Reaktie 3 Nostalgie

re AKTie juni / juli / augustus 2009 Editie: nostalgie

ElkeElke laatste woensdag van de AKT-borrel in café laatste woensdag vanmaand: de maand: AKT-borrel in café DeDe Stadsgenoot! Stadsgenoot!

Zorg dat je erbij bent! Let op: in april is de borrel een weekje eerder, op 22 april. Zet deze datum dus snel in je agenda!

Inhoud 2 3 4,5, 6 7 8 9 10,11 12 13 14,15 16 17 18 19 20,21 22,23 24 25t/m29

Wij zijn RedAKTie! Siem opent Ex AKTer in beeld Nostalgisch recept Top of Flop Regen Pak eens een film die je pAKT Illustratie Lisa Weeda ‘t Ouderlijk huis POPcards Agenda Mmmbob Nieuwe Media Back in the days: MS-DOS Vreemde Forumberichten De kamer van... Het Klassenfeest Plakplaatjes Nostalgische artefacten

1

2

re AKTie juni / juli / augustus 2009 Editie: nostalgie

re aktie juni / juli / augustus 2009 editie: Nostalgie

Hier komt een leuke pagina met kinderfoto’s van de reAKTie leden. Maar door omstandigheden nog niet mogelijk te bekijken.

Siem opent

3

Lieve AKT’ers.

DE ZOMER IS GEKOMEN! De zon is doorgebroken en de tijd voor jurkjes en slippers is er ook zeker weer. Prima moment in het jaar, dachten wij als RedAKTie, om na te denken over vroeger. Hoe was vroeger? Want wie hoort er nou niet af en toe een liedje voorbij komen waar hij een leuk idee van vroeger bij kreeg? Wie denkt er nou niet eens terug naar al die leuke basisschool jaren? Daarom was het al snel duidelijk dat het thema van deze editie: Nostalgie werd. Allen konden we onze lol niet op, want wat is er nou mooier dan het moeten luisteren van de Backstreet Boys, Spice Girls en N* Sync? Wat is er nou leuker dan het spelen met een Tamagotchi of met een jojo. Rages van vroeger worden jullie gebracht in de rubriek Nostalgische Artefacten. Wederom is een Kamer van…, natuurlijk een heerlijk nostalgisch studenten recept, een gedicht en nog veel meer.

Nu de zomer dus is gekomen, de parken overvol zijn, het laatste blok zo snel mogelijk voorbij moet zijn én de bloemetjes en boompjes uitkomen met groen en rood, ligt hier de nieuwste editie van de ReAKTie voor je. Geniet ervan, en van het mooie weer. Liefs, Simone

Ps. Denkend aan Holland… zie ik rijen met AKT-leden in de parken liggen met een ReAKTie in hun hand.

4

re AKTie Juni / Juli / Augustus 2009 Editie: Nostalgie

Ex Akter in beeld Door: Lisan Beune

Vragen jullie je ook regelmatig af wat je toch in vredesnaam kan worden met de geweldigste studie van Nederland, Theater Film en Televisiewetenschappen? Is die vraag je ook al meerdere malen gesteld op verjaardagsfeestjes van een familielid en betrap je jezelf erop dat je onderhand al wel vijf verschillende, en allemaal even vage, antwoorden hebt gegeven? ReAKTie zorgt vanaf nu voor opheldering. Dit jaar wordt in elke ReAKTie aandacht geschonken aan dit herkenbare probleem. Ter oplossing hiervan leek het ons leuk om oud-TFT’ers op te zoeken en hen te interviewen over hun bezigheden na de geweldige tijd als TFT’er. In dit nummer neemt de redactie van ReAKTie oud-TFT student en voormalig TFT docent Sigrid Merx onder de loep. Voor de TFT’ers onder ons die al heimwee krijgen van de gedachte dat ze ooit de studie af gaan ronden bewijst Sigrid Merx dat het na de studie absoluut niet afgelopen hoeft te zijn. Men moet weten dat, hoe gedreven

Sigrid ook altijd is, ze vroeger hele andere toekomstplannen had. “Ik had als kind een platenboek waarin beroepen werden uitgebeeld. Ik had twee favorieten: schrijver (dat was een plaatje van een vrouw met een knotje achter een typemachine wat ik enorm fascinerend vond) en koorddanser. Docent worden kwam nooit zo bij me op. Zelfs niet toen ik TFT studeerde. Alhoewel het wel in de familie zit. Mijn vader was gymleraar.” Alhoewel we Sigrid nog niet over een koord hebben zien dansen, kunnen wij haar goed voorstellen achter een typemachine met een knotje in haar haren. Dit omdat wij allemaal weten dat Sigrid naast het docentschap nog een taak als onderzoeker vervult en dus meerdere wetenschappelijke teksten, waar wij met moeite doorheen komen, heeft geschreven. Van vroeger uit was zij al geïnteresseerd in meerdere vakken en daarom was een studiekeuze voor haar ook niet echt makkelijk. “Ik heb nooit zozeer één passie gehad. Ik vond en vind een heleboel dingen

re AKTie juni / juli / augustus 2009 Editie: nostalgie

interessant genoeg om me er in te willen verdiepen. Na de middelbare school stonden op mijn lijstje: filosofie, culturele antropologie, theologie, literatuurwetenschap. Ik koos uiteindelijk voor Algemene Letteren, wat tegenwoordig Taal en Cultuurstudies heet. In het eerste jaar volgde ik daar ook een cursus van TFT – Theorie en analyse van theater en dans. Ik had een hele leuke en enthousiaste werkgroepdocente en toen ben ik overgestapt. En daar heb ik nooit spijt van gehad.” Na de studie is ze verdergegaan in het ontwikkelen van haar theaterkennis. “Na mijn opleiding heb ik op de HKU de opleiding Dramaschrijven gevolgd. Ik had ontdekt dat ik het schrijven van teksten in de meest brede zin van het woord een hele prettige bezigheid vond. Ik wilde mijn creativiteit echter in meer dan alleen academische teksten kwijt. Verder had ik er wel mijn zinnen op gezet om dramaturg te worden. In die richting had ik mij ook gespecialiseerd. Ik had daarbij de professionele theaterpraktijk voor ogen, maar uiteindelijk liep dat anders. Ik heb regelmatig als freelance dramaturg gewerkt (en doe dat af en toe nog) bij jeugdtheaterprojecten en bij community art projecten. Op een zelfde manier werk ik naast mijn werk aan de universiteit ook als freelance tekstschrijver.” Een vrouw met kennis dus. Dat valt ook goed te merken als je als onwetende student haar colleges betreedt, of nog enger; haar kamertje, waar je van te voren gewaarschuwd wordt met de tekst: pas op, betreden van deze kamer kan inspiratie op doen! Het is dan ook om deze feitjes dat Sigrid Merx een prima kandidaat was voor de Jong Docententalent prijs. Dit werd bevestigd toen zij deze prijs dit jaar in ontvangst mocht nemen.

