Mon History

မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕၏ ေနာက္ခံသမုိင္း အခန္း(၁)

သမုိင္းမတင္မီေခတ္ မြန္ခမာ အုပ္စုဝင္ မြန္အမ်ဳိးသားမ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာသမုိင္းမတင္မီေခတ္ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာက တ႐ု တ္ျပည္ ယန္စီက်န္ျမစ္ဝွမ္း (Yangtze Kiang) မွ ေတာင္ဘက္သုိ႕ တျဖည္းျဖည္း ဆင္းသက္လာၾကသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းသု ိ႕ အရင္ဆုံး ဆလုံ နွင့္ မေလးတုိ႕ ဝင္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ အုပ္စုဝင္ လူမ်ဳိးမ်ား ဝင္ေရာက္လာၾကသည္။ ထုိသူတုိ႕မွာ ဆလုံမေလးအုပ္စုဝင္တုိ႕ထံမွ ယဥ္ေက်းမႈအခ်က္အလက္ မ်ားကုိ ယူေဆာင္လာၾကသည္။ သီးႏွံအျဖစ္ စပါး၊ ႏွံစား ေျပာင္း၊ ပဲႀကီး၊ ပဲလြန္း၊ ႀကံ၊ ပိန္းဥ၊ ေမ်ာက္ဥ၊ ေက်ာက္ဖ႐ုံႏွင့္ ဗူး စေသာအသီးအႏွံမ်ား စုိက္ပ်ဳိးပုံလကၡဏာ႐ွိခ့ဲ သည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀ ခန္႕အခါမွပင္လွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းသုိ႕ ေရာက္႐ွိေနထုိင္ေသာ မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ ေ႐ွ႕ေျပး လူမ်ဳိးတုိ႕ စုိက္ပ်ဳိးေရးကုိ လုပ္ကုိင္လာၾကသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေတာင္ယာစုိက္ပ်ဳိးမႈသာမက ေျမျပန္႕တြင္လည္း ထြန္ယက္စုိက္ ပ်ဳိးလာၾကသည္။ ေ႐ွးအခါက စုိက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ကုိင္မႈကုိ အေျချပဳ၍ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ ႐ြာတည္း ဟူေသာအုပ္စုဝင္မ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ျပန္႕လာ၍ ႐ြာႀကီးမ်ား ျဖစ္လာ၏။ ၎မွတဆင့္ ၿမိဳ႕မ်ား ၎တုိ႕ကုိ စု႐ ုံးလွ်က္ ႏုိင္ငံငယ္မ်ား စတင္ေပၚ ေပါက္ခဲ့၏။ ၎တုိ႕မွာ လူမ်ဳိးအလုိက္ ေခၚေသာ ႏုိင္ငံငယ္ကေလးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ၎တုိ႕ဝတ္စားဆင္ယင္မႈမွာလည္း ေက်ာက္ေခတ္လူသားတုိ႕၏ဝတ္စားဆင္ယင္မႈျဖစ္ေသာ သစ္႐ြက္၊ သစ္ခက္တုိ႔ကုိ ဝတ္ ဆင္ျခင္းမ႐ွိဘဲ လက္ပံပင္မွ ရ႐ွိေသာ လဲ၊ မႈိ႕ တုိ႕ကုိ ျပဳျပင္စီမံ၍ အဝတ္အထည္ ယက္လုပ္ဝတ္ဆင္ၾကသည့္လကၡဏာမ်ား ႐ွိ ခဲ့သည္။ ၎မွတဆင့္ ထုိအဝတ္အထည္မ်ားကုိ မဲနယ္ဆုိး၍ ဝတ္တတ္လာၾကသည္။ ဝါဂြမ္းကား မေပၚေသး။ ထုိ မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ အုပ္စုဝင္တုိ႕သည္ မိမိတုိ႕ထက္ အရင္ေရာက္႐ွိေနေသာ ဆလုံမေလးအႏြယ္ဝင္တုိ႕ႏွင့္ မိမိတုိ ႕မ်ဳိးႏြယ္ တူေ႐ွ႕လူမ်ားကုိ ေတာင္ဘက္သုိ႕၎၊ လူအေရာက္ေပါက္နည္းေသာ ေတာေတာင္ေဒသသုိ႕ ၎၊ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းေနထုိင္ေစရန္ ဖန္တီးခဲ့သည္။ မြန္တုိ႕သည္ ေတာင္ဘက္ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေဒသ ဝႏွင့္ပေလာင္အုပ္စုတုိ႕သည္ ေျမာက္ဘက္ ေတာင္မ်ားေပၚ တြင္ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထုိင္ရင္း မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ အုပ္စုတုိ႕သည္ သီးျခားလူမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္လာသည္။ ထုိစဥ္ကာလ မြ န္၊ ပေလာင္၊ ဝ အုပ္စုတုိ႕သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္ဝွမ္းလုံးကုိပင္ လႊမ္းမုိးခဲ့ၾကသည္ဟု ယူဆစရာ႐ွိသည္။ (မွတ္ခ်က္- မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ ေ႐ွ႕ေျပးလူမ်ဳိးမ်ားဆုိရာ၌ မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ တုိ႕ထက္ ေစာစြာေရာက္႐ွိ၍ ၎တုိ႕ႏွ င့္မ်ဳိးႏြယ္တူ မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အမ်ဳိးခ်င္းတူေသာ္လည္း ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္းတြင္ ကြာျခားလွသည္။ ၎လူမ်ဳိးတုိ႕ကုိ ျမန္မာႏုိ င္ငံ တြင္ မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ ဝင္ေရာက္ေ႐ြ႕ေျပာင္းေနထုိင္ရာတြင္ အျခား မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ အုပ္စုဝင္ထက္ဦး၍ အာ႐ွတုိက္ ေတာင္ဘက္စြန္းသုိ႕ ေရာက္႐ွိေနၾကၿပီ။ ၎တုိ႕သည္ နီကုိဘာ ေခၚ နာဂဘာရီကြၽန္းသားမ်ားႏွင့္ မေလးကြၽန္းဆြယ္အလယ္ ပုိင္း ေတာေတာင္မ်ားတြင္ ေနထုိင္သည့္ဆကုိင္းလူမ်ဳိးမ်ား ပါဝင္ၾကသည္။ ၎တုိ႕ေရာက္႐ွိေသာအခ်ိန္မွာ လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ခန္႕က ျဖစ္သည္ဟု ခန္႕မွန္းရသည္။ ) ထုိ႕ေၾကာင့္ ထုိေခတ္ကုိ မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ ေခတ္ဟု ေခၚတြင္သုံးစြဲရမည္ျဖစ္သည္။ မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ အုပ္စုဝင္တ ုိ႕ ျမန္မာ ျပည္အတြင္းသုိ႕ ေရာက္႐ွိလာေသာအခါ မိမိတုိ႕၏ယဥ္ေက်းမႈ ပါလာခဲ့သည္။ ေရာက္႐ွိေသာေဒသ႐ွိ ယဥ္ေက်းမႈကုိလည္း ဆက္ခံသျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္း အေတာ္အတန္ တုိးတက္လာခဲ့သည္။ ထုိ႕ျပင္ အိႏၵိယေတာင္ပုိင္းမွ လာေရာက္ေသာ အိႏိၵယတုိင္းရင္းသားကုန္သည္မ်ားႏွင့္ လည္း ကူးလူးဆက္ဆံရသျဖင့္ အိႏၵိယယဥ္ေက်းမႈကုိပါ ရ႐ွိခဲ့ပါသည္။ ၎တုိ႕ထံမွ ဟိႏၵဴဘာသာအယူဝါဒ၊ စာေရးသည့္အတတ္ပညာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈႏွင့္ေနထုိင္ဝတ္ဆင္မႈမ်ားကုိ နည္းယူၿပီး မိမိတုိ႕ကုိယ္ပုိင္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ သင့္ေတာ္သလုိ ျပင္ဆင္လက္ခံ၍ ကုိယ္ပုိင္ယဥ္ေက်းမႈအသြင္သုိ႕ ေျပာင္းလဲယူၾကသည္။ ၎ျပင္ ထူးျခား မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းေသာအခ်က္တစ္ရပ္မွာ ဟိႏၵဴအယူဝါဒ ေရာက္ၿပီးေနာက္၊ ယခုအခ်ိန္အထိ ထြန္းေျပာင္လွ်က္႐ွိေသာ ဗုဒၶဘာသာ ေရာက္႐ွိလာသည္။ ထုိသုိ႕ေရာက္႐ွိလာေသာ ဗုဒၶသာသနာမွာ

ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာ၊ ေတာင္ပုိင္းဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္သည္။ ပထမေရာက္႐ွိလာေသာ ဟိႏၵဴအယူအဆကုိ စြန္႕ပစ္၍ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာကုိ ခံယူသည္။ ေျမာက္ပုိင္းတြင္ မဟာယန၊ အရည္းႀကီးတုိ႕ သာသနာသာ ႐ွိေနေသးသည္။ မြန္တုိ႕ေဒသသည္ ဦးစြာပထမ ဗုဒၶဝါဒထြန္းလင္းခဲ့ေသာ ေဒသ ျဖစ္သည္။ သမုိင္းတင္ေခတ္အစ၊ မြန္ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ သမုိင္းတင္ေခတ္ဦးတြင္ မြန္တုိ႕သည္ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရး တုိးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ေအာက္ျမန္မာႏုိင္ငံ တြင္ မြန္ႏုိင္ငံကုိ တည္ေထာင္ေၾကာင္း ေတြ႕႐ွိရသည္။ ၎မွာ သုဝဏၰဘုံမိ ျဖစ္သည္။ ဘာသာေဗဒအရ မြန္တုိ႕သည္ ၾသစႀတိဳေအ႐တစ္အႏြယ္ တြင္ ပါဝင္္သည္။ သမုိင္းဦးဘုံေျမေခတ္၊ ေက်ာက္ေခတ္ေႏွာင္းကာလ (ဘီစီ -၂၀၀၀ ေက်ာ္) ေလာက္ကတည္းက သူတုိ႕ သည္ လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးမႈအတတ္ကုိ တတ္သိနားလည္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ စပါးစုိက္ပ်ဳိး၍ ျဖစ္ထြန္းႏုိင္ေသာအေ႐ွ႕ေတာင္ အာ႐ွျမစ္ဝွမ္းေဒသမ်ားသုိ႕လူဦးေရ တုိးတက္မ်ားျပားလာသည့္မြန္၊ ခမာ မ်ဳိးႏြယ္ ကြဲဝင္တုိ႕ တစတစ ေ႐ြ႕ေေျပာင္းေနထုိင္ ခဲ့ၾကသည္။ ဤသုိ႕ျဖင့္ သူတုိ႕သည္ ဒုတိယမူရင္းေဒသဟု ဆုိရမည့္ဗီယက္နန္ျပည္ ျမစ္နီျမစ္ဝွမ္းကြၽန္းေေပၚေဒသ၊ ယခုအခါ ကေမၻာဒီးယား မဲေခါင္ျမစ္ဝွမ္းကြၽန္းေပၚေဒသ၊ ယုိးဒယားေတာင္ပုိင္ း ေခ်ာင္ဖ်ရာ မဲနန္ေဒသ၊ ယင္းမွတဆင့္ စစ္ေတာင္း၊ သံလြင္၊ ဂ်ဳိင္းျမစ္ဝွမ္းကြၽန္းေပၚေဒသသုိ႕ ေျပာင္းေ႐ႊ႕လာခဲ့ၾကသည္။ မြန ္၊ ခမာ အႏြယ္ကြဲဝင္ တုိ႕သည္ အဆုိပါျမစ္နီျမစ္ဝွမ္းမွ အိႏၵိယႏုိင္ငံ အာသံျပည္နယ္၊ ျဗဟၼပုတၲရျမစ္ဝွမ္းႏွင့္ ဂဂၤါျမစ္ဝွမ္းေဒသ မ်ားသုိ႕လည္း ေရာက္႐ွိခဲ့သည္။ မြန္တုိ႕သည္ သုဝဏၰဘုံမိ (သထုံ) ၿမဳိ႕ကုိ ၿမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္ ျပဳလုပ္စုိးစံေနထုိင္ၾကေသာ မြန္ႏုိင္ငံတစ္ခုကုိ၎ ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံနယ္ စပ္ႏွင့္နယ္ျခားစပ္လွ်က္႐ွိေသာယုိးဒယား (ထုိင္း) ျပည္၏ေျမာက္ပုိင္းတခြင္ႏွင့္ ေတာင္ပုိင္းတလႊားတုိ႕ကုိ ႀကီးစုိးလႊမ္းမုိး ေနသည့္မြန္ႏုိင္ငံတစ္ခုကုိ၎ ထူေထာင္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ယုိးဒယား (ထုိင္း) ႏုိင္ငံအျဖစ္ နယ္နိမိတ္သတ္မွတ္ ထားသည့္ေျမေပၚတြင္ အဆုိပါမြန္ျပည္ႏွစ္ျပည္ကုိ ထူေထာင္ထားၾကရာ ေတာင္ပုိင္းမြန္ႏုိင္ငံကုိ ဒြါရဝတီဟု ေခၚ၏။ ၿမိဳ႕ေတာ္ မွာ ေလာ့ပူရီ (LOP BURI ) ျဖစ္သည္၊ ေလာ့ပူရီၿမိဳ႕ကား ယခုတုိင္ ႐ွိေနေသး၏။ ေျမာက္ပုိင္းမြန္ႏုိင္ငံကုိ ဟရိဘုဥၨ ေခၚၾက သည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ လမ္ဖုန္းျဖစ္သည္။ ဤၿမိဳ႕သည္လည္း ဇင္းမယ္ၿမိဳ႕၏ေတာင္ယြန္းအရပ္၌ ယခုတုိင္ ႐ွိေသး၏။ မြန္၊ ခမာအႏြယ္ဝင္ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံေအာက္ပုိင္းတြင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ သုဝဏၰဘူမိႏုိင္ငံ၏ အခ်ဳပ္အခ်ာ ေဒသၿမဳိ႕ေတာ္မွာ သထုံခ႐ုိင္ ဘီးလင္းၿမိဳ႕နယ္ ေကလာသေတာင္တဝိုက္ျဖစ္သည္ဟု သုေတသီတုိ႕က ခန္႕မွန္းၾကသည္။ ယင္းေဒသတြင္ မြန္လူမ်ဳိးတုိ႕အေျခစုိက္၍ ၿမိဳ႕ျပထီးနန္း တည္ေဆာက္ခဲ့သည္၊ (ယခုအခါ ၎ေဒသကုိ ေ႐ွ႕ေဟာင္းသုေတ သနဌာနမွ စတင္တူးေဖၚ၍ သုေတသနျပဳလုပ္ၿပီး ျဖစ္၍ ျပည့္စုံေသာအခ်က္အလက္မ်ား ေနာက္ထပ္ေတြ႕႐ွိလာမည္ဟု ယုံၾကည္ရသည္။) သုဝဏၰဘူမိသည္ မြန္တုိ႕ဌာေနျဖစ္ေသာ ရာမညေဒသကုိ အမည္ေပးထားသည္ဟုလည္း ဆုိႏုိင္သည္။ ယင္းမွာ မူလအားျဖင့္ စစ္ေတာင္းႏွင့္သံလြင္ျမစ္ႏွစ္ သြယ္ၾကားေဒသ ျဖစ္သည္။ ရာမညေဒသ ဆုိသည္မွာ လည္း ေခတ္လယ္ မြန္တုိ႕က မိမိတုိ႕ကုိ ေခၚေသာ “ မာန္” ဟူေသာ အမည္မွ ဆင္းသက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ေ႐ွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ယင္းေဒသ (သုဝဏၰဘူမိ) သည္ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း သံသယ မျဖစ္ႏုိင္ေခ်၊ ယခု မုတၲမေတာင္တန္း၏အေနာက္ဘက္လြင္ျပင္မွာ ေ႐ွးယခင္က ပင္လယ္ေရမ်ား လႊမ္းေနခဲ့သည္၊ ထုိစဥ္က ပင္လယ္ကမ္းစပ္ သည္ အရက္သည္မ ( တုိက္ကုလား) ႐ြာျဖစ္ေသာ ေကလာသ ေတာင္ေျခအထိ ေရာက္ခဲ့သည္၊ ယခု အရက္သည္မ႐ြာ ႏွင့္ သထုံၿမိဳ႕ေနရာတုိ႕မွ ေလးျမွားမ်ား၊ ေက်ာက္ႀကိဳး မ်ား ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာမ်ား၏အပုိင္းအစမ်ားကို တူးေဖၚရ႐ိွ ခဲ့ဘူးသည္။ မဟာရာဇဝင္ႀကီး၌ ဘုရားသခင္ထင္႐ွား႐ွိစဥ္က အာေသာက ဓမၼရာဇာ မင္းျပဳ၏၊ သထုံရာဇာဝင္က်မ္းေဟာင္း တြင္မူ သထုံ၌ သီဟရာမင္း မွစ၍ မႏူဟာမင္းအထိတုိင္ စုိးစံသည္ဟု ေဖာ္ျပထား၏။ သုဝဏၰဘူမိ (ေခၚ) သထုံၿမိဳ႕တည္ေထာင္သည့္ခုႏွစ္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ တိတိက်က် မ႐ွိလွေပ။ မြန္၊ ျမန္မာ ရာဇာဝင္မ်ားတြင္မူ ဘီစီ-၁၇- ရာစုအတြင္းက တည္ေထာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။

