Teatro Grego: Bacantes E Lisístrata. Nivel Eso

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

2º ciclo de ESO

ies de melide

departamento de grego

Curso 2008-09

ALUMN@:

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

teatro grego

Teatro de Dioniso, Atenas

Vista aérea do teatro de Epidauro

Santuario de Asclepio, en Epidauro

Capsa con volumes de papiro

  1. FUNCIÓN E CARACTERÍSTICAS BÁSICAS DO TEATRO EN GRECIA 

 

  O  teatro  grego  ten  o  seu  máximo  esplendor  na  Atenas  democrática  do  s.  V  a.  C,  no  chamado  século  de  Pericles.A  representación teatral é un acto:  ‐  Relixioso:  forma  parte  do  culto  a  Dioniso  e  nel  tena  a  súa  orixe. As súas festas anuais eran no mes de xaneiro as  Leneas , e no mes de marzo as Grandes Dionisias .  ‐  Social:  é  un  espectáculo  popular,  de  goce  do  ocio  de  forma  colectiva. Implica a participación do espectador, a súa  reflexión sobre problemas humanos e temas políticos.     A  representación  teatral  está  organizada  pola  polis  ou  Estado en forma de concurso, cun premio para o mellor poeta tráxico e outro para o mellor poeta cómico.    Os cidadáns ricos costeaban as representacións co pago de impostos e recibían honores se a obra era  premiada. Estes ʺpatrocinadoresʺ denominábanse coregos.   

2. ELEMENTOS ESCENOGRÁFICOS   

  Tódolos  compoñentes  da  obra  teatral  levaban  máscara  e  disfrace.  ‐  Na  traxedia:  vestiduras  solemnes  e  luxosas,  máscaras  de  expresión  tráxica e o coturno, un calzado de madeira con sola bastante grosa. Este  calzado  especial  aumentaba  a  altura  dos  actores  conferíndolles  unha  ʺelevación moralʺ.  ‐  Na  comedia:  disfraces  de  animais,  mulleres  e  grotescos  en  xeral  e  máscaras cómicas.    En cada representación  teatral interviñan:  ‐ Actores: ata un máximo de tres,  polo que cada un debía representar  varios papeis:  Protagonista: actor principal  Antagonista: segundo actor  Terceiro actor: facía todos os demais papeis  Os  actores  eran  sempre  homes  e  desempeñaban  papeis  femininos  cando  era  necesario.  Ás  veces  podían  intervir  nenos  e  personaxes  mudos,  que  non  eran  actores  profesionais.  Os  actores  recitaban  e  cantaban  na  escena.  ‐ O coro: era fundamental na traxedia. Facía a función dun personaxe máis que dialogaba cos actores sobre o  que estaba acontecendo. Os seu compoñentes denominábanse coreutas; e estaban dirixidos polo corifeo, que é  quen toma a palabra cando había que recitar. O coro cantaba e danzaba na orquestra.  En toda peza teatral, especialmente na traxedia, soe haber un momento de máxima tensión ou clímax  que  se  sucede  dun  anticlímax.  No  clímax  soe  producirse  a  morte  tráxica  do  protagonista  ou  algún  outro  personaxe. A representación da morte era tabú no drama grego, polo que este momento non podía ser posto  en escena e debía ser referido por outro personaxe,  normalmente un mensaxeiro.  Un  dos  recursos  para  aumentar  a  tensión  dramática  é  a  chamada  ironía  tráxica,  utilizada  principalmente  por  Sófocles.  Prodúcese  cando  un  personaxe  é  víctima  dun  discurso  de dobre  sentido,  que  coñecen os espectadores, pero el non.  Nas  pezas  teatrais  había  unidade  espacial  e  temporal:  a  acción  desenvolvíase  nun  escenario  único  (un so lugar) e nunha xornada (un so día)   

Teatro grego. Páx. 1 

3. OS XÉNEROS TEATRAIS 

    Temas  Tratamento  Personaxes 

Traxedia  heroicos ou lendarios (mitolóxicos)  tono solemne e grandioso  heroes ou heroínas 

Comedia  ficción  tono desenfadado  personaxes populares, animais, deuses ou heroes  ridiculizados... 

