Reason Of The Rain 12

เหตุที่ฝนตก

โดย มิตรสินี

บทที่ 12

“โชคชะตาทำาให้เรามาพบกันจนได้นะคะเนธ” หล่อนกล่าวรวดเร็วตาม

ที่ใจคิด

“ไม่ใช่หรอก ก็แค่บังเอิญเท่านั้ น” เนธานพูดห้วน ๆ พร้อมดึงมือของ

ตัวเองออกมา

ท่าทีและน้้าเสียงเย็นชา รวมทั้งค้าพูดที่ตอบกลับมานั้ น ท้าให้ใจที่พอง

โตเมื่อครู่ของคอร์ทนี่ ย์ถึงกับห่อเหี่ยวในบัดดล

“ท้าไมคุณพูดกับฉันแบบนี้ ละคะเนธ หลายปี แล้วนะที่เราไม่ได้พบ

กัน” แม้จะรู้สึกเสียหน้าอยู่บ้าง แต่คอร์ทนี่ ย์ก็พยายามข่มใจไว้ ด้วยร้วู ่า สมควรแล้วที่เขาจะโกรธ ในเมื่อหล่อนเคยทิ้งเขาไปอย่างไม่ใยดีมาก่อน “ก็เราไม่น่าจะได้พบกันอีก” เขาพึมพ้าลอดไรฟั นเบา ๆ

“เนธ ฉันเข้าใจว่าคุณอาจจะยังโกรธฉันอยู่ แต่เรื่องมันก็นานมาแล้ว

นะคะ ตอนนี้ ฉันกลับมาที่น่ี และเราก็ได้พบกัน คุณจะไม่ถามฉันสักหน่อย หรือว่า ฉันเป็ นยังไงบ้าง ท้าไมฉันถึงมาที่น่ี ทั้ง ๆ ที่ฉันควรจะอยู่ท่ี นิ วยอร์ก”

หล่อนไม่ปกปิ ดแววน้อยใจอยู่ในน้้าเสียงเลย หล่อนต้องการให้เขาร้วู ่า

หล่อนเสียใจกับค้าพูดและท่าทีของเขา และถ้าเขายังเป็ นเนธคนเดิม คนที่ หล่อนเคยรัก เขาต้องใจอ่อนลงมาบ้างไม่มากก็น้อย

เนธานถอนหายใจ ความรื่นรมย์บนใบหน้าเมื่อครู่ก่อนยามอยู่กับ

หญิงสาวชาวไทยที่มาด้วย บัดนี้ เลือนหายไปแล้ว คงเหลือแต่ค้ ิวขมวดมุ่น

ริมฝี ปากที่เม้มเป็ นเส้นตรง บ่งบอกถึงความยุ่งยากใจระคนความไม่พอใจอยู่ ในที

“ถ้าคุณอยากจะบอก ก็บอกมาเถอะ ผมมีเวลาไม่มากนั กที่จะยืนฟั ง” “คุณเปลี่ยนไปนะคะเนธ” หล่อนกลั้นค้าต่อว่าที่ก้าลังจะตามมาว่า เขา

ช่างไร้เยื่อใยกับหล่อนเหลือเกิน “ฉันเข้าใจว่าฉันไม่อยู่ในฐานะที่คุณจะดีด้วย

1

เหมือนเดิม แต่อย่างน้อยคุณก็น่าจะเห็นแก่อดีต และคิดเสียว่าฉันเป็ นเพื่อน เก่าของคุณ”

ดวงตาสีฟ้าใสนั้ นมีรอยหม่นหมอง น้้าใส ๆ เอ่อขึ้นมาด้วยความรู้สึก

น้อยใจ และมันก็ท้าให้ใจแข็งแกร่งของเนธานอ่อนยวบได้จริง ๆ หากเขาก็ ยังฝื น และคงท่าทีกร้าวเอาไว้ ได้แต่เพียงรักษาถ้อยค้าไม่ให้ฟังดูแล้งน้้าใจ เกินไปเท่านั้ น

“ผมขอโทษนะคอร์ทนี่ ย์ ถือซะว่าเมื่อครู่น้ ี ผมไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกัน” เขานิ่ งไปอึดใจหนึ่ งก่อนจะกล่าวต่อ “คุณมาเยี่ยมครอบครัวคุณเหรอ

ถึงได้มาที่แนชวิลล์?”

ริมฝี ปากอิ่มค่อยคลี่ย้ ิมได้อย่างชื่นบานขึ้น

“เปล่าคะ ฉันก้าลังจะย้ายกลับมาอยู่ท่ีน่ี ฉันมาตกลงเรื่องงาน ต้าแหน่งใหม่กับบริษัทใหม่”

ยังไม่ทันที่เนธานจะกล่าวอะไรต่อ หญิงสาวอีกคนก็ก้าวมายืนข้าง ๆ

เขา พลางพูดขึ้นโดยที่ไม่ทันได้มองหญิงสาวผมบลอนด์ท่ีอยู่ตรงหน้าเนธาน “เสร็จแล้วค่ะ ทีน้ ี เราก็กลับกันได้แล้ว”

เนธานหันมามองหล่อนด้วยสีหน้าลังเลนิ ดหนึ่ ง หากก็ยังส่งยิ้มน้อย

ๆ ให้หล่อน แล้วหันกลับมาบอกอดีตคนรักเก่า “ผมต้องขอตัวก่อน ขอให้ คุณโชคดีกับงานใหม่นะ คอร์ทนี่ ย์”

พูดแล้วเนธานก็ต้ ังท่าจะก้าวเท้าเดินออกไป แต่ไม่ไวเท่ามือของคอร์

ทนี่ ย์ ที่เอื้ อมมาฉุดแขนของเขาเอาไว้ก่อน “เดี๋ยวสิคะเนธ”

ตอนนั้ นเองที่ปณาลีเงยหน้าขึ้นมองคนร่างสูงข้างตัว สลับกับมองสาว

สวยผิวขาวที่ก้าลังรั้งแขนเขาไว้ สายตาของหล่อนมีค้าถาม แต่ด้วยมาร

ยาทปณาลีก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร หรือแสดงท่าทีใด ๆ ออกไป เมื่อครู่หล่อน ไม่ได้ทันสังเกตว่าเขาก้าลังคุยกับหล่อนอยู่ ต่อ

