ﭘﺮ ﺧدﻣﺗﮔﺎر ﺟو ﻧﻪ‬ ‫اﭼڻ ﺟو ﺑﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ﻧﺎﺋون ۽ ڏھون ڏﻳﻧﮫن ﺑﻪ ﭘﺮ ﺧدﻣﺗﮔﺎر‬ ‫ھﻲ ﭘﺗو ﺗﻪ ﻧﻪ ھو ﭘﺗو‪ .‬ان ﺑﻌد اﭠون ڏﻳﻧﮫن ﺑﻪ ﮔذري وﻳو‪ِ .‬‬ ‫ﮐﻲ ﻧﻪ اﭼﭨو ھو ﺳو ﻧﻪ آﻳو‪ .‬ھﺎڻ ﭰﺎرا ﭼﻣن ﺟﻲ دل ﭔڏڻ ﻟﮘﻲ ﺗﻪ ھو ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ اﻳﻧدو‪ .‬ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ‬ ‫ﺳوﭤﻲء وارا ﭘﻧﺞ ھﺰار ﭘﺎٿ ﮐﻳس ﮔﮫﺮوﻳﭠﻲ ﻣﻠﻲ رھﻳﺎ ھﺋﺎ‬ ‫ﺧدﻣﺗﮔﺎر ﺟﻲ ﻧﻪ اﭼڻ ڪﺮي ھن ﺟﺎ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺮ ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ﮐﻲ ھڪ ﻣﻌﻣوﻟﻲ ﺷﻳﺷﻲ ﺟﻲ ﭔوچ ﺟﺎ ڏھﻪ ھﺰار ﺑﺎٿ ڏﻳﺋﻲ ﮐﻳس ﺑﺎھﻪ ﭘﺋﻲ وﻳﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﮀو ﺟو ان ﺣﺳﺎب ﺳﺎن ڏﻧﻲ ﻧﻪ ورﺗﻲ ﮐﻳس ﺳﻧﺋون ﺳﻧڌو ﭘﻧﺞ ھﺰار ﺑﺎٿ ﺟو ﻧﻘﺻﺎن ﭤﻲ رھﻳو‬ ‫ھو‪.‬‬ ‫ﺧدﻣﺗﮔﺎر ﺟو اﻧﺗظﺎر ڪﻧدي ڪﻧدي ﭰﺎرا ﭼﻣن ﮐﻲ ﭔﻳﺎ ﺑﻪ ڪﻳﺗﺮاﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﮔذري وﻳﺎ۽‬ ‫ھﺎڻ آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ھو ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳو ﺗﻪ اھﺎ ﺳﭴﻲ ﺑدﻣﻌﺎﺷﻲ ﻧﺎﺋﻲ ڪﺮو ﺟﻲ ھﺋﻲ ﺟﻳڪو‬ ‫اٽڪل ڪﺮي ﮐﺎﺋﻧس ﭘﺋﺳﺎ ﭰﺮي وﻳو‪ .‬ھﺎڻ ﺟﻳڪڏھن ﭘوﻟﻳس ﮐﻲ داﻧﮫن ﭤو ڏﺋﻲ ﺗﻪ ﺳﭴو ﺟﮫﺎن‬ ‫ﻣﭤﺎﻧﺋس ﮐﻠﻧدو ﺗﻪ ﺑﺋﻧڪﺎڪ ﺷﮫﺮ ﺟﻲ ھﻳڏي وڏي ﺳﻳﺎﭨﻲ واﭘﺎري ﮐﻲ ھڪ ﮘوﭠﺎﭨو ۽ اڻ ﭘڙھﻳل‬ ‫ﺑﻳوﻗوف ﺑﭨﺎﺋﻲ وﻳو‪ .‬ان ڪﺮي ﭼﭘڙي ڪﺮي اڄ ڏﻳﻧﮫن ﺗﺎﺋﻳن وﻳﭠو اﻧﺗظﺎر ڪﺮي ﺗﻪ ﻣن ڪﻧﮫن‬ ‫ڏﻳﻧﮫن اھو ﺧدﻣﺗﮔﺎر ﻣوٽﻲ اﭼﻲ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪15‬‬

‫ُاﺳﺗﺎد ﭰڏو ۽ ُاﺳﺗﺎد ﭼﭔو‬ ‫ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭤﺎ ڪن ﺗﻪ ﻣﻼﻳﺎ ﺟﻲ ڪﻧﮫن ﺷﮫﺮ ۾ ﭔﻪ ﭴﭨﺎ‪ :‬ﭼﭔو ۽ ﭰڏو رھﻧدا ھﺋﺎ‪ .‬ڪو ڪم ڪﺎر‬ ‫ﻳﺎ ﭘورھﻳو ڪﺮڻ ﺑدران ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ رﮘو ﻣﻔت ﺟون ﻣﺎﻧﻳون وﻳﭠﺎ ﮐﺎﺋﻳﻧدا ھﺋﺎ‪ .‬ﻧﻳٺ ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﭰڏي‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ دوﺳت ﭼﭔﻲ ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬اﺳﺗﺎد ﭼﭔﺎ اچ ﺗﻪ ڪﻧﮫن اٽڪل ذرﻳﻌﻲ ڪﺟﮫﻪ ﻧﺎﭨو‬ ‫ڪﻣﺎﻳون‪ “.‬ﺳو اھو ﺳوﭼﻲ ھو ﭜﺮواري ﮘوٺ ڏي رواﻧﺎ ﭤﻳﺎ‪ .‬اﺗﻲ ﭘﮫﭼﻲ ھﻧن واٽ وﻳﻧدي ڍﮘﻲ ﮐﻲ‬ ‫ﺟﮫﻠﻲ ھڪ ھﻧڌ ﻟڪﺎﺋﻲ ﮀڏﻳو‪ .‬ﻣﺎﻟڪ ﺟڏھن ﮘوﻟﻲ ﮘوﻟﻲ ﭤڪﺟﻲ ﭘﻳو ﺗﻪ اﺳﺗﺎد ﭰڏو ھن وٽ ﭘﮫﺗو‬ ‫۽ ﭼﻳو! ﻣﻧﮫﻧﺟو ھڪ اﺳﺗﺎد‪ ،‬ڪﺮاﻣﺗون ۽ اﮘڪﭤﻳون ﭔڌاﺋڻ وارو‪” ،‬ﭼﭔو ﺳﺎﺋﻳن“ ھﻳﻧﺋﺮ ھﻳﻧﺋﺮ ھن‬ ‫ﮘوٺ ۾ ﭘﮫﺗو آھﻲ ۽ ﮐوھﻪ واري ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ۾ ٽڪﻳل آھﻲ ﮀو ﻧﻪ ھﻠﻲ ان ﮐﺎن ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﭼوراﻳل‬ ‫ڏاﻧد ﺟو ڏس ﭘﺗو ﭘﮀﺟﻲ؟“‬ ‫اھو ﭔڌي وﭴﺎﻳل ڍﮘﻲ ﺟو ﻣﺎﻟڪ اﺳﺗﺎد ﭼﭔﻲ وٽ ﭘﮫﺗو ﺟﻳڪو ﺑﻪ ﭼﺎر ﭘﺮاﭨﺎ ۽ ﭤﻠﮫﺎ ڪﺗﺎب‬ ‫اﮘﻳﺎن رﮐﻲ ڍارا ھﭨﻲ رھﻳو ھو‪ .‬ﺳواﻟﻲَء ﺟوڪم ﭔڌي ھن ڪﺗﺎب ﮐوﻟﻳﺎ ۽ ﻣﮐﺮ ﺳﺎن اﻧﮫن ﮐﻲ‬ ‫اﭤﻼﺋﻲ ﭘﭤﻼﺋﻲ ڊﮘﻲ ﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ھﺗﺎن ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ﮐﺎن ﭔﺎھﺮ ﻧڪ ﺳﺎﻣﮫون ھﻠﻳو وڃ‪.‬‬ ‫ﭘوء ﺳﺎﭴﻲ‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ھڪ ڪﭠل ﺟو وڻ ﻧظﺮ‬ ‫ڪوه ڏﻳڍ ﺟﻲ ﭘﻧڌ‬ ‫اﻳﻧدء‪ ،‬ﺟﺗﺎن ﭘﮫﺮﻳن ﮐﺎﭔﻲ ﻣڙﺟﺎن ۽ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﮔداﻣڙيء‬ ‫رھﺟﺎنء‪ .‬ﺗﺎﺋﻳن ﺟو ھڪ ﭘﺮاﭨﻲ ﺷﺎخ وٽ‬ ‫رھﺟﺎنء ۽ وﻳﻧدو‬ ‫ﺎنء‪.‬وﻳﻧدو‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫راھﻪ وﭠﻲ وﭼ ِ‬ ‫ﭘوء اﺗﺮ طﺮف ﻟڙﻧدﻳن ﺗﻪ ﺳﺎﻣﮫون ھڪ ﭘﭘﺮ ﺟﻲ ﺟﮫوﻧﻲ وڻ ھﻳﭠﺎن‬ ‫ﺟﻲ وڻ وٽ ﭘﮫﭼﻳن‪ .‬اﺗﺎن ِ‬ ‫ﺗوﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟو ڏاﻧد ڏﺳڻ ۾ اﻳﻧدو‪.‬ﺟﻳڪڏھن ﻧﻪ اﭼﻲ ﺗﻪ آﺋون ڪوڙو ۽ڪوڙي ﺟو ﭘٽ‪ .‬ﻧذراﻧﻲ‬ ‫ڏﺟﺎنء‪ ،‬ﭘﺮ ﺟﻲ ڍﮘو ﻣﻠﻲ وﭸﺋﻲ ﺗﻪ اﺟوري ﺧﺎطﺮ ﻣون ﮐﻲ‬ ‫ﺧﺎطﺮ ﻣوﻧﮐﻲ ھڪڙو ٽڪو ﺑﻪ ﻧﻪ‬ ‫ِ‬ ‫ڏﺟﺎنء‪“.‬‬ ‫ﭼﺎﻧديء ﺟﺎ ڏھﻪ ﺳڪﺎ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﻧﺷﺎﻧﻲء واري ھﻧڌ ﺗﻲ ﭘﮫﺗو ﺗﻪ واﻗﻌﻲ‬ ‫ڍﮘﻲ ﺟو ﻣﺎﻟڪ ﭔڌاﻳل واٽن ﺗﺎن ﭤﻳﻧدو ﺟڏھن‬ ‫َ‬ ‫ﭘﭘﺮﺟﻲ وڻ ھﻳﭠﺎن ﺳﻧدس ڪﺎروڏاﻧد ﺳڪل ڪﺎﻧﺎ ﭼﭔﺎڙي رھﻳو ھو‪ .‬ھﻣﺮاھﻪ ھڪدم اﭼﻲ اﺳﺗﺎد‬ ‫ﭼﺎﻧديء ﺟﺎ ﻧڪور ﺳڪﺎ ڪڍي اﮘﻳﺎن رﮐﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﭼﭔﻲ ﺟﺎ ﭘﻳﺮ ﭼﻣﻳﺎ ۽ ڏھﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ھﺎڻ ﭼﭔو ۽ ﭰڏو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫اھو ﻧﺎﭨو ھٿ ڪﺮي ﭔﻪ ﭼﺎر ڏﻳﻧﮫن ﺳک ﺟﻲ زﻧدﮔﻲ ﮔذارڻ ِ‬ ‫ﮘوٺ ورڻ ﺟﻲ ﺗﻳﺎرﻳن ۾ ھﺋﺎ ﺗﻪ ﮘوٺ ﺟو وڏﻳﺮو اﭼﻲ وارد ﭤﻳو‪” .‬ڪﭤﻲ آھﻲ ﻧﺟوﻣﻲ؟” آﺋون‬ ‫ﻻء ھﺗﻲ آﻳو آھﻳﺎن‪” .‬وڏﻳﺮي ﭼﻳو‪” ،‬ﮘوٺ ۾ ھﺮ ھڪ ﺟﻲ وات ﺗﻲ وﭸﺎﻳل‬ ‫ﮐﺎﺋﻧس ڪﺟﮫﻪ ﭘﮀڻ ِ‬ ‫ڍﮘﻲ ﺟﻲ ﻣﻠڻ ﺟو ﻗﺻو آھﻲ‪ .‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳوﭘﺎرﻳن واري ﺳوﻧﻲ ﭘﻳﺗﻲ رات ڪو ﺷﺎھﻳﻧگ ﭼوراﺋﻲ‬ ‫وﻳوآھﻲ‪ .‬ھﺎڻ ﺟﮫٽ ﭘٽ اھﺎ ﮘوﻟﺮاﺋﻲ ڏي!“‬ ‫اھو ﭔڌي ﭼﭔﻲ ﺟﺎ ڪن ُاﭜﺎ ﭤﻲ وﻳﺎ ﺗﻪ ھﺎﭨﻲ ﮀﺎ ڪﺟﻲ‪ .‬ﭘﺮ ﻳڪدم ﺳوﭼﻲ‬ ‫وراﭨﻳﺎﺋﻳن‪ “:‬ﺳﺎﺋﻳن ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ھن وﻗت ﺗﻪ ھڙﺋﻲ ﺗﺎرا ڪﺗﻳون اھڙي ﭼڪﺮ ۾ آھن ﺟو ﺗوھﺎن ﺟﻲ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪16‬‬

‫ﻓﺎﺋدي ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌاﺋﻲ ﻧﻪ ﺳﮔﮫﻧدا‪ .‬ان ڪﺮي رات ﺟﺎﭼﺎر ﭘﮫﺮ ﮔذرڻ ڏﻳو‪ ،‬ﻧﺋون ﺳﺞ اﭜﺮڻ ﺳﺎن‬ ‫ﺳﺎﻧو ﺗﻪ ﺗوھﺎن ﺟﻲ ﺳوﻧﻲ ﺻﻧدوق ڪﮫڙي ﭼور ﮐﻧﺋﻲ‬ ‫ھﻠﻳﺎ اﭼﺟو ﺗﻪ ﺣﺳﺎب ڪﺮي ﭔڌاﺋﻳﻧدو‬ ‫َ‬ ‫آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﺟﻳﺋن ﺋﻲ وڏﻳﺮي ﭘٺ ڏﻧﻲ ﺗﻪ ﭼﭔو ۽ ﭰڏو ھڪ ﭔﺋﻲ ڏي ﺳواﻟﻲ ﻧﮔﺎھن ﺳﺎن ڏﺳڻ ﻟﮘﺎ ﺗﻪ‬ ‫ھﺎڻ ﮀﺎ ڪﺟﻲ‪ .‬ﭼﭔﻲ ﭤڌو ﺳﺎھﻪ ﮐﭨﻲ ﭼﻳو؛ ”ھﺎڻ ﺧﻳﺮﻳت ان ۾ آھﻲ ﺗﻪ رات ﺟﻲ ﭘﻳٽ ۾ ﺋﻲ ھﺗﺎن‬ ‫ﭜﭴﻲ ﻧڪﺮﺟﻲ‪ “.‬ﭘﺮ ﭰڏي ﺧﺑﺮدار ڪﻧدي ﭼﻳو ﺗﻪ اﺋﻳن ﭜﭴڻ ﺳﺎن ﺳﭴﻲ ﮘوٺ ﺟﺎ ﻣﺎﭨﮫو ﭘﭠﻳﺎن‬ ‫ﭘﺋﺟﻲ وﻳﻧدا‪” .‬اﭼو ﺗﻪ ﺻﺑﺢ ﭤﻳڻ ﺗﺎﺋﻳن ڏﺳون ﺗﻪ ﮀﺎ ﭤو ﭤﺋﻲ‪ “.‬ﭰڏي ﺻﻼح ڏﻧﻲ‪.‬‬ ‫ﺟڏھن رات ﺟﻲ اوﻧداھﻲ ﮔﮫﭨﻲ ﮔﮫﺎٽﻲ ﭤﻲ ﺗﻪ ﭼﭔﻲ ﭼﻳو‪” :‬اﭼو ﺗﻪ ھﺎڻ ﻧڪﺮي ھﻠون‪ .‬اﭸﺎ‬ ‫ﺑﻪ وﻗت آھﻲ‪ “.‬ﭘﺮ ﭰڏي وراﭨﻳو‪” :‬ﭼﮜو ﭜﻼ ﭼﻧڊ ُاﭜﺮڻ ﺗﺎﺋﻳن ﺗﻪ ﮔﮫٽ ۾ ﮔﮫٽ ﺗﺮس‪“.‬‬ ‫ھﺎڻ ﮀﺎ ﭤﻳو ﺟو ﺟﻧﮫن وﻗت ھﻲ ﮘﺎﻟﮫﻳون ڪﺮي رھﻳﺎ ھﺋﺎ ﺗﻪ ان وﻗت ﺳوﭘﺎرﻳن ﺟﻲ‬ ‫ﺳوﻧﻲ ﺻﻧدوق ﺟو ﭼور ﺟﻧﮫن ﺟو ﻧﺎﻟو ”ﺑﺧت“ ھو‪ ،‬رات ﺟﻲ اوﻧداھﻲ ۾ ﻟڪﻧدو ﻟڪﻧدو ھﻧن‬ ‫ﻻء اﭼﻲ ﻧڪﺗو ﺗﻪ آﻳﺎ ﻧﺟوﻣﻲ ﮐﻲ ﺗﺎرن ذرﻳﻌﻲ‬ ‫ﺟﻲ ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﭔﺎھﺮان اھو ﻣﻌﻠوم ڪﺮڻ ِ‬ ‫ﭼور ﺟﻲ ﺧﺑﺮﭘﺋﺟﻲ وﻳﺋﻲ آھﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ‪..‬‬ ‫ﭼﭔﻲ ﭰڏي ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬اﺳﺗﺎد ﭰڏا ھﻲ ﮐﻳل ڪﺮاﺋﻲ ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﭰﺎﺳﺎﺋﻲ وڌﺋﻲ‪ ،‬ھﺎڻ ھﺗﺎن اﺋﻳن‬ ‫ﭜﭴﭨو ﭘوﻧدو ﭴڻ ﭘﺎڻ ﺋﻲ ﭼور ھﺟون!“‬ ‫ﭰڏي وراﭨﻳس؛ اﺳﺗﺎد ﭼﭔﺎٰ! ان ۾ ڪﻧﮫن ﺟو ڏوھﻪ ڪوﻧﮫﻲ‪ .‬ڏوھﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺑﺧت ﺟو آھﻲ‪،‬‬ ‫ﺑﺧت ﺟو‪“.‬‬ ‫ﭼور ﺟﻳڪو رڙھﻲ اﭼﻲ ھﻧن ﺟﻲ ڪﻣﺮي ﺟﻲ در وٽ ﻟڪﻳو ھو ﺗﻧﮫن‬ ‫ﻧﺟوﻣﻲء ﮐﻲ ﺟﮫڙا ﻟﻔظ ﭔڌي‬ ‫رﮘو ’ﭼور‘ ۽ ’ڏوھﻪ ﺑﺧت ﺟو‘ﺟﮫڙا ﻟﻔظ ﭔڌي ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳو ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﺟوﻣﻲء ﮐﻲ ﺗﺎرن ﮐﺎن اھو ﻣﻌﻠوم ﭤﻲ وﻳو آھﻲ ﺗﻪ ﺳوﻧﻲ ﺻﻧدوق ﺟو‬ ‫ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳو ﺗﻪ ﻧ‬ ‫َ‬ ‫ﭼور ’ﺑﺧت‘ ﻳﻌﻧﻲ آﺋون آھﻳﺎن‪ ،‬ﺗڏھن ﺗﻪ ھﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟو ﻧﺎﻟو وﭠﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭘﻳﺎ ڪن‪ .‬ﺳو‪ ،‬ڏڪﻧدي‬ ‫ڏڪﻧدي در ﺟﻲ اوٽ ﮐﺎن ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺮي ﭼوڻ ﻟﮘو‪” :‬ﻧﺟوﻣﻲ ﺻﺎﺣب اھو ﺑدﻧﺻﻳب ’ﺑﺧت‘ آﺋون‬ ‫ﺋﻲ آھﻳﺎن‪ ،‬ﺟﻧﮫن وڏﻳﺮي ﺟﻲ ﭼوري ڪﺋﻲ آھﻲ‪ ،‬اھﺎ ﻣون ﺳﻧدس ﮔﮫﺮان ﭼوري ڪﺮي ﮘوٺ‬ ‫وﭨﻧو ﻣوﻧﮐﻲ ﺳﻳﮐت ڏﻳو‬ ‫ﺟﻲ ﭘﺮاﭨﻲ ﻣﻘﺎم ۾ ھڪ ڊﭔل ﻗﺑﺮ اﻧدر اﻧدر ﻟڪﺎﺋﻲ رﮐﻲ آھﻲ‪ ،‬ﺟﻳڪﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺮ ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي وڏﻳﺮي ﮐﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟوﻧﺎﻟو ﻧﻪ ﭔڌاﺋﺟو‪“.‬‬ ‫ﭰڏو ۽ ﭼﭔو اھو ﻣﻌﻠوم ڪﺮي دل ﺋﻲ دل ۾ ﺧوش ﭤﻳڻ ﻟﮘﺎ ﺗﻪ ﭼور ﺗﻪ ﮔﮫﺮ وﻳﭠﻲ ﺋﻲ ﻣﻠﻲ‬ ‫اھڙيء ﺧوﺷﻲ ﺟو اظﮫﺎر ڪﺮڻ ﺑدران ﻧﻣوﻧو رﮐﻳﺎﺋو ﭴڻ اﮘﮫﻳن ﺧﺑﺮ ھﺋﻲ‬ ‫وﻳو‪ .‬ﭘﺮ ﭼور اﮘﻳﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﺗﻪ ﭘﻳﺗﻲ ڪﭤﻲ ﻟڪل آھﻲ‪ .‬ﮀڙٻ ڏﻳﻧدي ﭼور ﮐﻲ ﭼﻳﺎﺋون؛ ”ﺧﺑﺮدار ﺟو آﺋﻳﻧدي ﭼوري ڪﺋﻲ‬ ‫اﭤﺋﻲ‪ .‬وڏﻳﺮي ﮐﻲ ﭼﺋﻲ ﺷﮫﺮ ﻧﻳڪﺎﻟﻲ ڏﻳﺎرﻳﻧداﺳون‪“.‬‬ ‫ﺑﺧت ھٿ ﭔڌي ﻣﻌﺎﻓﻲ ورﺗﻲ ۽ ﭰڏي ۽ ﭼﭔﻲ ﺟﺎ ﭤورا ﻣﭸﻳﻧدو رواﻧو ﭤﻲ وﻳو‪ .‬ﭘﭠﻳﺎن ﺳﺞ‬ ‫ﺷﻲء ﺟو ﭘورو ﭘورو ڏس ڏﻧو ﺗﻪ اھﺎڪﭤﻲ ﭘﻳﺋﻲ آھﻲ‪.‬‬ ‫اﭜﺮڻ ﺗﻲ ﺟڏھن وڏﻳﺮو آﻳو ﺗﻪ ﭼﭔﻲ ﺳﻧدس‬ ‫ِ‬ ‫وڏﻳﺮو ﭔڌاﻳل ﭘﺎر ﭘﺗن ﻣوﺟب ڊﭠل ﻗﺑﺮ ﮐوٽﻲ ﮐﭨﻲ ڏﺳﻲ ﺗﻪ واﻗﻌﻲ اﻣﺎﻧت ﺻﺣﻳﺢ ﺳﻼﻣت ﭘﻳﺋﻲ آھﻲ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪17‬‬

‫ﭼﺎﻧديء ﺟﺎ ﭘورا ھڪ ﺳؤ ﺳڪﺎ اﭼﻲ رﮐﻳﺎ ۽ ﭔﺋﻲ‬ ‫ﺧوش ﭤﻲ ﻳڪدم ﻧﺟوﻣﻲ اﺳﺗﺎد ﭼﭔﻲ اﮘﻳﺎن‬ ‫َ‬ ‫ڏﻳﻧﮫن ﭔﻧﮫﻲ ﭴﭨڻ ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ ﻧﻳﺮن ﺟﻲ دﻋوت ڏﻧﻲ‪.‬‬ ‫ﻧﻳﺮن ﺑﻌد ﺟﻳﺋن ﺋﻲ ﭰڏو ۽ ﭼﭔو ﻣوڪﻼﺋﻲ رھﻳﺎ ھﺋﺎ ﺗﻪ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟو ﻗﺎﺻد وڏﻳﺮي ﺟﻲ‬ ‫ﮔﮫﺮ ﭘﮫﺗو ۽ ﺧﺑﺮ ﭔڌاﺋﻲ ﺗﻪ اڄ ﺻﺑﺢ ﺟو ھﻳﺮن ﺟواھﺮن ﺳﺎن ٽٻ ﺳﺗن ﺟﮫﺎزن ﺟو ھڪ ﻗﺎﻓﻠو‬ ‫ﺑﻧدرﮔﺎھﻪ ﭔﺎھﺮان ﻟﻧﮔﺮ اﻧداز اﭼﻲ ﭤﻳو آھﻲ‪ .‬ﺟﮫﺎزن ﺟﻲ ﺳوداﮔﺮن وٽ ھڪ ﻟوھﻲ ﭘﻳﺗﻲ آھﻲ‬ ‫ﭘوء ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ راڄ ﺟو‬ ‫ﺟﻧﮫن ﺗﻲ ھن ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﺎن ﺷﺮط رﮐﻲ آھﻲ ﺗﻪ ﺳﺗن ڏﻳﻧﮫن ﮐﺎن ِ‬ ‫ڪوﺑﻪ ﻧﺟوﻣﻲ ﺟﻳڪڏھن ﭔڌاﺋﻲ وﻳﻧدو ﺗﻪ ان ﭘﻳﺗﻲ ۾ ﮀﺎ آھﻲ ﺗﻪ ھﻳﺮن ﺟواھﺮن ﺳﺎن آﻧدل ﺳت‬ ‫ﺋﻲ ﺟﮫﺎز ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﺎ ﭤﻳﻧدا ﭘﺮﺟﻳڪڏھن ڪوﺑﻪ ﻧﺟوﻣﻲ ﻣﻘﺮر ﻣدي اﻧدر ﭔڌاﺋﻲ ﻧﻪ ﺳﮔﮫﻳو ﺗﻪ‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟو ﺗﺧت ۽ ﺗﺎج ﺳوداﮔﺮﺟﻲ ﺣواﻟﻲ ڪﺮﭨو ﭘوﻧدو‪ .‬ﻗﺎﺻد وڌﻳڪ ﭔڌاﻳو‪”:‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ‬ ‫ﺳﻼﻣت اھو ﺷﺮط ﻣﻧظور ڪﺮي وﻳﭠو آھﻲ ﭘﺮ اﻓﺳوس ﺟو ڪورٽ ﺟﻲ ﺧﺎص ﻧﺟوﻣﻳن ﻣﺎن‬ ‫ڪو ھڪ ﺑﻪ ان ﺟﻲ ﻻﺋق ﻧﺎھﻲ ﺗﻪ ﭔڌاﺋﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﺗﻪ ان ﭘﻳﺗﻲ ۾ ﮀﺎ آھﻲ‪ .‬ان ڪﺮي ﺑﺎدﺷﺎھﻪ‬ ‫ﺳﻼﻣت ﻣﻠڪ ﺟﻲ ڪﻧڊ ڪڙڇ ۾ ﻣﺎﭨﮫو ﻣوڪﻠﻳﺎ آھن ﺗﻪ وﭸﻲ ڪو ﺳﭠو ﻧﺟوﻣﻲ ﮘوﻟﻲ اﭼو‪.‬‬ ‫ڏﻧس‪” :‬اﺳﺗﺎد ﭼﭔﻲ ﮐﻲ ﮀو ﻧﭤو‬ ‫ﺧوﺷﻲء ﻣﺎن ﺻﻼح‬ ‫وڏﻳﺮي ﻗﺎﺻد ﺟﻲ ﺳﭴﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ وٽ وﭠﻲ وﭸﻳن‪ .‬ھﻲ ﺿﺮور ﭔڌاﺋﻲ وﻳﻧدو ﺗﻪ ان ﭘﻳﺗﻲ ۾ ﮀﺎ آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﺳو اھڙي طﺮح ﻗﺎﺻد اﺳﺗﺎد ﭼﭔﻲ ۽ اﺳﺗﺎد ﭰڏي ﮐﻲ ﺳﺎڻ وﭠﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ ﺧدﻣت ۾‬ ‫دﻟﺟﺎء ڪﺮاﺋﻲ ﺗﻪ ھو ﻓڪﺮ ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ ڪﺮي ﺟو اﭸﺎ ﺗﻪ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮ ﭤﻳو‪ .‬اﺳﺗﺎد ﭼﭔﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ‬ ‫ِ‬ ‫ﭘﻳﺗﻲء ﺟو ﮘﺟﮫﻪ ﻣﻧٽن ۾‬ ‫ﺳﭴﺎ ﺳﺎرا ﺳت ڏﻳﻧﮫن ﭘﻳﺎ آھن‪ .‬ﻣﻘﺮروﻗت اﭼڻ ﺗﻲ ھو ﺳوداﮔﺮ ﮐﻲ ان‬ ‫َ‬ ‫ﭔڌاﺋﻲ وﻳﻧدو‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت اھو ﭔڌي ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﺧوش ﭤﻳو ۽ ﭼﭔﻲ ۽ ﺳﻧدس ﭼﻳﻠﻲ ﭰڏي ﮐﻲ‬ ‫ﻻء ھڪ ﻋﺎﻟﻳﺷﺎن ﮔﮫﺮ ڏﻳﺋﻲ ﮀڏﻳﺎﺋﻳن ۽ ان ﺳﺎن ﮔڏ ڪﻳﺗﺮاﺋﻲ ﻧوڪﺮﭼﺎڪﺮ ۽ ﮐﺎن ﭘﻳﺗﺎ ﭘڻ‬ ‫رھڻ ِ‬ ‫ﺗﻪ ﺟﻳﺋن ﻣوج ۾ وﻗت ﮔذارﻳن‪.‬‬ ‫ﭘﻳﺗﻲء ﺟﻲ راز ﭔڌاﺋڻ‬ ‫ﭔﻧﮫﻲ ﭠﮘن ﺟﻲ ﻋﻳد ﭤﻲ وﻳﺋﻲ ۽ ﻣﺰي ۾ ڏﻳﻧﮫن رات ﮔذارڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫واري ڏﻳﻧﮫن ﮐﺎن ھڪ رات اڳ ﭰڏي ﭼﭔﻲ ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ھﻳﺗﺮا ڏﻳﻧﮫن ﺗﻪ ﭘﺎڻ ﺑﻪ ﺧوب ﺟﺎوا ڪﻳﺎ‪.‬‬ ‫ھﺎڻ ھﺗﺎن ﺗﻪ ﭜﭴڻ ﺟﻲ ڪﺎ واھﻪ ﺑﻪ ﻧظﺮ ﻧﭤﻲ اﭼﻲ ۽ ﻧﻪ وري ﮘﺟﮫﻪ ﺟﻲ ﺧﺑﺮ ﭘﺋﺟﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﺟو‬ ‫ﻣﺎڙيء‬ ‫ﭘﻳﺗﻲء ۾ﮀﺎ آھﻲ‪ .‬ﺑس ھڪ ﺋﻲ ڪم ڪﺮي ﺳﮔﮫون ﭤﺎ‪.‬‬ ‫ﺳﭜﺎﭨﻲ اھو راز ﭔڌاﺋﻲ ﺳﮔﮫون ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺟﻲ دري ﺟﻳڪﺎ ﺳﻣﻧڊ ﭘﺎﺳﻲ ﮐﻠﻲ ﭤﻲ اﭼو ﺗﻪ ان ﻣﺎن ٽپ ڏﻳﺋﻲ ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﺳﻣﻧڊ ۾ ﭰٽو ڪﺮﻳون‬ ‫ﺟﻳﺋن ﺳﻣﻧڊ ﺟﻲ ﮀوﻟﻳن ۾ ﭔڏي وﭸون‪“.‬‬ ‫”ﭔڏي ﮀو ﻣﺮون‪ .‬ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﺗﺮڻ ﺗﻪ اﭼﻲ ﺋﻲ ﭤو‪ “.‬ﭼﭔﻲ ﭼﻳو‪ .‬ھن ﮐﻲ ﺧودڪﺷﻲ ڪﺮڻ‬ ‫ﺟﻲ رٿ ﺑﻧﮫﻪ ﭘﺳﻧد ﻧﻪ آﺋﻲ‪.‬‬ ‫”ﭼﮜو ﭜﻼ“ ﭰڏي ﭔﻲ رٿ ﭘﻳش ڪﺋﻲ‪ ،‬ھﻳﺋن ڪﻧداﺳﻳن ﺟو ﺗﺮﻧدا وﻳﻧداﺳﻳن‪ ،‬ﺗﺮﻧدا‬ ‫وﻳﻧداﺳﻳن ﺗﺎن ﺟو ان ﺣد ﺗﻲ ﭘﮫﭼون ﺟڏھن ﺳﺎﭨﺎ ﭤﻲ ﭔڏي وﭸون‪“.‬‬ ‫ﭘوء ﭔﻧﮫﻲ ﮐﭨﻲ ﺳﻣﻧڊ ۾ ٽپ ڏﻧو‪ .‬ﺗﺮﻧدي ﺗﺮﻧدي ھو اﻧﮫن ﺳﺗن ﺟﮫﺎزن ﺟﻲ وﻳﺟﮫو وﭸﻲ‬ ‫ِ‬ ‫ﭘﮫﺗﺎ ﺟﻧﮫن ﺟﻲ ﺳوداﮔﺮ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﺎن ﺷﺮط رﮐﻲ ھﺋﻲ‪ .‬اﻧﮫن ﺟﮫﺎزن ﺟﻲ ﻗﺎﻓﻠﻲ ﻣﺎن ﺟﮫڙو ھڪ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪18‬‬

‫ﺟﮫﺎز ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن ﻟﻧﮔﮫﻳﺎ ﺗﻪ ﺳﻧدن ڪﻧن ﺗﻲ ڪﻧﮫن ﭔﺎر ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﺎﺋڻ ﺟو آواز ﭘﻳو ﺟﻳڪو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ڏاڏي ﺳﺎن ﺿد ڪﺮي رھﻳو ھو‪” :‬ڏاڏا ڏاڏا‪ ،‬ﺗوھﺎن ﺟﮫﺎز ﺟﻲ ﺳوداﮔﺮ ﺟﺎ ﺧﺎص ﺑورﭼﻲ آھﻳون‪.‬‬ ‫ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﺿﺮور ان راز ﺟﻲ ﺧﺑﺮ ھوﻧدي ﺗﻪ ان ﭘﻳﺗﻲ ۾ ﮀﺎ آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﺑورﭼﻲء‬ ‫”ﭘﺮ ﺟﻧﮫن ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺳﺎن ﺗﻧﮫﻧﺟو واﺳطو ﻧﺎھﻲ ان ﺟﻲ ﭘﮀڻ ﻣﺎن ڪﮫڙو ﻓﺎﺋدو؟“‬ ‫َ‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘوٽﻲ ﮐﻲ ﮀڙٻ ڏﻳﻧدي ﭼﻳو‪.‬‬ ‫ﭔڌاء‪ “.‬ﭔﺎر ﺿد ڪﻳو‪” ،‬ﻧﻪ ﺗﻪ آﺋون‬ ‫ﭔڌاء‪ .‬ﻣون ﮐﻲ‬ ‫”ﻧﻪ آﺋون ﭴﺎﭨڻ ﭤو ﭼﺎھﻳﺎن‪ .‬ﻣوﻧﮐﻲ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ ﺳﻣﮫﻧدس‪“.‬‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲء ﺗﺎن اﺻل ﻟﮫڻ ﺟﻲ‬ ‫”ﮀو اﻳڏو ﺿدي ﻧﻳﻧﮔﺮ ﭤﻳو آھﻳن‪ “.‬ڏاڏي ﭼﻳس‪ .‬ﭘﺮ ﮀوڪﺮو‬ ‫َ‬ ‫ﻧﻪ ڪﺋﻲ‪” .‬ڏاڏا ﻣون ﮐﻲ ھﺮوﭜﺮو ﭔڌاﻳو‪ .‬ﮀﺎ ﺑﻪ ﭤﻲ ﭘوي ﺗﻪ ﭔڌاﻳو‪“.‬‬ ‫آﺧﺮ ڪﺎر ڏاڏي ﮐﻲ ﻣﭸﭨو ﭘﻳو‪” .‬ﭼﮜو ﭜﻼ ﭔڌ‪ “.‬ھن ﭼﻳو‪ُ” ،‬ان ﻟوھﻲ ﭘﻳﺗﻲ ﺟﻲ اﻧدر ﭘﺗل‬ ‫ﭘﻳﺗﻲء اﻧدر ﭼﺎﻧديَء ﺟﻲ ﭘﻳﺗﻲ آھﻲ ۽ ﭼﺎﻧديَء ﺟﻲ ﭘﻳﺗﻲَء اﻧدر ﺳوﻧﻲ ﭘﻳﺗﻲ‬ ‫ﺟﻲ ﭘﻳﺗﻲ آھﻲ‪ .‬ﭘﺗل ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫آھﻲ ۽ ﺳوﻧﻲ ﭘﻳﺗﻲَء ۾ دﻧﻳﺎ ﺟﻲ ﻗﻳﻣﺗﻲ ﻋطﺮ ﺟو ھڪ دڪو رﮐﻳل آھﻲ‪ .‬ﺑس ھﺎڻ ھﻠﻲ ﺳﻣﮫﻲ‬ ‫رھﻪ‪“.‬‬ ‫ﭼﭔو ۽ ﭰڏو ﺟﻳڪﻲ ﭔﺋﻲ اھﺎ ﮔﻔﺗﮔو ﭔڌي رھﻳﺎ ھﺋﺎ‪ .‬ﺗن ھڪ ﭔﺋﻲ ڏي ﻧﮫﺎري ﻣﺮڪﻳو ۽‬ ‫واﭘس ڪﻧﺎري ڏي ﺗﺮڻ ﻟﮘﺎ‪ .‬ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﺻﺑﺢ ﺟو‪ ،‬اھو ﭔڌاﺋڻ اﺟﺎﻳو آھﻲ ﺗﻪ اﺳﺗﺎد ﭼﭔو ﭘﻧﮫﻧﺟﺎ‬ ‫ﭘﻳﺗﻲء ۾ﮀﺎ آھﻲ ۽ ﺳوداﮔﺮ ﮐﻲ‬ ‫ڪوڙا ﺳﭼﺎ ڪﺗﺎب اﭤﻼﺋﻲ ﺳڀ ڪﺟﮫﻪ ﺻﺣﻳﺢ ﭔڌاﺋﻲ وﻳو ﺗﻪ ان‬ ‫َ‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﻣورا ﺟﮫﺎز ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ ڏﻳﭨﺎ ﭘﻳﺎ‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ان ﺋﻲ وﻗت اﺳﺗﺎد ﭼﭔﻲ ﮐﻲ ڪورٽ ﺟو وڏو‬ ‫ﻻء ﭘﺎڻ ﺳﺎن ﮔڏ ﻣﺣﻼت ڏي وﭠﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ﻧﺟوﻣﻲ ﻣﻘﺮر ڪﻳو ۽‬ ‫َ‬ ‫ڪﭼﮫﺮيء ِ‬ ‫ان وﻗت ﺟڏھن ﭼﭔو ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﺳﺎن ﻣﺣﻼت ۾ ڪﭼﮫﺮي ڪﺮي رھﻳو ھو ﺗﻪ ﭘﭠﻳﺎن‬ ‫ﭰڏي ﮔﮫﺮ ﮐﻲ ﮐﭨﻲ ﺑﺎھﻪ ڏﻧﻲ‪ .‬ھن ﭴﺎﭨﻲ ﭔﺟﮫﻲ ﭤورا ﭘﻧﮫﻧﺟﺎ ھٿ ﺑﻪ ان ﻣﺎن ﺳﺎڙﻳﺎ ۽ ﺳڌو ﻣﺣﻼت ۾‬ ‫ﭘﮫﺗو ﺟﺗﻲ ﭼﭔو ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﺎن ﺧﺑﺮون ۽ ﭼﺎرون ڪﺮي رھﻳو ھو‪ .‬ﭰڏي ﭘﻧﮫﻧﺟو ﭘﺎڻ ﭼﭔﻲ اﮘﻳﺎن‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬اﺳﺗﺎد ﺳﺎﺋﻳن ﮀﺎ ﻋﺮض ڪﺮﻳﺎن ﺗﻪ ﮔﮫﺮ ﮐﻲ ﺑﺎھﻪ ﻟﮘڻ ڪﺮي ﺗوھﺎن ﺟﻲ ﻋﻠم‬ ‫اﮀﻼﺋﻲ ِ‬ ‫ﻧﺟوم ﺟﺎ ھڙﺋﻲ ڪﺗﺎب ﺳڙي راک ﭤﻲ وﻳﺎ آھن‪.‬ﻣون ﮔﮫﭨو ﺋﻲ اﻧﮫن ﮐﻲ ﺑﭼﺎﺋڻ ﺟﻲ ڪوﺷش‬ ‫ڪﺋﻲ ﭘﺮ اﻓﺳوس ﺟو ﺗوھﺎن ﺟﻲ ﻗﻳﻣﺗﻲ ڪﺗﺎﺑن ﮐﻲ ﺑﭼﺎﺋﻲ ﻧﻪ ﺳﮔﮫﻳس‪“.‬‬ ‫ھﺎء! ھﺎڻ ﮀﺎ ﭤﻳﻧدو‪ .‬ھﺎڻ آﺋون‬ ‫ھﺎء ِ‬ ‫ﭼﭔو اھﺎ ﺧﺑﺮ ﭔڌي ﻣﻧﮫن ﻣﭤو ﭘٽڻ ۽ ﮘوڙھﺎ ﮘﺎڙڻ ﻟﮘو‪ِ ” :‬‬ ‫ﺗﺎرن ﺟو ﻋﻠم ۽ اﮘڪﭤﻳون ڪﻳﺋن ﭔڌاﺋﻲ ﺳﮔﮫﻧدس‪ “.‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ اﺳﺗﺎد ﭼﭔﻲ ﮐﻲ ﻏﻣﮔﻳن ڏﺳﻲ ﻳڪدم‬ ‫آﭤت ڏﻧﻲ ۽ ﻧﺋﻳن ﻋﮫدي طور رﻳﺎﺳت ﺟو وزﻳﺮ ڪﺮي رﮐﻳو‪ .‬ان ﺑﻌد ﭰڏي ﺟﻲ ﺳڙﻳل ھﭤن ڏي‬ ‫ﻻء ﺑﺎھﻪ ﺟﻲ ﺳﻳڪ‬ ‫ﭼﻳو‪ :‬ﺷﺎﺑﺎس ھﺟﻲ ﺗو ﺟﮫڙي وﻓﺎدار ﮐﻲ ﺟﻧﮫن ﻣﺎﻟڪ ﺟﻲ ڪﺗﺎﺑن ِ‬ ‫ﻧﮫﺎري ِ‬ ‫ﭘوء ﭰڏي ﮐﻲ‬ ‫ﺟﻲ ﺑﻪ ﭘﺮواھﻪ ﻧﻪ ڪﺋﻲ‪ .‬ﻣون ﮐﻲ ﺗو ﺟﮫڙن ﺑﮫﺎدر ﻣﺎﭨﮫن ﺟﻲ ﺿﺮورت آھﻲ‪ “.‬۽ ِ‬ ‫آرﻣﻲء ﺟو ڪﻣﺎﻧڊر ﻣﻘﺮرڪﺮي رﮐﻳو‪.‬‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪19‬‬

‫ﭜﺎڳ واري ڪٽﻠﻲ‬ ‫ھﻲء اﻧﮫن ڏﻳﻧﮫن ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺟن ڏﻳﻧﮫن ۾ ﺟﭘﺎن ۾ ﻣﺎﭨﮫو ﻓﻳوﺟﻲ ﺟﺑل ﮐﻲ اﭸﺎ دﻳوﺗﺎ‬ ‫َ‬ ‫ڪﺮي ﭘوﭴﻳﻧدا ھﺋﺎ‪ .‬ھڪ ﺻﺑﺢ ﺟو ھڪ ﮐﻠﻣک ﻧورﻳﺋڙو ﻧﭼﻧدو ڪڏﻧدو ﺟﮫﻧﮔل ﻣﺎن واٽ وﭠﻲ‬ ‫وﭸﻲ رھﻳو ھو‪ .‬رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ڪﭤﻲ ڪﭤﻲ ﺳﻧﮫو ﮔﺎھﻪ آﻳو ﭤﻲ ﺗﻪ ان ﺗﻲ ﮔول ﻟﻳﭤڙﻳون ﭘﺎﺗﺎﺋﻳن ﭤﻲ ۽‬ ‫وري ڪﭤﻲ ڪﻧڊن وارا ﭔوٽﺎ آﻳﺎ ﭤﻲ ﺗﻪ اﻧﮫن ﮐﺎن ﭘﺎڻ ﺑﭼﺎﺋﻳﻧدو ﻳﺎ ﻣﭤن ﺑل ڏﻳﻧدو اﮘﻳﺎن وڌﻳو ﭤﻲ‪.‬‬ ‫ﺧوﺷﻲء ﻣﺎن ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ﺟﻲ ﭘﺮواھﻪ ﻧﻪ ڪﻧدي ﺟﮫڙي‬ ‫اھڙيء طﺮح ھڪ ھﻧڌ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ﺟﻳﺋن ﺟﻳﺋن ان ﻣﺎن ﭘﺎڻ ﮐﻲ‬ ‫ڊوڙ ﭘﺎﺗﺎﺋﻳن ﺗﻪ ھڪ‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎريء ﺟﻲ ڪوڙڪﻲ ۾ وﭸﻲ وﭼڙﻳو‪ِ .‬‬ ‫ڪڍڻ ﺟﻲ ڪوﺷش ڪﻳﺎﺋﻳن ﺗﻳﺋن ان ڪوڙڪﻲ ﺟﻲ ﮘﻧڍ ﺳوﮔﮫﻲ ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬۽ ھﻲ ان ۾ اھڙو‬ ‫ﺳڪ ﭤﻲ وﻳو ﺟو ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ﭰﭤڪڻ ﺟﻲ ڪﻳﺎﺋﻳن ﭤﻲ ﺗﻪ ﺳﺎھﻪ ﭤﻲ ﮔﮫٽﻳس‪.‬‬ ‫”اﻻڙي اﻻڙي‪ “.‬ھو ﺳﻧﮫﻳون ڪﻳڪون ڪﺮڻ ﻟﮘو‪” .‬اﻻڙي“ ﺳﻧدس رڙﻳون ھڪ‬ ‫ﭤﺎﻧو ﭠﺎھﻲ ھﺎڻ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ وﭸﻲ رھﻳو ھو‪ .‬داﻧﮫن ﺟﺎ‬ ‫واٽﮫڙو ڪﻧﭜﺎر ﺟﻲ ڪن ﺗﻲ ﭘﻳون ﺟﻳڪو َ‬ ‫ﻻء ﻧورﻳﺋڙي ڏي ﭜﮘو‪.‬‬ ‫آواز ﭔڌي ھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‪ .‬ﭼﭔڙي ڪﻠﮫﻲ ﺗﺎن ﻻھﻲ ﭘٽ ﺗﻲ رﮐﻲ ۽ ﺟﺎن ﺑﭼﺎﺋڻ ِ‬ ‫”ﻣﺎر ﺗﻪ ﺳﮫﻲ! ھڪ ﻏﺮﻳب ﻧﻧڍڙو ﻧورﻳﺋڙو ڪوڙڪﻲ ۾ ﭰﺎﭤو ﭘﻳو آھﻲ!“ ڪﻧﭜﺎر ﺗﻌﺟب‬ ‫ﻣﺎن ﭼﻳو ۽ ھڪدم ﻧورﻳﺋڙي ﺟﻲ ﺟﺎن آﺟﻲ ڪﺮاﺋﻲ‪.‬‬ ‫”ھﺎڻ ﭘﻳﺎرا ﻧورﻳﺋڙا ﺟﮫٽ ڪﺮي ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮﺟو رخ اﺧﺗﻳﺎر ڪﺮ ﺟﻳﺋن ڪو ﭔﻳو واٽ‬ ‫ﺗﻲ ﺗوﮐﻲ ﻧﻘﺻﺎن ﻧﻪ رﺳﺎﺋﻲ‪ “.‬ڪﻧﭜﺎر ﭘﻳﺎر ۽ ﭘﺎﭔوھﻪ ﻣﺎن ﻧورﻳﺋڙي ﮐﻲ ﻧﺻﻳﺣت ڪﺋﻲ‪ .‬ھن‬ ‫ﻧورﻳﺋڙي ﺟﻲ‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬ﭼﮜو دوﺳت ھﺎڻ ﺳڌو ﮔﮫﺮڏي‬ ‫َ‬ ‫ﭘﭠﻲء ﺗﻲ ﭔﻪ ﭼﺎر دﻓﻌﺎ ھﭤڙا ﮔﮫﻣﺎﺋﻲ وري ِ‬ ‫ﭤﺟﺎنء‪“.‬‬ ‫رواﻧو‬ ‫ِ‬ ‫”ھن اﺣﺳﺎن ﺟو ﺑدﻟو ﻣﺎن ﺗوﮐﻲ ڪﻳﺋن ڏﻳﺋﻲ ﺳﮔﮫﺎن ﭤو؟“ ﻧورﻳﺋڙي اﮐﻳن ﻣﺎن ﮘوڙھﺎ‬ ‫ﮘﺎڙﻳﻧدي ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫ﻻء اھوﺋﻲ ﮔﮫﭨو‬ ‫”ﺑس ﺗون ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ ﺗﺎﺋﻳن ﺳﻼ‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺗﻲء ﺳﺎن ﭘﮫﭼﻲ وﻳﻧدﻳن ﺗﻪ ﻣون ِ‬ ‫ﭘﭠﻲء ﮐﻲ ﭠﭘﺮﻳﻧدي ﭼﻳو ۽ ان ﺑﻌد ﭘﺎڻ ﺑﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ واٽ وﭠﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ ڏي‬ ‫آھﻲ‪ “.‬ڪﻧﭜﺎر ﺳﻧدس‬ ‫َ‬ ‫رواﻧو ﭤﻳو‪ .‬ﻧورﻳﺋڙو ڪﺎ دﻳﺮ ڪﻧﭜﺎر ﮐﻲ وﻳﻧدو ڏﺳﻲ ﺳوﭼڻ ﻟﮘو ﺗﻪ ھو ڪﮫڙي طﺮح ھن‬ ‫ﻏﺮﻳب ڪﻧﭜﺎر ﺟﻲ ڪم اﭼﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﭤو ﺟﻧﮫن ھن ﺟﻲ ﺟﺎن ﺑﭼﺎﺋﻲ‪ .‬اھو ﺳوﭼﻳﻧدي اوﭼﺗو ھن‬ ‫ﺟﻲ دﻣﺎغ ۾ ھڪ رٿ آﺋﻲ ۽ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ھڪ ﺟﺎدوﺋﻲ رھل ﺟﻲ زور ﺗﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟو ﭘﺎڻ ﮐﻲ ھڪ‬ ‫ﺳﮫﭨﻲ ﭼٽن ﮔﻠن واري ڪٽﻠﻲ ۾ ﺑدﻻﺋڻ ﺷﺮوع ڪﻳو‪ .‬ﺳﻧدس ﺟﺳم ﮔول ۽ ﭤﻠﮫو ﭤﻲ ﺑﻠڪل ﭼﺎﻧﮫن‬ ‫ڪٽﻠﻲء ﺟﺎ ﺗﺮا ﭤﻲ ﭘﻳﺎ‪.‬‬ ‫ڪٽﻠﻲء ﺟو ﮘن ﭤﻲ ﭘﻳو ۽ ﭘﻳﺮ‬ ‫ڪٽﻠﻲء ﺟﮫڙو ﭤﻲ ﭘﻳو‪ .‬ﭘﭿ ﻣڙي‬ ‫ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺳﻧدس ﻧڪ ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺮي ڪٽﻠﻲ ﺟﻲ اﮘﻳﺎن ﺗن واﻧﮔﺮ ﭤﻲ ﺑﻳﭠو‪ .‬ھﺎڻ ھو ﺑﻠڪل ڪٽﻠﻲ ﭤﻲ ﭘﻳو ھو‬ ‫ھﻲء ﻧورﻳﺋڙي ﻧﻣﺎ ڪٽﻠﻲ ڪﻧﭜﺎر ﺟﻲ ﭘﭠﻳﺎن ﭘﭠﻳﺎن ھﻠﻧدي رھﻲ‪ .‬ھڪ ھﻧڌ‬ ‫ﭘوء ڪﺎ دﻳﺮ‬ ‫َ‬ ‫۽ ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪20‬‬

‫ﺟﮫڙوﺋﻲ ﮐﻳس وﺟﮫﻪ ﻟﮘو ﺗﻪ ٽپ ڏﻳﺋﻲ ڪﻧﭜﺎر ﺟﻲ ﮀﭔڙي ۾ ﻟڪﻲ وﭸﻲ وﻳﭠﻲ‪ .‬ڪﻧﭜﺎر ﮐﻲ ﺧﺑﺮ‬ ‫ﺑﻪ ڪﺎﻧﻪ ﭘﻳﺋﻲ ۽ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺋﻲ ﻣوج ۾ ﮔﮫﺮ ڏي رﻣﻧدو رھﻳو‪.‬‬ ‫”ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ زال! آﺋون اﭼﻲ وﻳو آھﻳﺎن‪ “.‬ﮔﮫﺮ ﭘﮫﭼﻲ ڪﻧﭜﺎر رڙ ڪﺋﻲ‪ .‬ﻣڙس ﺟو آواز‬ ‫ﭜﺎء ڪﻳو‪ .‬ڪﻧﭜﺎر ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڪﻠﮫﻲ ﻣﺎن‬ ‫ﭔڌي زال ڊوڙي اﭼﻲ در ﮐوﻟﻳو ۽ ﺟﮫڪﻲ ﺳﻧدس آڌر ُ‬ ‫ﺟﮫوﭘڙيء ﺟﻲ ﺗڏي ﺗﻲ رﮐﻲ ۽ ﭘﺎڻ اﭸﺎ‬ ‫ﺷﻲء ﺷڪل ﺟﻲ ﮀﭔڙي ھﻳٺ ﻻھﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻏﺮﻳﺑﺎﭨﻲ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ڪٽﻠﻲء‬ ‫ﮀﭔڙيء ۾ ﭘﻳل‬ ‫ڪﮐن ﺟو ﭼﻣﭘل ﻻھﻲ ﭘﺎﺳﺎﺋﺗو رﮐﻲ رھﻳو ھو ﺗﻪ ﺳﻧدس زال ﺟﻲ ﻧظﺮ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺗﻲ ﭘﻳﺋﻲ‪.‬‬ ‫ڪٽﻠﻲء ﮐﻲ ﺣﻳﺮت‬ ‫”اڙي اڙي! ھﻲ ﮀﺎ آھﻲ؟“ ھن رڙ ڪﺋﻲ ۽ ﭘﺎڻ ۽ ﺳﻧدس ﻣڙس ان‬ ‫َ‬ ‫ﻣﻧﺟﮫﺎن ڏﺳڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬ ‫ان ﺑﻌد ھو ڪٽﻠﻲ ﮐﻲ ﺣﻔﺎظت ﺳﺎن ﮐﭨﻲ اﻧدر ڪﻣﺮي ۾ آﻳﺎ ۽ ﭘٽ ﺗﻲ رﮐﻲ ﻣﭤﺎﺋﻧس‬ ‫ڪﺎﺷﻲء ﺟﮫڙي ﭼﻠڪ ﻏور ﺳﺎن ڏﺳڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬ ‫ڪٽﻠﻲء ﺟﺎ ﭼٽ ﮔل ۽‬ ‫ﺧﺎﻣوﺷﻲء ﺳﺎن ان‬ ‫ﺟﮫڪﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫”اھو واﻗﻌﻲ ھڪ ڪﺮﺷﻣو ﭤﻳو‪” ،‬ڪﺮﺷﻣو!“ ڪﻧﭜﺎر ﭼﭘن ۾ ﭜﭨڪﻳو‪.‬‬ ‫”ھن ﺟﮫڙي ﺳﮫﭨﻲ ڪٽﻠﻲ ﺳﭴﻲ ﺟﭘﺎن ۾ ﻧﻪ ھوﻧدي‪ “.‬ﺟواب ۾ ﺳﻧدس زال ﭜڻ ﭜڻ‬ ‫ڪﺋﻲ‪” ،‬اھﺎ ﺗوﮐﻲ ﻣﻠﻲ ڪﭤﺎن؟“‬ ‫”ﻣوﻧﮐﻲ ﭘﺎڻ ﺧﺑﺮ ﻧﺎھﻲ ﺗﻪ اھﺎ آﺋﻲ ڪﭤﺎن‪ “،‬ڪﻧﭜﺎر وراﭨﻳو ”ھﺗﻲ ﭘﮫﭼڻ ﮐﺎن اڳ رﺳﺗﻲ‬ ‫ﺷﻲء ﻧظﺮ ﻧﻪ آﺋﻲ‪“.‬‬ ‫ﺗﻲ ﺗﻪ ڪﭤﻲ ﺑﻪ ﻣون ﮐﻲ اھڙي ﺳﮫﭨﻲ‬ ‫ِ‬ ‫ڪٽﻠﻲء ﮐﺎن‬ ‫ڪٽﻠﻲء ﮐﻲ ڏﺳڻ ﻟﮘﺎ‪ .‬ﺳﻧدن اﮐﻳن اﮘﻳﺎن ھﺎڻ‬ ‫ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ وري اﭼﺮج ﻣﺎن ان‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺷﻲء ﻧﻪ ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﻋﻼوه ﭔﻲ ڪﺎﺑﻪ‬ ‫ِ‬ ‫”اھﺎ اھڙي ﺗﻪ ﺳﮫﭨﻲ آھﻲ ﺟو ﺟﻳڪﺮ ﻣورﻳن ﻣﻧدر ﺗﻲ ﻧذراﻧﻲ طور ھﻠﻲ ڏﺟﻲ‪ “.‬ڪﻧﭜﺎر‬ ‫ﭘوء زور ﺳﺎن ﭼﻳو‪” :‬ڪﺮ ﺧﺑﺮ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ زال‪ ،‬ان ﮐﻲ ﻣورﻳن ﻣﻧدر ۾ ھﻠﻲ ڏﺋﻲ اﭼون‪.‬‬ ‫ﺳوﭼﻳو ۽ ِ‬ ‫ﺷﻲء آھﻲ‪.‬ﻣون ﮐﻲ ﭘڪ آھﻲ ﺗﻪ ﭔﺎﺋو اھڙي اﻣﻠﮫﻪ‬ ‫ھﻲء ﺗﻣﺎم اوﭼﻲ‬ ‫ﻻء‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫”ھﺎ‪ ،‬ﭘﺎڻ ﺟﮫڙن ِ‬ ‫ﺷﻲء ڏﺳﻲ ڏاڍو ﺧوش ﭤﻳﻧدو‪ “.‬ﺳﻧدس زال وراﭨﻳو‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫ڪﻧﭜﺎر وڏي ﺧﺑﺮداري ﺳﺎن ﭘٽ ﺗﺎن ڪٽﻠﻲ ﮐﻲ ﮐﻧﻳو ۽ ڪﭘڙي ﺟﻲ ﭘوش ۾ وﻳڙھﻲ‬ ‫ڪٽﻠﻲء ﮐﻲ ڏﺳﻲ ﺣﻳﺮان ﭤﻲ وﻳو ﺟو ﭘﮫﺮﻳن ﺋﻲ ﻧظﺮ ﺳﺎن ﭔﺎﺋﻲ‬ ‫ﻣﻧدر ڏي رواﻧو ﭤﻳو‪ .‬ﭔﺎﺋو ان‬ ‫َ‬ ‫ﺷﻲء ﻧﻪ آھﻲ ۽ ﺳوﭼڻ ﻟﮘو ﺗﻪ ڪﻧﭜﺎر ﺟﮫڙي ﻏﺮﻳب ﻣﺎﭨﮫو وٽ‬ ‫ﺗﺎڙي ورﺗو ﺗﻪ اھﺎ اھڙي ﺗﮫڙي‬ ‫ِ‬ ‫اھﺎ آﺋﻲ ڪﭤﺎن‪ .‬ڪﻧﭜﺎر ﺟڏھن ﺳﭴﻲ ﺣﻘﻳﻘت ڪﺮي ﭔڌاﺋﻲ ﺗﻪ ﭔﺎﺋو وﻳﺗﺮ ﺗﭘﺮس ۾ ﭘﺋﺟﻲ وﻳو ۽‬ ‫ﻻء وﭠڻ‬ ‫ﺟﻳﺋن ﺗﻪ ان ﺟﻲ اﺻل ﻣﺎﻟڪ ﺟﻲ ڪﺎﺑﻪ ﺧﺑﺮ ﻧﻪ ھﺋﻲ‪ .‬ان ڪﺮي ﭔﺎﺋﻲ ان ﮐﻲ ﻣﻧدر ِ‬ ‫ﻗﺑول ڪﻳو‪ ،‬ﺟﻳﺋن ﻣﻧدر ۾ ﭤﻳﻧدڙ ﭼﺎﻧﮫﻪ ﭘﺎرٽﻲ واري ڪﺎڄ ۾ اﺳﺗﻌﻣﺎل ﭤﻳﻧدي رھﻲ‪.‬‬ ‫ڪٽﻠﻲءﮐﻲ ھڪ دﻓﻌو وري ﻏور ﺳﺎن ڏﭠو‪” .‬واھﻪ ﺟﻲ‬ ‫ﺟڏھن ڪﻧﭜﺎر ھﻠﻳو وﻳو ﺗﻪ ﭔﺎﺋﻲ‬ ‫َ‬ ‫ھﻲء ھڪ ﭤﻲ ڏﺳﺟﻲ‪ .‬ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻳﺎرن دوﺳﺗن ﮐﻲ ھﻳﻧﺋﺮ‬ ‫ﺷﻲء آھﻲ‪ .‬اﭨﻠڀ ﺷﻳن ﻣﺎن‬ ‫ﺧوﺑﺻورت‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﺋﻲ ﻧﻳﻧڍ ڏﻳﺋﻲ ﻣون ﮐﻲ اھﺎ ڏﻳﮐﺎرڻ ﮐﭘﻲ‪“.‬‬ ‫ﻣﻧدر ﮐﻲ ﻣﻠﻳل ان ﻗﻳﻣﺗﻲ ﺳوﻏﺎت ﺟﻲ ڏﺳڻ ﺟﻲ ﺷوق ۾ ﺳﻧدس دوﺳت اﭼﻲ ﺳﮫڙﻳﺎ ۽‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪21‬‬

‫ﭜﺎء وارو دور ﺧﺗم ﭤﻳڻ‬ ‫ﭘٽن ﺗﻲ وﮀﺎﻳل ﮔﺎدﻳﻠن ﺗﻲ ﮔول ﭼڪﺮي ۾ ﭤﻲ وﻳﭠﺎ‪ .‬ﺳﺎﺋﻲ ﭼﺎﻧﮫﻪ ﺟو آڌر ُ‬ ‫ﭘوء ﻣﻧﺟﮫﺎﺋﻧس اھﺎ ﻗﻳﻣﺗﻲ‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ﭔﺎﺋو اﭤﻳو ۽ رﻳﺷم ﺟﻲ ڪﭘڙي ﺟﻲ ھڪ ھڙ اﭼﻲ وچ ﺗﻲ رﮐﻲ‪ِ .‬‬ ‫ِ‬ ‫ڪٽﻠﻲ ﻣﮫﻣﺎﻧن ﮐﻲ ڏﻳﮐﺎري‪ .‬ﻣﮫﻣﺎن ھﮫڙي اوﭼﻲ ڪٽﻠﻲ ﮐﻲ ﻏور ﺳﺎن ڏﺳڻ ﻟﮘﺎ‪ .‬ﺳﻧدس رﻧگ‬ ‫ﻻء آﺗﺎن ھﺋﺎ ﺗﻪ ﭔﺎﺋﻲ ﮐﻲ اھﺎ ڪﭤﺎن ھٿ‬ ‫روپ ۽ ﺑﻳﮫڪ ﺟﻲ واﮐﺎڻ ڪﺮڻ ﻟﮘﺎ‪ .‬ھو ﺳڀ اھو ﭔڌڻ ِ‬ ‫آﺋﻲ ۽ ڪﻧﭜﺎر ﺟو ﺳﭴو ﻗﺻو ﻏور ﺳﺎن ﭔڌڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬ ‫ﭘﺎرٽﻲء واري رﺳم ۾ اﺳﺗﻌﻣﺎل ڪﺮڻ‬ ‫ﺷﻲء آھﻲ ۽ ﻣﻧدر ﺟﻲ ﭼﺎﻧﮫﻪ‬ ‫اﻋﻠﻲ‬ ‫”واﻗﻌﻲ ﺗﻣﺎم‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﺟﻲ ﻗﺎﺑل آھﻲ‪“.‬‬ ‫”ﺑﻠڪل‪ .‬ﺑﻠڪل‪ “.‬ﭔﺎﺋﻲ وراﭨﻳو‪” ،‬اڄ ﺋﻲ ﺷﺎم ﺟو ﭤﻳﻧدڙ ﭼﺎﻧﮫﻪ ﺟﻲ رﺳم ۾ آﺋون ھن ﮐﻲ‬ ‫اﺳﺗﻌﻣﺎل ڪﺮڻ ﺟﻲ اﺟﺎزت ڏﻳﻧدس‪ .‬ﻳﺎرو اڄ ﺷﺎم ﺟو ﺗوھﺎن ﺑﻪ اﭼﺟو‪ .‬ﺳﺞ ﻟﮫڻ ﮐﺎن ﭔﻪ ڪﻼڪ‬ ‫ﻻء اﭼﻲ ﮔڏ ﭤﺟو‪“.‬‬ ‫اڳ ﭼﺎﻧﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺎرٽﻲء ِ‬ ‫ان ﺷﺎم ﺟو ﺳﺞ ﻟﮫڻ ﮐﺎن ﭔﻪ ڪﻼڪ اڳ ﭼﺎﻧﮫﻪ ﺟﻲ دﻋوت ﺗﻲ ھﻣﺮاھﻪ اﭼﻲ ﭔﺎھﺮ‬ ‫ڪٽﻠﻲء ﭘﺎﭨﻲ ﺳﺎن ﭜﺮي ڪوﺋﻠن ﺟﻲ ﺳﻧﮫﻲ ڪﺮ ﺗﻲ رﮐﻲ‪ .‬اﭸﺎ ھو‬ ‫ﺑﺎﻏﻳﭼﻲ ۾ ﮔڏ ﭤﻳﺎ‪ .‬ﭔﺎﺋﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪوپ ﺳﺎﺳﺮون ﭠﺎھﻲ رھﻳو ھو ﺗﻪ ڪﻧﮫن ﺟﻲ داﻧﮫن ﭔڌڻ ۾ آﻳس‪” :‬ﺳڙان ﭤو‪ ،‬ﺳڙان ﭤو‪ “.‬۽‬ ‫ﭘوء ﺳﭜﻧﻲ ﻣﮫﻣﺎﻧن ڏﭠو ﺗﻪ ڪٽﻠﻲ ٽپ ڏﻳﺋﻲ ﭼﻠﮫﻪ ﺗﺎن ﭘﺎﭨﮫﻲ ﺋﻲ ھﻳٺ ﻟﭤﻲ‪ .‬ڪﺟﮫﻪ‬ ‫اﻧﮫن ﻟﻔظن ﮐﺎن ِ‬ ‫ﭘوء ﭘﭿ ۽‬ ‫ﭘﺎﭨﻲ ﻓﺮش ﺗﻲ ھﺎرﺟﻲ ﭘﻳو ۽‬ ‫َ‬ ‫ڪٽﻠﻲء ﻣﻧﺟﮫﺎن آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ﭤﻲ ﻧورﻳﺋڙي ﺟو ﻧڪ‪ِ ،‬‬ ‫ﭘوء اھﺎ ﻧورﻳﺋڙي ﺟﮫڙي ڪٽﻠﻲ ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ٽپ ڏﻳڻ ﺳﺎن‬ ‫ﺗﻧﮫن ﺑﻌد ﭘﻳﺮ ظﺎھﺮ ﭤﻳﺎ‪ِ .‬‬ ‫ﮔڏ ”ﺳڙان ﭤو‪ ،‬ﺳڙان ﭤو“ ﭼﺋﻲ ﭘﺎﭨﻲ ھﺎري وڌو‪.‬‬ ‫ﺟﺎدوء ﺟﻲ‬ ‫ﻟﻘﺎء ڏﺳﻲ ڊﭴﻲ وﻳو‪” .‬ھﻲ ﺗﻪ ﭘڪ ڪو ﺟن ﭜوت آھﻲ ﻳﺎ‬ ‫ﭔﺎﺋو اھو‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ڪٽﻠﻲ‪ “.‬ھو ﻣﮫﻣﺎﻧن ﺳﻣﻳت ﭔﺋﻲ ڪﻣﺮي ۾ وﭸﻲ ﻟڪﻳو‪ .‬۽ ﭘﭠﻳﺎن در ﺗﻲ ڪﻧڍو ڏﻳﺋﻲ ﮀڏﻳو‪ .‬ﻣﻧدر‬ ‫ﻻء ﭔﮫﺎرن ﻟﭠﻳن ﺳﻣﻳت اﻧدر ڌوڪﻲ آﻳﺎ‪” :‬ڪﭤﻲ‬ ‫ﺟﺎ ﺳﻳﮐڙاٽ ﭼﻳﻼ ۽ ﺧﭤﺎﺑﻲ رڙﻳون ﭔڌي‬ ‫َ‬ ‫ﺑﭼﺎء ِ‬ ‫آھﻲ ﺟن؟ ﺳﺎﺋﻳن ﺑﭼﻲ ﺗﻪ وﻳﺎﺋو؟“‬ ‫ڏڪﻧدي ڏڪﻧدي ﭔﺎﺋﻲ ۽ ﺳﻧدس ﻣﮫﻣﺎﻧن در ﺟﻲ ﺳﻳﺮ ﻣﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟﺎ ﻣﻧﮫن ڪڍي ڊپ ﻣﺎن‬ ‫ﻧورﻳﺋڙي ﺟﮫڙي ڪٽﻠﻲ ڏي ﻧﮫﺎرﻳو‪ .‬ﺟﻳڪﺎ ھﺎڻ وري ﻧورﻳﺋڙي ﻣﺎن ﭰﺮي واﭘس ڪٽﻠﻲ ﭤﻲ ﭘﻳﺋﻲ‬ ‫ڪٽﻠﻲء ڏي ﭔﺎﺋﻲ اﺷﺎرو ڪﻧدي‬ ‫ھﺋﻲ ۽ ﻣﻌﺻوﻣﻳت ﺳﺎن ڪﻧڊ ۾ﭘﺋﻲ ھﺋﻲ‪ .‬ڏڪﻧدڙ آﮜﺮ ﺳﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬ﻣون اھﺎ ڪٽﻠﻲ ﭘﺎﭨﻲ ﺳﺎن ﭜﺮي ﺟﻳﺋن ﺋﻲ ﺑﺎھﻪ ﺗﻲ رﮐﻲ ﺗﻪ ”ﺳڙان ﭤو‪ ،‬ﺳڙان ﭤو“ ﭼﺋﻲ اھﺎ‬ ‫ڪٽﻠﻲ ﭼﻠﮫﻪ ﺗﺎن ٽپ ڏﻳﺋﻲ ھﻳٺ ﻟﭤﻲ ۽ ﻧورﻳﺋڙي ﺟﻲ ﺷڪل اﺧﺗﻳﺎر ڪﺮي ڪﻣﺮي ۾ ڊوڙﻧدي‬ ‫رھﻲ‪“.‬‬ ‫ﭘوء ڪﭘڙي ۽ ﻟڪڻ ﺳﺎن‬ ‫ﻻء ﺳﭜﺋﻲ ان ڪﺮﺷﻣﻲ ﺗﻲ ﺑﺣث ڪﻧدا رھﻳﺎ ِ‬ ‫ڪﺟﮫﻪ دﻳﺮ ِ‬ ‫ڪٽﻠﻲء ﮐﻲ ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ﭼوري ڏﭠﺎﺋون ﭘﺮ ڪٽﻠﻲ ﺧﺎﻣوش ھڪ ﺋﻲ ھﻧڌ ڌت‬ ‫ڪﺮي ان‬ ‫َ‬ ‫ھﭨﻲ ﭘﻳﺋﻲ ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﺑﮫﺮﺣﺎل ﭔﺎﺋﻲ ﺟﻲ دل ﺗﻲ اھڙو ﺧوف ۽ ھﺮاس اﭼﻲ وﻳﭠو ﺟو ھن اھوﺋﻲ ﺑﮫﺗﺮ ﺳﻣﺟﮫﻳو‬ ‫ڪٽﻠﻲء ﮐﻲ ڪﻧﭜﺎر ﺟﻲ ﺣواﻟﻲ واﭘس ڪﺟﻲ‪ .‬ﺳو ﻣﺎﭨﮫو اﻣﺎﭨﻲ ھن ڪﻧﭜﺎر ﮐﻲ ﭘﺎڻ وٽ‬ ‫ﺗﻪ ھﺎڻ‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪22‬‬

‫ﭘوء ﻋﺮض ڪﻳو ﺗﻪ ھو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڪٽﻠﻲ واﭘس ﮐﭨﻲ وﭸﻲ‪.‬‬ ‫ﮔﮫﺮاﻳو ۽ ﮐﻳس ﺳﭴو اﺣوال ﭔڌاﺋﻲ ِ‬ ‫ﺷﻲء ﻧﻪ ﭘﺮ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨﻲ‬ ‫ھﻲء ڪٽﻠﻲ اھڙي ﺗﮫڙي ﻋﺎم‬ ‫”واھﻪ واھﻪ ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﻌﻧﻰ ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﺧﺑﺮداريء ﺳﺎن ڪﭘڙي ۾ وﻳڙھﻲ‬ ‫ڪٽﻠﻲء ﮐﻲ وڏي ﺧﻳﺎل ۽‬ ‫اھﻣﻳت واري آھﻲ‪ “.‬ڪﻧﭜﺎر ﭼﻳو ۽‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﮔﮫﺮ ڏي رواﻧو ﭤﻳو‪.‬‬ ‫رات ﭤﻲ ﺗﻪ ﺳﻧدس زال ﺳﻣﮫڻ ﺟﺎ ﭘٽ ﺗﻲ ﺗڏا وﮀﺎﻳل ۽ ﺳﻣﮫڻ ﮐﺎن اڳ ڪﻧﭜﺎر ان‬ ‫ڪٽﻠﻲء ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ وھﺎﭨﻲ ﭜﺮﺳﺎن رﮐﻳو‪ .‬آڌي رات ﺟوڪﻧﭜﺎر ﺟﻲ اک ﮐﻠﻲ ﺗﻪ ڪﻧﮫن ﺟوآواز‬ ‫َ‬ ‫ڪن ﺗﻲ ﭘﻳس‪.‬‬ ‫”ڪﻧﭜﺎر ﺳﺎن )ﺳﺎﺋﻳن(‪ ،‬ڪﻧﭜﺎر ﺳﺎن )ﺳﺎﺋﻳن(‪ ،‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌ!“ ڪﻧﭜﺎر ﻧﻧڍاﮐڙﻳن اﮐﻳن‬ ‫ڪٽﻠﻲء ڏي ڏﭠو ﺗﻪ اھﺎ ﭰﺮي ﺳﻧدس دوﺳت ﻧورﻳﺋڙي ﺟﮫڙي ﭤﻲ ﭘﺋﻲ ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﮐﻲ ﻣﮫٽﻳﻧدي‬ ‫َ‬ ‫ﻻء آﺋون ﺗوھﺎن ﺟو اﻳڏو ﺗﻪ ﭤوراﺋﺗو ﭤﻳس‪ “.‬ﻧﻧڍڙي‬ ‫”ڪﻧﭜﺎر ﺳﺎﺋﻳن ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ وﻗﺗﺎﺋﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺑﭼﺎء ِ‬ ‫ﺟﻳﺗﺎﻣڙي ﭼﻳو‪” ،‬ﺟو ﻣون ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ڪﻧﮫن ﻧﻣوﻧﻲ ﺳﺎن ﻣدد ڪﺮڻ ﺟو ﻓﻳﺻﻠو ڪﻳو‪ .‬ان ڪﺮي‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟوروپ ﺑدﻻﺋﻲ ﭼﺎﻧﮫﻪ ﺟﻲ ڪٽﻠﻲ ﭤﻲ ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﮀﭔﻲَء ۾اﭼﻲ ﻟڪﻳس‪ .‬ﻣون اھوﺋﻲ ﺳوﭼﻳو ﺗﻪ‬ ‫ﺗون ﻣون ﮐﻲ وڪﭨﻲ ﭼﺎر ڏوڪڙ ڪﻣﺎﺋﻲ ﺳﮔﮫﻧدي‪ .‬ﭘﺮ ﺗون اﻳڏي ﺗﻪ وڏي دل وارو ﺳﺧﻲ ﻣڙس‬ ‫آھﻳن ﺟو ﻣون ﮐﻲ وڪﭨڻ ﺑدران ﻣﻧدر ۾ ﭔﺎﺋﻲ ﺟﻲ ﺣواﻟﻲ ﮐﭨﻲ ڪﻳو‪ .‬ﭘﺮ ﻣون اھوﭼﺎھﻳو ﺗﻪ آﺋون‬ ‫ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ڪم اﭼﺎن‪ .‬اﻧڪﺮي ﻣون اھﺎ اٽڪل ﺳوﭼﻲ ﺗﻪ ﭔﺎﺋﻲ ﮐﻲ ڊﻳﭴﺎرﻳﺎن ﺗﻪ ﺟﻳﺋن ھو ﻣوﻧﮐﻲ‬ ‫ﺗوڏي وري واﭘس ڪﺮي‪“.‬‬ ‫ڪٽﻠﻲء ڪﻠﮫن ﮐﻲ ﻟوڏﻳﻧدي ﭼﻳو‪” :‬آﺧﺮي ڏﻳﻧﮫن ﺳڪون ﺳﺎن ﮔذارڻ‬ ‫ﻧورﻳﺋڙي ﺟﮫڙي‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﻣون ﺑﻪ ﻣﻧدر وﺳﺎﺋڻ ﺟو ﺳوﭼﻳو آھﻲ ﭘﺮ ﺗﻳﺳﺗﺎﺋﻳن ﭘﮫﭼڻ ﮐﺎن اڳ ﭘﺎڻ ﭔﺋﻲ ﮔڏﺟﻲ ﮔﮫﭨو ڪﻲ‬ ‫ِ‬ ‫ڪﺟﮫﻪ ڪﺮي ﺳﮔﮫون ﭤﺎ‪ .‬ﺗون ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﻣﭸﻲ ھڪ ﺟﺎدوﺋﻲ ڪﺮﺗب ﮔﮫﺮ ﮐول ﺟﻧﮫن ۾‬ ‫ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﮐﻳل ﺗﻣﺎﺷﺎ ﻣﺎﭨﮫن ﮐﻲ ڏﻳﮐﺎري ﮔﮫﭨو ڪﻲ ڪﺟﮫﻪ ڪﻣﺎﺋﻲ ﺳﮔﮫﻳن ﭤو‪ .‬ﻳﻘﻳن ڪﺮ ﻣون ۾‬ ‫ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ھﻧﺮ آھﻲ‪“.‬‬ ‫ان ﺑﻌد ﻧورﻳﺋڙي ڪٽﻠﻲ ﭤﻲ اھڙا ﺗﻪ وﭠﻲ ﭠﻳﻧگ ٽﭘﺎ۽ ڪﺮﺗب ﺷﺮوع ڪﻳﺎ ﺟو ڪﻧﭜﺎر‬ ‫ڪٽﻠﻲء ذرﻳﻌﻲ ﭼﮜوﺧﺎﺻو‬ ‫ﺳوﭼڻ ﻟﮘو ﺗﻪ ’واﻗﻌﻲ ﻧورﻳﺋڙي ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺻﺣﻳﺢ آھﻲ ﺗﻪ آﺋون ھن‬ ‫َ‬ ‫ڪﻣﺎﺋﻲ ﺳﮔﮫﺎن ﭤو‪‘.‬‬ ‫ﻻء ھڪ ﺗﻧﺑو ۽ اﺳٽﻳﺞ ﺟو‬ ‫ﭘوء ﺗﻪ ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﮐﺎن ﺋﻲ ڪﻧﭜﺎر ﻣﺎﭨﮫن ﮐﻲ ﺗﻣﺎﺷﺎ ڏﻳﮐﺎرڻ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﺗﻧﺑوء ﺟﻲ‬ ‫ﻻء ﭼﺋﻲ ﺳﮔﮫﻳو ﭤﻲ‪.‬‬ ‫ﺑﻧدوﺑﺳت ڪﻳو ﺟﻧﮫن ﺗﻲ ھو ﭼڙھﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ڪٽﻠﻲء ﮐﻲ ﺗﻣﺎﺷﺎ ڪﺮڻ ِ‬ ‫ﭔﺎھﺮان اﺷﺗﮫﺎر ﺧﺎطﺮ وڏن اﮐﺮن ۾ ﻟﮐﺮاﻳو‪.‬‬ ‫


’ﺟﻳﺋﺮي ﺟﺎﮘﻧدي ڪٽﻠﻲ‘‬ ‫دﻧﻳﺎ ﺟﻲ ﺑﮫﺗﺮﻳن ڪٽﻠﻲ ﺟﻳڪﺎ ﻧﭼﻲ ڏﻳﮐﺎري ﭤﻲ ۽ رﺳﻲَء ﺗﻲ اﭤﺮﭘﭤﺮ ھﻠﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﭤﻲ‪‘.‬‬ ‫اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ھوا ﺟﻲ ﺟﮫوٽﻲ واﻧﮔﺮ ﺟﮫﺮﺟﮫﻧگ ۽ اوﺳﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﺟﻲ ﮘوﭠﺎﭨن ﺗﺎﺋﻳن ﭘﮫﭼﻲ‬ ‫ﻻء ﻣﺎﭨﮫن ﺟﺎ ﻣﻳڙ‪ ،‬ﻣﻳﻠن ﺟﺎ ﻣﻳل ڪﮫﻲ‪ ،‬ٽڪﻳٽ وﭠﻲ ڏﺳڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬ ‫وﻳﺋﻲ ۽ اھڙي ﻋﺟﻳب‬ ‫ﺷﻲء ڏﺳڻ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ڪٽﻠﻲ ھﺮروز اھڙا ﺗﻪ ڪﺮﺗب ۽ ﺗﻣﺎﺷﺎ ڪﻧدي ھﺋﻲ ﺟو ﻣﺎﭨﮫو واﺋڙا ۽ ﺣﻳﺮان ﭤﻲ وﻳﻧدا ھﺋﺎ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪23‬‬

‫ڪٽﻠﻲء ﺟو‬ ‫ﻻء ڪﻧﭜﺎر ھڪ دﻓﻌﻲ ﺑدران ڏﻳﻧﮫن ۾ ﭔﻪ دﻓﻌﺎ‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎﭨﮫن ﺟﻲ ﮔﭘﺎ ﮔﻳﮫﻪ ﮐﻲ ﻣﻧﮫن ڏﻳڻ ِ‬ ‫ﮐﻳل ڪﺮڻ ﻟﮘو‪ .‬ڏﺳﻧدي ﺋﻲ ڏﺳﻧدي ﺟڏھن ڪﻧﭜﺎر وٽ ﮔﮫﭨﻲ دوﻟت ﮔڏ ﭤﻲ وﻳﺋﻲ ﺗﻪ ھن ھڪ‬ ‫ﻻء اﻳﺗﺮو ﮔﮫﭨو ڪﻳو آھﻲ ﺟو‬ ‫ڏﻳﻧﮫن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺳﺎﭤﻲء ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﻧﻧڍڙا دوﺳت! ﺗو اﺳﺎن ِ‬ ‫اﺳﺎن ﺳوﭼﻲ ﺑﻪ ﻧﭤﻲ ﺳﮔﮫﻳﺎﺳﻳن‪ .‬روزاﻧوﮐﻳل ﺗﻣﺎﺷﺎ ڏﻳﮐﺎري ھﺎڻ ﺗو ۾ ﺑﻪ اھﺎ طﺎﻗت ﻧﻪ رھﻲ آھﻲ‬ ‫ﺟداﺋﻲء ڪﺮي اﺳﺎن ﮐﻲ ﺑﻳﺣد ڏک ﭤﻳﻧدو ﭘﺮ اﺳﺎن ﺟﻲ دل ﭤﻲ ﭼوي ﺗﻪ ھﺎڻ‬ ‫۽ ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺗون وري ﻣوٽﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﺎﮘﻲ روپ ۾ آزاد ﭤﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زﻧدﮔﻲ ﮔذار‪.‬‬ ‫ﻻء‬ ‫ﻻء ﮐﻳل ﺗﻣﺎﺷﺎ ھﻣﻳﺷﻪ ِ‬ ‫ڪﻧﭜﺎر ان ﺑﻌد ﭘﻧﮫﻧﺟو ﺟﺎدوﺋﻲ ﮔﮫﺮ ﺑﻧد ڪﺮي ﮀڏﻳو ۽ ﻣﺎﭨﮫن ِ‬ ‫ﺑﻧد ﭤﻲ وﻳﺎ‪ .‬ﻧورﻳﺋڙي ﻧﻣﺎ ڪٽﻠﻲ ﺟﻳڪﺎ ﺳﭻ ﭘﭻ ﭤڪﺟﻲ ﭘﺋﻲ ھﺋﻲ ﺳﺎ ھﺎڻ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ اﺻل روپ‬ ‫۾اﭼﻲ ﻧورﻳﺋڙو ﭤﻲ ﭘﻳو ۽ ڪﻧﭜﺎر ﮐﺎن ﻣوڪﻼﻳو‪ .‬ﻧورﻳﺋڙو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ رٿ ﺗﻲ ڏاڍو ﺧوش ھو ﺗﻪ ھن‬ ‫ڪﻧﭜﺎر ﺟﻲ اﺣﺳﺎن ﺟو ﺑدﻟو ﭼڪﺎﻳو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪24‬‬

‫واﮜﭨﺎﺋﻲ ﮔدڙ‬ ‫ﻣﻼﺋﻳﺷﻳﺎ ﺟﻲ ﺟﮫﻧﮔﻠن ۾ رھﻧدڙ ھڪ ﮔدڙ ھڪ ڏﻳﻧﮫن ڪواﻻﻟﻣﭘور ﺷﮫﺮ ڏي ُرخ رﮐﻳو‪.‬‬ ‫ﭘﺮ ﺷﮫﺮﺟﻲ ﭔﺎھﺮان ﺋﻲ ھﻣﺮاھﻪ ڪﻧﮫن رﻧﮔﺮﻳﺰ ﺟﻲ ﭼﺎڙھﻳل واﮜﭨﺎﺋﻲ رﻧگ ﺳﺎن ﭜﺮﻳل ٽب‬ ‫۾ڪﺮي ﭘﻳو‪ .‬ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺮڻ ﺟﻲ ﮔﮫﭨﻲ ﺋﻲ ڪوﺷش ڪﻳﺎﺋﻳن ﭘﺮ ڪﺟﮫﻪ ﻧﻪ ورﻳو‪ .‬ﻧﻳٺ دت ﻣﺎري‬ ‫رﻧگ ﺟﻲ ٽب ۾ ﺋﻲ ﻣﺋﻠن واﻧﮔﺮ ﺳﻣﮫﻲ رھﻳو‪ .‬ﺻﺑﺢ ﺟودڪﺎﻧدار اﭼﻲ ٽپ ۾ ڏﭠو ﺗﻪ ڪو ﮔدڙ ﻣﺋو‬ ‫ﭘوء ﺟﮫڙو ﺋﻲ دڪﺎﻧدار‬ ‫ﭘﻳوآھﻲ‪ .‬ﺳو ﮐﻳس ٽب ﻣﺎن ﮀڪﻲ ڪڍي ڪﺟﮫﻪ ﭘﺮي وﭸﻲ ﭰٽو ڪﻳو‪ِ .‬‬ ‫ﭘٺ ڏﻧﻲ ﺗﻪ ﮔدڙ ﮐڙﻳن ﺗﻲ زور رﮐﻲ ﺳڌو ﺟﮫﻧﮔل ڏي وﭠﻲ ﭜﮘو ﺟﺗﺎن آﻳو ھو‪ .‬رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ﮔدڙ ﭘﺎڻ‬ ‫ﮐﻲ ﺳﭴو واﮜﭨﺎﺋﻲ ڏﺳﻲ ﺳوﭼﻳو‪ :‬ھﺎڻ ﺗﻪ آﺋون ﻧﺳﺮوﺋﻲ ﺳﮫﭨﻲ رﻧگ ﺟو ﭤﻲ ﭘﻳو آھﻳﺎن‪ .‬ﮀو ﻧﻪ‬ ‫آﺋون ڪﺎ اھڙي ﭼﺎل ھﻼن ﺟو ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ رھﭨﻲ ڪﮫﭨﻲ ﭘﮫﺮﻳن ﮐﺎن آﺳودي ۽ ﺧوﺷﺣﺎل ﮔذري‬ ‫ﺳﮔﮫﻲ‪ .‬اھو ﺳوﭼﻲ اوﺳﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﺟﻲ ﮔدڙن ﮐﻲ ﮔڏ ڪﺮي ھن ﺗﻘﺮﻳﺮ ﺷﺮوع ڪﺋﻲ‪:‬‬ ‫دﻳويء ﭘﻧﮫﻧﺟن‬ ‫”ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﺳﺎﭤﻳو! ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺟﺳم ﺟﻲ رﻧگ ﮐﻲ ﻏور ﺳﺎن ڏﺳو‪ .‬ﺟﮫﻧﮔل ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ھﭤن ﺳﺎن ﻣون ﮐﻲ ھﻲ ﺳﮫﭨو رﻧگ ﺑﺧﺷﻳو آھﻲ ﺟﻳﺋن آﺋون ﺗوھﺎن ﺗﻲ ﺣڪوﻣت ڪﺮﻳﺎن‪ .‬ان‬ ‫ﺷﻲء ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣوڪل ﺑﻧﺎ ﻧﻪ ﭤﻳڻ ﮔﮫﺮﺟﻲ‪“.‬‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ھن ﺟﮫﻧﮔل ۾ڪﺎﺑﻪ‬ ‫ڪﺮي اڄ ڏﻳﻧﮫن‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﺎﻗﻲ ﮔدڙن ڏﭠو ﺗﻪ واﻗﻌﻲ ھﻲ ﮔدڙ ھﻧن ۾ ﺑﻠڪل ﻧﺮاﻟو ﻟﮘﻲ رھﻳو آھﻲ‪ .‬ﺳو ﺧوف ۽‬ ‫ھﺮاس وﭼﺎن ﺳڀ ﺑﺎادب ﭤﻲ ھﻳٺ اﻳﺗﺮو ﺟﮫڪﻳﺎ ﺟو ﺳﻧدن ڪن وﭸﻲ زﻣﻳن ﺗﻲ ﻟﮘﺎ‪ .‬ﺳڀ ﭼوڻ‬ ‫ﻟﮘﺎ‪” :‬ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺮڪﺎر‪ .‬ﺟﻳڪو ﺣڪم ڪﻧداﺋو اھو ﻣﭸﻳﻧداﺳﻳن‪“.‬‬ ‫اھڙي طﺮح‪ ،‬ھﻲ ﮔدڙ ﻧﻪ ﻓﻘط ﮔدڙن ﻣﭤﺎن ﭘﺮ ﺟﮫﻧﮔل ﺟﻲ ﺳﭜﻧﻲ ﺟﺎﻧورن ﺗﻲ راڄ ڪﺮڻ‬ ‫ﻟﮘو ۽ ﺳڀ ﺟﺎﻧور ھن ﺟو ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻳﺎل ڪﺮڻ ﻟﮘﺎ‪ .‬اھو ڏﺳﻲ ھﻲ ﭘﺎڻ ﮐﻲ واﻗﻌﻲ وڏي وٿ‬ ‫ﺳﻣﺟﮫڻ ﻟﮘو ۽ ھﺮ وﻗت ﭘﺎڻ ﮐﻲ وڏن ﺟﺎﻧورن ﺟﮫڙوڪ‪ :‬ﺷﻳﻧﮫن‪ ،‬ﭼﻳﺗن ﺟﮫڙن ﮐﻲ ﺳﺎڻ وﭠﻲ‬ ‫ﮔﮫﻣڻ ﻟﮘو‪ .‬ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ذات ﭜﺎﺋﻲ ﮔدڙن ۽ ﭔﻳن ڪﻣﺰور ﺟﺎﻧورن ﮐﻲ ﻣﺎﮘﮫﻳن ھﻳﭠﺎﻧﮫون ۽ ڌڪﺎر ﺟﻲ‬ ‫ﻧﮔﺎھﻪ ﺳﺎن ڏﺳڻ ﻟﮘو‪ .‬اﻳﻧدي وﻳﻧدي ﻣﭤن ﭘﻳو ﭠﭠوﻟﻳون ڪﻧدو ھو‪.‬‬ ‫ھﻲء ﭼﮜﻲ ﺟٺ ﭤﻲ‪ .‬ھﺎڻ ڪﺟﻲ ﺳو ڪﺟﻲ ﮀﺎ‪.‬‬ ‫ﺳڀ ﮔدڙ ﺣﻳﺮت ۽ ﻓڪﺮ ۾ﭘﺋﺟﻲ وﻳﺎ ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﻧﻳٺ ھڪ ﭘوڙھﻲ ﮔدڙ دﻟداري ڏﻳﻧدي ﭼﻳن‪” :‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﻣﭸﻳو ۽ ﻏم ﺑﻠڪل ﻧﻪ ڪﺮﻳو‪ .‬ھﻲ‬ ‫اﺳﺎﻧﺟو ﭘﻧﮫﻧﺟو ﻧﺎﻻﺋق ﮔدڙ ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ ﭘﺎڻ ﮐﻲ وڏي ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺳﻣﺟﮫﻲ اﺳﺎﻧﺟﻲ ﺑﻳﻌﺰﺗﻲ ڪﻧدو وﺗﻲ‬ ‫ﭘﺮ اﺳﺎن ﮐﻲ ﺑﻪ ھن ﺟﻲ ڪﻣﺰورﻳن ﺟﻲ ﭘوري ﭘﺮوڙ آھﻲ‪ .‬آﺋون ھڪ اھڙو ﺳﺎﻧگ ﭤوڪﺮﻳﺎن‬ ‫ﺟو ھن ﺟﻲ اﺻﻠﻳت ﺳﭜﻧﻲ اﮘﻳﺎن ظﺎھﺮ ﭤﻲ وﻳﻧدي‪.‬‬ ‫ﺳﭜﻧﻲ ﮔدڙن ﺧوش ﭤﻲ ﭘوڙھﻲ ﮐﺎن اھو راز ﭘﮀﻳو ۽ ﭘوڙھﻲ ﮔدڙ ﺗﻳﺎر ﭤﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ڪﺋﻲ‪:‬‬ ‫”ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﭔﭼڙو‪ “،‬ﭘوڙھﻲ ﮔدڙ ﭼﻳو‪” ،‬ﺟﮫﻧﮔل ﺟﺎ ﺧوﻓﺎﺋﺗﺎ ﺟﺎﻧور ﺷﻳﻧﮫن ﭼﻳﺗﺎ واﮔﮫو‬ ‫وﻏﻳﺮه ھن ڪﻣﻳﭨﻲ ﮔدڙ ﺟو ﻧﺮاﻟو رﻧگ ڏﺳﻲ ﺳﻣﺟﮫن ﭤﺎ ﺗﻪ ھﻲ ڪو ﮔدڙ ﻧﻪ ﭘﺮ ﭔﻳو ڪو ﺟﺎﻧور‬ ‫آھﻲ ﺟﻧﮫن ﮐﺎن ڊﭴڻ ﮐﭘﻲ‪ .‬ھﺎڻ اﻧﮫن ﺟﺎﻧورن ﮐﻲ‪ -‬ﺟن ﺟﻲ زور ﺗﻲ اﺳﺎن واري ﮔدڙ ﮐﻲ ڪڏ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪25‬‬

‫آھﻲ ﺣﻘﻳﻘت ﮐﺎن آﮔﺎھﻪ ڪﺮڻ ﺟو ﻣون وٽ ھڪ ﺳوﻟو طﺮﻳﻘو آھﻲ‪ .‬اھو ھﻲ ﺗﻪ ﺟﻳﺋن ﺋﻲ ﺷﺎم‬ ‫ﭜﺎء‬ ‫ﭤﺋﻲ ﺗﻪ اﭼو ﺗﻪ ﮔڏﺟﻲ زور ﺳﺎن اوﻧﺎﻳون ڏﻳون‪ .‬اوﻧﺎﺋڻ ﺟوآواز ﭔڌي اﺳﺎن وارو ﺑﻳوﻗوف ُ‬ ‫واﮜﭨﺎﺋﻲ ﮔدڙ ﺑﻪ اوﻧﺎﺋڻ ﺷﺮوع ڪﻧدو ﺟو ﮔدڙ ﮐﭨﻲ ﭘﺎڻ ﺗﻲ ﺳوﻧﺎ رﻧگ ﭼﺎڙھﻲ ﻳﺎ ﺳوﻧﺎ ﮘﮫﻪ ﮘٽﺎ‬ ‫اوﻧﺎﺋﻲء ﺟو‬ ‫ﭘﺎﺋﻲ ﭘﺮ اﺻل ۾ رھﻧدو ﺳﺎﮘﻳو ﺋﻲ ﮔدڙ‪ .‬۽ ﮔدڙ اھڙي ذات آھﻲ ﺟو ﻣﺮي ﭘوي ﭘﺮ‬ ‫َ‬ ‫ﺟواب ﺿﺮور ڏﺋﻲ‪ .‬ﮀوﺟوڪوﺑﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ اﺻﻠﻲ ﻋﺎدت ﮀڏي ﻧﭤو ﺳﮔﮫﻲ‪ .‬ڪﺗو ﮐﭨﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﭤﻲ‬ ‫ﭘوي ﺗﻪ ﺑﻪ ﺑک ﻟﮘڻ ﺗﻲ ﭔﺋﻲ ﺟﺎ ﭘﻳﺮ ﭼٽﻳﻧدو‪ .‬وﺗﻧدو‪“.‬‬ ‫اوﻧﺎﺋﻲء‬ ‫ﻣڙﻧﻲ ﮔدڙن ﮐﻲ اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺑﻳﺣد وﭨﻲ ۽ رات ﭤﻳڻ ﺗﻲ ﺳﭜﻧﻲ وﭠﻲ زوز ﺳﺎن اوﻧﺎﻳو‬ ‫َ‬ ‫ﺟو آواز ﭔڌاﺋﻲ واﮜﭨﺎﺋﻲ ﮔدڙ‪ -‬ﺟﻳڪو ﺷﻳﻧﮫن‪ ،‬ھﺎﭤﻳن ۽ ﭼﻳﺗن ﺟﮫڙن ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ وچ ۾ ﭘڏڻ ﭤﻳو‬ ‫ﻟﻘﺎء ڏﺳﻲ ﭼوڌاري وﻳﭠل ﺟﺎﻧور‬ ‫وﻳﭠو ھو‪ ،‬ﻣﺟﺑور ﭤﻲ وﻳو ۽ ﻣوٽ ۾ ﭘﺎڻ ﺑﻪ وﭠﻲ اوﻧﺎﺋڻ ﻟﮘو‪ .‬اھو َ‬ ‫ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳﺎ ﺗﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﮀﺎ آھﻲ‪ .‬ﭜﺮ ۾ ﺑﻳﭠل ﭼﻳﺗﻲ ﺗﻪ ﻧڪﺎ ڪﺋﻲ ھم ﻧڪﺎ ﺗم‪ .‬واﮜﭨﺎﺋﻲ ﮔدڙ ﮐﻲ ﺑﻪ‬ ‫ٽﻲ ﭼﻧﺑﺎ ھﭨﻲ ﻳڪدم ﭼﻳﺮي ﭰﺎڙي رﮐﻳو‪.‬‬ ‫اﻧﮫﻲء ڪﺮي ﺳﻳﺎﭨﺎ ﭼوﻧدا آھن ﺗﻪ اھﻲ ﺑﻳوﻗوف ﺟﻳڪﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟن ﺟو ﺳﺎٿ ﮀڏي دﺷﻣﻧن‬ ‫َ‬ ‫ﺳﺎن وﭸﻲ ﭤﺎ ﻣﻠن‪ ،‬اﻧﮫن ﺟﻲ اﺟﮫﺎ اھﺎ ﭘﮀﺎڙي ﭤﻲ ﭤﺋﻲ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪26‬‬

‫ﮔﻧو ۽ ڪوﻳو ﺟو ﮐوھﻪ ﮐوٽڻ‬ ‫ڪﻧﮫن زﻣﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺗﻪ اﻧڊوﻧﻳﺷﻳﺎ ۾ ﮔﻧو ۽ ڪوﻳو ﻧﺎﻟﻲ ﭔﻪ ھﻣﺮاھﻪ رھﻧدا ھﺋﺎ‪.‬‬ ‫ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ ﻣﺣﻧت ڪﺮي ﭘﺋﺳو ڪﻣﺎﺋڻ ﺟﻲ ڪوﺷش ﺗﻪ ﮔﮫﭨﻳﺋﻲ ڪﻧدا ھﺋﺎ ﭘﺮ وﻳﭼﺎرا ڪڏھن ﺑﻪ‬ ‫ڪﺎﻣﻳﺎب ﻧﭤﻲ ﭤﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﻻء‬ ‫ﮔﻧوء ۽‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ڪوﻳوء ھڪ ﮐوھﻪ ﮐوٽڻ ﺟوﺳوﭼﻳو ﺟﻳﺋن ھو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻓﺻل ِ‬ ‫ﻻء ﺑﮫﺗﺮ‬ ‫ﮔﮫﺮﺑل ﭘﺎﭨﻲ ﺣﺎﺻل ڪﺮي ﺳﮔﮫن‪ .‬ان ﺧﻳﺎل ﮐﺎن ھﻧن ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ﮐوھﻪ ﮐوٽڻ ِ‬ ‫ﻻء‬ ‫ﺟﺎء ﺟﻲ ﮘوﻻ ﺷﺮوع ڪﺋﻲ ۽ آﺧﺮڪﺎر ڪوﻳو ۽ ﺳﺎرﻳن ﺟﻲ واري ﭘوک وٽ ھﻧن ﮐوھﻪ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﮐوٽﺎﺋﻲ ﺷﺮوع ڪﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﻣٽﻲء ﺳﺎن‬ ‫ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ ﺳﭴو ڏﻳﻧﮫن ﮐوھﻪ ﺟﻲ ﮐوٽﺎﺋﻲ ڪﻧدا ھﺋﺎ‪ .‬ﭘﮫﺮﻳن ﮔﻧو ھﻳٺ ﮐڏ ۾ ﻟﮫﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺗﻐﺎرﻳون ﭜﺮي ﻣﭤﻲ ڪوﻳو ﮐﻲ ڏﻳڻ ﻟﮘو‪ .‬ان ﺑﻌد ڪوﻳو ھﻳٺ ﻟﮫﻲ وارو وﭠﺮاﻳو‪ .‬ﺳﺞ ﻟﭤﻲ ﺗﺎﺋﻳن‬ ‫ھﻳٺ ﭼﮜو وڏو ﮐڏو ﭔﻧﮫﻲ ﭴﭨڻ ﮔڏﺟﻲ ﮐوٽﻲ ورﺗو ۽ ھڪ ﭔﺋﻲ ﺟﻲ ڪم ﺗﻲ ﺧوش ﭤﻳڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬ ‫”ﭘﺎڻ ﭔﻧﮫﻲ ﭴﭨن ﮔڏﺟﻲ ڪم ﺟو ﭼﮜو ُ‬ ‫ﮔﻧوء ﺧوﺷﻲ ﻣﻧﺟﮫﺎن‬ ‫اڪﻼء ڪﺮي ورﺗو‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ﻣﺮڪﻧدي ﭼﻳو‪” ،‬ﺳﭜﺎﭨﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮج ﮐﺎن ﺑﻪ وڌﻳڪ ﭘﺎﭨﻲ ھوﻧدو‪“.‬‬ ‫”ھﺎ‪ ،‬اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ‪ “،‬ڪوﻳو وراﭨﻳو‪” ،‬ﭘﺮ ھﺎڻ ھﻠو ﺗﻪ ﮔﮫﺮ ھﻠون ﺟو اﻧداھﻪ ﭤﻲ رھﻲ‬ ‫آھﻲ‪ .‬ﭤڪ ۽ ﺑک ڪﺮي ﺣﺎﻟت ﺧﺮاب ﭤﻲ ﭘﻳﺋﻲ آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﻣٽﻲء ﺟﻲ دڙي‬ ‫اھو ﺳوﭼﻲ ھو ﺟﮫڙو ﺋﻲ ﮐوٽﻳل ﮐوھﻪ ﮐﺎن ﭤوروﭘﺮي ﭤﻳﺎ ﺗﻪ ﺳﻧدن ﻧظﺮ‬ ‫َ‬ ‫ﮐوٽﺎﺋﻲء ڪﺮي ﭤﻲ ﭘﻳو ھو‪.‬‬ ‫ﺗﻲ ﭘﻳﺋﻲ ﺟﻳڪو ﮐوھﻪ ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻣٽﻲء ﺟو دڙو!“‬ ‫”ھﻲ وري ﮀﺎ؟“ ڪوﻳو ﭼﻳو‪” .‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﺎرﻳن ﺟﻲ ﭘوک ۾ ھﻳڏو وڏو‬ ‫َ‬ ‫دﻟداريء ڏﻳﻧدي ﭼﻳس‪” ،‬ﭘﺎڻ ان ﺟو ﺑﻪ ڪو ﮔس ڪﺮﻳون ﭤﺎ‪“.‬‬ ‫ﮔﻧوء‬ ‫”ﭘﺮواھﻪ ﻧﻪ ڪﺮ‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ڪوﻳوء ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫”ﭘﺮ ڪﮫڙو؟“‬ ‫َ‬ ‫ﮔﻧو ﮐﻲ ﻓﻲ اﻟﺣﺎل ڪﺟﮫﻪ ﺳﻣﺟﮫﻪ ۾ ﻧﻪ ﭘﺋﻲ آﻳو ﭘﺮ ھن ان ﺑﺎﺑت ﺳوﭼڻ ﺟو واﻋدو‬ ‫ڪﻳو‪” .‬ﻣون ﮐﻲ ﭘڪ آھﻲ ﺗﻪ اﻧﺟو ڪوﻧﻪ ڪو ﮔس ﮘوﻟﻲ وﭠﻧداﺳﻳن‪ “.‬ھن ﭼﻳو‪” ،‬ھن وﻗت ﺗون‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ دﻣﺎغ ﮐﻲ ﺗڪﻠﻳف ﻧﻪ ڏي‪ ،‬ڪوﻳو‪ ،‬اھو ڪم ﻣون ﺗﻲ ﮀڏي ڏي‪“.‬‬ ‫ﮔﻧوء ﺳﺎن ﻣﻠڻ ﺗﺎﺋﻳن ھن ﮐﻲ ڪﺎ‬ ‫ﭘﺮ ڪوﻳو ﺳﭴﻲ رات ﻓڪﺮﻣﻧد رھﻳو ۽ ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن‬ ‫َ‬ ‫واھﻪ ﻧظﺮ ﻧﻪ ﭘﺋﻲ آﺋﻲ‪ .‬ﭘﺮ ﮔﻧو ﺧوش ۽ ﺑﻲ ﻓڪﺮ ﻧظﺮ اﭼﻲ رھﻳو ھو‪.‬‬ ‫ﮔﻧوء ﭼﻳو‪” ،‬آﺋون ﺳﭴﻲ رات ان ﻣﺳﺋﻠﻲ ﺗﻲ‬ ‫”ﮔﮫﭔﺮاﺋڻ ﺟﻲ ڪﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﻧﺎھﻲ‪ ،‬ڪوﻳو‪“،‬‬ ‫َ‬ ‫ﻣٽﻲء ﺟﻲ دڙي ﮐﻲ ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﭔﻧﻲ ﻣﺎن ڪڍڻ ﺟﻲ راھﻪ ﺳوﭼﻲ ورﺗﻲ اﭤم‪.‬‬ ‫ﺳوﭼﻳﻧدو رھﻳس ۽ ان‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﭘﺎڻ ﮐﻲ ھڪ ﭔﻳو ﮐوھﻪ ﮐوٽڻ ﮐﭘﻲ ﺟﻳﺋن ﮐوھﻪ واري ﻣٽﻲ ان ۾‬ ‫ان‬ ‫َ‬ ‫ﻣٽﻲء ﻣﺎن ﺟﻧد ﮀڏاﺋڻ ِ‬ ‫وﺟﮫﻲ ﻟﻳول ڪﺮي ﮀڏﺟﻲ‪“.‬‬ ‫”واھﻪ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ڪﻳﺋﻲ‪ “،‬ڪوﻳو رڙ ڪﺮي ﭼﻳو‪” ،‬ڏس ﺗﻪ ﺳﮫﻲ! اﺋﻳن ڪﺮڻ ﺟو ﺗﻪ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪27‬‬

