4 Mini

Νάντης Χατζηγιάννης Αγίου κάδου ανήμερα Ποδαροποδήλατα White Oleander Ποτέ, τοίχοι καθαροί Ρεμπέτικο του σήμερα Για τον ΟΛΘ κάνουν τον κινέζο Μέγαρο των Χαστουκιών Έπεσε απο τα σύννεφα ΈργασηΤέχνης Βιβλία, Εmo και StreetPanthers Η φίλη μου η Αλκμήνη Το στοιχειό Long Live Ζωΐδια Άγρια δύση Πώς να αποφύγετε τα ατυχήματα στο χιόνι Φόβος και παράνοια Grand Funk Railroad

Ευχαριστούμε, ρε!

2| ι.δ.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΚΑΤΟΙΚΟΣ» ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ Επανακυκλοφόρησε μετά πέντε χρόνια ο «Αναπτήρας» από τη ΛαΜόΣΑ, 20σέλιδος, έγχρωμος με σύγχρονη σελιδοποίηση και γενική θεματολογία (γνώμες, life style, πολιτιστικά, συνεντεύξεις κ.α. Η έκδοση αυτή έρχεται να εμπλουτίσει το εκδοτικό τοπίο του δήμου μας θυμίζοντας παλιές καλές εποχές που κυκλοφορούσαν πολλά δωρεάν έντυπα στη γειτονία μας. Μακροημέρευση παίδες. ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΘΕΩΔΟΡΙΔΟΥ (mail) Συγχαρητήρια, προς όλη την ομάδα του «ΑΝΑΠΤΗΡΑ». Πολύ αξιόλογο το έργο σας.

Σας εύχομαι να συνεχίσετε με ακόμη περισσότερο ζήλο, περισσότερο μεράκι και δύναμη! Σας εύχομαι ό, τι καλύτερο και όλα καλά. Καλές Γιορτές!

Πάτρα και από ότι διαπιστώνω ότι μπορεί να πέρασαν κάποια χρόνια εσείς και πάλι ξανά αρχίζετε. Πολλά φιλιά και με πολλή αγάπη σε σας και στη ομάδα του Αναπτήρα αλλά και στη ΣΑΛΟΝΙΚΗ ένας παλιός φίλος

κατάλογο και στερούνται φρεσκάδας, θεμάτων και ύφους. Καλή συνέχεια! ΜΠΑΜΠΗΣ ΧΙΟΝΙΔΗΣ (mail) Παλιοί και καλοί φίλοι του Αναπτήρα, το περασμένο Νοέμβριο που ανέβηκα στη Σαλονίκη είδα ότι ξαναβγήκε το περιοδικό σας. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ μέσα από τη καρδιά μου, και πιστεύω πως πολλοί θα ένιωσαν το ίδιο. Θυμάμαι είχαμε συναντηθεί 3 φορές και πάντα έβλεπα σε σας το ίδιο φανατισμό που είχα (και πιστεύω ότι έχω ακόμα) τότε με τη Λέσχη κινηματογράφου του Εργατικού στη Θεσσαλονίκη και τώρα με το φεστιβάλ Διεθνές Πανόραμα εδώ στη

OLOTHIMISTOS (blog) Διάβασα το Νο 2 περιοδικό σας που το βρήκα στο καφέ Ραστώνη και πιστεύω πως είναι καταπληκτικό!! Τι να πω.. μπράβο. Τα άρθρα είναι ένα κι ένα..Τώρα θα διαβάσω και το Νο 1. Αποκτήσατε έναν φανατικό αναγνώστη.. ANONUMOUS (blog) Ωραία προσπάθεια, με μεράκι και άποψη. Άντε γιατί μας πνίξανε τα "δήθεν" δωρεάν περιοδικά που μοιάζουν περισσότερο με διαφημιστικό

ΑΙ ΦΟΙΤΗΤΑΙ (blog) Παιδιά είναι καταπληκτικό! Καλή συνέχεια. Περιμένουμε το επόμενο. Είμαστε μια μεγάλη παρέα φοιτητών στα Γιάννενα και το παρακολουθούμε συνέχεια.

Ο ΠΑΤΡΙΝΟΣ (blog) Παιδιά πολύ καλή δουλειά. Διαβάζω κάθε τεύχος και πραγματικά πορώνομαι. Έτσι συνεχίστε τη δουλειά και αν μπορούσα θα ήθελα να γράψω και εγώ στο περιοδικό!!! Έχετε καταφέρει να το διαβάζουν παιδιά εδώ στην Πάτρα. Θα προσπαθήσουμε το καλοκαίρι να έρθουμε και αμφικτυονία!!! Και εμείς σας περιμένουμε για το καρναβάλι...!!!

ANONUMOUS (blog) Πολύ καλύτερο από τα προηγούμενα δύο. Μπράβο Λα.Mό.Σ.Α. Άντε περιμένουμε και την Αμφικτυονία

Μηνιαία έκ­δο­ση της Λα.Μό.Σ.Α (Λαϊκή Μορφωτική Στέγη Αμπελοκήπων) Φεβρουάριος 2008•Τεύ­xος 4• Περίοδος Β • Διανέμεται δωρεάν σε 5.000 τεύχη

αναπτήρας

http://anaptirasmag.blogspot.com | [email protected]

ΣΥ­ΝΤΑ­ΚΤΕΣ: ΧΡΙ­ΣΤΙ­ΝΑ ΑΝΤΩ­ΝΙΟΥ, ΧΡHΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΣΟΦΙΑ ΑΣΛΑΝΙΔΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΡΤΣΑΚHΣ, ΕΛΕΝΗ HΛΙΟΠΟΥΛΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΛΙΔHΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΙΔΙΚΟΥΔΗΣ, ΒΙΚΥ ΛΟΪΖΟΥ, ΕΥΓΕΝΙΑ ΛΟΪΖΟΥ, ΦΩΤΕΙΝΗ ΝΑΛΜΠΑΝΤΗ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΙΣΚΙΟΥΛHΣ, ΑΚHΣ ΣΑΜΟΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΤΣΑΚΑΝΙΚΑ, ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΤΣΑΚΑΝΙΚΑ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΛΕΞΙΟΥ | ΦΩ­ΤΟ­ΓΡΑ­ΦΙ­ΚΗ ΕΠΙ­ΜΕ­ΛΕΙΑ: ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ, ΤΙΝΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ | ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΥΛΗΣ: ΕΥΓΕΝΙΑ ΛΟΪΖΟΥ | ΣΚΙΤΣΟ: ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥ | ΔΙΟΡ­ΘΩ­ΣΗ: ΦΩΤΕΙΝΗ ΝΑΛΜΠΑΝΤΗ | ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΔΙΑΝΟΜΗΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΡΤΣΑΚΗΣ | ΣΧΕ­ΔΙΑ­ΣΜΟΣ: ΧΡH­ΣΤΟΣ ΑΝΤΩ­ΝΙΟΥ | ΔΙΑΦHΜIΣΕΙΣ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΙΣΚΙΟΥΛΗΣ | ΓΡΑ­ ΦΕΙΑ: ΠΕ­ΡΑΝ 24-28, ΑΜΠΕ­ΛΟ­ΚH­ΠΟΙ | ΤΗΛ/FAX.: 2310.732662 ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ . ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ . ΛΑ.ΜΟ.ΣΑ . ΔΗΜΑΡΧΕΊΟ . ΣΤΕΚΙ ΝΕΟΛΑΙΑΣ . Α&Β ΚΑΠΗ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ: . ΓΡΑΦΕΥΣ . ΙΑΝΟΣ . ΚΥΒΟΣ . ΠΑΠΥΡΟΣ . ΣΟΥΣΛΟΓΛΟΥ ΣΤΑ ΩΔΕΙΑ: . ΔΗΜΟΤΙΚΟ . ΘΕΡΜΑΙΚΟ . ΛΥΔΙΚΟ ΣΤΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ: . ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ . ΚΥΤΤΑΡΟ . ΜΠΌΖΑ . Ξ.Γ. ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ . ΠΕΔΙΟ . ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΗΣ . WIN NET

ΣΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ: . ΑΙΓΛΗ . ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ . ΑΝΘΟΔΕΣΜΙΟΙ . BODY SHOP . ΒΟΤΑΝΟΛΟΓΙΟ . ΓΟΝΔΟΛΑ . COTTON BLUE . DE LA LOUKOUMA . GOODYS . IN SPOT . ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ . ΚΟΚΟΥΣ . MAD NET . ΜΑΝΑΣΙΔΗΣ . ΜΕLΤ . ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΝΑΚΑΣ . ΟΠΤΙΚΑ ΖΑΧΑΡΕΓΚΑΣ . ΟΠΤΙΚΑ ΣΙΔΕΡΙΔΗΣ . ΟΠΤΙΚΑ ΣΤΟΓΙΑΝΝΗΣ . ΟΠΤΙΚΑ ΟΠΤΟΡΑΜΑ . ΠΑΓΩΤΑ ΡΑLMA . ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ . SFOLATERIA . ΤΡΟΧΟΚΙΝΗΣΗ . PLAYLAND

. . . . . . . . . . . . .

VESTA VIDEO LAND VIDEO SEVEN FOTO EXPERTS FOTO ΣΑΒΒΑ ΦΩΤΟΤΥΠΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΝΤΟ-ΡΕ ΠΕΡΙ ΟΡΕΞΕΩΣ YAMMIS ΠΙΝΟΚΙΟ CLEAN CENTER ΤΟ ΚΕΛΑΡΙ ΕΝ ΣΩΜΑΤΙ

ΣΤΑ ΚΑΦΕ: . AK BAR . CREAM . CALDO . ΤΟ ΚΑΦΕ . THE BAR . LA VIE . ΠΕΠΟΝΙ . ΠΛΑΤΕΙΑ . SILK . ΣΚΑΡΑΒΑΙΟΣ . SMALL . WHITE MOLINARI

ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ: . ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ . ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ . ΦΩΤΟΓ. ΟΜΙΛΟΣ STEREOSIS . ΩΔΕΙΟ ΜΕΛΩΔΕΙΟΝ . ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΟΛΛΕΓΙΟ . ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΩΔΕΙΟ . VIS MOTRIX . ART CUT (STUDIO) ΣΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ: ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ . Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΑΝΤΑΘ . ΒΙΒΛΙΟΒΑΡΔΙΑ . ΒΙΒΛΙΟΡΥΘΜΟΣ . ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ . ΡΑΓΙΑΣ . ΒΙΒΛΙΟSTOCK . ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ ΚΑΦΕ ΜΠΑΡ . ΑΝΕΜΗ . BIGAROON . CARDHOU

. . . . .

DE FACTO ΤΟ ΣΠΙΡΤΟ PLAY HOYSE COMICON URBAN

ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ . ΑΛΕΑ . MOND . ΑΣΤΟΡΙΑ . BARΩΔΟΣ . ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ . DRIFTER . ΕΛΙ ΕΛΑ . ΕΛΙΤ . LOL . ΛΟΞΙΑΣ . ΦΡΟΥΤΟΤΥΠΟ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΜΑΡΑ . . . . . .

ΑΒΒΥΣΗΝΙΑ ΡΑΣΤΩΝΗ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ CU CAFÉ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ CAFEINO ALL DAY BAR

. . . . . . . . . . . . . .

LOGOΠΑΙΓΝΙΟ ΔΑΔΑ ΚΑΦΕ ΔΕΛΕΑΡ ΚΟΥΣ ΚΟΥΣ AMELIE ΜΙΚΡΟ ΜΠΛΕ ΚΑΦΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ ΝΟΣΤΟΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ ΞΑΓΝΑΝΤΟ ΕΡΩΣ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ

ΚΑΡΟΛΟΥ ΝΤΗΛ . ΓΑΖΙΑ . STRETTO ΠΕΡΙΟΧΗ ΣΒΩΛΟΥ . HARRY SPOT . AZUCAR . ΑΝΕΜΟΕΣΣΑ . ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ . VERDI

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ . ΚΑΦΕ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ . BLISS ΛΟΙΠΑ ΚΑΦΕ-ΜΠΑΡ . ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ . ΕΝΤΕΧΝΟΝ . ΕΝ ΜΙΚΡΩ . ΕΜΙΓΚΡΕ . SECOND HAND MUSIC . ΖΩΓΙΑ . ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ . ΠΡΙΓΚΗΠΟΣ . ΠΡΩΤΟ ΠΑΤΩΜΑ . CAMPAΙ ΚΑΦΕ . ΣΑΡΩΘΡΟΝ . DIZZY DOLLS . ΜΠΟΥΓΑΤΣΑ ΓΙΑΝΝΗΣ . ΤΟ ΝΕΡΟ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ . A NICE PAIR . ΦΛΟΥ . ORIENT ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ . ΤΟΜΠΟΥΡΛΙΚΑ . ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ . ΚΙΒΩΤΟΣ

. ΣΟΥΤΖΟΥΚΑΚΙΑ ΡΟΓΚΟΤΗ ΛΟΙΠΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑΣΗΜΕΙΑ . Η ΑΓΝΗ ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ . ΜΑΥΡΟΜΟΥΣΤΑΚΗΣ . ΣΑΡΑΙ . ΒΑΡΔΙΑ . ΚΑΛΛΥΝΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ . 105.5 ROCK ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ . ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ . ΒΑΚΟΥΡΑ . ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ . ΟΛΥΜΠΙΟΝ . ΦΑΡΓΚΑΝΗ ΘΕΑΤΡΑ . ΕΓΝΑΤΙΑ . ΚΘΒΕ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ ΠΟΛΥΧΩΡΟΙ . ΜΥΛΟΣ ΣΤΑΡΟΥΠΟΛΗ . BAR 16

. . . .