สาวผมบลอนด์ปรายตามองหล่อนแวบหนึ่ ง ก่อนจะหันไปพูดกับเขา

2

“ฉันยังมีเรื่องอยากพูดกับคุณอีกนะคะ” น้้าเสียงนั้ นเว้าวอน “แต่ผมไม่สะดวกจะคุยกับคุณ” เนธานตอบด้วยน้้าเสียงห้วน

ปณาลีได้ยินอย่างนั้ นจึงเอ่ยบอกเขาเบา ๆ “คุณอยู่คุยกับเพื่อนของ

คุณก่อนก็ได้ค่ะ”

พูดจบแล้วหล่อนก็ขยับตัวออกห่างเขาเล็กน้อยเพื่อรักษาระยะห่างแต่

พอดี ไม่ดูว่าเข้าไปวุ่นเรื่องส่วนตัวระหว่างเขากับหญิงสาวอีกคนหนึ่ ง รู้สึก แปลกใจอยู่ไม่น้อยกับน้้าเสียงห้วนแฝงอารมณ์ขุ่นมัวของเขา

เนธานถอนหายใจเบา ๆ อย่างอึดอัดแล้วหันกลับมามองหน้าอดีตคน

รัก รอให้หล่อนเป็ นฝ่ ายพูดก่อน เพราะเขาไม่มีอะไรจะพูดกับหล่อน เลย...จริง ๆ

“ฉัน...ฉันไม่รู้ว่าคุณมีแฟนใหม่แล้ว” คอร์ทนี่ ย์เอ่ยออกมาคล้ายจะ

หยัง่ ถามถึงความสัมพันธ์ของเขากับหญิงสาวชาวเอเชียหน้าตา...น่ารัก ...ก็ไม่ น่ารักเท่าไร ดูเหมือนของหายากมากกว่า ใคร ๆ ก็คิดว่าสาวเอเชียสวย แปลก ๆ ไม่ใช่หรือ หล่อนคิด

เนธานไม่ตอบค้าพูดกึ่งค้าถามนั้ น “คุณมีอะไรก็พูดมา ไม่ต้องเอ่ยถึง

คนอื่น”

ท้าเป็ นไม่มีเยื่อใย คงเป็ นเพราะอยู่ต่อหน้าสาวนั่น คอร์ทนี่ ย์คิดด้วย

ลึก ๆ ในใจยังมัน ่ ใจอยู่ไม่เปลี่ยนว่า เนธานไม่มีวันลืมหล่อนได้ลง

“วันนี้ ฉันคงท้าให้คุณตกใจที่เจอฉันมั้งคะเนธ เอาเป็ นว่าเราค่อยคุย

กันโอกาสหน้าตอนที่คุณสะดวกก็แล้วกัน” คอร์ทนี่ ย์เอ่ยประโยคท้ายแล้ว

จงใจปรายตามองไปทางปณาลีนิดหนึ่ งอีกครั้ง แล้วจึงค่อยหันกลับมามอง ชายหนุ่มตรงหน้า คลี่ย้ ิมหวานเจี๊ยบ “ขอเบอร์โทรศัพท์คุณหน่อยสิ ฉันจะได้ โทรไปคุยด้วย”

“ขอโทษด้วย ผมไม่สะดวก” ค้าตอบนั้ นท้าให้รอยยิ้มหวานเลือนวับไป

จากใบหน้าสวยทันที “ผมขอตัวนะ” พูดจบเนธานสาวเท้าก้าวยาว ๆ เดิน

ออกจากมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับคว้าแขนปณาลีท่ียืนอยู่ห่าง ๆ เดินตาม มาด้วย

3

คอร์ทนี่ ย์ได้แต่ยืนก้าหมัดแน่น ริมฝี ปากอิ่มเม้มสนิ ทด้วยความคับ แค้นใจ หากความทะนงตนก็ตรึงหล่อนให้ยืนนิ่ งอยู่กับที่ ไม่ได้ว่ิงตามเขาไป อย่างคนสิ้นหวัง ‘คอยดูไปเถอะเนธาน สมิธ คุณคิดว่าคุณแน่นัก ใช่ม้ ัย ฉัน จะท้าให้คุณต้องซมซานกลับมาหาฉันให้ได้’ หล่อนค้ารามลัน ่ อยู่ในใจ ปณาลีรส ้ ึกงุนงงกับเหตุการณ์ท่ีเพิ่งเกิดขึ้นตรงหน้า นึ กสงสัยว่าผ้ห ู ญิง

คนนั้ นเป็ นใครกัน และท้าไมถึงท้าให้เขาฉุนเฉียวได้ขนาดนี้ ท่าทีของเขาที่

เดินหนี จากมานั้ น เหมือนกับคนที่โกรธแค้นกันมาสักสิบชาติ หล่อนได้ยินไม่ ถนั ดนั กว่าเขาเรียกชื่อหญิงสาวผู้น้ ั นว่าอะไร แต่ถึงรู้ไปปณาลีก็คงไม่รู้จัก หล่อนอยู่ดี

นึ กอยากถามแต่ก็ไม่กล้า คนอเมริกันถือนั กเรื่องการก้าวล้้าเส้นสิทธิ

ส่วนบุคคล หล่อนเองก็ไม่คิดว่าตนเองสนิ ทกับเขามากพอที่จะถามเสีย

ด้วย...ก็ไม่ได้เป็ น...อะไรกับเขานี่ นา...เรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่นก็ไม่ใช่เรื่อง ของหล่อน...แต่แปลกที่พยายามผลักไสความอยากรู้ หล่อนกลับยิ่งรู้สึก สนใจใคร่รู้ข้ ึนมาจับจิต

ท้าไมเนธานต้องปฏิเสธหล่อน สาวผมบลอนด์สวย ตาหวานซึ้ง ดู

มีสเน่ห์คนนั้ น ไม่มีทางที่ผู้ชายคนไหนอยากเมินหน้าหนี จากหล่อน แม้แม่ สาวคนนั้ นจะไม่สวยถึงขั้นหยุดโลก แต่ก็หน้าตาน่าดูไม่น้อย ผ้ห ู ญิงด้วยกัน อย่างปณาลียังแอบลอบมองหล่อนซ้้าแล้วซ้้าอีกเลย