‫ﻣون ﮐﻲ ڪو ﺧﻳﺎل ﺑﻪ ﻧﻪ آﻳو‪“.‬‬ ‫ﻣٽﻲء ﺟﻲ ﺑﻧدوﺑﺳت‬ ‫اھڙي طﺮح ﮐوھﻪ ﮐﻲ وڌﻳڪ ﮐوٽڻ ﺑدران ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ ان ﺟﻲ ﻧڪﺗل‬ ‫َ‬ ‫ﻲء ﺗﻲ اھو ﭔﻳو ﮐڏو ﮐوٽﻳﻧدا رھﻳﺎ ۽ ﻣٽﻲ‬ ‫ﻻء ﭔﻳو ﮐڏو ﮐوٽڻ ۾ ﻟﮘﻲ وﻳﺎ‪ .‬ھو ﺳﭴو ڏﻳﻧﮫن واري وٽ َ‬ ‫ِ‬ ‫ﻻء ﭘﮫﺮﻳن‬ ‫ڪڍي ﭘﺮي اﮀﻼﺋﻳﻧدا وﻳﺎ‪ .‬ﻣﻧﺟﮫﻧد ڌاري ھو اﻳڏو وڏو ﮐڏو ڪﺮي وﻳﺎ ﺟﻳڏو ﮐوھﻪ ِ‬ ‫ڏﻳﻧﮫن ﮐوٽﻳون ھﺋﺎﺋون‪.‬‬ ‫ﻣٽﻲء ﺟو ڍڳ ﮐﭨﻲ ﻧﺋﻳن ﮐڏي ۾‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ﮐوھﻪ ﺟﻲ ﭜﺮ ۾ ﮔڏ ﭤﻳل‬ ‫ڪﺟﮫﻪ دﻳﺮ ﻓﺮﺣت وﭠڻ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﻣٽﻲء ﺟو‬ ‫ﻣٽﻲء ﺳﺎن ﭜﺮﺟﻲ وﻳو ۽ ھﺎڻ ﮐوھﻪ واري ﮐوٽﻳل‬ ‫وﺟﮫڻ ﻟﮘﺎ‪ .‬آﺧﺮڪﺎر ﻧﺋون ﮐوٽﻳل ﮐڏو‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺳڌاﺋﻲء ۾ ڏﺳﻲ ﺧوش ﭤﻳڻ ﻟﮘﺎ‪ .‬ﺗﻪ‬ ‫ذرو ﺑﻪ ﭔﺎھﺮ ﻧﻪ ﺑﭼﻳو ھو‪ .‬ﭔﻧﮫﻲ ﭴﭨن ﭘٽ ڏي ﻧﮫﺎرﻳو ۽ ان ﮐﻲ‬ ‫َ‬ ‫ھﻧن واھﻪ ﺟو وڏو ڪﺎرﻧﺎﻣو ڪﺮي ورﺗو‪.‬‬ ‫ﻧوء ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”ﺗﻪ ﭼﺋﺑو ﺗﻪ اﭴوڪو ڏﻳﻧﮫن ﺗﻪ ﺳﭱل ﮔذرﻳو‪ “.‬ﮔ َ‬ ‫”ھﺎ“ ڪوﻳو وراﭨﻳس‪ “.‬ﭘﺎڻ ﺳﭻ ﭘﭻ وڏو ﻣﺳﺋﻠو ﺣل ڪﺮي ورﺗو‪ .‬ﭘﺮ اﭸﺎ ﺑﻪ ھڪ ڪم‬ ‫ﻣٽﻲء ﺟﻲ ڍﻳﺮ ﮐﻲ ڪﻳڏاﻧﮫن ڪﺮﻳون؟“ ڪوﻳو ﻧﺋﻳن ﮐوٽﻳل ﮐڏي ﻣﺎن‬ ‫رھﺟﻲ وﭸﻲ ﭤو‪ .‬ھن‬ ‫َ‬ ‫ﻣٽﻲء ﺟﻲ ﭔﻲ دڙي ڏي اﺷﺎرو ڪﻧدي ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫ﻧڪﺗل‬ ‫َ‬ ‫ﮔﻧو ان ﮐﻲ ڏﺳﻲ اوﻧﮫﻲ ﺳوچ ۾ ﭘﺋﺟﻲ وﻳو‪” .‬ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺳﻣﺟﮫﻳم‪ “.‬ھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ٽڪڻ‬ ‫ﮐﻧﮫﻧدي ﭼﻳو‪” ،‬ﭼﺋﺑو ﺗﻪ ھڪ ﭔﻳو دﻟﭼﺳپ ﻣﺳﺋﻠو ﭘﻳدا ﭤﻲ ﭘﻳو آھﻲ‪ .‬ﺑﮫﺮﺣﺎل‪ ،‬ڪوﻳو! ﻣون ﮐﻲ‬ ‫اﭴوڪﻲ رات ﺳوﭼڻ ڏي‪ .‬ﺳﭜﺎﭨﻲ ﺻﺑﺢ ﺟوﻣﻠﻲ وري ان ﺟو ﺑﻪ ڪو ﮔس ڪﻧداﺳﻳن‪“.‬‬ ‫ﮔﻧوء ﭼﻳو‪” :‬آﺋون رات ان ﺑﺎﺑت ﺳوﭼﻳﻧدو رھﻳس‪“.‬‬ ‫ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﺟڏھن ﭔﺋﻲ ﻳﺎر ﻣﻠﻳﺎ ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫”۽ آﺋون ﭘڻ‪ “.‬ڪوﻳو ﭼﻳو‪.‬‬ ‫ﮔﻧوء ﭼﻳو‪” ،‬ﭘﺎڻ ھڪ ﭔﻳو ﮐڏو ﮐوٽﻳﻧداﺳﻳن ﺟﻧﮫن ۾ڪﺎﻟﮫﻪ‬ ‫”اھو ڪم ﺗﻣﺎم ﺳوﻟو آھﻲ‪“،‬‬ ‫َ‬ ‫واري ﮐڏي ﺟﻲ ﻣٽﻲ ﭘوري ﮀڏﻳﻧداﺳﻳن‪“.‬‬ ‫ﻣﺎنء‪ .‬ڏس ﺗﻪ ﺳﮫﻲ ﺳﭴﻲ رات‬ ‫”واھﻪ ﻳﺎر واھﻪ! واﻗﻌﻲ ﻗﺎﺑل ﻣﺎﭨﮫو آھﻳن‪ ،‬ﻣﭸﻳو‬ ‫ِ‬ ‫ﮔﻧوء ﮐﻲ ﺷﺎﺑﺎس ڏﻳﻧدي ﭼﻳو‪.‬‬ ‫ڪوﻳوء‬ ‫ﺳوﭼﻳﻧدو رھﻳس ﭘﺮ اھڙي ﺻﻼح ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ڌﻳﺎن ۾ ﻧﻪ آﺋﻲ‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ھﺎڻ ﭔﻧﮫﻲ ﭴﭨن وري ٽﻳون ﮐڏو ﮐوٽڻ ﺷﺮوع ڪﻳو ۽ ڪﺟﮫﻪ ڪﻼڪن ﺑﻌد ﺟڏھن ﮐڏو‬ ‫ﻣٽﻲء ﮐﻲ ﺗﻐﺎرﻳن‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ﭔﺋﻲ ﮐڏي ﻣﺎن ﻧڪﺗل‬ ‫ﭼﮜو اوﻧﮫو ﭤﻲ وﻳو ﺗﻪ ﭤوري دﻳﺮ ﻓﺮﺣت ڪﺮڻ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﻣٽﻲء ﺟو دڙو ﮔﮫٽﺟﻲ‬ ‫ﺳﺎن ﭜﺮي ٽﺋﻲ ﮐڏي ۾ وﺟﮫڻ ﻟﮘﺎ‪ .‬ڏﺳﻧدي ﺋﻲ ڏﺳﻧدي ﭔﻲ ﮐڏي ﻣﺎن ﻧڪﺗل‬ ‫َ‬ ‫ﺧﺗم ﭤﻲ وﻳو ۽ ان ھﻧڌ واري زﻣﻳن ﺳڌاﺋﻲ ﺟﻲ ﻟﻳول ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﺣﻳﺮاﻧﻲء ﻣﺎن ٽﺋﻲ ﮐوٽﻳل ﮐڏي ﻣﺎن ﻧڪﺗل‬ ‫ﭘﺮ اھو ڪم ڪﺮڻ دوران ڪوﻳو ھﺮ وﻗت‬ ‫َ‬ ‫ﻣٽﻲء ﺟﻲ ڍﻳﺮ ڏي ڏﺳﻧدورھﻳو ﺗﻪ ان ﺟو وري ﮀﺎ ﭤﻳﻧدو‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫ﭔڌاء ﺗﻪ ان ﻧﺋﻳن ﭘﻳدا ﭤﻳل دڙي ﮐﻲ ڪﻳﺋن ﻣﻧﮫن‬ ‫”دﻟﺑﺮ ﮔﻧو‪ “،‬ھن ﭼﻳو‪” ،‬ھﻳڏاﻧﮫن ﻧﮫﺎر ۽ ِ‬ ‫ڏﻳون‪“.‬‬ ‫ﻣٽﻲء ﺟﻲ ڍﻳﺮ ﮐﻲ ﮔﮫورڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬ ‫ﮔﻧو ۽ ڪوﻳو ﭔﺋﻲ ﻧﺋﻳن ﭠﮫﻳل‬ ‫َ‬ ‫ﮔﻧوء ﭼﻳو‪” ،‬ﻓﻲ اﻟﺣﺎل ﺗﻪ ھﻠﻲ ﮔﮫﺮ‬ ‫”ﺑس ﻳﺎر ان ﺟو ﺑﻪ ڪو ﻋﻼج ﺿﺮور ھوﻧدو‪“.‬‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪28‬‬

‫ﻧﻧڍون ڪﻳون‪ .‬اوﺟﺎﮘن ھﭨﻲ ﻣﺎري رﮐﻳو آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﭼﮜﻲء طﺮح ﻧﻧڊ ﻧﻪ ڪﺮي ﺳﮔﮫﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﭘﺮ ھو ﭔﺋﻲ ﮔﮫﺮ ﭘﮫﺗﺎ ﭘﺮ ﺳﭴﻲ رات ﻓڪﺮ ۾ وري‬ ‫َ‬ ‫ﺳﭴﻲ رات ھﻧڌ ﺗﻲ ﭘﺎﺳﺎ وراﺋﻲ ﺳوﭼﻳﻧدا رھﻳﺎ ﺗﻪ ﻧﺋﻳن ﭘﻳدا ﭤﻳل دڙي ﮐﻲ ڪﻳڏاﻧﮫن ڪﺟﻲ‪.‬‬ ‫ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﺻﺑﺢ ﺟو ﮔﻧووري ﻣﺮڪﻧدي ﻧظﺮ آﻳو‪” ،‬ھﺎڻ ﻣون ﺳﻣﺟﮫﻳو ﺗﻪ ﭘﺎڻ ڪﮫڙي‬ ‫ﻏﻠطﻲ ﭘﺋﻲ ڪﺋﻲ‪ .‬ﭘﺎڻ دراﺻل ﻧﻧڍاﮐڏا ﭘﺋﻲ ﮐوٽﻳﺎ‪ .‬ھن دﻓﻌﻲ ﭘﺎڻ ﭘﮫﺮﻳن ﮐڏن ﮐﺎن ﭔﻳﭨو وڏو ﮐڏو‬ ‫ﺟﺎء ﻣﻠﻲ وﻳﻧدي‪“.‬‬ ‫ﻻء ﭼﮜﻲ ﺧﺎﺻﻲ ِ‬ ‫ﭘوء ﭔﻧﮫﻲ ﮐڏﻧﺟﻲ ﻣٽﻲ ﭘورڻ ِ‬ ‫ﮐوٽﻳﻧداﺳﻳن‪ِ .‬‬ ‫ﮔﻧوء ﺟو ھٿ ﺟﮫﻠﻲ ﭼﻳو‪” :‬واھﻪ واھﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﻳﺎر‬ ‫ﻻء ﺳوﭼﻲ‪ ،‬ﭘو ِء‬ ‫َ‬ ‫ڪوﻳو ﮔﮫڙي ﺳﺎﻋت ِ‬ ‫ﮔﻧو! ﮀﺎ ﺗﻪ ﺗﻧﮫﻧﺟو دﻣﺎغ آھﻲ‪ .‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﻐﺰ ۾ ﺗﻪ اھڙي رٿ ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ اﭼﻲ ھﺎ‪“.‬‬ ‫ﭘوء ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ ھڪ وڏو ﮐڏو ﮐوٽڻ ۾ اھڙو ﺗﻪ ﺟﻧﺑﻲ وﻳﺎ ﺟو ﭴڻ ﺳﻧدن زﻧدﮔﻲ ۽ ﻣوت‬ ‫۽ ِ‬ ‫ﺟو ﺳوال ھﺟﻲ‪ .‬ھن دﻓﻌﻲ ھﻧن ﮐﻲ ﭘڪ ھﺋﻲ ﺗﻪ ﺳﻧدن ﭘﺮﻳﺷﺎﻧﻲ ﺧﺗم ﭤﻲ وﻳﻧدي‪.‬‬ ‫ﮐڏو وڏو ﭤﻳﻧدو وﻳو‪ ،‬ﭤﻳﻧدووﻳو ﺗﺎن ﺟو ﭘﮫﺮﻳن ﮐڏن ﮐﺎن ﭔﻳﭨو ﭤﻲ وﻳو‪ .‬ھﻧن ھﺎڻ ﺳک‬ ‫ﭘوء‬ ‫ﺟوﺳﺎھﻪ ﮐﭨﻲ ﺳوﭼﻳو ﺗﻪ ھﺎڻ اھو اﻳڏو آھﻲ ﺟو ﭔﻧﮫﻲ ﮐڏن ﺟﻲ ﻣٽﻲ ﻣﻧﺟﮫس وﺟﮫﻲ ﺳﮔﮫﺑﻲ‪ِ .‬‬ ‫ﺧوﺷﻲء وﭼﺎن ﭼﺮﭼﺎ ﭜوڳ ﺑﻪ ڪﻧدا رھﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﺗﻐﺎرﻳون ﮐﭨﻲ ﭔﻧﮫﻲ ڌڙن ﺟﻲ ﻣٽﻲ ڍوﺋﻳﻧدا رھﻳﺎ ۽‬ ‫َ‬ ‫ﻣٽﻲء ﺟو اﭸﺎ ﺗﺎﺋﻳن ﭼﮜو‬ ‫ڪﺟﮫﻪ دﻳﺮ ﺑﻌد ﮐﭨﻲ ڏﺳن ﺗﻪ ﻧﺋون ﮐوٽﻳل ﮐڏو ﺗﻪ ﭜﺮﺟﻲ وﻳو ﭘﺮ‬ ‫َ‬ ‫ڍﻳﺮ ﭘﭠﻳﺎن رھﺟﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ﭤڪﺟﻲ ٽٽﺟﻲ ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ وﻳﮫﻲ رھﻳﺎ ۽ ﺑﻧﺎ ڪﺟﮫﻪ ﮘﺎﻟﮫﺎﺋڻ ﭔوﻟﮫﺎﺋڻ ﺟﻲ ڪﺎ دﻳﺮ ﺳوﭼﻳﻧدا‬ ‫رھﻳﺎ ﺗﻪ ﮐﺎﻧﺋن ڪﮫڙي ﭼڪ ﭤﻲ وﻳﺋﻲ آھﻲ آﺧﺮڪﺎر ڪوﻳو ﭤڌو ﺳﺎھﻪ ﮐﭨﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﻟﮘﻲ ﭤوﺗﻪ ﭜﺎڳ‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﻧﺎھﻲ‪ .‬ھن ﺳﭴﻲ ﻣﺷڪل ﺟﻲ ﻣون ﮐﻲ ھڪ ﺋﻲ واٽ ﻧظﺮ اﭼﻲ ﭤﻲ ﺗﻪ ﺑﭼﻳل ﻣٽﻲ‬ ‫ﮐﭨﻲ ﮐوھﻪ واري ﭘﮫﺮﻳن ﮐڏي ۾ وﺟﮫون‪ .‬ان ﺑﻌد ڪوﺑﻪ ﻣٽﻲ ﺟو دڙو ﻧﻪ ﺑﭼﻧدو ﺟﻧﮫن ﺑﺎﺑت ﻓڪﺮ‬ ‫ڪﺮﻳون‪“.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪29‬‬

‫ﭼﺎﻧديء ﺟو ﺧﻧﺟﺮ‬ ‫ﮔﻧو‪ ،‬ڪوﻳو ۽‬ ‫َ‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﮔﻧو ۽ڪوﻳو ﭔﺋﻲ دوﺳت ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮘوٺ ﮐﺎن ﺟڪﺎرﺗﺎ وﭸﻲ رھﻳﺎ ھﺋﺎ ﺗﻪ‬ ‫ﻻء ﭔﺋﻲ اﮘﻳﺎن وڌﻳﺎ ۽‬ ‫رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ھڪ ھﻧڌ ڌڌڙ ۾ﮐﻳن ڪﺎ‬ ‫ﺷﻲء ﭼﻣڪﻧدي ﻧظﺮ آﺋﻲ‪ .‬ان ﮐﻲ ﮐﭨڻ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﭼﺎﻧديء ﺟو ﺧﻧﺟﺮ ھو‪.‬‬ ‫ڏﭠﺎﺋون ﺗﻪ اھو ھڪ‬ ‫َ‬ ‫آء ﺷﺎھوڪﺎر ﭤﻲ‬ ‫”ﮀﺎ ﺗﻪ ﺳﮫﭨو ﺧﻧﺟﺮ آھﻲ‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫ﮔﻧوء ﭼﻳو‪” ،‬ھن ﮐﻲ ﺷﮫﺮ ۾ وڪﭨﻲ ٌ‬ ‫ﺳﮔﮫﺎن ﭤو‪“.‬‬ ‫”ﺗﻧﮫﻧﺟو ﻣطﻠب ﮀﺎ آھﻲ ﺗﻪ اھو ﺗون وڪﭨﻧدﻳن؟ ڪوﻳو ﭼﻳو‪” ،‬اھو آﺋون ﺋﻲ ھوس ﺟﻧﮫن‬ ‫ﮔﻧوء ﭼﻳو‪.‬‬ ‫ﭘﮫﺮﻳن ان ﮐﻲ ڏﭠو‪ “.‬ﻧﻪ ﺣﻘﻳﻘت ۾ ان ﺗﻲ ﭘﮫﺮﻳن ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﻧظﺮ ﭘﻳﺋﻲ ھﺋﻲ‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫ڪﺟﮫﻪ دﻳﺮ ان ﺗﻲ ﺑﺣث ڪﺮڻ ﺑﻌد ﭔﺋﻲ ان ﻓﻳﺻﻠﻲ ﺗﻲ ﭘﮫﺗﺎ ﺗﻪ ان ﻟڌل ﻣﻠڪﻳت ﺟﺎ ﭔﺋﻲ‬ ‫ﭴﭨﺎ ھڪ ﺟﻳﺗﺮا ﭜﺎﮜﻲ ﭜﺎﺋﻳوار آھن‪ .‬ان ﮐﻲ ﺟڪﺎرﺗﺎ ۾وڪﭨﻲ ﺟﻳڪﻲ ﭘﺋﺳﺎ ﺣﺎﺻل ڪﻧدا اھﻲ‬ ‫اڌو اڌ ڪﺮي ﮐﭨﻧدا‪ .‬ھﻠﻧدي ھﻠﻧدي رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ﺟڏھن رات ﭤﻲ ﺗﻪ ھﻧن ﺳﻣﻧڊ ﺟﻲ ڪﻧﺎري ﺗﻲ‬ ‫ﺟﺎء ﮘوﻟﻲ ﺳﻣﮫڻ ﺟون ﺗﻳﺎرﻳون ڪﻳون ۽ ﺧﻧﺟﺮﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ وچ ۾رﮐﻲ ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ ﺑﺎﻟم ﭤﻲ‬ ‫ھڪ ِ‬ ‫ﺳﻣﮫﻲ رھﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﮔﻧوء ﺟﻲ اک ﮐﻠﻲ ﺗﻪ ڏﭠﺎﺋﻳن ﺗﻪ ڪوﻳو ﮔﮫﺎٽﻲ ﻧﻧڊ ۾ ﮐوﻧﮔﮫﺮا ھﭨﻲ رھﻳو‬ ‫ﭘﮫﺮ اڌ ﮔذرڻ ﺑﻌد‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء وڪﭨﻲ ﺳڀ ﭘﺋﺳﺎ آﺋون ﺋﻲ‬ ‫ھو‪ .‬ھن ﮐﻲ ﺧﻳﺎل آﻳو‪’ :‬ﮀو ﻧﻪ ان ﺧﻧﺟﺮ ﮐﻲ ﻟڪﺎﺋﻲ ﮀڏﻳﺎن ۽ ِ‬ ‫ﮐﭨﺎن‪ .‬آﺧﺮ آﺋون ﺋﻲ ھوس ﺟﻧﮫن اھو ﺧﻧﺟﺮ ﭘﮫﺮﻳن ڏﭠو‪ ‘.‬اھو ﺳوﭼﻲ ھن آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ﺧﻧﺟﺮ‬ ‫ﭘوء‬ ‫ﺟﺎء ﮘوﻟڻ ﻟﮘو‪ .‬ﭘﮫﺮﻳن ھن اﻧﮐﻲ ھڪ وڏي ﭘﭤﺮ ھﻳﭠﺎن ﻟڪﺎﺋڻ ﭼﺎھﻳو ﭘﺮ ِ‬ ‫ﻻء ِ‬ ‫ﮐﻧﻳو ۽ﻟڪﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﭘوء‬ ‫ﺟﺎء آھﻲ ﺟﻳڪﺎ ُاﭤڻ ﺳﺎن ڪوﻳو ڏﺳﻧدو‪ ‘.‬ھن ﺳوﭼﻳو‪ِ ،‬‬ ‫اھو ھﻧڌ ﮐﻳس ﻧﻪ وﭨﻳو‪’ .‬اھﺎ اھڙي ِ‬ ‫ﺳﻣﻧڊ ۾ﻟڪﺎﺋڻ ﺟو ﺳوﭼﻲ ﭘﺎﭨﻲ ۾ ﮔﮫڙي وﻳو‪ .‬ﮀﺎﺗﻲ ﺟﻳﺗﺮي اوﻧﮫﻲ ﭘﺎﭨﻲ ۾ ﭘﮫﭼﻲ ﭘﻳﺮ ﺟﻲ آﮜﺮﻳن‬ ‫ﺳﺎن ﺧﻧﺟﺮﮐﻲ ﺟﮫﻠﻲ ﺳﻣﻧڊ ﺟﻲ ﺗﺮي ۾ ﭘﻳل رﻳﺗﻲ ۾اڌ ﮔﺎﺑﺮو ﮐوڙي ﮀڏﻳو‪ .‬اھو ڪم ڪﺮڻ ﺑﻌد‬ ‫ﻳڪدم اﭼﻲ ﺳڪون ﺳﺎن ﺳﻣﮫﻲ رھﻳو‪.‬‬ ‫ﭘﺮ ڪوﻳو ﮐﻲ ﺑﻪ ڪﺎ اﻧدر ۾ آﻧڌ ﻣﺎﻧڌ ھﺋﻲ ﺳو ﭤوري دﻳﺮ ﺑﻌد اﭤﻲ ﺳوﭼڻ ﻟﮘو‪’ :‬دراﺻل‬ ‫ﺧﻧﺟﺮ ﺗﻪ ﻣوﻧﺋﻲ ﻟڌو آھﻲ‪ .‬ﮔﻧو ان ۾ﻣون ﺳﺎن ﮀو ﭜﺎﺋﻳور ﭤﺋﻲ؟‘ ۽ ﺟﮫڙو ﭘﺎﺳو وراﺋﻲ ﺧﻧﺟﺮ ﭤﻲ‬ ‫ﮐﻧﻳﺎﺋﻳن ﺗﻪ اھو اﺗﺎن اﮘﮫﻳن ﻏﺎﺋب ھو‪’ .‬واھﻪ ڙي ﮔﻧو واھﻪ!‘ ھن دل۾ ﺳوﭼﻳو‪’ ،‬ﻣون ﮐﺎن اﮘﺋﻲ‬ ‫ڪﺮﺗب ڏﻳﮐﺎري ﮀڏﻳﺋﻲ‪“.‬‬ ‫ان ﺑﻌد ھﻲ اﭤﻲ ﺑﻳﭠو ۽ ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ﭘﮫﭨن ھﻳﭠﺎن ﺧﻧﺟﺮ ﮐﻲ ﮘوﻟڻ ﻟﮘو‪ .‬ﭘﺮ ھن ﮐﻲ‬ ‫ڪﭤﻲ ﺑﻪ ﻧظﺮ ﻧﻪ آﻳو‪ .‬ﻧﺮاس ﭤﻲ واﭘس ﻣوٽﻳو‪ .‬ڪڪﺮن ﭘوﻳﺎن ھﺎڻ ﭼﻧڊ ﻧڪﺮي آﻳو ھو ۽ ﺟﻳﺋن‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ﺟﺎ ﭰڙا ﭼﻣڪﻲ رھﻳﺎ ھﺋﺎ‪.‬‬ ‫ﮔﻧوء ﮐﻲ ڏﭠو ﺗﻪ ﺳﻧدس ﺟﺳم ﺗﻲ‬ ‫ﭼﺎﻧڊوڪﻲء ۾‬ ‫ﺋﻲ ھن ان ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫’ﭼﺋﺑو ﺗﻪ ﮔﻧو ﺳﻣﻧڊ ﻣﺎن ﭤﻲ آﻳو آھﻲ‪ .‬ھﺎڻ ﺳﻣﺟﮫﻳم ﺗﻪ ﮔﻧو ﺧﻧﺟﺮ ڪﭤﻲ ﻟڪﺎﻳو ھوﻧدو‪‘.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪30‬‬

‫ﮔﻧوء ﺟﻲ ﻣﺮﻳن ﮐﻲ ﭤورو ﭼٽﻳو ﺟﻳڪﻲ ﮐﺎرا ھﺋﺎ‪’ .‬ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﻌﻧﻲٰ ﺗﻪ‬ ‫ھن ھﭤن ﭘﺮ ﺟﮫڪﻲ‬ ‫َ‬ ‫ھو ﺳﻣﻧڊ ﺟﻲ ﮐﺎري ﭘﺎﭨﻲ ۾ ﻣﺮﻳن ﺗﺎﺋﻳن ﺗﻪ وﻳو ﺋﻲ وﻳو آھﻲ‪ ‘.‬ان ﺑﻌد ھن ﮔوڏا ﭼٽﻳﺎ‪ ،‬اھﻲ ﺑﻪ ﮐﺎرا‬ ‫ﭘوء ﺟڏھن ﺳﻳﻧﻲ ﺗﻲ ﭘﮫﺗو ﺗﻪ اﺗﻲ ﻟوﭨﺎﭠﻲ ﭘﺎﭨﻲ‬ ‫ﭘوء ﭼﻳﻠﮫﻪ اﺗﻲ ﺑﻪ ﮐﺎري‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ﺟﺎ آﺛﺎر ھﺋﺎ‪ِ .‬‬ ‫ھﺋﺎ‪ِ .‬‬ ‫ﺟوﺳواد ﻧﻪ ھو‪ .‬ﺳو ڪوﻳو ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳو ﺗﻪ ﮔﻧو اﻳﺳﺗﺎﺋن ﺳﻣﻧڊ ۾ وﭸﻲ ﺧﻧﺟﺮ ﻟڪﺎﻳو آھﻲ‪ .‬ﺳو‬ ‫ﮀﺎﺗﻲء ﺗﺎﺋﻳن ﭘﺎﭨﻲ آﻳوﺗﻪ ﭘﻳﺮن ﺳﺎن ڪﺮي ھﻳڏاﻧﮫن‬ ‫ھﻲ ھڪدم ﺳﻣﻧڊ ۾ ﮔﮫڙﻳو ۽ ﺟڏھن ﺳﻧدس‬ ‫َ‬ ‫ھوڏاﻧﮫن ﺳﻣﻧڊ ﺟﻲ ﺗﺮي ۾ ﺟﺎﻧﭻ ڪﺮڻ ﻟﮘو‪ .‬ﺳﮔﮫوﺋﻲ ﺧﻧﺟﺮ ﮘوﻟڻ ۾ ڪﺎﻣﻳﺎب ﭤﻲ وﻳو‪ .‬ﺧﻧﺟﺮ‬ ‫ﮐﭨﻲ ﻣوٽڻ ﺗﻲ ﺳوﭼڻ ﻟﮘو ﺗﻪ ان ﮐﻲ ھﺎڻ ھو ڪﭤﻲ ﻟڪﺎﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﭔﻧﻲء ۾ ڪﺎﻧن ﺟﺎڪﻳﺗﺮاﺋﻲ ﺑﻧڊل ﭔڌا رﮐﻳﺎ ھﺋﺎ‪ .‬ھﻲ ﻣوﻧڙﻳن ﭜل ھﻠﻲ ڪﺎﻧن ﺟﻲ‬ ‫ﺳﺎﻣﮫون‬ ‫َ‬ ‫ھڪ ﺑﻧڊل ۾ ﺧﻧﺟﺮ ﺳوڌو وﭸﻲ ﻟڪﻳو ۽ اﺗﻲ ﺋﻲ ﺳﻣﮫﻲ رھﻳو‪.‬‬ ‫ﮔﻧوء ﺟﻲ اک ﮐﻠﻲ ﺗﻪ ڪوﻳو ﻏﺎﺋب ھو‪ .‬ھو ڊڙ ﭘﺎﺋﻲ ﺳﻣﻧڊ ۾ ﺧﻧﺟﺮ‬ ‫ﺻﺑﺢ ﭤﻳڻ ﺗﻲ ﺟڏھن‬ ‫َ‬ ‫ﻻء وﻳو ﺗﻪ اھو ﺑﻪ ﻏﺎﺋب ھو‪ .‬اﻳﺗﺮي ۾ ھن ﺟﻲ ﻧﮔﺎھﻪ ﺳﺎﻣﮫون ﭔﻧﻲ ۾ رﮐﻳل ڪﺎﻧن ﺟﻲ ﻟڏن‬ ‫ﮐﭨڻ ِ‬ ‫ﺗﻲ ﭘﻳﺋﻲ ۽ ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳو ﺗﻪ ڪوﻳو ﭘڪ اﻧﮫن ۾ ﻟڪل ھوﻧدو‪ .‬ﺑﻧڊل ﺟﻲ اوﺳﻲ ﭘﺎﺳﻲ ۾ ﻣﻳﻧﮫون‬ ‫ﮘﭼﻲء ﻣﺎن ﮔﮫﻧڊﭨﻲ ﮀوڙي ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮘﭼﻲ ۾ ﭔڌي‬ ‫ﮔﻧوء ھڪ ﻣﻳﻧﮫن ﺟﻲ‬ ‫ﮔﺎھﻪ ﭼﺮي رھﻳون ھﻳون‪.‬‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫۽ ھﭤن ﺗﻲ ﮔڪو ﭤﻲ ڪﺎﻧن ﺟﻲ ھڪ ھڪ ﻟڏ ڏي وﭸڻ ﻟﮘو‪ .‬ھﺮ ھڪ ﻟڏ وٽ ﭘﮫﭼﻲ ھن ﭘﻧﮫﻧﺟو‬ ‫ﻣﭤو ان ﮐﻲ اﺋﻳن ﭤﻲ ھﻧﻳو ﭴڻ ﻣﻳﻧﮫن ﭤوﻧﺎ ھﭨﻲ ۽ ان ﺳﺎن ﮔڏ ﮔﮫﻧڊﭨﻲ ﺟو آواز ﭤﻲ ڪﻳو‪.‬‬ ‫آﺧﺮڪﺎر ھو ان ﺑﻧڊل وٽ ﭘﮫﺗو ﺟﻧﮫن ۾ ڪوﻳو ﻟڪل ھو‪ .‬ڪﺎﻧن ﺟﻲ ﺑﻧڊﻟن ﮐﻲ ﭤﻳﻠﮫو اﭼڻ ﺗﻲ ۽‬ ‫ﺳﺎﮘﻲ وﻗت ﮔﮫﻧڊﭨﻲ ﺟﻲ آواز ﭤﻳڻ ﺗﻲ ڪوﻳو ﺳﻣﺟﮫﻳو ﺗﻪ ڪﺎ ﻣﻳﻧﮫن ﭼﺮﻧدي ﭼﺮﻧدي ﺳﻧدس‬ ‫ڪﺎﻧن واري ﻟڏ ۾ اﭼﻲ ﻣﻧﮫن وڌو آھﻲ ﺳو ﭼڙ ﻣﺎن رڙ ڪﺮي ﭼﻳﺎﺋﻳن ”ﭜﭴﻲ وڃ ﭜٽﺎري‪ .‬وﭸﻲ‬ ‫وﻳﻧدﻳنء ﺗﻪ ﺷﻳﻧﮫن ﮐﺎﺋﻲ وﻳﻧدِء‪“.‬‬ ‫ﭔﺋﻲ ھﻧڌان ﻧﻳﺮن ﭘﺎﭨﻲ ڪﺮ‪ .‬ھﺗﺎن ﻧﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﮔﻧونء ان ﺑﻧڊل ﻣﺎن ﭔﻪ ﭼﺎر ڪﺎﻧﺎ ﮀڪﻲ ڪڍﻳﺎ ﺗﻪ ﺳﻧدس دوﺳت ﻧظﺮ اﭼﻲ‬ ‫اھو ﭔڌي‪،‬‬ ‫َ‬ ‫ﻻء اﮘﺗﻲ وڌڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬ ‫وﻳو‪ .‬ڪوﻳو ﺧﻧﺟﺮ ﺳوڌو ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺮي آﻳو ۽ ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﺳﻔﺮ ﭘورو ڪﺮڻ ِ‬ ‫ﭘوء ڪوﻳو‬ ‫رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ھﻧن ھﺎڻ ھن رﻳت ﻓﻳﺻﻠو ڪﻳو ﺗﻪ ﭘﮫﺮﻳن ھﻧن ﭔﻧﮫﻲ ان ﺧﻧﺟﺮ ﮐﻲ ﻟڌو‪ِ .‬‬ ‫ﮔﻧوء اﺗﺎن ﮘوﻟﻳوﺟﺗﻲ ڪوﻳو ﻟڪﺎﻳو‪ .‬ان ڪﺮي ان‬ ‫ﭘوء‬ ‫اﺗﺎن ﮘوﻟﻲ آﻳو ﺟﺗﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﮔﻧوء ﻟڪﺎﻳو ھو‪ِ .‬‬ ‫ﺣﺎﻟت ۾ ﺧﻧﺟﺮ ﺗﻲ ﭔﻧﮫﻲ ﺟو ﺣق ﺣﺻو ﺑﺮاﺑﺮ ﺟو ﭤﻳو‪ .‬ﺳو ﺟڏھن ﺟڪﺎرﺗﺎ ۾ ﭘﮫﺗﺎ ﺗﻪ ﺧﻧﺟﺮﮐﻲ‬ ‫وڪﭨﻲ ﻣﻠﻳل ﭘﺋﺳن ﺟو ﭘورو اڌواڌ ڪﺮي ورھﺎﺋﻲ ﮐﻧﻳﺎﺋون‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪31‬‬

‫وﺗﺎﻳو ﻓﻘﻳﺮ‪ ،‬ﻧﺻﻳﺮاﻟدﻳن ھوﺟﺎ ۽ ﺳﻲ – ڪﺑﺎﻳﺎن‬ ‫ھن ﭘﺎﺳﻲ ’ﺳﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن‘ ﺟﺎ ﻗﺻﺎ اﺋﻳن ﻣﺷﮫور آھن ﺟﻳﺋن ﭘﺎڻ وٽ ﺳﻧڌ ۾ وﺗﺎﺋﻲ ﻓﻘﻳﺮ ﺟﺎ‬ ‫ﻳﺎ ﺗﺮڪﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﻧﺻﻳﺮاﻟدﻳن ھوﺟﻲ ﺟﺎ‪ .‬ﻓﺮق ﻓﻘط اھو آھﻲ ﺗﻪ وﺗﺎﺋﻲ ﻓﻘﻳﺮﮐﻲ ھﺮ وﻗت ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫رب ﺳﺎن ﺷڪﺎﻳت ھﺋﻲ‪ .‬ﻧﺻﻳﺮ اﻟدﻳن ھو ﺟﻲ ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳس ﺳﺎن‪ ،‬ﭘﺮ ﺳﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﮫﺮي ﺳﺎن‪ -‬ﺟﻳڪو ﭘﺎڻ وري ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻧﺎﭠﻲ )ﺳﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن( ﻣﺎن ﺑﻳﺰار ھو‪.‬‬ ‫ﻣﺛﺎل ﻣﺷﮫور آھﻲ ﺗﻪ وﺗﺎﻳو ﻓﻘﻳﺮ ﭘﻧڌ ڪﺮي ﺟڏھن ﭤڪﺟﻲ ﭘﻳو ﺗﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ اﭘﺎﺋﭨﮫﺎر ﮐﻲ‬ ‫ﭔﺎڏاﺋﻳن ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﻣوﻻ ھن ﺟﮫﻧﮔل ۾ ڪﺎ ﺳواري ڏﻳﺎري ﺗﻪ ان ﺗﻲ ﭼڙھﻲ ﮘوٺ ﺗﺎﺋﻳن ﭘﮫﭼﺎن‪.‬‬ ‫ﭤوري دﻳﺮ اﮘﺗﻲ ھﻠﻳو ﺗﻪ ڏﭠﺎﺋﻳن ﺗﻪ ھڪ ﭘوﻟﻳس واري ﺟﻲ ﮔڏھﻪ ڪﻧﮫن ﮐوﺗﻲ ﮐﻲ وچ‬ ‫رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ﭴﭨﻳو ﺑﻳﭠﻲ ھﺋﻲ ۽ ﭘوﻟﻳس وارو ڪﻧﮫن واٽﮫڙو ﺟﻲ ﮘوﻻ ۾ ھو ﺟﻳڪو ﺳﻧدس ﻣدد‬ ‫ڪﺮي‪ .‬وﺗﺎﺋﻲ ﮐﻲ ڏﺳﻲ ھڪل ڪﻳﺎﺋﻳن‪” :‬اڙي ھﻳڏاﻧﮫن اچ‪ ،‬ھﻲ ﮐوﺗو ﺗﻪ ﮘوٺ ﺗﺎﺋﻳن ﮐﭨﺎﺋﻲ ھل‪“.‬‬ ‫وﺗﺎﺋﻲ ﮐوﺗﻲ ﮐﻲ ڪﻠﮫﻲ ﺗﻲ رﮐﻲ ﭼﭘن ۾ ﭜﭨڪﻳو‪” :‬ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﻣوﻻ ﺳﭨﻳن ﭤو ﭘﺮ ﺳﻣﺟﮫﻳن ﻧﻪ‬ ‫ﻻء ﺳواري ﮐﭘﻲ ﺟﻧﮫن ﺗﻲ آﺋون ﭼڙھﻲ ھﻼن ﻳﺎ ﺳورﻳﺎ‬ ‫ﭤو‪ .‬ﻣون ﭼﻳو ﻣﺎن ِء ﺗﻪ ﻣوﻧﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ِ‬ ‫ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﭤﺎن ﭼڙھﻲ ھﻠﻲ‪“.‬‬ ‫ﻧﺻﻳﺮاﻟدﻳن ھوﺟﺎ ﺟﺎ ﺑﻪ وﺗﺎﺋﻲ ﻓﻘﻳﺮ ۽ ﺳﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن واﻧﮔﺮ ﭼﺮﭼﺎ ﻣﺷﮫور آھن‪ .‬ﭘﺮ اﻧﮫن‬ ‫ﻣﺎن ﻟﮘﻲ ﭤو ﺗﻪ ھن ﻏﺮﻳب ﺟﻲ ﺳس ﺗﻣﺎم ڏﻧﮔﻲ طﺑﻳﻌت ﺟﻲ ھﺋﻲ ۽ ﮐﻳس ﭼﮜو ﮀﺗو ڪﻳو ھﺋﺎﺋﻳن‬ ‫ھوء ﺟڏھن درﻳﺎ ۾ ﭔڏي وﻳﺋﻲ ﺗﻪ ﺳﻧدس ﻻش ﮐﻲ ﻧﺻﻳﺮ اﻟدﻳن درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ‬ ‫ﺟو اﻳﺗﺮي ﻗدر ﺟو‬ ‫َ‬ ‫وھڪ ڏي ﻧﻪ ﭘﺮ اﺑﺗﻲ طﺮف ﮘوﻟڻ ﻟﮘو‪ .‬واٽ وﻳﻧدڙن ﮐﻳس ﺳﻣﺟﮫﺎﺋﻳﻧدي ﭼﻳو‪” :‬ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻧﮫن ﭘﺎﺳﻲ‬ ‫درﻳﺎھﻪ ﺟوﻻھﻪ آھﻲ ﻻش ﮐﻲ ان ﭘﺎﺳﻲ ﮘوﻟڻ ﮐﭘﻲ‪ .‬ﻣﭤﻲ ڪوھﻪ ﭘﻳو وﭸﻳن؟“‬ ‫ﺳس ﺟﻲ ﺧﺑﺮﻧﺎھﻲ ﺗﻪ‬ ‫ﻧﺻﻳﺮاﻟدﻳن ﻣﻌﺻوم ﺻورت ﭠﺎھﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﻳﺎروﺗوھﺎن ﮐﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ُ‬ ‫ھو ڪﮫڙي ﭰﺮﻳل دﻣﺎغ ﺟﻲ ﻋورت ھﺋﻲ‪“.‬‬ ‫ﺑﮫﺮﺣﺎل اھڙي طﺮح ﺳﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﺎ ﻗﺻﺎ ﻣﺷﮫور آھن ﭘﺮ ھﻲ ھﻣﺮاھﻪ وري ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ﻧﺎﭠﻲء ﮐﺎن ھﺮ وﻗت اھﺎ داﻧﮫن ھﺋﻲ ﺗﻪ ھو ﺳﺳت‬ ‫ﺳﮫﺮي ﻣﺎن ﺑﻳﺰار ھو‪ ،‬ﺟﻧﮫن ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫آھﻲ‪ ،‬ٽوٽﻲ آھﻲ‪ ،‬ڪو ڪم ﻧﭤو ﭘﭴﻳس وﻏﻳﺮه‪ ،‬ان ڪﺮي ﺳﮫﺮو ڪﺑﺎﻳﺎن ﺳﺎن ﺟﭠﻳون ڪﻧدو‬ ‫وﺗﻧدو ھو ﭘﺮ ڪڏھن ڪڏھن آﺧﺮ ۾ ﻧﻘﺻﺎن ڪﺑﺎﻳﺎن ﺑدران ﺳﮫﺮي ﮐﻲ ﺋﻲ رﺳﻧدو ھو‪ ،‬ﺟﻳﺋن‬ ‫ھﻧن ڪﮫﺎﭨﻳن ﻣﺎن ﻟﮘﻲ ﭤو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪32‬‬

‫ڪﺑﺎﻳﺎن ۽ ﭼوﻧﺋﺮا‬ ‫ﻻء ﺗﻳﺎر ﭤﻳو‪.‬‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ڪﺑﺎﻳﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﮫﺮي ﺳﺎن ﮔڏ ﺑﺎغ ﻣﺎن ﭼوﻧﺋﺮا ﭼوﻧڊڻ ِ‬ ‫ﭘوء ﻣﺎرڪﻳٽ ۾ وڪﭨﭨﺎ آھن‪“.‬‬ ‫ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي ﭘﮀﻳس‪” :‬ھﻲ ﭔﻪ وڏا ﭔورا ﭼوﻧﺋﺮن ﺳﺎن ﭜﺮي ِ‬ ‫ڪﺎواٽﻲء واﻧﮔﺮ ﻟﻧﮔﮫﺎﺋﻲ ڪﻠﮫن ﺗﻲ رﮐﻲ ھﻠڻ‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ﭔورن ﺟﻲ وچ ۾ ڊﮔﮫﻲ ڪﺎﭠﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻟﮘو‪ .‬اھو ڏﻳﻧﮫن ﺧﺎﺻو ﺗﺗل ھو ۽ ﺑﺎغ ﺟﺑل ﺗﻲ ﭼﮜو ﻣﭤﺎﻧﮫون ھو‪ .‬ﻣس ﻣس ﻣﭤﻲ ﭘﮫﺗو ﭘﺮ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو‬ ‫ﭤڪل ۽ اﭸﺎﻳل ﻣﺣﺳوس ڪﻳﺎﺋﻳن‪ .‬ﺳﻧدس ﺳﮫﺮو ﺗﻪ ﭘﮫﭼڻ ﺳﺎن ڪم ۾ ﺟﻧﺑﻲ وﻳو ۽ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ﭔوري ۾ ﭼوﻧﺋﺮا ﭼوﻧڊي وﺟﮫڻ ﻟﮘو‪ .‬ﺑﺎﻗﻲ ﭔورو ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ﺣواﻟﻲ ڪﺮي ﮐﻳس ﭘﺎرت ڪﺋﻲ‬ ‫ھﺋﺎﺋﻳن‪” :‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻣﺗﺎن وﻳﮫڻ ﺟﻲ ڪﺋﻲ اﭤﺋﻲ‪ .‬ﺟﮫٽ ڪﺮي ڪم ﮐﻲ اڪﻼﺋﻲ وٺ ﺟو ﺳﺞ‬ ‫ﻟﮘﻧدء‪“.‬‬ ‫ﻟﮫﻧدي وﻳﺮم ﻧﻪ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﻳﺰاريء ﻣﻧﺟﮫﺎن ھڪ ھڪ ﭼوﻧﺋﺮو ﭼوﻧڊي ﮘوڻ ﺟﻳڏي ڊﮔﮫﻲ ﭔوري ۾ وﺟﮫڻ‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﻟﮘو‪ .‬اﭸﺎ ﺗﻪ ٽﺎڪ ﻣﻧﺟﮫﻧد ھﺋﻲ ۽ اوﻧﮫﺎري ﺟﻲ ﺳﺞ ﺳﺎڙﻳو ﭤﻲ‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﮫﺮي ﮐﻲ ﺑﺎغ‬ ‫ﺟﻲ ھڪ ڪﻧڊ ۾ ﭼوﻧﺋﺮا ﭼوﻧڊي ﮀڏي ﭘﺎڻ ﭔﺋﻲ ﭘﺎﺳﻲ وﭸﻲ ﻣﻳڙڻ ﺷﺮوع ڪﻳﺎ ﺟﺗﻲ ڪﺟﮫﻪ‬ ‫وﭨن ﺟﻲ ڪﺮي ﭤڌڪﺎر ھﺋﻲ ۽ ﮔﺎھﻪ ۽ وﻟﻳون اﻳڏﻳون ﺗﻪ وڏﻳون ھﻳون ﺟو ﺟﮫڙو ھﻳٺ ﺟﮫڪﻳو‬ ‫ﭤﻲ ﺗﻪ ﮔﺎھﻪ ۾ ﺳﭴو ﻟڪﻲ ﭤﻲ وﻳو‪ .‬ان ﺟو ﻓﺎﺋدو وﭠﻲ ھﻲ ﭼوﻧڊو ڪﺮڻ ﺑدران ھڪ ڊﮔﮫﻲ ﭔوٽﻲ‬ ‫ﺟﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﻓﺮﺣت وﭠڻ ﻟﮘو‪ .‬رﮐﻲ رﮐﻲ ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي رڙ ﭤﻲ ڪﺋﻲ‪” :‬ڪﺑﺎﻳﺎن! ﺗﻧﮫﻧﺟو ﭔورو‬ ‫ﭜﺮﺟڻ ﺗﻲ آھﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟“‬ ‫۽ ﻣوٽ ۾ ڪﺑﺎﻳﺎن ورﻧدي ﭤﻲ ڏﻧس‪” :‬ﺑس آﻳو ڪﻲ آﻳو‪ .‬ﭴﺎڻ ﺗﻪ ﭜﺮﻳو‪ “.‬ﭘﺮ ﺣﻘﻳﻘت ۾‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟو ﭔورو‪ ،‬اﭸﺎ ٽﻳون ﺣﺻو ڪو ﻣس ﭤﻳو ھو‪ .‬اﻳﺗﺮي ۾ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ﻣﻐﺰ ۾ ھڪ رٿ‬ ‫آﺋﻲ‪” :‬ﭼﺎﭼﺎ! ﻣون ﮐﻲ اڃ ﻟﮘﻲ آھﻲ‪ “،‬ھن رڙ ڪﺮي ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﮫﺮي ﮐﻲ ﭼﻳو‪” ،‬آﺋون ﭘﺎﭨﻲ ﭘﻳﺋڻ‬ ‫ﻻء ھﻳٺ ﭤو وﭸﺎن‪ .‬ڪﺎ ﮔﮫﭨﻲ دﻳﺮ ﻧﻪ ﻟﮘﺎﺋﻳﻧدس‪“.‬‬ ‫ِ‬ ‫ڪﺟﺎنء‪ “.‬ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي ﺑﺎغ ﺟﻲ ﭔﻲ ڪﻧڊ ﻣﺎن‬ ‫”ﭼﮜو ﺟﮫٽ ڪﺮ‪ .‬ﻣوٽڻ ۾ دﻳﺮ ﻧﻪ‬ ‫ِ‬ ‫ﭼوﻧﺋﺮا ﭼوﻧڊﻳﻧدي ﺗﺎڪﻳد ڪﻳس‪.‬‬ ‫ﻻء وﭸڻ ﺑدران ﭔوري ۾ اﻧدر ﮔﮫڙي وﻳو ۽ ﭘٽﻳل ﭼوﻧﺋﺮا ﭘﻧﮫﻧﺟﺎ‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ھﻳٺ ﭘﺎﭨﻲ ﭘﻳﺋڻ ِ‬ ‫ﻣﭤﺎن وراﺋﻲ ﮀڏﻳﺎﺋﻳن‪ .‬ﺟﻳﺋن ﭔﺎھﺮ واري ﮐﻲ ھو ﻧظﺮ ﻧﻪ اﭼﻲ ﺳﮔﮫﻲ‪ .‬ﭔوري اﻧدر ﭼﮜﻲ ﭤڌڪﺎر‬ ‫ھﺋﻲ ۽ ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ ڏﺳﻧدي ڏﺳﻧدي ﻧﻧڊ ﮐﭨﻲ وﻳﺋﻲ‪.‬‬ ‫ھوڏاﻧﮫن ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟوﺳﮫﺮو ﻟﮘﺎﺗﺎر ڪم ڪﻧدو رھﻳو ﺗﺎن ﺟو ﺳﻧدس ﺳﭴو ﭔورو ﭼوﻧﺋﺮن‬ ‫ﻻء ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ﻧﮫﺎرﻳو ۽ ﺳڏ ڪﻳﺎ ﭘﺮ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟو ڪو اﺗو‬ ‫ﺳﺎن ﭜﺮﺟﻲ وﻳو‪ .‬ھن ڪﺑﺎﻳﺎن ِ‬ ‫ﻻء اوﺳﻳﺋڙو ڪﻳو ﭘﺮ ڪﺑﺎﻳﺎن ﻧﻪ ﻣوٽﻳو‪ .‬ﻧﻳٺ ﭘﻧﮫﻧﺟو‬ ‫ﭘﺗو ﻧﻪ ﭘﺋﺟﻲ ﺳﮔﮫﻳو‪ .‬ھن ڪﺟﮫﻪ ﭔﻲ دﻳﺮ ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪33‬‬

‫ﭔورو ﮐﭨﻲ اﺗﻲ آﻳو ﺟﺗﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟو ﭔورو رﮐﻳو ھو‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ﺳﮫﺮي ﮐﻲ اھو ﭘڻ ﭜﺮﻳل ڏﺳﻲ‬ ‫ﺧوﺷﻲ ﭤﻲ ﺗﻪ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﮫڙي ﺳﺳت ھﻣﺮاھﻪ ھن دﻓﻌﻲ ﺟﻠدي ڪﺮي ڏﻳﮐﺎري‪ “.‬آﺋون ﭔﺋﻲ ﭔورا‬ ‫اڪﻳﻠﻲ ﺳﺮ ھﻳٺ ﮔﮫﺮ ﺗﺎﺋﻳن ﮐﭨﻲ ھﻼن ﭤو‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﭘﺎﭨﮫﻲ ﭘﭠﻳﺎن ﭘﻳواﻳﻧدو‪ “.‬اھو ﺳوﭼﻲ ھن ﭔﺋﻲ‬ ‫ڪﺎواٽﻲء ذرﻳﻌﻲ ﮐﻧﻳﺎ ۽ آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ڪﺮي ھﻳٺ ﻟﮫڻ ﻟﮘو‪ .‬ھڪ ﺋﻲ وﻗت ﭜﺮﻳل ﭔﻪ ﭔورا‬ ‫ﭔورا‬ ‫َ‬ ‫ﮐﭨﻲ ھﻳٺ ﻟﮫڻ ﭼﮜو ڏﮐﻳو ڪم ھو‪ .‬ﺳو رﮐﻲ رﮐﻲ ﺳﺎھﻪ ﭤﻲ ﭘٽﻳﺎﺋﻳن‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟو ﺗﻪ ﺧﺎص‬ ‫ڪﺮي ھﻳڪﺎﻧدو ﮘﺮو ﭔورو ھو ۽ ﭘوڙھﻲ دل ﺋﻲ دل ۾ﭼﻳو‪” :‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﺷﺎﻳد ﻟت ڏﻳﺋﻲ ﭔورو ﭜﺮﻳو‬ ‫آھﻲ‪ .‬ﺑﮫﺮﺣﺎل ﮀورو اھڙو ڪو ﺳﺳت ﻧﭤو ﻟﮘﻲ ﺟﮫڙو ﻣون ﺳﻣﺟﮫﻳو ﭤﻲ‪“.‬‬ ‫ﮘوٺ ﺗﺎﺋﻳن ﭘﮫﭼﻧدي ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟو ﺳﮫﺮو ﮔﮫﭨﻲ ﺑﺎر ۽ ﮔﺮﻣﻲ ڪﺮي ﭤڪﺟﻲ ﭘﻳو ھو‬ ‫ﺳﻧدس ﻣﻧﮫن ﺳﭴوﮘﺎڙھو ﭤﻲ وﻳو ھو ۽ ﭘﮔﮫﺮ ﮐڙﻳن ﮐﺎن ﭘﺋﻲ ﻧڪﺗس‪ .‬ﭘﺮ دل ﺋﻲ دل ۾ ﺧوش ھو‬ ‫ﺗﻪ ھن ﭼﮜو ﻣﺎل ﮔڏ ڪﺮي ورﺗو ﺟﻧﮫن ﮐﻲ وڪﭨڻ ﺳﺎن ھو دل ﮔﮫﺮﻳﺎ ﭘﺋﺳﺎ ڪﻣﺎﺋﻲ ﺳﮔﮫﻧدو‪ .‬ﭘﺮ‬ ‫ﮔﮫﺮﭘﮫﭼﻲ ﺟﮫڙا ﭔورا ﻻﭤﺎﺋﻳن ﺗﻪ ﺳﻧدس ﺳﭴﻲ ﺧوﺷﻲ ﺧﺗم ﭤﻲ وﻳﺋﻲ ﮀو ﺟو ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ﭔوري‬ ‫ﻣﺎن ڪﺑﺎﻳﺎن ٽپ ڏﻳﺋﻲ ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺮي آﻳو‪.‬‬ ‫ﻻء ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ‪ ،‬ﭼﺎﭼﺎ‪ “.‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﻣﺮڪﻧدي ﭼﻳو‪” ،‬ڏاڍي ﺑک ﻟﮘﻲ اﭤم ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫”‬ ‫َ‬ ‫ﺳواريء ِ‬ ‫ﻻء وﭸڻ ﮐﭘﻲ‪ “.‬اھو ﭼﺋﻲ وﭠﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ ڏي ﭜﮘو‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ﺳﮫﺮي‬ ‫ﺧﻳﺎل ۾ ﻣون ﮐﻲ ﻣﺎﻧﻲ ِ‬ ‫ﮐﻲ ڏاڍي ﺑﺎھﻪ وﭠﻲ وﻳﺋﻲ ۽ دل ﺋﻲ دل ۾ ﺳوﭼﻳو؛ ”ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﺗﺮس ﺗﻪ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺳﺎن ان ﺟﻲ‬ ‫ﻻء ﻳﺎد ڪﻧدو‪“.‬‬ ‫ﺑدﻟﻲ ۾ اھڙي ﺗﻪ ﺟٺ ﭤو ڪﺮﻳﺎن ﺟو ھﻣﻳﺷﻪ ِ‬ ‫ﻻء وري ﺑﺎغ ڏي رواﻧﺎ‬ ‫ﭔﻪ ھﻔﺗﺎ ﮐن ﮔذرڻ ﺑﻌد‪ ،‬ڪﺑﺎﻳﺎن ۽ ﺳﻧدس ﺳﮫﺮو ﭼوﻧﺋﺮا ﭼوﻧڊڻ ِ‬ ‫ﭤﻳﺎ‪ .‬ھن دﻓﻌﻲ ھﻧن ﭘﺎڻ ﺳﺎن ﺗﻣﺎم وڏﻳون ﮘوﭨﻳون ﮐﻧﻳون ھﻳون‪ .‬ﺑﺎغ ۾ ﭘﮫﭼﻲ ﭔﻧﮫﻲ ﭴﭨن ﭼوﻧﺋﺮا‬ ‫ﭼوﻧڊڻ ﺷﺮوع ڪﻳﺎ‪ .‬ﭤوري دﻳﺮ ﺑﻌد ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ﺳﮫﺮي ﺳﺎﮘﻲ رٿ ﺗﻲ ﻋﻣل ڪﻧدي ڪﺑﺎﻳﺎن‬ ‫ﮐﻲ ھڪل ڪﺋﻲ‪” :‬اﺑﺎ ڪم ۾ ﻟﮘو ﭘﻳو ھﺟﺟﺎن‪ .‬آﺋون ﭴﺎڻ ﺗﻪ ﭘﺎﭨﻲ ڍڪ ﭘﻲ آﻳس‪“.‬‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ڪﻧڌ ھﻳٺ ڪﺮي ﭼوﻧﺋﺮن ﭼوﻧڊڻ ۾ ﻣﺣو رھﻳو‪ .‬ﺳﮫﺮس ﺟﻳﺋن ﺋﻲ ﻣﺣﺳوس‬ ‫ڪﻳوﺗﻪ ڪﺑﺎﻳﺎن ھن طﺮف ﻧﻪ ﭘﻳو ڏﺳﻲ ﺗﻳﺋن ﺋﻲ ٽپ ڏﻳﺋﻲ ﮘوڻ اﻧدر ﮔﮫڙي وﻳو ۽ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ﭼوڌاري ﭼوﻧﺋﺮا ﭘﮐﻳڙي ﭘﺎڻ ﮐﻲ ان ۾ﻟڪﺎﺋﻲ ﮀڏﻳو‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﻟﮘﺎﺗﺎر اھڙو ﻧﻣوﻧو ڪﻧدو رھﻳو ﭴڻ‬ ‫ھن ﮐﻲ ڪﺎ ﺧﺑﺮ ﺋﻲ ﻧﻪ آھﻲ‪.‬‬ ‫ڪﻼڪ ﮐن ﭔﻳو ﺑﻪ ڪم ڪﻧدو رھﻳو ان ﺑﻌد ھٿ ﮀﻧڊي ُاﭤﻲ ﺑﻳﭠو ۽ ﺟﺗﻲ ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي‬ ‫ﭼوﻧڊو ﭘﺋﻲ ڪﻳو اﺗﻲ ﭼوﻧﺋﺮي ﺳﺎن ﭜﺮﻳل ﮘوڻ ڏﺳﻲ زور ﺳﺎن ﭼﻳو‪” :‬ﻣﺎرا! ﮘوڻ ﺗﻪ ﺳﭴﻲ ﭜﺮي‬ ‫ﻻء ڪﻳڏاﻧﮫن ھﻠﻳو وﻳو‪ .‬ﺑﮫﺮﺣﺎل ھﺎڻ وڌﻳڪ ﺗﺮﺳڻ اﺟﺎﻳو‬ ‫ﭘﻳﺋﻲ آھﻲ ﺧﺑﺮ ﻧﺎھﻲ ﭘوڙھو ﭘﺎﭨﻲ ﭘﻳﺋڻ ِ‬ ‫آھﻲ‪ .‬ﺳﻧدس ﭼوﻧﺋﺮا ﺑﻪ آﺋون ﭤو ﮐﭨﻲ ھﻼن‪ .‬ﭘﭠﻳﺎن ھو ﭘﺎﭨﮫﻲ ﭘﻳو اﻳﻧدو‪.‬‬ ‫ﭼﮜﻲء طﺮح ﭔڌي ﭔﻪ ٽﻲ دﻓﻌﺎ ﻣﭤﻲ ﺗﻲ ﮐﭨڻ‬ ‫رﺳﻲء ﺳﺎن‬ ‫ان ﺑﻌد ڪﺑﺎﻳﺎن ﮘوڻ ﺟو ﻣﻧﮫن‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺟو ﻣﮐﺮ ڪﻳو‪” :‬اڙي! ڏاڍي ﮘﺮي آھﻲ‪ .‬ھﮫڙي ﮀپ ﺟﮫڙي ﮘوٺ ﮐﻲ ﺑﺎزار ﺗﺎﺋﻳن ﻣﭤﻲ ﺗﻲ ﮐﭨﻲ‬ ‫ھﻠڻ ﻣون اڪﻳﻠﻲ ﺟﻲ وس ﺟﻲ ﺗﻪ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﻧﺎھﻲ‪ ،‬ھﺎ اﻟﺑت ھﻳﻧﺋن ﭤو ڪﺮﻳﺎن ﺗﻪ ان ﮐﻲ ﮀڪﻲ‬ ‫ﮀڪﻲ ﮘوٺ ﺗﺎﺋﻳن رﺳﺎﻳﺎن‪“.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪34‬‬

‫ان ﺑﻌد ڪﺑﺎﻳﺎن ﮘوڻ ﮐﻲ ﮀڪڻ ﻟﮘو ﺟﻳڪﺎ ھن ﺟﻲ ﭘﭠﻳﺎن ﭘﭤﺮن ۽ ﺑﻧڊن ﻣﭤﺎن‪ ،‬دڙن ۽‬ ‫ﮐڏن ﺗﺎن ﺳﺎدا ﮐﺎﺋﻳﻧدي آﺋﻲ‪ .‬واٽ ﺗﻲ ﮘوڻ ﻣﺎن اﻳﻧدڙ ﻋﺟﻳب آوازن ڏي ڪﺑﺎﻳﺎن ڪﺟﮫﻪ ﺑﻪ ڌﻳﺎن‬ ‫ﻧﻪ ڌرﻳو ۽ ﺳڌو اﭼﻲ ﺷﮫﺮ ﺟﻲ ﭜﺎﭴﻲ ﻣﺎرڪﻳٽ ۾ ﻧڪﺗو‪ .‬ﭜﺎﭴﻳن ﺟﻲ دڪﺎن وٽ ﺑﻳﮫﻲ ھن ﮘوڻ‬ ‫ﺟو ﻣﻧﮫن ﮐوﻟﻲ ﺟﮫڙو ﻟﻳٽﺎﻳو ﺗﻪ ﭼوﻧﺋﺮن ﺳﺎن ﮔڏ ﺳﻧدس ﺳﮫﺮو ﺑﻪ ﻧڪﺮي آﻳو‪ .‬ﺳﻧدس ﺳﭴو‬ ‫ﺟﺳم رھڙن ۽ ﺳﻧڌن ﺳﺎن ﭜﺮﺟﻲ وﻳو ھو‪.‬‬ ‫”ھﻳﻠو!ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﭘﻳﺎرا ﺳﮫﺮا!“ ڪﺑﺎﻳﺎن ﻣﻌﺻوﻣﻳت ﻣﺎن ﭘﮀﻳو‪” “.‬ﮘوڻ اﻧدر ﺗوھﺎن ﮀﺎ وﻳﭠﻲ‬ ‫ڪﻳو؟ ﻣون ﺳﻣﺟﮫﻳو ﺗﻪ ﺗوھﺎن ڪﭤﻲ ﭘﺎﭨﻲ ﭘﻳﺋڻ وﻳﺎ آھﻳو‪“.‬‬ ‫ﺟواب ڏﻳڻ ﺑدران ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟو ﺳﮫﺮو ٽپ ڏﻳﺋﻲ اﭤﻳو ۽ ﭘﺎﺳﻲ ۾ ﭘﻳل ﺑﺎﻧﭠو ﮐﭨﻲ ﮐﻳس ﻣﺎرڻ‬ ‫ﻻء ڊوڙﻳون ﭘﺮ ڪﺑﺎﻳﺎن ﮔوھﻲ ﮐﺎﺋﻲ ﮐﺎﻧﺋس ﮀڏاﻳووﻳو‪.‬‬ ‫ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪35‬‬

‫ﻻء دﻋوت‬ ‫ﺣﺎﺟﻲ ﺳﮘوري ِ‬ ‫ﮔﮫﭨﻲ وﻗت ﮐﺎن ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ ﺳﭨﭜو طﻌﺎم ﻧﺻﻳب ﻧﻪ ﭤﻳو ھو ۽ ﻟﮘﺎﺗﺎر ھﻔﺗن ﺟﺎ ھﻔﺗﺎ ﺳﻧدس‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ﭘﺳﺋﻲ ﺧﺷڪﻲ ﭜت‘ ۽ دال ﺗﻲ ﭤﻲ رھﻳو ھو‪ .‬ھن ڪﻧﮫن رﻳت ﭼﮜو ﮐﺎﺋڻ ﭼﺎھﻳو‬ ‫ﮔذر ’‬ ‫َ‬ ‫ﭘﻼء ڪﻳﺋن ﺣﺎﺻل ﭤﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﭤو”“ ھن ﺳوﭼﻳو‪.‬‬ ‫ﭤﻲ‪” .‬ﭘﺮ ﭔوڙ ُ‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ اھﺎ ﺧﺑﺮ ھﺋﻲ ﺗﻪ ﺳﻧدس ﺳﮫﺮو ﺣﺎﺟﻳن ﻣﺎن ﻣﺗﺎﺛﺮ آھﻲ ۽ ﺟڏھن ﺑﻪ ڪو‬ ‫ﻻء ﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺟﮫڙي ﺗﮫڙي ﻧﭤو‬ ‫ﺣﺎﺟﻲ ﮔس ﭘﻧڌ ﻣﻠﻳس ﭤو ﺗﻪ ان ﮐﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎراﺋڻ ﺑﻧﺎ ﮀڏي ﻧﭤو‪ .‬ان ِ‬ ‫ﭜﺎﭴﻲء ﮐﺎن ﻋﻼوه ﻣﮀﻲ‪ ،‬ڪڪڙ ۽ رﻳڍو ﻳﺎ ﭔﺎڪﺮو ﮔوﺷت ﭘڻ ﭘﭼﺮاﺋﻲ ﭤو‪.‬‬ ‫ڪﺮاﺋﻲ ﭘﺮ ﭜت ۽‬ ‫َ‬ ‫اﻧﮫن طﻌﺎﻣن ﺟو ﺳوﭼﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟو وات ﭘﺎﭨﻲ ﭤﻳڻ ﻟﮘو‪ .‬ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي ﮐﻲ اﭸﺎ ﺣﺞ ﻧﺻﻳب ﻧﻪ‬ ‫ﭤﻳو ھو ﭘﺮ ﭜﻠﻲ ﭘﺎڪ ﮐﺎن ﺟﻳڪو ﺑﻪ آﻳو ﭤﻲ ﺗﻪ ان ﮐﺎن اﺗﻲ ﺟون ﺧﺑﺮون ﭼﺎرون ﭘﮀﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ دل‬ ‫ﺧوش ﭤﻲ ڪﺋﻲ‪.‬‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ اھﺎ رٿ واھﻪ ﺟﻲ وﭨﻲ ﺗﻪ ﺣﺎﺟﻳن وارا ڪﭘڙا ﭘﺎﺋﻲ ﺣﺎﺟﻲ ﭤﻲ ﺳﮫﺮي اﮘﻳﺎن‬ ‫اﭼﺟﻲ ۽ ﺳﮫﺮو ﮐﻳس ﺳﭼو ﺣﺎﺟﻲ ﺳﻣﺟﮫﻲ ﺿﺮور دﻋوت ڪﻧدو‪ .‬اھو ﺳوﭼﻲ ھن آر ﺟﻲ اﮀﻲ‬ ‫ٽوﭘﻲ ۽ اﮀو ڪوٽ ھٿ ڪﻳو ﺟﻳڪﻲ اڪﺛﺮ ﺣﺎﺟﻲ ﭘﺎﺋﻲ اﻳﻧدا ھﺋﺎ‪ .‬ھﻳﭠﺎن ھڪ ﺻﺎف ﺳﭤﺮو‬ ‫ﭘوء‬ ‫ﺳﺎروﻧگ )ﮔوڏ( ﭔڌي ‪ .‬ﮘﭼ َ‬ ‫ﻲء ۾ ڊﮔﮫﻲ ﺗﺳﺑﻳﺢ ۽ ﭘﻳﺮن ۾ ﺗﺎزا ﭘﺎﻟش ﭤﻳل ﭼڪﻣﻧدڙ ﺑوٽ ﭘﺎﺗﺎ ۽ ِ‬ ‫ﭔڪﺮيء ﺟﺎ‬ ‫اﮐﻳن ھڪ ﭘﺮاﭨﻲ ﻓﺋﺷن ﺟﻲ ھڪ ﻋﻳﻧڪ ﭼﺎڙھﻲ‪ .‬ﭼﭘن ﻣﭤﺎن ﮐوﻧﺋﺮ ھﭨﻲ ھن‬ ‫َ‬ ‫ڪﺟﮫﻪ ڪﺎرا وار ان ﺗﻲ ﭼﻧﺑڙﻳﺎ ﺗﻪ ﺑﻠڪل ﻣﮀون ﭠﮫﻲ ﭘﻳس‪.‬‬ ‫ﻻء ھڪ ھوٽل ۾‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ ﺧﺑﺮ ھﺋﻲ ﺗﻪ ﺳﻧدس ﺳﮫﺮو روز ان وﻗت ڪﺎﻓﻲ ﭘﻳﺋڻ ِ‬ ‫ﺣﺎﺟﻲء ﺟوروپ ڌاري ان ھوٽل ۾ ﭘﮫﺗو‪ .‬اﻧدر ﮔﮫڙي ڏﭠﺎﺋﻳن ﺗﻪ ﺳﻧدس‬ ‫اﭼﻲ ﭤو‪ .‬ﺳو ڪﺑﺎﻳﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﺳﮫﺮو ھڪ ٽﻳﺑل وٽ اڪﻳﻠﻲ ﺳﺮ ڪﺎﻓﻲ ﭘﻲ رھﻳو آھﻲ‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﺑﻪ ﺳﺎﮘﻲ ٽﻳﺑل ﺗﻲ وﭸﻲ وﻳﭠو‪.‬‬ ‫وﻳﮫڻ وﻗت ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي ڪﻧڌ ﻣﭤﻲ ﮐﭨﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن ڏي ﻧﮫﺎرﻳو‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﻣوٽ ۾ ﻣﺮڪﻳو ۽‬ ‫ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳو ﺗﻪ ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي ﮐﻳس ﺑﻧﮫﻪ ﻧﻪ ﺳﭸﺎﺗو‪.‬‬ ‫”اﺳﻼم ﻋﻠﻳڪم ورﺣﻣﺔ ﷲ وﺑﺮڪﺎﺗﺔ“ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﮫﻳﭨﻲ آواز ۾ ﺳﻼم ڪﻳو‪.‬‬ ‫”وﻋﻠﻳڪم ﺳﻼم ورﺣﻣﺔ ﷲ وﺑﺮڪﺎﺗﺔ“ ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي ﻋﺰت ﺳﺎن ﺟواب ڏﻧو‪.‬‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ان ﺑﻌد ھٿ ﺟﻲ اﺷﺎري ﺳﺎن ﺑﺋﺮي ﮐﻲ ﺳڏ ڪﻳو‪ .‬ﭘﺮ ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي ﻳڪدم‬ ‫ڪﺎﻓﻲء ﺟو ڪوپ‬ ‫ﮐﺎﺋﻧس ﭘﮀﻳو‪” :‬ﺳﺎﺋﻳن ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﺗوھﺎن ﮀﺎ ﭘﻳﺋڻ ﭘﺳﻧد ڪﻧداﺋو‪ .‬ﮀﺎ ﻣون طﺮﻓﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﭘﻳﺋڻ ﻗﺑول ڪﻧداﺋو؟“‬ ‫”اﮐﻳن ﺗﻲ‪ .‬ﺗوھﺎن ﺟﻲ ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ‪“.‬‬ ‫ﻻء ﭼﻳو‪ .‬ﺟڏھن اھﺎ آﺋﻲ ﺗﻪ‬ ‫ﻻء ڪﺎﻓﻲ آﭨڻ ِ‬ ‫ان ﺑﻌد ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي ﺑﺋﺮي ﮐﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪36‬‬

‫ڪﺑﺎﻳﺎن ُڍڪ ﭜﺮي ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﮫﺮي ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﺳﺎﺋﻳن ﺗوھﺎن ﺟﺎ ﻟک ﻻﺋق‪ .‬وڏي ﻣﺳﺎﻓﺮي ڪﺮي‬ ‫ھﻲء ڪﺎﻓﻲ ﭘﻳﺋڻ ﺳﺎن ﺿﺮور ﻓﺮﺣت اﭼﻲ وﻳﻧدم‪.‬‬ ‫ﺻﺑﺢ ﮐﺎن آﺋون ھﻠﻲ ھﻠﻲ ﭤڪﺟﻲ ﭘﻳو آھﻳﺎن‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ﺷﺎم ﺟو وري ﻣون ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟو ﺳﻔﺮ ﺟﺎري رﮐﭨو آھﻲ‪“.‬‬ ‫”ﺣﺎﺟﻲ ﺻﺎﺣب اھﺎ ڪﺎ وڏي ﮘﺎﻟﮫﻪ ﻧﺎھﻲ‪ .‬آﺋون ﺗﻪ ھﺮ وﻗت ﺗوھﺎن ﺟﮫڙن ﻧﻳڪ ﻣﺎﭨﮫن‬ ‫ﺟﻲ ﺧدﻣت ﺟو اﻧﺗظﺎر ڪﻧدو رھﺎن ﭤو‪ .‬آﺋون ﭘﺎڻ ﺗﻪ اﭸﺎ ﺣﺞ ڪﺮي ﻧﻪ ﺳﮔﮫﻳو آھﻳﺎن‪ .‬ﭤﻲ ﺳﮔﮫﻲ‬ ‫ﭤو ﺗوھﺎن ﺟﮫڙن ﺟﻲ دﻋﺎﺋن رﺳڻ ﺳﺎن ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﻣون ﮐﻲ ﺑﻪ اﺗﺎن ﺟو ﺳڏ اﭼﻲ وﭸﻲ‪“.‬‬ ‫اﻧﺷﺎء ﷲ‪ “.‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”ﺿﺮور ﺿﺮور‪،‬‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي ﭼﻳو‪” :‬ﺣﺎﺟﻲ ﺻﺎﺣب ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﺷﺎم ﺟو وري ڊﮔﮫﻲ ﺳﻔﺮ ﺗﻲ‬ ‫ِ‬ ‫ﻧڪﺮﭨو آھﻲ ھﻳﻧﺋﺮ ﭤڪل ﺑﻪ آھﻳو‪ .‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ ﮀو ﻧﭤﺎ ھﻠﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﮐﺎﺋو ۽ آرام ڪﺮﻳو‪“.‬‬ ‫ﻻء ﻣﺎٺ ڪﺋﻲ ﭴڻ ﺳوﭼﻲ رھﻳو ھﺟﻲ ﺗﻪ آﻳﺎ ھن ﮐﻲ ﺗﺮﺳڻ ﺑﻪ ﮐﭘﻲ‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ﭤوري دﻳﺮ ِ‬ ‫ﻳﺎ ﻧﻪ‪ “.‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺧﻳﺎل‪ .............‬۾ ‪“........‬‬ ‫ﭘوء ﮐﭨﻲ ﺳﻔﺮ ﺗﻲ ﻧڪﺮﺟو‪“.‬‬ ‫ﻻء ﻓﺮﺣت ڪﺮي ِ‬ ‫”ﺳﺎﺋﻳن ﻣڙﻳﺋﻲ ﺧﻳﺮ آھﻲ‪ .‬ﭤوري دﻳﺮ ِ‬ ‫”ﭼﮜو ﭜﻼ‪ .‬ﺗوھﺎن زور ﭤﺎ ڪﺮﻳو ﺗﻪ ﻣوﻧﮐﻲ ﻗﺑول آھﻲ‪ .‬ﺗوھﺎن ﺟﻲ ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ‪“.‬‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟو ﺳﮫﺮو ڏاڍو ﺧوش ﭤﻳو ۽ ﺣﺎﺟﻲ )ﻳﻌﻧﻲ ڪﺑﺎﻳﺎ( ﮐﻲ وﭠﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ آﻳو‪.‬‬ ‫ﭘوء وﻳﻧدو‪ .‬ﺳو‬ ‫ﮔﮫﺮ ﭘﮫﭼﻲ زال ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﻣون ﺳﺎن ﮔڏ ﻣﮫﻣﺎن ﺑﻪ آھﻲ ۽ ﻣﻧﺟﮫﻧد ھﺗﻲ ڪﺮي ِ‬ ‫وارو ڪﺮ‪ .‬ھڪ ﭔﻪ ڪڪڙﻳون ڪﮫﺎﺋﻲ وٺ ۽ ﭜت ﭜﺎﭴﻳون ۽ ﭔﻳون ﺷﻳون ﺗﻳﺎر ڪﺮي وٺ‪.‬‬ ‫ﻻء ﮐﻧڊ ﺑﻪ وﻻﻳﺗﻲ وﭠﻲ اچ‪“.‬‬ ‫ڪﺎﻓﻲ ِ‬ ‫ﭘﻼء ﮐﺎڌي ھن ﮐﻲ ڏﻳﻧﮫن ﭤﻲ‬ ‫ﺑﮫﺮﺣﺎل ڪﺑﺎﻳﺎن ﭘﻳٽ ﭜﺮي ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎڌي‪ .‬اھڙو ﻣﺰﻳدار ﭔوڙ ُ‬ ‫ڪﺎﻓﻲء ﺟﺎ ﺑﻪ ﭼٽ ڪﻳﺎ‪ .‬ﭘﺮ ﺑدﻗﺳﻣﺗﻲ ﺳﺎن‬ ‫ﻣﺎﻧﻲء ﺑﻌد ھن ﻳڪﺎ ٽﻲ ﭼﺎر ڪوپ‬ ‫وﻳﺎ ھﺋﺎ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﭔڪﺮيء ﺟﺎ وار‬ ‫ڪﺎﻓﻲء ﺟﻲ ﮔﺮﻣﺎﺋش ۽ ﭔﺎڦ ھن ﺟﻲ ﻣﮀن ﺟﻲ ﮐوﻧﺋﺮ ﮐﻲ وٽڙاﺋﻲ رﮐﻳو ۽‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺟﺎء ﺗﺎن رڙھﻲ اﭼﻲ ھﻳﭠﻳن ﭼپ‬ ‫ﺟﻳڪﻲ ھن ﻣﮀن ﺧﺎطﺮ اﺳﺗﻌﻣﺎل ڪﻳﺎ ھﺋﺎ ﺳﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ اﺻل ِ‬ ‫ﻟﻘﺎء ڏﺳﻲ ﺳﻣﺟﮫﻲ ورﺗو ﺗﻪ ھﻲ‬ ‫وٽ ﭘﻳﺎ‪ .‬ﺳﻧدس ﺳﮫﺮو ﺟﻳڪو ﭜﺮ ۾ ﺋﻲ وﻳﭠو ھو ﺗﻧﮫن‬ ‫َ‬ ‫ھﻲء ُ‬ ‫ﺣﺎﺟﻲ ڪو ﭔﻳو ﻧﻪ ﭘﺮ ﺳﻧدس ﺋﻲ ﻧﺎﭠﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن آھﻲ‪ .‬ﭼڙ ﺗﻪ ڏاڍي وﻳس‪ .‬ھﻳڪﺮ دل ۾ آﻳس ﺗﻪ َﭜت‬ ‫ﺟو ﭜﺮﻳل ﭘﻳﺎﻟو ﻣﻧﮫن ۾ وھﺎﺋﻲ ڪڍﻳس ﭘﺮ ﺑﮫﺗﺮي ان ۾ ﺳﻣﺟﮫﻲ ﻣﺎٺ ﭤﻲ وﻳو ﺗﻪ ان ﺟو ﭘﻼﻧد ﭔﺋﻲ‬ ‫ﻻء رﮐﺟﻲ‪ .‬ﺳو ھن ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ اھوڏﻳک ﻧﻪ ڏﻧو ﺗﻪ ھن ﺳﭸﺎﭨﻲ ورﺗو آھﻲ‪ .‬ان‬ ‫ڪﻧﮫن ڏﻳﻧﮫن ِ‬ ‫ﻻء وڏي ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ‪.‬‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ﺳﮔﮫوﺋﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن ھٿ ﮀﻧڊي اﭤﻲ ﮐڙو ﭤﻳو‪” .‬ﻣﺎﻧﻲ‬ ‫َ‬ ‫ٽڪﻲء ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﺳﺎﺋﻳن‪ “،‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﭼﻳو‪” ،‬ﺷل ﺳدا ﺳﮐﻲ رھو‪“.‬‬ ‫ﭤﻳﺎﻧو ﺗﻪ ﭘﻳﺎ ﻣﻧﮫن‬ ‫”ﺗوھﺎن ﺑﻪ ﺳدا ﺳﻼﻣت رھو‪ .‬ھﻳڏاﻧﮫن ڪڏھن وري اﭼڻ‬ ‫َ‬ ‫ﺧوﺷﻲء ﺟو اظﮫﺎر ڪﻳو‪.‬‬ ‫ڏﻳﮐﺎرﺟو‪ “.‬ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڪﺎوڙ ﮐﻲ اﻧدر ﺋﻲ دﭔﺎﺋﻲ ﭔﺎھﺮان‬ ‫َ‬ ‫ﻧﺎﭠﻲء ﮐﻲ ڏﻧﻲ ﻧﻪ ورﺗﻲ وﻳﮫﻲ ھﻳڏي‬ ‫ﮐﻳس ﺧﺎرون ﺗﻪ ڏاڍﻳون ﭘﺋﻲ آﻳون ﺗﻪ ھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻧڪﻣﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﺳٽل ﺳٽڻ‬ ‫ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎراﺋﻲ ۽ ھﺎڻ ڪﻧﮫن رﻳت ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻧﺎﭠﻲء ﻣﺎن ﭘڻ اﻳڏي وڏي دﻋوت ڪڍڻ ِ‬ ‫ﻟﮘو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪37‬‬

‫ان ﮘﺎﻟﮫﻪ ﮐﻲ ﻣﮫﻳﻧو ﭔﻪ ﭤﻲ وﻳو ﭘﺮ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ﺳﮫﺮي ان ﺑﺎﺑت ﮔﮫﺮ ۾ ڪوﺑﻪ ذڪﺮ ﻧﻪ‬ ‫ﭼورﻳو‪ .‬ھڪ ڏﻳﻧﮫن ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻳﺋن ﮔﮫﺮ ۾ ﻟﻳٽﻳو ﭘﻳو ھو ﺗﻪ درﺗﻲ ڪﻧﮫن اﭼﻲ ﺗﺎڙي ھﻧﺋﻳن‪ .‬اﭤﻲ‬ ‫در ﮐوﻟﻳﺎﺋﻳن ﺗﻪ ﺳﺎﻣﮫون ھڪ ﺣﺎﺟﻲ ﻧظﺮ آﻳس‪” “.‬ﺳﺎﺋﻳن اﺳﻼم ﻋﻠﻳڪم‪ “.‬ﺣﺎﺟﻲ ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”وﻋﻠﻳڪم ﺳﻼم‪ ،‬ﺳﺎﺋﻳن‪ “.‬ڪﺑﺎﻳﺎن وراﭨﻳو‪.‬‬ ‫ﻧواريء ﻧﺎﻟﻲ ھڪ ھﻣﺮاھﻪ ﮐﻲ ﮘوﻟﻲ رھﻳو آھﻳﺎن ﻣون ﺳﻣﺟﮫﻳو ﺗﻪ ھو ھن‬ ‫آﺋون آﮔوس‬ ‫َ‬ ‫ﮘوٺ ۾ رھﻲ ﭤو ﭘﺮ اﻓﺳوس ﺟو ھﺗﻲ ﻧظﺮ ﻧﻪ آﻳو‪“.‬‬ ‫”ﻣون ﮐﻲ ﭘڻ اھڙي ﻧﺎﻟﻲ وارو ڪو ھﻣﺮاھﻪ ﻧﭤو ﺳﺟﮫﻲ‪ “.‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟواب ڏﻧو‪.‬‬ ‫ﺣﺎﺟﻲء ﭼﻳو‪” ،‬ﺳﻧدس ﮘوﻻ ۾ ﺳﭴﻲ ﺷﮫﺮ ۾ ﭰﺮڻ ڪﺮي ﭤڪﺟﻲ ﭘﻳو آھﻳﺎن‪“.‬‬ ‫”ﭜﺎﺋو!“‬ ‫َ‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن اﻳﺗﺮي ۾ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳو ﺗﻪ ﺣﺎﺟﻲ ﺣﻘﻳﻘت ۾ ﺳﻧدس ﺳﮫﺮوﺋﻲ آھﻲ ﭘﺮ ھن ﻧﻣوﻧو‬ ‫اھو ڪﻳو ﭴڻ ھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﮫﺮي ﮐﻲ ﻧﻪ ﺳﭸﺎﺗو آھﻲ‪.‬‬ ‫ﻻء آرام ڪﻳو‪“.‬‬ ‫”ﺣﺎﺟﻲ ﺻﺎﺣب! ﭜﻼ اﻧدر اﭼﻲ ڪﺟﮫﻪ دﻳﺮ ِ‬ ‫”ھﺎﺋو ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ‪ .‬ﻣون ﮐﻲ ﭤوري دﻳﺮ آرام ڪﺮڻ ﺟﻲ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨﻲ ﺿﺮورت آھﻲ‪“.‬‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟو ﺳﮫﺮو اھو ﭼﺋﻲ اﻧدر آﻳو ۽ ﮐٽ ﺗﻲ ﭘﭤل ﻣﺎري وﻳﭠو‪.‬‬ ‫”ﺗوھﺎن ﺟﻲ ﻣﻧﮫن ﻣﺎن ﺋﻲ ﻟﮘﻲ ﭤو ﺗﻪ ﺗوھﺎن ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﭤڪل آھﻳو ۽ ﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺷﺎﻳد ﻧﻪ‬ ‫ﻻء ڪﺎ ﻣﺎﻧﻲ ﭠﺎھﻲ وﭠﻲ‪“.‬‬ ‫ﮐﺎڌي َ‬ ‫اﭤو‪ .‬ﺗوھﺎن وﻳﮫو ﺗﻪ آﺋون ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زال ﮐﻲ ﭼﺋﻲ ﭤو اﭼﺎن ﺗوھﺎن ِ‬ ‫”وڏي ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ‪ .‬واﻗﻌﻲ ﻣوﻧﮐﻲ ڏاڍي ﺑک آھﻲ‪“.‬‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ﭘﺎﺳﻲ وارو در ٽﭘﻲ ﭘﭠﻳﺎن آﻳو ﺟﺗﻲ ﺳﻧدس زال ڪڪڙﻳن ﮐﻲ ان ڏﻳﺋﻲ رھﻲ‬ ‫ھﺋﻲ‪ .‬ھن ﭴﺎﭨﻲ واﭨﻲ زال ﺳﺎن وڏي واڪﻲ ﮘﺎﻟﮫﺎﻳو ﺟﻳﺋن ﺳﻧدس ﺳﮫﺮو ﺑﻪ ﭔڌي ﺳﮔﮫﻲ‪” :‬ﻋﺟﻳم!‬ ‫ﭘﺎڻ وٽ ھڪ ﻣﻌﺰز ﻣﮫﻣﺎن آﻳو آھﻲ‪“.‬‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن اھو ڪﻳﺮ آھﻲ؟“ ﺳﻧدس زال ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫ﻻء ﻋﺎﻟﻳﺷﺎن‬ ‫”ڪو ﺣﺎﺟﻲ آھﻲ‪ .‬ﭜﻠﻳن ﺟﺎﻳن ﺟﻲ زﻳﺎرت ڪﺮي ﻣوٽﻳو آھﻲ‪ .‬ﭘﺎڻ ﮐﻲ ھن ِ‬ ‫ﭘوء‬ ‫ﻣﺎﻧﻲ ﺗﻳﺎر ڪﺮڻ ﮐﭘﻲ‪ .‬ھو ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﺑﮐﺎﻳل آھﻲ‪ .‬ھڪدم ﭼﺎﻧور ۽ ﭜﺎﭴﻲ ﭼﻠﮫﻪ ﺗﻲ ﭼﺎڙھﻲ ِ‬ ‫وﭸﻲ ڪو وڏي ﭔﺎﻧگ وارو ﻣﺗﺎرو ڪڪڙ ڪﮫﺎﺋﻲ اچ‪“.‬‬ ‫”ﭘﺮ‪ -‬ﭘﺮ‪ ،‬ڪﺎﺑﻳﺎن‪ ،‬ﭘﺎڻ وٽ‪ “.....‬ﺳﻧدس زال ڪﺟﮫﻪ ﭼوڻ ﭼﺎھﻳو ﭤﻲ ﭘﺮ ان ﮐﺎن اڳ‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن رڙي ڪﺮي ﭼﻳس‪:.‬‬ ‫ﻻء ڪڪڙ رڌڻ ﺻﺣﻳﺢ ﻧﻪ ﭤﻳﻧدو‪ .‬ﭘﺎڻ ﮐﻲ ڪﺎ‬ ‫”ﻧﻪ ﻧﻪ‪ .‬ڪڪڙ ﻧﻪ‪ .‬ھﮫڙي ﭜﻼري ﺣﺎﺟﻲ ِ‬ ‫ﭔڪﺮي ﻳﺎ رڍ ﺣﻼل ڪﺮڻ ﮐﭘﻲ‪ .‬ھﻳﺋن ڪﺮ ﺟو ڪﺎ ﭤﻠﮫﻲ ﺳﮔﮫﺎري رڍ ﮐﭨﻲ وﭸﻲ ڪﺎﺳﺎﺋﻲ ﮐﺎن‬ ‫ڪﮫﺎﺋﻲ اچ‪“.‬‬ ‫”ﭘﺮ ڪﺑﺎﻳﺎن‪ ،‬ﺗوﮐﻲ ﺗﻪ ﺧﺑﺮ آھﻲ ﺗﻪ ﭘﺎڻ وٽ ڪﺎﺑﻪ ﭤﻠﮫﻲ ﻣﺗﺎري رڍ ﻧﺎھﻲ‪ “.‬ﻋﺟﻳم ﭼﻳو‪“.‬‬ ‫ﭘﻲء وٽ ﺗﻪ آھﻲ ﺳﻧدس ﮔﮫﺮ ﺟﻲ ﭘوﻳﺎن‬ ‫”ھﺎ‪ .‬اھﺎ ﺗﻪ ﻣوﻧﮐﻲ ﺑﻪ ﺧﺑﺮ آھﻲ‪ .‬ﭘﺮ ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﻲء ﺑﻠڪل رﻧﺞ ﻧﻪ ﭤﻳﻧدو‪ .‬ﭘﺎڻ‬ ‫ھڪ ﮔﮫﻳٽو ﭔڌو ﭘﻳو اﭤﺋﻲ‪ .‬ان ﮐﻲ ﮀوڙي ڪﮫﺎﺋﻲ اچ‪ .‬ﺗﻧﮫﻧﺟو‬ ‫ُ‬ ‫ﺣﺎﺟﻲء ﺟﻲ ﻣﺰﻣﺎﻧﻲ ڪﺋﻲ‪ .‬ھو ﭘﺎڻ ﺑﻪ ﺗﻪ ﭼوﻧدو رھﻧدو آھﻲ ﺗﻪ ﺣﺎﺟﻳن ﮐﻲ‬ ‫ﺧوش ﭤﻳﻧدو ﺗﻪ ﭘﺎڻ‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪38‬‬

‫ﺣﺎﺟﻲء ﮐﻲ ﻋﺎﻟﻳﺷﺎن‬ ‫ﺳﭠﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎراﺋڻ ﺛواب ﺟو ڪم آھﻲ‪ .‬ﻣﮫﻳﻧو ڏﻳڍ اڳ ﺑﻪ ھن ھڪ اڻ ﭴﺎڻ‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎنء‪“.‬‬ ‫ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎراﺋﻲ ھﺋﻲ‪ .‬ﭼﮜو ھﺎڻ ﮔﮫﭨﻲ دﻳﺮ ﻧﻪ ڪﺮ‪ .‬ﺟﻠدي اﺋﻳن وﭸﻲ ڪﺮ ﺟﻳﺋن ﭔڌاﻳو‬ ‫ِ‬ ‫ھوڏاﻧﮫن ﺟڏھن ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ﺳﮫﺮي اھو ﭔڌو ﺗﻪ ﺳﻧدس ﺋﻲ ﻧﻘﺻﺎن ﭤو ﭤﺋﻲ ﺗﻪ اﭼﻲ‬ ‫ﭘﺮﻳﺷﺎن ﭤﻳو‪ .‬ھن ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭤﻠﮫﻲ ﻣﺗﺎري ﮔﮫﻳٽﻲ ﺟو ﻓڪﺮ ﭤﻳو ﺗﻪ ﻣﺎﮘﮫﻳن ﭤو ڪﺳﻲ‪ .‬ﺳو ﻣﺎٺ‬ ‫ڪﺮي وﻳﮫڻ ﺑدران ٽپ ڏﻳﺋﻲ اﭤﻳو ۽ ﺳڌو رڌﭨﻲ ڏي ﭜﮘو‪ ،‬ﺟﺗﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن ۽ ﺳﻧدس زال ﺑﻳﭠﻲ‬ ‫ﻻء ﻣﺎﻧﻲ ﻧﻪ ڪﺟو‪ .‬ﻣون‬ ‫ھﺋﻲ‪” .‬ﺳﺎﺋﻳن ﻣون ﭼﻳو ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺗﻪ ﭔڌﺟو‪ .‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﻣون ِ‬ ‫ﻻء ﻣوﻧﮐﻲ ھﻳﻧﺋﺮ ﺟو ھﻳﻧﺋﺮ ﭜﺮ واري ﮘوٺ‬ ‫ﮐﻲ ھﻳﻧﺋﺮ ھﻳﻧﺋﺮ ھڪ ﺿﺮوري ڪم ﻳﺎد آﻳو آھﻲ‪ .‬ان ِ‬ ‫۾ ﭘﮫﭼﭨو آھﻲ‪ .‬ان ڪﺮي آﺋون ﺗﻪ ھﻼن ﭘﻳو‪ ،‬ﺧدا ﺣﺎﻓظ‪“.‬‬ ‫اھو ﭼﺋﻲ ھو اﺋﻳن وﭠﻲ ﭜﮘو ﺟو ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ ﺟواب ڏﻳڻ ﺟو ﺑﻪ ﻣوﻗﻌو ﻧﻪ ﻣﻠﻳو‪.‬‬ ‫ﻋﺟﻳم واﺋڙن واﻧﮔﺮ ڪﺑﺎﻳﺎن ڏي ﻧﮫﺎرﻳﻧدي ﭼﻳو‪” :‬ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﮫﻣﺎن ﺣﺎﺟﻲ ﺻﺎﺣب ﮐﻲ ﭤﻳو‬ ‫ﮀﺎ ﺟو وﭠﻲ ﭜﮘو؟“‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ﻣﺮڪﻧدي وراﭨﻳو‪ :‬ﻣون ﮐﻲ ﭘﺎڻ ﺧﺑﺮ ﻧﺎھﻲ‪“.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪39‬‬

‫ﮔﮫوڙي ﺗﻲ ﮔﮫٽ ﺑﺎر‬ ‫ﭔﻧﻲء ﺗﻲ ﻣوڪﻠﻳو‪ .‬ﭤوري دﻳﺮ‬ ‫ﻻء‬ ‫َ‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي ﮔﺎھﻪ ڪﺮڻ ِ‬ ‫ﺑﻌد ﺟڏھن ﭔﻪ وڏﻳون ﭜﺮﻳون ﮔﺎھﻪ ﺟون ﭤﻲ وﻳون ﺗﻪ ھو ﮔﮫﺮ ڏي ﻣوٽڻ ﺟﻲ ﺗﻳﺎري ڪﺮڻ ﻟﮘو‪.‬‬ ‫ﮔﺎھﻪ ﺟون ﭜﺮﻳون ﭼﮜﻳون ﮘﺮﻳون ھﻳون ۽ ھن ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﮫﺮي ﺟﻲ ﮔﮫﺮ ﺗﺎﺋﻳن اﻧﮫن ﭜﺮﻳن ﺳﺎن‬ ‫ڪﺎواٽﻲء‬ ‫ﮔڏ ﭘﻧڌ ﻣوٽﭨو ھو‪ .‬ﺑﮫﺮﺣﺎل ھڪ ڊﮔﮫﻲ ڪﺎﭠﻲ ﮐﭨﻲ ھڪ ھڪ ﭜﺮي ڪﻧڊ ﮐﺎن ﭔڌي‬ ‫َ‬ ‫واﻧﮔﺮڪﺎﭠﻲء ﺟو وچ ڪﻠﮫﻲ ﺗﻲ رﮐﻲ ھﻠڻ ﻟﮘو‪ .‬ﮔﺎھﻪ ﺟﻲ ﮔﮫﭨﻲ وزن ڪﺮي ڪﺎﭠﻲ ھن ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪﻠﮫﻲ ﺗﻲ وڍ وﺟﮫﻲ رھﻲ ھﺋﻲ ۽ ﮐﻳس رﮐﻲ رﮐﻲ ﺳﺎھﻲ ﭘٽﭨﻲ ﭤﻲ ﭘﻳﺋﻲ‪.‬‬ ‫ڪﺟﮫﻪ دﻳﺮ ھﻠڻ ﺑﻌد اوﭼﺗو ھن ﮐﻲ ﭘﺮي ﮐﺎن ھڪ ﮔﮫوڙو ﻧظﺮ آﻳو‪ .‬اھو ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي‬ ‫ﺟو ﮔﮫوڙو ھو ﺟﻳڪو ھﺗﺎن ُھﺗﺎن ﭼﺮﻧدو واﭘس ﮔﮫﺮ ڏي وﭸﻲ رھﻳو ھو‪ .‬ﺳﻧدس ﮘﭼﻲ ۾ ﻟﻐﺎم ﺑﻪ‬ ‫ﭘﻳل ھو‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﮔﺎھﻪ ﺟون ﭜﺮﻳون رﮐﻲ ﮔﮫوڙي ڏي وﻳو ۽ ﻟﻐﺎم ﮐﺎن ﮀڪﻲ ﮔﺎھﻪ وٽ وﭠﻲ آﻳس‪.‬‬ ‫ﭘوء ﮔﺎھﻪ ﺟون ﭔﺋﻲ ﭜﺮﻳون ﻣﭤﺎﺋﻧس رﮐﻳﺎﺋﻳن ۽ﭘﺎڻ ﮔﮫوڙي ﭘﭠﻳﺎن آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ھﻠڻ ﻟﮘو‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫ﮔﮫﺮﭘﮫﭼڻ ﮐﺎن اڳ رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ھڪ ٽڪﺮي آﺋﻲ ﭤﻲ‪ .‬اھﺎ ﭼﮜﻲ ﺧﺎﺻﻲ اﺗﺎھﻳن ھﺋﻲ ۽ ڪﺑﺎﻳﺎن‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟو ﭘﺎڻ ۾ ﻣﭤﻲ ﭼڙھڻ ﺟو َ ُ‬ ‫ﭘﭠﻲء‬ ‫ﺳت ﻧﻪ ﭘﺋﻲ ﺳﺎرﻳو‪ .‬ﺳو ﮔﮫوڙي ﮐﻲ ﺑﻳﮫﺎري ﭘﺎڻ ﺑﻪ ان ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺗﻲ ﮔﺎھﻪ ﺟﻲ ﭘوﻳﺎن ﭤﻲ وﻳﭠو‪.‬‬ ‫ٽڪﺮيء ﺗﻲ ﭼڙھڻ ﻟﮘو‪ .‬ﭤورو ﻣﭤﻲ ﭼڙھڻ ﺑﻌد ﮔﮫوڙي ﺟﻲ‬ ‫ﮔﮫوڙو آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ‬ ‫َ‬ ‫رﻓﺗﺎر اﭸﺎ ﺑﻪ ﮔﮫٽﺟڻ ﻟﮘﻲ‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ ﺧﻳﺎل آﻳو‪” :‬ﮔﮫوڙو ﺷﺎﻳد ﭤڪﺟﻲ ﭘﻳو آھﻲ‪ .‬اھو ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ﺳﮫﺮي ﺟو ﮔﮫوڙو آھﻲ ۽ ﺟﻲ ھو ﭤڪل ﭤڪل ﮔﮫﺮ ﭘﮫﭼﻧدو ﺗﻪ ﺳﮫﺮو ﻣون ﺗﻲ ڪﺎوڙﻳو‪ .‬ﭤﻲ‬ ‫ﺳﮔﮫﻲ ﭤو ھن ﮐﻲ ھن وﻗت ﮔﮫوڙي ﺗﻲ ﭼڙھﻲ ڪﻳڏاﻧﮫن وﭸﭨو ھﺟﻲ ۽ ﻏﺮﻳب ﮔﮫوڙي ﺗﻲ‬ ‫ﮐﺎﻧﺳواء ﻣﻧﮫﻧﺟو ﭘڻ‪“.‬‬ ‫واﻗﻌﻲ ﮔﮫﭨو ﺑﺎر آھﻲ‪ -‬ﮔﺎھﻪ ﺟﻲ ﭔن ﭜﺮﻳن‬ ‫ِ‬ ‫ڪﺟﮫﻪ دﻳﺮ ﺳوﭼڻ ﺑﻌد ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ دﻣﺎغ ۾ ھڪ رٿ آﺋﻲ ﺳو ﭔﺋﻲ ﮔﺎھﻪ ﺟون ﭜﺮﻳون‬ ‫ڪﺎواٽﻲء ذرﻳﻌﻲ وري ﭘﻧﮫﻧﺟن ڪﻠﮫن ﺗﻲ ﮐﭨﻲ رﮐﻳون‪ .‬آھﺳﺗﻲ‬ ‫ﭘﭠﺗﻲء ﺗﺎن ﮐﭨﻲ‬ ‫ﮔﮫوڙي ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫آھﺳﺗﻲ ﭤﻲ ﮔﮫوڙو ﻧﻳٺ ﺳﮫﺮي ﺟﻲ ﮔﮫﺮ ﺗﺎﺋﻳن ﭘﮫﺗو‪ .‬ﺳﮫﺮي ﮔﮫوڙي ﻣﭤﺎن ڪﺑﺎﻳﺎن ۽ ان ﻣﭤﺎن‬ ‫ﮔﺎھﻪ ﺟون ﭜﺮﻳون ڏﺳﻲ ﺗﻌﺟب ﻣﺎن ﭘﮀﻳو‪” :‬اڙي ڪﺑﺎﻳﺎن ھﻲ ﮀﺎ ﺗﻣﺎﺷوڪﻳو اﭤﺋﻲ؟ ﮔﮫوڙي ﻣﭤﺎن‬ ‫ﭼڙھﻲ ﮔﺎھﻪ وري ﭘﺎڻ ﺗﻲ رﮐﻳو ﭘﻳو اﭼﻳن!“‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ﻣﻌﺻوﻣﻳت ﻣﺎن وراﭨﻳو‪” :‬ﭼﺎﭼﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺗﻪ ﻣون ﮐﻲ ﺧﺑﺮ آھﻲ ﺗﻪ ﺗوھﺎن ﺟﻲ‬ ‫ﮔﮫوڙي ﮐﻲ ﮔﮫﭨو ﺑﺎر ﮐﭨﺎﺋﻳﻧدس ﺗﻪ ﺗوھﺎن ﺟو ﮔﮫوڙو ﭤڪﺟﻲ ﭘوﻧدو ۽ ﺗوھﺎن ﻣون ﺗﻲ ڪﺎوڙ‬ ‫ڪﻧداﺋو‪ .‬ان ڪﺮي ﻣون ﺳوﭼﻳو ﺗﻪ ﮔﺎھﻪ آﺋون ﭤوﮐﭨﻲ ھﻼن ۽ ﮔﮫوڙو ﻓﻘط ﻣون ﮐﻲ ﮐﭨﻲ ھﻠﻲ‪“.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪40‬‬

