That I Would Be Good

That I would be good… De maatschappij heeft de homoseksuele gemeenschap in de loop der tijd al veel verweten. Sinds het algemeen politiek incorrect is om Joden te haten, zijn de homo’s aan de beurt. Zij gieten geen vergif in de bronnen, en ze bakken ook geen koeken van het bloed van kleine jongens. Nee, zij maken zich schuldig aan nog veel zwaardere misdrijven. Ze ontnemen mensen de kans op kleinkinderen. Ze vervuilen de samenleving, doen afbruik aan normen en waarden en planten zich voort door onschuldige tieners te besmetten! Is het jaloezie? Verlangen de mensen die, met een onmiskenbaar verontwaardigde blik, met een beschuldigende vinger in de richting van de regenboogvlag wijzen, simpelweg naar een manier om zichzelf te profileren? Met de homo als toonbeeld van zelfacceptatie en vooruitstrevendheid lijken al snel veel zaken in het dagelijks leven conservatief, achterhaald en domweg achterlijk. De vrijheid om jezelf te zijn, je vrij te kunnen uiten en achter jezelf te staan oogt inderdaad strevenswaardig. Zouden de hetero mannen ervan dromen het lef te hebben om smaakvol, modieus en eigentijds gekleed te gaan, goed te ruiken, met hun kont te wiebelen en zwermen van vrouwen om zich heen te hebben? Het is goed mogelijk. Misschien dragen ze dáárom tegenwoordig zo vaak strakke roze shirts, in de hoop door de dames aan te worden gezien voor een potentieel beste vriendin. Aan de andere kant valt me op dat de meeste homoseksuele mannen helemaal niet voor homo aangezien willen worden. De woorden die je het meest op internetprofielen tegenkomt zijn “straight looking”, of tenminste “straight acting”. Felle, opvallende kleuren worden vaak angstvallig gemeden. Overbodige luxe zoals parfum en soms zelfs deodorant wordt achterwege gelaten, en samen met de kerels zitten zij in een bar aan het bier en bulderen om het hardst wanneer er een vrouwenmop wordt verteld. Zijn wij getuige van een massale identiteitscrisis? Of moeten we dit ‘emancipatie’ noemen? Misschien zijn mensen het ook wel gewoon zat om telkens weer in een hokje te worden geduwd. Termen zoals “Homo” of “Hetero” voldoen niet langer, en dat is terecht. Wanneer de geaardheid niet meer een manier van leven, en enkel nog maar een onderdeel van de persoon is, zijn we al een heel eind op weg. Of het kopiëren van elkaar daarbij bevorderlijk is blijft echter de vraag. Tenslotte was het streven om ‘jezelf’ te zijn. Eén ding is zeker: wanneer ter aanleiding van de Straight Parade boten vol met schaars geklede hetero’s door de grachten van Amsterdam varen, en in de smalle steegjes nichten klaarstaan om ze in elkaar te rammen, is de assimilatie compleet.