     Na  traxedia  grega  exprésase  claramente  o  sentimento  tráxico da vida: céntrase no dolor humano.    Todo  xira  en  torno  ó  heroe  tráxico.  Nas  traxedias  de  Sófocles,  o  heroe  é  un  personaxe  que,    a  pesares  de  ser  moralmente  superior  ós  demais,  non  pode  evitar  cometer  unha  falta  (hybris,  en  grego)  que  altera  a  orde  moral  establecida  ou  aceptada pola sociedade. O destino, que está por riba de deuses e  humanos, equilibrará de novo a balanza. O heroe pasa por unha  situación de angustia que é compartida polo público, espertando  nel  paixón  e  compaixón.  Ó  final  o  heroe  acepta  o  destino  e  a  xustiza divina que o liberan da súa angustia.    A  función  da  traxedia  era  a  de  formar  o  pobo,  darlle  unha  lección  de  temperanza  e  moderación.  O  público  nas  representacións liberaba as súas paixóns, producíndose nel unha  liberación (catarse, en grego).      A  comedia  perseguía  fins  semellantes  ós  da  traxedia:  liberar  ó  home  das  súas  angustias  e  opresións.  O  heroe  cómico  por medios fantásticos consegue liberar a Atenas dos seus males:  a  guerra,  os  malos  gobernantes,  as  incomodidades,  os  malos  poetas...  chegando  a  un  estado  de  felicidade.  Na  comedia  hai  unha  ensinanza  máis  directa,  amósanos  unha  situación  menos  distante que na traxedia. É dicir, o espectador atópase máis cerca  do  heroe  cómico,  que  vive  unha  situación  cotiá,  que  do  heroe  tráxico que vive unha situación extraordinaria.   

4. PRINCIPAIS AUTORES TEATRAIS GREGOS    Tráxicos:  ‐ Esquilo (525‐428 a. C.) do que se conservan 7 traxedias.  ‐ Sófocles (496‐406 a. C.) 7 traxedias  ‐ Eurípides (480‐406 a. C.) 18 traxedias    Cómicos:  ‐ Aristófanes (445‐385 a. C.) 11 comedias (Comedia Vella ou política)  ‐ Menandro (342‐294 a. C.) 1 comedia e fragmentos (Comedia Nova)   

   

Teatro grego. Páx. 2 

CRONOLOXÍA     490‐479  a.  C.  Guerras  Médicas:  Os  gregos  vencen  ós  persas  (Batallas  de  Maratón,  Termópilas,  Salamina,  Platea...)  477  Confederación  Délica:  alianza  militar  para  controlar  o  perigo  persa  liderada polos atenienses, con base  na  illa  de  Delos  Ö  Talasocracia  ateniense   462  a.  C.  Reformas  democráticas  de  Pericles  y  Efialtes  que  aumentan  competencias da asemblea   431‐  404  a.  C.  Guerra  do  Peloponeso:  Esparta  enfróntase  a  Atenas  para  tentar  frear  a  súa  política  imperialista.  429 Peste de Atenas: morre Pericles.  421 Paz de Nicias: tratado por 50 anos.  415    Expedición  a  Sicilia:    o  belicista  Alcibíades  consegue  permiso  da  Asemblea  para  axudar  a  colonias  atenienses.  contra  Siracusa.  Alcibíades,  desterrado  por  acusación  de  sacrilexio,  abandona  a  expedición  e  refuxiase  en  Esparta.    Esparta  acude  en  axuda  de Siracusa. Fracasa a expedición.   413 reanúdase a guerra. Esparta pide axuda  a  Persia    e  equipa  a  súa  flota.    Na  batalla  de  Decelia  Esparta  cerca  a  Atenas por terra.  411  Triunfo  da  oligarquía,  réxime  non  democrático,  en  Atenas.   Sublevación  do  exército  e  proclamación  de  Alcibíades  como  xefe supremo.  ‐  405  Batalla  de  Egospótamos:  derrota  definitiva de Atenas.  ‐  404  Atenas  derriba  os  muros  longos  e  entrega  a  súa  flota.  Tiranía  dos  Trinta:  réxime  de  terror  cun  goberno oligárquico proespartano.   ‐  403  restablecemento  da  democracia  en  Atenas.  Crises  económicas  e  sociais. 