‫ھﺮڻ ﺟو ﺷڪﺎر‬ ‫ﻻء‬ ‫ﻻء ڪوڙڪو ﭠﺎھڻ ِ‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ڪﺑﺎﻳﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﮫﺮي ﮐﻲ ھﺮڻ ﭰﺎﺳﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬ﺳﺎرﻳن ﺟﻲ ﭘوک ﭘوﻳﺎن ﮔذرﻳل ھﻔﺗﻲ‪ ،‬ﻣوﻧﮐﻲ ڪﻳﺗﺮاﺋﻲ ھﺮڻ ﮔﮫﻣﻧدي ﻧظﺮ آﻳﺎ آھن‪ .‬اﭼو ﺗﻪ‬ ‫ڪوڙڪو ﭠﺎھﻲ وﭨن ﺟﻲ وچ ۾رﮐﻲ اﭼون‪“.‬‬ ‫”ڪﺑﺎﻳﺎن وﭰﻠﻳن ﺗﻪ ﻧﻪ ﭘﻳو‪ “،‬ﺳﮫﺮي ٽوڪﻳﻧدي ﭼﻳس‪” ،‬ڪوڙڪو ۽ ﺗون ﭠﺎھﻳﻧدﻳن!“‬ ‫”ھﺎ‪ .‬ھﺎ‪ .‬ﺑﻠڪل ﺳﭻ ﭤوﭼوان‪ “،‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﭘڪﻲ ارادي ﺳﺎن ﭼﻳو‪ ،‬ھﺮڻ ﺟﻲ ﭰﺎﺳﻲ وﻳو ﺗﻪ‬ ‫ﭘﺎڻ ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ ان ﺟﺎ ﺣﺻﺎ ڪﺮي ھﻔﺗوﮐن ﻣﺰي ﺳﺎن ﮐﺎﺋﻲ ﺳﮔﮫﻧداﺳﻳن‪“.‬‬ ‫”ﻣون ﮐﻲ ﺗﻪ ﺳﻣﺟﮫﻪ ۾ ﻧﻪ ﭘﻳو اﭼﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺗﻪ ﺗون ڪﮫڙﻳون ﮘﺎﻟﮫﻳون ﭘﻳو ڪﺮﻳن‪ .‬ھن‬ ‫ﮐﺎن اڳ ﺗﻪ ڪڏھن ﺑﻪ ڪم ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ واﺗﺎن ﻧﻪ ﭔڌي اﭤم‪ .‬ھﻲ اڄ ﺗوﮐﻲ ﭤﻳوﮀﺎ آھﻲ‪ .‬ڪﺎ‬ ‫ﺑﻳﻣﺎري ﺗﻪ ﻧﻪ ﻟﮘﻲ وﻳﺋﻲ اﭤﺋﻲ؟“‬ ‫ﺳﻧﺟﻳدﮔﻲء ﺳﺎن ﭔڌاﺋﻲ رھﻳو آھﻳﺎن ﺗﻪ اﭼو ﺗﻪ‬ ‫”ﻧﻪ‪ ،‬آﺋون ﺑﻳﻣﺎر ﺑﻠڪل ﻧﻪ آھﻳﺎن ۽‬ ‫َ‬ ‫ڪوڙڪو ﮔڏﺟﻲ ﭠﺎھﻳون ۽ ﺟﻲ ھﺮڻ ﭰﺎﭤو ﺗﻪ اڌو اڌ ڪﺮي ﮐﭨﻧداﺳﻳن‪“.‬‬ ‫”ﺑﮫﺮﺣﺎل ﮘﺎﻟﮫﻪ ھﻲ آھﻲ ﺗﻪ اڄ ﻣون ﮐﺎن ڪم ﺑﻠڪل ﻧﭤو ﭘﭴﻲ‪ “.‬ﺳﮫﺮي وراﭨﻳو‪.‬‬ ‫ﭘوء‬ ‫”ﭼﮜو ﺗوھﺎن ﭜﻠﻲ ﻣوﻧﮐﻲ ھﻣﺮاھﻲ ﻧﻪ ڪﺮاﻳو ﭘﺮ ﺟﻲ آﺋون ھﺮڻ ﺟﮫﻠﻲ ﭤو وﭠﺎن ﺗﻪ ِ‬ ‫ﻣون ﮐﺎن ﺣﺻو ﭘﺗﻲ ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ ﮔﮫﺮﺟو‪ “.‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﭼﻳو‪.‬‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ﺳﮫﺮي ﭤورو ﺳوﭼﻳو‪ .‬ھن ھﺮڻ ﺟو ﮔوﺷت ﮐﺎﺋڻ ﺑﻪ ﭼﺎھﻳو ﭤﻲ ﭘﺮ ﮐﺎﻧﺋس‬ ‫ﻻء ڪوڙڪو ﭠﺎھﻲ‪ .‬ھڪ ﺗﻪ ﺳﺞ ﺟﻲ ﺗﭘش‬ ‫ھن وﻗت ڪﺎ ﻣﺣﻧت ﺑﻪ ﻧﭤﻲ ﭘﭴﻲ ﺟو ﮐﭨﻲ ھﺮڻ ِ‬ ‫ﺳﺎڙي رھﻲ ھﺋﻲ ۽ ﭔﻳو ﺗﻪ ﭤڪل ﺑﻪ ڏاڍو ھو‪ .‬ھن ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﭼﮜو ھﻳﻧﺋن ﭤو ڪﺮﻳﺎن ﺟو‬ ‫ﻻء ڪوڙڪو ﭠﺎھڻ ﺟﻲ ﺗﻪ ﻣون ۾ ھن وﻗت ھﻣت ﻧﺎھﻲ‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ ﭘﮐﻳن ﺟو ڪوڙڪو ﮐﭨﻲ ﭤو‬ ‫ھﺮڻ ِ‬ ‫ﮀڏﺟﺎنء ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ڪوڙڪﻲ ۾ ڪو ﭘﮐﻲ ﭰﺎﭤو ﺗﻪ ان ﻣﺎن ﺗوﮐﻲ ڪوﺑﻪ‬ ‫ﭠﺎھﻳﺎن‪ .‬ﭘﺮ اھو ﭔڌي‬ ‫ِ‬ ‫ﺣﺻو ﻧﻪ ڏﻳﻧدس ۽ ﺳﭴوﺋﻲ ﭘﺎڻ وٽ رﮐﻧدس‪ .‬ﺳﻣﺟﮫﺋﻪ‪“.‬‬ ‫ﻻء ڪوڙڪو وﻳﮫﻲ ﭠﺎھﻳو‪ .‬ﭔن ٽن ڪﻼڪن‬ ‫ﻧﻳٺ ڪﺑﺎﻳﺎن اڪﻳﻠﻲ ﺳﺮ ھﺮڻ ﮐﻲ ﭰﺎﺳﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﺟﻲ ﻟﮘﺎﺗﺎر ﻣﺣﻧت ﺑﻌد اھو ﭠﮫﻲ ﺗﻳﺎر ﭤﻲ وﻳو‪ .‬ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي ﺗﻪ ﻣﻧٽن۾ ﭘﮐﻲ ﭰﺎﺳﺎﺋڻ ﺟو ﻧﻧڍڙو‬ ‫ڪوڙڪو ﭠﺎھﻲ ورﺗو‪.‬‬ ‫”ھﺎڻ ﻣون ﮐﻲ ﭔڌاﻳو ﺗﻪ ڪﻳﺮ ﺳﺳت آھﻲ‪ “،‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﮫﺮي ﮐﻲ ﭼﻳو‪” ،‬اﻣﻳد ﺗﻪ‬ ‫ﭘﮀﺗﺎء‬ ‫ﭘوء ﭘﺎﭨﮫﻲ ﺗوھﺎن ﮐﻲ‬ ‫ُ‬ ‫اڄ رات ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ڪوڙڪﻲ ۾ ھڪ ﭤﻠﮫو ﻣﺗﺎرو ھﺮڻ اﭼﻲ ﭰﺎﺳﻧدو‪ِ .‬‬ ‫ڪﻳﺎﻧو‪“.‬‬ ‫ﭤﻳﻧدو ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣدد ﮀوﻧﻪ‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪41‬‬

‫ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي ٽﮫڪ ڏﻳﻧدي ﭼﻳو‪” :‬ﺑﻠﻲ! ڏﺳﻧداﺳون ﺗﻪ ڪﮫڙو ﻧﭜﺎﮘو ھﺮڻ ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ڪوڙڪﻲ ۾ ﭤو ﭰﺎﺳﻲ‪ .‬ﻣوﻧﮐﻲ ﭘڪ آھﻲ ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ڪوڙي ۾ ﭔﻪ ﭼﺎر ﭤﻠﮫﺎ ﻣﺗﺎرا ﭘﮐﻲ ﺿﺮور‬ ‫ﭰﺎﺳﻧدا‪“.‬‬ ‫ان رات ڪﺑﺎﻳﺎن ﺗﻪ ڏاڍو ﭤڪل ھو ﺳو ﺳﻣﮫڻ ﺳﺎن ﻧﻧڍ ﮐﭨﻲ وﻳس ﺳﻧدس ﺳﮫﺮو ﺻﺑﺢ‬ ‫ﺟو ﺳوﻳﺮ ﺋﻲ اﭤﻳو ۽ ﺟﺗﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺳﺗو ﭘﻳو ھو اﺗﺎن ﭘﭔن ﺗﻲ آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ھﻠﻲ ڏﭠﺎﺋﻳن ﺗﻪ‬ ‫ﮔﮫﺎٽﻲء ﻧﻧڊ ۾ ھو‪ .‬ﺳو ڪﻧﮫن ﮐﻲ ﭔڌاﺋڻ ﺑﻧﺎ ھﻲ ﺳڌو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڪوڙڪﻲ وٽ آﻳو‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن اﭸﺎ‬ ‫َ‬ ‫ﺟﺗﻲ ھڪ ﺑﻪ ﭘﮐﻲ ﭰﺎﭤل ﻧﻪ ھو‪ .‬ان ﺑﻌد ھﻲ ﺳﺎرﻳن ﺟﻲ ﭘوک ﭘوﻳﺎن ﺟﮫﻧﮔل۾وﻳو ﺟﺗﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟو ڪوڙڪو ﻣﻧڍﻳو ھو‪ .‬ﮀﺎ ﮐﭨﻲ ڏﺳﻲ ﺗﻪ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ڪوڙڪﻲ ۾ ھڪ ﭤﻠﮫو ﻣﺗﺎرو ھﺮڻ‬ ‫ﭰﺎﭤو ﭘﻳو آھﻲ‪.‬‬ ‫”واھﻪ ﺳﺎﺋﻳن واھﻪ‪ “،‬ھن دل ‪.‬ﺋﻲ دل ۾ ﭼﻳو‪” ،‬ﻟﺋﻪ ﭤﻲ وﻳﺋﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ‪ .‬ﭼﺋﺑو ﺗﻪ ھﺎڻ‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ﺳﭴو ھﻔﺗو ھﺮڻ ﺟﻲ ﮔوﺷت ﻣﺎن وارا ڪﻧدو ۽ ﻣوﻧﮐﻲ ھڪڙي ﭔوٽﻲ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻠﻧدي‪،‬‬ ‫ﭘوء ھن ﮐﻲ ھڪ اٽڪل آﺋﻲ‪” .‬ھڪ ڪم ڪﺮي‬ ‫ﻣون ﮐﻲ ﺿﺮور ڪﺟﮫﻪ ڪﺮڻ ﮐﭘﻲ‪ِ “.‬‬ ‫ﺳﮔﮫﺟﻲ ﭤو ﺗﻪ ھن ھﺮڻ ﮐﻲ اﺗﺎن ڪڍي ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڪوڙڪﻲ وٽ اﭼﻲ ٽﻧﮔﻳﺎﻧس‪ .‬اھو ﺿﺮور آھﻲ‬ ‫ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟو ﭘﮐﻳن ﺟو ڪوڙڪو آھﻲ ﺟﻧﮫن۾ڪو ﺟﺎﻧور ڪﻳﺋن ﭤو ﭰﺎﺳﻲ ﺳﮔﮫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ڪﺑﺎﻳﺎن ﭴٽ‬ ‫ﮐﻲ ڪﮫڙي ﺧﺑﺮ ان ﻓﺮق ﺟﻲ‪“.‬‬ ‫ﺳو ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ﺳﮫﺮي ُان ﭤﻠﮫﻲ ﻣﺗﺎري ھﺮڻ ﮐﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ڪوڙڪﻲ ﻣﺎن ڪڍي‬ ‫ٽﺎريء ﺳﺎن ﭔڌو‪ .‬ان ﺑﻌد ﺗﮐوﺗﮐو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫اﭼﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﮐﻳن واري ڪوڙڪﻲ ﺟﻲ ﭜﺮ ۾ ھڪ‬ ‫َ‬ ‫ﮔﮫﺮ ﻣوٽﻲ آﻳو‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن اﭸﺎ ﺗﺎﺋﻳن ﻧﻧڊ ۾ ھو‪ .‬ﭘﺎڻ ﺑﻪ ﭼﺎدر ﺗﺎﭨﻲ وري ﺳﻣﮫﻲ رھﻳو ۽ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ‬ ‫اﭤڻ ﺟو اﻧﺗظﺎر ڪﺮڻ ﻟﮘو‪.‬‬ ‫ﺟڏھن ﺳﺞ ﭼﮜو ﻣﭤﻲ ﭼڙھﻲ آﻳو ﺗﻪ ڪﺑﺎﻳﺎن ﻧﻧڊ ﻣﺎن اﭤﻳو‪ .‬ان ﮐﻲ اﭤﻳل ڏﺳﻲ ھﻲ ﺑﻪ ھﻧڌ‬ ‫ﺗﺎن اﭤﻳو ۽اﮐﻳون ﻣﮫٽﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن اﮘﻳﺎن اﺋﻳن ھﻠڻ ﻟﮘو ﭴڻ ھﺎڻ ﻧﻧڊ ﻣﺎن اﭤﻳو ھﺟﻲ‪.‬‬ ‫”رات اھڙي ﻧﻧڊ ﮐﭨﻲ وﻳﺋﻲ ﺟو ﻣس ﻣس ھﺎڻ اک ﮐﻠﻲ آھﻲ‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﺗون ڪﺮ ﺧﺑﺮ رات‬ ‫ﻧﻧڊ ﺳﭠﻲ ڪﻳﺋﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟“‬ ‫”ھﺎ ﻣوﻧﮐﻲ ﺗﻪ ﺳﭠﻲ ﻧﻧڊ اﭼﻲ وﻳﺋﻲ ھﺋﻲ‪ “.‬ڪﺑﺎﻳﺎن وراﭨﻳو‪.‬‬ ‫”ﻣوﻧﮐﻲ ﺑﻪ اھڙي ﮔﮫﺎٽﻲ ﻧﻧڊ اﭼﻲ وﻳﺋﻲ ھﺋﻲ‪ “.‬ﺟو ھﺎڻ ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ھﻠڻ ﺟﻲ آواز ﺗﻲ اک‬ ‫ﮐﻠﻲ آھﻲ‪ .‬ﺑﮫﺮﺣﺎل ڪﺮ ﺧﺑﺮ ﭼﺎر ﮀﺎﺟﻲ ﺗﻳﺎري آھﻲ؟“‬ ‫”ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڪوڙڪﻲ ﺟﻲ ﺳﺎر ﻟﮫڻ ﭤو وﭸﺎن ﺗﻪ ڪو ھﺮڻ ﭰﺎﭤو ﻳﺎ ﻧﻪ رات ﺟو ﺧواب ۾‬ ‫ڏﭠو اﭤم ﺗﻪ ھڪ ﭤﻠﮫو ﻣﺗﺎرو ھﺮڻ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ڪوڙڪﻲ ۾ اﭼﻲ ﭰﺎﭤو آھﻲ‪ “.‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”ﭼﮜو ھل ﺗﻪ آﺋون ﺑﻪ ﭤو ھﻼن‪ “.‬ڪﺎﺑﻳﺎن ﺟﻲ ﺳﮫﺮي ﭼﻳو‪.‬‬ ‫رﮐﺟﺎنء ﺗﻪ ڪو آﺋون ھﺮڻ ﺟﻲ ﮔوﺷت ﺟو ﺣﺻو ﺗوﮐﻲ‬ ‫”ھل ﭜﻠﻲ ﭘﺮ اھﺎ اﻣﻳد ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ‬ ‫ِ‬ ‫ڏﻳﻧدس‪ “.‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﭼﻳو‪.‬‬ ‫ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ ﮔﮫﺮان ﻧڪﺗﺎ‪ ،‬ﺳﺎرﻳن ﺟﻲ ﻓﺻل ﺟو ﭔﻧو ڏﻳﺋﻲ ﺟﮫﻧگ ڏي رواﻧﺎ ﭤﻳﺎ‪ .‬ﺟڏھن‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪42‬‬

‫ڪوڙڪﻲ ﺟﻲ وﻳﺟﮫو ﭘﮫﺗﺎ ﺗﻪ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟو ﺳﮫﺮو ﭴﺎﭨﻲ واﭨﻲ ﭤورو ﭤورو ﭘﭠﻳﺎن ھﻠڻ ﻟﮘو ﺟﻳﺋن‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ﭜﻠﻲ اﮘﻳﺎن وﭸﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟو ڪوڙڪو ﭘﮫﺮﻳن ﺟﺎﻧﭼﻲ‪..‬‬ ‫”ڪﺮ ﺧﺑﺮ ڪﺟﮫﻪ ﻧظﺮ اﭼﻲ ﭘﻳو؟“ ﺳﮫﺮي ﭘﮀﻳو‬ ‫”ﻧﻪ‪ ،‬اﭸﺎ ﺗﻪ ڪﺟﮫﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ‪ “.‬ڪﺑﺎﻳﺎن وراﭨﻳو‪.‬‬ ‫”آﺋون ﻧﭤو ﺳﻣﺟﮫﺎن ﺗﻪ ڪوڙڪﻲ ۾ ڪﻲ ڪﺟﮫﻪ آھﻲ‪“.‬‬ ‫ڪﺎريء وارا ڪک ھﺋﺎ‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ‬ ‫ﭘوء ﺟڏھن ﺑﻠڪل وﻳﺟﮫو ﺑﻳﮫﻲ ڏﭠﺎﺋون ﺗﻪ ﻣﻧﺟﮫس‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ڏاڍو ڏک ﭤﻳو‪.‬‬ ‫ﻻء ﺟﻳڪو ڏک ھو ﺳو‬ ‫”ﭠﮫﻳو‪ .‬ھﺎڻ ھﺮڻ ﺋﻲ ﻧﻪ ﭰﺎﭤو آھﻲ ﺗﻪ ﻣوﻧﮐﻲ ان ﺟو ﺣﺻو ﻧﻪ ﻣﻠڻ ِ‬ ‫ھﺮﮔﺰ ڪﺮڻ ﻧﻪ ﮐﭘﻲ‪ “،‬ﺳﮫﺮي ﭼﻳو‪” ،‬ڏﺳﺎن ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﮐﻳن واري ڪوڙڪﻲ ۾ڪو ﭘﮐﻲ ﭰﺎﭤو‬ ‫آھﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺗون ﺑﻪ ﮔڏ ھﻠﻧدﻳن‪“.‬‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ ھﺎڻ ڪﺎ دﻟﭼﺳﭘﻲ ﻧﻪ رھﻲ ھﺋﻲ ﭘﺮ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﮫﺮي ﺟﻲ ﭘﭠﻳﺎن‬ ‫ھﻠڻ ﻟﮘو‪ .‬ﺟڏھن ڪوڙڪﻲ ﺟﻲ وﻳﺟﮫو ﭘﮫﺗﺎ ﺗﻪ ﺳﮫﺮو ﺗﮐﻳون ﺗﮐﻳون ﭔﺮاﻧﮔون ﭜﺮڻ ﻟﮘو‪.‬‬ ‫ﺷﻲء ﭰﺎﭤﻲ ﭘﻳﺋﻲ آھﻲ‪ “.‬اھو ﭼﺋﻲ ھو‬ ‫”ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺧﻳﺎل ۾ﻣون واري ڪوڙڪﻲ ۾ ڪﺎ‬ ‫ِ‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڪوڙڪﻲ ڏي ڊوڙڻ ﻟﮘو‪” .‬واھﻪ ڙي واھﻪ‪ .‬ڪﺟﮫﻪ ﺗﻪ ﭰﺎﭤوآھﻲ‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن وارو ڪﺮ ۽‬ ‫اﭼﻲ ڏس ﺗﻪ ﺳﮫﻲ ڪﮫڙو ﻧﻪ ﺳﭠو ھﺮڻ ﭰﺎﭤو ﭘﻳو آھﻲ‪“.‬‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ھﺮڻ ڏي ﻧﮫﺎرﻳو‪ .‬اھو واﻗﻌﻲ ھڪ ﭤﻠﮫو ﻣﺗﺎرو ھﺮڻ ھو ﺟﻳڪو ڪوڙڪﻲ‬ ‫ٽﺎريء ۾ ٽﻧﮔﻳو ﭘﻳو ھو‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ﺳﮫﺮي ان ﮐﻲ ھﻳٺ ﻻﭤو‪ .‬واھﻪ واھﻪ! ﮀﺎ‬ ‫ﺳﺎن ﮔڏ وڻ ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء اﻓﺳوس اﭤم ﺗﻪ ﺗون‬ ‫ﻻء ﻋﻳش ﭤﻲ وﻳو‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﺗو ِ‬ ‫ﺗﻪ ﻣﺗﺎرو ھﺮڻ آھﻲ‪ .‬ھﻲ ﺳﭴو ھﻔﺗو ﻣون ِ‬ ‫ﺑﮐﺎﻳل ﺋﻲ رھﻧدي‪.‬ﻣﭸﻳن ﭤو ﻧﻪ ﺗﻪ آﺋون ﭜﺎﮘن وارو آھﻳﺎن‪“.‬‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن ڪﺟﮫﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ڪﮀﻳو‪ .‬ﺳﻧدس ﺳﮫﺮو ھﺮڻ ﮐﻲ ڪﻠﮫن ﺗﻲ رﮐﻲ ﮔﮫﺮ ڏي رواﻧو‬ ‫ﭤﻳو‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﭜت واﻧﮔﺮ اﺗﻲ ﺋﻲ ﺑﻳﭠو رھﻳو ۽ ڪﺎ دﻳﺮ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﮫﺮي ﮐﻲ وﻳﻧدو ڏﺳﻧدو رھﻳو‪.‬‬ ‫ﺟڏھن ﺳﮫﺮي ﮔﮫﺮ اﭼﻲ ھﺮڻ ﮐﻲ ﻻﭤو ﺗﻪ ان ﮐﻲ ڏﺳﻲ ﺳڀ ﺧوش ﭤﻳﺎ‪ .‬ﺳﻧدس زال۽‬ ‫ڌيء ﺗﻌﺮﻳف ڪﺮڻ ﻟﮘﻳون ۽ ﺳﭴو ھﻔﺗو ھﺮڻ ﺟو ﮔوﺷت ﭘﻳٽ ﭜﺮي ﮐﺎﺋڻ ﺟو ﺳوﭼﻲ ﺧوش‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء‬ ‫ﭤﻳون‪ .‬ﭔﭘﮫﺮي ﺗﺎﺋﻳن ﮔﮫﺮ ﺟﺎ ﺳﭜﺋﻲ ﭜﺎﺗﻲ ھﺮڻ ﺟﻲ ﮔوﺷت ﮐﻲ وڍﻳﻧدا ۽ ﺻﺎف ڪﻧدا رھﻳﺎ ۽ ِ‬ ‫ﺟڏھن ﻧﻳﺮن ڪﺮڻ ﻟﮘﺎ ﺗﻪ ڌﻳﭨس ﭘﮀﻳو؛ ”ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻧﮫﻧﺟو ﻣڙس ڪﺑﺎﻳﺎن ﻧظﺮ ﻧﻪ ﭘﻳو اﭼﻲ؟“‬ ‫”ﺧﺑﺮ ﻧﺎھﻲ‪ ،‬ﺗوﮐﻲ ﺗﻪ ھن ﺟﻲ اﻓﻌﺎﻟن ﺟﻲ ﺧﺑﺮ آھﻲ‪ .‬ﭘڪ ڪﭤﻲ وﻳﭠﻲ وﻳﭠﻲ ﻧﻧڍ ﮐﭨﻲ‬ ‫وﻳﺋﻲ ھوﻧدﻳس‪ “.‬ﺳﮫﺮي ﮐﻳن ﭔڌاﻳو‪ .‬ان ﺑﻌد ڪﻧﮫن ﺑﻪ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟو ﻧﻪ ﺳوﭼﻳو ۽ ھﺮ ھڪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ﺋﻲ ڪﭼﮫﺮي ۾ﻟﮘﻲ وﻳو‪ .‬ﺷﺎم ﺗﺎﺋﻳن ﺟڏھن ڪﺑﺎﻳﺎن ﻧﻪ ﻣوٽﻳو ﺗﻪ ﺳﻧدس ﺳس رڙ ڪﺮي‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟو اﭸﺎ ﺗﺎﺋﻳن ڪو ﭘﺗو ﻧﻪ ﭘﻳو آھﻲ‪ .‬اﺟﮫو ﺗﻪ ھﺎﭨﻲ رات ﺑﻪ ﭤﻲ‪“.‬‬ ‫”واﻗﻌﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن ڪﻳڏاﻧﮫن ﮔم ﺗﻪ ﻧﻪ ﭤﻲ وﻳو آھﻲ؟“‬ ‫ﺎﻧﻲء‬ ‫”ڪڏھن ڪڏھن ﻳڪو ﭔﺎھﺮ ھﻠﻳو وﻳﻧدو آھﻲ ﭘﺮ ھﻳﻧﺋن ڪڏھن ﺑﻪ ﻧﻪ ﭤﻳو آھﻲ‪ .‬ﻣ َ‬ ‫ﻻء ﺗﻪ ھو ﺿﺮور ﻣوٽﻲ اﻳﻧدو آھﻲ‪ ،‬اڄ ﺗﻪ ﺳﭴو ڏﻳﻧﮫن ﻧظﺮ ﻧﻪ آﻳو آھﻲ‪“.‬‬ ‫ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪43‬‬

‫”ﻣون ﮐﻳس ﺻﺑﺢ ﺟو ڏﭠو ھو‪ “،‬ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي ﭼﻳو‪” .‬ان وﻗت ﺗﻪ ھو ﺑﻠڪل ﭼﺎق ﭼﮜو‬ ‫ﭜﻠو ھو‪ .‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺧﻳﺎل ۾ ھن ﮐﻲ ھﺮڻ ﻧﻪ ﭰﺎﺳڻ ﺟوڏک ھوﻧدو‪ .‬ﭴﺎڻ ﺗﻪ اﭼﻲ ﻧڪﺗو‪“.‬‬ ‫ﭤوري دﻳﺮ ﭔﻲ ﮔذري ﭘﺮ ھو ﮔﮫﺮ ﻧﻪ آﻳو‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ زال ۽ ﺳس ﮐﻲ اﻳﺗﺮو اﭼﻲ ﻓڪﺮ‬ ‫ﻻء ﺗﻳﺎر ﭤﻳون‪ .‬ھﻧن ﮐﻲ اھوﺋﻲ ڌﻳﺎن ۾ ھو ﺗﻪ ﺷﺎﻳد ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ‬ ‫ﭤﻳو ﺟو ﻧﻳٺ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ﮘوﻻ ِ‬ ‫ﻻء ڪوڙڪو ﻟﮘﺎﻳو‬ ‫ڪو ﺣﺎدﺛودرﭘﻳش آﻳو ھوﻧدو‪ .‬ﭘﮫﺮﻳن ﺳﺎرﻳن ﺟﻲ ﻓﺻل ﭘوﻳﺎن ﺟﺗﻲ ھن ھﺮڻ ِ‬ ‫ھو اﺗﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ ﺳﭜﻧﻲ ﮘوﻟﻳو ﭘﺮ اﺗﻲ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻠﻳو‪ .‬ڪڏھن ڪڏھن ﻣﻧﺟﮫﻧد ﺟو ڪﺑﺎﻳﺎن ھڪ‬ ‫وڻ ھﻳﭠﺎن وﭸﻲ ﺳﻣﮫﻧدو ھو‪ .‬ﺳو ھﺎڻ ھﻲ ﺳﭜﺋﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ان دﻟﭘﺳﻧد ﺟﮘﮫﻪ ﺗﻲ آﻳﺎ ﭘﺮ اﺗﻲ ﺑﻪ‬ ‫ھن ﺟو ڪو ﭘﺗو ﻧﻪ ﭘﻳو‪.‬‬ ‫”ﻣون ﮐﻲ ﻟﮘﻲ ﭤو ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟو ﭘﻳﺎرو ڪﭤﻲ درﻳﺎھﻪ ۾ ﺗﻪ ﻧﻪ ﭔڏي وﻳو‪ “.‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ زال‬ ‫ﻻء درﻳﺎھﻪ ڏي وڌﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﭘوء ٽﻳﺋﻲ ﭴﭨﺎ ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ ﮘوﻟڻ ِ‬ ‫روﺋﻧدي ﭼﻳو‪ .‬۽ ِ‬ ‫درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ڪﻧﺎري ﺗﻲ ڏﺳن ﺗﻪ ڪﺑﺎﻳﺎن ﭘﭤل ﻣﺎري ﻣﭤﻲ ﮐﻲ ھٿ ڏﻳﺋﻲ درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ‬ ‫وھﻧدڙ ﭘﺎﭨﻲ ﮐﻲ ﺑﻪ ڏﺳﻲ رھﻳو آھﻲ ﺗﻪ ڪﺟﮫﻪ ﺳوﭼﻲ ﺑﻪ رھﻳو آھﻲ‪.‬‬ ‫”ڪﺑﺎﻳﺎن! ڪﺑﺎﻳﺎن! ﺗو ﮀﺎ ﭘﻳو ڪﺮﻳن؟“ ﭘﺮ ڪﺑﺎﻳﺎن ڪو ﺟواب ﻧﻪ ڏﻧن ۽ ﺳﻧدس‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ۾ﺋﻲ ﮐﺗﻳون رھﻳون‪.‬‬ ‫ﻧظﺮون درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ وھﻧدڙ‬ ‫َ‬ ‫”ڪﺑﺎﻳﺎن ﮀﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ‪ “.‬ﺳﻧدس ﺳﮫﺮي ﭘﮀﻳو‪” .‬ﭼﺎق ﺗﻪ آھﻳن؟“‬ ‫ﺷﻲء ڏﺳﻲ رھﻳو آھﻳﺎن‪ “.‬۽ ﭘﻧﮫﻧﺟو‬ ‫ان ﺗﻲ ڪﺑﺎﻳﺎن ورﻧدي ڏﻧﻲ‪ ،‬آﺋون ھڪ ﻋﺟﻳب‬ ‫ِ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ۾ ﺋﻲ ﮔﮫورﻳﻧدو رھﻳو‪.‬‬ ‫ڪﻧڌ ﻣﭤﻲ ڪﺮڻ ﺑدران‬ ‫َ‬ ‫ﺷﻲء آھﻲ ﺟﻳڪﺎ ﺗون ڏﺳﻳن ﭘﻳو ﭘﺮ اﺳﺎن ﮐﻲ ﻧظﺮ‬ ‫ﺷﻲء؟ اھﺎ ڪﮫڙي ﻋﺟﻳب‬ ‫”ﻋﺟﻳب‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﻧﭤﻲ اﭼﻲ‪“.‬‬ ‫”ﮀﺎ ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﻧظﺮ ﻧﻪ ﭘﺋﻲ اﭼﻲ؟ ﭼﮜو وري ﭘﺎﭨﻲ ڏي ﭼﺗﺎﺋﻲ ڏﺳو‪“.‬‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ڏي ﭼﺗﺎﺋﻲ ڏﭠو ﭘﺮ ﮐﻳن ڪﺟﮫﻪ ﺑﻪ ﻧظﺮ ﻧﻪ آﻳو‪ .‬ﺳﭜﻧﻲ ھڪ ﭔﺋﻲ‬ ‫ان ﺗﻲ وري ﺳﭜﻧﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڏي ﺗﻌﺟب ﻣﺎن ڏﭠو‪ .‬ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ﺳﮫﺮي اﮘﻳﺎن وڌي ڪﺑﺎﻳﺎن ﺟﻲ ﻧﺑض ﺗﭘﺎس ڪﺋﻲ ﺗﻪ ڪﭤﻲ‬ ‫ﺗپ دﻣﺎغ ﺗﻲ اﺛﺮ ﺗﻪ ﻧﻪ وﭸﻲ ڪﻳو اﭤس‪” .‬ﻟﮘﻲ ﭤو ﺗﻪ ڪﺑﺎﻳﺎن ﮐﻲ ڏﻳﻧﮫن ﻟﮘﻲ وﻳو آھﻲ‪ “.‬ڪﺑﺎﻳﺎن‬ ‫ﺟﻲ زال ۽ ﺳس ھﺎﺋوڪﺎر ۾ ڪﻧڌ ڌوﭨﻳون‪.‬‬ ‫”وري ﭼﺗﺎﺋﻲ ڏﺳو‪ .‬ﮀﺎ ﺗوھﺎن ﮐﻲ ڪﺟﮫﻪ ﻧظﺮ ﻧﭤو اﭼﻲ؟ ڪﺑﺎﻳﺎن ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫”ﭼﺗﺎﺋﻲ ﮀﺎ ڏﺳون؟“ ﺳﮫﺮي واﺋڙن واﻧﮔﺮ ﭘﮀﻳو‪ .‬ﻋﺟﻳب ﺣﺮڪت ﺟﻳڪﺎ ﭘﺎﭨﻲ ڪﺮي‬ ‫رھﻳو آھﻲ‪“.‬‬ ‫”ڪﮫڙي ﻋﺟﻳب ﺣﺮڪت؟“‬ ‫واديء ڏي وھﻲ رھﻳو آھﻲ‪” “.‬ان ۾ ڪﮫڙي ﻋﺟب‬ ‫ٽڪﺮيء ﺗﺎن ھﻳٺ‬ ‫”اھﺎ ﺗﻪ ھو‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺟﮫڙي ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ؟“ ﺳﮫﺮي ﭘﮀﻳو‪ .‬ھن ﺟﻲ زال ۽ ﺳس وري ھڪ ﭔﺋﻲ ڏي ﺗﻌﺟب ۽ ﻓڪﺮ ﻣﺎن‬ ‫ڏﺳڻ ﻟﮘﻳون‪.‬‬ ‫واديء ﮐﺎن ﻣﭤﻲ ﺟﺑل ڏي اﺑﺗو ﮀو‬ ‫”ﻣﻧﮫﻧﺟو ﻣطﻠب آھﻲ ﺗﻪ اھو اﺋﻳن ﮀو ﭘﻳو وھﻲ‪.‬‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪44‬‬

‫ﻧﭤووھﻲ؟“ ڪﺑﺎﻳﺎن ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫ﻻء ﻧﺎﻣﻣڪن آھﻲ‪ .‬ﭘﺎﭨﻲ ھﻣﻳﺷﻪ ﻣﭤﺎھﻳن ﮐﺎن ھﻳٺ‬ ‫”اھو ان ڪﺮي ﭴٽ‪ ،‬ﺟو اھو‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ِ‬ ‫وھﻧدو آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﻻء ﻣﻣڪن آھﻲ ﺗﻪ ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ وڏي‬ ‫”ﭼﺋﺑو ﺗﻪ اھو‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﻧﺎﻣﻣڪن آھﻲ‪ .‬ﺑﺎﻗﻲ ھﺮڻ ِ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ِ‬ ‫ڪوڙڪﻲ ۾ ﭰﺎﺳڻ ﺑدران وڻ ۾ ٽﻧﮔﻳل ﭘﮐﻳن ﺟﻲ ﻧﻧڍڙي ڪوڙڪﻲ ۾ ﭰﺎﺳﻲ ﭘوي‪ .‬ﺟﻳڪڏھن‬ ‫ﻻء ﺑﻪ ﻣﻣڪن ﭤﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﭤو‪“.‬‬ ‫ﭘوء‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ِ‬ ‫ﻻء ﻣﻣڪن آھﻲ ﺗﻪ ِ‬ ‫ھﺮڻ ِ‬ ‫ڪﺑﺎﻳﺎن اھو ﭼﺋﻲ ﺳﮫﺮي ڏي ﻣﻧﮫن ڪﻳو‪ .‬ﺳﻧدس زال ۽ ﺳس ﺑﻪ ﺷڪﻲ ﻧﮔﺎھن ﺳﺎن‬ ‫ﺳﮫﺮي ڏي ﻧﮫﺎرﻳو ۽ ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳون ﺗﻪ اﺻل ﮘﺎﻟﮫﻪ ﮀﺎ آھﻲ ۽ ھﺮڻ ﺳﮫﺮي ﻧﻪ ﭘﺮ ڪﺑﺎﻳﺎن ﭰﺎﺳﺎﻳو‬ ‫آھﻲ‪ .‬اھو ﺣﺎل ڏﺳﻲ ﺳﮫﺮو ڏاڍو ﺷﺮﻣﻧدو ﭤﻳو ۽ ﻣﺎٺ ﻣﭠوڙي ۾ اﺗﺎن ﮐﺳڪﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ان ﺑﻌد ڪﺑﺎﻳﺎن ھﺮڻ ﺟو ﺳڀ ﮔوﺷت ﭘﺎڻ رﮐﻳو ۽ ﺳﭴو ھﻔﺗو ﭘﺎڻ‪ ،‬ﺳﻧدس زال ۽ ﺳس‬ ‫ﮐﺎﺋﻳﻧدي رھﻲ‪ .‬ﺟڏھن ﮔوﺷت ﺧﺗم ﭤﻳو ﺗﻪ ڪﺑﺎﻳﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﮫﺮي وٽ آﻳو ۽ ﭼﻳو ”آﺋون اﻳﺗﺮو‬ ‫ﻻء ﮔﮫٽ ۾ ﮔﮫٽ ھﺮڻ ﺟﺎ ھڏا ﺑﭼﺎﺋﻲ رﮐﻳﺎ‬ ‫ڪﻣﻳﻧو ﻧﭤو ﭤﻳڻ ﭼﺎھﻳﺎن‪ .‬ان ڪﺮي ڏﺳو ﻣون ﺗوھﺎن ِ‬ ‫آھن‪“.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪45‬‬

‫ڏاھو ﮐﻳﮐڙو‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ﺟﻲ ڍﻧڍ ھﺋﻲ‪ .‬ھن ڍﻧڍ ۾ ﻧﻧڍﻳون وڏﻳون‬ ‫ﺑﺮﻣﺎ ﺟﻲ ﺷﮫﺮ رﻧﮔون ﭜﺮﺳﺎن ھڪ ﻣﭠﻲ‬ ‫َ‬ ‫ھﺰارﻳون ﻣﮀﻳون رھﻳون ﭤﻲ‪ .‬ﺟﻳﺋن ﺗﻪ اھﺎ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﺟﻲ ڍﻧڍ ھﺋﻲ ﺳو ﺳڀ ﻣﮀﻳون ان ڍﻧڍ‬ ‫۾ ﺧوش ﭘﺎش ھﻳون‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﺳﭴﻲ ﺷﮫﺮ ۾ ﭘڙھو ﮔﮫﻣﺮاﺋﻲ ﮀڏﻳو ھو ﺗﻪ ڪوﺑﻪ ﺳﻧدس‬ ‫ﻻء ﺷﮫﺮ ﮐﺎن ﭔﺎھﺮ‬ ‫ڍﻧڍ ﻣﺎن ﻣﮀﻲ ﻧﻪ ﭰﺎﺳﺎﺋﻳﻧدو‪ .‬ان ڪﺮي روزاﻧو ﺷﮫﺮ ﺟﺎ ﻣﺎﭨﮫو ﻣﮀﻳون ﻣﺎرڻ ِ‬ ‫درﻳﺎء ﺗﻲ وﻳﻧدا ھﺋﺎ‪ .‬ھﻧن ڪڏھن ﭜﻠﺟﻲ ﺑﻪ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ ھن ڍﻧڍ ڏي ُرخ ﻧﭤﻲ ڪﻳو‪ .‬ان ڪﺮي ڍﻧڍ‬ ‫َ‬ ‫زﻧدﮔﻲء ﺟﺎ ڏﻳﻧﮫن ﮔذاري رھﻳون ھﻳون‪.‬‬ ‫ﺟون ﻣڙﻳﺋﻲ ﻣﮀﻳون ﺧوش ۽ ﺣﻔﺎظت ۾‬ ‫َ‬ ‫ھن ڍﻧڍ ﺟﻲ ڪﻧﺎري ﺗﻲ ھڪ ﮐﻳﮐڙو ۽ ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ ﭘڻ رھﻧدو ھو‪ .‬اھﻲ ﭘﺎڻ ۾ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﺎٽﺎ‬ ‫ﻳﺎر ھﺋﺎ‪ .‬ڍﻧڍ ﺟون ﻣڙﻳﺋﻲ ﻣﮀﻳون ھﻧن ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟو ﻣددﮔﺎر ۽ دوﺳت ﺳﻣﺟﮫﻧدﻳون ھﻳون‪ .‬ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ‬ ‫ﻻء ھو ھﻣﻳﺷﻪ اڏاﻣﻲ درﻳﺎھﻪ ﺗﻲ‬ ‫ڪڏھن ﺑﻪ ان ڍﻧڍ ﻣﺎن ﻣﮀﻲ ﻧﻪ ﭰﺎﺳﺎﺋﻳﻧدو ھو‪ .‬ﮐﺎڌي ﺧوراڪ ِ‬ ‫واﭘﺳﻲء ﺗﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﭴﻲ ڏﻳﻧﮫن ﺟﻲ ﺳﻔﺮ‬ ‫وﻳﻧدو ھو ﻳﺎ ڪﻧﮫن ڏوراﻧﮫﻳن ڍﻧڍ ڍوري ﺗﻲ‪ .‬ﺷﺎم ﺟو‬ ‫َ‬ ‫ﺟﺎ ﺗﺟﺮﺑﺎ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ دوﺳت ﮐﻳﮐڙي ﮐﻲ ﭔڌاﺋﻳﻧدو ھو ﺗﻪ ھو ڪﮫڙي ڪﮫڙي ھﻧڌ وﻳو‪ .‬ﺑک ﻟﮘڻ ﺗﻲ‬ ‫ﻣﮀﻳون ڪﭤﺎن ڪﭤﺎن ﭰﺎﺳﺎﺋﻲ ﮐﺎڌاﺋﻳن‪.‬‬ ‫ﭘﮐﻲء ﺟو ﭘﻳٽ‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﺟﻲ ڍﻧڍ ﺟﻲ ﻣﮀﻳن ﮐﻲ ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ اھﺎ ﭴﺎڻ ھﺋﻲ ﺗﻪ ﭔﮔﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﮐﻲء ﺗﻲ‬ ‫ﻣﮀﻲء ﺗﻲ آھﻲ ﭘﺮ اھﺎ ﭘڪ ھﻳن ﺗﻪ ھو ﺳﻧدن ﻧﺎﻟو ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ وﭠﻧدو‪ .‬ھﻧن ﺟو ﭔﮔﮫﻪ‬ ‫ﮔذر‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﭘڪو ﭜﺮوﺳو ھو‪ .‬ان ڪﺮي ڪڏھن ڪڏھن ﭔﺎھﺮﻧڪﺮي ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ ﺳﺎن ﺧﺑﺮﭼﺎر ﺑﻪ اﭼﻲ‬ ‫ڪﻧدﻳون ھﻳون‪.‬‬ ‫ﺟﻳﺋن ﺟﻳﺋن وﻗت ﮔذرﻧدو وﻳو ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ ﭘوڙھو ﭤﻳﻧدو وﻳو ۽ ھﺎڻ ھو اﻳﺗﺮو ﺳﺳت ۽‬ ‫ﻻء‬ ‫ﭤڪل ﻣﺣﺳوس ڪﺮڻ ﻟﮘو ﺟو روزاﻧو ڏوراﻧﮫﻳن ڍﻧڍ ﺗﻲ اڏاﻣﻲ وﭸﻲ ﻣﮀﻳون ﭰﺎﺳﺎﺋڻ ھن ِ‬ ‫ﻻء ﻣﮀﻳون ﭰﺎﺳﺎﺋﻲ ﮐﺎﺋڻ ﭘڻ ﺿﺮوري ھو‪.‬‬ ‫ڏﮐﻳو ڪم ﭤﻲ ﭘﻳو‪ .‬ﭘﺮ ﺟﻳﺋڻ ِ‬ ‫ﭘﮐﻲء دل‬ ‫”ھن ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت واري ڍﻧڍ ﺟون ﻣﮀﻳون ﭰﺎﺳﺎﺋﻲ ﮀو ﻧﻪ ﮐﺎﺋﺟن؟“ ﭔﮔﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﺋﻲ دل۾ ﺳوﭼﻳو‪” ،‬ھن ڍﻧڍ ﺟون ﻣﮀﻳون ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ ﻣﻧﮫﻧﺟﻳون دوﺳت آھن ﭘﺮ ﺳڀ ﺑﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ‬ ‫آھن‪ “.‬ان ﺑﻌد ھن ھڪ اٽڪل ﺳوﭼﻲ‪.‬‬ ‫ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ ھڪ ﭔﻲ ڍﻧڍ ڏي ھﻠﻳووﻳو ۽ ﺳﭴو ڏﻳﻧﮫن اﺗﻲ ﺋﻲ ﮔﮫﺎري ﮀڏﻳو‪.‬‬ ‫ﺟڏھن ﻣوٽﻳو ﺗﻪ ڪﺎﻓﻲ دﻳﺮ ﭤﻲ ﭼڪﻲ ھﺋﻲ‪ .‬ﮐﻳﮐڙو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭔﺮ ۾ ﮔﮫڙي وﻳو ھو ۽ ﻣﮀﻳون ﺳڀ‬ ‫ﺳﻣﮫﻲ رھﻳون ھﻳون‪.‬‬ ‫ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﺻﺑﺢ ﺟو ﺳﻳﺮ ﺷڪﺎر ﺗﻲ وﭸڻ ﺑدران ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ ڍﻧڍ ﺟﻲ وچ ﺗﻲ اﭼﻲ ھڪ‬ ‫ٽﻧگ ﺗﻲ ﺑﻳﮫﻲ اﮐﻳون ﺑﻧد ڪﺮي ﺳوﭼڻ ﻟﮘو‪ .‬ﭤوري دﻳﺮ ﺑﻌد ﮐﻳﮐڙو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭔﺮ ﻣﺎن ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺗو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪46‬‬

‫ﭘﮐﻲء ﮐﻲ ان ﺣﺎل ۾ ڏﺳﻲ ﺣﻳﺮان ﭤﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺟﮫوﻧﻲ دوﺳت ﭔﮔﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫”ﺧﻳﺮ ﺗﻪ آھﻲ‪ ،‬ﭜﺎﺋو ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ؟“ ﮐﻳﮐڙي ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ ﮐﺎن ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫ﭘوء‬ ‫ﭔﮔﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﮐﻲء آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟون اﮐﻳون ﭘٽﻳون‪ .‬ﻣﭤﻲ ڪﻳل ٽﻧگ ﮐﻲ ھﻳٺ ﻻﭤو‪ِ .‬‬ ‫ﻏﻣﮔﻳن ﺷڪل ﭠﺎھﻲ ﮐﻳﮐڙي ﮐﻲ ﺧﺑﺮ ﭔڌاﺋﻲ ﺗﻪ ھن ﻣﮫﺎﭨن ﺟﻲ واﺗﺎن ﭔڌو آھﻲ ﺗﻪ ھڪ ڏﻳﻧﮫن ھن‬ ‫ڍﻧڍ ﺟون ﻣڙﻳﺋﻲ ﻣﮀﻳون ﻣﺮي وﻳﻧدﻳون‪ .‬ھو ڪﺎﻟﮫﻪ ﮐﺎن ان ﮘﭨﺗﻲ ۾ آھﻲ ﺗﻪ ھﺎڻ ﻣﮀﻳن ﺟو ﮀﺎ‬ ‫ﭤﻳﻧدو‪ .‬ھن ڍﻧڍ ﺟون ﻏﺮﻳب ﻣﮀﻳون ﺟن ﺳﺎن ھن ﺟﻲ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨﻲ دوﺳﺗﻲ آھﻲ اﻧﮫن ﺟو ﮀﺎ ﭤﻳﻧدو‪.‬‬ ‫ﭘﮐﻲء اﮘﻳﺎن ﻟﻧﮔﮫﻲ رھﻳون ھﻳون‪ ،‬اھﻲ ﭔﮔﮫﻪ‬ ‫ڪﺟﮫﻪ ﻣﮀﻳون‪ ،‬ﺟﻳڪﻲ ان وﻗت ﭔﮔﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﮐﻲء ﮐﻲ‬ ‫ﭘوء اﻧﮫن ﻣﺎن ھڪ ﻣڙﻧﻲ ﺟﻲ طﺮﻓﺎن ﭔﮔﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﮐﻲء ﺟﻲ اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ڊﭴﻲ وﻳون‪ِ .‬‬ ‫ﭘﮐﻲء ﺧوﺷﻲ ﺳﺎن ﺳﻧدن‬ ‫اﭼﻲ ﻣﻧٿ ﻣﻳڙ ڪﺋﻲ ﺗﻪ ھوﮐﻳن ان اوﭼﺗﻲ اﻳﻧدڙ ﻣوت ﮐﺎن ﺑﭼﺎﺋﻲ‪ .‬ﭔﮔﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ھﺎﺋوڪﺎر ڪﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﻣدد ِ‬ ‫ﻣﮀﻲء ﮐﻲ آﭤت ڏﻳﻧدي ﭔڌاﻳو‪.‬‬ ‫”ھﺗﺎن ﺗﻣﺎم وﻳﺟﮫو ھڪ ﭔﻲ ڍﻧڍ آھﻲ‪ “،‬ھن ﭘﺮﻳﺷﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﻣﮀﻲء ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫”ﭘﺮ اﺳﻳن ﺳڀ ُاﺗﻲ ڪﻳﺋن ﭘﮫﭼﻲ ﺳﮔﮫﻧدﻳوﻧﺳﻳن‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫ﭘﮐﻲء ﮐﻳن ﭼﻳو‪ ،‬آﺋون روزاﻧو ﭔﻪ ﭼﺎر ﻣﮀﻳون‬ ‫ﻻء ﻓﻘط ھڪ ﺋﻲ طﺮﻳﻘو آھﻲ‪ “،‬ﭔﮔﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫”ان ِ‬ ‫ﻻء ﻣوٽﻲ ﺳﮔﮫﺎن‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ وڏي ﭼﮫﻧب ۾ ﺟﮫﻠﻲ اوڏاﻧﮫن اڏاﻣﻲ ان ڍﻧڍ ۾ اﮀﻠﻲ وري ﭔﻳن ﺟﻲ ﻣدد ِ‬ ‫ﭤو‪“.‬‬ ‫ﭘوء ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ ﺟﮫٽ ﭘٽ ڪﺟﮫﻪ ﻣﮀﻳن ﮐﻲ‬ ‫ان ﺻﻼح ﺗﻲ ﺳﭜﻧﻲ ﻣﮀﻳن رﺿﺎﻣﻧدي ڏﻳﮐﺎري‪ِ .‬‬ ‫ﻻء ﺗﻳﺎري ڪﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڊﮔﮫﻲ ﭼﮫﻧب ۾ ﮔڏ ڪﺮي ﭔﻲ ڍﻧڍ ڏي اڏاﻣڻ ِ‬ ‫ﺷﺎم ﺟو ھو ﭤڪل ﻣﮫﺎﻧڊو ﮐﭨﻲ ﻣوٽﻳو‪ .‬ﭴڻ وڏو ڪم ﺳﺮاﻧﺟﺎم ڏﻳﺋﻲ آﻳو ھﺟﻲ‪ .‬ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن‬ ‫ھن ﭔﻳن ﻣﮀﻳن ﮐﻲ ﭼﮫﻧب ۾ﺟﮫﻠﻲ ﻧﺋﻳن ڍﻧڍ ڏي رواﻧو ﭤﻳو‪ .‬اﺋﻳن ڪﻳﺗﺮن ڏﻳﻧﮫن ﺗﺎﺋﻳن اھو ﺳﻠﺳﻠو‬ ‫ھﻠﻧدو رھﻳو‪.‬‬ ‫ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ ھﺎڻ ﭘﮫﺮﻳن ﮐﺎن ﻣﺗﺎرو ۽ ﺗﺎزو ﺗواﻧو ﻧظﺮ اﭼڻ ﻟﮘو‪ .‬آﺧﺮڪﺎر ﺳﻳﺎﭨﻲ ﮐﻳﮐڙي‬ ‫ھن ﮐﻲ ﺗﺎﭨﻲ ورﺗو‪” .‬ڪﭤﻲ ﺳﻧدس دوﺳت ﭘﻧﮫﻧﺟو ﭘﻳٽ ﻗوت ھن ﺑﺎدﺷﺎھﻪ واري ڍﻧڍ ﺟﻲ ﻣﮀﻳن‬ ‫ﺗﻲ ﺗﻪ ﻧﻪ ڪﺮي رھﻳو آھﻲ‪ .‬ﭘﺮ ﺳﻧدس دوﺳت اھڙو ذﻟﻳل ڪم ڪڏھن ﺑﻪ ﻧﻪ ڪﻧدو‪ “.‬ان ﺳوچ‪،‬‬ ‫ﮐﻳﮐڙي ﺟﻲ ﭘﭼﺮ ﻧﻪ ﮀڏي ۽ ھن ﻣﻌﻠوم ڪﺮڻ ﭼﺎھﻳو ﺗﻪ روزاﻧو ﺻﺑﺢ ﺟو ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ ﻣﮀﻳن ﮐﻲ‬ ‫ڪﻳڏاﻧﮫن ﮐﭨﻳو وﭸﻲ ﭤو‪.‬‬ ‫ﻻء ﭼﻳو ﺟﺗﻲ ﭔﮔﮫﻪ روزاﻧو ﻣﮀﻳن ﮐﻲ‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﮐﻳﮐڙي ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ ﮐﻲ ان ڍﻧڍ ﺗﻲ ھﻠڻ ِ‬ ‫ﮐﭨﻲ وﻳو ﭤﻲ‪ .‬ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ ڪﺟﮫﻪ دﻳﺮ ﺳوچ ۾ﭘﺋﺟﻲ وﻳو‪ .‬ان ﺑﻌد ﻧﻳٺ ھﺎﺋوڪﺎر ڪﺋﻲ‪ .‬ﺷﺎﻳد اھو‬ ‫ﭘﮐﻲء ﺗﻲ ﻓﺮض‬ ‫ﺳوﭼﻲ ﺗﻪ ﻣﺗﺎن اﻧڪﺎر ڪﺮڻ ﺳﺎن ﮐﻳﮐڙو ﺷڪ ۾ ﭘﺋﺟﻲ وﭸﻲ‪ .‬ﮀو ﺟو ﭔﮔﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫ھو ﺗﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ دوﺳت ﮐﻳﮐڙي ﺟو ﺑﻪ ڪم ڪﺮي‪.‬‬ ‫ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ ﮐﻳﮐڙي ﮐﻲ ﭼﻳو ﺗﻪ اڏاﻣڻ ﻣﮫل ھو ﺳﻧدس ﮘﭼﻲَء ﮐﻲ ﺳوﮔﮫو ﺟﮫﻠﻲ‪ .‬ﮐﻳﮐڙي‬ ‫اﺋﻳن ﺋﻲ ڪﻳو ۽ ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﺎ ﮐﻧڀ ﮀﻧڊي اڏاﻣڻ ﺷﺮوع ڪﻳو‪ .‬رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ھو ﺟﺑل‪ ،‬ﻣﺎﭤﺮﻳون‪،‬‬ ‫ﺑﺎغ ﭔﻧﻳون ﻟﺗﺎڙﻳﻧدا ھﻠﻳﺎ‪ .‬ﭘﮫﺮﻳون دﻓﻌو ھﮫڙا ﺳﮫﭨﺎ ﻧظﺎرا ڏﺳﻲ ﮐﻳﮐڙو ڏاڍو ﺧوش ﭤﻳو‪ .‬ﺳﭴﻲ ﭴﻣﺎر‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪47‬‬

‫ھو ﻓﻘط ﮔپ ۾ ﻟﻳﭤڙﻳون ﭘﺎﺋﻳﻧدو رھﻳو‪.‬‬ ‫ٽڪﺮيء ﭘﭠﻳﺎن ﻣﮀﻳن ﺟﺎ ڪﻳﺗﺮاﺋﻲ ڪﻧڊا ۽ ﮀﻠﺮ ﻧظﺮ آﻳﺎ‪.‬‬ ‫رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ﮐﻳﮐڙي ﮐﻲ ھڪ‬ ‫َ‬ ‫اھو ڏﺳﻲ ﮐﻳﮐڙو اﭼﺮج ۾ ﭘﺋﺟﻲ وﻳو ۽ ﺳﻧدس ﺷڪ ﭘڪ ۾ ﺑدﻟﺟﻲ وﻳو ﺗﻪ ھﻲ ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ﮔﮫﺮ ﺟون ﺋﻲ ﻣﮀﻳون ﮐﺎﺋﻲ ﭤﻠﮫو ﭤﻲ رھﻳو آھﻲ‪ .‬ڍﻧڍ ﺳڪڻ ﺟو ﻓﻘط ﺑﮫﺎﻧو آھﻲ‪.‬‬ ‫ﭘﮐﻲء ﺟﻲ ﮘﭼﻲ ﮐﻲ وﭠﻲ زور ﺳﺎن‬ ‫ڪوﺑﻪ اﺋﻳن ﻣﺮڻ ﻧﭤو ﭼﺎھﻲ‪ .‬ﮐﻳﮐڙي ھﺎڻ ﭔﮔﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﺑﻠﻧديء ﺗﻲ اڏاﻣﻧدي ڊپ ﭤو‬ ‫ﭘﮐﻲء ﺟڏھن ان ﺟو ﺳﺑب ﭘﮀﻳس ﺗﻪ وراﭨﻳﺎﺋﻳن ﺗﻪ ھﻳڏي‬ ‫ﭼﻳﭜﺎٽﻳو‪ .‬ﭔﮔﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﺳﺎھﻪ‬ ‫ﭘوء آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ﮐﻳﮐڙي ﭔﮔﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﮐﻲء ﺟﻲ ﮘﭼﻲ ﺗﻲ اﻳڏو زور ڏﻧو ﺟو ھن ِ‬ ‫ﻟﮘﻳم‪ ،‬۽ ِ‬ ‫ﮐﭨڻ ڏﮐﻳو ﭤﻲ ﭘﻳو‪ .‬وڌﻳڪ اڏاﻣڻ ﺑدران اﺗﻲ ﺋﻲ ﻟﮫﻲ ﭘﻳو ﺟﺗﻲ ھو ﻣﮀﻳون ﮐﺎﺋﻲ ڪﻧڊا ۽ ﮀﻠﺮ‬ ‫ﭘﮐﻲء ﺟﻲ ﮘﭼﻲ ﮐﻲ ﻧﻪ ﮀڏﻳو ۽ اﻳڏو زور ڏﻧو ﺟو‬ ‫ﮀڏﻳﻧدو ھو‪ .‬ﭜٽ ﺗﻲ ﻟﮫڻ ﺑﻌد ﺑﻪ ﮐﻳﮐڙي ﭔﮔﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫آﺧﺮ ﺳﺎھﻪ ﻧڪﺮي وﻳس‪ .‬ان ﺑﻌد ﮐﻳﮐڙو آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﻧﺰل ڏي رواﻧو ﭤﻲ وﻳو ﺟﺗﺎن‬ ‫آﻳو ھو‪.‬‬ ‫ڍﻧڍ ﺗﻲ ﭘﮫﭼﻲ ھن ﺑﺎﻗﻲ ﺑﭼﻳل ﻣﮀﻳن ﮐﻲ ان ظﺎﻟم ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲَء ﺟﻲ ﻣوت ﺟﻲ ﺧﺑﺮ ﭔڌاﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﭘوء ﮐﻳﮐڙي ﮐﻳن ﺳﭴو اﺣوال ﭔڌاﻳو ﺗﻪ‬ ‫ﻣﮀﻳن ﮐﻲ ﮐﻳﮐڙي ﺟﻲ ﻣوت ﺟو ﭔڌي ﭘﮫﺮﻳن ڏک ﭤﻳوﭘﺮ ِ‬ ‫ڪﻳﺋن ﭔﮔﮫﻪ ﭘﮐﻲ ﺑﮫﺎﻧو ﭠﺎھﻲ روزاﻧو ﻣﮀﻳن ﮐﻲ ﮐﺎﺋﻲ رھﻳو ﺟن ﺟﺎ ڪﻧڊا ۽ ﮀﻠﺮ ھو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫اﮐﻳن ﺳﺎن ڏﺳﻲ آﻳو آھﻲ‪ .‬اھو ﭔڌي ﻣﮀﻳون ڏاڍﻳون ﺧوش ﭤﻳون ۽ ﮐﻳﮐڙي ﺟﺎ ﭤورا ﻣﭸﻳﺎﺋون ﺟﻧﮫن‬ ‫ﺳﻧدن ﺟﺎن ﺑﭼﺎﺋﻲ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪48‬‬

‫ظﺎﻟم ﺟو ﻣوت‬ ‫ﻧديء ﺟﻲ ڪﻧﺎري ﺗﻲ ھڪ ﺗﻣﺎم وڏو ﺑڙ ﺟو وڻ ھو‪ .‬ھن وڻ ﺟون ڪﻳﺗﺮﻳون‬ ‫ڪﻧﮫن‬ ‫َ‬ ‫ﺋﻲ ﺷﺎﺧون ھﻳون ﺟن ﻣﺎن ھڪ ﺗﻲ ھڪڙو ڪﺎرو ڪﺎﻧگ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زال ﺳﻣﻳت رھﻧدو ھو‪ .‬ھن‪،‬‬ ‫ﻻء‪ ،‬وڻ ﺟﻲ ﭤڙ ﭜﺮﺳﺎن ﻣﺿﺑوط ڪﮐن ﺟو آﮐﻳﺮو ﺟوڙﻳو ھو ﺟﻳڪو وڏي ﻋﺮﺻﻲ ﮐﺎن‬ ‫رھڻ ِ‬ ‫ﻗﺎﺋم ھو‪.‬‬ ‫ﺳﺎﮘﺋﻲ وڻ ﺟﻲ ﭘوري ﭤڙ ۾‪ ،‬ھﻧن ڪﺎﻧﮔن ﺟﻲ آﮐﻳﺮي ﺟﻲ ﺑﻠڪل ھﻳﭠﺎن ھڪ ﻧﺎﻧگ ﭘڻ‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زال ﺳﻣﻳت رھﻧدو ھو‪ .‬ھڪ ﺋﻲ وڻ ﺗﻲ ھڪ ﭔﺋﻲ وﻳﺟﮫو رھڻ ڪﺮي ﻧﺎﻧگ ۽ ڪﺎﻧگ‬ ‫ھڪ ﭔﺋﻲ ﺟﺎ ﺳﭠﺎ دوﺳت ۽ ﭘﺎڙﻳﺳﺮي ﭤﻲ وﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﻻء‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﺳﺧت ﺟﮫڪ ۽ واﭼوڙو اﭼﻲ ﻟﮘو‪ .‬ان وﻗت ﻧﺎﻧگ ﺟﻲ زال ﮐﺎڌي ﺟﻲ ِ‬ ‫ﭔﺎھﺮ وﻳل ھﺋﻲ ۽ ﺟﮫڙو ﻣوٽﻲ ﭘﺋﻲ ﺗﻪ رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ھڪ ﺟﮫوﻧﻲ ﭘﭘﺮ ﺟﻲ وڻ ﺟو ڏار ﺳﻧدس ﻣﭤﺎن‬ ‫ڪﺮي ﭘﻳو‪ .‬ﻧﺎﻧگ ﺟﻲ زال ﮘﺮي ڏار ھﻳﭠﺎن اﭼڻ ڪﺮي ان ﺋﻲ ﻣﮫل ﭼﻳﭜﺎٽﺟﻲ ﻣﺮي وﻳﺋﻲ‪ .‬ﭘﺮﻳﺎن‬ ‫ﺑڙ ﺟﻲ وڻ ﺗﻲ وﻳﭠل ڪﺎﻧﮔن اھو ﺣﺎدﺛو ڏﺳﻲ رڙﻳون ڪوڪون ڪﺮي ﻧﺎﻧگ ﮐﻲ ﺳﻧدس زال‬ ‫ﻻء اطﻼع ڪﻳو‪ .‬ﻧﺎﻧگ ﭘوراٽﻳل ڏار ﺟﻲ ﭔﺮڙ ﻣﺎن ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺮي ڪﺮﻳل ڏار ﺟﻲ ھﻳﭠﺎن‬ ‫ﺟﻲ ﻣدد ِ‬ ‫ﻟﻳﭤڙﻳون ﭘﺎﺋﻲ رﺳﺗﻲ ﭠﺎھڻ ﺟﻲ ڪوﺷش ڪﺋﻲ ﭘﺮ ان ﮐﺎن اڳ ﺳﻧدس زال ﺟو ﺳﺎھﻪ ﻧڪﺮي‬ ‫ﭼڪو ھو‪ .‬ﻧﻳٺ ﻧﺎﻧگ ﻣﺎٺ ﻣﭠوڙي ۾ ﻣوٽﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭔﺮڙ ۾ آﻳو‪ .‬زال ﺟﻲ ھن اوﭼﺗﻲ ﻣوت ڪﺮي‬ ‫ﮐﻳس ﺑﻳﺣد ﮔﮫﭨو ڏک ۽ ڪﺎوڙ ﻟﮘﻲ‪ .‬ھن ﺟﻲ ﺳﭠن دوﺳﺗن ۽ ﭘﺎڙﻳﺳﺮي ڪﺎﻧﮔن ھن ڏﮐﺋﻲ وﻗت ۾‬ ‫ﻧﺎﻧگ ﺟﻲ دل وﭠڻ ﺟﻲ ڏاڍي ڪوﺷش ڪﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن طوﻓﺎن ﺟﮫڪو ﭤﻳو‪ .‬ڪڪﺮ ٽﺮﻳﺎ ﭘﮐڙﻳﺎ ۽ آﺳﻣﺎن ﭘﮫﺮﻳن واﻧﮔﺮ ﻧﻳﺮو ۽ ﺻﺎف‬ ‫ﭤﻲ وﻳو‪ .‬ﻧدي واري ﭘﺎﺳﻲ ﮐﺎن رﮐﻲ رﮐﻲ ﭤڌي ھﻳﺮ ﻟﮘڻ ﺷﺮوع ﭤﻲ ﺟﻧﮫن ۾ ﺳﺎون ﭘﻧن ﺳﺎن ﭜﺮﻳل‬ ‫ٽﺎرﻳون ﻟڏڻ ﻟﻣڻ ﻟﮘﻳون‪ .‬ﭘﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟن آﮐﻳﺮن ﻣﺎن ﻧڪﺮي ھوا ۾ ﭰﻳﺮﻳون ﭘﺎﺋڻ ۽ ﻻﺗﻳون ﻟﻧوڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬ ‫ﺧوﺷﻲء ﺟو ﺳﺎھﻪ ﭘٽڻ ﻟﮘﺎ‪ .‬ھﻲ‬ ‫ان ﭔﻳﻠﻲ ﺟﺎ رھﺎڪو ﺟﺎﻧور ﭘڻ ﭘﻧﮫﻧﺟن ﭼﺮن ﻣﺎن ﭔﺎھﺮﻧڪﺮي‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﭔﻳﻠﻲ ﺟﻲ‬ ‫زال ﻣڙس ڪﺎﻧگ ۽ ڪﺎﻧﮔڻ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ آﮐﻳﺮي ﻣﺎن ﻧڪﺮي ﭘﻧﮫﻧﺟن دوﺳﺗن ﺳﺎن ﻣﻠڻ ِ‬ ‫ﭔﺋﻲ ﺣﺻﻲ ڏي اڏاﻣﻲ وﻳﺎ‪ .‬ﺧﺎص ڪﺮي ﭘﺎڻ ﺟﮫڙي ڏاھﻲ ھﻣﺮاھﻪ ﻟوﻣڙي ڏي‪ -‬ﺟﻳڪو ﺳﻧدن‬ ‫ﺳڀ ۾ ﺳﭠو دوﺳت ھو‪ .‬ھﻧن ﻟوﻣڙ ﺳﺎن ﻣﻠﻲ ﮐﻳس ﻧﺎﻧگ ﺟﻲ زال ﺑﺎﺑت ﭔڌاﻳو ﺗﻪ ڪﻳﺋن وڻ ﺟﻲ‬ ‫ڏار ھﻳﭠﺎن وﻳﭼﺎري اﭼﻲ ﻣﺮي وﻳﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﻻء ڪﺎﻧگ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭼﮫﻧب ۾ ڪﺟﮫﻪ ڪﻳﻧﺋﺎن‬ ‫َ‬ ‫واﭘﺳﻲء ﺗﻲ رﺳﺗﻲ ﺗﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟن ﻧﻧڍن ﭔﭼن ِ‬ ‫ﮐﻧﻳﺎ ﺟﻳڪﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ ﭘﮫﭼﻲ ھو ﭘﻧﮫﻧﺟن ﺑﮐﺎﻳل ﭔﭼن ﮐﻲ ﮐﺎراﺋﻳﻧدا ھﺋﺎ‪ .‬ھن ﭜﻳﺮي ﺟڏھن ھو‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ آﮐﻳﺮي ۾ ﭘﮫﺗﺎ ﺗﻪ اھو ڏﺳﻲ واﺋڙا ﭤﻲ وﻳﺎ ﺗﻪ ﺳﻧدن آﮐﻳﺮو ﭔﭼن ﮐﺎن ﺧﺎﻟﻲ ھو‪ .‬ﮐﻳن ﻳﻘﻳن ﺋﻲ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪49‬‬

‫ﻧﻪ ﭘﺋﻲ آﻳو ﺗﻪ اﺋﻳن ﺑﻪ ﭤﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﭤو‪.‬‬ ‫ﻻء اﭸﺎ ﮐﻧڀ‬ ‫ھﻧن ﮔﮫﭨو ﺋﻲ ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ﭘﻧﮫﻧﺟن ﭔﭼن ﺟﻲ ﮘوﻻ ڪﺋﻲ ﺟن ﮐﻲ اڏاﻣڻ ِ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻪ آﻳﺎ ھﺋﺎ‪ .‬ﭘﺮ ﭼوڌاري ڪﺟﮫﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ھو‪ .‬ﻣﺎﻳوس ﭤﻲ ھو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﺎڙﻳﺳﺮي دوﺳت ﻧﺎﻧگ وٽ‬ ‫ﮐﮫﺮاﺋﻲء ﺳﺎن‬ ‫ﭘﮫﺗﺎ‪ .‬ﺳﺎﭨس ﺳﭴو اﺣوال ﺳﺮﺑﺳﺗو ڪﺮي ﭘﻧﮫﻧﺟن ﭔﭼن ﺟو ﭘﮀﻳو‪ .‬ﻧﺎﻧگ ھڪدم‬ ‫َ‬ ‫ﺟواب ڏﻧو ﺗﻪ ھو ڪو ﺳﻧدن ﭔﭼن ﺟو ﭼوڪﻳدار ﻧﻪ ھو ﺟﻧﮫن ﮐﺎن ﭘﮀڻ آﻳﺎ ھﺋﺎ‪ .‬ﺟﻳڪڏھن ﮐﻳن‬ ‫ﭔﭼﺎ اھڙا ﭘﺮاﻳﺎ ھﺋﺎ ﺗﻪ ﮐﻳن اﺋﻳن اڪﻳﻠو ﮀڏي ﻧﻪ وﭸن ھﺎ‪.‬‬ ‫ڪﺎﻧﮔن ﮐﻲ ﻧﺎﻧگ ﺟﻲ اھڙﻳن ﮘﺎﻟﮫﻳن ﺗﻲ ﺑﻳﺣد ﮔﮫﭨو ڏک ﭤﻳو‪ .‬وﻗت ﺳﺎن ﮔڏ آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ‬ ‫ﻧﻳٺ ڪﺎﻧگ ﺻﺑﺮ ڪﺮي وﻳﮫﻲ رھﻳﺎ‪ .‬ڪﺟﮫﻪ ﻣﮫﻳﻧن ﺑﻌد آﻧن ﺟو ﭰوٽﺎڙو ﭤﻳو ۽ ﺳﻧدن آﮐﻳﺮو ﻧﻧڍن‬ ‫ﻧﻧڍن ﭔﭼن ﺳﺎن وري ﭜﺮﺟﻲ وﻳو‪ .‬اھوڏﺳﻲ ﮐﻳن ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨﻲ ﺧوﺷﻲ ﭤﻲ ۽ ان ﺧوﺷﻲ ۾ ﮐﺎﻧﺋن ﭘﺮاﭨو‬ ‫ﻻء ھو ھﺎڻ ﺑﻳﺣد ﺧﺑﺮدار رھڻ ﻟﮘﺎ‪ .‬ﭔﻧﮫﻲ ﻣﺎن‬ ‫ﺻدﻣو ﺑﻧﮫﻪ وﺳﺮي وﻳو‪ .‬ﭔﺎرن ﺟﻲ ﺳﺎر ﺳﻧﭜﺎل ِ‬ ‫ﻻء آﮐﻳﺮي ۾ ﺋﻲ ﺗﺮﺳﻲ‬ ‫ﻻء ﻧڪﺮﻧدو ھو ﺗﻪ ﭔﻳو ﭔﭼن ﺟﻲ ﺳﻧﭜﺎل ِ‬ ‫ﺟڏھن ھڪڙو ﮐﺎڌي ﺟﻲ ﮘوﻻ ِ‬ ‫ﭘوﻧدو ھو‪.‬‬ ‫ﭘﺮ ھڪ دﻓﻌﻲ اھڙو اﺗﻔﺎق ﭤﻳو ﺟو ﭔﻧﮫﻲ ڪﺎﻧﮔن ﮐﻲ ھڪ ﺋﻲ وﻗت ﭘﻧﮫﻧﺟن ﻣﺎﺋٽن ﺳﺎن‬ ‫ﻧديء ﺟﻲ ﭔﺋﻲ ﭘﺎﺳﻲ رھﻳل ھﺋﺎ‪ .‬ﺷﺎم ﺟو ﺟڏھن ھو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ ﻣوٽﻳﺎ‬ ‫ﻣﻠڻ ﻧڪﺮﭨو ﭘﻳو ﺟﻳڪﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺗﻪ ھڪ دﻓﻌو وري ﺳﻧدن آﮐﻳﺮو ﺧﺎﻟﻲ ﺧﺎﻟﻲ ھو‪ .‬ﺳﻧدن ﺳڀ ﭔﭼﺎ ﻏﺎﺋب ﭤﻲ ﭼڪﺎ ھﺋﺎ‪ .‬ﺳﭴو‬ ‫ﻣﺎء واڪﺎ ڪﺮي روﺋڻ‬ ‫اوﺳو ﭘﺎﺳو ﮘوﻟڻ ﺗﻲ ﺑﻪ ﺳﻧدن ﭘﺗو ﭘﺋﺟﻲ ﻧﻪ ﺳﮔﮫﻳو‪ .‬ﭔﭼﺎ ﻧﻪ ﻣﻠڻ ڪﺮي ُ‬ ‫ﻟﮘﻲ‪.‬‬ ‫ﻻء ھﺎڻ ﮐﻳن ھﺗﺎن‬ ‫ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣڙس ڪﺎﻧگ ﮐﻲ ﭼﻳو ﺗﻪ ﭔﺎرن ﺟﻲ ﺳﻼﻣﺗﻲ ِ‬ ‫ﻟڏﭨو ﭘوﻧدو‪ .‬ان وڻ ﻣﺎن ﻟڏو ﭘٽﻲ ڪﻧﮫن ﭔﺋﻲ وڻ ۾ آﮐﻳﺮو ﭠﺎھﭨو ﭘوﻧدو‪ .‬ﺟﺗﻲ ﺣﻔﺎظت ﺳﺎن ﭔﺎرن‬ ‫ﮐﻲ ﻧﭘﺎﺋﻲ وڏو ڪﺮي ﺳﮔﮫﺟﻲ‪ .‬ھﻧن ﮐﻲ ﭘڪ ﭤﻲ وﻳﺋﻲ ﺗﻪ ﺳﻧدن ﻏﻳﺮ ﺣﺎﺿﺮي ۾ ﻧﺎﻧگ ﺋﻲ ﺳﻧدن‬ ‫ﭘﻲء ڪﺎﻧگ ﺧطﺮي ﮐﺎن ﭜﭴڻ ﺑدران ان ﺳﺎن ﻣﻘﺎﺑﻠو ڪﺮڻ ﭼﺎھﻳو‬ ‫ﭔﭼﺎ ﮘڙڪﺎﺋﻲ ﮀڏﻳﺎ ھﺋﺎ‪ .‬ﭘﺮ‬ ‫َ‬ ‫ﭤﻲ‪ .‬ھو ڪﻳﺗﺮن ﺋﻲ ﺳﺎﻟن ﮐﺎن ان وڻ ۾ رھﻧدا اﭼن‪ .‬ھن اﺗﻲ رھﻲ ﻧﺎﻧگ ﮐﻲ ﺳﺑق ڏﻳڻ ﭼﺎھﻳو‪ .‬ان‬ ‫ﻻء ھو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﺮاﭨﻲ دوﺳت ﻟوﻣڙ وٽ وﻳﺎ‪ .‬ﻟوﻣڙ ڪﺎﻧﮔن ﺟﻲ ڏک ﭜﺮي ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ڪﺟﮫﻪ دﻳﺮ‬ ‫ِ‬ ‫ﺳوچ ۾ﭘﺋﺟﻲ وﻳو‪ .‬آﺧﺮڪﺎر ھن ﺟﻲ دﻣﺎغ ۾ ھڪ رٿ آﺋﻲ‪ .‬ھن ﭘﻧﮫﻧﺟن دوﺳﺗن ﮐﻲ وﻳﺟﮫو ﺳڏي‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬ھن ﮔﮫﺎٽﻲ ﭔﻳﻠﻲ ﺟﻲ ڏوراﻧﮫﻳن ڪﻧڊ وٽ ھڪ وڏي ﻣﺣل ۾ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت رھﻲ ﭤو‪ .‬ھن‬ ‫ﻻء روزاﻧو‬ ‫ﮐﻲ ھڪ‬ ‫َ‬ ‫ڌيء آھﻲ‪ ،‬ﺟﻧﮫن ﺳﺎن ھن ﮐﻲ ﺑﻳﺣد ﮔﮫﭨو ﭘﻳﺎر آھﻲ‪ .‬اھﺎ ﺷﮫﺰادي وھﻧﺟڻ ِ‬ ‫ﺳﻣﺟﮫﺎﻳﺎﻧو ﭤو‪ .‬اﻣﻳد ﺗﻪ ان ظﺎﻟم ﻧﺎﻧگ‬ ‫ﭜﺮ واري ڍﻧڍ ﺗﻲ وﻳﻧدي آھﻲ‪ .‬ھﺎڻ ﺗوھﺎن اﺋﻳن ڪﺮﻳو ﺟﻳﺋن‬ ‫َ‬ ‫ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڪﺋﻲ ﺟﻲ ﺳﺰا ﻣﻠﻲ وﻳﻧدي‪“.‬‬ ‫ﻻء‬ ‫ﻟوﻣڙ ﺳﭴﻲ رٿ ڪﺎﻧﮔن ﮐﻲ ﺳﻣﺟﮫﺎﺋﻲ ﺗﻪ ڪﻳﺋن ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﺷﮫﺰادي ﺟڏھن وھﻧﺟڻ ِ‬ ‫اﭼﻲ ﺗﻪ ھو ﮀﺎ ڪن‪ .‬ڪﺎﻧگ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ دوﺳت ﻟوﻣڙ ﺟﺎ ﭤورا ﻣﭸﻲ رواﻧﺎ ﭤﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﭔﺋﻲ ڪﺎﻧگ ڍﻧڍ ﺟﻲ ڪﻧﺎري ﺗﻲ ﭘﮫﺗﺎ‪ .‬ﭤوري دﻳﺮ ﺑﻌد ﺷﮫﺰادي ﭘﻧﮫﻧﺟن‬ ‫ﻻء ڍﻧڍ ﺗﻲ ﭘﮫﺗﻲ‪ .‬ھن ڪﭘڙا ﻻﭤﺎ ۽ ﺳوﻧﻲ ﺗﻧد وارو ھﻳﺮن ﺟو ھﺎر‬ ‫ﺳﺎھﻳڙﻳن ﺳﺎن ﮔڏ وھﻧﺟڻ ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪50‬‬

‫ﻻء ﺟﻳﺋن ﺋﻲ ڍﻧڍ ۾ ٽﭘو ڏﻧو ﺗﻪ ڪﺎﻧﮔڻ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ﭘوء ھن وھﻧﺟڻ ِ‬ ‫ﻻھﻲ ڪﭘڙن ﺟﻲ ڍﻳﺮ ﻣﭤﺎن رﮐﻳو‪ِ .‬‬ ‫ﺷﮫﺰاديء ﺟﻲ‬ ‫ﭘﻲء ڪﺎﻧگ اﺗﻲ ﺗﺮﺳﻲ‬ ‫ﭼﮫﻧب ۾ ھﺎر ﮐﭨﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ آﮐﻳﺮي ڏي وﭠﻲ اڏاﭨﻲ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﻧوڪﺮﻳﺎﭨﻳن ۽ ﭼوڪﻳدارن ﺟﺎ ﺗﺎﺛﺮ ڏﺳڻ ﻟﮘو‪.‬‬ ‫ﺷﮫﺰاديء ﺟو ھﺎر ﮐﭨﻲ وﻳﻧدو ڏﺳﻲ ورﺗو ۽ رڙﻳون‬ ‫ھڪ ﭼوڪﻳدار ڪﺎﻧﮔڻ ﮐﻲ‬ ‫َ‬ ‫اھڙيء طﺮح ﺳڀ ﻟﭠﻳون ﮐﭨﻲ ڪﺎﻧﮔڻ ﭘﭠﻳﺎن ڊوڙڻ ﻟﮘﺎ‪ ،‬ﺟﻳڪﺎ‬ ‫ڪﺮي ھڪدم ﭔﻳن ﮐﻲ ﺑﻪ ﭔڌاﻳو‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ﭘﻲء ڪﺎﻧگ زور زور ﺳﺎن ڪﺎن‬ ‫ھﺎر ﭼﮫﻧب ۾ﺟﮫﻠﻲ ﺳڀ ﮐﺎن اﮘﻳﺎن ﻣﭤﺎن ﻣﭤﺎن اڏاﻣﻧدي وﻳﺋﻲ‪ُ .‬‬ ‫ڪﺎن ڪﺮي ﭼوڪﻳدارن ﺟو ڌﻳﺎن ڪﺎﻧﮔڻ ڏي ﮀڪﺎﺋﻳﻧدو رھﻳو‪.‬‬ ‫ﭼوڪﻳدار ڍﻧڍ ﺟﻲ ڪﻧﺎري ﮐﺎن وﭠﻲ ﭔﻳﻠﻲ ﺗﺎﺋﻳن ڪﺎﻧﮔڻ ﭘوﻳﺎن ڊوڙﻧدا آﻳﺎ‪ .‬رﺳﺗﻲ ﺗﻲ‬ ‫ڪﻳﺗﺮاﺋﻲ دﻓﻌﺎ ھو ﭤڙﻳﺎ ﭤﺎﭔڙﻳﺎ ﭘﺮ اک ڪﺎﻧﮔڻ ۾ھﺋﻳن‪ ،‬ﺟﻳڪﺎ ﭼﮫﻧب ۾ ھﺎر ﮐﭨﻳو ﭘﺋﻲ وﻳﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﺎء ڪﺎﻧﮔڻ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ آﮐﻳﺮي وٽ اﭼﻲ ﭘﮫﺗﻲ‪ .‬ھﻳﭠﺎن ﭼوڪﻳدار ﺑﻪ اﭼﻲ ﮔڏ ﭤﻳﺎ‪.‬‬ ‫آﺧﺮڪﺎر ﻣ ُ‬ ‫ﭼﺎﻻڪﻲء ﺳﺎن ھﺎر ﮐﻲ ان ﺳوراخ ۾ ﮐﭨﻲ ڪﻳﺮاﻳو ﺟﻧﮫن ۾ ﻧﺎﻧگ رھﻳل ھو‪.‬‬ ‫ڪﺎﻧﮔڻ وڏي‬ ‫َ‬ ‫ﭘﻲء ڪﺎﻧگ ﺑﻪ اﭼﻲ ﭘﮫﺗو ۽ ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ ﭘﺮي ﮐﺎن وﻳﮫﻲ ﺗﻣﺎﺷو ڏﺳڻ ﻟﮘﺎ ﺗﻪ ﭼوڪﻳدار‬ ‫ﺗﻳﺳﺗﺎﺋﻳن‬ ‫ُ‬ ‫ڪﻳﺋن ﻧﺎﻧگ ﺟﻲ ﭔﺮ ﻣﺎن ھﻳﺮن ﺟو ھﺎر ڪڍن ﭤﺎ‪.‬‬ ‫ﺟﻧﮫن وﻗت ﻧﺎﻧگ ﺟﻲ ﭔﺮ ۾ ڪﺎﻧﮔڻ ھﺎر ڪﻳﺮاﻳو ان وﻗت ﻧﺎﻧگ ﮔﮫﺎٽﻲ ﻧﻧڊ ۾ ﺳﺗل ھو‪ .‬ھﺎر‬ ‫ﺳﻧدس ﭜﺮﺳﺎن اﭼﻲ ڪﺮﻳو‪ .‬ﭼوڪﻳدار وڻ اﮘﻳﺎن ﭘﮫﭼﻲ وﻳﺎ ﺗڏھن ﺑﻪ ﻧﺎﻧگ ﺑﻲ ﺧﺑﺮ ﺳﺗو رھﻳو‪.‬‬ ‫ھڪ ﭼوڪﻳدار ﻟڪڻ ﺳﺎن ھﺎر ﮐﻲ ﭔﺎھﺮ ڪڍڻ ﺟﻲ ڪوﺷش ڪﺋﻲ‪ .‬ﻟڪڻ ھﺎر ﮐﻲ ﻟﮘڻ‬ ‫ﺑدران ﺟﮫڙو ﻧﺎﻧگ ﮐﻲ ﻟﮘو ﺗﻪ ھو ڪﺎوڙ ﻣﺎن ﭔﺎھﺮﻧڪﺮي آﻳو‪ .‬ﭼوڪﻳدارن ﺟﻲ ﻧﺎﻧگ ﺗﻲ ﺟﻳﺋن‬ ‫ﭘوء ﺷﮫﺰادي ﺟو ھﺎر‬ ‫ﺋﻲ ﻧظﺮ ﭘﻳﺋﻲ ﺗﻪ ﻟﭠﻳن ۽ ﺑﺎﻧﭠن ﺳﺎن ﮐﻳس ُاﺗﻲ ﺟو اﺗﻲ ڍﻳﺮي ڪﺮي ﮀڏﻳو ۽ ِ‬ ‫ﮐﭨﻲ رواﻧﺎ ﭤﻲ وﻳﺎ‪.‬‬ ‫اھڙيء طﺮح ظﺎﻟم ﻧﺎﻧگ ﺟو ﻣوت ﭤﻳو ۽ ڪﺎﻧگ ھﺎﭨﻲ ﺑﻲ ﻓڪﺮ ﭤﻲ زﻧدﮔﻲ ﺟﺎ ﺑﺎﻗﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڏﻳﻧﮫن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺋﻲ ﭘﺮاﭨﻲ آﮐﻳﺮي ۾ ﮔذارڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪51‬‬

‫ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﺟون ﮔﮫﻣﺗﺎرﻳون‬ ‫ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ھڪ ﻧﻧڍڙي ھﺮڻ ﺟو ﻗﺳم آھﻲ ﺟﻳڪو ﻣﻼﺋﻳﺷﻳﺎ ﺟﻲ ﺟﮫﻧﮔﻠن ۾ رھﻲ ﭤو‪.‬‬ ‫ھﻲ ﺟﺎﻧور ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ ﻗد ۾ۡ◌ ﻧﻧڍو‪ -‬ﻓٽ ﮐن ڪو ﻣس ﭤﺋﻲ ﭤو‪ .‬ﭘﺮ ﻋﻘل ۾ ﺗﻣﺎم اڪﺎﺑﺮ‪ ،‬ﺑﮫﺎدر ۽‬ ‫ﭼﺎﻻڪ آھﻲ‪ .‬ﭘﺎڻ ﮐﺎن وڏن ﺟﺎﻧورن ﮐﻲ ﮐن ﭘل ۾ ﺑﻳوﻗوف ﺑﻧﺎﻳو رﮐﻲ‪.‬‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ﭔﺋﻲ ﭘﺎر ﺳﻧﮫن ڪﭼڙن ﭘﻧن وارو ﮔﺎھﻪ ڏﭠو‪.‬‬ ‫”اڄ ﻣون ﮐﻲ اﻧﮫن ڪﭼڙن ﭘﻧن واري ﮔﺎھﻪ ﺟو ﻣﺰو ﻣﺎﭨڻ ﮐﭘﻲ‪ “.‬ھن دل ﺋﻲ دل ۾‬ ‫ﺳوﭼﻳو‪” ،‬ﭘﺮ درﻳﺎھﻪ ڪﻳﺋن ﭘﺎر ڪﺟﻲ؟“‬ ‫ﻻء ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن‬ ‫درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ڪﻧﺎري ﺗﻲ ﭘﮫﭼﻲ ﭔﻲ ﭜﺮ وﭸڻ ﺟﻲ ڪﺎ واھﻪ ﮘوﻟڻ ِ‬ ‫واﺟﮫﺎﻳو‪ .‬اﻳﺗﺮي ۾ ھن ﺟﻲ ﻧظﺮ ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﮀن ﺟﻲ ﺳﺮدار ﺗﻲ ﭘﺋﻲ ﺟﻳڪو ان وﻗت ُاس ۾ ﭘﭠﻲ‬ ‫ﺳﻳڪﻲ رھﻳو ھو‪.‬‬ ‫”ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﭿ“ ھن رڙ ڪﺮي ﭼﻳو‪” ،‬ﺗوﮐﻲ ﺧﺑﺮ آھﻲ ﺗﻪ اﺳﺎن ھﺮﭨن ﺟو ڪٽﻧب ﺗوھﺎن‬ ‫ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﮀن ﮐﺎن ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو وڏو آھﻲ؟“‬ ‫”ڪﻧﭼل ﮀﺎ ﭘﻳو ﺑڪﻳن‪ “،‬ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﭿ ڪﺎوڙ ﻣﺎن ﺟواب ڏﻧو‪ ،‬اﺳﺎﻧﺟﻲ ﺧﺎﻧدان ۾ ﭘﻧﺟﺎﺳﻲ‬ ‫ﺗﻪ ﻓﻘط وڏا ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﭿ آھن‪ .‬ان ﮐﺎن ﻋﻼوه ڪﻳﺗﺮاﺋﻲ ﻧﻧڍا ﻧﻧڍا ﭘڻ ﺗوھﺎن ﺟو ﺳﭴو ڪٽﻧب ڏھن‬ ‫ھﺮڻ ﺟو ﺑﻪ ﻧﺎھﻲ‪“.‬‬ ‫آء ﺟﻳﺳﻳن ﺳﭜﻧﻲ ﮐﻲ ﮘﭨﻳﺎن ﻧﻪ ﺗﻳﺳﻳن ڪﻳﺋن اﻋﺗﺑﺎر ڪﺮﻳﺎن‪ “.‬ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﭼﻳو‪” ،‬ﺗون‬ ‫” ٌ‬ ‫ھﻳﺋن ﮀو ﻧﭤو ڪﺮﻳن ﺟو ﮐﻳن ﻗطﺎر ۾ ﺑﻳﮫﺎر ﺟﻳﺋن آﺋون ﮐﻳن ﮘﭨﻲ وﭠﺎن‪“.‬‬ ‫”اﺋﻳن ﺑﻪ ﺻﺣﻳﺢ آھﻲ‪ “.‬ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﭿ ﻣﭸﻳو‪.‬‬ ‫ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﭿ ﺟﻲ ﺳڏ ﺗﻲ ھڪدم ﺳﻧدس ﻣٽ ﻣﺎﺋٽ دوﺳت اﺣﺑﺎب اﭼﻲ ﮔڏ ﭤﻳﺎ‪.‬‬ ‫”ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﭿ“ ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﭼﻳو‪” ،‬ﺟﻳﺋن ﺗﻪ ﺗون ﺳﺮدار آھﻳن ﺳو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻗﺑﻳﻠﻲ ﺟﻲ‬ ‫ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﮀن ﮐﻲ ﭼﺋﻪ ﺗﻪ درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ھن ڪﻧﺎري ﮐﺎن وﭠﻲ ﭔﺋﻲ ﺗﺎﺋﻳن ﺳڌي ﻗطﺎر ڪﺮي ﺑﻳﮫن‬ ‫ﺟﻳﺋن آﺋون ﮐﻳن ﺟﻠدي ﮘﭨﻲ وﭠﺎن‪“.‬‬ ‫ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﮀن ﺟﻲ اﮘواڻ ﺣڪم ڏﻧو ۽ ﺳڀ ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﭿ درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ اورﺋﻳن ڪپ ﮐﺎن ﭘﺮﺋﻳن‬ ‫ﭘﭠﻲء ﺗﻲ ٽپ‬ ‫ﺗﺎﺋﻳن ﺳڌي ﻗطﺎر ﭠﺎھﻲ ﺑﻳﭠﺎ‪ .‬ان ﺑﻌد ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ھڪ ھڪ ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﭿ ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڏﻳﻧدو‪” ،‬ﺳﺎﺗو‪ ،‬دوﻋﺎ‪ ،‬ﺗﻳﮔﺎ‪ ،‬اﻣﭘت‪) ....‬ھڪ‪ ،‬ﭔﻪ‪ ،‬ٽﻲ‪ ،‬ﭼﺎر‪ (...‬ﮘﭨﻳﻧدو وﭸﻲ ﭔﻲ ﭜﺮ ﮐﺎن ﻧڪﺗو‪” .‬ھﺎ‪.‬‬ ‫ھﺎ‪ .‬ھﺎ!“ ھن ﭔﻲ ﭜﺮﺗﻲ ﺑﻳﮫﻲ ٽﮫڪ ڏﻧو‪” ،‬ﺑﻳوﻗوف ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﮀو‪ ،‬ﻣون ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﭼﺮﻳو ﭠﺎھﻳو‪ .‬ﻣون‬ ‫ﺗﻪ ﻓﻘط درﻳﺎھﻪ ﭘﺎر ڪﺮڻ ﭤﻲ ﭼﺎھﻳو‪“.‬‬ ‫ڪﺟﮫﻪ ڏﻳﻧﮫن ﺑﻌد‪ ،‬ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ڏﭠو ﺗﻪ ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﮀن ﺟو اﮘواڻ ڪﮐن ﭘﻧن ۽ وﭨن ﺟﻲ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪52‬‬

‫ﺳڪل ﺷﺎﺧن ﺳﺎن ﻧدي ﺟﻲ ڪﻧﺎري ﺗﻲ ھڪ ﻟڪل ﮔﮫﺮ ﭠﺎھﻲ رھﻳو آھﻲ‪.‬‬ ‫ﺟﺎء ﭠﺎھﻲ رھﻳو آھﻲ ﺗﻪ ﺟﻳﺋن ﺋﻲ ھﻲ‬ ‫ﻻء ِ‬ ‫ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳو ﺗﻪ ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﭿ ﻟڪڻ ِ‬ ‫ﻻء درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ڪﻧﺎري ﺗﻲ اﭼﻲ ﺗﻪ ﻣﭤس ﺣﻣﻠو ڪﺮي‪.‬‬ ‫ﭘﺎﭨﻲ ﭘﻳﺋڻ ِ‬ ‫ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ان ڪﺮي اﺗﺎن ﭜﭴﻲ ﺟﮫﻧﮔل ڏي ھﻠﻳووﻳو ﺟﺗﻲ ھن ﺟﻲ ﭼﻳﺗﻲ ﺳﺎن ﻣﻼﻗﺎت‬ ‫ﭤﻲ‪.‬‬ ‫ﻻء ﭤﻠﮫو ﻣﺗﺎرو ﻣﺮون ﮐﭘﻲ ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫”ﭼﻳﺗﺎ“ ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﭼﻳو‪” :‬ﺟﻳڪڏھن ﺗوﮐﻲ ﮐﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﭘﭠﻳﺎن ﭘﭠﻳﺎن اچ‪“.‬‬ ‫ﻣﺰﻣﺎﻧﻲء ﺟﻲ ﮘوﻻ ۾ ﺗﻪ آﺋون ڪﻳﺗﺮن‬ ‫”ﭤﻠﮫو ﻣﺗﺎرو ﻣﺮون!“ ﭼﻳﺗو ﭼپ ﭼٽڻ ﻟﮘو‪” .‬اھڙي‬ ‫َ‬ ‫ﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﮐﺎن آھﻳﺎن‪ .‬ﺟﮫٽ ﭘٽ ﻣون ﮐﻲ اوڏاﻧﮫن وﭠﻲ ھل‪“.‬‬ ‫ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﭼﻳﺗﻲ ﮐﻲ ﮔﮫﻣﺎﺋﻳﻧدو ﮔﮫﻣﺎﺋﻳﻧدو درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ڪپ ﺗﻲ ان ھﻧڌ وﭠﻲ آﻳو ﺟﺗﻲ‬ ‫ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﭿ ﮔﮫﺮ ﭠﺎھﻲ ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﺟﻲ اﻧﺗظﺎر ۾ ﻟڪل ھو‪.‬‬ ‫”ﺷش!“ ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﭜﭨڪﻳو‪ ،‬اھو ﭤﻠﮫو ﻣﺗﺎروﻣﺮون ان ﮐﻲ ﮔﮫﺮ ۾ ﺳﺗل اﭤﺋﻲ‪ .‬ان ﮐﺎن‬ ‫اڳ ﺟو ھو ﻧﻧڊ ﻣﺎن اﭤﻲ ﭘﺋﻲ ﺗون ﺟﮫٽ ﭘٽ ﮐﺎﺋﻲ وﭸﻳﻧس‪“.‬‬ ‫ﭤورو وڌﻳڪ اﮘﻳﺎن ﭤﻲ ﭼﻳﺗﻲ زور ﺳﺎن ان ﻣﭤﺎن ٽپ ڏﻧو‪ .‬ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﭿ ﺟو ﭠﮫﻳل ڪﻣﺰور‬ ‫ﮔﮫﺮ ﮀﻳﺗون ﮀﻳﺗون ﭤﻲ وﻳو ۽ ﭼﻳﻧﻲ ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﭿ ﺟﻲ ﭘﭠﻲَء ﺗﻲ اﭼﻲ ﭰﮫڪو ڪﻳو‪.‬‬ ‫اھو ﺗﻪ ﭼﺋﻲ ﻧﭤو ﺳﮔﮫﺟﻲ ﺗﻪ ھڪ ﭔﺋﻲ ﮐﻲ ڏﺳڻ ﺳﺎن ڪﻧﮫن ﮐﻲ ﮔﮫﭨو ﺗﻌﺟب ﻟﮘو‪ -‬ﭼﻳﺗﻲ‬ ‫ﭘوء ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ‬ ‫ﻻء ﭔﺋﻲ ھڪ ﭔﺋﻲ ﮐﻲ ﮔﮫورﻳﻧدا رھﻳﺎ ۽ ِ‬ ‫ﮐﻲ ﻳﺎ ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﭿ ﮐﻲ‪ ،‬ڪﺟﮫﻪ ﺳﻳڪﻧڊن ِ‬ ‫ھڪﭔﺋﻲ ﮐﻲ ﭔﮐﻳن ﭘﺋﺟﻲ وﻳﺎ‪ .‬ڪڏھن ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﭿ ھﻳﭠﺎن ﺗﻪ ﭼﻳﺗو ﻣﭤﺎن ۽ ڪڏھن ﭼﻳﺗو ھﻳﭠﺎن ﺗﻪ‬ ‫ﻣﺎﻧﮔﺮ ﻣﭿ ﻣﭤﺎن‪.‬‬ ‫اھڙيء طﺮح ھﻧن ﺟﻲ ﻟڙاﺋﻲ آڌي رات ﺗﺎﺋﻳن ھﻠﻧدي رھﻲ ﺗﺎن ﺟو ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ ڍﻳﺮي ﭤﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪﺮي ﭘﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﺗوھﺎن ﭘﺎڻ ﺳوﭼﻲ ﺳﮔﮫو ﭤﺎ ﺗﻪ ان ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺗﻲ ﭼﻳﻧﻳن ﮐﻲ ڪﻳﺗﺮي ڪﺎوڙ ﻟﮘﻲ ھوﻧدي ﺗﻪ‬ ‫ھو ھڪ ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﺟﮫڙي ﻧﻧڍي ﺟﺎﻧور ﺟﻲ ھﭤﺎن ﺑﻳوﻗوف ﺑﭨﺟﻲ وﻳو‪ .‬ھن ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﮐﻲ‬ ‫ﺳﻳﮐت ڏﻳڻ ﺟو ﭘڪو ﭘﮫﻪ ڪﻳو‪.‬‬ ‫ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ھڪ وڻ ھﻳﭠﺎن ﻧﺮم ۽ ﻣﭠو ﮔﺎھﻪ ﭔﺎڙﻳﻧدي ﻧظﺮ آﻳو‪ .‬ﭴڻ ڪﺎ‬ ‫ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺋﻲ ﻧﻪ ﭤﻲ ھﺟﻲ‪ .‬ھو ﺑﻳﺣد ﺧوش ھو ﺗﻪ ھن ﭼﻳﺗﻲ ﮐﻲ ﺑﻳوﻗوف ﺑﭨﺎﻳو ۽ اھو ﺳوﭼﻲ ھو‬ ‫ﻣﺮڪﻧدو رھﻳو‪.‬‬ ‫اوﭼﺗو ھڪ وڏي ﮔﺟﮔوڙ ﭤﻲ ﺟﻧﮫن ﺟﻲ آواز ﺗﻲ ﺳﭴو واﻳو ﻣﻧڊل ڌڏي وﻳو‪ .‬ھﻳڏي وڏي‬ ‫رڙ ﮐﺎن ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﺑﻪ ڏڪﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫”ھﺎ! ھﺎ! اڄ ﺗون ﻣون ﮐﺎن ﭜﭴﻲ ڪﻳڏاﻧﮫن وﭸﻲ ﺳﮔﮫﻧدﻳن؟“‬ ‫ﭘﺮ ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ھن ﮐﺎن ﮔﮫﭨو ﮔﮫﭨو ﭼﺎﻻڪ ھو‪ .‬ھن ھڪدم وڏي ﮀﺎل ڏﻳﺋﻲ ﭼﻳﺗﻲ ﺟﻲ‬ ‫ﭼﻧﺑﻲ ﮐﺎن ﭘﺎڻ ﺑﭼﺎﺋﻲ ورﺗو‪ .‬ﭘﭠﻳﺎن ﭼﻳﺗو ڪﺎوڙ ﻣﺎن وﭨن ﺟون ٽﺎرﻳون ۽ ﭔوڙھﺎ ﭜﭸﻧدو رھﻳو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪53‬‬