MAS YMAS LES LAZARISTES ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ

ΕΥΟΣΜΟΣ . ΒΙΒΛΙΟΚΙΝΗΣΗ . ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ . ΩΔΕΙΟ ΠΡΑΚΤΕΟΝ ΜΕΝΕΜΕΝΗ . ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΝΕΑΠΟΛΗ . ΣΤΕΚΙ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΠΟΛΙΧΝΗ . ΜΥΡΟΒΟΛΟΣ . ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΘΟΥΜΕΝΑ ΣΤΕΚΙΑ ΣΧΟΛΩΝ . ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ . ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΚΑΙ ΝΟΜΙΚΗΣ

3| ΣΟΥΜΑ

ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΟ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Άγρια δύση

Ήμασταν γενιά που ήξερε την ταυτότητά της, ήξερε από πού ήρθε και πού θα καταλήξει. Το ξέραμε: ήμασταν τα παιδιά των εργατών, και δεν κωλώναμε πουθενά

Υπήρξαν εποχές που ήμασταν ωραίοι, εδώ, στην άγρια δύση: Αμπελόκηποι, Νεάπολη, Μενεµένη, Εύοσμος, Κορδελιό. Τότε που τα πράγματα ήταν απλά. Παρέες από σίδερο, βόλτες πειρατικές, διπλωμένα ρεβέρ, και τσιγάρα για να ξεχωρίζουμε από τα βουτυρόπαιδα. Στέκια κλασικά, αλάνες που μύριζαν ιδρώτα, φωνές που έτριζαν τα παραθυρόφυλλα των διαμερισμάτων. Γειτονιές µε χαρακτήρα, χτισμένες µε τη μουτζούρα των γονιών µας. Πρόσωπα σκαμμένα από τη δουλειά, βλέμματα σκληρά και αληθινά. Γλώσσα απότομη, περιεκτική. Τα μεσημέρια από τις μπαλκονόπορτες των σπιτιών, ανάμεσα στις μυρωδιές των τηγανιτών κεφτέδων και χλωρίνης, άκουγες: «μην κλαις δεν πειράζει, θα ‘ρθει άσπρη μέρα και για μας», και γύρω σου έβλεπες χρώματα σε αποχρώσεις του γκρι. Θυμάμαι παιδιά µε πείσμα, νεύρο και τσαγανό. Θυμάμαι έφηβους γεμάτους µε ζωντάνια, αμφισβήτηση και τσατίλα. Θυμάμαι νέους µε απορίες, µε όνειρα και φιλοδοξίες. Έτσι θυμάμαι τις Δυτικές Συνοικίες. Ήμασταν γενιά που ήξερε την ταυτότητά της, ήξερε από πού ήρθε και που θα καταλήξει. Το ξέραμε: ήμασταν τα παιδιά των εργατών, και δεν κωλώναμε πουθενά. Οι δυτικές συνοικίες έχουν «θρέψει» πολλούς, ήρωες της εργατικής τάξης. Σε μια από τις πιο δύσκολες εποχές που πέρασε ποτέ η χώρα έβγαλαν το Γιάννη Χαλκίδη, το Νάντη Χατζηγιάννη, το Γρηγόρη Παντή, τον Γιάννη Μπάρα, τον Κούλη Υψηλάντη, τον Καζέλη, την Έλλη. Σεπτέμβριος του ’67 και οι νέοι αυτοί επιχειρούν το αδιανόητο: να ανατινάξουν μια κολώνα της ΔΕΗ που δίνει ρεύμα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης με σκοπό να σαμποτάρουν τα χουντικά εγκαίνια. Παράλληλα οργανώνεται πορεία με φεϊγβολάν κατά της χούντας σε κεντρικούς δρόμους της πόλης. Σε μια εποχή γεμάτη με ανδρείκελα, υποτακτικούς και ραγιάδες της χούντας, ήθελε πολλά «αρχίδια» να κάνεις κάτι τέτοιο. Γιατί ήξεραν πολύ καλά ότι εάν τους πιάνανε, θα τραβούσαν τα πάνδεινα. Όπως και έγινε. Το Γιάννη το δολοφόνησαν εν ψυχρώ μετά από άγριο κυνηγητό. Το Νάντη το βασάνιζαν και τον έσερναν στις φυλακές για χρόνια. Αλικαρνασσός, Επταπύργιο – Γεντί Κουλέ, Αίγινα, Αβέρωφ, Κορυδαλλός. Σήμερα ο δολοφόνος του Γιάννη Χαλκίδη και βασανιστής του Νάντη Χατζηγιάννη, ο Αντώνης Λεπενιώτης, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε αλλά τολμά να τον μηνύει για συκοφαντική δυσφήμηση. Αλλά ο Γιάννης, ο Νάντης και οι υπόλοιποι, ήταν και είναι παιδιά των εργατών. Και δεν κωλώνουν πουθενά.

4| φωτοθεραπεια

ΣΤΙΧΟΙ: ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΕΤΣΑΣ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΛΗΜΗΣ-ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΠΟΝΤΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΙΣΚΙΟΥΛΗΣ

Το στοιχειό “Είμαι ποτάμι σε τόπο ξεχασμένο που περιμένω να βρω ωκεανό. Κι εσύ πλατάνι στις όχθες μου αφημένο γείρε επάνω μου ν’ αρχίσουμε χορό. Είμαι νεράιδα σε δάσος στοιχειωμένο χιλιάδες δράκοι μου σπαράξαν τη ζωή Κι εσύ μιαν άνοιξη που χρόνια την προσμένω για να μου φέρει ένα χάδι ένα φιλί.” Ένα αρχαίο στοιχειό του δάσους. Φουγάρα εξατμίσεις, βιαστικοί δικηγόροι και χρηματιστές. Εκδοτήρια εισιτηρίων. Τα έχουν κάψει όλα… έχτισαν εκεί πάνω το μέλλον. Προοδεύσανε… Αυτό στέκει ακόμα… περιμένει την ηλιαχτίδα. Περιμένει τη ζωή. “Απόψε μάτια μου που αλλάζει το φεγγάρι, στο πιο μεγάλο ξέφωτο. Θα στήσουμε χορό επάνω στο χορτάρι Απόψε μάτια μου που αλλάζει το φεγγάρι, όλο το σώμα σου ρίγανη και θυμάρι….”

5| πετριναλογια

ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΟ: ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΤΣΑΚΑΝΙΚΑ

Ποτέ, τοίχοι καθαροί

Σκέφτομαι το ποίημα του Αζίζ Νεσίν : «Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή, κοψ’ τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους. Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί, έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: «σώπασε»...». Κι όταν νιώθεις πως σε πνίγουν, βρίσκεις κι άλλον τρόπο να φωνάξεις! Κι αυτή τη φορά θα σε ακούσουν. Θέλουν δε θέλουν.

Το καλοκαίρι του 1998 η Αντριάνα, συμφοιτήτριά μου απ’ τη Σύρο, με φιλοξένησε στο σπίτι της στην Ερμούπολη. Το καλό όταν είσαι με κάποιον ντόπιο- εκτός του ότι σε κερνάνε- είναι ότι βρίσκεις μέρη και «καβάτζες» που μόνος σου δε θα ανακάλυπτες ποτέ. Μια τέτοια καβάτζα ήταν και η θάλασσα πίσω απ’ το κέντρο της Ερμούπολης, εκεί που για χρόνια οι ψαράδες είχαν τις παράγκες με τα σύνεργά τους. Δίπλα σε μια απ’ αυτές είδα γραμμένο το σύνθημα: «ΔΕ ΘΑ ΠΑΨΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΦΩΝΑΖΩ ΝΑ Μ’ ΑΚΟΥΣ! ΔΕ Θ’ ΑΦΗΣΩ ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΤΟΙΧΟΥΣ ΚΑΘΑΡΟΥΣ!» Ήταν γραμμένο δίπλα από ένα graffiti. Άτσαλοι ασβέστες γύρω μαρτυρούσαν ότι πολλές φορές ήδη είχε σβηστεί η καλλιτεχνική δημιουργία των νεαρών γκραφιτάδων. Αυτοί όμως εκεί! Επέμεναν. Στο ίδιο σημείο! Με το ίδιο σχέδιο! Κόντρα στον ασβέστη των φιλήσυχων νησιωτών, κόντρα σ’ αυτούς που θέλαν να τους φιμώσουν, κόντρα σ’ αυτούς που προτιμούσαν τη μιζέρια των μουχλιασμένων τοίχων απ’ τα χρώματά

τους. Σκέφτομαι το ποίημα του Αζίζ Νεσίν: «Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή, κοψ’ τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους...... Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί, έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: «σώπασε»...». Κι όταν νιώθεις πως σε πνίγουν, βρίσκεις κι άλλον τρόπο να φωνάξεις! Κι αυτήν τη φορά θα σε ακούσουν. Θέλουν δε θέλουν. Γιατί μπορεί να ‘χουν τα αυτιά τους κλειστά ή να ’ναι πολύ «ψηλά» για να φτάσει ως εκεί η φωνή σου, όμως το σύνθημα σου θα το δουν! Την ώρα που βγαίνουν απ’ το σπίτι ή όταν γυρνώντας ψάχνουν παρκάρισμα. Όταν πάνε στη δουλειά, όταν φεύγουν απ’ τη δουλειά. Στο δρόμο για τον καφέ ή για τα ψώνια. Ακόμα κι όταν παν σε τουαλέτες κοινής χρήσης! Σκέφτομαι ακόμα, πόση αξία είχε σε δύσκολους καιρούς ένα συνθήμα στον τοίχο. «Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά...» τραγουδούσε κάποτε ο Λοϊζος. Τα συνθήματα σε δύσκολους καιρούς ήταν η εκδήλωση της δυσαρέσκειας, η ελπίδα του ξεσηκωμού, η ενημέ-

ρωση για τον αγώνα που συνεχιζόταν και η προοπτική για ένα καλύτερο αύριο. Συνομωτούσαν πίσω απ’ την πλάτη του εκάστοτε εχθρού όσοι είχαν το θάρρος να γράψουν το σύνθημα κι όσοι διαβάζοντάς το θα το έπαιρναν. Κι ο «εχθρός»; Ο εχθρός ένιωθε να κινδυνεύει, θύμωνε, ασβέστωνε, απειλούσε, απαγόρευε, έβαζε μπλόκα, τιμωρούσε! Όμως ότι κι αν έκανε ήταν αργά. Το σύνθημα είχε ήδη πετύχει το στόχο του. Όσοι το είχαν δει είχαν πάρει το μήνυμά του. Το φετινό καλοκαίρι, έπειτα από 9 χρόνια ξαναβρέθηκα στην Ερμούπολη. Αυτή τη φορά είχα και τη φωτογραφική μαζί μου για να «τραβήξω» το σύνθημα στον τοίχο δίπλα απ’ τις παράγκες. Δεν το βρήκα εκεί. Ούτε τις παράγκες βρήκα, ούτε την Αντριάνα, ούτε την ησυχία της «καβάτζας» του ’98. Ο τοίχος βάφτηκε, οι παράγκες γκρεμίστηκαν, η Αντριάνα ζει στη Μαδρίτη και στο χώρο λειτουργεί μοντέρνο ανοιχτό καφέ για τους λουόμενους που πλημμυρίζει από νεολαία. «Ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά». Σοφός ο Μάνος...

Οι εποχές αλλάζουν και οι εχθροί το ίδιο. Στην αντίσταση, στον εμφύλιο και στη χούντα, τον εχθρό σου τον ήξερες, τον έβλεπες, τον ένιωθες στο πετσί σου καθημερινά. Σήμερα τα πράγματα περιπλέκονται. Τον «εχθρό» πρέπει να τον ανακαλύψεις, κυκλοφορεί μεταμφιεσμένος κι είναι δύσκολο να τον βρεις. Τα συνθήματα όμως, με τη σύντομη συνήθως ζωή τους-γιατί ότι ενοχλεί κοιτάμε να το εξαφανίσουμε-είναι πάντα εκεί. Με φαντασία και χιούμορ. Με σαρκαστική, ειρωνική, ρομαντική, εξομολογητική, απειλητική, επιθετική ή και βίαιη διάθεση, είν’ εκεί, στον απέναντι τοίχο. Έτοιμα να σου φανερώσουν τον εχθρό, έτοιμα να σε φέρουν απέναντι στους κρυφούς φόβους και στις καταπιεσμένες σου επιθυμίες. Ειν’ εκεί έξω και σου κλείνουν με νόημα το μάτι. Κόντρα σ’ αυτούς που μας θέλουν σιωπηλούς: «ΔΕ ΘΑ ΠΑΨΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΦΩΝΑΖΩ ΝΑ Μ’ ΑΚΟΥΣ! ΔΕ Θ’ ΑΦΗΣΩ ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΤΟΙΧΟΥΣ ΚΑΘΑΡΟΥΣ!»

6| ρωγμη

ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΟ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΙΔΙΚΟΥΔΗΣ

Ποδαροποδήλατο Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη πεδινή, με μικρές κλίσεις, αν εξαιρέσεις την Άνω Πόλη, κάτι που ευνοεί τη μετακίνηση με το ποδήλατο ενώ έχουμε αναμφίβολα το συγκριτικό πλεονέκτημα των καλών καιρικών συνθηκών

Τους τελευταίους μήνες η Θεσσαλονίκη ζει ένα απίστευτο κυκλοφοριακό χάος που επιδεινώνεται από τα έργα υποδομής που κατασκευάζονται στην πόλη. Η διαδρομή Εύοσμος - Αριστοτέλους, που είναι το πολύ 5 χιλιόμετρα, πλέον χρειάζεται σχεδόν μια ώρα για να διανυθεί στις ώρες αιχμής! Υπολογίζεται πως στην πόλη κυκλοφορούν καθημερινά περίπου 15 νέα αυτοκίνητα κάτι που επιτείνει το ατμοσφαιρικό νέφος και κάνει τα νεύρα τσατάλια σε όλους εμάς που μετακινούμαστε στο κέντρο της πόλης. Το μετρό και η υποθαλάσσια, δυο έργα

που τόσα χρόνια… «κατασκευάζονταν», αναμένεται να δώσουν ανάσα στο πρόβλημα, μόνο που θα είναι έτοιμα το λιγότερο σε 4 χρόνια! Αν ρίξεις μια ματιά στους δρόμους θα δεις από smartaki μέχρι και τζιπάρα με 1 άτομο μέσα! Οι περισσότεροι δεν έχουμε χρόνο για τα λεωφορεία που καθυστερούν να έρθουν και αδυνατούν να φτάσουν στον προορισμό μας εγκαίρως. Σκεφτείτε όμως πως εάν οι μισοί αφήναμε το ΙΧ, τα λεωφορεία θα κάνανε πολύ λιγότερο χρόνο για να πραγματοποιήσουν μια διαδρομή, άρα θα πραγματο-

ποιούνταν και περισσότερα δρομολόγια. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη πεδινή, με μικρές κλίσεις, αν εξαιρέσεις την Άνω Πόλη, κάτι που ευνοεί τη μετακίνηση με το ποδήλατο ενώ έχουμε αναμφίβολα το συγκριτικό πλεονέκτημα των καλών καιρικών συνθηκών. Παρόλα αυτά ο τόπος μας υποφέρει από έλλειψη ποδηλατόδρομων. Άθλια οδοστρώματα, εχθρική και επικίνδυνη οδική συμπεριφορά προς τους δίτροχους, ακμάζουσα «κουλτούρα» του αυτοκινήτου. Η πολιτεία και οι κατά τόπους δήμοι αδιάφοροι και η λύση του ποδηλάτου να περνάει ως μία γραφική και

μη αποτελεσματική ουτοπία. Δεν έχω ποδήλατο και δεν ξέρω αν θυμάμαι να κάνω. Με συγκινεί όμως η ιδέα της ελευθερίας και της αυτάρκειας που σου δίνει. Η εικόνα μιας ανθρώπινης πόλης, στην οποία δεν θα φοβάμαι ή θα κομπλάρω να πάρω το ποδήλατο για να πάω στην δουλειά. Εκείνη τη μέρα που δε θα με νοιάζει η βενζίνη, τα τέλη κυκλοφορίας και το μποτιλιάρισμα. Θα αδιαφορώ για τους λεωφορειόδρομους και το παρκάρισμα. Θα απολαμβάνω τη διαδρομή και δε θα φοβάμαι να ισορροπήσω κοιτάζοντας λίγο πιο μακριά.