5. EURÍPIDES (480‐406 a. C.)    A  súa  vida  transcorre  no  s.  V  a.  C.  Vivía  retirado  na  illa  de  Salamina  e  posuía  unha boa biblioteca, feito excepcional na Atenas desta época. A diferenza doutros  literatos da súa época, non participou activamente na política.    Eurípides  é  o  poeta  tráxico  de  quen  conservamos  máis  obras  (19);  sen  embargo en vida recibiu moitos menos premios teatrais que Sófocles. 

Trazos da súa obra:    Eurípides é o representante dunha época en cambio porque:   ‐ Racionaliza os mitos e os humaniza, concedendo unha maior importancia ás accións humanas. O home non  está sometido ao destino, é o responsable da súas accións. Ex.:   ‐ Trata os temas do seu tempo con claridade: problemas matrimoniais, a humillante situación da muller, as  relacións sexuais, o enorme poder do amor, o mundo dos escravos, os horrores da guerra...  ‐ Cuestiónase o papel dos deuses: a xustiza de Zeus, a validez dos oráculos de Apolo...Critica a uns deuses  que  actúan  levados  por  vinganzas  persoais.  Ex:  a  vinganza  de  Dionisio  contra  os  habitantes  de  Tebas, que non o recoñecían  como deus, é excesiva.  ‐  Humanización  os  personaxes  e  trata  dos  mitos  de  forma  innovadora:  ofrece  novas  versión  de  mitos  e  presenta  personaxes  moi  achegados  aos  homes  do  seu  tempo,  coas  súas  dúbidas  e  medos,  máis  apartados do heroe tráxico que está por riba dos demais humanos. Trata os mitos dende un punto de  vista tamén máis humano, o home é responsable dos seus actos, dubida do papel dos deuses.   Ex: Penteo, aínda que peca de soberbia e comete unha falta ou hybris, era un ser querido para Cadmo  e protexía ao seu avó na súa vellez.       Estilo de Eurípides:    ‐ Resta importancia ó coro, que non comenta a acción da obra, senón que trata temas cotiáns próximos aos  espectadores:  a  situación  da  muller,  os  problemas  do  matrimonio,  as  penas  dos  humanos,  os  desastres da guerra, a loanza da natureza... Os coros, aínda que non teñan peso no argumento, son  dunha gran beleza lírica.  ‐ Emprega ás veces o “deus ex maquina”, é dicir, unha figura divina que aparecía no escenario suspendida  dunha especie de grúa no final dalgunhas obras, aportando unha solución ao conflicto creado.        As Bacantes  Foi  a  última  traxedia  escrita  por  Eurípides,  representada  no  406  a.  C.  Está  dedicada  ao  culto  de  Dioniso  e  nela  se  nos  describen  os  seu  ritos  mistéricos.  Dioniso  era  considerado  coma  un  deus  importado  de  Oriente,  procedente  de  Asia  (Lidia  e  Frixia)  e  o  seu  culto  estendeuse rapidamente por Grecia.  Dioniso ou Baco era o deus do teatro,  do  viño,  da  paixón  e  do  exceso  e  os  seus  ritos  eran  secretos,  solo  os  coñecían  os  iniciados,  que  celebran  no  seu  honor  orxías  (Grecia)  ou  bacanais (Roma). O deus solía representarse acompañado do tíaso (a  súa  compañía)  formado  polas  ménades  ou  bacantes,  as  súas  sacerdotisas, sátiros, silenos, príapos..  Nas nosa traxedia, o deus Dioniso acompañado das bacantes chega a  Tebas  procedente  de  Asia,  para  establecer  en  Grecia  o  seu  culto.  Penteo,  tirano  de  Tebas  e  neto  de  Cadmo,  négase  a  recoñecelo  como  deus  e pretende prohibir o seu culto, que altera a orde da polis e fai que  se lle unan mulleres que viven salvaxemente no monte Citerón, entregadas  aos ritos orxiásticos. Penteo decide espiar ás bacantes, pero é descuberto por  elas que, instigadas por Dioniso, acaban despezándoo. A súa propia nai Ágave, en  pleno éxtase dionisíaco, é a autora da súa morte ao confundilo cun león.  Teatro grego. Páx. 3 