‫ﺳﺎھﻪ ﺑﭼﺎﺋڻ ﺟﻲ ڊوڙ ۾ ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ھڪ اوﻧﮫﻲ ﮐڏ ۾وﭸﻲ ڪﺮﻳو ﺟﻧﮫن ﻣﭤﺎن ﺳڪل‬ ‫ﭘن ۽ ٽﺎرﻳون ھﺟڻ ڪﺮي ﮐﻳس ڊوڙڻ ﻣﮫل ﻧظﺮ ﺋﻲ ﻧﻪ آﺋﻲ‪ .‬ﺧوش ﻗﺳﻣﺗﻲ ﺳﺎن ھن ﮐﻲ ڪﺎ‬ ‫رھﻧڊ راﻧﭘوٽو ﻧﻪ رﺳﻳو‪ .‬ھﺎڻ ھو ﭼﻳﺗﻲ ﮐﺎن ﺗﻪ ﭘﺎڻ ﺑﭼﺎﺋﻲ آﻳو ﭘﺮ ھن ﮐڏ ﻣﺎن ﭘﺎڻ ﮐﻲ ڪﻳﺋن ﭔﺎھﺮ‬ ‫ڪڍي؟‬ ‫ﻻء ﮐڏ ﺟﻲ اوﻧﮫﻲ ﭜت ﺗﻲ ﭼڙھڻ ﺟﻲ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨﻲ ڪوﺷش ڪﺋﻲ ﭘﺮ‬ ‫ھن ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺮڻ ِ‬ ‫اھﺎ اﻳﺗﺮي ﻟﺳﻲ ۽ ڊﮔﮫﻲ ھﺋﻲ ﺟو ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺮي ﻧﻪ ﺳﮔﮫﻳو‪ .‬آﺧﺮ ﭤڪﺟﻲ ٽٽﺟﻲ ﭘٽ ﺗﻲ وﻳﮫﻲ ﻣﭤﻲ‬ ‫ﻧﻳﺮي آﺳﻣﺎن ڏي ڏﺳڻ ﻟﮘو‪ .‬ﻧﮫﺎرﻳﻧدي ﻧﮫﺎرﻳﻧدي ھن ﮐﻲ اوﭼﺗو ھڪ ﺟﮫﻧﮔﻠﻲ ڪﺗو ﻧظﺮ آﻳو‬ ‫ﺟﻳڪو ﭘڻ ﻏور ۽ ﻋﺟب ﻣﺎن ھن ﮐﻲ ﻣﭤﺎن ڏﺳڻ ﻟﮘو‪.‬‬ ‫”ھﻳﻠو!“ ﺟﮫﻧﮔﻠﻲ ڪﺗﻲ رڙ ڪﺮي ڪﻧﭼل ﮐﻲ ﮐﻳڪﺎرﻳو‪” ،‬ﺗون اھو ھﻳٺ ڪﺮﻳن ﮀﺎ‬ ‫ﭘﻳو؟“‬ ‫”ﮀﺎ آﺳﻣﺎن ڪﺮڻ ﺟﻲ اﻓﺳوس ﻧﺎڪ ﺧﺑﺮ اﭸﺎ ﺗو ﻧﻪ ﭔڌي آھﻲ‪ “.‬ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل‬ ‫ھﻲء ﺋﻲ ھڪ ﺣﻔﺎظت واري ﺟﮘﮫﻪ آھﻲ‪“.‬‬ ‫ڊﻳﭴﺎرﻳﻧدي ﭼﻳس‪” ،‬ﺳﭴﻲ ﺟﮫﻧﮔل ۾‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ھن ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﮐﻲ اﻟﺗﺟﺎ‬ ‫ﺟﮫﻧﮔﻠﻲ ڪﺗﻲ ڊپ وﭼﺎن آﺳﻣﺎن ڏي ڏﭠو‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫ﻟڪﺎء‪ ،‬ﺟﻳﺋن آﺋون ﺑﻪ ان آﻓت ﮐﺎن ﺑﭼﻲ ﺳﮔﮫﺎن‪.‬‬ ‫ڪﺋﻲ‪” .‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﻣون ﮐﻲ ﺑﻪ ﭘﺎڻ وٽ‬ ‫ِ‬ ‫ﻻء‬ ‫”ﭼﮜو‪ “،‬ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل وراﭨﻳو‪” ،‬ﺟﻳﺋن ﺗﻪ ﺗون ھڪڙو ﭴﭨو آھﻳن ﺳو ﺗو اڪﻳﻠﻲ ِ‬ ‫ﺟﺎء ﭠﺎھﻲ ﺳﮔﮫﺎن ﭤو‪ .‬ھﻠﻳو اچ ﻳﺎر‪“.‬‬ ‫آﺋون اﻳﺗﺮي ِ‬ ‫ﺟﮫﻧﮔﻠﻲ ڪﺗﻲ ﻣﭤﺎن ٽپ ڏﻧو ۽ ھﻳٺ ﮐڏ ۾ ﻣﺎٺ ڪﺮي آﺳﻣﺎن ڪﺮڻ ﺟو اﻧﺗظﺎر ڪﺮڻ‬ ‫ﻟﮘو‪.‬‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ھن ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﮐﻲ آھﺳﺗﻲ ﭼﻳو‪” ،‬ڪﻳڏي دﻳﺮ ﭤﻲ وﺋﻲ آھﻲ ﭘﺮ‬ ‫ڪﺟﮫﻪ دﻳﺮ‬ ‫ِ‬ ‫آﺳﻣﺎن ﺗﻲ اﭸﺎ ڪﺮڻ ﺟو ﻧﺎﻟو ﺑﻪ ﻧﭤو وﭠﻲ‪“.‬‬ ‫”ھﺎ واﻗﻌﻲ‪ .‬آﺳﻣﺎن ڏاڍي دﻳﺮ ڪﺋﻲ آھﻲ‪ “.‬ڪﻧﭼل وراﭨﻳو‪” ،‬آﺋون ﭜﻼ ﻣﭤﻲ وﭸﻲ ﻣﻌﻠوم‬ ‫ڪﺮي ﭤو اﭼﺎن ﺗﻪ ڪﮫڙي ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭤﻲ آھﻲ‪ .‬اچ‪ .‬ﻣوﻧﮐﻲ ڍڍﭔﻠﻲ ڏي ﺗﻪ ﻣﭤﻲ ﭼڙھﺎن‪“.‬‬ ‫ﺟﮫﻧﮔﻠﻲ ڪﺗﻲ ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟن ڪﻠﮫن ﺗﻲ ﮐﻧﻳو‪ .‬ﺟﺗﺎن ھو ٽپ ڏﻳﺋﻲ ﮐڏ ﮐﺎن‬ ‫ﭘوء ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ راھﻪ وﭠﻲ رواﻧو ﭤﻲ وﻳو‪ .‬ﭘوﻳﺎن ھن ﻏﺮﻳب ﺟﮫﻧﮔﻠﻲ ڪﺗﻲ ﺟو‬ ‫ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺮي آﻳو ۽ ِ‬ ‫ذرو ﺑﻪ ﻧﻪ ﺳوﭼﻳﺎﺋﻳن‪.‬‬ ‫ﭘوء ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳو ﺗﻪ ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ھن ﺳﺎن‬ ‫ﺟﮫﻧﮔﻠﻲ ڪﺗو اﻧﺗظﺎر ﭤﻲ ڪﻧدو رھﻳو‪ِ .‬‬ ‫ﻗﺳﻣﺗﻲء ﺳﺎن ھن‬ ‫ﻻء ڪﺎ دﻳﺮ ﭜؤﻧڪﻧدو رھﻳو‪ .‬ﺧوش‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ﻣدد ِ‬ ‫ھڪ ذﻟﻳل ﭼﺮﭼو ڪﻳو آھﻲ ۽ ِ‬ ‫ﭜﺎء ﺟﻲ ﭜؤﻧڪﺎر ﺳﭸﺎﭨﻲ ﮐﻳس‬ ‫ﭜﺎء اﺗﺎن ﻟﻧﮔﮫﻲ رھﻳو ھو ﺟﻧﮫن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺟﮫﻧﮔﻠﻲ ڪﺗﻲ ُ‬ ‫ﺟو ھڪ ُ‬ ‫ان ﮐڏ ﻣﺎن ﭔﺎھﺮڪڍي ورﺗو‪.‬‬ ‫ھڪ ﺷﺎم ﺟو ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﭔﻳﻠﻲ ۾ ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ﮔﮫﻣﻲ رھﻳو ھو‪ .‬اوﭼﺗو ھن ﺟﻲ‬ ‫ڪﻧن ﺗﻲ وڻ ﺟﻲ ٽﺎرﻳن ٽٽڻ ﺟوآواز ﭘﻳو‪ .‬ھن ھڪدم ﭘﭠﻳﺎن ﻣڙي ڏﭠو‪ .‬ڪو ﮔﮫﭨو ﭘﺮي ﺑﻪ ﻧﻪ‪ ،‬اھو‬ ‫ﺳﺎﮘﻳو ﭼﻳﺗو ﺻﺎﺣب ﺳﻧدس ﭘﭠﻳﺎن اﭼﻲ رھﻳو ھو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪54‬‬

‫ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل وﭠﻲ زور ﺳﺎن ڊوڙ ﭘﺎﺗﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﭼﻳﺗو ﺑﻪ ﺳﻧدس ﭘﭠﻳﺎن ﻟﮘو آﻳو‪.‬‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء‪ ،‬ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﭤڪﺟﻲ ﺳﺎﭨو ﭤﻲ ﭘﻳو‪” .‬ﻣون ﮐﻲ ھن ﭼﻳﺗﻲ ﻣﺎن‬ ‫ڪﺟﮫﻪ ﮔﮫڙﻳن‬ ‫ِ‬ ‫ﺟﺎن ﺑﭼﺎﺋڻ ﺟو ﺳوﭼڻ ﮐﭘﻲ‪ “.‬ھن دل ﺋﻲ دل ۾ﭼﻳو‪.‬‬ ‫اﻳﺗﺮي ۾ ھن ﺟﻲ ﻧظﺮ ﺳﺎﻣﮫون واري وڻ ﺗﻲ ھڪ ڏﻳﻧﭜن ﺟﻲ ﻣﺎﻧﺎري ﺗﻲ ﭘﻳﺋﻲ‪ .‬ﻣﺎﻧﺎري‬ ‫ﮐﻲ ڏﺳﻲ ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﮐﻲ ﭼﻳﺗﻲ ﮐﻲ ﺑﻳوﻗوف ﭠﺎھڻ ﺟﻲ اٽڪل دﻣﺎغ ۾ آﺋﻲ‪.‬‬ ‫ھن ھڪدم ڊوڙڻ ﺑﻧد ڪﺮي‪ ،‬ان وڻ ھﻳﭠﺎن وﻳﮫﻲ رھﻳو‪ .‬اﻳﺗﺮي ۾ ﭼﻳﺗو ﺻﺎﺣب ﺑﻪ اﺗﻲ‬ ‫اﭼﻲ ﭘﮫﺗو‪.‬‬ ‫”ھﻳﻠو‪ ،‬ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل!“ ﭼﻳﺋﻲ ﭼﻳو‪” ،‬ﺗون ھﺗﻲ وﻳﮫﻲ ﮀو رھﻳو آھﻳن؟“‬ ‫”ھﺗﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ڊﻳوٽﻲ ﻟﮘل آھﻲ‪ .‬آﺋون راﺟﺎ ﺳﻠﻳﻣﺎن ﺟﻲ ﻓوج ﺟﻲ ﺳﺎر ﺳﻧﭜﺎل ﻟﮫﻲ رھﻳو‬ ‫آھﻳﺎن‪ “.‬ڪﻧﭼل ڏﻳﻧﭜن ﺟﻲ ﻣﺎﻧﺎري ڏي اﺷﺎرو ڪﻧدي وراﭨﻳو‪” ،‬ھن ﻣﺎﻧﺎري ﮐﻲ ڌڪ ھﭨڻ ﺟﻲ‬ ‫ڪﻧﮫن ﮐﻲ ﺑﻪ اﺟﺎزت ﻧﺎھﻲ‪“.‬‬ ‫”ھل ڙي ھل‪ “،‬ﭼﻳﺗﻲ رڙ ڪﻧدي ﭼﻳو‪” ،‬وڏو آﻳو آھﻲ ﻣوﻧﮐﻲ ﻣﻧﻊ ڪﺮڻ وارو‪.‬آﺋون ﭤو‬ ‫ان ﮐﻲ ڌڪ ھﭨﺎن‪ ،‬ڏﺳﺎن ﺗﻪ ﺗون ﻣون ﮐﻲ ﮀﺎ ﭤو ڪﺮﻳن‪“.‬‬ ‫ﻣڪﺎريء‬ ‫”ﺳﺎﺋﻳن ﭼﻳﺗﺎ! ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﻣﺗﺎن اﻧﮫن ﺟو ﻧﺎﻟو ورﺗو اﭤﺋﻲ‪ “.‬ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل‬ ‫َ‬ ‫ﺳﺎن ﮐﻳس ﻋﺮض ڪﻳو‪ “.‬ﺟﻳڪڏھن ﺗون اﺋﻳن ڪﻧدﻳن ﺗﻪ راﺟﺎ ﺳﻠﻳﻣﺎن ﻣون ﮐﻲ ﻣﺎراﺋﻲ‬ ‫ﮀڏﻳﻧدو‪“.‬‬ ‫”راﺟﺎ ﺳﻠﻳﻣﺎن ﮐﻲ ﭘﮀﻲ ڪﻳﺮ ﭤو‪ “.‬ﭼﻳﺗﻲ ﭼﻳو‪” ،‬آﺋون اھو ڪﻧدس ﺟﻳڪو ﻣون ﮐﻲ‬ ‫وﭨﻧدو‪“.‬‬ ‫”ﺗﺮس‪ ،‬ﺗﺮس‪ .‬ﻣﺳٽﺮ ﭼﻳﺗﺎ‪ “،‬ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﻋﺮض ڪﻳو ”ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﭤورو ﭜﻼ‬ ‫ﺗﺮس ﺟﻳﺋن آﺋون ﭘﺮي ﭤﻲ ﺑﻳﮫﺎن‪ .‬ﮀو ﺗﻪ راﺟﺎ ﺳﻠﻳﻣﺎن ﺟﻲ ڪﺎوڙ ﮐﺎن ﻣون ﮐﻲ ڊپ ﭤوﻟﮘﻲ‪“.‬‬ ‫ﭘوء ھن ڏﻳﻧﭜن‬ ‫ﻣﺳٽﺮ ﭼﻳﺗﻲ اﻧﺗظﺎر ڪﻳو ﺟﻳﺳﺗﺎﺋﻳن ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ڪﺟﮫﻪ ﭘﺮي ﭤﻲ وﻳو‪ِ .‬‬ ‫ﺟﻲ ﻣﺎﻧﺎري ﮐﻲ زور ﺳﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟو ﭼﻧﺑو ھﻧﻳو‪.‬‬ ‫ﭼﻧﺑو ﻟﮘڻ ﺳﺎن ڏﻳﭜن ﺟو ﻣﺎﻧﺎر ﭜور ﭜور ﭤﻲ وﻳو ۽ ﻣﻧﺟﮫﺎﻧﺋس ﺳوﻳن ڏﻣﺮﻳل ڏﻳﻧﭜو ﻧڪﺮي‬ ‫آﻳﺎ‪ .‬ﺳﭜﻧﻲ ﮔڏﺟﻲ ڏﻧﮔن ﺳﺎن ﭼﻳﺗﻲ ﺗﻲ اﻳڏو ﺣﻣﻠو ڪﻳو ﺟو ھو رڙﻳون ڪﺮي ﺟﮫﻧﮔل ڏي ﭜﭴﻲ‬ ‫وﻳو‪.‬‬ ‫ﺑﻌد ۾ ﭼﻳﺗﻲ ﺻﺎﺣب ﻣﺣﺳوس ڪﺮي ورﺗو ﺗﻪ ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ھن ﮐﻲ ھڪ دﻓﻌو وري‬ ‫ﺑﻳوﻗوف ﺑﭨﺎﻳو آھﻲ ۽ ﭔﺋﻲ دﻓﻌﻲ ﺳﺎﻧگ ڪﻧﭼل ﺳﺎن ﻣﻼﻗﺎت ﭤﻳڻ ﺗﻲ ﮐﻳس ان ڏوھﻪ ﺟﻲ ﭼوﮐﻲ‬ ‫ﺳﺰا ڏﻳڻ ﺟو ﺳوﭼﻳو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪55‬‬

‫ڍﮘﻲء ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ‬ ‫ﻣﻳﻧﮫن ۽‬ ‫َ‬ ‫ٽﭘﮫﺮيء ﺟو ھڪ ﻣﻳﻧﮫن‬ ‫ﻣﻼﺋﻳﺷﻳﺎ ﺟﻲ ھڪ ﮘوٺ ﺑﺎﺗو ﭘﮫﺎت ۾‪ ،‬ھڪ ﮔﺮم اوﻧﮫﺎري ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺟﻲ ھڪ ڍﮘﻲَء ﺳﺎن ﻣﻼﻗﺎت ﭤﻲ‪.‬‬ ‫”ھﻳﻠو ڍﮘﻲ“‪ ،‬ﻣﻳﻧﮫن ﭼﻳو‪” ،‬اڄ ﺟو ڏﻳﻧﮫن ڪﻳﺗﺮو ﺗﻪ ﮔﺮم آھﻲ‪ .‬ھل ﺗﻪ ڪﭤﻲ ﭘﺎﭨﻲَء‬ ‫ﻣﻧﺟﮫﻪ ﺳﻧﺎن ڪﺮي اﭼون‪“.‬‬ ‫ڍﮘﻲء وراﭨﻳو‪.‬‬ ‫”ﺻﻼح ﺗﻪ واھﻪ ﺟﻲ آھﻲ‪“،‬‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ﺟﻲ ھڪ ﺗﺎﻻب وٽ ﭘﮫﺗﻳون‪.‬‬ ‫ﺳو ﻣﻳﻧﮫن ۽ ڍﮘﻲ آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ھﻠﻧدﻳون‬ ‫َ‬ ‫ھﺗﻲ اھو ﭔڌاﺋڻ ﺿﺮوري آھﻲ ﺗﻪ ان ﭘﺮاﭨﻲ زﻣﺎﻧﻲ ۾ ﻣڙﻳﺋﻲ ﺟﺎﻧورن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺑدن ﺟو‬ ‫ﮐﻠون اﺋﻳن ﻻھﻲ ﺳﮔﮫﻧدا ھﺋﺎ ﺟﻳﺋن اﺳﺎن ڪﭘڙا ﻻھﻳون ﭤﺎ‪.‬‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ﻣﻧﺟﮫﻪ‬ ‫ڍﮘﻲء ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮐل ﻻﭤﻲ ۽ ان ﺗﺎﻻب ﺟﻲ ڪپ ﺗﻲ رﮐﻲ‬ ‫ﻣﻳﻧﮫن ۽‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﮔﮫڙﻳون‪.‬‬ ‫ھو ڪﺎ دﻳﺮ ﭘﺎﭨﻲ ۾ وھﺟﻧدﻳون ۽ راﻧد ﮐﻳڏﻧدﻳون رھﻳون ۽ ﭘﺎﭨﻲ ﺟﺎ ﮀﻧڊا ھڪ ﭔﺋﻲ ﮐﻲ‬ ‫ھﭨﻧدﻳون رھﻳون ﭘوءٰ ِ اوﭼﺗوﺋﻲ اوﭼﺗو وڏ ﭰڙو ﻣﻳﻧﮫن اﭼﻲ وﺳﻳو‪.‬‬ ‫ﻣﻳﻧﮫن ۽ ڍﮘﻲ ﮐﻲ اﭼﻲ ڊپ ﻟﮘو ﺗﻪ ﺳﻧدن ﮐﻠون ﻣﻳﻧﮫن ۾ ﻧﻪ ﭘﺳﻲ وﭸن‪ .‬ﺳو ھو ﺗڪڙ ۾‬ ‫ﺗﺎﻻب ﻣﺎن ﻧڪﺮي ﭘﻧﮫﻧﺟﻳن ﮐﻠن ڏي ڊوڙڻ ﻟﮘﻳون‪.‬‬ ‫ﺟﻠدي ﺟﻠدي ۾ ڍﮘﻲ ﻣﻳﻧﮫن ﺟﻲ ﮐل ﭘﺎڻ ﺗﻲ ﭼﺎڙھﻲ وﻳﺋﻲ ۽ ﻣﻳﻧﮫن ڍﮘﻲ ﺟﻲ ﮐل‪.‬‬ ‫ﺗوھﺎن ﮐﻲ اھﺎ ﺗﻪ ﺧﺑﺮ آھﻲ ﺗﻪ ﻣﻳﻧﮫن ڍﮘﻲ ﮐﺎن ﺗﻣﺎم وڏي ۽ ﮘﺮي ﭤﺋﻲ ﭤﻲ‪ .‬ﺳو ﻣﻳﻧﮫن ﺟﻲ‬ ‫ڍﮘﻲء ﺟﻲ‬ ‫ﮐل ﺟڏھن ڍﮘﻲ ﭼﺎڙھﻲ ﺗﻪ اھﺎ ﮐل ھن ﺗﻲ ﺑﻠڪل ڍري ڍري ﻟڙڪڻ ﻟﮘﻲ ۽ ھوڏاﻧﮫن‬ ‫َ‬ ‫ﮐل ﻣﻳﻧﮫن ﺗﻲ ﺳوڙھﻲ ھﺟڻ ڪﺮي ﮀڪﺟﻲ ﺑﻳﭠﻲ‪.‬‬ ‫ڍﮘﻲء ﺟﻲ‬ ‫اھوﺋﻲ ﺳﺑب آھﻲ ﺟو اڄ ڏﻳﻧﮫن ﺗﺎﺋﻳن‪ ،‬ﻣﻳﻧﮫن ﺟﻲ ﺟﺳم ﺗﻲ ﮀڪﻳل ﮐل آھﻲ ۽‬ ‫َ‬ ‫ﺟﺳم ﺗﻲ ﭼڙھﻳل ﮐل ﺑﻠڪل ڍري ڍري آھﻲ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪56‬‬

‫ﮐﻳﮐڙو ۽ ڍﮘﻲ‬ ‫ھڪ ﭔﭘﮫﺮيَء ﺟو ھڪ ﮐﻳﮐڙو ڪﻧﮫن ﺑﺎﻏﺎﺋﻲ ﺟﻲ ﭜﺎﭴﻳن واري ﮐﻳت ۾ ﭘﮫﺗو ۽ ﭘﻧﮫﻧﺟن‬ ‫ﺗﮐن ﭘﻳﺮن ﺳﺎن ھڪ ﻧﻧڍڙي ﮔوﺑﻲ ڪﭘﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭔﺮڙ ڏي ﮐﭨﻲ ھﻠڻ ﻟﮘو‪.‬‬ ‫ڍﮘﻲء ھن ﮐﻲ ڏﺳﻲ ورﺗو‪ .‬ھن ﮐﻳﮐڙي ﮐﻲ دڙڪﺎ ڏﻳﻧدي‬ ‫ﺑﺎﻏﺎﺋﻲء ﺟﻲ‬ ‫رﺳﺗﻲ ﺗﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ ﺟﻲ ﺑﺎغ ﻣﺎن ﮔوﺑﻲ ﭼوراﺋڻ ﺟﻲ ﺗوﮐﻲ ھﻣت ڪﻳﺋن ﭤﻲ؟ ﺟﺗﺎن ﮐﻧﺋﻲ اﭤﺋﻲ‬ ‫اﺗﻲ ﻳڪدم ھﻠﻲ واﭘس ڪﺮ‪“.‬‬ ‫ﮐﻳﮐڙو اھڙو ﮔﻳگ ﻣﺎرﻳو ﭴڻ ھن ڪﺟﮫﻪ ﭔڌو ﺋﻲ ﻧﻪ ھﺟﻲ ۽ ڊوڙ ﭘﺎﺋﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ واري‬ ‫ﭔﺮڙ ۾ ﭜﭴﻲ وﻳو‪ .‬ﺳﺳت ڍﮘﻲ ﺳﻧدس ﭘوﻳﺎن ڊوڙي ﻧﻪ ﺳﮔﮫﻲ‪.‬‬ ‫ڍﮘﻲء ﺟﻲ‬ ‫ڍﮘﻲء ﺟﻲ دڙڪن ﺗﻲ ڏاڍي ﭼڙ ﻟﮘﻲ‪” .‬ﮔوﺑﻳون ۽ ﭔﻲ ﭜﺎﭴﻲ ڪﺎ‬ ‫ﮐﻳﮐڙي ﮐﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ﻣون ﮐﻲ دڙڪﺎ ڏﻳڻ ﺟو ھن ﮐﻲ ڪﮫڙو ﺣق‬ ‫ذاﺗﻲ ﻣﻠڪﻳت ﺗﻪ ﻧﺎھﻲ‪ “.‬ﮐﻳﮐڙي ﺳوﭼﻳو‪ِ ” ،‬‬ ‫رﺳﻲ ﭤو؟“‬ ‫ﺑﺎﻏﺎﺋﻲء ﺳﺎن‬ ‫ﮐﻳﮐڙي ان ﺟو ڍﮘﻲ ﮐﺎن ﺑدﻟو وﭠڻ ﺟو ﭘڪو ﭘﮫﻪ ڪﻳو‪ .‬ﺳو ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ھو‬ ‫َ‬ ‫ﻣﻠڻ وﻳو‪.‬‬ ‫”ﺑﺎﻏﺎﺋﻲ‪ “،‬ﮐﻳﮐڙي ﭼﻳو‪” ،‬ﺗوﮐﻲ ڪﺎ ﺧﺑﺮ آھﻲ ﺗﻪ ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﻻﻟﭼﻲ ڍﮘﻲ ﺗﻧﮫﻧﺟﻳون ﭘوﮐﻳل‬ ‫ﮔوﺑﻳون ﮐﺎﺋﻳﻧدي وﺗﻲ‪“.‬‬ ‫”اھو ﭔڌاﺋڻ ﺟﻲ ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ‪ “،‬ﺑﺎﻏﺎﺋﻲ وراﭨﻳو‪” ،‬ﺗﺮس ﺗﻪ ھن ﮐﻲ ھﻳﻧﺋﺮ ﺋﻲ ﺳﺰا ڏﻳﺎن ﭤو‪“.‬‬ ‫ڍﮘﻲء ﮐﻲ ﻣﺎرﻳو‪ .‬ڍﮘﻲ ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳﺋﻲ ﺗﻪ‬ ‫ﺑﺎﻏﺎﺋﻲء ھڪ ڊﮔﮫو ﻟڪڻ ﮐﭨﻲ اﭼﻲ‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء‬ ‫ان‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﻻء‬ ‫اھو ﺳﭴو ڪم ﮐﻳﮐڙي ﺟو آھﻲ‪ .‬ھن ﮐﻲ ﮐﻳﮐڙي ﺗﻲ ﺳﺧت ڪﺎوڙ آﺋﻲ‪ .‬ﮐﻳﮐڙي ﮐﻲ ﺳﺰا ڏﻳڻ ِ‬ ‫ﻧديء ﺟﻲ ڪﻧﺎري ﺗﻲ ﮐﻳﮐڙي ﺟﻲ اﻧﺗظﺎر ۾ اﭼﻲ ﺑﻳﮫﻧدي ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ھوء روزاﻧو‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ڍﮘﻲ ڏﭠو ﺗﻪ درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ اروﺋﻳن ﭜﺮ ﮐﻳﮐڙو ﻧﻧڊ ۾ ﮐوﻧﮔﮫﺮا ھﭨﻲ رھﻳو آھﻲ‪.‬‬ ‫ھوء آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ﭤﻲ ھن ڏي وڌي ۽ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﻳﺮ ﺟو ﮐﺮ ﺳﻧدس ﻣﭤﺎن اھڙوزور ﺳﺎن رﮐﻳوﺟو‬ ‫َ‬ ‫ﮐﻳﮐڙي ﮐﺎن رڙ ﻧڪﺮي وﻳﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﭘوء در‪4‬ﻳﺎھﻪ ۾ ﮐﭨﻲ ٽپ ڏﻧو‪ .‬ﭘﺮ ڍﮘﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟو ﮐﺮ‬ ‫”ﻣﺮي وﻳس“ ﮐﻳﮐڙي داﻧﮫن ڪﺋﻲ ۽ ِ‬ ‫ﻻء ﮐﺮ ﺟو ﻧﺷﺎن ﭤﻲ ﭘﻳو‪ .‬اڄ ﺑﻪ ﮐﻳﮐڙي‬ ‫اﻳڏو زور ﺳﺎن رﮐﻳو ھو ﺟوﮐﻳﮐڙي ﺟﻲ ﭘٺ ﺗﻲ ھﻣﻳﺷﻪ ِ‬ ‫ﺟﻲ ﭘٺ ﺗﻲ ﺗوھﺎن ﮐﻲ اھو ﻧﺷﺎن ﻧظﺮ اﻳﻧدو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪57‬‬

‫ﺷﻳﻧﮫن ۽ ﭼٽڪﻣﺮي ھﺮﭨﻲ‬ ‫ڪﻧﮫن زﻣﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺗﻪ ڪﻧﮫن ﺟﮫﻧﮔل ۾ھڪ ھﺮﭨﻲ رھﻧدي ھﺋﻲ ﺟﻧﮫن ﺟﻲ‬ ‫ﻧﺎﺳﻲ ﭜوري ﮐل ﺗﻲ اﮀﻲ رﻧگ ﺟﺎ ﭼٽ ھﺋﺎ‪.‬‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن اھﺎ ھﺮﭨﻲ ھڪ ﭼﺷﻣﻲ ﺟﻲ ڪﻧﺎري وٽ ﻣﭠو ۽ رس وارو ﮔﺎھﻪ ﭼﺮي‬ ‫رھﻲ ھﺋﻲ ﺗﻪ اوﭼﺗو ﻣﭤﺎن اﭼﻲ ھڪ ﺷﻳﻧﮫن ڪڙڪﻳس‪ .‬ھن ﭘﮫﺮﻳن ﺗﻪ ھڪ وڏي ﮔﺟﮔوڙ ڪﺋﻲ‬ ‫ﭘوء ھﺮﭨﻲ ﮐﺎن ﭘﮀﻳو‪” :‬ﺗﻧﮫﻧﺟو ﻧﺎﻟو ﮀﺎ آھﻲ؟“‬ ‫۽ ِ‬ ‫”ﻣﻧﮫﻧﺟو ﻧﺎﻟو ﭼٽڪﻣﺮي ھﺮﭨﻲ آھﻲ‪ “.‬ھن وراﭨﻳو‪.‬‬ ‫ﭼٽڪﻣﺮي ھﺮﭨﻲ!“ ﺷﻳﻧﮫن رڙ ڪﺮي ﭼﻳو‪” ،‬ﻣﺮڻ ﻻِء ﺗﻳﺎر ﭤﻲ وڃ‪ .‬آﺋون ﺗوﮐﻲ ﮐﺎﺋﻲ‬ ‫ﭼٽ ڪﺮي ﮀڏﻳﻧدس‪“..‬‬ ‫ﭼٽڪﻣﺮي ھﺮﭨﻲ ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳﺋﻲ ﺗﻪ ظﺎﻟم ﺷﻳﻧﮫن ﮐﺎن ھﺎڻ ﺟﺎن ﺑﭼﺎﺋﻲ ﭜﭴﻲ ﻧڪﺮڻ ﻣﺣﺎل‬ ‫آھﻲ‪ .‬ﺟﮫٽ ﭘٽ ﺳﻧدس دﻣﺎغ ۾ ھڪ ﭼﺎﻻڪﻲ آﺋﻲ‪.‬‬ ‫”ھﺎ‪ .‬ھﺎ‪ .‬ھﺎ‪ “.‬ھن زور زور ﺳﺎن وﭠﻲ ٽﮫڪ ڏﻧو‪” ،‬ﺗون ﮐﺎﺋﻳﻧدﻳن؟ ﻣون ﮐﻲ؟ اھﺎ ڪﺎ‬ ‫ﺧﺑﺮ اﭤﺋﻲ ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺟﺳم ﺟﻲ ﻧﺎﺳﻲ ﭜوري ڪوٽ ﺗﻲ اﮀﺎ ﭼٽ ﮀو آھن؟“‬ ‫”ﻣون ﮐﻲ ﺧﺑﺮ ﻧﺎھﻲ ۽ ﻧﻪ ان ﺧﺑﺮ ﻣﻌﻠوم ڪﺮڻ ﺟﻲ ڪﺎ ﭘﺮواھﻪ اﭤم ﺑﻳوﻗوف ﭼٽڪﻣﺮي‬ ‫ھﺮﭨﻲ‪ “.‬ﺷﻳﻧﮫن وراﭨﻳو‪.‬‬ ‫ھﺮﭨﻲء‬ ‫ﭘوء ﺑﮫﺗﺮ ﭤﻳﻧدو ﺗﻪ ان ﺑﺎﺑت ﭘﮫﺮﻳن ﭼﮜﻲ طﺮح ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌ‪ “.‬ﭼٽڪﻣﺮي‬ ‫َ‬ ‫”ﺗﻪ ِ‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬ﺟڏھن ﺑﻪ آﺋون ڪو ﺷﻳﻧﮫن ﻣﺎرﻳﻧدي آھﻳﺎن ﺗﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺟﺳم ﺗﻲ ھڪ اﮀو ﭼٽ ﭠﺎھﻲ‬ ‫ﮀڏﻳﻧدي آھﻳﺎن‪ .‬ڏس‪ ،‬ھن وﻗت ﻣون ﺗﻲ ﻧواﻧوي ﭼٽ آھن‪.‬ﻳﻌﻧﻲ ﻧواﻧوي ﺷﻳﻧﮫن ﻣﺎري ﭼڪﻲ‬ ‫آھﻳﺎن‪ .‬واھﻪ! ھﺎڻ ﺟڏھن ﺗوﮐﻲ ﻣﺎرﻳﻧدس ﺗﻪ ھڪ ﭔﻳو ﭼٽ ﺑﻪ ﭠﺎھﻳﻧدﻳس‪ .‬اھڙي طﺮح ﻣون ﺗﻲ‬ ‫ﭘورا ھڪ ﺳؤ ﭼٽ ﭤﻲ وﻳﻧدا‪“.‬‬ ‫ﺷﻳﻧﮫن ﮐﻲ ڊپ ﮐﺎن اﭼﻲ ڏڪﭨﻲَء وراﻳو ۽ ﭘﭿ وراﺋﻲ وﭠﻲ ﺟﮫﻧگ ڏي ﭜﮘو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪58‬‬

‫ﭤﻠﮫﻲ ﭘﭿ وارو ﻟوﻣڙ‬ ‫ڪﻧﮫن زﻣﺎﻧﻲ ۾ ھڪ ﺳﮫﭨﻲ ﻣﺎﭤﺮي ۾ ﺟﺗﻲ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﻣﭠو ۽ رس وارو ﮔﺎھﻪ ھو‪ .‬ھڪ‬ ‫ھﺮﭨﻲ رھﻧدي ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﻣﺎﭤﺮيء ۾ ھڪ ڪڪڙ ۽ ﺳﮫو ﭘڻ رھﻧدو ھو‪ .‬ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ ھڪ ﭤﻠﮫﻲ وڻ ﺟﻲ ﭤڙ‬ ‫ان ﺳﺎﮘﻲ‬ ‫َ‬ ‫۾ ﭠﮫﻳل اوﻧﮫﻲ ﭔﺮڙ ۾ رھﻧدا ھﺋﺎ‪.‬‬ ‫ھﺮﭨﻲ‪ ،‬ﺳﮫو ۽ ڪڪڙ ٽﺋﻲ ﭴﭨﺎ ھڪ ﭔﺋﻲ ﺳﺎن ھﺮ وﻗت ﻣﻠﻧدا رھﻧدا ھﺋﺎ ۽ ﺳﭴﻲ ﻣﺎﭤﺮي‬ ‫۾ھﻲ ﺗﻣﺎم ﺳﭠﺎ دوﺳت ﻟﻳﮐﻳﺎ وﻳﻧدا ھﺋﺎ‪ .‬ھو ﻧﻪ ﻓﻘط ھڪ ﭔﺋﻲ ﺟﻲ ﻣدد ڪﻧدا ھﺋﺎ ﭘﺮ ٽﺋﻲ ﭴﭨﺎ ﮔڏﺟﻲ‬ ‫ﻣﺎﭤﺮي ۾ رھﻧدڙ ﭔﻳن ﺟﺎﻧورن ۽ ﭘﮐﻳن ﺟﻲ ﭘڻ ﻣدد ڪﻧدا ھﺋﺎ‪ .‬اھڙي طﺮح ٽﺋﻲ ﭴﭨﺎ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو‬ ‫ﺧوش ﭘﺎش ﮔذارﻳﻧدا ھﺋﺎ‪.‬‬ ‫ﭘوء ھڪ ڏﻳﻧﮫن ھڪ ﻟوﻣڙ ڪﻧﮫن ﭔﺋﻲ ھﻧڌان اﭼﻲ ان ﻣﺎﭤﺮي ۾ ﭘﻧﮫﻧﺟو ﮔﮫﺮ ﭠﺎھﻳو‪ .‬ان‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﻌد ھﺮﭨﻲ‪ ،‬ﺳﮫﻲ ۽ ﻟوﻣڙ ٽﻧﮫﻲ ﺟﻲ آزادي ۽ ﺳڪون ﻧﺎس ﭤﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ﻟوﻣڙ ﺑﻳﺣد ﻟﭼو ۽ ﻻﻟﭼﻲ ھو‪ .‬ھو روزاﻧو ڪڪڙ ۽ ﺳﮫﻲ ﺟﻲ ﭔﺮڙ ﺟﻲ ﭔﺎھﺮان اﭼﻲ‬ ‫ﺑﻳﮫﻧدو ھو‪ .‬ﺟﻳﺋن ھﻧن ﻣﺎن ڪو ﻧڪﺮي ﺗﻪ ﮐﻳن ﺟﮫﻠﻲ ﮐﺎﺋﻲ وﭸﻲ‪ .‬ﺧوش ﻗﺳﻣﺗﻲ ﺳﺎن ھﻧن ﺟو‬ ‫ٽﻳون ﺳﺎﭤﻲ‪ ،‬ﻳﻌﻧﻲ ھﺮﭨﻲ ھﻣﻳﺷﻪ ﺳﻧدن اوﺳﻲ ﭘﺎﺳﻲ ۾ ھوﻧدي ھﺋﻲ ۽ ﮐﻳن ﺧﺑﺮدار ڪﺮي وﭠﻧدي‬ ‫ھﺋﻲ ﺗﻪ ﻣﺗﺎن ﻧڪﺗﺎ آھﻳون‪ .‬ﻟوﻣڙ ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﮐﺎﺋڻ ﺟﻲ اﻧﺗظﺎر ۾ ﺑﻳﭠو آھﻲ‪.‬‬ ‫اﻧﮫﻲء ڪﺮي ﻟوﻣڙ ھﺮﭨﻲ ﺗﻲ ﭘڻ ﺳﺧت ڪﺎوڙﻳل ھو‪ .‬ﭘﺮ ھو ھﺮﭨﻲ ﮐﻲ ڪﺟﮫﻪ ڪﺮي‬ ‫َ‬ ‫ﻧﭤﻲ ﺳﮔﮫﻳو ﺟو ھﺮﭨﻲ ڊوڙ ۾ ﮐﺎﻧﺋس ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨﻲ ﺗﮐﻲ ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﻟوﻣڙ ﺷڪﺎر ﺧﺎطﺮ ڪﻳڏاﻧﮫن ﭘﺮي ﺟﮫﻧﮔل ڏي رواﻧو ﭤﻲ وﻳو‪ .‬ﺳﻧدس ﻏﻳﺮ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮيء ﺟو ﻓﺎﺋدو وﭠﻲ ڪڪڙ‪ ،‬ھﺮﭨﻲ ۽ ﺳﮫﻲ ٽﻧﮫﻲ ﮔڏﺟﻲ وﻳﮫﻲ ڪﻧﮫن اھڙي رٿ ﺟو‬ ‫َ‬ ‫ﺳوﭼﻳو ﺟﻧﮫن ذرﻳﻌﻲ ﻟوﻣڙ ﮐﺎن ﺑﭼﻲ ﺳﮔﮫﺟﻲ‪.‬‬ ‫ﻣﺎﭤﺮيء ﻣﺎن ﭜﭴﺎﺋڻ‬ ‫”اﺳﺎن ﮐﻲ ڪﻧﮫن ﺑﻪ طﺮح ھن ظﺎﻟم ﻟوﻣڙ ﮐﻲ ھﺗﺎن ھن‬ ‫َ‬ ‫ھﺮﭨﻲء ﭼﻳو‪ “،‬ھن اﺳﺎن ﺳﭜﻧﻲ ﺟو ﺟﻳﺋڻ ﺟﻧﺟﺎل ڪﺮي رﮐﻳو آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﮐﭘﻲ‪” .‬‬ ‫َ‬ ‫”ھﺎﺋو‪ “،‬ﺳﮫﻲ ﭼﻳو‪” ،‬ﭘﺮ اﺳﺎن اھو ڪﻳﺋن ڪﺮي ﺳﮔﮫون ﭤﺎ‪“.‬‬ ‫ٽﻳڙيء‬ ‫”ﺗوھﺎن ڪڏھن ان ﺗﻲ ﻏور ڪﻳو آھﻲ ﺗﻪ ھو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭤﻠﮫﻲ ُﭔﺮ وارو ﭘﭿ ڪﻳﺋن‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ھو‬ ‫ﻣﺎن ڏﻳﮐﺎرﻳﻧدو رھﻲ ﭤو‪ “.‬ڪڪڙ ﭼﻳو‪ ،‬ﺟﻳڪڏھن اﺳﺎن ھﻧﺟو اھو ﭘﭿ ڪٽﻲ ﮀڏﻳون ﺗﻪ ِ‬ ‫ﺷﺮم ﮐﺎن ﻣﻧﮫن ﺑﻪ ڏﻳﮐﺎري ﻧﻪ ﺳﮔﮫﻧدو ۽ ھﺗﺎن ﭜﭴﻲ وﻳﻧدو‪“.‬‬ ‫”اھو ﭼوڻ ﺳوﻟو آھﻲ ﭘﺮ ڪﺮڻ ڏﮐﻳو‪ “.‬ﺳﮫﻲ ﭼﻳو‪” ،‬ﭘﺎڻ ۾ ڪﻳﺮ اﻳﺗﺮو ھﻣت وارو آھﻲ‬ ‫ﺟﻳڪو ھن ﺟو اھو ﭘﭿ ڪٽﻲ ڏﻳﮐﺎري‪“.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪59‬‬

‫ھﺮﭨﻲء ﭼﻳو‪” :‬ھڪ اٽڪل‬ ‫ﭘوء‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ٽﺋﻲ ﭴﭨﺎ اوﻧﮫﻲ ﺳوچ ۾ ﭘﺋﺟﻲ وﻳﺎ‪ِ .‬‬ ‫ڪﺟﮫﻪ ﻣﻧٽن ِ‬ ‫ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ڌﻳﺎن ۾ آﺋﻲ آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﭘوء ھن اھﺎ رٿ ڪڪڙ ۽ ﺳﮫﻲ ﺳﺎن ڪﺋﻲ ﺟن ﭔڌي ان ﮐﻲ ﺑﻳﺣد ﺳﺎراھﻳو‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫”ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﺻﺑﺢ ﺟو ﺳﺎﺟﮫﺮ‪ ،‬ﻟوﻣڙ ﺟﻲ اﭤڻ ﮐﺎن اڳ ھﻲ ٽﺋﻲ ﭴﭨﺎ ھﺮﭨﻲ‪ ،‬ڪڪڙ ۽‬ ‫ﺳﮫو ھڪ ﺑﺎغ ڏي رواﻧﺎ ﭤﻲ وﻳﺎ ﺟﻳڪو ﺳﻧدن ﮔﮫﺮ ﮐﺎن ڪو ﮔﮫﭨوﭘﺮي ﻧﻪ ھو‪.‬‬ ‫ﺳٽﺎء‬ ‫اﺗﻲ ھﻧن ﮐﻲ ڪﺎٺ ﺟﻲ ﺗﺧﺗن ﻣﺎن ﭠﮫﻳل ھڪ ﻧﻧڍڙو ڪڪڙﻳن ﺟو ﮔﮫﺮ ﻧظﺮ آﻳو‪.‬‬ ‫ُ‬ ‫ﻣوﺟب ڪڪڙ ان ۾ اﻧدر ﮔﮫڙي وﻳﺋﻲ ۽ ﺳﮫو ھڪ ﺗﮐﻲ ڪﮫﺎڙي ﮐﭨﻲ ﭜﺮواري وڻ ﺟﻲ ﭘﭠﻳﺎن‬ ‫ھﺮﭨﻲء واﭘس ﻟوﻣڙ ڏي ُرخ رﮐﻳو‪.‬‬ ‫ﭘوء اﻧﮫن ﮐﻲ اﺗﻲ ﮀڏي‬ ‫َ‬ ‫ﻟڪﻲ ﺑﻳﭠو‪ِ .‬‬ ‫ﻣﺎﭤﺮيَء ۾ ﭘﮫﭼﻲ ھﺮﭨﻲ ڏﭠو ﺗﻪ ھﻣﻳﺷﻪ واﻧﮔﺮ ﻟوﻣڙ ڪڪڙ ۽ ﺳﮫﻲ ﺟﻲ ﮔﮫﺮ ﭔﺎھﺮان‬ ‫ﺳﻧدن ﻧڪﺮڻ ﺟو اﻧﺗظﺎر ڪﺮي رھﻳو ھو‪.‬‬ ‫”ﻟوﻣڙ ادا“ ھﺮﭨﻲ ﮐﻳس ﻧﺋڙت ﺳﺎن ﭼﻳو‪” ،‬ﮀو ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﺎھﻳڙي ڪڪڙ ﮐﻲ ﮐﺎﺋڻ ﭘﭠﻳﺎن‬ ‫اﭼﻲ ﭘﻳو آھﻳن؟ ھو ﺗﻪ ﭘوڙھﻲ ۽ ڪﻣﺰور ڪڪڙ آھﻲ ﺟﻧﮫن ﻣﺎن ﺗوﮐﻲ رﮘو ھڏﻳون ﺋﻲ ھڏﻳون‬ ‫ﻧﺻﻳب ﭤﻳﻧدﻳون‪ .‬ﺟﻳڪڏھن ﺗون ﻣون ﺳﺎن واﻋدو ڪﺮﻳن ﺗﻪ ھن ﺟو آﺋﻳﻧدي ﻧﺎﻟو ﻧﻪ وﭠﻧدﻳن ﻣﺎن‬ ‫ﺗوﮐﻲ ھڪ ﭤﻠﮫﻲ ﻣﺗﺎري ڪڪڙ ﺟو ڏس ڏﻳﺎن‪“.‬‬ ‫”ﭼﮜو آﺋون واﻋدو ﭤو ڪﺮﻳﺎن‪ “،‬ﻟوﻣڙ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زﺑﺎن ﭼﭘن ﺗﻲ ﮔﮫﻣﺎﺋﻳﻧدي ﭼﻳو‪” ،‬ﭘﺮ‬ ‫ڪﻧدﻳنء ﺗﻪ‬ ‫ﭔڌاء‪ .‬ﺟﻳڪڏھن ڪﺎ ﭼﺎﻟﺑﺎزي‬ ‫َ‬ ‫ﻣوﻧﮐﻲ ﺟﮫٽ ﭘٽ ان ﭤﻠﮫﻲ ﻣﺗﺎري ڪڪڙ ﺟو ڏس ِ‬ ‫ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﺟﺳم ﺟﻲ ﺑﻪ ھڪ ھڪ ھڏي ﭜﭸﻲ رﮐﻧدس‪“.‬‬ ‫ھوء ڪڪڙ ۽ ﺳﮫﻲ ﮐﻲ‬ ‫ھﺮﭨﻲ ﻟوﻣڙ ﮐﻲ ﭘﺎڻ ﺳﺎن وﭠﻲ ان ﺑﺎغ ڏي ھﻠڻ ﻟﮘﻲ ﺟﺗﻲ‬ ‫َ‬ ‫ھﺮﭨﻲء اﺷﺎرو ڪﺮي ﻟوﻣڙ ﮐﻲ‬ ‫ﺑﻳﮫﺎري آﺋﻲ ھﺋﻲ‪ .‬ﺟڏھن ھو ڪڪڙﻳن ﺟﻲ ﮔﮫﺮ وٽ ﭘﮫﺗﺎ ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﭼﻳو‪:‬‬ ‫ﭘوء ﺳوڙھو‬ ‫ﻻﻟﭼﻲ ﻟوﻣڙ ڪڪڙﻳن ﺟﻲ ﮔﮫﺮ ﺟﻲ ﺳوڙھﻲ ﻣﻧﮫن ۾ ﭘﻧﮫﻧﺟو ﭔوٿ وڏو ۽ ِ ِ‬ ‫ﺳﻧﮔﮫورو ﭤﻲ ﭘﺎڻ ﮐﻲ اﻧدر ڌڪڻ ﺟﻲ ڪوﺷش ڪﺮڻ ﻟﮘو ﺟﻳﺋن ڪڪڙ ﺗﺎﺋﻳن ﭘﮫﭼﻲ ھن ﮐﻲ‬ ‫ﺟﮫﻠﻲ ﺳﮔﮫﻲ‪.‬‬ ‫ﺟﺎء ﮐﺎن ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺮي آﻳو ۽ ڪﮫﺎڙي ﺟﻲ ھڪ‬ ‫ان ﺋﻲ ﻣﮫل ﺳﮫو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻟڪڻ واري ِ‬ ‫ﺋﻲ ڌڪ ﺳﺎن ﻟوﻣڙ ﺟو ﭤﻠﮫو ُﭘﭿ ڪﭘﻲ ﮀڏﻳو‪.‬‬ ‫ﺳور ﮐﺎن ﻟوﻣڙ ﺟون واﻳون ﺑﺗﺎل ﭤﻲ وﻳون ۽ ﮔﮫوڙا ﭘٽ ڪﺮي ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺮي آﻳو‪ .‬ڏﺳﻲ‬ ‫ﮐﭨﻲ ﺗﻪ ﺳﻧدس ﭘﭿ ﭘٽ ﺗﻲ ﭘﻳو آھﻲ‪ .‬اھو ڏﺳﻲ ڊپ ۽ ﺷﺮم ﮐﺎن ﮐﭨﻲ ﭔﻳﻠﻲ ڏي ُرخ رﮐﻳو‪.‬‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ﻟوﻣڙ وري ڪڏھن ﻧظﺮ ﻧﻪ آﻳو ۽ ان ﻣﺎﭤﺮي ۾ ﺳڀ ﺟﺎﻧور ھڪ دﻓﻌو‬ ‫ان ڏﻳﻧﮫن‬ ‫ِ‬ ‫وري ﺳڪون ۽ ﺳﺎﻧت ﺟﻲ زﻧدﮔﻲ ﺑﺳﺮ ڪﺮڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪60‬‬

‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﺟو ﻣﻘﺎﺑﻠو‬ ‫ڪﺎﻧگ ۽‬ ‫َ‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﮐﺎن ﭘﮀﻳو‪”:‬ﻣون ﺳﺎن ڊوڙ ُﭘﭴﺎﺋﻳﻧدﻳن؟“‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن‪ ،‬ڪﺎﻧگ‬ ‫َ‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﺟواب ڏﻧو‪.‬‬ ‫”ﭼﮜو‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫ﻧديء ﺟﻲ ڪﻧﺎري ﺗﻲ ﭘﺎڻ ڊوڙ ﭘﭴﺎﺋﻳﻧداﺳﻳن‪ “.‬ڪﺎﻧگ‬ ‫”ﺳﭜﺎﭨﻲ ﺳﺞ اﭜﺮڻ ﻣﮫل ھن‬ ‫َ‬ ‫وﭸﺟﺎنء‪“.‬‬ ‫ﭼﻳو‪” ،‬ﻳﺎد ڪﺮي ﭘوري وﻗت ﺗﻲ ﭘﮫﭼﻲ‬ ‫ِ‬ ‫ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﭘوري وﻗت ﺗﻲ ڪﺎﻧگ ۽ ﺟﮫﺮڪﻲ درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ڪپ ﺗﻲ ﭘﮫﭼﻲ وﻳﺎ‪ .‬ﺟﮫﻧگ‬ ‫ﻻء اﺗﻲ اﭼﻲ ﮔڏ ﭤﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﺟﺎ ﭔﻳﺎ ﺑﻪ ڪﻳﺗﺮاﺋﻲ ﭘﮐﻲ ھﻲ ﻣﻘﺎﺑﻠو ڏﺳڻ ِ‬ ‫ﭘوء‬ ‫ڪﺎﻧگ درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ اورﺋﻳن ڪپ ﺗﻲ ﭔﻪ اﮀﻲ رﻧگ ﺟﺎ ﮔول ﻧﻧڍڙا ﭜﺗﺮ رﮐﻳﺎ ۽ ِ‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﮐﻲ ﭼﻳو‪ :‬ھﻧن ﭔن‬ ‫ﭘوء ڪﺎﻧگ‬ ‫َ‬ ‫ڪﺎﭠڪﭠﻲ ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﺗون اڏاﻣﻲ ھن ﭘﺎر ھﻠﻲ ﺑﻳﮫﻪ‪ِ .‬‬ ‫ﭘوء ﺟﻳڪو ﭘﮫﺮﻳن‬ ‫ﭜﺗﺮن ﻣﺎن ﭘﺎڻ ھڪ ھڪ ﭜﺗﺮ ﮐﭨﻲ درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ھن ڪپ ڏي اڏاﻣﻧداﺳﻳن ۽ ِ‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟو ﭜﺗﺮ ڪﺎﭠڪﭠﻲ ﺟﻲ ﺣواﻟﻲ ڪﻧدو ان ﭴڻ ﻣﻘﺎﺑﻠو ﮐٽﻳو‪“.‬‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻠو ﺷﺮوع ﭤﻳو‪ .‬ڪﺎﻧگ ۽ ﺟﮫﺮڪﻲ ھڪ ھڪ ﭜﺗﺮ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭼﮫﻧب ۾ ﮐﭨﻲ درﻳﺎھﻪ‬ ‫ﻣﭤﺎن اڏاﻣڻ ﺷﺮوع ڪﻳو‪.‬‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﮐﺎن ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﺗﮐو اڏاﻣﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﭤو‪ .‬ان ڪﺮي ﺟو ھو وڏو ۽‬ ‫ڪﺎﻧگ‬ ‫َ‬ ‫ﺳﮔﮫﺎرو ﭘﮐﻲ آھﻲ‪ .‬ڪﺎﻧگ ﺟڏھن درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ﺳﻳﺮ وٽ ﭘﮫﺗو ھن ڪﻧڌ وراﺋﻲ ﭘﭠﻳﺎن اﻳﻧدڙ‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﮐﻲ ڏﭠو‪ .‬ﺟﮫﺮڪﻲ وﻳﭼﺎري اﭸﺎ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﭘﭠﻳﺎن ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﺟﻳﺋن ﺋﻲ ھن‬ ‫ڪﺎﻧگ ﺳوﭼﻳو‪” :‬‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﭼوان‪ “.‬ﭘﺮ ﮘﺎﻟﮫﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﮐﻲ ﺗﮐو ﭤﻳڻ ِ‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭼﮫﻧب ﮐوﻟﻲ ﺗﻪ ﺳﻧدس ﺑﺗﺮ ﭼﮫﻧب ﻣﺎن ﻧڪﺮي درﻳﺎھﻪ ۾ وﭸﻲ ﭰﮫڪو ڪﻳو‪.‬‬ ‫اھو ڏﺳﻲ ھو وري ڪﻧﺎري ڏي واﭘس ﻣوٽﻳو ۽ ﭔﻳو ﭜﺗﺮ ﮘوﻟﻲ اڏاﻣڻ ﺷﺮوع ڪﻳو‪ .‬ﭘﺮ ھو‬ ‫اﭸﺎ اڌ ﺗﻲ ﻣس ھو ﺗﻪ ﺟﮫﺮڪﻲ اﭼﻲ ڪﺎٺ ڪﭠﻲ وٽﺎن ﻧڪﺗﻲ‪.‬‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﭘﻧﮫﻧﺟو ﭜﺗﺮ ﻳڪدم ڪﺎٺ ڪﭠﻲ ﺣواﻟﻲ ڪﻳو‪ .‬ﺟﻧﮫن ﺟﮫﺮڪﻲ ﺟﻲ ﺟﻳت ﺟو‬ ‫َ‬ ‫اﻋﻼن ڪﻳو‪ .‬ﺳﭜﻧﻲ ﭘﮐﻳن ﭘﻧﮫﻧﺟن ﭘﺮن ﺳﺎن ﺗﺎڙﻳون وﭴﺎﺋﻲ ﺧوﺷﻲ ﺟو اظﮫﺎر ڪﻳو‪ .‬ھوڏاﻧﮫن ھو‬ ‫يء ﺧور ڪﺎﻧگ ﺷﺮﻣﻧدو ﭤﻲ ﭜﭴﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ٽﻳڙ َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪61‬‬

‫ڏﻳڏر ۽ ڪوﺋو‬ ‫ھڪ دﻓﻌﻲ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺗﻪ ھڪ ڪوﺋﻲ درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ﭔﻲ ﭜﺮ وﭸڻ ﭼﺎھﻳو ﭤﻲ ﺟﺗﻲ ان‬ ‫ﭘﭼﻲ راس ﭤﻳو ھو‪.‬‬ ‫ﻻء آﻳو‪.‬‬ ‫ﺟﻳﺋن ﺗﻪ ھن ﮐﻲ ﺗﺮڻ ﻧﭤﻲ آﻳو ان ڪﺮي ھو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ دوﺳت ڏﻳڏر وٽ ﻣدد ِ‬ ‫”ڏﻳڏر ﻳﺎر!“ ڪوﺋﻲ ﭼﻳو‪” ،‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﺗون ﻣون ﮐﻲ درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ھن ﭘﺎر وﭠﻲ‬ ‫ھل؟“‬ ‫ﭘﭠﻲء ﺗﻲ اﭼﻲ وﻳﮫﻪ ﺗﻪ ﺗوﮐﻲ ھن ﭘﺎر ﮐﭨﻲ‬ ‫”ﺿﺮور“ ڏﻳڏر ﺟواب ڏﻧو‪” ،‬ٽپ ڏﻳﺋﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ھﻼن‪“.‬‬ ‫”ﭘﺮ ڏﻳڏر ﭜﺎﺋو!“ ڪوﺋﻲ ﭼﻳو‪” ،‬ﺟﻳڪڏھن رﺳﺗﻲ ﺗﻲ آﺋون ڪﺮي ﭘﻳس ﺗﻪ آﺋون ﺗﻪ ﭔڏي‬ ‫وﻳﻧدس‪“.‬‬ ‫”ان ﺻورت ۾‪ ،‬اﭼو ﺗﻪ ھڪ رﺳﻲ ﮘوﻟﻳون‪ “،‬ڏﻳڏر ﭼﻳو‪” ،‬ان ﺟو ھڪ ﭘﺎﺳو آﺋون‬ ‫ﭔڌﺟﺎنء‪ .‬ﺟﻳڪڏھن ﺗون ڪﺮي ﺑﻪ ﭘﺋﻳن‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﻳٽ ﮐﻲ ﭤو ﭔڌان ۽ ﭔﻳو ﭘﺎﺳو ﺗون ﭘﻧﮫﻧﺟو ﭘﺎڻ ﮐﻲ‬ ‫ِ‬ ‫ﺗﻪ ﺗوﮐﻲ ﭔﻲ ﭜﺮ ﺗﺎﺋﻳن ﮀڪﻲ وﭠﻧدس‪“.‬‬ ‫ﻻء رواﻧو ﭤﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ڪوﺋو ھن رٿ ﻣﺎن ﺑﻳﺣد ﺧوش ﭤﻳو ۽ ڏﻳڏر رﺳﻲ ﮘوﻟڻ ِ‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ڏﻳڏر رﺳﻲ ﮐﭨﻲ آﻳو‪ .‬ھن ھڪ ڪﻧڊ ڪوﺋﻲ ﺟﻲ ﭼوڌاري ﭔڌي ۽ ﭔﻲ‬ ‫ڪﺟﮫﻪ دﻳﺮ‬ ‫ِ‬ ‫ڪﻧڊ ﭘﻧﮫﻧﺟو ﭘﺎڻ ﺟﻲ‪.‬‬ ‫ﭘﭠﻲء ﺗﻲ اﭼﻲ وﻳﮫﻪ ۽‬ ‫ڪﺟﺎنء‪ “،‬ڏﻳڏر ﭼﻳو‪ ،‬ٽپ ڏﻳﺋﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ڊاء ﺑﻧﮫﻪ ﻧﻪ‬ ‫َ‬ ‫”ڪوﺋﺎ! ڊپ ُ‬ ‫ِ‬ ‫آﺋون ﺗوﮐﻲ ھن ﭘﺎر وﭠﻲ ھﻠﻧدس‪.‬‬ ‫ﭘوء ڏﻳڏر آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ڪﺮي ﭔﻲ ﭜﺮ‬ ‫ڪوﺋﻲ اﺋﻳن ﺋﻲ ڪﻳو ﺟﻳﺋن ھن ﮐﻲ ﭼﻳو وﻳو‪ِ .‬‬ ‫ڏي ﺗﺮڻ ﺷﺮوع ڪﻳو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪62‬‬

‫ڪﮀونء ﺟﻲ ﺳﻳﺎﭨپ‬ ‫ﭘوڙھﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪﻧﮫن زﻣﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺗﻪ ھڪ ﺋﻲ ھﻧڌ ھڪ ﻟوﻣڙ ۽ ھڪ ﭘوڙھو ڪﮀون‬ ‫رھﻧدو ھو‪ .‬ھﻧن ﭔﻧﮫﻲ ﭴﭨن ﺟﻲ ﭘﺎڻ ۾ ﺳﺧت دﺷﻣﻧﻲ ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ڪﮀونء ﮐﻲ ﻣﺎرڻ ﭘﭠﻳﺎن ھوﻧدو ھو‪ .‬ﭘﺮ ھو ان ۾ ڪﺎﻣﻳﺎب ھﺮﮔﺰ‬ ‫ﻟوﻣڙ ھﺮ وﻗت ﭘوڙھﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻧﻪ ﭤﻳﻧدو ھو ﺧطﺮي ﻣﮫل ڪﮀون ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭤﻠﮫﻲ ﮐوﭘﻲ ھﻳﭠﺎن ﻟڪﻲ وﻳﻧدو ھو‪.‬‬ ‫ڪﮀونء ﮐﻲ اڪﻳﻠﻲ ﺳﺮ ﻣﺎرڻ ھن ﺟﻲ‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ﻟوﻣڙ ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳو ﺗﻪ‬ ‫ڪﺟﮫﻪ ﻋﺮﺻﻲ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﻻء ﻣدد‬ ‫وس ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﻧﺎھﻲ‪ .‬ﺳو ھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ دوﺳﺗن ﻋﻘﺎب ۽ ڪﺎٺ ڪﭠﻲ ﮐﺎن‪ ،‬ان ڪم ِ‬ ‫ﮔﮫﺮي‪ .‬ﺟن ھﺎﺋوڪﺎر ڪﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﻻء رواﻧﺎ ﭤﻳﺎ‪ .‬ھﻧن ڏﭠو ﺗﻪ ھو ان وﻗت ھڪ وڻ ﺟﻲ‬ ‫ﭘوء ٽﺋﻲ ﭴﭨﺎ‬ ‫َ‬ ‫ڪﮀونء ﮐﻲ ﮘوﻟڻ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ھﻳﭠﺎن ﺧوﺷﻲ وﭼﺎن ﺟﮫوﻧﮔﺎري رھﻳو ھو‪.‬‬ ‫ڪﮀونء ﮐﻲ ﭼﻳو؛ ”ﺳو ﺗون ﺳﻣﺟﮫﻳن ﭤو ﺗﻪ‬ ‫ﻟوﻣڙ ھڪ ﺧوﻓﻧﺎڪ ٽﮫڪ ڏﻳﻧدي ﭘوڙھﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﻣون ﭘﻧﮫﻧﺟو‬ ‫ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﮐوﭘﻲ ۾ ﻟڪﺎﺋﻲ اﺳﺎن ﮐﺎن ﺑﭼﻲ وﻳﻧدﻳن؟ ﭘﺮ اڄ ﺗوﮐﻲ ﭘورو ڪﺮڻ ِ‬ ‫دوﺳت ڪﺎٺ ڪﭠو آﻧدو آھﻲ‪ .‬ھو ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﮐوﭘﻲ ﻣﻧﺟﮫﻪ آرﭘﺎر ﺳوراخ ڪﺮي ﺗﻧﮫﻧﺟو ﺧﺎﺗﻣو آﭨﻲ‬ ‫ﮀڏﻳﻧدو‪“.‬‬ ‫ﭘوڙھو ڪﮀون ڏاڍو ڊﻧو‪ .‬ھن ﮐﻲ ﭴﺎڻ ھﺋﻲ ﺗﻪ ڪﺎٺ ڪﭠﻲ ﺟﻲ ﭼﮫﻧب اھڙي ﺗﮐﻲ ﭤﺋﻲ‬ ‫ﭤﻲ ﺟو ﺳﻧدس ﭘﭤﺮاﺋﻳن ﮐوﭘﻲ ۾ ﺑﻪ آرﭘﺎر ٽﻧگ ڪﺮي وﺟﮫﻧدي‪.‬‬ ‫ﭘﺮ ھن ﻣﻧﮫن ﻻھڻ ﺑدران دل وڏي ڪﺮي‪ ،‬وڏي دﻟﻳﺮي ﺳﺎن وراﭨﻳو‪”:‬ھﺎ‪ .‬ھﺎ‪ .‬ھﺎ‪ .‬اچ اچ‬ ‫ﺑﻳوﻗوف ڪﺎٺ ڪﭠﺎ اچ‪ .‬اﭼﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟو ﺷوق ﭘورو ڪﺮ‪ .‬ﺗوﮐﻲ ﺷﺎﻳد اھﺎ ﺧﺑﺮ ﻧﺎھﻲ ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟو‬ ‫ﮐوﭘو ُرڪ ﮐﺎن ﺑﻪ وڌﻳڪ ﺳﺧت آھﻲ‪ .‬ﭠوﻧﮔﺎ ھﭨڻ ﺳﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺋﻲ ﭼﮫﻧب ﭼﭔﻲ ڪﺮي رﮐﻧدﻳن‪“.‬‬ ‫ڪﺎﭠڪﭠﻲ ﺟڏھن اھو ﭔڌو ﺗﻪ ڊپ ﮐﺎن ڏڪﻲ وﻳو‪“.‬‬ ‫”ﺟﻳڪڏھن ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﭼﮫﻧب ﭼﭔﻲ ﭤﻲ ﭘﻳﺋﻲ‪ “،‬ڪﺎﭠڪﭠﻲ ﺳوﭼﻳو‪” ،‬ﺗﻪ ﮐﺎڌو ڪﻳﺋن ﮐﺎﺋﻲ‬ ‫ﭘوء ﺗﻪ آﺋون ﺑک ۾ ﺋﻲ ﭘﺎھﻪ ﭤﻲ ﻣﺮي وﻳﻧدس‪“.‬‬ ‫ﺳﮔﮫﻧدس‪ِ .‬‬ ‫ڪﮀونء ﺟﻲ ﮐوﭘﻲ ۾ ٽﻧگ ڪﺮڻ ﻣون‬ ‫ھن ﻟوﻣڙ ﺟﻲ ڪن ۾ ڪﺟﮫﻪ ﺳﺮﭔﺎٽ ڪﻳو‪” .‬‬ ‫َ‬ ‫ﮐﺎن ﻧﻪ ﭘﭴﻧدو‪ .‬اﭼو ﺗﻪ ڪﺎ ﭔﻲ رٿ ﺳوﭼﻳون‪“.‬‬ ‫ﻟوﻣڙ ﻋﻘﺎب ۽ ڪﺎﭠڪﭠﻲ ﭘﺎڻ ۾ ﻣﻧﮫن ﻣﻼﺋﻲ ﻧﺋﻳن اٽڪل ﺳوﭼﻲ‪.‬‬ ‫ﻻء ھڪ دﻓﻌو وري ﺗﻳﺎر ﭤﻲ وڃ‪ .‬اﺳﺎن‬ ‫”ﭘوڙھﺎ ڪﮀون!“ ﻟوﻣڙ ﭼﻳو‪” ،‬ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣون ِ‬ ‫ﭘوء ان ﻣﭻ ۾ ﺗوﮐﻲ اﮀﻼﺋﻳﻧداﺳﻳن‪“.‬‬ ‫ڪﺎﭠﻳون ڪﺮي ﺑﺎھﻪ ﺟو ھڪ وڏو ﻣﭻ ﭤﺎ ﭔﺎرﻳون‪ِ .‬‬ ‫ڪﮀونء ﺟڏھن اھو ﭔڌو ﺗﻪ ڊپ ﮐﺎن ھن ﺟو ذري ﮔﮫٽ ﺳﺎھﻪ ﺳڪﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ﭘوِء ھﻲ‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪63‬‬

‫ﺷﻲء ﭤﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﭤﻲ‪ .‬ﭘﺮ ان‬ ‫ﺟﻳﺋﺮي ﺑﺎھﻪ ۾ ﭘﭼڻ ﮐﺎن وڌﻳڪ دﻧﻳﺎ ۾ ﭜﻼ ﭔﻲ ڪﮫڙي ﺧطﺮﻧﺎڪ‬ ‫ِ‬ ‫ھوﻧدي ﺑﻪ ھو دل وڏي ڪﺮي زور زور ﺳﺎن ﮐﻠڻ ﻟﮘو‪” .‬ھﺎ‪ .‬ھﺎ‪ .‬ھﺎ‪ .‬ﮀﺎ ﺗوھﺎن ﺳﻣﺟﮫو ﭤﺎ ﺗﻪ ﺑﺎھﻪ‬ ‫ﻻء آﺋون ھﺮ‬ ‫ﮐﺎن آﺋون ڊﭴﺎن ﭤو؟ ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﺷﺎﻳد ﺧﺑﺮ ﻧﺎھﻲ ﺗﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮐوﭘﻲ ﮐﻲ ﺳﺧت ڪﺮڻ ِ‬ ‫ھﻔﺗﻲ ﺑﺎھﻪ ﺟو ﺳﻧﺎن وﭠﻧدو آھﻳﺎن‪“.‬‬ ‫ﻟوﻣڙ ﻋﻘﺎب ۽ ڪﺎﭠڪﭠﻲ ﺳﻣﺟﮫﻳو ﺗﻪ ڪﮀون ﺳﭻ ﭘﻳو ﭼوي‪ .‬ھڪ دﻓﻌو وري ھﻧن‬ ‫ﻣﻧﮫن ﻣﻧﮫن ۾ وﺟﮫﻲ ھڪ ﺗﻣﺎم ﺑﮫﺗﺮ رٿ ﺟو ﺳوﭼﻳو‪.‬‬ ‫”ﭘوڙھﺎ ڪﮀون!“ ﻟوﻣڙ ﺧطﺮﻧﺎڪ ﻣﺮڪ ﻣﻧﮫن ﺗﻲ آﭨﻲ ﭼﻳو‪” ،‬ﺟﻳﺋن ﺗﻪ ﺑﺎھﻪ ﺗﻪ ﺗوﮐﻲ‬ ‫ﻣﺎري ﻧﭤﻲ ﺳﮔﮫﻲ ان ڪﺮي ھﺎڻ ﺗوﮐﻲ ﻋﻘﺎب ﮐﭨﻲ درﻳﺎھﻪ ۾ وﭸﻲ ﭰٽو ڪﻧدو ﺟﻳﺋن ان ۾ ﺗون‬ ‫ﭔڏي ﻣﺮي وﭸﻳن‪“.‬‬ ‫ڪﮀونء ﻣﻧٿ ڪﻧدي ﭼﻳو‪” ،‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي‬ ‫”او ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﺳﺎﺋﻳن ﻟوﻣڙ‪ “،‬ﺳﻳﺎﭨﻲ ﭘوڙھﻲ‬ ‫َ‬ ‫اھو ڪم ﻧﻪ ڪﺟﺎن‪ .‬درﻳﺎھﻪ ۾ اﮀﻼﺋﻳﻧدي ﺗﻪ آﺋون ﭘﭤﺮ واﻧﮔﺮ وﭸﻲ ﺗﺮي ﮐﺎن ﻧڪﺮﻧدس ۽ ﭔڏي‬ ‫ﻣﺮﻧدس‪ .‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺟﺎن ﺑﺧش‪ .‬آﺋون ﺳﭴﻲ ﻋﻣﺮ ﺗﻧﮫﻧﺟو ﭤوراﺋﺗو رھﻧدس‪“.‬‬ ‫ﮐوﭘﻲء ﺗﻲ وڏو ﻣﺎن ھﺋﻲ ﺗﻪ ھو ﺗوﮐﻲ ھﺮ ﺧطﺮي‬ ‫”ھﺎ‪ .‬ھﺎ‪ .‬ھﺎ‪ .‬ھﺎڻ ڪﺮ ﺧﺑﺮ‪ .‬ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪﮀونء ﮐﻲ‬ ‫ﮐﺎن ﺑﭼﺎﺋﻲ ﭤو‪ .‬ھﺎڻ ﮀﺎ ڪﻧدﻳن؟“ ﻟوﻣڙ ﮐﻠڻ ﻟﮘو‪” .‬ﻋﻘﺎب! ھن ﭘوڙھﻲ ﺑﻳوﻗوف‬ ‫َ‬ ‫ھڪدم ﮐڻ ۽ ﺳﺎﻣﮫون درﻳﺎھﻪ ۾ وﭸﻲ ﭰٽو ڪﺮﻳﻧس‪“.‬‬ ‫ﻋﻘﺎب ﭘﻧﮫﻧﺟن ﭼﻧﺑن ۾ ڪﮀون ﮐﻲ ﮐﭨﻲ ﻣﭤﻲ اڏاﭨو‪ .‬ﭘﭠﻳﺎن ﭘﭠﻳﺎن ڪﺎﭠڪﭠو ﺑﻪ اڏاﭨو‪ .‬ﻟوﻣڙ‬ ‫زﻣﻳن ﺗﻲ ﺋﻲ ڊوڙ ﭘﺎﺗﻲ ۽ اﭼﻲ درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ڪپ ﺗﻲ ﺑﻳﭠو‪.‬‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ۾ اﮀﻼﻳو‪ .‬ﭘﺎﭨﻲ ۾ ڪﺮڻ ﺳﺎن درﻳﺎھﻪ‬ ‫ﻋﻘﺎب ڪﮀون ﮐﻲ درﻳﺎھﻪ ﻣﭤﺎن آﭨﻲ ھﻳٺ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ﻣﻧﺟﮫﻪ اﻧدر ھﻠﻳووﻳو ۽ ڏﺳﻧدي ﺋﻲ ڏﺳﻧدي ﻏﺎﺋب ﭤﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ﻣﺎن ﮀﻧڊا ﻧڪﺗﺎ ۽ ڪﮀون ﺳڌو‬ ‫َ‬ ‫ڪﺎﭠڪﭠﻲ ۽ ﻟوﻣڙ درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ڪپ ﺗﻲ ﺑﻳﮫﻲ ﭔڌا ﭔڌا ٽﮫڪ ڏﻧﺎ ﺗﻪ ﭘوڙھو ڪﮀون‬ ‫ﻻء ﻣﺮي وﻳو‪ .‬ﻋﻘﺎب ﺟﻳڪو اﭸﺎ آﺳﻣﺎن ۾ ﭰﻳﺮﻳون ﭘﺎﺋﻲ رھﻳو ھو ﺗﻧﮫن ﭘﻧﮫﻧﺟﺎ ﭘﺮ ھڪ‬ ‫ھﻣﻳﺷﻪ ِ‬ ‫ﺧوﺷﻲء ﺟو اظﮫﺎر ڪﻳو‪.‬‬ ‫ﭔﺋﻲ ﮐﻲ ھﭨﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪﮀونء ﺗﻲ ﻧظﺮ وﭸﻲ ﭘﻳﺋﻲ‪ .‬ﮀﺎ‬ ‫ﭘوء ھﻲ ﺳڀ ﻣوٽڻ وارا ھﺋﺎ ﺗﻪ ﻟوﻣڙ ﺟﻲ اوﭼﺗو‬ ‫َ‬ ‫۽ ِ‬ ‫ﺧوﺷﻲء ﻣﺎن ھﻧن ڏي ﺗﺮﻧدو اﭼﻲ‪.‬‬ ‫ڏﺳﻲ ﺗﻪ ﭘوڙھو ڪﮀون‬ ‫َ‬ ‫”ھﺎ‪ .‬ھﺎ‪ .‬ھﺎ‪ “.‬ﭘوڙھﻲ ڪﮀون ٽﮫڪ ڏﻧو‪” .‬ﺑﻳوﻗوﻓو! ﮀﺎ ﺗوھﺎن ﮐﻲ اھﺎ ﺑﻪ ﺧﺑﺮ ﻧﺎھﻲ ﺗﻪ‬ ‫آﺋون ﺗﺎرو آھﻳﺎن ۽ ﻣﻧﮫﻧﺟو ﮔﮫﺮ درﻳﺎھﻪ ﻣﻧﺟﮫﻪ آھﻲ‪ .‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ دوﺳت ﻋﻘﺎب ﮐﻲ‬ ‫ﻻء وڏي ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ‪.‬‬ ‫ﭼﺋﺟو ﺗﻪ ﻣون ﮐﻲ ﮔﮫﺮ ﭘﮫﭼﺎﺋڻ ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪64‬‬

‫ﮐﻳﮐڙو ۽ ﺷﮫﺰادو‬ ‫ﭔﻧﻲء ﭜور ھو‪.‬‬ ‫ﻻء ھڪ‬ ‫ھڪ ﭘوڙھﻲ ھﺎري ۽ ﺳﻧدس زال ﮐﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﻧديء ﺟﻲ ﭜﺮ ﺗﻲ ﭘوک ِ‬ ‫ﭔﻧﻲء ۾ڪو اﭼﻲ ڪﺎﻧﺎ ﭜﭸﻲ ﭘڪل ﺳﻧگ ﮐﺎﻳو‬ ‫ھﺎريء ڏﭠو ﺗﻪ ﺳﻧدس‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﭘوڙھﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ھن ڪوڙڪو رﮐﻳو ﺟﻧﮫن ۾ ھڪ ﭤﻠﮫو ﻣﺗﺎرو ﮐﻳﮐڙو ﭰﺎﺳﻲ ﭘﻳو‪.‬‬ ‫وﭸﻲ‪ .‬ﺳو ھن ﮐﻲ ﭰﺎﺳﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﻻء ڏﻧو‪.‬‬ ‫ھو ﮐﻳﮐڙي ﮐﻲ ﮐﭨﻲ ﮔﮫﺮ آﻳو ۽ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زال ﮐﻲ رات ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎﻧﻲء ﺗﻲ رڌي ﮐﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﻻء ﻣﻧﭤون ڪﺮڻ ﻟﮘو‪.‬‬ ‫ﮐﻳﮐڙو ﺟﺎن ﺟﻲ ﺳﻼﻣﺗﻲ ِ‬ ‫”ﭘوڙھﺎ ھﺎري“ ﮐﻳﮐڙي ﻋﺮض ڪﻳو‪” ،‬ھن دﻓﻌﻲ ﺟﺎن ﺑﺧش ﻣون ﮐﻲ ھﺗﻲ ﺋﻲ رھڻ ڏي‪.‬‬ ‫ﭼوريء ﺗﻧﮫﻧﺟو ُان ﮐﺎﺋڻ ﺑدران ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﺎڻ ﻣدد ڪﻧدس‪“.‬‬ ‫آﺋﻳﻧدي‬ ‫َ‬ ‫”ھڪ ﮐﻳﮐڙو ﭤﻲ ڪﺮي ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ڪﮫڙي ﻣدد ڪﺮي ﺳﮔﮫﻳن ﭤو‪ “،‬ھﺎريَء ﭼﻳو‪” ،‬ﺗون‬ ‫ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟو ﻗﻳﻣﺗﻲ اﻧﺎج رﮘو ﮐﺎﺋﻲ ﺳﮔﮫﻳن ﭤو‪“.‬‬ ‫”ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ھن ﮐﻲ ھن دﻓﻌﻲ ﻣﻌﺎف ڪﺮ‪ “،‬ھﺎري ﺟﻲ زال ﮐﻳﮐڙي ﺟو ﭘﺎﺳو‬ ‫ﻻء ﭘڻ ھن ﺟو ﺳﺎٿ ﭤﻲ ﭘوﻧدو‪.‬‬ ‫ﮐﭨﻧدي ﭼﻳو‪” ،‬ھن ﮐﻲ ﭜﻠﻲ ھﺗﻲ رھڻ ڏي‪ .‬ﻣون اڪﻳﻠﻲَء ِ‬ ‫ﭘوڙھﻲ ھﺎري ﻧﻳٺ ﮐﻳﮐڙي ﮐﻲ ان ﭼوراﺋﻲ ﮐﺎﺋڻ ﺟﻲ ﺳﺰا ڏﻳڻ ﺑدران ﻣﻌﺎف ڪﺮي‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻏﺮﻳﺑﺎﭨﻲ ﺟﮫوﭘڙي ۾ رھڻ ڏﻧو‪.‬‬ ‫ﭘوء ڪﺟﮫﻪ ڏﻳﻧﮫن ﺑﻌد ﭜﺮ واري ﻋﻼﺋﻘﻲ ۾ ﺳﺎرﻳن ﺟو ﻓﺻل ﭘﭼﻲ راس ﭤﻳو‪ .‬ﺟﻧﮫن ﺟﻲ‬ ‫۽ ِ‬ ‫ﻻء ان ﻋﻼﺋﻘﻲ ﺟﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ھﺮ ﮔﮫﺮ ﻣﺎن ھڪ ﻣﺎﭨﮫوَء ﺟﻲ ﮔﮫﺮ ڪﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﻻﺑﺎري ِ‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲء زال ﮐﻲ ﭼﻳو‪” ،‬ﭘﺎڻ‬ ‫”ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ ۾ ﺗﻪ ﻓﻘط ﭘﺎﭨﺋﻲ ﭔﻪ ﭘوڙھﺎ رھون ﭤﺎ‪ “.‬ھﺎري‬ ‫َ‬ ‫ڪﻧﮫن ﮐﻲ ﻣوڪﻠﻳون‪“.‬‬ ‫”ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﻣوﻧﮐﻲ وﭸڻ ڏﻳو‪ ،‬ﮐﻳﮐڙي ﭼﻳو‪” ،‬ﻻﺑﺎري ﺟﻲ ڪم ۾ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ آﺋون‬ ‫وڏي ﻣدد ڪﺮي ﺳﮔﮫﺎن ﭤو‪.‬‬ ‫ھﺎريء ﮐﻳﮐڙي ﮐﺎن ﭘﮀﻳو‪” ،‬ﺗون ﺗﻪ ان ﮐﻲ‬ ‫”ﺗون ڪﻳﺋن ان ﻟﭨﻲ ﺳﮔﮫﻧدﻳن؟“ ﭘوڙھﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﮐﺎﺋﻲ ﭼٽ ڪﺮي ﺳﮔﮫﻳن ﭤو‪“.‬‬ ‫ھﺎريء ﺟﻲ زال ﭼﻳو‪ ،‬ﭘﺎڻ ھن ﮐﻲ ﺋﻲ‬ ‫”ﺟﻳﺋن ﺗﻪ ﭘﺎڻ وٽ ﮔﮫﺮ ۾ ﭔﻳو ﺗﻪ ڪو ﭜﺎﺗﻲ ﻧﺎھﻲ‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫ﮐﭨﻲ ﻣوڪﻠﻳون‪.‬‬ ‫ھﺎريء ﮐﻲ ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ ﮘﺎﻟﮫﻪ وﭨﻲ ﺗﻪ ڪﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﻧﻳٺ ان ﺗﻲ ﺋﻲ راﺿﻲ ﭤﻳو‪.‬‬ ‫ﭘوڙھﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭔﻧﻲء ﺗﻲ ﭘﮫﺗو ۽ ﺟﻧﮫن وﻗت ھن ڏﭠو ﺗﻪ اوﺳﻲ‬ ‫ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﮐﻳﮐڙو ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺎﺳﻲ ۾ ڪو ھن ڏي ڏﺳﻲ ﻧﻪ رھﻳو آھﻲ‪ .‬ﮐوﭘﻲ ﻣﺎن ﭔﺎھﺮﻧڪﺮي آﻳو ۽ ﮐﻳﮐڙي ﻣﺎن ھڪ‬ ‫ﺧوﺑﺻورت ﺷﮫﺰادو ﭤﻲ وﻳو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪65‬‬

‫ھن ﺳﭜﻧﻲ ﮐﺎن ﮔﮫﭨو ﻓﺻل ﻟﭨﻳو ۽ ﺟڏھن ڪم ﺧﺗم ﭤﻳو ﺗﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟو ﭘﺎڻ ﮐﻲ ھڪ دﻓﻌو وري‬ ‫ﮐﻳﮐڙي ﺟﻲ ﺷڪل ۾ آﭨﻲ ﮐوﭘﻲ اﻧدر ھﻠﻳو وﻳو‪.‬‬ ‫ﻻء ﻣﺎﻧﻲ‬ ‫ڌيء‬ ‫روزاﻧو ﻣﻧﺟﮫﻧد ﺟو ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﭔﻧﻲء ۾ڪم ڪﻧدڙ ﭘورھﻳﺗن ِ‬ ‫ﻻء ﺑﻪ ﺑﭼﺎﺋﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟن ھﭤن ﺳﺎن ھن ﮐﻲ‬ ‫ﮐﭨﻲ اﻳﻧدي ھﺋﻲ‪ .‬ﭔﻳن ﮐﻲ ڏﻳڻ ﺑﻌد ڪﺟﮫﻪ ﮐﻳﮐڙي ِ‬ ‫ﮐﺎراﺋﻳﻧدي ھﺋﻲ‪ .‬اﺋﻳن ڪﺮڻ ﺳﺎن آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ﮐﻳﮐڙي ﺳﺎن ﭘﻳﺎر ﭔﺟﮫﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫آﺧﺮڪﺎر ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﻓﺻل ﺟو ﻻﺑﺎرو ﭘورو ﭤﻳو ۽ آﺧﺮي ڏﻳﻧﮫن ﺗﻲ ھڪ وڏي ﺟﺷن ۾‬ ‫ﻻء ﭼﻳو‪.‬‬ ‫دﺳﺗور ﻣوﺟب ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڌيء ﮐﻲ ﻣڙس ﭼوﻧڊڻ ِ‬ ‫ڪﻳﺗﺮا ﺳوﻳن ﺳﮫﭨﺎ ﻧوﺟوان ۽ ﺷﮫﺰادا‪ ،‬ﻣﺷﮫور ﮔﮫوڙي ﺳوار ۽ ﮘﺎﺋﭨﺎ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ ﺑﺎغ‬ ‫۾ اﻧﺗظﺎر ۽ آﺳﺮي ۾ اﭼﻲ وﻳﭠﺎ ﺗﻪ ﻣن ﺷﮫﺰادي ھﻧن ﻣﺎن ڪﻧﮫن ﮐﻲ ﻣڙس ﭼوﻧڊي‪ .‬ﭘﺮ ﺷﮫﺰاديَء‬ ‫اﻧﮫن ﻣﺎن ڪﻧﮫن ھڪ ﮐﻲ ﺑﻪ ﭼوﻧڊڻ ﺑدران ﮐﻳﮐڙي ﺟو ﻣﺎن ﻣﭤﺎﻧﮫون ڪﻳو‪.‬‬ ‫ڌيء ان ڏﻳﻧﮫن ھڪ آﺳﻣﺎﻧﻲ ۽ ﺳﻧﮫﺮي رﻧگ ﺟﻲ وﮘﻲ ۾ ﺳﭜﻧﻲ‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ﺳﺎﻣﮫون وﻳﭠل‬ ‫ﻧوﺟواﻧن اﮘﻳﺎن ﭰﻳﺮو ڪﻳو ﭘﺮ ڪﻧﮫن ﺑﻪ ھﻣﺮاھﻪ ڏي ﻧظﺮ ﮐﭨﻲ ﻧﻪ ڏﭠو‪ِ .‬‬ ‫ﭘﻲء وٽ وﭠﻲ آﻳس‪.‬‬ ‫ﮐﻳﮐڙي وٽ ﭘﮫﭼﻲ ھن ﮐﻲ ٽﻲ دﻓﻌﺎ ﮔﻠن ﺟو ھﺎر ﭘﺎﺋﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲء ُ‬ ‫ڌيء ﮐﻲ ھڪ ﮐﻳﮐڙي ﺳﺎن ﮔڏ اﻳﻧدو ڏﺳﻲ ڏاڍو ڪﺎوڙﻳو‪ .‬ﭘﺮ‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪﺟﮫﻪ ﺑﻪ ڪﮀﻲ ﻧﭤﻲ ﺳﮔﮫﻳو ﺟو ان ﻣﻠڪ ﺟﻲ رﻳت رﺳم ﻣوﺟب اھو ﻗﺎﻧون ھو ﺗﻪ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ‬ ‫ھوء ٽﻲ دﻓﻌﺎ ﮔﻠن ﺟو ھﺎر ﭘﺎﺋﻳﻧدي‪ .‬ان ڪﺮي‬ ‫ڌيء ان ﺳﺎن ﺋﻲ ﺷﺎدي ڪﻧدي ﺟﻧﮫن ﮐﻲ‬ ‫ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ڌيء ﮐﻲ ﮐﻳﮐڙي ﺳﺎن ﺷﺎدي ڪﺮڻ ﺟﻲ اﺟﺎزت ڏﻧﻲ‪.‬‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ ﻣﺟﺑور ﭤﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺷﮫﺰاديء ﺟﻲ ﺷﺎدي وڏي ڌام ڌوم ﺳﺎن ﭤﻲ ان ﺑﻌد ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت‬ ‫ﮐﻳﮐڙي ۽‬ ‫َ‬ ‫ﺟﻲ ﺋﻲ ﻣﺣﻼت ۾ رھڻ ﻟﮘﺎ‪ .‬ھﺎڻ ﮀﺎ ﭤﻳو ﺟو ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ اﺻطﺑل ۾ وﻳﮫﻪ ﮔﮫوڙا ھوﻧدا ھﺋﺎ‬ ‫ﭘوء وھﻧﺟﺎري‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﺎ ﻧوڪﺮ ﭼﺎڪﺮ روزاﻧو ھﻧن ﮔﮫوڙن ﮐﻲ ﭼﮜﻲ طﺮح ﮐﺎراﺋﻲ ﭘﻳﺎري ِ‬ ‫ﻣٽﻲء ۾‬ ‫ﺻﺎف ﺳﭤﺮو ڪﺮي ﮀڏي وﻳﻧدا ھﺋﺎ‪ .‬ﭘﺮ ﺷﺎدي ﺑﻌد روز ﺻﺑﺢ ﺟو اھﻲ ﮔﮫوڙا ﭤڪل ۽‬ ‫َ‬ ‫ﭜﭜوت ﻧظﺮ اﭼڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ ڏاڍو ﺗﻌﺟب ﻟﮘو‪ .‬ھن ﮐﻲ ﺷڪ ھو ﺗﻪ ان ۾ ﮐﻳﮐڙي ﺟو ڪو ھٿ آھﻲ‪.‬‬ ‫ھوء‬ ‫ڌيء ﮐﻲ ﭘﺎڻ وٽ ﺳڏاﺋﻲ ﺳﻣﺟﮫﺎﻳو ﺗﻪ ڪﻧﮫن رات ﺟو‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮐﻳﮐڙي ﻣڙس ﺟﻲ ٽﻳٽ وﭠﻲ ﺗﻪ اھو رات ﺟﻲ وﻗت ﮔﮫوڙن‬ ‫ﻣﮐﺮ ڪﺮي ﺳﻣﮫﻲ ۽ ِ‬ ‫ﺟﻲ اﺻطﺑل ڏي ﺗﻪ ﻧﭤو وﭸﻲ‪.‬‬ ‫ڌيء ﺳوﻳﺮ ﺋﻲ ﻧﻧڊ ﺟو ﺑﮫﺎﻧو ڪﺮي ﺳﻣﮫﻲ ﭘﻳﺋﻲ‪.‬‬ ‫اﻧﮫﻲ ﺋﻲ رات ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭤوري دﻳﺮ ﺑﻌد ھن ڏﭠو ﺗﻪ ﺳﻧدس ﮐﻳﮐڙو ﻣڙس ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮐوﭘﻲ ﻣﺎن آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ﭤﻲ ﭔﺎھﺮﻧڪﺗو‪.‬‬ ‫ﭘوء ﭘﻧﮫﻧﺟو روپ ﺑدﻻﺋﻲ ھڪ ﺧوﺑﺻورت ﻧوﺟوان ﮀوڪﺮو ﭤﻲ ﭘﻳو‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫ان ﺑﻌد ھڪ ڪﻣﺮي ﮐﺎن ﭔﺎھﺮﻧڪﺮي ﮔﮫوڙن ﺟﻲ اﺻطﺑل ڏي رواﻧو ﭤﻳو‪ .‬ﺳﻧدس زال‬ ‫ﭘوء ﻧوﺟوان ٽوپ ڏﻳﺋﻲ ھڪ ﮔﮫوڙي ﺗﻲ ﭼڙھﻳو ۽ رواﻧو‬ ‫ﺳﻧدس ﭘٺ وﭠﻲ ﮐﻳس ڏﺳﻧدي رھﻲ‪ِ .‬‬ ‫ﭤﻲ وﻳو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪66‬‬

‫ﭘوء ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڪﻣﺮي ۾ وﭠﻲ آﻳو‪.‬‬ ‫ھن ﻳڪدم ُ‬ ‫ﭘﻲء ﮐﻲ اﭤﺎري ﺣﻘﻳﻘت ﮐﺎن آﮔﺎھﻪ ڪﻳو ۽ ِ‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻳﮐڙي ﺟو ﮀڏﻳل ﮐوﭘو ﮐﭨﻲ ﭘﺮزا ﭘﺮزا ڪﺮي ﮀڏﻳو‪ .‬ان دوران ﮐﻳﮐڙو ﻣڙس‬ ‫ھڪ ھڪ ڪﺮي ﺳﭜﻧﻲ ﮔﮫوڙن ﺗﻲ ﺳواري ڪﻧدو رھﻳو ﺗﺎن ﺟو اﮀو ﺻﺑﺢ وﭸﻲ ﭤﻳو‪.‬‬ ‫ﺻﺑﺢ ﭤﻳڻ ﺳﺎن ﺟڏھن ھو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڪﻣﺮي ۾ ﻣوٽﻳو ﺗﻪ ھن ﮐﻲ ﺳﻧدس زال ۽ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ‬ ‫ﺳﻼﻣت ﭜﮘل ﮐوﭘﻲ وٽ ﻧظﺮ آﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﭘوء ﮐﻳن‬ ‫ﭘوء ﭔﻧﮫﻲ ﺳﺎن ﭜﺎڪﺮ ﭘﺎﺋﻲ ﻣﻠﻳو‪ِ .‬‬ ‫ھن ﮐﻲ اھو ڏﺳﻲ ﺑﻳﺣد ﮔﮫﭨﻲ ﺧوﺷﻲ ۽ ِ‬ ‫ﺳﺮﺑﺳﺗو اﺣوال ڪﺮي ﭔڌاﻳو ﺗﻪ ھو دراﺻل ڪﻧﮫن ڏوراﻧﮫﻳن دﻳس ﺟو ﺷﮫﺰادو آھﻲ‪ .‬ﺳﻧدس‬ ‫ﺳﻠطﻧت ﺟﻲ ڪﻧﮫن دﺷﻣن ﻣﭤس ﺟﺎدو ڪﺮي ﮐﻳس ﮐﻳﮐڙو ﺑﻧﺎﺋﻲ ﮀڏﻳو ھو‪ .‬ﭘﺮ ھﺎڻ ﮐوﭘو ٽڪﺮا‬ ‫ﻻء ﺷﮫﺰادو ﭤﻲ‬ ‫ٽڪﺮا ﭤﻳڻ ﺗﻲ ان‬ ‫َ‬ ‫ﺟﺎدوء ﺟو اﺛﺮ ﭘڻ ٽڪﺮا ٽڪﺮا ﭤﻲ وﻳو آھﻲ‪ .‬ھﺎڻ ھو ھﻣﻳﺷﻪ ِ‬ ‫رھﻧدو‪.‬‬ ‫ﻻء‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﺟﻲ‬ ‫اھڙي طﺮح ان‬ ‫َ‬ ‫ڌيء ۽ ﮐﻳﮐڙي وارو ﺷﮫﺰادو ھﻣﻳﺷﻪ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﺧوش ﭘﺎش ﮔذارڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪67‬‬

‫ھﺎري ۽ ﻧﺎﻧگ‬ ‫ﺷﮫﺮ ﮐﺎن ﻣوٽﻲ ﮔﮫﺮ ڏي وﭸڻ ﻻِء ھڪ ھﺎري ۽ ﮔڏھﻪ ﮐﻲ ﭔﻳﻠﻲ ﻣﺎن ﮔﮫﭨو ﭘﻳو‪ .‬ان ڏﻳﻧﮫن‬ ‫ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨﻲ ﭤڌ ھﺋﻲ‪ .‬اﺗﺮ ﮐﺎن ﭴڻ ﭘﺎرو ﭤﻲ وﭠو‪.‬‬ ‫ﺳﻲء ﻟﮘو ﺟو ھﻠڻ ﮐﺎن ﺑﻲ ﺣﺎل ﭤﻲ ﭘﻳو‪ .‬ھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ‬ ‫ﻏﺮﻳب ﮔڏھﻪ ﮐﻲ اﻳﺗﺮو ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﺳﻲء ۾ﭘﻧﮫﻧﺟﺎ‬ ‫ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ھﮫڙي ﭤڌي ڏﻳﻧﮫن ﺗﻲ ﺷﮫﺮ وﭸڻ ﺟو ڪﮫڙو ﺿﺮور ھو‪ .‬ھﮫڙي ﺳﺧت‬ ‫َ‬ ‫ﭘوڙھﺎ ھڏا ﺑﻪ اﻧدر ﺗﺎﺋﻳن ﭴﻣﻲ وﻳﺎ آھن‪“.‬‬ ‫”ﻧﻳڪ ﺟﺎﻧور“ ﻣﺎﻟڪ ﭼﻳو‪” ،‬ﻣون ﮐﻲ اڄ ﺋﻲ ﺷﮫﺮﻣﺎن ﭼﺎﻧور ۽ ڏارو وﭠﭨو ھو‪ ،‬ﺟو ﮔﮫﺮ‬ ‫ﻻء ھﺎڻ ڪﭨو ﺑﻪ ﻧﻪ ﺑﭼﻳو آھﻲ‪ .‬ﺟﻲ ﺷﮫﺮ ﻧﻪ ھﻠون ھﺎ ﺗﻪ ﺑک وﮔﮫﻲ ﻣﺮي وﭸون ھﺎ‪“.‬‬ ‫۾ ﮐﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﭘوء ھﺎري ﭘﻳﺎر ﺳﺎن ﮔڏھﻪ ﺟﻲ ﭤڌي ﻣﻧﮫن ﺗﻲ ھﭤڙا ﻻھﻲ ﭼﻳو‪” :‬دل وڏي ڪﺮ‪ .‬ﺑﮫﺎدر‬ ‫ِ‬ ‫ﭤﻲ‪ .‬ﭘﺎڻ ﭴﺎڻ ﺗﻪ ﮔﮫﺮ ﭘﮫﺗﺎﺳﻳن‪ “.‬ان وﻗت ﮔڏھﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﺎ وڏا ڪن اﭜﺎ ڪﺮي ڪﺟﮫﻪ ﭔڌڻ ﺟﻲ‬ ‫ﻻء ﭔﺎڏاﺋﻲ رھﻲ‬ ‫ھﺎريء ﭼﻳو‪” :‬وڻ ﺟﻲ ﭘﺎڙ ۾ ڪﺎ‬ ‫ﭘوء‬ ‫َ‬ ‫ﺷﻲء آھﻲ ﺟﻳڪﺎ ﻣدد ِ‬ ‫ِ‬ ‫ڪوﺷش ڪﺋﻲ ۽ ِ‬ ‫آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﺳﻲء ۾ ﺳﺎﭨو ﭤﻳل‬ ‫ھﺎري وڻ ﺟﻲ وﻳﺟﮫو ﭘﮫﺗو‪ .‬ﻧﮫﺎﻳت ﺧﺑﺮداريَء ﺳﺎن ﺑﺮف ھٽﺎﺋﻳن ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ھڪ ﻧﻧڍڙو ﻧﺎﻧگ ڏﭠﺎﺋﻳن‪ .‬ھو ڪﺟﮫﻪ زﺧﻣﻲ ﭤﻳل ﭘڻ ھو‪.‬‬ ‫ﭼﺗﺎء ڏﻳﻧدي ﭼﻳو‪” .‬اھو ڪﻣﻳﻧو ﻧﺎﻧگ‬ ‫ھﺎريء ﮐﻲ‬ ‫ﭤﺟﺎنء‪ ،‬ﻣﻧﮫﻧﺟﺎﻣﺎﻟڪ‪ “،‬ﮔڏھﻪ‬ ‫”ﺧﺑﺮدار‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ِ‬ ‫اﭤﺋﻲ ان ﮐﻲ اﺗﻲ ﺑﺮف ۾ﺋﻲ ﻣﺮڻ ڏي‪“.‬‬ ‫ھﺎريء ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔڏھﻪ ﺟﻲ ھڪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭔڌي ۽ ﻧﺎﻧگ ﮐﻲ ﮐﭨﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮐﻳﺳﻲ ۾‬ ‫ﭘﺮ ﻧﺮم دل‬ ‫َ‬ ‫وڌو‪.‬‬ ‫ﺳﻲء ﻻھﻲ ﮀڏﻳو ۽ ھو ڪوٽ‬ ‫ھﺎريء ﺟﻲ ﺟﺳم ﺟﻲ ﮔﺮﻣﺎﺋش ﻧﺎﻧگ ﺟو‬ ‫ﭤوري دﻳﺮ ۾‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫اﻧدر ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ﭼﺮﭘﺮ ڪﺮڻ ﻟﮘو‪.‬‬ ‫ھﺎريء ڪوٽ ﺟﺎ ﭔﻳڙا ﮐوﻟﻲ ﻧﺎﻧگ ﮐﺎن ﭘﮀﻳو‪” :‬ﻧﻧڍڙا ﻧﺎﻧگ! ڪﺮ ﺧﺑﺮ ھﺎڻ ڪﻳﺋن آھﻳن؟‬ ‫َ‬ ‫ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺧﻳﺎل ۾ھﺎڻ ﺗوﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڪوﺳﻲ ﭔﺮ ۾ وﭸن ﮐﭘﻲ‪.‬‬ ‫ﮀﺎﺗﻲء ۾‬ ‫ھﺎريء ﺟﻲ‬ ‫ھﺎري ﺟﻲ ان ﭼوڻ ﺟﻲ دﻳﺮ ھﺋﻲ ﺗﻪ ﻧﺎﻧگ ﮐﻧوڻ واﻧﮔﺮ ﺟﮫٽ ﭘٽ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﮐﭨﻲ ﭼڪ ھﻧﻳو‪ .‬ان ﺑﻌد ٽپ ڏﻳﺋﻲ ﺷوڪﺎري ﭜﺮي ﭜﭴﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ﻏﺮﻳب ھﺎري ﻧﺎﻧگ ﺟﻲ ڏﻧگ ﻟﮘڻ ﺳﺎن زﻣﻳن ﺗﻲ ڪﺮي ﭘﻳو‪ .‬ﮔڏھﻪ ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳو ﺗﻪ ﺳﻧدس‬ ‫ﻻء وﭠﻲ رڙﻳون ڪﻳون‪.‬‬ ‫ﻣﺎﻟڪ ﺟﻲ ﺑﭼڻ ﺟﻲ ھﺎڻ ڪﺎ اﻣﻳد ﻧﺎھﻲ‪ .‬ﺳو ﻣدد ِ‬ ‫ھﺎريء‬ ‫ﺧوش ﻗﺳﻣﺗﻲ ﺳﺎن ان وﻗت ڊاڪٽﺮ اﺗﺎن اﭼﻲ ﻻﻧﮔﮫﺎﺋو ﭤﻳو ﺟﻧﮫن ﺟﻲ ﻣدد ﺳﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﺟﻲ ﺟﺎن ﺑﭼﻲ وﻳﺋﻲ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪68‬‬

‫ھﺎريء ﺟو وري ﺳﺎﮘﻲ ھﻧڌان ﻟﻧﮔﮫﻪ ﭤﻳو‪ .‬رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ﺳﺎﮘﻳو ﻧﺎﻧگ‬ ‫ﺳﺎل ﺑﻌد‪ ،‬ھڪ دﻓﻌﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻧظﺮ آﻳس‪ .‬ﻧﺎﻧگ ﭘڻ ھﺎري ﮐﻲ ﺳﭸﺎﭨﻲ ورﺗو ۽ ﭼﻳو‪” :‬ﮔذرﻳل ﺳﺎل ﺟﻳڪﻲ ڪﺟﮫﻪ ﭤﻳو ان ﺟو‬ ‫ﻣون ﮐﻲ ﺳﺧت ڏک آھﻲ‪ .‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي اھﺎﮘﺎﻟﮫﻪ وﺳﺎري ﮀڏ‪ .‬ڏس ﻣون ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﭴﻲ ﮐل ﺑﻪ‬ ‫ﻣٽﺎﺋﻲ ﮀڏي آھﻲ‪ .‬اچ ﺗﻪ ھڪ دﻓﻌو وري دوﺳت ﭤﻳون‪“.‬‬ ‫ھﺎريء ڪﻠﮫﻲ ﺗﺎن ڪﮫﺎڙي ﻻھﻲ ﮘن ﺳﺎن ان ﻧﺎﻧگ‬ ‫ﺟواب ۾ ھڪ ﻟﻔظ ﺑﻪ ڪﮀڻ ﺑﻧﺎ‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ﮘﺗﺮا ﮘﺗﺮا ڪﺮي ﭼﻳو‪:‬‬ ‫ﺟو ﻣﭤو ﭼﻠﮫﻲ ﮀڏﻳو ۽ ِ‬ ‫”ﮀﺎ ﺗون ﺳﻣﺟﮫﻳن ﭤو ﺗﻪ ﻣون ﮐﻲ ھﺮ دﻓﻌﻲ ﺑﻳوﻗوف ﺑﻧﺎﺋﻲ ﺳﮔﮫﻧدﻳن‪ .‬ﺗو ﮐل ﮐﭨﻲ ﺑدﻻﺋﻲ‬ ‫آھﻲ ﭘﺮ ذھﻧﻳت ﺗﻪ ﺳﺎﮘﻲ اﭤﺋﻲ‪“.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪69‬‬

‫ﺟﺎدوﺋﻲ ڌاﮘﺎ‬ ‫ﺟﮫوﭘڙيء ۾ ھڪ‬ ‫ڪﻧﮫن زﻣﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺗﻪ ھڪ ﭔﻳﻠﻲ ﺟﻲ ﭜﺮ ۾ ڪﻧﮫن ﻧﻧڍڙي‬ ‫َ‬ ‫ﻏﺮﻳب ﭼﻳﻧﻲ رن زال رھﻧدي ھﺋﻲ‪ .‬ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ ھن ﺟﻲ زﻧدﮔﻲ ﺗﻣﺎم ڏﮐﻲ ﮔذري ﭤﻲ ﭘﺮ ان ھوﻧدي‬ ‫ڌيء ھﺋﻲ ﺟﻧﮫن‬ ‫ھوء اﻳﺗﺮو ﺧوش ﻗﺳﻣت ﺿﺮور ھﺋﻲ ﺟو ھن ﮐﻲ ﺑﻳﺣد ﺳﻠﮀﭨﻲ ۽ ﭘورھﻳت‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺟو ﻧﺎﻟو ﺳﻣﻲ ھو‪.‬‬ ‫ﺎء ۽ ﺻﻔﺎﺋﻲَء ﮐﺎن ﻋﻼوه‬ ‫ﺳﻣﻲء ﺟو ﺳﭴو ڏﻳﻧﮫن ﮔﮫﺮ ﺟﻲ ﭘورھﺋﻲ ۾ ﮔذرﻧدو ھو‪ ،‬رڌ ﭘﭼ َ‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎء رﻳﺷم ﺟﺎ روﻣﺎل‬ ‫ھن ﺗﻲ ﭘٽ ڪﻳﻧﺋﺎن ﭘﺎﻟڻ ﺟو ڪم ﭘڻ رﮐﻳل ھو ﺟن ﺟﻲ ڌاﮘن ﻣﺎن ﺳﻧدس ُ‬ ‫ﭠﺎھﻳﻧدي ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﻣﺎء رﻳﺷم ﺟﺎ ﺳﮫﭨﺎ ﺳﮫﭨﺎ روﻣﺎل ُاﭨﻧدي ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﺳﭴو ڏﻳﻧﮫن آڏاﭨﻲ اﮘﻳﺎن وﻳﮫﻲ ھن ﺟﻲ ُ‬ ‫ﺟڏھن ٽﻲ ﭼﺎر روﻣﺎل ﭠﮫﻲ راس ﭤﻳﻧدا ھﺋﺎ ﺗﻪ ﺳﻣﻲ اﻧﮫن ﮐﻲ ﺑﺎزار ۾ وڪﭨﻲ اﻳﻧدي ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﺳﻣﻲ ﺟﮫڙو ﻣﺎرڪﻳٽ ﮐﺎن ﻣوٽﻲ ﺗﻪ آﺳﻣﺎن ﺗﻲ اوﭼﺗو ڪﺎرو ڌﻧڌ ﮀﺎﺋﻧﺟﻲ‬ ‫وﻳو‪ .‬ﮐﻧوڻ ۽ ﮔوڙ ﮐﺎن ﭴڻ ڌرﺗﻲ ڏرڻ ﻟﮘﻲ‪.‬‬ ‫ﻻء ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ڪو اﺟﮫو ﮘوﻟڻ ﻟﮘﻲ‪ .‬ﺟﻳﺋن ﺋﻲ ﻣﻳﻧﮫن ﺟو وڏو ﭰڙو‬ ‫ﺳﻣﻲ ﻟڪڻ ِ‬ ‫ﺟﮫوﭘڙيء اﮘﻳﺎن وﭸﻲ ﺑﻳﭠﻲ‪ .‬ﺟﮫوﭘڙي ﺟو دروازو ﮐﻠﻳل‬ ‫ھوء ﺳﺎﻣﮫون واري ھڪ‬ ‫َ‬ ‫ﺷﺮوع ﭤﻳو ﺗﻪ َ‬ ‫ڪﻳﺎ‪:‬‬ ‫ھو ﺳو ھن زور زور ﺳﺎن ﺳڏ‬ ‫ِ‬ ‫”آﺋون اﻧدر اﭼﻲ ﺳﮔﮫﺎن ﭤﻲ‪ .‬ﻣﻳﻧﮫن ﮐﺎن ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ڪﭘڙا ُﭘﺳﻲ رھﻳﺎ آھن‪“.‬‬ ‫اﻧدران ڪﻧﮫن ﺑﻪ ﺟواب ﻧﻪ ڏﻧو‪.‬‬ ‫آء ﻧﭤﻲ ﺳﻣﺟﮫﺎن ﺗﻪ‬ ‫”ﮔﮫﺮ ﺟو ﻣﺎﻟڪ ﺷﺎﻳد ڪﻳڏاﻧﮫن ﭔﺎھﺮ ھﻠﻳووﻳو آھﻲ‪ “.‬ھن ﺳوﭼﻳو‪ٌ ” .‬‬ ‫ﻣﻳﻧﮫن ﺑﻧد ﭤﻳڻ ﺗﺎﺋﻳن ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ھﺗﻲ ﺗﺮﺳڻ ﺗﻲ ھو ڪﺎوڙﺑو“‪.‬‬ ‫ﺷﻲء ٽڙي‬ ‫ﻣٽﻲء ۾ ﭜﭜوت ﭤﻳو ﭘﻳو ھو‪ .‬ھﺮ ھڪ‬ ‫ﺳﻣﻲء ڏﭠو ﺗﻪ ﺳﭴو ﮔﮫﺮ‬ ‫ﮔﮫﺮ ۾ ﻗدم رﮐﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﭘﮐڙي ﭘﻳﺋﻲ ھﺋﻲ‪ .‬ﻣﻳﺰ ﺗﻲ اڻ ڌوﺗل ﭤﺎﻧون ﺟو ڍﻳﺮ رﮐﻳل ھو ۽ ڪﻧڊ ۾ ﻣﻳﺮا ڪﭘڙا ﺳﭤﻳﺎ ﭘﻳﺎ ھﺋﺎ‪.‬‬ ‫ﻣﺎء ﺟﻲ ﻧﻧڍڙي ﺟﮫوﭘڙي ان ﺟﻲ ﻣﻘﺎﺑﻠﻲ ۾ ﺗﻣﺎم ﺻﺎف ﺳﭤﺮي‬ ‫ھن ﮐﻲ ڏاڍو ﺗﻌﺟب ﻟﮘو ھن ﺟﻲ ُ‬ ‫رھﻲ ﭤﻲ‪.‬‬ ‫”ﻣوﻧﮐﻲ ﭘڪ آھﻲ ﺗﻪ ﻣﺎﻟڪ ﺟڏھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ ﮐﻲ ﺻﺎف ﺳﭤﺮو ڏﺳﻧدو ﺗﻪ ﺑﻳﺣد ﺧوش‬ ‫ﭤﻳﻧدو‪ “.‬ھن ﺳوﭼﻳو‪.‬‬ ‫ﭘوء اﻧﮫن ﮐﻲ ڪﺎٺ ﺟﻲ ﻣدن ﺗﻲ ﺳﺟﺎﺋﻲ‬ ‫ھن ھڪ ھڪ ڪﺮي ﭘﮫﺮﻳن َ‬ ‫ﭤﺎﻧو ڌوﺗﺎ ۽ ِ‬ ‫ﭘوء ﺳﭴو ﻓﺮش ﮐﺮڙي اھڙو ﺗﻪ‬ ‫رﮐﻳو‪ .‬ان ﺑﻌد ﻣﻳﺮا ڪﭘڙا ڌوﺗﺎ‪ ،‬ﻣﻳﺰ ۽ اﺳٽول ﺻﺎف ڪﻳو ۽ ِ‬ ‫ﭼﻣڪﺎﺋﻲ ﮀڏﻳو ﺟو ڪﭤﻲ ﺑﻪ داغ ڌﭔو ﻧظﺮ ﻧﭤﻲ آﻳو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪70‬‬