7| φοντανμενταλισμοσ

ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΟ: ΦΩΤΕΙΝΗ ΝΑΛΜΠΑΝΤΗ

Τυχαία και πολύ καθυστερημένα έμαθα πως η κυβέρνηση προετοιμάζει διεθνή διαγωνισμό για την πώληση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, (και όχι μόνο) με δημοφιλέστερους μνηστήρες τους Κινέζους και τους Άραβες. Κίνηση που γεννά ερωτήματα σχετικά με το μέλλον των εργαζομένων, την οικονομία, την ανάπτυξη και την απασχόληση στην περιοχή. Διαπίστωσα λοιπόν πως ενώ γνώριζα με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια την προβεβλημένη «πολιτική επικαιρότητα», (Ζαχόπουλος, Θέμος, Μάκης) μου διέφευγαν βασικές πληροφορίες για το μεγάλο παζάρι που λάμβανε χώρα στην πόλη μου. Σε κάθε νέα μεγάλη «είδηση» που μας απασχολεί παρακολουθούμε από την αρχή το ίδιο έργο. Διαμάχες μεταξύ βουλευτών, υπονοούμενα, αναλήθειες, αόριστες και ψεύτικες πληροφορίες από δημοσιογράφους, καθυστερημένες ομολογίες, προφητείες, απειλές, επαναλήψεις. Ζούμε την ειδησεογραφική μέρα της Μαρμότας. Διοχετεύονται αδιάκοπα νέες ειδήσεις και θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για τη μαγική συνταγή της λησμονιάς που βολεύει εξίσου την κυβέρνηση και τα Μ.Μ.Ε. Πολλαπλασιάζοντας τις πληροφορίες, αυξάνοντάς τες τεχνητά, με κρίσεις, επαναλήψεις, και υποθέσεις για ένα θέμα, τα δελτία και οι εφημερίδες γεμίζουν τους χρόνους και τα φύλλα τους. Το κοινόπολίτες δεν είναι σε θέση να θυμάται τι συνέβη, να αξιολογήσει, να κρίνει και να συνθέσει την εικόνα. Έτσι πολλές ειδήσεις «καίγονται» αφού κατά βάση ασχολούμαστε με όσα κάνουν θόρυβο (και μέχρι να τα ηχομονώσουν.) Μπλεγμένη σε αυτόν τον τυφώνα της ενημέρωσης νιώθω αποστροφή για τα δελτία ενώ ως γνήσια Ελληνίδα αναγνώστρια μιας εφημερίδας, παρατηρώ τρία πράγματα: το εξώφυλλο, τις γελοιογραφίες και τα διαφημιστικά έντυπα. Συχνά επειδή θέλω να φανώ πιο ενεργή αναγνώστρια λύνω το Sudoku και χαζεύω τις φωτογραφίες στα περιοδικά. Κάπως έτσι έχασα την είδηση για τον ΟΛΘ αφού πέρασε στα ψιλά της ενημέρωσης. Ντοπαρισμένη με την τρέχουσα επικαιρότητα και μην έχοντας το ειδικό βάρος ενός τηλεοπτικού παραθύρου την άφησα να περάσει, αφού την είχαν αξιολογήσει άλλοι για μένα. Ίσως θα ήταν χρήσιμο αυτό που είχα διαβάσει κάπου και μου είχε φανεί τότε τόσο αστείο. Να διαβάζουμε τις εφημερίδες με τρεις μήνες καθυστέρηση, κρατώντας έτσι μία ασφαλή ιστορική απόσταση. Για να μπορείς να εστιάσεις στην ουσία και να αξιολογήσεις τις πληροφορίες αφού θα γνωρίζεις ήδη τις πολιτικές εξελίξεις. Καμία είδηση δε γερνάει και η εξέλιξη ή όχι με το θέμα των υποκλοπών, με τα ομόλογα, το χρηματιστήριο είναι ίσως πιο σημαντική τώρα από τότε που κάλυπτε τις τηλεοπτικές οθόνες μας. Η συνείδηση είναι μνήμη και η μνήμη, δύναμη. Αλήθεια, με τι ασχολούνται σήμερα οι ειδήσεις;

Για τον ΟΛΘ κάνουν τον Κινέζο Μπλεγμένη σε αυτόν τον τυφώνα της ενημέρωσης νιώθω αποστροφή για τα δελτία ενώ ως γνήσια Ελληνίδα αναγνώστρια μιας εφημερίδας, παρατηρώ τρία πράγματα. Το εξώφυλλο, τις γελοιογραφίες και τα διαφημιστικά έντυπα. Συχνά επειδή θέλω να φανώ πιο ενεργός αναγνώστης λύνω το Sudoku και χαζεύω τις φωτογραφίες στα περιοδικά

Η ΩΣ ίου Ν α Ε ρελ αίου ΪΚΗ 00) τ ε Α η π ετρελ ΩΠ 00,0 σ Ρ ΕΥ 0,0 λω γή π ά 0 ν 5 ( ατα ραγω Κ : λε ο: Πα π Μ ριν Κίτ

ο τερ ιγό ελ νμ από ζου ρο ότε που γ ι 43) λ μού 5,5 με πό ,76 θυσ ζει οα τερ πλη 201 που ιγό ΙΑ ( του μού ρο ελ ΖΙΛ στό ότε θυσ ει μ η ζ ΒΡΑ οσο ισσ να. υ πλ που περ ο: Π ύ ο με σιν ο μή ό το τ υσμ ζει Πρά $ τ οσ 0 σ 1 ο ληθ που από ο: Π ήνα του π ού ριν υσμ Κίτ $ το μ σοστό ληθ 100 ε: Πο μήνα του π λ α Μπ 0$ το σοστό ο μήν 100 ρο: Πο 00$ τ Άσπ 100.0 από

88) και 8 ν , 1 ώ 4 ετ 1,85 1 2 3 ό , π ι (1 ται α ν κα ν ΚΙΝΑ ο ώ τ ζ ργά 14 ε Ε : ό ο π α κιν ζουν Κόκ ά δ υ ω πάν ινο: Σπο Κίτρ ω πάν

ΓΝΩ ΡΙΖΟ ΚΟΣ ΝΤΑ ΜΟ Σ ΤΟ ΜΑΣ Ν

1 2 3 8| φοβοσΚΑΙπαρανοια

9| καθεταικαικλαιει

ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΟ: Η ΜΙΚΡΗ ΕΛΕΝΗ

Η φίλη μου η Αλκμήνη Και όμως είμαι ακόμα εδώ Κι αυτό το καλοκαίρι Λιωμένο παγωτό Κολλάει στο χέρι…

Πώς είναι δυνατόν τόσο απλές λέξεις που ηχούν σχεδόν παιδιάστικες να μιλάνε για τις μεγάλες αλήθειες μας; Η φίλη μου η Αλκμήνη θα μπορούσε να είναι αυτό το άτομο. Θέλει να προχωρήσει στη ζωή της. Θέλει να ταξιδέψει. Μέχρι τώρα δεν τα έχει καταφέρει. Μερικές φορές της φταίει ο Θεός, μερικές φορές της φταίει η καταραμένη μοίρα. Θεωρεί πως είναι το αλεξικέραυνο της κακοτυχίας. Συγκρατούμαι μπροστά από μια κούπα με έξτρα γλυκιά σοκολάτα, γαρνιρισμένη με ένα παχύ στρώμα σαντιγύς για να μην της αντιγυρίσω πως μάλλον για αλεξικέραυνο μαλακίας πρόκειται. Αναστενάζω βαθιά-δε θέλω να την πληγώσω- πίνω μια γουλιά από τη σοκολάτα μου και προετοιμάζομαι για το μονόλογο που θα επακολουθήσει. Η Αλκμήνη γνώρισε πρόσφατα κάποιον. Συμπαθητικός, καλλιεργημένος, υπομονετικός και τρυφερός. Μπήκε αμέσως στην καρδιά της. Με κάποιον τρόπο και ενώ δεν πληρούσε όλα τα κοινωνικά κριτήρια που η φιλενάδα μου θεωρούσε απαραίτητα για να κάνει το βήμα να δεσμευτεί, προσπέρασε τις άμυνές της. Και η σχέση προχωρούσε ωραία αλλά στην εξίσωση ακόμα δεν είχαν υπολογιστεί ούτε οι γονείς της, ούτε ο αξιότιμος κοινωνικός περίγυρος. Μόλις εισήλθαν και αυτοί ξεκίνησε το ελληνικό μελό. Το δράμα και

το κλάμα. Η υπερβολή και η υστερία. Ο συναισθηματικός εκβιασμός. Η επίρριψη ευθυνών και ενοχών. Το γαϊτανάκι εν ολίγοις της μαλακίας, από την οποία υποφέρουν πλείστοι γονείς ελληνίδων. Το μοναδικό σφάλμα του παιδιού: διαζευγμένος. Στα 30 του η μακροχρόνια σχέση που διατηρούσε από την εποχή του Πανεπιστημίου ζητούσε επίμονα δικαίωση. Η τελετή πραγματοποιήθηκε, το μυστήριο ετελέσθη, το ρύζι, υποθέτω, πετάχτηκε αλλά ο γάμος δε στέριωσε. Απλά πράγματα, συνηθισμένα. Άνθρωποι χωρίζουν καθημερινά και πολλοί από αυτούς που δε χωρίζουν, φυτοζωώντας σε σχέσεις βαμπίρ καλά θα έκαναν να προχωρήσουν στις διαδικασίες εκκαθάρισης. Μάζεψε το παιδί τη βαλίτσα του, μαζί με τα κομμάτια του και την έκανε κατσίκα. Σωστό και τίμιο, κυρίως απέναντι στον εαυτό του. Και όταν συμπεριφέρεσαι σωστά στον εαυτό σου, μοιραία συμπεριφέρεσαι σωστά και απέναντι στον άλλο. Όμως η λέξη διαζύγιο κρεμόταν στα συννεφάκια καπνού από τα τσιγάρα που καπνίζανε. Κρεμόταν στα χείλη της Αλκμήνης με την πρώτη ευκαιρία και όποτε έκανε αυτή τον κόπο να την καταπιεί, την επανέφεραν στην επιφάνεια ο μπαμπάς της, η μαμά της, τα αδέρφια της, οι φίλες της, η νονά της, οι κουμπάροι των γονιών της, η

γειτόνισσα με το σπυριάρη ανέραστο γιο ακριβώς απέναντι της, οι πλείστοι όσοι μαλάκες τελικά το πήρανε χαμπάρι. «Δε θέλω να λένε πως έχω κακοπέσει» και εγώ κόντευα να πνιγώ με τη σοκολάτα. «Τι σε νοιάζει μανάρι μου τι λέει ο καθένας ηλίθιος; Μαζί του κοιμούνται;» Η αμφιβολία έβρισκε γόνιμο έδαφος να αναπτυχθεί. Η χρήση της λογικής παραχωρούσε τη θέση της στην άτυπη στερεοτυπολατρεία. Κανένα από τα επιχειρήματα με τα οποία έκανα έκκληση στην ομολογουμένως υψηλή ευφυΐα της δεν κατάφερε να διώξει το φόβο από μέσα της. Καθόταν μπροστά μου στριφογυρίζοντας το ποτό της και μιλούσε πάλι για την ατυχία της: που ο Θεός και η Μοίρα δεν τη λυπήθηκαν και της έστειλαν μεν ένα σωστό άνθρωπο, αλλά τι να τον κάνεις με ένα διαζύγιο στην πλάτη του; Στο φούρνο με πατάτες, να πιάσει χρώμα ο χριστιανός, να ροδοκοκκινίσει, να τσουρουφλιστεί και να βγει καμένος ολοσχερώς, γιατί κάποτε πήρε τη λάθος απόφαση. Η απάντησή μου δεν της άρεσε. Υποβάθμιζε το δράμα της, θεώρησε. Σπουδαία τα λάχανα. Στα τριάντα και όλοι έχουμε τα τραύματά μας. Κλείσανε και μείνανε οι ουλές τους. Κανείς δεν είναι αθώος, κανείς δεν είναι απρόσβλητος. Έχουμε υπάρξει σύντροφοι,

έχουμε υπάρξει και μόνοι. Έχουμε πληγώσει και έχουμε πληγωθεί. Έτσι είναι το αλισβερίσι της ζωής. Το δέχεσαι και προχωράς. Δεν κάθεσαι να μηρυκάζεις αιωνίως το παγωτό της προκατάληψης που σου κληρονομήσανε, να λιώνεις μέσα στον καύσωνα της κοινωνικής πίεσης και να περιμένεις το μάννα εξ’ ουρανού. Η Αλκμήνη δεν προχώρησε και ας είχα τη μάταιη ελπίδα μέχρι και την τελευταία στιγμή πως θα τολμούσε την υπέρβαση. Η σοκολάτα μου τελείωσε πολλάκις, το δικό της ποτό επίσης αλλά με πενιχρά αποτελέσματα. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Τελικά εμείς οι άνθρωποι την επιλέγουμε τη μιζέρια μας. Την περιφρουρούμε στενά, μη τυχόν και κανένας τη ζηλέψει και μας την πάρει μακριά. Είναι το τρόπαιο για τα όσα βάσανα περάσαμε. Αρχίδια βάσανα. Χρειάζεται ευθύνη και τόλμη η ευτυχία. Δεν είναι κάτι που μας έρχεται ουρανοκατέβατα. Εγκαταλείπουμε όσο και να μας φοβίζει το ασφαλές καταφύγιο της παθητικότητας και πράττουμε. Και αν στην τελική δε μας βγει, εντάξει βρε αδερφέ, δε χάθηκε και ο κόσμος. Προσπαθώντας, όλο και κάτι σου βγαίνει και η κολασμένη τσιμεντούπολη του καλοκαιριού γίνεται σημείο εκκίνησης αντί για την ύπουλη σαρκοβόρα παγίδα της αναπνοής σου.

11| ΠΡΟΣΩΠΟΤΟΥΜΗΝΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ/ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΤΙΝΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

Ο Γιάννης Χαλκίδης, ο πρώτος νεκρός του αντιδικτατορικού αγώνα στη Θεσσαλονίκη, ξεψυχούσε στην αλάνα που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Μαρτίου και Κωνσταντινουπόλεως, χτυπημένος από τις σφαίρες της χούντας. Δίπλα του ο φίλος και σύντροφός του Νάντης Χατζηγιάννης, άκουσε τον επιθανάτιο ρόγχο του Χαλκίδη. Σαράντα χρόνια μετά και με αφορμή μια «ασυνήθιστη» δική στις 8 Φεβρουαρίου τον συναντήσαμε στο γραφείο του. Κουβέντες καθαρές, μάτια λαμπερά, διάθεση για φλερτ και χιούμορ. Αν και σε ατμόσφαιρα λίγο μελαγχολική δεν υπήρξε κανένα ίχνος μίζερης ανάμνησης των γεγονότων. Το χαμόγελο του αμετανόητου ιδεολόγου και ευαίσθητου μαχητή μπροστά μου, κυρίαρχο! Ενθουσιάστηκε με την κοινή μας καταγωγή, ενθουσιάστηκα με τα κομπλιμέντα του και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για τις 8 Φεβρουαρίου.