กว่าปณาลีจะรู้ตัวว่าแขนของหล่อนยังคงอยู่ในอุ้งมือใหญ่ของเขา ก็

เมื่อทั้งคู่เดินออกมาถึงทางออกศูนย์การค้าจะเดินไปยังลานจอดรถ แสงแดด จ้ายามบ่ายท้าให้หญิงสาวต้องหยีตา เพราะจะยกมือขึ้นป้ องหน้านั่นเองจึงได้ รู้วา่ แขนออกหล่อนไม่เป็ นอิสระ

เนธานปล่อยแขนหล่อนเมื่อรู้สึกถึงแรงดึงเบา ๆ

“ขอโทษครับ ...” เขากล่าวคล้ายรู้สึกผิด “สงสัยผมอารมณ์ไม่ค่อย ปกตินัก”

4

“ไม่เป็ นไรค่ะ” หล่อนเอ่ยตอบไป พลางลูบรอยที่ยังอุ่น ๆ ที่แขน มัว แต่นึกถึงสาวผมบลอนด์คนนั้ นจนลืม เผลอให้ชายหนุ่มจับแขนหล่อนไว้ต้ ัง นาน

หากอยู่ในอารมณ์ปกติ เนธานคงจะนึ กข้ากับท่าทางที่ด้วยเหมือน

เหนี ยม ๆ ของหล่อน แต่เวลานี้ เขานึ กหาถ้อยค้าตลก ๆไม่ออกเลยสักค้า “คุณยืนรออยู่ตรงนี้ ดีม้ ัย ผมจะเดินไปเอาขับรถมารับ” เขาเสนอขึ้น

หวังว่าระหว่างที่เดินไปคนเดียวอาจจะท้าให้ใจเขาเย็นลง

“ไม่ละค่ะ เสียเวลาเทียวไปเทียวมา เราเดินไปด้วยกันนี่ แหละ”

หล่อนหันไปตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ

สังเกตดูใบหน้าที่ยังเคร่งเครียดของเขาแล้ว ความอยากรู้ยิ่งทวีคูณขึ้น

ไปกว่าเดิม ท้าให้หล่อนต้องพยายามอย่างยิ่งที่จะซ่อนความสงสัยไว้เบื้ อง หลังดวงตา หากคนร่างสูงตรงหน้ากลับอ่านออก

“คุณคงอยากรู้ว่าท้าไมผมถึงไม่อยากคุยกับ เพื่อนเก่า” เนธานเน้นค้า

สุดท้าย

“เอ่อ...” ปณาลีอึกอัก ยิ้มเก้อ เสียแรงซ่อนความอยากรู้แทบแย่ แต่

ปิ ดเท่าไรก็ไม่มิด

“เอาไว้ข้ ึนไปรถแล้วผมจะเล่าให้ฟัง” เขากล่าวแล้วพยักหน้าเป็ นเชิง

บอกให้หล่อนออกเดิน

ใช่ว่าเขาจะเล่าทันทีท่ีรถเคลื่อนตัวออกอย่างที่หล่อนคาด เนธานกลับ

ขับรถไปเงียบ ๆ อยู่กว่าครึง่ ชัว่ โมงเห็นจะได้จึงเริม ่ กล่าวท้าลายเงียบขึ้นมา “คุณได้ของครบตามที่ต้องการหรือเปล่า ?”

ไม่ใช่ประโยคที่หล่อนรอฟั งอยู่เลยสักนิ ด ปณาลีแอบเซ็งอยู่ในใจ เห็น

ท่าจะตายด้วยความอยากรู้กันวันนี้ เสียแล้ว

“ก็...ครบค่ะ ถึงไม่ครบก็คงท้าอะไรไม่ได้แล้ว เราขับออกมาจาก

แนชวิลล์แล้วนี่ คะ” หญิงสาวตอบไปแล้วมองออกไปยังทิวทัศน์ข้างถนน ไฮเวย์ ซึ่งตอนนี้ ปรากฎให้เห็นแต่แนวต้นไม้ และเชิงเขา ไร้ส่ิงปลูกสร้างใด ๆ

5

“ยังไม่ไกลเท่าไร เลี้ยวกลับไปได้นะ” เขาเย็นลงพอที่จะมีอารมณ์ขัน กลับขึ้นมาบ้าง

“ไม่ละค่ะ ย้อนกลับไปเดี๋ยวคุณเจออะไรที่ไม่อยากเจอเข้าอีก เราก็

ต้องรีบชิ่งหนี อีกรอบ” พูดไปแล้วปณาลีแทบจะเอามืออุดปากตัวเอง สายไป เสียแล้ว หล่อนรู้สึกเสียมารยาทอย่างไม่น่าให้อภัย “เอ่อ...ขอโทษค่ะ ฉันพูด เล่น ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่เรื่องน่าล้อเล่น” หล่อนท้าอะไรไม่ได้มากไปกว่าก้ม หน้ามองมือตัวเอง

“ไม่เป็ นไรหรอก ตอนนี้ ล้อเล่นได้แล้ว” เนธานยิ้มน้อย ๆ ก่อนเอ่ย

กลับไปเสียงอ่อนโยน

เนธานเองก็รู้ตัวเหมือนกันว่าเขาคงเสียมารยาทไม่น้อยที่นั่งเงียบอยู่

นานมาก และไม่ยอมเล่าเรื่องที่เกี่ยวกับ ‘อะไรที่ไม่อยากเจอ’ ตามที่บอก

หล่อนไว้เสียที นี่ หล่อนคงจะทวงกลาย ๆ อดไม่ได้ท่ีจะนึ กย้อนไปถึงคืนแรก ที่เขาพบหล่อน เรื่องของคนเดียวกันนี่ ไม่ใช่หรือ ที่หล่อนทวงให้เขาเล่าให้ ฟั ง