‫اﺗﻲ ﻣﻳﻧﮫن اﭼﻲ ﺑﻧد ﭤﻳو ۽ ﺳﻣﻲ ھﺎڻ ﮔﮫﺮ ﮐﺎن ﻧڪﺮڻ واري ھﺋﻲ ﺗﻪ ھڪ ﺗﻣﺎم ﻧﻧڍڙو‬ ‫ﻣﺎﭨﮫو اﭼﻲ ﻧڪﺗو‪ .‬ھن ﺟو ﻗد ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ ﻓﻘط ٽﻲ ﻓوٽ ھو ﭘﺮ ﻋﻣﺮ ۾ ﺑﻳﺣد ﭘوڙھو ﻟﮘﻲ رھﻳو ھو‪.‬‬ ‫ھن ﺟﻲ ڏاڙھﻲ اﻳڏي ڊﮔﮫﻲ ھﺋﻲ ﺟو ﭘﻳﺮن ۾ ﭘﺋﻲ وﭼڙﻳس‪.‬‬ ‫ﺳﻣﻲء ڏي ﻗﺮﺑﺎﺋﺗﻲ ﻧﻣوﻧﻲ ﺳﺎن ڏﺳﻲ ﭼﻳو‪:‬‬ ‫ﮫوء‬ ‫ُ‬ ‫ﭘوڙھﻲ ﻣﺎﭨ ُ‬ ‫”ﭔﭼﺎ! ﮀﺎ ﺗﻧﮫﻧﺟو ﻣون ۾ ڪو ڪم آھﻲ؟“‬ ‫ﻻء ھﺗﻲ ھﻠﻲ آﻳس‪ .‬اﻣﻳد ﺗﻪ ﺗوھﺎن‬ ‫”ﭼﺎﭼﺎ“‬ ‫َ‬ ‫ﺳﻣﻲء وراﭨﻳو‪” ،‬آﺋون ﻣﻳﻧﮫن ۾ ﭘﺳڻ ﮐﺎن ﺑﭼڻ ِ‬ ‫ﮐﻲ دل ۾ ﻧﻪ ﭤﻳو ھوﻧدو‪“.‬‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء وراﭨﻳو‪” ،‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﻏﺮﻳﺑﺎﭨﻲ ﮔﮫﺮ ۾ ﺗون ڪڏھن ﺑﻪ اﭼﻲ‬ ‫”ﻧﻪ‪ ،‬ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ‪ “.‬ﺑﻧدري‬ ‫َ‬ ‫ﺷﻲء ﺻﺎف ﺳﭤﺮي ۽‬ ‫ﭘوء ھن ﮔﮫﺮ ﺟﻲ ﭼوڌاري ﻧظﺮ ڊوڙاﺋﻲ ﺟﺗﻲ ھﺎڻ ھﺮ‬ ‫ِ‬ ‫ﺳﮔﮫﻳن ﭤﻲ‪ِ “.‬‬ ‫ﺳﺟﺎﻳل ﻧظﺮ اﭼﻲ رھﻲ ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﺳﻣﻲء ﮐﺎن ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫ھﻲء ﺻﻔﺎﺋﻲ ﮀﺎ ﺗو ڪﺋﻲ آھﻲ؟“ ھن‬ ‫َ‬ ‫” َ‬ ‫ﺳﻣﻲءوراﭨﻳو‪.‬‬ ‫”ﺟﻲ ھﺎ‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء ﭼﻳو‪” ،‬ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ وڏي‬ ‫”ﺗون ﺑﻳﺣد ﻣﺣﻧﺗﻲ ۽ ﻣﮫﺮﺑﺎن ﮀوڪﺮي آھﻳن‪ “،‬ﺑﻧدري‬ ‫َ‬ ‫ﺳﻣﻲء وراﭨﻳو‪.‬‬ ‫ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫ﮔﮫﺮ ﮐﻲ ﺻﺎف ﺳﭤﺮو ڏﺳﻲ ﺑﻧدرو ﻣﺎﭨﮫو واﻗﻌﻲ ڏاڍو ﺧوش ﭤﻳو‪ .‬ھن ﮔﮫﺮ ﺟﻲ ﭼوڌاري‬ ‫ﭤﺎﻧو ﺳڀ ﺻﺎف ﭤﻳل ھﺋﺎ‪ .‬ڪﭘڙا ﺳڀ ڌوﺗل ھﺋﺎ‪.‬‬ ‫ﺷﻲء‬ ‫ﭰﻳﺮو ڪﺮي ھڪ ھڪ‬ ‫ﭼﮜﻲء طﺮح ڏﭠﻲ‪َ .‬‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ڏاڙھﻲء ﻣﭤﺎن‬ ‫ﻣﻳﺰ ۽ اﺳٽول ﺗﻲ ﻣٽﻲ ﺑﻧﮫﻪ ﻧﻪ ھﺋﻲ‪ .‬ﺗڪڙ ۾ ﺟﮫڙو ھو ﻣﻳﺰ ڏي وڌﻳو ﺗﻪ ﺳﻧدس ﭘﻳﺮ‬ ‫َ‬ ‫اﭼﻲ وﻳو ۽ ان ۾ وﭼڙي ڪﺮي ﭘﻳو‪.‬‬ ‫ﺳﻣﻲء ﭘوڙھﻲ ﻣﺎﭨﮫو ﮐﻲ ڪﺮڻ ﮐﺎن ﺑﭼﺎﺋﻳﻧدي ﭼﻳو‪” ،‬ﺗوھﺎن ﺟﻲ ڏاڙھﻲ ﺗﻣﺎم‬ ‫”ﭼﺎﭼﺎ“‬ ‫َ‬ ‫وڏي ﭤﻲ وﻳﺋﻲ آھﻲ‪ ،‬ﮀﺎ ان ﮐﻲ ڪﺗﺮي ڪﺟﮫﻪ ﻧﻧڍو ڪﺮﻳﺎن‪“.‬‬ ‫ﭘوء‬ ‫”ھﺎ‪ .‬اھﺎ ﺗﻪ ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﺗﻣﺎم وڏي ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ﭤﻳﻧدي‪ “.‬ﭘوڙھﻲ ﺑﻧدري‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء ﭼﻳو ۽ ِ‬ ‫ڪﺋﻧﭼﻲء ﺳﺎن ﭤورا ﭤورا ڪﺮي وار ڪﺗﺮﻳﺎ ۽ ڏاڙھﻲ‬ ‫ﺳﻣﻲء‬ ‫ﺳﻣﻲء ﮐﻲ ڏﻧﻲ‪.‬‬ ‫ڪﺋﻧﭼﻲ ﮐﭨﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﮐﻲ ﺻﺣﻳﺢ ﺻورت ۾ آﻧدو‪.‬‬ ‫ﺳوﮐڙيء طور رﮐﻲ ﺳﮔﮫﻳن ﭤﻲ‪ “.‬ﭘوڙھﻲ‬ ‫ﻲء ﺟﺎ ڪﺗﺮﻳل وار‬ ‫َ‬ ‫”ﺗون ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ڏاڙھ َ‬ ‫ﺷﻲء آھﻲ ﺑﻪ ڪﺎﻧﻪ‪“.‬‬ ‫ﻻء ﻣون وٽ ﭔﻲ ﺗﻪ ڪﺎ ﺧﺎص‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء ﭼﻳو‪” ،‬ﺗوﮐﻲ اﺟورو ڏﻳڻ ِ‬ ‫ھوء اﻳﺗﺮو ﺗﻪ ﻧﺮم دل ھﺋﻲ ﺟو اﻧڪﺎر‬ ‫ڏاڙھﻲء ﮐﻲ ﺳﻣﻲ ﮀﺎ ﭤﻲ ڪﺮي ﺳﮔﮫﻲ‪ .‬ﭘﺮ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ڪﺮڻ ﺑدران اﻧﮫن وارن ﮐﻲ روﻣﺎل ۾ ﭔڌي ﮔﮫﺮ ڏي رواﻧﻲ ﭤﻲ‪.‬‬ ‫ﻣﺎء ﮐﻲ ھﻣﻳﺷﻪ واﻧﮔﺮ آڏاﭨﻲ وٽ رﻳﺷم ﺟﺎ روﻣﺎل ﭠﺎھﻳﻧدو‬ ‫َ‬ ‫ھوء ﺟڏھن ﮔﮫﺮ ﭘﮫﺗﻲ ﺗﻪ ُ‬ ‫ﭘوء ﺟﻳﺋن روﻣﺎل ﺟون ﮘﻧڍﻳون ﮐوﻟﻲ‬ ‫ڏﭠﺎﺋﻳن‪ .‬ھن ﺑﻧدري‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء ﺑﺎﺑت ﭘﻧﮫﻧﺟﻲء ُ‬ ‫ﻣﺎء ﮐﻲ ﭔڌاﻳو ۽ ِ‬ ‫ﻣﺎء ﮐﻲ ڏاڙھﻲ ﭤﻲ ڏﻳﮐﺎري ﺗﻪ ڏاڙھﻲ ﺟﻲ وارن ﺑدران ﻣﻧﺟﮫﺎﻧﺋس ﺳﮫﭨﺎ ۽ ﭼﻣڪﻧدڙ رﻳﺷم ﺟﺎ‬ ‫ُ‬ ‫ڌيء ڏاڍوﺧوش ﭤﻳون‪.‬‬ ‫ﻣﺎء‬ ‫َ‬ ‫ڌاﮘﺎ ﻧڪﺮي آﻳﺎ‪ .‬ﭔﺋﻲ ُ‬ ‫ﻣﺎء ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”رﻳﺷم ﺟﻲ ھﻧن ڍاﮘن ﻣﺎن ڪﮫڙا ﺗﻪ ﺳﮫﭨﺎ ۽ ﻋﻣدا روﻣﺎل ﭠﮫﻧدا‪ُ “.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪71‬‬

‫ﺳﻣﻲء ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”اﻣﺎن ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ھﻧن ڌاﮘن ﻣﺎن ھﻳﻧﺋﺮ ﺟو ھﻳﻧﺋﺮ روﻣﺎل ﭠﺎھﻪ‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ڪﭘڙو ُاﭨڻ ﺷﺮوع ڪﻳو‪ .‬ﭘﺮ ڌاﮘﺎ ﮐٽڻ‬ ‫ھن ﺟﻲ ُ‬ ‫ﻣﺎء اﻧﮫن ﺟﺎدوﺋﻲ ڌاﮘن ﻣﺎن روﻣﺎﻟن ِ‬ ‫ﺑدران اوﺗﺮي ﺟﺎ اوﺗﺮاﺋﻲ رھﻳﺎ‪ .‬اﻳﺗﺮي ﻗدر ﺟو ڪﭘڙي ﺟو ﺳﭴو ﺗﺎڪﻳو ُاﭨﻲ وﻳﺋﻲ ﺗﻪ ڌاﮘﺎ‬ ‫ڌيء ڏاڍو‬ ‫ﻣﺎء ۽‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ڏﻳﻧﮫن ﺟﺎ ڏﻳﻧﮫن ﮔذرڻ ﺗﻲ ﺑﻪ اھﻲ ﻧﻪ ﮐٽﺎ ﺗﻪ ﺑﻪ اھو ڏﺳﻲ ُ‬ ‫اوﺗﺮاﺋﻲ رھﻳﺎ‪ِ .‬‬ ‫ﺳﭼﻲء دل ﺳﺎن‬ ‫ﺧوش ﭤﻳون ۽ ﭘوڙھﻲ طﺮﻓﺎن ڏﻧل ھن ﺳوﮐڙيَء ﮐﻲ ﺑﻳﺣد ﮔﮫﭨو ﺳﺎراھﻳو ۽‬ ‫َ‬ ‫ﭤورو ﻣﭸﻳو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪72‬‬

‫ﺟﺎدوء ﺟون ﺳوﻏﺎﺗون‬ ‫ٽﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪﻧﮫن زﻣﺎﻧﻲ ۾ ’ﺗﻲ‪ -‬ھو‘ ﻧﺎﻟﻲ ھڪ ﻏﺮﻳب ﭼﻳﻧﻲ ﮀوڪﺮ رھﻧدو ھو‪ .‬ھڪ ڏﻳﻧﮫن ھو‬ ‫ﮔﮫﺮ ﮐﺎن ﭔﺎھﺮ راﻧد ﮐﻳڏي رھﻳو ھو ﺗﻪ ھن ﮐﻲ ھڪ ڪﻳﻧﺋون ﻧظﺮ آﻳو ﺟﻳڪو ﺑﻠڪل ﻣﺮﭨﻳﻧگ‬ ‫ﺣﺎﻟت ۾ ھو‪.‬‬ ‫ھو ان ڪﻳﻧﺋﻳن ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ ﮐﭨﻲ آﻳو ۽ ﺟﻳﺗﺮﻳﻘدر ﭤﻲ ﺳﮔﮫﻳس ﺳﻧدس ٽﮫل ٽڪور‬ ‫ﻻء ﻣﻠﻧدو ھو ﺗﻪ ان ﻣﺎن ڪﻳﻧﺋﻳن ﮐﻲ ﺑﻪ ﮐﺎراﺋﻳﻧدو ھو‪.‬‬ ‫ڪﺮڻ ﻟﮘو‪ .‬ﺟڏھن ﺑﻪ ﮐﻳس ڪﺟﮫﻪ ﮐﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﭤورن ڏﻳﻧﮫن ۾ ڪﻳﻧﺋون ﭼﺎق ﭼﮜو ﭜﻠو ﭤﻲ وﻳو ۽ ھﺎڻ ﻗد ۾ ﭘڻ وڌڻ ﻟﮘو‪ .‬ﺟﻳڏاﻧﮫن ﺑﻪ ھو ﻧڪﺮﻧدو‬ ‫ھو ﺗﻪ ھﻲ ﺑﻪ ﺳﻧدس ﭘٺ وﭠﻲ ھﻠﻧدو ھو ۽ ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ ﺳﭠﺎ دوﺳت ﭤﻲ وﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﻣﺎء ڪﺎوڙﺟﻲ ﮐﻳس دڙڪﺎ ﭘڻ ڏﻳﻧدي ھﺋﻲ‪” :‬ﻧﺎدان ﮀوڪﺮ!‬ ‫ڪڏھن ڪڏھن ﺗﻪ ھن ﺟﻲ ُ‬ ‫ڪوڌﻧڌو ڌاڙي ڪﺮي ڪﻣﺎﺋڻ ﺑدران ھﺮ وﻗت ڪﻳﺋﻳن ﺳﺎن راﻧد ڪﻧدو رھﻳن ﭤو‪ .‬ان ﻣﺎن ﮀﺎ‬ ‫ورﻧدِء‪ .‬ﺟﻲ اﺋﻳن وﻗت وﭸﺎﺋﻳﻧدو رھﻧدﻳن ﺗﻪ ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﭘڪ ﺑک وﮔﮫﻲ ﻣﺮي وﻳﻧداﺳون‪“.‬‬ ‫ﺗﻲ ھو ﺟواب ڏﻳﻧدو ھو؛ ”اﻣﺎن ﺗون ﻓڪﺮ ﮀو ﭤﻲ ڪﺮي‪ .‬ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﺟڏھن ﻣﻧﮫﻧﺟو‬ ‫ﭘوء ڏس‬ ‫ھﻲ ڪﻳﻧﺋون وڌي وڏو ﭤﻳﻧدو ﺗﻪ ﭘﺎﭨﮫﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣدد ڪﻧدو‪ .‬ﺗون رﮘو ڪﺟﮫﻪ وﻗت ﺗﺮس ِ‬ ‫ﺗﻪ ﮀﺎ ﭤو ﭤﺋﻲ‪“.‬‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﺗﻲ ھو ﮐﻲ ڪﻳﻧﺋﻳن ﭼﻳو‪” :‬ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﻣﺎﻟڪ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺟﺎن ﺑﭼﺎﺋڻ ۽ ھﻳﺗﺮو وﻗت‬ ‫ﻻء وﻗت اﭼﻲ وﻳو آھﻲ ﺗﻪ وڏي‬ ‫ﻻء ﻣﺎن ﺗﻧﮫﻧﺟو ﺑﻳﺣد ﭤوراﺋﺗو آھﻳﺎن‪ .‬ھﺎڻ ﻣون ِ‬ ‫ﮐﺎراﺋڻ ﭘﻳﺎرڻ ِ‬ ‫درﻳﺎھﻪ ۾ وﭸﻲ رھﺎن‪ .‬ﺳو ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﻣون ﮐﻲ اوڏاﻧﮫن وﭠﻲ ھل‪“.‬‬ ‫ﮀﭔﻲء ﻣﺎن ﻧڪﺮي ھڪدم‬ ‫ﺳو ﺗﻲ ھو ﺟڏھن درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ڪپ وٽ ﭘﮫﺗو ﺗﻪ ڪﻳﻧﺋﻳن‬ ‫َ‬ ‫درﻳﺎھﻪ ۾ ﮐﭨﻲ ٽﭔﻲ ھﻧﺋﻲ‪ .‬درﻳﺎھﻪ ۾ ﮔﮫڙڻ ﺳﺎن ھو‪ .‬ڪﻧﺋﻳن ﻣﺎن ﭰﺮي ھڪ وڏي اﺟﮔﺮ ﺑﻼ ﭤﻲ‬ ‫وﻳو ﺟﻧﮫن ﺟﺎ وڏا َﭘﺮ ۽ ﺳوﻧﮫﺮي ﮀﻠﺮ ﭼﻠڪڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬ ‫اﺟﮔﺮ ﺑﻼ رڙ ڪﺮي ﭼﻳو‪” :‬ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﻣﺎﻟڪ! ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺧدﻣت ڪﺮڻ ﺟﻲ ﺑدﻟﻲ ۾ آﺋون‬ ‫ﺗوﮐﻲ ھڪ ﮔڏھﻪ ڏﻳﻧدس‪ .‬ﺟﻧﮫن وﻗت ﺑﻪ ﺗوﮐﻲ ﺳون ﺟﻲ ﺿﺮورت ﭘوي ﺗﻪ ھن ﮐﻲ ﻓﻘط اﻳﺗﺮو‬ ‫ﭼﺋﺟﺎن‪” :‬ﮔڏھﻪ‪ ،‬ﮔڏھﻪ ﻣون ﮐﻲ ﺳون ڏي‪ “.‬۽ ﮔڏھﻪ ﺟﻲ وات ﻣﺎن ﺳون ﺟون ﭼڪﻳون ﻧڪﺮي‬ ‫رﮐﺟﺎنء‪ ،‬ﮔﮫﺮ ﭘﮫﭼڻ ﮐﺎن اڳ ھن ﮐﺎن ﻣﺗﺎن ﺳون ﺟﻲ ﮔﮫﺮ ڪﺋﻲ اﭤﺋﻲ‪ “.‬اﺟﮔﺮ‬ ‫اﻳﻧدﻳون‪ .‬ﭘﺮ ﻳﺎد‬ ‫ِ‬ ‫ﭘوء اﺟﮔﺮ ﺑﻼ ﻣوڪﻼﺋﻲ درﻳﺎھﻪ‬ ‫ﺑﻼ اﭸﺎ ﮘﺎﻟﮫﺎﻳو ﺋﻲ ﭘﺋﻲ ﺗﻪ درﻳﺎھﻪ ﻣﺎن ھڪ ﮔڏھﻪ ﻧڪﺮي آﻳو‪ِ .‬‬ ‫ﻣﻧﺟﮫﻪ ﻏﺎﺋب ﭤﻲ وﻳﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﺗﻲ ھو ان ﺑﻌد ﮔﮫﺮ ﺟو ُرخ ڪﻳو‪ .‬ﭘﭠﻳﺎن ﭘﭠﻳﺎن ﺳﻧدس ﮔڏھﻪ ﺑﻪ ھﻠﻧدو آﻳو‪ .‬رﺳﺗﻲ ﺗﻲ رات‬ ‫ﻻء ھو ھڪ ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ۾ آﻳو ۽ ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ ﮐﻲ ﭼﻳو‪:‬‬ ‫ﮔذارڻ ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪73‬‬

‫ﭼﮜﻲء طﺮح‬ ‫”آﺋون ھﺗﻲ رات ٽڪڻ ﭼﺎھﻳﺎن ﭤو ﭘﺮﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔڏھﻪ ﺟو ﭘڻ‬ ‫َ‬ ‫ڪﺟﺎنء‪“.‬‬ ‫رﮐﺟﺎنء‪ .‬ھن ﮐﺎن ﺳون ﺟﻲ ﮔﮫﺮ ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ‬ ‫ﺧﻳﺎل‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ ﮐﻲ ڏاڍو ﺗﻌﺟب ﻟﮘو ﺗﻪ ﻧﻳﻧﮔﺮ اھو ﺳڀ ڪﺟﮫﻪ ﮐﻳس ﮀو ﭔڌاﻳو‪.‬‬ ‫ﭘوء ﺟڏھن ﻧﻳﻧﮔﺮ ﮔﮫﺎٽﻲ ﻧﻧڊ ۾ ﺳﻣﮫﻲ رھﻳو ھو ﺗﻪ ﻣﺳﺎﻓﺮ‬ ‫ﭘﺮ ڪﺟﮫﻪ ﭼوڻ ﺑدران ھوﻣﺎٺ ۾ رھﻳو‪ِ .‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻲ ﺟو ﻣﺎﻟڪ آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ڪﺮي ﮔڏھﻪ وٽ ﭘﮫﺗو‪ .‬ﮔڏھﻪ ﺟﻲ ﮘﭼﻲ ﺗﻲ ﭘﻳﺎر ﻣﺎن ھٿ‬ ‫ﮔﮫﻣﺎﺋﻲ ﭼﻳو؛ ”ﮔڏھﻪ ﮔڏھﻪ‪ ،‬ﻣون ﮐﻲ ﺳون ڏي‪“.‬‬ ‫ھن ﺟﻲ اﺋﻳن ﭼوڻ ﺳﺎن ﮔڏھﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟو وات ﮐوﻟﻲ ﺳون ﺟون ﻧﻧڍﻳون ﭼڪﻳون ﭔﺎھﺮ‬ ‫ڪڍﻳون‪“.‬‬ ‫”ڪﮫڙو ﺗﻪ ﻋﺟﻳب ﮔڏھﻪ آھﻲ‪ “.‬ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ ﭼﻳو‪” ،‬ھﮫڙي ﮔڏھﻪ ﮐﻲ ﺗﻪ‬ ‫ﻣون ﮐﻲ ﭘﺎڻ وٽ رﮐڻ ﮐﭘﻲ‪“.‬‬ ‫”ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ ﺗﻲ ھو ﺟو ﮔڏھﻪ ﭘﺎڻ وٽ رﮐﻲ ھن ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟو‬ ‫ڏﻳﺋﻲ ﮀڏﻳو‪.‬‬ ‫ﻣﺎء ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﺧﺑﺮ اﭤﺋﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟو ڪﻳﻧﺋون ھڪ اﺟﮔﺮ ﺑﻼ ﭤﻲ‬ ‫ﺗﻲ ھو ﮔﮫﺮ ﭘﮫﭼﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ُ‬ ‫ﭘﻳو ۽ ڏس ھﻲ ﮔڏھﻪ ھن ﺗﺣﻔﻲ طور ڏﻧوآھﻲ‪ .‬ھن ﮔڏھﻪ ﺟﻲ اھﺎ ﺧﺎﺻﻳت آھﻲ ﺗﻪ ھن ﮐﻲ ﭼﺋﺑو‬ ‫ﺗﻪ ”ﮔڏھﻪ ﮔڏھﻪ‪ .‬ﺳون ڏي‪ “.‬ﺗﻪ وات ﻣﺎن ﺳون ڪڍي ڏﻳﻧدو‪.‬‬ ‫”ﭼﮜو اﭼو ﺗﻪ ڏﺳون ﺗﻪ اھو واﻗﻌﻲ ﺟﺎدوﺋﻲ ﮔڏھﻪ آھﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ “.‬اھو ﭼﺋﻲ ﻣﺎﭨس ﮔڏھﻪ ﮐﻲ‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬ﮔڏھﻪ‪ ،‬ﮔڏھﻪ‪ ،‬ﺳون ڏي‪ “.‬ﭘﺮ ڪﺟﮫﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭤﻳو‪ .‬وري ﺗﻲ ھو رڙ ڪﺮي ﭼﻳو‪” ،‬ﮔڏھﻪ‬ ‫ﮔڏھﻪ‪،‬ﺳون ڏي‪ “.‬ﭘﺮوري ﺑﻪ ڪﺟﮫﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭤﻳو‪.‬‬ ‫ﺗﻲ ھو ﮐﻲ ڏاڍي ڪﺎوڙ ﻟﮘﻲ‪” .‬اﺟﮔﺮ ﺑﻼ ﭘﺎڻ ﺳﺎن ﺷﺎﻳد ڪو دوﮐو ڪﻳو آھﻲ‪ “.‬ھن‬ ‫ﭼﻳو‪” .‬ھن ﺳﺎن ﻣون ﮐﻲ ان ﺑﺎﺑت ﺿﺮورﻣﻠڻ ﮐﭘﻲ‪“.‬‬ ‫ﻧديء ﺟﻲ ڪﻧﺎري ﺗﻲ ﭘﮫﺗو ﺗﻪ اﺟﮔﺮ ﭜﻼ اﮘﮫﻳن ھن ﺟو اﻧﺗظﺎر‬ ‫ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﺗﻲ ھو ﺟڏھن‬ ‫َ‬ ‫ڪﺮي رھﻲ ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫”ﺗو ﻣون ﮐﻲ ﭼﮜو ﺑﻳوﻗوف ﭠﺎھﻳو‪ “.‬ﺗﻲ ھو ﭼﻳو‪” ،‬ﮔڏھﻪ ﺗﻪ ٽڪﺮ ﺑﻪ ﺳون ﺟو ﻧﻪ ڏﻧو‪“.‬‬ ‫”ﻣون ﺗوﺳﺎن ڪوﺑﻪ ﭼﺮﭼو ﻳﺎ دوﮐو ﻧﻪ ڪﻳو آھﻲ‪ ،‬ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﻣﺎﻟڪ ”اﺟﮔﺮ ﺑﻼ‬ ‫ﭼﻳو‪” ،‬ﺑﮫﺮﺣﺎل ھن دﻓﻌﻲ آﺋون ﺗوﮐﻲ ھﻲ ﻣﻳﺰﭘوش ڏﻳﺎن ﭤﻲ ﺟﻧﮫن وﻗت ﺑﻪ ﺗوﮐﻲ ﺑک ﻟﮘﻲ ﺗﻪ ھن‬ ‫ﻣﻳﺰ ﭘوش ﮐﻲ وﮀﺎﺋﻲ ﻓﻘط ﭼﺋﺟﺎنِء ﺗﻪ ڪﭘڙا ڪﭘڙا ﻣون ﮐﻲ ﻣﺎﻧﻲ ڏي ﺗﻪ ڪﻳﺗﺮن ﺋﻲ ﻗﺳﻣن ﺟﺎ‬ ‫ﮐﺎڌا اﭼﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﭤﻳﻧدا‪ .‬ھن دﻓﻌﻲ ﺑﻳﺣد ﺧﺑﺮدار ﭤﺟﺎنِء ۽ رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ان ﺑﺎﺑت ڪﻧﮫن ﺳﺎن ﺑﻪ‬ ‫ڪﺟﺎنء‪“.‬‬ ‫ﮘﺎﻟﮫﻪ ﻧﻪ‬ ‫ِ‬ ‫درﻳﺎھﻪ ﻣﺎن ھڪدم اﮀﻲ رﻧگ ﺟو ﻣﻳﺰ ﭘوش اﭜﺮي ﺗﻲ ھو ڏي ﺗﺮي آﻳو‪ .‬ان ﺑﻌد اﺟﮔﺮ ﺑﻼ‬ ‫ﻣوڪﻼﺋﻲ درﻳﺎھﻪ ۾ وري ﻏﺎﺋب ﭤﻲ وﻳﺋﻲ‪ .‬ﺗﻲ ھو ﻣﻳﺰ ﭘوش ﮐﻧﻳو ۽ ﮔﮫﺮ ڏي رواﻧو ﭤﻳو‪ .‬رﺳﺗﻲ‬ ‫ﺗﻲ رات ﭤﻳڻ ﺗﻲ ھو وري ﺳﺎﮘﻲ ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ۾ ٽڪﻳو‪.‬‬ ‫ﺳﻣﮫڻ ﮐﺎن اڳ ﺗﻲ ھو ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ ﮐﻲ ﭼﻳو‪:‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪74‬‬

‫ڪﺟﺎنء‪“.‬‬ ‫”ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﻳﺰﭘوش ﮐﺎن ﮐﺎڌي ﺟﻲ ﮔﮫﺮ ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ‬ ‫ِ‬ ‫ھن ﺟﻲ اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ﭼﺎﻻڪ ﻣﺎﻟڪ ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳو ﮔڏھﻪ واﻧﮔﺮ ھﻲ ﻣﻳﺰ ﭘوش ﭘڻ‬ ‫ﺟﺎدوء ﺟو آھﻲ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ﺟڏھن ﺗﻲ ھو ﺳﻣﮫﻲ رھﻳو‪ ،‬ﻧﻪ‪ .‬ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ڪﺮي‬ ‫۽ ِ‬ ‫ﻣﻳﺰ ﭘوش ﮐﻧﻳو ۽ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ٽﻳﺑل ﺗﻲ وﮀﺎﺋﻲ ﭼﻳو‪” :‬ڪﭘڙا‪ .‬ڪﭘڙا‪ .‬ﻣون ﮐﻲ ﻣﺎﻧﻲ ڏي‪“.‬‬ ‫اﻧﮫﻲء ﭼوڻ ﺟﻲ دﻳﺮ ھﺋﻲ ﺟو ھڪدم ڪﻳﺗﺮن ﺋﻲ ﻗﺳﻣن ﺟﺎ طﻌﺎم ان ﻣﻳﺰ ﺗﻲ وﮀﺎﺋﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫وﻳﺎ‪ .‬ﺟﻳڪﻲ ھو ﭘﻳٽ ﭜﺮي ﮐﺎﺋﻳﻧدو رھﻳو‪.‬‬ ‫ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﺻﺑﺢ ﺟو ﺗﻲ ھو ﺟﺎدوﺋﻲ ﻣﻳﺰ ﭘوش ﺑدران ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ ﺟو ﻣﻳﺰ ﭘوش‬ ‫ڪﭿ ۾ وﺟﮫﻲ ﮔﮫﺮ ڏي رواﻧو ﭤﻳو‪.‬‬ ‫ﺟڏھن ھو ﮔﮫﺮ ﭘﮫﺗو ﺗﻪ ھن ﮐﻲ ڏاڍي ﺑک ﻟﮘﻲ‪ .‬ھن ھڪدم ﻣﻳﺰ ﭘوش ﮐﻲ ٽﻳﺑل ﺗﻲ وﮀﺎﺋﻲ‬ ‫ﭼﻳو‪ :‬ڪﭘڙا ڪﭘڙا‪ .‬ﻣون ﮐﻲ ﻣﺎﻧﻲ ڏي‪ “.‬ﭘﺮ ڪﺟﮫﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭤﻳو‪.‬‬ ‫ﻣﺎء ﺟﻳڪﺎ ھﻲ ﺳڀ ڪﺟﮫﻪ ڏﺳﻲ رھﻲ ھﺋﻲ ﺗﻧﮫن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘٽ ﮐﻲ ٽوڪﻳﻧدي‬ ‫ھن ﺟﻲ ُ‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬اﺟﮔﺮ ﺑﻼ ھڪ دﻓﻌو وري ﺗوﮐﻲ ﺑﻳوﻗوف ﺑﻧﺎﻳو‪“.‬‬ ‫ﺗﻲ ھو ﮐﻲ اﺟﮔﺮ ﺗﻲ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨﻲ ﭼڙ آﺋﻲ‪ .‬ھن ﭜﻳﺮي ھو ڊوڙﻧدو ڊوڙﻧدو درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ‬ ‫ڪپ ﺗﻲ ﭘﮫﺗو ﺗﻪ ڏﭠﺎﺋﻳن ﺗﻪ اﺟﮔﺮ ﺑﻼ وري ﺳﻧدس اﻧﺗظﺎر ڪﺮي رھﻲ ھﺋﻲ‪” .‬ﺗو ﻣون ﮐﻲ ﭼﮜو‬ ‫ﺑﻳوﻗوف ﺑﭨﺎﻳو‪ “.‬ﺗﻲ ھو ڪﺎوڙ ﻣﺎن رڙ ڪﺮي ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﭘﻳﺎرا ﻣﺎﻟڪ ﻣون ﺗوﮐﻲ ﺑﻳوﻗوف ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ ﺑﻧﺎﻳو آھﻲ‪ “.‬اﺟﮔﺮ ﺑﻼ ﺟواب‬ ‫ڏﻧو‪” .‬ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﺳﺗﻲ ڪﺮي اﺋﻳن ﭤﻳو‪ .‬ﭘﺮ ﺧﻳﺮ ڪﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﻧﺎھﻲ‪ .‬ھن ﭜﻳﺮي آﺋون ﺗوﮐﻲ ھڪ‬ ‫ﻟڪڻ ڏﻳﺎن ﭤﻲ‪ .‬ھﻲ ﻟڪڻ ﺗﻧﮫﻧﺟو ﭘﺎﭨﮫﻲ ﺧﻳﺎل رﮐﻧدو‪ .‬ﺟڏھن ﺗون ڪﻧﮫن ﮐﻲ ﻣﺎرڻ ﭼﺎھﻳن ﺗﻪ ھن‬ ‫ﭘوء ﻣﺎرڻ ﺑﻧد ڪﺮاﺋڻ‬ ‫ﻟڪڻ ﮐﻲ ﻓﻘط اﻳﺗﺮو‬ ‫ﭼﺋﺟﺎنء ﺗﻪ ’ﻟڪڻ‪ ،‬ﻟڪڻ ﻣﺎﭨﮫو ﮐﻲ ﻣﺎر‪ ‘.‬۽ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﭼﺋﺟﺎنء‪“.‬‬ ‫ﻻء ’ﻟڪڻ‪ ،‬ﻟڪڻ‪ .‬ھﺎڻ ﺑس ڪﺮ‪‘.‬‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ان ﺑﻌد درﻳﺎھﻪ ﻣﭤﺎن ھڪ ﻟڪڻ ﺗﺮﻧدو ھن ڏي آﻳو‪ .‬اﺟﮔﺮ ﺑﻼ ھڪ دﻓﻌو وري‬ ‫ﻣوڪﻼﺋﻲ درﻳﺎھﻪ ۾ ﻏﺎﺋب ﭤﻲ وﻳﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﺗﻲ ھو ﻟڪڻ ﮐﭨﻲ ﮔﮫﺮ ڏي رواﻧو ﭤﻳو‪ .‬رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ﺟڏھن رات ﭤﻲ ﺗﻪ ھو وري ﺳﺎﮘﻲ‬ ‫ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ۾ ﺗﺮﺳﻲ ﭘﻳو‪ .‬ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ ﮐﻲ ھن ﭔڌاﻳو‪” :‬ڏس ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﻟڪڻ ﮐﻲ ﻣﺎرڻ‬ ‫ﭼﺋﺟﺎنء‪“.‬‬ ‫ﻻء ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ﺟو ﻣﺎﻟڪ ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳو ﺗﻪ ﮔڏھﻪ ۽ ﻣﻳﺰ ﭘوش واﻧﮔﺮ ھﻲ ﻟڪڻ ﺑﻪ ﭘڪ‬ ‫ﺟﺎدوء ﺟو ﺋﻲ ھوﻧدو‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ﺟو ﻣﺎﻟڪ ھﺎڻ وڏو اﻣﻳﺮ ﭤﻲ وﻳو ھو ﺟو ﮔڏھﻪ ﮐﻳس ھﺮ وﻗت ﺳون ڏﻳﻧدو‬ ‫رھﻳو‪ .‬ان ﮐﺎن ﻋﻼوه ھﻲ ﺳﺧت ﭤﻠﮫو ﻣﺗﺎرو ﭘڻ ﭤﻲ ﭘﻳو ھو ﺟو ﻣﻳﺰ ﭘوش ذرﻳﻌﻲ ھﺮ وﻗت ﮐﺎڌا‬ ‫ﮔﮫﺮاﺋﻲ ﮐﺎﺋﻳﻧدو رھﻳو ﭤﻲ‪ .‬ﭘﺮ ھﻲ اﻳڏو ﻻﻟﭼﻲ ھو ﺟو اھو ﻟڪڻ ﺑﻪ ﻏﺮﻳب ﮀوڪﺮ ﮐﺎن ﮐﺳڻ‬ ‫ﭼﺎھﻳو ﭤﻲ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪75‬‬

‫ان رات ﺟﻳﺋن ﺋﻲ ﺗﻲ ھو ﺳﺗو ﺗﻪ ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ ھن ﺟو ﻟڪڻ ﮐﭨﻲ ان ﺟﻲ‬ ‫ﻻء ﺗﻪ اھو ﻟڪڻ واﻗﻌﻲ ﺟﺎدو ﺟو ﺋﻲ‬ ‫ﭘوء ﭘڪ ڪﺮڻ ِ‬ ‫ﺟﺎء ﺗﻲ ھڪ ﭘﻧﮫﻧﺟو ﻟڪڻ رﮐﻲ ﮀڏﻳو ۽ ِ‬ ‫ِ‬ ‫آھﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﻟڪڻ ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﻟڪڻ‪ ،‬ﻟڪڻ‪ .‬ﻣﺎﭨﮫو ﮐﻲ ﻣﺎر‪“.‬‬ ‫ﺑس ھن ﺟو اﺋﻳن ﭼوڻ ﻟڪڻ ﮐﻳس ﻣﺎرڻ ﺷﺮوع ڪﺮي ڏﻧو‪ .‬ھو رڙﻳون ڪﺮي ﮔﮫﺮ ۾‬ ‫ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ڊوڙڻ ﻟﮘو ﭘﺮ ﺟﻳڏاﻧﮫن وﭸﻲ ﻟڪڻ ﺳﻧدس ﭘوﻳﺎن ۽ ڌڪن ﺟو وﺳڪﺎروڪﻧدو‬ ‫رھﻳو‪.‬‬ ‫رڙﻳن ﺟﻲ آواز ﺗﻲ ھن ﺟﻲ اک ﮐﻠﻲ ﭘﻳﺋﻲ ۽ ڏﭠﺎﺋﻳن ﺗﻪ ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ﺟو ﻣﺎﻟڪ ﻣوﭼڙا‬ ‫ﮐﺎﺋﻲ رھﻳو آھﻲ ﺗﻪ ﮐﻳس ڏاڍي ﮐل آﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﺑﭼﺎء‪ “.‬ﻣﺳﺎﻓﺮي ﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ ھﺎڻ زور زور ﺳﺎن داﻧﮫون ﺷﺮوع‬ ‫ﺑﭼﺎء ﻣون ﮐﻲ‬ ‫ﺑﭼﺎء‪،‬‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫” ِ‬ ‫ڪﻳون‪” .‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻟڪڻ ﮐﻲ ﭼﺋﻪ ﻣون ﮐﻲ ﻣﺎرڻ ﺑﻧد ڪﺮي‪ .‬آﺋون ﺗوﮐﻲ ﮔڏھﻪ‪،‬‬ ‫ﻣﻳﺰ ﭘوش ﺑﻪ واﭘس ڪﺮي ﮀڏﻳﻧدس‪“.‬‬ ‫ﭘوء ان ﺗﻲ ھو رڙ ڪﺮي ﻟڪڻ ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﻟڪڻ‪ ،‬ﻟڪڻ‪ .‬ﻣﺎڻ ﺑﻧد ڪﺮ‪ .‬ان ﺑﻌد ﻟڪڻ‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﺎرڻ ﺑﻧد ڪﻳو ۽ اﭼﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ اﺻﻠﻲ ﻣﺎﻟڪ ’ﺗﻲ ھو‘ وٽ ڪﺮﻳو‪.‬‬ ‫ڊپ ۾ ڏڪﻧدڙ ﻣﺳﺎﻓﺮ ﺧﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ ھڪدم ﮔڏھﻪ ۽ ﻣﻳﺰ ﭘوش ﺗﻲ ھو ﺟﻲ ﺣواﻟﻲ‬ ‫ﭘوء رات ﮔذاري اﮀو ﺻﺑﺢ ﭤﻲ ھو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ ڏي رواﻧو ﭤﻳو‪ .‬ھن ﭜﻳﺮي ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ اﺻﻠﻲ‬ ‫ڪﻳو ۽ ِ‬ ‫ﺟﺎدوﺋﻲ ﮔڏھﻪ‪ ،‬ﺟﺎدوﺋﻲ ﻣﻳﺰ ﭘوش ۽ ﺟﺎدوﺋﻲ ﻟڪڻ ﺳﻣﻳت‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪76‬‬

‫ڪڪڙ ﺟﻲ ﺻﻼح‬ ‫ﮔﮫﭨو اڳ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺗﻪ ﻣﻼﺋﻳﺷﻳﺎ ۾ ھڪ ﺳﻠطﺎن رھﻧدو ھو‪ .‬ھو ﺑﻳﺣد ﻣﮫﺮﺑﺎن ۽‬ ‫ﺷﺮﻳف اﻧﺳﺎن ھو‪ .‬ﺳﻧدس رﻋﻳت ﮐﻳس ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﭘﻳﺎر ڪﻳو ﭤﻲ‪ .‬ھﺮ ھڪ ھن ﺟﻲ وڏي ﭴﻣﺎر ۽‬ ‫ﻻء دﻋﺎ ﮔﮫﺮي ﭤﻲ‪ .‬ڪﺟﮫﻪ ﺳﺎل راڄ ڪﺮڻ ﺑﻌد ھن ھڪ ﺗﻣﺎم ﺳﮫﭨﻲ ﺷﮫﺰادي ﺳﺎن‬ ‫ﺧوﺷﻲ ِ‬ ‫ﺷﺎدي ڪﺋﻲ‪ ،‬ﺟﻳڪﺎ ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي ﺳڏﺑﻲ ھﺋﻲ‪ .‬ھو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زال ﮐﻲ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﭼﺎھﻳﻧدو ھو‪.‬‬ ‫ھوء ﭼوﻧدي ھﺋﻲ ﺳو ﺿﺮور ﭘورو ڪﻧدو ھو‪.‬‬ ‫اﻳﺗﺮﻳﻘدر ﺟو ﺟﻳڪﻲ ڪﺟﮫﻪ َ‬ ‫ﺳﻠطﺎن ﺟﻲ ان ﮘﺎﻟﮫﻪ ﮐﺎن ﺳﻧدس وزﻳﺮ ۽ ﻋﻣﻠدار ڪﺟﮫﻪ ﻓڪﺮ ﻣﻧد رھﻳﺎ ﭤﻲ‪ .‬ﭘﺮ ڪﻧﮫن‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻠطﺎن ﺟﻲ ﻣﺧﺎﻟﻔت ڪﺮي ﮐﻳس رﻧﺞ ﻧﭤﻲ ڪﻳو‪ .‬ان ڪﺮي ھو ﻓﻘط ﷲ ﮐﺎن دﻋﺎ ﮔﮫﺮي‬ ‫ﭘﺗﺮيء ﺟو ﻧﺎز ﻧﺧﺮو رﻋﻳت ﺟﻲ ڪم ۾ رﺧﻧو ﻧﻪ وﺟﮫﻲ‪.‬‬ ‫ﺳﮔﮫﻳﺎ ﭤﻲ ﺗﻪ ﺷل ﺗﺋﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﻧڪﺗو‪ .‬ھن ﭘﺎڻ ﺳﺎن ﺗﻠوار ﭘڻ ﮐﻧﺋﻲ‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﺷﺎم ﺟو ﺳﻠطﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺑﺎغ ۾ ﺳﻳﺮ ِ‬ ‫ﭘوء ﮀﭔﺮ ﺗﻲ ﭘﺳﺎر ڪﺮي رھﻳو ھو ﺗﻪ ھن ﮐﻲ‬ ‫ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ٽﻳﭘﮫﺮيء ﺟﻲ ﻧﻣﺎز اﺗﻲ ﺑﺎغ ۾ ﺋﻲ ﭘڙھﻲ ِ‬ ‫ھڪ وڏي ﭘﭤﺮ ھﻳﭠﺎن ھڪ ڪﺎرو ۽ ھڪ اﮀو ﻧﺎﻧگ ﮔڏ ﮔڏ ﻧظﺮ آﻳﺎ‪ .‬ﺑﻧﺎ ڪﻧﮫن ھﭔڪ ﺟﻲ‬ ‫ھڪدم ﺗﻠوار ﭔﺎھﺮ ڪڍي اﻧﮫن ﻧﺎﻧﮔن ﺗﻲ ﺣﻣﻠو ڪﻳو‪ .‬ﭘﮫﺮﻳن ﺋﻲ ڌڪ ۾ ڪﺎرو ﻧﺎﻧگ ﺗﻪ ﻣﺮي‬ ‫وﻳو‪ .‬ﭔﺋﻲ ڌڪ ۾ اﮀﻲ ﻧﺎﻧگ ﺟو رﮘو ﭘﭿ وڍﻳو‪.‬‬ ‫اﮀو ﻧﺎﻧگ‪ ،‬ﭘﭿ ڪٽﺟڻ ﺑﻌد ﺗﮐو ﺗﮐو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﺮي ﻏﺎر ڏي ﻏﺎﺋب ﭤﻲ وﻳو‪ .‬اﺗﻲ ﭘﮫﭼﻲ ھن‬ ‫ﻧﺎﻧگ ﻣڙس ﮐﻲ ﭔڌاﻳو ﺟﻳڪو ﻧﺎﻧﮔن ﺟو ﭘڻ راﺟﺎ ھو‪” :‬ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﭘﻳﺎرا ﻣڙس‪ ،‬ﺳﻠطﺎن ﺟﻲ ﺑﺎغ ۾‬ ‫آﺋون ﮐﺎڌي ﺟﻲ ﮘوﻻ ۾ ﭼﺮي رھﻲ ھﻳس ﺗﻪ ﺳﻠطﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺗﻠوار ﺳﺎن ﻣﻧﮫﻧﺟو ﭘﭿ وڍي رﮐﻳو ۽‬ ‫ھﺎڻ آﺋون ﭘﭿ ڪٽﻳل ﭤﻲ ﭘﻳﺋﻲ آھﻳﺎن‪.‬‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زال ﻧﺎﻧﮔڻ ﺟو اھو اﺣوال ﭔڌي ﻧﺎﻧﮔن ﺟﻲ راﺟﺎ ﮐﻲ ڏاڍي ڪﺎوڙ ﻟﮘﻲ‪” .‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ﭘﻳﺎري زال‪ ،‬ﺗون ﻓڪﺮ ﻧﻪ ڪﺮ‪ “.‬ھن ﭼﻳو‪” ،‬وڍﻳل ﭘﭿ ﺳﭴو ڪﺮڻ ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ وس ۾ ﻧﺎھﻲ‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ‬ ‫اھو واﻋدو ڪﺮﻳﺎن ﭤو ﺗﻪ ان ڏوھﻪ ﺟﻲ ﺳﺰا ان ﺳﻠطﺎن ﮐﻲ ﺿﺮور ڏﻳﻧدس‪ .‬۽ ھن ﭘﮫﺎڪﻲ‬ ‫ﻣوﺟب آﺋون ﺳﺎﭨس ﭘﻳﺮ ﭜﺮﻳﻧدس‪.‬‬ ‫ﭜﻼﺋﻲء ﺟو ﺑدﻟو ﭜﻼﺋﻲ ﺳﺎن ڏﻳڻ ﮐﭘﻲ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ﺧون ﺟو ﺑدﻟو ﺧون ﺳﺎن‬ ‫۽ زﻧدﮔﻲ ﺟو ﺑدﻟو زﻧدﮔﻲ ﺳﺎن‪.‬‬ ‫آء اڄ رات ﺋﻲ وﭠﻲ ان ﺑﻲ‬ ‫”ان ڪﺮي ﺗون اﺟﺎﻳو ڏک ﻧﻪ ڪﺮ‪ .‬ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﭿ ﺟو ﺑدﻟو ٌ‬ ‫ﭘﻳﺷﺎﻧﻲء ﺗﺎن ﻻھﻳﻧدس‪ .‬ھﺎڻ ﺗون ﺳﻣﮫﻲ ﻧﻧڊ ڪﺮ‪ .‬آﺋون ﺳﻠطﺎن ﺟو‬ ‫ﻋﺰﺗﻲء ﺟو ٽڪو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺳﺎھﻪ ڪڍي اﭼﺎن ﭤو‪“.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪77‬‬

‫اھو ﭼوڻ ﺑﻌد ﻧﺎﻧﮔن ﺟو راﺟﺎ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زال ﮐﻲ اﺗﻲ ﺋﻲ ﭔﺮ ۾ ﮀڏي‪ ،‬ﭘﺎڻ آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ‬ ‫ﭘوء ﺧﺎﻣوﺷﻲ ﺳﺎن رڙھﻲ ڪﻣﺮي اﻧدر داﺧل ﭤﻳو‪ .‬ﺟﻧﮫن ﺑﺳﺗﺮي‬ ‫ﭤﻲ ﺳﻠطﺎن ﺟﻲ ﻣﺣل وٽ آﻳو ۽ ِ‬ ‫ﺗﻲ ﺳﻠطﺎن ﺳﻣﮫﻧدو ھو ان ﺟﻲ ھﻳﭠﺎن ھو ﻟڪﻲ وﻳﭠو ۽ ﺳﻠطﺎن ﺟو ﻧﻧڊ ۾ ﺳﺎھﻪ ڪڍڻ ﺟﻲ ارادي‬ ‫ﺳﺎن ھو اﺗﻲ اﻧﺗظﺎر ڪﺮڻ ﻟﮘو‪.‬‬ ‫ﺳﻠطﺎن ڪﺎري ﻧﺎﻧگ ﮐﻲ اﭰٽ ﻣﺎرڻ ۽ اﮀﻲ ﻧﺎﻧگ ﺟو ﭘﭿ وڍڻ ﺑﻌد ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺗﻠوار ﺗﺎن رت‬ ‫ﺻﺎف ڪﺮي واﭘس ﻣﻳﺎڻ ۾ وﺟﮫﻲ ﻣﺣﻼت ۾ آﻳو ۽ ﻧﻣﺎز ﭘڙھﻳﺎﺋﻳن‪ .‬ان ﺑﻌد ﺑﺳﺗﺮي ﺗﻲ ﻟﻳٽﻲ ﭘﻳو‪.‬‬ ‫ﭤوري ﺋﻲ دﻳﺮ ﺑﻌد ﺳﻧدس ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي ﺑﻳڊروم ۾ داﺧل ﭤﻲ‪ .‬ﺟڏھن ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي‪ ،‬ﺑﺳﺗﺮي ﺗﻲ‬ ‫ﻻء ﻧڪﺗس‪.‬‬ ‫ٽﻳﭘﮫﺮيء ﺟﻲ ﻧﻣﺎز‬ ‫ﺳﺗﻲ ﺗﻪ ﺳﻠطﺎن ﭼﻳس ”اڄ ﺷﺎم ﺟو‪،‬‬ ‫َ‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء‪ ،‬آﺋون ﺑﺎغ ﺟﻲ ﺳﻳﺮ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﭘﺳﺎر ڪﻧدي ﻣون ڏﭠو ﺗﻪ ھڪ اﮀو ﻧﺎﻧگ ڪﻧﮫن ڌارﺋﻲ ڪﺎري ﻧﺎﻧگ ﺳﺎن ﭘﻳﺎر ﻣﺣﺑت ﺟﻲ دﻧﻳﺎ ۾‬ ‫ﻣدھوش ھو‪ .‬ﻣون ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺗﻠوار ڪڍي ھﻧن ﺗﻲ ﺣﻣﻠو ڪﻳو‪ .‬ڪﺎروﻧﺎﻧگ ﺗﻪ ﭘﮫﺮﻳن ﺋﻲ ڌڪ ۾‬ ‫اھڙيء‬ ‫ڍﻳﺮ ﭤﻲ ﭘﻳو‪ .‬ﺑﺎﻗﻲ اﮀﻲ ﻧﺎﻧگ ﺟﻲ ڪﺎ ﻗﺳﻣت ﺳﭠﻲ ھﺋﻲ ﺟو ھن ﺟو رﮘو ﭤورو ﭘﭿ ڪٽﻳو‪.‬‬ ‫َ‬ ‫طﺮح اﮀو ﻧﺎﻧگ ﻣوت ﮐﺎن ﺑﭼﻲ وﻳو‪ .‬ڪﺎري ﻧﺎﻧگ ﺟو ﻻش ۽ اﮀﻲ رﻧگ ﺟﻲ ﻧﺎﻧگ ﺟو ﭘﭿ‪ ،‬اﭸﺎ‬ ‫اﺗﻲ ﺑﺎغ ۾ ﺋﻲ ﭘﻳو آھﻲ‪.‬‬ ‫ﻻء آﻳو ھو‪ ،‬ﺳﻠطﺎن ﺟﻲ واﺗﺎن ھﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي‬ ‫ﻧﺎﻧگ ﺟو راﺟﺎ‪ ،‬ﺟﻳڪو ﺳﻠطﺎن ﮐﻲ ﻣﺎرڻ ِ‬ ‫واﺋڙو ﭤﻲ وﻳو‪ .‬ھن ﭘﻧﮫﻧﺟو ارادو ھڪدم ﺑدﻻﺋﻲ ﮀڏﻳو ۽ ﭘﻧﮫﻧﺟو ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﭼوڻ ﻟﮘو‪” :‬ھﺎڻ ﻣون ﮐﻲ‬ ‫ﻻء ﻧڪﺗو آھﻳﺎن ﺗﻧﮫن ﭘﺎڻ ﻣون ﺗﻲ وڏي ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ‬ ‫ﺧﺑﺮ ﭘﺋﻲ ﺗﻪ ﺟﻧﮫن ﺳﻠطﺎن ﮐﻲ آﺋون ﻣﺎرڻ ِ‬ ‫ڪﺋﻲ آھﻲ‪ .‬ھن ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ رﻗﻳب ۽ دﺷﻣن ڪﺎري ﻧﺎﻧگ ﮐﻲ ﻣوت ﺟﻲ ﺳﺰا ڏﻳﺋﻲ ﮀڏي‪ .‬۽ ھﺎڻ‪،‬‬ ‫ﻣون ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺑدﭼﻠن زال ﻳﻌﻧﻲ اﮀﻲ ﻧﺎﻧگ ﺟﻲ ﺑﻪ ﺧﺑﺮ ﭘﻳﺋﻲ‪ ،‬ﺟﻧﮫن ﺗﻲ ﻣون ﮐﻲ‪ .‬ﭘﺮوﺳو ھو‬ ‫ھوء ﺑﻲ ﺷﺮم ڌارﻳن ﺳﺎن ﻟڪﻳو ﻟڪﻳو ﻣﻠﻧدي وﺗﻲ ﭤﻲ‪ .‬ﭼﮜو ﺟو‬ ‫ﭘﺮ ھﺎڻ ﻣون ﮐﻲ ﺧﺑﺮ ﭘﻳﺋﻲ ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫آء ﮔﮫﺮان ﺳوﭼﻲ ﻧڪﺗو ھوس ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ﻻء ٌ‬ ‫ﺗڪڙ ڪﺮي ﻣون ﺳﻠطﺎن ﮐﻲ ﻧﻪ ﻣﺎرﻳو ﺟﻧﮫن ِ‬ ‫زال ﮐﻲ ﺑدﺷڪل ﺑﻧﺎﺋڻ ۾ ھن ﺟو ھٿ آھﻲ‪ .‬آﺋون واﻋدو ڪﺮي ﻧڪﺗو ھوس ﺗﻪ ﭜﻼﺋﻲ ﺟو ﺑدﻟو‬ ‫اﻋﻠﻲ ﺻﻔت ﺳﻠطﺎن ﮐﻲ ﭘﮐﻳن ۽ ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ ﭔوﻟﻳن ﺟو راز‬ ‫ﭜﻼﺋﻲ ۾ ڏﻳﻧدس‪ .‬ان ڪﺮي ھﺎڻ ھن‬ ‫َ‬ ‫ﭔڌاﺋﻳﻧدس‪ .‬ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ ﻣون ﮐﻲ ﺧﺑﺮ آھﻲ ﺗﻪ اھو راز ﭔڌاﺋڻ ﺑﻌد آﺋون ﻣﺮي وﻳﻧدس ﭘﺮ ھﮫڙي‬ ‫ﻻء اھو ڪﺟﮫﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﮔﭨﺎﺋﺗﻲ اﻧﺳﺎن ﺟو ﭤورو ﻣﭸڻ ِ‬ ‫اھو ﭘڪو ﭘﮫﻪ ڪﺮي ﻧﺎﻧﮔن ﺟو راﺟﺎ ﺳﻠطﺎن ﺟﻲ ﺑﻳڊروم ﻣﺎن ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺗو ۽ آھﺳﺗﻲ‬ ‫آھﺳﺗﻲ ﭤﻲ ﺳﻠطﺎن ﺟﻲ ﺑﺎغ ۾ ﭘﮫﺗو‪ .‬ﮀﺎ ڏﺳﻲ ﺗﻪ واﻗﻌﻲ ﺳﻧدس دﺷﻣن ڪﺎري ﻧﺎﻧگ ﺟو ﻻش ۽‬ ‫ﺳﻧدس زال ﺟو ﭘﭿ اﺗﻲ ﭘﻳﺎ آھن‪ .‬اھو ڏﺳﻲ ھن ﮐﻲ ﭘڪ ﭤﻲ وﻳﺋﻲ ۽ ﺳڌو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻏﺎر ۾ ﭘﮫﺗو‪.‬‬ ‫ﻻء اﻧﺗظﺎر ۾ ﺑﻳﭠﻲ ھﺋﻲ ﺗﻪ ﺳﻧدس ﻣڙس‪ -‬ﻧﺎﻧگ‬ ‫ﻏﺎر ﺟﻲ در وٽ ﺳﻧدس زال اھو ﻣﻌﻠوم ڪﺮڻ ِ‬ ‫ﺳﻠطﺎن ﺳﺎن ڪﮫڙي وﻳڌن ڪﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﻧﮔن ﺟﻲ راﺟﺎ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زال ﮐﻲ ڏﺳﻲ ﭼﻳو” ﺗون ڪﻳڏي ﺗﻪ ﺑﻲ وﻓﺎ ﻧﺎﻧﮔڻ آھﻳن‪ .‬ﺗون‬ ‫ﻏﻳﺮ ﻧﺎﻧگ ﺳﺎن ﭘﻳﺎر رﭼﺎﺋﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫٽﺗﺎﺋﻲ ڪﺋﻲ آھﻲ ۽ ﭘﻧﮫﻧﺟو ڏوھﻪ ﻟڪﺎﺋڻ ڪﺎرڻ ھڪ‬ ‫ﻧﻳڪ ﺳﻠطﺎن ﺗﻲ اﻟﺰام ﻣڙھﻳو‪ .‬اھو ﺗﻪ ﭜﺎڳ ﭜﻼ ﺳﻠطﺎن ﺟﺎ ﭼﺋﺑﺎ ﺟو ﻣون ﺗڪڙ ڪﺮي ﮐﻳس ﭼڪ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪78‬‬

‫ﻻء ﺗوﮐﻲ اﭰٽ ﻣﺎري ﮀڏﻳﻧدس‪ .‬۽‬ ‫ﻧﻪ ھﻧﻳو ۽ ھو ﺑﭼﻲ وﻳو‪ .‬ھﺎڻ ﺗوﮐﻲ ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ڏوھﻪ ﺟﻲ ﺳﺰا ڏﻳڻ ِ‬ ‫ﻻء ﺗﻳﺎر ﭤﻲ وڃ‪ “.‬اھو ﭼﺋﻲ ﻧﺎﻧﮔن ﺟﻲ راﺟﺎ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زال ﮐﻲ‬ ‫ھﺎڻ ﻧﺎﻧﮔن ﺟﻲ راﺟﺎ ﺟو ڏﻧگ ﭼﮐڻ ِ‬ ‫اھڙو ﺗﻪ ڏﻧگ ھﻧﻳو ﺟو ﭰﮫڪو ڪﺮي ڪﺮي ﭘﻳﺋﻲ‪.‬‬ ‫آڌيء رات ﺑﻪ ﮔذري وﻳﺋﻲ‪ .‬ڪڪڙن ﭔﺎﻧﮔون ڏﻳڻ ﺷﺮوع ڪﻳون‪ .‬ﻧﺎﻧﮔن ﺟﻲ راﺟﺎ‬ ‫اﺗﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪڪڙن ﺟو دس ﭔڌي ھﻠڻ ﺟﻲ ﺗﻳﺎري ڪﺋﻲ ۽ ﻓﺟﺮ ﮐﺎن ﮔﮫﭨو اڳ اﭼﻲ ﺳﻠطﺎن ﺟﻲ ﻣﺣﻼت وٽ‬ ‫ﻧديء ﺗﻲ وﻳﻧدو آھﻲ‪ .‬ﺳو ﻣﺣﻼت‬ ‫ﻻء‬ ‫َ‬ ‫ﭘﮫﺗو‪ .‬ھن ﮐﻲ ﺧﺑﺮ ھﺋﻲ ﺗﻪ ﺳﻠطﺎن روز ﺻﺑﺢ ﺟو وھﻧﺟڻ ِ‬ ‫ﭰٽﻲءﺟو وﻗت اﭤﻳو‪ .‬اﭤڻ ﺳﺎن وھﻧﺟڻ‬ ‫ﺟﻲ ڏاڪﭨن وٽ ﺳﻧدس اﻧﺗظﺎر ڪﺮڻ ﻟﮘو‪ .‬ﺟﻳﺋن ﺋﻲ ﭘﺮھﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ھو ﺳڌو ﻣﺣﻼت ﺟﻲ در ڏي وڌﻳو‪ .‬ﺻﺑﺢ ﺟو ڌﻧڌ ۾ ﻣﺣﻼت ﺟﻲ ڏاڪن وٽ واﺳﻳﻧگ ﻧﺎﻧگ ﮐﻲ‬ ‫ِ‬ ‫ﭰڻ ڪڍي وﻳﭠل ڏﺳﻲ ﺳﻠطﺎن ڏڪﻲ وﻳو ۽ آﺧﺮ ڏاڪﻲ وٽ ﭘﮫﭼﻲ ﺑﻳﮫﻲ رھﻳو‪.‬‬ ‫ﭘوء ھن ﭰڻ ھﻳٺ‬ ‫ﻧﺎﻧگ ﺟﻲ راﺟﺎ ﺟڏھن ڏﭠو ﺗﻪ ﺳﻠطﺎن ھڪ ھﻧڌ ﺑﻳﮫﻲ رھﻳو آھﻲ ﺗﻪ ِ‬ ‫اريء ﻣﺎن ﭼﻳو‪:‬‬ ‫ڪﺋﻲ ۽ ﻧﮫﺎﻳت ﻧﻳﺰ‬ ‫َ‬ ‫اڪﻳﻼﺋﻲء ۾‬ ‫”ﺳﺎﺋﻳن ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ! آﺋون ان ڪﺮي ﺗو وٽ ﺳوﻳﺮ آﻳو آھﻳﺎن ﺟﻳﺋن ﺗوھﺎن ﺳﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﻻء آﻳو‬ ‫ﻣﻠﻲ ﺳﮔﮫﺎن ۽ ﭔﻳو ڪﻳﺮ ﺑﻪ ﻧﻪ ھﺟﻲ‪ .‬آﺋون دل ﺟﻲ ﮔﮫﺮاﻳن ﻣﺎن ﺗوھﺎن ﺟﺎ ﭤورا ﻣﭸڻ ِ‬ ‫آھﻳﺎن ﺟو ﺗوھﺎن ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ دﺷﻣن ڪﺎري ﻧﺎﻧگ ﮐﻲ ﻣﺎرﻳو‪ .‬اﺋﻳن ڪﺮڻ ﺳﺎن ﻣون ﮐﻲ ڪﻧڌ ﮐﭨﻲ‬ ‫ھﻠڻ ﺟو ﻣوﻗﻌو ڏﻧو آھﻲ‪.‬آﺋون ﻧﺎﻧﮔن ﺟو راﺟﺎ ۽ اﮀﻲ ﻧﺎﻧگ ﺟو ﻣڙس آھﻳﺎن‪ -‬ﺟﻧﮫن ﺟو ﺗوھﺎن ﭘﭿ‬ ‫ڪﭘﻳو‪ .‬ﭘﮫﺮﻳن ﻣون ﺳﻣﺟﮫﻳو ﺗوھﺎن ﺷﺎﻳد ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ زال ﺟو ﭘﭿ ڪﭘﻲ ﻣون ﮐﻲ ﺗﻧگ ڪﺮڻ ﭼﺎھﻳو‬ ‫ﭤﺎ‪ .‬ﺗﻧﮫن ڪﺮي ﻣون ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﻣﺎرڻ ﺟو ارادو ڪﻳو‪ .‬ﻣون ﻗﺳم ﮐﻧﻳو ﺗﻪ‪:‬‬ ‫ﭜﻼﺋﻲء ﺟو ﺑدﻟو ﭜﻼﺋﻲ ﺳﺎن ڏﻳڻ ﮐﭘﻲ‪.‬‬ ‫”‬ ‫َ‬ ‫ﺧون ﺟو ﺑدﻟو ﺧون ﺳﺎن‬ ‫۽ زﻧدﮔﻲ ﺟو ﺑدﻟو زﻧدﮔﻲ ﺳﺎن“‬ ‫ﺳﻠطﺎن واﺳﻳﻧگ ﻧﺎﻧگ ﺟﻲ اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ﺗﻌﺟب ۾ ﭘﺋﺟﻲ وﻳو‪ .‬ﻧﺎﻧگ وڌﻳڪ ﭔڌاﻳو‪” :‬ﺣﻘﻳﻘت‬ ‫۾ آﺋون رات ﺗوھﺎن ﺟﻲ ﺑﻳڊروم ۾ ﮔﮫڙي آﻳو ھوس ۽ ﺗوھﺎن ﺟﻲ ﺑﺳﺗﺮي ھﻳﭠﺎن ﺗوھﺎن ﺟﻲ ﺳﻣﮫڻ‬ ‫ﭘﺗﺮيء ﮐﻲ ڏﻳﻧﮫن وارو ﭔڌاﻳل واﻗﻌو‬ ‫ﺟو اﻧﺗظﺎر ڪﻧدو رھﻳس‪ .‬اﻧﺗظﺎر دوران ﺗوھﺎن ﺟو ﺗﺋﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﭔڌي ورﺗم ۽ ﻣوﻧﮐﻲ اﺣﺳﺎس ﭤﻳو ﺗﻪ دراﺻل ﺗوھﺎن ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ دﺷﻣن ۽ ﺑﻲ وﻓﺎ زال ﮐﻲ ﺳﺰا ڏﻳﺋﻲ‬ ‫ﭘوء‬ ‫ﻣون ﺗﻲ ﭤورو ڪﻳو آھﻲ‪ .‬آﺋون ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳس ﺗﻪ ڪﻧﮫن ﺟو ڏوھﻪ آھﻲ‪ .‬ان ڪﺮي اﺗﺎن ِ‬ ‫ﺳڌو ﮔﮫﺮ وﻳس ۽ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺑﻲ وﻓﺎ زال ﮐﻲ ﻣﺎري ﮀڏﻳم‪“.‬‬ ‫ﻻء ھﺗﻲ آﻳو آھﻳﺎن ۽ ﺳﺎﮘﻲ وﻗت ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﭘﮐﻳن ۽‬ ‫”۽ ھﻳﻧﺋﺮ آﺋون ﺗوھﺎن ﺟو ﭤورو ﻣﭸڻ ِ‬ ‫ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ زﺑﺎن ﺳﻣﺟﮫڻ ﺟو ﻋﻠم ڏﻳڻ ﭼﺎھﻳﺎن ﭤو‪ .‬ﻣون ﮐﻲ ﺧﺑﺮ آھﻲ ﺗﻪ اھو ﻋﻠم ڏﻳڻ ﺑﻌد آﺋون‬ ‫ﭘوء ﭜﻠﻲ ان ﺑﻌد ﻣون ﮐﻲ‬ ‫ﭘﺎڻ ھڪ ڏﻳﻧﮫن اﻧدر ﻣﺮي وﻳﻧدس‪ .‬ﭘﺮ آﺋون ﭜﻼﺋﻲ ﺳﺎن ڏﻳڻ ﭼﺎھﻳﺎن ﭤو‪ِ ،‬‬ ‫ﻣوت ﻣﻠﻲ‪ .‬آﺋون ﺗوھﺎن ﮐﻲ اھو ﻋﺮض ڪﻧدس ﺗﻪ ان ﻋﻠم ﺑﺎﺑت ڪﻧﮫن ﮐﻲ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭔڌاﺋﺟو‪ .‬وﻳﻧدي‬ ‫ﭘﺗﺮيء ﮐﻲ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭔڌاﺋﺟو‪ .‬ﮀو ﺟو ان ﺑﺎﺑت ﺗوھﺎن ڪﻧﮫن ﮐﻲ ﺑﻪ‬ ‫ﺗوھﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﻳﺎري زال ﺗﺋﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﭔڌاﺋﻳﻧدؤ ﺗوھﺎن ﺑﻪ ﻣون واﻧﮔﺮ ﻣﺮي وﻳﻧدؤ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪79‬‬

‫ڏﻳﻧﮫن ﭤﻳڻ ﮐﺎن اڳ‪ ،‬ﻧﺎﻧﮔن ﺟﻲ راﺟﺎ ﮐﺎن ﺳﻠطﺎن ﭘﮐﻳن ۽ ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ ﭔوﻟﻳن ﺳﻣﺟﮫڻ ﺟو‬ ‫وء ﺳﻠطﺎن ﻧﻪ ﻓﻘط ﭘﮐﻳن ۽ ﺟﺎﻧورن ﺟون ﭔوﻟﻳون‬ ‫راز ھٿ ڪﺮي ورﺗو‪ .‬ڪﺟﮫﻪ وﻗت ﮐﺎﻧﭘ ِ‬ ‫ﺳﻣﺟﮫڻ ﻟﮘو ﭘﺮ اﻧﮫن ﺳﺎن ﮘﺎﻟﮫﺎﺋڻ ﭘڻ ﺳﮐﻲ وﻳو‪ .‬ان ﺑﻌد ﻧﺎﻧﮔن ﺟو راﺟﺎ اﺗﺎن ھڪدم ﻏﺎﺋب ﭤﻲ‬ ‫وﻳو‪.‬‬ ‫ﻻء ﮔڏ ﮔڏ ﻧڪﺗﺎ‪ .‬ھو‬ ‫ﺷﺎم ﺟو ﺳﻠطﺎن ۽ ﺳﻧدس ﭘﺮﻣﻳﺷوري )ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي( ﺑﺎغ ﺟﻲ ﺳﻳﺮ ِ‬ ‫ڏوﻟﻲء ۾ ﭤﻲ وﻳﭠﺎ ﺟﻳڪﺎ ﮔڏھﻪ ﺑڪﻲ ﭤﻲ‪ .‬رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ﺳﻠطﺎن ھڪ ڍﮘﻲ ﮔﺎڏي اﻳﻧدي ڏﭠﻲ‬ ‫ھڪ‬ ‫َ‬ ‫ﺟﻳڪﺎ ﺳﭴﻲ ﭔﺎرڻ ﺟﻲ ڪﺎﭠﻳن ۽ ﮀوڏن ﺳﺎن ﭜﺮﻳل ھﺋﻲ‪ .‬ﺳﻠطﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔڏھﻪ ﺟون واﮘون‬ ‫ﮀڪﻲ ھڪ ھﻧڌ ﺑﻳﮫﺎرﻳوﺟﻳﺋن ڍﮘﻲ ﮔﺎڏي ﺳوﻻﺋﻲ ﺳﺎن ﺳوڙھﻲ رﺳﺗﻲ ﺗﺎن ﻟﻧﮔﮫﻲ وﭸﻲ‪.‬‬ ‫ڏوﻟﻲء وٽﺎن ﻟﻧﮔﮫﻧدي ڍﮘﻲ ﮔڏھﻪ ﮐﻲ ﭼﻳو ”واھﻪ ﮔڏھﻪ واھﻪ! ﺗون ﺧوب ﻣﺰن ۾‬ ‫ﺳﻠطﺎن‬ ‫َ‬ ‫آھﻳن‪ .‬ﻣﻧﮫﻧﺟو ﺗﻪ ھﺮ زور ﺑﺎر وڌﻧدو وﭸﻲ ﭤو ۽ اھو ﺟﻳڪڏھن ﮔﮫٽﺟڻ ﺑدران اﺋﻳن وڌﻧدو رھﻳو‬ ‫ﺗﻪ ھڪ ڏﻳﻧﮫن آﺋون ﺗﻪ ﻣﺮي وﻳﻧدس‪ .‬ﮔﮫﭨﻲ ﺑﺎري ڪﺮي ﺟڏھن آﺋون ﺗﮐو ﻧﭤو ھﻼن ﺗﻪ ﻣﺎﻟڪ‬ ‫ﻣون ﮐﻲ ﭼﮫﺑڪ ﺳﺎن اﻳﺗﺮو ﺗﻪ ﻣﺎري ﭤو ﺟو ﮐل ﺗﻲ ﭰٽ ﭤﻳو ﭘون‪ .‬ﺗوﮐﻲ ﺟﻲ ﻳﻘﻳن ﻧﻪ اﭼﻲ ﺗﻪ‬ ‫ڏﺳﻲ ﺳﮔﮫﻳن ﭤو‪ .‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﭜﻳٽ ۾ ﺗون وڏي ﻟﺋﻪ ۾ آھﻳن‪ .‬ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﮔﮫﭨو ﻧﭤوﮐﭨﻳن ﺗﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻻء ﻣﻠﻲ ﭤو‪ .‬ﻣون ﺗﻪ‬ ‫ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ھﺮ ﮔﮫﺮج ﭘوري ڪﺋﻲ وﭸﻲ ﭤﻲ‪ .‬ﺗوﮐﻲ ﮐﺎڌو ﭘﻳﺗو ﭘڻ ﭘﻳٽ ﭜﺮي ﮐﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﺗوﮐﻲ ﭼﮫﺑڪ ﺟو ﭘﺎﮀو ﺑﻪ ﮐﺎﺋﻳﻧدي ﻧﻪ ڏﭠو آھﻲ‪ .‬ڪم ﭘوري ڪﺮڻ ﺑﻌد ﻣون ﮐﻲ ﭔﻳن ڍﮘن ﺳﺎن ﮔڏ‬ ‫ﺟﺎء ﺗﻲ رﮐﻳو وﭸﻲ ﭤو‪ .‬ڪڏھن ڪڏھن ﺗﻪ رات ﺟو دوﻧﮫﻳن ﺑﻪ ﻧﭤﻲ دﮐﺎﺋﻲ وﭸﻲ‪.‬‬ ‫ھڪڙي ﺑﻧد ِ‬ ‫ﻧﺗﻳﺟﻲ ۾ ﮀﺗﻳون ﻣﮐﻳون ۽ ﻣﮀﺮ ﺳﭴﻲ رات ﭘٽﻳو وﭸن‪“.‬‬ ‫ڍﮘﻲ ﺟون داﻧﮫون ڪوڪون ﭔڌي‪ ،‬ﮔڏھﻪ ﭼﻳس‪” :‬ﺗون ﺗﻪ ڪو ﺑﻳﺣد ﺑﻳوﻗوف ﺟﺎﻧور‬ ‫اﻧﮫﻲء ڪﺮي ﺗو ﺑﺎﺑت ﭔڌڻ ۾ اﻳﻧدو آھﻲ ﺗﻪ ‪.‬اھڙو ﺑﻳوﻗوف ﺟﮫڙو ڍﮘو‪ “.‬ﺗوﮐﻲ ﮐﭘﻲ‬ ‫آھﻳن‪ “.‬ﺷﺎﻳد‬ ‫َ‬ ‫ريء ﺟﻲ ﺣﺎﻟت ۾ ﺗوﮐﻲ ھڪ ﺗﻪ ﺳﭠو‬ ‫ﺗﻪ ﺑﻳﻣﺎري ﺟو ﺑﮫﺎﻧو ڪﺮي ﻟﻳٽﻲ ﭘﺋﻪ ۽ ظﺎھﺮ آھﻲ ﺑﻳﻣﺎ َ‬ ‫ﮐﺎڌو ﻣﻠﻧدو ۽ ﭔﻳو ﺗﻪ ڪم ڪﺮڻ ﮐﺎن ﺑﻪ ﺑﭼﻲ وﻳﻧدﻳن‪“.‬‬ ‫ﺳﻠطﺎن ﮔڏھﻪ ۽ ڍﮘﻲ ﺟﻲ ﻣﺰﻳدار ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﻧﮫن ﮐﻠﻳو‪ .‬ﻣڙس ﮐﻲ اﺋﻳن ﺑﻧﺎ‬ ‫ﭘﺗﺮيء ﭘﮀﻳس‪” :‬ﺳﺮڪﺎر اڄ ﺗوھﺎن ﺑﻧﺎ ڪﻧﮫن‬ ‫ڪﻧﮫن ﺳﺑب ﺟﻲ ﻣﺮڪﻧدو ۽ ﮐﻠﻧدو ڏﺳﻲ ﺗﺋﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﺳﺑب ﺟﻲ ﮐﻠو ﭘﻳﺎ‪“.‬‬ ‫ﺳﻠطﺎن وراﭨﻳو‪” :‬ﮔڏھﻪ ۽ ڍﮘﻲ ﺟﻲ ﮔﻔﺗﮔو ﭔڌي ﻣون ﮐﻲ ﮐل آﺋﻲ آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﭘوء ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﻣوﻧﮐﻲ ﺑﻪ ﺳﻳﮐﺎرﻳو ﺗﻪ ڪﻳﺋن‬ ‫ﺗﺋﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺗﺮيء ﻣﻌﻠوم ڪﺮڻ ﭼﺎھﻳو‪” :‬ﺗﻪ ِ‬ ‫ﭘﮐﻳن ۽ ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ زﺑﺎن ﺳﻣﺟﮫڻ ﮐﭘﻲ‪“.‬‬ ‫آء ﺗوﮐﻲ اھو راز ﭔڌاﺋﻲ‬ ‫ﻻء ﻣون ﮐﻲ ﻣﻌﺎﻓﻲ وﭠﭨﻲ ﭘوﻧدي‪ُ .‬‬ ‫ﺳﻠطﺎن ﻣﺮڪﻧدي وراﭨﻳو‪” :‬ان ِ‬ ‫ﻧﭤو ﺳﮔﮫﺎن‪ ،‬ﭘﻳﺎري‪ .‬ﺟﻳڪڏھن آﺋون ﺗوﮐﻲ ﭘﮐﻳن ۽ ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ ﭔوﻟﻳن ﺟو راز ﺳﻳﮐﺎرﻳﻧدس ﺗﻪ‬ ‫آﺋون ﭘﺎڻ ﻣﺮي وﻳﻧدس‪“.‬‬ ‫ﭘﺗﺮيء‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ﺳﻠطﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﺎڏي ﻣﺣﻼت ڏي ﻣوڙي‪ .‬واٽ ﺗﻲ ﺗﺋﺎن‬ ‫ڪﺟﮫﻪ وﻗت‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﺳﻠطﺎن ﮐﻲ وري ﻣﻧﭤون ڪﺮڻ ﻟﮘﻲ ﺗﻪ ھن ﮐﻲ ﭘﮐﻳن ۽ ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ ﭔوﻟﻳن ﺟو راز ﺳﻳﮐﺎرﻳوو‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪80‬‬

‫ﭸﻲ‪.‬‬ ‫يء ﺟو ﺑﮫﺎﻧو ڪﺮي ﺳﻣﮫﻲ رھﻳو‪ .‬ڪﺎﭠﻳﺮ‬ ‫ھوڏاﻧﮫن ﮔڏھﻪ ﺟﻲ ﺻﻼح ﺳﺎن ڍﮘو ﺑﻳﻣﺎر َ‬ ‫ڍﮘﻲ ﺟﻲ اھﺎ ﺣﺎﻟت ڏﺳﻲ ڏاڍو ﻣﻠول ﭤﻳو‪ .‬ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ڪﺎﭠﻳﺮ ڪم ﺗﻲ وﭸﻲ ﻧﻪ ﺳﮔﮫﻳو ۽ ﺳﻠطﺎن‬ ‫ﮐﻲ ڍﮘﻲ ﺟﻲ ﺑﻳﻣﺎري ﺟو ﭔڌاﻳو‪.‬‬ ‫ﺳﻠطﺎن وڏي ﺻﺑﺮ ﺳﺎن ڪﺎﭠﻳﺮ ﺟﻲ ڪﮫﺎﭨﻲ ﭔڌي‪ .‬ھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﻧﮫن ﺳوﭼﻳو‪’ :‬ھﻲ ﺳڀ‬ ‫ڪﺟﮫﻪ ﮔڏھﻪ ﺟﻲ ڪﺮي ﭤﻳو‪ .‬ڍﮘﻲ ﮔڏھﻪ ﺟﻲ ﺻﻼح ﺗﻲ ﻋﻣل ڪﻳو آھﻲ‪ .‬ﭘﺮ ھﺎﭨﻲ ﮔڏھﻪ ﮐﻲ‬ ‫ڪﺟﮫﻪ ﺳﺑق ﻣﻠڻ ﮐﭘﻲ ﺟﻳﺋن ھو آﺋﻳﻧدي ﭔﻳن ﺟﺎﻧورن ﮐﻲ اﺑﺗﻳون ﺳﺑﺗﻳون ﺻﻼﺣون ڏﻳﺋﻲ ڪم ﺗﺎن‬ ‫ﭘوء ان‬ ‫ﭘوء ڪﺎﭠﻳﺮ ﭼﻳو‪” :‬ﺟﻳڪڏھن ڍﮘو ﺑﻳﻣﺎر آھﻲ ۽ ڪم ﻧﭤو ڪﺮي ﺳﮔﮫﻲ ﺗﻪ ِ‬ ‫ﻧﻪ ﮐﺎري‪ ‘.‬۽ ِ‬ ‫ﮀڪﺮاء‪“.‬‬ ‫ﺑدران ﻣون واري ﮔڏھﻪ ﮐﺎن ﮐﭨﻲ ﮔﺎڏو‬ ‫ِ‬ ‫ڪﺎﭠﻳﺮ ھٿ ادب ﺟﺎ ﭔڌي‪ ،‬ﺟﮫڪﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﺳﺮڪﺎر ﺟو ﺷل ﺷﺎن ﻣﭤﺎﻧﮫون ھﺟﻲ‪ .‬ﺗوھﺎن‬ ‫ﺟﻲ ﺣڪم ﺟﻲ ﭘوﺋواري ڪﺋﻲ وﻳﻧدي‪ “.‬ان ﺑﻌد ڪﺎﭠﻳﺮ ﮔڏھﻪ ڏي وﻳو ﺟﻳڪو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﺳﺗﻘﺑل‬ ‫ﮐﺎن ﺑﻲ ﺧﺑﺮ وڏي ﺳڪون ﺳﺎن ﭼﺎرو ﭼﭔﻲ رھﻳو ھو‪ .‬ڪﺎﭠﻳﺮ ﮐﻳس ﮘﭼﻲ ۾ رﺳو ﭔڌي آﭨﻲ‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﺎڏي ﺳﺎن ﺟوٽﻳو ﺟﻳﺋن ڪﺎﭠﻳن ۽ ﮀوڏن ﺟو ﮘﺮو ﺑﺎر ﮔﮫﻠﻲ‪.‬‬ ‫ﺳﭴو ڏﻳﻧﮫن ﮘﺮو ﺑﺎر ﮔﮫﻠﻲ ﮔڏھﻪ ﺟﻲ ﺣﺎﻟت ﺧﺮاب ﭤﻲ وﻳﺋﻲ‪ .‬ھن ڪڏھن ﺳوﭼﻳو ﺑﻪ ﻧﻪ‬ ‫ھو ﺗﻪ ھن ﮐﻲ اﻳڏو ﺳﺧت ﭘورھﻳو ڪﺮﭨو ﭘوﻧدو‪ .‬ﭘﺮ ھﺎڻ ﮀﺎ ﭤﻲ ڪﺮي ﺳﮔﮫﻳو‪ .‬ڍﮘو ﺗﻪ ﺳﻧدس‬ ‫ﺋﻲ ﺻﻼح ﺳﺎن ﺑﻳﻣﺎر ﭤﻲ آرام ڪﺮي رھﻳو ھو‪.‬‬ ‫رات ﺟو ﭼﮫﺑڪن ﺟﻲ ڌڪن ڪﺮي ﭤﻳل زﺧم ﭼٽﻳﻧدي ﮔڏھﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﻧﮫن‬ ‫ﺑﻳوﻗوﻓﻲء ڪﺮي ﭤﻳو‪ .‬ڍﮘﻲ ﮐﻲ‬ ‫ﺳوﭼﻳو‪” ،‬ڏﭠو وﭸﻲ ﺗﻪ ھﻲ ﺳڀ ڪﺟﮫﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺟﻳڪڏھن آﺋون ﭼﺎﻻڪﻲ ﻧﻪ ﺳﻳﮐﺎرﻳﺎن ھﺎ ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟو ھﻲ ﺣﺷﺮ ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ ﭤﺋﻲ ھﺎ‪ .‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ وات‬ ‫ھﻲء ﺣﺎﻟت ﭤﻲ آھﻲ‪ .‬آﺋﻳﻧدي ھﺎڻ ڪڏھن ﺑﻪ اﺋﻳن ﻧﻪ‬ ‫ﺟﻲ ﭔڙ ﭔڙ ڪﺮي ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺟﺳم ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪﻧدس‪ .‬ﻧﻪ ﻓﻘط آﺋون ﭘﺮ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ اوﻻد ﮐﻲ ﺑﻪ ﺧﺑﺮدار ڪﻧدس ﺗﻪ ھو ڪڏھن ﺑﻪ ﭔﻳن ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻳن‬ ‫۾ ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﻧﻪ آﭨﻳن‪.‬‬ ‫ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﮔڏھﻪ ﺻﺑﺢ ﺳﺎڻ ڍﮘﻲ وٽ وﻳو‪” ،‬ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ دوﺳت ھﺎڻ ﺗون وڌﻳڪ ﺑﻳﻣﺎري ﺟو‬ ‫ﺑﮫﺎﻧو ﻧﻪ ڪﺮ‪ .‬ﻣون ھﻳﻧﺋﺮ ھﻳﻧﺋﺮ ﺳﻠطﺎن ﺟﻲ واﺗﺎن اھو ﺣڪم ﭔڌو آھﻲ ﺗﻪ ﺟﻳڪڏھن ﺗون ﭼﺎق‬ ‫ﭼﮜو ﭜﻠو ﻧﻪ ﭤﻳﻧدي ﺗﻪ ﺗوﮐﻲ ڪﮫﻲ ﮀڏﻳﻧدا‪ .‬ان ڪﺮي ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺻﻼح وﭠﻳن ﺗﻪ ﻣﮐﺮ ﮀڏي وري‬ ‫ﭘﮫﺮﻳن واﻧﮔﺮ ﮐڙو ﭤﻲ وڃ‪.‬‬ ‫ڍﮘﻲ اھﺎ ڊپ ﺟﮫڙي ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي وراﭨﻳو‪” :‬ﻳﺎر‪ ،‬وڏي ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺗﻧﮫﻧﺟﺎ ﻟک ﭤورا ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ‬ ‫ﭘوء ﻣون ﮐﻲ ھڪ ﭘل ﺑﻪ وڌﻳڪ ﺑﻳﻣﺎر‬ ‫ﮔڏھﻪ دوﺳت! ﺟﻳڪڏھن ﺳﻠطﺎن ﺟو اھو ارادو آھﻲ ﺗﻪ ِ‬ ‫ﭤﻳڻ ﻧﻪ ﮐﭘﻲ‪ .‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺧﻳﺎل ۾ آﺋون وڏو ﭜﺎڳ وارو آھﻳﺎن ﺟو ﺗو ﻣوﻧﮐﻲ ان ﺑﺎﺑت اﭼﻲ ﭔڌاﻳو آھﻲ ﻧﻪ‬ ‫ﺗﻪ آﺋون ھﺮوﭜﺮو ڪﺳﺟﻲ وﭸﺎن ھﺎ‪ “.‬اھو ﭼﺋﻲ ڍﮘو اﭤﻲ ﮐڙو ﭤﻳو ۽ ﮔڏھﻪ ﺷڪﺮ ﺟو ﺳﺎھﻪ ﮐﻧﻳو‪.‬‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ڍﮘو ﺑﻧﺎ‬ ‫ڪﺎﭠﻳﺮ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڍﮘﻲ ﮐﻲ وري ﭼﺎق ڏﺳﻲ ڏاڍو ﺧوش ﭤﻳو‪ .‬ان ڏﻳﻧﮫن‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﻳﻣﺎريء ﺟﻲ ڪﺎﭠﻳن ﺟو ﮔﺎڏو ﮔﮫﻠﻳﻧدو رھﻳو ۽ ﮔڏھﻪ ﺟﻲ ان ﭘورھﺋﻲ ﮐﺎن ﺟﺎن ﮀٽﻲ‬ ‫ڪﻧﮫن‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪81‬‬

‫وﻳﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي ﺑﻳڊروم ۾ داﺧل ﭤﻲ‪ .‬ﻣﭤﻲ ۾ ڏوﻧﮔﮫﻳن‬ ‫ڏھﺎڙيء واﻧﮔﺮ‪ ،‬ھڪ رات‪ ،‬ﻣﺎﻧﻲ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﭘوء ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺑﺳﺗﺮي ﺗﻲ وﻳﭠﻲ ﺗﻪ ﺟﮫٽ ﺳﻠطﺎن‬ ‫ﺑوء وارو ﺗﻳل ھﭨﻲ‪ ،‬وارن ﮐﻲ ﭰﭨﻲ ڏﻧﻲ ۽ ِ‬ ‫ﺟو ﺧوﺷ ِ‬ ‫ﺑﻪ آﻳو‪ .‬ھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﭤﻲ ۾ ڏوﻧﮔﮫﻳن ﺟو ﺗﻳل ھﭨﻲ ﭰﭨﻲ ڏﻧﻲ ﺗﻪ ﭔﻪ ڪﺎڪﺮوچ‪ ،‬زال ﻣڙس ﺑﻳڊ روم‬ ‫وٽﻲء وٽ ﺗﻳل ﺟﺎ‬ ‫۾ داﺧل ﭤﻳﺎ‪ .‬ﺳﻠطﺎن ﺟﻳﺋن ﺋﻲ ﭰﭨﻲ ڏﻳﺋﻲ ﭘﺮي ﭤﻳو ﺗﻪ ﭔﺋﻲ ڪﺎڪﺮوچ ﺗﻳل ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺑﭼﻳل ﭰڙا ﭼٽڻ ﻟﮘﺎ‪ .‬ﻣڙس ڪﺎڪﺮوچ ﭼﻳو‪” :‬ﭘﻧﮫﻧﺟو ﺳﻠطﺎن ڏاڍو ﻣﮫﺮﺑﺎن آھﻲ‪ .‬ﻣﭤﻲ ﮐﻲ ﺗﻳل ھﭨن‬ ‫ﻻء ﺑﭼﺎﻳو ﮀڏي‪ .‬ﺟﻳڪڏھن ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي ﺳﻠطﺎن ﺑﻌد ﺗﻳل ھﭨﻲ‬ ‫ﺑﻌد ﺑﻪ ھو ڪﻳﺗﺮو ﺗﻳل ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﻳﺋڻ ِ‬ ‫ﻻء دﻋﺎ ﮔﮫﺮون‪“.‬‬ ‫ھﺎ ﺗﻪ ھڪ ﭰڙو ﺑﻪ ﻧﻪ ﺑﭼﺎﺋﻲ ھﺎ‪ .‬اچ ﺗﻪ ﺳﻠطﺎن ﺟﻲ وڏي ﭴﻣﺎر ِ‬ ‫ﻻء ﺟﻳڪﻲ ڪﺟﮫﻪ ﺗو‬ ‫ﻣڙس ﺟﺎ اھﻲ ﻟﻔظ ﭔڌي ڪﺎڪﺮوچ ﭼﻳو‪” :‬ﺳﻠطﺎن ۽ ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮيَء ِ‬ ‫ﭼﻳو اھو ﻧﺳورو ﺋﻲ ﺳﭻ آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﺳﻠطﺎن ﭔﻧﮫﻲ ڪﺎڪﺮوﭼن ﺟﻲ اھﺎ ﮔﻔﺗﮔو ﭔڌي ورﺗﻲ‪ .‬ﮐﻳس ھﻧن ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻳن ﺗﻲ ﮐل ﭘڻ‬ ‫ﭘﺗﺮيء ﺟڏھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣڙس ﺳﻠطﺎن ﮐﻲ ﭘﺎڻ ﻣﺮادو ﮐﻠﻧدو ڏﭠو ﺗﻪ ھن ﭘﮀﻳس‪:‬‬ ‫آﺋﻲ‪ .‬ﺗﺋﺎن‬ ‫َ‬ ‫”ﺳﺮڪﺎر ﺗوھﺎن ﮀو ھﺮوﭜﺮو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﻧﮫن ﮐﻠﻧدا رھو ﭤﺎ؟“ ﺳﻠطﺎن وراﭨﻳس‪” ،‬ھﻧن‬ ‫ڪﺎڪﺮوﭼن ﺟﻲ ﻣﺰﻳدار ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ﻣون ﮐﺎن ﮐل ﻧڪﺮي وﻳﺋﻲ‪“.‬‬ ‫ﭘﺗﺮيء ﮐﻲ ان ﮘﺎﻟﮫﻪ ھﻳڪﺎﻧدو ﭘﺮﻳﺷﺎن ڪﺮي وڌو ﺗﻪ ﭘﮐﻳن ۽ ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ ﭔوﻟﻲ‬ ‫ﺗﺋﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﺳﻣﺟﮫڻ ﺟو راز ﻣﻌﻠوم ڪﺮڻ ﮐﭘﻲ‪.‬‬ ‫”ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﺳﺮﺗﺎج‪ ،‬ﺟﻳڪڏھن ﺗون ﻣون ﮐﻲ واﻗﻌﻲ ﭼﺎھﻳن ﭤو‪ “،‬ھن ﺳﻠطﺎن ﮐﻲ ﻋﺮض‬ ‫ﭔڌاء‪“.‬‬ ‫ڪﻳو‪” ،‬ﺗﻪ ﺗون ﻣون ﮐﻲ ڪﻧﮫن ﺑﻪ ﺻورت ۾ ﭘﮐﻳن ۽ ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ ﭔوﻟﻳن ﺟو راز ﺿﺮور ِ‬ ‫ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮيَء ﺟون آزﻳون ﻧﻳﺰارﻳون ﭔڌي ﺳﻠطﺎن وراﭨﻳس‪” :‬اﻓﺳوس ﺟو آﺋون ﺗوﮐﻲ اھﺎ‬ ‫ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺳﻳﮐﺎري ﻧﭤو ﺳﮔﮫﺎن‪ ،‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﻳﺎري‪ .‬ﺟﻧﮫن دم آﺋون ﺗوﮐﻲ اھو راز ﭔڌاﺋﻳﻧدس ﺗﻪ آﺋون‬ ‫ﻣﺮي وﻳﻧدس‪ .‬ان ڪﺮي‪ ،‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي‪،‬ﻣون ﮐﺎن اھو راز ﻧﻪ ﭘﭿ‪“.‬‬ ‫ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮيَء اﭸﺎ ﺑﻪ وڌﻳڪ ﭘﺮﻳﺷﺎن ﭤﻲ وﻳﺋﻲ‪ .‬راز ﻣﻌﻠوم ڪﺮڻ ﺟﻲ ھورا ﮐورا ھن ﮐﻲ‬ ‫ﭔڌاء‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻪ آﺋون ﭘڪ‬ ‫ﺑﻲ ﭼﻳن ڪﺮي رﮐﻳو‪” .‬ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﺳﺮدار! ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﻣون ﮐﻲ اھو راز ِ‬ ‫ﻣﺮي وﻳﻧدس‪“.‬‬ ‫ﺳﻠطﺎن ﭼﻳو‪” :‬ﺟﻳڪڏھن ﺗون ﻣون ﮐﻲ ھﺮوﭜﺮو ﺗﻧگ ﭤﻲ ڪﺮﻳن ﺗﻪ آﺋون ﺗوﮐﻲ راز‬ ‫ﭔڌاﻳﺎن ﭤو ﭘﺮ ﻣون ﮐﻲ ﮔﮫٽ ۾ ﮔﮫٽ ﭼﺎﻟﻳﮫن ڏﻳﻧﮫن ﺟﻲ ﻣﮫﻠت ڏي ﺟﻳﺋن ان ۾ آﺋون ﻣذھﺑﻲ دﻋﺎﺋون‬ ‫وظﻳﻔﺎ ﭘورا ڪﺮي وﭠﺎن ﺟﻳﺋن ﺧﻳﺮ ﺳﺎن ﭔﺋﻲ ﺟﮫﺎن ڏي رواﻧو ﭤﻲ وﭸﺎن‪ .‬ﮀو ﺟو اھو راز ﭔڌاﺋڻ‬ ‫ﺑﻌد آﺋون ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﺑﻪ وڌﻳڪ ھن دﻧﻳﺎ ۾ رھﻲ ﻧﻪ ﺳﮔﮫﻧدس‪“.‬‬ ‫ان ڏﻳﻧﮫن ﺑﻌد ﺳﻠطﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﺮڻ ﺟﻲ ﺗﻳﺎري ﺧﺎطﺮ ڏﻳﻧﮫن رات ﻋﺑﺎدت ڪﺮڻ ﻟﮘو‪.‬‬ ‫ﭘﺗﺮيءﮐﻲ‬ ‫ﻧﻣﺎز وظﻳﻔﻲ ﻣﺎن ﺟﻳڪو وﻗت ﺑﭼﻧدو ھوس ان ۾ ھو اھوﺋﻲ ﺳوﭼﻳﻧدو ھو ﺗﻪ ﺗﺋﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﺳﻧدس ان ﺿد ﺗﺎن ڪﻳﺋن ﻻھﺟﻲ ۽ ﮐﻳس ﭘﮐﻳن ۽ ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ ﭔوﻟﻳن ﺳﮐڻ ﺟﻲ راز ﭔڌاﺋڻ ﮐﺎن‬ ‫ﻧٽﺎﺋﺟﻲ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪82‬‬