5

“Wat het aller-leukste is aan de prijs is dat je alleen kan worden voorgedragen door je eigen studenten, door middel van de studievereniging. Met andere woorden als de studenten geen moeite voor je doen, dan maak je nooit een kans. En moeite hebben ze moeten doen. Er moest een dik dossier over mij worden aangelegd dat bij een jury moest worden ingeleverd. Die hebben vervolgens uit het totaal aantal inzendingen drie docenten genomineerd. Toen moest AKT opdraven om mondeling te komen toelichten waarom ze vonden dat ik moest winnen. En op basis van die gesprekken en het dossier werd uiteindelijk een winnaar gekozen. Dat je eigen studenten zo’n moeite voor je doen, dat vond ik het allermooiste. En een enorme stimulans om na te blijven denken over hoe je je onderwijs zo interessant en boeiend mogelijk houdt en hoe je naar manieren blijft zoeken om het maximale uit studenten te halen.” Het maximale uit studenten halen lijkt ons een moeilijke opgave met alle leuke dingen in het leven die snel leiden tot studieontwijkend gedrag. Hoe heeft u uw studententijd eigenlijk zelf ervaren? Was u toen al veel bezig met onderzoek doen en verdiepen in studiegerelateerde onderwerpen? Of was u stiekem een losbol? “Ik denk dat die dingen prima samen kunnen gaan. Ik heb geen feest van AKT gemist terwijl ik studeerde. Ik was heel regelmatig in Studio T te vinden waar ik met name de lichttechniek voor voorstellingen deed of achter de bar stond. Ik sportte heel fanatiek en tijdens mijn studie kreeg ik mijn eerste echt serieuze relatie. Maar ik stortte me ook vol overgave op de studie. Ik was twee keer student-assistent bij een cursus. Verslond teksten. Bezocht voorstellingen. Ging naar

6

re AKTie Juni / Juli / Augustus 2009 Editie: Nostalgie

films. Naar musea. Ik wilde zoveel mogelijk in me opzuigen. En ja, dan had ik soms ook nog tijd voor niets doen. Er is weinig zo belangrijk als af en toe heel erg niets doen. Dat schept weer ruimte in je hoofd. Jammer alleen dat het zo moeilijk is om niets te doen zonder je daar schuldig over te voelen. Dat lukt me nu ook lang niet altijd goed.” Het feit dat u zo af en toe ook een losbol kon zijn blijkt wel uit een oude foto die onlangs van u is opgedoken. Waarom had u uw haar toen zo laten afknippen? “Tsja. Dit experiment hoort in een langer rijtje. Ik heb een tijdlang tientallen vlechtjes gehad – een soort rasta kapsel. Ook nog flink met highlights geexperimenteerd. En op een dag zelfs mijn haar laten straighten. Bij een hele exotische Kaapverdiaanse kapper waar geen woord Nederlands werd gesproken. Daardoor was mij wat belangrijke informatie ontgaan. Zoals dat haar dat gestraight is niet nat mag worden. Nadat ik zes! uur bij die kapper had gezeten, ging ik nietsvermoedend naar buiten. Het regende een beetje..... ik zat nog geen vijf minuten op de fiets of ‘poing’ de eerste krul schoot weer tevoorschijn. Kijk, iedereen kent periodes dat je wat anders wil. Gewoon om het anders. Nu ben ik al weer heel erg lang zeer tevreden met mijn rode, lange krullende haar en mag iedereen dat zien.” Wij zijn ook heel tevreden met uw mooie bos rode krullen en beloof ons dat u het nooit meer afknipt. Als afsluitertje; heeft u nog theatertips en toekomsttips voor onze trouwe lezers? “Dit is een gewetensvraag. Ik klaag de laatste tijd namelijk heel erg over het feit dat ik steeds maar geen interessante voorstellingen zie. En daarom ga ik steeds minder. Soms denk ik dat het een vorm van beroepsdeformatie is, dat je te kritisch bent om nog van dingen te genieten, soms denk ik dat de laatste tijd gewoon pech heb gehad, maar nog vaker denk ik soms dat we

momenteel misschien gewoon geen theater topjaar beleven. Wil Hildebrand, met wie ik op de kamer zit, en die bijna alles ziet wat er in het theater te zien valt, heeft zich ten doel gesteld mij mijn passie voor het theater weer terug te bezorgen. Elke keer als hij iets heeft gezien wat hij goed vindt, laat hij het me weten. Het komt dus uiteindelijk vast wel goed met mij, maar op dit moment heb ik geen voorstelling die ik zelf heb gezien waar ik jullie naar toe zou sturen. Wel heb ik een lijstje met voorstellingen waarvan ik heb besloten dat ik ze toch wil gaan zien, omdat ik niet kan geloven dat er geen bijzonder theater meer gemaakt wordt. Dus: ga naar “Blinds” van James Beckett, op het wat mij betreft altijd interessante grensvlak van beeldende kunst en theater. De hoofdrol is weggelegd voor een luxaflex. Ga naar “Black Tie” van Rimini Protokoll, om te zien hoe een groep Duitse theaterwetenschappers vanuit een sterk dramaturgische insteek voorstellingen maakt met hele alledaagse mensen. En bezoek de theatrale film “De grote beweging” van Dries Verhoeven, allen te zien in mei op het Festival aan de Werf in Utrecht, een festival dat je eigenlijk sowieso niet mag missen door de zeer gevarieerde programmering. Een toekomsttip is: ga niet voor de makkelijkste weg. Durf jezelf uit te dagen. Koester de momenten waarop je geconfronteerd wordt met het feit dat je dingen NIET snapt, NIET begrijpt, NIET doorziet evenzeer als de momenten waarop dat wel het geval is. Het is belangrijk om te voelen dat er nog zoveel te ontdekken, zoveel te leren is. En geef jezelf de tijd om helder te krijgen wat het is dat JIJ wil ontdekken. (ik zou bijna willen zeggen ‘amen’, het klinkt namelijk wel erg stichtelijk, maar ja, ik meen het wel)” Dit vinden wij een mooie afsluiter. Bedankt voor uw enthousiaste antwoorden. Amen.