Recibe  así  Penteo  o  castigo  pola  súa  falta  ou  hybris,  pola  súa  soberbia  ao  non  querer  recoñecer  ao  deus  e  desoír os consellos dos máis anciáns e sabios, Cadmo e Tiresias, que lle aconsellaban prudencia, moderación  e humildade ante a divindade. Dioniso preséntasenos coma un deus estraño e ambiguo: por un lado é o que  da  a  alegría,  a  felicidade,  a  vida,  a  liberdade...,  pero  é  tamén  o  deus  da  éxtase,  do  exceso,  do  delirio  e  da  morte. 

 

Xenealoxía da estirpe de Cadmo, fundador de Tebas   

                Glosario das Bacantes    Acteón: neto de Cadmo que viu espida a Artemisa e por elo morreu despezado polos seus propios cans de  caza.  Aqueloo:  deus  río  de  Etolia  (noroeste  de  Grecia),  pai  da  ninfa Dirce  Axio: río de Macedonia (norte de Grecia), que desemboca no  mar Exeo, perto de Salónica.  Bromio:  sobrenome  de  Dioniso,  que  significa  “o  que  brama  ou berra”  Cíbele,  Cibeles:  deusa  frixia  da  “Nai  Terra”,  equivalente  a  Xea ou a Rea.  Citerón: monte próximo a Tebas.  coribantes: bailaríns con casco que celebraban o culto a Cibeles.  Córico:  promontorio de Cilicia (sur da actual Turquía)  Chipre: illa na que, segundo os mitógrafos, naceu Afrodita  Dirce: ninfa, filla do deus río Aqueloo, que foi sacerdotisa de Dioniso que foi convertida en manancial.  ditirambo: composición poética interpretada por un coro en honor a Dioniso, antecedente da traxedia.  Equión: un dos “espartos”, homes que naceron de dentes de dragón sementados por Cadmo. Destes dentes  xurdiran xigantes que ameazaban a Cadmo, quen guindou unha pedra entre eles e provocou unha  pelexa. Equión sobreviviu e casou con Ágave, con quen tivo a Penteo.  Evohé!, evoé!: berro das Bacantes para invocar a Dioniso.  Febo: sobrenome de Apolo, que significa “o luminoso”  Frixia: rexión de Asia Menor (actual noroeste de Turquía)  Lidia, Lidios: rexión de Asia Menor (actual sudoeste de Turquía)  Lidias: río de Macedonia (norte de Grecia) que desembocaba no río Axio  Moiras: as tres deusas que tecían o destino dos homes, as Parcas romanas.  Nisa: lugar ou monte de Tracia onde se supón que naceu e se criou Dioniso  Rea: titánide, filla de Xea, irmá e esposa de Cronos, nai de Zeus. Ás veces se identifica con Cibeles ou Cíbele.  Pafos: cidade de Chipre na que naceu Afrodita  Pieria: rexión de Macedonia, nas ladeiras do Olimpo. Unha das sedes das musas.  tíaso: compañía de Dioniso, composta polas Ménades ou Bacantes, sátiros, silenos, príapos...  tirso: vara á que se ataba piñas e follas de hedra ou vide, cetro simbólico nos ritos de Dioniso.  Tmolo: monte de Lidia. 

Teatro grego. Páx. 4 

CUESTIONARIO SOBRE AS BACANTES DE EURÍPIDES    (Cuestións posibles a desenvolver no comentario de texto)   