‫ﭘوء ڏﺳﻧدي ﺋﻲ ڏﺳﻧدي ﺑﺎﻗﻲ ﺳت ڏﻳﻧﮫن وﭸﻲ ﺑﭼﻳﺎ‪ .‬ﺟﻧﮫن ﺑﻌد ھن ﮐﻲ وﻋدي ﻣوﺟب‬ ‫۽ ِ‬ ‫ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي ﮐﻲ ﭘﮐﻳن ۽ ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ ﭔوﻟﻳن ﺟو راز ﭔڌاﺋﭨو ھو‪ .‬ان ڏﻳﻧﮫن ﺳﻠطﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺑﺎغ ۾‬ ‫ﭔﭘﮫﺮيء ﺟﻲ ﻧﻣﺎز ﭘڻ اﺗﻲ ﭘڙھﻲ‪ .‬ﻧﻣﺎز ﺑﻌد ھو ﺑﺎغ ﺟﻲ ڪﻧڊ ﺗﺎﺋﻳن ﺳﻳﺮ ﭘﺳﺎر‬ ‫وﻳو‪ .‬ھن اﮘﻳن ۽‬ ‫َ‬ ‫ڪﻧدو وﭸﻲ ﻧڪﺗو‪ .‬اﺗﻲ واھﻪ ﺟﻲ ڪﻧﺎري وٽ ھڪ ﭔڪﺮ ۽ ﭔڪﺮي ﺑﻳﭠﻲ ھﺋﻲ‪ .‬ﭔڪﺮي‬ ‫ﻣﮐڙيء‬ ‫ُڍڪﻳل ھﺋﻲ‪ .‬واھﻪ ﺟﻲ ﭔﺋﻲ ڪﭘﺮ ﺗﻲ ڪﻧول ﺟﺎ ﮔل ھﺋﺎ‪ .‬ﭔڪﺮي ۽ ﭔڪﺮ اﻧﮫن ﮔﻠن ﺟو‬ ‫َ‬ ‫ﻻء اﺗﻲ ھﺋﻲ‪ .‬ھن‬ ‫ﻣﺎن ٽﺮي ﮔل ﭤﻲ ﺟﮫڻ وارو ﻧظﺎرو ﭘﺋﻲ ڏﭠو‪ .‬ﭔڪﺮي ڪﻧول ﺟﺎ ﮔل ﮐﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﻻء ﮐﭨﻲ اچ‬ ‫ﻻء ﭼﻳو‪” :‬ﭘﻳﺎرا ﭔڪﺮ! ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮ اھﻲ ﮔل ﻣون ِ‬ ‫ﭔڪﺮ ﮐﻲ ﭔﻲ ﭘﺎر وﭸﻲ اھﻲ آﭨڻ ِ‬ ‫ﻻء ﻣﺎﻧدي ﭤﻲ رھﻲ آھﻲ‪ .‬ﺟﻳڪڏھن ﺗون آﭨﻲ ﻧﻪ ڏﻳﻧدﻳن ﺗﻪ آﺋون‬ ‫ﺟو ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ دل اﻧﮫن ﮐﻲ ﮐﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﻣﺮي وﻳﻧدس‪“.‬‬ ‫ﭔڪﺮيء ﺟو اھو ﻋﺮض ﭔڌو ﺗﻪ ھن ھڪدم ﮐﭨﻲ واھﻪ ۾ٽپ‬ ‫ﭔڪﺮ ﺟڏھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﺣﺑوﺑﺎ‬ ‫َ‬ ‫ﭔﻲء‬ ‫ﭔﻲء ﭜﺮ وﭸڻ ﺟﻲ ڏاڍي ڪوﺷش ڪﺋﻲ ﭘﺮ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ﺟو وھڪﺮو اﻳﺗﺮو ﺗﮐو ھو ﺟو ھو َ‬ ‫َ‬ ‫ڏﻧو ۽ َ‬ ‫ﭔڪﺮيء وري ﻣﻧﭤون‬ ‫ﭜﺮ ﺗﺎﺋﻳن ﺗﺮي ﻧﻪ ﺳﮔﮫﻳو ۽ ڪﻧول ﺟﺎ ﮔل آﭨڻ ﺑﻧﺎ واﭘس ﻣوٽﻲ آﻳو‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ڪﻳس؛ ”ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﻣون ﮐﻲ ﮔل آﭨﻲ ڏي‪ .‬ﻣون ﮐﻲ ﮔل آﭨﻲ ڏي‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻪ آﺋون ﻣﺮي وﻳﻧدس‪“.‬‬ ‫ﭔڪﺮ ھڪ دﻓﻌو وري واھﻪ ۾ ٽﭘو ڏﻧو ﭘﺮ ﺳﺧت وھڪﺮي ﺟو ﻣﻘﺎﺑﻠو ﻧﻪ ڪﺮي ﺳﮔﮫﻳو‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ﺟو‬ ‫ﭔڪﺮيء ﮐﻲ ﭔڌاﻳﺎﺋﻳن ﺗﻪ‬ ‫ﭔڪﺮيء ڏي ﻣوٽﻳو‪.‬‬ ‫۽ ھڪ دﻓﻌو وري ﺑﻧﺎ ﮔﻠن ﺟﻲ ھو‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ٽﭘڻ ﻧﺎﻣﻣڪن آھﻲ‪.‬‬ ‫وھڪﺮو اﻳڏو ﺗﮐو آھﻲ ﺟو ھن ِ‬ ‫ﭔڪﺮيء ﻣﻧﮫن ﺳﭴﺎﺋﻲ ﭼﻳو؛ ”ﺗون ڪﮫڙو ﻣﻧﮫﻧﺟو ﻣڙس آھﻳن ﺟو ﺗوﮐﺎن اھو ﺑﻪ ﻧﭤﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﮔل آﭨﻳن‪ .‬ھن وﻗت ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﻳٽ ۾ ﺗﻧﮫﻧﺟو ﭔﺎر آھﻲ ۽ آﺋون ھﻠڻ ﮐﺎن‬ ‫ﭘﭴﻲ ﺟو ﮐﭨﻲ ﻣون ِ‬ ‫ھﻼڪ آھﻳﺎن‪ .‬ﻣون ﮐﻲ ﮔل ﮐﺎﺋڻ ﺟﻲ ﺳڌ ﭤﻲ آھﻲ ﭘﺮ ﺗون ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ اھﺎ ﺳڌ ﺋﻲ ﭘوري ﻧﭤو ڪﺮﻳن‪.‬‬ ‫ﮔل ڪﻲ اﻳﺗﺮو ﭘﺮي ﺑﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ آھن‪ .‬ﺟﻳڪڏھن ﺗون ﮔل ﻧﭤو آﭨﻲ ﺳﮔﮫﻳن ﺗﻪ آﺋون ﺑﻪ ﭔﺎر ﺳوڌي‬ ‫ﻣﺮﻳو ﭤﻲ وﭸﺎن‪“.‬‬ ‫ﭔڪﺮيء ﺟون اھﻲ آھون ﭘڪﺎرون ﭔڌي ڏاڍو ﻏم ﮐﻳن ﭤﻳو ۽‬ ‫ﭔڪﺮ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﺣﺑوب‬ ‫َ‬ ‫ﭔﻲء ﭜﺮ ﭘﮫﭼﻲ ﻧﻪ ﺳﮔﮫﻳو‪ .‬ھن دﻓﻌﻲ‬ ‫ھڪ دﻓﻌو وري ڪوﺷش ڪﻳﺎﺋﻳن‪ .‬ﭘﺮ ڪﻧﮫن ﺑﻪ ﺻورت ۾ َ‬ ‫ﭔڪﺮيء ﮐﻲ اﭼﻲ ﭔڌاﻳو ﺗﻪ ﮀﺎ ﺑﻪ ﭤﻲ ﭘوي ﻣون ﮐﺎن ھﻲ ڪم ﭤﻲ ﻧﻪ‬ ‫ﻣﺎﮘﮫﻳن ﭔڏو ﭤﻲ ﺳو واﭘس‬ ‫َ‬ ‫ﭔڪﺮيء ﺳﺎن ﺷﺎدي ڪﺮي ﮀڏﻳﻧدس‪.‬‬ ‫ﭔﻲء‬ ‫َ‬ ‫ﺳﮔﮫﻧدو‪ .‬ﺗون ﻣﺮﻳن ﭤﻲ ﭜﻠﻲ وﭸﻲ ﻣﺮ‪ .‬آﺋون ڪﻧﮫن َ‬ ‫ﻻء ﮔل آﭨڻ ﺟﻲ ﭼڪﺮ ۾ ﺟﻲ آﺋون ﭔڏي وﻳس ﺗﻪ ﭘڪ ﺗون ڪﻧﮫن ﭔﺋﻲ ﭔڪﺮ‬ ‫ﮀوﺟو ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ِ‬ ‫ﭔڪﺮيء ﺳﺎن‬ ‫ڪﻧدﻳنء‪ .‬ان ﮐﺎن ﺑﮫﺗﺮ آھﻲ ﺗون وﭸﻲ ﻣﺮ ﺗﻪ آﺋون ڪﻧﮫن ﭔﻲ‬ ‫ﺳﺎن وﭸﻲ ﺷﺎدي‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺷﺎدي ڪﺮﻳﺎن‪.‬ا ھو ﭼﺋﻲ ھو اﺗﺎن ھﻠﻳو وﻳو‪ .‬ﭤوري دﻳﺮ ﺑﻌد ﭔڪﺮي ﺟﻳڪﺎ ﭤوري دﻳﺮ اڳ ﺗﺎﺋﻳن‬ ‫ﻻء رواﻧﻲ ﭤﻲ‪.‬‬ ‫رﭠﻲ وﻳﭠﻲ ھﺋﻲ ﺳﺎن ﭰڪﻲ ﭤﻲ ھن ﮐﻲ ﭘﺮﭼﺎﺋڻ ِ‬ ‫ڏﻳﻧﮫن ﭔن ﺑﻌد‪ ،‬ﻣﻧﺟﮫﻧد ﺟﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﺑﻌد ﺳﻠطﺎن ٽﻳﺑل ﺗﻲ وﻳﭠوھو ﺗﻪ ھن ﺟون ﭔﻪ ﭔﻠﻳون ان‬ ‫ﭔﻠﻲء ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣڙس ﭔﻠﻲ ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﻟﮘﻲ‬ ‫ٽﻳﺑل ھﻳٺ اﭼﻲ وﻳﭠﻳون‪ .‬اﻧﮫن ۾ ھڪ ﭔﻠو ھو ۽ ﭔﻲ ﭔﻠﻲ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ڏﮐﻳﺎ ڏﻳﻧﮫن ﺗﻣﺎم وﻳﺟﮫو ﭘﮫﭼﻲ وﻳﺎ آھن‪ .‬ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮيَء ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣڙس ﺳﻠطﺎن ﮐﺎن‬ ‫ﭤو ﺗﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪83‬‬

‫ﭘﮐﻳن ۽ ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ ﭔوﻟﻳن ﺟو راز ﻣﻌﻠوم ڪﺮڻ ﺟو ﺿد ڪﻳو آھﻲ ۽ ﺳﻠطﺎن ﺳﻧدس اھو ﺿد‬ ‫ﭘوروڪﺮڻ ﺟو واﻋدو ڪﻳو آھﻲ‪ .‬ﺟﻧﮫن ﺑﻌد ظﺎھﺮ آھﻲ ﺗﻪ ﺳﻠطﺎن ﻣﺮي وﻳﻧدو ۽ ﺟﻳڪڏھن‬ ‫ﺳﻠطﺎن ﻣﺮي وﻳو ﺗﻪ ﭘﺎڻ ﺑﻪ ﺑک وﮔﮫﻲ ﻣﺮي وﻳﻧداﺳﻳن ﺟو ﺳﻧدس راﭨﻲ ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي اﻳﺗﺮي‬ ‫ﻻء ﭘورو ﻧﻪ ڏﻳﻧدي‪ .‬ﭘﻧﮫﻧﺟو ﺳﻠطﺎن ﺳﺧﻲ ﻣڙس آھﻲ‬ ‫ڪﻧﺟوس آھﻲ ﺟو ڪﻧﮫن ﮐﻲ ﺑﻪ ﮐﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﻻء ﺑﻪ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﮔوﺷت ﺑﭼﺎﺋﻲ ﭤو‪ .‬ﭘﺮ ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي ﺟﻳڪﻲ ﭘﺎڻ ﮐﻲ ھڏا‬ ‫ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎﺋڻ ﺑﻌد ھو ﭘﺎڻ ِ‬ ‫ﺑﭼﺎﺋﻲ ڏﻳﻧدي ان ﺗﻲ ذرو ﺑﻪ ﮔوﺷت ﺟو ﻧﻪ ﮀڏﻳﻧدي‪“.‬‬ ‫ﭔﻠﻲء ﺟڏھن ﮘﺎﻟﮫﺎﺋﻲ ﺑس ڪﻳو ﺗﻪ ﭔﻠﻲ ﭼﻳو‪” :‬دراﺻل ﻣﺳﺋﻠو ﺳﭴوﺳﻠطﺎن ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪﻣﺰريء ڪﺮي ﭘﻳدا ﭤﻳو آھﻲ‪ .‬ھو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زال ﺟو ھﺮ ﺣڪم ۽ َ َ‬ ‫ﺳڌ ﺷوق ﭘورو ڪﻧدو وﺗﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭤو‪ .‬ﺣﻘﻳﻘت ۾‪ ،‬ﺟﻳڪڏھن ھو اھو راز ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زال ﮐﻲ ﭔڌاﺋڻ ﮐﺎن اﻧڪﺎر ڪﺮي ﮀڏي ﺗﻪ ﺳڀ‬ ‫ﺻﺣﻳﺢ ﭤﻲ وﻳﻧدو‪ .‬ﺟﻧﮫن ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺟو ڊپ اﭤس ﺗﻪ راﭨﻲ ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﻣﺎري ﮀڏﻳﻧدي‪ ،‬اﺋﻳن ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ‬ ‫ﭤﻳﻧدو‪“.‬‬ ‫ﭘﺗﺮيء ﺟڏھن ﺳﻠطﺎن ﮐﻲ ﻣﺮڪﻧدو‬ ‫اھو ﭔڌي ﺳﻠطﺎن ﺟﻲ ﭼﭘن ﺗﻲ ﻣﺮڪ ﺗﺮي آﺋﻲ‪ .‬ﺗﺋﺎن‬ ‫َ‬ ‫ڏﭠوﺗﻪ ﭼﻳو‪ ” :‬ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﺳﺮﺗﺎج‪،‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﻣون ﮐﻲ ھﻳﻧﺋﺮ ﺋﻲ ﭘﮐﻳن ۽ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ ﭔوﻟﻲ ﭴﺎﭨڻ‬ ‫ﭔڌاء ﺟو آﺋون ھﺎڻ وڌﻳڪ اﻧﺗظﺎر ڪﺮي ﻧﭤﻲ ﺳﮔﮫﺎن‪“.‬‬ ‫ﺟو راز ِ‬ ‫”ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﻳﺎري‪ ،‬ﺟﺗﻲ ﺗو ھﻳڏو اﻧﺗظﺎر ڪﻳو آھﻲ ﺗﻪ وڌﻳڪ ﭔﻪ ڏﻳﻧﮫن اﻧﺗظﺎر ڪﺮڻ ۾‬ ‫ﻻء ﻣون ﺗوﺳﺎن واﻋدو ڪﻳو‬ ‫ڪو ﻧﻘﺻﺎن ﻧﺎھﻲ‪ .‬ان ڪﺮي‪ ،‬ان ڏﻳﻧﮫن ﺟو اﻧﺗظﺎر ڪﺮ‪ ،‬ﺟﻧﮫن ِ‬ ‫آھﻲ‪ .‬آﺧﺮڪﺎر آﺋون ڪو ھﺗﺎن ﭜﭴﻲ ڪوﻧﻪ ﭤو وﭸﺎن‪ .‬ﻓﻘط ﭔﻪ ڏﻳﻧﮫن ﺗﻪ وﭸﻲ ﺑﭼﻳﺎ آھن‪“.‬‬ ‫ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي اھو ﭔڌي ﭼپ ﭤﻲ وﻳﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﻣﺎﻧﻲء ﺑﻌد‪ ،‬ﺳﻠطﺎن ۽‬ ‫ان رات‪ ،‬ﺟڏھن ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﺳﻠطﺎن ﮐﻲ راز ﭔڌاﺋﭨو ھو‪ ،‬رات ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي ٽﻳﺑل ﺗﻲ ﺋﻲ وﻳﭠﺎ رھﻳﺎ‪ .‬اﺗﻲ ﭔﻪ ﭼﭼﻳون ﻣﭤﺎن ﮀت ﺗﺎن ھﻳٺ ﻟﮫﻲ ﭤﻧڀ ﺗﻲ آﻳون‪ .‬ﻣﺎدي‬ ‫ﭘﺗﺮيء ﮐﻲ ﭘﮐﻳن ۽ ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ‬ ‫ﭼﭼﻲء ﻧﺮ ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﺳﭜﺎﭨﻲ آﺧﺮي ڏﻳﻧﮫن آھﻲ ﺟو ﺳﻠطﺎن ﺗﺋﺎن‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﭔوﻟﻳن ﺟو راز ﭔڌاﺋﻳﻧدو ان ﺑﻌد اﻓﺳوس ﺟو ھو ﭘﺎڻ ﻣﺮي وﻳﻧدو‪ .‬ھن ﺟﻲ ﻣﺮڻ ﺑﻌد زﻧدﮔﻲ‬ ‫ﭘوء ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺋﻲ ﭔﻲ ﭤﻲ‬ ‫ﻻء ﺟﺎم ﻣﻠﻳو وﭸﻲ‪ِ .‬‬ ‫ڪﻳﺗﺮي ﺗﻪ ڏﮐﻲ ﭤﻲ ﭘوﻧدي‪ .‬ھﻳﻧﺋﺮ ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﮐﺎﺋڻ ﭘﻳﺋڻ ِ‬ ‫وﻳﻧدي‪.‬‬ ‫ﭼﭼﻲء ﭼﻳو‪” :‬ﮘﺎﻟﮫﻪ اھﺎ آھﻲ ﺗﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﻠطﺎن ﮐﻲ ﮐﭘﻲ ﺗﻪ ھو راز ﭔڌاﺋڻ‬ ‫اھو ﭔڌي ﻧﺮ‬ ‫َ‬ ‫ﮐﺎن ﺻﺎف ﺻﺎف اﻧڪﺎر ڪﺮي ﮀڏي‪ .‬راﭨﻲ ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي‪ ،‬ڪﺟﮫﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ڪﻧدي‪ .‬ﺟﻳڪڏھن اﺳﺎن‬ ‫ﭘوء اﺳﺎن ﮐﻲ ﻣﺮد ﺳڏاﺋڻ ۾ ﻓﺧﺮ‬ ‫ﮐﻲ ﻋورت ﺟﻲ ھﭤن ۾ ان ﺣد ﺗﺎﺋﻳن راﻧدﻳڪو ﭤﻲ رھﭨو آھﻲ ﺗﻪ ِ‬ ‫ﻧﻪ ڪﺮڻ ﮐﭘﻲ‪“.‬‬ ‫ﭼﭼﻳن ﺟﻲ اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي‪ ،‬ﺳﻠطﺎن دل ۾ ﺳوﭼﻳو‪” :‬ﺣﻘﻳﻘت ۾ ﺟﻳڪﻲ ڪﺟﮫﻪ ﭼﭼﻳن ﭼﻳو‬ ‫اھو ﺳڀ ﺳﮫﻲ آھﻲ‪ .‬ﻟﮘﻲ ﭤو ﺗﻪ ھﻧن ﭼﭼﻳن ﺟﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﮘﻲ ﺳوچ آھﻲ ﺟﻳڪﺎ ﭔﻠﻳن ۽ ﭔڪﺮﻳن ﺟﻲ‬ ‫راﭨﻲء ﮐﻲ راز ﭔڌاﺋڻ ﮐﺎن ﺑﭼﻲ‬ ‫ھﺋﻲ‪ .‬ان ڪﺮي ﻣون ﮐﻲ ﺑﻪ ڪو اھڙو ﻧﻣوﻧو ڪﺮڻ ﮐﭘﻲ ﺟﻳﺋن‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء زور زور ﺳﺎن ﮐﻠﻳو‪.‬‬ ‫وﭸﺎن‪ “.‬ان ﺑﻌد ھن ﻣﺮڪﻳو ۽ ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪84‬‬

‫”ﺳﺮڪﺎر ﺧﻳﺮ ﺗﻪ آھﻲ‪ .‬ﺗوھﺎن ڪڏھن ﺑﻪ اﻳڏو زور ﺳﺎن ﻧﻪ ﮐﻠﻳﺎ آھﻳو؟“ ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي‬ ‫ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫ﺳﻠطﺎن وراﭨﻳو‪” :‬آﺋون ﭼﭼﻳن ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺗﺎن ﮐﻠﻲ رھﻳو آھﻳﺎن‪ .‬اﻧﮫن ﭼﻳو ﭘﺋﻲ ﺗﻪ ﭘﺎڻ ﻓﻘط‬ ‫اڄ رات ھڪ ﭔﺋﻲ ﺳﺎن ﮔڏ ھوﻧداﺳﻳن‪ .‬ﺳﭜﺎﭨﻲ راز ﭔڌاﺋڻ ﺑﻌد آﺋون ﻣﺮي وﻳﻧدس‪ .‬ان ﺑﻌد ﺗون ھن‬ ‫وﻳﻧدﻳنء‪ .‬ﭼﭼﻳون اھو ڪﺟﮫﻪ ﭼﺋﻲ رھﻳون ھﻳون‪“.‬‬ ‫دﻧﻳﺎ ۾ اڪﻳﻠﻲ رھﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء آﻳﺎ‪.‬‬ ‫ان ﺑﻌد ﺳﻠطﺎن ۽ ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎﻧﻲء ﺟﻲ ٽﻳﺑل ﺗﺎن اﭤﻲ ﺑﻳڊروم ۾ ﺳﻣﮫڻ ِ‬ ‫ﺻﺑﺢ ﺳﺎڻ ﺳﻠطﺎن اﭤﻲ اﭼﻲ وراﻧڊي ۾ وﻳﭠو ھو‪ .‬ھو ﺳوﭼڻ ﻟﮘو ﺗﻪ ھو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺿدي‬ ‫زال ﮐﻲ ڪﻳﺋن ﺳﺮﭼﺎﺋﻲ‪ .‬اﻳﺗﺮي ۾ ھن ڏﭠو ﺗﻪ اﮜڻ ۾ ھڪ ڪڪڙ ﭘﻧﮫﻧﺟﻳن ڪڪڙﻳن ﮐﻲ‬ ‫ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ڊوڙاﺋﻲ رھﻳو آھﻲ‪ .‬اﻧﮫن ﭘﭠﻳﺎن ڊوڙڻ ﻣﮫل‪ ،‬ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﺮ ﭰڙڪﺎﺋﻲ ﭔﺎﻧﮫون ﺑﻪ‬ ‫ڏﺋﻲ رھﻳو ھو‪.‬‬ ‫ﺧوﺷﻲء ﻣﺎن ﭔﺎﻧﮔون ڏﻳﻧدو ۽ ﮐﻳڏﻧدو ڪڏﻧدو ڏﺳﻲ ﺳﻠطﺎن ﺟﻲ ڪﺗﻲ‬ ‫ڪڪڙ ﮐﻲ اﺋﻳن‬ ‫َ‬ ‫ﭼﻳس‪” :‬ﻟﮘﻲ ﭤو ﺗﻪ ﺗون ﺑﻳﺣد ﻧﻣڪ ﺣﺮام ﺟﺎﻧور آھﻳن‪ .‬اڄ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﻠطﺎن ﺟﻲ ﻣﺮڻ ﺟو ڏﻳﻧﮫن‬ ‫آھﻲ ﭘﺮ ﺗون آھﻳن ﺟو اﺋﻳن ﺧوش ﺧوش ﭘﻳو ڊوڙﻳن‪ .‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﻠطﺎن ﺟو ﺳوچ‬ ‫ﺟﻧﮫﻧﺟﻲ زﻧدﮔﻲ ھن وﻗت ﺧطﺮي ۾ آھﻲ‪“.‬‬ ‫ڪڪڙ ڪﺗﻲ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ڊوڙڻ ﺑﻧد ڪﻳو ۽ ڪﺗﻲ ﺟﻲ اﮘﻳﺎن اﭼﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﻟﮘﻲ ﭤو ﺗﻪ‬ ‫ﺗون ﺑﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﻠطﺎن واﻧﮔﺮ ﺳﺧت اﺣﻣق آھﻳن‪ .‬ﻣون ڏي ﭤورو ڏس‪ .‬ﻣون ﮐﻲ ﭼﺎﻟﻳﮫﻪ ﮐن زاﻟون‬ ‫آھن ﭘﺮ ﻣﺟﺎل آھﻲ ﺟو ڪﺎ ھڪ ﺑﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺧﻼف وﭸﻲ‪ .‬ﺳﻠطﺎن ﮐﻲ ﺟﻳڪڏھن ﭤورو ﺑﻪ ﻋﻘل‬ ‫آھﻲ ﺗﻪ ھن ﮐﻲ ﮐﭘﻲ ﺗﻪ ھو ھڪڙو ﻟڪڻ رﮐﻲ‪ .‬ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي ﺟﻳﺋن ﺋﻲ ﭘﮐﻳن ۽ ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ ﭔوﻟﻳن‬ ‫ﻣﻌﻠوم ڪﺮڻ ﺟو راز ﭘﮀڻ ﺟو ڪﺮي ﺗﻪ ان ﻟڪڻ ﺳﺎن ﮐﻳس وراﺋﻲ وﭸﻲ ۽ ﻣوﭼڙا ھﭨڻ ﻣﮫل‬ ‫اھو ﭼوﻳس ﺗﻪ رن ﻣﺮﭨو اﭤﺋﻲ ﺗﻪ ﭜﻠﻲ ﻣﺮ‪ .‬ھو ﭘﺎڻ ﭔﻲ وﭸﻲ ﺷﺎدي ڪﻧدو‪ .‬اﺋﻳن ھڪ ﺋﻲ دﻓﻌو‬ ‫ﻻء ﻣﭤو ﻧﻪ ﮐﺎﺋﻳﻧدﻳس‪“.‬‬ ‫ڪﺮڻ ﺳﺎن ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي وري ﺳﺎﮘﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ِ‬ ‫ڪڪڙ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ڪﺗو ڏاڍو ﺧوش ﭤﻳو‪” :‬ﺟﻳڪﺎ ﺗون ﮘﺎﻟﮫﻪ ڪﺮﻳن ﭤو اھﺎ ﺑﻠڪل‬ ‫ﺻﺣﻳﺢ آھﻲ‪ .‬ﺳﻠطﺎن ﮐﻲ ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﺻﻼح ﺗﻲ ھﻠڻ ﮐﭘﻲ‪“.‬‬ ‫ﺳﻠطﺎن ڪڪڙﺟﻲ ﭘڻ اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ﺧوش ﭤﻳو‪ .‬ان ﺋﻲ وﻗت اﭤﻲ ﮔڏھﻪ وارو ﭼﮫﺑڪ‬ ‫ﮐﭨﻲ اﭼﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭜﺮ ۾ رﮐﻳو‪ .‬ڪﺟﮫﻪ دﻳﺮ ﺑﻌد ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي ﺳﻠطﺎن وٽ آﺋﻲ‪ .‬ﺳﻠطﺎن ﺟﻲ وﻳﺟﮫو‬ ‫ﭘﮫﭼﻲ ھن ﭼﻳو‪“ :‬ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﺳﺎﺋﻳن‪ :‬ھﺎڻ اھو وﻗت اﭼﻲ وﻳو آھﻲ‪ .‬ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﮐﭘﻲ ﺗﻪ ﻣوﻧﮐﻲ ﭘﮐﻳن ۽‬ ‫ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ ﭔوﻟﻳن ﭴﺎﭨڻ ﺟو راز ھڪدم ﭔڌاﻳو‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻪ آﺋون ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﻣﺎري ﮀڏﻳﻧدﻳس‪“.‬‬ ‫ﭘﺗﺮيء ﺟو اﺋﻳن ﭼوڻ ﺳﻠطﺎن اﭤﻲ ﺑﻳﭠو ۽ ﭼﮫﺑڪ ﮐﭨﻲ ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي ﺟﻲ ﭘٺ ﺗﻲ وھﺎﺋﻲ‬ ‫ﺗﺋﺎن‬ ‫ِ‬ ‫ڪڍﻳو‪” .‬ﺟﻳڪڏھن ﺗون ﻣﺮڻ ﭼﺎھﻳن ﭤﻲ ﺗﻪ وﭸﻲ ﻣﺮ‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ ﭘﮐﻳن ۽ ﺟﺎﻧورن ﺟﻲ ﭔوﻟﻳن ﺟو راز‬ ‫ﭔﻲء ﺳﺎن‬ ‫ﺗوﮐﻲ ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ ﭔڌاﺋﻳﻧدس‪ .‬ﺟﻳڪڏھن ﺗون ﻣﺮي وﺋﻳن ﺗﻪ ﻣڙﻳﺋﻲ ﺧﻳﺮ آھﻲ‪ .‬آﺋون ڪﻧﮫن َ‬ ‫وﭸﻲ ﺷﺎدي ڪﻧدس‪ .‬ﺟﻳڪڏھن آﺋون ﻣﺮﻧدس ﺗﻪ ﺗون ﺑﻪ ڪﻧﮫن ﭔﻲ ﺳﺎن وﭸﻲ ﺷﺎدي‬ ‫ڪﻧدﻳنء‪.‬آﺋون ﻣﺮان‪ ،‬ان ﮐﺎن ﺑﮫﺗﺮ آھﻲ ﺗﻪ ﺗون وﭸﻲ ﻣﺮ‪” .‬اھو ﭼﺋﻲ ﺳﻠطﺎن ھڪ ﭔﻳو ﭼﮫﺑڪ ﺑﻪ‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪85‬‬

‫ﮐﻳس وھﺎﺋﻲ ڪڍﻳو‪.‬‬ ‫ﭘوء ﻳڪدم ﺳﻠطﺎن ﺟﻲ ﭘﻳﺮن ﺗﻲ ڪﺮي‬ ‫ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي ﺳورﮐﺎن رڙﻳون ڪﺮڻ ﻟﮘﻲ‪ .‬۽ ِ‬ ‫ﻣﻌﺎﻓﻲ وﭠڻ ﻟﮘﻲ‪ .‬ان ﺑﻌد ﺗﺋﺎن ﭘﺗﺮي ھﺮ وﻗت ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣڙس ﺳﻠطﺎن ﺟﻲ ﭼﺋﻲ ۽ ادب ۾ رھڻ ﻟﮘﻲ‬ ‫۽ ﭔﺋﻲ ﺧوش ﺧوش زﻧدﮔﻲ ﮔذارڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪86‬‬

‫ﭼﻳﺗﻲ ﮐﻲ ڊﮔﮫو ﭘﭿ ﮀو آھﻲ‬ ‫ﮔﮫﭨو اڳ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺗﻪ ڏﮐڻ ﭤﺎﺋﻠﻳﻧڊ ﺟﻲ ﺳوﻧگ ڪﻼ ﺷﮫﺮ ۾ ھڪ ھﺎري ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫اﺑوء ﻧﺎﻟﻲ ھڪ ﭘٽ ﭘڻ ھو‪ .‬ھن‬ ‫ھﺎريء ﺟو ﻧﺎﻟو اواﻧگ ھو‪ .‬ﮐﻳس‬ ‫ڪٽﻧب ﺳﺎن ﮔڏ رھﻧدو ھو‪.‬‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫اﺑوء ﺟﻲ ﻋﻣﺮ ﻳﺎرھن ﺳﺎل ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫آﮐﺎﭨﻲء وﻗت َ‬ ‫َ‬ ‫اواﻧگ‪ ،‬ﺳﻧدس زال ۽ ﭘٽ ﺳﺎرﻳن ﺟﻲ ﭘوک ﭜﺮﺳﺎن ھڪ ڪﺎﭠﻳﺎﭨﻳن ﮔﮫﺮ ۾ رھﻧدا ھﺋﺎ‪.‬‬ ‫ﭔﻧﻲء ﺗﻲ ڪم ڪﻧدا ھﺋﺎ‪ .‬ﺑﺎﻗﻲ وﻗت ﭜﺎﭴﻳون ﭘوﮐﻳﻧدا ھﺋﺎ‪ .‬ان ﺳﺎن ﮔڏوﮔڏ‬ ‫ﺳﺎرﻳن ﺟﻲ ﻣوﺳم ۾ ھو‬ ‫َ‬ ‫اﺑوء ﺟﻲ ذﻣﻲ ھوﻧدو ھو‪ .‬رات ﺟو‬ ‫ﭔڪﺮﻳون ﭘڻ ﭼﺎرﻳﻧدا ھﺋﺎ‪ .‬ﭔڪﺮﻳن ﺟﻲ ڌڻ ﺟو ﺧﻳﺎل رﮐڻ‬ ‫َ‬ ‫وﻗت ﭔڪﺮﻳن ﮐﻲ ﻟوڙھﻲ ﺟﻲ اﻧدر رﮐﻳو وﻳﻧدو ھو‪ .‬ﺟﻳڪو ﮔﮫﺮ ﺳﺎن ﻻﮘو ﺋﻲ ھو‪ .‬ﭔڪﺮﻳن ﮐﻲ‬ ‫ﻟوڙھﻲ ۾ﺑﻧد ڪﺮي ﻣوٽڻ ﮐﺎن اڳ اﺑو ھڪ ﭔﻪ ﺑﻧڊ ﭔﺎري ﮀڏﻳﻧدو ھو ﺟﻳﺋن رات ﺟﻲ وﻗت ﻣﮀﺮ ۽‬ ‫ﭔﻳﺎ ﺟﻳت ﺟﭨﺎ ﻣﺎل ﮐﻲ ﺗﻧگ ﻧﻪ ڪن‪ .‬ﺳﻧدس ﺳﭴﻲ ڏﻳﻧﮫن ﺟو ڪم ان وﻗت ﭘورو ﺳﻣﺟﮫﻳو وﻳﻧدو‬ ‫ھو ﺟﻧﮫن وﻗت ھو ﻟوڙھﻲ ﺟو در ﺑﻧد ڪﺮي ڪﻧڍو ڏﻳﺋﻲ ﮔﮫﺮ ﻣوٽﻧدو ھو‪.‬‬ ‫ھﺮ روز ﭔڪﺮﻳن ﺟﻲ ﺗﻌداد ۾ واڌ ﭤﻳﻧدي رھﻲ‪ .‬ﭤوري ﺋﻲ ﻋﺮﺻﻲ ۾ اھو وڌي وڏو ڌڻ‬ ‫ﭤﻲ ﭘﻳو‪ .‬ﺳﭴﻲ ڌڻ ۾ ھڪ ﺑﻧﮫﻪ ڏﭔﺮو ۽ ھڏاﺋون ﭔڪﺮ ﭘڻ ھو ﺟﻧﮫن ﺟو ﻧﺎﻟو ’ڏﭔﺮو‪ -‬ﭔڪﺮ‘ھو‪.‬‬ ‫ﭘﻲء اواﻧگ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زال ﮐﻲ ﭼﻳو ﺗﻪ ھﺎڻ اﺑو‬ ‫ھڪڙي رات‬ ‫اﺑوء ﺟﻲ ﺳﻣﮫڻ ﺑﻌد‪ ،‬ﺳﻧدس َ‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ان ﺑﺎﺑت ھو ﭼﮜﻲ دﻳﺮ ﭘﺮوﮔﺮام ﭠﺎھﻳﻧدا رھﻳﺎ‪ ،‬ﺗﻪ ان‬ ‫وڏو ﭤﻲ وﻳو آھﻲ ﺳﻧدس طﮫﺮ ﭤﻳڻ ﮐﭘﻲ‪ِ .‬‬ ‫ﻣوﻗﻌﻲ ﺗﻲ ڪﻧﮫن ڪﻧﮫن ﮐﻲ ﺳڏﺟﻲ ۽ آﻳل ﻣﮫﻣﺎﻧن ﮐﻲ ﮀﺎ ﮐﺎراﺋﺟﻲ‪.‬‬ ‫اﺑوء ﺟﻲ‬ ‫”اواﻧگ ﺟﻲ زال ﭼﻳو‪ “:‬ﭔﻳﺎ ﻣﺎﭨﮫو ﺑﻪ اﺳﺎن ﮐﻲ دﻋوﺗون ڏﻳﺋﻲ ﮐﺎراﺋﻳن ﭘﻳﺎرﻳن ﭤﺎ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫طﮫﺮ ﺗﻲ ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﺑﻪ ڪﺟﮫﻪ ڪﺮڻ ﮐﭘﻲ‪“.‬‬ ‫”اواﻧگ وراﭨﻳو‪” :‬اھو ﺑﻠڪل ﺻﺣﻳﺢ آھﻲ‪ .‬ﭘﺎڻ ﺑﻪ ﻣڙﻳﺋﻲ ڪﺎ وڏي ﻧﻪ ﺗﻪ ھڪ ﻧﻧڍي‬ ‫ﻻء ﭜت ﺳﺎن ﮔڏ ﭘﺎڻ واري ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ ﮐﻲ ﮐﭨﻲ‬ ‫دﻋوت ڪﻧداﺳﻳن ۽ ﻣﮫﻣﺎﻧن ﮐﻲ ﮐﺎراﺋڻ ِ‬ ‫ڪﮫﻧداﺳﻳن‪“.‬‬ ‫ﭘوء ﭜﻼ ڪﮫڙي ڏﻳﻧﮫن ﺗﻲ اھو ﻧﻳڪ ڪم ڪﻳو وﭸﻲ؟“ اواﻧگ ﺟﻲ زال ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫” ِ‬ ‫”ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺧﻳﺎل ۾ ﺗﻪ ﭔﺋﻲ ﺟﻣﻌﻲ ﺗﻲ ﺻﺣﻳﺢ رھﻧدو‪ “.‬اواﻧگ ﭼﻳو‪.‬‬ ‫دريء وٽ ﺋﻲ ﺑﻳﭠو ھو ۽ ﺳڀ‬ ‫ﺟﻧﮫن وﻗت زال ﻣڙس ﮘﺎﻟﮫﺎﺋﻲ رھﻳﺎ ھﺋﺎ‪ ،‬ڏﭔﺮو ﭔڪﺮ‬ ‫َ‬ ‫ڪﺟﮫﻪ ﭔڌڻ ﺑﻌد ھن دل ۾ ﺳوﭼﻳو‪” :‬ﻣون ﺗﻪ ڪڏھن ﺳوﭼﻳو ﺑﻪ ﻧﻪ ھو ﺗﻪ ڪو ﻣﻧﮫﻧﺟو ﻣﺎﻟڪ‬ ‫اﻳڏو ظﺎﻟم ﭤﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﭤو‪ .‬ھﻳڏي ﺳﺎري ڌڻ ۾ ڪﻳﺗﺮﻳون ﺋﻲ ﺗﺎزﻳون ﻣﺗﺎرﻳون ﭔڪﺮﻳون آھن ﭘﺮ‬ ‫اﻧﮫن ﻣﺎن ڪﻧﮫن ﺑﻪ ھڪ ﮐﻲ ﻧﭤو ڪﮫﻲ‪ ،‬ھن ﻣون ﮐﻲ ﺋﻲ ڪﮫڻ ﺟو ﻓﻳﺻﻠو ڪﻳو آھﻲ ﺟﻳڪو‬ ‫ﺳڀ ۾ ڏﭔﺮو ۽ ڪﻣﺰور آھﻲ‪ .‬اﻓﺳوس! ﺟو آﺋون ھﺎڻ ﻣﺮي وﻳﻧدس‪“.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪87‬‬

‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڪﺳڻ ﺟو ﻣﺎﻟڪ واﺗﺎن ﭔڌي‪ ،‬ﭔڪﺮ ھڪ ھﻧڌ وﻳﮫﻲ رھﻳو ۽ ان ﻣﺷڪل ﻣﺎن‬ ‫ﻻء ڪﺎ راھﻪ‪ ،‬ڪﺎ واٽ ﮘوﻟڻ ﻟﮘو‪ .‬ھو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ھن اﻳﻧدڙ ﻣوت ﮐﺎن ﺟﺎن ﺑﭼﺎﺋڻ ﺟﻲ‬ ‫ﺑﭼڻ ِ‬ ‫ڪوﺷش ڪﺮڻ ﻟﮘو‪ .‬ﺳﭴﻲ رات ھن ﺟﻲ اﺋﻳن ﺋﻲ ﮔذري وﻳﺋﻲ ﭘﺮ ڊپ ۽ ﺧوف ۾ھڪ ﻣﻧٽ ﺑﻪ‬ ‫ﻻءﮐﻳن ﭔﺎھﺮ ڪڍﻳو‪.‬‬ ‫ﺳﻧدس اک ﻧﻪ ﻟﮘﻲ‪ .‬ﺻﺑﺢ ﺟو‬ ‫َ‬ ‫اﺑوء ﻟوڙھﻲ ﺟو دروازو ﮐوﻟﻲ ﺟﮫﻧگ ﭼﺮڻ ِ‬ ‫در ﮐﻠڻ ﺗﻲ ﭔڪﺮﻳون ڊوڙ ﭘﺎﺋﻲ ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺗﻳون‪ .‬ﭘﭠﻳﺎن ﭘﭠﻳﺎن ھﻲ ڏﭔﺮو ﭔڪﺮ ﭘڻ‪ .‬وڏﻳون‬ ‫ﭔڪﺮﻳون ﭔﻳڪﺎرﻳﻧدﻳون رھﻳون‪ .‬ﻧﻧڍﻳون ﮀﻳﻠﻳون ۽ ﮀﻳﻼ ﭠﻳﻧگ ٽﭘﺎ ڏﻳﻧدا رھﻳﺎ‪ .‬ﺳﺎﺋو ﮔﺎھﻪ ﭼﺮﻧدي‪،‬‬ ‫وﻳﭼﺎرو ڏﭔﺮو ﭔڪﺮ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ اﻳﻧدڙ ﻣوت ﺟو ﺋﻲ ﺳوﭼﻳﻧدو رھﻳو‪ .‬اﺋﻳن ﺋﻲ ٽﺎڪ ﻣﻧﺟﮫﻧد اﭼﻲ ﭤﻲ‪.‬‬ ‫ﺟﺎء ﮘوﻟﻲ‪ .‬ﺳﺎﻣﮫون ھڪ وڏو وڻ‬ ‫ﻻء ڪﺎ ﮀﺎﻧو واري‬ ‫ِ‬ ‫ان ﺑﻌد ﭔڪﺮﻳن ﭼﺮڻ ﮀڏي آرام ِ‬ ‫ھو‪،‬ﺟﻧﮫن ھﻳﭠﺎن ﺳڀ اﭼﻲ وﻳﭠﻳون‪.‬‬ ‫ان وﻗت ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ ﺳﭜﻧﻲ ﭔڪﺮﻳن ﮐﻲ رات واري‪ ،.‬اواﻧگ ۽ ﺳﻧدس زال ﺟﻲ وچ ۾‬ ‫ﭤﻳل ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔوﻟﮫﻪ ﭔڌي‪ ،‬ھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﺎﭤﻳن ﮐﻲ ڏڪﻧدڙ آواز ۾ﭼﻳو‪” :‬ﺟﻧﮫن وﻗت ﺗوھﺎن ﺳڀ ﺳﺗل‬ ‫ھﻳون ﺗﻪ ﻣون ﭔڌو ﺗﻪ ﻣﺎﻟڪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘٽ ﺟﻲ طﮫﺮ ﺗﻲ ھڪ وڏي دﻋوت ڪﺮي رھﻳو آھﻲ ﺟﻧﮫن‬ ‫۾ ھو ﭘﺎڻ ﺳﭜﻧﻲ ﮐﻲ ڪﮫﻲ ﻣﮫﻣﺎﻧن ﮐﻲ ﮔوﺷت ﮐﺎراﺋﻳﻧدو‪ .‬ﮀﺎ ﺗوھﺎن ﭼﺎھﻳو ﭤﻳون ﺗﻪ ﺗوھﺎن ﮐﻲ‬ ‫ڪﭠو وﭸﻲ؟“ ﭔڪﺮ ﺟذﺑﺎﺗﻲ ﭤﻲ آﺧﺮي ﺟﻣﻠو ڏاڍﻳﺎن ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ‪ “.‬ﺳﭜﻧﻲ ﭔڪﺮﻳن ھڪ ﭤﻲ ﺟواب ڏﻧو‪.‬‬ ‫ﻻء ﭘﺎڻ‬ ‫ﭔڪﺮﻳن ﺟﻲ ﺳوچ ﺟو ﺟﺎﺋﺰو ﻟﮘﺎﺋﻲ ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ ﭼﻳو‪” :‬ﺗﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺟﺎن ﺑﭼﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﮐﻲ ڪﮫڙا ﻗدم ﮐﭨڻ ﮐﭘن؟“‬ ‫ﭔڪﺮيء وراﭨﻳو‪.‬‬ ‫”اﭼو ﺗﻪ ھﺗﺎن ﭜﭴﻲ ھﻠون‪ “،‬ھڪ‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء وڌﻳڪ ﭼﻳو‪” ،‬ﭘﺮ‪ ،‬ﺟﻳڪڏھن ﭘﺎڻ‬ ‫”ﭜﭴﻲ وﭸڻ ﺋﻲ ﺑﮫﺗﺮ آھﻲ‪ “،‬ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ ﻣﭸﻳو ۽ ِ‬ ‫ﮘوٺ ڏي ﭜﭴﻲ ھﻠﻧداﺳﻳن ﺗﻪ ھڪ ﻧﻪ ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﮘوﭠﺎﭨﺎ ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﺟﮫﻠﻲ ھﻠﻲ ﻣﺎﻟڪ ﺟﻲ ﺣواﻟﻲ‬ ‫ڪﻧدا‪ .‬ﭘﺮ ﺟﻲ ﺟﮫﻧگ ﻣﻧﮫن ڪﻧداﺳﻳن ﺗﻪ اﺗﻲ ﺑﻪ اﻳﺗﺮي ﺳﻼﻣﺗﻲ ﻧﺎھﻲ‪ .‬ﺟﮫﻧﮔل ۾ڪﻳﺗﺮاﺋﻲ ﺑﮐﺎﻳل‬ ‫ﺷﻳﻧﮫن ﭼﻳﺗﺎ ﮔﺟﮔوڙون ڪﻧدا رھن ﭤﺎ‪“.‬‬ ‫ﺳڀ ﭔڪﺮﻳون ﻣﺎٺ ﭤﻲ وﻳون‪ .‬ھﻧن ﮐﻲ ﺳﻣﺟﮫﻪ ۾ ﻧﻪ آﻳو ﺗﻪ ڪﮫڙو ﻗدم ﮐﻧﻳو وﭸﻲ‪ ،‬ﺟﻳﺋن‬ ‫ﻣﺮڻ ﺑدران زﻧدھﻪ رھﻲ ﺳﮔﮫﺟﻲ‪.‬‬ ‫ﭘوء ﭘﺎڻ‬ ‫ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ ﭤوري دﻳﺮ ﭔﻳن ﭔڪﺮﻳن ﮐﻲ ڏﺳﻲ ﺟﺎﺋﺰو ﻟﮘﺎﻳو ۽‬ ‫ِ‬ ‫ڪﮀﻳو‪”:‬ﺟﻳڪڏھن ﺗوھﺎن ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺻﻼح ﺗﻲ ﻋﻣل ڪﺮﻳوﺗﻪ ﺳﭜﻧﻲ ﺟﻲ ﺟﺎن ﺑﭼﻲ ﭘوﻧدي‪“.‬‬ ‫”ﺿﺮور‪ .‬ﺿﺮور‪ “.‬ﺳﭜﻧﻲ ﭔڪﺮﻳن ھڪ ﺋﻲ آواز ۾ وراﭨﻳو‪.‬‬ ‫ﭘوء ﭼﭘن ۾ ﻣﺮڪﻲ ﮐﻳن‬ ‫ڏﭔﺮو ﭔڪﺮ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳوال ﺟو اھوﺟواب ﭔڌي ﺧوش ﭤﻳو‪ِ .‬‬ ‫ﻻءواﻋدو ڪﺮﻳو ﭤﻳون ﺗﻪ ﺟﻳڪﻲ ڪﺟﮫﻪ آﺋون ﭼوﻧدس‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬ﮀﺎ ﺗوھﺎن ﻣﻧﮫﻧﺟو ﺳﺎٿ ڏﻳڻ ِ‬ ‫ﺗوھﺎن اﺋﻳن ڪﻧدﻳون؟“‬ ‫ﺳﭜﻧﻲ ﭔڪﺮﻳن ﺣﺿﺮت ﺳﻠﻳﻣﺎن ﺟو ﻗﺳم ﮐﭨﻲ واﻋدو ڪﻳو‪.‬‬ ‫ﻻء ﺗﻳﺎر آھﻳو‬ ‫ان ﺑﻌد ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ ﭼﻳو‪” :‬ﺟﻳڪڏھن ﺗوھﺎن اھو ڪﻲ ڪﺟﮫﻪ ڪﺮڻ ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪88‬‬

‫ﻏﻣﻲء‬ ‫ﺧوﺷﻲء ﺗوڙي‬ ‫ھﻲء آھﻲ ﺗﻪ ﭘﺎڻ ﺳﭜﻧﻲ ﮐﻲ‬ ‫ﭘوء ﮘﺎﻟﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺟﻳڪو آﺋون ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﭼوﻧدس ﺗﻪ ِ‬ ‫ﺟﻲ ﻣوﻗﻌﻲ ﺗﻲ ﮔڏ رھﭨو ﭘوﻧدو‪ .‬ان ۾ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﻼﻣﺗﻲ آھﻲ‪ .‬ﺟﻳڪڏھن ﭘﺎڻ ۾ ﭔڌي ۽ اﻳڪو ﻧﻪ‬ ‫رھﻧدو ﺗﻪ ﺧﺗم ﭤﻲ وﻳﻧداﺳﻳن‪“.‬‬ ‫ﭔڪﺮيء ڪﻧڌ‬ ‫ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ ﺟﻲ اھﺎ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﻣڙﻧﻲ ﭔڪﺮﻳن ﻏور ﺳﺎن ﭔڌي‪.‬ا ن ﺑﻌد ھڪ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﮀﺎ‬ ‫ﭔڌاء ﺗﻪ اﮘﺗﻲ وڌڻ ِ‬ ‫ﻻء ﺗﻳﺎر آھﻳون‪ .‬ھﺎڻ ِ‬ ‫ﻣﭤﻲ ﮐﭨﻲ ﭼﻳو‪” :‬اﺳﺎن ﺗﻧﮫﻧﺟو ھﺮ ﺣڪم ﻣﭸڻ ِ‬ ‫ڪﻳو وﭸﻲ؟“‬ ‫ﭘوء ھڪ ھڪ ڏي ﻏور ﺳﺎن ڏﭠو ﺟن‬ ‫”ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ‪ .‬وڏي ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ‪ “.‬ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ ﭼﻳو ۽ ِ‬ ‫ﭘوء! اڄ آڌيَء ٽﺎﭨﻲ ﭘﺎڻ‬ ‫ﺟﻲ ﻣﻧﮫن ﻣﺎن ﭘڪو ارادو ۽ ﻋﺰم ﺑﮐﻲ رھﻳو ھو‪ .‬ﭔڪﺮ ﭼﻳو‪” :‬ﭼﮜو‪ ،‬ﺗﻪ ِ‬ ‫ﺳڀ ﻣﺎﻟڪ ﺟو ھﻲ ﮔﮫﺮ ﮀڏي ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺮي ﭘوﻧداﺳﻳن‪ .‬آﺋون رات ﺟو ﺗوھﺎن ﺳﭜﻧﻲ ﮐﻲ‬ ‫ﭘوء ﻣﺎٺ ﻣﭠوڙي ۾ ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺮي ﭘوﻧداﺳﻳن‪“.‬‬ ‫ﺟﺎﮘﺎﺋﻳﻧدس ۽ ﻟوڙھﻲ ﺟو دروازو ﭘڻ ﮐوﻟﻳﻧدس ۽ ِ‬ ‫ﻻء ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن‬ ‫ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ ﺟﻲ ﺳﺮﺑﺳﺗﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ﺳڀ ﭔڪﺮﻳون ﮔﺎھﻪ ﭼﺮڻ ِ‬ ‫ٽڙي ﭘﮐڙي وﻳون ۽ وڏي ﺳڪون ﺳﺎن ﮔﺎھﻪ ﮐﺎﺋﻳﻧدﻳون رھﻳون‪ .‬ﻣﻧﮫن اوﻧداھﻲَء ﻣﮫل ﺳڀ‬ ‫ﭔڪﺮﻳون اواﻧگ ﺟﻲ ﮔﮫﺮ ﻣوٽﻳون‪ .‬ھﻧن ﮐﻲ ﻟوڙھﻲ اﻧدر داﺧل ڪﺮي در ﺑﻧد ڪﻳووﻳو‪.‬‬ ‫اھﺎ رات ﭔڪﺮﻳن ﭘﻧﮫﻧﺟو ﭘﺎڻ ۾ ڪو ﮔﮫﭨو ﻧﻪ ﮘﺎﻟﮫﺎﻳو‪ .‬ھو ھﺗﺎن ﭜﭴﻲ ﻧڪﺮڻ ﺟﻲ ﺗﻳﺎري‬ ‫۾ ھﻳون‪ .‬ڏﭔﺮو ﭔڪﺮ ھڪ ڪﻧڊ ۾ ﺑﻳﮫﻲ ﺻﺣﻳﺢ وﻗت ﺟو اﻧﺗظﺎر ڪﺮڻ ﻟﮘو‪.‬‬ ‫ﺟﻧﮫن وﻗت آڌي رات ﭤﻲ ﺗﻪ ڏﭔﺮو ﭔڪﺮ رڙھﻲ در وٽ آﻳو‪ .‬ھن آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ ﺑﻧﺎ‬ ‫ڪﻧﮫن آواز ﺟﻲ دروازو ﮐوﻟﻳو‪ .‬ﺟڏھن دروازو ﮐﻠﻲ وﻳو ﺗﻪ ﭔڪﺮ ﺳﭜﻧﻲ ﮐﻲ آھﺳﺗﻲ ﭼﻳو‪” :‬ھﺎڻ‬ ‫ﺗوھﺎن ﻣڙﻳﺋﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﭠﻳﺎن ﭘﭠﻳﺎن اﭼو‪“.‬‬ ‫ﻟوڙھﻲ ﻣﺎن ﻧڪﺮي ﺳڀ ﭔڪﺮﻳون ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ ﺟﻲ ﭘوﻳﺎن ھﻠڻ ﻟﮘﻳون‪ .‬ﺟڏھن ھو ﮔﮫﺮ‬ ‫ﮐﺎن ﭼﮜو ﭘﻧڌ ﭘﺮي ﭘﮫﺗﻳون ﺗﻪ ﭔڪﺮوﭠﻲ ڊوڙڻ ﺷورع ڪﻳو‪ .‬ﭘﭠﻳﺎن ﭘﭠﻳﺎن ﭔڪﺮﻳون ﺑﻪ ڊوڙڻ‬ ‫ﭰٽﻲء ﻣﮫل ﺳﭴو ڌڻ اﭼﻲ درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ‬ ‫ﻟﮘﻳون‪ .‬ھﻧن ﮐﺎن ﺟﻳﺗﺮﻳﻘدر ﭤﻲ ﺳﮔﮫﻳو ﺗﮐو ڊوڙڻ ﻟﮘﺎ‪ .‬ﭘﺮھﻪ‬ ‫َ‬ ‫ڪﻧﺎري ﺗﻲ ﭘﮫﺗو‪.‬‬ ‫درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ڪﻧﺎري ﺗﻲ ﭘﮫﭼﻲ ﺳڀ ﭔڪﺮﻳون ﭔڪﺮ ﺳﺎن ﮔڏ ھڪ ھﻧڌ ﭤﻲ ﺑﻳﭠﻳون ۽‬ ‫درﻳﺎھﻪ ٽﭘڻ ﺟون رﭤﺎﺋون ﺳوﭼڻ ﻟﮘﻳون‪ .‬ﭔڪﺮﻳن ﺟﻲ ’ﭔﻲ‪ -‬ﭔﻲ‘ ﭔڌي درﻳﺎھﻪ ۾ ﻣوﺟود واﮘن‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﺎ ﮘﺎٽ ﭔﺎھﺮ ڪڍﻳﺎ‪ .‬ھڪ ﺋﻲ وﻗت ھﻳﺗﺮﻳن ﭔڪﺮﻳن ﮐﻲ ڏﺳﻲ ھﻧن ﺟو ﺗﻪ وات ﭘﺎﭨﻲ ﭤﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ﭔڪﺮﻳون اھو ﻧظﺎرو ڏﺳﻲ ڊﭴﻲ وﻳون ۽ زور زور ﺳﺎن ﭔﺎڪﺎرڻ ﻟﮘﻳون‪.‬‬ ‫دﻟﺟﺎء ڪﺮاﺋﻲ‪” :‬ڊﭴڻ ﺟﻲ ڪﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟن ﺳﺎﭤﻳن ﺟﻲ اھﺎ ﺣﺎﻟت ڏﺳﻲ ﭔڪﺮ ﮐﻳن‬ ‫ِ‬ ‫ﻧﺎھﻲ‪ .‬ﺗوھﺎن ﺳڀ اﺗﻲ ﺋﻲ ﺗﺮﺳو ﺟﺗﻲ ﺑﻳﭠﻳون آھﻳون‪ .‬آﺋون درﻳﺎھﻪ ﺟو ڪﻧﺎرو ڏﻳﺋﻲ ﻟﮫوارو ھﻠﻳو‬ ‫ﭘوء ﺟڏھن واﮘو ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﮘوﻻ ۾ ھﻳٺ اﻳﻧدا ﺗﻪ‬ ‫ﭘوء اﺗﺎن واﮘن ﮐﻲ ﭘﺎڻ ڏي ﺳڏﻳﻧدس ۽ ِ‬ ‫وﭸﺎن ﭤو‪ِ .‬‬ ‫ﭔﻲء ﭜﺮ ﭘﮫﭼﻲ ﺳڀ زور زور ﺳﺎن ﭔﺎڪﺎر‬ ‫ﭘوء َ‬ ‫ﺗوھﺎن درﻳﺎھﻪ ﭘﺎر ڪﺮي َ‬ ‫ﭔﻲء ﭜﺮ ھﻠﻳون وﭸﺟو‪ِ .‬‬ ‫ﺟو‪ ،‬ھﺎڻ ﺑس ﻣﺎٺ ۾ ﺋﻲ رھو‪“.‬‬ ‫”ﭼﮜو‪ “.‬ﭔڪﺮﻳن ھڪ ﺋﻲ آواز ۾ وراﭨﻳو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪89‬‬

‫ان ﺻﻼح ﺑﻌد‪ ،‬ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ ﻟﮫوارو وﭸڻ ﺷﺮوع ڪﻳو‪ .‬ھو ڪﺟﮫﻪ ﻓﺎﺻﻠو ﭘﻧڌ ﺋﻲ ﭘﻧڌ‬ ‫ﭘوء زور زور ﺳﺎن ﭔﺎڪﺎرڻ‬ ‫ھﻠﻳو وﻳو‪ .‬ﺟڏھن ﭔﻳن ﭔڪﺮﻳن ﮐﺎن ﭼﮜو ﺧﺎﺻو ﭘﺮي ھﻠﻳووﻳو ﺗﻪ ِ‬ ‫ﺷﺮوع ڪﻳﺎﺋﻳن‪.‬‬ ‫ﭔڪﺮ ﺟون رڙﻳون ﭔڌي ﺳڀ واﮘون ھن ﺟﻲ ﭘﭠﻳﺎن وﭸڻ ﻟﮘﺎ‪ .‬ﭔڪﺮ ﺗﺎﺋﻳن ﭘﮫﭼڻ ﻻِء ھﺮ‬ ‫ھڪ واﮘو ﺗﮐو ﺗﮐو ڊوڙڻ ﻟﮘو‪ .‬ﭔڪﺮﻳون واﮘن ﮐﻲ ﻏور ﺳﺎن ڏﺳﻧدﻳون رھﻳون‪ .‬ﺟڏھن ھﻧن ڏﭠو‬ ‫ﺗﻪ ﺳﭜﻳﺋﻲ واﮘون ﭘﺮي ﻧڪﺮي وﻳﺎ آھن ﺗﻪ ﭔڪﺮﻳن ﻣﺎٺ ﻣﭠوڙي ۾ درﻳﺎھﻪ ﭘﺎر ڪﺮي ورﺗو ۽‬ ‫ﭔﻲء ﭜﺮ ﭘﮫﭼﻲ ﺟڏھن ڏﭠﺎﺋون ﺗﻪ ھو ﺑﻠڪل ﺻﺣﻳﺢ ﺳﻼﻣت آھن ﺗﻪ وﭠﻲ زور‬ ‫ﭘوء درﻳﺎھﻪ ٽﭘﻲ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫زور ﺳﺎن ﭔﺎڪﺎرڻ ﺷﺮوع ڪﻳﺎﺋون‪.‬‬ ‫واﮘن ﺟڏھن ھﻳﺗﺮﻳن ﭔڪﺮﻳن ﺟﻲ ﭔﻲ ﭔﻲ ﭔڌي ﺗﻪ اڪﻳﻠﻲ ﭔڪﺮ ﮐﻲ ﮀڏي ﺳڀ اﻧﮫن‬ ‫ﭔڪﺮﻳن ڏي اوﭜﺎرو ﺗﺮڻ ﻟﮘﺎ‪ .‬ھوڏاﻧﮫن ﭔڪﺮ ﺟﮫٽ ڪﺮي درﻳﺎھﻪ ﭘﺎر ڪﺮي ورﺗو ۽ وﭸﻲ‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڌڻ ﺳﺎن ﻣﻠﻳو‪.‬‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڌڻ ۾ ﭘﮫﭼﻲ ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ ﭘﻧﮫﻧﺟن ﺳﺎﭤﻳن ﭔڪﺮﻳن ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﺷﺎﺑﺎش‪ ،‬ھﺎڻ ﭘﺎڻ‬ ‫واﮘن ﺟﻲ وات ﮐﺎن ﺑﭼﻲ وﻳﺎ آھﻳون‪ .‬ھﺎڻ ﭘﺎڻ ﮐﻲ اﮘﺗﻲ ﺟو ﺳﻔﺮ ﺷﺮوع ڪﺮڻ ﮐﭘﻲ‪.‬‬ ‫”ﺑﻠڪل ﺻﺣﻳﺢ آھﻲ‪ “.‬ﭔڪﺮﻳن ﭼﻳو‪ “،‬اﺳﺎن ﺟﻲ اﮘواﭨﻲ ڪﺮ ۽ اﺳﺎن ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﭠﻳﺎن‬ ‫ﭘﭠﻳﺎن آھﻳون‪“.‬‬ ‫ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ اﮘﺗﻲ ھﻠڻ ﺷﺮوع ڪﻳو‪ .‬ﭘﭠﻳﺎن ﭘﭠﻳﺎن ﺳﻧدس ڌڻ رواﻧو ﭤﻳو‪ .‬ڪﺟﮫﻪ وﻗت ﺟﻲ‬ ‫ﭼﮜﻲء طﺮح ﭘﻳٽ‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ھو ھڪ ﺳﺎﺋﻲ ﺳﺮﺳﺑﺰ ﭼﺮاﮔﺎھﻪ ۾ اﭼﻲ ﭘﮫﺗﺎ‪ .‬ﺟﺗﻲ ﺳﭜﻧﻲ ﮔڏﺟﻲ‬ ‫ﭘﻧڌ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ﺟﻲ ڍﻧڍ ھﺋﻲ ﺟﺗﺎن ﭘﺎﭨﻲ ﭘﻳﺗو‪ .‬ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ اھوﺋﻲ ﻓﻳﺻﻠو ڪﻳو ﺗﻪ‬ ‫ﭜﺮي ﮐﺎڌو ۽ ﭜﺮ ۾ ﺻﺎف‬ ‫َ‬ ‫ﺧوﺷﻲء ﺟﻲ زﻧدﮔﻲ ﮔذارڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬ ‫ھﺎڻ وڌﻳڪ رﻟڻ ﭘﻧڻ ﺑدران ھﺗﻲ ﺋﻲ رھﺟﻲ‪ .‬ﺳو ﺳڀ‬ ‫َ‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﮀﺎ ﭤﻳو ﺟو ﭔﻧﭘﮫﺮن ﻣﮫل ھڪ ﭼﻳﺗو اﭼﻲ اﺗﺎن ﻧڪﺗو‪ .‬اﻧﮐﻲ ڏﺳﻲ ﺳﭜﺋﻲ‬ ‫ﭔڪﺮﻳون ڊﭴﻲ وﻳون‪ .‬ھو ﺳڀ ڏڪڻ ﻟﮘﻳون‪ .‬ڪن ﮐﺎن ﺗﻪ ﭰوﻟڙﻳون ۽ ﭘﻳﺷﺎب ﺑﻪ وھﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ ﭘﻧﮫﻧﺟﻳن ﭔڪﺮﻳن ﺟو اھو ھﻳﭨو ﺣﺎل ڏﺳﻲ‪ ،‬رڙ ڪﺮي ﭼﻳن‪” :‬ﭤورو ﺻﺑﺮ‬ ‫ﮐﺎن ڪم وﭠو‪.‬ھﻳﻧﺋﺮ ﺋﻲ ﮔوﻟﻳون ۽ ﺑﺎرود ﻧﻪ ﮀوڙﻳو‪ .‬ﻓﻘط ھڪ ﭼﻳﺗﻲ ﭘﭠﻳﺎن اﺋﻳن ﺗوﺑون ﮀوڙڻ‬ ‫ﺻﺣﻳﺢ ﻧﻪ آھن‪ .‬ﭘﺎڻ ھﻳﺗﺮا ﭴﭨﺎ آھﻳون ھن ﭼﻳﺗﻲ ﮐﻲ ﺗﻪ اڪﻳﻠو ﺋﻲ ﺟﮫﻠﻲ ﮐﺎﺋﻲ ﺳﮔﮫون ﭤﺎ“‪.‬‬ ‫ﭼﻳﺗﻲ ﺟو ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ واﺗﺎن ﺗوﺑن ۽ ﮔوﻟﻳن ﺟو ﭔڌو ﺗﻪ واﺋڙو ﭤﻲ وﻳو‪ .‬ھن ڪڏھن ﺑﻪ اھو‬ ‫ﻧﻪ ﭔڌو ھو ﺗﻪ ﭔڪﺮﻳون ﭼﻳﺗﻲ ﮐﻲ ﺟﮫﻠﻲ ﮐﺎﺋﻲ ﺳﮔﮫن ﭤﻳون‪ .‬ﺳو ھﻲ اھڙو اﭼﻲ ڊﻧو ﺟو ُﭘٺ ڏﻳﺋﻲ‬ ‫وﭠﻲ ﺟﮫﻧﮔل ڏي ﭜﮘو‪.‬‬ ‫ڪﺟﮫﻪ دﻳﺮ ﺟﮫﻧﮔل ۾ وﭸڻ ﺑﻌد ھن ﮐﻲ ھڪ ﮔﻳﻧڊو ﻧظﺮ آﻳو‪ .‬ﭼﻳﺗﻲ ﮐﻲ اﺋﻳن ﭼﺮﻳن‬ ‫واﻧﮔﺮ ڊوڙﻧدو ڏﺳﻲ ﮔﻳﻧڊي ﮐﻲ ڏاڍو ﺗﻌﺟب ﻟﮘو‪ .‬ھن ﭼﻳﻧﻲ‪ .‬ﺟﻲ اﮘﻳﺎن اﭼﻲ ھن ﮐﺎن ﭘﮀﻳو‪”:‬اھڙو‬ ‫ﺟﻠدي ۾ ﺗون ڪﭤﺎن ﭘﻳو اﭼﻳن؟ ﭘﭠﻳﺎن ڪﻳﺮ ﻟﮘو اﭤﺋﻲ؟“‬ ‫ﭘوء ﭤوري دﻳﺮ ﺳﺎھﻪ ﭘٽﻲ ﭼﻳو‪” :‬آﺋون ُھﺗﺎن‬ ‫ﭼﻳﺗو ڊوڙڻ ﺑﻧد ڪﺮي ھڪ ھﻧڌ ﭤﻲ ﺑﻳﭠو ۽ ِ‬ ‫ﺳﺮﺳﺑﺰ ﭼﺮاﮔﺎھﻪ ﻣﺎن ﭘﻳو اﭼﺎن ﺟﺗﻲ ھڪ ﺧوﻓﻧﺎڪ ﭔڪﺮﻳن ﺟو ڌڻ ﺑﻳﭠو آھﻲ‪ .‬اﻧﮫن ﻣڙﻧﻲ وٽ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪90‬‬

‫ﺑﺎرود آھﻲ ۽ ﻣون ﺗﻲ ﮔوﻟﻳن ﺟو وﺳڪﺎرو ڪﻳﺎﺋون ﭤﻲ‪ .‬ﭘﺮ آﺋون ﺟﺎن ﺑﭼﺎﺋﻲ وﭠﻲ ﭜﮘو آھﻳﺎن‪ .‬ان‬ ‫ڪﺮي ﺗون ﻣوﻧﮐﻲ ھﮫڙي ﺣﺎل ۾ ڏﺳﻳن ﭘﻳو‪“.‬‬ ‫ﭼﻳﺗﻲ ﺟﻲ اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ﮔﻳﻧڊو ﺣﻳﺮان ﭤﻲ وﻳو ۽ ﮐﻳس ﭼﻳو‪:‬‬ ‫ﻻء ﮔوﻟﻳون ﺑﺎرود‬ ‫”دﻧﻳﺎ ۾ ڪﮫڙو ھﻧڌ آھﻲ ﺟﺗﻲ ﭔڪﺮﻳن وٽ ﺑﻧدوﻗون ﺗوﺑون ھﻼﺋڻ ِ‬ ‫آھن؟“‬ ‫”ﮀﺎ ﺗوﮐﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺗﻲ ﻳﻘﻳن ﻧﭤو اﭼﻲ؟“ ﭼﻳﺗﻲ ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ‪ “.‬ﮔﻳﻧڊي وراﭨﻳو ۽ ﭼﻳو‪”:‬ﻣون ڪڏھن ﺑﻪ ڪﻧﮫن ﺟﻲ واﺗﺎن اھو ﻧﻪ ﭔڌو آھﻲ ﺗﻪ‬ ‫ﭔڪﺮﻳون ﺷڪﺎر ﺑدران ﺷڪﺎري ﭤﻳون ھﺟن ۽ ﭼﻳﺗﻲ ﺗﻲ ﮔوﻟﻳن ﺳﺎن ﺣﻣﻠو ڪﺮڻ ﺟو ﺳوﭼﻳن‪.‬‬ ‫ﻣون ھﻳڏي ﭴﻣﺎر ھن ﺟﮫﻧگ ۾ ﮔذاري آھﻲ ﭘﺮ ڪڏھن ﺑﻪ اھو ﻧﻪ ﭔڌو اﭤم ﺗﻪ ﭔڪﺮﻳن وٽ ﮔوﻟﻳون‬ ‫ﺑﻪ ﭤﻲ ﺳﮔﮫن ﭤﻳون‪“.‬‬ ‫”ﮀﺎ واﻗﻌﻲ ﺗوﮐﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺗﻲ ﻳﻘﻳن ﻧﭤو اﭼﻲ‪ “.‬ﭼﻳﺗﻲ ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫”آﺋون ڪڏھن ﺑﻪ ﻳﻘﻳن ﻧﻪ ڪﻧدس‪ “..‬ﮔﻳﻧڊي ﭼﻳو‪” ،‬ﻳﺎ ھﻳﺋن ڪﺮ ﺟو ﻣون ﮐﻲ ﺑﻪ اوڏاﻧﮫن‬ ‫وﭠﻲ ھل ﺟﻳﺋن اھﻲ ﺧطﺮﻧﺎڪ ﻗﺳم ﺟون ﭔڪﺮﻳون ﭘﻧﮫﻧﺟن اﮐﻳن ﺳﺎن ڏﺳﻲ ﺳﮔﮫﺎن‪“.‬‬ ‫ﭘوء ﮔﻳﻧڊي ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﻳﺎر ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌ‬ ‫ﭼﻳﺗو ﮔﻳﻧڊي ﺟﻲ اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ﺳوچ ۾ ﭘﺋﺟﻲ وﻳو ۽ ِ‬ ‫ﭔڪﺮﻳن ﺟﻲ اﻳڏي ھﻣت ڏﺳﻲ ﻣون ﮐﻲ ھﻧن ﺟﻲ وﻳﺟﮫو وﻳﻧدي ڊپ ﭤو ﻟﮘﻲ‪ .‬ﭔﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺗﻪ ھو‬ ‫ﺗﻌداد ۾ ﺑﻪ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨﻳون آھن‪ .‬ھﺎ‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ اﺋﻳن ﭤﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﭤو ﺗﻪ ﺗون ﺟﻳڪڏھن ﺳﺎٿ ﻧﭜﺎﺋڻ ﺧﺎطﺮ‬ ‫ﭘوء ﺗوﮐﻲ اوﺳﺗﺎﺋﻳن وﭠﻲ ھﻼن‪“.‬‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟو ﭘﭿ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﭿ ﺳﺎن ﭔڌي ھﻠﻳن ﺗﻪ ِ‬ ‫ﭘوء ﭔﻧﮫﻲ ﺟﺎﻧورن ﭘﻧﮫﻧﺟﺎ ﭘﭿ ھڪ ﭔﺋﻲ ﺳﺎن ﮔﻧڍ‬ ‫ﭼﻳﺗﻲ ﺟﻲ اھﺎ رٿ ﮔﻳﻧڊي ﻗﺑول ڪﺋﻲ‪ِ .‬‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ﭔﺋﻲ ﺟﺎﻧور ان ﭼﺮاﮔﺎھﻪ ڏي روان ﭤﻳﺎ ﺟﺗﻲ ﭼﻳﺗو ﭔڪﺮﻳن ﺟﻲ ڌڻ ﮐﻲ‬ ‫ڏﻳﺋﻲ ﭔڌا‪ .‬ﭘﭿ ﭔڌڻ‬ ‫ِ‬ ‫ڏﺳﻲ آﻳو ھو‪ .‬ﭘﭿ ھڪ ﭔﺋﻲ ﺳﺎن ﭔڌڻ ڪﺮي ﭔﻧﮫﻲ ﮐﻲ ھﻠڻ ۾ ھﻼﮐﺎﺋﻲ ﭤﻲ رھﻲ ھﺋﻲ ﭘﺮ آھﺳﺗﻲ‬ ‫آھﺳﺗﻲ ﻗدم ﮐﭨﻧدا ھﻠﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﭔڪﺮﻳن ﭘﺮي ﮐﺎن ھﻧن ﺟﺎﻧورن ﮐﻲ ﺟو اﻳﻧدو ڏﭠو ﺗﻪ ھڪ دﻓﻌو وري ڊﭴﻲ وﻳون ﭘﺮ‬ ‫ڏﭔﺮي ﭔڪﺮﮐﻳن ھﻣٿ ڏﻳﺎرﻳﻧدي ﭼﻳو‪” :‬ﺗوھﺎن ﺑﻠڪل ﻓڪﺮ ﻧﻪ ڪﺮﻳو ۽ ﻣﻧﮫﻧﺟو ﭼﻳو ﻣﭸو‪ .‬ھﻳﻧﺋﺮ‬ ‫اھڙو وﻗت اﭼﻲ وﻳو آھﻲ ﺟو ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﮘﺎڙھﺎ اﻧﮔور ﮐﺎﺋڻ ﮐﭘن“‪.‬‬ ‫ﭘوء ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ ۽ ﭔڪﺮﻳن ﮘﺎڙھﺎ اﻧﮔور ﭼﭔﺎڙڻ ﺷﺮوع ڪﺮي ڏﻧﺎ‪ .‬اﻧﮔورن ﺟون‬ ‫ِ‬ ‫ﺟﮫﻧﮔﻠﻲ وﻟﻳون اﺗﻲ ڪﻳﺗﺮﻳون ﺋﻲ ھﻳون‪ .‬اھﻲ اﻧﮔور ﮐﺎﺋڻ ڪﺮي اﻧﮔور ﺟﻲ ﮘﺎڙھﻲ رس ﺳﺎن‬ ‫ﺳﻧدس ﺳﭴﺎ وات ﮘﺎڙھﺎ ﭤﻲ وﻳﺎ‪ .‬اﺋﻳن ﭤﻲ ﻟﮘو ﭴڻ وات ﻣﺎن رت ﮘڙي رھﻳو ھﺟﻳن‪ .‬ان ﺑﻌد ﭔڪﺮ‬ ‫ﮐﻳن ﭔﻳو ﺣڪم ڏﻧو‪” :‬ھﺎڻ ﻣﻧﮫﻧﺟون ﭔڪﺮﻳون اﮘﻳﺎن اﻳﻧدڙ ﭼﻳﺗﻲ ۽ ﮔﻳﻧڊي ڏي وڌو‪“.‬‬ ‫ﭔڪﺮ ﺟو ﺣڪم ﭔڌي ﺳڀ ﭔڪﺮﻳون اﮘﻳﺎن اﺋﻳن وڌڻ ﻟﮘﻳون ﭴڻ ﭼﻳﺗﻲ ﺗﻲ ﺣﻣﻠو ﭤﻳون‬ ‫ڪن‪ .‬ﺟڏھن ﭼﮜو وﻳﺟﮫو ﭤﻳﺎ ﺗﻪ ﭔڪﺮ رڙ ڪﺮي ﭼﻳﺗﻲ ﮐﻲ ﭼﻳو‪:‬‬ ‫”اڙي او ﭼﻳﺗﺎ! ﭔڪﺮﻳن ﺟﻲ وات ڏي ﻧﮫﺎر ﺗﻪ ڪﻳﺋن رت ﺳﺎن ﭜﺮﻳون ﭘﻳو اﭤن‪ .‬ھﻳﻧﺋﺮ‬ ‫ھﻳﻧﺋﺮ ھﻧن ھﺎﭤﻲ ﮐﺎﺋﻲ ﺑس ڪﻳو آھﻲ‪ .‬ﺗون ﺑﻳﺣد ڊﭴﭨو آھﻳن‪ .‬ﭜﭴڻ وﻗت واﻋدو ڪﻳو ھﺋﻲ ﺗﻪ ﭔﻪ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪91‬‬

‫ﮔﻳﻧڊا آﭨﻲ ڏﻳﻧدﻳن‪ .‬ھﻲ ﺗﻪ ﻓﻘط ھڪ آھﻲ‪ .‬ھڪ ﻣﺎن اﺳﺎن ﺟو ﮀﺎ ﭘﻳٽ ﭜﺮﺑو‪“.‬‬ ‫اھو ﭔڌي ﮔﻳﻧڊي ﺟو ﺳﺎھﻪ ﺳڪﻲ وﻳو‪ .‬ﻳڪدم ﭼﻳﺗﻲ ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﭼﺋﺑو ﺗﻪ اھﺎﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ‪،‬‬ ‫ﺗون ﻣون ﮐﻲ دوﮐوڏﻳﺋﻲ ھﺗﻲ وﭠﻲ آﻳو آھﻳن‪“.‬‬ ‫ﭼﻳﺗو ڪو ﺟواب ڏﺋﻲ‪ ،‬ان ﮐﺎن اڳ ﮔﻳﻧڊو ﺑل ڏﻳﺋﻲ وﭠﻲ ﭜﮘو‪ .‬ﺳٽ ﺳﺎن ﺳﻧدس ﭘﭿ ﺑﻪ‬ ‫ﭘوء ﮔﻳﻧڊو ﭘﭿ ڪﭘﺎﺋﻲ ھڪ طﺮف وﭠﻲ ﭜﮘو ﺗﻪ ﭼﻳﺗو‪ ،‬ﮔﻳﻧڊي ﺟﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﭼﻳل ﭘﭿ‬ ‫ڪﭘﺟﻲ وﻳو ۽ ِ‬ ‫ﺳﻣﻳت ﭔﺋﻲ طﺮف‪.‬‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء‬ ‫اھڙيء طﺮح ڏﭔﺮي ﭔڪﺮ ﺟﻲ اٽڪﻠن ﺳﺎن ﭔڪﺮﻳون ﺑﭼﻲ وﻳون ۽ اﻧﮫن ڏﻳﻧﮫن‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﮔﻳﻧڊي ﺟو ﭘﭿ ﻧﻧڍوآھﻲ ۽ ﭼﻳﺗﻲ ﺟو وڏو آھﻲ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪92‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬ ‫ﮔﮫﭨو ﮔﮫﭨو اڳ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺗﻪ ڪﻧﮫن زﻣﺎﻧﻲ ۾ ھڪ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ رھﻧدوھو ﺟﻧﮫن ﮐﻲ‬ ‫ﮔﻠﻳل ﺳﺎن ﭘﮐﻲ ﻣﺎرڻ ﺟو ﺷوق ھو‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ ھن ﺷوق ﮐﻲ ڏﺳﻲ ﻣﻠڪ ﺟﻲ ﭔﻳن ﺑﻪ ڪﻳﺗﺮن‬ ‫ﺋﻲ ﻣﺎﭨﮫن ﮔﻠﻳل ﺳﺎن ﭘﮐﻲ ﻣﺎرڻ ﺷﺮوع ڪﺮي ڏﻧﺎ‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ ﻓﻘط اھﻲ ﻣﺎﭨﮫو وﭨﻳﺎ ﭤﻲ ﺟﻧﮐﻲ‬ ‫ڏانء آﻳو ﭤﻲ‪.‬‬ ‫ﮔﻠﻳل ﺳﺎن ﭘﮐﻲ ﻣﺎرڻ ﺟو‬ ‫ُ‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺧﺎص ﻣﺎﭨﮫن ﺳﺎن ﮔڏ ھﺮ روز ﭘﮐﻳن ﺟﻲ ﺷڪﺎر ﺗﻲ ﻧڪﺮﻧدو ھو ۽‬ ‫ﭘوء ﭘﮐﻲ ﻣﺎري ﻣﺎري آﺧﺮڪﺎر ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﻣﺣﻼت ۽ ﺑﺎﻏﻳﭼﻲ ﺟﺎ ﺳڀ ﭘﮐﻲ ﺧﺗم ڪﺮي ﮀڏﻳﺎ‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫ﻻء‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﺎ ﻣﺎﭨﮫو ﺳﺎڻ ڪﺮي ﭘﮐﻳن ﺟﻲ ﮘوﻻ ۾ ﺟﮫﻧﮔل ڏي ﺷڪﺎر ِ‬ ‫ﻧڪﺗو‪ .‬ﭘﮐﻳن ﺟﻲ ﮘوﻻ ۾ ھﻧن ھڪ ھڪ وڻ ھڪ ھڪ ﭔوٽو ڪﺮي ﮘوﻻ ڪﺋﻲ‪ .‬وﻳﻧدي ﺟﺑل ۽‬ ‫رڻ ﭘٽ ﺑﻪ ﮘوﻟﻳﺎﺋون ﭘﺮ ڪﭤﻲ ﺑﻪ ڪو ﭘﮐﻲ ﻧظﺮ ﻧﻪ آﻳن‪.‬‬ ‫ﭔﻧﻲء ۾اﭼﻲ ﻧڪﺗﺎ‪ .‬اھﺎ اﻳڏي ﺗﻪ وڏي ﭔﻧﻲ ھﺋﻲ ﺟو ھڪ ڪﻧڊ‬ ‫ﭔﭘﮫﺮيء ڌاري ھو ھڪ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﮐﺎن ﺳﻧدس ﭔﻲ ڪﻧڊ ﻧظﺮ ﻧﭤﻲ آﺋﻲ‪.‬ان ﺟﻲ وچ ﺗﻲ ھڪ وڏو ﮔﮫﺎٽو وڻ ھو‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ۽ ﺳﻧدس‬ ‫ﻣﺎﭨﮫو ان وڻ ڏي وڌﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﻻء وﻳﮫﻲ رھﻳﺎ‪ .‬ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ ھو ﺳڀ ﭤڪل‬ ‫ھو وڻ وٽ ﭘﮫﭼﻲ ھن ﺟﻲ ھﻳﭠﺎن ﭤڪ ﭜﭸڻ ِ‬ ‫ھﺋﺎ ﭘﺮ ﺗﻧﮫن ھوﻧدي ﺑﻪ ھﻧن ﭘﮐﻳن ﺟﻲ ﮘوﻻ ۾ وڻ ڏي ڏﺳڻ ﺑﻧد ﻧﻪ ڪﻳو‪.‬‬ ‫اﻣﺎﻟڪ‪ ،‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ ّﻧظﺮ ھڪ ﺟﮫﺮڪﻲ ﺗﻲ ﭘﻳﺋﻲ ﺟﻳڪﺎ وڻ ﺟﻲ ﺑﻠڪل ھﻳﭠﺎھﻳن ڏار‬ ‫ﺗﻲ وﻳﭠﻲ ھﺋﻲ‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟن ﻣﺎﭨﮫن ﻣﺎن ھڪ ﮐﻲ ھڪدم ﺣڪم ڏﻧو ﺗﻪ ان ﺟﮫﺮڪﻲ ﮐﻲ ﮔﻠﻳل‬ ‫ڪﻳﺮاء‪.‬‬ ‫ھﭨﻲ ھﻳٺ‬ ‫ِ‬ ‫ﭠڪﺎء‬ ‫ﻣٽﻲء ﺟو ﭘڪل ﮔﻠﻳﻠو وﺟﮫﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ ﮐﻲ‬ ‫ﺳﻧدس ﻧوڪﺮ اﭤﻲ ﺑﻳﭠو ۽ ﮔﻠﻳل ۾‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﮐﻲ ﺟﻳﺋن ﺋﻲ ﻟﮘو ﺗﻪ اﭼﻲ ھﻳٺ ﭰﮫڪو ڪﻳﺎﺋﻳن‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﮫﺮڪﻲ‬ ‫ڪﺮاﻳو‪ .‬ﮔﻠﻳﻠو‬ ‫َ‬ ‫ﺟﮫﻠﻲ ﻧوڪﺮ ﮐﻲ ڏﻧﻲ ﺗﻪ ان ﮐﻲ ڪﮫﻲ ﮀڏي‪.‬‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﺟﻲ ﮘﭼﻲَء ﺗﻲ ﺟﻳﺋن ﺋﻲ رﮐﻳو ﺗﻪ ﺟﮫﺮڪﻲَء‬ ‫ﻧوڪﺮ ڪپ ﺗﮐوڪﺮي‬ ‫َ‬ ‫ﮘﺎﻟﮫﺎﻳو‪” :‬ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ھﻣدرد ﺑﺎدﺷﺎھﻪ! ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ھن ﮐﻲ ڪﮫڻ ﮐﺎن ﺟﮫل‪ .‬آﺋون ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ﺟﻳﺗﺎﻣڙن ﻧوڪﺮن ﻣﺎن ھڪ آھﻳﺎن‪ .‬ﻣون ﮐﻲ ﺟﻳڪڏھن ﻣﺎرﻳﻧدﻳن ﺗﻪ ﺳﭴﻲ ﻋﻣﺮ ﭘﮀﺗﺎﺋﻳﻧدو‬ ‫اڪﻳﻠﻲء ﮐﻲ ڪﮫڻ ﻣﺎن ﺗوﮐﻲ ﮀﺎ ورﻧدو ﺟوﻣون ﻣﺎن ھڪ ﭔوٽﻲ‬ ‫رھﻧدﻳن ۽ ان ﮐﺎن ﻋﻼوه ﻣون‬ ‫َ‬ ‫ﭤﻳﻧدء‪“.‬‬ ‫ﺑﻪ ڪﺎ ﻣس‬ ‫ِ‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﮐﻲ ﮘﺎﻟﮫﺎﺋﻳﻧدو ﭔڌي ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ ڏاڍي ﺣﻳﺮت ﻟﮘﻲ ۽ ﭼﻳو‪” :‬ڪﻣﺎل آھﻲ! ﺟو‬ ‫َ‬ ‫ھﻲ ﭘﮐﻲ ﮘﺎﻟﮫﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﺳﮔﮫﻲ ﭤو‪“.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪93‬‬

‫ﺟﮫﺮڪﻲء وري ﮘﺎﻟﮫﺎﻳو‪” :‬ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﺣﺎڪم‪ ،‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﻏور ﺳﺎن ﭔڌ! آﺋون ﺗوھﺎن ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫اﻧﺗظﺎر ۾ ھﺗﻲ ڪﻳﺗﺮن ڏﻳﻧﮫن ﮐﺎن وﻳﭠﻲ ھﻳس‪“.‬‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﭘﮀﻳس‪” :‬اھو ﭜﻼ ڪﻳﺋن؟“‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء وراﭨﻳو‪” :‬ﮔﺳﺗﺎﺧﻲ ﻣﻌﺎف! ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت‪ ،‬ﻣون ﮐﻲ ﭘڙڏاڏي ﺟو ﻧﻳﺎﭘو‬ ‫َ‬ ‫ﺗوھﺎن ﮐﻲ ڏﻳﭨو ھو‪ .‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘڙ ڏاڏي ﻣﺮڻ وﻗت ھڪ ﺗﻣﺎم وڏو ھﻳﺮو ﮀڏﻳو ھو‪ .‬ان ھﻳﺮي ﺟﻲ‬ ‫ﻣﺎپ ﺗوھﺎن ﺟﻲ ﮔوڏي ﺟﻳڏي ﭤﻳﻧدي ۽ ﻣﻧﮫﻧﺟو ﭘڙڏاڏو وﺻﻳت ڪﺮي وﻳو ﺗﻪ ھﻲ ھﻳﺮواﻣﺎﻧت‬ ‫آھﻲ‪ ،‬ﺟﻳڪﺎ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﮐﻲ ﭘﮫﭼﺎﺋﭨﻲ آھﻲ‪ .‬ان ڪﺮي آﺋون ﺗوھﺎن ﺟﻲ راھﻪ ۾ ھﺮ روز‬ ‫اوﺳﻳﺋڙو ڪﻧدي رھﻳس ۽ ﭘڪ ھﻳم ﺗﻪ ھڪ ڏﻳﻧﮫن اھو ﺿﺮور اﻳﻧدو‪ ،‬ﺟڏھن ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺗوھﺎن‬ ‫ﺳﺎن ﻣﻼﻗﺎت ﭤﻲ وﻳﻧدي‪“.‬‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﭼﻳو‪” :‬ﻣون ﮐﻲ ﺗﻪ ﻋﺟب ﭤوﻟﮘﻲ ﺗﻪ ھﻲ ﭘﮐﻲ ﭘﺎڻ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء‬ ‫واﻧﮔﺮ ﮘﺎﻟﮫﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﺳﮔﮫﻲ ﭤو‪ .‬ان ڪﺮي ﻣون ﮐﻲ ھن ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺗﻲ ﻳﻘﻳن آھﻲ‪ .‬اﺳﺎﻧﮐﻲ ڏﻳڻ ِ‬ ‫ھن وٽ ﭘڪ ڪﺟﮫﻪ آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﭼﻳو‪” :‬ﮔﺳﺗﺎﺧﻲ ﻣﻌﺎف! ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت! ﻧﻪ رﮘو ﮔوڏي ﺟﻳڏو ھﻳﺮو ﭘﺮ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ھﻲ ﻧﺻﻳﺣﺗون ﺑﻪ ﭼﻳون آھن‪ ،‬ﺟﻳﺋن اﻧﮫن‬ ‫ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘڙڏاڏي ﺗوھﺎن ۽ ﺗوھﺎن ﺟﻲ ﻣﺎﭨﮫن ِ‬ ‫ﻧﺻﻳﺣﺗن ﻣﺎن ﺗوھﺎن ﺟو ﭜﻠو ﭤﻲ ﺳﮔﮫﻲ‪“.‬‬ ‫ﭔڌاء ﺗﻪ اھﻲ ڪﮫڙﻳون ﻧﺻﻳﺣﺗون آھن ﺟﻳﺋن‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺗﻧﮫن ﺗﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي‬ ‫ِ‬ ‫آﺋون ۽ ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﻣﺎﭨﮫو اھﻲ ﭔڌي ڪﺟﮫﻪ ﻓﻳض ﺣﺎﺻل ڪﺮي ﺳﮔﮫون‪“.‬‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ ﭔڌاﻳو‪” :‬ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﭘﻳﺎرا راﺟﺎ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘڙڏاڏي ﺗوھﺎن ﮐﻲ‬ ‫ان ﺗﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ھﻲ ٽﻲ ﮘﺎﻟﮫﻳون ﭼﻳون ھﻳون‪ .‬ﭘﮫﺮﻳن ﮘﺎﻟﮫﻪ اھﺎ ﺗﻪ ڪﻧﮫن ﺟﻲ ﺑﻪ ﻣﭠﻳن ﮘﺎﻟﮫﻳن ﺗﻲ‬ ‫ﭔڌاﺋڻ ِ‬ ‫ڪﺟﺎنء‪ ،‬ﭔﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ اھﺎ ﺗﻪ‪ ،‬ﺟﻳڪﻲ ڪﺟﮫﻪ ھﭤن ﻣﺎن ھﻠﻳو وﭸﻲ ان ﺟﻲ ﻣوٽﻲ اﭼڻ‬ ‫اﻋﺗﺑﺎر ﻧﻪ‬ ‫ِ‬ ‫رﮐﺟﺎنء‪ ،‬۽ آﺧﺮي ﻧﺻﻳﺣت اھﺎ ﺗﻪ ﺟﻳڪﻲ ﺗﻧﮫﻧﺟو ﻧﻪ رھﻳو آھﻲ ان ﺗﻲ اﻓﺳوس‬ ‫ﺟﻲ اﻣﻳد ﻧﻪ‬ ‫ِ‬ ‫ﻻء ھﻳﺮو ﮐﭨﻲ اﭼﺎن‪ ،‬ﺟﻳڪو ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ‬ ‫ڪﺟﺎنء‪ .‬ھﺎڻ ﻣون ﮐﻲ اﺟﺎزت ڏي ﺗﻪ ﺗوھﺎن ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﭘڙڏاڏي اﻣﺎﻧت طور ﻣون وٽ رﮐﻳو ھو ﺗﻪ ھن ﻣﻠڪ ﺟﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ ﺣواﻟﻲ ڪﺮﻳﺎن‪ .‬اھو ھن‬ ‫وڻ ﺟﻲ ﺑﻠڪل ﭼوٽ ﺗﻲ رﮐﻳو آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﮐﻲ آزاد‬ ‫ﺑﻧﺎ ڪﻧﮫن ﺳوچ وﻳﭼﺎر ﺟﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﺣڪم ڏﻧو ﺗﻪ ھن‬ ‫َ‬ ‫ڪﻳو وﭸﻲ‪.‬‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﮐﻲ ھڪدم آزاد‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﮐﻲ ڪﮫڻ وارو ھو ﺗﻧﮫن‬ ‫ﺟﻳڪو ﻣﺎﭨﮫو ھن‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ڪﻳو‪ .‬ﺟﮫﺮڪﻲ اڏاﻣﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ ڪﻠﮫﻲ ﺗﻲ اﭼﻲ وﻳﭠﻲ‪ .‬اﺗﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﺎ ﮐﻧڀ ﮀﻧڊي ﻟﺳﺎ ڪﻳﺎ ۽‬ ‫ﭘوء ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ ﭼﻳو‪” ،‬ﮔﺳﺗﺎﺧﻲ ﻣﻌﺎف‪ ،‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت! ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﺗوھﺎن ھﺗﻲ ﺋﻲ‬ ‫ِ‬ ‫ﭼوٽﻲء ﺗﺎﺋﻳن ﭘﮫﭼﺎن‪“.‬‬ ‫ﺗﺮﺳو ﺟﻳﺳﻳن آﺋون وڻ ﺟﻲ ﻣﭤﺎھﻳن‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء‬ ‫ﭘوء ﺟﮫﺮڪﻲ وڻ ﺟﻲ ﺳڀ ﮐﺎن ﻣﭤﺎھﻳن ﭼوٽﻲَء ڏي اڏاﻣڻ ﻟﮘﻲ ﺟﺗﻲ ڪﻧﮫن ﺑﻪ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﺟو ﮔﻠﻳﻠو ﭘﮫﭼﻲ ﻧﻪ ﺳﮔﮫﻲ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪94‬‬

‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ۽ ھن ﺟﺎ ﻣﺎﭨﮫو ڪﻳﺗﺮي دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻳن ھن ﺟﻲ ﻣوٽڻ ﺟو اﻧﺗظﺎر ڪﻧدا رھﻳﺎ‪ .‬ﺳﭜﻧﻲ‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﮐﺎن ﺳﻧدس ڪﻳل‬ ‫ﻻء ھﻳﺮو آﭨﻲ‪ .‬ﭘﺮ اﺋﻳن ﻟﮘو ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﭼﻳو ﺗﻪ اﺟﮫﺎ ﭤﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ِ‬ ‫ﭼوٽﻲء ﺗﻲ وﭸﻲ‬ ‫ﭘوء ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭤﻲ ﭘﺮ وڻ ﺟﻲ ﻣﭤﺎھﻳن‬ ‫َ‬ ‫واﻋدو ﺋﻲ وﺳﺮي وﻳو آھﻲ‪ .‬ھﻳﺮو آﭨڻ ﺗﻪ ِ‬ ‫ﭘوء اﺗﺎن ﭼﺮي ﺑﻪ ﻧﻪ ﭘﺋﻲ‪ .‬ھﺮ ھڪ ﮐﻲ ڏاڍي دﻳﺮ ﭤﻲ رھﻲ ھﺋﻲ‪ .‬ﺳﺞ ﻟﮫڻ ۾ ﺑﺎﻗﻲ ڪﻲ‬ ‫وﻳﭠﻲ ﺗﻪ ِ‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﺟﮫﺮڪﻲ! ڪﭤﻲ آھﻲ اھو‬ ‫ﻟﻣﺣﺎ ھﺋﺎ‪ .‬آﺧﺮ ﺑﺎدﺷﺎه ﺳﻼﻣت رڙ ڪﺮي‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﺣواﻟﻲ ڪﻳو ھو؟ ھﺎڻ ﺟﻠدي ﮐﭨﻲ اچ‬ ‫ھﻳﺮو ﺟﻳڪو ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘڙڏاڏي ﻣون ﮐﻲ ڏﻳڻ ِ‬ ‫ﺟو ﻣون ﮐﻲ ﮔﮫﺮ ڏي وﭸڻ ۾ دﻳﺮ ﭘﺋﻲ ﭤﺋﻲ‪“.‬‬ ‫ﭘوء‬ ‫َ‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﺟڏھن ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ واﺗﺎن اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ﺗﻪ ﮐﻠﻲ ﮐﻠﻲ ﮐﻳﺮي ﭤﻲ وﻳﺋﻲ ۽ ِ‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﮐﻲ درﮔذر ﺋﻲ ڪﺮي ﮀڏﻳو ﺗﻪ ﺗﻣﺎم ﺳﭠو‪ .‬ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﮔﮫﺮ‬ ‫وﭸڻ ﮐﻲ دﻳﺮ ﭤﻲ رھﻲ آھﻲ ﺗﻪ ﭜﻠﻲ ھﻠﻳﺎ وﭸو‪ .‬ھﺗﻲ ﺗﺮﺳﻲ ﮀو ﭘﻳﺎ آھﻳو؟ ﮀﺎ ﻣون ﺗوھﺎن ﮐﻲ اھو‬ ‫ﺷﻲء‬ ‫ﭔڌاﻳو ﻧﻪ ھو ﺗﻪ ڪڏھن ﺑﻪ ڪﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﭠﻳن ﮘﺎﻟﮫﻳن ﺗﻲ اﻋﺗﺑﺎر ﻧﻪ ڪﺟو‪ .‬ھﭤن ﻣﺎن ھﻠﻲ وﻳل‬ ‫ِ‬ ‫ﺟﻲ ﻣوٽﻲ اﭼڻ ﺟو اﻧﺗظﺎر ﻧﻪ ڪﺟو‪ .‬۽ ﺟﻳڪﻲ ﺗوھﺎن وٽ ﻧﻪ رھﻳو آھﻲ‪ ،‬ان ﺗﻲ اﻓﺳوس ھﺮﮔﺰ‬ ‫ﻧﻪ ڪﺟو‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﺗوھﺎن ﭘﺎڻ ڪﺟﮫﻪ ﺳوﭼﻳو‪” :‬آﺋون ﭜﻼ ڪﻳﺋن اﻳڏو ﺗوھﺎن ﺟﻲ ﮔوڏي‬ ‫ﺟﻳڏو ھﻳﺮو ﮐﭨﻲ ﺳﮔﮫﺎن ﭤﻲ ﺟڏھن ﺗﻪ آﺋون ﺋﻲ اﻳڏي وڏي ﻧﻪ آھﻳﺎن‪ .‬ﻣون ﺗﻪ اھﺎ ڪﮫﺎﭨﻲ ﻓﻘط‬ ‫ﻻء ﮔﮫڙي ورﺗﻲ ھﺋﻲ‪ .‬ﺗو ان ﺗﻲ ﻳﻘﻳن ڪﺮي ﻣوﻧﮐﻲ آزاد ڪﺮي‬ ‫ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﭼﻧﺑﻲ ﻣﺎن ﻧڪﺮڻ ِ‬ ‫ﮀڏﻳو‪ .‬ھﺎڻ آﺋون اھڙي ھﻧڌ ﺗﻲ آھﻳﺎن ﺟﺗﻲ ڪو ﻣﻧﮫﻧﺟو وار ﺑﻪ وﻧﮔو ﻧﭤو ڪﺮي ﺳﮔﮫﻲ‪ .‬آﺋون‬ ‫ﺳوﭼﺟﺎنء ﺑﻪ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ‬ ‫ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﮫﭻ ﮐﺎن ﺑﻠڪل ﭘﺮي آھﻳﺎن ۽ ﻣون ﮐﻲ وري ﭰﺎﺳﺎﺋڻ ﺟو ﺗون‬ ‫ِ‬ ‫ﭔڌاﺋﺟﺎنء‪ ،‬ﺟﻳڪﻲ ڪﺟﮫﻪ‬ ‫رﮐﺟﺎنء ۽ ﭔﻳن ﮐﻲ ﺑﻪ اھﻲ‬ ‫ڪﺮي ﻣﻧﮫﻧﺟون اھﻲ ﻧﺻﻳﺣﺗون ﻳﺎد‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﺗوھﺎن ﺟﻲ ھﭤن ۾ آھﻲ ان ﺟﻲ ﭼﮜﻲ طﺮح ﺣﻔﺎظت ڪﺟو ۽ ﺟﻳڪﻲ ڪﺟﮫﻪ ﮔم ﭤﻲ وﻳو آھﻲ ان‬ ‫واﭘﺳﻲء ﺟﻲ اﻣﻳد ﻧﻪ رﮐﺟو‪ .‬ھﺎڻ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت! ﻣﮫﺮاﻧﻲ ڪﺮي ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﺣﻼت ڏي‬ ‫ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫روان ﭤﻲ وﭸو ﻣﺗﺎن رﺳﺗﻲ ﺗﻲ اوﻧداھﻪ ﻧﻪ ﭤﻲ وﭸﺎن‪“.‬‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲء ﭘﻧﮫﻧﺟو ﭘﭿ ﻣﭤﻲ ڪﺮي وٺ ﻻﭤﻲ‪ ،‬وٺ ﺳڌي اﭼﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ‬ ‫اھو ﭼﺋﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﮔﻠﻳل ﺗﻲ ڪﺮي ﺟﻳڪو ان وﻗت ﻣﭤﻲ ڏﺳﻲ رھﻳو ھو‪.‬‬ ‫ﭘﮐﻲء ﮐﻳس ﺑﻳوﻗوف ﺑﭨﺎﺋﻲ ورﺗو‪ .‬ان ﺑﻌد ﻧﮫﺎﻳت‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ڏاڍو ﻟﭴﺎرو ﭤﻳو‪ .‬ھڪ ﻧﻧڍڙي‬ ‫َ‬ ‫ﻏﻣﮔﻳن ﺣﺎﻟت ۾ ﻣﺣﻼت ڏي ﻣوٽﻳو‪.‬‬ ‫ﺧوﺷﻲء‬ ‫ﺟﮫﺮڪﻲ ڪﺎ دﻳﺮ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ۽ ان ﺟﻲ ﻣﺎﭨﮫن ﮐﻲ وﻳﻧدو ڏﺳﻧدي رھﻲ‪ .‬ان ﺑﻌد‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎن اڏاﻣﻲ ھوا ۾ ﭰﻳﺮﻳون ﭘﺎﺋڻ ﻟﮘﻲ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪95‬‬

‫ﻧﻳڪدل دﻳو‬ ‫ڪﻧﮫن ﺟﺑل ﺗﻲ ھڪ دﻳو رھﻳو ﭤﻲ‪ .‬ھو ﺗﻣﺎم ﻧﻳڪ ھو ۽ ﻏﺮﻳﺑن ﺟﻲ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨﻲ ﻣدد‬ ‫ڪﻧدو ھو‪ .‬ھو ﺟڏھن ﺷﮫﺮ ڏي اﻳﻧدو ھو ﺗﻪ ڪوﻧﻪ ڪو وﻳس ﺑدﻻﺋﻲ اﻳﻧدو ھو‪ .‬ھڪ ڏﻳﻧﮫن‬ ‫ﺷڪﺎريء ﺟﻲ روپ ۾ ﮔﮫوڙي ﺗﻲ ﺳوار ﭤﻲ ﺟﮫﻧﮔل ﻣﺎن ﮔذري رھﻳو ھو ﺗﻪ ھڪ ﻣﺎﭨﮫوَء ﮐﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪﺎﭠﻳون ﻣﻳڙﻳﻧدو ڏﭠﺎﺋﻳن‪ .‬دﻳو ﭘﮀﻳو‪” :‬ﭜﺎﺋو اﻧﮫن ڪﺎﭠﻳن ﺟو ﮀﺎ ڪﻧدﻳن؟“‬ ‫ﻻء ﮐﺎﺋڻ ﺟو ﺳﺎﻣﺎن ﺧﺮﻳد ڪﻧدس‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ اڌ‬ ‫”اڌ ﺗﻪ وڪﭨﻲ ﮀڏﻳﻧدﻳس ۽ ﮔﮫﺮ ﺟﻲ ﭜﺎﺗﻳن ِ‬ ‫ﻻء ﮔﮫﺮ ﮐﭨﻲ وﻳﻧدس‪ “.‬ﻣﺎﭨﮫو ﺟواب ڏﻧو‪.‬‬ ‫ﭔﺎرڻ ِ‬ ‫دﻳو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫوڙي ﺗﺎن ﻟﮫﻧدي ﭼﻳو‪” :‬ﺗون ھﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟو ﮔﮫوڙو ﮐڻ ۽ ھن ﮐﻲ ﺳوداﮔﺮ‬ ‫وﭠﺟﺎنء‪ .‬ھو ﺗوﮐﻲ ﮔﮫٽ‬ ‫وٽ وڪﭨﻲ اچ‪ .‬ﭘﺮ ھن ﮐﺎن ﭘﻧﺟﺎھﻪ ڊاﻟﺮن ﮐﺎن ھڪ ﭘﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﮔﮫٽ ﻧﻪ‬ ‫ِ‬ ‫ﭘﺋﺳﺎ ڏﻳڻ ﺟﻲ ڪوﺷش ڪﻧدو‪ .‬ھو ﺗﻣﺎم ڪﻣﻳﻧو ۽ ﻻﻟﭼﻲ آھﻲ‪ .‬ھن ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻳن ۾ ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ‬ ‫اﭼﺟﺎنء‪“.‬‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء دﻳو ﺟﺎ ﭤورا ﻣﭸﻳﺎ ۽ ﮔﮫوڙي ﺗﻲ ﭼڙھﻲ ﺳوداﮔﺮ وٽ ﭘﮫﺗو‪ .‬ﺳوداﮔﺮ ﮐﻲ‬ ‫ھن‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﭼﻳو ﭘﺮ ھن اﻧڪﺎر‬ ‫ﮔﮫوڙو ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﭘﺳﻧد آﻳو‪ .‬ﭘﺮ ھن ان‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء ﮐﻲ ﻗﻳﻣت ﮔﮫٽ ڪﺮڻ ِ‬ ‫ڪﻳو‪ .‬ﺳوداﮔﺮ ﻧﻳٺ ﭘﻧﺟﺎھﻪ ڊاﻟﺮ ڪڍي اھو ﮔﮫوڙو ﺧﺮﻳد ڪﻳو‪ .‬ﭘﻧﺟﺎھﻪ رﭘﻳن ۾ ھﻲ ﮔﮫوڙو ﺗﻣﺎم‬ ‫ﺳﺳﺗو ھو‪.‬‬ ‫ھﺎريء ﮐﻲ ﭔﻳﭨﻲ ﻗﻳﻣت ﺗﻲ ڏﺋﻲ ﭘﺋﺳﺎ‬ ‫ﻻﻟﭼﻲ ﺳوداﮔﺮﺳوﭼﻳو ﺗﻪ ھﻲ ﮔﮫوڙو ڪﻧﮫن‬ ‫َ‬ ‫ڪﻣﺎﺋﺟن‪ .‬ھن ﮔﮫوڙي ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ اﺻطﺑل ۾ ﭔڌو ۽ ﮔﺮاھڪ ﺟﻲ ﮘوﻻ ۾ ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺗو‪ .‬ﺟﻠدﺋﻲ ھن‬ ‫ﻻء راﺿﻲ ڪﺮي‬ ‫ﮐﻲ ھڪ اﭔوﺟﮫﻪ ھﺎري ﻣﻠﻲ وﻳو‪ .‬ﺳوداﮔﺮ ھن ﮐﻲ ﺳؤ روﭘﻳن ۾ ﮔﮫوڙو وﭠڻ ِ‬ ‫ﻻء آﻳو ﺗﻪ ﮔﮫوڙو اﺗﺎن‬ ‫ورﺗو‪ .‬ﭘﺮ ﺟڏھن ﺳوداﮔﺮ ھن ﻏﺮﻳب ھﺎري ﮐﻲ اﺻطﺑل ۾ ﮔﮫوڙو ڏﻳﮐﺎرڻ ِ‬ ‫ﻏﺎﺋب ﭤﻲ ﭼڪو ھو‪ .‬ھو ﺳﻣﺟﮫﻲ وﻳو ﺗﻪ اھﺎ دﻳو ﺟﻲ ﻟﭼﺎﺋﻲ آھﻲ‪ .‬ھن ﮐﻲ دﻳو ﺗﻲ ڏاڍي ڪﺎوڙ‬ ‫آﺋﻲ ۽ ھن ﮐﺎن ﺑدﻟو وﭠڻ ﺟو ﺳوﭼﻳو‪.‬‬ ‫ھوڏاﻧﮫن دﻳو ﺳوداﮔﺮ ﮐﻲ وڌﻳڪ ﺳﺗﺎﺋڻ ﺟو طﺮﻳﻘو ﺳوﭼﻳو‪ .‬ھو ھڪ ﻣﺰور ﺟﻲ روپ‬ ‫ﻻء‬ ‫۾ ھن ﺟﻲ ﮔﮫﺮ آﻳو ۽ ﭼوڻ ﻟﮘو‪” :‬آﺋون ھڪ ﻏﺮﻳب ﻣﺎﭨﮫو آھﻳﺎن‪ .‬ﻣون وٽ ُرﮐﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺋﺳﺎ ﻧﻪ آھن‪.‬ﻣون ﮐﻲ ڪﺎ ﻣﺰدوري ڏي ﺗﻪ ڪم ڪﺮﻳﺎن‪“.‬‬ ‫ڪﺎراﺋﻲء ﺳﺎن ڪٽﻲ ﻧﻧڍا ﻧﻧڍا ٽڪﺮ ڪﺮ‪“.‬‬ ‫ﺳوداﮔﺮ ھن ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ھﻧن ڪﺎﭠﻳن ﮐﻲ‬ ‫َ‬ ‫”ﻣون ﮐﻲ ان ڪم ﺟﺎ ڪﻳﺗﺮا ﭘﺋﺳﺎ ﻣﻠﻧدا؟“ دﻳو ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫وﭸﺟﺎنء‪ “.‬ﺳوداﮔﺮ ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”ﺗون اﻧﮫن ﻣﺎن ﺟﻳڪﻲ ﺑﻪ ﮐﭨﻲ ﺳﮔﮫﻳن ﺗﻪ ﮐﭨﻲ‬ ‫ِ‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ُھن ﺳوداﮔﺮ‬ ‫دﻳو ﭼﻧد ﻣﻧٽن ۾ ﺳڀ ڪﺎﭠﻳون وڍي ٽڪﺮا ٽڪﺮا ڪﺮي ﮀڏﻳون‪ .‬ان‬ ‫ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪96‬‬