သုဝဏၰဘူမိႏွင့္ ပတ္သက္စပ္လ်ဥ္း၍ ေခါမ ပထဝီ႐ွင္ ေတာ္လမီက၊ “ ေဗင္စင္ဂ”ဟုေခၚေသာ မုတၲမ ပင္လယ္ေကြ႕ ကမ္း႐ုိးတန္းတေလွ်ာက္တြင္ အရပ္ပု၍ ႀကံ့ံခုိင္ေသာလူၾကမ္းမ်ား ေနထုိင္ၾကသည္၊ သူတုိ႕သည္ မူရင္းတုိင္းရင္းသားျဖစ္ေသာ ၾသစ ႀတိဳနီး႐ွင္းမ်ား၊ ျမန္မာစာေပေလာကတြင္ ဘီးလူးဟု ေခၚတြင္ေသာလူမ်ား ျဖစ္တန္ရာသည္။ မြန္၊ ခမာ အႏြယ္စုတုိ႕ ေရာက္လာေသာအခါ မခုခံႏုိင္၍ ၎တုိ႕သည္ ပင္လယ္႐ွိကြၽန္းမ်ား ေပၚသုိ႕ ဆုတ္ခြာသြားခဲ့ရသည္။ ေျမ႐ွင္ပေဒသရာဇ္ေခတ္လယ္တြင္ မႏူဟာမင္း (မကုတ) မတုိင္မီ မြန္ဘုရင္မ်ား ေခါင္းေဆာင္ေသာ သုဝဏၰဘူမိ သထုံျပည္ သည္ အင္အားေတာင့္တင္းလွ်က္ ႐ွိသည္၊ သထုံတြင္ မြန္လူဦးေရ မ်ားျပားလာသျဖင့္ “ဟံသာဝတီ ( ပဲခူး ) ”၊ တြံေတးၿမိဳ႕ အေ႐ွ႕ဘက္႐ွိ “ၾကဗင္း”ၿမိဳ႕မ်ား တည္္ေထာင္ခဲ့သည္။ သုိ႕ေသာ္ စုစည္းေသာအင္အားႀကီးႏုိင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ မတည္ေထာင္ ႏုိင္ခဲ့ေသးေပ။ သုဝဏၰဘူမိတြင္ မြန္တုိ႕၏ မိ႐ုိးဖလာ ကုိးကြယ္မႈအျပင္ အိႏၵိယမွ ဗိႆႏုိး ကုိးကြယ္သည့္ ျဗဟၼဏဝါဒႏွင့္ ဗုဒၶဝါဒကုိ သက္ဝင္ ယုံၾကည္ၾကသည္။ သုိ႕ေသာ္ ျဗဟၼဏဝါဒမွာ ေမွးမွိန္ခဲ့ၿပီး ဗုဒၶဝါဒ ထြန္းေတာက္ခဲ့သည္။ သီဟရာဇာမင္း စုိးစံခ်ိန္တြင္ ၎၏ ေနာင္ေတာ္ အ႐ွင္ ဂဝံပတိေထရ္က ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳေသာအခါ ဌာပနာသြားေတာ္ သုံးဆယ့္ႏွစ္ဆူ ပင့္ေဆာင္ၿပီး အႏွစ္ ၆၀ တုိင္တုိင္ ပူေဇာ္ခဲ့သည္ကုိ သထုံရာဇဝင္က်မ္း ေဟာင္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ အာေသာကမင္းႀကီး လက္ထက္ တြင္လည္း အ႐ွင္ေသာဏ ႏွင့္ အ႐ွင္ဥတၲရ တုိ႕ သာသနာျပဳခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ပုိင္း၌ အရည္းႀကီး မဟာယနအယူသာ ႐ွိ၏။ သုဝဏၰႏုိင္ငံသားတုိ႕သည္ သာသနိက ဆုိင္ရာအေဆာက္အဦးမ်ား၊ ၿမိဳ႕႐ုိးခံတပ္ စသည္တုိ႕ကုိ ဂဝံေက်ာက္ မ်ားျဖင့္ ေကာင္း မြန္စြာ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိေၾကာင့္ ထုိေခတ္တြင္ ဂဝံေက်ာက္ယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္ ေပၚထြန္းလာေၾကာင္း မွတ္တမ္း တင္ခဲ့ၾကသည္။ အထက္ေဖာ္ျပပါအရ မြန္တုိ႕သည္ ဘီစီ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ကစ၍ မြန္ပေဒသရာဇ္ေခတ္အစ ေလာ့ဗူရီ၊ လမ္ဖုန္း၊ သုဝဏၰဘူမိ၊ ဟံသာဝတီ( ပဲခုူး)ႏွင့္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္မ်ားတြင္ ေရးထုိးခဲ့ေသာေက်ာက္စာတဆင့္စီ ကူးယူခဲ့ေသာ ေပစာ၊ ပုရပုိဒ္မ်ားႏွင့္ ယခုတုိင္ ပုံႏွိပ္အသုံးျပဳေနေသာ စာေပယဥ္ေက်းမႈ မွတ္တမ္းမ်ား၊ ၎ႏွင့္ပက္သက္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားက မြန္အမ်ဳိး သားတုိ႕တြင္ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ၊ က်ယ္ျပန္႕ေသာနယ္ေျမကုိ ပုိင္ဆုိင္အုပ္စုိးခဲ့ေၾကာင္း သိရွ ိႏုိင္သည္။ စီးပြား ေရးအရလည္း သမုိင္း သုေတသီတုိ႕မွ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည့္အတုိင္း လယ္ယာစီးပြားေရးကုိ လုပ္ကုိင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ မြန္တုိ႕ဌာနီရာမညေဒသသည္လည္း ပေဒသရာဇ္ေခတ္မ်ားတြင္ မြန္ပေဒသရာဇ္မ်ား ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳၾက သည့္မြန္တုိ႕ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္းေပါင္းမ်ားစြာ (ဘီစီ ၂၀၀၀ ေက်ာ္)ကစၿပီး လူမ်ဳိးႀကီးတစ္ရပ္အျဖစ္ တည္႐ွိခဲ့သည္။ “A nation is a historically evolved stable Community of Language, Territory, Economic life and Psychological make up manifesto in a Community of culture.” “လူမ်ဳိးဆုိသည္မွာ ရာဇဝင္အရ ေပၚေပါက္ျဖစ္လာၿပီး တည္တံ့ေသာစကား၊ စာေပ၊ နယ္ေျမ၊ စီးပြားေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ထုံးတမ္းစဥ္လာေတြႏွင့္ ဦးၫြတ္စြာ ႐ွိေသာလူစုလူေဝးကုိ ေခၚသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ မြန္သည္ ( Race tribe ) စေသာ အဆင့္တူမ်ားပူးေပါင္းထားျခင္းမဟုတ္ဘဲလူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ဂုဏ္အဂၤါႏွင့္ျပည့္စုံေသာလူမ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္းထင္႐ွားသည္။

မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕၏ ေနာက္ခံသမုိင္း အခန္း(၂)

ပေဒသရာဇ္ေခတ္္ မြန္ဘာသာ၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ အေျခအေန

မြန္တုိ႕၏ အမ်ိဳးသားစာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ေလ့လာလွ်င္ စာေပစတင္ေပၚေပါက္ေသာပေဒသရာဇ္ေခတ္မွ စတင္ရပါမည္္။ ထုိေခတ္ မြန္အမ်ိဳးသားတုိ႕ ေခါင္းေဆာင္မွာ မြန္ပေဒသရာဇ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မြန္အမ်ိဳးသားတုိ႕၏ဘဝရပ္တည္ေရးႏွ င့္ ဂုဏ္႐ိွန္ အနိမ့္အျမင့္သည္ မြန္အမ်ိဳးသားတုိ႕၏အာဏာကုိ စုိးပုိင္ထားေသာ မြန္ပေဒသရာဇ္တုိ႕၏အေပၚတြင္သာတည္သည္။ ယခုေခတ္သုံးစကားႏွင့္ဆုိလွ်င္ မြန္လူမ်ိဳးတုိ႕၏ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားသည္ မြန္ပေဒသရာဇ္ လက္ဝယ္ တည္မွီေနသည္။ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးသည္ မိမိတုိ႕၏အမ်ိဳး၊ စာေပ၊ စကား၊ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထုံးစံမ်ားကုိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ထိန္းသိမ္း ရန္မွာ ၎လူမ်ိဳး တုိ႕၏အမ်ိဳးသားလုပ္ပုိင္ခြင့္အာဏာ သုိ႕မဟုတ္ ႏုိင္ငံေရးအာဏာေပၚတြင္ တည္ေနသည္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္တြင္ မြန္ပေဒ သရာဇ္မ်ားအာဏာ႐ွိမႈ၊ မ႐ွိမႈေပၚတြင္ တည္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ေအဒီ ၁၀၄၇ မြန္ဘုရင္ မႏူဟာမင္းလက္ထက္တြင္ ျမန္မာဘုရင္ အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္ မႏူဟာဘုရင္ အား သုဝဏၰဘူမိမွ ဖမ္းဆီး၍ ပုဂံသုိ႕ ယူေဆာင္အက်ဥ္းခ်ထားသည္။ ၎ႏွင့္အတူ မြန္ရဟန္းေတာ္မ်ား၊ မြန္ဗိသုကာမ်ား၊ မြန္စာေပပုရပုိဒ္မ်ားကုိ ယူေဆာင္သြားသည္။ ေက်းကြၽန္အျဖစ္ မြန္အမ်ိဳးသားမ်ားစြာ တို႕ကုိလည္း ဖမ္းဆီးသြားသည္။ အထူးသျဖင့္ မြန္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားေသာ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ စာေပမ်ားကုိ ပင့္ေဆာင္သြားသည္။ မြန္တုိ႕ဌာနီ သုဝဏၰဘူမိ (သထုံ)သည္ ျမန္မာ ဘုရင္လက္္ေအာက္္သုိ႕ က်ေရာက္သြားသည္။ မြန္ပေဒသရာဇ္ ႏုိင္ငံသည္ ျမန္မာပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံႏွင့္ ပူးေပါင္းလိုက္သျဖင့္ မြန္ပေဒသရာဇ္ ႏုိင္ငံ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။ မြန္ပေဒသရာဇ္ မ႐ွိသည့္ေနာက္ မြန္စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ အရွိန္ေမွးမွိန္လာသည္။ သုိ႕ေသာ္ မြန္စာေပသည္ ျမန္မာစာေပ တုိးခ်႕ဲေရးအတြက္ ေနရာရခ့ဲသည္။ ျမန္မာစာေပအေရးအသားကုိလည္း မြန္စာ ေပအေရးသားမွ အတုယူၿပီး ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သည္။ မြန္စာေပျဖင့္ ေရးသားထားေသာ ဗုဒၶစာေပကုိလည္း မြန္တုိ႕ထံမွတဆင့္ ကူးယူျပန္ဆုိသည့္ ပုဂံတြင္ ႐ွိေသာ မဟာယန အယူဝါဒမွ ေထရဝါဒသုိ႕ ေျပာင္းလဲလာသည္။ အုတ္ျဖင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ သာသနိက အေဆာက္အဦး မ်ားကုိလည္း မြန္ဗိသုကာမ်ားက ေဆာက္လုပ္ေပးရသည္မွာ ယခုထက္တုိင္႐ွိေသာပုဂံေ႐ွးေဟာင္း ဘုရားမ်ားက သက္ေသထူလွ်က္ ႐ွိသည္။ ေအဒီ - ၁၂၈၇ ခုႏွစ္တြင္ မြန္ဘုရင္ဝါရီ႐ူ ေအာက္ျမန္မာႏိုင္ငံ႐ွိ မြန္အမ်ိဳးသားတုိ႕ကုိ စုစည္းၿပီး မုတၲမတြ င္ မြန္ပေဒသရာဇ္ ႏိုင္ငံကုိ တည္ေထာင္ျပန္သည္။ မြန္တုိ႕သည္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၄၀ မွ် မြန္အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ မြန္ပေဒသရာဇ္ မ့ဲ ရာမွ ေခါင္း ေဆာင္သစ္ ဝါရီ႐ူကုိ ရ႐ွိခ့ဲသည္။ ဝါရီ႐ူမင္းဆက္ ဆင္ျဖဴ႐ွင္ ဗညားဦးလက္ထက္၊ ေအဒီ - ၁၃၇၀ တြင္ (သမလ၊ ဝိမလ ညီေနာင္တုိ႕၏ ေအဒီ - ၅၇၃ ခုႏွစ္တြင္ တည္ေထာင္ခ့ဲၿပီး ေအဒီ - ၁၀၄၃ - ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ အေနာ္ရထာဘုရင္ေအာက္ ေရာက္သြားေသာ) ဟံသာဝတီ (ပဲခူး) မြန္ေနျပည္ေတာ္ကုိ ျပန္လည္တည္ေထာင္ၿပီး မင္းေနျပည္ေတာ္အျဖစ္ စုိးစံသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ မြန္စာေပအေရးအသားမ်ား ျဖစ္ေသာ၊ ကဗ်ာ၊ လကာၤ၊ ဝတၴ

ဳ အေရးအသားမ်ားသည္

ဗုဒၶစာေပႏွင့္မွီး၍ ေပၚ ေပါက္လာသည္၊ သုိ႕ေသာ္ ဆင္ျဖဴ႐ွင္ ဗညားဦး လြန္လွ်င္ သားေတာ္ ရာဇာဓိရာဇ္ (ေအဒီ - ၁၃၈၅ ၁၄၂၃) သည္ ဟံသာဝ တီ (ပဲခူး)တြင္ ထီးနန္းစုိက္ၿပီး မြန္ပေဒသရာဇ္ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ ဦးေဆာင္ခ့ဲသည္။ ရာဇာဓိရာဇ္သည္ လက္႐ုံးရည္ ၊ ႏွလုံးရည္႐ွိ ေသာ မြန္အမ်ိဳးသား ပေဒသရာဇ္ သူရဲေကာင္း ျဖစ္သည္။ အစဥ္လႈပ္႐ွားတုိက္ခုိက္မႈ၊ ျမန္မာပေဒသရာဇ္မ်ားႏွင့္အစဥ္လက္႐ုံး ရည္ၿပိဳင္ခ့ဲသည့္အတြက္ ျမန္မာဘုရင္မ်ားႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ နီးပါး (၁၃၈၆ - ၁၄၂၅) ျပည္သူ႕တုိ႕အက်ိဳးစီးပြားမပါေသာ စစ္ပြဲ မ်ားကုိ ခင္းက်င္းခ့ဲသည္။ စစ္ေၾကာင့္ လယ္ယာစီးပြားေရး၊ စာေပမ်ား မတုိးတက္ဘဲ ဆုတ္ယုတ္သြားသည္။ မြန္ပေဒသရာဇ္ ေအာက္႐ွိ ျပည္သူမ်ားမွာလည္း စစ္တုိက္ေနရ၍ ပင္ပန္းေနၾကသည္။ အႏွစ္ - ၄၀ မွ်၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမူကုိ ျပန္လည္ျပဳစု တုိးခ်ဲ႕ရန္ အခ်ိန္မရ ျဖစ္ခ့ဲရသည္။ အႏွစ္ - ၄၀ စစ္ပြဲႀကီးၿပီးေနာက္ မြန္ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္သည္ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးအရ ၾကပ္တည္းေနသည္။ ျမန္မာပေဒ သရာဇ္မ်ားႏွင့္ စစ္ပြဲ မၾကာခဏ ျဖစ္ပြားေနသည့္ ရာဇာဓိရာဇ္ကုိ ဆက္ခံေသာ သားေတာ္ ဗညားဓမၼရာဇာလက္ထက္တြင္ ညီေတာ္မ်ားႏွင့္ မသင့္မတင့္၍ အင္းဝမွ ဆင္ျဖဴ႐ွင္ သီဟသူရမင္း ဝင္ေရာက္တုိက္ခုိက္ျခင္းကုိ ခံရ၏။ ထိုအခါ ဒဂုန္မင္း ဗညားရံက ႏွမေတာ္ ႐ွင္ေစာပု(ရာဇာဓိရာဇ္၏သမီး)ကုိ ဆက္၍ စစ္ၿငိမ္းေစသည္။ (ေပမူမ်ားတြင္မူ ဒဂုန္တုိက္စဥ္

