Vase Eat

‫وصیت‌نامه استاد دکتر علی حسین‌پور که در در سال ‪ ،1366‬در جبهه‌های نبرد نوشته‬ ‫شده است‬

‫باسمه تعالی‬ ‫مد‪ ،‬به نام‬ ‫به نام تنها تنها‪ ،‬به نام قرار دل بی‌قراران‪ ،‬به نام خدای مح ّ‬ ‫مخاطب‌آشنای علی در چاه‪.‬‬

‫در این لحظه من در سایبان درختی که اسمش را نمی‌دانم و در‬ ‫بیابانی که نمی‌دانم موقعیّت آن چیست قرار گرفته‌ام‪.‬‬ ‫می در پیش است و من اکنون‬ ‫همین‌قدر می‌دانم که عملیّات مه ّ‬ ‫صت کنم اما نه وصیّت یک پدر برای‬ ‫در موقعیّتی هستم که باید و ّ‬ ‫تقسیم مال و نه وصیّت یک پادشاه برای موروثی کردن حکومت‬ ‫در خانوادة خود‪ ،‬نه‪ ،‬هیچ‌کدام از این‌ها‪ ،‬بلکه وصیّت و درد دل‬ ‫کسی که خود را از آن خود نمی‌داند‪ .‬درِد دل یک مسافر‪ .‬درد دل‬ ‫یک رهگذر برای چناری پیر‪ .‬در موقعیّتی که من قرار گرفته‌ام نه‬ ‫کاغذی یافت می‌شود که بتوان آن را با درِد درون سیاه کرد و نه‬ ‫فرصت آن‌چنانی به دست می‌دهد که حرفهایم ته بکشد‪ .‬در این‬ ‫حال و وضع به پیشنهاد و راهنمایی یکی از دوستان تصمیم‬ ‫گرفتم تا سیاهه و چکیدة حرفهایم را به علّت عدم دسترسی به‬ ‫کاغذ در حاشیة کتابچة دعای کمیل که متعلّق به یکی از دوستان‬ ‫شهید بود بنویسیم‪ .‬در اصل تصمیم به وصیّت نداشتم‪ .‬چرا که‬ ‫فردی چون من که همگی عمرش در گناه سپری شده است‬ ‫ما راستش ترسیدم‪.‬‬ ‫نمی‌تواند حرفی برای گفتن داشته باشد‪ .‬ا ّ‬ ‫ترسیدم از اینکه بعدها بگویند چگونه است که نوزده سال و اندی‬ ‫زندگی کرد و هیچ حرفی برای گفتن نداشت‪ .‬دیدم که حق با‬ ‫اینها خواهد بود‪ .‬راستش حرف برای گفتن بسیار است‪ .‬اما‬ ‫حرفی که مربوط به دل است هرگز بر کاغذ نمی‌آید‪ .‬دلی که از‬ ‫عالم دیگر است با خودکار و کاغذ که مربوط به عالم پست دنیا‬ ‫هستند هیچ تناسبی و رابطه‌ای ندارد‪ .‬باللخره تصمیم گرفتم آن‬ ‫قسمت از حرفهای گفتنی‌ام را در قالب جملت کوچک بیان‬ ‫دارم‪ .‬من الله التوفیق و علیه التکلن‪ .‬والسلم‪.‬‬ ‫[در پشت برگه وصیت نیز این جمله آمده است‪]:‬‬ ‫پدر‪ ،‬مادر‪ ،‬برادران و خواهر عزیزم مرا عفو کنید از اینکه‬ ‫نتوانستم فرزند و برادر خوبی برای شما باشم‪ .‬دوستار همگی‬ ‫شما‪ :‬علی حسین‌پور‬