re AKTie juni / juli / augustus 2009 Editie: nostalgie

Nostalgisch Recept

7

Door: Jamie van der Oord

Als we het over eten hebben, denk ik bij nostalgie vooral aan het eten bij de MacDonalds met pa en ma. Maar omdat we als student zijnde nu nog steeds bijna niets anders doen, graaf ik iets dieper. Lang, lang geleden, toen ik als klein meisje op scouting zat, aten we om de kosten wat te drukken vaak een bord ‘hete bliksem’. Dit was naast het feit dat we onze eigen broodjes moesten bakken door een rolletje deeg op de bovenkant van een geslepen tak te draperen en dit te bakken boven een groot kampvuur. Nu is het misschien wat overdreven om ons eigen brood te gaan bakken, maar om de kosten zo laag mogelijk te houden is het niet slecht af en toe even in de historie te duiken. Daarom geef ik jullie het recept van een jarenoude authentieke scouting maaltijd:‘Hete bliksem á la Hedera´.

‘Hete bliksem á la Hedera’ (voor 4 personen) - Een bakje spekjes - 750 gr zoete appels - 750 gr zure appels - 1-1/2 kg aardappelen - Peper Bereiding: Bak de spekjes op een pan tot ze lekker kanpperig zijn. Schil vervolgens de appels en snijd de klokhuizen eruit . Schil en was de aardappelen. Kook de appels en de aardappelen samen 25 minuten (of in ieder geval tot ze zacht genoeg zijn.) Stamp de aardappelen en de appels vervolgens fijn en voeg naar smaak peper toe. ‘Roer’de spekjes er doorheen En klaar is je hete bliksem! Ps: Voor échte goede besparingstips op het gebied van maaltijden kun je wel het beste bij je opa en oma terecht. Eet smakelijk!

8

re AKTie Juni / Juli / Augustus 2009 Editie: Nostalgie

Top of Flop Door: Fabian Pikula

Nee, Top of Flop is geen programma uit ‘mijn’ tijd. Maar dat het een nostalgisch programma is, werd tijdens de promotie van het programma goed duidelijk gemaakt. Het is wel een compleet in een nieuw jasje gestoken door onze tv-man Paul de Leeuw en onze gemetamorfoseerde Giel Beelen. AKTOut kwam met het goede idee om AKT op dinsdag 17 maart mee te nemen naar de opnames! Helaas moet ik jullie mededelen dat mijn verslag niet optimaal zal zijn. Ik kwam namelijk later en heb dé rondleiding van De Leeuw himself gemist. Wel heb ik begrepen dat hij een toffe kerel was en onder de indruk was van Rick Verdiers kapsel. De opnames vonden zich plaats in Almere City. Er werden die avond twee afleveringen opgenomen, allebei terug te vinden op uitzending gemist (20 maart en 27 maart). In beide afleveringen waren Ad Visser en Xander de Buisonkwal te gast. In de eerste zaten ook Novastar, die zijn nummer “Mars Needs Woman” prachtig speelde, en de altijd gezellige Yvon Jaspers die zich behoorlijk kritisch opstelde. In de tweede aflevering waren Idolswinnares Nikki en knuffelmarokkaan Ali B te gast. Deze laatste staat natuurlijk

gegarandeerd voor wat grappen en grollen. In Top of Flop mogen de BN’ers allemaal een nieuwe plaat toppen of floppen. Het publiek mag uiteindelijk kiezen welke van de ‘toppers’ het beste is. We konden toppen met een koeienbel en floppen met een toeter die mee naar huis mocht. In ons geval werden nummers van James Morrison en P!nk de winnaars. Andere onderdelen uit de show waren de Hollandse Nieuwe, waarin opkomende volkszangers hun kunsten vertonen. Tja, wat zal ik er over zeggen…Next. Hoogtepunt was toch wel de danswedstrijd met dansgodin Penny de Jager. Die is namelijk gewonnen door niemand minder dan onze Rick Verdier. Penny was duidelijk onder de indruk van zijn moves. Als prijs won hij twee kaartjes naar… het piratenfestival! Ach, het gaat om het gebaar. Op het einde werden er nog wat leuke kiekjes genomen met o.a. Xander en Nikki, en toen was het alweer tijd om de studio’s te verlaten. Hoewel ik het niet een geweldig programma vind, deden Paul de Leeuw en Giel Beelen het erg leuk. Een dikke top voor AKTOut voor het organiseren van dit geslaagde uitje!

re AKTie juni / juli / augustus 00 Editie: nostalgie

9

Regen

10

re AKTie Juni / Juli / Augustus 2009 Editie: Nostalgie

Pak eens een film die je pakt Door: Lisan Beune

My Best Friend’s Birthday Quentin Tarantino (1987) “ Friendship will always be, the love between Mickey and me. The joy of always knowing, our love is growing, because our friendship is showing.” Tarantino’s passie voor film uitte zich voor het eerst in 1987, toen hij nog bij Video Archives werkte in California. Met zijn welverdiende geld maakte hij in dit jaar zijn eerste film genaamd My Best Friend’s Birthday. Samen met Craig Hamann schreef hij een 80 bladzijde lang script, die ze gingen verfilmen met een budget van slechts 5.000 dollar. Ze schoten de film op 16mm in een periode van 3 jaar. Samen met wat collega’s uit de videotheek, zoals Rand Vossler en Roger Avary, en wat vrienden van de acteerschool vormden ze samen een crew.