႐ွင္ေစာပုကုိ ဖမ္းမိၿပီး အင္းဝသုိ႕သီဟသူရ ျပန္သည္ဟု ဆုိသည္။ စကားခ်ပ္)ဟံသာဝတီတြင္ ရာဇာဓိရာဇ္မ႐ွိသည့္ေနာက္ ထီးေမြနန္းေမြး ကိစၥမ်ား ႐ႈပ္ေထြးလာသည္၊ သုိ႕ေသာ္ မြန္ပေဒသရာဇ္ႏိုင္ငံႏွင့္ ျမန္မာပေဒသရာဇ္ စစ္ပြဲမျဖစ္သည္မွာ ဗညားဓမၼရာဇာ (၁၄၂၃ - ၁၄၂၆)၊ ဗညားရံ (၁၄၂၆ - ၁၄၄၆)၊ ဗညာဖ႐ူး (၁၄၄၆ - ၁၄၅၀)၊ ၁၄၅၀- ခုႏွစ္တြင္ ဗညားဖ႐ူး အနိစၥေရာက္ၿပီး အင္းဝဘုရင္ နရပတိထံသုိ႕ သြားေရာက္ခုိလႈံေနေသာ ဟံသာဝတီ ဗညားဓမၼရာဇာ၏ သားေတာ္ ဗညားက်န္းအား နရပတိက ဆင္ႏွစ္ရာ၊ ျမင္းေလးေထာင္၊ စစ္သူရဲ ေလးေသာင္းႏွင့္ ၾကပ္မတ္ နန္းတင္သည္။ ဟံသာဝတီ (ပဲခူး)ကုိ ဆက္လက္စုိးစံ ေသာ လိတ္မြတ္ေထာမင္း (ေအဒီ - ၁၄၅၃)၊ ဘုရင္မ ႐ွင္ေစာပု (၁၄၅၃ - ၁၄၇၂)၊ ဓမၼေစတီမင္း (၁၄၇၂ - ၁၄၉၂) တုိ႕လက္ထက္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈ ႐ွိသည္။ သုိ႕ေသာ္ အႏွစ္ - ၄၀ စစ္ပြဲေၾကာင့္ ယုိယြင္းေနေသာ မြန္ႏုိင္ငံ ေတာ္ကုိ အဖက္ဖက္မွ ျပန္လည္ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရ မည့္အစား ေထရဗုဒၶဘာသာ ကုိင္း႐ူိင္းေသာ မင္းဆက္မ်ားျဖစ္၍ သာသနာေရးကိစၥမ်ားကုိ အေလး ေပးေဆာင္႐ြက္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရာဇယတနလင္းလြန္းပင္ရင္း ၄၃ ရက္ပတ္လုံး သမာပတ္ဝင္စား၍ ေနေတာ္မူၿပီး ႐ွစ္ရက္ေျမာက္ေသာေန႕၌ ရာမညတုိင္းမွ မြန္ကုန္သည္ညီေနာင္ တဖုႆ - ဘလႅိကတုိ႕ကႂကြက္က်စ္မုံ႔၊ ပ်ားမုံ႕တုိ႕ကုိ ကပ္လႉ၏။ ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ကလည္း ဆံေတာ္ျမတ္မ်ားအား ေပးအပ္သျဖင့္ ရာမညတုိင္းသုိ႕ ယူလာသည္။ ရာမညတုိင္းသုိ႕ ေရာက္ေသာအခါ မြန္ဘုရင္ ဥကၠလာပက သိဂုၤတၲရကုန္းေတာ္၌ ေစတီတည္ထားကုိးကြယ္သည္။ ထုိဘုရား သည္ ပ်က္စီးယုိယြင္းေနျခင္းကုိ ျပန္လည္ျပဳျပင္ေသာလုပ္ငန္းကုိ လူအင္အား၊ ပစၥည္းအင္အားတုိ႕ျဖင့္ ေဆာင္႐ြက္သည္။ မြန္ဘုရင္ ဗညာက်န္းေထာ (၁၄၅၀ - ၁၄၅၃) လက္ထက္၌တြင္ ဥာဏ္ေတာ္ ၂၁၆ - ေတာင္၊ ၂ - မုိက္၊ ၅ - သစ္အထိသာ ၿပီးသည္။ ဤသုိ႕ ေကာင္းမူကုသုိလ္ျပဳလုပ္ေနရသျဖင့္ မြန္အမ်ိဳးသားတုိ႕၏ စည္း႐ုံးေရး၊ စီးပြားေရး၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈကု ိ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ရန္ ပ်က္ကြက္ခ့ဲသည္။ ဓမၼေစတီမင္း (၁၄၇၂ - ၁၄၉၂) ကုိ သားေတာ္ ဗညားရံ (၁၄၉၂ - ၁၅၂၆) က လုပ္ႀကံ၍ ထီးနန္းသိမ္းယူသည္။ ယင္းလက္ထက္တြင္ အင္းဝ ဒုတိယမင္းေခါင္၏သစၥာခံ ေတာင္ငူစား မင္းႀကီးညိဳသည္ ဟံသာဝတီ ေက်းစပ္နယ္ပယ္ကုိ လာေရာက္ထိပါးသည္။ ဗညားရံ လြန္ၿပီး တကာ႐ြတ္ပိမင္း (၁၅၂၆ - ၁၅၃၉) လက္ထက္တြင္ အင္အား ခ်ိနဲ႕ေသာ နန္းတြင္းအေရးေတာ္ပုံေၾကာင့္ စည္းလုံးမႈ ၿပိဳကြဲေနေသာ ဟံသာဝတီ (ပဲခူး) ကုိ အင္အားႀကီးမားလာေသာ ေတာင္ငူ တပင္ေ႐ႊထီးက တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ခ့ဲသည္။ မြန္အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ ျမန္မာဘုရင္မ်ား၏အအုပ္အခ်ဳပ္ခံဘဝသုိ႕ တကာ႐ြတ္ပိမင္းလက္ထက္ (၁၅၃၉)မွစ၍ က်ေရာက္ သြားသည္။ ထုိသုိ႕ က်ေရာက္သြားသျဖင့္ မြန္အမ်ိဳးသားတုိ႕၏ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈမွ ာလည္း ေမွးမွိန္သြားရသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ မြန္အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ မိမိႏုိင္ငံ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ ပေဒသရာဇ္မ်ား ေခါင္းေဆာင္မႈ ေအာက္တြင္ ျပန္လည္ေတာ္လွန္ ၾကသည္။ တပင္ေ႐ႊထီး (၁၅၃၉ - ၁၅၅၀) လက္ထက္တြင္ မြန္တုိ႕သည္ ဒလ၊ ဒဂုန္၊ သံလွ်င္ စေသာေဒသမ်ားတြင္ လူစုၿပီး ပုန္ကန္ၾကသည္။ ထုိသုိ႕ ပုန္ကန္ေနစဥ္အတြင္း သမိန္ေစာတြတ္က တပင္ေ႐ႊထီးအား လုပ္ႀကံ ၿပီး ဟံသာဝတီတြင္ နန္းစံသည္။ သုိ႕ေသာ္ အမတ္တုိ႕က ဆန္႕က်င္ၿပီး နန္းခ်ကာ သမိန္ေထာရာမကုိ နန္းတင္ျပန္္သည္။ ဘုရင့္ေနာင္သည္ သမိန္ေထာရာမကုိ ၁၅၅၁ ႏွစ္တြင္ တုိက္ခုိက္ၿပီး ဟံသာဝတီ(ပဲခူး) ေနျပည္ေတာ္ကုိ ျပန္လည္၍ ျမန္မာ ပေဒသရာဇ္ ၿမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္ သတ္မွတ္တည္ေထာင္ခ့ဲသည္။ ထုိသုိ႕ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္မွ် မြန္အမ်ိဳးသားမ်ား ေခါင္းေဆာင္မ့ဲရာမွ ၁၇၄၇ - ခုႏွစ္တြင္ ဗညားဒလ ဟံသာဝတီ (ပဲခူး) တြင္ ထီးနန္းစုိက္ထူသည္။ ဗညားဒလအရင္ သမိန္ေထာက မြန္တုိ႕အား ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ေသာ္လည္း သမိန္ေထာက ေခါင္းေဆာင္မႈ မေပးေတာ့သျဖင့္ ဗညားဒလကုိ နန္းတင္သည္။ (မြန္တုိ႕သည္ အင္းဝ၏ၾသဇာကုိ မနာခံေတာ့ဘဲ သီးျခားႏုိင္ငံ ထူေထာင္ၾကသည္။ ထုိသုိ႕ ထူေထာင္ၿပီးေနာက္ အုပ္ခ်ဳပ္မည့္ မင္းကုိ ေ႐ြးခ်ယ္ရာ အင္းဝအႏြယ္တစ္ဦးအား ေ႐ြးခ်ယ္ၾကသည္၊ ထုိမင္းသည္ တုိင္းေရးျပည္ေရး ကုိ ေကာင္းစြာ ဂ႐ုမစုိက္သျဖင့္ ၎၏ေယာက္ဖျဖစ္သူ ဗညားဒလအား နန္းတင္သည္။) (ဗုိလ္မွဴးဘ႐ွင္ ေရး၊ ျမန္မာႏုိင္ငံသမုိင္း၊ စာ-၂၁၂) ဗညားဒလသည္ ၁၇၅၂ - ခုႏွစ္တြင္ အင္းဝကုိ သိမ္းယူၿပီး ျမန္မာပေဒသရာဇ္ မဟာဓမၼရာဇာဓိပတိကုိ ဟံသာဝတီသုိ႕ ေခၚ ေဆာင္ခ့ဲသည္။ မြန္စစ္သူႀကီး တလဗန္းကုိ အင္းဝတြင္ တပ္စြဲေစခ့ဲသည္၊ ျမန္မာပေဒသရာဇ္ေခါင္းေဆာင္

ဦးေအာင္ေဇယ်သည္ လူသူစုၿပီး အင္းဝကုိ ျပန္လည္၍ တလဗန္းလက္မွ တုိက္ယူ၍ ေအာက္ျပည္သုိ႕ စုန္ဆင္းကာ ၁၇၅၇ ခုႏွစ္တြင္ ဟံသာဝတီ(ပဲခူး)ကုိ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္သျဖင့္ မြန္ပေဒသရာဇ္ေခတ္သည္ ေနာက္ဆုံး နိဂုံးခ်ဳပ္ခ့ဲ ရသည္။ သုိ႕ေသာ္ မြန္အမ်ိဳး သားတုိ႕သည္ ပုန္ကန္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ခ့ဲေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္၊ အႀကီးဆုံးေသာ ပုန္ကန္မႈမွ ာ သံလွ ်င္ၿမိဳ႕စား သမိန္မ႐ူးဘြဲ႕ခံ ေမာင္စပ္၏ ပုန္ကန္မႈမွာ အျပင္းထန္ဆုံး ျဖစ္သည္။ ပုန္ကန္မႈမေအာင္ျမင္၍ အဂၤလိပ္ပုိင္ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ သြားေရာက္၍ အဂၤလိပ္ထံတြင္ ခုိလူံသည္။ ေအဒီ - ၁၇၅၇ တြင္ျဖစ္ပြားေသာ မြန္ႏွင့္ျမန္မာ ပေဒသရာဇ္တုိက္ပြဲသည္ ယခင္က့ဲသုိ႕ ပေဒသရာဇ္တန္ခုိး အာဏာစြမ္ းရည္ ၿပိဳင္သည္ထက္ ေက်ာ္လြန္သြားၿပီး အမ်ိဳးသားဖိႏွိပ္ေရးအသြင္သုိ႕ ေဆာင္လာသည္။ မြန္စာေပမ်ားသည္လည္း ဖ်က္ဆီးျခင္း ခံရသည္၊ စစ္႐ႈံးမြန္တုိ႕သည္ ယုိးဒယားျပည္သုိ႕ အမ်ားအျပား ေျပးဝင္ခုိလႈံၾကသည္။ မြန္တုိ႕ဌာနီ ရာမညေဒသတြင္လ ည္း လူသူမ့ဲေသာေဒသ ျဖစ္လာသည္။ လယ္ယာ ထြန္ယက္သူမ႐ွိ၍ လယ္ေကာလယ္႐ုိင္းမ်ား ျဖစ္လာသည္။ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕ သမားသည္ ပထမအဂၤလိပ္ - ျမန္မာစစ္ပြဲအၿပီးတြင္ တနသၤာရီတုိင္းႏွင့္ ရခုိင္တုိင္းကုိ ၁၈၂၆ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလ ၂၄ ရက္ေန႕ တြင္ ခ်ဳပ္ဆုိေသာ ရႏၲပုိစာခ်ဳပ္အရ ရ႐ွိသည့္အရင္း႐ွင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈသည္ ပေဒသရာဇ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈထက္ ေပ်ာ့ ေပ်ာင္း သျဖင့္ ယုိးဒယားသုိ႕ ေျပးဝင္သြားေသာမြန္တခ်ဳိ႕ ျပန္လာၿပီး ဟံသာဝတီ(ပဲခူး)တြင္ စတင္ ေနထုိင္လုပ္ကုိင္ စားေသာက္္ၾကသည္။ ယိုးဒယား (ထုိင္းလင္း)တြင္ မြန္အမ်ားစုကုိ မဲေခါင္ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ တဝုိက္တြင္ ယခုထက္တုိင္ ေတြ႕႐ွိ ႏိုင္သည္။ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ ႕၏ေနာက္ခံသမုိင္း အခန္း (၃)

ပေဒသရာဇ္ေခတ္ အမ်ဳိးသားစည္းလုံးညီၫြတ္ေရး ျမန္မာႏုိုင္ငံသမုိင္းကုိ ျပဳစုသူမ်ားသည္ အမ်ားအားျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အမ်ဳိးသားညီၫြတ္ေရးကုိ ပေဒသရာဇ္ေခတ္တြင္ ၃ ႀကိမ္ ရ႐ွိခဲ့သည္ဟု ေယဘူယ်အားျဖင့္ ေရးသားၾကသည္၊ ၎တုိ႕မွာ (၁) အေနာ္ရထာမင္းေစာ ၊ (၂) တပင္ေ႐ႊထီး - ဘုရင့္ေနာင္ႏွင့္ (၃) အေလာင္းမင္းတရားႀကီး ဦးေအာင္ေဇယ် လက္ထက္မ်ားတြင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾကသည္၊ သုိ႕ေသာ္ ႏုိင္ငံေရးပါရဂူ အဆုိအရမူ - "တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္၍ စုစည္းျခင္းသည္ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ခံရေသာအမ်ိဳးသာ၏၊ အမ်ဳိးသားကုိယ္ပုိင္ျပဌာန္း ခြင့္ကုိ ဖ်က္ဆီးလုိက္ ၿပီး ၎အမ်ဳိးသားတုိ႕၏ ဆႏၵႏွင့္ဆန္႕က်င္၍ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ခံရေသာ အမ်ဳိးသား ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ ဖ်က္သိမ္းၿပီး၊ ၎ႏုိင္ငံေတာ္ နယ္နိမိတ္ကုိ စစ္ႏုိင္ငံေသာ အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေတာ္ႏွင့္ ပူးေပါင္းျခင္း ျဖစ္သည္။" အဆုိပါသေဘာတရားသည္ မွန္ကန္ေၾကာင္း ျမန္မာ့သမုိင္းကုိ ေလ့လာလွ်င္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္တြင္ ျမန္မာပေဒသရာဇ္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ စုစည္းရာတြင္ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ၿပီး နယ္နိမိတ္ျခင္း၊ ပူးေပါင္းျခင္း ျဖစ္သည္၊ စုစည္းညီၫြတ္မႈ အစစ္အမွန္မွာ ဆႏၵအရသာ ပူးေပါင္းၿပီး လူမ်ဳိးတမ်ဳိး၏ ကုိယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္ ျဖစ္ေသာ မိမိတုိ႕လူမ်ဳိးအတြက္ ႏုိင္ငံေရး၊ စည္း႐ုံးေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကုိ မိမိတုိ႕လူမ်ဳိး၏ ဆႏၵအရ တျခားအမ်ဳိးသားတုိ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ မထိခုိက္ေစဘဲ လုပ္ေဆာင္ခြင့္႐ ွိရမည္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ ပေဒေခတ္သရာဇ္တြင္ ထုိသုိ႕ စုစည္းျခင္းမဟုတ္သျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ႐ွိ အမ်ဳိးသားမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကြဲျပားကာ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာၿပီး၊ ျပည္ပက်ဴးေက်ာ္မႈကုိ တြန္းလွန္ရန္ အင္အားခ်ိနဲ႕ သျဖင့္၊ က်ဴးေက်ာ္တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ျခင္းကုိ ခံရသည္။ နယ္ခ်ဲ႕သမားေအာက္ ေရာက္႐ွိသူတုိ႕က သာဓကျပလွ်က္ ႐ွိသည္။ ေအဒီ - ၁၀၄၇ - ခုႏွစ္ အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္တြင္ မြန္ပေဒရာဇ္ႏိုင္ငံကို ျမန္မာပေဒသရာဇ္က တုိက္ခုိက္၍ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ပူးေပါင္းခဲ့သည္။ ယင္းကာလတြင္ မြန္စာျဖင့္ ေရးသား ထားေသာ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာ ကုိ ျမန္မာဘာသာသုိ႕ ျပန္ဆုိရာတြ င္ မြန္စာေပကုိ အသုံးျပဳရသည္။ မြန္စာေပအေရးသားကုိ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ႐ွိခဲ့ ႏုိင္ငံေရးသေဘာဆုိလွ်င္ ယဥ္ေက်းမႈ ျပဌာန္းခြင့္ရသည္ ဆုိရေပမည္၊ သုိ႕ေသာ္ ႏုိင္ငံေရး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကုိ ျပဳလုပ္ခြင့္ မရျဖင့္၎၊ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕၏ ေခါင္းေဆာင္ မြန္ပေဒသရာဇ္ မ႐ွိသည့္အတြက္၎၊ မြန္အမ်ဳိးသားမ်ားသည္ ျမန္မာပေဒသရာဇ္၏ ပဏၰာဆက္ႏုိင္ငံသား သုိ႕မဟုတ္ ေက်းကြၽန္အျဖစ္ တည္႐ွိခဲ့သည္။ ေအဒီ - ၁၅၃၉ - လက္ထက္တြင္ တပင္ေ႐ႊထီးက မြန္ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ၿပီး၊ မြန္ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံ (ေအာက္ျမန္မာႏုိင္ငံ) ႏွင့္ ျမန္မာပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံကုိ မြ န္တုိ႕ဆႏၵမတူညီဘဲ စုစည္းခဲ့သည္၊ တပင္ေ႐ႊထီး လြန္ၿပီး ဘုရင့္ေနာင္သည္ ဟံသာဝတီ (ပဲခူး) တြင္ ထီးနန္းစုိက္ထူၿပီး စုစည္းသည္။