ที่เงียบไปนานนั้ นก็เพราะเขาก้าลังใคร่ครวญ ทบทวนความคิดของตัว

เองก่อนที่จะพูดอะไรออกไป ในวัยสามสิบปี ประสบการณ์กับความรับผิด ชอบที่มากขึ้น ท้าให้เขามักจะไม่พูดอะไรออกไปตามอารมณ์

ยิ่งเป็ นความคิดที่มีหญิงสาวคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขานี้ เข้ามาเกี่ยวข้อง

ด้วย เขายิ่งต้องคิดมากขึ้น ชัง่ น้้าหนั กผลดีผลเสียที่จะตามมา เสียงบาง

อย่างในใจของเขาบอกว่า เขาไม่ต้องการจะผิดพลาดกับความรักครั้งนี้ กว่า จะเจอผู้หญิงที่ถูกใจ เขาต้องรอมานานเกือบสิบปี เขาจะท้าให้เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ มาท้าให้เขาพลาดไม่ได้เด็ดขาด

“คุณจ้าคืนแรกที่เราพบกันได้ม้ ัย” เขาถามหล่อน ปณาลีพยักหน้า หากกะพริบตาปริบ ๆ ด้วยแปลกใจที่เขาถามขึ้นมา

แต่ก็เอ่ยขึ้นให้เห็นเป็ นเรื่องข้า ๆ

“ท้าไมจะจ้าไม่ได้ละคะ คุณพกปื นเดินมาหาฉันอย่างกับว่าฉันเป็ นโจร

เป็ นใครก็ลืมไม่ลง”

6

ชายหนุ่มโคลงศีรษะ “ไม่ใช่ตรงนั้ น ที่ผมพูดถึงคือตอนที่เรานั ่งคุยกัน ในห้องนั่งเล่น แล้วคุณทวงผมให้เล่าเรื่อง...คนรักเก่าไงล่ะ”

“อ๋อ” ปณาลีพยักหน้า แล้วรู้สึกวูบ ๆ ในใจอย่างประหลาด “หรือ

ว่า...” หล่อนหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขาคล้ายจะเข้าใจอะไรบาง อย่าง

“ใช่แล้วล่ะ ผู้หญิงที่เราพบเมื่อครู่คือ คอร์ทนี่ ย์ คนรักเก่าของผมเอง” ปณาลีน่ิ งรอฟั งเขาพูดต่อ

“คุณจะไม่ถามหรือว่าท้าไมผมถึงอารมณ์เสียที่เจอเธอ” หญิงสาวสัน ่ ศีรษะ

“มันเป็ นเรื่องส่วนตัวของคุณนี่ คะ จะว่าไปก็ไม่ค่อยเกี่ยวกับฉันนั ก” “แต่ต่อไปมันอาจจะเกี่ยวก็ได้”

คิ้วเรียวเลิกสูงขึ้นด้วยความประหลาดใจ แล้วจู่ ๆ ใจหล่อนก็เริม ่ สัน ่

นิ ด ๆ กับค้าพูดที่หล่อนไม่กล้าคาดเดาว่าจะตามมา

ราวกับเขาจะแกล้งหล่อนให้เกิดอาการใจวูบ ๆ วิบ ๆ อยู่อย่างนั้ น

เนธานเก็บประโยคที่ต้ ังใจจะบอกหล่อนเอาไว้ก่อน แล้วไขความกระจ่างเรื่อง การพบคนรักเก่า

“เอาเป็ นว่าผมขอเล่าเองก็แล้วกัน นิ ทานเรื่องนี้ ไม่ยาวหรอก ไม่ท้าให้

คุณอ้าปากหาวแน่” เขาเหลือบมองหล่อนแล้วยิ้ม

“เรื่องที่คุณเล่าน่ะสนุ กทุกเรื่อง เล่ามาเถอะค่ะฉันรอฟั งอยู่” ปณาลี

ผ่อนลมหายใจเบา ๆ ขับไล่ความรู้สึกแปลก ๆ ในใจ

“ตอนที่ผมรอคุณอยู่หน้าร้าน คอร์ทนี่ ย์บังเอิญเห็นผมเข้าเลยมาทัก

เธอบอกผมว่าเธอจะมาท้างานที่แนชวิลล์ แต่ผมก็ไม่สนใจหรอกนะว่าเธอจะ ไปท้าอะไรที่ไหน เพราะเราตัดขาดกันแล้วตั้งแต่วันที่เธอเชิญผมออกจากอ พาร์ทเม้นท์ท่ีเรา...เราอยู่ด้วยกันในนิ วยอร์ก”

เขาตัดสินใจเล่าให้หล่อนฟั งโดยไม่ปิดบัง แม้มันอาจจะไม่ใช่เรื่อง

ฉลาดนั ก

7

“ผมไม่ได้โกรธเธอ เพราะมันผ่านมานานเกือบสิบปี แล้ว ว่ากันตาม ตรงก็คือ ผมไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับเธออีก ไม่ว่าจะรัก โกรธ เกลียดหรือ ห่วงหาอาทร มันไม่มีความรู้สึกอะไรเลย พอผมย้อนคิดดูก็ยังแปลกใจ

เหมือนกัน ผมพูดอย่างนี้ คุณก็คงคิดว่าถ้าอย่างนั้ นผมก็ควรจะวางตัวเฉยได้ กับเหตุการณ์ท่ีเจอเธอที่นั่นสิ”

เขาเหลือบมามองหล่อนนิ ดหนึ่ ง

“อืมม์ ก็...น่าจะเป็ นอย่างนั้ นมั้งคะ” “ไม่เลย ผมรู้สึกเฉยอยู่ไม่ได้ เพราะผมมากับคุณ” เขาหยุดเว้น

จังหวะนิ ดหนึ่ งเพื่อเหลือบมามองหญิงสาวข้างตัว ที่ก้าลังมองหน้าเขาอยู่ เช่นกัน “ผมไม่ต้องการให้คอร์ทนี่ ย์เข้ามาเป็ นอุปสรรคใน...สิ่งที่ผมก้าลังจะ เริม ่ ต้น”

เนธานยังกล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะเอ่ยค้าว่า “ความรัก” อย่างที่ต้ ังใจไว้