Tarantino vervulde maar liefst drie rollen, namelijk die van scriptschrijver, regisseur en acteur. Jammer genoeg is slechts 36 minuten van de 70 minuten durende film intact gebleven, toen de montagestudio waar de film opgeslagen lag afbrandde. Desondanks is de overgebleven 36 minuten film van My Best Friend’s Birthday nog op meerdere film festivals vertoond. Naderhand is de film verder nooit officieel uitgebracht, waardoor het voor lange tijd het daglicht niet gezien heeft. Tarantino ziet deze film zelf als zijn filmschool. De ervaring die hij op het gebied van regie heeft opgedaan met deze film heeft hem geholpen in zijn latere werk. En we weten allemaal wat daaruit is ontstaan.

re AKTie juni / juli / augustus 2009 Editie: nostalgie

De inhoud van deze film laat Tarantino’s latere werk vermoeden, want ook in My Best Friend’s Birthday zijn misdaad en geweld aan de orde van de dag. Mickey Burnett (gespeeld door Craig Hamann) is zojuist gedumpt door zijn vriendin en tot overmaat van ramp is het ook nog zijn verjaardag. Clarence Pool (gespeeld door Tarantino zelf), de beste vriend van Mickey, probeert zijn vriend tevergeefs op te vrolijken door onder andere een prostituee uit te nodigen op Mickey’s verjaardag. Helaas eindigt alles in een grote mislukking, waardoor Mickey tot overmaat van ramp in een gevecht terecht komt met de pooier van de zojuist uitgenodigde prostituee.

11

Het is natuurlijk erg spijtig dat er slechts 36 minuten van deze film intact is gebleven, maar desalniettemin is het echt een aanrader. Ondanks dat het niet als Tarantino’s beste werk gezien kan worden, is het plot enorm grappig en is het interessant om te zien waar de carrière van Tarantino allemaal mee begon. En gelukkig voor jullie staat My Best Friend’s Birthday ook nog online.

12

re AKTie Juni / Juli / Augustus 2009 Editie: Nostalgie

door: Lisa Weeda

Ik nam nog een slok van mijn bier. De zon glinsterde het water in waarlangs we zaten. Zij leunde met haar elleboog op de reling en rookte een sigaret. Ik staarde de verte in, alsof ik verder wilde kijken dan zij. Want al zag zij het nog zo helder, ik was er ontzettend van overtuigd dat er achter de horizon nog meer was. Ik was de tel kwijt geraakt toen zij de zoveelste trek van haar

sigaret nam. Het rook niet echt lekker vond ik. Had ik ook nooit gevonden eigenlijk. Ik kreeg er kriebel van in mijn keel en mijn ogen begonnen vrijwel meteen te prikken. Maar van haar.. Van haar kon ik het hebben op de een of andere manier. Als in een gedicht waar alles ellendig is tot dat de zon op komt in de laatste frase. “Dus jij ziet het zo?”, ze keek me een tikkeltje neerbuigend aan,

zoals alleen zij dat kon. Ze had me. “Ja.” Om haar haar zin te geven snauwde ik terug op haar blik. “Er gaat niets boven liefde, maar voor jou is die zo anders dan voor mij.” Ze had me niet. Weer nam ze een trek en ze leek zich te bedenken. Voor mij een vraag, voor haar een weet. En dus wachtte ik veel te lang. Zoals altijd. “Ah! Jij zegt dat ik je niet heb!” Het was vast niet zo, maar van vreugde leek zij haar sigaret de haven in te lanceren. “Kutjecola.” Jammer van de laatste twee trekken die er nog aan zaten. Ik lachte even hardop – weer die blik. “Jij hebt me, maar niet zoals ik jou heb.” “Wat een kutwijsheid.” Geërgerd stak zij een nieuwe sigaret op en sloeg haar arm weer nonchalant over de reling. Ik kreeg spontaan kriebel ik mijn keel en keen geïntrigeerd naar het kibbelende stel rechts van ons, wat zonet nog passioneel aan het zoenen was over de tafel heen. Liefde kent geen gemiddelde, geen lijn. Ze daalt per stijging, stijgt na elke daling. Alsof het reliëf van de aarde zoals wij het kennen, wat elke dag verandert, staat voor alle liefde die we kennen. De angst om iets niet in kaart te kunnen brengen. Een alleszeggende kus zonder woorden.

‘thuis Ouderlijk re AKTie juni / juli / augustus 2009 Editie: nostalgie

13

door: Frederik Valstar

De week nadat ik het huis uit was, was mijn slaapkamer al omgetoverd tot mijn vaders hobbykamer. Dat voelde een beetje raar, maar ik vond ’t ook niet heel erg. Ik was blij om niet meer bij m’n ouders te wonen en had mijn eigen plekje in Lunetten. Daarnaast was ik niet zoveel in Eindhoven te vinden, dus veel meer dan een bed had ik ook niet nodig. Nu, bijna 2 jaar later, wonen mijn ouders niet meer in Eindhoven. Een paar maanden geleden verhuisden zij naar Houten. Hoewel het wel prettig en handig kan zijn om m’n ouders op ruim een kwartier in plaats van op 2 uur afstand te hebben. Zeker aan het einde van de maand is het handig om rond etenstijd aan te kunnen komen zwaaien. Het is wel heel raar om bij m’n ouders te komen. Mijn ouders wonen nu in het huis van mijn opa, die van de zomer overleed. Dus dat is dubbel raar. Niet alleen wonen mijn ouders niet langer in het huis waar ze horen te wonen, mijn opa’s huis is niet meer zoals het hoort te zijn. Eigenlijk klopt er dus helemaal niets meer. Tenminste, zo voelt het in een nostalgische bui, als ik terugdenk aan de keren dat ik van het station in Houten naar m’n opa liep, samen met m’n vader. Toen, op korte beentjes, leek het zo lang. Nu valt het reuze mee.

Of als ik denk aan hoe ik vroeger in de enorme tuin van ons huis speelde, of ging voetballen op het garagepleintje. Of als ik terugdenk aan hoe vaak ik wel niet boos de trappen op ben gestormd en hoe ik zelfs ooit, in mijn driftige jaren, een lichtschakelaar heb gesloopt, door de deur ernaast net te hard dicht te smijten. Naast wat meubels, en mijn ouders zelf, herinnert weinig mij aan mijn jeugd in het huis van mijn ouders. Dit huis is ook het huis van mijn ouders, niet “ons” huis.