၎ေခတ္တြင္ မြန္မ်ားအား မြန္ေဒသတြင္ ၿမိဳ႕စား၊ ႐ြာစား ခန္႕ထားျခင္း၊ စစ္မႈထမ္းေစျခင္း၊ မႉးမတ္အျဖစ္ ခန္႕ထားျခင္း၊ မြန္စာေပ ယဥ္ေက်းမႈတြင္ မြန္တုိ႕ဆႏၵအရ ျပဳလုပ္ခြင့္ေပးျခင္း စေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ကုိယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္ (Culture autonomy ) ကုိ ေပးခဲ့သည္ဟု မွတ္တမ္းတင္ရမည္ ျဖစ္သည္၊ သုိ႕ေသာ္ မြန္အမ်ဳိးသားကုိယ္ပုိင္ ျပဌာန္းခြင့္ (Right of National Self-Determination) ကုိ မေပးခဲ့သျဖင့္ မြန္အမ်ဳိးသားမ်ားသည္ ျမန္မာပေဒသရာဇ္၏ လက္ေအာက္ခံလူမ်ဳိ း ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာပေဒသရာဇ္၏ ႏုိင္ငံေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စီမံခ်က္မ်ားကုိ မြန္တုိ႕လက္ခံ ေဆာင္႐ြက္ရန္သာ ႐ွိသည္၊ ယင္းကိစၥႏွင့္ပက္သက္၍ မြန္တုိ႕မွာ ဘာမွလုပ္ေဆာင္ခ်က္မ႐ွိ ျဖစ္သည္။ ေအဒီ-၁၇၅၇-ခုႏွစ္တြင္ အေလာင္းဘုရားသည္ မြန္ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံကုိ တုိက္ခုိက္ၿပီး မြန္တုိ႕ဆႏၵမပါဘဲ၊ မြန္ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံကုိ ျမန္မာပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံ ႏွင့္စုစည္းၿပီး အမ်ဳိးသားစည္း႐ုံးေရးကုိ တည္ေဆာက္သည္ဟု ျမန္မာပေဒသရာဇ္ အေလာင္းဘုရားက ဆုိသည္၊ သမုိင္းအရဆုိလွ်င္အေလာင္းဘုရားသည္ လူမ်ဳိးေရးအရ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားကုိ ယခင္ပေဒသရာဇ္မ်ားထက္ ျပင္းထန္သည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ယခင္ပုဂံေခတ္ ျမန္မာပေဒသရာဇ္မ်ား ေတာင္ငူေခတ္ တပင္ေ႐ႊထီး ႏွင့္ ဘုရင့္ေနာင္တုိ႕လက္ထက္တြင္ မြန္တုိ႕အား ေပးထားေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ကုို ယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္ (Culture autonomy) ကုိပင္ မေပးေတာ့ဘဲ၊ မြန္ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ ငံသည္ ျမန္မာပေဒသရာဇ္ ႏုိင္ငံ၏ ကုိလုိနီကြၽန္ႏုိင္ငံ လုံးလုံးလ်ားလ်ားအျဖစ္ ေရာက္သြားသည္၊ ထုိသို႕ေသာ ဖိႏွိပ္မ ႈေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ အဓိကတုိင္းရင္းသားမ်ားျဖစ္ေသာ မြန္ႏွင့္ျမန္မာသည္ စိတ္ဝမ္းကြဲျပားကာ စည္းလုံးညီၫြတ္မႈ ႐ွ ိသည္ ဆုိသည္ဟု သမုိင္းသုေတသီတုိ႕ ထင္သလုိ မဟုတ္ဘဲ၊ စိတ္ဝမ္းကြဲျပားလာခဲ့သည္၊ ၎ကုိ အခ်က္ယူၿပီး နယ္ခ်ဲ႕သမား ၿဗိသိသွ်သည္ ျမန္မာျပည္ကုိ သိမ္းပုိက္ႏုိင္သည့္ သာဓကမွာ အမည္သူမွ ျငင္းႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ။ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ ႕၏ေနာက္ခံသမုိင္း အခန္း (၄)

စည္းလုံးညီၫြတ္မႈျခင္း၏ အက်ဳိးေက်းဇူး ပေဒသရာဇ္ေခတ္တြင္ပင္ သမုိင္းအေၾကာင္းအရ ျပန္လည္ေလ့လာလွ်င္ မြန္ႏွင့္ျမန္မာတုိ႕သည္၊ တဦးႏွင့္တဦး အက်ဳိးေက်းဇူး တူညီ၍၊ တူညီေသာသေဘာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အရ ႐ွိလွ်င္ ပူးတြဲေဆာင္႐ြက္ၾကသည္၊ ၎ႏွင့္ပတ္သက္၍ “ေ႐ွ႕တြင္ ေတာက္ပေမွ်ာ္လင့္ခ်က္႐ွိလွ်င္ လူမ်ဳိးကြဲျပားျခင္း စိတ္မ႐ွိဘဲ၊ အတူပူးေပါင္းတုိက္ပြဲဝင္ၾကသည္၊ သုိ႕ေသာ္ တဦးအေပၚတဦး သံသယ ဝင္လာလွ်င္၊ မိမိတုိ႕၏ အမ်ဳိးသားဆီသုိ႕ ျပန္သြားၾကသည္။ အထက္ပါသေဘာတရား မွန္ကန္ေၾကာင္းကုိ ေအာက္ပါသမုိင္းေၾကာင္းက အေထာက္အကူျပဳေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္၊ ၎မွာ- မြန္တုိ႕ဌာနီ ဥႆာ(ပဲခူး) ကုိ ႐ွမ္းစစ္သည္တုိ႕ ဝင္ေရာက္ေႏွာက္ယွက္ေသာအခါ၊ ဘုရင္အေနာ္ရထာသည္ မြန္ဘုရင္ မႏူဟာထံ က်န္စစ္သား၊ ေညာင္းဦးဖီး၊ ငလုံးလက္ဖယ္၊ ငေထြး႐ူး စေသာ ျမန္မာသူရဲေကာင္းမ်ားႏွင့္ စစ္ သည္မ်ား ေပးပုိ႕ကူညီခဲ့သည္၊ အကယ္၍ ႐ွမ္းစစ္သည္မ်ား သုဝဏၰဘူမိကုိ ေအာင္ႏုိင္လွ်င္၊ အထက္ျမန္မာျပည္႐ွိ ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံလည္း အတုိက္အခုိက္ခံရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အက်ဳိးတူေဆာင္႐ြက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာဘုရင္၏ပုိင္နက္ကုိ က်ဴးေက်ာ္တုိက္ခုိက္လာေသာ တ႐ုတ္စစ္သည္တုိ႕ကုိ ျမန္မာဘုရင္ မင္းေခါင္၏ အက်ဥ္းသားအျဖစ္ အဖမ္းခံေနရေသာ မြန္သူရဲေကာင္း သမိန္ဗရမ္းသည္ ျမန္မာစစ္သည္တုိ႕တြင္ ထိုးသတ္မည့္သူ မ႐ွိသျဖင့္ တ႐ုတ္စစ္သူႀကီး ဂါမဏိအား စီးခ်င္းထုိးသတ္ အႏုိင္ယူခဲ့သည္၊ ဂါမဏိ က်၍ တရားစစ္သည္တုိ႕ ဆုတ္ခြာသြားသျဖင့္ ျမန္မာပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံသည္ တ႐ုတ္မ်ား၏ က်ဴးေက်ာ္ျခင္း ေဘးမွ လြတ္ကင္းခဲ့သည္။ ဟံသာဝတီ၊ ဓမၼေစတီမင္း (၁၄၇၈-၉၂) လက္ထက္၊ လက္ဖ်ံတလုံးတည္းျဖစ္ေသာ မြန္သူရဲေကာင္း မင္းညီတုံးသည္ (၁၄၇၈) ခုတြင္ ဟံသာဝတီမွ တ႐ုတ္ျပည္ေက်းစပ္ျဖစ္ေသာ ခႏၲီးၿမိဳ႕တုိင္ေအာင္ ခ်ီတက္သြားေရာက္၍ ေျမျခား မွတ္တုိင္စုိက္သည္၊ အျပန္တြင္ အင္းဝမင္း မဟာသီဟသူရ၏ သားေတာ္မ်ား ဦးစီးေသာတပ္တုိ႕က ဖမ္းမိသည္၊ ထုိအခ်ိန္ကာလတြင္ တ႐ုတ္တပ္မ်ား အင္းဝသုိ႕ က်ဴးေက်ာ္လြန္လာၿပီး စစ္ၿပိဳင္စီးခ်င္းထုိးရန္ မဟာသီဟသူရထံ ေတာင္းဆုိေသာအခါ ဖမ္းဆီးထားေသာ မြန္သူရဲေကာင္း မင္းညီတုံးအား ယခင္ဘုရင္မင္းေခါင္းလက္ထက္၊ သမိန္ဗရမ္းအား

တုိက္ခုိက္ေစခဲ့၏၊ တ႐ုတ္တုိ႕ဘက္မွ စလုံေက်ာ္ေခါင္ က်၍ ေခါင္းျဖတ္ၿပီး အႏုိင္ယူခဲ့၏၊ စလုံေက်ာ္ေခါင္ က်၍ တ႐ုတ္စစ္သည္မ်ား ဆုတ္ခြာသြားၾက၏။ တပင္ေ႐ႊထီးလက္ထက္တြင္ မုတၲမစား မြန္ပေဒသရာဇ္ကုိ တုိက္ခုိက္ရာ ေစာဗညားသည္ ေပၚတူဂီ ေၾကးစား ပါအူလုိေဆအီဆက္ (ခ) ေခါင္းေဆာင္ေသာ တပ္သားတရာေက်ာ္ႏွင့္ သေဘၤာခုႏွစ္စင္းအားကုိးျဖင့္ ခုခံ၏၊ တပင္ေ႐ႊထီး၏ လက္ေအာက္တြင္လည္း ဂ်ဳိႏုိဝါကာေယ႐ုိးေခၚ ေပၚတူဂီအႀကီးအကဲႏွင့္ တပ္သားခုႏွစ္ရာေက်ာ္ အမႈထမ္းေနၾကသည္။ မုတၲမစား ေစာဗညားသည္ တပင္ေ႐ႊထီးအား တုိက္ခုိက္ရာတြင္ တပင္ေ႐ႊထီးထံ ႐ွိေသာ ဂ်ဳိႏုိဝါကာေယး႐ုိးအား ဆြဲေဆာင္ရန္ စာတစ္ေစာင္ ေပးပုိ႕သည္ကုိ တပင္ေ႐ႊထီးႏွင့္ တပင္ေ႐ႊထီးထံ အမႈထမ္းေနေသာ မိဖ႐ူးတုိ႕ ၾကားသိသည္ ၊ ယင္းကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕စား၊ မြန္ၿမိဳ႕စား ဗညားဦးကလည္း ကုလားပန္းေသးတုိ႕ စကားကုိ နာေနသည္ ” ဟု တပင္ေ႐ႊထီးအား အေၾကာင္းၾကားသည္၊ ေစာဗညား၏ အကူအညီ ေတာင္းသည္ကုိလည္း မြန္ၿမိဳ႕စားခ်င္းျဖစ္ေသာ္လည္း မေပးဘဲ ေနသည္၊ ေပၚတူဂီတုိ႕ သစၥာကုိ ခံလုိေသာ ေစာဗညားကုိ မြန္စစ္ေခါင္းေဆာင္ သမိန္ဖ႐ူးက တုိက္ခုိက္ႏွိမ္ႏွင္းခဲ့သည္။ အထက္ပါ သမုိင္းေၾကာင္းမ်ား တခ်ဳိ႕သည္ မြန္သေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံသည္၎၊ ျမန္မာပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံ သည္ကုိ၎၊ ျပည္ပက်ဴးေက်ာ္သူမ်ားက လာေရာက္တုိက္ခုိက္ပါက ႏွစ္ဦးႏွစ္ဝ အက်ဳိးအတြက္ ပူးတြဲ ကာကြယ္ျခင္း ျပဳခဲ့သည္၊ မိမိတုိ႕အမ်ဳိးသားပင္ျဖစ္ေစ၊ မိမိတုိ႕၏ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံ တည္ေဆာက္ေရးထက္ ျပည္ပနယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားကုိ အဓိက ရန္သူသတ္မွတ္၍ တုိက္ခုိက္တြန္းလွန္သည္ကုိ ျမန္မာရာဇာဝင္သမုိင္းတြင္ ပုဂံေခတ္၊ ေတာင္ငူေခတ္တြင္ ေတြ႕ရသည္၊ ၎ကာလတြင္ ျဖစ္ပြားေသာ ပေဒသရာဇ္အခ်င္းခ်င္း စစ္ဆင္တုိက္ခုိက္မႈေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားမ်ား တဦးႏွင့္တဦး ဖိႏွိ ပ္မႈ သ႑ာန္မွာ နည္းေန၍ ျဖစ္သည္၊ အမ်ဳိးသားကုိယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္ အျပည့္အဝမ႐ွိေသာ္လည္း ပဏၰာဆက္ႏုိင္ငံအျဖစ္ ထားသည္၊ စာေပယဥ္ေက်းမႈကုိ လြတ္လပ္စြာ ေဆာင္႐ြက္ခြင့္တည္း ဟူေသာ (Culture Rights) ယဥ္ေက်းမႈ လုပ္ေဆာင္ခြင့္မ်ားကုိ ေပးခဲ့သည္။ ကုန္ေဘာင္ေခတ္ ပေဒသရာဇ္စစ္ပြဲမ်ားတြင္၊ ယခင္ပုဂံေခတ္၊ ေတာင္ငူေခတ္ကဲ့သုိ႕ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ၊ အမ်ဳိးသားဖိႏွိပ္ေရးအသြင္သုိ႕ ေျပာင္းလဲလာသျဖင့္ မြန္တုိ႕သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္ခုလုံး၏ အက်ဳိးစီးပြားထက္၊ မိမိအမ်ဳိးသားစီးပြားေရးကုိသာ အာ႐ုံစုိက္ေဆာင္႐ြက္ေနေသာဆႏၵ ႐ွိလာသည္၊ ဤကဲ့သုိ႕ ကြဲျပားလာမႈကုိ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕သမားသည္ ျမန္မာႏွင့္မြန္တုိ႕အား ေျမွာက္ထုိးပင့္ေကာ္ လက္နက္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ ေရာင္းခ်စီးပြား႐ွာရန္ တုိက္ေပးခဲ့သည္၊ ၎မသင့္မတင့္အေပၚ အခါအခြင့္ ယူ၍ ျမန္မာျပည္ကုိ စစ္ ၃ ႀကိမ္ျပဳ သိမ္းပုိက္ခဲ့သည္၊ ၎စစ္ပြ ဲမ်ားတြင္ မြန္တုိ႕သည္ ယခင္ကဲ့သုိ႕ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားကုိ ျမန္မာတုိ႕ႏွင့္ ပူးတြဲတုိက္ခုိက္ျခင္းမ်ား အလြန္နည္းပါးခဲ့သည္၊ ထုိေၾကာင့္ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕ သမားမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္ကုိ လြယ္လင့္တကူ သိမ္းပုိက္ႏုိင္ခဲ့သည္ကုိ ေတြ႕ရသည္၊။ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ၿဗိတိသွ်ကုိလုိနီ ဘဝေရာက္သြားေသာအခါ၊ ျမန္မာျပည္႐ွိ တုိင္းရင္းသားအားလုံး နယ္ခ်ဲ႕ ၿဗိတိသွ်ကြၽန္ျဖစ္လာၾကေသာအခါ မိမိတုိ႕၏ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကုိ မိမိတုိ႕ သေဘာက် မလုပ္ႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ မိမိတုိ႕ဆုံး႐ႈံးသြားေသာ လြတ္လပ္ခြင့္ကုိ ျပန္လုိၾကသည္၊ ထုိေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ႐ ွိ တုိင္းရင္းသားမ်ားသည္ တဦးႏွင့္တဦး ပူးေပါင္း၍ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရး တုိက္ပြဲကုိ ဝင္ခဲ့ၾ ကသည္။ ဤသုိ႕ ေ႐ွ႕တြင္ လြတ္လပ္ေရး ဟူေသာ ေတာက္ပၾကည္လင္ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ မြန္အမ်ဳိးသား တုိ႕သည္ မိမိတုိ႕၏ အမ်ဳိးသားတံခြန္ကုိ မလႊင့္ထူေတာ့ဘဲ က်ရာတာဝန္ကုိ ယူ၍ တုိက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကသည္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးလႈ ပ္႐ွားမႈ သမုိင္းတြင္၊ ဂ်ီ-စီ-ဘီ-ေအ ေခတ္တြင္ ဦးခ်စ္လႈိင္ ကဲ့သုိ႕ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးႏွင့္ ေျမာက္ျမားစြာ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕ ပါဝင္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကသည္၊ ေက်ာင္းသားသပိတ္၊ ဒုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ုံး စေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားတြင္၎၊ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတြင္လည္း ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္။မြန္အမ်ဳိးသားတုိ ႕၏ေနာက္ခံသမုိင္း အခန္း (၅)