ตอนแรก

ปณาลีนั่งเงียบแทบจะกลั้นหายใจ เริม ่ เห็นเค้าแล้วว่ามันชักจะเริม ่ วน

เข้ามาเกี่ยวกับหล่อน ความที่ไม่ใช่เด็กสาวที่ไม่รู้เดียงสาเรื่องความรัก หล่อน จึงพอจะเข้าใจได้ราง ๆ

“ยิ่งคอร์ทนี่ ย์รบเร้าที่จะติดต่อกับผม ผมก็ย่ิงโกรธ ในเมื่อจบกันไป

แล้ว ก็ควรจะจบกัน ค้าว่าเห็นแก่ความเป็ นเพื่อน หรือคบกันแบบเพื่อน มัน เป็ นข้ออ้างที่ท้าให้ดูดีเท่านั้ นเอง ถ้าไม่รก ั กันแล้ว ก็ไม่ควรจะมาเป็ นเพื่อน

กัน หรือข้องเกี่ยวกันอีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งคู่ที่เลิกรากันไม่สวยงามอย่างผม กับคอร์ทนี่ ย์”

น้้าเสียงของเขาชัดเจน และฟั งดูจริงใจที่สุด ปณาลีหลอกตัวเองไม่ได้

เลยว่าหล่อนรู้สึกโล่งอกอย่างประหลาด ส่วนลึกในใจคล้ายกับเฝ้ ารอฟั งสิ่งที่ คาดไว้ว่าเขาจะพูดต่อมา

“เอาละ ผมจะไม่มัวพายเรืออ้อมไปอ้อมมาอีกแล้วนะพาน่า” ค้าพูดนั้ นคล้ายกับจะเตือนให้หล่อนระวังตัวการจู่โจม

“ความจริงในรถนี่ มันคงไม่ใช่ท่ีเหมาะสมนั กที่จะพูด” เขากล่าวต่อ

8

“ก็ยังไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะ” ปณาลีได้ยินเสียงตัวเองพูดออกไปทันที ขณะที่ก้มหน้างุดมองมือตัวเองแทนเสี้ยวหน้าคมสัน

“คุณรู้ใช่ม้ ัยว่า ผมจะบอกอะไร” เขาถามขึ้นเบา ๆ “เอ่อ...” หล่อนอึกอัก

“ร้แ ู ล้วอยากได้ยินหรือเปล่า หรือว่าคุณไม่อยากฟั ง?” เนธานถาม คล้ายเริม ่ ไม่แน่ใจ

“ก็...เอ่อ...ที่จริงฉันก็เดาไม่ถูกหรอกค่ะว่าคุณจะพูดอะไร แต่คุณพูด

เองว่าในรถไม่เหมาะที่จะพูด ฉันก็เลยบอกว่ายังไม่ต้องพูดไงคะ”

เขายิ้มออกมา ปณาลีเงยหน้าขึ้นมาทันเห็นพอดี ถ้าเขาจะบอกสิ่งที่

หล่อนคาดเดาไว้ หล่อนก็อยากให้เขาบอกออกมาเลย เพราะอย่างน้อยตอน นี้ เขายังคงต้องสนใจกับเส้นทางตรงหน้า หล่อนจะได้ไม่ต้องรู้สึกหวิวไหว

เมื่อต้องสบสายตาคม ๆ ของเขา และเขาก็จะได้ไม่ต้องเห็นใบหน้าที่เริม ่ มี

เส้นเลือดฉีดสีระเรื่อไปทัว่ ผิวแก้มของหล่อนได้ถนั ดตานั ก ปณาลีเขินที่จะให้ เขาเห็นว่าหล่อนเอียงอาย

ปณาลีได้ยินเสียงเขาระบายลมหายใจ แล้วกล่าวต่อมาว่า “ผมขอพูดให้ชัดเจนเลยนะว่า ผมต้องการที่จะเริม ่ ต้นความรักครั้ง

ใหม่ของผมกับคุณนะพาน่า คุณจะว่ายังไง” เนธานตัดสินใจในที่สุดที่เอ่ยค้า ไปตรง ๆ ดุ่ย ๆ แบบนั้ น

ปณาลีได้ยินเสียงระบายลมหายใจของตัวเองตามมา ริมฝี ปากหล่อน

สัน ่ ระริกโดยไม่รู้ตัว

“ฉัน...ฉัน...” “ผมร้วู ่าคงเร็วไป คุณยังไม่ต้องตอบผมตอนนี้ ก็ได้ พร้อมเมื่อไรค่อย

บอก แต่ถ้าผมรอไม่ไหว ผมจะทวงคุณเอง อย่างที่คุณทวงผมให้เล่านิ ทาน อกหักไงล่ะ”

ค้าพูดติดตลกในตอนท้ายของเขาท้าให้หล่อนยิ้มออกมา แต่ก็ไม่ได้

เอ่ยค้าตอบใด ๆ

9

ส่วนคนพูดก็รู้สึกโล่งอกที่พูดออกไปเสียได้ แม้อาจจะต้องทุรนทุราย รอคอยค้าตอบอีกนานแค่ไหน เขาก็พร้อมจะยอมรอ อย่างน้อยเขาก็ได้ท้าใน

สิ่งที่คิดออกไปแล้ว ผลตามมาจะเป็ นอย่างไร เขาก็จะยอมรับมัน แต่ ...ถ้าไม่ คิดเข้าข้างตัวเองเกินไปนั ก เนธานรู้สึกว่าเขาก็น่าจะมีหวังอยู่เหมือนกัน “ผมมันหนุ่มลูกทุ่งนะ พูดอ้อม ๆ อะไรกับเขาไม่เป็ น ขออภัยใน

ความตรง ๆ อย่างหน้าไม่อายของผมด้วยนะครับ”

เป็ นประโยคปิ ดท้ายที่เขาเอ่ยขึ้น ก่อนที่ความเงียบก็ค่อย ๆ คืบคลาน

เข้ามายึดพื้ นที่ภายในรถ มีเพียงเสียงเครื่องยนต์เบา ๆ ที่ส่งเสียงดังขึ้น หรือแผ่วลงตามจังหวะความเร็วของรถ