Νάντης Χατζηγιάννης Στις 8 Φεβρουαρίου εκδικάζεται μια υπόθεση που αποτελεί ψηφίδα στο μωσαϊκό της ευμενούς αντιμετώπισης των βασανιστών, από το δικαστικό σύστημα, της επταετίας και της μεταπολίτευσης ή θεωρείται ιδιωτική διαμάχη; Αφορμή για να γράψω το βιβλίο «Τι έχεις μ’ αυτόν», που αναφέρεται στη δολοφονία του Γιάννη Χαλκίδη και στην αντίσταση του δημοκρατικού πολιτικοποιημένου λαού της Θεσσαλονίκης, ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Μια συνάντησή μου, το Σεπτέμβριο του 2004, σε αστικό λεωφορείο, με τον Αντώνη Λεπενιώτη, τον εκτελεστή του Γιάννη Χαλκίδη και προσωπικό μου αρχιβασανιστή. Όταν λοιπόν διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας τον αποκάλεσα «δολοφόνο, φασίστα και αρχιβασανιστή της Θεσσαλονίκης». Το αδίστακτο αυτό ανθρωποειδές δε ζήτησε ποτέ συγνώμη ούτε από την οικογένεια του Χαλκίδη ούτε από τους εκατοντάδες άνδρες και γυναίκες που περάσανε από τα χέρια του. Κυριολεκτικά αθωώθηκε από τη μεταδικτατορική δικαιοσύνη και όχι μόνο δεν έδωσε ποτέ λόγο για τα αδικήματα και κακουργήματα που έκανε αλλά είχε το θράσος να με μηνύσει για εξύβριση και απειλή και εν συνεχεία να υποβάλει αγωγή εναντίον μου αλλά και της εφημερίδας «Αγγελιοφόρος». Η υπόθεση αυτή είναι πολιτική. Δυστυχώς η ελληνική δικαιοσύνη έχει αποδείξει ότι καθοδηγούνταν σύμφωνα με τη βούληση της εκάστοτε κυβέρνησης (υπόθεση Μπελογιάννη, Λαμπράκη, Τσαρουχά κ.α). Ντροπή σε αυτούς που δεν αποδέχτηκαν τις αλήθειες των αγωνιστών αλλά τις αλήθειες των προϊσταμένων και διοικητών της ΚΥΠ, της ασφάλειας. Έτσι λοιπόν είναι και αυτή μια ψηφίδα ενός μαύρου μωσαϊκού. «Τον σκοτώσανε, τον σκότωσαν τον αδελφό μου. Την ημέρα που κάναμε μνημόσυνο αυτοί παίρνανε προαγωγή» λέει η αδερφή του Γ. Χαλκίδη. Οποιοδήποτε αδίκημα μετά το πέρας των 20 ετών παραγράφεται. Τελικά ο χρόνος αποκαθιστά τα πράγματα στη σωστή τους θέση;

Δεν ξέρω αν παραγράφονται τα αδικήματα. Για παράδειγμα η υπόθεση Πόλκ. Διάφοροι νομικοί της χώρας προσπαθούν, με προσφυγές στον Άρειο Πάγο, να την επαναφέρουν μετά από 60 περίπου χρόνια. Το 1947, ένας Αμερικάνος δημοσιογράφος ήρθε στην Ελλάδα για να πάρει συνέντευξη από τον αρχηγό του Δημοκρατικού Στράτου, Μάρκο Βαφειάδη. Η συνέντευξη αυτή δεν δόθηκε ποτέ, ο δημοσιογράφος δολοφονήθηκε -έτσι φαίνεται!- από την τότε αμερικάνικη ΚΥΠ σε συνεργασία με την ελληνική ΚΥΠ και την Εθνική Ασφάλεια. Οτιδήποτε προοδευτικό σ’ αυτήν τη χώρα πολεμιόταν. Δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε ποτέ. Ποια έκβαση της δικής θα σας ικανοποιούσε; Ο στόχος σας; Δεν υπάρχει ικανοποίηση για μένα. Η πολιτεία θα έπρεπε να δικάσει αυτούς που εγκλημάτησαν σε βάρος του καλύτερου κομματιού της χώρας. Στις 8 Φεβρουαρίου θα καθίσω στο ειδώλιο του κατηγορουμένου αλλά από κατηγορούμενος θα μετατραπώ σε κατήγορο. Με απίθανο μένος αυτός ο άνθρωπος θέλει να ξαναγράψει την ιστορία, ένας φασίστας και δολοφόνος. Μας αποκαλεί προβληματικά άτομα, μη αντιστασιακούς και ισχυρίζεται ότι αυτός είναι ένα από τα επίλεκτα μέλη της κοινωνίας. Δε θα σταματήσω ποτέ, μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, να τον αποκαλώ δολοφόνο, φασίστα και ανθρωποειδές υποκείμενο. Ο μοναδικός σ’ όλη την Ελλάδα που τολμά μετά από όλα τα αίσχη που έχει κάνει, να μηνύει! Στο πρόσωπο μου θέλει να δικάσει όλους τους συναγωνιστές μου. 150 μηνύσεις κατατέθηκαν για βασανιστήρια και απορρίφθηκαν ως «εκπρόθεσμες». Λίγοι μόνο από τους αστυνομικούς που κατηγορούνταν για βασανιστήρια παραπέμφθηκαν σε δίκη. Η αποχουντοποίηση «έκλεισε» το ζήτημα των βαρβαροτήτων; Όχι μόνο ευνοϊκά αντιμετωπίστηκαν οι υποθέσεις αλλά και με απαράδεκτες διαδικασίες. Το Δ΄ ψήφισμα της Ε΄ αναθεωρητικής βουλής το 1975 έδινε μια τρίμηνη προθεσμία στους κατά

τόπους εισαγγελείς της χώρας και όχι σ’ εμάς τους βασανισμένους, να υποβάλλουν τις μηνύσεις. Κανένας εισαγγελέας αυτής της χώρας δεν είχε το θάρρος να κινηθεί ενάντια στους βασανιστές και δολοφόνους της χούντας. Απορρίφθηκαν οι μηνύσεις, ως εκπρόθεσμες και έτσι παραγράφηκαν όλα τα αδικήματα αυτών των εγκληματιών. Η δική μου δίκη ήταν μια από τις 150 παραπάνω. Για τα βασανιστήρια που υπέστην στην αλάνα στις 5/9/67, στην εθνική ασφάλεια και στην ΚΥΠ, παραπέμφθηκαν με την αρ. απόφαση 254/ 23/2/76 οι: Αντώνης Λεπενιώτης, Βασίλειος Σταματελόπουλος, Αστέριος Οικονόμου, Δημήτριος Μητρομάρας, Τιμολέων Δίπλας (ο οποίος δεν άντεξε την κατακραυγή και τις τύψεις και αυτοκτόνησε) Δημήτριος Σταματόπουλος, Στέφανος Καραμπέρης, Μιχαήλ Κουκουλάκος, Παναγιώτης Κολοβός , Νικόλας Τετραδάκος, Βασίλειος Καραμήτσος και Παντελής Σελίμης. Η δική μου, λοιπόν, υπόθεση δεν εκδικάσθηκε ποτέ όπως δεν έγινε ποτέ και η περίφημη αποχουντοποίηση. Κανένας κερατάς από τα ανθρωποειδή που διατυμπανίζουν πόσο καλοί άνθρωποι είναι δεν αντιστάθηκε και δεν έπαιξε το ρόλο που τους έταξε η πολιτεία. Είτε ήταν της συμβουλευτικής επιτροπής είτε ήταν Μητροπολίτες είτε η ίδια η πνευματική ηγεσία (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Ήταν όλοι τους κότες και προσκυνημένοι. Συνεργάστηκαν με τη χούντα σαν γνήσιοι δούλοι και γλείφτες. Τι σας κρατούσε τις μέρες των βασανιστηρίων πέρα από το θάρρος; Μας κρατούσε όρθιους η ψυχή και η αριστερή μας ιδεολογία, ο αγώνας για τη δημοκρατία, την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη. κ. Χατζηγιάννη, ποιο το κόστος της αλήθειας; Μεγάλο. Το τίμημα ήταν βασανιστήρια, φυλακές, ξύλο ακόμα και η ζωή σου. Έπρεπε να έχεις θάρρος, να το λέει η περδικούλα σου και εμείς ως νέοι δεν λογαριάζαμε τους δικτάτορες, δεν δεχόμασταν να μας διοικούνε καραβανάδες και πράκτορες των Αμερικάνων και να

αντικαθιστούν το σύνταγμα με το βούρδουλα και τα όπλα. Το χαϊδευτικό σας όνομα σημαίνει «καλότυχος». Το Σεπτέμβρη του ‘67 γράφετε ότι γλιτώσατε από τα πυρά των ασφαλιτών στην περιοχή Κωνσταντινουπόλεως – Φιλελλήνων από μεγάλη τύχη. Το Σεπτέμβρη του ‘04 πέσατε τυχαία πάνω στον άνθρωπο που κατονομάσατε δολοφόνο του Χαλκίδη και αρχιβασανιστή σας. Ο αστάθμητος παράγοντας «τύχη» πόσο διαμορφώνει το χαρακτήρα μας ή και τη ζωή μας; Στη Σαμαρίνα Γρεβενών απ’ όπου κατάγομαι το χαϊδευτικό μου όνομα σημαίνει καλότυχος, αλλά ποια ήταν η καλοτυχία μου; Να δω τον πιο αξιόλογο αγωνιστή και φίλο μου να δολοφονείται μπροστά στα μάτια μου! Τα βασανιστήρια, οι φυλακές. Και η πόλη μας η Θεσσαλονίκη, να μην έχει τιμήσει ποτέ τη μνήμη του Χαλκίδη. Γι’ αυτό λέω γαμώ την ατυχία μου! Στην αφιέρωση του βιβλίου σας γράφετε «για να θυμάται ο λαός των Αμπελοκήπων, της Θεσσαλονίκης και όλης της χώρας τον ήρωα της αντίστασης κατά της δικτατορίας, των προδοτών συνταγματαρχών της χούντας». Η μνήμη των χρόνων εκείνων είναι βαθιά χαραγμένη στο μυαλό και το κορμί σας, στην ιστορία του κράτους; Η ιστορία καταγράφεται σύμφωνα με τη βούληση της άρχουσας τάξης και του κατεστημένου. Η μνήμη της ιστορίας του τόπου μας, είναι ασθενική. Η λήθη είναι χειρότερη από την αδιαφορία. Γι’ αυτό ο δήμος Θεσσαλονίκης οφείλει να εντοιχίσει ένα μνημείο στην αλάνα όπου και κατέπεσε ο αγωνιστής Χαλκίδης, στις 5 Σεπτεμβρίου του ‘67. Η αφιέρωση στο βιβλίο έγινε γιατί στο δήμο Αμπελόκηπων ανδρώθηκε ο ήρωας αυτός. Γιατί ο λαός των Αμπελοκήπων δεν πρέπει να ξεχνάει, δεν πρέπει να ξεχνάει τον Γιάννη Χαλκίδη. Ο Αναπτήρας παρακολουθεί την υπόθεση και στο επόμενο τεύχος θα παρατεθεί εκτενές άρθρο για την έκβαση της δίκης.

12| μεσααπ'τονκαθρεΦτη ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΡΝΙΔΗΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΙΣΚΙΟΥΛΗΣ Οι Γάλλοι και ιδιαίτερα οι αριστοκράτες φημίζονται για τα αρώματά τους. Αυτή η πρωτιά τους βέβαια οφείλεται κυρίως στην κακή σχέση που είχαν με το μπάνιο και γενικότερα την καθαριότητα. Οι Γάλλοι ευγενείς σπανίως λούζονταν και επίσης ξεφορτώνονταν τα της ανάγκης τους παράγωγα, κάτω από ακριβά χαλιά. Την δυσωδία κάλυπταν με ακριβά αρώματα τύπου Versace, J adore, κλπ Η ανθρωπότητα ακολουθεί για χρόνια την τακτική των γαλαζοαίματων προγόνων της, βάζοντας στο ρόλο του χαλιού τις χωματερές στους περιαστικούς χώρους. Εκεί χωρίς κανένα διαχωρισμό και επεξεργασία καταλήγουν αστικά και βιομηχανικά στερεά απόβλητα. Θα μου πεις εμείς, είμαστε μικρή χώρα και τι ζημιά να κάνουμε, και ότι φταίνε οι απολίτιστοι «άλλοι». Ο Ελληναράς όμως από το βιομήχανο μέχρι το μπατίρη μικροαστό θεωρεί ότι μόνο οι άλλοι φταίνε και αυτός είναι ο αλάθητος, ο σωστός(εξ ού και το ελληνορθόδοξος-ορθή άποψη) και βγάζει την ουρά του απ’ έξω. Το θέμα είναι ότι οι μεν πρώτοι μολύνουν πολύ γιατί κερδίζουν πολλά, οι δε δεύτεροι μολύνουν γιατί βαριούνται,

κοιτούν την πάρτη τους, τη ζωούλα τους, την οικογενειούλα τους, και ονειρεύονται κανένα αυθαιρετάκι στη Χαλκιδική. Σύμφωνα με ευρωπαϊκές στατιστικές η Ελλάδα είναι πρώτη σε ποσοστά παραγωγής ρύπων ανά κάτοικο. Προφανώς επειδή το ψάρι βρωμάει πάντα από το κεφάλι, σε αυτό φταίνε οι ελληνικές κυβερνήσεις, καθώς και τα χαμηλότερα και μεσαία επίπεδα τοπικής αυτοδιοίκησης. Τα προγράμματα τους συμπεριέλαβαν περιβαλλοντικά ζητήματα μόνο όταν αυτά φορέθηκαν ως trendy ενδυμασία προεκλογικά. Με τα σημερινά δεδομένα, στη χώρα μας παράγουμε κάθε χρόνο περισσότερο από 4.5 εκατομμύρια τόνους αστικών στερεών απορριμμάτων (απορρίμματα που προέρχονται από κατοικίες και εμπορικές δραστηριότητες), το 2003 ήταν 3,5 εκατομμύρια τόνοι (Το ΒΗΜΑ, 04/05/2003) χωρίς να συμπεριλαμβάνονται στις ποσότητες αυτές τα απόβλητα της γεωργίας, του οικοδομικού τομέα και της βιομηχανίας. Στην Ελλάδα αυξάνουμε συνεχώς κατά 3%-4% ετησίως το βάρος των αστικών απορριμμάτων, άλλες χώρες,

όπως η Γερμανία και η Αυστρία, έχουν καταφέρει μείωση άνω του 60% σε σχέση με το 1990, είτε αξιοποιώντας τα, είτε πετυχαίνοντας μείωση λόγω πρόληψης (κατάργηση περιττών συσκευασιών κ.ά.). Αυτό σημαίνει ότι κάθε κάτοικος αυτής της χώρας παράγει κατά μέσο όρο 440 κιλά αστικά απορρίμματα ετησίως (ο στόχος της Ε.Ε. για το ποσό απορριμμάτων, το 2000 ήταν 300 kg/κάτοικο(Eurostat, World Bank). Επισημαίνεται ότι η Περιφέρεια Αττικής παράγει περίπου 39% της συνολικής ποσότητας, ακολουθούμενη από την Κ. Μακεδονία (16%), με το 9% να παράγεται μόνο στο Νομό Θεσσαλονίκης (στοιχεία ΥΠΕΧΩΔΕ). Στη Θεσσαλονίκη σύμφωνα με έρευνα του Α.Π.Θ.(2000) η σύνθεση των αστικών απορριμμάτων έχει ως εξής: Χαρτί 29,21 %, ζυμώσιμα (οργανικά) 26,66 %, πλαστικό 17,90 %, αδρανή 4,00 %, γυαλί 3,61 %, μέταλλα 3,40 %, αλουμίνιο 1,03 %, λοιπά 14,19 %. (ΟΤΑ Θεσσαλονίκης 2008) Η οδηγία περί προγραμμάτων ανακύκλωσης για τα απορρίμματα συσκευασιών που ψηφίσθηκε από την τότε Ε.Ο.Κ. το 1994(94/62/ΕΟΚ) έγινε νόμος του κράτους το

λε βαρό για να το εγκαται το σο λύ πο ι να εί ς ση λω κα Το ζήτημα της ανακύκν μόνο το κέρδος, καθώς και πολιτικούς και ευ ού ν ιδιωτών που αποζητ έργα βιτρίνας και απορρόφηση κρατικώ εξαιρ που αναλίσκονται σε τικά αποτελέσματα. Ακόμα και φωτεινές θύν δηλίων χωρίς ουσιασπροσπαθούν να σταθούν στο ύψος της ευ και υπαλλήλων που νωτικών δομών και χρηματοδότησης λόγω έλλειψης οργα

Αγίου κάδου α νήμερ

2001(Ν. 2939/01) , και επιβάλλει στους παραγωγούςεταιρείες να δημιουργήσουν σύστημα διαχείρισης των υλικών συσκευασίας με βάση την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει», και πάλι στη χώρα μας λειτούργησε φορομπηχτικά. Το ΥΠΕΧΩΔΕ στην ιστοσελίδα του μας λέει ότι: Με τη νέα νομοθεσία επιβάλλεται • Η χωριστή συλλογή των παραπάνω απορριπτόμενων προϊόντων από τα λοιπά οικιακά απόβλητα και η επιστροφή τους σε ειδικά σημεία συλλογής που οργανώνονται για το σκοπό αυτό, χωρίς την οικονομική επιβάρυνση του καταναλωτή. Είναι επομένως ιδιαίτερα σημαντική η συμμετοχή του πολίτη στην επιτυχία της νέας προσπάθειας που θα οδηγήσει στην αναβάθμιση της ποιότητας του περιβάλλοντος και στην προστασία της δημόσιας υγείας. • Η ευθύνη του παραγωγού (συσκευαστή, εισαγωγέα, κατασκευαστή) των παραπάνω προϊόντων, για την οργάνωση και τη χρηματοδότηση των εργασιών εναλλακτικής διαχείρισης (οργάνωση σημείων συλλογής με τη συμμετο-

είπουμε σε χέρια οπικούς άρχοντες ευρωπαϊκών κονρέσεις αρχόντων νης τους χάνονται