ၿဗိတိသွ်ဆန္႕က်င္ေရး မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕၏အခန္း

ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕သမားသည္ ဧကရာဇ္ ျမန္မာႏုိင္ငံအားလုံးကုိ၊ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္တြင္ တုိက္႐ုိက္သိမ္းပုိက္လုိက္သည္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ မွီတင္းေနထုိင္ၾကေသာ တုိင္းရင္းသားအားလုံး ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕သမားလက္ေအာက္သုိ႕ ေရာက္႐ွိသြားသည္၊ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕သည္ ပထမတြင္ ပေဒရာဇ္ ဖိႏွိပ္ေရးအသြင္ထက္ သာေသာ အရင္း႐ွင္နယ္ခ်ဲ႕ ဖိႏွိပ္ေရးအသြင္ေအာက္တြင္ သက္သာသလုိ ႐ွိသည္၊ ပေဒသရာဇ္ေခတ္၏ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္ မိမိလူမ်ဳိးသည္ မြန္လူမ်ဳိးဟု ေျပာရန္ပင္ အမ်ားစုက ေၾကာက္႐ြံ႕ေနၾကသည္၊ မိမိမြန္စကားကုိ မိမိတုိ႕ရပ္႐ြာ မိသားစုမ်ားၾကားတြင္သာ ေျပာၾကသည္။ ၿမိဳ႕႐ြာမ်ားတြင္၎၊ လူစုလူေဝးေနရာ မ်ားတြင္၎ ေျပာဆုိရန္ ဝန္ေလးၾကသည္၊ ေၾကာက္႐ြံ႕ၾကသည္၊ စီးပြားေရးအရလည္း မြန္မ်ားသည္ လယ္သမားမ်ားပီပီ၊ လယ္ယာလုပ္ငန္းကုိသာ လုပ္ၾကသည္၊ အရင္း႐ွင္စနစ္အရ ပထမတြင္ လြတ္လပ္စြာ ေရာင္ဝယ္ရျခင္းေၾကာင့္၎၊ အက်ဳိးရ႐ွိခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပုိင္းတြင္ အရင္း႐ွင္စနစ္၏ က်င့္သုံးခ်က္အတုိင္း ကုန္ၾကမ္းကုိ ေစ်းေပါေပါ ရ႐ွိရန္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ ထြက္ကုန္ၾကမ္းမ်ား ျဖစ္ေသာ ဆန္၊ စပါး၊ ေရနံ၊ သစ္၊ သတၲဳမ်ားကုိ ကုမၼဏီႀကီးမ်ားဖြင့္ကာ ေစ်းႏွိမ္ဝယ္ယူခဲ့သည္၊ အရင္း႐ွင္ႏုိင္ငံ ထြက္ပစၥည္းမ်ား၊ အဂၤလိပ္ လုပ္ပစၥည္း ကုန္ေခ်ာမ်ားကုိ အျမတ္မ်ားမ်ား ရရန္ ေစ်းႀကီးႀကီးႏွင့္ ေရာင္းသည္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းသုိ႕ အိႏၵိယမွ မိမိတုိ႕၏ လက္ေဝခံ ခ်စ္တီးမ်ားကုိ ေခၚသြင္းလာၿပီး လယ္သမားေပၚတြင္ ေသြးစုတ္ေစသည္၊ လယ္သမားမ်ားသည္ ၎စီးပြားေရးဒဏ္ကုိ ခံရသည္၊ မြန္တုိ႕အမ်ားစုမွာ လယ္သမားျဖစ္၍ ၎ဒဏ္ကုိ ခံရသည္။ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕ေအာက္သုိ႕ မြန္ေဒသသည္ ပထမဆုံးေရာက္႐ွိခဲ့သျဖင့္ မြန္အခ်ဳိ႕မွာ အရင္း႐ွင္ကုိယ္စားလွယ္ အျဖစ္ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးမ်ား လုပ္လာၾကသည္၊ ခ်မ္းသာေသာ လယ္သမားစုမ်ားမွ လယ္သမား သားသမီးမ်ားသည္ ၿဗိတိသွ်ဖြင့္လွစ္ေသာ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေနၾက၍ အဂၤလိပ္စာသည္ အဓိက ဘာသာ ျဖစ္လာ၍ ၎ဘာသာကုိ တတ္ၾကသည္၊ အမ်ားစုမွာ ၿဗိတိသွ်အစုိးထံတြင္ အမႈထမ္းၾကသည္၊ အဂၤလိပ္စာကုိ သင္ယူရ၍ ဗဟုသုတႂကြယ္ဝလာၿပီး နယ္ခ်ဲ႕ၿဗိတိသွ်ဖိႏွိပ္မႈကုိ သိသထက္သိလာ၍ နယ္ခ်ဲ႕သမားအား ဆန္႕က်င္ရန္ တုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ပူးတြဲ လုပ္ေဆာင္လာၾကသည္၊ ထုိသုိ႕ လုပ္ေဆာင္ရန္ တာစူလႈပ္႐ွားေနစဥ္ ပထမကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္း ၁၉၁၇ ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ ၇ ရက္တြင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ ႐ု႐ွားေတာ္လွန္ေရးသည္ ကမၻာႀကီးကုိ ကုိင္လႈပ္လုိက္သည္၊ အရင္း႐ွင္စနစ္၊ ပေဒသရာဇ္စနစ္ကုိ ဖ်က္သိမ္းၿပီး၊ လူလူခ်င္း ေခါင္းပုံျဖတ္ျခင္း၊ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးႏွင့္တမ်ဳိး ဖိႏိွပ္မူ ကင္းေသာ ဆုိ႐ွယ္လစ္စနစ္ကုိ တည္ေဆာက္ျခင္း ျဖစ္သည္၊ ၎ဂယက္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႕လည္း ႐ုိက္ခတ္ခဲ့သျဖင့္ လူမ်ဳိးခ်င္း ဖိႏွိပ္မႈကင္းေသာ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ရန္ အားျဖည့္ေပးခဲ့သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ အမ်ဳိးသားလႈပ္႐ွားမႈအျဖစ္ ၁၉၀၆ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ အမ်ဳိးဘာသာ၊ သာသနာကုိ အရင္းခံေသာ ဝုိင္-အမ္စီ-ေအ (ခရစ္ယာန္ကလ်ာဏယုဝအသင္း) ကဲ့သုိ႕ေသာ ဝုိင္-အမ္-စီ-ေအ (ဗုဒၶကလ်ာဏယုဝအသင္း) ကုိ တည္ေထာင္သည္၊ မ်ားမၾကာမီ ဝုိင္-အမ္-စီ-ေအ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ စုစည္း၍ ဂ်ီ-စီ-ဘီ-ေအ ေခၚ ျမန္မာအသင္းခ်ဳပ္ကုိ တည္ေထာင္ၿပီး အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတာဝန္ကုိ စတင္ထမ္းေဆာင္လာသည္။ ထုိ ဂ်ီ-စီ-ဘီ-ေအ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္တြင္ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ မြန္အမ်ဳိးသားျဖစ္ေသာ ဦးခ်စ္လႈိင္မွာ ထင္႐ွားေသာ မ်ဳိးခ်စ္ေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္သည္၊ မြန္အမ်ဳိးသားမ်ားသည္လည္း ဂ်ီ-စီ-ဘီ-ေအ တြင္ ၿမိဳ႕နယ္၊ တုိက္နယ္ ေက်း႐ြာအလုိက္ တာဝန္ယူခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္တြင္ သမုိင္းဝင္ အမ်ဳိးသားေန႕အျဖစ္ တည္႐ွိေနေသာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားသပိတ္တြင္လည္း မြန္အမ်ဳိးသားမ်ားသည္ တုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ ေ႐ွ႕တန္းမွ ပါဝင္ခဲ့သည္၊ ၎တုိ႕မွာ ဆရာႀကီး ဦးသာဒင္ (ပဲခူး)၊ ဦးလူေဖဝင္း၊ ဦးခ်စ္ေသာင္းတို႕ ျဖစ္သည္။ မထင္႐ွားေသာ မြန္အမ်ဳိးသားသည္ တက္ႂကြစြာ ပါဝင္ ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ လယ္သမား သူပုန္ဆရာစံႏွင့္အတူ မြန္လယ္သမားမ်ားလည္း နယ္ခ်ဲ႕ၿဗိတိသွ်တို႕အား တုိက္႐ုိက္ခဲ့သည္။ ၁၉၃၆ -၃၈ ခုႏွစ္၌ ေက်ာင္းသားသပိတ္မ်ားတြင္ မြန္မ်ားလည္း ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္၊ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ဒုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ုံးတြင္ မြန္အမ်ဳိးသားမ်ားသည္ တက္ႂကြစြာ ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ဆုိ႐ွယ္လစ္ဇင္ကုိ ပထမဆုံး ျမန္မာသုိ႕ သမစိတၲ အမည္ျဖင့္ ဘာသာျပန္ေသာ မြန္သခင္ႀကီး (သခင္ႀကီး)သည္ ထင္႐ွားေသာေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ျဖစ္သည္၊ သခင္ႀကီးသည္ မြန္လူမ်ဳိးေရးရာ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္တြင္ ဒုတိယ ဥကၠဌ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရင္း ၁၉၄၆ ခုႏွစ္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ ထုိ႕ျပင္ သခင္ေဖသန္း၊ သခင္ဘေစာ ကဲ့သုိ႕ေသာ မြန္မ်ားႏွင့္

မထင္မ႐ွားေသာ မြန္မ်ားလည္း အမ်ားအျပား ႐ွိသည္။ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ ႕၏ေနာက္ခံသမုိင္း အခန္း (၆)

မြန္အမ်ဳိးသား လႈပ္႐ွားမႈအစ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕သမား လက္ေအာက္႐ွိၿပီးေနာက္ အဂၤလိပ္စာသည္ အေရးပါေသာစာေပ၊ မသင္မေနရေသာစာေပ၊ အဂၤလိပ္စာ တတ္မွ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ အရာထမ္း၊ အမႈထမ္းမ်ား၊ ကူးသန္း ေရာင္းဝယ္ေရးႏွင့္ အဂၤလိပ္ကုမၸဏီႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ အဂၤလိပ္စာသည္ မတတ္မျဖစ္သည့္စာေပ ျဖစ္လာသည္။ ျမန္မာစာေပသည္ ျမန္မာျပည္တြင္ အဂၤလိပ္စာေပေလာက္ အေရးပါေသာ စာေပ မဟုတ္ေတာ့ေပ၊ ျမန္မာစာတတ္လွ်င္ အျမင့္ဆုံး တုိင္းရင္းသား ဘာသာ၊ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ ေျမတုိင္းစာေရးေလာက္သာ ျဖစ္ႏုိင္ေသာ အေျခအေန ႐ွိသည္။ ထုိေၾကာင့္ ျမန္မာစာသင္ၾကားလုိသူမ်ား ေလ်ာ့နည္းလာၿပီး၊ မိမိတုိ႕အသက္႐ွင္ေရးအတြက္ ကြၽန္ပညာ ဟု ေခၚေသာ ရာထူး၊ ရာခံ႐႐ွိေရးအတြက္ အဂၤလိပ္စာကုိ သင္ၾကားရသျဖင့္ မ်က္ႏွာငယ္လွ်က္ ႐ွိသည္၊ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမည္ကုိ မ်ဳိးခ်စ္ပညာတတ္မ်ား၊ ျမန္မာမ်ားက စုိးရိမ္လာၾကသည္၊ စာေပ်ာက္လွ်င္ လူမ်ဳိးေပ်ာက္မည္ကုိ သမုိင္းအရ သိၾကရ၍၊ ျမန္မာစာ၊ စကားကုိ ထိန္းသိမ္းရန္အတြက္ ဒုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ုံးက အမ်ဳိးဘာသာစာေပ ႐ွင္သန္တုိးတက္ရန္အတြက္ (၁) ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ - တုိ႕လူမ်ဳိး (၂) ျမန္မာစာသည္ - တုိ႕စာ (၃) ျမန္မာစကားသည္ - တုိ႕စကား တုိ႕လူမ်ဳိးကုိ ခ်စ္ပါ၊ တုိ႕စာကုိ ေလးစားပါ၊ တုိ႕စကားကို ေျပာၾကပါ ဟု ေႂကြးေၾကာ္လႈံ႕ေဆာ္ခဲ့သည္။ ဒုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ုံးဝင္မ်ား ေ႐ွ႕တြင္ မိမိတုိ႕သည္ ကြၽန္မဟုတ္၊ သခင္လူမ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း သိၾကရန္၊ မိမိတုိ႕နာမည္ေ႐ွ႕တြင္ သခင္တပ္ ေခၚၾကသည္၊ တပ္ေခၚရန္လည္း လႈံ႕ေဆာ္ခဲ့သည္။ ဒုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ုံး၏ အမ်ဳိးသားေႂကြးေၾကာ္သံဂယက္သည္ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕ထံသုိ႕ ႐ုိက္ခတ္လာၿပီး မြန္အမ်ားအတြက္ အမ်ဳိးဘာသာ၊ သာသနာကုိ ထိန္းသိမ္းရန္ အဖြဲ႕အစည္းတရပ္ လုိလာသည္ဟု ယုံၾကည္ခဲ့သည္။ ထုိသုိ႕ ယုံၾကည္သည့္အေလ်ာက္ မြန္ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ပညာတတ္ မြန္အမ်ဳိးသား၊ မ်ဳိးခ်စ္မ်ား စုေပါင္းၿပီး ရာမညတုိင္းလုံးဆုိင္ရာ မြန္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကုိ ၁၉၃၉ -ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚ႐ွိ မြန္သံဃာေတာ္မ်ား၊ မြန္ပုဂၢိဳလ္မ်ားအား ပင့္ဖိတ္၍ ဖြဲ႕စည္းသည္။