ปณาลีนั่งเงียบไปตลอดทางที่ถึงบ้าน หากในใจว้าวุ่นนั ก หล่อนรู้ใจตัว

เองว่าไม่รงั เกียจที่จะมีเขาอยู่ใกล้ ๆ ทั้งยังรู้สึกอุ่นใจเสียด้วยซ้้า แม้จะรู้จัก

เขาได้เพียงไม่นาน อย่างนี้ หรือเปล่านะที่เจคกับแมรี่ เพื่อนที่เป็ นอาจารย์ที่ วิทยาลัยเคยพูดไว้เกี่ยวกับการที่คนสองคนจะพอใจกันได้น้ ั นต้องมี “สาร เคมีของความรัก” ในร่างกายที่ตรงกัน หล่อนกับเขามีสารทีว่ ่านั ่นตรงกัน หรือ ปณาลีชักสงสัย

ไม่ว่าจะขึ้นกับสารเคมีตัวใดก็ตาม ส้าหรับหล่อนแล้วสิ่งที่ส้าคัญที่สุด

คือ “เวลา” ปณาลีบอกตัวเองว่า หล่อนขอใช้เวลาเพื่อส้ารวจใจตนเองก่อน ว่าไปแล้วหล่อนก็เพิ่งบอบช้้ากับความรักมามิใช่หรือ หล่อนไม่อยากจะรีบเร่ง กระโจนลงไปโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ เพียงเพื่อต้องการดามหัวใจที่บาดเจ็บ หล่อนยังไม่รู้สึกสิ้นหวังถึงขนาดนั้ น

เมื่อรถของเนธานจอดเทียบริมถนนหน้าบ้านก็เป็ นเวลาห้าโมงเย็น

กว่า แดดในปลายฤดูใบไม้ผลิ เริม ่ อ่อนแสงลง เขาลงมาช่วยหล่อนยกของที่ ซื้ อมาเข้าไปในบ้าน และรอจนหล่อนเก็บของสดเข้าตู้เย็นจนเสร็จ

“พรุ่งนี้ คุณจะให้ผมมาสักกี่โมงดี?” เขาถามเวลาส้าหรับนั ดอาหาร

กลางวัน วันพรุ่งนี้

“คุณทานข้าวกลางวันตรงเวลาเป๊ ะเลยหรือเปล่าละคะ”

10

“ไม่ถึงขนาดนั้ นหรอกครับ เอาเป็ นว่าผมมาสักสิบเอ็ดโมงดีม้ ัย เผื่อ เวลาให้ผมมาช่วยคุณท้าอาหารด้วยผมไม่ได้อยากมากินอย่างเดียวนะ” “ก็ดีเหมือนกันค่ะ” หล่อนยิ้มรับ

นั ดแนะกันเสร็จแล้ว เนธานก็เอ่ยลา หล่อนเดินออกมาส่งเขาที่หน้า

ประตูบ้าน

“วันนี้ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ” หล่อนเรียกเขาไว้ก่อนที่จะเขาจะเดิน

ออกจากประตูไป

คิ้วหนาเลิกสูงเป็ นเชิงถาม “ขอบคุณเรื่องอะไรกัน ?” “ก็...ที่ขับรถพาฉันไปซื้ อของ”

“โถนึ กว่าอะไร ผมไปซื้ อของของผมเองต่างหากล่ะ” เขาหลิ่วตา “แต่

ไม่รู้ว่าผมจะกินได้หมดทุกอย่างที่คุณซื้ อหรือเปล่า ไอ้เจ้าปลาตัวแบน ๆ นั ่น กลิ่นแรงจัง” เนธานหมายถึงปลาสลิดที่เขาเผอิญยกมันขึ้นมาดมด้วยความ อยากรู้

ปณาลีได้ยินแล้วข้ากิ๊ก ยังจ้าใบหน้าเหยเกของเขาได้

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พรุ่งนี้ ฉันจะแปลงโฉมปลาตัวแบนของคุณให้น่า ทานเชียว” หล่อนบอกเขา ด้วยตั้งใจจะท้าย้าปลาสลิดใส่มะม่วงซอยให้เขา ได้ลองชิม

“ผมจะรอดมกลิ่น เอ๊ย รอชิม” เขายิ้มกว้างโชว์ฟันขาวเรียบสนิ ท

ก่อนจะเอ่ยลาอีกครั้ง “ผมกลับก่อนละ คุณจะได้พักผ่อน สวัสดีนะครับปณา ลี” เขาพยายามพูดชื่อหล่อนให้ชัดตรงตามภาษาไทยที่สุด

หล่อนเบิ่งตากว้างนิ ดหนึ่ งรู้สึกทึ่งกับความพยายามของเขา “น่าประทับใจมากค่ะ” หล่อนเอ่ยยิ้ม ๆ

เนธานท้าท่าโค้งน้อย ๆ “ขอบคุณครับ ผมก้าลังขอความรักจากคุณ ต้องท้าให้คุณประทับใจหน่อยใช่ม้ ัยล่ะ” เขาพูดพร้อมส่งนั ยน์ตาวิบวับ

เป็ นไปไม่ได้เลยที่สายตาคมคู่น้ ั นจะไม่ท้าให้สองแก้มของหล่อนร้อน

ผะผ่าว ปณาลีเบนสายตาหลบแวบหนึ่ ง ก่อนจะหันกลับมามองเขาตอบ และ กล่าวค้าขอบคุณเขาซ้้าอีกครั้ง หากครั้งนี้ ด้วยเหตุผลอื่น

11

“ขอบคุณนะคะเนธ ที่คุณรู้สึกดี ๆ กับฉัน” เขาไม่เอ่ยค้าใดตอบกลับมา มีเพียงรอยยิ้มแต้มอยู่ท่ีรม ิ ฝี ปาก และ

แววตาที่คล้ายรอคอยฟั งค้าพูดต่อไปของหล่อน

“ถ้าฉันแน่ใจกับค้าตอบเมื่อไร แล้วฉันจะบอกคุณค่ะ ขอเวลาฉันสัก

หน่อยนะคะ”