‫ﮐﺎﻧﭘوء اﻧﮫن ﺳﭜﻧﻲ ڪﺎﭠﻳن‬ ‫ﺷﻲء ڪٽﻲ ورﺗﻲ‪ .‬ان‬ ‫ﺟﻲ ﮔﮫﺮ ﺟﺎ دروازا‪ ،‬ﮀﺗﻳون ۽ ڪﺎٺ ﺟﻲ ھﺮ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﭘﭠﻲء ﺗﻲ رﮐﻲ ﻏﺎﺋب ﭤﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ﺟﻲ ٽڪﺮن ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪97‬‬

‫ﭼﻧڊ ﺟﻲ ڌيَء‬ ‫ھوء وﻳﭼﺎري ﮔﮫﺮ ۾ اڪﻳﻠﻲ‬ ‫ﭘﻲء ﻣﺮي وﻳﺎ ھﺋﺎ‪َ .‬‬ ‫ﻣﺎء ُ‬ ‫ھڪ ھﺋﻲ ﻧﻧڍڙي ﮀوڪﺮي‪ .‬ھن ﺟﺎ ُ‬ ‫وﻳﭼﺎريء ﮐﻲ ﺗﻣﺎم‬ ‫رھﺟﻲ وﻳﺋﻲ‪ .‬ھڪ ﺷﺎھوڪﺎر ﻣﺎﭨﮫو ھن ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ وﭠﻲ آﻳو ﺟﺗﻲ ھن‬ ‫َ‬ ‫ﻻء‬ ‫ﻻء ﭘﺎﭨﻲ ﭜﺮﭨو ﭘﻳو ﭤﻲ ۽ ﺳﭴﻲ ﮔﮫﺮ ﺟﻲ ﭜﺎﺗﻳن ِ‬ ‫ﮔﮫﭨوڪم ڪﺮﭨو ﭘﻳو ﭤﻲ‪ .‬ھن ﮐﻲ ﺳﭴﻲ ﮔﮫﺮ ِ‬ ‫ﻣﺎﻧﻲ ﭘﭼﺎﺋﭨﻲ ﭘﺋﻲ ﭤﻲ‪ .‬وچ ۾ ﺟﻳڪو وﻗت ﻣﻠﻳس ﭤﻲ ان ۾ ﭔﺎرن ﺟﻲ ﺳﺎر ﺳﻧﭜﺎل ﻟڌﻳﺎﺋﻳن ﭤﻲ ۽ ان‬ ‫ﺳﮐﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﻣﻠﻲ ﭤﻲ‪ .‬راﻧد‬ ‫ﺳﭴﻲ ڏﻳﻧﮫن ﺟﻲ ﭘورھﺋﻲ ﺟﻲ ﻋﻳوض ھن ﮐﻲ ﺑس ﭔن وﻗﺗن ﺟﻲ ُرﮐﻲ ُ‬ ‫روﻧد ﺗﻪ ﭤﻲ ﭘﺮي ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ھن ﮐﻲ ﮐن ﭘل ﺟو آرام ﻧﭤﻲ ﻣﻠﻳو‪ .‬ﺷﺎھوڪﺎر ﻣﺎﭨﮫو ﺑﻳﺣد ﭼﺎﻻڪ ۽‬ ‫ﺑﻲ رﺣم ھو ۽ ھن ﺟﻲ زال ﺗﻲ ھن ﮐﺎن ﺑﻪ ﭔﻪ وﮐون اﮘﻳﺎن ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ھڪ رات ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺟڏھن آﺳﻣﺎن ﺗﻲ ﭼﻧڊ ﭼﻣڪﻲ رھﻳو ھو ۽ ﭔﺎھﺮ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو‬ ‫ھﻲء ﭔﺎرڙي‬ ‫ﻻء ﭼﻳو‪.‬‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء ﺟﻲ زال ھن‬ ‫ﺳﻲء ھو‪ .‬ﺷﺎھوڪﺎر‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﻧﻳﻧﮔﺮيء ﮐﻲ ﭘﺎﭨﻲ ﭜﺮي اﭼڻ ِ‬ ‫ﺳﻲء ﮐﺎن ھن ﺟﺎ ﭘﻳﺮ ﭘﭤﺮ ﭤﻲ وﻳﺎ‪ .‬ﭘﺎﭨﻲ‬ ‫ﺗﻼء وٽ ﭘﮫﺗﻲ ﺗﻪ‬ ‫ﻻء ﭔﺎھﺮ وﻳﺋﻲ‪ .‬ﺟڏھن‬ ‫َ‬ ‫ھوء َ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲ ﭜﺮڻ ِ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ﺟﻲ‬ ‫ﻧﻳﻧﮔﺮيء ﺑﺮف ﺟﻲ ﻣﭤﺋﻳن ﺗﮫﻪ ۾ﺳوراخ ڪﻳو ۽‬ ‫ﺑﻪ ﺳﭴو ﭴﻣﻳو ﺑﺮف ﭤﻳو ﭘﻳو ھو‪.‬‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺑﺎردي ﭜﺮي ﮔﮫﺮ ڏي واﭘس ورڻ ﻟﮘﻲ‪ .‬ﮔﮫﺮﺟﻲ وﻳﺟﮫو ﭘﮫﭼﻲ ﺟﻳﺋن ﺋﻲ ھن در ﺟو دڪﻳون‬ ‫ھوء ﮀﺎ‬ ‫ﭼڙھﻳون ﺗﻪ ﭘﻳﺮ ﺗﺮڪﻲ وﻳس ۽ ﺳﭴو ﭘﺎﭨﻲ ھﺎرﺟﻲ وﻳس‪ .‬ﮀوڪﺮي ڊﭴﻲ وﻳﺋﻲ‪ .‬ﺗﻪ ھﺎڻ َ‬ ‫ھوء دروازي ﺟﻲ ﺋﻲ ﭔﺎھﺮ ﺑﻳﮫﻲ‬ ‫ڪﺮي‪ .‬ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺎردي ﮐﭨﻲ اﻧدر ﮔﮫﺮ ۾ ﮔﮫڙي ﻧﭤﻲ ﺳﮔﮫﻲ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ڏڪﻧدي رھﻲ‪ .‬ﻣﭤﻲ آﺳﻣﺎن ۾ ﭼﻧڊ ﭼﻣڪﻲ رھﻳو ھو ۽ ھن ڏي ڏﺳﻲ ﮐﻠﻲ ﺑﻪ رھﻳو ھو‪.‬‬ ‫ﮀوڪﺮيء ﭼﻧڊ ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬اي ﭼﻧڊ‪ ،‬ﮀﺎ ﺗون ﻧﭤو ڏﺳﻳن ﺗﻪ آﺋون ڪﻳﺗﺮي ڏﮐوﻳل آھﻳﺎن‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ﮀﺎ ﺗوﮐﻲ ﻣون ﺗﻲ ڪﮫل ﻧﭤﻲ اﭼﻲ‪ .‬ﮀﺎ ﺗون ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣدد ﻧﻪ ڪﻧدﻳن؟ ﻣوﻧﮐﻲ ھﻧن ظﺎﻟﻣن ﻣﺎن‬ ‫آزاد ڪﺮ‪ .‬ھﻲ ﻣوﻧﮐﻲ ﻣﺎري ﮀڏﻳﻧدا‪“.‬‬ ‫ﭼﻧڊ ھن ﺟﻲ ظﻠم ﺟو داﺳﺗﺎن ﭔڌي ھﻳٺ زﻣﻳن ﺗﻲ ﻟﮫﻲ آﻳو‪ .‬ھو ھڪ ﺧوﺑﺻورت ﻧوﺟوان‬ ‫ﭜﺎء ﺳﺞ ﺑﻪ ھن‬ ‫ﺟﻲ وﻳس ۾ ھو ۽ اﮀﻲ رﻧگ ﺟﻲ وﮘﻲ ۾ ﺳﮫﭨو ﻟﮘﻲ رھﻳو ھو‪ .‬ﭼﻧڊ ﺟﻲ وڏي ُ‬ ‫ﮀوڪﺮيء ﺟون آزﻳون ﻧﻳﺰارﻳون ﭔڌي ورﺗﻳون ھﻳون ۽ ھو ﺑﻪ ﻣﺮداﭨﻲ ﺷڪل ۾ﺳوﻧﮫﺮي رﻧگ‬ ‫َ‬ ‫ﺟﺎ ڪﭘڙا اوڍي زﻣﻳن ﺗﻲ ﻟﮫﻲ آﻳو‪.‬‬ ‫ﺳﺞ ﭼﻧڊ ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬آﺋون ھن ڏﮐوﻳل ﮀوڪﺮيَء ﮐﻲ وﭠڻ آﻳو آھﻳﺎن‪ .‬ھن ﮐﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ﺣواﻟﻲ ڪﺮي ﮀڏ‪ .‬ان ڪﺮي ﺟو آﺋون ﺗوﮐﺎن وڏو آھﻳﺎن‪“.‬‬ ‫ﭼﻧڊ ورﻧدي ڏﻧس‪” :‬اھو ﺻﺣﻳﺢ آھﻲ ﺗﻪ ﺗون ﻣون ﮐﺎن وڏو آھﻳن ادا ﺳﺞ‪ ،‬ﭘﺮ ھن وﻗت‬ ‫ﻧﻳﻧﮔﺮيء ﻣون ﮐﺎن ﻣدد ﮔﮫﺮي ۽ ﭘﮫﺮﻳن آﺋون‬ ‫رات آھﻲ‪ ،‬۽ آﺋون رات ﺟوﺑﺎدﺷﺎھﻪ آھﻳﺎن‪ .‬ھن‬ ‫َ‬ ‫ھﻳٺ آﻳس‪ .‬ان ڪﺮي ھن ﮐﻲ آﺋون وﭠﻲ وﻳﻧدس‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪98‬‬

‫ﮀوڪﺮيء ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟن ﭔﺎﻧﮫن ﺗﻲ ﮐﭨﻲ آﺳﻣﺎن ڏي اڏاﻣﻲ وﻳو‪ .‬ان وﻗت‬ ‫ﭼﻧڊ ھن ﻏﺮﻳب‬ ‫َ‬ ‫ھﻲء ﻧﻧڍڙي ﮀوڪﺮي ﭼﻧڊ ۾ رھﻲ ﭤﻲ‪ .‬ﺟڏھن ﺗوھﺎن ﭼوڏھﻳن ﺟﻲ ﺳﭴﻲ ﭼﻧڊ ﮐﻲ ﻏور‬ ‫ﮐﺎن وﭠﻲ‬ ‫َ‬ ‫ھﻲء ﮐﻠﻧدي ﮘﺎﺋﻳﻧدي ﻧظﺮ اﻳﻧدو‪.‬‬ ‫ﺳﺎن ڏﺳﻧداﺋو ﺗﮫﺎن ۾‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪99‬‬

‫آﺋون ﻣﺮڻ ﭼﺎھﻳﺎن ﭤو‬ ‫اﺟﻧﺑﻲء ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫”ھﻳڏاﻧﮫن! او ﮀوڪﺮ! ﺗون ھن ﺷﮫﺮ ۾ رھﻳن ﭤو‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫ﮀوڪﺮيء ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫”ھﺎﺋو‪ .‬۽ ﺗون ڪﻳﺮ آھﻳن ۽ ﮀﺎ ﭤو ﭼﺎھﻳن؟“‬ ‫َ‬ ‫”ﻣﻧﮫﻧﺟو ﻧﺎﻟو ڪﺎرﻟو آھﻲ‪ .‬آﺋون ﺑﺎر ﺳﻠوﻧﺎ )اﺳﭘﻳن( ﮐﺎن آﻳو آھﻳﺎن‪ “.‬اﺟﻧﺑﻲ وراﭨﻳو‪.‬‬ ‫”ﺑﺎر ﺳﻠوﻧﺎ؟ اھو ﺗﻪ ﺗﻣﺎم ﭘﺮي آھﻲ‪ .‬ﺗﻣﺎم ﭘﺮي‪“.‬‬ ‫”ھﺎ‪ .‬ﺑﻠڪل ﺻﺣﻳﺢ ﭤو ﭼوﻳن‪ .‬آﺋون ھڪ ھﻣﺮاھﻪ ﺟﻲ ﮘوﻻ ۾ ھﺗﻲ آﻳو آھﻳﺎن‪ .‬ھو ﺟﮫور‬ ‫ﭘوڙھو آھﻲ‪ “.‬ڪﺎرﻟو ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”ھن ﮘوٺ ۾ ﺗﻪ ڪﻳﺗﺮاﺋﻲ ﭘوڙھﺎ آھن‪ “.‬ﮀوڪﺮي ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”ھﻲ ﭘوڙھو ﺳﭜﻧﻲ ﮐﺎن وڌﻳڪ ﭘوڙھو آھﻲ‪ .‬ﻣﺎﭨﮫو ﭔڌاﺋﻳن ﭤﺎ ﺗﻪ ھﻲ ھﺮﮔﺰ ﻧﭤو ﻣﺮي‪ .‬ھو‬ ‫ﻣﺮي ﻧﭤو ﺳﮔﮫﻲ‪“....‬‬ ‫ﭼوٽﻲء ﺗﻲ رھﻲ ﭤو‪.‬‬ ‫ٽڪﺮيء ﺟﻲ‬ ‫”اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ڪﺮ‪ .‬ھﺎڻ ھن ﮐﻲ ﻣون ﺳﭸﺎﺗو‪ .‬ھو ھن‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ھو ﺳﺎﻣﮫون ھڪ ﻧﻧڍڙو ﮔﮫﺮ ڏﺳﻳن ﭘﻳو؟ ھﺎﺋو‪ ....‬اھوﺋﻲ‪ .‬ڏس‪ .‬ھڪ ﻣﺎﺋﻲ ان ﮔﮫﺮ ۾ ﮔﮫڙي رھﻲ‬ ‫آھﻲ‪.‬‬ ‫”اھﺎ ڪﻳﺮ آھﻲ؟“ ڪﺎرﻟو ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫ﻻء روزاﻧو ﻣﺎﻧﻲ ﮐﭨﻲ وﻳﻧدي آھﻲ‪ .‬ھو‬ ‫”اھﺎ ھن ﮘوٺ ۾ ﺋﻲ رھﻲ ﭤﻲ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ھوء ان ﭘوڙھﻲ ِ‬ ‫ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﭘوڙھو ۽ ﺑﻳﻣﺎر آھﻲ‪ .‬ھن ﺟﻲ ڪﺎﺑﻪ زال‪ ،‬ﭔﺎر ﻳﺎ دوﺳت ﻧﻪ آھن‪ .‬اھﻲ ﺳڀ ڪڏھوڪو‬ ‫ﻣﺮي وﻳﺎ‪ .‬ﺳڀ ﺟﺎ ﺳڀ ھﺎڻ ڪﻳﺮ ﻧﻪ رھﻳو آھﻲ‪ “.‬ﮘوٺ ﺟﻲ ﮀوڪﺮ ﭔڌاﻳو‪.‬‬ ‫”ﻣون ﮐﻲ ھن وٽ ﺿﺮور وﭸڻ ﮐﭘﻲ‪ “.‬ڪﺎرﻟو ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”ﻧﻪ‪ .‬ﺑﮫﺗﺮ آھﻲ ﺗﻪ ھن وٽ ﻧﻪ وڃ‪ ،‬اﺟﻧﺑﻲ!“ ﮀوڪﺮ ﮀﻳو‪.‬‬ ‫ڪﺎرﻟو ﭘﭠﻳﺎن ﻣڙي ﮀوڪﺮ ﮐﻲ ڏﭠو‪.‬‬ ‫”ﮀو ﭜﻼ؟“‬ ‫ﻻء ﺟو ھﻲ ﭘوڙھو ﻣﺎﭨﮫو اﺳﺎن واﻧﮔﺮ ﻧﺎھﻲ‪ .‬ھو ﻧﻪ ﺗﻪ اﺳﺎن واﻧﮔﺮ ﮘﺎﻟﮫﺎﺋﻲ ﺳﮔﮫﻲ‬ ‫”ان ِ‬ ‫ﭤو ۽ ﻧﻪ ھن ﮐﻲ اﺳﺎن ﺟﻲ ﭔوﻟﻲ ﺳﻣﺟﮫﻪ ۾ اﭼﻲ ﭤﻲ‪ .‬ھو اﺳﺎن ﮐﻲ ھﺮ وﻗت ڪﺟﮫﻪ ﭔڌاﺋڻ ﺟﻲ‬ ‫ڪوﺷش ڪﺮي ﭤو ﭘﺮ اﺳﺎن ﮐﻲ ﺳﻧدس اﮐﺮ ﺑﻪ ﺳﻣﺟﮫﻪ ۾ ﻧﭤو اﭼﻲ‪ .‬ھو اھﺎ ﺳﺎﮘﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ذري‬ ‫ذري ورﺟﺎﺋﻳﻧدو رھﻲ ﭤو‪“.‬‬ ‫”ﻣون ﮐﻲ ھن ﺳﺎن ﺿﺮور ﻣﻠڻ ﮐﭘﻲ‪ ،‬ﻧوﺟوان ﮀوڪﺮا‪ “.‬ڪﺎرﻟو ﭘڪﻲ ارادي ﺳﺎن‬ ‫ﭼﻳو‪.‬‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء ﺟو ﮔﮫﺮ ھو‪ .‬ھن وٽ‬ ‫ٽڪﺮيء ڏي رواﻧو ﭤﻲ وﻳو ﺟﺗﻲ ھن ﭘوڙھﻲ‬ ‫ڪﺎرﻟو ان‬ ‫َ‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪100‬‬

‫ﭘﮫﭼڻ ﺗﻲ ھن ڏﭠو ﺗﻪ ان ﺟو اﮘﻳون در ﮐﻠﻳل ھو ﺳو ھﻲ اﻧدر ﮔﮫڙي وﻳو‪ .‬اﻧدر ﮔﮫڙڻ ﺳﺎن‬ ‫ﺳﺎﻣﮫون ﮐﻳس ھڪ ﻣﺎﭨﮫو ﻧظﺮ آﻳو‪ .‬ھﻲ ﺑﻳﺣد ﭘوڙھو‪ ،‬ڏﭔﺮو ۽ ﺑﻳﻣﺎر ﻧظﺮ اﭼﻲ رھﻳو ھو‪.‬‬ ‫”آﺋون ﺗوﺳﺎن ﮘﺎﻟﮫﺎﺋڻ ﭼﺎھﻳﺎن ﭤو‪ “،‬ڪﺎرﻟو ﭼﻳس‪” ،‬آﺋون اﻧدر اﭼﻲ ﺳﮔﮫﺎن ﭤو؟“‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء ڪﺟﮫﻪ ﮘﺎﻟﮫﺎﻳو ﭘﺮ اھﻲ ﻟﻔظ ان اﺳﭘﻳﻧﻲ زﺑﺎن ﺟﺎ ﻧﻪ ھﺋﺎ ﺟﻳڪﺎ ﺑﺎرﺳﻠوﻧﺎ‬ ‫ﭘوڙھﻲ‬ ‫َ‬ ‫۾ ﮘﺎﻟﮫﺎﺋﻲ وﭸﻲ ﭤﻲ‪ .‬اھﻲ ھڪ ﺗﻣﺎم ﻗدﻳﻣﻲ زﺑﺎن ﺟﺎ ھﺋﺎ‪.‬‬ ‫ﭔوﻟﻲء ۾ ’ھﻳﻠو‘ ﭼﺋﻲ ﮐﻳڪﺎر‬ ‫ﭘوء ھن ﺳﺎﮘﻲ ﭘﺮاﭨﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪﺎرﻟو ھن ﺟﻲ ﺳﺎﻣﮫون ﭤﻲ ﺑﻳﭠو ۽ ِ‬ ‫ڪﻳس‪.‬‬ ‫ﺧوﺷﻲء وﭼﺎن ﮘوڙھﺎ ﮘڙي آﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء ﺟﻲ اﮐﻳن ﻣﺎن‬ ‫اھو ﭔڌي ﭘوڙھﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫”ﺗون ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ زﺑﺎن ﮘﺎﻟﮫﺎﺋﻲ ﺳﮔﮫﻳن ﭤو! ﺗون ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺳﻣﺟﮫﻲ ﺳﮔﮫﻳن ﭤو!“ ﭘوڙھﻲ‬ ‫ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫”ھﺎﺋو‪ “،‬ڪﺎرﻟوس وراﭨﻳس‪” ،‬آﺋون ﺗوﮐﻲ ﺳﻣﺟﮫﻲ ﺳﮔﮫﺎن ﭤو‪ ،‬ﮀو ﺟو ﺗﻌﻠﻳم دوران آﺋون‬ ‫ﭔڌاء ﺗوﮐﻲ اھﺎ زﺑﺎن ڪﻳﺋن اﭼﻲ ﭤﻲ‪ .‬اھﺎ‬ ‫ﺟﮫوﻧﻳن زﺑﺎﻧن ﺟو ﺷﺎﮔﺮد ھوس‪ ،‬ﭘﺮ ﻣون ﮐﻲ اھو ﺗﻪ ِ‬ ‫زﺑﺎن ﺗﻪ اﻳڏي ﭘﺮاﭨﻲ آھﻲ ﺟو اﭴڪﻠﮫﻪ ان ﮐﻲ ڪﻳﺮ ﺑﻪ ﻧﭤو ﮘﺎﻟﮫﺎﺋﻲ‪“.‬‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء ﺟﮫﻳﭨﻲ آواز ۾ ﭼﻳو‪.‬‬ ‫ﻻء ﺗوﮐﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ڪﮫﺎﭨﻲ ﭔڌﭨﻲ ﭘوﻧدي‪ “.‬ﭘوڙھﻲ‬ ‫َ‬ ‫”ان ِ‬ ‫زﻧدﮔﻲء ﺳﺎن ۽ دوﻟت‬ ‫”آﺋون ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ وﻗت ﺟو وڏو اﻣﻳﺮ ﻣﺎﭨﮫو ھوس‪ .‬ﻣون ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺳﺎن ﭘﻳﺎر ھو‪ .‬ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ ۾ ھڪ ﻣﺎﭨﮫو آﻳو‪.‬‬ ‫’ﭔﺎھﺮ ﻣﻳﻧﮫن ﭘﻳو ﭘوي‪ ‘،‬ھن ﭼﻳو‪’ ،‬آﺋون ﺳﭴو ﭘﺳﻲ وﻳو آھﻳﺎن ﭤڌ ڪﺮي ڏڪﻲ ﺑﻪ رھﻳو‬ ‫آھﻳﺎن‪ .‬آﺋون اﻧدر اﭼﻲ ﺳﮔﮫﺎن ﭤو؟‘‬ ‫’ھﺎﺋو‪ ‘،‬ﻣون وراﭨﻳوﻣﺎﻧس ۽ ﻣﺎﭨﮫو اﻧدر ﮔﮫڙي آﻳو‪.‬‬ ‫ﺷﻲء ﮐﻲ ھن ﻏور ﺳﺎن ﺟﺎﻧﭼﻳو‪.‬‬ ‫اﻧدر اﭼﻲ ﮔﮫﺮ ﺟﻲ ھﺮ ھڪ ﺧوﺑﺻورت‬ ‫ِ‬ ‫ﺷﻲء آھﻲ‪‘.‬‬ ‫’ﺗون ﺷﺎھوڪﺎر ﻣﺎﭨﮫو آھﻳن‪‘،‬ھن ﭼﻳو‪’ ،‬ﺗو وٽ دﻧﻳﺎ ﺟﻲ ھﺮ‬ ‫ِ‬ ‫ﺷﻲء ﻧﻪ اﭤم‪‘.‬‬ ‫’ﻧﻪ‪ .‬ﻧﻪ‘ ﻣون ھن ﮐﻲ ﭼﻳو‪’ .‬ﺗون ﻏﻠط آھﻳن‪ .‬ھﺮ‬ ‫ِ‬ ‫’ﮀﺎ ﭜﻼ ﺗو وٽ ﻧﻪ آھﻲ؟’ ھن ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫ﻻء ﺟﻳﺋڻ ﮔﮫﺮان ﭤو‪ .‬آﺋون ﻣﺮڻ ﻧﭤو ﭼﺎھﻳﺎن‪‘.‬‬ ‫’ﻣون ﮐﻲ وڏي ﭴﻣﺎر ﮐﭘﻲ‪ .‬آﺋون ھﻣﻳﺷﻪ ِ‬ ‫’آﺋون ﺗوﮐﻲ وڏي ﭴﻣﺎر ڏﺋﻲ ﺳﮔﮫﺎن ﭤو‪ .‬ﭘﺮ ﮀﺎ ﺗوﮐﻲ ﭘڪ آھﻲ ﺗﻪ ﺣﻳﺎﺗﻲ ﻣﻠڻ ﺗﻲ ﺗون‬ ‫ﺧوش رھﻲ ﺳﮔﮫﻧدﻳن؟ ﮀﺎ ﺗوﮐﻲ واﻗﻌﻲ ڊﮔﮫﻲ ﺣﻳﺎﺗﻲ ﮐﭘﻲ؟‘‬ ‫’ھﺎ‪ ،‬ﻣون ﮐﻲ ﺑﻠڪل ﮐﭘﻲ‘‪ ،‬ﻣون ھن ﮐﻲ ﺟواب ڏﻧو‪.‬‬ ‫ﺷﻲء ﻓﻧﺎ ﭤﻳﭨﻲ آھﻲ‪ .‬ﭘﺮ ﺗون ﺗﻳﺳﺗﺎﺋﻳن‬ ‫’آﺋون ھن ڪﺗﺎب ﺗﻲ ڪﺟﮫﻪ ﻟﻔظ ﻟﮐﺎن ﭤو‪ .‬ھﺮ‬ ‫ِ‬ ‫ھﻲء ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﻟﮐﭨﻲ ۽ ڪﺗﺎب ﺳﻼﻣت ھوﻧدو‪ .‬ان ﮐﺎن اڳ ﺗون ﻣﺮي ﻧﻪ‬ ‫ﺟﻳﺋﺮو ھوﻧدﻳن ﺟﻳﺳﻳن‬ ‫َ‬ ‫ﺳﮔﮫﻧدﻳن‪ .‬ھﺎڻ ھﻲ ڪﺗﺎب ڪﭤﻲ ﭘﺮي ﺳوﮔﮫو ڪﺮي رک‪ .‬اھو ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ زﻧدﮔﻲ آھﻲ‪‘.‬‬ ‫ﻻء ﺟﻳﺋڻ ﭼﺎھﻳو ﭤﻲ‪ .‬ﺳو ان ڪﺗﺎب ﮐﻲ‬ ‫آﺋون ﻧوﺟوان ھوس ۽ ﻣون ان وﻗت ﺳداﺋﻳن ِ‬ ‫ﭘوء آﺋون ﺟﻳﺋﺮو رھﻳس‪ ....‬ﺳﺎﻟن ﺟﺎ ﺳﺎل‪ ....‬۽ ﺳﺎل‪ .‬۽ ھﻳﻧﺋﺮ‬ ‫ﭘﺮي ﺣﻔﺎظت ﺳﺎن ڪﺮي رﮐﻳم‪ .‬۽ ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪101‬‬

‫ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﺎﻣﮫون آھﻳﺎن‪ -‬اﭸﺎ ﺗﺎﺋﻳن ﺟﻳﺋﺮو ﺟﺎﮘﻧدو‪ .‬ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﺳڀ ﻣٽ ﻣﺎﺋٽ ۽ دوﺳت ﻳﺎر ﻣﺮي‬ ‫ڪﺮﺳﻲء‬ ‫ﭼڪﺎ آھن‪ .‬آﺋون اﻳڏو ﺗﻪ ﭘوڙھو ﭤﻲ ﭼڪو آھﻳﺎن ﺟو ھﺎڻ ﻧﻪ ﺗﻪ ھﻠﻲ ﺳﮔﮫﺎن ﭤو ۽ ﻧﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﺗﺎن اﭤﻲ ﺳﮔﮫﺎن ﭤو‪ .‬آﺋون ھﺎڻ ﻣﺮڻ ﭼﺎھﻳﺎن ﭤو ﭘﺮ ﻣﺮي ﺑﻪ ﻧﭤو ﺳﮔﮫﺎن‪ .‬آﺋون ﮘﺎﻟﮫﺎﺋڻ ﭼﺎھﻳﺎن ﭤو‬ ‫ﭘﺮ ﺟﮫوﻧﻲ ﺟڳ ﺟﻲ ﻣﺎﭨﮫن ﻣﺎن اڄ ڪوﺑﻪ ﺟﻳﺋﺮو ﻧﺎھﻲ ﺟﻳڪو ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ زﺑﺎن ﺳﻣﺟﮫﻲ‪ .‬ڪوﺑﻪ‬ ‫ﻣوﻧﺳﺎن ﮘﺎﻟﮫﻪ ﻧﭤو ڪﺮي ﺳﮔﮫﻲ‪ ،‬اڄ ﺗو اﭼﻲ ﮘﺎﻟﮫﺎﻳو آھﻲ‪ .‬ڪوﺑﻪ ﻣﺎﭨﮫو ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣدد ﻧﭤو ڪﺮي‬ ‫ﺳﮔﮫﻲ‪ .‬آﺋون ﻣﺮڻ ﭼﺎھﻳﺎن ﭤو‪ .‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣدد ڪﺮ!“‬ ‫ڪﮫڙيء طﺮح؟“ ڪﺎرﻟو ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”ﭘﺮ‬ ‫َ‬ ‫”اھو ﺟﮫوﻧو ڪﺗﺎب ﻣون ﮐﻲ ھڪدم آﭨﻲ ڏي‪ .‬اھو ڪﺗﺎب ﺑﺎﻏﻳﭼﻲ ﺟﻲ ڪﻧڊ واري‬ ‫ڪﻣﺮي ۾ آھﻲ‪ .‬ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي اھو ڪﺗﺎب ان ڪﻣﺮي ﺟﻲ ڪﭔٽ ﻣﺎن ﮐﭨﻲ اچ ۽ ھﻳﻧﺋﺮ ﺟو‬ ‫ھﻳﻧﺋﺮ ان ﮐﻲ ﺑﺎھﻪ ۾ وﺟﮫﻲ ﭔﺎري ﺳﺎڙي ﮀڏ‪“.‬‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء‬ ‫ڪﺎرﻟو ان ڪﻣﺮي ڏي ھﻠﻳو وﻳو ۽ ﭤوري دﻳﺮ ﺑﻌد اھو ڪﺗﺎب ﮐﭨﻲ آﻳو‪ .‬ﭘوڙھﻲ‬ ‫َ‬ ‫ھن ﮐﺎن ڪﺗﺎب وﭠﻲ ﺑﺎھﻪ ۾ اﮀﻼﻳو‪.‬‬ ‫۽ ﭘوِء ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ ان ڪﺗﺎب ﮐﻲ ﺑﺎھﻪ ۾ ﺳڙﻧدو ڏﺳڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬ ‫”ڏس ڪﺗﺎب ﺳڙي رھﻳو آھﻲ!“ ڪﺎرﻟو ﭼﻳو‪.‬‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”ھﺎﺋو‪ ،‬ھﺎڻ آﺋون ﺑﻳﺣد ﺧوش آھﻳﺎن‪ “.‬ﭘوڙھﻲ‬ ‫َ‬ ‫”ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ‪ “،‬ﭘوڙھﻲ ﻣﺎﭨﮫوَء ڊﮔﮫو ﺳﺎھﻪ ﮐﭨﻲ ڪﺎرﻟو ﮐﺎن ﻣوڪﻼﻳو‪” ،‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫زﻧدﮔﻲء ﺟﻲ ﭘﭴﺎﭨﻲ ﭤﻲ رھﻲ آھﻲ ۽ آﺋون ﺑﻳﺣد ﺧوش آھﻳﺎن‪“.‬‬ ‫ڊﮔﮫﻲ‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪102‬‬

‫ﮔڏھﻪ ﺟﻲ ڪﻧن وارو ﺷﮫﺰادو‬ ‫ﮔﮫﭨو ﮔﮫﭨو اڳ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺗﻪ ڪﻧﮫن وﻻﻳت ۾ ھڪ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ رھﻧدو ھو‪ .‬ھن ﮐﻲ ﻣﺎل‬ ‫ﻣﻠڪﻳت ﺗﻪ اڻ ﻣﻳو ھو ﭘﺮ ڪوﺑﻪ اوﻻد ﻧﻪ ھوس‪ .‬ھن ﮐﻲ ﭔﺎرن ﺳﺎن ﺑﻳﺣد ﮔﮫﭨو ﭘﻳﺎر ھو ۽ ھن‬ ‫ﭼﺎھﻳو ﭤﻲ ﺗﻪ ھن ﮐﻲ ﺑﻪ ڪو ﭔﺎر ھﺟﻲ ﺟﻳڪو ﺳﭴﻲ ﻣﺣﻼت ۾ ﮐﻳڏﻧدو رھﻲ‪ .‬آﺧﺮ ﭔﻳو ڪو‬ ‫ﭼﺎرو ﻧﻪ ڏﺳﻲ ھن ﭘﺮﻳن ﮐﺎن ﻣدد وﭠڻ ﭼﺎھﻲ‪ .‬ھن ﮐﻲ ڪﻧﮫن ﭔڌاﻳو ﺗﻪ ان ڏس ۾ ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣدد‬ ‫ﭘﺮﻳون ﺋﻲ ڪﺮي ﺳﮔﮫن ﭤﻳون‪ ،‬ﺟﻳڪﻲ ﺟﮫﻧﮔل ۾ رھن ﭤﻳون‪.‬‬ ‫ﻻء ﺟﮫﻧﮔل ۾ ﭘﮫﺗو‪ .‬اﺗﻲ ﺟﮫﻧﮔل ۾ رھﻧدڙ‬ ‫آﺧﺮ ھڪ ڏﻳﻧﮫن ھو ﺗﻳﺎر ﭤﻲ ﭘﺮﻳن ﺳﺎن ﻣﻠڻ ِ‬ ‫ٽﺋﻲ ﭘﺮﻳون ھن ﺳﺎن ﻣﻠﻳون ۽ ھن ﺳﺎﭨن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ دل ﺟو ﺣﺎل اورﻳو‪ .‬ﭘﺮﻳن ھن ﺟﻲ ﺳﭴﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ‬ ‫ﭘوء اھﺎ ﺧوﺷﺧﺑﺮي ﭔڌاﺋﻲ ﺗﻪ ﮐﻳس ﺳﺎل ﺟﻲ اﻧدر اﻧدر ھڪ ﺷﮫﺰادو ﭴﻣﻧدو‪.‬‬ ‫ﻏور ﺳﺎن ﭔڌي‪ِ ،‬‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ اھو ﭔڌي ڏاڍو ﺧوش ﭤﻳو‪ .‬ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﺣﻼت ۾ ﭘﮫﭼڻ ﺳﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ راﭨﻲَء ﮐﻲ‬ ‫ﭘوء ﭘوري ھڪ ﺳﺎل‬ ‫ﭘﮫﺮﻳن اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌاﺋﻲ ان ﺑﻌد ﺳﭴﻲ ﻣﻠڪ ۾ ﺧوﺷﻳون ﻣﻠﮫﺎﻳون وﻳون‪ِ .‬‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﺑﻌد ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﺟﻲ ﮔﮫﺮ ۾ ھڪ ﭘٽ ﭴﺎﺋو‪ .‬رات ﺟو ٽﺋﻲ ﭘﺮﻳون ﻣﺑﺎرڪ ڏﻳڻ‬ ‫ﻻء ﺗﺣﻔو ڏﻧو‪.‬‬ ‫آﻳون ۽ ھﺮ ھڪ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺮيء ﺷﮫﺰادي ِ‬ ‫ﭘﺮيء ﭼﻳو‪” :‬ﺗون دﻧﻳﺎ ﺟو ﺳڀ ﮐﺎن ﺳﮫﭨو ﺷﮫﺰادو ﭤﻳﻧدﻳن‪“.‬‬ ‫ﭘﮫﺮﻳن‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺮيء ﭼﻳو‪” :‬ﺗون دﻧﻳﺎ ﺟو ﺳڀ ﮐﺎن ﮔﮫﭨو ﻋﻘﻠﻣﻧد ۽ ﻧﻳڪدل ﺷﮫﺰادو ﭤﻳﻧدﻳن‪“.‬‬ ‫ﭔﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺮيء دﻧﻳﺎ ﺟون ﺗﻣﺎم ﺧوﺑﻳون ھن ﺷﮫﺰادي ﮐﻲ ڏﺋﻲ‬ ‫ٽﻳن ﭘﺮيَء ﺳوﭼﻳو ﺗﻪ ﭘﮫﺮﻳن ۽ ﭔﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء‬ ‫ﮀڏﻳون آھن‪ .‬اﺋﻳن ﻧﻪ ﭤﺋﻲ ﺗﻪ ھﻲ وڏو ﭤﻲ ﻣﻐﺮور ﭤﺋﻲ‪ .‬ﺳو ھن ڪﺟﮫﻪ دﻳﺮ ﺳوﭼﻲ ﺳوﭼﻲ ِ‬ ‫دﻋﺎ ﺑدران ﺑددﻋﺎ ڏﻧﻲ‪” :‬ﺷﮫﺰادا ﺗﻧﮫﻧﺟﺎ ڪن ﮔڏھﻪ ﺟﻲ ڪﻧن ﺟﮫڙا وڏا ﭤﻳﻧدا‪ .‬ﺟﻳﺋن ﺗون ﻣﻐﺮور‬ ‫ﻧﻪ ﭤﻲ وﭸﻳن‪ “.‬ان ﺑﻌد ٽﺋﻲ ﭘﺮﻳون ﻏﺎﺋب ﭤﻲ وﻳون‪.‬‬ ‫ﺷﮫﺰادو وڏو ﭤﻲ واﻗﻌﻲ ﮔﮫﭨو ﺧوﺑﺻورت‪ ،‬ﻋﻘﻠﻣﻧد ۽ ﻧﻳڪدل ﭤﻳو‪ .‬ﭘﺮ اﻧﮫن ﻣڙﻧﻲ ﮘﺎﻟﮫﻳن‬ ‫ﺳﺎن ﮔڏ ﮔڏ ھن ۾ ھڪ ﻋﺟﻳب ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺑﻪ ﭤﻲ‪ .‬ھن ﺟﺎ ڪن ﮔڏھﻪ ﺟﻲ ڪﻧن ﺟﮫڙا ڊﮔﮫﺎ ۽ ﺑﻲ ڊوﻻ‬ ‫ﭤﻲ ﭘﻳﺎ‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ان ڊپ ﮐﺎن ﺗﻪ ڪﭤﻲ ﻣﺎﭨﮫن ﮐﻲ ﻣﻌﻠوم ﻧﻪ ﭤﻲ وﭸﻲ ﺗﻪ ھن ﺟﻲ ﭘٽ ﺟﺎ ﮔڏھﻪ ﺟﻲ‬ ‫ڪﻧن ﺟﮫڙا ڪن آھن‪ ،‬ڪﻳﺗﺮن ڏﻳﻧﮫن ﺗﺎﺋﻳن ﺷﮫﺰادي ﺟﻲ ﺣﺟﺎﻣت ﺋﻲ ﻧﻪ ڪﺮاﺋﻲ‪ .‬ﭘﺮ ھڪ ﻧﻪ‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﺗﻪ ھن ﺟﻲ ﺣﺟﺎﻣت ﭤﻳﭨﻲ ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﭘوء ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ھڪ ﺣﺟﺎم ﮔﮫﺮاﻳو ۽ ھن ﮐﻲ ﻣﺣﻼت ۾ ٽڪڻ‬ ‫آﺧﺮ وڏي ﺳوچ وﻳﭼﺎر ﮐﺎن ِ‬ ‫ﻻء ڪﻣﺮو ڏﺋﻲ ﮀڏﻳو‪ .‬ھن ﺟو ڪم ﻓﻘط اھو ھو ﺗﻪ ھو ﺷﮫﺰادي ﺟﺎ وار ڪﺗﺮي ۽ ان ﺟﻲ ھو‬ ‫ِ‬ ‫ڪﻧﮫن ﺳﺎن ﺑﻪ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﻧﻪ ڪﺮي ﺗﻪ ﺷﮫﺰادي ﺟﺎڪن ﺑﻳڊوﻻ ۽ ڊﮔﮫﺎ آھن‪.‬‬ ‫ﺣﺟﺎم ﻣﺣﻼت ۾ ﻣﻔت ﺟﻲ رھﺎﺋش ۽ﮐﺎڌو ﭘﻳﺗو ﺣﺎﺻل ڪﺮي ڏاڍو ﺧوش ﭤﻳو‪ .‬ھن‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪103‬‬

‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﺳﺎن واﻋدو ڪﻳو ﺗﻪ اھﺎ راز ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ھو دل ۾ ﺋﻲ رﮐﻧدو ۽ ھو ڪﻧﮫن ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻧﻲ ﺑﺷﺮ ﺳﺎن ﺷﮫﺰادي ﺟﻲ ڪﻧن ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﻧﻪ ڪﻧدو‪.‬‬ ‫ﻻء ﺗﻪ ﻣﺎٺ ﻣﺎٺ ۾ ﮔذر ڪﻧدو رھﻳو ﭘﺮ دل ۾ ﺳﺎﻧڍﻳل اھو راز‬ ‫ﺣﺟﺎم ڪﺟﮫﻪ ﻋﺮﺻﻲ ِ‬ ‫ھن ﺟﻲ ﺳﻳﻧﻲ ﺗﻲ ﭘﭤﺮ واﻧﮔﺮ ﮘﺮو ﭤﻳڻ ﻟﮘو‪ .‬ھن ﮐﻲ ھﺮ وﻗت ﻋﺟﻳب ﻣوﻧﺟﮫﻪ ۽ ﺑﺎر ﻣﺣﺳوس ﭤﻳڻ‬ ‫ﻟﮘو‪ .‬ھن ﭼﺎھﻳو ﭤﻲ ﺗﻪ ڪﻧﮫن ﺳﺎن ا ھو راز ﮐوﻟﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ دل ﺟو ﺑﺎر ھﻠڪو ڪﺮي‪.‬‬ ‫آﺧﺮ ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﺗﻧگ ﭤﻲ ھو ھڪ ﻓﻘﻳﺮ وٽ وﻳو ۽ ھن ﺳﺎن ﺳﭴﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ‬ ‫ڪﺋﻲ‪ .‬ﻓﻘﻳﺮ ﮐﻳس ﭼﻳو ﺗﻪ ھﻳﻧﺋن ڪﺮ ﺟو ﺟﮫﻧﮔل ۾ ھﻠﻳو وڃ اﺗﻲ ھڪ وڏو ﮐڏو ﮐوٽﻲ ان ﮐﻲ‬ ‫ﺳﭴﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌاﺋﻲ ﮀڏ‪ .‬اھڙي طﺮح ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ دل ﺟو ﺑﺎر ھﻠڪو ﭤﻲ وﻳﻧدو‪.‬‬ ‫ﭘوء ان ۾ ﻣﻧﮫن وﺟﮫﻲ‬ ‫ﺣﺟﺎم ﺟﮫﻧﮔل ۾ ﭘﮫﭼﻲ ﻓﻘﻳﺮ ﺟﻲ ﭼوڻ ﻣطﺎﺑق ھڪ وڏو ﮐڏ ﮐوٽﻳو ِ‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ھن ﺟﻲ دل ﺟو ﺑﺎر واﻗﻌﻲ ھﻠڪو ﭤﻲ وﻳو ۽ ھو ﺧوش ﭘﺎش ﻣﺣﻼت ۾‬ ‫ﺳﭴو راز ﭔڌاﻳو‪ .‬ان‬ ‫ِ‬ ‫واﭘس ﭘﮫﺗو‪.‬‬ ‫ھﺎڻ ھڪ ﻋﺟﻳب ﮘﺎﻟﮫﻪ روﻧﻣﺎ ﭤﻲ‪ .‬ﺟﺗﻲ ﺣﺟﺎم ﮐڏو ﮐوٽﻳو ھو اﺗﻲ ھڪ ڪﺎﻧڍﻳﺮي ﺟو‬ ‫وڻ ﭰٽﻲ ﭘﻳو ۽ اھو وڻ ڏﻳﻧﮫون ڏﻳﻧﮫن وﻳو وڏو ﭤﻳﻧدو‪ .‬ھڪ ڏﻳﻧﮫن ھڪ ﺟوﮘﻲ ﻓﻘﻳﺮ اﺗﺎن اﭼﻲ‬ ‫ﻟﻧﮔﮫﻳو‪ .‬ھن ھﻳڏو وڻ ﺟو ڏﭠو ﺳو ان ﮐﻲ وڍي ان ﻣﺎن ھڪ ﺑﺎﻧﺳﺮي ﭠﺎھﻲ ﺟڏھن ھن اﻧﮐﻲ‬ ‫وﭸﺎﻳو ﺗﻪ ھن ﻣﺎن آواز ﻧڪﺗو‪.‬‬ ‫ﭔڌو ھڪ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺳڀ اﻧﺳﺎﻧو ۽ ﺟن‬ ‫اﭤﺎﻧو ﮔڏھﻪ ﺟﺎ ڪن‪.‬‬ ‫ﺷﮫﺰادي ﮐﻲ‬ ‫َ‬ ‫ان ﺑﻌد ﺟوﮘﻲ ﻓﻘﻳﺮ ﺟﺗﻲ ﺑﻪ ۽ ﺟڏھن ﺑﻪ ﺑﺎﻧﺳﺮي وﭴﺎﺋڻ ﻟﮘو ﺗﻪ ﻣﻧﺟﮫﺎﻧﺋس ﺳﺎﮘﻳو آواز‬ ‫ﻧڪﺮڻ ﻟﮘو‪:‬‬ ‫”ﭔڌو ھڪ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺳڀ اﻧﺳﺎﻧو ۽ ﺟن‬ ‫اﭤﺎﻧو ﮔڏھﻪ ﺟﺎ ڪن‪“.‬‬ ‫ﺷﮫﺰادي ﮐﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺳواء‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ اھو ﭔڌي ڏاڍي ڪﺎوڙ ﻟﮘﻲ‪ .‬ھن ﺳوﭼﻳو ﺗﻪ ﺟوﮘﻲ ﻓﻘﻳﺮ ﮐﻲ اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ‬ ‫ِ‬ ‫ﺣﺟﺎم ﺟﻲ ڪو ﭔﻳو ﭔڌاﺋﻲ ﻧﭤو ﺳﮔﮫﻲ‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ھڪدم ﭘﻧﮫﻧﺟن ﺳﭘﺎھﻳن ﮐﻲ ﺣڪم ڪﻳو ﺗﻪ‬ ‫ﻣﺣﻼت ۾رھﻧدڙ ﺣﺟﺎم ﺟو ھڪدم ڪﻧڌ ڪﭘﻳو وﭸﻲ‪.‬‬ ‫ﭘﻲء‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ﺷﮫﺰادو اﮘﻳﺎن وڌﻳو ۽ ھٿ ادب ﺟﺎ ﭔڌي ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ُ‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﮐﻲ ﻋﺮض ڪﻳو‪” :‬ﺳﺎﺋﻳن ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ‪ ،‬ﺗوھﺎن وﻳﭼﺎري ﻏﺮﻳب ﺣﺟﺎم ﮐﻲ ﺳﺰا ﮀو‬ ‫ڏﻳﺋﻲ رھﻳﺎ آھﻳو؟ ھن ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ڪﺋﻲ ﺑﻪ آھﻲ ﺗﻪ اھﺎ ﺳﭼﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ڪﺋﻲ آھﻲ‪ .‬ھڪ ﺣﻘﻳﻘت ﮐﻲ‬ ‫ﺷﻲء ﺗوھﺎن ﻣﺎﭨﮫن ﮐﺎن ھﻳﺗﺮو وﻗت ﻟڪﺎﺋﻲ رﮐﻲ‪ ،‬اھﺎ ھﺎڻ ﻋوام‬ ‫ﻟڪﺎﺋڻ ﻣﺎن ﮀﺎ ﻓﺎﺋدو‪ .‬ﺟﻳڪﺎ‬ ‫ِ‬ ‫ﮐﻲ ڏﻳﮐﺎرڻ ﺋﻲ ﺑﮫﺗﺮ آھﻲ‪ .‬ﺧدا ﺟﻲ ﮔﮫﺮﻳو ﺗﻪ ﻣون ۾ ان ﻋﻳب ھﺟڻ ﺟﻲ ﺑﺎوﺟود ﺑﻪ آﺋون ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫رﻋﻳت ﺟو ﭘﻳﺎرو ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺛﺎﺑت ﭤﻳﻧدس‪ “.‬اھو ﭼﺋﻲ ﺷﮫﺰادي ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ٽوﭘﻲ ﻻھﻲ ﮀڏي‪.‬‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ اﮐﻳن۾ ﮘوڙھﺎ ﺗﺮي آﻳﺎ ۽ ھن ﺣﺟﺎم ﮐﻲ ان ﺋﻲ وﻗت ﻣﻌﺎف ڪﺮي ﮀڏﻳو‪ .‬ان‬ ‫ﺋﻲ وﻗت ھڪ ﻋﺟﻳب ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭤﻲ‪ .‬ﺷﮫﺰادي ﺟﺎ ﮔڏھﻪ ﺟﻲ ڪﻧن ﺟﮫڙا ڪن ھڪدم ﻏﺎﺋب ﭤﻲ وﻳﺎ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪104‬‬

‫ﺟﺎء ﺗﻲ اﻧﺳﺎﻧن ﺟﻲ ڪﻧن ﺟﮫڙا ڪن اﭼﻲ وﻳﺎ‪.‬‬ ‫۽ ھن ﺟﻲ ِ‬ ‫ھﻲء ﭤﻲ ﺗﻪ ﺷﮫﺰادي ﺟﻲ ﺳﭼﺎﺋﻲ ۽ ﻧﻳڪﻲَء ﺟﻲ ٽﻳن ﭘﺮﻳن ﮐﻲ ﺧﺑﺮ ﭘﺋﺟﻲ‬ ‫اﺻل ۾ ﮘﺎﻟﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫وﺋﻲ ﺗﻪ ھﻲ ﺷﮫﺰادو ﻣﻐﺮور ﻧﻪ ﭤﻳﻧدو‪ .‬اﻧڪﺮي ھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺑددﻋﺎ واﭘس وﭠﻲ ﮀڏي‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪105‬‬

‫ﺷﻳﻧﮫن ۽ ﭔڪﺮي‬ ‫ھڪ دﻓﻌﻲ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺗﻪ ھڪ ﭘوڙھﻲ ﭔڪﺮي ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڌڻ ﮐﺎن ﺟدا ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﺷﺎم‬ ‫ﭔڪﺮيء ﮐﻲ ﺗﻣﺎم‬ ‫ﭤﻲ ﭼڪﻲ ھﺋﻲ ۽ ھﺎڻ آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ رات ﺟﻲ اوﻧداھﻲ ﮀﺎﺋﻧﺟﻲ رھﻲ ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ھوء اڪﻳﻠﻲ ﺳﺮ وﭸﻲ ﻧﭤﻲ‬ ‫ﭘﺮي ھڪ ڏوراﻧﮫﻳن ﮘوٺ ڏي وﭸﭨو ھو ﭘﺮ ھﺎڻ ھﮫڙي اوﻧداھﻪ ۾‬ ‫َ‬ ‫ﺳﮔﮫﻲ‪ .‬ھن ڪﭤﻲ وﻳﺟﮫڙاﺋﻲَء ۾ ﺋﻲ رات ﮔذارڻ ﺟو ﻓﻳﺻﻠو ڪﻳو‪.‬‬ ‫يء ان ﻏﺎر ۾ ﻟڪﻲ رات‬ ‫ھوء ﭤورو اﮘﺗﻲ ھﻠﻲ ﺗﻪ ھن ﮐﻲ ھڪ ﻏﺎر ﻧظﺮ آﺋﻲ‪ .‬ﭔڪﺮ َ‬ ‫َ‬ ‫ھوء ان ﻏﺎر ۾ اﻧدر ھﻠﻲ وﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﮔذارڻ ﭼﺎھﻲ ﭤﻲ‪َ .‬‬ ‫ﭔڪﺮيء ﺟو ﺗﻪ ﺳﺎھﻪ‬ ‫ان ﻏﺎر ۾ ھڪ ﺧوﻓﻧﺎڪ ﺷﻳﻧﮫن ﭘڻ رھﻳو ﭤﻲ‪ .‬ﺷﻳﻧﮫن ﮐﻲ ڏﺳﻲ‬ ‫َ‬ ‫ھوء ﻧﻪ ﺗﻪ ﭜﭴﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﭤﻲ ۽ ﻧﻪ وري ﺷﻳﻧﮫن ﺳﺎن وڙھﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﭤﻲ‪ .‬اﻳﺗﺮي ۾‬ ‫ﺋﻲ ﺳڪﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ھن ﺟﻲ دﻣﺎغ ۾ ھڪ اٽڪل اﭼﻲ وﺋﻲ‪ .‬ھن وڏي آڪڙ ﻣﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟو ڪﻧڌ اﭜو ڪﺮي‪ ،‬ﺷﻳﻧﮫن‬ ‫ﺟﻲ اﮐﻳن ۾ اﮐﻳون ﻣﻼﺋﻲ ھن ﮐﻲ ڪﺎوڙ ﻣﺎن ﮔﮫورڻ ﻟﮘﻲ‪.‬‬ ‫ﻟﻘﺎء ڏﭠو ﺗﻪ ھن ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻳن اﮐﻳن ﺗﻲ ﻳﻘﻳن ﺋﻲ ﻧﻪ آﻳو‪ .‬اڄ ڏﻳﻧﮫن ﺗﺎﺋﻳن‬ ‫ﺷﻳﻧﮫن ﺟو اھو ُ‬ ‫ڪﻧﮫن ﺑﻪ ﺟﺎﻧور ﮐﻲ اھﺎ ھﻣت ﻧﻪ ﭤﻲ ﺟو ھن ﺟﻲ ﻏﺎر ﺟﻲ ﭔﺎھﺮان ﺑﻪ ﻟﻧﮔﮫﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﺳو اڄ‬ ‫ﭔڪﺮيء ﺟﮫڙي ﺟﺎﻧور رات ﺟﻲ وﻗت اﻧدر ﻏﺎر ۾ ﮔﮫڙي اﭼڻ ﺟﻲ ھﻣت ڪﻳﺋن ڪﺋﻲ ۽ ﺳو ﺑﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ﭼﻳو‪:‬‬ ‫وڏي رﻋب ﺗﺎب ﺳﺎن‪ .‬ﺷﻳﻧﮫن ڪﺎ دﻳﺮ ﺗﻪ ھن‬ ‫َ‬ ‫ﭔڪﺮيء ﮐﻲ واﺋڙن واﻧﮔﺮ ڏﺳﻧدو رھﻳو‪ِ .‬‬ ‫”ﺗون ڪﻳﺮ آھﻳن ۽ ھﺗﻲ ڪﻳﺋن آﺋﻲ آھﻳن؟“‬ ‫”آﺋون ﭔڪﺮﻳن ﺟﻲ راﭨﻲ آھﻳﺎن‪ .‬ﻣون ﻗﺳم ﮐﺎڌو آھﻲ ﺗﻪ ھڪ ﺳؤ ﭼﻳﺗﺎ‪ ،‬ﭘﻧﺟوﻳﮫﻪ ھﺎﭤﻲ ۽‬ ‫ڏھﻪ ﺷﻳﻧﮫن ﺟﻳﺋﺮا ﭼﭔﺎڙي ﮐﺎﺋﻳﻧدﻳس‪ .‬اﭸﺎ ﺗﺎﺋﻳن ﻣون ﺳؤ ﭼﻳﺗﺎ۽ ﭘﻧﺟوﻳﮫﻪ ھﺎﭤﻲ ﺗﻪ ﮐﺎﺋﻲ ورﺗﺎ آھن‪.‬‬ ‫ھﺎڻ ڏھﻪ ﺷﻳﻧﮫن ﺟﻲ ﮘوﻻ ۾ آھﻳﺎن‪“.‬‬ ‫ھﻲء ﭔڪﺮي واﻗﻌﻲ ﺳﭻ‬ ‫ﺷﻳﻧﮫن اھو ﭔڌي ڊﭴﻲ وﻳو‪ .‬ھن ﺳوﭼﻳو ﺗﻪ ﭤﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﭤو ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﭼﺋﻲ رھﻲ ھﺟﻲ‪ .‬ﺷﻳﻧﮫن ڏڪﻧدي ﻧﺋڙت ﻣﺎن ﭼﻳو‪” :‬آﺋون ﻣﺮڻ ﮐﺎن اڳ درﻳﺎھﻪ ۾ وھﻧﺟڻ ﭼﺎھﻳﺎن‬ ‫ﭤو‪“.‬‬ ‫ﭔڪﺮيء وڏي رﻋب ﺳﺎن ھن ﮐﻲ ﻣوڪل ڏﻳﻧدي ﭼﻳو‪” :‬ﭼﮜو وڃ‪ .‬ﺟﻠدي وھﻧﺟﻲ ﺻﺎف‬ ‫َ‬ ‫ﮔوﻟﻲء واﻧﮔﺮ ﻏﺎر ﻣﺎن ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺮي وﻳو‪ .‬رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ھن‬ ‫ﺳﭤﺮو ﭤﻲ اچ‪ “.‬اھو ﭔڌڻ ﺳﺎن ﺷﻳﻧﮫن‬ ‫َ‬ ‫ﮐﻲ ﮔدڙ ﻣﻠﻳو‪ .‬ﮔدڙ ﺷﻳﻧﮫن ﺟﺎ ھﻲ ﺣﺎل ڏﺳﻲ ﭘﮀﻳس‪” :‬اي ﺟﮫﻧﮔل ﺟﺎ راﺟﺎ‪ ،‬ﺗون ڪﻳڏاﻧﮫن ﭘﻳو‬ ‫وﭸﻳن؟“‬ ‫ﺷﻳﻧﮫن وراﭨﻳس؛ ”اڄ رات ﻏﺎر ۾ ھڪ اھڙو ﺟﺎﻧور اﭼﻲ ﻧڪﺗو آھﻲ ﺟﻳڪو ﻟﮘﻲ ﺗﻪ‬ ‫ﭔڪﺮيء ﺟﮫڙو ﭤو ﭘﺮ ھو ﺷﻳﻧﮫن ﮐﻲ ﺑﻪ ﮐﺎﻳو وﭸﻲ‪ .‬آﺋون ھن ﮐﺎن ﺟﺎن ﺑﭼﺎﺋﻲ ﭜﮘو آھﻳﺎن‪“.‬‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪106‬‬

‫ڏاھو ﮔدڙ ﺷﻧﻳﮫن ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﻣﺎن ﺻﺣﻳﺢ ﺻورت ﺟو اﻧدازو ﻟﮘﺎﺋﻲ ورﺗو ۽ ﮐﻠﻧدي‬ ‫ﺷﻳﻧﮫن ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬اي ﺟﮫﻧﮔل ﺟﺎ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺗوھﺎن ﺳﺎن ﻧﺳوروﺋﻲ دوﮐو ﭤﻳو آھﻲ‪ .‬آﺋون ﺳﻣﺟﮫﻲ‬ ‫وﻳو آھﻳﺎن ﺗﻪ ﺗوﮐﻲ ﺑﻳوﻗوف ﺑﻧﺎﻳو وﻳو آھﻲ‪ .‬ھﺎڻ ھل ﺗﻪ واﭘس ھﻠون ۽ ﺷﺎﻧدار دﻋوت ﺟو ﻣﺰو‬ ‫ﻣﺎﭨﻳون‪“.‬‬ ‫ھوء ﮔﮫﭔﺮاﺋﺟﻲ وﺋﻲ‬ ‫ﻏﺎر ۾ ﭘﮫﭼڻ ﺗﻲ‬ ‫ﭔڪﺮيء ﺟﮫڙو ﺋﻲ ﺷﻳﻧﮫن ۽ ﮔدڙ ﮐﻲ اﻳﻧدو ڏﭠو ﺗﻪ َ‬ ‫َ‬ ‫ﭔڪﺮيء‬ ‫ﺗﻪ ھﺎڻ ھن ﺟو ﺧﻳﺮ ﻧﺎھﻲ ۽ ﺳﻧدس اٽڪل ﺟﺎ ﭘول ﭘڌرا ﭤﻲ وﻳﺎ آھن‪ .‬ﭘﺮ ان ھوﻧدي ﺑﻪ‬ ‫َ‬ ‫ھﻣت ﻧﻪ ھﺎري‪ .‬ھن ڪﺎوڙ واري ﻣﻧﮫن ﺳﺎن ﮔدڙ ﮐﻲ ﺳﺧت ﻧﻔﺮت ﻣﺎن ﮔﮫوري ڪڙڪ آواز‬ ‫۾ﭼﻳو‪” :‬اي ﻧﺎدان ﮔدڙ‪ ،‬ﻣون ﺗوﮐﻲ ڏھﻪ ﺷﻳﻧﮫن آﭨڻ ﻻ ﭼﻳو ھو ۽ ﺗو ﻓﻘط ھڪ ﺋﻲ آﻧدو آھﻲ‪ .‬آﺋون‬ ‫ﺗوﮐﻲ ان ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﺗﻣﺎم وڏي ﺳﺰا ڏﻳﻧدس‪“.‬‬ ‫ﮔدڙ ھن ﺳﺎن دوﮐو ڪﻳو آھﻲ ۽ ﮔدڙ ھن ﺟو‬ ‫اھو ﭔڌي ﺷﻳﻧﮫن ﮐﻲ اھو ﺧﻳﺎل آﻳو ﺗﻪ ِ‬ ‫ﭔڪﺮيء ﺳﺎن ﻣﻠﻳل آھﻲ‪ .‬اھو ﺳوﭼﻲ ﺷﻳﻧﮫن ﮐﻲ ﺳﺧت ڪﺎوڙ ﻟﮘﻲ ۽‬ ‫ھﻣدرد ھﺟڻ ﺑدران ھن‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء اھڙو وﭠﻲ ﭜﮘو ﺟو ﭘﭠﻳﺎن ﻣڙي ﺑﻪ ﻧﻪ‬ ‫ھڪ ﺋﻲ ﮀﻼﻧگ ۾ ﮔدڙ ﺟﺎ ﭔﻪ ٽڪﺮ ڪﺮي ورﺗﺎ ۽ ِ‬ ‫ڏﭠﺎﺋﻳن‪.‬‬ ‫ﭔڪﺮيء آرام ﺳﺎن ﻏﺎر ۾ ﺳﻣﮫﻲ ﻧﻧڊ ڪﺋﻲ‪ .‬ھن ﺟﻲ دﻟﻳﺮي ۽‬ ‫ﭘوء‬ ‫َ‬ ‫ﺷﻳﻧﮫن ﺟﻲ ٽﺮڻ ﮐﺎن ِ‬ ‫ھوء ﺷﻳﻧﮫن ﺟﻲ ﭘﻳٽ ۾ ھﺟﻲ ھﺎ‪ .‬ﺷﻳﻧﮫن وﻳﭼﺎرو‬ ‫ھﻣت ﺳﻧدس ﺟﺎن ﺑﭼﺎﺋﻲ ورﺗﻲ ﻧﻪ ﺗﻪ ان رات‬ ‫َ‬ ‫ﺑﻳوﻗوﻓﻲء ۽ ڊﭴﭨﭘﭨﻲ ڪﺮي ﺳﭴﻲ رات ﺟﮫﻧﮔل ۾ ﭜٽڪﻧدو رھﻳو‪.‬‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪107‬‬

‫ﺳﮫو ۽ ﻟوﻣڙي‬ ‫ھﻲء اﻧﮫن ڏﻳﻧﮫن ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺟڏھن ﻟوﻣڙي ۽ ﺳﮫو ﺗﻣﺎم ﮔﮫﺎٽﺎ دوﺳت ھﺋﺎ‪ .‬ان زﻣﺎﻧﻲ‬ ‫َ‬ ‫۾ ﺳﮫﻲ ﺟﺎ ڪن ﻧﻧڍا ۽ ﭘﭿ ڊﮔﮫو ھوﻧدو ھو‪ .‬ھڪ ڏﻳﻧﮫن اﻧﮫن ﭔﻧﮫﻲ ﻣﮀﻲ ﭰﺎﺳﺎﺋڻ ﺟو ﭘﮫﻪ ڪﻳو‪.‬‬ ‫ﻟوﻣڙيء ﭼﻳو‪” :‬ﻣﻳﺎن ﺳﮫﺎ‪،‬‬ ‫ﻻء ﻧﻪ ڪﻧڍو ھو ۽ ﻧﻪ وري ڪﺎ ﭴﺎر‪.‬‬ ‫ﭘﺮ ھﻧن وٽ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﻣﮀﻲء ﮐﻲ ﭰﺎﺳﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﺗﻧﮫﻧﺟو اﻳڏوڊﮔﮫو ﭘﭿ آﺧﺮ ڪﮫڙي ڪم اﻳﻧدو؟ ھل ﺗﻪ ھﻠﻲ ان ﺳﺎن ﻣﮀﻳون ﭰﺎﺳﺎﻳون‪“.‬‬ ‫ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ درﻳﺎھﻪ ﺗﻲ ﭘﮫﺗﺎ‪ .‬ﺳﮫو درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ڪﻧﺎري ﺗﻲ اﺋﻳن ﭤﻲ وﻳﭠو ﺟو ﺳﻧدس ﭘﭿ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء اﻧدر ھﻠﻳو وﻳو‪ .‬ھﺎڻ ھو ان ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺟو اﻧﺗظﺎر ڪﺮڻ ﻟﮘو ﺗﻪ ﺟﻳﺋن ﺋﻲ ڪﺎ ﻣﮀﻲ ھن ﺟﻲ ﭘﭿ‬ ‫َ‬ ‫ﮐﻲ ﺟﮫﻠﻲ ﺗﻪ ھو ھن ﮐﻲ ﭔﺎھﺮ ﮀڪﻲ وﭠﻲ‪.‬‬ ‫ﭼﺎﻻڪ ﻟوﻣڙي ڪﻧﺎري ﮐﺎن ﭤورو ﭘﺮﺗﻲ آرام ﺳﺎن وﻳﭠﻲ ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ﺳﮫﻲ ﮐﻲ ڪﺟﮫﻪ اﺋﻳن ﻣﻌﻠوم ﭤﻳو ﺟﻳﺋن ڪﻧﮫن ھن ﺟﻲ ﭘﭿ ﮐﻲ ﺟﮫﻠﻲ‬ ‫ﭤوري دﻳﺮ‬ ‫ِ‬ ‫ورﺗو آھﻲ‪ .‬ھن ﻟوﻣڙي ﮐﻲ رڙ ڪﺮي ﭼﻳو‪” :‬ﻣﺎﺳﻲ ﻟوﻣڙي‪ ،‬ﻟﮘﻲ ﭤو ﺗﻪ ھڪ ﺗﻣﺎم وڏي ﻣﮀﻲ‬ ‫ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﭿ ﮐﻲ ﭼﮫٽﻲ وﺋﻲ آھﻲ‪“.‬‬ ‫ھﻲء ﺗﻪ ﻣﮀﻲ ﻧﻪ ﭘﺮ ھڪ ﺗﻣﺎم وڏي‬ ‫ﻟوﻣڙي ڊوڙي آﺋﻲ ۽ درﻳﺎھﻪ ۾ ﻟﻳﺋو ﭘﺎﺋﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﻣﺎر!‬ ‫َ‬ ‫ڪﻣﻲ آھﻲ‪ .‬ﻣﺎﮘﮫﻳن اھﺎ ﺗوﮐﻲ درﻳﺎھﻪ ۾ ﻧﻪ ﮀڪﻲ وﭸﻲ‪.‬‬ ‫ﺑﭼﺎء ﻧﻪ ﺗﻪ آﺋون ﻣﺮي وﻳﻧدس‪ .‬ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﭘﻳﺮ ﭘﻳﺎ ﺗﺮڪن‪ .‬اﺟﮫو ﺗﻪ‬ ‫”ھﺎڻ ﮀﺎ ﭤﻳﻧدو؟ ﻣوﻧﮐﻲ‬ ‫ِ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ۾ ڪﺮﻳس“‪ .‬ﺳﮫﻲ داﻧﮫون ڪﻳون‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ﻟوﻣڙي ﺑل ڏﺋﻲ ﺳﮫﻲ ﺟﻲ ڪﻧن ﮐﻲ ﮐﭨﻲ ﺟﮫﻠﻳو ۽ ﭘﺎڻ ڏي ﮀڪڻ ﻟﮘس‪ .‬ھوڏاﻧﮫن ﭘوري‬ ‫زور ﺳﺎن ڪﻣﻲ ﺳﮫﻲ ﺟو ﭘﭿ ﭘﺎڻ ڏي ﮀڪڻ ﻟﮘﻲ ۽ ھﻳڏاﻧﮫن ﻟوﻣڙيَء ڪﻧن ﮐﺎن ﺟﮫﻠﻲ ﺳﮫﻲ‬ ‫ﮐﻲ ﭘﺎڻ ڏي ﮀڪڻ ﻟﮘﻲ‪ .‬آﺧﺮ ﻟوﻣڙيَء ﺳﮫﻲ ﮐﻲ ﭘﺎﭨﻲَء ﮐﺎن ﭔﺎھﺮ ڪڍي ورﺗو ﭘﺮ ھﻲ ﮀﺎ ﭤﻲ‬ ‫وﻳو؟ ﺳﮫﻲ ﺟﺎ ڪن‪ ،‬ﮀڪڻ ﺳﺎن‪ ،‬ﺗﻣﺎم ڊﮔﮫﺎ ﭤﻲ وﻳﺎھﺋﺎ ۽ ھوڏاﻧﮫن ڪﻣﻲ ﺳﻧدس اڌ ﮐﺎن وڏو ﭘﭿ‬ ‫ﭼڪ ھﭨﻲ ﮐﭨﻲ وﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﭘوء ﺗﻪ ان ڏﻳﻧﮫن ﮐﺎن ﺳﮫﻲ ﺟﺎڪن ڊﮔﮫﺎ ۽ ﭘﭿ ﻧﻧڍو ﭤﻲ وﻳو‪ .‬ﭘﺮ ان ﻣﺎن ﺳﮫﻲ ﮐﻲ اھو‬ ‫ِ‬ ‫ﻓﺎﺋدو ﺿﺮور ﭤﻳو ﺗﻪ ھو ﭘﻧﮫﻧﺟن ڊﮔﮫن ڪﻧن ذرﻳﻌﻲ ڪک ﭘن ﺟﻲ ﭼﺮﭘﺮ ﺟو ھﻠڪو آواز ﺑﻪ ﭔڌي‬ ‫ﻟوﻣڙيء ﮐﺎن ﺑﻪ ﺗﮐو ڊوڙي ﺳﮔﮫﻲ ﭤو‪.‬‬ ‫ھوء‬ ‫َ‬ ‫ﺳﮔﮫﻳو ﭤﻲ ۽ ﭘﭿ ﻧﻧڍو ﭤﻳڻ ڪﺮي ھﺎڻ َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪108‬‬

‫ﭔﺎرھن ﻣﮫﻳﻧﺎ‬ ‫ﻻء ﻧڪﺗﻲ‪ .‬رﺳﺗﻲ ﺗﻲ‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ھڪ ﭘوڙھﻲ ﻋورت ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭔﻧﻲء ﻣﺎن ﮔوﺑﻲ ﭘٽڻ ِ‬ ‫ﻣﺎﺋﻲء ﮐﻲ ﺳڏي‬ ‫ھڪ ﻏﺎر آﺋﻲ ﭤﻲ ﺟﻧﮫن ۾ ﭔﺎرھن ﻣﺎﭨﮫو رھﻳﺎ ﭤﻲ‪ .‬اﻧﮫن ھن ﭘوڙھﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭔڌاء ﺗﻪ ﺳڀ ﮐﺎن ﺳﭠو ﻣﮫﻳﻧو ڪﮫڙو آھﻲ؟“‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬ﻣﺎﺳﻲ‪ ،‬اھو ﺗﻪ ِ‬ ‫ﺟﻧوريء ۾ اﮀﻲ اﮀﻲ ﮐﻳﺮ ﺟﮫڙي‬ ‫ﭘوڙھﻲء ﭼﻳو‪ .‬ڏس ﻧﻪ‬ ‫”ﺳﭜﻳﺋﻲ ﻣﮫﻳﻧﺎ ﺳﭠﺎ آھن‪ ،‬ﭘٽ‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺑﺮف وﺳﻲ ﭤﻲ‪ ،‬ﻓﻳﺑﺮوري ۾ ﻣﻳﻧﮫوﮘﻲ رھﻲ ﭤﻲ ۽ ﻣﺎرچ ۾ ﭼوڌاري ﮔل ﮔﻠڪﺎري ﭤﻳووﭸﻲ‪ .‬ﺑﺎﻗﻲ‬ ‫ﺳﺎل ﺟﺎ ﻣﮫﻳﻧﺎ ﺑﻪ ﺗﻣﺎم ﺳﭠﺎ آھن‪“.‬‬ ‫”ﻣﺎﺳﻲ‪ ،‬ﺗو اﺳﺎن ﺳﭜﻧﻲ ﺟﻲ ﺗﻌﺮﻳف ڪﺋﻲ‪ .‬ان ڪﺮي اﺳﺎن ﺗوﮐﻲ اﻧﻌﺎم ڏﻳڻ ﭼﺎھﻳون ﭤﺎ‪.‬‬ ‫ﺗوﮐﻲ ﺧﺑﺮ آھﻲ ﺗﻪ اھﻲ ﭔﺎرھن ﻣﮫﻳﻧﺎ اﺳﻳن آھﻳون‪“.‬‬ ‫ﭘوڙھﻲء ھﻧن ﺟﺎ ﭤورا ﻣﭸﻳﺎ‬ ‫ﭘوڙھﻲء ﺟﻲ ﮀﭔڙي ۾ ﺳوﻧﻳن ﮔﻧﻳن ﺟو ڍﻳﺮ وﺟﮫﻲ ڏﻧو‪.‬‬ ‫ھﻧن‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫۽ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫﺮ ڏي رواﻧﻲ ﭤﻲ‪ .‬ﮔﮫﺮ ﭘﮫﭼﻲ ھن ﭘﻧﮫﻧﺟن ﭔﺎرن ﮐﻲ ﺳوﻧﻳون ﮔﻧﻳون ڏﻳﮐﺎرﻳون۽ ھﻧن‬ ‫ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ھﺎڻ ﭘﺎڻ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﺷﺎھوڪﺎر ﭤﻲ وﻳﻧداﺳﻳن‪ .‬ڏﺳو ﺗﻪ ﻣون ڪﻳﺗﺮو ﺳون آﻧدو آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﭘوڙھﻲء ﺟﻲ ھڪ ﭘﺎڙﻳﺳﺮي اﺗﻲ اﭼﻲ ﻧڪﺗﻲ‪ .‬ھن ﺟو ﺳون ﺟون اﻳﺗﺮﻳون‬ ‫ان وﻗت‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎﺋﻲء ھن ﮐﻲ ﭔﺎرﻧﮫن ﻣﮫﻳﻧن ﺟﻲ ﻣﭤﺎن ﮐﺎن وﭠﻲ‬ ‫ﮔﻧﻳون ڏﭠﻳون ﺗﻪ ھن ﺟون اﮐﻳون ﺋﻲ ﭰﺎٽﻲ وﻳون‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌاﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﭘوڙھﻲء ﺟﻲ ﭘﺎڙﻳﺳﺮﻳﺎﭨﻲ ﺗﻣﺎم ﻻﻟﭼﻲ ھﺋﻲ‪.‬ھو ان ﺋﻲ وﻗت ڊوڙﻧدي ڊوڙﻧدي ﻏﺎر ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻣﻧﮫن وٽ ﭘﮫﺗﻲ ﺟﺗﻲ اھﻲ ﭔﺎﻧﮫن ﻣﺎﭨﮫو رھﻳﺎ ﭤﻲ‪ .‬ھﻧن ھن ﮐﻲ ﺑﻪ اﻧدر ﺳڏﻳو ۽ ﮐﺎﻧﺋس ﭘڻ ﺳﺎﮘﻳو‬ ‫ﺳوال ﭘﮀﻳو‪ :‬ﻣﺎﺳﻲ ﺳﭜﻧﻲ ۾ ڪﮫڙو ﻣﮫﻳﻧو ﺳﭠو آھﻲ؟“‬ ‫ﭘﺎڙﻳﺳﺮﻳﺎﭨﻲء ﭼﻳو‪” :‬ﺳﭻ ﺟﻲ ﭘﮀو ﺗﻪ ﺣﻘﻳﻘت ۾ ڪوﺑﻪ ﻣﮫﻳﻧو ﺳﭠو ﻧﺎھﻲ‪ .‬ڏﺳو ﻧﻪ‪،‬‬ ‫َ‬ ‫ﺟﻧوريَء ۾ ﺑﺮف ﭘوي ﭤﻲ‪ ،‬ﻓﻳﺑﺮوري ۾ ﻣﻳﻧﮫن وﺳﻲ ﭤو ۽ اھڙيَء طﺮح ھﺮ ﻣﮫﻳﻧﻲ ۾ ڪﺎﻧﻪ ڪﺎ‬ ‫ﻣﺻﻳﺑت ﻧﺎزل ﭤﺋﻲ ﭤﻲ‪“.‬‬ ‫”ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ وڏي ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻣﺎﺳﻲ‪ .‬ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭤﻳﻠﮫﻲ ڏي ﺗﻪ ان ۾ ﺗوﮐﻲ اﻧﻌﺎم طور ڪﺟﮫﻪ‬ ‫وﺟﮫﻲ ڏﻳون‪.‬‬ ‫ﭘوء‬ ‫ﭘﺎڙﻳﺳﺮﻳﺎﭨﻲء ﺟﻲ ﭤﻳﻠﮫﻲ ﭜﺮي ﻣﭤﺎن ﭘﻧن ﺳﺎن ڍڪﻲ ڏﻧﻲ‪.‬‬ ‫ﭔﺎرھن ﻣﮫﻳﻧن ھن‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ھوء ِ‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭤﻳﻠﮫﻲ ﮐﭨﻲ ﮔﮫﺮ ڏي رواﻧﻲ ﭤﻲ‪ .‬ﺳﭴﻲ واٽ ﺳوﭼﻳﻧدي آﺋﻲ ﺗﻪ ﮔﮫﺮ ﭘﮫﭼﻲ ڏﺳﻲ ﺗﻪ ﭔﺎرھن‬ ‫ﻣﮫﻳﻧن ھن ﮐﻲ ﮀﺎ ڏﻧو آھﻲ‪.‬‬ ‫ھوء ﮔﮫﺮ ﭘﮫﺗﻲ ﺗﻪ ﭔﺎرن ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ھﺎڻ ﭘﺎڻ ﺑﻪ ھن ﭘوڙھﻲ واﻧﮔﺮ ﺷﺎھوڪﺎر ﭤﻲ‬ ‫ﺟڏھن‬ ‫َ‬ ‫ﭤﻳﻠﮫﻲء ﻣﺎن ﺳوﻧﻳون ﮔﻧﻳون‬ ‫وﻳﻧداﺳﻳن‪ “.‬اھو ﭼﺋﻲ ھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭤﻳﻠﮫﻲ ﻣﻳﺰ ﺗﻲ اوﻧڌي ڪﺋﻲ ﭘﺮ‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪109‬‬

‫ﻧڪﺮڻ ﺑدران رﮘو ﭜﺗﺮ ۽ ﭘﭤﺮﻳون ﻧڪﺗﻳون‪ .‬ﭘﺎڙﻳﺳﺮﻳﺎﭨﻲَء ﮐﻲ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨﻲ ڪﺎوڙ ﻟﮘﻲ ۽ ڊوڙﻧدي‬ ‫ڊوڙﻧدي ﭘوڙھﻲ وٽ ﭘﮫﺗﻲ‪.‬‬ ‫ﭘوڙھﻲء ﭘﮀﻳس‪” :‬ﺟڏھن ھﻧن ﭔﺎرھن ﻣﺎﭨﮫن ﺗوﮐﺎن اھو ﭘﮀﻳو ﺗﻪ ﺳڀ ۾ ﺳﭠو ﻣﮫﻳﻧو ڪﮫڙو‬ ‫َ‬ ‫آھﻲ ﺗﻪ ﺗو ﮀﺎ ﺟواب ڏﻧو؟“‬ ‫ﭘﺎڙﻳﺳﺮﻳﺎﭨﻲء‬ ‫”ﻣون ﺗﻪ ﺻﺎف ﺻﺎف ﭼﻳو ﻣﺎن ﺗﻪ ﻣﺋﺎ ڪوﺑﻪ ﻣﮫﻳﻧو ﺳﭠو ﻧﻪ ﭤﻳﻧدو آھﻲ‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫ﭼڙ ﻣﺎن ﭔڌاﻳو‪.‬‬ ‫ﭘوء ﺗﻪ ﺑﻠڪل ﺻﺣﻳﺢ آھﻲ‪ .‬ﺗوﺳﺎن اﺋﻳن ﺋﻲ ﭤﻳڻ ﮐﭘﻧدو ھو‪ .‬ﭜﻼ ڪﻳﺮ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﻼ ﭔڌي‬ ‫” ِ‬ ‫اﻧﻌﺎم ڏﻳﻧدو‪“.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪110‬‬

‫ﻣﺎڪ ﺟﻲ ُﭰڙن ﺟو ﺗﺎج‬ ‫ڌيء ھﺋﻲ‪ .‬ھو ﺗﻣﺎم‬ ‫ﻓﻠﭘﻳن ﺟﻲ ڪﻧﮫن ﭔﻳٽ ﺟﻲ ڪﻧﮫن ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ اوﻻد ۾ ﻓﻘط ھڪ ﺋﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﻧڪﺗﻲ ﺗﻪ ھن ﮐﻲ‬ ‫ﮔﮫﭨو ﺿدي ھﺋﻲ‪ .‬ھڪ ڏﻳﻧﮫن‬ ‫َ‬ ‫ھوء ﺻﺑﺢ ﺟو ﺳوﻳﺮ ﺑﺎغ ۾ ﭘﺳﺎر ڪﺮڻ ِ‬ ‫ﮔﻠن ۽ ﭘﻧن ﺗﻲ ﻣﺎڪ ﺟﺎ ﭰڙا ﭼﻣڪﻧدي ﻧظﺮ آﻳﺎ‪ .‬ﻣﺎڪ ﺟﺎ ھﻲ ﭰڙا اﻧﮫن ھﻳﺮن ﮐﺎن وڌﻳڪ‬ ‫ﺷﮫﺰاديء وٽ ھﺋﺎ‪.‬‬ ‫ﭼﻣڪﻧدڙ ۽ ﺳﮫﭨﺎ ﻟﮘﻲ رھﻳﺎ ھﺋﺎ‪ ،‬ﺟﻳڪﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺷﮫﺰادي ﺳڌي ﻣﺣل ڏي ﻣوٽﻲ ۽ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﻣون ﮐﻲ ﻣﺎڪ ﺟﻲ ﭰڙڻ ﺟو ھڪ‬ ‫ﺗﺎج ﭠﮫﺮاﺋﻲ ڏي‪ .‬ﺟﻳﺳﺗﺎﺋﻳن ﻣون ﮐﻲ ﺗﺎج ﻧﻪ ﻣﻠﻧدو‪ ،‬آﺋون ﻧﻪ ﮐﺎﺋﻳﻧدﻳس ﻧﻪ ﭘﻳﺋﻧدﻳس‪ “.‬اھو ﭼﺋﻲ‬ ‫ﺷﮫﺰادي ڪﻣﺮي ﺟو دروازو ﺑﻧدڪﺮي ﮀڏﻳو ۽ ﭼﺎدر ڍڪﻲ ﭘﻠﻧگ ﺗﻲ ﺳﻣﮫﻲ رھﻲ‪.‬‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻣﺟﮫﻳو ﭤﻲ ﺗﻪ ﻣﺎڪ ﺟﻲ ﭰڙن ﻣﺎن ﺗﺎج ﭠﮫﻲ ﻧﭤو ﺳﮔﮫﻲ‪ .‬ﺗﻧﮫن ھوﻧدي ﺑﻪ ھن‬ ‫ڌيء ﺟو ﺿد ﭘورو ڪﺮڻ ﻻء ﺷﮫﺮ ﺟﻲ ﺳﭜﻧﻲ ﺳوﻧﺎرن ﮐﻲ ﭘﺎڻ وٽ ﮔﮫﺮاﻳو ۽‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻻڏﻟﻲ‬ ‫َ‬ ‫اﻧﮫن ﮐﻲ ﭼﻳو ﺗﻪ ٽن ڏﻳﻧﮫن اﻧدر ﻣﺎڪ ﺟﻲ ﭰڙن ﺟو ﺗﺎج ﭠﺎھﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ اﮘﻳﺎن ﺣﺎﺿﺮ ڪﺮﻳو ﻧﻪ ﺗﻪ‬ ‫ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﺳﺧت ﺳﺰا ڏﻧﻲ وﻳﻧدي‪ .‬وﻳﭼﺎرا ﺳوﻧﺎرا ﻣﻧﺟﮫﻲ ﭘﻳﺎ ﺗﻪ ﻣﺎڪ ﺟﻲ ﭰڙڻ ﺟو ﺗﺎج ڪﻳﺋن‬ ‫ﭠﺎھﺟﻲ‪.‬‬ ‫اﻧﮫن ﺳوﻧﺎرن ۾ ھڪ ﭘوڙو ﺳوﻧﺎرو ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﻋﻘﻠﻣﻧد ھو‪ .‬ﺳوﭼﻲ ﺳوﭼﻲ ھن ﺟﻲ دﻣﺎغ‬ ‫۾ ھڪ اٽڪل آﺋﻲ‪ .‬ھو ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﺻﺑﺢ ﺟو ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ ﻣﺣل ﺟﻲ دروازي ﺗﻲ آﻳو ۽ ﺳﭘﺎھﻳن‬ ‫ﮐﻲ ﭼﻳو ﺗﻪ ھو ﺷﮫﺰاديَء ﺟو ﺗﺎج ﭠﺎھڻ آﻳو آھﻲ‪ .‬ﺳﭘﺎھﻲ ھن ﮐﻲ ﺷﮫﺰاديَء وٽ وﭠﻲ وﻳﺎ‪ .‬ﭘوڙھﻲ‬ ‫ﺳوﻧﺎري ﺷﮫﺰاديَء ﮐﻲ ﺟﮫڪﻲ ﺳﻼم ڪﻳو ۽ ﭼﻳو‪” :‬ﺷﮫﺰادي ﺻﺎﺣﺑﺎ‪ ،‬آﺋون ﺗوھﺎن ﺟو ﺗﺎج‬ ‫ﭠﺎھڻ آﻳو آھﻳﺎن ﭘﺮ ﻣﻧﮫﻧﺟو ھڪ ﻧﻧڍڙو ﻋﺮض آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﺷﮫﺰاديء ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”ﭘوڙھﺎ ﺳوﻧﺎرا وڏي دل ڪﺮي ﭔڌا ﺗﻪ ﺗون ﮀﺎ ﭤو ﭼوڻ ﭼﺎھﻳن؟“‬ ‫َ‬ ‫ﺳوﻧﺎري ﭼﻳو‪” :‬ﺗوھﺎن ﺑﺎغ ۾ ھﻠﻲ ﻣون ﮐﻲ ﻣﺎڪ ﺟﺎ اھﻲ ﭰڙا ﮐﭨﻲ ڏﻳو ﺟن ﺟو ﺗوھﻳن‬ ‫ﺗﺎج ﭠﮫﺮاﺋڻ ﭼﺎھﻳو ﭤﻳون‪ .‬ﺟﻳڪﻲ ﺟﻳڪﻲ ﭰڙا ﺗوھﻳن ﭘﺳﻧد ڪﺮي ﻣون ﮐﻲ ڏﻳﻧدﻳون اﻧﮫن ﺟو ان‬ ‫ﺋﻲ وﻗت ﺗوھﺎن ﮐﻲ ﺗﺎج ﭠﺎھﻲ ڏﻳﻧدس‪“.‬‬ ‫ﺷﮫﺰادي ﺳوﻧﺎري ﺳﺎن ﮔڏ ﺑﺎغ ۾ وﺋﻲ‪ .‬ﮔﻠن ۽ ﭘﻧن ﺗﻲ ﻣﺎڪ ﺟﺎ ھﻳﺮن ﺟﮫڙا ﭰڙا ﭼﻣڪﻲ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء واﻧﮔﺮ وھﻲ ﭤﻲ‬ ‫ﺷﮫﺰاديء ﺟﻧﮫن ﭰڙي ﮐﻲ ﺑﻪ ھٿ ﭤﻲ ﻻﭤو ﺗﻪ ھن ﺟﻲ آﮜﺮ ﺗﺎن‬ ‫رھﻳﺎ ھﺋﺎ ﭘﺮ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫وﻳو‪.‬‬ ‫ﺷﮫﺰاديء ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻏﻠطﻲ ﺟو اﺣﺳﺎس ﭤﻳو ۽ ﭘوڙھﻲ ﺳوﻧﺎري ﮐﺎن‬ ‫ﻟﻘﺎء ڏﺳﻲ‬ ‫َ‬ ‫اھو َ‬ ‫ﻣﻌﺎﻓﻲ وﭠﻲ‪ -‬دل ﺋﻲ دل ۾ ﭘڪو ﭘﮫﻪ ڪﻳو ﺗﻪ ھوَء ھﺎڻ آﺋﻳﻧدي ڪڏھن ﺑﻪ اھڙو ﺿد ﻧﻪ ڪﻧدي‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪111‬‬

‫ﭘﮐﻳن ﺟو ﺑﺎدﺷﺎھﻪ‬ ‫ھڪ ﺣﺑﺷﻲ ھﺎري ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭔﻧﻲ ﮐﻲ ھﺮ ڏﺋﻲ رھﻳو ھو ﺗﻪ اﻳﺗﺮي ۾ ﭘﮐﻳن ﺟو ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ھن‬ ‫ﺟﻲ وﻳﺟﮫو آﻳو ۽ ﭼوڻ ﻟﮘس‪” :‬آﺋون ﺗو ڏي ﺳؤ ﭘﮐﻲ ﻣوڪﻠﻳﻧدس‪ .‬ھو ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ڪم ۾ ﻣدد ڪﻧدا‪.‬‬ ‫اھڙي طﺮح ﺗﻧﮫﻧﺟو ڪم ﺟﻠد ﺋﻲ ﺧﺗم ﭤﻲ وﻳﻧدو‪“.‬‬ ‫ﭘﮐﻳن واھﻪ ﺟو ڪم ڪﻳو ڏﺳﻧدي ﺋﻲ ڏﺳﻧدي ھن ﺟﻲ ﺳﭴﻲ زﻣﻳن ﭠوﻧﮔن ۽ ﭘﻳﺮن ﺳﺎن‬ ‫ڌرﺗﻲء ﺗﻲ ڪﭨڪ ﺟو ﭔﺞ ﮀٽڻ ﭤﻲ‬ ‫ﮐﻳڙي ﮀڏي ۽ ھﺮ ھﻼﺋڻ ﮐﺎن ﺑﭼﻲ وﻳو‪ .‬ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ھﺎريَء‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﭘورا ٽﻲ ﺳؤ ﭘﮐﻲ ﻣوڪﻠﻲ ڏﻧﺎ‪ .‬ھﺎري ﺟو‬ ‫ﭼﺎھﻳو‪ .‬ھن دﻓﻌﻲ ﭘﮐﻳن ﺟﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ھن ﺟﻲ ﻣدد ِ‬ ‫ھﻔﺗﻲ ﺟو ڪم ڪﺟﮫﻪ ڪﻼڪن ۾ ﭤﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ﺟڏھن ﻓﺻل ﭘﭸﻲ راس ﭤﻳو ﺗﻪ ھﺎري ھن ﮐﻲ ڪﭘڻ ﺟﻲ ﺗﻳﺎري ڪﺮڻ ﻟﮘو‪.‬‬ ‫ھﺎريء ﮐﺎن ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫”ھﺎڻ ﺗون ﮀﺎ ﭘﻳو ڪﺮﻳن؟“ ﭘﮐﻳن ﺟﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ‬ ‫َ‬ ‫ھﺎريء ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”آﺋون ﻓﺿل ڪٽﻲ رھﻳو آھﻲ‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫ﺑس ﺗون ﺗڪﻠﻳف ﻧﻪ ڪﺮ‪ .‬اھو ڪم ﺑﻪ اﺳﺎن ﭘﮐﻳن ﺣواﻟﻲ ڪﺮي ﮀڏ‪ .‬اﺳﻳن ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣدد‬ ‫ڪﻧداﺳﻳن‪ .‬اھو ﭼﺋﻲ ﭘﮐﻳن ﺟﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ھن ڏي ﭘورو ھڪ ﻟک ﭘﮐﻳن ﺟو ﻣوڪﻠﻲ ڏﻧو‪.‬‬ ‫ﻟﻘﺎء‬ ‫ﭘوء ﺳﻧﮔن ﻣﺎن داﭨﺎ ڪڍي‪ ،‬ﮐﺎﺋﻲ ﮀڏﻳﺎ‪ .‬اھو َ‬ ‫ﭘﮐﻳن ﻣﻧٽن ۾ ﺳﭠو ﻓﺻل ڪٽﻲ ﮀڏﻳو ۽ ِ‬ ‫ڏﺳﻲ ھﺎري ﻣﻧﮫن ﻣﭤو ﭘٽڻ ﻟﮘو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪112‬‬

‫ڪوﺋو‪ ،‬ﮐﻳﮐڙو ۽ ﭜوﻧﺋﺮ‬ ‫ﻲء وٽ ﻧوڪﺮ ھوس‪ .‬ﺟڏھن ﻧوڪﺮي ڪﻧدي ﺳﺎل ﮔذرﻳو ﺗﻪ ﺑﺎﻏﺎﺋﻲ‬ ‫آﺋون ھڪ ﺑﺎﻏﺎﺋ َ‬ ‫ﻣون ﮐﻲ ھڪ ﺳوﻧﻲ ﮔﻧﻲ ڏﻧﻲ‪ .‬آﺋون اھﺎ ﮔﻧﻲ ﮐﭨﻲ ﮐوھﻪ ﺗﻲ وﻳس ۽ ان ﮐﻲ ﮐوھﻪ ۾ اﮀﻠﻲ ﭼﻳم‪:‬‬ ‫”ﻣون ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ ﺟﻲ دل ﻟﮘﺎﺋﻲ ﺧدﻣت ڪﺋﻲ آھﻲ‪ .‬ﺟﻳڪڏھن آﺋون ﺳﭼو ھوﻧدس ﺗﻪ‬ ‫ھﻲء ﺳوﻧﻲ ﮔﻧﻲ ﻣﭤﻲ ﺗﺮﻧدي‪ .‬ﺟﻳڪڏھن ڪوڙو ھوﻧدس ﺗﻪ اھﺎ ﭔڏي وﻳﻧدي‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ۾ ﭔڌي وﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﮔﻧﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ھن ﮐﻲ ﭼﻳم‪.‬‬ ‫آﺋون ان ﺑﺎﻏﺎﺋﻲ وٽ ﻣوٽﻲ آﻳس ۽ ھڪ ﺳﺎل وڌﻳڪ ڪم ڪﺮڻ ِ‬ ‫ﺑﺎﻏﺎﺋﻲء ﻣون ﮐﻲ وري ھڪ ﺳوﻧﻲ ﮔﻧﻲ ڏﻧﻲ‪ .‬ﻣون اھﺎ ﺳوﻧﻲ‬ ‫ﺟڏھن ھڪ ﺳﺎل ﭘورو ﭤﻳو ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﮔﻧﻲ ﮐوھﻪ ۾ اﮀﻼﺋﻲ ﭼﻳو‪:‬‬ ‫ھﻲء‬ ‫”ﻣون ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ ﺟﻲ ڏاڍي ﺧذﻣت ڪﺋﻲ آھﻲ‪ .‬ﺟﻳڪڏھن آﺋون ﺳﭼو آھﻳﺎن ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ۾ ﭔڏي وﻳﻧدي‪.‬اھﺎ ﮔﻧﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﭨﻲَء ۾ ﭔڏي وﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﮔﻧﻲ ﭘﺎﭨﻲَء ۾ ﺗﺮﻧدي‪ .‬ﺟﻲ ڪوڙو ھوﻧدس ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﻋﺮض ڪﻳو‬ ‫آﺋون وري‬ ‫َ‬ ‫ﺑﺎﻏﻲء وٽ وﻳس ۽ ھن وٽ ھڪ ﺳﺎل وڌﻳڪ ڪم ڪﺮڻ ِ‬ ‫ﺑﺎﻏﺎﺋﻲء ﻣون ﮐﻲ ﭘﮫﺮﻳن واﻧﮔﺮ ھڪ ﺳوﻧﻲ ﮔﻧﻲ ڏﻧﻲ‪.‬‬ ‫ﻣﺎﻧس‪ .‬ﺟڏھن اھو ٽﻳو ﺳﺎل ﺑﻪ ﭘورو ﭤﻳو ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﻣون اھﺎ ﮔﻧﻲ ﺑﻪ ﭘﮫﺮﻳن واﻧﮔﺮ ﮐوھﻪ ۾ ﮐﭨﻲ اﮀﻼﺋﻲ ۽ ﭼﻳو‪:‬‬ ‫”ﻣون ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﺎﻟڪ ﺟﻲ وڏي ﺧذﻣت ڪﺋﻲ آھﻲ‪ .‬ﺟﻳڪڏھن آﺋون ﺳﭼو ھوﻧدس ﺗﻪ اھﺎ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ﺟﻲ ﻣﭤﺎن ﺗﺮي اﻳﻧدي‪ .‬ﭘﺮ ﺟﻲ ڪوڙو ھوﻧدس ﺗﻪ اھﺎ ﭔڏي وﻳﻧدي‪“.‬‬ ‫ﮔﻧﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ﺟﻲ ﻣﭤﺎن اﭜﺮي آﻳون ۽ ﺗﺮڻ ﻟﮘﻳون‪ .‬ﻣون ٽﺋﻲ ﮔﻧﻳون ﮐﭨﻲ‬ ‫ھن دﻓﻌﻲ ٽﺋﻲ ﮔﻧﻳون‬ ‫َ‬ ‫ﮐﻳﺳﻲ ۾ رﮐﻳون ۽ ﮔﮫﺮ ڏي رواﻧو ﭤﻳس‪.‬‬ ‫ﮔﻧﻲء ﺟو ﮔوﺷت ۽ ﭜﺎﭴﻲ‬ ‫ﮔﻧﻲء ﺟو ان وﭠﻧدس‪ .‬ھڪ‬ ‫رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ﻣون ﺳوﭼﻳو‪ ،‬ھڪ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﮔﻧﻲء ﺟﺎ ڪﭘڙا ﻟٽﺎ وﭠﻧدس‪.‬‬ ‫ﺧﺮﻳد ڪﻧدس ۽ ﺑﺎﻗﻲ ھڪ‬ ‫َ‬ ‫ﭤورو اﮘﻳﺎن ھﻠﻳس ﺗﻪ رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ھڪ ڪوﺋو ﻣﻠﻳو‪ .‬ﺳﻼم دﻋﺎ ڪﺮڻ ﺑﻌد ھو ﭼوڻ‬ ‫ﮔﻧﻲء ﺟﻲ ﺿﺮورت آھﻲ ھڪ ﮔﻧﻲ ﻣون ﮐﻲ ڏﺋﻲ ﮀڏ‪ .‬ان ﺟﻲ‬ ‫ﻟﮘو‪”:‬دوﺳت‪ ،‬ﻣون ﮐﻲ ھڪ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﺗﻳﺎر آھﻳﺎن“‪.‬‬ ‫ﻋﻳوض ﺟﻳڪﻲ ﭼوﻧدﻳن اھو ڪﺮڻ ِ‬ ‫ﻣون ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ دل ۾ ﭼﻳو‪ :‬ﻣڙﻳﺋﻲ ﺧﻳﺮ آھﻲ‪ ،‬ﻣﻧﮫﻧﺟو ﺗﻪ ﭔن ﮔﻧﻳن ﻣﺎن ﺑﻪ ڪم ﭤﻲ وﻳﻧدو‪ ،‬ھن‬ ‫وﻳﭼﺎري ڪوﺋﻲ ﺟﻲ ﺑﻪ ﺿﺮورت ﭘوري ﭤﻲ وﭸﻲ ﺗﻪ ﺳﭠو‪.‬‬ ‫ﻣون ھڪ ﮔﻧﻲ ڪوﺋﻲ ﮐﻲ ڏﺋﻲ ﮀڏي ۽ ﺑﺎﻗﻲ ﭔﻪ ﻗﺎﺑو ﺟﮫﻠﻲ اﮘﺗﻲ وڌﻳس‪ .‬ﭤورو اﮘﻳﺎن‬ ‫ﻣس ھﻠﻳس ﺗﻪ ھڪ ﮐﻳﮐڙو ﻣﻠﻳو‪ .‬ھن ﺟﻲ ﺣﺎﻟت ﺧﺮاب ھﺋﻲ‪ .‬ھن روﺋﻧدي ﭼﻳو‪” :‬ﺧدا ﺟﻲ واﺳطﻲ‬ ‫ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣدد ڪﺮ‪ .‬ﻣون ﮐﻲ دڪﺎﻧدار ﮐﻲ ھڪ ﮔﻧﻲ ﻣوٽﺎﺋﭨﻲ آھﻲ‪ .‬ﺟﻧﮫن ﺟو ﺳﻳڌو ﻣوﻧن ﮐﺎﻧﺋس‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪113‬‬

‫ﮔﮫﭨو اڳ اوڌر ﺗﻲ ورﺗو ھو‪ .‬ﺟﻳڪڏھن آﺋون ھن ﮐﻲ اڄ ﺟﻲ ﺗﺎرﻳﺦ ۾ ﻗﺮض واﭘس ﻧﻪ ڪﻧدس ﺗﻪ‬ ‫ھو ﻣون ﮐﻲ ﺟﻳل ۾ وﺟﮫﺮاﺋﻲ ﮀڏﻳﻧدو‪“.‬‬ ‫ﻣون ﮐﻲ ﮐﻳﮐڙي ﺗﻲ ڪﮫل اﭼﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﻣون ھن ﮐﻲ ﻳڪدم ھڪ ﮔﻧﻲ ڏﺋﻲ ﮀڏي‪ .‬ھن‬ ‫ﺷﻲء ﺟﻲ ﺿﺮورت ﭘوي ﺗﻪ ﻣون‬ ‫ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨﺎ ﭤورا ﻣﭸﻳﺎ ۽ ﭼﻳو‪” :‬ﺗوﮐﻲ ﺟڏھن ﺑﻪ ڪﻧﮫن‬ ‫ِ‬ ‫ﭔڌاﺋﺟﺎنء‪“.‬‬ ‫ﮐﻲ‬ ‫ِ‬ ‫ھﺎڻ ﻣون وٽ ﻓﻘط ھڪ ﮔﻧﻲ وﭸﻲ ﺑﭼﻲ‪ .‬آﺋون ان ﮐﻲ ھٿ ﺟﻲ ﺗﺮي ﺗﻲ رﮐﻲ وﭸﻲ‬ ‫رھﻳو ھوس ﺗﻪ ھڪ ﭜوﻧﺋﺮ ﻣﻧﮫﻧﺟو رﺳﺗو ﮐﭨﻲ روڪﻳو‪” .‬ﺧدا ﺟﻲ واﺳطﻲ ﻣون ﺗﻲ رﺣم ڪﺮ‪.‬‬ ‫ﮔﻧﻲء ﺟﻲ ﺳﺧت ﺿﺮورت آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﻣون ﮐﻲ ھڪ‬ ‫َ‬ ‫ﻣون ﺳوﭼﻳو ﺗﻪ ﺟﻳڪڏھن اھﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﭼﻳل ﮔﻧﻲ ﺑﻪ ﺟﻳڪڏھن ھن ﮐﻲ ڏﺋﻲ ﮀڏﻳﻧدس ﺗﻪ ﭘوِء‬ ‫ﭘوء ﺧﻳﺎل آﻳم ﺗﻪ اھڙي ﺑﻪ ﮀﺎ ﺧود ﻏﺮﺿﻲ‪ .‬ﻣون ﮐﻲ ﺟڏھن ﺑک‬ ‫ﻻء ﺑﭼﻧدوﺋﻲ ﮀﺎ؟ ِ‬ ‫ﻣون وٽ ﭘﺎڻ ِ‬ ‫ﻟﮘﻧدي ﺗﻪ ڪوﻧﻪ ڪو ﺧدا ﺟو ﺑﻧدو ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎراﺋﻲ ﮀڏﻳﻧدو‪ .‬اھو ﺳوﭼﻲ ﻣون ﺑﺎﻗﻲ ﺑﭼﻳل ﮔﻧﻲ ﺑﻪ‬ ‫ﭜوﻧﺋﺮ ﮐﻲ ڏﺋﻲ ﮀڏي‪.‬‬ ‫ھﺎڻ آﺋون ﺑﻠڪل ﺧﺎﻟﻲ ھﭤﻳن ﭤﻲ وﻳس‪ .‬اﮘﻳﺎن وڌﻳس ﺗﻪ ﺳﺎﻣﮫون ھڪ ﻋﺎﻟﻳﺷﺎن ﻣﺣﻼت‬ ‫ڌيء ھﺋﻲ‪ .‬ھن ﻧﻪ ڪﻧﮫن‬ ‫ﻧظﺮ آﻳو‪ .‬ان ﻣﺣﻼت ۾ ھڪ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ رھﻳو ﭤﻲ‪ ،‬ﺟﻧﮫن ﮐﻲ ھڪ ﺋﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺗﻲ ﮐﻠﻳو ﭤﻲ ۽ ﻧﻪ زﺑﺎن ﺳﺎن ﮘﺎﻟﮫﺎﻳو‪ .‬ﺑس ﻣﺎٺ ﺋﻲ ﻣﺎٺ ۾ وﻳﭠﻲ رھﻲ ﭤﻲ‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ ان‬ ‫ڌيء ﮐﻲ ﮐﻼﺋﻲ‬ ‫ﺟو ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﻓڪﺮ ھو‪ .‬آﺧﺮ ھن اﻋﻼن ڪﺮاﻳو ﺗﻪ ﺟﻳڪو ﻣﺎﭨﮫو ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڌيء ﺟﻲ ﺷﺎدي ڪﺮاﺋﻳﻧدس‪.‬‬ ‫ڏﻳﮐﺎرﻳﻧدو ان ﺳﺎن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻣون اھو ﭔڌو ﺗﻪ ﻣون ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﺎ ٽﺋﻲ دوﺳت‪ :‬ڪوﺋو‪ ،‬ﮐﻳﮐڙو ۽ ﭜوﻧﺋﺮ ﻳﺎد اﭼﻲ وﻳﺎ‪ .‬اﻧﮫن‬ ‫ﻻء ﻣون ﺳﺎن واﻋدو ڪﻳو ھو‪.‬‬ ‫ٽﻧﮫﻲ ﻣدد ِ‬ ‫آﺋون واﭘس ﺟﮫﻧﮔل ۾ آﻳس ۽ ٽﻧﮫﻲ دوﺳﺗن ﮐﻲ ﭘﺎڻ ﺳﺎن ﮐﭨﻲ ﻣﺣﻼت ڏي وڌﻳس‪ .‬ﻣﺣﻼت‬ ‫ﭘوء‬ ‫ﻻء ﭼﻳو ۽ ِ‬ ‫ﻻء ۽ ﮐﻳﮐڙي ۽ ڪوﺋﻲ ﮐﻲ ﻧﭼڻ ِ‬ ‫ﺟﻲ در وٽ ﭘﮫﭼﻲ ﻣون ﭜوﻧﺋﺮ ﮐﻲ ﮔﺎﻧو ﮘﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﺷﮫﺰاديء ﮐﻲ ﮐﻠﻲ ﮐﻠﻲ ﭘﻳٽ ۾ ﺳور‬ ‫ﺟڏھن ھﻧن ﺷﮫﺰادي اﮘﻳﺎن ﮘﺎﺋڻ ۽ ﻧﭼڻ ﺷﺮوع ڪﻳو ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺋﺟﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ﭘوء ڪﺟﮫﻪ ڏﻳﻧﮫن‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ۽ ان ﺟﺎ وزﻳﺮ‬ ‫َ‬ ‫ﺷﮫﺰاديء ﮐﻲ ﮐﻠﻧدو ڏﺳﻲ ڏاڍو ﺧوش ﭤﻳﺎ ۽ ِ‬ ‫ڌيء ﺟﻲ ﺷﺎدي ﻣون ﺳﺎن ڪﺮاﺋﻲ ﮀڏي ۽ آﺋون ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟو‬ ‫ﺑﻌد ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺟﺎﻧﺷﻳن ﭤﻲ وﻳس‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪114‬‬