1. Función do prólogo.     2. Fai un cadro xenealóxico sobre a estirpe de Cadmo    3.  Quen  era  Tiresias?  Investiga  algunha  das  súas  características e en que outras traxedias aparece?    5.  Explica  as  diferenzas  entre  as  distintas  xeracións  a  cerca  do  culto  a  Dioniso:  a  postura  dos  máis  vellos  (Cadmo  e  Tiresias)  fronte  a  do  máis  novo  (Penteo)  respecto  ao  culto  aos deuses e coméntaa.    6.  Penteo  é  un  nome  parlante,  xa  que  a  palabra  grega  “penthos” significa “dolor”. Explícao.    7. Explica a falta ou hybris  que comete Penteo e que castigo  recibe.    8. Explica cal é a función do mensaxeiro.    9.  Dioniso  é  o  deus  do  viño,  da  liberdade,  da  vida  na  natureza salvaxe. Explica cal é a súa función liberadora con  respecto  ás  mulleres.  Que  vida  levan  servindo  a  Dioniso  e  que  vida  e  tarefas  farían  nas  súas  casas?  Explica  a  declaración  de  Ágave  na  páx.73,  cando  volve  orgullosa  da  “cacería”.    10.  Comenta  a  ironía  tráxica  presente  na  obra,  centrándote  nas alusións a Acteón e nas palabras de Ágave do final    11.  Busca  e  comenta  trazos  de  Eurípides  presentes  na  obra:  humanización  dos  personaxes  e  mitos,  cuestionamento  do  papel do deuses...    13.  Explica  que  era  o  deus  ex  machina  e  como  aparece  este  recurso na obra.    12.  Sitúa  nun  mapa  da  Grecia  antiga  os  seguintes  lugares:  Tebas, monte Citerón, Lidia, Frixia, Tracia, monte Olimpo. 

Teatro grego. Páx. 5 

6. ARISTÓFANES (445‐385 a. C.)    Ateniense e posiblemente procedente dunha familia de autores cómicos, Aristófanes  vive  un  dos  acontecementos  de  maior  importancia  e  repercusión  na  historia  de  Grecia: a Guerra do Peloponeso.     Na  súa  obra  estará  sempre  presente  a  situación  política  do  momento:  os  enfrontamentos  de  Atenas  con  Esparta  e  as  propias  crises  internas  de  Atenas.  Por  tratar os problemas da polis ou estado esta comedia denomínase comedia política.   Conservamos  11  obras  del.  A  primeira  etapa  é  a  das  comedias  autenticamente  políticas. Lisístrata pertence á segunda etapa, nela trata tamén os problemas da polis  pero  a  través  da  evasión  e  propón  situacións  e  solucións  utópicas  (ideais  e  irrealizables)   

  Estilo de Aristófanes  ‐  A  linguaxe  de  Aristófanes  é  a  lingua  viva  do  pobo:  directa,  pero  moi  rica  e  imaxinativa.  Recorre  constantemente ós xogos de palabras, ó equívoco e ó dobre sentido. Gústalle parodiar a traxedia, utilizando  o ton tráxico para asuntos cómicos, e sorprender o espectador con frases finais non esperadas.  ‐  En  Lisístrata  e  recorre  a  tópicos  como  a  loita  de  sexos,  o  mundo do revés, as mulleres facendo de homes e viceversa,  e temas escatolóxicos. Son frecuentes as escenas típicas onde  se  poñen  de  manifesto  os  defectos  de  ambos  sexos:  homes  inútiles e miñaxoias, mulleres borrachas e obsesionadas polo  sexo...etc.  ‐ O seu humor basease na parodia, na sátira e ataque contra  os novos movementos intelectuais e os homes destacados no  campo da política e da cultura (Cleón, Pericles, Eurípides...).  As súas comedias son unha importante fonte para coñecer o  ambiente ateniense do s. V. a. C.  ‐  Critica  a  tódalas  clases  sociais,  pero  escolle  como  protagonistas da súas obras ós personaxes do pobo chan que  queren vivir tranquilos e sen guerras. 

  Lisístrata    Lisístrata foi estreada no 411 a. C, en plena guerra do  Peloponeso (ver cadro cronolóx.) Nesta comedia cuestiónase  de  novo  a  paz  como  obxectivo  primordial  e  para  elo  Aristófanes  busca  unha  situación  utópica:  xa  que  os  homes  non  chegan  a  ningunha  solución  satisfactoria,  unha  muller,  Lisístrata,  idea  un  plan  para  ʺsalvar  a  toda  Greciaʺ.  A  estratexia  das  mulleres  consiste  en  dúas  accións:  tomar  a  Acrópole  e  apoderarse  do  tesouro  da  cidade,  e  poñerse  ʺen  folgaʺ cos maridos, negándose a ter ningunha relación carnal  con eles. O plan comeza a dar resultado cando os homes de  ambos  bandos,  ao  non  soportar  a  situación,  acceden  a  facer  as  paces.  Así  podemos  entender  o  nome  de  Lisístrata  en  grego, ʺa que disolve os exércitosʺ. 