“ขอบคุณครับที่คุณรับผมไว้พิจารณา” เขาอมยิ้มเอ่ยทีเล่นทีจริง แต่

ดวงตานั้ นคมซึ้งบอกชัดถึงความจริงใจกับค้าพูดนั้ น “ผมไม่อยากบอกว่า

นานเท่าไรก็จะรอ เพราะมันไม่เป็ นความจริง เอาเป็ นว่า ผมขอให้คุณเป็ น คนตัดสินใจเองก็แล้วกันว่า จะให้ผมรอนานแค่ไหน” “รับรองว่าไม่ต้องรอไปตลอดกาลแน่ค่ะ”

“ผมก็ไม่มีวันปล่อยให้ผมรอนานขนาดนั้ นแน่ ปณาลี” เขายิ้มกว้าง อีกครั้ง แล้วโบกมือลา

ปณาลีมองตามหลังเขาไปกระทัง่ เขาขึ้นรถ และขับออกไป หญิงสาวเป่ าปากเบา ๆ รู้สึกชุ่ม ๆ ที่หัวใจอย่างไรบอกไม่ถูก รักครั้ง

ใหม่จะเป็ นยาสมานแผลในใจของหล่อนได้หรือเปล่านะ ปณาลีอดไม่ได้ที่ เหลือบไปมองกรอบรูปบานใหญ่ท่ีบรรจุภาพถ่ายหลายใบไว้ สามภาพใน

จ้านวนนั้ น มีรูปคู่ของหล่อนกับพี่ว่าน ถึงเวลาที่หล่อนต้องแกะมันออกเสียที หน้าจอโทรศัพท์มือถือแบบสมาร์ทโฟน ที่สามารถใช้งานค้นหาข้อมูล ทางอินเตอร์เน็ตได้น้ ั น ก้าลังแสดงภาพหน้าเวบเซิร์ช เอนจิ้นยอดนิ ยม นิ้ ว เรียวขาวของเจ้าของเครื่องก้าลังพิมพ์ค้าสัง่ ค้นหาลงไปด้วยความเร่งรีบ Nathan Thomas Smith, Kentucky

รอเพียงอึดใจเดียว หน้าจอก็กะพริบแล้วแสดงข้อมูลที่หล่อนค้นหา ดวงหน้าสวยมีรอยเคร่งเครียดเมื่อเพ่งมองดูข้อมูลบนหน้าจอ ค้าที่หล่อนใช้ ค้นหากว้างเกินไป แต่นั่นก็เป็ นทั้งหมดที่หล่อนรู้เกี่ยวกับตัวเขาในเวลานี้ หล่อนไล่ดูข้อมูลบนหน้าจอไปทีละบรรทัดแล้วก็สบถออกมา

12

บ้าที่สุด! ที่หล่อนจ้าเมืองที่เขาย้ายไปอยู่กับพ่อของเขาไม่ได้ คอร์ ทนี่ ย์โมโหตัวเอง

บ้านเดิมของเนธานอยู่ในเมืองเดียวกับหล่อนซึ่งเป็ นเมืองเล็ก ๆ ติด

เมืองแนชวิลล์ ในรัฐเทนเนสซี เขาและหล่อนเรียนและคบหากันมาตั้งแต่

สมัยเรียนไฮสคูลโรงเรียนเดียวกัน แต่เมื่อเรียนจบหล่อนได้ตอบรับเข้าเรียน ในมหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐอิลลินอยส์ พร้อมได้รบ ั ทุนการศึกษาด้วย

คะแนน SAT ของหล่อนสูงมาก ส่วนเนธานย้ายตามครอบครัวมาอยู่รฐั เคน ตักกี้ และเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่นั่น

คอร์ทนี่ ย์เคยไปบ้านเขาที่เคนตักกี้ครั้งหนึ่ งในวันคริสต์มาส สมัยที่

หล่อนเรียนมหาวิทยาลัยชั้นปี ที่ 2 และหล่อนก็ไม่ชอบเอาเสียเลย สิบกว่าปี ที่แล้วบ้านของเขาตั้งอยู่กลางทุ่งนา แวดล้อมไปด้วยฟาร์มเลี้ยงสัตว์ ทั้งที่

บ้านของเขาเองก็มีฟาร์มโคนมเล็ก ๆ อยู่ในบริเวณที่ดินของบ้าน เรียกได้ว่า

อยู่ในที่ห่างไกลความเจริญเป็ นอย่างยิ่ง หล่อนไม่ใช่คนเมืองก็จริง แต่หล่อน ก็ไม่ชอบความเป็ นอยู่ในบ้านนอก

ตลอดระยะเวลาที่คบหากันโดยที่อยู่ห่างกันคนละรัฐนั้ น เนธานเป็ น

ฝ่ ายขับรถไปหาหล่อนถึงรัฐอิลลินนอยส์เป็ นประจ้าที่เขาว่าง และทุกช่วง

มหาวิทยาลัยปิ ดภาคฤดูร้อน เขาจะพักอยู่กับหล่อนและหางานพิเศษในช่วง ฤดูร้อนท้าที่นั่น ช่วงเทศกาลวันคริสต์มาส หรือวันหยุดอื่น ๆ ทีห ่ ล่อนกลับ ไปเยี่ยมครอบครัวที่เทนเนสซี เขาก็จะขับรถไปหาหล่อนที่บ้าน

ในวันที่หล่อนตัดสินใจย้ายไปนิ วยอร์ก และชวนเขาไปด้วย เนธานก็

ไม่ลังเลใจที่จะย้ายตามหล่อนไป

เพราะอย่างนี้ ...คอร์ทนี่ ย์จึงมัน ่ อกมัน ่ ใจนั กหนาว่า หล่อนคือผู้หญิงคน

เดียวในใจของเนธานตลอดมา ไม่ว่าเวลาจะล่วงเลยผ่านมานานแค่ไหน เป็ น ไปได้อย่างไรที่ผู้ชายที่รก ั ผู้หญิงคนหนึ่ งมากขนาดนั้ น จะหมดเยื่อใยได้ง่าย ๆ