‫ھﻳﺮن ﺟو ﺻوف‬ ‫ھڪ ھو ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻳڪو ﻧﻳڪ دل ۽ رﺣﻣدل ھو‪ .‬ھن ﺟﻲ رﻋﻳت ھن ﻣﺎن ﺑﻳﺣد ﺧوش‬ ‫ھﺋﻲ‪ .‬ھﺮ ﻣﺎﭨﮫو ھن ﮐﻲ دﻋﺎﺋون ڏﻳﻧدو ھو‪ ،‬ﭘﺮ ھڪ ﮘﺎﻟﮫﻪ ڪﺮي ﻣﺎﭨﮫو ﺳﺧت ﭘﺮﻳﺷﺎن ھﺋﺎ‪ .‬اھﺎ‬ ‫ھﻲء ھﺋﻲ ﺗﻪ ھﻧن ﺟﻲ دﻟﻌﺰﻳﺰ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺷﺎدي ﻧﭤﻲ ڪﺋﻲ‪ .‬ھو وڏي ﻋﻣﺮ ﺟو ﭤﻲ وﭸڻ ﺟﻲ‬ ‫ﮘﺎﻟﮫﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﺑﺎوﺟود اﭸﺎ ڪﻧوارو ھو‪.‬‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ھن ﺟﻲ وزﻳﺮن ﺗﻧگ ﭤﻲ ھن ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﺳﺎﺋﻳن ﻣﻧﮫﻧﺟﺎ‪ ،‬ﺟﻳڪڏھن ﺗوھﺎن‬ ‫ﭘوء ﺗوھﺎن ﮐﻲ ھﺮ ﺻورت ۾ ﺷﺎدي ڪﺮﭨﻲ ﭘوﻧدي‪“.‬‬ ‫اﺳﺎن ﺟﺎ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﭤﻲ رھڻ ﭼﺎھﻳو ﭤﺎ ﺗﻪ ِ‬ ‫ﭘوء ﻣون ﮐﻲ ﻗﺑول آھﻲ‪.‬‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ وراﭨﻳو‪” :‬ﺟﻳڪڏھن ﺗوھﺎن ﺟﻲ اھﺎﺋﻲ ﺧوﺷﻲ آھﻲ ﺗﻪ ِ‬ ‫ﭘﺮ ﺷﺎدي آﺋون اھڙي ﮀوڪﺮيَء ﺳﺎن ڪﻧدس ﺟﻳڪﺎ ھڪ ﺳؤ ﻓوٽن ﺟﻲ ﻓﺎﺻﻠﻲ ﺗﺎن ﺻوف‬ ‫ھﭨﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟو ﺗﺎج ڪﻳﺮاﺋﻲ ڏﻳﮐﺎري‪“.‬‬ ‫ڪﺟﮫﻪ ڏﻳﻧﮫن ﺑﻌد وزﻳﺮن ﺷﮫﺮ ﺟﻲ ﺗﻣﺎم ﺳﮫﭨﻳن ﮀوڪﺮﻳن ﮐﻲ ﻣﺣل ۾ ﮔڏ ڪﻳو‪ .‬ھﺮ‬ ‫ﭘوء ﺟڏھن ﻣﻘﺎﺑﻠو ﺷﺮوع ﭤﻳو ﺗﻪ ڪﺎﺑﻪ ﮀوڪﺮي ﺻوف‬ ‫َ‬ ‫ﮀوڪﺮيء ﺟﻲ ھٿ ۾ ﺻوف ھو‪ِ .‬‬ ‫اﮀﻠﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟو ﺗﺧت ڪﻳﺮاﺋﻲ ﻧﻪ ﺳﮔﮫﻲ‪ .‬ھﻧن ﮐﻲ اھوﺋﻲ ﭜؤ ﭤﻳو ﭤﻲ ﺗﻪ ڪﭤﻲ اھو ﺻوف‬ ‫ﮔﺳﻲ ﻧﻪ وﭸﻲ ۽ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﺟﻲ ﻣﻧﮫن ﮐﻲ ﻧﻪ وﭸﻲ ﻟﮘﻲ‪ .‬ان ڪﺮي ھو ﺻوف ﮐﻲ ﺻﺣﻳﺢ‬ ‫ﻧﺷﺎﻧﻲ ﺗﻲ اﮀﻠﻲ ﻧﻪ ﭘﺋﻲ ﺳﮔﮫﻳون‪.‬‬ ‫ﺟڏھن ﺳڀ ﮀوڪﺮﻳون ﺑﺎزي ﮐٽﻲ ﻧﻪ ﺳﮔﮫﻳون ﺗﻪ اﺗﻲ ھڪ ڊﮔﮫﻲ ﺳﻧﮫﻲ ﭼﺳت‬ ‫ﮀوڪﺮي اﮘﻳﺎن وڌي‪ .‬ھن ﺟﻲ ﻣﭤﻲ ﺗﻲ ﭤﻠﮫﻲ ﭼﺎدر ھﺋﻲ ۽ ھٿ ۾ ﺟﻳڪو ﺻوف ھو ان ﺗﻲ ھﻳﺮا‬ ‫ﭘوء ﻧﺷﺎﻧﻲ ڏي ﭼﮜﻲ طﺮح ﻧﮫﺎري ﺻوف‬ ‫ﭼڙھﻳل ھﺋﺎ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ھوء ﺳؤ ﻓوٽن ﺟﻲ ﻓﺎﺻﻠﻲ ﺗﻲ ﭤﻲ ﺑﻳﭠﻲ ۽ ِ‬ ‫ﺧوﺷﻲء وﭼﺎن‬ ‫اﮀﻼﻳو‪ .‬ﭔﻲ ﻟﻣﺣﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ ﻣﭤﻲ ﺗﺎن ﺗﺎج اڏاﻣﻲ وﭸﻲ ﭘﺮي ﭘﻳو‪ .‬ﺳﭜﻧﻲ ﻣﺎﭨﮫن‬ ‫َ‬ ‫ﻻء اﮘﻳﺎن وڌﻳو ﭘﺮ اھﺎ ﮀوڪﺮي‬ ‫ﺗﺎڙﻳون وﭴﺎﻳون ۽ ھﺮ ﺷﺧص ان ﮀوڪﺮيَء ﮐﻲ ﺷﺎﺑﺎس ڏﻳڻ ِ‬ ‫ﮀوڪﺮيء ﺟﻲ ﻳڪدم ﮘوﻻ ڪﺋﻲ وﭸﻲ‪.‬‬ ‫ھڪدم ﻏﺎﺋب ﭤﻲ وﻳﺋﻲ‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺣڪم ڏﻧوﺗﻪ ان‬ ‫َ‬ ‫ھﻲء ﺧﺑﺮ ﻧﻪ‬ ‫ﮀوڪﺮيء ﺟﻲ ﻧﻪ‬ ‫وزﻳﺮن ﮘوٺ ﮘوٺ‪ ،‬ﺷﮫﺮ ﺷﮫﺮ ڏي ﺳﭘﺎھﻲ ۽ ﺟﺎﺳوس ﭜﭴﺎﻳﺎ ﭘﺮ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ھوء ﺧﺑﺮ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ﭔن ٽن ﻣﮫﻳﻧن ﺑﻌد ﺑﺎدﺷﺎھﻪ وري ﻣﻠڪ ﺟﻲ ﺳﮫﭨﻳن ﮀوڪﺮﻳن ﮐﻲ ﮔﮫﺮاﻳوﭘﺮ ڪﺎﺑﻪ‬ ‫ﮀوڪﺮي ھن ﺟو ﺗﺎج ڪﻳﺮاﺋڻ ۾ ڪﺎﻣﻳﺎب ﻧﻪ ﭤﻲ‪ .‬اﻳﺗﺮي ۾ وري ﺳﺎﮘﻲ ڊﮔﮫﻲ ﮀوڪﺮي ظﺎھﺮ‬ ‫ﭤﻲ‪ .‬ھن ھﻳﺮن ﺳﺎن ﺟڙﻳل ﺻوف اﮀﻼﻳو‪ ،‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟو ﺗﺎج ڪﺮي ﭘﻳو ۽ ﭘﺎڻ ﻏﺎﺋب ﭤﻲ وﻳﺋﻲ‪.‬‬ ‫ھﺮﭨﻲء واﻧﮔﺮ‬ ‫ھوء‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ ﺳﭘﺎھﻳن ھن ﮐﻲ ﺟﮫﻠڻ ۽ ﮘوﻟڻ ﺟﻲ ڏاڍي ڪوﺷش ڪﺋﻲ ﭘﺮ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﮀﺎل ھﭨﻲ ﻧظﺮن ﮐﺎن ﻏﺎﺋب ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪115‬‬

‫ھﺎڻ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ اداس رھڻ ﻟﮘو‪ .‬ھو روز ﺻﺑﺢ ﺟو اڪﻳﻠﻲ اڪﻳﻠﻲ ﺷڪﺎر ﺗﻲ ﻧڪﺮي‬ ‫وﻳو ﭤﻲ ۽ ﺷﺎم ﺟو ﻣﺎٺ ﻣﭠوڙي ۾ ﻣوٽﻲ آﻳو ﭤﻲ‪.‬‬ ‫ھڪ دﻓﻌﻲ ھو ﺟﮫﻧﮔل ۾ ﺷڪﺎر ﭘﭠﻳﺎن ﺗﻣﺎم ﭘﺮي ﻧڪﺮي وﻳو‪ ،‬اﺗﻲ ھن ﮐﻲ ﺷﺎم ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﺳﺞ ﻏﺮوب ﭤﻲ ﭼڪو ھو ۽ ھﺎڻ ﭼوڌاري اوﻧداھﻪ ھﺋﻲ‪ .‬اﻳﺗﺮي ۾ ھن ﮐﻲ ﭘﺮي ﮐﺎن ھڪ ھﻧڌ‬ ‫ﻻﻟٽﻳن ﭔﺮڻ ﺟﻲ روﺷﻧﻲ ﻧظﺮ آﺋﻲ‪ .‬ھو اوڏاﻧﮫن وڌڻ ﻟﮘو‪ .‬وﻳﺟﮫو اﭼﻲ ﻣﻌﻠوم ﭤﻳس ﺗﻪ اھو ھڪ‬ ‫ﭘوڙھﻲ ﻋورت ﺟو ﮔﮫﺮ آھﻲ‪ .‬ان ﻋورت ﮐﻲ ﭔﻪ ڌﻳﺋون ھﻳون ۽ اھﻲ ﭔﺋﻲ ڪوﺟﮫﻳون ھﻳون‪.‬‬ ‫ﻻء ﮀوڪﺮﻳن ﮐﺎن اﺟﺎزت ورﺗﻲ ﭘﺮ ﮀوڪﺮﻳن ﺻﺎف‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﮔﮫﺮ ۾ اﻧدر ﮔﮫڙڻ ِ‬ ‫ﻣﺎء اﭼﻲ وﺋﻲ‪ .‬ھن ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ ﺳﭸﺎﭨﻲ ورﺗو‪.‬‬ ‫ﺻﺎف اﻧڪﺎر ڪﺮي ﮀڏﻳو‪ .‬اﻳﺗﺮي ۾ ھﻧن ﺟﻲ ُ‬ ‫ﻻء ﺻﺎف ﺳﭤﺮي ﭼﺎدر وﮀﺎﺋﻲ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ھوء ھن ﮐﻲ اﻧدر وﭠﻲ آﺋﻲ ۽ ھن ِ‬ ‫رات ﺟو ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻣﮫڻ ﻟﮘو ﺗﻪ ھن ﮐﻲ ﭜﺮ واري ڪﻣﺮي ﻣﺎن ھن ﭘوڙھﻲ ﻋورت ﺟو‬ ‫ھوء ڪﻧﮫن ﮀوڪﺮيَء ﺗﻲ ﭼڙ ڪﺮي رھﻲ ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫زور زور ﺳﺎن ﮘﺎﻟﮫﺎﺋڻ ﺟو آواز ﭔڌڻ ۾ آﻳو‪َ .‬‬ ‫ﺻﺑﺢ ﺟو ﺟڏھن وﭸڻ ﻟﮘو ﺗﻪ ھن ﭘوڙھﻲ ﻋورت ﮐﺎن ﭘﮀﻳو‪” :‬رات ﺗوھﺎن ڪﻧﮫن ﺗﻲ‬ ‫ڪﺎوڙﻳل ھﻳون؟“‬ ‫ڌيء آھﻲ‪ .‬ھو ﺑﻳﺣد ﺳﺳت ۽ ڪﺎھل آھﻲ‪ .‬ﭘﻧﮫﻧﺟو‬ ‫ﭘوڙھﻲء ﭼﻳو‪” :‬ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ھڪ وﻳﮘﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﺳﮫﭨﻲ ﺳﻣﺟﮫﻲ ﭤﻲ‪ .‬رات ھن ﻣﺎﻧﻳن ﺟﺎ ﭜور ﭜورڪﺮي ﮀڏﻳﺎ‪ .‬ﭘﮀﻳوﻣﺎﻧس ﺗﻪ‬ ‫اﺋﻳن ﮀو ڪﻳﺋﻲ ﺗﻪ ﭼوي ﭤﻲ ﺗﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘﺎﻟﻳل ﭘوڙھﻲ ﭔﺮي ﮐﻲ ﮐﺎراﺋﻳﻧدﻳس ﮀو ﺟو ان ﭼﭔﺮي ھن‬ ‫ﮐﻲ ٽﻲ اھڙا ﺻوف ڏﻧﺎ آھن ﺟن ﺗﻲ ھﻳڙا ﻣڙھﻳل آھن‪.‬‬ ‫ﭘوڙھﻲء ﮐﻲ ﭼﻳو ”ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﻲ ڪﺮي‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ اھو ﭔڌو ﺗﻪ ھن ﺟﻲ دل ٽپ ﮐﺎﺋڻ ﻟﮘﻲ‪ .‬ھن‬ ‫َ‬ ‫ﮔﮫﺮاء آﺋون ھن ﮐﻲ ڏﺳڻ ﭼﺎھﻳﺎن ﭤو‪“.‬‬ ‫ڌيء ﮐﻲ‬ ‫ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ان وﻳﮘﻲ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﭘوڙھﻲء ھن ﮐﻲ ﺳڏ ڪﻳو‪” :‬او ڏاﺋڻ‪ ،‬ھﻳڏاﻧﮫن اچ‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫ھوء ﭼﻧڊ‬ ‫اوﭼﺗودر ﮐﻠﻳو ۽ ھڪ ﮀوڪﺮي ﭰﺎٽل ۽ ﭼﺗﻳون ﻟﮘل ڪﭘڙن ۾ ﭔﺎھﺮ ﻧڪﺗﻲ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ﮐﺎن ﺑﻪ وڌﻳڪ ﺳﮫﭨﻲ ﻟﮘﻲ رھﻲ ھﺋﻲ‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ھن ﮐﻲ ڏﭠو ﺗﻪ رڙ ﻧڪﺮي وﻳس‪ “.‬اڙي ﺗون ﺗﻪ‬ ‫اھﺎﺋﻲ ﮀوڪﺮي آھﻲ‪ .‬اچ‪ ،‬ﻣون ﺳﺎن ﮔڏ ھل‪ ،‬آﺋون ﺗوﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ راﭨﻲ ﺑﭨﺎﺋﻳﻧدس‪“.‬‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ھن ﮀوڪﺮيَء ﮐﻲ ﭘﺎڻ ﺳﺎن ﮔڏ ﮔﮫوڙي ﺗﻲ ﺳوار ڪﻳو ۽ ﻣﺣﻼت ۾ وﭠﻲ آﻳو‪.‬‬ ‫ڪﺟﮫﻪ ڏﻳﻧﮫن ﺑﻌد ﭔﻧﮫﻲ ﺟﻲ ﺷﺎدي ﭤﻲ وﺋﻲ ۽ ھو ﺧوﺷﻳن ﺟﻲ زﻧدﮔﻲ ﮔذارڻ ﻟﮘﺎ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪116‬‬

‫ﺷﮫﺰادي ﺳورج ﻣﮐﻲ‬ ‫ھوء وڏي ﭤﻲ ﺗﻪ اوﺳﻲ ﭘﺎﺳﻲ‬ ‫ڌيء ﻧﮫﺎﻳت ﺧوﺑﺻورت ھﺋﻲ‪ .‬ﺟڏھن‬ ‫ھڪ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺷﮫﺰاديء ڪﻧﮫن ﮐﻲ ﺑﻪ ﭘﺳﻧد ﻧﻪ‬ ‫ﺷﺎديء ﺟو ﻧﻳﺎﭘو ڪﻳو ﭘﺮ‬ ‫ﻻء‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺟﻲ ڪﻳﺗﺮن ‪.‬ﺋﻲ ﺷﮫﺰادن ھن ِ‬ ‫ﺷﮫﺰاديء ھن ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﻧﻪ ﻣﭸﻲ‪ .‬ھن ﺟو اھوﺋﻲ ﺿد ھو‬ ‫ﭘﻲء ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﺳﻣﺟﮫﺎﻳو ﭘﺮ‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎء َ‬ ‫ڪﻳو‪ُ .‬‬ ‫ﺗﻪ ﺷﺎدي ڪﻧدﻳس ﺗﻪ ﺳﺞ ﺳﺎن ڪﻧدﻳس‪ .‬ﭔﺋﻲ ڪﻧﮫن ﺳﺎن ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ‪.‬‬ ‫آﺧﺮ ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺑﻳﺰار ﭤﻲ ﭼﻳو‪” :‬وڃ‪ ،‬وﭸﻲ ﺳﺞ ﺳﺎن ﺷﺎدي ڪﺮ‪ .‬ھﺎڻ ﻣون‬ ‫ﺷﮫﺰاديء ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﺣﻼت ﻣﺎن‬ ‫ڏﻳﮐﺎرﺟﺎنء‪ “.‬اھو ﭼﺋﻲ‬ ‫ﮐﻲ ڪڏھن ﺑﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺷڪل ﻧﻪ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ڪڍي ﮀڏي‪.‬‬ ‫ﭘوء ﺟﻧﮔﻠن‪ ،‬ﺑﻳﺎﺑﺎﻧن‬ ‫ﺷﮫﺰادي ﺳﺞ ﺟﻲ ﮘوﻻ ۾ ﻧڪﺮي ﭘﻳﺋﻲ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ھوء اوﭜﺮ ۾ ﺟﺑﻠن ڏي وﺋﻲ‪ِ .‬‬ ‫ھوء ﻣﺣﻼت اﻧدر‬ ‫ﻣﺎن ﭤﻳﻧدي ھڪ اھڙي ﺟﺑل ﺗﻲ ﭘﮫﺗﻲ ﺟﻧﮫن ﺟﻲ ﻣﭤﺎن ﺳﺞ ﺟو ﻣﺣﻼت ھو‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎء ﻣﻠﻲ‪.‬‬ ‫ﮔﮫڙي وﺋﻲ‪ .‬اﺗﻲ ھن ﮐﻲ ﺳﺞ ﺟﻲ ﭘوڙھﻲ ُ‬ ‫”اي ﮀوڪﺮي‪ ،‬ﺗوﮐﻲ ڪﻧﮫن ﺟﻲ ﮘوﻻ آھﻲ؟“ ﭘوڙھﻲ ﻋورت ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫ﺷﮫﺰاديء‬ ‫آﺋون ﺳﺞ ﮐﻲ ﮘوﻟﻲ رھﻲ آھﻳﺎن‪ .‬ﻣون ﮐﻲ ﺳﺞ ﺳﺎن ﺷﺎدي ڪﺮﭨﻲ آھﻲ‪” .‬‬ ‫َ‬ ‫ﭼﻳو‪.‬‬ ‫”ﺳﺞ ﻣﻧﮫﻧﺟو ﭘٽ آھﻲ‪ ،‬آﺋون ﺗوﮐﻲ ھن ﺟﻲ ڪﻧوار ﺑﻧﺎﺋﻳﻧدس‪ .‬ﭘﺮ ھڪ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﻳﺎد‬ ‫ﺷﮫﺰاديء ﮐﻲ ﭔڌاﻳو‪.‬‬ ‫ڏﺳﺟﺎنء‪ “.‬ﭘوڙھﻲ ﻋورت‬ ‫رﮐﺟﺎنء‪ .‬ھن ﺟﻲ اﮐﻳن ۾ اﮐﻳون وﺟﮫﻲ ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﺷﮫﺰاديء واﻋدو ڪﻳو ۽ ﭼﮜﻲ ﻋﺮﺻﻲ ﺗﺎﺋﻳن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ واﻋدي ﺗﻲ ﻗﺎﺋم رھﻲ‪ .‬ﭘﺮ ھن ﮐﻲ‬ ‫َ‬ ‫ھوء ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣڙس ﺟﻲ اﮐﻳن ﺳﺎن اﮐﻳون ﮀوﻧﻪ ﻣﻼﺋﻲ؟ آﺧﺮ ھڪ ڏﻳﻧﮫن‬ ‫اھﺎ آﻧڌ ﻣﺎﻧڌ ھﺋﻲ ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﭘوڙھﻲ ﻋورت ﮐﺎن ھن ﭘﮀﻳو‪” :‬ﺗو ﻣون ﮐﻲ ﺳﺞ ڏي ﻣﻧﮫن ڪﺮي ڏﺳڻ ﮐﺎن ﮀو ﺟﮫﻠﻳو آھﻲ‪“.‬‬ ‫”ﭘٽ‪ ،‬آﺋون ﺗﻧﮫﻧﺟﻲ ﺑﻳﭼﻳﻧﻲ ﺳﻣﺟﮫﺎن ﭤﻲ‪ .‬ﺗون ھن ﮐﻲ ﺟﻳڪڏھن ڏﺳڻ ﺑﻪ ﭼﺎھﻳن ﭤﻲ ﺗﻪ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ﺟو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣڙس ﺟﻲ ﺳﺎﻣﮫون رک ۽ ان ﭘﺎﭨﻲَء ۾ ھن ﺟو اوﻟڙو ڏﺳﻲ وٺ‪.‬‬ ‫ھڪ ﮔﻼس‬ ‫َ‬ ‫ڏﺳﻧدﻳنء ﺗﻪ ﺗوﮐﻲ ﻧﻘﺻﺎن رﺳڻ ﺟو‬ ‫رﮐﺟﺎنء‪ ،‬ﺳﺞ ﺟﻲ اوﻟڙي ﮐﻲ ﺟﻲ ﮔﮫﭨﻲ دﻳﺮ‬ ‫ﭘﺮ اھو ﻳﺎد‬ ‫َ‬ ‫ِ‬ ‫ﺧطﺮو آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﺷﮫﺰاديء ﭘﺎﭨﻲَء ﺟو ﮔﻼس ھن ﺟﻲ ﺳﺎﻣﮫون رﮐﻳو ۽‬ ‫ان ﺷﺎم ﺟو ﺟڏھن ﺳﺞ ﻣوٽﻳو ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﺷﮫﺰاديء ﮐﺎن ﺳﺞ‬ ‫ھن ﺟﻲ ﻣﻧﮫن ﺟو اوﻟڙو ڏﺳڻ ﻟﮘﻲ‪ .‬ھﻲ اوﻟڙو اﻳﺗﺮو ﺗﻪ ﺧوﺑﺻورت ھو ﺟو‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎء ﺟﻲ ﻧﺻﻳﺣت وﺳﺮي وﺋﻲ ۽ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻳن ھن ﮐﻲ ڏﺳﻧدي رھﻲ‪ .‬ان ﺗﻲ ﺳﺞ ﮐﻲ ڪﺎوڙ‬ ‫ﺟﻲ ُ‬ ‫اﭼﻲ وﺋﻲ ۽ ھن ﭼﻳو‪:‬‬ ‫”ﺟﻳڪڏھن ﺗون ﻣﻧﮫﻧﺟو ﭼوڻ ﻧﭤﻲ ﻣﭸﻳن ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﺣﻼت ﻣﺎن ھڪدم ھﻠﻲ وڃ‪ “.‬۽‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪117‬‬

‫ﺷﮫﺰاديء ﮐﻲ ھٿ ﮐﺎن ﺟﮫﻠﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﺣﻼت ﮐﺎن ﭔﺎھﺮ ڪڍي ﮀڏﻳو‪.‬‬ ‫ھن‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎﭤﺮيء ۾ ﭘﮫﺗﻲ ﺗﻪ ﺳﺞ‬ ‫ھوء‬ ‫َ‬ ‫ﺷﮫﺰادي روﺋﻧدي رڙﻧدي ﺟﺑل ﺟﻲ ﻗدﻣن ۾ﻟﮫﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﺟڏھن َ‬ ‫ﻣﮐﻲء ﺟو ﮔل ﺑﭨﺎﺋﻲ ﮀڏﻳو‪.‬‬ ‫ﭼﻣڪڻ ﻟﮘو ۽ ﺳﺞ ﺟﻲ روﺷﻧﻲَء ھن ﮐﻲ ھڪ ﺧوﺑﺻورت ﺳورج‬ ‫َ‬ ‫ھﺎڻ ھﻲ ﮔل ھﻣﻳﺷﻪ ان طﺮف ﻣﻧﮫن رﮐﻲ ﭤو‪ ،‬ﺟﻧﮫن طﺮف ﺳﺞ آھﻲ‪ .‬ان ڪﺮي ھن ﮔل ﮐﻲ‬ ‫ﺳورج ﻣﮐﻲ ﺳڏﻳن ﭤﺎ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪118‬‬

‫ﮔﺎھﻪ ﺟﻲ ﮔڏي‬ ‫ھڪ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ ﭔﺎرھن ﭘٽ ھﺋﺎ‪ .‬ﺟڏھن ھو ﺟوان ﭤﻳﺎ ﺗﻪ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ اﻧﮫن ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﺟﻧﮫن‬ ‫ﮀوڪﺮيَء ﮐﻲ ﺗوھﺎن ﭘﺳﻧد ڪﻧداؤان ﺳﺎن ﺋﻲ ﺗوھﺎن ﺟﻲ ﺷﺎدي ڪﺮاﺋﻲ وﻳﻧدي‪ .‬ﭘﺮ ھڪ‬ ‫ﭘوء ان ﻣﺎن‬ ‫ﺷﺮط آھﻲ‪ .‬ان‬ ‫َ‬ ‫ﮀوڪﺮيء ﮐﻲ ھڪ ڏﻳﻧﮫن ۾ ﺳٽ ڪﺗﻲ ڪﭘڙو اﭨﭨو ﭘوﻧدو ۽ ِ‬ ‫ﻗﻣﻳص ﺳﺑﭨﻲ ﭘوﻧدي‪“.‬‬ ‫ﭔﺎرھن ﺷﮫﺰادن ﭼﻳو‪” :‬ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺎﺋﻳن ھﻲ ﺗﻣﺎم ڏﮐﻳو ڪم آھﻲ‪ .‬دﻧﻳﺎ ۾ ﭜﻼ اھﺎ ڪﮫڙي‬ ‫ﮀوڪﺮي ھوﻧدي ﺟﻳڪﺎ ھڪ ڏﻳﻧﮫن ۾ ڪﭘڙو ُاﭨﻲ ﻗﻣﻳص ﺳﺑﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﭤﻲ‪“.‬‬ ‫ﭘﺮ ﻧﻧڍي ﺷﮫﺰادي ﭼﻳو‪” :‬اﺑﺎ ﺣﺿور‪ ،‬آﺋون ڪوﺷش ڪﺮﻳﺎن ﭤو‪ ،‬ﭤﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﭤو ڪﺎ‬ ‫اھڙي ﮀوڪﺮي ﻣﻠﻲ وﭸﻲ‪“.‬‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﻧﻧڍي ﺷﮫﺰادي ﮐﻲ ھڪ ﮔﮫوڙو ۽ ﮔﻧﻳن ﺟﻲ ﭤﻳﻠﮫﻲ ڏﻧﻲ ۽ ھو اھڙي ﮀوڪﺮي‬ ‫ﻻء ﺳﻔﺮ ﺗﻲ رواﻧو ﭤﻳو‪.‬‬ ‫ﺟﻲ ﮘوﻻ ِ‬ ‫ﺷﮫﺰادو ھڪ ھڪ ڪﺮي ﮘوٺ ۾ رﻟﻳو ﭘﺮ ھن ﮐﻲ ڪﺎﺑﻪ اھڙي ﮀوڪﺮي ﻧﻪ ﻣﻠﻲ‬ ‫ﺳﮔﮫﻲ‪ .‬ﺟﻳڪﺎ ھڪ ڏﻳﻧﮫن ۾ ڪﭘڙو ُاﭨﻲ ان ﻣﺎن ﻗﻣﻳص ﺳﺑﻲ ﺳﮔﮫﻲ‪ .‬ھو ﺳﺧت ﺣﻳﺮان ۽‬ ‫ﭘﺮﻳﺷﺎن ﭤﻲ ھڪ ﺟﮫﻧﮔل ﻣﺎن ﮔذري رھﻳو ھو ﺗﻪ ﮐﻳس ھڪ ﻧﻧڍڙي ﭘﺮي ﻧظﺮ آﺋﻲ‪ .‬ﭘﺮي‬ ‫ﭘﮀﻳو‪” :‬ﺷﮫﺰادا ﺗون ڪﻳڏاﻧﮫن ﭘﻳو وﭸﻳن؟“‬ ‫ﭘﺮيء ﭼﻳو‪” :‬ﻣون وٽ ھڪ ﮔڏي آھﻲ‪ .‬اھﺎ ﮔڏي‬ ‫ﺷﮫﺰاديء ھن ﮐﻲ ﺳﭴﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌاﺋﻲ‪،‬‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ھوء ھڪ ڏﻳﻧﮫن ۾ ﺿﺮور ڪﭘڙو ُاﭨﻲ‬ ‫ﺗﻣﺎم ﺳﮔﮫڙ ۽ ﮔﭨن واري آھﻲ‪ .‬ﻣوﻧﮐﻲ ﭘڪ آھﻲ ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﻗﻣﻳص ﺳﺑﻲ ﺳﮔﮫﻧدي‪“.‬‬ ‫ﭘﺮيء ﺳﺎن ﮔڏ ھن ﺟﻲ ﮔﮫﺮ وﻳو‪ .‬اﺗﻲ ھڪڙي ﻧﻧڍڙي‬ ‫ﺷﮫﺰادو ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨو ﺧوش ﭤﻳو ۽‬ ‫َ‬ ‫ڪﺮﺳﻲء ﺗﻲ ھڪ ﻧﻧڍڙي ﮔڏي وﻳﭠﻲ ھﺋﻲ‪ .‬ﺷﮫﺰادي ھن ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﻣﺎﺋﻲ ﮔڏي‪ ،‬ﺟﻳڪڏھن ﺗون‬ ‫َ‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن اﻧدر ڪﭘڙو ُاﭨﻲ ان ﻣﺎن ﻗﻣﻳص ﭠﺎھﻲ‬ ‫ڏﻳﻧدﻳنء ﺗﻪ آﺋون ﺗوﺳﺎن ﺷﺎدي ڪﻧدس‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫ﮔڏيء ان ﺋﻲ وﻗت‬ ‫ﮔڏيء وراﭨﻳو‪” :‬آﺋون اھو ڪم ﺑﻠڪل ڪﺮي ﺳﮔﮫﺎن ﭤﻲ‪ “.‬اھو ﭼﺋﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ڌاﮘﻲ ﻣﺎن ڪﭘڙو ُاﭨﻲ ان ﻣﺎن ﻗﻣﻳص ﭠﺎھﻲ ڏﻳﮐﺎري‪ .‬ﭘﺮ اھﺎ ﻗﻳﻣص‬ ‫ڪﭘﮫﻪ ﻣﺎن ﺳٽ ڪﺗﻳو ۽ ِ‬ ‫ھوء ﭘﺎڻ ﮔڏي ﺋﻲ ﭘﺎﺋﻲ ﺳﮔﮫﻲ ﭤﻲ‪ .‬ﺷﮫﺰادو ﻗﻣﻳص ڏﺳﻲ ڏاڍو ﺧوش ﭤﻳو ۽‬ ‫اﻳﺗﺮي ﻧﻧڍڙي ھﺋﻲ ﺟو َ‬ ‫ھﻲء ﻗﻣﻳص ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺳﻼﻣت ﮐﻲ ڏﻳﮐﺎري اﭼﺎن‪“.‬‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬ﺗون ھﺗﻲ ﺗﺮس ﺗﻪ آﺋون‬ ‫َ‬ ‫ﺷﮫﺰادو ﻗﻣﻳص ﮐﭨﻲ ﻣﺣﻼت ۾ وﻳو ۽ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﻣون ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڪﻧوار ﮘوﻟﻲ‬ ‫ورﺗﻲ آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﭼﻳو‪” :‬ھن ﮐﻲ ھڪدم ﻣﺣﻼت ۾وﭠﻲ اچ‪“.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪119‬‬

‫ﮔﺎڏيء ۾ وﻳﭠﻲ ھﺋﻲ‪ .‬ﮔﺎڏيَء ۾ ﭔﻪ‬ ‫ﻻء واﭘس وﻳو‪ .‬ﮔڏي ﭼﺎﻧدي ﺟﻲ‬ ‫ُ‬ ‫ﺷﮫﺰادو ﮔڏي ﮐﻲ آﭨڻ ِ‬ ‫ﮔڏيء ﮐﻲ وﭠﻲ ﻣﺣﻼت ڏي رواﻧو ﭤﻳو‪.‬‬ ‫ﺳﻔﻳد ڪوﺋﺎ ﺟوٽﻳل ھﺋﺎ‪ .‬ﺷﮫﺰادو‬ ‫َ‬ ‫ﮔﺎڏيء‬ ‫ﮔڏيء ﺟﻲ ﻧﻧڍڙي‬ ‫ﺟڏھن ھودرﻳﺎھﻪ وٽ ﭘﮫﺗﺎ ﺗﻪ ﺷﮫﺰادي ﺟﻲ ﮔﮫوڙي ﺟو ُﮐﺮ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﻣﭤﺎن اﭼﻲ وﻳو‪ .‬ﮔڏي ﮔﺎڏيَء ﻣﺎن اﮀﻠﺟﻲ وﭸﻲ درﻳﺎھﻪ ۾ ﭘﻳﺋﻲ‪ .‬ﺷﮫﺰادو ﭘﺮﻳﺷﺎن ﭤﻲ داﻧﮫون‬ ‫ڪﺮڻ ﻟﮘو‪ .‬اﻳﺗﺮي ۾ﮀﺎ ڏﺳﻲ ﺗﻪ درﻳﺎھﻪ ﻣﺎن ھڪ ﺟن ﻧڪﺮي رھﻳو آھﻲ‪ .‬ھن ﺟﻲ ھﭤن ۾ اھﺎ‬ ‫ﮔڏي ھﺋﻲ ﭘﺮ ھﺎڻ اھﺎ ﻧﻧڍڙي ﮔڏي ﻧﻪ ﭘﺮ ھڪ ﺟوان ﮀوڪﺮي ﭤﻲ وﺋﻲ ھﺋﻲ‪ .‬ﺷﮫﺰادو ڏاڍو‬ ‫ﺧوش ﭤﻳو ۽ ھن ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﮔﮫوڙي ﺗﻲ وﻳﮫﺎري ﻣﺣﻼت ڏي رواﻧو ﭤﻳو‪.‬‬ ‫ﺟڏھن ﺷﮫﺰادو ھن ﮀوڪﺮي ﮐﻲ وﭠﻲ ﻣﺣﻼت اﻧدر داﺧل ﭤﻳو ﺗﻪ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ھن ﮐﻲ ڏﺳﻲ‬ ‫ﺣﻳﺮان ﭤﻲ وﻳو‪ .‬اھڙي ﺧوﺑﺻورت ﮀوڪﺮي ھن ﭘﮫﺮﻳن ڪڏھن ﺑﻪ ﻧﻪ ڏﭠﻲ ھﺋﻲ‪ .‬۽ ﺟڏھن ھن‬ ‫ﮀوڪﺮيء ھڪ ڏﻳﻧﮫن اﻧدر ڪﭘڙو ُاﭨﻲ ان ﻣﺎن ﻗﻣﻳص ﭠﺎھﻲ ڏﻳﮐﺎري ﺗﻪ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ھﻳڪﺎﻧدو‬ ‫َ‬ ‫ﮔﮫﭨو ﺧوش ﭤﻳو ۽ ھن وڏي ڌام ڌوم ﺳﺎن ﭔﻧﮫﻲ ﺟﻲ ﺷﺎدي ڪﺮاﺋﻲ‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪120‬‬

‫ٽﻲ ڪوڙا ۽ ﺳڪو‬ ‫ﮔﮫﭨن ڏﻳﻧﮫن ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺗﻪ ﻣﻼﺋﻳﺷﻳﺎ ﺟﻲ ھڪ ﮘوٺ ﺗﺟﻧگ ﺑدارا ۾ ٽﻲ ﭴﭨﺎ ڪﻳڏاﻧﮫن‬ ‫وﭸﻲ رھﻳﺎ ھﺋﺎ‪ .‬ھﻠﻧدي ھﻠﻧدي ھو ھڪ ﻣوڙ وٽ ﭘﮫﺗﺎ ﺟﺗﻲ ھﻧن ﮐﻲ ھڪ ﺳڪو ﻧظﺮ آﻳو‪ .‬ﻣﺰي‬ ‫ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ اھﺎ ﺗﻪ ٽﻧﮫﻲ ﮐﻲ اھو ﺳڪو ھڪ ﺋﻲ وﻗت ﻧظﺮ آﻳو‪ .‬ﭘﮫﺮﻳن ھﻧن اھو ﻓﻳﺻﻠو ڪﻳو ﺗﻪ‬ ‫اھو ﺳڪو ﭘﻧﮫﻧﺟو ﭘﺎڻ ۾ ورھﺎﺋﻲ ﮐﭨﻧدا‪ .‬ﻳﻌﻧﻲ ان ﺟون ٽﻲ ﭘﺗﻳون ڪﺮي ھﺮ ھڪ ﮐﻲ ھڪ‬ ‫ﭘوء ھﻧن ﮐﻲ ﺧﻳﺎل آﻳو ﺗﻪ اﺋﻳن ڪﺮڻ ﺳﺎن ڪﻧﮫن ﺟو ﺑﻪ ڪو ﺧﺎص‬ ‫ﺟﻳﺗﺮي ﭘﺗﻲ ڏﻧﻲ وﻳﻧدي ﭘﺮ ِ‬ ‫ﭜﻠو ﻧﻪ ﭤﻳﻧدو‪ .‬ان ڪﺮي ھﻧن اھو ﻓﻳﺻﻠو ڪﻳو ﺗﻪ اﺳﺎن ۾ ﺟﻳڪو وڏو ڪوڙ ﮘﺎﻟﮫﺎﺋﻳﻧدو‪ ،‬ھن ﮐﻲ‬ ‫اھو ﺳڪو ڏﺑو‪.‬‬ ‫ﭘﺮﻳن ھﻣﺮاه ﭼﻳو؛ ”ﻣﻧﮫﻧﺟو ﭼﺎﭼو ﻣﺳﺟد ۾ اﻣﺎم آھﻲ‪ .‬آﺋون رات ھن ﺳﺎن ﻣﻠڻ وﻳو ھوس‪.‬‬ ‫ﻻء ﻟﻳٽﻳﺎﺳﻳن ﺗﻪ اھڙي زﺑﺮدﺳت ﺟﮫڪ ۽ طوﻓﺎن ﻟﮘو ﺟو ﭤوري دﻳﺮ ۾ ﺷﮫﺮ‬ ‫ﺟڏھن اﺳﺎن ﺳﻣﮫڻ ِ‬ ‫ﺟون ﻣڙﻳﺋﻲ ﻣﺳﺟدون‪ ،‬ﮔﮫﺮ‪ ،‬دڪﺎن‪ ،‬وڻ ٽڻ‪ ،‬ﮐوھﻪ ﺟﺎﻧور اڏاﻣڻ ﻟﮘﺎ ۽ طوﻓﺎن ﮐﻳن اڏاﺋﻲ ٽﻲ‬ ‫ﺳؤ ﻣﻳل ﭘﺮي ڪﺋﺎﻻ ڪﻧﮔﺳﺎر ﺷﮫﺮ ۾ ﮐﭨﻲ وﻳو‪ .‬ﭘﺮ ڪﻣﺎل ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ اھﺎ ﭤﻲ ﺗﻪ ﺟڏھن اﺳﺎن‬ ‫ﺟﺎء ﺗﺎن‬ ‫ﺻﺑﺢ ﺟو ﻧﻧڊ ﻣﺎن اﭤﻳﺎﺳﻳن ﺗﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟن ﭘﻧﮫﻧﺟن ھﻧڌن ۾ ﺋﻲ ھﺋﺎﺳﻳن ۽ ڪﺎﺑﻪ‬ ‫ﺷﻲء ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﭼﺮي ﭘﺮي ﻧﻪ ھﺋﻲ‪ .‬ﮐٽ ﺗﺎن اﭤﻲ آﺋون ﻣﺳﺟد ﺟﻲ ﻣﻳﻧﺎر ﺗﻲ ﭼڙھﻳس ۽ ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ڏﺳڻ‬ ‫ﻟﮘس‪ .‬اوﭼﺗو ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﻧظﺮ ان ﻣوڙ ﺗﻲ ﭘﻳﺋﻲ ۽ اﺗﻲ ھن ﺳڪﻲ ﮐﻲ ڏﺳﻲ ورﺗم‪ .‬ان ڪﺮي ھﺎڻ‬ ‫اھو ﺳڪو ﻣﻧﮫﻧﺟو ﭤﻳو‪“.‬‬ ‫”ھﺎڻ ﭜﺎﺋﺮو ﭔڌو ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺑﻪ ﭔڌو‪ “.‬ﭔﺋﻲ ھﻣﺮاھﻪ ﭼﻳو‪” ،‬ﻣﻧﮫﻧﺟو ڏاڏو ڪﺋﺎﻻ ﻟﻧﮔﻲ ﮘوٺ ۾‬ ‫ﻣﮫﺎﭨو آھﻲ‪ .‬آﺋون ڪﺎﻟﮫﻪ ھن ﺳﺎن ﻣﻠڻ وﻳس‪ .‬اﺗﻲ ﻣون ھڪ وڏي ﻣﮀﻲ ڏﭠﻲ ﺟﻧﮫن ﮐﻲ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ﻣﮀﻲء ﮐﻲ ڪﻳﺗﺮاﺋﻲ ڪم‬ ‫ڏاڏي اڄ ﮐﺎن ڏھﻪ ڏﻳﻧﮫن اڳ ﭰﺎﺳﺎﻳو ھو ۽ اﻧﮫن ڏھن ڏﻳﻧﮫن ۾ ھن ان‬ ‫َ‬ ‫ﺳﻳﮐﺎري ورﺗﺎ ﺟﮫڙوڪ‪ :‬ﻣﺎﻧﻲ ﭘﭼﺎﺋڻ‪ ،‬ﺻﻔﺎﺋﻲ ڪﺮڻ‪ ،‬ڪﭘڙا ڌوﺋڻ‪ ،‬ﺷﮫﺮ ﻣﺎن وﭸﻲ ﺳودو ﺳﻠف‬ ‫ﺧﺮﻳد ڪﺮي اﭼڻ ۽ ڪﻣﺎل ﺗﻪ اھو ﺗﻪ ھن ﮐﻲ راڳ ﮘﺎﺋڻ ﺑﻪ ﺳﻳﮐﺎري ﮀڏﻳو‪.‬‬ ‫ﺟﺎء ڏﺳﻲ‬ ‫ﭘوء ﺟڏھن ﻣﮀﻲ ﻣﭤﻲ ﮀت ﭤﻲ وﻳﺋﻲ ﺗﻪ ھن اﺗﺎن‬ ‫”ﻣﻧﺟﮫﻧد ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ھﻲء ِ‬ ‫ﻣﺎﻧﻲء ﮐﺎن ِ‬ ‫ورﺗﻲ ۽ ان ﺳﺎن ﮔڏ اھو ﺳڪو ﭘڻ‪ .‬ھن ﻣوﻧﮐﻲ اﺷﺎرن ﺳﺎن ﺳﭠو رﺳﺗو ﺳﻣﺟﮫﺎﻳو ۽ ﭼﻳو ﺗﻪ‬ ‫ﺟﻠدي اھو ﺳڪو وﭸﻲ ﮐڻ‪ .‬ان ڪﺮي ﺳﺎﺋﻳن‪ ،‬ھﻲ ﺳڪو ﻣﻧﮫﻧﺟو آھﻲ‪“.‬‬ ‫”ﻧﻪ‪ .‬ﻧﻪ اھو ﺳڪو ﺗﻧﮫﻧﺟو ﭤﻲ ﻧﭤو ﺳﮔﮫﻲ‪ “.‬ٽﺋﻲ ھﻣﺮاھﻪ ﭼﻳو‪” ،‬ﺗو ﺗﻣﺎم وڏو ڪوڙ‬ ‫ﭘﻲء ﺳوداﮔﺮ آھﻲ‪ .‬ھڪ ڏﻳﻧﮫن ھو ھڪ‬ ‫ﮘﺎﻟﮫﺎﻳو آھﻲ ﭘﺮ ڪﺟﮫﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟو ﺑﻪ اﺣوال ﭔڌو‪ .‬ﻣﻧﮫﻧﺟو َ‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ﺑﻳﺿﻲ ﻣﺎن ھڪ‬ ‫ﺑﻳﺿو ﺧﺮﻳد ڪﺮي آﻳو ۽ ان ﮐﻲ ﮀﭔڙيَء ۾ رﮐﻳو‪ .‬ڪﺟﮫﻪ ڏﻳﻧﮫن‬ ‫ِ‬ ‫ﭘﻲء ﭘﻧﮫﻧﺟو ﺳﺎﻣﺎن ان ﺗﻲ ڍوﺋﻲ ھڪ ھﻧڌ‬ ‫ڪڪڙ ﻧڪﺗو‪ .‬اھو ڪڪڙ اﻳڏو وڏو ﭤﻳو ﺟو ﻣﻧﮫﻧﺟو ُ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪121‬‬

‫ﮐﺎن ﭔﺋﻲ ھﻧڌ ﺳﻔﺮ ڪﻧدو ھو‪.‬‬ ‫”ھڪ ڏﻳﻧﮫن ڪڪڙ ﺟﻲ ﭼﻳﻠﮫﻪ ﭼﭔﻲ ﭤﻲ ﭘﻳﺋﻲ‪ .‬ﺣڪﻳﻣن ﺑﺎﺑﻲ ﮐﻲ اھﺎ ﺻﻼح ڏﻧﻲ ﺗﻪ ھن‬ ‫ﮐﺟﻲء ﺟﻲ وڻ ﺟو ﻣﻠم ﻟﮘﺎﻳو وﭸﻲ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎ اﺋﻳن ﺋﻲ ڪﻳو‪ .‬ﭘﺮ ھڪ ڏﻳﻧﮫن اﺋﻳن ﭤﻳو‬ ‫ﺟﻲ ﭼﻳﻠﮫﻪ ﺗﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن‬ ‫ﺟو ﻣﻠم ﺳﺎن ﮔڏ ﺟﺎرﮐن ﺟﻲ ھڪ ﮐﮐڙي ﺑﻪ ھن ﺟﻲ ﭼﻳﻠﮫﻪ ﺳﺎن ﭔڌﺟﻲ وﺋﻲ‪ِ .‬‬ ‫ﮐﺟﻲء ﺟو وڻ ﭰٽﻲ ﭘﻳو ھو‪ .‬ڪﺟﮫﻪ ڏﻳﻧﮫن ﺑﻌد ان وڻ‬ ‫ﺟڏھن ھن ﭘٽﻲ ﮐوﻟﻲ ﺗﻪ ھن ﺟﻲ ﭼﻳﻠﮫﻪ ﺗﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء‬ ‫ﭘوء ﺟڏھن وڻ ﻣﻳوي ﺳﺎن ﭜﺮﺟﻲ ٽٻ ﭤﻲ وﻳو ﺗﻪ ﭘﺎڙي وارن ﮐﺟﻲ ﭘٽڻ ِ‬ ‫۾ ﮐﺟور ﺑﻪ ﭤﻳڻ ﻟﮘﻲ ۽ ِ‬ ‫ﮐﺟﻲء ﺟﻲ ﮐﮐڙي وڻ ﺗﻲ ﺋﻲ رھﺟﻲ وﺋﻲ ﭤﻲ ۽ ﮘﺮ‬ ‫ﭘﭤﺮن ﺟو وﺳڪﺎرو ﻻﺋﻲ ڏﻧو‪ .‬ﭘﭤﺮ ﻟﮘڻ ﺳﺎن‬ ‫َ‬ ‫ھﻳٺ ڪﺮي ﭘﺋﻲ ﭤﻲ‪ .‬اھڙي طﺮح وڻ ﺗﻲ ﮐﮐڙﻳن ﺟو اﻳڏو وڏو ڍﻳﺮ ﭤﻲ وﻳو ﺟو ھڪ ﺟﺑل ﺑﻧﺟﻲ‬ ‫وﻳو‪.‬‬ ‫ڪدوء ﺟﺎ‬ ‫ﭘوء ان ﺗﻲ ھﺮ ھﻼﺋﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ُ‬ ‫ﭘﻲء ان ﺟﺑل ﺟﻲ ﮐوٽﺎﺋﻲ ڪﺮي ﻟﻳول ڪﺋﻲ‪ِ .‬‬ ‫ﭔﺞ ﭘوﮐﻳﺎ‪ .‬ﺟڏھن ڪدو ﭰٽﻳﺎ ﺗﻪ ﻣون ھڪ ڪدو ﮐﻧﻳو ۽ ان ﮐﻲ وڍڻ ﻟﮘس‪ .‬اﭸﺎ ھن ﮐﻲ ﮀﺮي ﺳﺎن‬ ‫ڪدوء اﻧدر ھﻠﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﻣون ﺟﻠدي ﺟﻠدي‬ ‫ﭼﻳﮫڪ ﻣس ڏﻧم ﺗﻪ ﮀﺮي ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ھٿ ﻣﺎن ﮀڏاﺋﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪدوء اﻧدر ﻟﮫﻲ وﻳس ﺟﻳﺋن ان ۾ ڪﺮﻳل ﮀﺮي ڪڍي ﺳﮔﮫﺎن‪ .‬ﺟڏھن‬ ‫ﭼﻳﻠﮫﻪ ﺳﺎن رﺳو ﭔڌي‬ ‫َ‬ ‫آﺋون اﻧدر ﮔﮫڙﻳس ﺗﻪ اﺗﻲ ﻣون ﮐﻲ ٽﻲ ﻣﺎﭨﮫو ﻣﻠﻳﺎ‪ .‬ھﻧن ﺟﺎ اٺ ﮔم ﭤﻲ وﻳﺎ ھﺋﺎ ۽ ھو اھﻲ ﮘوﻟﻲ‬ ‫ڪدوء ۾ڪﺮي ﭘﺋﻲ آھﻲ ۽ آﺋون ان‬ ‫رھﻳﺎ ھﺋﺎ‪ .‬ﻣون ھﻧن ﮐﻲ ﭔڌاﻳو ﺗﻪ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ھن رﻳت ﮀﺮي ھن‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ﺗوﮐﻲ ﮀﺮي‬ ‫ﺟﻲ ﮘوﻻ ۾ آھﻳﺎن‪ .‬ھﻧن وراﭨﻳو ﺗﻪ ﺧدا ﺟﺎ ﺑﻧدا ﺟڏھن اﺳﺎن ﮐﻲ اٺ ﻧﭤﺎ ﻣﻠن ﺗﻪ ِ‬ ‫ﺟﺎء ﺗﻲ ھڪ‬ ‫ڪﭤﺎن ﻣﻠﻲ ﺳﮔﮫﻧدي‪ .‬ھﺎ ھڪ ﮘﺎﻟﮫﻪ آھﻲ ﺗﻪ ھﺗﺎن ﮐﺎن ڪﺟﮫﻪ ﻓﺎﺻﻠﻲ ﺗﻲ‪ ،‬ھڪ ِ‬ ‫ﺳڪو ﭘﻳو آھﻲ‪ .‬اھو وﭸﻲ ﺗون ﮐڻ ۽ ان ﺟﻲ ﻧﺋﻳن ﮀﺮي ﺧﺮﻳد ڪﺮ‪ .‬ﺳو ﺳﺎﺋﻳن‪ ،‬ھﺎڻ آﺋون‬ ‫ﭘﻧﮫﻧﺟو ﺳڪو ﮐﭨڻ آﻳو آھﻳﺎن‪ .‬اﻣﻳد آھﻲ ﺗﻪ ﺗوھﺎن ﻣون ﮐﻲ ھن ﺳڪﻲ ﻣﺎن ﻧﺋﻳن ﮀﺮي وﭠڻ ﺟﻲ‬ ‫اﺟﺎزت ڏﻳﻧداؤ‪” .‬ھﻲ ﺳڪو ﮐﭨﻲ ﺳﮔﮫﻳن ﭤو‪ .‬ﺗوﺟﮫڙو ڪوڙن ﺟو ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﭔﻳو ڪوﻧﻪ ﭤﻲ‬ ‫ﺳﮔﮫﻧدو‪ .‬ﺗو واﻗﻌﻲ ﮐٽﻳو ۽ اﺳﺎن ھﺎراﻳو‪ “.‬ھن ﺟﻲ ﺳﺎﭤﻳن ھڪ ﺋﻲ زﺑﺎن ۾ ﭼﻳو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪122‬‬

‫ﻣﻐﺮور ﺑﺎدﺷﺎھﻪ‬ ‫ﭼﻳن ھو ھڪ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﺗﻣﺎم ﻣﻐﺮور ھو‪ .‬ھن ﺟﺎ دوﺳت ﺑﻪ ان ﺟﻲ ڪﺮي ھن ﺳﺎن‬ ‫ﭘوء ھڪ ڏﻳﻧﮫن اھڙو آﻳو ﺟﻧﮫن ﺗﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ ﺳﺑق ﺣﺎﺻل ﭤﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫ﻧﺎراض رھﻧدا ھﺋﺎ‪ِ .‬‬ ‫ھڪ دﻓﻌﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ اڪﻳﻠو ﺳﻔﺮ ڪﻧدي ڪﻧدي ﺗﻣﺎم ﭘﺮي ھﻠﻳو وﻳو‪ .‬ﺳﺎﻣﮫون ﮀﺎﻧﮫﻳن‬ ‫)ھﻧداﭨن( ﺟﻲ ﭘوک ھﺋﻲ‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ ﺳﺧت ُاڃ ﻟﮘﻲ‪ .‬ھو ﭘوڙھﻲ ھﺎري وٽ ﭘﮫﺗو ۽ آڪڙ ﻣﺎن‬ ‫ﻻء ﮀﺎﻧﮫﻳون آڻ‪“.‬‬ ‫ﭼﻳو‪” :‬ﻣون ِ‬ ‫ھﺎري ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻲ ﺳﭸﺎﭨﻲ ورﺗو‪ .‬ھن ادب ﺳﺎن ﭼﻳو‪” :‬ﺣﺿور‪ ،‬آﺋون ھﻳﻧﺋﺮ ﺋﻲ ﮀﺎﻧﮫﻳون ﭘٽﻲ ﭤو‬ ‫اﭼﺎن‪“.‬‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ھﺎري ٽﻲ ﮀﺎﻧﮫﻳون ﭘٽﻲ آﻳو ۽ﭼﻳو‪” :‬ﺣﺿور‪ ،‬ھﻧن ﮐﻲ ﭼﮐﻲ ڏﺳو‪،‬‬ ‫ڪﺟﮫﻪ دﻳﺮ‬ ‫ِ‬ ‫ﺟﻳڪڏھن اھﻲ ﺳﭠﻳون ﻧﻪ ھﺟن ﺗﻪ آﺋون ﭔﻳون ﭘٽﻲ اﭼﺎن‪“.‬‬ ‫ھﺎري ﺑﺎدﺷﺎھﻪ اﮘﻳﺎن ﮀﺎﻧﮫﻳون رﮐﻲ ھڪ طﺮف ﭤﻲ وﻳﭠو ۽ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ھڪ ھڪ ڪﺮي‬ ‫ھﺎريء ﮐﻲ ﭼﻳو‪:‬‬ ‫ٽﺋﻲ ﮀﺎﻧﮫﻳون ﮐﺎﺋﻲ ورﺗﻳون‪ .‬ﮀﺎﻧﮫﻳون ﮐﺎﺋﻲ ھن‬ ‫َ‬ ‫”ﻣون ٽﻲ ﮀﺎﻧﮫﻳون ﮐﺎڌﻳون آھن‪ .‬اﻧﮫن ﺟﺎ ڪﻳﺗﺮا ﭘﺋﺳﺎ ﭤﻳﻧدا‪“.‬‬ ‫ھﺎريء وراﭨﻳو‪” :‬ﺳﺮڪﺎرﺗوھﺎن ﺗﻪ اﺳﺎن ﺟﺎ ﺣﺎڪم آھﻳون‪ .‬ﺗوھﺎن ﮐﺎن ﭘﺋﺳﺎ ڪﻳﺋن‬ ‫َ‬ ‫وﭠﺎن‪“.‬‬ ‫ٽﻳڙيء ﻣﺎن ﭼﻳو‪” :‬ﻣﻔت ۾ ﮀﺎﻧﮫﻳون ﮐﺎﺋڻ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ﺷﺎن ﺟﻲ ﺧﻼف آھﻲ‪.‬‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ وڏي‬ ‫َ‬ ‫ﭔڌاء ﺗﻪ ڪﻳﺗﺮا ﭘﺋﺳﺎ ﭤﻳﻧدا؟“‬ ‫ِ‬ ‫اﭼﺎﻧو ڏﺋﻲ ﮀڏﻳو‪ .‬آﺋون‬ ‫ھﺎريء ﭼﻳو؛ ”ﺟﻳڪڏھن ﺗوھﺎن ﺿد ﭤﺎڪﺮﻳو ﺗﻪ ﺟﻳڪﻲ دل ۾‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎٺ ﻣﭠوڙي ۾ وﭠﻲ ﮀڏﻳﻧدس‪“.‬‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﮐﻳﺳﻲ ۾ ھٿ وﺟﮫﻲ ڏﭠو ﺗﻪ ان ۾ ھڪ ﭘﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﻧﻪ ھﺋﻲ‪ .‬ھن ﭔﺋﻲ ﮐﻳﺳﻲ ۾ ھٿ‬ ‫ھﺎريء ﮐﻲ ڏﺋﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟو‬ ‫وڌو ﺗﻪ اھو ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺧﺎﻟﻲ ھو‪ .‬ھن وٽ ھڪ رﭘﻳو ﺑﻪ ﻧﻪ ھو ﺟو ﮐﭨﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء آھﺳﺗﻲ ﭼﻳو‪” :‬آﺋون ﭘﺋﺳﺎ ﮔﮫﺮ ﮀڏي آﻳو آھﻳﺎن‪.‬‬ ‫رﻋب وﻳﮫﺎري‪ .‬ھن ﮐﻲ ڏاڍو ﺷﺮم آﻳو‪ِ .‬‬ ‫ﺗﻧﮫﻧﺟﻳن ﮀﺎﻧﮫﻳن ﺟﻲ ﻗﻳﻣت ﻓﻲ اﻟﺣﺎل ادا ﻧﭤو ڪﺮي ﺳﮔﮫﺎن‪ .‬ان ﺟﻲ ﺑدﻟﻲ ۾ ﺗون ﻣون ﮐﺎن ڪو‬ ‫ﺧوﺷﻲء ﺳﺎن ڪﻧدس‪“.‬‬ ‫ﭘورھﻳو وﭠﻲ ﺳﮔﮫﻳن ﭤو‪ .‬آﺋون‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ﭼوﭘڻ ﻟﮘو‪” :‬ﻣون ﺳڀ ڪم ڪﺮي ورﺗو آھﻲ‪ .‬اڄ ﺗﻪ ﻣون‬ ‫ھﺎري ﺳوچ ۾ﭘﺋﺟﻲ وﻳو ِ‬ ‫وٽ ڪوﺑﻪ ڪم ﻧﻪ آھﻲ‪ .‬ﺟﻳڪڏھن ﺗون ﮀﺎﻧﮫﻳن ﺟو ﻣﻠﮫﻪ ڏﻳڻ ﭼﺎھﻳن ﭤو ﺗﻪ زﻣﻳن ﺗﻲ ﺑﺎزوﻟﻲ‬ ‫ﭘﺎﺋﻲ ڏﻳﮐﺎر ﺗﻪ اھوﺋﻲ ڪﺎﻓﻲ رھﻧدو‪“.‬‬ ‫ﮐﺎﻧﺳواء ﭔﻳو ڪوﺑﻪ ﻣوﺟود ﻧﻪ ھو‪.‬‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ڏﺳڻ ﻟﮘو‪ .‬اﺗﻲ ھﺎري‬ ‫ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪123‬‬

‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ اھو ﺳوﭼﻲ ﺳک ﺟو ﺳﺎھﻪ ﮐﻧﻳو ﺗﻪ ھن وﻗت ﮐﻳس ڪﻳﺮ ﺑﻪ ڏﺳڻ وارو ڪوﻧﮫﻲ ۽ ھن‬ ‫ھﺎريء اﮘﻳﺎن ﺑﺎزوﻟﻲ ﭘﺎﺋڻ ۾ ﮀﺎھﻲ‪.‬‬ ‫ﭘوڙھﻲ‬ ‫َ‬ ‫ھﺎريء‬ ‫اھو ﺳوﭼﻲ ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ﭘﻧﮫﻧﺟو ﻣﭤو زﻣﻳن ﺗﻲ ﺟﮫڪﺎﻳو ۽ ﺑﺎزوﻟﻲ ﭘﺎﺋڻ وارو ھو ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ھن ﮐﻲ ﺟﮫﻠﻲ ورﺗو ۽ ادب ﺳﺎن ﭼﻳو‪” :‬ﺳﺮڪﺎر‪ ،‬ﺑس اﻳﺗﺮو ﺋﻲ ڪﺎﻓﻲ آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎھﻪ اﭤﻲ ﺑﻳﭠو ۽ ھﺎري ڏي ڪﺎوڙ ﻣﺎن ڏﺳڻ ﻟﮘو‪.‬‬ ‫ھﺎريء ﭼﻳو‪” :‬ﺳﺎﺋﻳن ﺟن ﺟڏھن ﻣون ﮐﻲ ﭘﮫﺮﻳون دﻓﻌو ڏﭠو ﺗﻪ ﺗوھﺎن ﺟﻲ ﻧﮔﺎھن ﻣﺎن‬ ‫َ‬ ‫ﻣون اﻧدازو ﻟﮘﺎﺋﻲ ورﺗو ﺗوھﺎن ڪڏھن ﺑﻪ ڪﻧﮫن ﺟﻲ اﮘﻳﺎن ﻧﻪ ﺟﮫڪﻳﺎ آھﻳو‪ ،‬ﭘﺮ ھﺎڻ ﺳﺎﺋﻳن ﺟن‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء اﮘﻳﺎن ﻣﭤو ٽﻳڪﻳو آھﻲ‪“.‬‬ ‫ﻣون ﺟﮫڙي ﻏﺮﻳب‬ ‫َ‬ ‫اھو ﭔڌي ﺑﺎدﺷﺎھﻪ ڏاڍو ﺷﺮﻣﻧدو ﭤﻳو‪ .‬ھن ﭘوڙھﻲ ھﺎري ﮐﻲ ﺳﻼم ڪﻳو ۽ ﻣﺎٺ ﻣﭠوڙي‬ ‫۾ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﻣﺣﻼت ڏي رواﻧو ﭤﻲ وﻳو‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪124‬‬

‫ﺟﺎدوء ﺟﻲ دﻳﮘڙي‬ ‫َ‬ ‫ڪﻣﺑوڊﻳﺎ ﺟﻲ ڪﻧﮫن ﮘوٺ ۾ ھڪ ﻏﺮﻳب ﻋورت رھﻧدي ھﺋﻲ‪ .‬ھن ﮐﻲ ھڪڙو ﭘٽ ھو‪.‬‬ ‫ھو وﻳﭼﺎرا ﺗﻣﺎم ﻏﺮﻳب ھﺋﺎ‪ .‬ڏﺋﻲ وﭠﻲ ھﻧن وٽ ﺑس ھڪ ڍﮘﻲ ھﺋﻲ ﺟﻳڪﺎ اﻳﺗﺮو ﺗﻪ ﮔﮫٽ ﮐﻳﺮ‬ ‫ﭘﺎء ﺑﻪ ﻧﻪ ﺑﭼﻧدو ھو ﺟو‬ ‫ﻻء ﺋﻲ ﻣس ﭘورو ﭤﻳﻧدو ھو‪ .‬وڌﻳڪ ھڪ ُ‬ ‫ڏﻳﻧدي ھﺋﻲ ﺟو ﺳﻧدن ﭘﻳﺋڻ ِ‬ ‫ﻣﺎء ﭘٽ ﺷﮫﺮ ﺟﻲ ھڪ دڪﺎﻧدار‬ ‫ﻻء ڪو ﺳﻳدو ﺳﺎﻣﺎن وﭠﻲ ﺳﮔﮫن‪ .‬ﭔﺋﻲ ُ‬ ‫ﮐﭨﻲ وڪﭨﻲ ﮔﮫﺮ ﺟﻲ ِ‬ ‫ﺷﻲء ﺟﻲ ﻗﻳﻣت‬ ‫ﮐﺎن ﺿﺮورت ﺟو ﺳﺎﻣﺎن اوڌر ﺗﻲ وﭠﻲ ﮔذر ڪﻧدا ھﺋﺎ‪ .‬ھن دڪﺎﻧدار ﺟﻲ ھﺮ‬ ‫ِ‬ ‫ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ ﺗﻣﺎم ﮔﮫﭨﻲ ھﺋﻲ ﭘﺮ ھﻲ ﻣﺟﺑور ھﺋﺎ ﺟو ھﻧن وٽ ﭘﺋﺳو ڪوﻧﻪ ھو ﺟو ﭔﺋﻲ ڪﻧﮫن‬ ‫دڪﺎن ﺗﺎن وﭠن ۽ اوڌر ﻓﻘط ھن ڏﻧﻲ ﭤﻲ‪.‬‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن دڪﺎﻧدار ﻋورت وٽ آﻳو ۽ ﭼﻳو‪” :‬ﺳﭜﺎﭨﻲ ﺷﺎم ﺗﺎﺋﻳن ﻣﻧﮫﻧﺟو ﺳﭴو ﻗﺮض‬ ‫واﭘس ڪﺮ ﻧﻪ ﺗﻪ ﻣون ﮐﺎن وڌﻳڪ ﺧﺮاب ڪﻳﺮ ﻧﻪ ھوﻧدو‪“.‬‬ ‫ھوء دڪﺎﻧدار ﺟو اﻳﺗﺮو ﺟﻠد ﻗﺮض‬ ‫وﻳﭼﺎري ﻋورت وٽ ھڪ ٽڪو ﭘﺋﺳو ﺑﻪ ﻧﻪ ھو‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ﭘڙيء ﺗﻲ وﭸﻲ ڍﮘﻲ وڪﭨﻲ اچ‪ .‬ان ﻣﺎن‬ ‫ﻻھﻲ ﺗﻪ ڪﻳﺋن ﻻھﻲ‪ .‬ھن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﭘٽ ﮐﻲ ﭼﻳوﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﺟﻳڪﻲ ﭘﺋﺳﺎ ﻣﻠﻧدا اھﻲ دڪﺎﻧدار ﮐﻲ ڏﺋﻲ ﮀڏﻳﻧداﺳﻳن‪.‬‬ ‫ڍﮘﻲء ﮐﻲ وﭠﻲ ﻣﺎل ﺟﻲ ﭘڙي ڏي وﭸﻲ رھﻳو ھو ﺗﻪ رﺳﺗﻲ ﺗﻲ ھڪ ﭘوڙھو ﻣﺎﭨﮫو‬ ‫ﻧﻳﻧﮔﺮ‬ ‫َ‬ ‫ﻣﻠﻳس‪ .‬ﭘوڙھﻲ ﺟﻲ ھﭤن ۾ ھڪ دﻳﮘڙي ھﺋﻲ‪ .‬ھن ﮀوڪﺮي ﮐﺎن ﭘﮀﻳو‪” :‬ﭘٽ‪ ،‬ڪﻳڏاﻧﮫن ﭘﻳو‬ ‫وﭸﻲ؟“‬ ‫”ﮀوڪﺮي ﭘوڙھﻲ ﮐﻲ ﺳﭴو اﺣوال ﭔڌاﻳو‪ .‬ﭘوڙھﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ھن ﮐﻲ ﭼﻳو؛ ”ﻓڪﺮ ﻧﻪ‬ ‫ھﻲء دﻳﮘڙي ڏﺋﻲ ﮀڏﻳﻧدس‪“.‬‬ ‫ڪﺮ‪ .‬ﺗون ﻣون ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ڍﮘﻲ ڏي ﺟﻧﮫن ﺟﻲ ﺑدﻟﻲ ۾ آﺋون ﺗوﮐﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎء ﮐﻲ ﺗﻪ ﭘﺋﺳﺎ ﮐﭘن‪ .‬ھن ﮐﻲ دڪﺎﻧدارن ﮐﺎن ورﺗل اوڌر ﻣوٽﺎﺋٽﻲ‬ ‫”ﭘﺮ ﻣﻧﮫﻧﺟﻲ ُ‬ ‫آھﻲ‪ “.‬ﮀوڪﺮي ﭼﻳو‪.‬‬ ‫ﭘوء ﺟﻳڪﺎ‬ ‫ھﻲء‬ ‫َ‬ ‫ﭘوڙھﻲ ﭼﻳو‪َ ” :‬‬ ‫دﻳﮘڙيء وڏي ڪم ﺟﻲ آھﻲ‪ .‬ان ﮐﻲ ﭼﻠﮫﻪ ﺗﻲ رﮐﻲ ِ‬ ‫ھوء آﭨﻲ ﺗو وٽ ﺣﺎﺿﺮ ﭤﻳﻧدي‪“.‬‬ ‫ﺷﻲء ﮔﮫﺮﻧدﻳن ﺗﻪ َ‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﺎء ھن ﺟﻲ‬ ‫ﮀوڪﺮي ﺟﻧﮫن ﮐﻲ ڍﮘﻲ ڏﺋﻲ ﮀڏي ۽ ﭘﺎڻ دﻳﮘڙي وﭠﻲ ﮔﮫﺮ ڏي ﻣوٽﻳو‪ُ .‬‬ ‫ﺳﭴﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌي ڪﺎوڙﺟﻲ ﭘﺋﻲ‪ .‬ظﺎھﺮ آھﻲ ڪﭤﻲ ھﻳڏي ﻣﮫﻧﮔﻲ ڍﮘﻲ ۽ ڪﭤﻲ ھﻲَء ﻣﻌﻣوﻟﻲ‬ ‫اﺳﺗﻌﻣﺎل ﭤﻳل دﻳﮘڙي‪ .‬ﭘٽ ﮐﻲ دڙڪﺎ ڏﻳﻧدي ﭼﻳو‪” :‬ﺗون ﺑﻪ ڪﻳڏو ﺗﻪ ﺑﻳوﻗوف آھﻳن‪ .‬ھن ڪﺎري‬ ‫ﭘوء ھن ﮀوڪﺮي‬ ‫ﭼﭔﻲ دﻳﮘڙي ﺟﻲ ﺑدﻟﻲ ۾ ﺗون ھن ﭘوڙھﻲ ﮐﻲ ڍﮘﻲ ڏﺋﻲ آﻳو آھﻳن‪ “.‬اھو ﭼﺋﻲ ِ‬ ‫ﮐﻲ ڏاڍي ﻣﺎر ڏﻧﻲ‪.‬‬ ‫ﭘﺮ ﮀوڪﺮي ﮐﻲ ﭘوڙھﻲ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﺗﻲ ﻳﻘﻳن ھو ﺗﻪ ھن ﺟﻳڪﻲ ﭼﻳو آھﻲ اھو ﺳﭻ ﭼﻳو‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪125‬‬

‫آھﻲ‪ .‬ھن دﻳﮘڙيَء ﮐﻲ ﭼﻠﮫﻪ ﺗﻲ رﮐﻳو ۽ ﺟﻳﺋن ﺋﻲ ﺑﺎھﻪ ﺟو ﺳﻳڪ دﻳﮘڙيَء ﺟﻲ ﺗﺮي ﺗﻲ ﻟﮘو ﺗﻪ‬ ‫ھﺎء‪ .‬آﺋون ھﺎڻ وﭸﺎن ﭤﻲ‪“.‬‬ ‫ھﺎء‪ِ ،‬‬ ‫ھن ﮘﺎﻟﮫﺎﺋڻ ﺷﺮوع ڪﻳو‪ِ ”.‬‬ ‫دﻳﮘﺮيء ﮐﺎن ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫”ڪﻳڏاﻧﮫن وﭸﻳن ﭤﻲ؟“ ﮀوڪﺮي‬ ‫َ‬ ‫”آﺋون دڪﺎﻧدار ﺟﻲ رڌﭨﻲ ۾ وﭸﺎن ﭤﻲ‪ “.‬اھو ﭼﺋﻲ دﻳﮘڙي ﻧظﺮن ﮐﺎن ﻏﺎﺋب ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﭤوري دﻳﺮ ﺑﻌد ھﻲ ﮐﭨﻲ ڏﺳن ﺗﻪ دﻳﮘڙي وري ﭼﻠﮫﻪ ﺗﻲ رﮐﻲ آھﻲ‪ .‬ﭘﺮ ھﺎڻ اھﺎ ﭘﮫﺮﻳن واﻧﮔﻲ‬ ‫ﭘﻼء ﭘﻳو ھو‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻲ ﻧﻪ ھﺋﻲ‪ .‬ھن ۾ ﻣﺰﻳدار ُ‬ ‫ﭘوء ﭤوري‬ ‫ﻣﺎءء ﭘٽ ﭘﻠﻳٽون ﭜﺮي ﭜﺮي‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫ﻻء ﺳﻣﮫﻲ رھﻳﺎ‪ .‬ﭘﺮ ِ‬ ‫ﭘوء ﻧﻧڊ ڪﺮڻ ِ‬ ‫ﭘﻼء ﮐﺎڌو ۽ ِ‬ ‫دﻳﺮ‬ ‫ﻣﺎء وري رڙﻳون ڪﺮڻ ﺷﺮوع ڪﻳو‪.‬‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ٌ‬ ‫ِ‬ ‫”اڄ ﺟﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﺗﻪ اﺳﺎن ﮐﻲ ھن دﻳﮘڙيَء آﭨﻲ ڏﻧﻲ ﺳﭜﺎڻ ﺟو ﮀﺎ ﭤﻳﻧدو؟‬ ‫دﻳﮘڙيء وري ﮘﺎﻟﮫﺎﺋڻ ﺷﺮوع ڪﻳو‪” .‬آﺋون ھﻳﻧﺋﺮ ﺟو ھﻳﻧﺋﺮ وﭸﺎن ﭤﻲ‪“.‬‬ ‫اھو ﭔڌي‬ ‫َ‬ ‫ڪﻳڏاﻧﮫن وﭸﻳن ﭤﻲ؟“ ﮀوڪﺮي ﮐﺎﺋﻧس ﭘﮀﻳو‪.‬‬ ‫ھوء اﮐﻳن ﮐﺎن ﻏﺎﺋب‬ ‫دﻳﮘڙيء وراﭨﻳو ڏﺳﻧدي ﺋﻲ ڏﺳﻧدي‬ ‫”دڪﺎﻧدار ﺟﻲ ٽﺟوڙيَء ۾‪“.‬‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬ڪﺟﮫﻪ ﻣﻧٽن ﺑﻌد ھو ﺟڏھن واﭘس آﺋﻲ ﺗﻪ ڪﻧن ﺗﺎﺋﻳن ﻧوٽن ۽ ﺳڪن ﺳﺎن ﭜﺮﻳل ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﭼﻣﻧﻲء( ﻣﺎن ڪﻧﮫن ﺟﻲ‬ ‫ﻣﺎء ﻧوٽ ﮘﭨڻ ﻟﮘﺎ‪ .‬اﻳﺗﺮي ۾ ﭼﻠﮫﻪ ﺟﻲ ﺑﺧﺎري )‬ ‫َ‬ ‫ﮀوڪﺮو ۽ ھن ﺟﻲ ٌ‬ ‫ﻻء‬ ‫داﻧﮫن ڪوڪن ﺟوآواز ڪﻧن ﺗﻲ ﭘﻳو‪ .‬اھﻲ آواز دڪﺎﻧدار ﺟﺎ ھﺋﺎ‪ .‬ھو رڙﻳون ڪﺮي‬ ‫َ‬ ‫ﺑﭼﺎء ِ‬ ‫ﺳڏ ڪﺮي رھﻳو ھو‪.‬‬ ‫”ﺑﭼﺎﻳو‪ ،‬ﺑﭼﺎﻳو‪ .‬ﻣوﻧﮐﻲ ﺑﭼﺎﻳو‪ .‬آﺋون ﻣﺮان ﭤو‪“.‬‬ ‫اﺻل ۾ ﭤﻳو ھﻳﺋن ھو ﺗﻪ ﺟڏھن دﻳﮘڙي دڪﺎﻧدار ﺟﻲ ٽﺟوڙي ۾ ﮔﮫڙي ﺗﻪ دڪﺎﻧدار ان‬ ‫دريء ﻣﻧﺟﮫﺎن اڏاﻣﻲ ﻧڪﺮڻ ﻟﮘﻲ ﺗﻪ دڪﺎﻧدار‬ ‫ﮐﻲ ﭘﺋﺳﺎ ﭼوراﺋﻳﻧدي ڏﺳﻲ ورﺗو‪ .‬ﺟڏھن دﻳﮘڙي‬ ‫َ‬ ‫ڊوڙي ان ﮐﻲ ﮐﭨﻲ ﺳوﮔﮫو ﺟﮫﻠﻳو ۽ دﻳﮘڙي ﺳﺎن ﮔڏ ﮔڏ اڏاﻣﻧدو اﭼﻲ ﻋورت ﺟﻲ ﮔﮫﺮ ﺗﺎﺋﻳن‬ ‫ﺑﺧﺎريء ۾ ﮔﮫڙي اﭼﻲ ھﻳﭠﺎن ﻧڪﺗﻲ ﭘﺮ دڪﺎﻧدار ھﻳڪﺎﻧدو ﭤﻠﮫو ھﺟڻ‬ ‫ﻧڪﺗو‪ .‬دﻳﮘڙي ﭼﻠﮫﻪ ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪﺮي ان۾ ﭰﺎﺳﻲ ﭘﻳو‪.‬‬ ‫ﺑﺧﺎريء( ۾ ﭰﺎﭤل ڏﺳﻲ ﺑﺎھﻪ ۾ ﭔﻳﺎ ﺑﻪ ﮀوڏا ۽ ﮀﻳﭨﺎ وڌا‬ ‫ﭼﻣﻧﻲء )‬ ‫ﮀوڪﺮي دڪﺎﻧدار ﮐﻲ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺟﻧﮫن ﻣﺎن ﻧڪﺗل دوﻧﮫﻳن ۾ دڪﺎﻧدار ﺟو ﺳﺎھﻪ ﮔﮫٽﺟڻ ﻟﮘو‪ .‬ھو زور زور ﺳﺎن رڙﻳون ڪﺮڻ‬ ‫ﻟﮘو‪” :‬ﺧدا ﺟﻲ واﺳطﻲ ﻣون ﮐﻲ ﺑﭼﺎﻳو‪ .‬آﺋون ﺗوھﺎن ﺟو ﺳﭴو ﻗﺮض ﻣﻌﺎف ڪﺮي ﮀڏﻳﻧدس‪“.‬‬ ‫ﻻء ڊوڙي ﭘﺮ ﮀوڪﺮي ﮐﻳس ﺟﮫﻠﻳﻧدي ﭼﻳو ”اﻣﺎن‪ ،‬ھن ﮐﻲ‬ ‫ﻋورت دڪﺎﻧدار ﺟﻲ ﻣدد ِ‬ ‫ﻣﺗﺎن ڪڍﻳو اﭤﺋﻲ‪“.‬‬ ‫دڪﺎﻧدار وري رڙﻳون ڪﺮڻ ﻟﮘو؛ ”ﺧدا ﺟﻲ واﺳطﻲ ﻣون ﮐﻲ ﭔﺎھﺮ ڪڍو‪ .‬آﺋون ﺳﭴو‬ ‫ﻗﺮض ﺗﻪ ﻣﻌﺎف ڪﻧدس ﭘﺮ ﺳﭴﻲ ﻣﻠڪﻳت ﺗوﮐﻲ ڏﺋﻲ ﮀڏﻳﻧدس‪“.‬‬ ‫ﺑﺧﺎريء ﻣﺎن ﮀڪﻲ ﭔﺎھﺮ‬ ‫اھو ﭔڌي ﮀوڪﺮو ﻣﭤﻲ ﮐڏ ﺗﻲ ﭼڙھﻳو ۽ دڪﺎﻧدار ﮐﻲ‬ ‫َ‬ ‫ڪڍﻳو‪.‬‬ ‫ڌيء ﺟﻲ ﺷﺎدي ان ﻋورت ﺟﻲ ﭘٽ ﺳﺎن ڪﺮاﺋﻲ‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء دڪﺎﻧدار ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ھڪ ھﻔﺗﻲ‬ ‫َ‬ ‫ِ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪126‬‬

‫ڌيء ﮐﻲ ڏاج ۾ ڏﺋﻲ ﮀڏي‪.‬‬ ‫۽ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ﺳﭴﻲ دوﻟت‬ ‫َ‬ ‫يء ﺟو ﮀﺎ ﭤﻳو؟‬ ‫ﭘﺮ ھن دﻳﮘڙ َ‬ ‫دﻳﮘڙيء ﺷﺎدي وارو ڏﻳﻧﮫن ﺑﻳﺣد ﻋﻣدا ﻋﻣدا ﮐﺎڌا ﭠﺎھﻳﺎن ان ﺑﻌد ﻏﺎﺋب ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬ ‫َ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪127‬‬

‫واﮘون ۽ ﻋورت‬ ‫ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭤﺎ ڪن ﺗﻪ ﭘﺮاﭨﻲ زﻣﺎﻧﻲ ۾ درﻳﺎھﻪ ﺗوڙي ﺳﻣﻧڊ ﺟﺎ واﮘون اﻧﺳﺎﻧذات ﺳﺎن ﺗﻣﺎم ﺳﭠو‬ ‫ﻣﺎﭨﮫوء‬ ‫ھﻠﻳﺎ ﭤﻲ ھﻧن ﺟﻲ ﺳڀ ﮐﺎن ﮔﮫﭨﻲ دوﺳﺗﻲ ﻣﺎﭨﮫن ﺳﺎن ھﺋﻲ‪ .‬ڪﻧﺎري ﺗﻲ ﺑﻳﮫﻲ ڪﻧﮫن ﺑﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ھڪ‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء درﻳﺎھﻪ ﭘﺎر ڪﺮڻ ِ‬ ‫واﮘوء ﮐﻲ ﺳڏ ڪﻳو ﭤﻲ ﺗﻪ ھو ھڪدم ھن وٽ ھﻠﻳو آﻳو ﭤﻲ‪ .‬۽ ِ‬ ‫ﭘوء‬ ‫ھڪ ﭔﻪ ﭔﻪ ﭴﭨﺎ ﭤﻲ ﻣﺮدن ﺗوڙي ﻋورﺗن‬ ‫َ‬ ‫واﮘونء ﺟﻲ ﭘﭠﻲَء ﺗﻲ وﻳﮫﻲ ﺳﻳﺮ ﺳﻔﺮ ڪﻳو ﭤﻲ‪ِ .‬‬ ‫واﮘوء اﺗﻲ ﺟﻲ ھڪ‬ ‫ﭼون ﭤﺎ ﺗﻪ آﺳٽﺮﻳﻠﻳﺎ ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن ھڪ وڏي ﭔﻳٽ ﭘﺎﭘﺎ ﻧﻳوﮔﻧﻲ ﺗﻲ ھڪ‬ ‫َ‬ ‫واﮘونء ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زال ۽ ﭔﺎرن ﺳﺎن‬ ‫ﻋورت ﺳﺎن ﺷﺎدي ڪﺋﻲ‪ .‬ھن ﻣﺎن ان ﮐﻲ ﭔﺎر ﺑﻪ ﭤﻳﺎ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ﺑﻳﺣد ﮔﮫﭨو ﭘﻳﺎر ھو‪.‬‬ ‫ﭘﭠﻲء ﺗﻲ وﻳﮫﺎري درﻳﺎھﻪ‬ ‫واﮘوء ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زال ۽ ﭔﺎرن ﮐﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﮀﺎ ﭤﻳو ﺟو‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﺟﻲ ﭔﺋﻲ ﭘﺎر ڏي وﻳﻧدي زال ﮐﻲ ﭼﻳو‪” :‬ﺗون ﭜﻠﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟن ﻣﺎﺋٽن ﺳﺎن ﻣﻠﻲ اچ‪ .‬ﭔﺎرن ﮐﻲ ﺑﻪ ﭜﻠﻲ‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ﻣوٽﻲ اﭼﺟﺎنِء ۽ ڪﻧﺎري ﺗﻲ‬ ‫ڪﺟﺎنء ﺗﻪ ﭔن ڏﻳﻧﮫن‬ ‫ﻧﺎﻧﺎﭨن ﺳﺎن ﻣﻼﺋﻲ اچ‪ .‬ﭘﺮ اھو ﺿﺮور‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﻳﮫﻲ ﻣون ﮐﻲ ﺳڏﺟﺎنِء ﺗﻪ ﺗوﮐﻲ واﭘس وﭠﻲ ھﻠﻧدس‪ .‬ﭘﺮ ﭔن ڏﻳﻧﮫن ﮐﺎن وڌﻳڪ ھﺮﮔﺰ ﻧﻪ‬ ‫ٽڪﺟﺎنء‪“.‬‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﺎء‬ ‫ﻣﺎء‬ ‫َ‬ ‫ﭘﻲء ﺟﻲ ﮔﮫﺮ رواﻧﻲ ﭤﻲ‪ .‬اﺗﻲ ﭘﮫﭼﻲ ٌ‬ ‫زال ﺳﺎﻣﺎن ﺟﻲ ھڙ ۽ ﭔﺎر ﮐﭨﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ُ‬ ‫ﭘﻲء‪ ،‬ﭜﺎﺋﺮن ﭜﻳﻧﺮن ۽ ﭔﻳن ﻣﺎﺋٽن ﺳﺎن ﻣﻠڻ ۽ دﻋوﺗون ﮐﺎﺋڻ ۾ اھڙو ﺗﻪ ﻣﺷﻐول ﭤﻲ وﺋﻲ ﺟو ﭔﻪ‬ ‫َ‬ ‫ڏﻳﻧﮫن ﺗﻪ ﺧواب واﻧﮔﺮ ﺟﮫٽ ﮔذري وﻳﺎ ﭘﺮ ٽﻳون ڏﻳﻧﮫن ﺑﻪ اﭼﻲ ﺧﺗم ﭤﻳو‪ .‬ھوڏاﻧﮫن واﮘون ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫زال ۽ ﭔﺎرن ﺟﻲ اﻧﺗظﺎر ۾ ﭘﺮﻳﺷﺎن ﭤﻳﻧدو رھﻳو‪.‬‬ ‫آﺧﺮڪﺎر ﺟڏھن ﭼوﭤﻳن ڏﻳﻧﮫن ﺳﻧدس زال ۽ ﭔﺎر درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ ڪﻧﺎري ﺗﻲ ﭘﮫﭼﻲ ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ‬ ‫ﺧوﺷﻲء وﭼﺎن ﺗڪڙو ﺗڪڙواﭼڻ ﺑدران آھﺳﺗﻲ آھﺳﺗﻲ‬ ‫واﮘوء ﮐﻲ ﺳڏ ڪﻳو ﺗﻪ ھو‬ ‫ﻣڙس‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﭘوء ﭘﺎڻ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮﻧدو ھن اﮘﻳﺎن اﭼﻲ ﺑﻳﭠو‪ .‬ھن ﭘﻧﮫﻧﺟو ﺳﺎﻣﺎن ۽ ﭔﺎر‬ ‫َ‬ ‫واﮘونء ﺟﻲ ﭘٺ ﺗﻲ وﻳﮫﺎرﻳﺎ ۽ ِ‬ ‫ﻻء رڙھڻ ﻟﮘو‪.‬‬ ‫ھن ﺟﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﭠﻲء ﺗﻲ ﺳوار ﭤﻲ وﻳﭠﻲ‪ .‬واﮘو ان ﺑﻌد درﻳﺎھﻪ اڪﺮڻ ِ‬ ‫واﮘوء ﺗﺮڻ ﺑﻧد ڪﺮي ﻋورت ﮐﻲ‬ ‫درﻳﺎھﻪ ﺟﻲ وچ ۾‪ ،‬ﺟﺗﻲ ﭘﺎﭨﻲ ﺗﻣﺎم اوﻧﮫو ھو‪،‬‬ ‫َ‬ ‫ﻻء ﭼﻳو ھو ان ﮐﺎن وڌﻳڪ رھﻲ ﺗو ﻣﻧﮫﻧﺟو ﭼوڻ ﻧﻪ ﻣﭸﻳو‬ ‫ﭼﻳو‪” .‬ﺗوﻧﮐﻲ ﻣون ﺟﻳﺗﺮا ڏﻳﻧﮫن رھڻ ِ‬ ‫آھﻲ ۽ ﺟﻳﺋن ﺗﻪ ﺗون ’ﺑﻲ ﭼﺋﻲ‘ ﺛﺎﺑت ﭤﻲ آھﻳن اﻧڪﺮي ﺗوﮐﻲ ھﺎڻ ﺟﻳﺋﺮو ﻧﻪ ﮀڏﻳﻧدس ۽ ھﺗﻲ ﺋﻲ‬ ‫ﻣﺎرﻳﻧدوﺳﺎنء‪“.‬‬ ‫ﭔوڙي‬ ‫ِ‬ ‫واﮘوء ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ زال ۽ ﭔﺎرن ﮐﻲ ﭔوڙي ﻣﺎري ﮀڏﻳو‪ .‬ان ﺣﺎدﺛﻲ‪ -‬ﻳﺎ ﮐﭨﻲ ﭼﺋﺟﻲ ﺗﻪ‬ ‫ان ﺑﻌد‬ ‫َ‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء واﮘن ﻣﺎﭨﮫن ﺳﺎن دوﺳﺗﻲ رﮐڻ ﮀڏي ڏﻧﻲ ھﺎڻ ان ڏﻳﻧﮫن ﮐﺎن ﻣﺎﭨﮫو واﮘن ﮐﺎن ڊﭴن‬ ‫واﻗﻌﻲ‬ ‫ِ‬ ‫ﭤﺎ ۽ واﮘو اﻧﺳﺎﻧذات ﺟﺎ دﺷﻣن ﭤﻲ ﭘﻳﺎ آھن‪.‬‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪128‬‬

‫ڏﻧﭜﺮو ﻣﮀﻲ ﺳﻣﻧڊ ۾ ڪﻳﺋن آﺋﻲ‬ ‫ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭤﺎ ڪن ﺗﻪ ﭘﺎﭘﺎﻧﻳوﮔﻧﻲ ﭔﻳٽ ﺟﻲ ﻣورﺑﻲ ﻋﻼﺋﻘﻲ ۾ ھڪ ﻋورت ﭘﻧﮫﻧﺟن ﭔن ﭘٽن ﺳﺎن‬ ‫رھﻧدي ھﺋﻲ‪ .‬ھو ﺗﻣﺎم ﻏﺮﻳب ھﺋﺎ ۽ ھڪ ﭔﺮﻧدڙ ﺟﺑل ﺟﻲ ھﻳﭠﺎن ﻏﺎر ۾ رھﻳﺎ ﭤﻲ‪ .‬ھﻧن وٽ ﮐﺎﺋڻ‬ ‫ﻻء ﻓﻘط ﺳوﺋﺮ ﺟو ﮔوﺷت ھو‪ .‬ان ﮐﺎن ﻋﻼوه ھﻧن ڪڏھن ﺑﻪ ﭔڪﺮي‪ ،‬ڍﮘﻲ‪ ،‬ڪڪڙ ﻳﺎ ﻣﮀﻲ ﻧﻪ‬ ‫ِ‬ ‫ﮐﺎڌي ھﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﻻء ﻓﻘط ﺳوﺋﺮ‬ ‫ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﭘٽن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ُ‬ ‫ﻣﺎء ﮐﺎن ﭘﮀﻳو ﭜﻼ اﺋﻳن ﮀو آھﻲ ﺟو ﭘﺎڻ وٽ ﮐﺎﺋڻ ِ‬ ‫ﻣﺎء ورﻧدي ڏﻧن‪” :‬ﭘٽ ان‬ ‫ﺟو ﮔوﺷت آھﻲ‪ .‬ﺳﺎﮘﻲ ﺳﺎﮘﻲ‬ ‫ﺷﻲء ﮐﺎﺋﻲ اﺳﻳن ڪڪ ﭤﻲ ﭘﻳﺎ آھﻳون‪ُ .‬‬ ‫ِ‬ ‫۾ ﻣﻧﮫﻧﺟو ڪﮫڙو ڏوھﻪ‪ .‬آﺋون ﭜﻼ ﮀﺎ ﭤﻲ ڪﺮي ﺳﮔﮫﺎن‪ .‬ﺟڏھن ھن ﭔﻳٽ ﺗﻲ‪ ،‬ﺟﻧﮫن ﺗﻲ ﭘﺎڻ‬ ‫ﺗﻼء ﺑﻪ ﻣﮀﻲ ﮐﺎن ﺧﺎﻟﻲ آھن‪“.‬‬ ‫رھون ﭤﺎ ان ﺗﻲ ﭔﻳو ڪوﺑﻪ ﺟﺎﻧور ﻳﺎ ﭘﮐﻲ ﻧﭤو رھﻲ‪ .‬ﺳڀ ڍﻧڍون ۽ ُ‬ ‫ﻻء رواﻧﺎ ﭤﻳﺎ‪ .‬ﺟﮫڙو‬ ‫ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﺻﺑﺢ ﺳﺎڻ ﻋورت ۽ ﺳﻧدس ﭔﺋﻲ ﭘٽ ﭔﻧﻲ ﭔﺎرو ڪﺮڻ ِ‬ ‫ﭔﻧﻲء ﺟﻲ وﻳﺟﮫو ﭘﮫﺗﺎ ﺗﻪ ھڪ ﺟﮫﻧﮔﻠﻲ ﺳوﺋﺮ ھﻧن ڏي ڌوڪﻳﻧدو آﻳو ۽ ﺑﻠڪل وﻳﺟﮫو ﭘﮫﭼﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﻻء‬ ‫ﭼﻳو؛ ”ﻣون ﮐﺎن ڊﭴو ﻧﻪ‪ .‬آﺋون ﺗوھﺎن ﮐﻲ ڪﺟﮫﻪ ﭔڌاﺋڻ ﭼﺎھﻳﺎن ﭤو‪ .‬ﺗوھﺎن ﮐﺎڌي ﺧوراڪ ِ‬ ‫ھﻣﻳﺷﻪ اﺳﺎن ﺳوﺋﺮن ﮐﻲ ﻣﺎرﻳﻧدا رھو ﭤﺎ‪ .‬ﺟﻳڪڏھن ﺗوھﺎن ﻣﻧﮫﻧﺟو ﭼﻳو ﻣﭸﻲ اﺳﺎن ﮐﻲ ﻣﺎرڻ‬ ‫ﺷﻲء ﻣﻠﻲ‬ ‫ﺑﻧد ڪﻧداﺋو ﺗﻪ آﺋون ﺗوھﺎن ﺳﺎن واﻋدو ﭤو ڪﺮﻳﺎن ﺗﻪ ﺗوھﺎن ﮐﻲ ان ﮐﺎن ﺿﺮور ﺑﮫﺗﺮ‬ ‫ِ‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء ﭔﺋﻲ طﺮف ﭜﭴﻲ وﻳو‪.‬‬ ‫وﻳﻧدي‪ “.‬ﺟﮫﻧﮔﻠﻲ ﻣﺮون ان‬ ‫ِ‬ ‫ﭔﻧﻲء ﺗﻲ ڪم ڪﺮڻ وﻗت ھﺮ وﻗت ان ﺑﺎﺑت ﺳوﭼﻳﻧدا رھﻳﺎ ۽‬ ‫ﻣﺎء ﭘٽ‬ ‫َ‬ ‫اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﭔڌڻ ﺑﻌد ٌ‬ ‫ﮔﮫﺮ ﻣوٽڻ ﻣﮫل ﭘڻ ھﻧن ﺟﻲ ڌﻳﺎن ۾ اھﺎ ﮘﺎﻟﮫﻪ ھﺋﻲ ﺗﻪ واﻗﻌﻲ ڪﺟﮫﻪ ﭤﻳﻧدو ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺳﺞ ﻟﭤﻲ ﮐﺎن‬ ‫ھوء اڪﻳﻠﻲ اڪﻳﻠﻲ‬ ‫ﭤورو اڳ ۾ ﻋورت ﻏﺎر ﻣﺎن ﻧڪﺮي ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ﭼڪﺮ ﺗﻲ ﻧڪﺗﻲ‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ٽڪﺮيء ﺗﻲ ﭼڙھﻲ وﺋﻲ‪ .‬اﺗﻲ ھن ﮐﻲ ھڪ ڍﻧڍ ﻧظﺮ آﺋﻲ‪.‬‬ ‫ھﻳڏاﻧﮫن ھوڏاﻧﮫن ﭰﺮﻧدي ﭜﺮ واري‬ ‫َ‬ ‫ﺟﻳڪﺎ ھن ﭘﮫﺮﻳن ڪڏھن ﺑﻪ ﻧﻪ ڏﭠﻲ ھﺋﻲ‪ .‬اھﺎ ڍﻧڍ ڏﻧﭜﺮي ﻣﮀﻲ ﺳﺎن ﭜﺮي ﭘﺋﻲ ھﺋﻲ‪ .‬ڍﻧڍ ﺟﻲ‬ ‫ﭘﺎﭨﻲء ۾ ﻣﮀﻳون ٽپ ڏﺋﻲ رھﻳون ھﻳون‪.‬‬ ‫ﺻﺎف ۽ ﺷﻔﺎف‬ ‫َ‬ ‫ﻋورت ﭼﻧد وﮐون اﮘﺗﻲ ﮐﭨﻲ ڍﻧڍ ۾ ﮔﮫڙي‪ .‬ھن ڏﭠو ﺗﻪ ﻣﮀﻳون اﻳڏﻳون ﺗﻪ ﭘﺎﻟﺗو ﻧﻣوﻧﻲ‬ ‫ﺟون ھﻳون ﺟو ھن ﺟﮫڙو ﺳﻧدن ﭘﭿ ۾ ھٿ وڌو ﭤﻲ ﺗﻪ ھن وٽ ھﻠﻳون آﻳون ﭤﻲ‪ .‬ﻋورت ﮐﻲ ڏاڍو‬ ‫ﻻء ﮔﮫﺮ آﺋﻲ‪ .‬ھن دل ﺋﻲ دل ۾‬ ‫ﺗﻌﺟب ﻟﮘو ۽ ﺧوﺷﻲ ﭘڻ ﭤﻲ‪ .‬ھن ٽﻲ ﭼﺎر ﻣﮀﻳون ﺟﮫﻠﻳون ۽ رڌڻ ِ‬ ‫ھوء ان ﮐﻲ راز ڪﺮي رﮐﻧدي ۽ ڪﻧﮫن ﺳﺎن ﺑﻪ ان ڍﻧڍ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫﻪ ﻧﻪ‬ ‫ﭘڪو ﭘﮫﻪ ڪﻳو ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ڪﻧدي‪.‬‬ ‫ﺗﺑدﻳﻠﻲء ﮐﻲ ڏﺳﻲ واﺋڙا ﭤﻲ‬ ‫ﻣﺎﻧﻲء ﺗﻲ ھن ﭘٽن ﮐﻲ ﻣﮀﻳون ﮐﺎراﻳو ن ﺟﻳڪﻲ ان‬ ‫ان رات‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ﻣﺎء ان ﺑﺎﺑت ﭔڌاﺋڻ ﮐﺎن ﺻﺎف‬ ‫ﻣﺎء ﮐﺎن ﭘﮀﻳو ﺗﻪ ھن ﮐﻲ اھﻲ ڪﭤﺎن ﻣﻠﻳون ﭘﺮ ُ‬ ‫وﻳﺎ‪ .‬ھﻧن ﮔﮫﭨو ﺋﻲ ُ‬

‫ڏاھﻲ ﺟﮫﺮڪﻲ‬

‫‪129‬‬

‫ﻻء ﻋورت ان ڍﻧڍ ﺗﺎن ﻣﮀﻳون آﭨﻳﻧدي رھﻲ‪.‬‬ ‫ﺻﺎف اﻧڪﺎر ڪﻳو‪ .‬ان ﺑﻌد ڪﻳﺗﺮن ھﻔﺗن ِ‬ ‫ھوء ﻣﮀﻳون ڪﭤﺎن ﭤﻲ آﭨﻲ ﭘﺮ ﻋورت ھﻧن ﮐﻲ ھﺮﮔﺰ‬ ‫ﺟﻳﺗوﭨﻳڪ ھن ﺟﺎ ﭘٽ روز ﭘﮀﻧدا رھﻳﺎ ﺗﻪ َ‬ ‫ﻧﻪ ﭔڌاﻳو ﺗﻪ ھوَء ﻣﮀﻳون ڪﭤﺎن ﭤﻲ آﭨﻲ ۽ اھﺎ ﻣﮀﻳن واري ڍﻧڍ ڪﭤﻲ آھﻲ‪.‬‬ ‫ﻣﺎء ﺟﻲ ﻧڪﺮڻ ﺑﻌد ھن ﺟﻲ ﭘوﻳﺎن‬ ‫آﺧﺮڪﺎر ھڪ ڏﻳﻧﮫن ﮀﺎ ﭤﻳو ﺟو ھﻲ ﭔﺋﻲ ﮀوڪﺮا ُ‬ ‫ﭘوﻳﺎن ﻟڪﻧدا اﺗﻲ وﭸﻲ ﭘﮫﺗﺎ ﺟﺗﺎن اھﺎ ڍﻧڍ ﺻﺎف ﻧظﺮ آﺋﻲ ﭤﻲ‪ .‬ھو ﭔﺋﻲ ﭴﭨﺎ وڏن ﭘﭤﺮن ﭘوﻳﺎن‬ ‫ﻣﺎء ﮐﻲ ﻣﮀﻳون ﭰﺎﺳﺎﺋﻳﻧدو ڏﺳﻧدا رھﻳﺎ‪ .‬اﻳﺗﺮﻳون ﺳﺎرﻳون ﻣﮀﻳون‬ ‫ﻟڪﻲ وﻳﭠﺎ ﺟﺗﺎن ھو ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ُ‬ ‫ﻣﺎء ﺟﻲ ﻣوٽڻ ﺑﻌد ھو ﭔﺋﻲ ڍﻧڍ ۾ ﻟﭤﺎ ۽ ھﻧن ﭘﺎﻟﺗو ﻣﮀﻳن ﮐﻲ ﭰﺎﺳﺎﺋڻ‬ ‫ڏﺳﻲ ﭔﺋﻲ ﺣﻳﺮان ﭤﻲ وﻳﺎ‪ُ .‬‬ ‫ﺷﺮوع ڪﻳو‪ .‬ھﻧن ھﭔﭿ وﭼﺎن ھڪ ﭔن ﺑدران ڪﻳﺗﺮﻳون ﺋﻲ ﻣﮀﻳون ﺟﮫﻠﻳون ﺟن ﻣﺎن ڪﻳﺗﺮﻳون‬ ‫ﻣﺎء ﺳﺎن ان ﺑﺎﺑت‬ ‫ﺗﻪ ڪﻧﺎري ﺗﻲ ﺋﻲ ﭰﭤڪﻲ ﭰﭤڪﻲ ﻣﺮي وﻳون‪ .‬ﮔﮫﺮ ﻣوٽڻ ﺗﻲ ھﻧن ﭘﻧﮫﻧﺟﻲ ُ‬ ‫ﮘﺎﻟﮫﻪ ڪﺋﻲ ﺗﻪ ھو ﮀﺎ ڪﺮي آﻳﺎ آھن‪.‬‬ ‫ھوء اھو ﻣﻌﻠوم ڪﺮي ﭘﺮﻳﺷﺎن ﭤﻲ وﺋﻲ ﺗﻪ‬ ‫ﭔﺋﻲ ڏﻳﻧﮫن ﻋورت ﺟڏھن ڍﻧڍ ﺗﻲ ﭘﮫﺗﻲ ﺗﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﺳﭜﺋﻲ ﻣﮀﻳون ڍﻧڍ ﮀڏي ھﻠﻳون وﻳون آھن‪ .‬ھﻧن ﮐﻲ ڪﻧﮫن طﺮﻳﻘﻲ ﺳﺎن ﺳﻣﻧڊ ڏي وﭸڻ ﺟﻲ‬ ‫ﻻء ﻣﺎﭨﮫن‬ ‫راھﻪ ﻣﻠﻲ وﺋﻲ ۽ ھڪ ھڪ ﭤﻲ ﺳڀ ھﻠﻳون وﻳون‪ .‬ان ڏﻳﻧﮫن‬ ‫ﮐﺎﻧﭘوء اھﺎ ﻣﮀﻲ ﭰﺎﺳﺎﺋڻ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﮐﻲ ﺳﻣﻧڊ ﺗﻲ وﭸﭨو ﭘوي ﭤو‪.‬‬