Tegelijkertijd weet ik dat ik gewoon naar Eindhoven af kan reizen om daar het huis nog te bezoeken waarin ik opgroeide. Het is nog niet verkocht, want er heerst een crisis. Maar ook dat huis is niet meer wat het was. De meubels zijn grotendeels weg of vervangen door andere meubels, er zegt niemand meer hoi als ik de voordeur open doe en heel hard “hallo” door het huis roep. Eigenlijk ben ik een thuis kwijt. De thuis die, sinds ik op kamers woon, toch al niet meer helemaal thuis heette, maar soms toch zo genoemd werd. Thuis is intussen mijn kamer in Lunetten, maar stiekem was het toch nog altijd ook het huis in Eindhoven. Tot mijn ouders het verlieten. Nu hebben ik en mijn ouders allebei een eigen thuis.

re AKTie Juni / Juli / Augustus 2009 Editie: Nostalgie

re AKTie juni / juli / augustus 00 Editie: nostalgie

16

re AKTie juni / juli / augustus 2009 Editie: nostalgie

Juni / juli Juli / augustus Augustus 2009 00 Editie: nostalgie Nostalgie re AKTie juni

Bootl e Hoew g Beatles el dez e reak nosta lg t Tivoli ie, alvast v ie niet tot oktob spele erme n e ld super act al . Ook is he en dat op r reikt, wild s dez t han 15 ok gezie e ik to e d to n ig is c zegge en ik vond al snel uit om dit nu ber de boo h, in het k ader v verko tleg b ze erg n: ga a l v a s c t a snel r e site. eserv goed en d ht! Ik heb te notere atles in de n n z eren! e sho Voor w wa e zelf afge want een meer s l AKFU inform ook helem open jaar :Ama aal to a tie zie t Zoals eurKu p. Ik d uitera n Het is e naam al stFestiva ard d zou e Tivo l d e U li dat vo en vernieu oet vermo trecht eden: wde v rig jaa een a vernie ersie r oph m va ie u festiv wde versi ld te best n het Am ateur kuns aan. O ateur e is, z al pro t fest a T b iv m betre l kken. eert in de het nog st dat dit he heater Fes al in Utrec kome tival U erk na ht. Het fe t eers inform n t tr a s d e of che atie zie de tival vindt e jaren de r theater n jaar van d echt p e e a w ck hu n hyv ebsite htt laats op 12 ndere disc igen, maa r es: w p i p h 1 : / l 3 et i / n w 1 e ww.a ww.a Utrec kfu.h mate 4 juni en vo s meer te ht ov y u v o r er utr es.nl theat r Op 14 ec erfest meer J ivalut litera uni in het ht recht tu Lo .nl/ men d urfestival uis Hartlo plaat o ie op s. Het per Comp hun e inform pro lex ige atie: h ttp://w n manier i gramma is vindt dit c inem ets ov een m ww.u ae trech tover r Utrecht v ix van alle en Cold W r utrec e r t e llen. V lei kunstv ht.nl/ oroor m In de ar Kids eer Tivoli speel enige td k over C eer in Ned eze Califo rnisch erlan old W d. Z ei inform ar atie o Kids kun j org dus d ndie rock b at je e e hun ver de and o rb m p show en to yspace be ij bent. Vo 26 mei vo or de egang or me wond e e stijde n: che ren. Voor m r informat ie ck tiv oli.nl. eer

Mmmbob

17

Door: Astrid Claessen

Dat ene simpele “woord” zit waarschijnlijk in het geheugen van iedereen die in de jaren negentig niet in een grot of onder een steen woonde, gegrift. Het maar al te bekende lied van semi-eendagsvliegen Hanson was een van de vele klassiekers die werden gedraaid op het Doesn’t smell like 90’s now feest dat werd gegeven in de Tivoli op 27 maart. Het feest duurde van 23:00 tot 04:00 en die vijf uren waren helemaal volgepropt met heerlijke en heerlijk foute jaren negentig muziek, zoals de naam al deed vermoeden. Het was één grote nostalgische bedoeling. Hoewel er ontzettend veel mensen van begin twintig waren, bestond het gros uit dertigers die, waarschijnlijk, hun studententijd en hoogtijdagen wilden herbeleven middels dit feest. Een uitstekende gelegenheid, dat moet ik ze nageven. Veel liedjes die voorbijkwamen heb ik de afgelopen jaren nog met grote regelmaat gehoord. Zo zijn de o zo bekende liedjes van de Spice Girls nauwelijks van de radio verdwenen en ook andere liederen worden nog steeds aan overvloed gespeeld. Andere liedjes echter had ik bijna al zo’n negen a tien jaar niet meer gehoord en deden allerlei mooie herinneringen terugkomen.

Ik zal jullie niet vervelen met wat voor herinneringen allemaal, maar ik kan wel melden dat ik een groot percentage van mijn jeugd in de jaren negentig heb doorgebracht met het playbacken van Total Touch voor de spiegel. Die liedjes zijn ook zulke mee-zingers. Het viel me op dat veel van de teksten van de liedjes opeens duidelijk werden (ik begreep nooit wat Mel B. en co. nou bedoelden met “you gotta cap whip my friends”). Al met al was het een geslaagde avond vol vrolijke, duistere, foute, maar vooral herkenbare muziek, die me deden terugdenken aan een tijd waarin qua muziek alles kon, mocht en ook zeker gedaan werd: de jaren negentig.

18

re AKTie juni / juli / augustus 2009 Editie: nostalgie

re AKTie Juni / Juli / Augustus 2009 Editie: Nostalgie

Ms-Dos Nieuwe Media Back in the Days: MS-DOS door: Chung Chao

Berichten door: Chung Chao

Dus als je iets leuks wilde doen op je computer, zoals een spelletje spelen, had je geen muis om netjes op je icoontje te klikken om het op te starten. Nee, dit deed je

Mijn mooie laptop staat tegenwoordig netjes op mijn kamer als de middelpunt van mijn leven. Ik doe er alles op: mensen stalken op Hyves, muziek luisteren, mailen, twitteren, gamen, etcetera. Maar mijn eerste contact met computers was niet zo uitgebreid en visueel aantrekkelijk als mijn huidige Mac OS X besturingssysteem. Het was gewoon een scherm met grijze letters op een zwart achtergrond: MS-DOS. De niet-computernerd lezers van ReAKTie zullen wel denken ‘Wa’sda em-es-dos?’. MicroSoft Disc Operating System was een veelgebruikte besturingssysteem van PC’s in de jaren tachtig en begin jaren negentig, vergelijkbaar met de huidige besturingssystemen als Windows Vista en Mac OS X. Het verschil tussen de vroegere besturingssystemen met de huidige is dat MS-DOS dingen weergaf aan de hand van woorden en letters. Dit verschilt natuurlijk van de huidige Windows die dingen ‘flitsend’ visueel weergeeft.

