Amari Dhe Breshka

Amari dhe Breshka

Një ditë Amari po lexonte një nga tregimet e tij të dashura, “Lepuri dhe Breshka”. Teksa lexonte ai qeshte me atë që i ndodhi lepurushit të gjorë. Ndërsa nga breshka, ai mësoi se sa e rëndësishme është që njeriu të verë në punë mendjen dhe se zgjuarsia vlen më tepër se një garë për të treguar se kush është më i forti. Kur po mendonte këto, papritur e kuptoi se breshka e librit ishte bërë e gjallë dhe filloi t’i fliste: -“Hej, përshëndetje Amar! Sa mirë që ti je kaq i ri dhe i mençur sa të nxjerrësh një mësim nga përralla për mua dhe lepurin.” class="chyg">

I çuditur, Amari e pyeti:- “Po ti sa vjet je?” Breshka u përgjigj: -“Hm, unë nuk jam aq e re sa dukem, unë jam 45 vjeç. Ne breshkat jetojmë afërsisht 60 vjet. Madje ka një lloj breshke e quajtur Testudo, e cila rron deri në 189 vjet.” -“Cilën stinë të vitit do ti më shumë?”- e pyeti Amari. -Breshka u përgjigj: “Moti i ngrohtë është shumë i rëndësishëm për mbijetesën tonë. Temperatura e trupit tonë ndryshon sipas temperaturës së ajrit dhe është zakonisht midis 32.2° – 32.4° Fahrenait (0.1 - 0.2 gradë Celcius) më e ulët se ajo e ajrit. Sistemi ynë tretës gjallërohet me ngritjen e temperaturës. Kur na krijoi Allahu, na i dha këtë cilësi të dobishme që na i lehtëson mbijetesën në mot të nxehtë. Ne kemi nevojë për të gjitha dhuratat që na jep Ai, por Ai është i Pasuri që nuk ka nevojë për asgjë.” “… Zoti juaj është vetëm Një, kështu që nënshtrojuni Atij. Dhe përgëzoji të përulurit. (Haxh: 34) Amari e dëgjonte i habitur. Pastaj ai e pyeti: -“Po ty, cili ushqim të pëlqen më shumë?” -“Ne breshkat vdesim për kungull të verdhë. Sytë tanë janë mjaft të mprehtë dhe e shohin ngjyrën e verdhë më mirë nga të tjerat. Kjo do të thotë se ne mund ta gjejmë lehtë ushqimin tonë të preferuar.”- u përgjigj breshka.

Amarit i lindi një pyetje tjetër. Ai ishte shumë kurioz dhe i tha:- “Po ju, a flini në dimër?” -“Po”,- tha breshka, - kur ftohet moti, që nga tetori e në vazhdim, ushqimi gjendet me shumë vështirësi, ne bëhemi shumë të ngathëta dhe kështu e mbrojmë veten duke shkuar për të fjetur, jo pak, po, për disa muaj rresht. Në këtë kohë, rrahjet e zemrës ulen, po ashtu edhe frymëmarrja ngadalësohet. Ne flemë që nga tetori deee...ri në mars. Ne nuk kemi përse të rrimë zgjuar në dimër, duke mos pasur asgjë për të ngrënë; kjo do të ishte e pamundur për ne. Prandaj, Allahu na krijoi në këtë mënyrë. Kështu na mbron gjithmonë Allahu, duke na vënë në gjumë

tamam në kohën e duhur.” Tashmë, Amari, i cili ishte bërë edhe më tepër kurioz, e pyeti: -“Unë e di se ju jetoni në tokë të thatë, por kam mësuar se disa nga ju jetojnë në ujë, apo jo? Mund të më tregosh diçka për to?” Breshka buzëqeshi dhe tha: -“Ke të drejtë Amar. Ne jemi disa llojesh: breshka toke, breshka lumi dhe breshka që jetojnë në det. Unë për shembull, jetoj në tokë të thatë. Më pëlqejnë fushat, toka e butë dhe hardhitë. Ndërsa, breshkave të ujit të ëmbël, ato që ju i mbani në akuarium, u pëlqejnë më shumë liqenet dhe brigjet e lumenjve. Breshkat e detit rrojnë në detet e ngrohta dhe kur u vjen koha për të lëshuar vezët dalin në tokë. Më lejo të të tregoj diçka tepër interesante për breshkat e detit të quajtura Kareta. Kareta karetas dalin në brigjet e ngrohta për të lëshuar vezët. Është pikërisht Allahu, që i drejton breshkëzat e vogla, të cilat, sapo dalin nga vezët, drejtohen drejt vendit ku do të jetojnë përgjithmonë, në det, në sajë të dritës së vezulluar nga valët e detit. Po si e dinë këto breshkëza të vogla se deti është vendi më i mirë për të jetuar? Zoti ynë i frymëzon ato që ta kuptojnë këtë.” Amari iu përgjigj:- “Ke të drejtë. Çdo njeri që ka mend duhet ta dijë se bota është e mbushur me mrekullitë e krijimit të Allahut. Ne gjithmonë duhet të sjellim ndër mend se ti dhe unë, të gjithë kafshët dhe bimët dhe çdo gjë tjetër, janë shenja të Tij. Unë u kënaqa shumë që fola me ty. Faleminderit që më tregove gjithë këto gjëra interesante. Mirupafshim, breshkë e vogël!” -“Mirupafshim, o djalë i zgjuar!”- tha breshka dhe u largua. Lejlekët këmbëgjatë Lejlekët janë zogj të mëdhenj shtegtarë, rreth 1-1,5 metra të gjatë, me krahë të mëdhenj, të bardhë. Sqepat e tyre të kuq dhe këmbët e holla i bëjnë të duken të lezetshëm. Për çdo vit ata emigrojnë në tufa të mëdha, sepse nuk mund të jetojnë në vende të ftohta. Lejlekët janë ata që na tregojnë se ditët e ngrohta të verës po afrohen. Kjo është një mrekulli. Si e dinë ata se kur bëhet gati të ngrohet moti? Vitin tjetër, kur vjen vera përsëri, ata kthehen nga udhëtimi i tyre prej qindra kilometrash dhe i gjejnë foletë e vjetra. Sigurisht, është Allahu që i ka krijuar një kujtesë kaq të mirë dhe ndjenjën e mbajtjes së drejtimit në udhëtim.