ရာမညတုိင္းလုံးဆုိင္ရာ မြန္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ရာမညတုိင္းလုံးဆုိင္ရာအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကုိ ဖြဲ႕စည္းၿပီး၊ ဥကၠဌအျဖစ္ ဦးက်န္ (ပဲခူး) ရိကၡာေတာ္ရ၊ ဒု-ဥကၠဌမ်ားအျဖစ္ ဦးဘေသာ္ ရိကၡာေတာ္ရ (ပဲခူး)၊ ဦးဘသိန္း (ေရး) ပါလီမန္အမတ္၊ ပါလီမန္အတြင္းဝန္၊ ဘ႑ာေရးႏွင့္အခြန္ဌာန ျဖစ္ၿပီး၊ အက်ဳိးေဆာင္ အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ ဦးေဒြး (ပဲခူး) (ေက်ာင္းဆရာ)၊ ဆရာ ဦးခ်စ္ေသာင္း၊ ေငြထိန္း (ဓါတုေဗဒမင္းႀကီး)၊ ဦးေမာင္ကေလး (မြန္ခရစ္ယာန္အသင္း)၊ မြန္ဦးဘုိးခ်ဳိ စေသာပုဂၢိဳလ္မ်ား ပါဝင္ၾကၿပီး၊ မြန္သံဃာေတာ္မ်ားမွာ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ နာယကဆရာေတာ္မ်ားအျဖစ္ ပါဝင္ၾကသည္၊ ဦးက်န္သည္ နာမက်န္းေတာ့၍ တႏွစ္သာ တာဝန္ယူႏုိင္ၿပီး ၁၉၄၀ -ခုႏွစ္တြင္ အနားယူသည္၊ ၎ေနရာကုိ ဒု-ဥကၠဌ ဦးဘေဘာ္ ဆက္၍ တာဝန္ယူသည္။ ရာမညအဖြဲ႕သည္ မိမိတုိ႕၏အမ်ဳိးဘာသာစာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈထိန္းသိမ္းေရးလုပ္ငန္း လုပ္ရာတြင္ တျခားတုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာမ်ားက သံသယ ကင္းေစရန္ ရာမညအဖြဲ႕ခ်ဳပ္သည္ မည္သည့္ ပါတီ

ႏုိင္ငံေရးကုိမွ် မလုပ္ေၾကာင္း ေၾကညာထားသည္၊ ထုိသုိ႕ ေၾကညာသည္မွာ အခ်ဳိ႕ျမန္မာမ်ားသည္ မြန္တုိ႕သည္ နယ္ခ်ဲ႕သမားသေဘာက် လူမ်ဳိးေသြးကြဲေစရန္ ေျမွာက္ပင့္ေပးသည္ဟု စြပ္စြဲေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ရာမညတုိင္းလုံးဆုိင္ရာ မြန္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ၏ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ပုံ ဥပေဒတြင္ ၎ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ပုဒ္မ ၁၇ တြင္ “ဤရာမညအသင္းအမည္ျဖင့္ မည္သူမွ် ႏုိင္ငံေရး မလုပ္ရ” ဟု ျပဌာန္းထားသည္။ ရာမညတုိင္းလုံးဆုိင္ရာ မြန္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ၏ မြန္လူမ်ဳိး ဟူေသာ ႐ွင္းလင္းခ်က္မွာ မြန္လူမ်ဳိး ဆုိသည္မွာ မြန္လူမ်ဳိးတုိ႕မွ ဆင္းသက္သည္ျဖစ္ေစ (သုိ႕မဟုတ္) မြန္လူမ်ဳိး၊ ဇာတိေသြး၊ အမိမွျဖစ္ေစ၊ အဘမွျဖစ္ေစ ပါ၍၊ မြန္စကားမေျပာတတ္ေသာ္လည္း မြန္လူမ်ဳိးတုိ႕အက်ဳိးကုိ သယ္ပုိးေဆာင္႐ြက္ေသာ လူမ်ားကုိ ဆုိသည္။ ရည္႐ြယ္ခ်က္။ ။ မြန္လူမ်ဳိး၊ မြန္စကား၊ မြန္စာေပ၊ မြန္ယဥ္ေက်းမႈ၊ မြန္ဘာသာ၊ သာသနာတုိ႕ကုိ မတိမ္ေကာ၊ မပေပ်ာက္ေစဘဲ တုိးတက္ႀကီးပြားေရးအတြက္ ေဆာင္႐ြက္ရန္ အဓိက ျဖစ္သည္။ ရာမညတုိင္းလုံးဆုိင္ရာ မြန္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္သည္ စကား၊ စာေပ ေပ်ာက္လွ်င္ လူမ်ဳိးေပ်ာက္မည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေ႐ွးက ပ်ဴလူမ်ဳိး ႐ွိခဲ့ေသာ္လည္း ပ်ဴစာေပ၊ စကား ေပ်ာက္သြားသျဖင့္ ပ်ဴလူမ်ဳိးလည္း ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္၊ ထုိ႕ေၾကာင့္ အဖြဲခ်ဳပ္၏ေႂကြးေႀကာ္သံကို တုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ုံးအား တုယူကာ မြန္လူမ်ဳိးသည္ - တုိ႕လူမ်ဳိး မြန္စာသည္ - တုိ႕စာ မြန္စကားသည္ - တုိ႕စကား တုိ႕လူမ်ဳိးကုိ ခ်စ္ပါ၊ တုိ႕စာကုိ ေလးစာပါ၊ တုိ႕စကားကုိ ေျပာၾကပါ၊ မြန္အမ်ဳိးသားေ႐ွ႕တြင္ တလုိင္း မဟုတ္ေၾကာင္း သိရန္ႏွင့္ မြန္အမ်ဳိးသားမွန္း သိေအာင္ မြန္ တပ္ေခၚရန္ လႈံ႕ေဆာ္ခဲ့သည္။ မြန္လူမ်ဳိး ေ႐ွ႕တြင္ မြန္ထည့္ရျခင္း အေၾကာင္းအရင္းမွာ “မြန္အမ်ဳိးသားမ်ားသည္ မိမိတုိ႕သည္ ရာမညေဒသတြင္ ေနထုိင္သူမ်ား ျဖစ္ၿပီး မြန္လူမ်ဳိး ျဖစ္သည္၊ သမုိင္းဆရာမ်ား ေရးသားေသာ တလုိင္း မဟုတ္ပါ၊ တလုိင္း ဟူေသာ ေဝါဟာရမွာ မြန္ဘာသာအားျဖင့္ မြန္တုိ႕နားလည္ သေဘာေပါက္ခံယူထားသည္မွာ အမိမဲ့သား - မ်ဳိးမစစ္ ျဖစ္သသည္”။ ၎ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ၁၉၃၀ -ခုတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေခတၲဘုရင္ျဖစ္ခဲ့သူ မြန္အမ်ဳိးသား ဆာ - ေဂ် ေအေမာင္ႀကီးသည္ တလုိင္းအစား မြန္ကုိ သုံးရန္ ျပည္ထဲေရးဌာန ၂၉၊ ၇၊ ၃၀ ေန႕စြဲပါ ဆာၾကဳလာအမွတ္ ၁၄၇ / ဒီ - ၃၁ အရ အစုိးရဌာနမ်ားသုိ႕ ၫြန္းၾကားစာ ထုတ္ခဲ့သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အစုိးရလက္ထက္တြင္၎၊ ဆာၾကဳလာကိုပင္ ၁၅-၇၄၇ ေန႕စြဲျဖင့္ အမွတ္ ၅၉၊ အိတ္(ဖ္) -၄၇ (၁၇၁၃) အရ၊ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာနက ထပ္မံၫြန္ၾကားခဲ့သည္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္တြင္ စစ္႐ႈံးခဲ့ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မဲ့ေသာဘဝ ေရာက္႐ွိေနေသာ မြန္လူမ်ဳိးတုိ႕သည္ မိမိတုိ႕မ်ဳိး႐ုိး ဇာတိကုိပင္ မေဖာ္ေျပာရဲေသာကာလတြင္ ႐ွိေနသည္။ အစုိးရအမႈထမ္းေသာ မြန္သည္ မိမိကုိယ္ကို မြန္ ဟု ေျပာလွ်င္ ရာထူးတုိးတက္ေရးအတြက္၎၊ တျခားလူမ်ဳိးကိစၥတြင္၎၊ အႏွိမ္ခံရမည္ကုိ ေၾကာက္၍ မြန္ ဟု အမည္ခံလုိၾက၊ မခံရဲၾက၊ နာမည္ခံရဲလာေအာင္ ေသြးသစ္ေလာင္းေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ၁၉၃၀ -ခုႏွစ္ သန္းေခါင္စာရင္းတြင္ မြန္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတႏုိင္ငံလုံးတြင္ မြန္ (၃၃၆၇၂၈) ေယာက္သာ ပါ႐ွိသည္။ စင္စစ္ ထုိလူဦးေရးသည္ မ်ားစြာ ေလွ်ာ့နည္းလွ်က္ ႐ွိသည္၊ သန္းေခါင္စရင္း ေကာက္ယူရာတြင္၊ သန္းေခါင္စာရင္း ေကာက္သူမ်ားသည္၊ မြန္ကုိ ျမန္မာ ဟု ေရးသားျခင္း တခါတရံ မြန္- ျမန္မာ အတူတူဘဲ၊ ျမန္မာ ေရးလွ်င္လည္း ၿပီးတာဘဲ ဟု ယူဆၾကသည္၊ မြန္အမ်ဳိးသားမ်ားလည္း သန္းေခါင္စာရင္း ေကာက္ရာတြင္ မြန္လူမ်ဳိးေနရာတြင္ မိမိတုိ႕ လူမ်ဳိး၊ မြန္

ထည့္သြင္းရမွန္း မသိျခင္း၊ သိေသာ္လည္း ေျပာရန္ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနျခင္းတုိ႕ေၾကာင့္ ေလွ်ာ့နည္းေနသည္ဟု ယုံၾကည္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ရာမညတုိင္းလုံးဆုိင္ရာမြန္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က အထက္ပါေႂကြးေၾကာ္သံအရ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရန္ လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ မြန္စာေပျပန္႕ပြားေရးအတြက္ မြန္ဘူလက္တင္ (Mon Bulletin) ကုိ၊ မြန္-ျမန္မာႏွစ္ဘာသာျဖင့္ လစဥ္မွန္မွန္ ထုတ္ေဝျဖန္႕ခ်ီခဲ့သည္။

ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕သမားေခတ္ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕၏ စီးပြားေရး၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ၿဗိတိသွ် အစုိးရေအာက္တြင္ မြန္အမ်ားစုျဖစ္ေသာ လယ္သမားတုိ႕မွာ ဆန္စပါး ေရာင္းဝယ္ေရး ကုမၸဏီႀကီးမ်ား၊ ၎တုိ႕၏လက္ေဝခံခ်စ္တီးႏွင့္ ေျမပုိင္႐ွင္ႀကီးမ်ား၏ ဖိႏွိပ္မႈကုိ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားမ်ား နည္းတူ ခံရသည္။ လယ္ပုိင္႐ွင္သားမ်ား၊ ကုန္သည္ပြဲစားသားမ်ား၊ အမႈထမ္း၊ အရာထမ္းသားမ်ားသည္ အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားၿပီး ၿဗိတိသွ် အစုိးရ၏ အမႈထမ္း၊ အရာထမ္းမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ ထုိသုိ႕ ေခတ္ပညာတတ္ေသာ လူငယ္မ်ားသည္ က်ယ္ျပန္႕ေသာ ဗဟုသုတကုိ အဂၤလိပ္စာမွတဆင့္ ရ႐ွိလာၾကသျဖင့္ မိမိတုိ႕ အမ်ဳိးသားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကုိ စတင္လုပ္လာၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ စီးပြားေရး ကပ္ဆုိက္ေရာက္ေသာ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္ ေနာက္ပုိင္းတြင္ တျခားတုိင္းရင္းသားမ်ား နည္းတူ မိမိတုိ႕ အမ်ဳိးသားေရးကုိ ပညာတတ္ လူတန္းစားမ်ားက လႈပ္႐ွားလာသည့္အတြက္ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္တြင္ ရာမညတုိင္းလုံးဆုိင္ရာ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ေပၚလာသည္။ ၿဗိတိသွ်ေခတ္တြင္ မြန္စာေပ သင္ၾကားေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ (Culture Rights) ယဥ္ေက်းမႈ အခြင့္အေရးကုိ ခြင့္ျပဳသေယာင္ေယာင္ ျပဳခဲ့သည္။ ၎မွာ မြန္ေဒသ႐ွိ မူလတန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ မြန္စာသင္လုိပါက မြန္စာကုိ သင္ခြင့္ျပဳသည္။ ထုိေက်ာင္းကုိ မြန္စာရင္းဝင္ေက်ာင္း ဟု အသိအမွတ္ျပဳသည္။ သုိ႕ေသာ္ မြန္စာသင္ရန္ သင္႐ုိးၫႊန္းတမ္း၊ မြန္ဆရာ၊ မြန္စာတတ္သူမ်ားကုိ မိမိတုိ႕ဘာသာ ေရးဆြဲျပဳစု ေရးသားရမည္ ျဖစ္ၿပီး စာသင္ခ်ိန္မွာလည္း ေက်ာင္း၏ စာသင္ခ်ိန္မွအပ ျဖစ္ရမည္။ ဆရာမွာလည္း မြန္စာတတ္ေသာ ဆရာတစ္ဦးဦးက တာဝန္ယူ သင္ၾကားေပးရန္ ျဖစ္သည္။ မြန္စာသည္ စာေမးပြဲ ေျဖဆုိရမည္ မဟုတ္ဘဲ မိမိတုိ႕လူမ်ဳိးအတြက္ မိမိတုိ႕ဆႏၵအရပင္ ယူရသည့္ အပုိဘာသာ ျဖစ္သည္။ မြန္စာရင္းဝင္ေက်ာင္းမ်ားကုိ ၾကည့္႐ႈၾကပ္မတ္ရန္ မြန္ပညာအုပ္တစ္ေယာက္ ခန္႕ထားေသာ္လည္း မြန္ပညာအုပ္မွာ မြန္စာေပ သင္ၾကာေရးကုိ ထိေရာက္စြာ မေဆာင္႐ြက္ႏုိင္၊ မေဆာင္႐ြက္ခဲ့ေခ်။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ၎မြန္စာရင္းဝင္ ေက်ာင္းမ်ား ေလ်ာ့နည္းလာသည္။ သုိ႕ေသာ္ မြန္လယ္သမား သားသမီးမ်ားသည္ လယ္ယာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ မိမိတုိ႕အမ်ဳိးသားအခ်င္းခ်င္း စုစည္းေနထုိင္ၾကသျဖင့္ မြန္စာေပ ပရိယတၲိ သင္ေသာ မြန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ စာေပ ပရိယတၲိကုိ သင္ၾကားၾကသျဖင့္ မြန္စာေပသည္ အသက္႐ွင္လွ်က္ ႐ွိသည္။ မြန္ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္လည္း မြန္စာေပျဖင့္ ပရိယတၲိ စာေမးပြဲမ်ားကုိ ေျဖဆုိရသျဖင့္ မြန္စာေပမွာ စုံးစုံး မျမဳပ္ခဲ့ေပ။ မြန္ရဟန္းေတာ္တုိ႕၏ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု လက္ခံရမည္ျဖစ္သည္။ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ ႕၏ေနာက္ခံသမုိင္း အခန္း (၇)

ဂ်ပန္ေခတ္ မြန္အမ်ဳိးသား၏ ဖက္ဆစ္ ဆန္႕က်င္ေရး လုပ္ငန္း ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး (၁၉၄၂-၄၅) ျဖစ္ပြားခ်ိန္တြင္ ဂ်ပန္သည္ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွ သာတူညီမွ်ေရး ေႂကြးေႀကာ္သံႏွင့္အတူ ျမန္မာျပည္သုိ႕ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ႏွင့္အတူ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္တြင္ ဝင္ေရာက္လာသည့္ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္သည္ ျမန္မာလြတ္လပ္ေရးအတြက္ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕သမားကုိ တုိက္ခုိက္၍ ျမန္မာျပည္မွ ေမာင္းထုတ္ရန္ ဂ်ပန္ထံမွ စစ္ပညာသင္ၿပီး ဂ်ပန္မွ လက္နက္ ရယူခဲ့သည္၊ ယုိးဒယားတြင္ လူစုၿပီး ဘီအုိင္ေအ ေခၚ

ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ကုိ တည္ေထာင္ခဲ့သည္၊ ထုိင္းလင္း (ယုိးဒယား) ေရာက္ ျမန္မာမ်ားႏွင့္ မြန္မ်ား ပါဝင္ခဲ့သည္၊ (ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္တြင္ ျမန္မာ ငါးေထာင္၊ မြန္ သုံးေထာင္ ပါဝင္ခဲ့ေၾကာင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေျပာခဲ့သည္။ ဤကား စကာခ်ပ္)။ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕ကုိ ေမာင္းထုတ္ၿပီး ဂ်ပန္မ်ား၏ၫြန္ၾကားခ်က္အရ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ၁၉၄၃ ခု၊ ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္ေန႕တြင္ လြတ္လပ္ေရးေၾကျငာသည့္ အစုိးရအဖြဲ႕၏ အႀကီးအကဲ အဓိပတိမွာ ေဒါက္တာ ဗေမာ္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ဖြဲ႕စည္းပုံေရးဆြဲၿပီး လြတ္လပ္ေရးေၾကျငာေသာ္လည္း ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ဂ်ပန္၏ သေဘာဆႏၵအရသာလုပ္ရသည့္ နာမည္ခံလြတ္လပ္ေရး ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္လက္ထက္တြင္ ဂ်ပန္ခြင့္ျပဳခ်က္အရဖြင့္လွစ္ေသာ ႏုိင္ငံအစည္းအ႐ုံးမွာ - တုိ႕ဗမာဆင္းရဲသား အစည္းအ႐ုံး ကရင္၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ရခုိင္၊ ႐ွမ္း စေသာလူမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္သည္ကုိ ခံယူစရာမလုိဘဲ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမွန္သမွ်သည္ ဗမာလူမ်ဳိးသာျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ယူရမည္၊ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏စာမွာလည္း ျမန္မာစာသာ ျဖစ္ရမည္ျဖစ္သည္ဟု ေၾကျငာသည္။ အစုိးရ၏ ဝါဒေၾကာင့္ မြန္စာေပသင္ၾကားေနေသာ မြန္ေဒသ႐ွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားကုိ မြန္စာေပသင္ၾကားရန္ ပိတ္ခဲ့သည္၊ သုိ႕ေသာ္ မြန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ား လွ်ဳိ႕ဝွက္သင္ၾကား ၾကသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ လူငယ္မ်ားကုိ အသုံးခ်ရန္အတြက္ အာ႐ွလူငယ္အဖြဲ႕ကုိ ဂ်ပန္ကဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္၊ သုိ႕ေသာ္ အာ႐ွလူငယ္သည္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါဝင္ခဲ့သည္၊ ထုိအာ႐ွလူငယ္တြင္ မြန္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ပညာတတ္မြန္လူငယ္မ်ားသည္ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေသြးေျမက်တိုက္ပြဲမ်ား ဆင္ခဲ့ၾကသည္၊ အခ်ဳိ႕မွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအေရးေတာ္ပုံထဲတြင္ ဝင္ေရာက္ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ ဖက္ဆစ္ဆန္႕က်င္ေရးတုိက္ပြဲတြင္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္၊ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္၊ မ်ဳိးခ်စ္ ဗမာ့တပ္မေတာ္စေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲတြင္ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕သည္ အမ်ဳိးသားေရးအရ ေသြးမကြဲဘဲ ဝင္ေရာက္တုိက္ခုိက္ခဲ့သည္၊ ယခု တပ္မေတာ္တြင္း႐ွိ မြန္အမ်ဳိးသားတပ္မႉး၊ အၾကပ္တပ္သားမ်ားႏွင့္ က်ဆုံးသြားေသာ အနားယူသြား မြန္အမ်ဳိးသား စစ္မႈထမ္းေဆာင္ေဟာင္းမ်ားက သက္ေသထူလွ်က္ ႐ွိပါသည္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ၿပီးကာလမွ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ မြန္အမ်ဳိးသားလႈပ္႐ွားမႈ ရာမညတုိင္းလုံးဆုိင္ရာ မြန္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးသည္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၄ ရက္ေန႕တြင္ ဂ်ပန္လက္နက္ခ်ၿပီး ၿပီးဆုံးသြားသည္။ ၿဗိတိသွ် အစုိးရ၏ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဘုရင္ခံ ဆာေဒၚမန္စမစ္သည္ စကၠဴျဖဴစာတမ္းကုိ ပုိက္၍ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႕ ၁၉၄၅ ခု ဇြန္လ ၂၀ ရက္ေန႕တြင္ ျပန္လာသည္။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည ဖဆပလ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကုိ ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳ၍ ေဆာင္႐ြက္သည္။ ဖဆပလ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္တြင္ ျမန္မာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ဗကပ)၊ အေရးေတာ္ပုံပါတီ (ဆုိ႐ွယ္လဝ္ပါတီ )၊ ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႕ကုိ ေက်ာ႐ုိးမ႑ဳိင္ျပဳထားသည္။ ရခုိင္၊ ကရင္၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း စေသာ တုိင္းရင္းသားမ်ားလည္း ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္သည္။ မြန္တုိ႕သည္လည္း အသင္းအဖြဲ႕အေနႏွင့္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ပုဂၢဳိလ္အရ အဖြဲ႕အသီးသီးတြင္လည္းေကာင္း၊ ဖဆပလတြင္လည္းေကာင္း၊ ဝင္ေရာက္ေဆာင္႐ြက္သည္။ ၿဗိတိသွ် အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေရာက္ၿပီးေနာက္ ရာမညတုိင္းလုံးဆုိင္ရာ မြန္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ ရန္ကုန္႐ွိ အမႈေဆာင္ေဟာင္းမ်ား ျပန္လည္လႈပ္႐ွားလာသည္။ ဥကၠ႒ ဦးဘေသာ္ က်န္းမာေရး မေကာင္၍လည္းေကာင္း၊ ဒု ဥကၠ႒ ဦးဘသိန္းသည္ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥေၾကာင့္လည္းေကာင္း ရန္ကုန္သုိ႕ ျပန္မေရာက္ႏုိင္ေသးသျဖင့္ ဦးခ်စ္ေသာင္း ပင္ ယာယီ ဥကၠ႒ လုပ္ၿပီး အက်ဳိးေဆာင္အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ ယာယီအားျဖင့္ ဦးလြန္းေဖ က တာဝန္ယူေဆာင္႐ြက္သည္။ ယာယီထိန္းသိမ္းေရး အမႈေဆာင္မွာ မြန္ဖုိးခ်ဳိ၊ မြန္သန္း၊ မြန္ထြန္းရင္၊ ႏုိင္ထြန္းသိန္း ႏွင့္ ႏုိင္ေငြသိမ္း တုိ႕ျဖစ္သည္။

ဦးလြန္းေဖသည္ အလုပ္တာဝန္အရ နယ္ေျပာင္းရသျဖင့္ အက်ဳိးေဆာင္အတြင္းေရးမႉး ေနရာမွ ႏႈတ္ထြက္သြားသည္။ ၎ေနရာကုိ ႏုိင္ထြန္းသိန္းက တာဝန္ယူသည္။ ႏုိင္ထြန္းသိန္း လည္း မြန္ေဒသ႐ွိ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား ေစာလ်င္စြာ ဖြင့္ႏုိင္ေရးအတြက္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ တာဝန္ေပးခ်က္အရ က်ဳိကၡမီ ပညာအုပ္ ရာထူး လက္ခံၿပီး ေမာ္လၿမဳိင္သုိ႕ ေျပာင္းေ႐ြ႕သြားသျဖင့္ လစ္လပ္သြားေသာ အက်ဳိးေဆာင္အတြင္းေရးမႉး ေနရာကုိ ႏုိင္ေငြသိမ္းက ဆက္လက္ေဆာင္႐ြက္သည္။ စစ္မျဖစ္မီက ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ မြန္ဘူလက္တင္ကုိ ျပန္လည္ထုတ္ေဝသည္။ ဦးဘသိန္းမွာ ၁၉၄၇ ခု ႏွစ္ဆန္းတြင္မွ ျပန္ေရာက္ၿပီး ဥကၠ႒ တာဝန္ကုိ ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္သည္။ မြန္တုိင္းရင္းသား အစည္းအ႐ုံး ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ႏုိင္ဝင္ဘာလ ၉ ရက္ေန႕တြင္ မြန္ဦးဖုိးခ်ဳိ ေခါင္းေဆာင္ေသာ မြန္လူႀကီးမ်ားသည္ ဗဟန္း ေရတာ႐ွည္ မြန္ေက်ာင္းတြင္ စုစည္းၿပီး မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕အတြက္ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္း အျမန္လုိအပ္ေနၿပီ၊ မြန္ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႕ ဖြဲ႕စည္းၿပီး ဖဆပလႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္မွသာလွ်င္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးရလွ်င္ မြန္အမ်ဳိးသားအတြက္ အခြင့္အေရးရမည္၊ ပုဂၢိဳလ္အေရးထက္ အဖြဲ႕အစည္းအားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းၿပီးေရး အခ်ိန္တန္ၿပီဟု တင္ျပၾက၍ မြန္တုိင္းရင္းသားအစည္းအ႐ုံး ဖြဲ႕စည္းသည္၊ အစည္းအ႐ုံး၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ မြန္တမ်ဳိးသားလုံးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ႏုိင္ငံေရး၊ သာသနာေရး၊ ေနေရးထုိင္ေရး၊ ျပဳျပင္ေရးကိစၥမ်ား၊ ျပႆနာရပ္ရပ္တုိ႕ကုိ တပ္ဦးအေနႏွင့္ ေဆာင္႐ြက္ရန္ ျဖစ္သည္၊ အမႈေဆာင္အဖြဲ႕မွာ ဥကၠဌ မြန္ဖုိးခ်ဳိ၊ အတြင္းေရးမႉး မြန္ဦးသန္း၊ ဘ႑ာေရးမႉး ႏုိင္ေက်ာ္လွ (မြန္သမားေတာ္)၊ စာရင္းစစ္ ဦးအုံးေဖ (မိကလုံ) ဝါဒျဖန္႕ခ်ီေရးႏွင့္ စည္း႐ုံးေရး မြန္ထြန္းရင္ႏွင့္ ႏုိင္ခ်မ္းမြန္ ျဖစ္ၿပီး အမႈေဆာင္မ်ားမွာ ဦးေမာင္ႀကီး၊ ဦးစံၫြန္႕၊ ဦးေ႐ႊႀကိဳင္၊ ဦးဘခ်စ္ (ေမာ္လၿမိဳင္)၊ ဦးဘသြင္ (ေကာ့ႏွပ္)၊ မြန္ခ်စ္ေဖ၊ ဦးေက်ာ္ဝင္း၊ ဦးထြန္းေအာင္တုိ႕ ျဖစ္ၾကသည္။ မြန္တုိင္းရင္းသားအစည္းအ႐ုံးသည္ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ၿပီး မြန္ဦးဖုိးခ်ဳိ၊ မြန္သန္းတုိ႕ ဖဆပလအမႈေဆာင္မ်ား ျဖစ္လာၾကသည္၊ မြန္တုိင္းရင္းသားအစည္းအ႐ုံးကုိ ဖဆပလ က အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရးပါတီအဖြဲ႕အစည္း မဟုတ္ဘဲ လူထုအဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ လက္ခံသည္။ ရာမညတုိင္းလုံးဆုိင္ရာ မြန္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႏွင့္ မြန္တုိင္းရင္းသားအစည္းအ႐ုံး မြန္တုိင္းရင္းသားအစည္းအ႐ုံးကုိ ရာမညအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ အမႈေဆာင္ျဖစ္ေသာ မြန္ဖုိးခ်ဳိ၊ မြန္သန္းႏွင့္ မြန္ထြန္းရင္တုိ႕သည္ သီးျခားအဖြဲ႕တခု တည္ေထာင္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ က်န္႐ွိေသာ အမႈေဆာင္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ႏွင့္ သေဘာကြဲလြဲၾကသည္၊ ရာမညအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ တင္ျပသည္မွာ မြန္အမ်ဳိးသားမ်ား မကြဲျပားေစရန္ အကယ္၍ မြန္ဖုိးခ်ဳိတုိ႕ လူသုိက္သည္ မြန္ႏုိင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းတခု လုိအပ္လွ်င္ ရာမညအဖြဲ႕ အမႈေဆာင္အေနျဖင့္ အမႈေဆာင္အစည္းအေဝးတြင္ တင္ျပရန္ တာဝန္႐ွိသည္၊ သုိ႕ေသာ္ မတင္ျပ၊ မၫိွႏႈိင္းဘဲ လုပ္သျဖင့္ အသင္းကုိ ကြဲေအာင္ လုပ္သည္ဟု သေဘာရသည္၊ မြန္တုိင္းရင္းသားအစည္းအ႐ုံးသည္ ဖဆပလႏွင့္ ဆယ္သြယ္ရာ မြန္ဦးဖုိးခ်ဳိတုိ႕ေျပာသလုိ မြန္အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းအေနအျဖင့္ ဖဆပလ အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ လူထုအဖြဲ႕အေနႏွင့္ လက္ခံထားသည္ကုိ ေတြ႕႐ွိရ၍ မြန္တုိင္းရင္းသား အစည္းအ႐ုံးသည္ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕၏ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္း မဟုတ္ဘဲ ရာမညအဖြဲ႕ ကဲ့သို႕ ယဥ္ေက်းမႈအသင္းသာ ျဖစ္၍ အဖြဲ႕အစည္းသစ္ မတည္ေထာင္ဘဲ ရာမညအဖြဲ႕ခ်ဳပ္အေနျဖင့္ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ ရာမညအမႈေဆာင္တြင္ တင္ျပပါက ပုိမုိအဆင္ေျပႏုိင္စရာ ႐ွိသည္၊ သို႕ေသာ္ မြန္ဖုိးခ်ဳိတုိ႕က လက္သိပ္ထုိး ေဆာင္႐ြက္သျဖင့္ အဖြဲ႕၏ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း ေဆာင္႐ြက္သည္ဟု ရာမညအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ လက္ခံယုံၾကည္သျဖင့္ မြန္ဖုိးခ်ဳိ၊ မြန္သန္း၊ မြန္ထြန္းရင္တုိ႕အား ရာမညအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ ထုတ္ပစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာသည္၊ ၎ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ မြန္ဖုိးခ်ဳိတုိ႕က မေက်နပ္၍ ကန္႕ကြက္သျဖင့္ ရာမညအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ မြန္ေဒသလုံးဆုိင္ရာ ညီလာခံတြင္ တင္ျပဆုံးျဖတ္ရန္ ဆုံးျဖတ္ၾကသည္။ မြန္ေဒသလုံးဆုိင္ရာ ရာမညတုိင္းလုံးဆုိင္ရာ မြန္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ညီလာခံကုိ ၁၉၄၇ ခု ႏွစ္ဦးတြင္ က်င္းပရာ သထုံခ႐ုိင္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕နယ္၊ မုဒုံ၊ က်ဳိက္မေရာၿမိဳ႕နယ္၊ ေခ်ာင္းဆုံ၊ ေရး၊ က်ဳိက္ခမီၿမိဳ႕နယ္မွ ကုိယ္စားလွယ္ေပါင္း ၃၀၀ ေက်ာ္ တက္ေရာက္ၿပီး ေသြးေဆးကန္မြန္ေက်ာင္း တုိက္ေက်ာင္းသစ္တြင္ က်င္းပသည္။ အစည္းအေဝး သဘာပတိအျဖစ္ ဦးဘသိန္းက ေဆာင္႐ြက္ၿပီး အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ ႏုိင္ေငြသိမ္းက ေဆာင္႐ြက္သည္။

၎ညီလာခံတြင္ ပထမေန႕တြင္ မြန္ဦးဖုိးခ်ဳိတုိ႕ကုိ ထုတ္ပစ္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ မြန္ဦးဖိုးခ်ဳိက အယူခံတင္သြင္းခဲ့ရာ ၎အယူခံကုိ ႂကြေရာက္လာေသာ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားက အေက်အလည္ ေဆြးေႏြးေသာ္လည္း မေျပလည္၍ မဲေပးဆုံးျဖတ္ရာ မြန္ဦးဖုိးခ်ဳိတုိ႕က ႐ႈံးနိမ့္သြားရာ ညီလာခံမွ ထြက္သြားၾကသည္။ ညီလာခံ ဒုတိယေန႕တြင္ အမႈေဆာင္သစ္ ေ႐ြးေကာက္ရာ ဥကၠ႒ အျဖစ္ ဦးဘသိန္း၊ အက်ဳိးေဆာင္ အတြင္းေရးမႉး ႏုိင္ေငြသိမ္း၊ တြဲဘက္ ႏုိင္ပန္းလွ၊ အမႈေဆာင္အျဖစ္ ဆရာဦး၊ ဦးထြန္းမင္း၊ ႏုိင္ေငြခုိင္၊ ဦးျမတ္ထြန္း (သမဝါယမ) ၊ ဦးေမာင္ကေလး စေသာပုဂၢိဳလ္မ်ား ပါဝင္သည္၊ တနသၤာရီတုိင္းကုိ ႏုိင္လွေမာင္ (ေကာ့ႏွိပ္) ႏွင့္ ႏုိင္ဘလြင္ တုိ႕က တာဝန္ယူဦးေဆာင္ၿပီး သထုံခရုိင္ကုိ ဦးယ်၊ ႏုိင္ထြန္းရင္၊ ႏုိင္ဘႀကဳိ၊ ႏုိင္သာဟန္ တုိ႕က တာဝန္ယူရန္ႏွင့္ ေမာ္လၿမဳိင္ခ႐ုိင္ကုိ ႏုိင္သာႏွင္း၊ မိဟံသာ၊ ဦးအုန္းေဖ၊ ႏုိင္စိန္ထြန္း (ဖဲကတာ) တုိ႕က တာဝန္ယူရန္ ညီလာခံႀကီးက တာဝန္လႊဲအပ္ေၾကာင္း ဆုံးျဖတ္သည္။ အဆုိမ်ားမွာ (၁) မြန္ပါဠိပထမျပန္ စာေမးပြဲတြင္ မြန္သံဃာေတာ္အတြက္ မြန္ဘာသာျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္ေပးရန္၊ (၂) မြန္ေဒသ႐ွိ မူလတန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ မြန္ဘာသာကုိ တစ္ဘာသာအျဖစ္ သင္ခြင့္ျပဳရန္၊ (၃) မြန္ဘူလက္တင္အျပင္ မြန္မူလတန္းအတြက္ ဖတ္စာမ်ား ထုတ္ရန္ ၎ကိစၥကုိ အ႐ွင္ဝါယမအား တာဝန္လႊဲအပ္ရန္ တုိ႕ ျဖစ္သည္။ ထုိကာလတြင္ ရာမညတုိင္းလုံးဆုိင္ရာ မြန္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္သည္ မြန္အမ်ဳိးသားလႈပ္႐ွားမႈတြင္ အင္အားအႀကီးမားဆုံး ေသာ အမ်ဳိးသားအဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္သည္။ ရာမညအဖြဲ႕ခ်ဳပ္သည္ ညီလာခံၿပီးေနာက္ အားသစ္ေလာင္းကာ မြန္ေဒသတြင္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ေရး၊ မြန္ကေလးမ်ားအတြက္ သူငယ္တန္း၊ ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္း၊ တတိယတန္း၊ စတုတၴ