19

door hele complexe engelse commando’s in te typen zodat je computer wist wat je wilde doen. Een voorbeeld van dergelijke commando’s was het commando ‘dir’ waar je de inhoud van je huidige map kunt bekijken. Zie je het al voor je? Een acht jarige spleetoog Chinees achter de gigantische computer -die zwaarder dan hem is- tien minuten lang ingewikkelde commando’s in te toetsen om zijn favoriete spel te kunnen spelen. Dus als je weer eens mot hebt met Windows op het CIM, denk maar zo: ‘vroegah was niet alles beter’. Stiekem zijn wij lui geworden door al die flitsend uitziende besturingssystemen terwijl we niet eens meer realiseren dat computers vroeger alleen maar in een besturingssysteem grijs en zwarte kleuren weergaf. Alhoewel de kleur blauw ook niet zo’n mooie kleur is

Enkele vreemde berichten van het AKT forum die ons een wat vreemde indruk gaven..

Daphne Kerstens “Ik kreeg net een smsje van Jasper: We lijken wel vrouwen die tegelijk ongesteld worden als ze samen wonen =)” Nogmaals Daphne Kerstens “Jap is naar eigen zeggen jaloers op Fred, hij wil zelf namelijk ook al jaren met Pim zoenen!” Chantal Bartels “Sjoerd zat vannacht in mijn droom met een berenvel aan.. :’)”

20

re AKTie Juni / Juli / Augustus 2009 Editie: Nostalgie

re AKTie juni / juli / augustus 00 Editie: nostalgie

De kamer van Willem Pekel Door: Chung Chao

Nu ‘onze’ Studio-T verbouwd is, vond ReAKTie het een goed idee om ditmaal in de rubriek ‘de kamer van’ een kamer in Studio-T uit te kiezen. Hier is ReAKTie gekomen bij een van de meest opvallende persoonlijkheden (en oud TFT’er) binnen onze studie: Willem Pekel. Ik vind leuk: onze aquarium. “Ik vind dit leuk omdat het een samenraapsel is van verschillende theaterstukken die gebruikmaakten van vissen(kommen). Meestal voert Maarten (waarmee ik de kamer deel) en de automatische voerdispenser de vissen maar op de foto zie je dat ik dat ook wel eens doe!”

Ik vind niet leuk: het zeil voor de ramen. “De verbouwing is nog niet helemaal afgerond en dat is hier wel te zien. Hiervoor hadden wij een zonnewering voor

de ramen maar met het zonnige weer van de afgelopen dagen werd onze kamer zo heet als een oven. Als tijdelijke oplossing hebben wij er maar een lelijk stuk zeil ervoor gehangen.”

Ik vind leuk: onze gele vriend. “Maarten had ooit een kabouter gevonden op straat en vond het een leuke toevoeging op onze kamer. Achteraf bleken er meerdere kabouters gedropt te zijn in Utrecht als reclamestunt voor een telecombedrijf. Nu hangt ie hoog op onze kamer en kijkt het op ons neer.”

Ik vind leuk: onze bescheiden boekenplank. “Men zou het niet zeggen maar we maken op onze kamer ook gebruik van boeken. Vaak zijn de boeken gevonden voorwerpen die achteraf toch nog handig bleken te zijn. Daarnaast heb ik zelf ook nog wat toegevoegd aan onze collectie.”

21

22

re AKTie Juni / Juli / Augustus 2009 Editie: Nostalgie

Het Klassenfeest Door: Jamie van der Oord

Naveltruitjes, stoere Nikes, het haar los met twee blonde plukken voor de ogen, maar helaas ook die beugel en de jeugdpuistjes. Enerzijds heb je, als twaalfjarig meisje, totaal nog geen verplichtingen of verantwoordelijkheden, anderzijds heb je zelf het gevoel dat je leven zo zwaar is. Als leerling van groep 8 ging ik graag naar school. Ik had leuke vriendinnetjes, en de lessen vond ik niet moeilijk, vaak zelfs leuk. Al snel mocht ik een Turkse jongen uit mijn klas bijles geven in ‘Wie dit leest.’ De jongens uit mijn klas noemden het vaak ‘Wie dit haat,’ maar ik haatte het niet. Ondanks dat ik school leuk vond en het me redelijk makkelijk afging, vond ik het soms ook wel eens genoeg geweest. Pauzes waren geweldig, met ‘zoen-tikkertje’, en het weekend was ook zeker niet verkeerd. De vrijdagavonden waren het leukst, zeker in de periode waarin iedereen jarig was en 12 werd. Om de haverklap werd er een groot klassenfeest georganiseerd. En omdat ik in een redelijk boerendorp woonde, werden de feesten gegeven in enorme schuren, kassen en boerderijen.

Het waren de schuurfeesten die ik later nog zou gaan haten. Waar school geen probleem was, werden de klassenfeestjes een complete ramp. Voor elk feest moest er een nieuwe outfit gekocht worden, het haar moest ingevlochten worden, en de make-up van je moeder kwam tevoorschijn. Bovendien móest je er nu leuk en knap uitzien, ook al was je dat misschien totaal niet. Snel werd duidelijk dat je of ín was, of úit. Voor het eerst in ons leven was het belangrijker hoe we eruit zagen. Ik had al snel besloten dat ik dat maar niets vond. Waar ik wel totaal in meegesleurd werd was de muziek, het dansen op muziek om precies te zijn. Zoals ik net al noemde draaiden we vooral top 40 muziek. Het jaar dat ik in groep 8 zat waren dit de meest gedraaide nummers: ‘Big big world’ van Emilia, ‘..Baby one more time’ van Britney Spears, ‘Boom boom boom boom’ en ‘We’re going to Ibiza’ van de Vengaboys, en verder liedjes van The Backstreet Boys, Jennifer Lopez, en The Spice Girls. Op ‘Big big world’ werd uiteraard ‘geslowd’, en op de rest van

re AKTie juni / juli / augustus 2009 Editie: nostalgie

de liedjes hadden we dansjes bedacht. Met ‘Boom,boom, boom,boom..(I want you in my room.)’ wonnen we zelfs twee keer een playbackshow! Toch kwamen met deze feestjes de nodige problemen om de hoek kijken. Ruzies tussen meisjes, jongens die op die leeftijd hun vriendinnetjes al flink belazerden en het klassieke ik-wil-niet-naarhuis probleem. Als ik er nu aan terugdenk, zie ik een heerlijke tijd. De probleempjes werden toch met de jaren erger, en nu hebben we ook nog eens zo’n vreselijke verantwoordelijkheid voor alles en nog wat. De nostalgische muziek neemt je mee terug naar een periode waarin de problemen nog gingen om kleding, kapsels en jongens, maar waar het vooral nog draaide om dansen en meezingen. Muziek is een

23

krachtig medium, het kan overtuigen, meenemen en afstoten. Deze top40 muziek neemt mij terug naar een zorgeloos bestaan. Er was niets belangrijker dan de tekst van een liedje kennen, en het dansje kunnen meedansen. De dansjes weet ik helaas niet meer, maar de tekst zit er nog prima in. Wanneer ik mijn middagje top 40 muziek afrond, ervaar ik weer het ik-wilniet-naar-huis probleem. Al is het nu meer een angst voor het hier en nu, het niet terug willen naar het heden met al zijn narigheid. Maar als ik muziek aanzet waar weer andere herinneringen aan verbonden zijn, herinneringen van nu, vind ik dit toch ook weer oké. Het heden is niet vervelend of stom, maar af en toe een middagje nostalgie kan geen kwaad.