ต้องเป็ นเพราะอยู่ต่อหน้าแฟนใหม่ของเขาแน่ ๆ เขาจึงแสร้งท้าปั้ น

ปึ่ ง บางทีตอนนี้ เขาอาจจะก้าลังกระวนกระวายหาหนทางติดต่อหล่อนอยู่

13

เหมือนกันก็เป็ นได้ คอร์ทนี่ ย์ย้ ิมกับความคิดนั้ น ทว่าจิตใจที่ร้อนรุมก็ไม่อาจ สงบลงได้

หล่อนลองเปลี่ยนเป้ าหมายไปที่เวบไซต์ส้าหรับค้นหาหมายเลข

โทรศัพท์ พิมพ์ช่ ือเขาลงไปพร้อม จ้ากัดรัฐที่ค้นหา

หมายเลขโทรศัพท์ของคนชื่อเนธาน โทมัส สมิธ ในรัฐเคนตักกี้ ปราก

ฎขึ้นมาเกินยี่สิบชื่อ คอร์ทนี่ ย์อยากจะร้องกรีด ๊ ออกมา ก็ได้...ถ้าอยากจะลอง กันสักตั้ง หล่อนจะโทรมันให้ครบทุกเบอร์น่ี แหละ ไม่เจอก็ให้รู้ไป

คอร์ทนี่ ย์หยิบกระดาษกับปากกาขึ้นมาจดหมายเลขโทรศัพท์ท้ ังหมด

อย่างมุ่งมัน ่ ในใจของหล่อนกระวนกระวาย หล่อนเห็นมือตัวเองสัน ่ ริก ๆ และรู้สึกถึงจังหวะหัวใจที่เต้นแรงเร็วด้วยอารมณ์รุนแรง

ใช้เวลาเกือบสิบนาที หล่อนก็จดหมายเลขโทรศัพท์ไว้ได้หมด หล่อน

จะใช้เวลาที่เหลือในวันนี้ ทั้งหมด โทรไล่ทุกหมายเลขโทรศัพท์เลยทีเดียว “ฉันต้องหาคุณให้พบให้ได้เนธ ฉันจะไม่ยอมเสียคุณไปให้ใครอีก

แล้ว!”

ทว่ายังไม่ทันที่หล่อนจะเริม ่ ลงมือท้าตามใจปรารถนา เสียงโทรศัพท์

เรียกเข้าก็ดังขึ้นมาก่อน หมายเลขโทรศัพท์ที่แสดงบนหน้าจอพร้อมรูปถ่าย ของเด็กหญิงผมสีทอง ก้าลังยิ้มน่ารักนั้ น สะกดอารมณ์คุกรุ่นทั้งมวลของ คอร์ทนี่ ย์ให้หยุดลง

นี่ หล่อนก้าลังเป็ นบ้าอะไรอย่?ู คอร์ทนี่ ย์ได้สติต้ ังค้าถามกับตัวเอง หญิงสาวสูดลมหายใจลึกไล่ความคิดพลุ่งพล่านเมื่อครู่ให้ออกไปจาก

ใจ แล้วกดรับสาย

“สวัสดีจ้ะ สาวน้อยที่น่ารักของแม่”

แม้จะพยายามควบคุมอารมณ์ เสียงของหล่อนก็ยังสัน ่ พร่าอยู่นิด หน่อย แต่ด้วยความไร้เดียงสาของเด็กน้อยทางปลายสาย จึงไม่มีการตั้ง

ค้าถามใด ๆ แสดงถึงความสงสัยในน้้าเสียง กลับมีแต่เสียงสดใสเริงร่าอย่าง ดีใจ

14

“ฮัลโหลมัมมี่ หนู คิดถึงมัมมี่จังเลยค่ะ” หนู น้อยเชอรีลบอกแม่ผ่านมา ทางสัญญาณโทรศัพท์ ที่เธอขอให้พ่ีเลี้ยงสาวต่อสายให้ “มัมมี่ก็คิดถึงหนู จ้ะ เชอรีลของแม่”

“แอนนาบอกว่ามัมมี่จะกลับวันจันทร์ เมื่อไรจะถึงวันจันทร์คะ” เสียง

หนู น้อยวัยห้าขวบถามออดอ้อน

“วันนี้ วันเสาร์ หนู ลองนั บสิจ๊ะวันเสาร์แล้วต่อไปเป็ นวันอะไร” คอร์

ทนี่ ย์ตอบลูกไปด้วยน้้าเสียงอ่อนหวานดัง่ เช่นปกติ

หนู น้อยเชอรีลนั บวันตามที่แม่แนะ แล้วเล่าถึงกิจกรรมในวันนี้ ที่เธอ

กับแอนนา พี่เลี้ยงสาวท้าร่วมกันให้แม่ฟัง คอร์ทนี่ ย์ฟังลูกไปยิ้มไป หัวใจที่ เต้นแรงเร็วเมื่อครู่ก่อนผ่อนจังหวะช้าลงกระทัง่ เต้นด้วยความเร็วปกติ

หล่อนอาจจะเป็ นแม่ท่ีหายใจเป็ นงาน แต่หล่อนก็พยายามเจียดเวลา

ให้ลูก และมีความสุขเสมอเมื่อยามอยู่กับลูก เพราะลูกคือคนเดียวที่ยึด

เหนี่ ยวหัวใจหล่อนไว้ได้ ยิ่งเมื่อชีวิตคู่ต้องอับปางลง คอร์ทนี่ ย์ย่ิงต้องการที่ จะให้ความสุขกับลูกให้มากที่สุด ชีวิตในนิ วยอร์กไม่เหมาะกับการเลี้ยงดู นางฟ้ าตัวน้อย ๆ ของหล่อนเลย

นี่ คือเหตุผลส้าคัญที่หล่อนต้องการย้ายจากเมืองใหญ่ มาอยู่เมืองที่

เล็กกว่า

คอร์ทนี่ ย์คุยกับลูกสาวจนเพลินกระทัง่ แทบจะลืมเรื่องเนธานไปได้

หากว่าหลังจากวางสายไปแล้ว สายตาไม่เหลือบไปเห็นบรรดาหมายเลข โทรศัพท์บนหน้ากระดาษที่จดไว้ด้วยลายมือของหล่อนเอง

15