ρα

χή των ΟΤΑ, μεταφορά των αποβλήτων σε εγκεκριμένες εγκαταστάσεις διαλογής/ επεξεργασίας, επαναχρησιμοποίηση των προϊόντων, ανακύκλωση & αξιοποίηση και ασφαλής διάθεση των υπολειμμάτων σε οργανωμένους χώρους διάθεσης). • Επιπλέον καθορίζονται ποσοτικοί στόχοι αξιοποίησης/ ανακύκλωσης για κάθε ρεύμα αποβλήτων που πρέπει να επιτευχθούν μέχρι το τέλος του 2006 . Στην πραγματικότητα όμως οι εταιρίες αποσιωπώντας την ευθύνη τους για τη ρύπανση που προκαλούν κατά την παραγωγή των προϊόντων, μετακινούν το κόστος που τους επιβάλλεται για τη ρύπανση και την ανακύκλωση στην τιμή πώλησης, άρα στον καταναλωτή. Κατά δεύτερον για τη διαδικασία περισυλλογής των απορριμμάτων από τους δήμους (ΟΤΑ) οι δημότες πληρώνουν ανταποδοτικό τέλος για καθαριότητα ή ανακύκλωση άρα ξαναπληρώνουν με τη λογική ότι «ο ρυπαίνων πληρώνει» Στην πληθώρα των περιπτώσεων, οι Δήμοι δεν ανταποδίδουν την υπηρεσία. Τρίτον, η Εταιρεία Ανακύκλωσης και Ανάκτησης Υλικών, ο πιο αδύναμος κρίκος, σύμφωνα με όλους όσοι συμμετέχουν στο μείζον θέμα της ανακύκλωσης υλικών, όπως χαρτί, γυαλί, πλαστικό και αλουμίνιο. Έπειτα από πέντε χρόνια ζωής, όχι μόνο δεν κατάφερε να αγγίξει τους ευρωπαϊκούς στόχους, αλλά και έχει εξαγριώσει τους κοινωνικούς της εταίρους. Οι 1.000 και πλέον εταιρείες (που καταβάλλουν ως ρυπαίνοντες τις εισφορές τους στην εν λόγω εταιρεία) είναι δυσαρεστημένες από τη λειτουργία και την αποδοτικότητά της. Παράλληλα, μεγάλοι δήμοι της χώρας (όπως του Πειραιά, της Αθήνας αλλά και του Περιστερίου) δηλώνουν ανοιχτά το στρεβλό τρόπο λειτουργίας της ΕΕΑΑ και –με τις ευλογίες των εκπροσώπων της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επισκέφτηκαν πρόσφατα τη χώρα μας και διαπίστωσαν μεγάλη καθυστέρηση στο θέμα– επιδιώκουν τη σύσταση νέας εταιρείας ανακύκλωσης υλικών.( Καθημερινή, 05-01-08) Ο στόχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το 2000 στην ανακύκλωση ήταν το 25% των απορριμμάτων συσκευασίας το 2001 ο στόχος επετεύχθη και ξεπεράστηκε. Το 2004 ο στόχος της Ε.Ε. των 25 για την ανακύκλωση ήταν 54% και πλησίασε το 2008 το στόχο του 55%. (Eurostat, World Bank) Στην Ελλάδα η ανακύκλωση δεν προχωράει ούτε στο βασικό της κομμάτι, τα οικιακά απόβλητα. Μόνο το ένα πέμπτο των υλικών συσκευασίας, που γεμίζουν κατά 50% τις χωματερές, ανακυκλώνεται. Η πολιτεία αδρανεί (από το 2001 εκκρεμεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας η σύσταση του αρμόδιου φορέα). Οι δήμοι αδιαφορούν - προσδοκούν οικονομικά οφέλη και αν δεν τα κατοχυρώσουν γυρνούν την πλάτη στο πρόβλημα, με αποτέλεσμα, συχνά το περιεχόμενο των μπλε και πορτοκαλί κάδων να πετιέται στα σκουπίδια, όταν ασυνείδητοι πετούν ανάμεικτα σακούλες με σκουπίδια, ακυρώνοντας τις προσπάθειες των ενεργών πολιτών. Τα τελευταία χρόνια έχουν εκπονηθεί πάνω από ογδόντα μελέτες με θέμα τη διαχείριση των οικιακών και όχι μόνο απορριμμάτων, όμως λύσεις δε βρίσκονται. Η Ελλάδα παταγωδώς αποτυγχάνει να πλησιάσει έστω τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Χωρίς καμπάνιες για την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του πληθυσμού (στην Ευρώπη αντίστοιχες προσπάθειες ξεκίνησαν με πραγματικό κατακλυσμό διαφημιστικών μηνυμάτων που διήρκεσε για χρόνια), χωρίς ουσιαστικά κίνητρα στους δήμους, με ελλιπές σχέδιο δράσης, αλλά με ένα σημαντικό αποθεματικό που αγγίζει και ίσως να ξεπερνάει τα 70.000 ευρώ, η Ελληνική Εταιρεία Ανακύκλωσης και Ανάκτησης. Από το 2003 (όταν άρχισε να λειτουργεί η συγκεκριμένη εταιρεία) ξεκίνησε συνεργασία με δήμους δίνοντάς τους μπλε κάδους και απορριμματοφόρα. Πολύ γρήγορα φάνηκε η αδυναμία των δήμων να ανταποκριθούν, καθώς το νέο σύστημα επέβαλε καινούργια δρομολόγια (αυξήθηκαν οι κάδοι άρα πολλαπλασιάστηκε η διαδικασία αποκομιδής) χωρίς όμως κάποιος να αναλάβει την επιπλέον δαπάνη. (Καθημερινή, 05-01-08) Ποια είναι όμως η αξία της ανακύκλωσης ;

1. Μείωση του όγκου των απορριµµάτων και κατά συνέπεια αύξηση του χρόνου ζωής των χώρων διάθεσης (χωματερών). 2. Σημαντική εξοικονόμηση πρώτων υλών και ενέργειας 3. Δημιουργία νέων θέσεων εργασίας 4. Αύξηση των εσόδων των δήμων και κοινοτήτων 5. Ευαισθητοποίηση του κοινωνικού συνόλου και καλυτέρευση της δημόσιας υγείας και της ποιότητας της ζωής µας. τρα:

Προτάσεις και προβλήματα, ανακύκλωση με κίνη-

1) Δεν υπάρχει σοβαρή εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης του κοινού. 2) Τα ΜΜΕ με έμφαση στα ηλεκτρονικά μέσα, δια νόμου να αφιερώνουν χρόνο στα ζητήματα ευαισθητοποίησης της κοινωνίας. 3) Να ενταχθεί η περιβαλλοντική εκπαίδευση στα σχολεία, η καθημερινή επαφή των παιδιών με την ανακύκλωση, με ηθική ανταμοιβή και ομαδικές δράσεις εκτός σχολείου. 4) Αύξηση των σημείων και των κάδων διαλογής και ανακύκλωσης απορριμμάτων σε όλους του χώρους σε κάθε γειτονιά (σε όλους τους Αμπελόκηπους υπάρχουν μόνο 29 σημεία). Τα έξοδα αγοράς να καλυφθούν από κρατικά και ευρωπαϊκά κεφάλαια χωρίς επιπλέον επιβάρυνση των δημοτικών τελών και της τοπικής αυτοδιοίκησης. 5) Κάδοι ειδικοί για ηλεκτρονικές και ηλεκτρικές συσκευές (ανύπαρκτοι στη Θεσσαλονίκη). 6) Προσλήψεις προσωπικού και κάλυψη των θέσεων στις μονάδες επεξεργασίας απορριμμάτων του συνδέσμου Ο.Τ.Α. προκειμένου να διπλασιαστεί ο ρυθμός επεξεργασίας. Διπλασιασμός των απορριμματοφόρων, χωρίς επιβάρυνση των δήμων. 7) Θέσπιση της αρχής ότι τα τέλη καθαριότητας θα εξαρτώνται από την ποσότητα απορριµµάτων που θα παράγει κάθε πολίτης ή κάθε επαγγελματική στέγη. Όσοι συμβάλλουν µε την συµµετοχή τους σε προγράµµατα ανακύκλωσης θα πληρώνουν χαμηλότερα τέλη καθαριότητας. Στη Γερμανία πχ. πληρώνει το κάθε νοικοκυριό τα τέλη που αντιστοιχούν στους ειδικούς σάκους/κάδους που χορηγεί ο ∆ήµος. Το ποσοστό της επαναχρησιμοποιούμενης συσκευασίας που κυκλοφορεί στη γερμανική αγορά ξεπερνάει το 75%. (14-05-06 Καθημερινή). Στην Ελβετία, στη Δανία, στην Αυστρία: υπάρχει κάδος ανά νοικοκυριό με μικροτσίπ και το απορριμματοφόρο τον ζυγίζει. (Το ΒΗΜΑ, 04/05/2003)]. 8) Τα εργοστάσια μηχανικής διαλογής (στη Θεσσαλονίκη γίνεται χειροδιαλογή) και ανακύκλωσης να είναι κρατικά και όχι ιδιωτικές εταιρίες, ώστε τα έσοδα να επιστρέφουν στο κοινωνικό σύνολο (δεν μπορεί το μέλλον του πλανήτη να είναι μπίζνα για τους λίγους). 9) Σύσταση του αρμόδιου φορέα για την ανακύκλωση (εκκρεμεί στο ΣτΕ, από το 2001). 10) Επιβάρυνση στα τέλη που πληρώνουν οι δήμοι για τη διάθεση των απορριµµάτων τους στις χωματερές, εφόσον δεν εφαρμόζουν εκτεταμένα προγράµµατα ανακύκλωσης (χρέωση ανά τόνο ακατέργαστων απορριμμάτων) 11) Υποχρέωση των Σούπερ Μάρκετ να διαθέτουν συστήματα για επιστροφή συσκευασιών και συλλογή ανακυκλώσιμων υλικών σαν απαραίτητο στοιχείο για χορήγηση άδειας λειτουργίας. Το ζήτημα της ανακύκλωσης είναι πολύ σοβαρό για να το εγκαταλείπουμε σε χέρια ιδιωτών που αποζητούν μόνο το κέρδος, καθώς και πολιτικούς και τοπικούς άρχοντες που αναλίσκονται σε έργα βιτρίνας και απορρόφηση κρατικών και ευρωπαϊκών κονδυλίων χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα. Ακόμα και φωτεινές εξαιρέσεις αρχόντων και υπαλλήλων που προσπαθούν να σταθούν στο ύψος της ευθύνης τους χάνονται λόγω έλλειψης οργανωτικών δομών και χρηματοδότησης. Η δράση για την ποιότητα ζωής και την ανακύκλωση, πρέπει να ξεκινά από το επίπεδο της γειτονιάς με επιτροπές κατοίκων που θα ελέγχουν τους τοπικούς άρχοντες και τους υπευθύνους.

14| cinefreak

ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΟ: ΕΛΕΝΗ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

WhiteOleander

Η Άλισον Λόμαν προκαλεί στο τέλος τη μητέρα της: αν μ’ αγαπάς, άσε με να φύγω. Επώδυνο σαφώς. Η ασφάλεια της θηλειάς χάνεται και ο υπόδουλος μπορεί και να εξαφανιστεί. Αλλά τελικά όταν αγαπάς, δεν αγαπάς για σένα, αγαπάς μόνο για να δεις τον άλλον καλά, ό,τι και αν αυτό σού κοστίσει. Τον αφήνεις να φύγει ακόμα και αν ποτέ δε γυρίσει

Παρακολουθώντας στην τηλεόραση μια σχετικά παλιά ταινία, για την οποία, αν θέλω να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι καν να έχει προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες της Θεσσαλονίκης, άρχισα να αναρωτιέμαι για το πόσο επιβλαβής μπορεί τελικά να αποδειχτεί η αγάπη. Στο «White Oleander», όπου πρωταγωνιστούν η Μισέλ Πφάιφερ και η Άλισον Λόμαν σε ρόλους μητέρας και κόρης αντίστοιχα, η γονική στοργή εκδηλώνεται ως επιβολή εξουσίας. Στο όνομα της αγάπης η Πφάιφερ χρησιμοποιεί το συναισθηματικό εκβιασμό για να αυτοεπιβεβαιωθεί, επιλέγοντας τη χειραγώγηση από τη διαμόρφωση. Εκμεταλλεύεται την εξ’ ορισμού αδύναμη θέση της κόρης της και εισβάλλει στον αφρούρητο ψυχικά προσωπικό

της χώρο για να εδραιωθεί ως άτυπη θεότητα. Κάτι που μού φέρνει στο νου μια πραγματικά εύστοχη παρατήρηση του Γκράχαμ Γκριν στο έργο του «Δύναμη και Δόξα». Εκεί ένας φυγόδικος ιερέας που έχει χάσει προ πολλού την πίστη του ομολογεί πως μπορεί ο Θεός να είναι αγάπη αλλά ένα μικρό ποτηράκι από αυτήν την αγάπη θα μπορούσε να ισοδυναμεί κατά τα ανθρώπινα δεδομένα με το καθαρό απόσταγμα του πιο δυνατού μίσους. Μια φίλη μου κάποτε έλεγε: «Οι άνθρωποι που σ’ αγαπούν είναι αυτοί που σε βλάπτουν περισσότερο. Από τους εχθρούς σου ξέρεις να φυλάγεσαι ή από ανθρώπους που σε προδώσανε μπορείς να την πάθεις μόνο μία φορά.

Αλλά από τους πρώτους…» Όλοι έχουμε την ανάγκη να αγαπήσουμε. Όλοι έχουμε την ανάγκη να αγαπηθούμε. Πρόκειται για μια θεμελιώδη απαίτηση της ανθρώπινης ψυχής. Αλλά μέσα από την ικανοποίησή της, αναζητούμε ταυτόχρονα τρόπους να καλύψουμε τις ανασφάλειές μας, να προβάλλουμε το εγώ μας και να μετατρέψουμε το αντικείμενο της λατρείας μας σε προέκταση του δικού μας εαυτού. Είτε πρόκειται για ερωτική, είτε πρόκειται για οικογενειακή ή ακόμα και πολύ απλούστερα για φιλική σχέση τα πάντα προσμετρώνται με βάση τα δικά μας θέλω. Δε μας λείπουν οι καλές προθέσεις. Δε μας λείπει η αγάπη. Πάσχουμε όμως στο αποτέλεσμα. Και αυτό γιατί δεν επιτρέπουμε ελευθερίες.