24

re AKTie juni / juli / augustus 2009 editie: nostalgie

re aktie juni / juli / augustus 2009 editie: nostalgie

Plakplaatjes Nostalgische artefacten

25

Door: Jamie van der Oord

door: Astrid Claesen, Jamie van der Oord, Simone Buys en Chung chao

Oh, om jong te zijn en snoep met speelgoed te combineren

Raamstickers, als je ze niet kent vraag ik me af hoe je je kind-zijn bent doorgekomen. Dan Tha Man (maker van de kaart) vind dit ook en maakte uit naam der nostalgie deze Boomerang kaart met raamstickers van dieren, groenten en andere boerderij attributen.

DTM is bekend van veel freecards die je zo nu en dan in de bakken van Boomerang kunt vinden. Dan is docent beeldende kunst en design, hij is artdirector, T-shirt designer, en nog veel meer. T-shirts ontworpen door Dan Tha Man, zijn onder andere te zien op www.frogbite.nl

Ze zijn er nog steeds. Ze liggen in de winkels en zijn te verkrijgen in verschillende moderne uitvoeringen, maar toch blijft het mijn nostalgisch artefact: PEZ! Wat, je herkent de naam niet? Laat ik je dan in herinnering brengen dat PEZ de briljante manier is om kleine langwerpige snoepjes, die in verscheidene smaken te verkrijgen zijn, te nuttigen door aan het hoofd van het betreffende PEZ figuurtje te duwen (of, van de andere kant: trekken). Wat, niet duidelijk? Dan zal de foto wellicht een belletje doen rinkelen. Mijn eigen PEZ is er een van Pluto, maar anders dan op de foto hieronder is mijn PEZ helemaal afgesleten. Wat wil je ook, wanneer je het ding al vanaf 1994 gebruikt. Wanneer ik mijn PEZ zie, denk ik terug aan al die mooie tijden die we samen hebben beleefd. Lange autoritten naar niet zo verre landen maar die je als kind lang leken, misselijkheid van een overvloed aan naar peer smakende PEZ snoepjes en natuurlijk de lol van het naar achteren duwen van het hoofd

van Pluto (het zijn de kleine dingen). Ik geloof dat PEZ een tijdje uit de markt is geweest, of ze waren in ieder geval goed verstopt, maar PEZ is in alle hevigheid terug! Dus grijp die kans om je lading PEZ snoepjes bij te vullen of schaf voor de eerste keer een PEZ aan: het zal je niet teleurstellen.

Buurman Bolle Vanaf 1 oktober 1989, ik was toen nog geen twee jaar, was het voor 13 weken lang wel erg vroeg voor mijn vader op zondagochtend. En die schuld valt geheel te leggen bij een serie van de VPRO, genaamd Buurman Bolle. Vanaf de eerste aflevering was ik een grote fan en dus ging vanaf dat moment elke zondag om …. De wekker

26

re AKTie juni / juli / augustus 00 Editie: nostalgie

voor mijn vader en liepen we samen naar beneden. Ik had twee plastic witte kinderstoeltjes die we dan voor de tv zette en ook mijn vader moest zich tussen de leuningen van dit ministoeltje proppen. Eenmaal zittend voor de tv, met een beschuitje op schoot, kon Buurman Bolle beginnen. “gezellig hè, pap”, is wat ik zei terwijl ik mijn stoeltje iets dichter bij het stoeltje van mijn vader schoof zodat ik hem even een knuffel kon geven. Voor de mensen die echt vergeten zijn wat Buurman Bolle was, of die het nooit hebben gezien en daarmee echt iets gemist hebben in hun kindertijd, wil ik wel even mijn herinneringen ophalen en vertellen waar deze geweldige serie over ging. Op een pleintje in een gezellig stadje wonen onder andere buurman Bolle en zijn buurvrouw, waar hij stiekem verliefd op is. Deze buurvrouw is gescheiden en heeft daar maar liefst tien kinderen aan over gehouden. Om indruk te maken op de buurvrouw speelt hij vaak met de kinderen, maar ondertussen kan hij ze eigenlijk niet uitstaan. Door het onhandige en kinderachtige karakter van buurman Bolle, ontstaan er steeds schaamtevolle momenten, waar je als klein kind echt uren om kon lachen. Ergens had je het ook enorm te doen met buurman Bolle, omdat hij altijd erg zenuwachtig werd als hij in de buurt van de buurvrouw was en dan niet meer te vertellen had dan “mooi weertje, moeder van de kinderen”. Ondanks alle mislukte pogingen van buurman Bolle om contact te krijgen met de buurvrouw, trouwen ze in de laatste aflevering toch nog met elkaar en mag buurman Bolle zich vader noemen van tien vervelende kinderen.

“Buurman Bolle, buurman Bolle, kinderen zijn hinderen zei Cats, maar zegt ook Bolle. Buurman Bolle, buurman Bolle, en als de buurman buurvrouw ziet dan wil hij met ‘r dollen. Buurman Bolle, buurman Bolle, een auto heeft vier wielen en die wielen moeten rollen. Buurman Bolle, buurman Bolle. Buurman Bolle, buurman Bolle.”