တန္း ဖတ္စာအုပ္မ်ား

႐ုိက္ႏွိပ္ထုတ္ေဝေရးတုိ႕ကုိ အပူတျပင္း ေဆာင္႐ြက္သည္။ ဆင္းရဲေသာ မြန္ေက်ာင္းသားမ်ားကုိလည္း ေထာက္ပံ့သည္။ ဤလုပ္ငန္းကုိ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္အထိ မြန္ေက်ာင္းမ်ားအတြက္ ေဆာင္႐ြက္သည္။ ယခင္ ဒုတိယကမၻာစစ္မျဖစ္မီက ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ မြန္ဘူလက္တင္လည္း ကမၻာ့သတင္း၊ ျမန္မာ့သတင္းႏွင့္ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕၏ လႈပ္႐ွားမႈသတင္းကုိပါ ထည့္သြင္းပုံႏွိပ္ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ စစ္ေၾကာင့္ ႐ွားပါးေနေသာ ေဆးဝါးမ်ားကုိလည္း ဥကၠ႒ ဦးခ်စ္ေသာင္း က မိမိစရိတ္ျဖင့္ ႐ွာေဖြဝယ္ယူၿပီး မြန္ဆရာေတာ္မ်ားမွတဆင့္ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕ကုိ အခမဲ့ ေဝငွေပးခဲ့သည္။ ေမာ္လၿမဳိင္၊ သထုံဘက္တြင္ လူဦးေရ မ်ားျပားလာၿပီး လယ္ယာလုပ္ငန္းအတြက္ လယ္ေျမ ႐ွားပါးလာသည္။ ပဲခူးဘက္တြင္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ မတုိင္မီက အိႏိၵယသားမ်ား လုပ္ေသာ လယ္ယာမ်ားသည္ ဒုတိယကမၻာစစ္ ၿပီးေသာ္လည္း အိႏိၵယသားမ်ား ျပန္လည္မလုပ္ကုိင္ေတာ့သျဖင့္ လယ္ယာမ်ား ေပါမ်ားေနသည္။ ၎လယ္ယာမ်ားကုိ လုပ္ကုိင္ရန္ သထုံ ေမာ္လၿမဳိင္မွ မြန္မ်ား ေျပာင္းေ႐ြ႕ေနထုိင္ရန္ ရာမညအဖြဲ႕မွ ပဲခူးအနီး ပဲခူး - သနပၸင္ ကားလမ္းေဘး႐ွိ ေျမယာေပၚတြင္ သက္ဆုိင္ရာမ်ားႏွင့္ ၫွိႏႈိင္းျပီး မြန္စံျပ႐ြာတစ္႐ြာ တည္ေထာင္ေပးခဲ့သည္။ ၎ေက်း႐ြာ တည္ေဆာက္ရာတြင္ ႐ြာပႏၷက္႐ုိက္ျခင္း၊ ေက်း႐ြာေဆးေပးခန္း၊ စာသင္ေက်ာင္း၊ လူမႈေရးအရ လုိအပ္ေသာကိစၥမ်ားကုိ ေဆာင္႐ြက္ေပးသျဖင့္ ယခုအခါ မြန္စံၿပံ႐ြာသည္ အေတာ္ႀကီးပြားတုိးတက္ေနေလၿပီ။ ထုိ႐ြာ႐ွိျခင္းေၾကာင့္ မြန္ၿမဳိ႕ေတာ္ေဟာင္း ဟံသာဝတီ (ပဲခူး) ၿမဳိ႕သုိ႕ မြန္တုိ႕ ျပန္လည္ေရာက္႐ွိလာၾကသည္။ ထုိၿမဳိ႕၌ ႐ွိေသာ မြန္ေသး႐ွိသူမ်ားလည္း ေနာက္ထပ္ ဝင္ေရာက္လာသူမ်ားအား ႀကဳိဆုိသည့္အျပင္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနေသာ မြန္အမ်ဳိးသား စိတ္ဓါတ္မ်ား ျပန္လည္ေပၚေပါက္လာသည္။ ရာမညအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ ညီလာခံမွ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ (၁) ျဖစ္ေသာ ပါဠိပထမျပန္ စာေမးပြဲတြင္ မြန္သံဃာေတာ္မ်ားအား မြန္ေမးခြန္းမ်ား ထုတ္ေပးရန္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘုရင္ခံ အတုိင္ပင္ခံအစုိးရလက္ထက္တြင္ ရာမညတုိင္းလုံးဆုိင္ရာ

မြန္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ ဆရာေတာ္ ဦးဝါယမ၊ ဥကၠ႒ ဦးခ်စ္ေသာင္း၊ အက်ဳိးေဆာင္အတြင္းေရးမႉး ႏုိင္ေငြသိမ္း တုိ႕သည္ ပညာေရးဝန္ႀကီး ေစာဘဦးႀကီး ႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႕ဆုံ အေရးဆုိတင္ျပခဲ့သည္။ ဝန္ႀကီး ေစာဘဦးႀကီးက ပါဠိပထမျပန္ေကာ္မတီသည္ မိမိဝန္ႀကီးဌာနႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ္လည္း ၎အဖြဲ႕သည္ ကင္းလြတ္ခြင့္ရ႐ွိထားေသာအဖြဲ႕ ျဖစ္၍ မိမိမွ တုိက္႐ုိက္အမိန္႕ေပးခုိင္းႏုိင္ခြင့္ မ႐ွိပါ။ သုိ႕ေသာ္ ၎အဖြဲ႕၏ ဥကၠ႒အား မိမိဖိတ္ေခၚၿပီး ေမတၲာရပ္ခံေပးမည္ဟု ေျပာပါသည္။ ေကာ္မတီ ဥကၠ႒ ဦးသိမ္းေမာင္ ေရာက္ေသာအခါ မြန္ဆရာေတာ္ ဦးဝါယမ ႏွင့္ ဥကၠ႒ ဦးခ်စ္ေသာင္း တုိ႕က ပါဠိပထမျပန္ စာေမးပြဲတြင္ မြန္သံဃာေတာ္မ်ားသည္ မြန္ဘာသာျဖင့္ ေျဖဆုိခြင့္ ရထားေသာ္လည္း ေမးေသာအေမးပုစၧာမွာ ျမန္မာဘာသာ ျဖစ္ေန၍ စာေမးပြဲ ေျဖဆုိေသာ မြန္သံဃာေတာ္မ်ားသည္ အေမးပုစၧာကုိ သေဘာမေပါက္၍ မွားယြင္းေျဖဆုိခဲ့ျခင္းမ်ား ႐ွိခဲ့ပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ျမန္မာဘာသာ မကြၽမ္းက်င္၊ သေဘာမေပါက္ေသာ မြန္သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ ေမးခြန္းမ်ားကုိ မြန္ဘာသာျဖင့္ ေမးရန္ ေမတၲာရပ္ခံေၾကာင္း ဦးသိမ္းေမာင္ အား တင္ျပၾကပါသည္။ ဦးသိမ္းေမာင္ က ယခုအခါ မြန္ဘာသာျဖင့္ ေမးခြန္း ထုတ္ရန္ အစုိးရပုံႏွိပ္တုိက္တြင္ မြန္ခဲစာလုံးမ်ား မ႐ွိ၍ မထုတ္ႏုိင္ေၾကာင္း ျပန္ၾကားပါသည္။ ဝန္ႀကီး ေစာဘဦးႀကီးက ၾကားျဖတ္၍ ဦးသိမ္းေမာင္ အား ေမတၲာရပ္ခံသည္။ အကယ္၍ ခဲစာလုံး မ႐ွိလွ်င္ ဖေယာင္းစကၠဴေပၚတြင္ ေရးၿပီး စာကူးစက္ျဖင့္ ထုတ္ေပးရန္ေျပာသည္ကုိ ၎ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ထပ္မံ မေျဖ႐ွင္းေတာ့ဘဲ မြန္သံဃာေတာ္မ်ားတြင္ ေမးခြန္းထုတ္ႏုိင္ေသာပုဂၢဳိလ္ ႐ွိပါသလား၊ ႐ွိလွ်င္ ၎သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ေမးခြန္း မေပါက္ၾကားရန္ တာဝန္ယူႏုိင္မလား ေမးရာ မြန္သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ျမန္မာသံဃာေတာ္မ်ားနည္းတူ ရဟန္းသိကၡာပုိမည္ မထင္ေၾကာင္း တင္ျပရာ ဝန္ႀကီး ေစာဘဦးႀကီးက ၾကားျဖတ္၍ မြန္သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ မြန္ဘာသာျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္ေပးရန္ ႀကဳိးစားပါမည့္အေၾကာင္း ဦးသိမ္းေမာင္း အား ထပ္မံေမတၲာရပ္ခံ၍ ေဆြးေႏြးၫွိႏႈိင္းမႈကုိ ႐ုပ္သိမ္းလုိက္သည္။

မြန္အမ်ဳိးသားတုိ ႕၏ေနာက္ခံသမုိင္း အခန္း (၈)

မြန္တုိင္းရင္းသား အစည္းအ႐ုံး ပထမညီလာခံ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ ဦးေဆာင္မႈကုိ ခံယူထားေသာ မြန္တုိင္းရင္းသားအစည္းအ႐ုံးသည္ အသံသာ ႐ွိၿပီး အဆံမ႐ွိေသာ အစည္းအ႐ုံး ျဖစ္သည္ဟု ဖဆပလအမႈေဆာင္အဖြဲ႕မွ ပုတ္ခတ္လာသည္ကုိ တန္ျပန္သည့္သေဘာျဖင့္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ကုန္ခါနီးတြင္ (ယခင္ က်ဳိကၡမီၿမိဳ႕နယ္ ) ယခု သံျဖဴဇရပ္ၿမိဳ႕နယ္ ပင႐ြာတြင္ အမ်ဳိးသားညီလာခံတရပ္ကုိ က်င္းပသည္။ ၎ညီလာခံကုိ မြန္အမ်ဳိးသား ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ တက္ေရာက္ၾကသည္။ ၎ညီလာခံ၏ အဓိက အေရးႀကီးေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ (၂) ခုမွာ (၁) သာသနာသကၠရာဇ္ ၁၁၁၆ ခုႏွစ္ တပုိ႕တြဲလျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္ေန႕သည္ သမလ၊ ဝိမလ ညီေနာင္ႏွစ္ပါး တုိ႕သည္ သိၾကားမင္း၏ အကူအညီျဖင့္ ဟံသာဝတီ ပဲခူးၿမိဳ႕ကုိ စတင္တည္ေထာင္သည့္ေန႕ကုိ ယူၿပီး ႏွစ္စဥ္ တပုိ႕တြဲလျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္ေန႕ကုိ မြန္အမ်ဳိးသားေန႕ ျဖင့္ သတ္မွတ္ရန္။ (၂) လာမည့္ေ႐ြးေကာက္ပြဲတြင္ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕အတြက္ သီးျခားမဲစာရင္း မဲဆႏၵနယ္ သတ္မွတ္ေပးရန္။ အကယ္၍ ဖဆပလအစုိးရက မျပဳလုပ္ေပးလွ်င္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကုိ သပိတ္ေမွာက္ရန္ တုိ႕ ျဖစ္သည္။ အထက္ပါ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေဆာင္ရန္အတြက္ မြန္တုိင္းရင္းသားအစည္းအ႐ုံး၏ ဗဟုိအလုပ္မႈေဆာင္ကုိ ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမွာက္ၾကသည္၊ ၎အမႈေဆာင္တြင္ -

ဥကၠဌ

မြန္ဦးဖုိးခ်ဳိ

-

ဒု-ဥကၠဌ

ႏုိင္ေအာင္ထြန္း

-

အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး - မြန္သန္း တြဲဖက္ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး - ႏုိင္ခ်မ္းမြန္ ျပန္ၾကားေရးႏွင့္ဝါဒျဖန္႕ခ်ီေရး - ႏုိင္မြန္ေထာ (ဆရာဗဟုိ) စည္း႐ုံးေရး -

မြန္ထြန္းရင္၊ ဆရာစိန္၊ ႏုိင္ထြန္းခင္၊ ႏုိင္ေအာင္လွေငြ

- စေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ တင္ေျမွာက္ၾကသည္၊ သုိ႕ေသာ္ အလုပ္အမႈေဆာင္၏ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ မြန္ဖုိးခ်ဳိႏွင့္ မြန္သန္းတုိ႕က ရန္ကုန္တြင္ တာဝန္ယူ ေဆာင္႐ြက္ၾကသည္။ မြန္တုိင္းရင္းသားအစည္းအ႐ုံးသည္ ဖဆပလ လက္ေအာက္တြင္ ႐ွိေနစဥ္ မြန္ဦးဖုိးခ်ဳိသည္ ဖဆပလ စည္း႐ုံးေရးအတြက္ အထူးသျဖင့္ တနသၤာရီတုိင္းကုိ တာဝန္ယူသည္။ မြန္လူငယ္အဖြဲ႕ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္တြင္ မြန္ေဖသိန္း၊ မြန္ေသာင္းေအးတုိ႕ႏွင့္ တကၠသုိလ္႐ွိ မြန္ေက်ာင္းသားမ်ား စုစည္းၿပီး ရာမညအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႏွင့္ၫိွႏႈိင္း၍ မြန္လူငယ္အဖြဲ႕ ဖြဲ႕ရန္ စတင္ စုိင္းျပင္းခဲ့သည္။ သုိ႕ေသာ္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ပြားလာရာ ရပ္ဆုိင္းထားၿပီး ၎လူငယ္မ်ားစုသည္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ အာ႐ွလူငယ္တြင္ ပါဝင္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕မွာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္လက္ ေရာက္ၿပီး အသတ္ခံ့ခဲ့ရသည္၊ ၎တုိ႕ စတင္ အစပ်ဳိးခဲ့ေသာ မြန္လူငယ္အဖြဲ႕ကုိ စစ္ၿပီးေနာက္ပုိင္း ၁၉၄၆ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္႐ွိ ပညာတတ္မြန္လူငယ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား၊ စာေရးစာခ်ီမ်ား စုစည္းၿပီး မြန္လူငယ္အဖြဲ႕ကုိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ဖြဲ႕စည္းၾကသည္။ အဖြဲ႕၏ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ လူငယ္မ်ား ဗလငါးတန္ ဖြံ႕ၿဖိဳးရန္ ႏွင့္ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕၏ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ တုိးတက္ေရးကုိ တတပ္တအား ေဆာင္႐ြက္ရန္ ျဖစ္သည္။ ၎အဖြဲ႕၏ ဥကၠဌမွာ မြန္စံလႈိင္၊ ဒု-ဥကၠဌ မြန္ဘလုံး၊ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး မြန္စိန္ထြန္းေအာင္ ႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ားအျဖစ္ မြန္စံလွ၊ ႏုိင္ေငြသိမ္း၊ မြန္ျမတ္ထြန္း စေသာ မြန္လူငယ္မ်ား ပါဝင္ၾကသည္၊ ပထမအႀကိမ္ မြန္လူငယ္ညီလာခံကုိ ေမာ္လၿမဳိင္ၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပသည္။ မြန္လူငယ္ လႈပ္႐ွားမႈသည္ မြန္ေဒသတြင္ မြန္လူငယ္မ်ားအား စုစည္းႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း တခ်ဳိ႕ေသာဌာနခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္မ်ားႏွင့္ နယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ မြန္တုိင္းရင္းသားအစည္းအ႐ုံးႏွင့္၎၊ ရာမညအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႏွင့္၎၊ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္၍ အဖြဲ႕တြင္း မၾကာခဏ ျပႆနာေပၚခဲ့သည္။ မြန္လူငယ္ကုိ စမြတ္ဗလုိင္ ဟု ေခၚသည္ကုိ တျခားတုိင္းရင္းသားမ်ားက စမြတ္ ဟု ေခၚတြင္ၾကသည္။ မွတ္ခ်က္။

။kaowao mon website မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။