Sikur Të Dija Të Këndoja Si Shiu

Nxitoj të kap ca vargje Luan Xhuli S’kam poezi tu lexoj sonte... Muza është zbrazur nga fjala. Dhe shtrenjtësia muret e stomakut troket më parë. Asnjë dhe asgjë s’kam... Truri është bosh si arrë e prishur, ku sjelljet e krimbave ia marrin mentë... Vetëm dy-tre shenja, si fushime astronomike pa formë në qiellin e mendimit duken: një emër, një gjysmë fotografie dhe një pasthirrmë ankthi... Asgjë s’jam. Dremit shpesh mbi letra sapo të shkruara, si pëllumbat që s’kanë frikë trembjen, duke haruar fluturimin... Mas perimetrin e frymëmarrjes, duke u frikësuar nga stacionet dhe nxitoj hapat të kap ca vargje të trishta, që erdhën sonte, për të më ngushëlluar... 10-009

Sikur të dija të këndoja si shiu... ...do të ishin të tepërta ninullat. Çlodhjen thërras me zgjimin tim dhe në shoqërinë e rrëfimit, urrej kompiuterin, si send me zgjuarësi të pa ligjshme... Ëndërroj në bardhësinë e letrës me skenarë çaprazë, duke izoluar lagështinë e reve me membrana rethanore mendimesh... Durrimin e rënies së lirë zhgënjej, me melankolinë time të prekëshme në lotë të gurrtë, si qarje mumjesh

mbuluar me pluhur vullkani... Brënda gjoksit zjej,zjen, pa parashikuar shpërthimin kohor të llavës fjalë dhe të frazës rrëfim... Thonë, se pikat e shiut janë vajtonca, që transportojnë mjerimin e qiellit. Unë si besoj vajeve, ndaj vrapoj të mbuloj me heshtje pikat e shiut, mos ti ngasë nesër kolla dhe zbulohet sekreti im i ftohjes... Mjekët e vërtetë, pothuajse i mungojnë kohës dhe ilaçet, s’jepen më me recetë...! ! 2009 Pallati im... ...është shumëkombësh. Pa kufij shtetesh, dogana çmimesh dhe tela rrethues gjeografikë... Ka, çelës të thjeshtë metalik, kartë jeshile, të vizitosh lirshëm katet-shtete... Shkalla ime, është nderkombëtare... Paralele dhe meridanë kanë lënë hapat, dhe ngjyra fytyrash nga të gjithë llojet e thellësive... Pallati im, shkalla ime, janë glob përshëndetjeje... Shajmë në gjuhët e sejcilit, kur ndjejme se dikush ka harruar, rregullat dhe respektin...!