Transformers speelgoed Wij van de familie Chao zijn wezens die niet doen aan spullen bewaren, “neemt alleen maar onnodig ruimte in en vangt alleen maar stof op” zei mijn moeder altijd. Dus daarom neem ik voor dit onderdeel geen artefact die ik nog heb maar een groep speelgoed waar ik nog altijd met weemoed over nadenk: Transformers speelgoed. Hele websites zijn er besteed aan alle speelgoed die gefabriceerd is omtrent de Transformers franchise. Door de huidige ‘game’ cultuur bij kinderen zal dergelijke speelgoed jammer genoeg gauw uitsterven. Voor de cultuurbarbaren die niet weten wat Transformers zijn, hier een spoedcursus Transformers. “Transformers: Robots in Disguise”, zoals de gehele naam luidt, is een tekenfilm waarbij er buitenaardse robots op aarde komen die de gedaante aannemen van dingen die aanwezig zijn op Aarde. Hierbij kunnen zij transformeren tussen hun robot gedaante en de gedaante die op Aarde aanwezig zijn. Tegenwoordig is er al een Hollywood film hierover gemaakt en is er een sequel in productie. De speelgoed omtrent deze enorm hippe tekenfilmserie werken in eenzelfde manier. Men koopt een personage uit de tekenfilm, bijvoorbeeld de leider van de “goeierikken” Optimus Prime

re AKTie juni / juli / augustus 2009 Editie: nostalgie

(deze had ik ook!). Optimus Prime had een vrachtwagen als gedaante waarbij je als kind steeds je speelgoed kon transformeren van robot tot vrachtwagen. Daarnaast had deze ook nog erg toffe features als objecten die je kunt afvuren en een extra autootje dat in de vrachtwagen kon parkeren. Erg kek, al zeg ik het zelf!

2

De Zwemles Als er iets is wat ik heerlijk vind, is het zwemmen. Zwemmen in het zwembad, in de zee, en lopen over het zand. Vroeger was zwemles dan ook één van mijn favoriete bezigheden. Als ik in het zwembad kom waar ik, als klein meisje, het water heb overwonnen en 3 diploma´s heb gehaald, krijg ik kriebels in mijn buik. Laatst was ik bij het afzwemmen van één van mijn neefjes, en ik zag mezelf zo´n 17 jaar jonger naast hem in de rij staan. Als ik kon zou ik mijn A,B en C diploma´s nog een keer willen halen. Wel als klein meisje uiteraard, dan vind iedereen je nog lief en heel dapper. Helaas, zo werkt het niet. Desondanks is het toch een mooie gedachte. Als ik moeite heb met wat dan ook, denk ik terug aan mijn zwemlessen. Met zwemles maakte in mijn ouders trots, en liet ik mijn vriendjes en vriendinnetjes zien wat ik kon. Bij zwemles werd je in het diepe gegooid, maar wel pas als jij daar klaar voor was. Bij zwemles werkte je als kind al met een belangrijk doel. Het zwemdiploma was namelijk het symbool voor een leven lang zwemplezier en veiligheid. Kortom, zwemles was helemaal het einde, vooral wanneer we in kleding mochten zwemmen. Het gaf zo´n machtig gevoel dat je met die zware, natte kleding aan je kleine lijfje, al borstkrollend, naar de overkant kon komen. Het ultieme was het zwemmen onder water, en voor diploma C moest je zelfs helemaal naar de overkant onder water. Als je dat kon was je echt heel ‘cool.’ mijn C heb ik gelukkig gehaald, net als mijn A en B. Daarna moest ik van mijn mama stoppen. In plaats van zwemles mocht ik kiezen voor een ‘echte hobby.’ Ik ben toen op dansles gegaan, maar zwemles was, op een rare manier, toch niet vervangbaar.

28

re AKTie juni / juli / augustus 00 Editie: nostalgie

Mijn tamagotchi; ABA. Vroeger had iedereen er één. Een elektronisch huisdier, of te wel een Tamagotchi. Een hond of een kat, soms een huis poppetje kon verzorgd worden. Deze kon poepen en plassen, spelen, huilen, eten, en groeide naar mate hij langer in leven was op tot een volwassen elektronische vriend. De Tamagotchi is, natuurlijk, een Japans product gemaakt door Aiki Maita. De naam komt voort uit de woorden tamago, wat ei betekend, en chi, wat affectie inhoud. De Tamagotchi ziet er dan ook uit als een ei, met in het midden een klein LCD-scherm. Het ei is te bedienen met drie knopjes onder het schermpje. Een Tamagotchi heeft vier levensfase: de baby, het kind, de jeugdige en de volwassen. Ook de jeugdige en volwassen zijn onderverdeeld in verschillende soorten, maar dat ligt aan hoe goed, of slecht, de Tamagotchi verzorgd wordt. Ik had zo’n Tamagotchi. Gekocht bij de Blokker had ik een zeer lief en schattig hondje. Maar langer dan een paar dagen kon ik hem niet in leven houden. Tijdens mijn school wilde hij eten en als ik ’s avonds sliep riep hij om aandacht. Hetzelfde ritme hadden we niet, we waren gewoon niet voorbestemd. Na twee keer terug te zijn gegaan naar de Blokker met de mededeling: ‘Mijn Tamagotchi gaat steeds dood, mag ik een nieuwe?’, legde ook de derde Tamagotchi binnen afzienbare tijd het loodje, en hield ik de rage voor gezien. Dit jaar ben ik toch weer begonnen. In de Action zag ik de nieuwe liefde van mijn

leven liggen; een groene Tamagotchi. Alleen heette deze serieus: elektronisch huisdier, maar alsnog moest ik hem hebben. Ik noemde hem ABA en ging hem vol enthousiasme verzorgen. ABA groeide op tot een prachtige kuiken en ik was super trots op hem. Tot op het moment dat ABA alleen nog maar kon huilen, boos was, overal in het huis poepte en het vertikte om met mij te spelen. ABA werd een rotkip. Het leek alsof ABA dit begreep want zijn gezondheid, als 2 jarige kip, rende achteruit. Steeds vaker hing hij op het randje van 0 hartjes, en na 3 dagen was het dan zover. Na drie slapenloze nachten is mijn ABA overleden. Erg rouwig kon ik hier niet om zijn want meteen startte een nieuw eitje met uitkomen. Mijn Tamagotchi was getransformeerd in een broedmachine. Ik wilde alleen maar mijn ABA terug. Mijn Tamagotchi, na al die jaren kan ik nog steeds niet voor hem zorgen. Doe mij maar een Hertog-Jan (mijn kat), veel leuker.

re AKTie juni / juli / augustus 2009 Editie: nostalgie

29

DCU advertentie Maar wij zijn niet in het bezit van de juiste advertentie...