Sermon 14 Aout

De Preek van de week heeft de vakantie achter de rug en hervat zijn zendingen! -------JEZUS ZWICHT VOOR EEN HEIDENSE VROUW Homilie voor de twintigste zondag door het jaar (A) 14 augustus 2005. Mt.15,21-28 Het evangelie dat we vandaag lezen is een heel sterk verhaal. Jezus werd tegengesproken. En nog wel door een heidense vrouw! Ze ging dwars tegen hem in. En wat ons het meest verbaast is dat Jezus zich liet gezeggen. Hij zwichtte voor haar. Hij prees die vrouw om haar groot geloof. Jezus was niet onwankelbaar. Hij wilde blijkbaar de waarheid niet in pacht hebben. Hij erkende dat hij verkeerd was. Toch wel zeer merkwaardig! Er staat dat Jezus naar de streek van Tyrus en Sidon ging. Dat was het land van de heidenen. Die werden door de joden hardvochtig 'honden' genoemd. Een van hen, een Kananeese niet-joodse vrouw, liep luid roepend Jezus achterna. Ze smeekte om redding voor haar dochter die gekweld werd door boze geesten. Maar Jezus trok er zich niets van aan. Hij deed alsof hij haar niet hoorde. Toen de vrouw het niet opgaf en bleef aandringen, werkte ze de leerlingen op de zenuwen: “Stuur die vrouw toch weg”, zeiden ze. Jezus zei dat hij er alleen was voor Israël, niet voor de heidenen. Hij vond het niet goed het brood dat voor het uitverkoren volk bestemd is aan de honden, de heidenen, te geven. Waarop de vrouw antwoordde dat ze genoegen nam met de kruimels die van de tafel vielen. Jezus werd getroffen door die woorden. Ze brachten een ommekeer teweeg in zijn denken. Hij liet zich door die heidense vrouw de les lezen. Die ontmoeting kan men interpreteren als een wending in de roeping van Jezus als Messias. Een doorbraak naar de heidenen toe. Merkwaardig trouwens voor Matteüs, die zijn evangelie schreef voor christenen uit het jodendom. Hier zien we reeds het nieuwe perspectief dat Paulus ten volle zal concretiseren als apostel van de heidenen. Jezus Messias is er niet alleen voor Israël, maar voor alle volkeren. Ook in onze leefwereld zijn in het tijdsbestek van twintig, dertig jaar vreemden diep doorgedrongen. Wij hier in het Westen zijn niet langer de norm die bepaalt hoe mensen overal ter wereld te leven en te denken hebben. De vreemdeling in ons midden vraagt om een omgekeerd perspectief. Om een nieuwe wending in ons christen-zijn . We zijn niet langer de enige zaligmakers. De enige zingevers. We kunnen onmogelijk nog vasthouden aan :”Wij christenen zijn de goeden en de anderen de slechten of althans de minder goeden.” Door de ontmoeting met de heidense vrouw was Jezus’ norm, van wie en hoe iemand gelooft, niet meer de enige. Jezus zelf heeft het eigen geloof niet verabsoluteerd. Hij werd wel uitgesloten en geëxecuteerd omdat het Sanhedrin de toen heersende godsbeelden en normen wèl verabsoluteerde. Wij christenen moeten dit goed voor ogen houden. Niets is absoluut. Niets kan aanspraak maken op een goddelijk statuut. Geen enkele norm of wet, geen kerk, geen traditie, geen prin cipe. God is ook geen autoritaire machtsinstantie die je via allerlei godsopvattingen of normen kan opleggen aan anderen. Dat is bijzonder belangrijk voor onze multireligieuze samenleving. Dialoog in openheid en respect, dat is de boodschap. Dat is veel meer dan slappe 'verdraagzaamheid'! We moeten ons laten gezeggen zoals Jezus. We moeten willen leren van anderen. Eventueel moeten we ook tot een ommekeer komen. Wat hebben joden ons te zeggen vanuit hun geloof? En moslims? En boeddhisten? Men spreekt van enkele tienduizenden in ons land. En humanisten? En de vele ongelovigen die vroeger 'heidenen' werden genoemd? En wat hebben wij christenen hen te zeggen? Het is al veel als we ons niet langer verhevener voelen en hen

gelijkwaardig bejegenen. Het is noodzakelijk dat we onze vooroordelen tegenover hen afleggen. Hen negeren of miskennen is niet christelijk. Als christenen moeten we juist ten dienste staan van allen in respect en waardering. De vreemdeling in ons midden wil ! een goede plek om te kunnen leven. Om zichzelf te kunnen zijn. Om zijn geloof te kunnen belijden en beleven. Die levensruimte moeten we geven. Paulus heeft aan de heidenen, die christen werden, de joodse reinheidsvoorschriften en andere eisen van de mozaïsche Tora niet opgelegd. Hij kwam hierdoor in conflict met Petrus. Op het eerste concilie in Jerusalem was dit het grote twistpunt. Het is opgelost door het accepteren dat iedereen zijn eigen weg mocht gaan. Joods-christenen leefden aanvankelijk anders dan christenen uit het heidendom. Hoe staan wij, christenen, tegenover velen die niet langer kerkelijke voorschriften willen onderhouden? Accepteren wij hun anders-zijn? Hoe gaan we om met de manier waarop zij geloven of niet meer geloven? Jongeren worden wel eens de moderne heidenen genoemd. Veel vurige katholieken ergeren zich aan hun levenswijze. Kijken we altijd naar het wezenlijke, de kern van het christendom, nl. de liefde? De liefde van Jezus. Van de barmhartige Samaritaan. Van de eerste Johannesbrief. Kunnen we Paulus achterna zeggen in de eerste Korintiërsbrief 13: ”Nu blijven van kracht geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste is de liefde”? Ook voor Matteus (25,45) is de liefde de uiteindelijke norm: ”Wat je aan de minsten van de mijnen gedaan hebt heb je aan mij gedaan." God openbaart zich in de geschiedenis van de liefde. Rob Moens, dominicaan, Genk ----------Een preek voor Maria hemelvaart: http://www.preekvandeweek.be/aa15august.htm * Reageren op deze preek? Ga naar http://www.preekvandeweek.be.commentaar.htm -------------Uw e-mailadres is opgenomen in de verzendlijst van de Preekvandeweek. Mocht u de preken niet meer wensen te ontvangen, dan kan u dit adres uit de lijst verwijderen via het webadres http://www.preekvandeweek.be/dadalijst.htm