Teatro grego. Páx. 6 

CUESTIONARIO SOBRE LISÍSTRATA DE ARISTÓFANES     (Cuestións posibles a desenvolver no comentario de texto)   

1. Explica como usa Aristófanes a utopía en  Lisístrata.  Ten  en    conta  a  situación  real  da  muller  en  Atenas  e  explica  si  o  plan  de  Lisístrata  resultaba  posible  na  sociedade  de  aquel momento.    2.  Busca  trazos  do  humor  de  Aristófanes  presentes  na  obra:  o  uso  dos  tópicos,  escenas típicas...    3.  Busca  na  obra  alusións  ás  diferentes  formas  de  vida  en  Esparta  e  Atenas:  a  educación das mulleres, a organización política...      4. Busca exemplos da linguaxe viva do pobo: xogos de palabras e dobres sentidos (case sempre en  clave erótica),  metáforas fora de contexto (Ex: a do campo ben abonado e traballado e sementado,  a arma desenfundada...)    5.  Buscar  exemplos  de  humor  sutil  e  humor  máis  fácil:  humor de tortas e bastonadas, humor escatolóxico.    6.  Comentar  a  utilización  da  técnica  da  sorpresa:  frecuentemente acaba parlamentos e escenas con frases ou  actitudes  non  esperadas.  Tamén  nos  prólogos  procura  introducir  a  acción  de  forma  misteriosa  para  causar  expectación no público.    7. ¿En que lugares de que cidade se desenvolve a acción?  ¿Que se facía na Acrópole? ¿Porque é importante para as  mulleres tomala? Menciónase “o tesouro de deusa”. Onde  estaba? de onde proviña? que lle proporcionou a Atenas?.  Consulta este artigo si tes dúbidas:    http://es.wikipedia.org/wiki/Confederaci%C3%B3n_de_Delos    8. Explica quen era o Alcibíades que sae mencionado na obra.    9.  ¿Cal  é  a  situación  de  Atenas,  dende  o  punto  de  vista  histórico?  Poderías  explicar  a  partir  de  aquí por que as mulleres deciden actuar?    10.  Sitúa  no  mapa  dos  bandos  belixerantes  na  guerra  do  Peloponeso  os  seguintes  lugares  que  aparecen  mencionados  na  comedia:  Atenas,  Esparta,  Beocia,  Peloponeso,  Salamina,  Tracia,  Corinto, Mileto, Samos, Mesenia, Pilos, monte Taixeto e río Eúrotas. 

Teatro grego. Páx. 7 

MAPA DA GRECIA CLÁSICA   

 

    MAPA BANDOS BELIXERANTES NA GUERRA DO PELOPONESO                 

Teatro grego. Páx. 8 

Versión de Lisístrata en cómic, por König

Representación de Lisístrata polo grupo Hypnos

Representación de Bacantes polo grupo Hypnos

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

1. FUNCIÓN E CARACTERÍSTICAS BÁSICAS DO TEATRO EN GRECIA 2. ELEMENTOS ESCENOGRÁFICOS 3. OS XÉNEROS TEATRAIS 4. PRINCIAPAIS AUTORES TEATRAIS GREGOS 5. EURÍPIDES. 6. ARISTÓFANES

BIBLIOGRAFÍA - Introduccións das obras - Diccionario de mitología griega y romana. P. Grimal. Ed. Paidós - Diccionarios de mitoloxía (signatura 292) - Diccionario de la Literatura Clásica. Hotwatson, Alianza Editorial. (En «Diccionarios» 03) - Historia de la literatura griega. López Férez, J. A. (Ed.), ed. Cátedra (En lit. grega 875, na biblioteca) - « El mensaje liberador de Dioniso en las Bacantes de Eurípides», López Puertas, G. (http://www.ucm.es/info/especulo/numero28/dioniso.html) - Webs da Wikipedia eGallipedia - Imaxes da representación: Grupo Hypnos (IES Francisco Ríos, Córdoba): http:/ /www.grupohypnos.com/site/

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○