Πνίγουμε τον άλλον στην αγκαλιά μας και τον κρατάμε κοντά μας με λουρί μην τυχόν και μας φύγει και πού να ψάχνεις τώρα για νέο σκυλάκι… Τελικά δεν έχει σημασία να αγαπάς. Αξία έχει το πώς αγαπάς, το πώς επιτρέπεις στον άλλον να βιώσει την ελευθερία του. Η Άλισον Λόμαν προκαλεί στο τέλος τη μητέρα της: «Αν μ’ αγαπάς, άσε με να φύγω». Επώδυνο σαφώς. Η ασφάλεια της θηλιάς χάνεται και ο υπόδουλος μπορεί και να εξαφανιστεί. Αλλά τελικά όταν αγαπάς, δεν αγαπάς για σένα, αγαπάς μόνο για να δεις τον άλλον καλά, ό,τι και αν αυτό σού κοστίσει. Τον αφήνεις να φύγει ακόμα και αν ποτέ δε γυρίσει…

15| καβαλασταηλεκτρονια

ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΟ: ΑΚΗΣ ΣΑΜΟΣ

Έπεσε από τα σύννεφα Έχοντας μια αμοιβαία σχέση αλληλοκάλυψης, υποστήριξης, χρηματικής βοήθειας και ρουσφετιών δημοσιογράφοι και πολιτικοί εξυπηρετούν και εξυπηρετούνται. Βολεύουν και βολεύονται. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν την εξουσία να μας αφήνουν να γνωρίζουμε, αυτά που θέλουν να μας προωθήσουν

Τις τελευταίες ημέρες εκτυλίχτηκε ένα ακόμη serial scandal στην ελληνική τηλεόραση που καθήλωσε τα μάτια και τα αυτιά του κοσμάκη. Τι στα αλήθεια γίνεται με το Ζαχόπουλο; Το σήριαλ του πρώην Γενικού Γραμματέα του ΥΠΠΟ με την 35χρονη κυρία Τσέκου ήταν κατασκευασμένο; Μάκης ή Θέμος; Ποιος κλέβει, ποιος συνεργάζεται… Όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούμε με μεγάλη αγωνία τα όργια του πολιτικού και δημοσιογραφικού υποκόσμου. Τα παραπάνω είναι κάποια από τα ερωτήματα που καθημερινά απασχολούν το μέσο Έλληνα πολίτη. Λίγοι είναι όμως αυτοί που ενδιαφέρονται για το τι πραγματικά κρύβεται πίσω από το «ηθικό αυτό παράπτωμα» του Γ.Γ. To φαινόμενο δεν είναι καινούριο. Ο κόσμος έμαθε να ασχολείτε με κουτσομπολίστικες εκπομπές. Να τον ενδιαφέρει περισσότερο η προσωπική ζωή γνωστών και αγνώστων, με τις εκπομπές «κους κους», «πολύ μπλα μπλα» και την αγαπημένη σε όλους μας Λαμπίρη να ανεβάζουν ολοένα και περισσότερο τα νούμερα της τηλεθέασης. Μπροστά στα μάτια μας γίνονται τέτοιες συμφωνίες, τέτοιες αγοραπωλησίες που σε κάνουν να ντρέπεσαι που συνυπάρχεις μαζί τους και εμείς εθελοτυφλούμε μην όντας ικανοί να δούμε και να καταλάβουμε τα αυτονόητα . Κυριάρχησε ακόμη μία φορά η γραφική πλέον ατάκα «έπεσα από τα σύννεφα». Κανείς δεν γνώριζε. Στην πραγματικότητα ίσως κάποιοι να μην ξέραμε ακριβή ονόματα όμως γνωρίζαμε καλά τι γίνεται, από ποιους και πού ανήκουν. Όλοι λοιπόν γνωρίζουμε. Το θέμα είναι ποιοι το παραδέχονται και αν θέλουν να κάνουν κάτι για όλα αυτά. Κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα. Από πολυκατοικίες μόνο… Αναφερθήκαμε στις κουτσομπολίστικες εκπομπές. Ορθά όμως κάποιος θα αναρωτηθεί για ποιον λόγο να προτιμήσει τις ειδήσεις αφού και αυτές επικεντρώνονται στα ερωτικά αίσχη των πολιτικών και προσπερνάνε με καταφανή, αλλά όχι πρωτοφανή, τρόπο τα πολιτικά αίσχη της κυβέρνησης. Με τη μέθοδο «πλύση εγκεφάλου» προώθησαν το σκάνδαλο, με σκοπό να μας κάνουν να ξεχάσουμε άμεσα το ασφαλιστικό. Είναι μία γνωστή τακτική πολιτικών που αποσκοπεί στην αποφυγή καταστάσεων που θα μπορούσαν να βλάψουν τις καρέκλες τους. Έχοντας μια αμοιβαία σχέση αλληλοκάλυψης, υποστήριξης, χρηματικής βοήθειας και ρουσφετιών δημοσιογράφοι και πολιτικοί εξυπηρετούν και εξυπηρετούνται. Βολεύουν και βολεύονται. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν την εξουσία να μας αφήνουν να γνωρίζουμε, αυτά που θέλουν να μας προωθήσουν. Και η χούντα των καναλαρχών καλά κρατεί. Ο χαρακτηρισμός serial scandal είναι και ο κατάλληλος αν αντιληφθούμε πως είναι ένα ακόμη σκάνδαλο που μας κρατάει συντονισμένους στις τηλεοράσεις μας, περιμένοντας ανελλιπώς να έρθει η επόμενη μέρα για να μάθουμε τη συνέχεια. Το ζήτημα σαφώς είναι αν θα υπάρξει happy end και για ποιον. Με μόνη διαφορά πως στο σήριαλ αυτό έχουμε χάσει σημαντικά επεισόδια. Επεισόδια που ποτέ δεν θα μάθουμε το περιεχόμενό τους. Αν αναλογιστεί κανείς πως το περιεχόμενο αυτό έφτασε τον κ. Ζαχόπουλο σε απόπειρα αυτοκτονίας θα καταλάβει πως είναι πολύ σημαντικό για τη διαλεύκανση των πραγμάτων. Και αν γνωρίζαμε όλη την προϊστορία των γεγονότων τότε θα υπήρχαν κι άλλοι που θα ακολουθούσαν την τακτική «ιπτάμενος πολιτικός». Όποιος ενδιαφέρεται για το ροζ κομμάτι της υπόθεσης έπεται συνέχεια. Εγώ θα προτιμήσω να παραμείνω στην ελπίδα πως κάποια στιγμή η αλήθεια θα βγει στην επιφάνεια και θα μαθευτούν οι οικονομικές συναλλαγές, η κερδοσκοπία και οι κλοπές των πολιτικών. Ελπίζοντας πως μέχρι τότε δεν θα υπάρξει ένα νέο σκάνδαλο-τέχνασμα για να καλυφθούν τα ακάλυπτα..

16| ΕΚΤΟΣΚΥΚΛΩΜΑΤΟΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΙΣΚΙΟΥΛΗΣ

e v i L g n o L ς ένα ς ε δί αυ αρω υς συν που π k το dy ren r και ου roc t ι a τ στις o καγεια b βωμό ι ε m e ρ . ό ά ι με στα υπ ν ιερό ιχώτες η, ροκ α τ ν ο λού πάρχει υξη στ α Δον Καλονίκ ο χ α ασει να υ ι κατάν ους γι η Θεσσ ν ν λ τ υ ζ α ένο συνεχί αση κ δύσκο α από ωνίδη μ ι π τ ε ις ε ισμός ός, έν αιρούςκρότημ υ Συμ ε σ τ μ ο ά κ εορ ς πολι εκτρισ ται σε ck συγ Γιώργ λ η τ o ό ς ε λ ν οι μουσικ ους. Η αρμόζ hard rτόματο α τ Ό ος χώρ ροσ σιο ια σ άλλ κούς ι και π α γνή ρα» δ λια βιώνε ive, έν ναπτή επι long l ου «Α Οι ίδες τ σελ

Λίγα λόγια για το συγκρότημα Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το Πάσχα του 1997. Έχει κλείσει ήδη 10 χρόνια πορείας. Εμφανίστηκε σχεδόν σε όλη την Ελλάδα. Κυρίως στη βόρεια Ελλάδα από Λαμία και πάνω μέχρι Ορεστιάδα, Καστοριά μέχρι Φλώρινα κλπ. Στην κιθάρα παίζει ο Κώστας ο Βρεττός, ο Κώστας Γίντσης μπάσο, ο Μοντεσνίτσας Γιώργος τύμπανα και τραγούδι εγώ, Γιώργος Συμεωνίδης. Είστε από τις λίγες πλέον σοβαρές ελληνικές μπάντες που παίζουν heavy rock, πιστεύετε στη διαχρονικότητά του; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που το κάνουν αρεστό και στις νέες και στις παλαιότερες γενιές; Η ντίσκο για παράδειγμα της ίδιας εποχής, εξαφανίστηκε. Αυτή η μουσική γράφτηκε το 60-70 και ακόμα ακούγεται σα να γράφτηκε τώρα. Η ντίσκο ήταν ένας κύκλος, όπως στη ζωή όλα γεννιούνται και πεθαίνουν. Η Rock και η Metal έχουν μάλλον τα συστατικά ενός αιωνόβιου είδους. Άλλωστε έτσι ήταν και το ρεμπέτικο που επιβίωσε γιατί εξέφραζε τους κατατρεγμένους της ζωής. Κάπως έτσι και το rock επιβίωσε μέσα σε κινήματα, σε Woodstock κλπ. Μάλλον ήταν το πιο original απ’ όλα. Γενικότερα το ρεπερτόριό σας συμπεριλαμβάνει τραγούδια που εντάσσονται στο classic rock και metal. Ποια γκρουπ και μουσικές σας αρέσουν;

Ακούτε και άλλα πράγματα πέραν του metal; Τα ακούσματα είναι διαφορετικά. Το κάθε παιδί στην μπάντα έχει τα δικά του ακούσματα. Τα δικά μου είναι κυρίως από το 70. Μεγαλώσαμε έχοντας ως υπόβαθρο, Sabbath, Led Zeppelin και Judas Priest. Αυτά υποσυνείδητα περνάνε μέσα σου και όταν γράφεις τη δική σου μουσική βγαίνουν, δεν το κάνεις σκόπιμα. Βεβαίως τα παιδιά έχουν και νεότερα ακούσματα. Το πώς επηρεάζουν αυτά φαίνεται στην πράξη. Τα δύο νέα μέλη που εντάχθηκαν στο σχήμα εδώ και δύο χρόνια έδωσαν μια καινούρια ώθηση και αίσθηση, ο ήχος έγινε πιο φρέσκος, πιο μοντέρνος. Ίσως βάλανε κάποια πράγματα πιο ακραία, πιο σκληρά. Τι άποψη έχετε για τις νέες τάσεις που εμφανίζονται στο μουσικό στερέωμα, με ηλεκτρονικά στοιχεία, με ethnic μοτίβα κλπ; Για παράδειγμα το new metal. Αυτά αποτελούν μια φυσιολογική ή μη φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Η στασιμότητα δεν είναι καλό πράγμα. Δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Ορισμένα τραγούδια ας πούμε απ’ τους System of a down μου αρέσουν. Αν θα μείνουν σε 5-10 χρόνια, τότε θα φανεί ότι αξίζουν. Βλέπουμε μουσικά σχήματα που κυριαρχούν στη διεθνή Rock-Metal σκηνή που προέρχονται από χώρες

που δεν είναι αγγλόφωνες. Πιστεύετε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να παράγει κάτι διεθνώς αποδεκτό στο χώρο; Μιλήστε μου για τη δική σας εμπειρία. Έχετε δοκιμάσει ένα τέτοιο βήμα προς το εξωτερικό; Όταν βγήκε το πρώτο cd το 2002 το στείλαμε σε κάποιες εταιρίες στο εξωτερικό ως δείγμα. Οι απαντήσεις ήταν θετικές και αρνητικές. Σε κάποιους άρεσε, κάποιοι είπαν όχι, ενώ υπήρξαν και άλλοι που ζήτησαν καινούριο υλικό. Εμφανίζονται διάφορα αξιόλογα πράγματα, αλλά είναι δύσκολο να στηριχθούν στην Ελλάδα. Τελευταία έρχονται ξένες μπάντες πιο συχνά, γίνεται το rock wave, κάτι γίνεται προς το καλύτερο. Μόνο εάν μια μπάντα με αγγλόφωνο στίχο κάνει πωλήσεις και έχει κέρδη, ίσως μια άλλη εταιρία στηρίξει μετά και άλλες νέες μπάντες, αλλιώς δε πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Μια πορεία στο εξωτερικό θα ήταν εφικτή; Κι εγώ βρέθηκα παλαιότερα στην Αγγλία με μπάντες, με δίσκους, με demo και συναυλίες. Τότε υπήρχε μόνο το hard rock ή το Heavy Metal. Πλέον υπάρχει τέτοια ποικιλία και υποδιαίρεση του rock, που υπάρχει χώρος για όλους. Αν έχεις ταλέντο και τύχη, απλά χρειάζονται οι κατάλληλες κινήσεις στο σωστό χρόνο. Στην Ελλάδα υπάρχουν καλοί μουσικοί μεμονωμένα, κιθαρίστες, μπασίστες αλλά και μουσικά σύνολα αξιόλογα. Όποιος θέλει να κάνει

καριέρα πρέπει να φύγει έξω. Με το internet βέβαια τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Αν θέλει κάποιος απ’ την Αμερική σε βρίσκει, δε χρειάζεται να πας εσύ εκεί αλλά μετράει και η προσωπική επαφή . Έχετε ήδη μία δισκογραφική δουλειά ως συγκρότημα, ετοιμάζετε κάτι καινούριο; Το πρώτο cd κυκλοφόρησε με δικά μας έξοδα το 02 και πάραυτα εξαντλήθηκε και παίχτηκε στα ραδιόφωνα πάρα πολύ. Ετοιμάζαμε πριν 2 χρόνια μια καινούρια δουλειά αλλά επήλθε η αλλαγή των μελών της μπάντας. Τώρα συνεχίζουμε με τα νέα μέλη και ενδέχεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2008-2009, με 10 καινούρια κομμάτια. Θα είναι πιο φρέσκο και με πιο σκληρό ήχο. Τους στίχους τους γράφω εγώ και τη μουσική όλοι μαζί, αλλά κυρίως ο κιθαρίστας ο Κώστας ο Βρεττός. Ποια τα σχέδια του γκρουπ; Εκτός του cd, συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και εμφανίσεις στο εξωτερικό. Θα ξαναπάμε στα Σκόπια πριν το καλοκαίρι και ευελπιστούμε να πάμε και στην Τουρκία. Οι long live εμφανίζονται κάθε Πέμπτη στο live rock bar Παπαγάλος (Βύρωνος 3, Διαγώνιος)

18| ΠΕΝΑτΟΥΝΥΚΤΟΥ

ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΡΤΣΑΚHΣ

Ποιος πίστευε ότι το σενάριο μιας ταινίας θα αποτελούσε κατευθυντήρια δύναμη για έναν πολύ σπουδαίο συνθέτη, αλλά και για μια εξέχουσα μορφή της ελληνικής ποίησης και στιχουργίας, ώστε να δημιουργήσουν κάτι το οποίο έχει περάσει πλέον σε επίπεδο κλασικού. Η ζωή της Μαρίκας Νίνου από τη γέννησή της στη Σμύρνη ως το θάνατό της στην Αθήνα, έτσι όπως αποτυπώνεται στην ταινία του σκηνοθέτη Κώστα Φέρρη «Ρεμπέτικο», γίνεται πηγή έμπνευσης για το Σταύρο Ξαρχάκο και το Νίκο Γκάτσο. Έτσι λοιπόν το 1983 παράλληλα με την προβολή της ταινίας εκδίδεται και ο ομώνυμος δίσκος. Οι δύο αυτοί μεγάλοι δημιουργοί έχουν συνεργαστεί και παλαιότερα στους δίσκους «Ένα μεσημέρι» (1966) και «Νυν και αεί» (1974) όπως επίσης και σε κάποια τραγούδια με την ερμηνεία του Νίκου Ξυλούρη. Αυτός όμως ο δίσκος έχει πραγματικά κάτι το ξεχωριστό. Ο συνθέτης φέρνει ξανά στην επιφάνεια τις ρίζες του λαϊκού τραγουδιού, το ρεμπέτικο. Ο Νίκος Γκάτσος γράφει στίχους πάνω στις μελωδίες του Ξαρχάκου, εκτός από την περίπτωση του «Καίγομαι καίγομαι», όπου συμβαίνει το ανάποδο. Μάλιστα λέγεται ότι το έγραφε δοκιμάζοντας μια γραφομηχανή για να δει αν αποτυπώνεται καλά το μελάνι στο χαρτί. Περαιτέρω δημιουργίες τους αποτελούν τα «Μάνα μου Ελλάς», για το οποίο υπάρχει σχετικό ηχητικό ντοκουμέντο όπου ο ίδιος ο Γκάτσος απαγγέλλει τους στίχους στον Κ. Φέρρη από το τηλέφωνο, «Μπουρνοβαλιά», «Εμένα λόγια μη μου λες», «Στην Αμφιάλη», «Το δίχτυ», «Στη Σαλαμίνα» και «Το πρακτορείο». Εξαίρεση αποτελεί το «Στου Θωμά» στο οποίο γράφει στίχους ο Φέρρης. Μέσα στον δίσκο εμφανίζονται και οι διασκευές δύο παραδοσιακών τραγουδιών: «Της αμύνης τα παιδιά» και «Ιμιτλερίμ», όπως επίσης και ένα ορχηστρικό θέμα, το «Χασάπικο 22». Την πρώτη της εμφάνιση κάνει η Σωτηρία Λεονάρδου τραγουδώντας το «Καίγομαι καίγομαι» και το «Μπουρνοβαλιά», όπως και ο Νίκος Δημητράτος με την εξαίσια ερμηνεία του στο «Μάνα μου Ελλάς», στο «Στης πίκρας τα ξερονήσια» και στο «Τα παιδιά της άμυνας». Χαρακτηριστική η φωνή του Τάκη Μπίνη στα «Στην Αμφιάλη», «Στη Σαλαμίνα» και στο «Δίχτυ» για το οποίο Ξαρχάκος επικρίθηκε ότι βασίστηκε σε ένα αρχοντορεμπέτικο του Σογιούλ. Ο Κώστας Τσίγκος τραγουδά τον «Θωμά» μαζί με τους Κ. Ματζόπουλο και Μ. Μαραγγόπουλο οι οποίοι συμπληρώνουν φωνητικά την ρεμπέτικη αυτή κομπανία. Τέλος, έχουμε την ερμηνεία του ίδιου του συνθέτη στο «Πρακτορείο». Ο Ξαρχάκος έχοντας υπόψιν το σενάριο της ταινίας ξέρει ακριβώς πάνω σε ποια βήματα να κινηθεί. Ως γνώστης του ρεμπέτικου τραγουδιού συνθέτει και ενορχηστρώνει ανάλογα. Γράφει πάνω σε λαϊκούς δρόμους (χιτζάζ, πειραιώτικος, σαμπάχ, νιαβέντι) χρησιμοποιώντας τα κλασσικά όργανα μιας παραδοσιακής κομπανίας (μπουζούκια, τζουράδες, μπαγλαμάδες, ούτι, βιολί, σαντούρι). Αξιοσημείωτο είναι το πώς συνδυάζει επιρροές από διάφορες περιόδους του ρεμπέτικου: στοιχεία από Σμύρνη (Βαγγέλης Παπάζογλου, Γιοβάν Τσαούς, κ.α.), κι από την κλασική περίοδο (Μάρκος Βαμβακάρης, Βασίλης Τσιτσάνης, Γιώργος Μπάτης, κ.α.). Βέβαια σαν μουσικός και συνθέτης δε μπορεί να παραλείψει και στοιχεία του εαυτού του και της εποχής του. Στοιχεία σύγχρονης μουσικής μέσα σε ένα ρεμπέτικο background («Χασάπικο 22», «Το πρακτορείο»). Από την άλλη με το «Ιμιτλερίμ» μας μεταφέρει ακόμα πιο πίσω στον χρόνο, υποδεικνύοντας τις βυζαντινές καταβολές του ρεμπέτικου. Αδιαμφισβήτητα ο δίσκος αποτελεί μια προσπάθεια αναβίωσης του ρεμπέτικου ειδικά σε μια εποχή (από την δεκαετία του ΄70 και μετά) όπου έχει εξαλειφτεί παντελώς, πέφτοντας θύμα συνεχόμενων ανόητων διασκευών. Παρόλα αυτά αξίζει να αναφέρουμε κάποιους σύγχρονους «ρεμπέτες» οι οποίοι αποδίδουν τα τραγούδια με τρόπο αυθεντικό, όπως ο Αγάθωνας Ιακωβίδης, ο Μπάμπης Γκολές κ.α.

Ο Ξαρχάκος έχοντας υπόψιν το σενάριο της ταινίας ξέρει ακριβώς πάνω σε ποιά βήματα να κινηθεί. Ως γνώστης του ρεμπέτικου τραγουδιού συνθέτει και ενορχηστρώνει ανάλογα. Γράφει πάνω σε λαϊκούς δρόμους (χιτζάζ, πειραιώτικος, σαμπάχ, νιαβέντι) χρησιμοποιώντας τα κλασσικά όργανα μιας παραδοσιακής κομπανίας (μπουζούκια, τζουράδες, μπαγλαμάδες, ούτι, βιολί, σαντούρι)

Ρεμπέτικο του σήμερα

19| ROCKOFAGES

ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΟ: ΤΑΣΟΣ ΒΕΝΕΤΙΚΙΔHΣ

Ο δίσκος ξεκινά με το ‘Sin’s A Good Man’s Brother’, έναν πραγματικό οδοστρωτήρα με το πρωταγωνιστικό (πάντα!) μπάσο του Mel Schacher να σαρώνει τις συχνότητες. Το προαναφερθέν μαζί με το, επικού status, ‘I’m Your Captain’ καταπιάνονται με την παράνοια του πολέμου στο Βιετνάμ και αποτέλεσαν ύμνους για την αντιπολεμική δράση των νέων εκείνη την εποχή. Παράλληλα με τα πιο δυνατά κομμάτια του album, υπάρχουν και κάποια όπως το ‘Mean Mistreater’ και το instrumental ‘Get It Together’, όπου ο ηγέτης της μπάντας, κιθαρίστας και τραγουδιστής, Mark Farner, ξεκίνησε να πειραματίζεται με το Hammond organ και το electric piano. Αυτά φανερώνουν τις πιο ευαίσθητες πτυχές των συνθέσεων τους

Grand Funk Railroad

Closer To Home

Μέσα από το κλίμα κοινωνικής αναταραχής, πολιτικής αμφισβήτησης και των όλο και αυξανόμενων απωλειών του πολέμου στο Βιετνάμ, στην Αμερική, ξεπήδησε μια μπάντα που έμελλε να κάνει το rock, εμπειρία για κάθε νοικοκυριό. Οι Mark Farner, Don Brewer και Mel Schacher από το Flint, Michigan ξεκίνησαν παίζοντας RnB και Soul κάνοντας κάποιες επιτυχίες με τους Terry Knight & The Pack και αποκτώντας έτσι τις πρώτες τους σημαντικές εμπειρίες στο σανίδι και στη ζωή στο δρόμο. Βέβαια, κατά τα τέλη των 60’s είχε ήδη ξεκινήσει το rock να γίνεται πιο άγριο και βαβουριάρικο με καλλιτέχνες όπως ο Jimi Hendrix, αποκάλυψη για τους νέους, τότε, μουσικούς. Έτσι και οι τρεις αυτοί ανήσυχοι μουσικοί, αναγνωρίζοντας αυτή τη νέα μορφή έκφρασης, δημιούργησαν τους Grand Funk Railroad και το 70’s rock δεν ήταν ποτέ ξανά ίδιο! Ενώ είχαν ήδη κυκλοφορήσει δύο album (‘On Time’, ’Grand Funk’) το 1969, η πραγματική τους αναγνώριση ήρθε το 1970 με το album ‘Closer To Home’ που αποτελεί μέχρι και σήμερα μνημείο του ελεύθερου πνεύματος αλλά και της κοινωνικής κατακραυγής των συνθηκών της εποχής. Ο ήχος τους πλέον είχε αρχίσει να μορφοποιείται στο ανελέητο σφυροκόπημα που τους έκανε διάσημους και το δέσιμό τους μέσα από τις περιοδείες και τις ηχογραφήσεις απέδωσε από την εμφανή ωριμότητα των συνθέσεων και των ενορχηστρώσεων. Ο δίσκος ξεκινά με το ‘Sin’s A Good Man’s Brother’, έναν πραγματικό οδοστρωτήρα με το πρωταγωνιστικό (πάντα!) μπάσο του Mel Schacher να σαρώνει τις συχνότητες. Το προαναφερθέν μαζί με το, επικού status, ‘I’m Your Captain’ καταπιάνονται με την παράνοια του πολέμου στο Βιετνάμ και αποτέλεσαν ύμνους για την αντιπολεμική δράση των νέων εκείνη την εποχή. Παράλληλα με τα πιο δυνατά κομμάτια του album, υπάρχουν και κάποια όπως το ‘Mean Mistreater’ και το instrumental ‘Get It Together’, όπου ο ηγέτης της μπάντας, κιθαρίστας και τραγουδιστής, Mark Farner, ξεκίνησε να πειραματίζεται με το Hammond organ και το electric piano. Αυτά φανερώνουν τις πιο ευαίσθητες πτυχές των συνθέσεών τους. Βέβαια, πέρα των προφανών δυνατοτήτων του δίσκου, αυτός στηρίχθηκε από μια διαφημιστική καμπάνια (η τεράστια διαφημιστική πινακίδα στην Times Square της Νέας Υόρκης καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1970 παραμένει αξεπέραστη!) και από συνεχείς ζωντανές εμφανίσεις που γιγάντωσαν το όνομα τους και ορίζονται πλέον ως η αντιπροσωπευτική American Band!

20| βιβλιοσκωληξ

ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΟ: ΕΥΓΕΝΙΑ ΛΟΪΖΟΥ

Pascal Bruckner Εκδόσεις ΑΣΤΑΡΤΗ

To μέγαρο των χαστουκιών Πόσο απαραίτητο είναι άραγε το ξύλο στη ζωή μας; Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε φάει κάνα μπατσάκι από τους γονείς μας, το δάσκαλο, για να μην αναφερθούμε στα αμνημόνευτα τουρνουά ξύλου, σχολικά και μη... Κλοτσοπατινάδες, γρονθοκοπήματα, κατακεφαλιές και σωρούς αθέμιτων ραπισμάτων, χτυπημάτων σε αλάνες και σχολικές αυλές, σε δρόμους και πεζοδρόμια και όπου γης και...αρένα! Τα πιτσιρίκια πλακώνονται στο ξύλο μεταξύ τους ή παίζουν Dead or Alive στο PC, μερικά μεγαλώνοντας ιδρύουν συμμορίες γινόμενοι νταήδες στη γειτονιά τους, παραμένοντας όμως «καλά παιδιά». Και η ανάγκη αυτή για επιβολή με τη βία δεν είναι απαραίτητα σύμπτωμα παιδικού τραύματος κακομεταχείρισης. Αν αναλογιστούμε την ορθότητα του δίκιου της πυγμής η επιθυμία για εξουσία επιβεβλημένη ενίοτε και με

βία επιβεβαιώνεται σε μια αναδρομή στο όχι και τόσο μακρινό ανθρώπινο παρελθόν όπου εφαρμοζόταν ο νόμος της ζούγκλας. Ο ισχυρός επιβιώνει. Κι εδώ η ισχύς με την έννοια της σωματικής δύναμης, της ρώμης. Κι έτσι πάντα ο δυνατότερος κερδίζει... Κι αποκτά το αναυθαίρετο δικαίωμα να χειροδικεί και να βιαιοπραγεί στους φερόμενους ως υποτελείς του. Όπως θεωρείται αναυθαίρετο το δικαίωμα των γονιών να χειροδικούν στα παιδιά τους με σκοπό να τα συνετίσουν. Εξ ου και η ρήση «το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο». Δεν ισχύει όμως αυτή η σχέση εξουσιαστήεξουσιαζόμενου μόνο στα πλαίσια της γονικής σχέσης. Τη βλέπουμε σε κάθε είδους σχέση: ανάμεσα σε ερωτικά ζευγάρια, σε προϊσταμένους και υπαλλήλους, σε δασκάλους και μαθητές. Κι αν πάμε ακόμα πιο ψηλά, στη σχέση κράτους-

πολιτών. Ιδιαίτερα όταν η κεντρική κρατική εξουσία είναι συμπυκνωμένη σε ένα και μόνο πρόσωπο. Όπως συμβαίνει στο «Μέγαρο των Χαστουκιών» του Pascal Bruckner. Ο μοναδικός και απόλυτος κυρίαρχος προσπαθεί εν ονόματι της ευνομίας και απόδοσης δικαιοσύνης μέσω μιας ριζικής μεταρρύθμισης να επιβάλλει υποχρεωτικά τον ξυλοδαρμό των παιδιών από τους ενήλικες. Προσπαθεί ανεπιτυχώς να «ξεριζώσει αιωνόβια έθιμα» αφαιρώντας από τους γονείς το αποκλειστικό δικαίωμα χειροδικίας στα παιδιά τους. Δικαίωμα που με την άσκησή του διατηρείται η φυσική τάξη πραγμάτων. Ο άρχων αυτός, που με τη στάση του θυμίζει «το φθινόπωρο του πατριάρχη» του Μάρκεζ, ασκεί την εξουσία του παίρνοντας μονόδρομες αποφάσεις. Επιβάλλοντας αναγκαστικά την άσκηση βίας δημιουργεί με τις

απαγορεύσεις του πλαστές ανάγκες και προκαλεί με τις υπερβολές του την αναπόδραστη εναντίωση. Μια αντίδραση που οδηγεί στην επανάσταση. Μέχρι φυσικά να αποκατασταθεί η φυσική τάξη πραγμάτων…και ξαναγίνουν όλα όπως πριν με τον αγαπητό μας αφέντη και πάλι στο θρόνο του. Τον λατρευτό μας δυνάστη που μας χαϊδεύει τ’ αυτιά ενώ παράλληλα μας χτυπάει με το σκήπτρο του τόσο οικεία που δεν το αντιλαμβανόμαστε… Που βρίσκει τον τρόπο πάντα να χειραγωγεί τα «θέλω» μας, να κάνει τα «πρέπει» του να τα θεωρούμε δικές μας επιθυμίες. Να μας εξουσιάζει κι εμείς να τον ευγνωμονούμε… Αν ανοίξουμε τα μάτια μας ίσως αντικρύσουμε με έκπληξη τον δικό μας απολυταρχικό εξουσιαστή. Και ίσως τελικά να μην είναι και μοναδικός…

21| Εργασητεχνησ

ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΟ: ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΕΛΗΣ

Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί και όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς ,ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ

ΈργασηΤέχνης

Όσο περισσότερο περιπλανιέµαι στο χώρο του θεάτρου τόσο περισσότερο αντιλαµβάνοµαι την κρίση που περνά και την αδυναµία που δείχνει να γίνει αγαπητό και γνωστό στο ευρύ κοινό. Προσιτό και οικείο µε τέτοιο τρόπο που θα αποδείκνυε ότι είναι µια τέχνη που μπορεί να έχει νόηµα και ύπαρξη στην καθηµερινότητά µας. Υπάρχει όµως ένα άλλο θέατρο που προσπαθεί όλο και περισσότερο να µπει στη ζωή µας με μοναδικό του εισιτήριο την απλότητα, τη σπιρτάδα και τις καινοτόµες ιδέες του. Το ερασιτεχνικό θέατρο που αποτελεί μια πιο ελπιδοφόρα πνοή αυτής της τέχνης, αποδεικνύει περίτρανα πως το νόηµα και η μαγεία δεν κρύβονται στις μεγάλες αίθουσες, στα λαµπρά ονόµατα των θιάσων, στους δηµοφιλείς σκηνοθέτες και στον αριθµό των εισιτηρίων. Άλλωστε γνωρίζουµε ότι στην εποχή µας είναι περισσότερες οι φορές που κάτι δηµοφιλές και πολύ διαφηµιζόµενο όχι µόνο δεν είναι αξιόλογο αλλά υπάρχει για να πνίγει οτιδήποτε καλό. Άνθρωποι από όλες της ηλικίες, µε νέες ιδέες και προβληµατισµούς αφιερώνουν το μεγαλύτερο κοµµάτι του ελεύθερού τους χρόνου για να ανεβάσουν μια παράσταση µε ελάχιστα χρήµατα και χωρίς βοήθεια από την πολιτεία. Αυτό έχει σαν αποτέλεσµα να ανεβαίνουν αξιολογότατες παραστάσεις που τις περισσότερες φορές θα ήταν δύσκολο να τις δούµε σε µεγάλους χώρους (τα περισσότερα, αν όχι όλα θεατρικά ρεύµατα, ξεκίνησαν από τέτοιους ερασιτεχνικούς θιάσους). Αφορµή, για να γράψω όλα τα παραπάνω είναι η συµµετοχή µου στο θεατρικό εργαστήρι «Θέσπις» του δήµου Νεάπολης. Σε ένα χώρο που αγαπά και προσφέρει στο θέατρο και ο οποίος με έμαθε να το αγαπώ και να το σέβοµαι και εγώ με τη σειρά μου. Αν γίνουν περισσότεροι, τέτοιοι χώροι έκφρασης, (όχι μόνο στα αστικά κέντρα αλλά και στην επαρχία) τότε είναι βέβαιο πως θα κάνουμε ένα βήµα µπροστά σε αυτό που πολλές φορές λέµε τόσο απλά πολιτισµό . Αυτή η στήλη θα είναι αφιερωµένη στο ερασιτεχνικό θέατρο σε όλα αυτά τα ταλέντα, σε μαθητές, καθηγητές, εργαζόμενους, φοιτητές που αφιερώνουν καθηµερινά κοµµάτια της ψυχής τους πάνω στη σκηνή, σε χώρους που πολλές φορές είναι ακατάλληλοι, µε μοναδικό κίνητρο την αγάπη και το μεράκι τους.

22| νετοζ

ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΛΙΔHΣ

Βιβλία, emo & Streepanthers

www.bookcrossing.com | www.streetpanthers.gr | www.kinimata.gr | athens.indymedia.org | www.emostar.de

Κυριακή βράδυ κάνοντας την καθιερωμένη πια βόλτα από τα πιο φημισμένα καφενεία του διαδικτύου, σκοντάφτω σε ένα θέμα που πήρε διαστάσεις στα ελληνικά ΜΜΕ. Είναι το θέμα των EMO ανθρώπων. Των ανθρώπων με τις «μεγάλες» ευαισθησίες, και το γενικό σύνθημα ζωής «live sucks». Πόσο οξύμωρο σκέφτηκα….Σε mbps το μυαλό μου άρχισε να κάνει ρίμες και έτσι βρέθηκα ξανά στη μηχανή (αναζήτησης ντε!) να ψάχνω τι είναι αυτό που κάνει ένα κίνημα δυνατό και ανθεκτικό στο χρόνο. Ξεκίνησα ιεραρχικά και με σύστημα, όπως κάθε νετάκιας που δε θέλει να χαθεί στις σκέψεις του και στα μεγάλα κύματα του ίντερνετ, να θέτω προσφιλή θέματα που «χρήζουν» μαζικής κινητοποίησης. Πρώτη σκέψη το «ελαφρύ» και εφήμερο κίνημα των EMO. Με 3 γράμματα μια αράδα από διευθύνσεις ξεχύθηκαν μπροστά μου. «Όπα», ήταν η πρώτη μου αντίδραση! «Αυτοί είναι οργανωμένοι», η δεύτε-

ρη! Βιάστηκα όμως να βγάλω το συμπέρασμα, καθώς όλες οι σελίδες ήταν απλά σκέψεις μεμονωμένων ανθρώπων. Καμία μαζική κίνηση, κανένα οργανωμένο κίνημα στον ορίζοντα. Το πιο κοντινό στίγμα στη Γερμανία, όπου έχουν και επίσημο forum http:// www.emostar.de/emo-forum/! Τζάμπα ντόρος σκέφτηκα και πήγα παρακάτω… Η κατάσταση πιο ενθαρρυντική, όταν σκέφτηκα ένα παλιό καλό φίλο ,το Βιβλίο. Εκεί άστραψε ένα χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπό μου. Το http://www.bookcrossing.com/ ήταν η αιτία. Ένα πρωτότυπο κίνημα που αφήνει το βιβλίο ελεύθερο να ταξιδεύει. Στο ταξίδι αυτό παίρνει μέρος και η Ελλάδα, και η Θεσσαλονίκη είναι ενεργή! Με το 3ο κλικ, το ιντερνετικό μου μάτι το επιβεβαιώνει http:// www.youtube.com/watch?--- . Όσο πιο μαζικό γινόταν αυτό που έψαχνα τόσο περισσότερη οργάνωση έβλεπα. Δίπλα μου οι πάν-

θηρες του δρόμου έχουν εδώ και 2 χρόνια αναλάβει δράση. Μπορείς να τους βρεις να στήνουν καραούλι στο http://www.streetpanthers.gr/ και γιατί όχι να γίνεις ένας από αυτούς που θα έχουν θέση και μανιφέστο απέναντι στο κυκλοφοριακό! Με μέλη και στη Θεσσαλονίκη, όπως παίζει το http://www. youtube.com/watch?v=PfcSDz9L25Q. Δεν χρειάστηκε να πάω σε ποιο μαζικά θέματα. Το http://www. kinimata.gr και η σοβαρότητα και πληρότητα του κόμβου αντιενημέρωσης http://athens.indymedia. org/?lang=el μου έδωσαν ήδη την απάντηση! Αυτό που κάνει την κινητοποίηση μαζικότερη, ανθεκτικότερη δεν είναι τίποτα άλλο από την σοβαρότητα του προβλήματος από το οποίο δημιουργήθηκε. Ενός προβλήματος που συχνά πονάει ακόμα και όταν ποικιλότροπος θάβεται. Η μηχανή μου όμως δείχνει ότι υπάρχουν ακόμη αυτιά και μάτια κάτω από το χώμα!

23| ΚΤΗΝΩΔΗΖΩΔΙΑ

ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΛΕΞΙΟΥ

Ζωΐδια

Βρισκόμαστε πάλι δίπλα σας για να σας ενημερώσουμε για όλα όσα πρόκειται να συμβούν σε εσάς, τους φίλους σας, τους συγγενείς σας, τους προϊσταμένους σας και τα κατοικίδιά σας (αν έχετε κάτι από όλα αυτά). Δώστε τη δέουσα προσοχή στο κείμενο που ακολουθεί και καλού κακού δοκιμάστε τη βραδινή προσευχή, τον εξορκισμό και το σπετζοφάι της μαμάς σας.

Κριός: Καταπληκτική ιδέα να σκοτώσετε τη γιαγιά σας και να εισπράξετε την ασφάλεια ζωής που είχε από την εποχή του Πλαστήρα. Μοναδικό πρόβλημα αποτελεί ο σκύλος του γείτονα ο οποίος επιμένει να την ξεθάβει από την πίσω αυλή όπου την είχατε θαμμένη. Ο μήνας κλείνει με τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων να γράφουν: «Βιαστής σκύλων αναστατώνει την Καλαμαριά. Καταδικάστηκε γιατί σκότωσε σκύλο μετά από άγριο σεξ».

που σας κόλλησε ο Ταρζάν. Καρκίνος: Επαναπροσλαμβάνεστε στην παλιά σας δουλειά ως δοκιμαστής δονητών με αύξηση 10 ευρώ ετησίως. Έχοντας λύσει το βιοποριστικό σας πρόβλημα κάνετε τατουάζ στο αριστερό μέρος των οπισθίων σας με τη φράση: «Χτυπήστε πριν μπείτε μέσα».

Ταύρος: Αυτό το μήνα έχετε μεγάλη υπομονή και ηρεμία και αυτό γιατί είστε παντελώς ηλίθιοι. Τα επαγγελματικά σας θα έκαναν ακόμα και σκλάβους σε φυτεία στην Αφρική να αισθάνονται τυχεροί για τη δουλειά τους, ενώ η ερωτική σας ζωή θα είναι το ίδιο εκστατική με την απογευματινή λειτουργία στην εκκλησία της ενορίας σας.

Λέων: Το αφεντικό, σας καλεί στο γραφείο του και σας ανακοινώνει ότι απολύεστε. Η σχέση σας αποφασίζει ότι οι προοπτικές είναι λιγότερες από αυτές ενός μαύρου σε συνέδριο της Κου Κλουξ Κλαν και επιστρέφοντας στο σπίτι σας, ανακαλύπτετε ότι ο δικαστικός κλητήρας έχει θυροκολλήσει την εντολή έξωσης. Εσείς δεν πτοείστε, αποφασίζετε να μεταναστεύσετε στην Κολομβία και γίνεστε καλλιεργητής βιολογικής κοκαΐνης.

Δίδυμοι: Παίρνετε μέρος σε ταινίες ερωτικού περιεχομένου όπως: «Εδώ και τώρα Αγγούρια», «Ο Παρθενοκυνηγός» και «Ταρζάν ο Πηδηχτούλης» με την ελπίδα να μονιμοποιηθείτε στο Μουσείο Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Τελικά σας δίνουν ένα γκαζοντενεκέ βαζελίνη στο κρεβάτι του πόνου καθώς και ένα τσιμπουροκτόνο σπρέι που σας απαλλάσσει από τα αγαθά έντομα

Παρθένος: Στα ερωτικά σας αποφασίζετε να δείξετε τη δέουσα αυτοπεποίθηση στο πρόσωπο που σας ενδιαφέρει. Πριν όμως του μιλήσετε κάνετε μια στάση να χαιρετήσετε κάτι φίλους από το στρατό, άλλη μια για μια ξαδέλφη που τυχαία συναντήσατε στο δίπλα τραπέζι, άλλη μια για να δέσετε τα κορδόνια σας και να ξύσετε την πεντακάθαρη μασχάλη σας και όταν τελικά φτάσετε στο

στόχο θα πείτε: «Αν ξαναβρεθούμε, κάποτε, το συζητάμε τότε». Ζυγός: Μπορεί να μην καταφέρατε να μπείτε στο δημόσιο αλλά καλό είναι να αυξήσετε την minimum χρέωση στις βίζιτες, οι οποίες και θα αποτελέσουν την κύρια πηγή εσόδων σας για αυτό το μήνα. Αναθεωρήστε τις απόψεις σας σχετικά με την οργάνωση του πελατολογίου σας και δημιουργήστε κενά στο πρόγραμμά σας για εκείνον τον υπερήλικα με τα ακίνητα. Σκόρπιος: Το γεγονός ότι πιάσατε την πρώην σας ανάσκελα στο σκρίνιο με τον αδερφό σας, δεν δικαιολογεί το ότι επιμένετε να την κρατάτε κλειδωμένη στο πατάρι από πέρυσι. Εξάλλου, έχει αρχίσει πλέον να μυρίζει. Τις ημέρες του μήνα που είναι ακριβή πολλαπλάσια του 1, καλό θα ήταν να μην σηκωθείτε καν από το κρεβάτι σας. Τοξότης: Αποφασίζετε να κλειστείτε στο σπίτι σας και το ρίχνετε στο διάβασμα με την ελπίδα να γίνετε φιλόλογος. Αφού διαβάσετε τη σχετική βιβλιογραφία όπως CIAO, DOLCE VITA, MADAME FIGARO, ΠΟΠΑΥ και το γνωστό εγχειρίδιο «Πώς να μονιμοποιήσω τα δικά μας παιδιά», ζητάτε να σας κάνουν γενικό γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού.

Αιγόκερως: Γι’ αυτό το μήνα όποιος σας πει ότι δεν είστε το κέντρο του κόσμου πατήστε του τον κάλο, βγάλτε του κοροϊδευτικά τη γλώσσα, τρυπήστε τα λάστιχα του αυτοκινήτου του και βάλτε τον να δει το βίντεο με το Ζαχόπουλο. Για να ξελαμπικάρετε γίνεστε χειμερινοί κολυμβητές και βουτάτε στα καταγάλανα νερά του Θερμαϊκού. Υδροχόος: Ερωτικά ο ανάδρομος Ερμής έχει βάλει κάτω την Αφροδίτη και κάνουν ζιμπιζουνάκια. Με λίγα λόγια, δεν ασχολούμαι καθόλου μαζί σας αυτό το μήνα εκτός και αν έχετε ωροσκόπο Λιοντάρι και τους φάει οπότε το πράμα αλλάζει. Μάθετε λοιπόν να αισιοδοξείτε και αφήστε τα πράγματα στην τύχη τους. Έτσι κι αλλιώς έχουν την τάση να πηγαίνουν από το καλό στο χειρότερο. Ιχθείς: Είστε ότι πιο δραστήριο κυκλοφορεί στην πιάτσα. Έχετε κάνει πράξη το ρητό: «Ο ύπνος είναι σαν τις γυναίκες. Τον θέλεις τόσο πολύ που όταν σου έρθει δεν φεύγει από πάνω σου με τίποτα». Ο ωροσκόπος σας τον παίζει κανονικά και αυτόν το μήνα. Εξ ου και η μαλακία που σας δέρνει.

24| ΠΩΣΝΑ-10 ΛΟΓΟΙΓΙΑΝΑ

ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΟ: ΑΚΗΣ ΣΑΜΟΣ & ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΤΣΑΚΑΝΙΚΑ

10 λόγοι για να…..πάρετε τα βουνά 1. Για να μάθετε σκι, μπας και ρίξετε επιτέλους το νέο γιάπη γείτονά σας. 2. Πάντα λατρεύατε τη βουκολική ζωή. 3. Μ’ αυτά που ακούτε τι άλλο να κάνετε. 4. Σας κυνηγάει η ΕΥΠ και η εφορία.. Ε! Κάπου πρέπει να κρυφτείτε. 5. Προπονήστε για το επόμενο SURVIVOR. (Φήμες λένε ότι θα γίνει στην Αλάσκα!) 6. Γιατί κάτι πρέπει να πάρετε και σεις… 7. Ψάχνετε κρυμμένους «θησαυρούς» στην ευρύτερη περιοχή των Ζωνιανών. 8. Ήρθε ο διορισμός σας στη μαγευτική Μουκοβίνα!!(Βορειοδυτικά του Μετσόβου, 37 χλμ μετά το τέλος του δρόμου.) 9. Είστε φαντάρος χωρίς βύσμα.(Ο Έβρος σας λέει τίποτα;) 10. Για να δείτε επιτέλους μια Άσπρη μέρα. 11. Ψάχνετε για απολιθώματα μαμούθ που σύμφωνα με έγκυρες πηγές βρίσκονται στην κοσμοπολίτικη Μηλιά Γρεβενών.

Πώς να αποφύγετε τα ατυχήματα στο χιόνι 1. Αφήστε τις τσιγκουνιές και πληρώστε επιτέλους για δάσκαλο του σκι. 2. Μην πάτε στο χιόνι. 3. Ξεχάστε το σκι και πιάστε το ξε… 4. ΠΡΟΣΟΧΗ! Η πινακίδα αυτή δεν σημαίνει ότι ο μπροστινός οδηγός τα έχει τσούξει! 5. Η γόβα στιλέτο στο Καϊμάκτσαλαν, πιστέψτε με, δεν θα σας βοηθήσει. 6. Σταματήστε πριν το δέντρο, όχι πάνω στο δέντρο. 7. Φορέστε τις αλυσίδες στις ρόδες και όχι στο λαιμό. 8. Αφήστε τα επικίνδυνα σπορ και πιείτε ένα κονιακάκι στο τζάκι. 9. Αν δείτε αρκούδα αφήστε τις αναμνηστικές φωτογραφίες και βάλτε το στα πόδια. 10. Προτιμήστε να πέφτετε με τα οπίσθια και όχι με το κεφάλι.. Αν βέβαια δε πέσετε καθόλου ακόμα καλύτερα! 11. Μη θάβετε τους φίλους σας κάτω από το χιόνι.(Μπορεί να μην βγουν ποτέ!!) 12. Μην μπλέκετε σε καβγά με εσκιμώους! 13. Στρίψτε πριν τον γκρεμό. Ο νόμος της βαρύτητας ισχύει και στα βουνά.